B.N. 18ผมได้รับข้อความแรกตั้งแต่หกโมงเช้า
ละสายตาออกจากโน้ตบุ๊ค คว้ามือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมา
‘ตี๋ วันนี้เข้าออฟฟิสด้วยนะ 9.50’วันเสาร์ ปกติไม่ต้องเข้าบริษัทถ้าไม่ใช่งานเร่งด่วน เบอร์ที่ส่งมาคือพี่โต้ง คิดว่าน่าจะงานสำคัญ อาจจะเกี่ยวกับหนึ่งในสามงานที่ทำอยู่ตอนนี้ก็ได้
วางมือถือลงข้างตัว ยังไม่ปล่อยมือออกจากมันดีด้วยซ้ำ ก็ถูกหยิบ ลอยหวือเข้าไปอยู่ในมือคนที่ผมคิดว่ายังหลับอยู่
“..โต้ง…ใคร?”
“หัวหน้าผมเอง”
พี่หมอกหรี่ตามอง แสงจากมือถือขาวดำก็ดูจะแรงไปหน่อยสำหรับคนพึ่งตื่น
“…วันนี้ก็ต้องไปทำงาน?”
“อืม นิดหน่อย”
“ตื่นตั้งแต่กี่โมง”
“ตีสามกว่าๆ”
ตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำ แล้วก็นึกขึ้นได้ ว่ายังมีงานค้างอยู่
อดหลับอดนอนเป็นเรื่องธรรมดา ตอนนี้ได้นอนมากกว่าตอนเรียนด้วยซ้ำ ไอ้พวกผมเหมือนจบคอร์สแพนด้าค้างคืน แค่นี้ เด็กๆ
“ไม่ง่วงหรอ”
พอได้ยินเสียงถามเบาๆแบบนั้น ฟังแล้วก็รู้สึกง่วงขึ้นมาจริงๆ
ล้มตัวลงนอน พี่หมอกไม่ได้หลบ เลยนอนทับแขนพี่หมอกเต็มๆ เมื่อก่อนชอบบ่นว่าทำแบบนี้แล้วแขนจะเป็นตะคริว ไม่เป็นไร เป็นตะคริวแล้วบอก เดี๋ยวผมช่วยนวด
โน้ตบุ๊คอยู่บนตักเลื่อนตามตัว พี่หมอกเอื้อมตัวไปพับฝาโน้ตบุ๊คลง แล้วเลื่อนมันลงจากตัก หล่นตุ้บลงบนเตียง
“ขี้เกียจจัง”
“....ลาออกสิ”
“หา?”
ทำหน้านิ่งๆ ไม่ ก็ทำหน้าแบบนี้มาตลอดอยู่แล้วนี่น่า เล่นเอาผมคิดว่าหูฝาดไปเอง พี่หมอกพูดซ้ำ
“เลี้ยงเด็กอย่างมึง แค่นี้ไม่ใช่เรื่องลำบาก”
“แต่ผมไม่ได้ทำเพื่อเลี้ยงตัวผมคนเดียวหรอกนะ”
“จะม๊ามึง เฮียมึง หรือเพื่อนมึงกี่สิบคน ก็บอกมา กูไม่เดือดร้อนสักนิด”
“พูดแบบนี้อีกแล้ว”
“เรื่องจริง”
“ครับๆ ป๊า ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้ สำหรับผมก็ยังได้ สบายๆเหมือนกัน”
“ไม่ไหวก็บอก”
“อือ”
“มีอะไรต้องบอกกูก่อนคนแรก”
“แม้แต่ม๊าก็ไม่ได้หรอ?”
“ไม่ได้”
“ใจแคบจัง”
“ใจกว้างไม่เป็น และไม่คิดจะทำ”
“หัวใจพี่แค่นี้หรือเปล่า?” เว้นช่องว่างระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ขนาดเท่ายางลบชิ้นเล็กๆ พี่หมอกก็พูดต่อ “แคบกว่านั้นอีก” เลยหลุดหัวเราะออกมา
“ผมไม่ลาออกหรอก ไม่คิดจะทำด้วย”
พี่หมอกเงียบ ไม่พูดอะไร แต่ก็ไม่ได้ไม่ฟังอยู่
“งานนี้สนุกจะตาย ได้เจอคนหลายๆแบบ งานหลายๆสไตล์ ผมรู้สึกว่าถ้ายิ่งทำงานมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งเก่งขึ้นเท่านั้น เลยอยากทำอีก ทำเยอะๆ”
“ลาออกซะ”
“ห้ะ?”
อยู่ๆก็ขมวดคิ้ว ทำท่าทางฮึดฮัด ดึงแขนออกไปจนผมต้องกลิ้งลงนอนกับหมอน ลุกขึ้นนั่งแล้วหันหลังให้แบบนั้น มองจากมุมผมที่เป็นภาพตะแคง ดูพี่หมอกตัวใหญ่ปกติ แต่ที่ว่าใจแคบนิดเดียวนั่นคงเป็นเรื่องจริง พูดแต่ละคำ เล่นเอาต้องรีบแกล้งฮั้ดชิ้ว แก้บรรยากาศจักกะดึ้ย
“เดี๋ยวมึงจะสนใจงานจนลืมกู”
ยิ้มโชว์ฟันเลยครับ เหมือนเสือตัวใหญ่ใส่ที่คาดผมเป็นรูปหูกระต่าย เป็นความน่ารักที่ซ่อนไว้ลึก นานๆออกมาโชว์ทีแบบนี้ พี่หมอกส่งทิชชู่มาให้ เอามาซ่อนรอยยิ้ม กลัวจะเป็นพี่หมอกที่เขินเอง
“ขำไร”
“ปล่าวว— อึ๊” ทำเสียงสูงตอนเช้าๆ เสียงก็แปร่งแถมยังเพี้ยนหลบในอีก แม้แต่พี่หมอกยังหลุดขำ
ทิชชู่ถูกดึงออกไป ขาดอยู่ที่มือผมส่วนหนึ่ง ผมปล่อยออก เอาแขนสองข้างยกขึ้นปิดรอยยิ้มไว้แทน
“เอาแขนออก”
“ไอ่อ่ะ เอี๋ยวอี๋โอด”
ถูกดึงแขนออก ผมรั้งไว้ พี่หมอกเลยกลิ้งตัวลงมานอนด้วย
“พูดอะไร ฟังไม่รู้เรื่อง”
ผมส่ายหน้า
เห็นพี่หมอกใกล้ๆ อยู่บนเตียงที่นุ่มแล้วอุ่นขนาดนี้
เช้านี้ไม่น่าลุกไปทำงานเลยจริงๆ
…………………………………………………..
…………………………………….
พี่หมอกอาบน้ำก่อน พอผมอาบน้ำเสร็จ ออกมาก็ไม่เห็นอยู่ในห้องซะแล้ว
เดินตามลงไป พี่หมอกยืนอยู่ตรงนั้น กับ..มองจากบันไดไม่เห็น เดินลงมาอีกหน่อย พอเห็นหน้าก็นึกขึ้นมาได้
ผู้หญิงที่อยู่กับพ่อพี่หมอก เคยเจอกันแค่ครั้งเดียวก็จำได้
เห็นผม เธอก็มองตอบกลับมาแทบจะทันที เล่นเอาผมหลบไปมุมอื่นแทบไม่ทัน
เผ่นเข้าห้องครัว ไม่เร็วพอเสียงเรียก
“คุณอธิฐาน…”
“ครับ!”
เพราะไม่ใช่วัยสาวเอ๊าะ เสียงเธอเลยดูต่ำ คล้ายๆกับครูใกล้เกษียณตอนมัธยม เล่นเอาผมเผลอสะดุ้งยืนตรงด้วยสัญชาติญาณ
เธออ้าปาก กำลังจะพูด แต่ก็ถูกพี่หมอกยกแฟ้มที่อยู่ในมือบังหน้าเธอไว้ไม่ให้มองมาทางผมได้อีก อยู่มุมนี้ไกลพอสมควร พี่หมอกพูดอะไรสักอย่าง ผมเลยไม่ได้ยิน พอเห็นทางสะดวก ก็รีบเผ่นแน่บออกมา
จะมาเรื่องผมหรือเปล่านะ?
ไม่ มาคุยงานแหง เห็นแฟ้มงานเป็นตั้งที่เธออุ้มอยู่ ทำงานสิ พี่หมอกก็บอกว่าวันนี้มีประชุมเช้า คงจะมาเพื่อคุยอะไรบางอย่างกันก่อนสินะ อย่างนั้นแน่นอน ไม่มีทางพลาดหรอก พยักหน้าเพิ่มความมั่นใจ
ในครัว เห็นพี่แพนนั่งอยู่ เหมือนจะมารออยู่สักพักแล้ว อ่านหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจอยู่ มีถ้วยกาแฟเล็กๆอยู่
“ข้าวเช้าหรอครับนั่น?”
“อ้าว…คุณอธิฐาน”
“พี่กินแค่นั้นอิ่มหรอ?”
ไม่ได้พยักหน้าหรือส่ายหน้า แต่พับหนังสือพิมพ์เก็บลง
ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม ควันฉุย “มาค้างที่นี่หรอครับ?”
“มาเข้าค่ายลูกเสือครับ”
แถมได้ประสบการณ์อยู่กับพ่อเสือทั้งคืนแบบนี้ หาที่อื่นไม่ได้แล้วนะเนี่ย
“……”
“แหะๆ”
ไม่ขำเลยหรอ ปั๊ดโถ่
ไอ้สายตาที่จ้องเหมือนมองหน้าผมแล้วเห็นอดีตย้อนหลังของผมยี่สิบชั่วโมงนั้น พอเถอะครับ
“รู้หรือเปล่าครับ ว่าหุ้นของT.K. Groupร่วงไม่หยุดมาสักพักแล้ว”
“……”
“แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็รับประกันได้ ว่ามันไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องของผู้บริหารโดยตรงสักเท่าไหร่หรอก ถ้าไม่ใช่เรื่องป่วยถึงขั้นชีวิต หรือการโกงในบริษัท”
เงยหน้าขึ้นมามองพี่แพน อีกฝ่ายเหมือนโดนจับได้ว่ามองอยู่ก็รีบกางหนังสือพิมพ์ พูดต่อ
“ไม่ต้องลำบากใจไปหรอกครับ ไม่มีใครโทษคุณเรื่องนี้หรอก”
ตกลงพี่จะเป็นฝ่ายพระเอกหรือยังไงกันแน่ครับ ผมสับสน แต่ก็รีบตอบกลับไป
“…ขอบคุณครับ”
“ไม่ต้องขอบคุณผมด้วย ผมไม่ได้ทำอะไรเลย แค่พูดไปตามเรื่องเท่านั้น”
“อ้าว..ครับ”
“แต่ถ้าอยากตอบแทนจริงๆ ช่วยไปบอกคุณอัษฎา ลดงานผม หรือเพิ่มเลขาอีกสักคนก็คงจะดี”
ผมหลุดหัวเราะออกมา เอามือปิดปาก แต่ไหล่ก็ยังสั่นจนคิดว่าพี่แพนคงจะรู้
ยังไม่ทันรู้ว่าหน้าหลังหนังสือพิมพ์นั่นเป็นแบบไหนตอนพูดประโยคนี้ออกมา หนังสือพิมพ์ก็ถูกปิดลง กลับมาเป็นหน้าของคนที่มั่นใจของตัวเอง กระดกกาแฟจนหมดแก้ว แล้วลุกขึ้น มองนาฬิกา ทำท่าเหมือนจะเดินออกไป แต่ก็ยั้งขาไว้
ในห้องครัวไม่เหลือใคร เหลือแค่พวกผมสองคน จู่ๆก็พูดออกมา
“ผมยังสงสัยด้วยซ้ำ ว่าคนอย่างคุณ ทำไมถึงอยู่กับคุณอัษฏาได้ ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเหมือนกัน แม้แต่นิสัย ก็ยังดูเข้ากันไม่ได้สักนิด”
“…..”
“ตอนนี้ผมอาจจะเข้าใจขึ้นมาหน่อยๆบ้างแล้ว แต่ก็คิดว่าเรื่องทุกอย่างคงไม่ง่ายแบบนั้น คุณก็รู้ใช่ไหม?”
ผมไม่รู้หรอก
แต่ด้วยลุคอาจารย์แบบนั้น ทำให้ผมเลือกตอบด้วยคำตอบเดียวกันกับที่ทำประจำตอนเรียน
“ครับ”
แล้วก็เงียบ
ผมไม่รู้จะพูดอะไร เพราะจะให้เริ่มบทสนทนาใหม่จากเรื่องนี้ ก็คงพูดกันได้ไม่สนุกเท่าไหร่ แล้วพี่แพนก็ดูเหมือนจะหมดเรื่องพูดแล้วซะด้วย แถมทำหน้าเหม็นเบื่อเหมือนมีกลิ่นหนูตายอยู่ใต้จมูก
“ผมต้องไปแล้ว ขอให้โชคดี…” คำอวยพรที่ทำให้ผมขมวดคิ้ว “สวัสดี”
มองตามแผ่นหลังที่เดินตรงเหมือนพี่หมอกเป๊ะ จนสุดสายตาแล้ว ก็ยังรู้สึกติดใจกับคำพูดนั่น
คงไม่ง่าย…ใช่
แต่ก็หวังว่าคงไม่ยากเกินไปหรอกนะ
……………………………………….
………………………………..
เกมส์ที่ผมชอบเล่นน่ะหรอ?
ถ้าถามตอนเด็ก ก็คงจะตอบว่ามาริโอ เกมสมัยรุ่นฟามิคอม ที่ตัวละครยังเป็นช่องสี่เหลี่ยมรวมร่างกันอยู่ โตขึ้นมาหน่อย ก็เป็นโปเกมอนรุ่นแรกๆ พอเป็นวัยรุ่น ก็คงต้องเรียกว่ายุคทองของเกม ทั้งเกมส์ออนไลน์ ออฟไลน์ สร้างรังหน้าจอได้สบายๆ
มีแค่เกมส์เดียวเท่านั้น ที่ผมเล่นได้ไม่ได้เรื่องสักนิด ห่วยบรม หนีทุกครั้งที่ต้องเจอ
เกมส์จิตวิทยา
สงครามเย็น
หรือจะชื่ออะไรก็ตามที่ทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วน ระส่ำระส่าย คล้ายหน้ามืดจะเป็นลม ก็แล้วแต่จะเรียกเถอะครับ
ถ้ามีคนเอาข้อสอบมาให้ทำเวลานี้ คงจะเลือกตอบ ง.ถูกทุกข้อ อย่างไม่ลังเล คิดอะไรไม่ออกหรอก
“…เอ่อ มีอะไรหรอครับ?”
“ตี๋…”
“พี่เรียกชื่อผมมาจะสิบรอบแล้วเนี่ย มีอะไรหรอ?”
“..คือ”
“เอ้า พูดไม่ได้ เขียนก็ได้พี่ ส่งซิกมาก็ได้ ถ้าไม่มีอะไรผมจะได้กลับไปทำงานต่อ”
“…งานมึงโดนแคนเซิลว่ะ”
“….”
“…อืม”
“ไหงงั้น?”
“ไม่รู้เหมือนกัน ลูกค้าไม่ได้บอกอะไรไว้”
“…หรอ..”
“เอาน่า อย่างน้อยก็มีเงินมัดจำนิ”
“…ไม่เป็นไรพี่ เรื่องแค่นี้ ผมไม่ฟูมฟายหรอก”
“แล้ว..เรื่องไอ้ปั้น มีเรื่องอะไรกับมันหรือเปล่า?”
“ไม่อ่ะพี่ ผมว่าพี่แกคงแค่เครียดๆมั้ง ได้ยินมาว่าเคลียร์บัญชีผิด ผมคงเป็นแค่เหยื่ออารมณ์พี่แกเฉยๆว่ะ”
“เออ คิดงี้ได้กูก็สบายใจ”
พี่โต้งหน้าดูแก่ขึ้นเยอะ พอถามดู ก็บอกว่า “เมียท้องแล้วว่ะ”
“เอ้า แล้วไหงทำหน้าแบบนั้นวะพี่? ต้องดีใจดิ”
“ไอ้ดีใจมันก็ดีใจอยู่หรอกว่ะ แต่พอคิดเรื่องที่จะตามมา .. เฮ้อ”
“เครียดมากหน้าแก่เร็ว แค่นี้ก็เดาอายุพี่ไม่ถูกแล้ว อย่าเครียดเลยพี่”
พี่โต้งยิ้มมุมปากให้
บนโต๊ะพี่แกมีงานท่วมไปหมด คงยุ่งไม่ต่างจากผม ไม่สิ ต้องยุ่งมากกว่าอยู่แล้ว
“..ไอ้ตี๋ มึงนี่น่าอิจฉาจริงๆ”
“หือ? ยังไง? อย่าชมผมหล่อนะ ฟังจนเบื่อแล้ว”
“…..มุกนี้กูก็ฟังจนเบื่อแล้วเหมือนกัน เออ แต่ก็ดีว่ะ ฟังกี่ครั้งแม่งก็ยังฮา เพราะหน้ามึงไม่เหมาะกับมุกนี้จริงๆ”
ที่พี่พูดก็มุกใช่ไหมครับ? มุกสินะ?
“มึงไม่เครียดกับอะไรทั้งนั้น…จัดการกับปัญหา ปัญหาที่มีเยอะด้วยซ้ำ อย่างกับมันเป็นเรื่องง่ายๆ มึงดูมีความสุขกับทุกเรื่อง ตลอดชีวิตกูก็มีมึงคนแรกนี่แหละ ที่เป็นแบบนี้”
“เครียดไปก็เท่านั้นว่ะพี่ เดี๋ยวจะผอมเสียเปล่าๆ” ถอนหายใจพูด ใครมันจะไม่เครียดบ้างล่ะวะพี่? มันก็มีบ้าง แต่แค่เป็นช่วงสั้นๆ “เครียดมากเดี๋ยวเมนส์มาไม่ปกติ แล้วม๊าจะหาว่าผมท้อง ท้องก่อนวัยอันควร เดี๋ยวจะเป็นปัญหาสังคม” พูดแบบนื้ พี่โต้งก็ฮาเงิบ ดีที่มุกสำเร็จ ไม่งั้นถ้าเงียบ มันคงเป็นมุกไม่ฮาพาเครียด
“แทนที่จะเอาเวลาไปเครียด เอาไปนั่งจัดการปัญหาน่าจะเวิรค์กว่า ถ้าผมเป็นพี่ ผมจะคิดว่าทำยังไงถึงจะให้ลูกเป็นลูกแฝด ช่วงนี้ของซื้อหนึ่งแถมหนึ่งมันเยอะ จะได้คุ้ม เลี้ยงไปเลยทีเดียว ไม่ต้องรอทีละคน”
“ความคิดดีนะมึง แต่ถ้าให้ต้องเลี้ยงทีสองคน กูคงตายก่อนลูกโต” สงสัยจะจินตนาการชีวิตแบบนั้นเอาไว้แล้ว ถึงได้ทำหน้าแหยงแบบนี้ “เอางานนี้ไปทำต่อไป ไอ้เชนมันไม่ทำแล้ว”
“อู้อีกแล้ว รายนั้น”
“อืม เรียกมาก็เพราะงานนี้นี่แหละ”
งานร้านอาหาร รักเลย ทำทีไรได้กินฟรีทุกที
“…โชคดีนะไอ้ตี๋”
ตอนจะเดินออกมาจากออฟฟิส พี่โต้งก็พูดคำนี้ออกมา
ไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้ถึงมีคนพูดคำนี้ตั้งสองครั้ง แต่ก็พยักหน้ารับไป
……………………………………….
……………………………..
แวะไปเจอไอ้โจ๋มา มันบ่นเรื่องพี่โก้ไม่หยุด จะหมั้นอยู่แล้ว กลับทำตัวตื่นเต้นเหมือนเด็กประถมออกเดท โทรมาถามทุกคนเท่าที่จะจิกได้ ซื้ออะไรให้ดี งานจัดยังไงดี เชิญใครดี แขกกี่คน ต้องทำบัตรไหม บัตรลายไหน ชุดยังไง ขนาดที่ว่าเห็นเบอร์นี้โชว์บนหน้าจอเมื่อไหร่ ก็ต้องนั่งนึกถึงบุญบารมีที่พี่โก้ได้เคยก่อ ถึงจะกดรับด้วยความกล้ำกลืนลง
ผมที่โดนไปแค่สองสามครั้ง ไม่รู้ความทุกข์ของไอ้โจ๋หรอก แต่หลังจากฟังมันบ่นสักชั่วโมง ก็เริ่มจะเข้าใจ
“ชีวิตหลังเรียนจบ ไม่เห็นเป็นอย่างที่กูคิดซักนิด ตอนนั้นก็มัวแต่อยากเรียนให้จบ ตอนนี้ก็พูดแค่ว่านี่แม่งมันเชี่ยอะไรวะ? มหาลัยงานหนักแค่ไหน กูก็โอเคนะ แต่นี่มันไม่ใช่ว่ะ”
“เออ กูเข้าใจ”
เล่นจะเมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืด ห้ามไปสองสามครั้ง ถึงยอมเลิกแผนเมาโลกคว่ำ
“กูกลับละ”
“อ้าว? รีบไปไหนวะ”
“นัดฟ้าไว้ เดี๋ยวสาย”
“เออ เดี๋ยวนี้มึงเห็นแฟนดีกว่าเพื่อนแล้วใช่ไหมวะ? กูงอนเลย”
“คนนี้กูขอคนเหอะ”
“จริงจัง?”
“ก็..นิดหน่อย”
“อย่าบอกนะว่าหลังงานพี่โก้ จะเป็นของมึง”
“คงไม่เร็วขนาดนั้น ทำงานเก็บเงินก่อนสิวะ ใครแม่งจะอยากมาจนแกลบกับกูวะ?”
ก็คงจะจริง
“ก็ดี กูไม่มีตังซื้อของขวัญวันแต่งให้มึงเหมือนกันว่ะ แค่ของพี่โก้กูก็แดกดินแล้ว”
ผมลุกออกมาก่อน มันยังเถียงกับฟ้าไม่จบ ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ป้องปากคุยกับโทรศัพท์ไม่หยุด
ชีวิตผู้ใหญ่มันหน้าตาแบบนี้เองหรอ? ถ้าสนุกกับมันได้มากกว่านี้คงจะดี
ไอ้พี่ฟินไม่อยู่แล้ว การ์ตูนต้องเช่า บางทีก็ซื้อเก็บเอง การ์ตูนเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆจนเฮียบ่นเปลือง แหม เฮียตอนบ่นแล้วเท้าเอวบ้าง กอดอกบ้าง แบบนี้นี่น่ารักไม่หยอกเลยนะ เห็นภาพนี้บ่อยๆก็ชินตา วันไหนผมอ่านการ์ตูนแล้วเฮียไม่บ่นสิแปลก
โกยกระดาษบนโต๊ะลงกระเป๋า รู้สึกเหมือนช่วงนี้หาของยากกว่าปกติ ตั๋วรถเมล์เต็มกระเป๋าเงิน ในกระเป๋าสะพายมีแต่ขยะ เห็นแบบนี้ผมก็รักสะอาดนะครับ แต่ไอ้แซนวิชตะไคร่ขึ้นอันนี้นี่ของใครเนี่ย ไม่ใช่ของโพ้ม—ม
เอาใบเสร็จที่เก็บๆไว้ออกมาทิ้ง มีตั้งแต่ใบเสร็จร้านราเม็งที่ไปกินต้นปีที่แล้ว ยันตั๋วหนังที่ไปดูกับไอ้โจ๋เดือนก่อน ไม่คิดว่าจะเจอก็เจอ อย่างรูปโพราลอยด์ที่ถ่ายไว้ตอนเลี้ยงวันจบ ก็ดันมาอยู่ในนี้ซะได้
ตอนนั้นหัวเราะกันเหมือนพวกบ้า ดีใจน้ำตาจะไหล เรียนกว่าจะจบ ตอนนี้ไม่มีคำว่าทำงานจนจบมาให้รอแล้ว ก็อดรู้สึกเซ็งๆไม่ได้
วางภาพใบนั้นลงบนโต๊ะ ข้างๆ มีรูปที่ผมถ่ายตอนรับปริญญา น่าเสียดาย ไม่มีพี่หมอกในรูปนี้ด้วย ถ้าเอามาตัดต่อเสียบเข้าไป คงจะฮาน่าดู
พลาดแล้วล่ะพี่หมอกเอ้ย วันนั้นผมน่ะ เท่ระเบิดเลยนะจะบอกให้
หล่อจนใครๆก็ชม อาจเป็นอานิสงค์จากการเซ็ทผมขั้นเทพของกล้วย เล่นเอาผมหน้าตาโกอินเตอร์ ข้ามชาติไปเป็นนักร้องเกาหลีได้สบายๆ
โทรศัพท์สั่น
เบอร์แปลก ผมขมวดคิ้วแต่ก็กดรับ
“ครับ?”
“…นั่นอธิษฐาน ใช่หรือเปล่า?”
“…ครับ”
“คิดว่าไม่ใช่คนที่จะสนเรื่องเงินเท่าไหร่ แต่ถ้าจำนวนเยอะอยู่ ก็คงจะสนสินะ”
ถ้านี่เป็นหนัง ให้ผมเดานะ
“นั่นใครครับ?”
“อยากได้เท่าไหร่ล่ะ?”
“ค่าอะไรล่ะเนี่ย ถ้าเป็นค่างานผม ติดต่อที่หัวหน้าผมนะครับ”
“เรื่องคุณอัษฏา…อยากได้เท่าไหร่ล่ะ ถึงจะยอมออกไปจากชีวิตเขาสักที”
ตกใจ
ตกใจเป็นบ้า
อย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด ถ้าเอาชีวิตไปเขียนนิยาย คงต้องตบเข่าฉาดด้วยความเก่งที่เดาถูกแหง
เสียงเป็นผู้หญิง ผมเดาไม่ได้หรอกว่าโทรศัพท์นี้ปลายสายเป็นใคร โทรมาจากไหน
“แทนที่จะให้ผมออกไป ขายคุณอัษฏาให้ผมแทนเถอะครับ จะเอาเท่าไหร่คุณบอกมาได้เต็มที่เลย แต่ผมไม่มั่นใจหรอกว่าผมจะมีเงินจ่าย”
“นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นหรอกนะ”
“ผมก็ไม่ได้พูดเล่น ถ้าคิดจะขายพี่หมอกให้ผมจริงๆผมก็พร้อมจะซื้อ บ้านผมกว้างพอจะเลี้ยงได้อีกคน แล้วผมเชื่อว่าอย่างพี่หมอกเอาไปขายคนอื่น ต่อให้เซลล์ครึ่งราคา ก็ไม่มีใครบ้าทนพี่เขาได้เท่าผมหรอกครับ”
ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆดังมาจากปลายสาย รู้สึกแปลกชะมัด ผมกลับพูดออกไปด้วยอารมณ์สนุกด้วยซ้ำ
ผมไม่กลัวอะไรอีกแล้ว
มาสิ ปัญหาพวกนั่นนะ จะวิ่งเข้ามาหา ผมก็พร้อมที่จะชน
ไม่ได้ชนแบบธรรมดาด้วยนะ ดับเครื่องแทรกเตอร์ชนนี่แหละ
ผมคิดว่าชีวิตเด็กถาปัตย์แบบผม ไม่มีอะไรน่ากลัวเหมือนฝันร้ายเท่าไฟนอลโปรเจคต์แล้วล่ะครับ ความเจ็บปวดตอนโดนล้มงาน อย่างอื่นอีกเยอะแยะ ถ้าเกิดผมแต่งกลอนเปรียบเทียบความเจ็บปวดนั่นล่ะก็ พวกคุณคงซับน้ำตากันแทบไม่ทัน
“พูดถึงขึ้นนี้….เลขเจ็ดหลักพอหรือเปล่าล่ะ?”
“ต่อให้มาเป็นหลักกิโลก็ไม่เอาครับ” อ้าว ไม่ฮาไม่เป็นไร เดี๋ยวไว้จัดหนักไม่มุกหน้า “ถ้ารวยขนาดนั้น เอาไปบริจาคเถอะครับ ได้ประโยชน์กว่าเยอะ เชื่อผม”
“….ก็คิดอยู่แล้วล่ะนะ ว่ามันคงจะไม่ได้ผล”
“ครับ แต่ยังไงก็ขอบคุณที่โทรมา”
“คงต้องใช้วิธีอื่นสินะ”
“ถ้าไม่ ผมจะขอบคุณมากเลยครับ”
ยัง ยังจะมีอย่างอื่นอีกหรอ?
นี่สินะ ไอ้ที่บอกว่าขอให้โชคดี จะมายังไงก็ได้ แต่อย่าจับผมไปนั่งรมควันเล่นจะเป็นพระคุณอย่างสูง
“ปัญหาไม่ได้อยู่ที่คู่แข่งบริษัทหรืออะไรหรอก”
“…ครับ?”
“ปัญหามันอยู่ที่ตัวคุณอัษฏาเองต่างหาก”“เดี๋ยว หมายความว่าอะไร ผมไม่เข้าใจ?”
สายถูกตัดออกไปแล้ว
ผมจ้องมองเบอร์นั้นอีกครั้ง เอาเถอะ ไม่ว่าจะมาจากพ่อพี่หมอกหรือพี่เมฆ ก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่นัก
นอนลงกับเตียง ได้กลิ่นเหงื่อเฮียออกมา คิดว่าคงต้องเอาผ้าปูเตียงไปซัก แต่ก็ขี้เกียจเกินกว่าจะทำอะไร
เหลืออีกสองงานให้ทำ
อยากเจอพี่หมอก กดดูเบอร์โทรศัพท์ พี่หมอกยังใช้เบอร์เดิมไม่เปลี่ยน โทรล่าสุด เมื่อเช้า โทรมาไม่ได้คุยอะไรมาก ก็แค่ถามว่าทำอะไรอยู่ ที่ไหน กับใคร แล้วก็วางสายไป
เลื่อนนิ้วไปปุ่มสีเขียว อีกแค่อึดใจก็กดลงไป แต่ก็ปล่อยออก เหวี่ยงมือถือกลิ้งออกไปตามเตียง
คิดว่าจะบอกเรื่องนี้กับพี่หมอก เห็นกำชับมาแบบนั้น ขืนฝืนคำสั่ง อาจจบไม่สวย
แต่ไว้ตอนไหนดีนะ?
หันไปมองมือถือ
มือถือไม่ได้ตอบอะไร แถมยังดับแสงหน้าจอใส่อีก
……………………………………………
……………………………………
[B.N.18 : complete]
[12.10.55]
คลานหนีหลบแรงอาฆาต
แหะ แหะ
ไม่ได้เจอกันเนอะ
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3282584 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก