l Damage love บำเรอรักบทเมียน้อย ภาค 1+2 l จบ!!!
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: l Damage love บำเรอรักบทเมียน้อย ภาค 1+2 l จบ!!!  (อ่าน 819799 ครั้ง)

ออฟไลน์ wi_OoO_wi

  • payaaa payaaa padazz taa
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 888
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +88/-1
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

อั๊ยยะ รอนานมาก ฉากใกล้ตาย ลุ้นตอนต่อไปเน้อออ :katai2-1: :katai2-1:

ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6

@Lucifer_Prince@

  • บุคคลทั่วไป
น่าสงสารทั้งสองคนเลย  ถ้าวุฒิคิดที่จะไม่ยอมกินยาสั่งเจ้าพวกนั้นก็ดีสินะ  นี่อะไรลงโทษตัวเองโดยที่เจ็บทั้งคนที่ตัวเองรักทั้งตัวเอง  เฮ้อๆๆ  พี่ฝ้ายอย่าจบเศร้านักนะ  ขอบคุณคัฟ  รอตอนต่อไป

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5467
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
นนท์น่าสงสารจนวินาทีสุดท้ายเลยซินะ

ออฟไลน์ ฝ ฝ้าย

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 322
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +272/-11


บทที่สามสิบเอ็ด



หนึ่งปีผ่านไป


นัทย้ายมหาวิทยาลัย เขาไม่อยากเสี่ยงถูกวินตามรังควานอีก ทำไมชีวิตเขาต้องหนีตลอดเลยนะ หนีพ่อ หนีวิน เขาไม่เคยสงบสุขเลยจริงๆ ชาติที่แล้วเขาทำกรรมอะไรไว้แน่ๆชาตินี้ถึงได้ลำบากขนาดนี้


   เปิดเทอมกว่าสองเดือนแล้วทุกอย่างปกติดี เช้าไปเรียน กลางวันทำงาน บ่ายเรียน เย็นอยู่ทำกิจกรรม กลับบ้านดึกหน่อยแต่มีคนขับรถมารับทุกวัน  พี่น้ำกับพี่สิงห์ก็คอยดูแลโทรมาถามตลอด


   “นัท”เพื่อนกลุ่มใหม่โบกมือเรียกโวยๆอยู่หน้าคณะ นัทลงจากรถได้ก็วิ่งไปหาเพื่อนทันที


   ระหว่างที่คนตัวเล็กเดินลงจากรถ ใกล้ๆนั้นมีรถลีมูซีนสีดำสนิทจอดเทียบอยู่ข้างคณะ  วินนั่งมองจากข้างในรถ มองทุกฝีก้าวดูว่าคนตัวเล็กทำอะไรบ้าง ไปไหน อยู่กับใคร กลับบ้านเวลาไหน มามหาลัยเวลาไหน เขารู้ตารางเรียน ตารางกิจกรรมของนัททั้งหมด
คิดว่าย้ายมหาลัยแล้วหนีได้ก็ทำไป ยิ่งหนีเขายิ่งวิ่งตาม วินรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เขายังแค้นเรื่องที่คนตัวเล็กตีหัวขาด้วยแจกันไม่หาย นี่ยังย้ายมหาลัยหนีอีกแบบนี้มันเกินไป


   “จะเอายังไง ตาจะได้เตรียมสถานที่ไว้ให้”วราวุฒิผู้เป็นตานั่งมาในรถด้วยเอ่ยถามหลานชาย วินไม่เคยขออะไรจากคนเป็นตามาก่อน จู่ๆก็เข้าไปขอเกาะส่วนตัว จะไม่ให้หลานก็ไม่ได้เพราะหลานไม่เคยขออะไรเลย ตั้งใจเรียน เป็นที่น่าภูมิใจมาตลอด


   “วินจะไปคืนนี้ ตาช่วยวินปิดเรื่องนี้ด้วยนะครับ”วินหันไปขอร้องผู้เป็นตาอย่างนอบน้อม


   “จะทำแบบนี้จริงๆใช่ไหม”นายวราวุฒิขมวดคิ้วแน่นเพราะไม่ค่อยจะชอบใจการกระทำของหลานเท่าไหร่


   “ผมอยากให้เขาอยู่ภายใต้ชีวิตผม อยากให้ชีวิตเขามีผมแค่คนเดียว วินไม่เคยอยากได้อะไรเท่านี้มาก่อน ตาเคยบอกวินไม่ใช่หรอครับ ถ้าอยากได้อะไรต้องคว้ามาให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นวิธีไหน”หลานชายคนเดียวบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา เด็กชายที่สดใสเปลี่ยนเป็นคนเคร่งเครียดจริงจังกับชีวิตมาก นายวราวุฒิไม่ได้พูดอะไรจัดการตามที่หลานขอเท่านั้นเอง


   รถสปอร์ตคันหรูมาจอดเทียบข้างกัน วินลาคนเป็นตาแล้วลงไปขับรถเองเขาเอาไปจอดเทียบไว้นิ่งๆ ส่วนรถลีมูซีนของนายวราวุฒิก็ขับออกไป


   เลิกเรียนนัทรีบเก็บของกลับบ้าน  เขานั่งสรุปชีทที่เรียนกับกลุ่มเพื่อนอีกนิดหน่อยแล้วเดินลงมาจากตึก โบ๊ทเพื่อนในกลุ่มเดินถือของลงมาส่ง


   “นัทเดี๋ยววันไหนว่างไปเที่ยวกับพวกเราต่อดิ เลิกเรียนยังไม่เคยกินข้าวด้วยกันเลยนะ”


   “เราต้องรีบกลับบ้านอ่ะ เดี๋ยวที่บ้านห่วง เอาไว้ว่างๆเดี๋ยวจะไปด้วย”นัทหันไปยิ้มตอบ


   “โห ยังต้องขอที่บ้านอีกหรอโตแล้วนะ”โบ๊ทบ่นอุ๊บ


   “เอาน่าว่างๆ ไว้เราจะไปจอยด้วย ไง วันนี้ขอบใจมากที่มาติวให้ อ้อ ที่ช่วยถือของลงมาด้วย ขอบใจนะ”นัทดึงหนังสือกองใหญ่มาจากมือโบ๊ท โบ๊ทแอบจับมือเล็กไว้ไม่ให้ไป


   “วันหลังขอผู้ปกครองได้แล้ว เราไปเที่ยวกันสองคนนะ”ท่าทางเลียนๆของโบ๊ททำเอานัทหน้าเสีย ไม่คิดว่าโบ๊ทจะรุกเร็วขนาดนี้ ตอนแรกก็คิดว่าแบบเพื่อนแต่นี้ไม่ใช่แล้ว นัทฝืนส่งยิ้มให้ แล้วเดินหนีไปรอรถที่เดิม วินจอดรถเทียบหน้านัทแล้วลงไปหา พอนัทเห็นวินถึงกับตะลึงทำอะไรไม่ถูก เขาเดินถอยหลังช้าๆหนีกรูดกลับไปหาโบ๊ท โบ๊ทที่ยืนมองนัทอยู่ทำหน้างง


   “มีอะไรหรือเปล่า”โบ๊ทจับตัวนัทถามอย่างสงสัย นัทไม่ตอบสายตาจ้องไปที่วิน  หนังสือในมือร่วงลงพื้น


   วินเดินไปหยุดตรงหน้าทั้งสอง เขามองหน้าโบ๊ทสลับกับนัท พยายามกระชากตัวนัทออกมาแต่นัทไม่ยอมซุกตัวเข้ามาโบ๊ทใหญ่


   “เฮ้ยทำอะไรน่ะ”โบ๊ทผลักอกวิน วินเงยหน้ามองโบ๊ทด้วยสายตาเย็นชา ก่อนผลักโบ๊ทให้หลบทาง แต่โบ๊ทไม่ยอมเขาเอี้ยวตัวให้คนตัวเล็กไปหลบอยู่ข้างหลัง


   “นัทมานี่”วินเรียกนัท คนตัวเล็กส่ายหน้ารัว สองมือเกาะหลังโบ๊ทไว้ใช้ยึดเหนี่ยว


   “มึงจะมาไม่มา”วินเพิ่มเสียงดังขึ้น


   “กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับกู”นัทตะโกนไล่วิน ทำเอานักศึกษามองกันเต็ม โบ๊ทคิดว่าวินเป็นคนที่ตามจีบนัทแต่นัทไม่ชอบ เขาเลยยืดอกบังตัวนัทไว้เพื่อปกป้อง


   “หลบไป”วินเริ่มอารมณ์เสีย เขายกมือชี้หน้าไล่โบ๊ท


   “เรื่องอะไร เขาไม่อยากไปกับมึง มึงนั้นแหละต้องหลบไป ออกไปโว้ย เพื่อนกูไม่ชอบมึง”โบ๊ทด่าวิน วินไม่อยากทนไม่อยากต่อล้อต่อเถียง เขาควักปินกระบอกโตออกมา ทำเอานักศึกษาแถวนั้นร้องวี้ดว้ายวิ่งหนีชุลมุน  วินจ่อปืนไปที่หน้าผากของโบ๊ท


   “มึงจะหลบ ไม่หลบ”โบ๊ทมองปืนด้วยความอึ้งเขากลืนน้ำลายลงคงด้วยความยากลำบาก  วินเอาปืนไปกระแทกหน้าผากโบ๊ททำให้รู้ว่าปืนนี้ไม่ใช่ของปลอม โบ๊ทถึงกับลนลานขยับตัวหนีแทบไม่ทัน


   นัทที่โดนสะบัดทิ้งหน้าเหวอมองปืนในมือวินอย่างตกใจ


   “มาหากูเร็วๆ”วินลดปืนเก็บไว้ในเสื้อ แล้วกระชากข้อมือเล็กขึ้นรถ ร่างเล็กพยายามขัดขืนแต่โดนสายตาเย็นชาของวินทำเอาเขาตัวแข็งทื่อ


   นัทนั่งสั่นตลอดเวลา ไม่รู้จะทำอย่างไร มือถือเขาก็หล่นอยู่ที่มหาลัยตอนนี้ไม่มีอะไรติดตัวเขามาเลย วินก็นั่งตีหน้ายักษ์นัขับไม่พูดอะไร


   “มึงจะพากูไปไหน วินกูขอร้องละอย่าทำอะไรกูเลยนะ”นัทอ้อนวอน วินไม่ฟังขับรถไปเรื่อยมาถึงสนามบินก็พาร่างเล็กเข้าไปด้านใน นัทอึ้งมากตกใจ กลัววินจะพาไปที่อื่นเลยพยายามขัดขืนอีกรอบ ตอนนี้เขาร้องไห้ออกมาเพราะถูกบังคับ


   “ฮือ ฮือ วินมึงจะพากูไปไหน กูไม่ไป กูไม่อยากไป กูอยากกลับบ้าน ฮือ ฮือ”นัทดิ้นหนีแต่วินดึงให้ขึ้นเครื่องบินส่วนตัวตรงไปยังจุดหมาย ตลอดทางที่อยู่บนเครื่องบินนัทร้องไห้จนหลับไป วินดึงร่างเล็กมานอนอิงตัวเองไว้


   วินยิ้มออกมาอย่างชอบใจ เหมือนได้ของเล่นตัวโปรดกลับคืนมา หัวใจของเขาถูกทำให้แตกสลายโดยคนตัวเล็กตอนนี้ตัวเขาเหมือนคนไร้หัวใจเหมือนเด็กเอาแต่ใจมองแต่สิ่งที่อยากได้ เขาจะไม่ให้คนตัวเล็กหลุดมือไปอีก


   กว่าจะมาถึงเกาะส่วนตัวของคุณตาใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงแต่สองชั่วโมงที่ได้กอดนัทไว้ในอกแบบนี้มีความสุขมากเลย วินอุ้มนัทเข้าไปในบ้านพาไปนอนบนเตียงนุ่ม ก่อนเข้าห้องไปอาบน้ำ


   นัทตื่นตั้งแต่เครื่องลงจิดแต่แกล้งหลับ เขาได้ยินเสียงน้ำวินอาบน้ำในห้องน้ำ นัทมองทางไปมาไม่มีคนเฝ้าจึงรีบหนีออกมาจากห้องนั้นโดยเร็ว ออกจากบ้านพักหลังใหญ่วิ่งออกไปให้พ้นจากที่นี่


   จะไปทางไหนดีนัทหมุนเคว้งรอบตัว เขาเดินไปตามถนนสายเล็กๆที่ทอดยาวเข้าไปในป่า หนีๆ ตอนนี้เขาต้องหนี หนีให้พ้นจากวิน เขาไม่รู้ว่าวินจะทรมานอะไรเขาอีก


   รอบตัวของเขาตอนนี้มืดสนิทมองแทบไม่เห็นต้องอาศัยดวงจันทร์ เขาวิ่งไปทางไหนก็เจอแต่น้ำทะเล นัทย้ำอยู่ในป่าเป็นเวลานาน ก่อนจะเจอไฟดวงใหญ่ฉายอยู่ใกล้ๆ มีชาวบ้านสองสามคนเดินคุยกันมา นัทจึงวิ่งพรวดพราดเข้าไปหา


   “ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ารู้จักถนนใหญ่ไหมครับ ที่มีรถเยอะๆ”ชาวบ้านทั้งสองคนผงะเล็กน้อย ก่อนเข้ามาประคองร่างเล็กที่ทรุดอยู่กับพื้นเพราะโดนหนามทิ่มตามเนื้อตัวจนเป็นแผล


   “ถนนหรอเดินตามพวกเรามาสิ นี่ก็มาหาของป่ากำลังจะกลับกันเลย”นัทดีใจค่อยๆเดินตามชาวบ้านทั้งสองไป


   “แล้วมาทำอะไรค่ำๆมืดๆในป่าละคุณ”ชาวบ้านผู้หญิงถามด้วยความสงสัย


   “อ้อ ผมมาเที่ยวกับเพื่อนแล้วหลงป่าน่ะครับ”


   “ป่าแถวนี้มันเป็นดงดิบทั้งนั้นแหละ ถ้าไม่รู้ทางหลงแน่ๆ แล้วพักที่ไหนละเดี๋ยวไปส่ง”


   “คือว่าที่นี่ ที่ไหนหรอครับ ผมอยากกลับกรุงเทพฯ”


   “ห๊า กรุงเทพฯ”ชาวบ้านทั้งสามมองหน้ากันเลิกลัก


   “โอ๊ยนี้เลยน่านน้ำข้างหน้านู้นก็จะข้ามไปฝั่งไปมาเลเซียแล้วคุณ จะกลับกรุงเทพฯคุณต้องขึ้นเครื่องบินกลับ ไม่ก็รอเรือส่งสินค้าสามเดือนถึงจะมาที”คำบอกกล่าวของชาวบ้านทำเอานัทแทบทรุดลงไปกับพื้นอีกรอบอะไรนะสามเดือนเลยหรอ นัทกัดปาก นี่เขาติดอยู่ที่ไหนกันเนี่ย


   “ถึงแล้วเดินต่อไปทางนู้นจะมีถนนเส้นใหญ่เป็นทางสายหลีกของเกาะเรา สุดถนนเป็นท่าเรือ หรือจะไปกับพวกเราก็ได้ทางนี้เป็นหมู่บ้าน”


   “ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก”นัทเดินแยกจากชาวบ้านไปอีกทาง


“จะเดินไปไหน ขึ้นมาบนรถเร็วๆ”ระหว่างที่เดินอยู่ก็มีรถจิ๊บมาจอดเทียบ วินนั่งอยู่บนรถ นัทตกใจมากเขารีบวิ่งหนีแต่รถก็ตามทัน
เขาเลยตัดสินใจลงข้างทาวิ่งเข้าไปในป่า วินจอดรถสั่งให้ลูกน้องตามนัทเข้าไป


   นัทวิ่งหนีการจับตัวของลูกน้องวินอยู่นานก่อนถูกจับได้ วินนั่รออยู่บนรถด้วยความโกรธเขาออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นคนตัวเล็กแล้ว ตามหาที่ไหนก็ไม่เจอ เกาะนี้ไม่ใหญ่มากเขารู้ว่ายังไงคนตัวเล็กก็หนีไม่พ้น แต่โกรธ โกรธที่นัทหนีมาแบบนี้


   “มาแล้วครับ”ลูกน้องคนหนึ่งพานัทมาหาวิน วินกระชากร่างเล็กขึ้นมานั่งด้วยกัน ก่อนตรงพากลับบ้านพักตากอากาศ
   นัทพยายามขัดขืนอย่างมากแต่ก็ถูกวินล็อกแขนทั้งสองข้างไว้


   “ดื้อจริงกลับไปต้องล่ามโซ่แล้วมั้ง”วินดุคนตัวเล็ก นัททำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตัวเขาสั่นมากเพราะความกลัวเมื่อกี้วิ่งหนีลนลานร้องเทาหลุดเหยียบหนาม แขนขามีแต่รอยแผลเลือดออกเต็มไปหมด ที่หน้าก็มี


   “ปล่อยนะ กูอยากกลับบ้าน”พอขัดขืนไม่ได้ก็ร้องโวยวาย วินเลยก้มลงไปกดจูบร่างเล็กอย่างดุเดือด กวาดลิ้นเข้าไปในโพรงปากดูดกลืนความหวาน พลางเอามือเช็ดรอยเลือดที่แก้มเล็กเอามาใส่ปาก


   “หวานจังเลือดยังหวานขนาดนี้ ไม่รู้อย่างอื่นจะหวานหรือเปล่า”


   “อย่าทำแบบนี้”นัทร้องไห้โฮเมื่อวินกระชากเสื้อเล็กหลุดจากตัวก้มลงกัดยอดประทุมถันเล่นอย่างตามใจ





..................................................................................
นัทวินที่รอนาน  :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:

ฝากติดตามการรวมเล่มได้ที่
https://www.facebook.com/faiizfiction
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-09-2013 20:36:04 โดย gufafza »

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3

@Lucifer_Prince@

  • บุคคลทั่วไป
เจริญกันจริงๆเลยพ่อคุ๊ณณ  เชื้อไม่ทิ้งแถวกันจริง  ดีนะที่มีเรื่องแฮปปี้ให้อ่าน  รีบๆมาต่อเร็วๆนะ  ชอบแบบนี้  แต่อย่าให้วินมันโง่เหมือนวุฒิล่ะ

ออฟไลน์ ฝ ฝ้าย

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 322
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +272/-11


บทที่สามสิบสอง


กริ๊ก เสียงกุญแจข้อมือล็อก นัทถึงกับตกใจ เมื่อวินกลับมาถึงก็เอากุญแจมือล็อกแขนเข้าไว้กับโซเส้นใหญ่ที่ลากไปไหนมาไหนได้รอบบ้าน


   “ถ้ามึงทำตัวดีกูก็จะปล่อย ถ้ามึงดื้อกูจะขยับโซ่ให้สั้นลง”วินสั่งเสียงดุ เขาจับนัทถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น นัทหลบแต่กูถูกดึงไว้ไม่ให้เดินหนีไปไหน ไม่นานตัวก็เปลือยเปล่าไม่เหลืออะไร


   “มึงโทษกูไม่ได้นะ มึงอยากหนีกูเอง กูไม่เชื่อมึงอีกแล้ว กูใจดีกับมึงมากเกินไป”วินเอาผ้าชุบน้ำเช็ดรอยเลือด เช็ดแผลตามตัวนัทอย่างเบามือ


   “มึงทำแบบนี้ทำไม ปล่อยกูไปนะ กูอยากกลับบ้าน ฮือ ฮือ”


   “ตั้งแต่นี้ไปที่นี่จะเป็นบ้านของมึงทำใจไว้”บ้านอย่างนั้นหรอ บ้านแบบนี้ไม่เอาหรอก นี่มันคุกชัดๆ คุกที่เอาเขามาขังไว้ไม่ต่างอะไรกับนักโทษ


   “ไม่เอากูอยากกลับบ้านของกู บ้านที่กรุงเทพฯ”


   “กูบอกว่าที่นี่ไงบ้านมึง อย่าให้กูต้องโมโหได้ไหม มึงทำตัวดีๆเข้าใจซะ ถ้ามึงทำให้กูโกรธเมื่อไหร่ มึงเตรียมตัวตายได้เลยกูฆ่ามึงลอยทะเลแน่”


   “ไม่เอา ไม่เอากูยังไม่อยากตาย”นทกลัวที่วินขู่ เขายังไม่อยากตาย อยากอยู่กับพี่น้ำ


   “นั้นทำตัวดีๆ ทำตัวน่ารักให้กูรักเข้าใจไหม”วินลูบหัวนัทไปมาอย่างเอ็นดู


   “ไม่เอากูไม่อยากอยู่แบบนี้ วินอย่าทรมานกูเลย กูขอโทษ ขอร้องละ ได้โปรด”นัทยกมอไหว้วิน วินจับสองมือรวบไว้


   “อย่าทำแบบนี้อีกกูไม่ชอบ ปะ ไปอาบน้ำกัน เดี๋ยวจะได้ออกมาทำแผล”วินผลักนัทเข้าไปในห้องอาบน้ำ เขาไม่ปิดประตูด้วย
ปล่อยให้คนตัวเล็กอาบน้ำทำความสะอาด ส่วนตัวเองก็นั่งดูไม่ให้คาดสายตา


   ก็อก ก็อก ก็อก


   เสียงเคาะประตูรัวทำเอาวินไม่ชอบใจเขาเดินออกไปแล้วเปิดประตูให้ลูกน้อง


   “ว่าไง”ถ้ามีมีเรื่องสำคัญพ่อจะยิงทิ้งให้ไส้ไหลเลยวินมาดหมายไว้


   “คือว่าคุณวุฒิโทรมาจะร้อยสายแล้วครับ จะให้ผมรับไหมครับ”ลูกน้องคนสนิทชูมือถือที่สั่นอยู่ตลอดเวลาให้ วินหยิบขึ้นมากดปิดเครื่อง


   “ไม่มีอะไรแล้วไปทำงานต่อไป”เขากวักมือไล่ลูกน้องก่อนปิดประตูแล้วกลับเข้าไปในห้อง
ทันทีที่หันหลังกลับมา ก็เห็นคนตัวเล็กกำลังจะเอาแจกันฟาดหัวเขา ดีที่หลบเร็วแจกันเลยโดนประตูแทน วินวิ่งไปจับมือคนตัวเล็กให้ปล่อยแจกันนั้น แล้วลากเข้าไปในห้องนอน


   “ทำบ้าอะไรห๊ะ บอกให้ทำตัวดีๆไม่ฟังใช่ไหม มึงนี่มันเลี้ยงดีๆไม่ได้ ต้องให้ลงไม้ลงมือ ชอบใช่ไหม แบบเจ็บปวดน่ะ”


   เพี๊ยะ


   วินเขย่าร่างเล็กไปมาแล้วตบลงไปบนแก้มเล็กหนึ่งที


   “เชื่อเอ้ย มึงแมร่ง ดีกูจะรู้ว่าจะเลี้ยงแบบไหน เลี้ยงเหมือนคนก็หนี เลี้ยงล่ามโซ่ก็ยังฤทธิ์เยอะ  กูจะขังมึงไว้ในห้อง ดูสิมึงจะทำอะไรได้ แม่งเอ้ย”วินสบถเพราะภาพเมื่อกี้ถ้าเขาหลบไม่ทันโดนเต็มๆแน่ เขาหายใจเข้าออกอย่างเร็วอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างเร็วเพราะโกรธมาก


   “มึงมันเลว มึงมันชั่ว มึงจะขังกูให้ตายเลยใช่ไหม ต้องให้กูตายใช่ไหมถึงจะสาสมใจ”นัทตะโกนด่าอย่างเหลืออด วิน เขากำมือแน่นเพื่อสงบสติอารมณ์ แล้วจับแขนเล็กให้เข้าไปอยู่ในห้องนอน


   “กูบอกว่าถ้ามึงทำตัวดีๆ กูจะปล่อย ทำตัวดีๆเข้าใจไหม น่ารักกับกูหน่อยกูขอแค่เนี่ย ทำไม่ได้หรือไง”วินใจอ่อนไม่อยากใช้อารมณ์ตัดสินเรื่องพวกนี้อีกแล้ว


   เขานั่งทำแผลให้คนตัวเล็ก ที่แขน ตามลำตัว คอหน้า หรือแม้แต่เท้า นัทพยายามจะยกเท้าหนี แต่ก็ถูกจับไว้ พอทำแผลเสร็จวินก็เอาเสื้อผ้าที่ซื้อเตรียมไว้มาใส่ให้นัท


   “นอนพักซะ ตื่นมาพรุ่งนี้จะได้สดชื่น”วินหอมแก้มร่างมั้งสองข้างทั้งหมดเต็มไปด้วยความรักและหวงแหน


   นัทรู้สึกแปลกๆที่วินอ่อนโยนขนาดนี้ แต่ถึงอย่างไรเขาก็กลัว กลัววินจะอารมณ์ร้ายขึ้นมาอีก วินลุกออกไปก่อนปิดไฟในห้องให้ เขานอนห้องข้างๆ ทิ้งให้คนตัวเล็กนอนคนเดียว


   นัทนอนคิดถึงคืน เขาจะหนีไปได้ยังไงละ อย่างน้อยมีโซ่แล้วออกไปนอกห้องหาลู่ทางหนียังดีกว่าถูกขังไว้แบบนี้


   “กูต้องทำตามที่มึงพูดใช่ไหมวิน”นัทนอนพลิกตัวไปมาบนเตียงจนเผลอหลับไป


   วินอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเป็นชุดนอน เขาเข้ามายืนดูร่างเล็กที่เต็มไปด้วยแผล 


   “ถ้าไม่หนีกู มึงก็ไม่มีแผลแบบนี้หรอก คิดอะไรตื้นๆ บนเกาะหนีมึงหนีไปไหนพ้น ถ้าไม่มีเรือลำใหญ่ก็ต้องเป็นเครื่องบิน  ดีกับกูไว้รู้ไหม”วินลูบหัวเล็กแล้วทรุดตัวลงนอนข้างๆ เปลี่ยนใจละนอนห้องเดียวกับคนตัวเล็กดีกว่า


   อากาศคืนนี้หนาว หนาวกายไม่เท่าไหร่หนาวใจยิ่งทวีคูณ นัทซุกตัวเข้าไปหากอดวินโดยไม่รู้ตัว  วินใช้แขนใหญ่รวบร่างเล็กมากอดแน่นกว่าเดิม


   นัทสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงคลื่นที่แว่วมาทางหน้าต่าง เขาขยี้ตาปรับภาพก่อนเห็นร่างใหญ่นอนกอดเขาไว้ นัทจับมือวินให้ปล่อยตัวเขา วินตื่นตั้งแต่นัทขยับ


   “จะไปไหน”


   “ไปเข้าห้องน้ำ”นัทจับมือวินไว้ให้ออกจากตัวเอง วินไม่ยอมขยับพลางกอดแน่นกว่าเดิม


   “อย่าเพิ่งลุกขอกอดอีกนิดนึง”วินอ้อน


   “กะ กะ กูปวดฉี่”นัทโกหก วินปล่อยมือออกแล้วนอนเท้าแขนมอง


   แกรก แกรก เสียโซ่ลากไปตามพื้น นัทกระทืบเท้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพราะมีโซ่อันใหญ่กั้นเยปิดประตูห้องน้ำไม่สนิท วินนอน

มองอย่าหื่นกระหาย นัทโกรธหน้าแดงรีบฉี่แล้วรีบออกมา เขาไม่ขึ้นไปนอนบนเตียง ลากโซ่ไปนอนที่โซฟา


   “มานอนนี่”วินตบเตียง  นัทส่ายหน้าแล้วนอนหันหลังให้ วินไม่พอใจเลยลุกไปกระชากร่างเล็กให้ขึ้นมานอนด้วยกัน


   “กูบอกให้มึงมานอนบนเตียง”วินเสียงดังไส่


   “กูจะนอนบนโซฟา กูไม่อยากนอนกับมึง ปล่อยกูนะ”นัทยื้อ เกลียดไม่อยากนอนด้วย ไม่อยากเข้าใกล้


   “มึงชอบให้กูโมโหมึงใช่ไหม มึงชอบให้โกรธใช่ไหม”


   “เออ อย่ามายุ่งกับกู โกรธกูแล้วอย่ามายุ่งกับกู”นัทบิดมือวินจนเจ็บ วินเลยสะบัดมือผลักร่างเล็กไปล้มไปกองบนพื้น นัทกระเสือกกระส้นหนีออกไปนอกห้อง แต่ลืมไปว่าตัวเองถูกล่ามโซ่อยู่ เลยถูกวินดึงกลับเข้าไปหาตัวอีกรอบ


   “อยู่ในที่กว้างๆแล้วมีปัญหา มึงต้องเข้าไปอยู่ในห้องแคบๆ นอนในนั้นไปเลย”วินจับนัทขังในตู้เสื้อผ้า เขาเอาไม้เชือกมัดปิดเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กออกมา


   นัทเคยถูกพ่อทำร้ายจับขังไว้ในตู้เสื้อผ้าตอนเด็ก เขาทั้งกลัว ทั้งเกลียดได้แต่ดิ้นเตะต่อยตู้เสียงดัง


   “ปล่อยกูออกไปนะ ฮือ ฮือ ปล่อยกูออกไป”


   “นอนดีๆไม่ชอบ กูพูดดีๆด้วยไม่ชอบ มึงนอนในนั้นไป”วินเตะตู้ระบายอารมณ์ จะไม่ขัดขืนซักครั้งไม่ได้หรือไง จะยอมตามใจเขา
ไม่ได้หรือไง


   ปัง ปัง ปัง


   “ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ ไอ้เหี้ย มึงมันเลว ไอ้ชั่ว บ้านมึงขาดความอบอุ่นใช่ไหม ไอ้เด็กมีปัญหา ไอ้เด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่ ปล่อยกู”นัทเขย่าประตูไปมาเพราะความกลัว เขาพ่นด่าวินอย่างเหลืออด เหงื่อไหลออกจากร่างเล็ก ที่มืดแคบๆมันน่ากลัวมากน่ากลัวจริงๆ
   วินกำมือแน่น เขาเดินกวาดเข้าของในห้องทิ้งระนาว เด็กมีปัญหา เด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่ มันด่าเขาแบบนี้หรอ


   “ปากดีนักใช่ไหม อยากตายหรือไง”


   ปัง วินเอาเก้าอี้ทุบไปบนตู้เสื้อผ้า นัทที่นั่งอยู่ด้านในสะดุ้งเฮือก ร้องไห้อย่างหนักเพราะความกลัว


   “มึงอยากตายใช่ไหมห๊ะ อยากตายจริงๆใช่ไหม ลองพูดอีกทีกูฆ่ามึงแน่”เขาหยิบออกมาแล้วยิงไปบนเหนือตู้สามสี่นัด


   “ถ้ามึงไม่หุบปาก กูยิงมึงแน่”วินพูดทิ้งท้ายแล้วเดินหนีออกไป


   “ไอ้เชี่ยมึงมาฆ่ากูเลย ฮือ ฮือ”นัทเขย่าตู้เสียงดังกึกๆ


    โคมไฟที่ตกแตกนอนเอ้งแม้งอยู่บนเตียงเป็นเชื้อเพลิงอย่างดี ทำให้ไฟลุกไหม้ ความร้อนจากโคมไฟ เชื้อเพลิงจากผ้าบนเตียงทำให้ไฟลุกโหมหนัก จากเตียงลามไปพนัง โต๊ะเครื่องแป้ง


   นัทแอบลอดมองผ่านช่องเล็กๆเห็นไฟกำลังลุกลามเข้ามาใกล้ตู้ที่เขาติดอยู่ นัทถึงกับตะลึง เขารีบตะโกนร้องขอให้คนช่วย คนแรกที่เขาคิดถึงตอนนี้คือวิน


   “ช่วยด้วย ไอ้เชี่ยเอ้ย ไฟไหม้ ช่วยด้วย”นัทเขย่าตู้หวังให้เชือกที่มัดติดกับตู้จะขาด ถึงเชือกจะขาดแต่โซ่ที่ล่ามมือเข้าไว้ก็ไม่ได้ช่วยอะไร


   มึงจะฆ่ากูจริงๆหรอวิน มึจะฆ่ากูจริงๆหรอ




   “ช่วยด้วย วินช่วยกูด้วย ฮือ ฮือ ช่วยกูด้วย”นัทเขย่าตู้อย่างแรง เขาลุกเอาตัวกระแทกประตูอย่างหนัก





...................................................................


น้องวินนนนหายไปไหนนนนน มาช่วย น้องนัทเร็ววววววววววววว
 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 31-10-2013 21:05:04 โดย gufafza »

exoplanet

  • บุคคลทั่วไป
อีวินแกไปหนายยยมาช่วยนัทเร็วๆ
.
.
.
.ไรท์จ๋าเค้าสงสัยเมื่อไหร่สองคนนี้จะแฮปปี้เอ็นสะดุ้งกันสักทีอ่ะ สงสารนัทT^T
 :impress3:

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ maru

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +162/-7
วุฒินนท์จะเป็นยังไงบ้างนะ วินต้องช่วยนัทแน่ ๆ แต่วินทำไมไม่รับโทรศํพท์วุฒิ เผื่อจะช่วยอะไรวุฒินนท์ได้บ้าง

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7579
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8

ออฟไลน์ anuruk97

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 476
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-4
แล้วเกิดเสียนัทขึ้นมาจริงๆๆจะทำอย่างไรล่ะวินคิดก่อนสิ

ออฟไลน์ shikyu3211

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1537
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-1

@Lucifer_Prince@

  • บุคคลทั่วไป
วินมันอะไรกันนักกันหนากลัวอาละวาดล่ะสิเลยออกไป  แต่มันไม่ดูตาม้าตาเรือเลยไฟไหม้แล้วนั่น

ออฟไลน์ ฝ ฝ้าย

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 322
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +272/-11


บทที่สามสิบสาม

วินออกมายืนสงบสติบนริมหาด เขาสูดลมหายใจเข้าออกอย่างแรง พยายามคิดหาวิธีง้อคนตัวเล็ก ทำอย่างไรคนตัวเล็กถึงจะดีกับเขา ถึงจะน่ารัก ยอมทำตามที่เขาสั่งทำอย่าง เขาต้องทำอย่างไร


   เขาออกมายืนได้ซักพักก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายที่บ้านพัก พอมองขึ้นไปก็เห็นกลุ่มควันกลุ่มใหญ่ลอยขึ้นมาเหนือตัวอาคาร บริเวณห้องพักของนัทมีเปลวไฟลุกท่วม


   นัท เขาคิดถึงนัทอย่างแรง วินรีบวิ่งกลับขึ้นไปบนตึก นัทอยู่ในตู้ นัทถูกล่ามโซ่ไว้ โธ่เว้ย นี่เขากำลังฆ่าคนตัวเล็กอย่างนั้นหรอเนี่ย วินตัวสั่นหัวใจเต้นแรง


   “คุณวินครับ ชั้นสองไฟไหม้ครับ”ลูกน้องที่พยายามดับไฟวิ่งมาบอก ทุกคนกำลังช่วยกันเอาน้ำดับไฟ วินมองหาถังน้ำแถวนั้น เขาสาดลงไปบนตัวก่อนวิ่งขึ้นไปด้านบน ลูกน้องหลายคนพยายามห้ามแต่ไม่ทัน เขาวิ่งขึ้นไปที่ห้องคนตัวเล็กไฟกำลังลุกท่วมควันลอยเต็ม


   วินฝ่าเข้าไปกลางกลองเพลิง เขากำลังเห็นไฟลุกท่วมตู้


“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย”เสียงคนตัวเล็กร้องดังลอดออกมา


วินเอาผ้าแถวนั้นชุบน้ำแล้วคลุมไปที่ตู้ กระชากประตูเปิดออก คนตัวเล็กกำลังสำลักควันและตกใจร้องไห้เหมือนเด็กขวัญเสีย พอประตูเปิดออกนัทก็โถมเข้ามากอดวินแน่น


   “ฮือ ฮือ ช่วยด้วย ฮือ ฮือ”วินรีบไขกุญแจมือคนตัวเล็กออก แล้วอุ้มลงไปชั้นล่าง เขาปล่อยให้ลูกน้องจัดการเรื่องไฟ ส่วนตัวเองก็นั่งกอดปลอบคนตัวเล็ก


   “มึงจะฆ่ากูใช่ไหม มึงอยากให้กูตายจริงๆหรอ มึงมันชั่ว ฮือ ฮิอ”นัททุบอกกว้างของวินระบายอารมณ์


   “กูขอโทษๆ  ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม”วินใช้มือลูบปมลูบหน้าคนตัวเล็ก ปลอบประโลม ตัวเขาเองก็ใจหายไปหมด สำหรับนัทที่ถุกขังล่ามโซ่อยู่ในตู้ที่ไฟลุกท่วมไม่ต้องพูดถึง วินสงสารคนตัวเล็กจับใจ


   “กูขอโทษๆ”วินใช้มือลูบไปที่หลังกอดคนตัวเล็กไว้แนบอก


   “กูจะตายแล้ว กูเกือบตายไปแล้ว มึงทิ้งกูทำไม มึงขังกูไว้ทำไม ฮือ ฮือ”


   “กูขอโทษต่อไปกูจะไม่ทิ้งมึงแล้ว กูจะไม่ทำกับมึงแบบนี้อีกแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว กูอยู่กับมึงตรงนี้”


   “เจ็บจัง”นัทครางเสียงอ่อน


   “เจ็บหรอ เจ็บตรงไหน”วินดึงนัทออกมาแล้วต้องตะลึงเมื่อพบว่าคนตัวเล็กมีแลถูกยิง อย่าบอกนะว่าที่เขายิงปืนเมื่อกี้กระเด็นไป
ถูกคนตัวเล็ก


“เจ็บจัง ฮือ ฮือ”นัทเพ้อละเมอก่อนสลบไป


   “นัท นัท นัท”วินมือสั่นทำอะไรไม่ถูกเขาอุ้มคนตัวเล็กออกไปนอกบ้าน สั่งให้คนเอาเครื่องบินส่วนตัวขนาดเล็กออก


   “นัทอย่าเป็นอะไรนะ กูขอโทษ นัทกูขอโทษ เข้มแข็งไว้นะนัท”วินกอดร่างเล็กซุกไว้ในอก


   “กูขอโทษ อย่าเป็นอะไรนะ”เลือดจากคนตัวเล็กไหลเปอะเต็มตัวเขา ภาพวันที่แม่ฆ่าตัวตายซ้อนขึ้นมาในความคิดเขา เลือดของแม่เปื้อนเต็มตัวเขาเหมือนอย่างวันนี้


   ไม่ต้องการอีกแล้ว ไม่อยากเสียคนรักอีกแล้ว  กูขอโทษต่อไปกูจะไม่ทำแบบนี้กับมึงอีกแล้ว กูจะไม่บังคับมึง กูจะทำตามมีที่มึงต้องการ อย่าเป็นอะไรไปนะนัท อย่าหนีกูไป


   เครื่องบินจอดบนโรงพยาบาลใหญ่ใจกลางเมือง เหล่าแพทย์และพยาบาลรีบเข้ามาดูแล พานัทไปห้องผ่าตัด วินแทบล้มทั้งยืนเมื่อไปถึงหน้าห้อง ICU เขาทำอะไรลงไป วินอยากเอาปืนระเบิดศีรษะตัวเอง


   การผ่าตัดผ่านไปเกือบสามชั่วโมง คุณหมอออกมาบอกว่านัทปล่อยภันไม่มีปัญหาอะไร เดี๋ยวคุณหมอจะให้ไปพักผ่อนรอดูอาการในห้องพัก ส่วนทางบ้านลูกน้องเขาที่เหลือช่วยกันควบคุมไฟไว้ได้ ไฟไหม้แค่ห้องนอนของนัทไม่ได้ลามไปที่อื่น ตอนนี้กำลังเร่งกันขนย้ายของแล้วรื้อมาซ้อม


   วินนั่งอยู่ข้างเตียงมีนัทนอนอยู่ข้างบน กี่ครั้งแล้วนะที่ทำให้คนตัวเล็กนอนอยู่บนเตียงแบบนี้ กี่ครั้งแล้วนะที่เขาทำให้คนตัวเล็กเจ็บแบบนี้


   นัทสลบไปเกือบสองวัน ตื่นขึ้นมาก็เห็นวินนอนฟุบอยู่ข้างเตียง พอเขาเริ่มขยับวินก็ตื่น


   “อย่าเพิ่งขยับเดี๋ยวเจ็บแผล”วินจับตัวนัทให้นอนเหมือนเดิม


   “ออกไป ออกไป”นัทโวยวายยกมือตีวินเป็นการใหญ่ พอตื่นมาเห็นหน้าวิน


   “นัท อย่าขยับเดี๋ยวเจ็บแผล”วินไม่คิดถึงตัวเอง ถูกตีกี่ครั้งก็ยอม แต่ถ้านัทขยับมากๆเลือดจะออก เขาจับไหล่นัทไว้ แล้วตรึงไม่ให้ขยับ


   “ปล่อยนะ ออกไป ออกไปไม่ต้องมาอยู่ใกล้ คนเลว คนใจร้าย ฮือ ฮือ”นัทร้องไห้งอแง


   “กูขอโทษ กูผิดไปแล้วนัทกูขอโทษ”


   “ขอโทษแล้วมันหายหรือไง ขอโทษแล้วกูต้องยกโทษให้มึงหรอ กี่ครั้งแล้วที่มึงทำกับกูแบบนี้ กูเจ็บ กูบอกให้มึงหยุดมึงก็ไม่หยุด มึงจะทรมานกูไปถึงไหน ปล่อย  ปล่อยเดี๋ยวนี้กูจะกลับบ้าน”นัทตะโกนสุดเสียง พยายามดิ้นหนีวินเลยผลักให้ลงไปนอนราบกับเตียง


   วินกดสัญญาณเรียกพยาบาล พยาบาลให้ยานอนหลับกับนัทเพื่อให้คนตัวเล็กได้พักผ่อน วินนั่งเฝ้าไม่ไปไหน ดึกแล้วเขาใช้ผ้าเช็ดตัวชุบน้ำเช็ดหน้าเล็ก พอโดนน้ำเย็ นๆ นัทก็ลืมตาขึ้นมา คราวนี้ดูใจเย็นลงกว่าเดิม


“นะ นะ น้ำ”คนตัวเล็กเสียงแหบแห้ง วินรีบยกน้ำให้ดื่ม พอน้ำแตะริมฝีปากได้นัทก็รีบดูดอย่างเร็วเพราะความกระหาย 


   “ใจเย็น ไม่ต้องรีบนะ”วินลูบหลังนัทพลางตบให้กินช้าๆ นัทสำลักคอกแค่ก ก่อนส่งแก้วคืนให้วิน


   “พี่น้ำ คิดถึงพี่น้ำ กูอยากกลับบ้าน ฮือ ฮือ”หมอบอกว่านัทมีอาการอ่อนแอทางร่างกายและจิตใจ ควรได้รับความอบอุ่นจากครอบครัว และคนรอบข้าง ทำไงได้เขาไม่อยากพานัทกลับบ้านนี่น่า วินเลยสวมกอดคนตัวเล็กไว้


   “ไม่เป็นไรแล้ว อยู่กับหมอปลอดภัย”


   “ฮือ ฮือ”นัทร้องไห้โฮกอดวินแน่น นัทเจ็บวินยิ่งเจ็บกว่า แล้วเขาดันเป็นต้นเหตุทำให้นัทเจ็บยิ่งรู้สึกผิด รู้สึกแย่ รู้สึกเสียใจ ทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ


   “กูขอโทษนะที่ทำให้มึงเจ็บแบบนี้”วินสารภาพความในใจ


   “อื้อ”ร่างเล็กตอบเสียงอู้อี้


   “มึงไม่โกรธกูจริงๆใช่ไหม”ถามด้วยน้ำเสียงดีใจ


   “กูไม่โกรธมึงแล้ว อย่างน้อยมึงก็มาช่วยกู”


   “กูขอโทษต่อไปกูจะไม่ทำกับมึงแบบนี้อีกแล้ว กูจะไม่ใช้อารมณ์ เชื่อกูนะ เชื่อกูอีกครั้งได้ไหม”วินจูบคลอเคลียที่แก้มนิ่ม นัทพยักหน้า พลางกระชับแขนกอดร่างใหญ่แน่น ถึงแม้จะเจ็บแผลแต่เขาก็อยากกอด ไม่รู้ทำไม


   นัทขอเวลาทำใจกับเรื่องนี้อีกนิด อีกนิดก็คงดี เขาโกรธตัวเองที่ใจอ่อนกับใบหน้าสำนึกผิดของวิน โกรธตัวเองที่ไม่โกรธไม่เกลียดวิน


   ตั้งแต่ประตูตู้เปิดออกแล้วใบหน้าของวินปรากฏเขาก็ใจอ่อนให้อภัยวินจนหมด ทั้งๆที่ตอนแรกทั้งเกลียดทั้งโกรธ ความรู้สึกของคนใกล้ตายนี่สุดยอดจริงๆ ทำไมเขาต้องทนติดทิฐิ ทำไมต้องตั้งแง่ ชีวิตคนเรามันไม่ได้ยั่งยืน ไม่รู้ว่าจะจากไปตอนไหน ทำไมเขา
ต้องใช้ชีวิตอยู่บนความเศร้าด้วย


   “อย่าทำแบบนี้อีกนะ อย่าทำกับกูแบบนี้ อย่าทิ้งกูไปไหนนะ”นัทอ้อนวิน ทำเอาวินยิ้มร่า หอมแก้มบางหลายฟอด


เขาคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตถ้านัทเป็นอะไรขึ้นมา นัทต้องโดนไฟร้อนๆเผาทั้งเป็น หนีไปไหนก็ไม่ได้ มันคงทรมาน คงเจ็บมากๆ เขาโล่งใจ โล่งใจที่นัทไม่เป็นอะไร


“กูรักมึงนัท”วินน้ำตาไหลเพราะความซาบซึ้ง เขาคิดว่าพอตื่นมาคนตัวเล็กจะเกลียดเขาจนไม่อยากเห็นหน้า ไล่เขาออกไปไกลๆ แต่ไม่ใช่เลยกลายเป็นว่ากอดเขาแน่น ดีใจจนพูดอะไรไม่ออก ดีใจมากๆ


   “มึงรู้ไหมกูรักมึงมาก แม้แต่รอยยิ้มของมึงกูยังหวงเลย”วินใช้มือเกลียริมฝีปากบางที่ยกยิ้มอย่างมีความสุข นัทเม้มปากเขินอาย ก่อนถูกวินฉกแทรกลิ้นเข้าไปหยอกล้อด้านใน


   “อื้ม”คนไข้ครางเสียงหวาน


   ก็อก ก็อก ก็อก


   เสียงเคาะประตูห้องทำเอาทั้งสองคนผละจากกัน คุณหมอเดินเข้าตรวจอาการ ทั้งสองนั่งเขินอายไม่มองหน้ากัน พอคุณหมอออกไปก็นั่งหัวเราะคิกคักกันสองคน


   
 

....................................


 :o12: :o12: :o12: :o12: เย้ แล้วเอ็งก็ดีกันซักที กว่าจะดีกันได้เกือบตายแล้วไหมละ น้องวิน

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3
ดีขึ้นมาหน่อย  แต่ตอนหน้าอาจจะแย่เหมือนเดิมก็ได้

ออฟไลน์ tumgung

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 20
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-1
นิยายสนุกากกกกกกค่าาา ชอบๆๆๆมาต่อไวไวไวไวไนะะะ

@Lucifer_Prince@

  • บุคคลทั่วไป
ดีกันได้ซะที  อย่าให้กลับไปเป็นเเบบเดิมๆอีกนะ  สู้ๆเข้านะทั้งสองคน

ออฟไลน์ ||toxic-love||

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 182
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
วุฒิไม่ตายใช่ไหมมมมมมม

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ maru

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +162/-7
วินนัทดีกันแล้วดีจัง แล้ววุฒินนท์จะเป็นยังไงบ้าง วุฒิอย่าเป็นอะไรนะ ถ้าวุฒิเป็นอะไรไปแล้วนนท์จะเป็นยังไง

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7579
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8

ออฟไลน์ shikyu3211

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1537
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-1
ขอให้ดีแบบนี้ไปจนตลอดรอดฝั่งนะ

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5467
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7

ออฟไลน์ pulovely

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 491
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-0
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน
น้องนัทก็ยังน่าสงสารเหมือนเดิม
แต่เหมือนช่วงท้ายๆจะหวานนิดนึง

ออฟไลน์ jagkree

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 204
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1
    • Facebook

kaew_ta

  • บุคคลทั่วไป
อ่านเรื่องนี้แล้วปวดใจนั่งลุ้นนอนลุ้นอยากให้นายเอกชิงฆ่าตัวตายไปต่อหน้าต่อตาพระเอก
ให้มันเจ็บไปจนวันตายเหมือนกับที่ทำกับนายเอกเลย

ออฟไลน์ wi_OoO_wi

  • payaaa payaaa padazz taa
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 888
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +88/-1
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ตอนจบไม่เศร้าหรอก มั้งงงงงง  :hao7: :hao7:

ออฟไลน์ IöLIKE

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 993
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +58/-6

bellberun

  • บุคคลทั่วไป
ขอระบาย
นนท์แสดงออกว่ารักวุฒมากกกกกกกกกกกกกกก
แต่ก็ยังทิ้งวุฒไปต่างประเทศเข้าใจวุฒ
แต่ไม่เข้าใจนนท์ พอเข้าจะเลิกกลับเซ้าซี่ที่จะอยู่
ตั้งแต่ภาคแรกแล้วนนท์ เออ แบบ วุฒจะต้องรักนนท์นะ อะไรอย่างนั้นภาตสองตัวเองดันไปทำงานต่างประเทศ
เรียนไม่เท่าไรถึงขั้นทำงาน คือถ้าเป็นเรานะ ถ้าแฟนไปเรียนต่างประเทศ ก็ช่างมาลุ้นตอนกลับ ว่าจะมี แฟนใหม่มารึเปล่า
(ถ้าเรารักมากถึงขั้นนนท์ที่รักวุฒนะ)แต่ถ้าไปทำงานต่างประเทศ แบบ สาขาที่นี้ให้ไปปีรึสองปีกลับ
ก็โอนะ แต่ถ้าไปแบบนนท์นะเราขอเลิกนะเพราะเรารู้สึกว่านนท์ไม่อยากอยู่กับเราจริงๆ
ตัวภาคสองนี้ ผิดที่นนท์เต็มๆ
รอต่อค่ะ อยากรุ้ว่าจะหักมุ่มคู่นนท์วุฒไม่ตายรึเปล่า สวนตัวเราว่านนท์น่าจะตายมากกว่าวุฒ
ประทานโทษค่ะอินเกิน

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด