...
ตอนพิเศษ (อันที่จริงคือหนึ่งในฉากตอนจบที่อาจจะโละทิ้งเพราะเขียนต่อไม่ถูก ถ้าเขียนต่อถูกก็จะเอามารวมในตอนจบ ...
)
ชื่อตอน - เล็กน้อย
..................................................................................
‘ชอบขาวๆ ใส่แว่นก็ได้น่ารักดี ขี้เล่น ตลกๆ ไม่คิดมาก แต่ทำอะไรทำจริง รักสัตว์ ประมาณนี้ล่ะมั้ง’
ผมตอบใครสักคนไปเมื่อนานมาแล้ว เมื่อถามว่าสเปคคนที่ผมชอบเป็นยังไงผมก็ตอบไปแบบไม่คิดอะไรมาก ความจริงผมแค่ตอบลักษณะของคนคนนึงที่ผมยังจำได้ว่าเขาเป็นคนที่ผมยังคิดถึงอยู่เรื่อยๆในบางทีที่เผลอ คนคนนั้น ในตอนนั้นที่ผมมีแต่ภาพสมัยมัธยมเท่านั้นที่ผมจำได้ แม้จะลางๆแต่ก็ยังจำได้เสมอเวลาที่เขาหัวเราะ หรือยิ้มให้ผม ผมลองคบกับใครบางคนดูที่เหมือนเขา แต่เมื่อคบไปความเหมือนมันมันไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ ไม่มีใครที่เหมือนกันบนโลกใบนี้ มันไปไม่ถึงไหน เพราะผมยังคิดถึงใครบางคน…
“เหม่ออะไร” เสียงที่ทำให้ผมหันหน้าไปยิ้มให้อย่างที่ห้ามตัวเองไม่เคยได้
ใครบางคนที่ตอนนี้เดินอยู่ข้างผมตอนนี้ และตอนนี้ผมมีเขาคนนั้นอยู่กับผมแล้วตรงนี้ และผมหวังว่าจะอยู่กับผมแบบนี้ไปอีกนาน ตลอดไป อยู่ให้นานจนถึงวันที่ทั้งผมและเขาลืมไปว่าเราเจอกันเมื่อไหร่
“คิดถึงแฟนเก่า” ผมแกล้งพูด ธามก็แกล้งทำหน้าโกรธ ก้าวให้เร็วขึ้นนำหน้าผม ผมก็รีบเดินตามไปซิ สนุกออกแข่งเดินเร็วในห้างตอนคนเยอะๆแบบนี้
ผมเดินเข้าไปใกล้ หลังมือเฉียดกัน... แค่นี้เท่านั้น ผมขอแค่นี้ ได้เดินใกล้ๆกับธามแบบนี้ไปเรื่อยๆ ผมอยากจะจับมือที่แกว่งอยู่ข้างๆตัวผมเอาไว้ แต่ผมก็ไม่ใช่คนที่จะไม่แคร์สายตาใครที่มองมา ผมเกรงใจอยู่นะ กับเรื่องความสุขเล็กๆน้อยๆ แค่นี้ผมยอมที่จะเก็บไว้ทำในที่ที่ไม่มีใครคอยมองด้วยสายตาแปลกๆจะดีกว่า สบายใจกว่ากันเยอะ
“หายคิดถึงแฟนเก่าแล้วเหรอพี่กันต์” ธามพูดทีเล่นทีจริงพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟที่เริ่มละลายในมือให้ผม เป็นเชิงถามว่ากินไหม
“มีธามแล้วจะคิดถึงทำไม” ผมตอบแล้วรับแก้วจากมือธามมาดูด อย่าคิดกันไปไกลล่ะว่าผมจะออกสื่อก้มดูดจากมือ มีเรื่องเล็กๆที่ผมก็พึ่งรู้ ผมกับธามกินกาแฟไม่ค่อยหวานเหมือนกัน กินได้ทั้งใส่นม ไม่ใส่นม แต่ไม่เอาหวาน เรื่องบังเอิญที่ทำให้รู้สึกดีใจที่มีเรื่องเหมือนกันนอกจากน้ำหอมใช้กลิ่นเดียวกัน เรื่องนี้ก็เป็นอีกหนึ่งในหลายๆเรื่องที่เราเหมือนกันโดยบังเอิญ และพึ่งมารู้ทีหลัง
“เคยรู้สึกไหมว่าพี่กันต์โคตรจะเลี่ยนน่ะ” ก็รู้สึกนะ แต่ทำไมล่ะ นอกจากจะลามกพูดจาสองแง่สองง่ามแล้วเลี่ยนด้วยอีกอย่างจะเป็นอะไรไป
“ไม่นะ ธามคิดไปเองแล้ว” ผมตอบหน้าตาเฉย หักลบกลบหนี้กับออพชั่นอื่นแล้วผมว่าคนทั่วไปก็คงรับได้อยู่มั้งในความที่ผมเป็นของผมแบบนี้
“อ้อเหรอ ใช่เหรอ มั่นใจเหรอ” กวนตีนใช่เล่นนะธามตอนภาคปกติออกแบบสื่อ แต่ตอนอยู่สงบๆสองคนน่ะ สุดยอดจะน่ารัก ว่าง่ายใจอ่อน อ้อนเก่งด้วย ผมมันคนมีบุญแสนจะโชคดีที่ได้เห็นธามครบทั้งสองแบบ ยิ่งอยู่ด้วยยิ่งหลง
“อย่าเถียงน่า”
“เห็นว่าเป็นพี่หรอกนะ” ผมว่าธามไม่เห็นผมเป็นพี่แล้วล่ะมั้งพักหลังนี้
“ไม่ต้องถือว่าเป็นพี่ก็ได้ ถือว่าเป็นอย่างอื่นก็ไม่ว่า...”
“อะไรจะเป็นพ่อเหรอ” ธามมีเทคนิคในการเอาตัวรอดจากผมทุกรอบแบบเดิมๆ คิดเหรอว่าคนอย่างผมจะเป็นพ่อ บ้ารึเปล่า ผมไม่อยากจะเป็นตำแหน่งที่แสนดีมีภาระแบบนั้นหรอก
“ถ้าเป็นพ่อธามจะบอกรักทุกวันไหมล่ะ”
“วันละสองครั้งเลยเอาไหมล่ะ” คำตอบทำให้ผมยิ้มฉีกแก้มปริ ส่วนธามหัวเราะขำผมถูกอกถูกใจ อะไรมันจะขำขนาดนั้นน่ะธาม พูดเองขำเองด้วย ธามขี้อ้อนกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ เอาใจเก่งกว่าที่คิดไว้มาก ผมไม่ได้คิดว่าธามจะเป็นแบบนี้เป็นเรื่องเหนือความคาดหมายและรู้สึกโชคดีคูณสอง ผมว่าลักษณะแบบนี้อาจจะมาจากการที่ธามเคยต้องเป็นฝ่ายเทคแคร์ผู้หญิง แต่ในคราวนี้กลับเป็นผู้ชายอย่างผม ธามก็คงจะเลือกที่จะทำแบบเดิม ทำอะไรที่อยากทำ และพอจะทำได้ในสถานะแบบนี้… เข้าทางผมเลย ลูกคนกลางผู้มักถูกหลงลืม
ที่วันนี้ได้มาเดินชิวๆ เพราะมากินข้าวเย็นด้วยกัน ไม่ได้เนื่องในโอกาสอะไรก็แค่อยากเจอ ไม่ได้กินอะไรที่มันมีบรรยากาศโรแมนติกหรือน่าสนใจ นัดนี้ที่ผมเป็นคนเอ่ยปากชวนก่อนทำให้ผมรีบขับรถมาจากมหาวิทยาลัย รีบสอนรีบกลับ ไม่อยู่อ้อยอิ่งให้นักศึกษาคนไหนวอแวร้องขอคะแนนเพิ่มอีก แต่รีบมาขนาดไหนคนที่มาถึงก่อนกลับเป็นธาม นั่งรอนิ่งๆ ก้มอ่านหนังสือเล่มเล็กๆ มีแก้วกาแฟวางตรงหน้า
แค่นี้จริงๆทำให้ผมหัวใจเต้นแรง...
ที่มีคนเคยแชร์คำพูดที่ว่าถ้าหลังสามเดือนเรายังรู้สึกกับใครบางคนเหมือนเดิมมันคือความรัก กับคนที่ผมยังรู้สึกเหมือนเดิมมา8ปีล่ะ เรียกว่ารักมากได้ไหม ...
“พี่กันต์จะเดินไปไหน” อยู่ๆธามก็ถามขึ้นมาเมื่อผมชักจะพาเดินวนรอบห้างแบบไร้จุดหมาย ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหนแค่ไม่อยากกลับ อยากอยู่ด้วยนานๆ คิดนะว่าอยากให้ธามมาอยู่ด้วยกัน แต่ผมว่ามันยังเร็วไป และธามคงจะปฏิเสธด้วย ในแง่ความสะดวกและอะไรหลายๆอย่าง ต่อให้รัก แต่มันก็ต้องมีเวลาที่จะปรับตัวใช้ชีวิตของตัวเองกันบ้าง
“เดินไปเรื่อยๆ”
“ไปสวนลุมไหมล่ะ จะได้เดินเยอะๆเลย” ธามกวนประสาทผมเบาๆ แต่ไม่ได้ระคายอะไรผมเลยสักนิด เวลาใกล้ห้างปิดคนน้อย แผนกร้านขายพวกกีฬาแทบจะไม่มีคน มีแค่พนักงานที่กำลังก้มหน้าก้มตาเช็คสต็อกของ
“ปกติธามเดินจับมือแฟนเก่าธามบ้างไหม” ผมเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน... รู้นะว่าไม่ควรจะรื้อเรื่องแฟนเก่าหรือคนเก่าๆของอีกคนออกมาพูด แต่ผมไม่ได้มีเจตนาหรืออยากหาเรื่องอะไร และผมก็คิดว่าธามคงเข้าใจว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้น ผมแค่อยากรู้
“ก็มีบ้าง แต่ไม่ค่อยหรอกกลัวคนอื่นหมั่นไส้” จริงของธาม ผมแอบไปหาดูรูปแฟนเก่าของธามมาเท่าที่รู้ ทุกคนเป็นผู้หญิงน่ารักน่าคบ แค่ลองนึกว่าธามเดินไปกับอดีตแฟนจับมือหนุงหนิงกันกลางห้างผมก็หงุดหงิดแล้ว มันน่าอิจฉา น่าหมั่นไส้ที่ว่าทำไมถึงน่ารักกันขนาดนี้
“น่าหมั่นไส้จริงๆแหละ” ผมหันไปยิ้มให้ธาม
...เชื่อไหมว่าผมไม่เคยเดินจับมือใครเลย คนที่ผมเคยคบๆมา ไม่เคยมีใครที่ทำให้ผมเป็นเหมือนผมเป็นกับธามในตอนนี้ และผมไม่บอกธามหรอก ปล่อยให้ธามคิดว่าผมผ่านทุกสิ่งมาโชกโชนยิ่งกว่าธามนั่นแหละดีแล้ว
“ห้างจะปิดแล้ว กลับกัน” ธามเดินนำผมไปที่ลิฟต์ รถเราจอดอยู่ที่ชั้นค่อนข้างสูงเนื่องจากตอนมาถึงที่จอดรถแน่นมาก ชั้นล่างๆเต็มเกือบหมด ไฟเริ่มทยอยปิด คนหายไป ในบรรยากาศแบบนี้เวลาผมเดินคนเดียวผมก็รู้สึกเหงาๆนะ แต่วันนี้ผมไม่ได้มาคนเดียวแล้ว
อยู่ๆธามก็ยื่นมือมาให้ผม
ผมเอื้อมไปกุมมือของธามไว้ที่ข้างตัว... ในเวลาแบบนี้ ผมกับธามกลับไม่มีอะไรที่จะพูดออกมาเหมือนทุกครั้งที่แทบจะแข่งกันพูด นับครั้งไม่ถ้วนที่ผมจับมือธาม แต่ทุกครั้งที่ผมจับมือคนคนนี้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันเหมือนทุกครั้งเป็นครั้งแรกเสมอ...
………………………………………………………..14-01-2013
ไม่ได้มาพร้อมตอนจบ มาพร้อมตอนที่ไม่จบ สั้นๆ เพราะตอนจบยังเขียนไม่จบงานเยอะชิบหายเลยให้ตายเถอะ ไฟท์อยู่จริงๆให้ดิ้นตาย หนังสือพิมพ์นะพิมพ์ เขาพิมพ์ เราไม่ได้พิมพ์เอง ทำไม่เป็น ใครใคร่ซื้อเก็บตังรอกันไป ความเคลื่อนไหวคือตอนนี้ตอนจบยังไม่เสร็จ บัดซบ เกลียดคนเขียนไหม... เออ เราก็เกลียดตัวเอง รายละเอียดอยากรู้อะไรเยอะแยะแบบที่เราไม่ได้เขียนบอกไว้ก็ถามเราในpmไม่ก็ 8yearsago.g(at)gmail.com แล้วกันนะ (แบบเมลสะดวกกว่าเชื่อพี่) (ชื่อเมลนี่ตั้งสามแสนรอบ คือจะเอาแปดเยียร์อะโกเฉยๆแม่งมีคนใช้แล้ว เซง)
เอาง่ายๆ เหมือนเอาตอนนี้มาเซ่นก่อน พูดกันตรงๆ ไม่มีอะไรจะเสีย อยู่กันมานานขนาดนี้ รู้กันดี นักเขียนเป็นไง ขอบคุณทุกคนที่ยังรอ หรือไม่รอก็ตามแต่ โปรดรอตอนจบ เอาจริงๆนี่ควรจะอัพตอนจบได้ตั้งนานแล้ว จะไม่ยืด จะไม่รอปิดเทอม จะรีบแล้วจ้ะ ภายในระยะนี้แหละ ให้ตายเหอะ
ปล. รักเสมอจุบุ นิยายจะจบก็ยังรักเธอ
ปล.พิมพ์ได้สับสนวกวนมาก
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2168910 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก