แถมให้..ยาวมาก
Coin 33ตอนกลางคืนผมนอนไม่ได้
ต้องตื่นขึ้นมากินยาแก้ปวด มันชา ระบมไปหมด เริ่มโมโหไอ้พระเอกในใจตัวเองที่ยืนโง่ยื่นหน้าให้เขาตบเล่นขนาดนั้น
พี่หมอกก็ไม่ได้หลับ เห็นออกไปยืนโทรศัพท์อยู่ข้างนอก แต่คิดว่าไม่น่าจะโทรคุยกับผู้หญิงเพราะมีหลุดคำหยาบออกมาบ่อยๆ
ใบหน้าดูเครียดกว่าผมที่เจ็บเองซะอีก
เวลาที่ทรมานที่สุดของวันได้ผ่านไปแล้ว วันนี้เป็นวันแรกในชีวิตที่ได้เรียนรู้ประสบการณ์โหดผ่านการแปรงฟัน แสบเป็นบ้า!! แน่ใจนะว่าไม่ใช่คลอรีนกรอกใส่ปากแล้วถูให้ขึ้นฟอง ยาสีฟันกัดจนน้ำตาเล็ดแปรงต่อไม่ไหว บ้วนปากหรอครับ? น้ำยาบ้วนปากนี่ผมแทบจะปาลงชักโครกทั้งอันเลย มึงแรงแบบนี้เอาไว้ขัดห้องน้ำดีกว่ามาฆ่าเชื้อโรคในปากกูอีก!!
ผมไม่ได้พูดอะไรกับพี่หมอกซักคำ ไม่ได้โกรธหรืองอนอะไรมัน แต่ปากแตกอยู่ เลยไม่อยากหาเรื่องหาเลือดให้ตัวเอง ก้มตัวลงนอน มองออกไปเห็นเพียงเงาพี่หมอกลางๆผ่านผ้าม่าน คุยอะไรอยู่นะ
ระหว่างที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก็เผลอหลับไปไม่รู้ตัว…
…………………………
……………….
“ตี๋ ตื่นไหวหรือเปล่า?”
“หืออ”
ลืมตาขึ้นมา รู้สึกร้อนในตาไปหมด น้ำตาหยดออกมา ผมไม่ได้เสียใจหรืออะไรเลย แต่มันเป็นไปเอง
“พี่หมอก?”
“หายเจ็บปากหรือยัง?”
ยังเจ็บอยู่ แต่ผมอยากจะเรียกชื่อพี่เขาชัดๆ
เมื่อวานเพราะทายาไปแล้ว อาจจะดีขึ้น มองนาฬิกา จะเก้าโมงอยู่แล้ว
“ทำไมยังไม่ไปเรียนอีกอ้ะ?”
ยังไม่ได้ลุกขึ้นจากที่นอน มันรู้สึกตัวหนักๆไปหมด ผมแทบอยากจะละลายไปกับเตียงเลยด้วยซ้ำ แต่ว่าต้องลุกขึ้น งานยังเหลืออีกตั้งเยอะแยะในขณะที่เวลาก็น้อยลงทุกที
วันนี้พี่หมอกลงแข่งวันแรก สามโมงครึ่ง…
“ตัวมึงร้อน”
“หืม?”
มันเอามือวางทาบหน้าผากผม ขมวดคิ้ว ผมเห็นหน้าพี่หมอกดูเหนื่อยๆ เหมือนพักผ่อนไม่พอแล้วไม่สบายใจ วันนี้วันแข่งของพี่เขาด้วย ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา ทั้งทีมจะทำยังไง เพราะหลายต่อหลายคนก็ฝากความหวังถ้วยแชมป์ในปีนี้ไว้ที่พี่หมอก
มันเดินหายไปจากห้อง น่าจะไปหยิบยามาให้ผม ยังลุกขึ้นไหว ผมเลยเดินออกไปหาพี่หมอกเอง
“กินยาแล้วกลับไปนอน”
“เฮ้ย ไม่ได้หรอก งานผมยังเหลืออีกเยอะเลย”
“ตี๋”
เสียงเข้มดุมาเชียว ผมทำเป็นมองไม่เห็นรับยามาจากมันแล้วเดินไปหยิบน้ำออกมาจากตู้เย็น กำลังจะเปิดฝาขวดก็ถูกดึงออกไป “ไม่สบายกินน้ำเย็น ใครสอนมึงมา”
มันกดน้ำอุ่นมาให้ผมกิน รู้สึกอุ่นไปถึงท้อง
เห็นเดินเข้าเก็บของ โทรศัพท์ดังให้วุ่นไปหมด สงสัยจะโทรมาตาม เพราะนอกจากเป็นนักกีฬามหาลัยแล้วมันยังมีอีกหน้าที่นึงครับ ประชาสัมพันธ์ไงหล่ะ! งานที่ไม่รู้ไอ้บ้าที่ไหนไปขุดมาให้พี่หมอกทำ ดูหน้าไอ้คนที่ตะคอกเสียงใส่โทรศัพท์ตัวเองสิ มันเหมาะไหมล่ะ
“หยุดโทรตามสักที รำคาญ”
“รู้แล้ว กำลังจะไป”
“มึงฟังไม่รู้เรื่องหรอไง สมองมีหรือเปล่า”
อูย สะดุ้งแทนคนฟัง
มันกดวางเสร็จก็เขวี้ยงไอโฟนลอยลิ่วไปนอนที่โซฟา เกือบไปแล้ว เกือบเป็นเศษขยะราคาหมื่นกว่าบาทแล้วเอ็ง
“เข้าไปนอนซะ เรียกป้าน้อยมาให้แล้ว”
“พี่ ให้ผมไปเหอะ งานผมยังไม่เสร็จเลย”
“ไม่ บอกว่าไม่ก็คือไม่ เข้าไป”
มันชี้นิ้วไปที่ห้องนอน ผมส่ายหัว “นะพี่ จะได้ไปดูพี่เตะไง”
“ไม่สำคัญ มารอบชิงยังทัน”
“โหยได้ไง พี่เตะวันแรก ผมไม่ไปดูก็เสียดายแย่ดิ”
“…..”
“ไม่ดีหรอ? ผมไปเชียร์ข้างสนามเลย ผมยังไหวอยู่- ค..แค่ก..”
ไอไม่หยุด อยู่ดีๆก็ไอจนน้ำตาไหลอีกรอบหนึ่ง ไอจนเจ็บคอไปหมด แก้วน้ำถูกดึงออกไปจากมือสักพัก น้ำอุ่นเต็มแก้วก็กลับมาให้ผมกิน
เงยหน้ามาจะพูดต่อ เห็นสายตาเย็นๆกับคำพูดสามคำนั้นก็ต้องคอตก
“ไป-นอน-ซะ”
จบข่าว
………………..
………….
โทรศัพท์ไม่รู้หายไปไหน ตื่นมาตอนจะเที่ยงก็หาไม่เจอแล้ว
ป้าน้อยเข้ามาหลังจากพี่หมอกโทรไปประมาณครึ่งชั่วโมง พี่เขาก็นั่งรอจนป้ามาเคาะที่หน้าห้องนั่นแหละถึงจะยอมไป ปิดเครื่องใส่เพื่อน ดึงสายโทรศัพท์ในห้องออก แต่ไอ้เรื่องหยิบมือถือผมไปด้วยนี่ผมพึ่งรู้จากป้าที่หลัง
ถ…ถึงมันจะแค่สามร้อยกว่าบาท แต่ก็ช่วยรักและถนอมของของผมให้มากกว่าไอโฟนราคาหมื่นกว่าบาทของพี่ด้วยนะครับ ภาพติดตาเมื่อเช้ายังไม่หาย เป็นห่วงขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
ออกมาที่ห้องนั่งเล่น กินข้าวต้มก็หอมฉุย ผมน้ำลายไหลเดินตามกลิ่นไป ยังโดนป้าแซวเหมือนเดิมเรื่องตะกละ เปล่านะครับ! แค่วัยกำลังโตไง…ป้าเองก็น่าจะเข้าใจผมดี
“ค่อยๆกินสิน้องตี๋ รีบกินไปไหนลูก”
รีบกินไปดูไอ้พี่หมอกแข่งไงครับ แม่งจะบ่ายอยู่แล้ว น้ำท่ายังไม่ได้อาบเลย “ป้าครับ เดี๋ยวผมขอออกไปข้างนอกได้ไหม”
ป้าแกทำหน้าหงอยๆ ส่ายหน้าให้ผม “คุณหมอกสั่งไว้ว่าไม่ให้ปล่อยน้องตี๋ออกไปไหน ป้าขอโทษด้วยนะลูก”
“ไม่เป็นไรครับป้า”
เพราะกูคิดอยู่แล้วว่าต้องอีหรอบนี้…ผมมีแผนบีแผนซีคิดไว้ต่างนานแล้วครับ
“ป้า กระดาษทิชชู่ในห้องน้ำหมด! ผมออกไปซื้อแป็ปนึงนะ”
“เอ้า ไม่ใช่ว่าอยู่ตรงนั้นหรอ ป้าเห็นแว้บๆหน่ะ”
“…..”
ทำไมป้าต้องช่างสังเกตขนาดนี้ครับ ช่วยอยู่เฉยๆไม่ต้องทำงานบ้านได้ไหม ผมนึกข้ออ้างไม่ออก
“ผมอยากกินขนมจังเลย ขอผมลงไปซื้อแป็ปนึงนะ”
“ไม่สบายอย่ากินเลย รอไว้หายก่อนนะ”
ป้ายิ้มแต่ผมจะร้องไห้แล้วครับ มันจะบ่ายสองแล้ว อีกแค่สิบนาทีเอง ใช้เวลาเดินทางก็ครึ่งชั่วโมงกว่าถ้านั่งรถเมล์ เอ้า ผมนั่งรถเมล์จากตรงนี้ไม่เป็น ไม่เคยนั่ง สงสัยต้องพี่วินมอไซค์ ไม่ต้องพูดถึงแท็กซี่หรอก ผมเสียดายเงิน
“ป้า…ผม-“
“อยากไปดูพี่หมอกเตะบอลใช่ไหม น้องตี๋? ป้าดูออก”
“ครับ”
“ป้าไม่อยากให้น้องตี๋ไปเพราะน้องตี๋ไม่สบาย ไม่ใช่ว่าคำสั่งของคุณหมอกอย่างเดียว”
“แต่ผมดีขึ้นแล้ว”
“ไหนมาให้ป้าจับหน่อยสิลูก”
ยื่นหน้าผากเข้าไปหาป้าน้อยที่นั่งอยู่ตรงโซฟา เพราะผมนั่งอยู่ที่พื้นตอนคุยกับป้าเขา ไม่ค่อยชินที่จะไปนั่งเสมอกับผู้ใหญ่เท่าไหร่
“ตัวยังร้อนอยู่เลย…อย่าไปเลยนะ”
“นะครับป้า นะ ผมอยากไป”
“อย่าคิดแบบเด็กๆอย่างเดี๋ยวสิ ถ้าน้องตี๋ไปที่ดูคุณหมอกแข่งแล้วเป็นอะไรไป ไม่คิดถึงคุณหมอกเขาบางเลยหรอลูก”
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับป้า”
“คำว่าไม่เป็นไร มันทำให้หนูได้แผลแบบนี้มาหรือเปล่า?”
มือป้าลูบเข้ากับแก้มผมเบาๆ ผมเลยได้แต่เอาคางไปเกยไว้ที่หน้าตัก ปล่อยให้ป้าเขาลูบ พูดอะไรไม่ออก เพราะมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
“ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงครับป้า ผมไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนเลยไม่รู้ต้องทำตัวยังไง”
“ป้าจะไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ป้าอยากให้น้องตี๋รู้ไว้ อย่าปล่อยให้ใครมารังแกเรา ไม่ใช่ว่าเขาน่าสงสารแล้วปล่อยให้เขาทำร้ายเราได้ เพราะตอนนี้น้องตี๋ก็น่าสงสารไม่แพ้ใครเลย”
ผมได้แต่ส่งยิ้มจางๆไปให้…
“แต่คราวนี้ผมขอนะครับป้า รับรองว่าผมจะดูแลตัวเองอย่างดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน”
ป้าน้อยทำหน้าลำบากใจ ก่อนจะพูดขึ้นมา “ทำไมวันนี้มันอากาศหน้านอนแบบนี้นะ…ป้าจะหลับตานอนสักพัก ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
“ขอบคุณมากครับป้าน้อย!!”
………………………………….
………………………
“ขอบคุณมากครับพี่”
“เออได้น้อง ขอให้ทันนะ”
พี่วินโบกมือลาอยู่ข้างหลัง ผมยิ้มตอบแล้วรีบวิ่งเข้าไป ไม่ได้ใส่เสื้อนักศึกษามาครับ ใส่เสื้อยืดของผมกับกางเกงลุยป่าเฮียออกมา เพราะเสื้อนักศึกษาหมดตู้พอดี ตัวที่พี่หมอกใส่มาวันนี้เป็นตัวสุดท้าย ทำไมอาทิตย์นี้ร้านซักอบรีดส่งผ้ามาช้ากัน?
วิ่งไปนึกไป วันนี้คนเยอะมากจนแทบจะมองไม่เห็นที่ว่างในสายตาตอนนี้เลย เสียงดังวุ่นวายไปหมด เพราะเป็นวันแรกที่เปิดงาน พิธีเปิดที่จัดไปแล้วเมื่อเช้า พาเหรด หลีด ไอ้สามอย่างนี้คงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คนเยอะไปหมด มากันจากทุกทิศ มีผู้ปกครองเดินกันให้ว่อน ถือกล้องตามถ่ายรูปลูกตัวเองในงาน
ผมวิ่งตรงดิ่งไปที่สนามกีฬาหลังมหาลัย อากาศร้อน แดดจัดกว่าทุกวัน คิดไม่ผิดที่ยัดผ้าขนหนูมาอีกผืน เก็บไว้ในกระเป๋าสะพาย ผืนเล็กๆของทีมไม่พอสำหรับพี่หมอกหรอก
ถึงผมไม่สบายแต่ก็มีความอึดดีกรีทีมชาติ มาถึงก่อนเวลาตั้งสิบนาที แต่ยังไม่กล้าโผล่หัวออกไปมอง กลัวพี่หมอกจะเห็นแล้วลากผมกลับบ้าน เป็นเรื่องใหญ่อีก เห็นไอ้พวกพี่ฟินยืนอยู่แถวสโตร์เลยรีบวิ่งไปหา
“อ้าว ไอ้ตี๋ มาซะสายเชียวมึง”
“เออ ผมนอนเพลิน”
“ดีมาก ปล่อยกูทำงานแต่เพียงผู้เดียว”
“แล้วข้างหลังพี่มันอะไรวะ!” คนก็เยอะนี่หว่า แล้วมันมาทำงานวินาทีสุดท้ายอะไรกันตอนนี้ หันไปเจอไอ้โจ๋ที่กวักมือเรียกผมก็รีบเดินเข้าไปหา มันอวดภาพในกล้องให้ดูสำหรับพิธีเปิดเมื่อเช้า เกิดมาไม่เคยเสียดายอะไรเท่านี้มาก่อนเลยครับ แม่เจ้าโว้ย!!! แต่ละคนที่ถือป้ายนี่ สวรรค์ สวรรค์ส่งมาเกิดชัดๆ บีบคอไอ้โจ๋ เหยื่ออารมณ์ผมไปมา ทำไมตูไม่ได้มาเมื่อเช้าวะ ว้าก!!
พี่ฝ้ายถือป้ายด้วยครับ สวยมากๆจนไม่อยากเชื่อว่าเป็นคนยืนเท้าเอวด่าพี่หมอกแว้ดๆในวันนั้น เห็นหลีดหลายๆคนที่พวกผมไปนั่งส่องมาในชุดเต็มยศ สวยซะ…
พอใกล้ๆเวลา พวกผมก็ขึ้นไปนั่งดูบนแสตนด์กัน ก็อุตส่าห์ช่วยงานมาถึงขนาดนี้แล้ว จะมานั่งตากลมพึ่งแดดดูบอลฆ่าเวลาก็คงไม่ผิดใช่ไหมหล่ะครับ สามวันนี้ก็ไม่มีการเรียนการสอนด้วย สบายแฮ
ระหว่างที่เดินขึ้นไปตามขั้นที่นั่งของแสตนด์ ผมเห็นผู้หญิงสามคนนั้นที่รุมยำผมเมื่อวานนั่งอยู่ด้วย เธอเองก็เห็นผม สายตาจ้องมาไม่เป็นมิตร แต่คงเห็นว่าแผลบนหน้าผมจากฝีมือพวกเธอมันเยอะอยู่ ผมเลยเห็นเธอขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่ามองมาด้วยอารมณ์แบบไหน
ผมเดินมานั่งกับกลุ่มถาปัตย์ เยอะครับ เกือบสามสิบคน เสียงดังเจี้ยวจ้าวประกาศตัว ดังจนหลายๆมอหันมามอง เอิ่ม พี่ฟิน พี่เพรชครับ..เบาเสียงนิดหนึ่งได้ไหมครับ
ความพยายามล้มเหลว เมื่อพวกรุ่นพี่ผมหันไปเจอพวกพี่บอล พี่โก้ เท่านั่นหล่ะ แม่งมีบูมมหาลัยด้วย มึงจะประกาศตัวชัดไปไหนวะ!
กลองถูกตีขึ้น ไม่ต้องมองหรอกครับว่ามหาลัยอะไร เพราะเสียงดังปนกันมั่วไปหมด แต่ที่นั่งอยู่คอกนี้ก็มอผมนี่แหละ พวกวิศวะขี้นแสตนด์ ไม่ต้องบรรยายภาพก็คงจะนึกกันออก ยังกับจะออกรบ อะไรจะจริงจังกันขนาดนั้น ตอนกีฬาเฟรชชี่สถาปัตย์ยังขึ้นบ้างไม่ขึ้นบ้าง ขึ้นมาเห็นรุ่นพี่นั่งแคะฟันรอน้องอีก กว่าจะซ้อมร้องได้ซักเพลง วิศวะเขาไปม้วนเดียวจบแล้ว
เพลงเชียร์ดังก้องไปหมด ไม่ได้ยินเสียงประกาศเลย ผมกอดกระเป๋าแน่น พยายามเอียงตัวไปหลบๆแถวหลังไอ้โจ๋ที่มัวแต่ถ่ายรูปสาวๆอยู่ ไอ้พี่หมอกมันหันขึ้นมามองบนแสตนด์แวบหนึ่ง เล่นเอาผมใจหายวาบ
“เริ่มขึ้นแล้วครับ การปะทะระหว่างวิศวะเจ้าถิ่น และวิศวะเจ้าที่ ใครจะอยู่ใครจะไป หรือจะยังไง โปรดติดตามตอนต่อไป” อะไรของพี่หว่ะ เงียบๆเถอะพี่ฟิน ดันเข้าขากันถนัดกับไอ้พี่โก้พี่ต้นอีก โลกแตก 2012 ดูท่าจะเป็นจริงดังคาดแหง
ฝั่งมอเราได้เริ่มเขี่ยบอลก่อน เปิดมาไอ้พี่หมอกก็บุกเอาๆ จะพาลูกขึ้นไปให้ได้ แต่มันไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอกครับ เพราะฝั่งนู้นเขาก็เก่งเหมือนกัน ดักไอ้พี่หมอกไว้ทุกทาง พอจะวิ่งฝ่าไปก็เจอฟาวล์แรกของเกม อีกฝ่ายทำฟาวล์เพราะใช้มือผลักพี่หมอก ผมเห็นพี่หมอกแม่งขมวดคิ้ว เอาซะแล้ว ชะตาขาดแล้วนะเอ็ง มาเล่นกับใครไม่เล่น คนนั้นหน่ะของเขาแรงนะโว้ย
เกมกลับมาเล่นต่อ พี่ในทีมทุ่มบอลจากเส้นข้างสนาม คนที่ผมไม่รู้จักเตะฝ่ากองหลังของอีกทีมเข้าไป ถ่ายบอลไปให้พี่หมอก แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ผมว่าไอ้พี่หมอกคงโดนหมายหัวจากกองหลังแล้วแหง เห็นลดกองหน้ามากันไอ้พี่หมอกเพิ่มอีกคนเลย
จ..จ..ใจเย็นนะพี่หมอก
มันคงคิดไว้แล้วว่ายังไงก็ฝ่าไปไม่ได้เพราะถูกตีกรอบมาอยู่ที่เส้นข้างสนาม เลยเตะบอลอัดแข้งอีกฝ่ายจนลูกบอลออก มันเลยได้มาทุ่มแทน ห..ห.โหดมาก พี่เห็นหน้าอีกฝ่ายไหม เบี้ยวเลยนะ
“เฮ้ย ไอ้ตี๋ เอาป็อปคอร์นป่าว”
“พี่ไปเอามาจากไหนวะ”
“วางอยู่นู่น..”
มึงน่าจะบอกให้เร็วกว่านี่นะ…. ตอนที่มันยังไม่เข้าปากกู…
“กูไม่รู้กินได้หรือเปล่า กินได้เปล่าวะ?”
“ไอ้พี่โก้!!!”
ไม่ต้องไปดูหรอก บอลในสนาม ดูมวยข้างสนามดีกว่า มันกว่าเยอะ เล่นกันขนาดนี้ตัวผมยังเหงื่อไม่ออกเลย รู้สึกร้อน แต่เหมือนความร้อนมันระบายออกมาไม่ได้
“ตี๋ มือมึงโคตรร้อน เอาไปเผามาหรอไงวะ”
“บ้านพี่ดิ มือนะโว้ยไม่ใช่หมู ย่างเสร็จจะได้กินได้”
“ไหนยื่นหน้ามาดิ”
“แถมยื่นตีนด้วย เอาไหม”
“ปีนเกลียวนะมึงนี่” ไอ้พี่โก้วันนี้ก็แต่งซะหล่อ ก็นะ งานคู่ดูโอ้พี่หมอกมัน คนนึงไม่อยู่ อีกคนโดดตาม น่าสงสารจริงๆ
“ร้อนสัดๆเลยนิหว่า”
“อ้าว ไม่สบายแล้วมาทำไมวะ” พี่แฟงยื่นหน้ามาพูดด้วย
“นิดหน่อยหว่ะพี่ อึดถึกควายแบบผม ชิวๆ”
“เออ อย่ามาชักดิ้นชักงอที่ปลายเท้ากูแล้วกัน จะเขี่ยเหมือนเขี่ยแมลงสาบเลย”
“ไอ้โก้ มึงเปรียบเทียบซะกูเห็นภาพเลยหว่ะ”
หันไปเห็นไอ้พี่ฟิน ลุกขึ้นตะโกนเสียงดังพร้อมคนทั้งสนาม เวร ลูกแล้วเข้าไปแล้วครับ “ใครทำประตูว่ะพี่”
“ไอ้หมอกไง แม่ง เก่งเหมือนกันนิหว่า”
พี่ปิงตอบ วันนี้พี่ปิงก็มาดูด้วยเว้ยเฮ้ย เห็นพี่ต้นบอกพี่ปิงเป็นฝ่ายโสต ลอยไปได้ทั้งงาน คอยถ่ายรูปเป็นพอ ก็โดนพวกผมบังคับขู่เข็ญให้ถ่ายรูปบ้าๆให้ไปหลายท่า กระโดดบนแสตนด์ ทำหน้าลิง แพล็งค์กิ้งสามชั้น ศูนย์รวมความไร้สาระเลยครับ
เสียดายที่ไม่ได้ดูลูกแรกของพี่หมอก ลูกที่สองก็ไม่ได้เห็นเพราะไอ้พี่ต้นเรียกไปถ่ายรูปด้วย (แต่ลูกที่สองเพื่อนร่วมทีมทำครับ ไม่ใช่ฝีเท้ามัน) พอไอ้พี่ฟินเข้ามาแจม ยิ่งหนักเลย ไปยืนกอดอกกางขาอยู่ตรงชั้นบนสุดของแสตนด์แล้วทำเป็นมองลงมา หล่อเชียวนะมึง
“เฮ้ยพวกพี่จะมาดูบอลหรือถ่ายรูปหว่ะ พาผมพลาดไปสองลูกแล้วเนี่ย”
“เออๆ ดูบอลๆ รับซาลาเปาป็อปคอร์นเพิ่มไหมฮ้า”
“พี่โก้แม่ง เลวหว่ะ”
อีกฝ่ายตีตื้นขึ้นมาตอนไหนไม่รู้ กลายเป็น 2-2 เท่ากัน ผมเห็นไอ้พี่หมอกตะโกนสั่งคนในทีมด้วย ไม่รู้ว่ามันเป็นกัปตันทีมหรือเปล่า ไม่เคยถาม แต่เป็นกองหน้าที่ผมว่าเรื่องมากที่สุดในชีวิตเลย มันทำฟาวล์ไปรอบแรกเพราะดันไปวิ่งชนไอ้คนที่ทำมันล้ม เออ ล้างแค้นมาล้างแค้นข้างนอกก็ได้พี่ ใจเย็นๆ
หมดครึ่งแรก พี่หมอกตัวชุ่มไปหมด ผมอยากเดินลงไปแต่ไม่รู้ว่าจะดีหรือเปล่า เพราะเห็นโค้ชเรียกไปคุยทั้งทีม คงจะปรึกษาเรื่องแผนการเล่นในช่วงหลัง เวลาก็เหลือน้อยลง แถมเสมอแบบนี้ น่าหวาดเสียวหว่ะ
ผมเดินลงจากแสตนด์ไปกับไอ้กล้วย พามันไปฉี่ครับ แม่งเสือกดูดน้ำซะเยอะ ดูดไม่เลิกเลย มันบอกมันร้อนอะไรของมันไม่รู้ ลำบากตูเดินลงมาอีก ขากลับกำลังจะเดินขึ้นบันไดไป ไอ้กล้วยแม่งทำของหล่น ต้องช่วยมันเก็บอีก
“ไอ้ตี๋!!”
“อะ…ไรครับ?”
ถีบก้นไอ้กล้วยล้มไปจูบพื้นก่อนที่นึงเลย ความผิดมึงชัดๆ ถ้ามึงไม่ลากกูไปห้องน้ำด้วย ไม่ทำของหล่นแบบนี้..
ไอ้พี่หมอกมันก็คงจะไม่เห็นผมหรอก…
“มึงมาได้ไง”
“นั่งพี่วินมา”
“กูบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้มา”
“บอกแล้วครับ..”
หงอย หงอยเลยงานนี้ ยืนคอตกเลย เหงื่อพี่หมอกหยดลงพื้นติ๋งๆ ผมไม่กล้ามองหน้าพี่เขาเลยว่ะ มันเหมือน หมอกลงทึบ จนไม่เห็นท้องฟ้าเลย
“ทำไมป้าน้อยปล่อยมึงมา”
“ผมเป็นคนขอป้าเขาออกมาเอง”
“แล้วทำไมถึงให้ กูสั่งเขาไว้แล้ว”
“พี่ ป้าเขาไม่เกี่ยว ผมผิดเอง”
“มึงมันไม่เคยฟังอะไรเลย”
“……”
มันยื่นมือมาจับหน้าผากผม เหงื่อเลอะมาถึงหน้าผม “ตัวร้อนแบบนี้ ไปนั่งรอที่ตึก แข่งเสร็จเดี๋ยวกูพากลับบ้าน”
“ผมอยากดูอะ”
“ตรงนี้มันร้อน”
“พี่ อีกแป็ปเดียวก็จบเกมแล้ว ผมนั่งอยู่บนๆไม่โดดแดด ใช่ไหมไอ้กล้วย?”
“โอ้ย ไอ้เชี่ย เหยียบเท้ากู…จริงครับ เย้นเย็น สบายเหมือนติดแอร์” นั่นก็เว่อร์ไป
“ถ้ามึงฟังกูตั้งแต่แรก มึงก็ไม่ต้องมาเจ็บตัวไม่สบายแบบนี้”
พอเห็นมันพูดแบบหมดแรงแบบนี้แล้วผมเถียงกลับไม่ออก เลยหยิบผ้าขนหนูจากในกระเป๋าสะพายที่พกติดมาด้วยให้มันไปเช็ดเหงื่อ แต่มันไม่ยอมรับไป “พี่ เอาไปดิ”
“….”
เห็นมันมองหน้าผมแบบนี้แล้วใจไม่ดีเลยหว่ะ
มันไม่รับผ้าขนหนูจากผม…แต่กลับเดินหันหลังไปจากผมแทน
…………………………….
…………………..
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3281793 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก