หัวข้อ: l Damage love บำเรอรักบทเมียน้อย ภาค 1+2 l จบ!!!

[sevenkung]

 

[geegee2703]

เห็นคนอื่นเม้นแล้วอยากเม้นบ้าง (อัดอั้นตันใจมากเลยกรู -_____-)
เรารู้สึกว่าพระเอกทั้งสองเรื่องนี้อะ ทั้งวุฒิ ทั้งวิน มันไม่มีความเป็นพระเอกในตัวเลยซักนิดเดียว
ถึงแม้ว่าจะมีเหตุผลมากมายมารองรับว่า เฮ้ย ตัวกูมีอดีตที่เลวร้ายนะ เพราะกูเคยโดนแบบนี้มาก่อนไง
ถึงได้ทำลงไปแบบนี้กับนนท์ แล้วก็นัท แต่เราคิดนะว่ามันก็แค่ข้ออ้างแหละ เพราะคนเรามันจะดีจะเลวก็อยู่ที่ตัวเรานี่แหละ
โอเค..ที่สังคมแวดล้อมมีผลทำให้เราเป็นคนไม่ดีได้ แต่ว่ามันไม่ไหวตรงที่ไปทำร้ายๆกับคนอื่น แล้วมาอ้างเหตุผลสั่วๆพวกนี้
เพื่อหาความชอบธรรมให้กับตัวเอง แล้วยิ่งเป็นคนที่บอกว่ารักนักรักหนา ชั้นขาดเทอไม่ได้นะ แบบนี้ยิ่งฟังไม่ขึ้นเลย
เราว่าคนที่จะทำแบบนี้ได้มันต้องเข้าข่ายผู้ป่วยทางจิตอะ เราคิดว่ามันน่าจะเป็นโรคDV(Domestic violence)นะ

สำหรับอิเหี้ยพี่วุฒิ..เราอยากบอกว่าเราจะไม่เอามันตั้งแต่มันตบเราตั้งแต่ภาคแรกแล้วนะ
มันรับไม่ได้อะ แค่เริ่มแรกก็ไม่ให้เกียรติกันแล้ว เห็นเป็นแค่คู่นอน นางบำเรอแบบนี้ ถึงจะได้ตัวมันมาก็ไร้ค่าว่ะ
ความประทับใจในตัวมันไม่มีเลยซักนิด แล้วที่โดนนังวินหรอกเนี่ย เราก็ไม่สงสารมันหรอกนะ
รู้สึกเหมือนสมน้ำหน้า กรรมตามสนองเมิงแล้วไง ขอให้มึงแฮปปี้กับการชดใช้กรรมที่ทำไว้กับคนอื่นๆละกัน - -*
เราเพลียกะมันมาก คนเหี้ยไรวะ ไม่น่าเกิดมาให้รกโลก (ขอโทษค่ะที่อิน 555555+)

สำหรับอิน้องวิน...เหี้ยพอกัน การกระทำไม่มีเหตุผล เหมือนทำไปเพราะสนุก โดยที่ไม่สำนึกเลยว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันเลวร้ายขนาดไหน
แล้วก็สร้างบาดแผลในใจของนัทแค่ไหน แล้วที่คิดว่าจะแกล้งให้นัทหลงตัวเอง แล้วก็จะได้เชื่องแบบนั้นนะ
มันไม่ใช่ความคิดของคนดีๆที่เค้ามีการศึกษาหรอกนะ ถึงยากจนค่นแค้นแค่ไหน บางคนเค้าก็มีสำนึกได้มากกว่านี้อีก
ถึงอดีตจะเชี่ยแค่ไหนก็เถอะ แต่มันก็ไม่ถูกต้องเลยว่ะ แล้วอิเพื่อนๆทั้งหลาย ชาร์ต แมก อะไรพวกนั้น ก็เป็นผู้ใหญ่แท้ๆ
แทนที่จะเตือนสติห้ามปราม ดันไปให้ท้ายอีก ไอ้นี่มันเลวด้วยตัวมันเอง+สังคมรอบข้างจริงๆ - -*

เราว่าโชคดีหน่อยที่นัทยังรู้จักสู้ แล้วก็ปกป้องตัวเองมากกว่านนท์ ที่ทำตัวโง่ๆไปวัน ก็รู้แหละว่ารัก
แต่ถ้ามันมากขนาดทำร้ายตัวเองขนาดนี้ ก็หยุดเถอะ ความรักแบบนี้มันไร้ค่า และไร้ประโยชน์สิ้นดี
ขอให้น้องนัทหนีรอดจากไอ้เลวนี่ซักที แล้วให้มันสำเหนียกให้ได้ด้วยว่ามันควรที่จะปฏิบัติตัวกับคนที่รักแบบไหน



เราเชื่อว่าถึงจะเป็นคนเลวที่สุดในโลก เค้าก็ไม่ทำร้ายคนที่ตัวเองรักแบบนี้หรอก



***ถ้าเม้นไม่ถูกใจ หรือขัดหูขัดตาคนเขียนก็ขอโทดด้วยนะคะ คือมันทนไม่ไหว อึดอัด อยากระบาย กร๊ากกกกกกก

รีบๆมาต่อนะคะ อยากเห็นจุดจบ(?)ของวุฒิ แล้วก็ วิน(หลาน)

[maru]

รอค่ะ

[kogomon]

โอ้ยยยย เกลียดวุฒิมาตั้งหลายตอน ที่แท้ก็เพราะแบบนี้


อยากอ่านตอนต่อไปแล้วครับ  นนท์สามารถช่วยได้ไหม หรือวุฒิจะซ้อนแผน


วินก็อีก   

[ฝ ฝ้าย]

บทที่สิบแปด

ย้อนกลับไปวันเปิดภาคเรียนวันแรกของมหาวิทยาลัย

   วินเดินลงจากรถด้วยความไม่พอใจ วันนี้อานนท์สัญญาว่าจะมาส่งเขาและมาประชุมผู้ปกครอง แต่อาวุฒิไม่ยอมให้อานนท์มา เขาเลยต้องให้ทนายทรงยศมาแทน น่าเบื่อชะมัด เขาไม่เคยมีผู้ปกครองมาร่วมงานของโรงเรียนเลยซักครั้งไม่ว่าจะเป็นวันพ่อ หรือวันแม่ วันสำคัญทางการศึกษาต่างๆ ทุกคนมักบอกว่างานยุ่งไม่มีเวลาให้ หยุดให้เขาซักหนึ่งวันจะเป็นอะไรกันขึ้นมหาลัยแล้วก็ยังเหมือนเดิม


   วันเปิดภาคเรียนมหาลัยเป็นวันที่ครึกครื้นมาก เพราะรุ่นพี่แต่ละคณะจะมีกิจกรรมรับน้อง สันทนาการ และดูแลน้องๆเป็นอย่างดี เสียงตีกลอง ร้องเพลงดังไปทั่วมหาวิทยาลัย วินยืนเก้ๆกังๆอยู่นานก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากตัวรถ  ไม่ทันก้าวเท้าลงพื้น ก็มีร่างเล็กวิ่งมากระแทกเข้าอย่างจัง


   “โอ๊ะ ขอโทษครับ ขอโทษครับ ผมไม่ดูตาม้า ตาเรือเอง ขอโทษน้า”ว่าแล้วก็ก้มขอโทษขอโพยเขาใหญ่โต วินไม่พอใจอย่างมาก ตั้งใจจะว่าคนตัวเล็ก แต่คนตัวเล็กไม่รอเขาเดินปลิวไปอีกทางแล้ว วินเดินตามอย่างมาดหมาย ตั้งใจบ่นให้ได้ คนตัวเล็กถือโทรศัพท์แนบหูคุยกับคนปลายสายจ้อไม่สนใจเขาขาเล็กก็มุ่งหน้าไปทิศทางข้างหน้าอย่างรีบร้อย


   “ครับๆพี่น้ำ นัทกำลังเดินไปรับ รออยู่หน้ามหาลัยนะ ครับผมครับ นัทรีบไปแล้วรอก่อนนะ”


   “เฮ นี่นายนะ คิดว่าขอโทษแค่นี้แล้วมันจะจบหรอ”วินจับร่างเล็กกระชากมาหาตัว ร่างเล็กขมวดคิ้วเน้น ดึงมือวินออกแล้ววิ่งไปอย่างไม่สนใจ วินมองหาแว้บเดียวก็หายไปแล้ว เร็วอย่างกับปรอท


   ไม่นานในหอประชุมเขาก็เจอผู้ชายตัวเล็กคนนี้อยู่กับผู้ชายสองคนน่าจะเป็นพี่ชาย ท่าทางมีความสุขน่าดูหัวเราะตลอดเวลาเลย ยิ้มทำไมนักหนาก็ไม่รู้ ไม่ชอบเลยเว้ยมันยิ้มแบบนี้ บ่นแต่ก็ละสายตาจากร่างเล็กไม่ได้


   นอกจากวันนี้จะเป็นวันที่หน้าเบื่อแล้ว อีกอาทิตย์หนึ่งให้หลัง รับน้องของมหาลัยก็เป็นอีกกิจกรรมที่เขาโคตรเบื่อเลย แต่มันก็ไม่น่าเบื่อไปทั้งหมด เมื่อคณะเขากับคณะไอ้ตัวเล็กที่มาชนเขาดันรับน้องด้วยกัน เห็นมันเต้น มันหัวเราะก็สนุกดีเหมือนกัน


   กล้า กับ ตะวันเป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก อย่างน้อยมีเพื่อนที่พอรู้จักกันก็ไม่ถือว่าน่าเบื่อนัก กิจกรรมรับน้องผ่านพ้นไป วินรู้สิ่งเดียวคือ ไอ้ตัวเล็กชอบเต้นยั่ว น่ารักชิบหาย


    “เฮ้ยวิน วันนี้ไปคณะนู้นปะ ไอ้ตะวันแม่งจีบสาวอยู่สนใจไหม เผื่อได้ซักคน”กล้าเดินมาตบหลังวินเบาๆ


   “ไปดิ”พูดถึงคณะนั้นแล้ววินตาโต อยากไปเจอไอ้ตัวเล็ก นั้นแหละความคิดเดียว


   ใต้ตึกคณะที่ไอ้ตัวเล็กของวินเรียนอยู่ มีนักศึกษา นั่งกันเต็มไปหมด กล้าพาเขาเดินฝ่าไปกลางวงที่มีตะวันเพื่อนของพวกเขา และเนตรคนที่ตะวันจีบนั่งอยู่ แต่คนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือข้างๆเนตรนี่ซิทำเอาวินตกใจไม่คิดว่าจะได้เจอกันง่ายๆ


   “เฮ้ยมาไงเนี่ย”ตะวันเอ่ยทักเพื่อนทั้งสองคน


   “มาหามึงแหละเผื่อได้สาวซักคน”ว่าแล้วกล้าก็มองไปรอบๆตัว


   “ฮ่าๆ แล้วมึงละวิน สนใจใครไหม”ตะวันเหย้าวินบ้าง


   “สนใจอยู่”วินตอบคำถามสายตาก็ยังไม่ละจากคนตัวเล็กตรงหน้า เวลาผ่านไปเรื่อยๆ วินนั่งมองคนตัวเล็กข้างหน้ามวางตา ตะวันก็คุยกับเนตร ส่วนกล้าเหมือนจะได้หญิงจีบแล้วกำลังเดินไปคุยกับเขา


   ระหว่างที่ต่างคนต่างสนใจกันสิ่งเล็กๆที่ชื่อว่านัทของเขากำลังถูกผู้คนรุมล้อม


   “น้องนัทครับ ไม่รู้ว่าน้องนัทว่างหรือเปล่าพี่รบกวนให้น้องนัทช่วย….”


   “ว่างครับ”


   “น้องนัทคะ ส่งผลงานประกวดรอบนี้พี่จองตัวน้องนัทนะ”


   “อ้อได้ครับ”


   “นัท งานพรีเซนต์นัทเป็นพิธีกรนะ”


   “โอเคเลย”


   “นัทช่วยหน่อยนะ”


   “นัทรบกวน”


   “นัท”


   โอ๊ย วินแทบอยากลุกไปไล่คนพวกนั้นออกจากตัวไอ้ตัวเล็กของเขา ทั้งรุ่นพี่ ทั้งเพื่อน ข้อร้องให้ช่วยอะไรก็ช่วยหมดเลยไม่มีคำปฎิเสธคนบ้าอะไรทำอะไรได้ตั้งหลายอย่างเห็นแล้วหงุดหงิด แล้วใบหน้ายิ้มรับแบบฝืนๆแบบนั้นเฮ้อ  เลิกยิ้มได้ไหมไม่ชอบเลย ไอ้พวกห่าพวกนั้นไม่เห็นหรือไงว่านัทไม่อบากทำหรอก แค่ปฏิเสธคนอื่นไม่เป็น ชิบรอยยิ้มหวานๆน่ารักๆหายไปหมดเลยตายห่าซิ


   “นี่ ไปกินข้าวได้แล้ว”ประโยคแรกที่พูดขึ้นทำเอาวงสนทนาของคนรอบตัวเขาหยุดนิ่ง รวมถึงไอ้ตัวเล็กมองเขาเป็นตาเดียว


   “หื้ม อะไรวะ”ตะวันเงยหน้าขึ้นมาถาม


   “เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเหอะกูหิว”ความจริงตั้งใจจะบอกคนตัวเล็ก เพื่อให้ลุกไปกินข้าว คนอื่นจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวาย แต่ก็พูดรวมๆไปหมดนั้นแหละ


   “เออๆ ไปดิ ปะเนตร ไปหาอะไรกินกัน”ตะวันชวนเนตรแฟนสาว เนตรก็เลยดึงนัทไปด้วย กล้าไม่ไปเพราะจะออกไปกินกับเด็กที่เพิ่งจีบสองต่อสอง ทำให้ทั้งสี่คนไปทานข้าวด้วยกัน


   “เฮ้ยเดี๋ยวกูชวนพวกไอ้กิจ ไอ้หนึ่ง ไอ้ชิงมาด้วย แม่งมันบอกอยากเจอเนตร กูต้องอวด”ตะวันระรี้ระริก


   “อื้อ”วินพยักหน้ารับ


   ไอ้ตัวเล็กยืนมองเขาตาปริบๆ มองแบบนี้เอามีดมาแทงเขาเถอะ น่ารักชิบหาย วินแทบระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่


   ระหว่างที่เนตรและไอ้ตัวเล็กเข้าไปนั่งในร้าน วินยืนสูบบุหรี่อยู่ ตะวันก็เดินมาสะกิดหลังวิน


   “ไงสนใจนัทหรอ”ตะวันถามลองเชิง


   “ทำไมวะ”วินเป่าควันออกจากปาก


   “ก็ถ้าสนใจเดี๋ยวพวกกูช่วย”ตะวันบอก


   “ช่วยยังไง”วินขมวดคิ้ว


   “ก็เวลากูไปหาเนตร เดี๋ยวโทรเรียกนัทมาด้วย แล้วมึงก็จะได้เจอนัท”


   “ก็ได้”


   เป็นอันตกลงหลังจากนั้นเวลาไปไหนมาไหนก็มักเจอนัทบ่อยๆบางครั้งก็มาบางครั้งก็ไม่มาเพราะติดงานช่วยคณะ ช่วยรุ่นพี่ คนอะไรคนอื่นสนใจเยอะจังวะ  ถึงเขาจะเป็นเดือนคณะ แต่ก็ไม่มีใครมาวุ่นวายอะไรขนาดนั้น


เวลานัทมาเขามักนั่งมองนัทเงียบๆ ไม่ได้คุยด้วยหรืออะไรทั้งนั้น


เที่ยงวันหนึ่งในร้านอาหารข้างมหาวิทยาลัย เนตรกับนัทสั่งอาหารอยู่ด้านใน ส่วนวินกับกล้าและตะวันก็ออกมาสูบบุหรี่เช่นเคย
“กูเห็นมึงมองมันตั้งนานแล้วเนี่ยเมื่อไหร่จะเริ่มคุยกันวะ”กล้าเปิดประเด็น


“ใช่ๆ กูอุตส่าห์พามาให้เจอหลายรอบแล้ว ก็ยังเหมือนเดิม”ตะวันเสริม


“พวกมึง ยุ่งมากเดี๋ยวโดนตีน”วินสะบัดขี้บุหรี่ทิ้งทำท่าไม่สนใจ


“เอางี้พวกกูมีแผนเด็ดกูกับไอ้ตะวันตั้งใจจะเผด็จศึกแฟนกันหลังสอบเสร็จ จะพาไปเที่ยวเขาค้อ ไปป่าวๆ”กล้าเสนอความคิด
“แล้วไง”วินทำหน้าสงสัย


“ก็วินต้องไปด้วยอยู่แล้วเพราะเขาไม่ยอมทิ้งเนตรไว้คนเดียวใช่ไหม ถึงตอนนั้น มึงก็จัดการนัทเลย เอาแบบรวบรัดตัดตอน ถ้ามึงทำได้นะ กูให้เลยคนละห้าพัน”เพราะนิสัยไม่ชอบให้ใครท้าทายจึงตกปากรับคำเพื่อนทั้งสองคน


เขาเคยรู้เลยว่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในสามสี่วันนั้นจะทำให้คนที่เขาเฝ้ามองมาตลอด เสียใจและเจ็บปวดได้ขนาดนั้น เพียงเพราะความสนุกที่ไม่ได้ไต่ตรอง บวกความคึกคะนองของวัยตัวเอง เด็กน้อยของเขากลายเป็นเสือตัวย่อมที่พร้อมจะฆ่าเขาให้ตายได้ทันที


แจกันที่แตกดังเพล้งพร้อมๆกับที่สติของเขาค่อยๆดับวูบ เลือดไหลออกมาเต็มหัวไหลออกมาจนเขารู้สึกได้ ภาพของนัทที่กำลังวิ่งหนี ออกไปนอกห้อง ทำเอาเขาปวดใจ เขาอยากไขว้คว้าดึงนัทมาไว้กับตัวไม่อยากให้ใครได้นัทไปเลย ไม่อยากให้ใครวุ่นวายกับนัท


คำพูดที่เขาด่าว่าเสียดสีนัทไม่ได้ออกมาจากใจเขาซักหน่อยมันก็แค่คำพูดของคนปากแข็ง คนที่ไม่ใครสนใจอย่างเขา ก็แค่อยากอยู่ใกล้คนที่ใครๆก็อยากอยู่ด้วย แค่นี้เอง แล้วสติส่วนลึกก็ดับวูบไป


ในใจได้แต่ร่ำร้อง นัทกลับมาเดี๋ยวนี้นะ


นัทอยากลองดีใช่ไหม กลับมาซิ


กลับมาหาเขา

[wi_OoO_wi]

 กุกิกุกิ

 อั้ยยยยย ย่ะ

 วินตื่นๆๆ วิ่งตามไปเร้วววว

[Maytbb]

  แล้วให้เพื่อนร่วมข่มขืนนัทด้วยทำไมเนี่ย... มันค้างคาใจแค่ตรงนี้แหละ จริงๆนะ
  คนแต่ง

[ฝ ฝ้าย]

แล้วให้เพื่อนร่วมข่มขืนนัทด้วยทำไมเนี่ย... มันค้างคาใจแค่ตรงนี้แหละ จริงๆนะ
  คนแต่ง

ก็รักน่ะรัก ชอบน่ะชอบ แต่พอมีเพื่อนยุ ก็เหมือนกันว่าตามเพื่อนน่ะคะ เดี๋ยวมีเฉลยไปเรื่อยๆใจเย็นนะ

[k@_raMae]

 

[insomniac]

วิน แกมันรักได้น่าสยองมาก
นัทน่าสงสารจริงๆ ที่โดนคนๆ นี้รัก

[Zalzah_iP]

คำพูดที่ออกมาไม่ได้ออกมาจากใจ แต่เป็นเพราะปากแข็ง

งั้นขอถามหน่อยนะคะ

แล้วการกระทำล่ะ มันออกมาจากไหน จากใจ หรือว่าสันดาน ??

[iammz]

มองเค้ามาตั้งนานแล้วสินะวิน

[→Yakuza★]

สม น้ำ หน้า

[maru]

เพื่อนวินท่าทางจะพูดอะไรสักอย่างนะเนี่ย วินถึงยอมให้เพื่อนมาวุ่นวายกับนัทเนี่ย วินไม่อยากให้ใครมาุว่นวายกับนัท อยากให้นัทอยู่กับตัวเองเลยทำแบบนี้เนี่ยนะ แล้วไม่คิดบ้างหรือว่าแบบนี้รอยยิ้มที่วินชอบก็จะหายไปนะ ส่วนเพื่อนวินสองคนนั้นวินคงรู้ดีแล้วว่าเป็นยังไง แล้วตอนนี้ก็คงรู้แล้วว่าสิ่งที่ทำส่งผลยัีงไง แล้ววินจะเป็นอะไรหรือเปล่านะเนี่ย

[bobie]

เข้าใจว่ารักนะ
แต่วินใจร้ายอ่า
สงสารนัท

[noonutty]

สมควร!!!!!

[kms]

เอ๊อะ ยอมๆไปตามเพื่อน ตรรกะป่วยๆยังไงไม่ทราบ
แล้วยังให้เพื่อนรุมนัทอีก เนี้ยเหรอชอบเค้า
โอ้มายก๊อด ไม่น่าเชื่อ
อย่างงี้ถ้ารักนัทเข้าให้ ไม่ต้องบังคับให้นัทมีผัว 4-5คนเลยเหรอ
นี้คนที่เค้าชอบ เค้าทำกันแบบนี้เหรอเนี้ยเพิ่งรู้

[dedede]

อ่าย้ิอนหลังยาวเลย นัทพึ่งวิ่งออกไป รอเฉลยต่อไปครับ

[•♀NoM!_KunG♀•]

นี่ละน้า ปากกะใจไม่ตรงกัน

[naruxiah]

อ่านแล้วน้ำตาจะไหล นัทเหมือนผ้าขาวมากอ่ะ ส่วนวิน จริงๆมันน่าสงสารกว่านัทอีกนะ แต่การที่มันทำร้ายนัทต่างๆนานา ไม่อยากให้นัทอยู่ข้างๆวินเลย บางทีพออ่านแล้วอินมาก จนแอบสงสัยค่ะว่าถ้าเป็นนัท แล้วเจอกับเรื่องราวแบบนี้ จะหนีไปให้พ้นๆยังไง

[Minnie~Moo]

แล้วทำไมถึงยอมให้เพื่อนร่วมกันข่มขืนน้องนัทละคะเมิง   
อยากรู้แค่เนี่ยะแหละ I ้ ทุเรศเอ๊ยยยยย 

[quiicheh.]

เทวดาในคราบซาตานหรอวินแม่งไม่เท่เลยวะ กลับมาเป็นคนดีเร็วๆนะ

[tuek]

ถ้ารักแล้วทำไมถึงทำกับนัทอย่างนี้ละ

[maru]

รอค่ะ

[KURATA]

อ๋อยยยย วัยรุ่น วัยคะนองจริงๆ
วินเอ้ยยยย.....

 

[hembetaro]

 
แอบรับไม่ได้อ่ะ...ยิ่งมาอ่านตอนนี้แล้วเหมือนพยายามแก้ตัวให้วินเลยอ่ะ ว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะชีวิตมีปมด้อย
อิน้องนัทมีทุกอย่างที่ตัวเองไม่มี  ได้ความรักจากครอบครัว  มีคนรอบข้างให้ความสนใจ 
รู้สึกเหมือนว่าวินเป็นคนที่รู้จักแต่ 'รับ' อย่างเดียว รอรับความรักจากคนอื่น แต่ไม่เคยให้ความรักหรือแสดงออกว่ารัก
ทั้งๆที่ชอบเค้า..แต่ข่มขืนเค้า (อารมณ์ตอนอ่านตอนนั้น มันไม่ได้มีฟีลแบบว่า ที่ทำไปเพราะชอบหรือหึงหวงนัทเลยอ่ะ)
แถมยังให้เพื่อนร่วมด้วยเนี่ยนะ (มรึงหึงหวงคนอื่น แต่ไม่หวงกับเพื่อนตัวเองงั้นเหรอ...ไม่เข้าใจเว้ยเฮ้ย)
งงๆ   รู้สึกว่าการแสดงออกของวินขัดแย้งกับความจริงในใจแบบสุดโต่งอ่ะ  (อ่านแล้วเลยรู้สึกขัดๆ ว่ามันใช่เหรอ??)
 

เอาล่ะ เวิ่นเว้อกับความอึนของตัวเองมานานละ  เป็นกำลังใจให้ต่อไปคับ

[maru]

รอค่ะ

[ฝ ฝ้าย]

บทที่สิบเก้า

   นนท์กลับมาจากซื้อของ  เขาตั้งใจจะบอกพี่วุฒิว่าวันนี้ได้ยินอะไรมาบ้าง แต่เขายังหาคำอธิบายดีๆไม่ได้ กลัวว่าถ้าพูดไปแล้วพี่วุฒิจะไม่เชื่อ  ได้แต่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง จู่ๆประตูห้องเขาก็เปิดขึ้นมา นนท์คิดว่าเป็นพี่วุฒิเลยยืนมองเฉยๆ แต่พอคนที่เปิดเดินเข้ามา นนท์ถึงกับหน้าตึง

 
   วินเดินนวยนวดเข้ามา ทำเหมือนกับว่าห้องเขาเป็นห้องรับแขกหรือลานแคทวอกก็ไม่ปาน


   “เขามาทำไม”นนท์ถามเสียงแข็ง


   “เข้าไม่ได้หรือไง พี่วุฒิบอกว่าจะเข้าจะออกที่ไหนก็ได้ ห้องนี้เป็นของพี่วุฒิ อีกอย่างวินก็เป็นเมียพี่วุฒิอีก คุณอย่าลืมซิครับ วินมีสิทธิ์”วินตอบด้วยรอยยิ้มใส่ซื่อ แต่แฝงไปด้วยความท้าทาย


   นนท์กำหมัดแน่น เขาไม่เคยรู้สึก เกลียดใครเท่านี้มาก่อน


   “ออก ไป จาก ห้อง ฉัน”นนท์เน้นเสียงบอกทีละคำ อย่างเหลืออด ฟันกระทบกันจนเกิดเสียง มือชี้ไล่ให้วินออกไป


   “คุณไม่มีสิทธิ์มาไล่วิน”วินเดินชนไหล่นนท์เดินเข้าไปด้านใน นนท์หันไปกระชากวินติดมือ แล้วผลักจนตัววินปลิวไปชนประตูอย่างจัง


   “โอ๊ยเจ็บนะ”วินโวยวาย


   “ออกไป”


   “ไม่”


   “กล้าดี”นนท์โกรธจนควันออกจากหู เขาอยากเดินเข้าไปต่อยหน้าคนตรงหน้าให้สาแก่ใจ


   “ทำได้แค่นี้หรอ อ่อนซะมัด”วินตะโกนใส่หน้านนท์ วินเดินพุ่งเข้ามาหานนท์ผลักไหล่นนท์อย่างไม่ยอม  นนท์ปล่อยหมัดออกไป แต่ไม่โดนวินหลบได้เสียก่อน


   “เอาซิ ต่อยมาเลย ไอ้อ่อนหัด”นนท์ปล่อยหมัดออดไปอีกหลายที แต่ก็ไม่โดนเพราะวินหลบเร็วชะมัด


เพี๊ยะ วินฟาดมือลงไปบนแก้มเนียนของนนท์อย่างจัง วินหัวเราะเขาอย่างสะใจ นนท์โกรธจนเลือดขึ้นหน้า  กระโดดโถมตัวใส่วิน แล้วกระชากผมวินไปมา เอาหัววินโขกกับพื้น


วินร้องเสียงหลงเพราะเจ็บ ไม่นานวินก็พลิกตัวขึ้นมาได้ ทำให้นนท์ตกเป็นเป้าอยู่ด้านล่าง วินตบนนท์ไปหลาย ที แม่บ้านยืนกรี้ดอยู่ใกล้ๆ บอดี้การ์ดเดินออกไปตามนนท์ที่อยู่อีกห้อง


“มึงสู้กูไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะทางไหน คุณหนูอ่อนปลวกเปียกอย่างมึง ก็เป็นได้แค่ของรองมือรองตีนกู”นนท์จับมือวินได้ เขาจับบิดและ ลุกขึ้นมาได้ เขาผลักวินไปอีกทาง


“มาแน่จริมึงเข้ามา จะได้เห็นดีกันก็วันนี้แหละ”วินขึ้นกูขึ้นมึง กวนจนนนท์ทนไม่ไหว เขาหยิบหนังสือใกล้ๆมือได้สามสี่เล่ม ก่อนปาใส่วินเข้าอย่างจัง สันหนังสือโดนหัววินจนเลือดไหลเป็นทาง


   พี่วุฒิเปิดประตูเข้ามาพอดี หนังสือเล่มหนึ่ง ปะทะเข้ากับอกกว้างของพี่วุฒิ วินล้มลงไปนั่งกุมหัวอยู่บนพื้นเลือดย้อยหยดลงพื้นไปทั่ว


“มีอะไรกัน”


   “โอ๊ย เจ็บจังพี่วุฒิครับ ฮือ ฮือ ช่วยวินด้วยวินเจ็บ”วินนั่งดิ้นไปมาบนพื้น นนท์หน้าซีดเผือก พี่วุฒิเข้าไปประคองวินทันที นนท์ยืนมองอยู่ห่างๆ พี่วุฒิมองเขาด้วยสายตาแข็งกร้าว ไม่พอใจ


   “เกิดอะไรขึ้น”พี่วุฒิถามวิน


   “วินฮึกๆ เข้ามาในห้องนี้เฉยๆครับ ตั้งใจจะมาช่วยนนท์ไปทานข้าวด้วยกัน แต่นนท์ไม่พอใจที่วินเข้ามา เขาก็เลยทำร้ายวิน”


   “เรื่องจริงหรือเปล่านนท์”พี่วุฒิหันมาหาเขา เขาหมั่นไส้วินเหลือเกิน ออดอ้อนโกหก น่าตัวเมีย นนท์เงียบไม่ตอบอะไร แม่บ้านวิ่งวุ่นพากันมาช่วยทำแผลให้วิน


   “ตอบซิพี่ถามอยู่ไม่ได้ยินหรือไง”พี่วุฒิตะโกนใส่หน้าเขา นนท์น้ำตาคลอ ทำไมถึงโกรธเขาขนาดนี้


   “จริง”นนท์กระแทกเสียงใส่ “นนท์เกลียดมัน นนท์ไม่อยากให้มันเข้ามาในห้องของนนท์ “


   “ไม่พอใจที่วินเข้ามาในห้องอย่างนั้นหรอ ทำไมถึงทำกันขนาดนี้ห๊ะ อีแค่เรื่องไร้สาระพวกนี้ นนท์ถึงกับทำร้ายวินขนาดนี้เลยหรอ นนท์โตแล้วนะ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ คิดไม่เป็นหรือไง”ไร้สาระ เรื่องไร้สาระอย่างนั้นหรอ คิดไม่เป็นอย่างนั้น หรอ ทำไมนนท์จะคิดไม่เป็น ทำไมนนท์จะคิดไม่ได้


     “เรื่องของนนท์ไร้สาระ แต่เรื่องของมันมีสาระใช่ไหม พี่วุฒิก็ไปอยู่กับมันซิ ไปเลย จะไปไหนก็ไปไม่ต้องมาอยู่กับนนท์”นนท์ชี้ไปที่หน้าวิน วินเชิดหน้าใส่พลางยิ้มเยาะเขาอย่างลอยหน้าลอยตา แม่บ้านรับตัววินไปทำแผล วุฒิย่างสามขุมมาหานนท์ นนท์ถอยกรูดไปด้านหลัง



   “พี่ไม่เคยสอนให้นนท์ มีกิริยาแบบนี้ ไม่เคยสอนไม่เคยสั่ง ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ พูดจาไม่เพราะแบบนี้ วินก็เมียพี่ นนท์ไม่ให้เกียรติเขา นนท์ก็ควรให้เกิรติพี่ เพราะพี่เป็นผู้ปกครองของนนท์ ห้องนี้ก็ห้องพี่เขาเข้ามาก็ย่อมได้ นนท์จะไปห้องวินเขาก็ได้ วินเขาไม่ว่า พี่อยากให้ทั้งสองคนรักกัน”


   “นนท์เกลียดมัน”


   เพี๊ยะ ร่างบางหมุนไปตามแรงมือที่ตบกระทบแก้มบาง นนท์เงยหน์าขึ้นมาทั้งน้ำตา แก้มที่เกิดจากความบอบซ้ำของคนสองคนที่ตบลงมาทำเอาเขาเจ็บมาก เจ็บที่ตัวและเจ็บที่ใจ


   “นนท์เกลียดพี่วุฒิ ทำไมถึงไม่ฟังนนท์บ้างว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมถึงเข้าข้างเขาอย่างเดียว”นนท์ตะโกนใส่หน้าพี่วุฒิสุดเสียง


   “เอารถออก ฉันจะพาวินไปหาหมอ ห้ามใครออกจากห้องนี้โดยเด็ดขาด เก็บห้องให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉันจะกลับมาถามว่าเรื่องทั้งหมดเป็นอย่างไร เข้าใจไหม นนท์เดี๋ยวพี่กลับมาคุยกับเรา”วุฒิหันไปสั่งลูกน้อง แม่บ้านทุกคนกุรีกุจอทำหน้าที่ตัวเอง นนท์ร้องไห้โฮ วินถูกพี่วุฒิอุ้มออกไป


   “โธ่ คุณนนท์ของป้า อย่าร้องไห้เลยนะคะ ทำไมคุณวุฒิถึงร้ายกาจแบบนี้นะ คุณวินก็เหมือนกัน เถียงคุณนนท์ฉอดๆ โดนแค่นี้ป้าๆว่ายังน้อยไป”แม่บ้านหันไปหาแม่บ้านด้วยคน ทุกคนต่างลงความเห็นเป็นเสียงเดียว


   “ไม่รู้หลงอะไรกันนักกันหนานะคะ ไม่ฟังเสียงคนอื่นเลย”


   “ป้าไม่รู้อะไร ฉันเห็นคุณวินเอายาใส่กาแฟ ให้คุณวุฒิกินบ่อยๆ ไม่รู้ยาเสน่ห์อะไรหรือเปล่า”


   “ใช่ๆหนูก็เห็นคะ”แม่บ้าน ลงความเห็นกันไปต่างๆนานา


   “ผมจะเข้าไปพักผ่อน อย่าให้ใครมากวนนะครับ อ้อ ถ้าพี่วุฒิกลับมาบอกว่าผมหลับไปแล้ว ให้เขามาคุยวันหลัง”นนท์ ค่อยๆพาร่างกายที่เจ็บปวดไปทั้งใจ เดินฝ่าเหล่าแม่บ้าน เข้าไปในห้อง เขาปิดประตูล็อกกลอน ก่อนนั่งลงกับพื้น แล้วร้องไห้โฮออกมา


   “ฮือ ฮือ พี่น้ำ ช่วยนนท์ด้วย นนท์ไม่ชอบแบบนี้เลย  มันเป็นผลกรรมใช่ไหม ผมกรรมที่นนท์แย่งพี่วุฒิมาจากพี่น้ำ ฮือ ฮือ ช่วยนนท์ด้วย”




   
   ดึกมากแล้วนนท์นั่งอยู่บนเตียง เขานอนไม่หลับ ไม่อยากขยับร่างกายทำอะไรทั้งสิ้นอย่างนั่งเฉยๆ และใช้ความคิดมากกว่า


   “คุณนนท์คะ คุณวุฒิให้มาตามคะ”


   ประตูห้องของเขาถูกเคาะอย่าดัง นนท์ล็อกประตูไว้ เขาไม่อยากให้ใครเข้ามาเวลานี้  แต่เสียงเคาะดังมากขึ้น


   “คุณนนท์ขา คุณวุฒิให้มาตามคะ นอนหรือยังคะ”


   “ป้าๆ หนูว่าไขกุญแจเข้าไปเถอะ หลับหรือเปล่าก็ไม่รู้”


   เสียงดังก็อกๆแก๊กๆที่ประตูหน้าห้องเขา นนท์เลยเปิดออกไปเอง แม่บ้านสามสี่คนผงะออกทันที


   “มีอะไร”


   “คะ คะ คุณวุฒิให้มาตามคะ”


   “พี่วุฒิอยู่ไหน”


   “ห้องคุณวินคะ”นนท์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เขาเดินเหมือนคนหมดแรงไปอีกห้อง ที่รู้ว่าเป็นของใคร


   พี่วุฒินั่งอยู่กับวิน ที่โซฟากลางห้อง หน้าตาพี่วุฒิโหดมาก เหมือนคนที่พร้อมจะฆ่าใครให้ตายได้ ส่วนวินก็ทำหน้าตาน่าสงสาร บีบน้ำตา นนท์กระแทกตัวลง บนโซฟาอย่างแรง เพื่อให้พี่วุฒิรู้ว่าเขาไม่พอใจ


   “ขอโทษ วินเขาซะ”อะไรนะ นนท์มองหน้าพี่วุฒิอย่างไม่เชื่อที่ตัวเองได้ยิน


   “พี่วุฒิ หมายความว่ายังไง”


   “ไม่ได้ยินหรือไง พี่บอกให้ ขอโทษวินซะ”


   ฝันไปเถอะ นนท์ลุกขึ้นยืน


   “ให้ตายนนท์ก็ไม่ทำแบบนั้น”


   “พี่บอกให้ขอโทษ”พี่วุฒิขึ้นเสียงใส่นนท์ นนท์สะอื้นไห้ น้ำตาของความน้อยใจที่กลั้นไว้ ไหลออกมาทันที


   “พี่วุฒิ นนท์ไม่ผิด ทำไมต้องให้นนท์ทำแบบนี้”


   “พี่ถามคนอื่นๆแล้ว นนท์ผลักวินก่อนใช่ไหม เพราะฉะนั้นนนท์ต้องขอโทษวินซะ”พี่วุฒิบอกเสียงเข้มจริงจัง


   “เร็วๆ”พี่วุฒิเร่งเร้า นนท์ปวดที่หัวใจเหมือนมันจะขาดสะบั้น


   “ขะ ขะ ขอโทษ”นนท์บอกทั้งน้ำตา


   “ไม่ได้ยินดังๆ พูดให้มันดีๆซิ เลือดวินออกเย็บกี่เข็มน่ะรู้ไหม”


   “พี่วุฒิ นนท์ไม่ ไม่เอา ไม่เอาแล้ว”นนท์งอแง


   “เร็วๆ ดังๆด้วย”วินนั่งยิ้มเยาะเย้ยอยู่ข้างๆ 


   “ขอโทษ”นนท์ร้องไห้เป็นเผาเต่า เขามองหน้าวิน ก่อนกระแทกเสียงใส่อย่างดัง แล้วเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง




...


 

โธ่ๆๆๆๆ น้องนนท์ของพี่

[Yunatsu]

นนท์อย่าไปช่วยวุฒิเลย

ปล่อยให้มันเปนควายยย  ตายไปเหอะ

[ruby]

อิวุฒิแมร่งเลว เฮ้อ ยังโง่เหมือนเดิมด้วย
แต้ก็ชอบอ่านจัง อ่านทีไรของขึ้นทุกที
ฝาก ให้วิน หลายๆที