อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๕๖
“ตามติดกันมากไปรึเปล่า?” เดินเข้ามาถึงอู่ เพิ่งจะได้หย่อนก้นลงที่ม้าหินอ่อนก็โดนแขวะทันทีทั้งที่เจ้าตัวไม่เงยหน้าจากเครื่องยนต์ด้วยซ้ำ
“ไม่ปล่อยปะละเลยเหมือนใครหรอก” ถึงไม่มีท่าทีนอกลู่นอกทาง แต่ก็รู้แล้วว่าปล่อยให้ไกลหูไกลตาไม่ได้เลยจริง ๆ ให้โดนแขวะว่าตามติดยังดีกว่าต้องตามหา...ไม่อยากต้องอยู่เหมือนที่พี่เป็นตอนนี้หรอกว่ะ
“ปากน่ะ!” พร้อมกับผ้าขนหนูที่เมื่อกี้พาดไหล่พี่อยู่ถูกโยนมาใส่หน้าเขา
...พูดถึงไม่ได้เลย ว่าแต่เขาพี่เองก็ลืมไม่ลงเหมือนกันล่ะวะ
“ไอ้โจ้ไปไหน?”
“ไปบ้านลูกค้ากับพ่อ” พี่ไม้ปิดกระโปรงรถแล้วเดินไปล้างมือฝิ่นเลยลุกขึ้นเพื่อยืนรอ “...แล้วไอ้แก้วล่ะ”
“วันนี้ไอ้พงษ์ไปรับ”
ไอ้เหี้ยนั่นอยู่ว่าง ๆ อยู่แล้วนี่ พอรู้ว่าพี่ไม้โทรตามเขา มันเลยถือโอกาสแทรกตัวไปรับไอ้แก้วที่โรงแรมจนได้ ทั้งที่เขาไปรับ-ไปส่งมันฝึกงานมาทั้งสัปดาห์โดยไม่เคยมีปัญหาแท้ ๆ แม่งยังชอบขัดไม่เลิก
“ให้คนไปดูให้แล้วนะ ไอ้ดิวยังไม่ออกจากบ้าน แล้วมึงก็ไม่ต้องเสือกไปเล่นมันถึงบ้านอีกล่ะ เหี้ยสร้างปัญหาแล้วหนี แล้วพ่อมึงก็มาบ่นกูเนี่ย กูบอกให้ไปดูเฉย ๆ ไม่เคยจะฟัง”
“เออ ๆ” ฟังผ่าน ๆ แล้วลากคอรุ่นพี่มากอดพร้อมส่งบุหรี่ที่จุดแล้วส่งเข้าปากให้เดี๋ยวจะต่อว่าเขายาวยืดอีก อีกอย่างหลบไปอยู่บ้านไอ้แก้วเพราะขี้เกียจฟังพ่อด่าก็ไม่ได้หมายความว่าต้องมาฟังพี่ไม้แทนนะ
“แล้วทางนั้นไม่เดือดร้อนอะไรเลยรึไง” พี่ไม้ถามมาอีกหมายถึงไอ้พงษ์
“มันก็เงียบ ๆ ไอ้แก้วยังบอกว่าเหี้ยนั่นดูแปลก ๆ จากทุกทีที่เคยมีเรื่อง” คนเคยนับถือกัน มันจะเอาคืนได้รึเปล่าเขาไม่สนใจหรอก ยังไง...งานนี้เขาต้องเล่นไอ้ดิวให้ไม่เหลือที่ยืนให้ได้ คิดจะเล่นไอ้แก้วเพื่อให้กระทบเขา...งานนี้มันต้องจมและดับสถานเดียว
“แล้วมึงล่ะ”
“ออกจากบ้านมาให้เจอเมื่อไหร่ เมื่อนั้นแหละ”
“กูหมายถึงเรื่องไอ้แก้ว” เขาปล่อยมือจากไหล่รุ่นพี่แล้วจุดบุหรี่มาสูบเอง
“ผมปล่อยอย่างที่พี่แนะนำแล้วยังไม่ดีอีกเหรอ หึ” แค่นหัวเราะให้ตัวเองก่อนจะคีบบุหรี่ขึ้นมาดูดควันเข้าปอดอีกครั้งแล้วเสียบกุญแจรถมอเตอร์ไซด์พี่ไม้ พลางพ่นควันออกจากปากด้วยอารมณ์หนักหน่วงใจ
โอกาสที่พี่ยื่นให้ทั้งที่เขาสร้างเองก็ได้ แต่จะให้ลืมเรื่องไอ้เป้งไปเลย...มันก็ยากว่ะ
“กูกลับเองได้ แค่อยากเห็นสารรูปมึง เห็นว่าต้องเลื่อนตัดไหมนี่”
“อีกอาทิตย์มั้ง มันเพิ่งแห้งเนี่ย” เขาบอกเรื่องแผลที่หัว พลางสตาร์ทมอเตอร์ไซด์ ก่อนจะทิ้งบุหรี่ที่เพิ่งดูดไม่ทันไรลงพื้นแล้วเอาเท้าขยี้ตาม “...งั้นไปหาไอ้เป้งกัน ไหน ๆ ก็มาแล้ว”
“สมควร”
“เออ ๆ” เขาจะทำอะไรได้ถ้าพี่ไม้จะต่อว่าในเมื่อไม่เชื่อที่พี่บอกสักอย่างเองนี่หว่า
...พ่อมักจะบอกตลอดว่าโอกาส อย่าร้องขอ อย่ารอจากใคร ให้เขาก่อร่างสร้างโอกาสขึ้นมาเอง
ทันทีที่มีโอกาสเอาคืนให้ไอ้เป้ง ไม่ว่าจะทำวิธีไหน เขาก็พร้อมทั้งนั้น
เพื่อนที่มีแต่ความรักความผูกพันมอบให้กัน เพื่อนที่ทำทุกอย่างให้กันโดยไม่มีข้อแม้ เพื่อนที่สายตาคู่นั้นมองกันเหมือนพี่ไม้มองไอ้เป้ง สายตาที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยว่าโดนคนอื่นจับต้องความรู้สึกได้
นี่แหละ...ถึงจะเสมอกัน หัวใจที่ภักดี...ความเด็ดเดี่ยวที่มันยอมทำทุกอย่างเพื่อกันและกัน ยิ่งทำให้ความคุกรุ่นในใจเพิ่มมากยิ่งขึ้น
เด็ดเดี่ยว ดื้อรั้นหัวชนฝาแบบเงียบ ๆ จากผิดก็จะทำให้กลายเป็นถูก...โดยที่เจ้าตัวไม่มีอะไรมาสู้กับเขาได้เลยสักนิดเดียว
แน่นอน คนแบบนี้ไม่มีวันที่เขาจะเห็นใจหรือสงสารได้แค่เพราะความใกล้ชิดหรอก
เขาไม่มีวันใจอ่อนให้กับความมุ่งมั่นจากคนอ่อนด้อยได้แน่
ไม่มีวัน...
“คนอย่างไอ้แก้วไม่ได้มีคนเดียวในโลก แต่บังเอิญว่าเราเจอมันเท่านั้นเอง” พี่ไม้ลงจากท้ายรถมอเตอร์ไซด์แล้วเดินนำไปก่อน
ยกเว้น...นัยน์ตาลูกหมาของมัน
“พี่ก็อยากได้ใช่ไหมล่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่เอาแต่ห้ามผม”
“หึ ให้พูดจริง ๆ ใครก็อยากได้...แต่กูก็ไม่อยากยุ่ง” สิ่งที่พี่เคยได้ แต่ได้ไม่ทั้งหมด “มันยืนอยู่คนละฝั่ง...พวกเรากับมันจะข้ามไปหากันได้ก็ต่อเมื่อจะเล่นงานกันเท่านั้น”
คนซื่อสัตย์ ใครจะไม่ต้องการ มีใครบ้างไม่อยากเอามาเป็นเจ้าของ แต่มันเป็นคน ไม่ใช่ลูกหมา จะเป็นเจ้าของมันได้ จึงต้องให้มากกว่าการให้อาหารล่อ
วิถีเด็กช่าง ล้วนแต่ต้องกล้าเป็นกล้าตายกันทุกคน แต่จะมีสักกี่คนที่ยอมตายแทนพวกพ้อง สักกี่คนที่ผลักเพื่อนออกไปให้พ้นคมมีดแล้วตัวเองพุ่งเข้าใส่แทน
คนแบบนี้...ใครก็อยากได้
แต่ติดที่เราอยู่คนละฝ่าย...แค่นั้น
“ไหน ๆ ก็เล่นงานมันแล้ว” และเคยหลุดมือไปแล้วรอบนึง “แล้วจะปล่อยมันไปง่าย ๆ ผมทำไม่ได้” โอกาสที่เขาสร้างให้ตัวเองได้เสมอ แต่วันที่ไอ้แก้วหันหลังให้ เหมือนเขามองไม่เห็นอะไรอีกเลย
ไม่กล้าที่จะรั้ง ไม่กล้าที่จะสั่ง ไม่กล้าที่จะฉุด ไม่กล้า...ที่จะยึดหัวใจมันให้ติดอยู่ที่เขาอีกเพราะรอบตัวเขามีแต่ความเจ็บปวดที่ต้นเหตุ มาจากมัน...และเพื่อนของมัน
มีด...ที่จะใช้แทงศัตรูกลับเบนทิศทางมาทิ่มแทงตัวเอง
ไม่อยากให้มันรับรู้ความเจ็บปวดจากเขา แต่กลับดึงมันเข้ามาร่วมด้วยไม่ยอมปล่อย
เขาถึงไม่อยากพลาดที่เคยทำร้ายมัน แต่จะเอาความผิดพลาดนั้น มาทำให้เกิดประโยชน์อีกครั้ง
โอกาส...ที่ไม่ต้องอาศัยความมั่นใจ ถือเอาใจตัวเองเป็นใหญ่เท่านั้นพอ
ต่อให้มันไม่กลับมา เขาก็จะยัดเยียดโอกาสให้ตัวเองต่อไป ยังไง...เขาจะเอาไอ้แก้วมาเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ให้จนได้
แม้จะกล้า ๆ กลัว ๆ ไม่ต่างจากพี่ไม้ แต่เขาอยู่ในตำแหน่งที่ต้องตัดสินใจ
ไม่ใช่ตำแหน่งประธานสายคนปัจจุบัน
แต่เป็นตำแหน่งของคนรัก ที่เขาต้องการไปถึง
“อีกอย่าง” เขาหันข้างไปมองพี่ “คนอย่างไอ้แก้วตายไปแล้วคนนึง เมื่อไอ้แก้วหลุดมาให้เจออีกคนก็มีแต่ต้องคว้าไว้” อย่างที่พี่อยากทำ แต่ในเมื่อเขาลงเล่นเอง พี่เลยมากดดันให้เขาทำแทน เขาซึ่งกว่าจะรู้ตัวว่าต้องคว้า มันก็เกือบลอยไปจนพ้นปลายนิ้ว
“ต่างกันตรงที่ไอ้แก้วมันคิดที่กูพูด กูก็ยังเอาแต่คิดถึงมัน” พี่ไม้มองรูปเจ้าของเจดีย์ด้วยสายตาเรียบเฉย ยากจะเดาอารมณ์ แต่ที่ไม่ต้องเดาคือความเสียใจของพี่ ที่ไม่เลือนรางตามวันเวลา
ไม่ต่างจากเขาเช่นกันที่ต้องเก็บความรู้สึกนี้ ซ่อนมันไว้ให้ลึกที่สุด เพื่อที่ไอ้แก้ว จะไม่ต้องเจ็บปวดตาม
“เป้งมันก็ฟังที่พี่พูด แต่มันไม่เคยทำตาม” ความสุดโต่งของมัน มีมากกว่าเขา ยิ่งได้พี่ไม้คอยเป็นห่วง มันยิ่งไม่สนใจใครหน้าไหน
“นั่นแหละที่คล้าย ...แม่งทำเป็นคิดตาม แต่ไม่ยอมทำตามที่กูบอกสักคน มึงเองก็ด้วย”
“ประสบการณ์ของพี่ มีไว้ให้เรียนรู้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องทำตาม”
“กูจำทุกคำที่บอกพวกมึงได้ ไม่ต้องมาย้ำ กูรู้ว่าต้องปล่อยให้พวกมึงเผชิญเอง” แต่ด้วยการที่ผ่านอะไรมาเยอะของพี่ เลยไม่อยากให้คนอื่นเจริญรอยตาม ทั้งที่รู้ แต่ก็ยังชอบขีดเส้นให้คนอื่นเดินตามความคิดของตัวเองอยู่เสมอ
“พี่อย่าห่วงน่า ”
เพราะเพียงแค่เขายอมอ่อน ไอ้แก้ว...มันก็อ้าแขนรอให้เข้าไปหาอยู่แล้ว
เพราะเขาไม่เคยให้อาหารล่อลวงมัน หากแต่เขาใช้การแลก ...แลกในสิ่งที่มันขาดหายจากคนรอบข้าง และ แลกในสิ่งที่มันจะยิ้มได้
เขาจึงได้มา!
“คนตายก็ตายไปแล้ว ใช้ชีวิตของมึงที่ยังหายใจอยู่ ต่อไป” พี่ไม้เงยหน้าพลางหลับตา
“เป้ง กูขอโทษว่ะเพื่อน”
ขอโทษที่กูยิ่งใหญ่เหนือใจตัวเองไม่ได้ ที่เขาแพ้วันนี้ถ้าไอ้เป้งอยู่มันคงเอาด้ามปืนมาฟาดหัวเขาแน่ ทั้งที่สัญญาว่าเราจะไม่ทิ้งกันจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกันจนวันตาย แต่วันที่เพื่อนตายเขากลับเลือกตัวเองมากกว่าความเป็นเพื่อนที่มีให้กันตลอดชีวิต
“มึงจะขอโทษมันอีกกี่ร้อยรอบฝิ่น ถ้าเป้งมันรับรู้ กูแน่ใจว่ามันไม่โกรธมึงแน่”
…………………………………..
เอ่อ...สั้นไปไหม? ไม่เป็นไรเนอะ ๆ 
ตอนหน้าเจอพงษ์พร้อมกับขยายความคำว่า เล่นฝาก ให้ชัดเจน
...ในตอนนี้มีบอกเล็กน้อยด้วยนะ > <
ขอบคุณทุกคนอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ ^^ กอด ๆ จุ๊บ
ลืม -*- คนเขียนสวย เอ้ย! >< นางป้ำ ๆ เป๋อ ๆ โปรดเห็นใจ สวัสดีนักอ่านที่เพิ่งตามทันด้วยนะคะ ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ให้โอกาสนาง
กลับมาแก้ ซื่อสัตว์ เป็น ซื่อสัตย์ ...ทั้งที่เราไม่น่าจะเขียนผิด ฮืออออ //จูนสมอง
ขอบคุณ paradoxxx นะคะ หากคนเขียนมั่วตัวไหนอีก คนอ่านแนะนำได้เลยค่ะ
หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story) (อ่าน 1120835 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก