หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[greensoda]

เขินแทนธามจริงจังงงง 
พี่กันต์รุกตลอดด
เอาให้ได้คืนนี้เลยนะ   
ไม่งั้นเสียศักดิ์ศรีหมด

[NumPing]

เพิ่งอ่านทัน

รักพี่กันต์หมอธาม สุดหัวใจเลยอ่ะ

[gonna.be]

อยากอ่านตอนต่อไปเเล้วค่ะ 

[bowlyngz]

หายไปนานแล้ววว  คิดถึงค่ะ รีบกลับมาเถอะ

[gargoyle]

68
ชน
.... ........................................ ...................................



ผมไม่ค้างกับพี่กันต์จริงๆนะคืนนี้ ทำเป็นเนียนๆแยกกันกลับไปตามปกติ มองตาก็รู้แล้วว่าพี่กันต์หวังอะไรถ้าจะค้างด้วยกัน ผมไม่กล้า ปอดว่ะ เมื่อตอนกลางวันที่ง้อพี่กันต์ไปแบบนี้สารภาพว่าผมเองก็รู้สึกดี แต่ไม่กล้าที่จะมากไปกว่านี้จริงๆ ความรู้สึกเหมือนตัดสินใจที่จะกระโดดจากหน้าผาลงมาที่ทะเลใสๆข้างล่าง เห็นใส น่าเล่น แต่กระโดดมาสูงขนาดนี้ ก็ไม่รู้ว่าไอ้ที่ใสนั้นมันจะน่าเล่นอย่างที่เห็นจากข้างบนไหม มันจะมีอะไรรออยู่ ถึงจะอยากแต่ก็กลัว

“ขอบคุณนะพี่กันต์” คำขอบคุณของผมที่มาจากใจจริงๆ บรรยากาศรอบๆคือลานจอดรถของโรงพยาบาลที่เงียบสงัด ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน พี่กันต์ก็เป็นคนที่ผมมีความรู้สึกอยากจะขอบคุณตลอดเวลา เป็นคนที่เข้ามาในชีวิตแล้วทำให้หลายๆอย่างดีขึ้นแบบที่ทั้งรู้ตัวและไม่รู้ตัว

“คนกันเอง” คำตอบรับน่าหมั่นไส้ตามสไตล์ ถ้าไม่ใช่พี่กันต์ ผมคงเกลียด “..แต่พี่ก็ขอบคุณธามเหมือนกัน”

“เรื่องอะไร” เหมือนผมไม่ค่อยได้ทำอะไรให้พี่กันต์ แต่เป็นพี่กันต์ที่ทำให้ผมหลายอย่าง ไม่ใช่เรื่องจำพวกวัตถุสิ่งของที่จับต้องได้ ของแบบนั้นมันไม่ได้ทำให้พี่กันต์ต่างจากคนอื่นๆที่ผมเคยคบมา แต่มันเหมือนเป็นความรู้สึกที่มีคนคอยเดินอยู่ข้างๆ ที่ทิ้งระยะพอเหมาะ ไม่ต้องจับมือ ไม่ต้องเดินใกล้ แต่ก็ยังรู้ว่ายังมีอยู่ตลอดเวลา

“ทุกเรื่อง” ทุกเรื่องที่พี่กันต์หมายถึง มันคืออะไรบ้าง… บางทีผมก็อยากจะรู้ใจพี่กันต์ อยากจะรู้นักว่าผมมันดีขนาดไหน ดีกว่าใครหลายคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตพี่กันต์ขนาดนั้นเลยเหรอ

“ปากหวานว่ะ” เชื่อไหมเดี๋ยวมีเล่นมุขต่อ

“ชิมไหม” พี่กันต์ถามกลับ ไม่เคยทายผิดหรอก ของแบบนี้มันฝังอยู่ในอณูเซล์ ดีเอ็นเอ และไขกระดูกพี่กันต์ ถ้าพี่กันต์มีลูกคงถ่ายทอดออกมาได้เลยไอ้ลักษณะทางพันธุกรรมสัปดนลามกแบบนี้... แต่ผมว่า พี่กันต์คงไม่มีลูกและเจ้าตัวคงไม่คิดอยากจะมี แต่ลูกหมาน่ะไม่แน่

“ชิมพอละ”

“อะไรวะ แค่นี้พอละ ยังไม่พอๆ” ขอถอนคำพูดที่บอกว่าพี่กันต์เป็นคนมักน้อย

“ของดีนานๆทีมีครั้ง” ผมพูดกลั้วหัวเราะ รีบขึ้นรถ ปล่อยให้พี่กันต์ยืนยิ้มแบบมีเลศนัยเบื้องหลังพิงรถตัวเองต่อไป สักวันน่าพี่กันต์ อย่าใจร้อน ไหนๆก็ใจเย็นมาตั้งนานแล้ว


ถึงคอนโดโดยสวัสดิภาพตามปกติ เอารถจอดที่เดิมเหมือนทุกครั้ง ขึ้นลิฟต์ที่คุ้นเคย แต่ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองก็เคาะห้องเจ๊แป้งสักหน่อย มีขนมมาฝาก เดี๋ยวจะหาว่าไม่ดูดำดูดีพี่ตรงข้ามห้องที่ช่วงประคบประหงมผมให้อยู่รอดมาโดยลำพังแบบไม่เหงามากนักในช่วงเวลาที่อยู่โดดเดี่ยวไม่มีใครเหลียวแล เคาะประตูสองสามทีหน้าง่วงๆไร้เครื่องสำอางค์ก็โผล่ออกมาต้อนรับ

“ไปไหนมากลับดึกเชียว” เจ๊แป้งมาในมาดนิ่ง ผมคาดว่าคงจะทำงานอีกเช่นเคย ผู้หญิงคนนี้ใช้เวลา 70เปอร์เซ็นในชีวิตทำงาน และเวลาที่เหลือใช้เงินที่ตัวเองหามา ผมสงสัยจริงๆว่าเจ๊แป้งจะเอาเวลาไหนไปหาสามีอย่างที่ชอบบ่นๆว่าหายากเหลือเกิน และอยากได้เหลือเกิน

“ไปกินข้าวกับเสี่ยปาล์ม ซื้อของ แล้วก็เยี่ยมอาม่า...” รายงานยังไม่ทันจบก็โดนดักคอ

“...กับพี่กันต์ของธามล่ะซิ แหมะ เดี๋ยวนี้ก็ลืมฉันแล้วนี่ มีพี่ชายคนใหม่ หล่อ รวย เทคแคร์ดีขนาดนี้” เจ๊แป้งเลียนเสียงท่าทางพูดผมครบถ้วนพร้อมกับการจิกกัดอีกเซ็ท โอเค พอนะเจ๊ อย่าให้รู้สึกผิดขนาดนี้เลยที่กำลังจะได้หลังแล้วลืมหน้า เพราะแค่นี้ไอ้บรรดาตลกลามกที่เคยพูดกับเพื่อนเอาไว้มันก็เริ่มย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองแล้ว

“งั้นขนมนี่ไม่ต้องกินแล้วมั้งเจ๊ ก็ธามลืมเจ๊แล้วอ่ะ” ผมโชว์ถุงใส่ขนมของร้านเบเกอรี่ราคาแพงใส่หน้าเจ๊แป้ง นี่เงินผมเองด้วยนะไม่ใช่เงินพี่กันต์ เจ๊แป้งยิ้มเอาใจผมใหม่อีกรอบราวกับว่าไอ้ท่าทางเลียนเสียงพูดเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“น้องรักของเจ๊ น่ารักที่สุด พ่อยอดดวงใจของเจ๊ ธามเอ้ย ขอให้เจริญๆนะจ้ะ น่ารักจัง มีแต่ที่เจ๊ชอบทั้งนั้นเลยอ่ะ” พอเห็นขนมก็รักกันขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อครู่นี้ก็แขวะซะจนแสบถึงหัวใจ

“ไปละ ยิ่งอยู่ยิ่งโดนกัด”

“อะไรกันจ้ะๆ แหย่นิดแหย่หน่อยไม่ได้ ให้ฉันอิจฉาหมั่นไส้แกหน่อยไม่ได้หรือไงเนี่ย ได้ดิบได้ดีขนาดนี้ เปิดตัวไปแรงๆลูกเอ้ย” ผมไม่ตอบเจ๊แป้ง แค่หันหน้ากลับไปเบ้ปากใส่พอเป็นพิธี อิจฉาผม หมั่นไส้ผมไปเถอะเจ๊ ผมยังหมั่นไส้ตัวเองเลย คนอะไร นอกจากสูง หล่อ แว่น นิสัยดี ยังได้พี่กันต์สุดยอดเพอร์เฟ็คแมนมาสะสมเพิ่มความหรูให้ตัวเองอีก แหม ... ถุ้ย ผมล้อเล่นน่า

“อย่านะเจ๊” ผมพูดเสียงนิ่ง นิ่งสุดเท่าที่จะทำได้ ไม่มีความน่าเกรงขามและสามารถหยุดเจ๊แป้งได้หรอก เท่าที่รู้จักกันมา สิ่งเดียวที่กำราบเจ๊แป้งได้คือเงินและงาน

“อะไรจ้ะ” ผมก็ไม่มีปัญญาจะสู้ ไม่สามารถต่อปากต่อคำเถียงอะไรได้ ในเมื่อเห็นกันชัดๆ ว่ายิ่งพูดสีข้างยิ่งถลอก แดงไปหมดแล้ว อย่าให้ถึงขั้นเลือดซิบเลยสงสารตัวเอง

“ไม่มีอะไร ไปละ บาย” จบครับ ฝากไว้ก่อน


ปิดประตูห้องลงผมก็ยืนยิ้มกับตัวเอง ยิ้มแบบที่ผมก็ตลกตัวเองว่ายิ้มทำไม หุบยิ้มไม่ได้ หยิบอาหารปลาลงไปเทแบบขำๆตัวเอง พี่กันต์คือคนที่มีอิทธิพลกับตัวผมในตอนนี้จริงๆ ผมให้ทั้งใจ จินตนาการไม่ออกว่าต่อไปในระยะยาวผมกับพี่กันต์จะเป็นยังไง แต่สิ่งที่จินตนาการไม่ออกยิ่งกว่าอนาคตคือการเลิกรา เวลาคบกับคนคนหนึ่งเราต่างรู้ว่ามันจะเกิดขึ้น แต่เมื่อถึงจุดๆหนึ่งกับใครบางคน สำหรับผม ผมไม่กล้าคิด และไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น กับพี่กันต์มันมีมากกว่าเรื่องความรัก มันเป็นเรื่องของความคุ้นเคย ความไว้ใจ การเข้ามาในชีวิตที่เรียกได้ว่าเปลี่ยนผมพลิกด้าน 8ปีกับการกลับมาอีกครั้ง มันไม่ใช่ความสัมพันธ์ลักษณะเดิมที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะเดินออกไปง่ายๆโดยที่อีกฝ่ายยอมปล่อยมือ แต่สุดท้ายผมก็ขอเสี่ยงกับอนาคตที่ยังไม่เกิด ผมกลัวไม่ใช่ไม่กลัวที่พาไปเยี่ยมอาม่าอีกครั้งวันนี้ แต่ทุกอย่างกลับราบรื่นจนน่าตกใจ ถ้าผมเดาไม่ผิด เฮียธนคงไปพูดอะไรไร้สาระเกริ่นเอาไว้เยอะ โกป่านเลยไม่ค่อยสงสัยอะไรมากนัก ไว้วันหลังจะเลี้ยงไอ้ภาสให้เป็นการตอบแทน

 ปลาหางนกยูงว่ายขึ้นมาบนผิวน้ำ หางปลาที่สะท้อนกับแสงไฟในตู้ปลาเป็นประกายแปลกตายิ่งเวลาอยู่รวมกันเยอะๆแบบนี้ยิ่งสวย ผมอยากจะลองเลี้ยงอย่างอื่นเพิ่มดูบ้าง แมว หมา กิ้งก่า แต่คงทำได้ยาก ถ้าไม่ได้อยู่บ้าน บ้านของผมจริงๆก็มี แต่ไม่ได้ไปนานแล้ว ปกติผมจะแวะเข้าไปทุกปี ไปทำความสะอาด แต่ไม่ได้ให้ใครเช่า เพราะผมยังอยากให้มันเป็นบ้านของผม ของป๊าของม๊าและผม ถึงจะไม่มีใครอยู่ก็ตามที

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะซีนอารมณ์ทบทวนตัวเองของผมอีกละ คาดว่าอาจจะเป็นเจ๊แป้ง มีอะไรอีกล่ะคราวนี้ หรือขนมหมดแล้วมาขออีก ผมแง้มประตูออกไปรอยยิ้มแสยะของเจ๊แป้งประดับบนหน้า

“กุญแจบ้านใครยะอยู่ในถุงขนมฉัน”

...กุญแจบ้าน เลวละไง จะมาอยู่นี่ได้ไง เมื่อกุญแจพวงนี้มันเป็นของพี่กันต์ พวงกุญแจที่มีลูกกุญแจสามสี่ดอก กับที่ห้อยรูปหมา ไม่ผิด ของพี่กันต์ชัวร์ แล้วนี่จะเข้าบ้านได้ไงวะในเมื่อกุญแจบ้านอยู่นี่ มันหล่นเข้าไปตอนไหน เพราะในเมื่อตอนซื้อผมก็เป็นคนซื้อ ถือเองตลอด ผมกับพี่กันต์ไม่มีนโยบายถือของให้กันหรอกนะครับ นั่นจะมากเกินหน้าเกินตาไปหน่อย

“เอ้อ ของธามเองกุญแจที่ทำงาน ขอบใจมากเจ๊” แถเลือดสาด แต่เจ๊แป้งไม่รู้หรอกครับว่ามันใช่หรือไม่ใช่ ผมรีบคว้ากุญแจปิดประตูหนี เห็นถึงหายนะของพี่กันต์ แล้วพี่จะนอนไหนครับพี่ครับไม่มีกุญแจเปิดเข้าบ้านตัวเอง

...แต่ระดับพี่กันต์ อย่าบอกนะเว้ยว่าจงใจหย่อนเอาไว้

ต้องโทรถาม กดโทรออกรอไม่นานพี่กันต์ก็รับโทรศัพท์ เสียงเพลงในรถกระหึ่มมาก สาวกอัลเทอเนทีฟร็อคที่ตทนนี้จะไม่มีที่ซุกหัวนอนยังไม่รู้ตัว

“ว่าไงธาม” เสียงเพลงในรถหายไป คงหรี่เสียงลงแล้ว

“ถึงบ้านยัง”

“อ้อเกือบแล้ว ทำไม ห่วงเหรอ ไม่หนีไปเที่ยวต่อหรอกน่า” พูดไม่พอยังมีหัวเราะตบท้าย มันน่าปล่อยให้ปีนเข้าบ้านจริงๆเลย ท่าทางจะดูไม่จืด อยากเห็นผู้ชายโคตรหล่อช่วงขายาวเป็นโจรปีนเข้าบ้านตัวเองไหมครับ อยากเห็นกันไหม ผมจะจัดให้ชม

“ถึงแล้วมีกุญแจเข้าบ้านเหรอ”

“เอ้า... มีดิ เดี๋ยว พี่ลืมไว้กับธามเหรอ เดี๋ยวนะ แปปๆ จอดรถหาก่อน” เสียงเริ่มมีความร้อนรน แต่ยังไม่ถึงขั้นที่เรียกได้ว่าเป็นห่วงในพวงกุญแจ ได้ยินเสียงกุกกักซวบซาบของหูฟังที่ถูกับเสื้อสักสี่ห้าที พี่กันต์ก็หัวเราะเบาๆออกมา

“จริงๆด้วยวว่ะ เดี๋ยววนรถกลับไปเอานะ รอแปปนึง” ...คิดไปเองหรือเปล่าว่าทำไมเหมือนดีใจสุดๆที่ได้กลับมาเอากุญแจ ไม่อยากจะคิดมากว่ะ แต่ที่ลืมกุญแจบ้านแผนหรือเปล่าเอาไงดีล่ะกุ เอายังไง!

…กว่าจะมาถึงก็น่าจะเกินครึ่งชั่วโมง อาบน้ำรอดีไหม เฮ้ย ไม่ๆ รอเฉยๆ อาบน้ำรอมันทุเรศมากเหมือนไม่ได้ตั้งใจจะให้กุญแจบ้านแล้วผมว่า อกุศลจริงๆ

ระหว่างที่รอพี่กันต์มา ผมก็ลอกคราบตัวเองเปลี่ยนกางเกงขายาวเป็นกางเกงบอลใส่สบายเปิดทีวีดูละครที่ใกล้จบ เปลี่ยนไปดูการ์ตูนที่เอามาฉายซ้ำ รายการเกมโชว์ที่ผมไม่ค่อยเข้าใจว่ามันสนุกตรงไหน ลุกขึ้นไปดื่มน้ำ หาขนมชิ้นเล็กๆมาเคี้ยวแก้ปากว่าง ในที่นี้คือของฝากที่พี่หมิงเอาให้จากโรงแรม ผมกับพี่หมิงเป็นเพื่อนบ้านที่อยู่ในสภาวะอิงอาศัยอย่างแท้จริง พี่หมิงให้อาหารผม ผมให้อุปกรณ์อุปโภคบริโภคกับพี่หมิงไปในบางเวลา รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสถานีอนามัยในบางครั้ง ล่าสุดไม่อยากจะพูด แต่ต้องพูด ต้องแฉ พี่หมิงลงมาขอถุงยาง ใช้กับใครก็ไม่น่าจะคิดมากหรอกเพราะมีอยู่คนเดียว แต่ประเด็นคือคนเดียวคนนั้นคือพี่นาย ผมนึกถึงพี่นายแล้ว คิดไม่ออกว่าพี่หมิงทำยังไงถึงเข้าสู่ฉากนั้นได้ หรือขอไปเฉยๆ เผื่อกรณีฉุกเฉิน หรือที่จริงแล้วเอาไปเป่าเล่นวะ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เร็วมาก เร็วกว่าที่ผมคิดว่าพี่กันต์จะมาถึง กุญแจพวงที่วางอยู่ตรงหน้าถูกคว้าขึ้นมาเตรียมส่งมอบ

ไม่มีการเปิดประตูเมือง...

ผมเปิดประตูห้องแง้มออก พี่กันต์ในสภาพเดิมแบบที่เจอเมื่อพักใหญ่ๆที่ผ่านมาก็ยังเหมือนเดิม เอาคะแนนไป9/10 หักเรื่องลืมกุญแจห้อง

“ไปลืมไว้ในนั้นได้ไง”

“ไม่รู้เหมือนกัน นี่จะไม่ให้เข้าห้องเลยเหรอ” เสียงน้อยใจแบบตอแหลสไตล์พี่กันต์

“ก็ไม่รีบกลับบ้านหรือไง”

“วนรถไปมา เหนื่อย ขอนั่งพักแปปนึงดิ” ผมว่าละ แต่ไม่เชื่อหรอกที่คนแบบพี่กันต์จะเหนื่อย ปกติขับวันอ้อมกรุงเทพสามรอบก็ยังอยู่ได้สบายดี แบบนี้เหตุผลเดียวที่จะคิดได้คือแกล้งหาเรื่องเข้าห้องชัดๆ ไม่อยากจะบอกว่ามุขนี้มันมุขเดียวกันกับที่ผมใช้จีบสาวเลย

“ถามจริงๆว่าที่ลืมกุญแจ ลืมจริงหรือจงใจ” ข้อดีของการคบกับพี่กันต์คือการที่พูดตรงๆออกไปเลยไม่ต้องมีปรุงแต่งคำพูดใดๆ เพราะถึงยังไงทั้งผมและพี่กันต์ก็ตอบมันออกมาตรงๆอยู่ดี พี่กันต์ยิ้มมุมปาก ไม่ตอบแต่ดันประตูแทรกตัวเองเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว

แกร็ก.. เสียงประตูกดล็อค

“ก็จงใจดิ” เสียงนุ่มๆกระซิบตอบที่ข้างหูทำผมอึ้งปากค้างพูดอะไรไม่ถูก ช่วยอ้อมค้อมสักนิดได้ไหม ช่วยบอกหน่อยเหอะว่าก็ลืมรู้สึกดีกว่าเยอะเลย อยากจะโกรธแต่ก็โกรธไม่ลง

“....”

“อ้าปากค้างเลย หุบหน่อย หน้านี้ไม่หล่อ” มันไม่ใช่เวลามาวิพากษ์วิจารณ์หน้าตาผมไหมล่ะพี่กันต์

“แล้วนี่มาทำอะไร”

“you know what I want” น่าหมั่นไส้ตรงสำเนียงเป๊ะ พร้อมทั้งความหมายในเนื้อหาคำพูดยังกวนประสาทชิบหายด้วยนี่แหละ

“มีบ้านไม่ชอบชอบมานอนคอนโด” พยายามทำใจสบายๆพูดออกไปเหมือนไม่คิดอะไร แต่กันต์ยิ้มให้ผม ถือวิสาสะเดินไปเปิดตู้เย็นเทน้ำให้ตัวเองกินด้วยความคุ้นเคย โกรธไม่ลง ไม่โกรธ ในใจมีแอบดีใจด้วย ฮึ เกลียดตัวเองชิบหาย

“คอนโดมีธาม ที่บ้านไม่มี”

“ฮึ มาช่วยกันจ่ายค่าไฟเลยไหม” ประชดนะครับไม่ได้เอาจริง

“จนว่ะ ขออยู่ฟรีได้ไหม แต่สัญญาว่าจะรักและดูแลไปจนกว่าจะโดนไล่ออก” ประโยคทีเล่นทีจริงที่มันชวนซึ้งแต่มันไม่ค่อยซึ้งก็เพราะพี่กันต์ดันพูดกับน้ำเสียงกวนประสาทที่ทำให้ผมเผลอยิ้มกว้างออกมาจนได้ ทั้งๆที่เมื่อกี้ตีหน้าขรึมพยายามไม่ให้พี่กันต์หาโอกาสเล่นมากแล้วเชียว พลาด

“ธาม” พี่กันต์พูดพร้อมเดินเอาหัวมาซบไหล่ผม น่ารักซะไม่มี แต่หนักนะ

“อะไรอีก”

“คืนนี้ขอนะ”

ผมยืนงงกับคำขอสั้นๆง่ายๆจากพี่กันต์ ขออะไรน่พผมรู้ แต่ที่งงคือมันจะง่ายดายอะไรขนาดนั้นวะ แล้วทำไมมันเหมือนจะขอกินน้ำ ขอเข้าห้องน้ำแบบนี้ แล้วจะให้ผมทำยังไง

“ไม่”

“คิดก่อนตอบดิ” ของแบบนี้ไม่ต้องคิดเยอะ ตอบไม่น่ะถูกแล้ว

“ก็คิดไงถึงตอบไม่ ถ้าตอบได้ก็ตลกแล้ว” ถึงปากผมจะพูดแบบนั้นแต่ก็ยังยืนนิ่งๆให้พี่กันต์สอดแขนจากด้านหลังมากอดเอวผมไว้หลวมๆ หัวใจสูบฉีดเลือดอย่างหนัก เต้นรัวเกินค่าเฉลี่ย

“อาบน้ำก่อน ออกมาจะให้เวลาตอบใหม่อีกรอบ” เดี๋ยวนะ นี่มันห้องใครวะ แล้วผมโดนไล่ให้ไปอาบน้ำ ผมควรต้องไปไหม หันหน้าไปมองพี่กันต์เหมือนจะประท้วง แต่พอสบตาด้วยพร้อมกับรอยยิ้มที่ยิ้มให้ ผมกลับแค่พยายามตีสีหน้าให้นิ่ง หลับตารับจูบพร้อมกับนับเลขในใจ ไม่ให้ตัวเองเสียการควบคุมไปมากกว่านี้


....................................... .......................................................



หมอธาม เจนยุทธ ไม่ใช่คนชื่อเหมือนนามสกุลต่าง แต่อดีตที่ผ่านมาเสี่ยปาล์มเคยเรียกผมเล่นๆ ในความจริงไม่ได้ช่ำชองอย่างที่ฉายานั้นว่า แต่ช่วงหนึ่งของชีวิตที่มีฉายานี้ประดับชีวิตก็แสดงให้เห็นว่าหมอธามคนนี้อดีตผู้เคยเป็นหมอหนุ่มแว่นเคราแพะเนื้อหอมไม่ใช่หมอธามผู้อ่อนโลก แต่ในขณะนี้หมอธาม เจนยุทธ กำลังยืนสงบนิ่งแก้ผ้าไม่ยอมใส้เสื้อสักทีในห้องน้ำของตัวเอง เงาสะท้อนตัวผมแองในในกระจกทำให้ผมรู้สึกอาย อายตัวเอง ขา ไหล่ อก คอ หน้า มันดูน่าอาย ผมเอาผ้าเช็ดตัวมาพันหัว พันหน้า นั่งบนชักโครกกอดผ้าเป็นรูปปั้น the thinker ในเวอร์ชั่นชวนอุบาทว์ตา

เสียงหัวเราะของพี่กันต์ดังออกมาจากข้างนอก คงจะดูโทรทัศน์อยู่ ไม่ได้สำนึกเลยว่าผมน่ะคิดหนักขนาดไหน จากที่รู้จักกันมาพี่กันต์เป็นคนยิ้มง่ายขำง่าย หัวเราะเสียงดัง เป็นเสียงหัวเราะที่ฟังแล้วต้องหัวเราะตาม

เฮ้อ...

ถอนหายใจแล้วก็คว้าเสื้อผ้ามาใส่ลวกๆ เดินออกมาจากห้องน้ำ พี่กันต์ไม่ได้ดูโทรทัศน์แต่นอนคุยโทรศัพท์อยุ่บนเตียงในสภาพที่อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ไปอาบตอนไหนก็ไม่รู้ ไหนว่าทีแรกให้ผมอาบก่อน ให้เดาคงไปอาบน้ำห้องพี่หมิงมาชัวร์ งี้ก็รู้หมดว่ามาค้าง เจริญแล้วไง กุจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน พี่กันต์เห็นผมเดินมาก็จบบทสทนากับคนในสาย วางโทรศัพท์ลง

“นึกว่าตายคาห้องน้ำไปแล้ว” นี่คือคำพูดของพี่กันต์ที่ชักจะทำให้ผมมีอารมณ์ร่วมขึ้นมาแล้ว อารมณ์กวนตีนนะไม่ใช้อารมณ์พิสวาศอย่างอื่น

“เออ อยากตายอยู่เหมือนกัน ไปอาบห้องพี่หมิงเหรอ”

“ใช่ เสื้อผ้าอยู่ห้องมัน” ตอบอย่างเดียวทำไมต้องมาใกล้ด้วย ผมยังยืนอยู่ที่ปลายเตียง พี่กันต์ลุกขึ้นมาขยับตัวมาที่ปลายเตียง

“ได้ไหม...”  พี่กันต์มองผมด้วยสายตาอ่อนวอน ใจสั่นหวั่นไหว ขาดความมั่นใจอย่างรุนแรง

เหมือนมีอะไรมาถ่วงปาก พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ความรู้สึกเหมือนกล้าๆกลัวๆ ถ้าผมบอกไม่ยืนยันจะขาดใจว่าไม่มีทาง ผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองแต่สายตาพี่กันต์บอกว่ายังไงพี่กันต์ก็รอ แต่คำที่ขอออกมามันบอกให้ผมรู้ชัดเจนว่าพี่กันต์ไม่อยากรอ รอมานานพอแล้ว อย่าทรมานกันอีก ตื่นเต้นพอๆกับสอบสัมภาษณ์ครั้งแรก ความรู้สึกมันทั้งรักทั้งกลัว

“กลัวเหรอ พี่มีอะไรน่ากลัว” น้ำเสียงขี้เล่นมาพร้อมกับมือที่ขยับมาจับมือผมเอาไว้แล้วดึงให้นั่งลงข้างๆกัน

“พี่กันต์... จริงๆเหรอ” ผมว่าผมคงหน้าเครียดขมวดคิ้ว

“ถ้าพี่เป็นผู้หญิงคงไม่ต้องคิดแล้วใช่ไหม” พี่กันต์ชอบพูดอะไรที่น่าสงสารด้วยน้ำเสียงที่ไม่น่าสงสาร ผมก็เลยไม่สงสาร แขนพี่กันต์อ้อมมาโอบไหล่แล้วก็ดึงผมไปกอดไว้ทั้งตัว กลิ่นตัวที่พึ่งอาบน้ำใหม่ๆมันชวนให้ผมซุกหน้าลงไปดมให้สุดปอด แต่สถานการณ์แบบนี้มันไม่ใช่เวลาที่ผมจะมาทำตามใจชอบแบบตอนอื่น

แต่กอดอุ่นและจริงใจ... ใครจะไม่ชอบ

“ถึงไม่ใช่ผู้หญิงก็รักไปแล้วเปล่าว่ะ” ผมพูดเบาๆ

จูบที่ไม่ได้บอกล่วงหน้ามาจากพี่กันต์ที่นานๆทีจะเริ่ม จูบเบาๆที่ย้ำซ้ำๆ ที่ริมฝีปาก ทำให้ผมหน้าร้อนจนเหมือนไหม้ หัวใจอาจจะหยุดเต้น เลือดไม่ไหลไปเลี้ยงสมอง ผมรู้สึกรักมาก รักจนอยากจะตายแล้วหายไปจากตรงนี้ซะ ในเมื่อจูบนี้มันไม่ได้จะสื่อว่าพี่กันต์ต้องการผมมากขนาดไหน แต่มันกำลังบอกผมว่าพี่กันต์รักผมขนาดไหน แว่นของผมวางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งในระยะที่ใกล้ขนาดนี้ แว่นไม่จำเป็นเลยที่จะมองหน้ากันให้ชัด

“บอกซิว่าจะรักพี่คนเดียว” แก้มผมสัมผัสกับแก้มพี่กันต์ที่เอาหน้ามาแนบไว้ข้างๆ คำขอแกมบังคับที่ยิ่งทำให้ผมสติหลุด รู้สึกเขิน รู้สึกขำ และที่แน่ๆคือสึกอยากจะตะโกนใส่หูพี่กันต์ดังๆว่าแค่นี้ก็รักจะตายอยู่แล้ว แต่ผมไม่ทำ เสียมู้ด

“เออ” ไม่เพราะ แต่ให้พูดเพราะกว่านี้ ยาวกว่านี้ผมก็คงพูดไม่ออกแล้ว

“พูดซิว่าพี่จะเป็นผู้ชายคนแรกและคนสุดท้ายในชีวิตธาม” คำสั่งที่สองมาพร้อมกับสัมผัสของเตียงนุ่มๆที่หลังผมแบบไม่รู้ตัว ไอ้บ้าเอ้ย เคลิ้มชิบหายเลยเว้ย ใครสั่งใครสอนมาวะ ที่แสดงออกมาตลอดว่าเป็นคนลามก จัญไร สัปดน ฮาไปทั่วคือสร้างภาพใช่ไหม ความจริงแล้วคือผู้ชายโรแมนติกหรือยังไงวะ สั่งให้พูดแบบนี้จะฆ่ากันหรือไง

“ไม่” คำว่าไม่ แต่เสียงผมมันใช่ พี่กันต์ขยับมาจูบผมอีกครั้งกับคำตอบที่ชวนให้ลงโทษ

“ดีขนาดนี้ยังจะไปหาใครอีก” ปลายจมูกพี่กันต์ชนกับปลายจมูกผม ระยะนี้ใกล้ไป ใกล้จนเห็นแต่ดวงตา ใกล้จนต้องกลั้นหายใจ ผมใกล้บ้าแล้วจริงๆ ทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัว ทั้งอยากจะกอด ทั้งอยากจะออกไปวิ่งเป็นบ้า ทั้งอยากจะหัวเราะ รวมทั้งอยากร้องไห้ด้วย ผมหันหน้าหนีหลบพี่กันต์ที่ก้มหน้าลงหอมแก้มผมอีกครั้ง

ถ้าเป็นผู้หญิงก็อยากจะบอกไปเลยว่าคนนี้แหละพ่อของลูก...

เอ๊ะ จะบ้าเหรอครับ พ่อลูกอะไรไม่มีทั้งนั้น อยากจะหนีหายไปจากสถานการณ์นี้แต่ไปไหนไม่ได้ สติขาดหายเมื่อลิ้นร้อนๆลากวนแถวคอ มือพี่กันต์สอดเข้าในเสื้อนอนตัวหลวมเข้ามาลูบตั้งแต่หลังคอจนจรดสะโพกแล้ววนไปมาอยู่อย่างนั้น ผมถูกท่าทางและการขยับเคลื่อนไหวอัตโนมัติบังคับให้ซบหน้าเข้าไปไหล่ กลิ่นที่ชัดเจนเต็มจมูกมันยั่วผมมาก ทั้งๆที่เป็นผู้ชายด้วยกัน แต่ผมก็รู้สึกได้... เป็นผู้ชายคนเดียวที่ผมจะรู้สึก

“พี่กันต์ หยุดๆ” แล้วผมก็พูดออกมา เมื่อจากท่อนบน มือพี่กันต์เริ่มลามปามลงมาข้างล่าง คิ้วเรียวขมวดบ่งบอกว่าไม่เข้าใจกับการที่ผมสั่งให้หยุดแม้แต่นิดเดียว

“บอกว่าไม่พี่ก็ไม่สนใจนะธาม” พูดได้เหรอคำนี้ ผมนึกว่าตอนนี้มันเป็นกรณีบังคับไปแล้วซะอีกว่าผมต้องยอมเท่านั้น แพ้หมดรูปในบ้านตัวเองด้วย เอกราชอะไรก็ไม่เหลือแล้วล่ะวันนี้ พลาดตั้งแต่เปิดประตูเมือง ใครจะไปนึกว่าข้าศึกแผนสูงส่งตัวล่อ(กุญแจบ้าน) เข้ามาไว้ก่อน เจ็บใจสุดๆ

“พี่กันต์...” ผมไม่กล้าพูด ไม่กล้าบอกว่าผมไม่กล้า

“ธาม...” เสียงเรียกชื่อทุ้มๆที่เหมือนจะปรามให้ผมอย่าปฏิเสธชวนให้ใจหาย หายไปทั้งใจ มือผมจับอยู่แถวๆเอวพี่กันต์... โอ้ย แค่จับก็เขินแล้วครับ เคยแต่จับเอวผู้หญิง แต่พอมาอยู่ท่านี้ ลักษณะแบบนี้แต่เจอกับผู้ชายด้วยกัน มันทั้งจั๊กจี๋ทั้งชวนหวิว พี่กันต์ขยับมาจูบผมอีกครั้ง ไม่อยากจะบอกว่าจูบเหมือนสูบวิญญาณกันมากกว่า รู้สึกโคตรดี ดีจนเคลิ้ม จนไม่รู้เลยว่ามือผมเองเนี่ย มันไปปลดกระดุมเสื้อพี่กันต์ตั้งแต่ตอนไหนวะ...

...แล้วเสื้อนอนผม หายไปไหน

รู้ตัวตอนที่พี่กันต์เขี่ยเสื้อผมทิ้งไปล่างเตียงนั่นแหละ นิ้วเรียวยาวลากไปทั่วตัว ใครสั่งใครสอนให้ทำแบบนี้มันเสียว...

“หนาวไหม” กวนตีน... ถามจริงว่าจะได้กันอยู่แล้วพูดกันงี้เหรอพี่กันต์

“ถ้าบอกว่าหนาวจะใส่กลับให้ไหมล่ะ” ผมประชด หนาวบ้าอะไร ร้อนจะตายแล้ว เนื้อแนบเนื้อขนาดนี้ 37องศาไม่ขาดไม่เกิน พูดเลยว่ารู้สึกว่าตัวเองเซ็กซี่มากจริงๆ ในตอนนี้

“ถ้าหนาวก็จะถอดบ้างจะได้หนาวเป็นเพื่อนกัน”

“งั้นก็หนาว” ผมก็ช่างกล้าพูด พูดแบบไม่ได้คิดไหลออกมาเองจากจิตสำนึกส่วนลามก อยากตบปากตัวเองแต่มือไม่ว่างถอดเสื้อพี่กันต์อยู่ อย่าให้ใครรู้นะว่าผมทำอย่างงี้ อย่าให้ใครรู้ว่าหน้าท้องพี่กันต์ลูบแล้วเพลินมือขนาดไหน ไม่อยากจะบอกเลยว่านอกจากดูเฉยๆก็ยังดูดีแล้ว แต่พอได้สัมผัสมันยิ่งกว่า ตอนใส่เสื้อว่าหล่อแต่ตอนไม่ใส่อะไรก็โคตรหล่อ ปากผมคงช้ำเพราะจูบมารธอนครั้งนี้ ได้ยินเสียงครางเบาๆของคนที่ยังจูบผมไม่เบื่อสักทีเบาๆ สติผมก็เรียกได้ว่า จบสิ้น

“ใครสอน” ถามอีกแล้วคำถามแบบนี้

“พี่กันต์” ผมกระซิบตอบข้างหูคนถาม รักผมเยอะๆ รักผมจนตาย รักผมเป็นคนสุดท้าย หลงผมมากๆ นะพี่กันต์ เพราะผมน่ะ โคตรหลง โคตรรักแล้วว่ะ

“ครั้งนี้ไม่มีอะไรขัดแล้วนะธาม”

“ปิดไฟเหอะ”

“ปิดไปก็เท่านั้นแหละ พี่ขาวเรืองแสงขนาดนี้ สว่างไสวแม้ในความมืด” ยังจะมีเวลามาพูดโฆษณาตัวเอง ผมตีพี่กันต์ไปเบาๆ พี่กันต์ใช้เวลาไม่ถึงสองวินาทีในการกระโดดไปปิดไฟแล้วพุ่งตัวกลับมาคร่อมผมไว้อีกครั้ง พลังแห่งความอยากสามารถเอาชนะทุกสิ่งอื่นใด ปิดไฟแต่ก็ยังมีแสงสลัวที่มองเห็น โครงหน้าในความมืดของพี่กันต์ กับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ชัดเจน

จูบยกที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่รอบนี้ไม่มีคำพูดกวนประสาทจากผม หรือจากพี่กันต์ มันคือจูบที่ผมรู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่เล่นๆ คราวนี้คือจริงจัง หัวใจเต้นแรง รู้สึกร้อนที่ไม่ใช่ความร้อนเพราะอากาศ หายใจยากลำบากเหลือเกิน เรื่องเสื้อผ้าที่เหลืออยู่อย่าไปพูดถึง ที่แนบสนิทกันอยู่ตอนนี้ก็คือชั้นผิวหนังคุณภาพดีที่เบียดชิดเพิ่มอุณหภูมิร่างกาย เหงื่ออกทั้งที่เปิดแอร์ รู้สึกเหมือนกำลังจะละลายคามือพี่กันต์

ดีกว่าทุกครั้ง...

นิ้วของผมลากผ่านตั้งแต่หน้าอกแกร่งลงไปยังหน้าท้องราบและไล่จนไปจนถึงส่วนที่เรียกเลือดผมให้สูบฉีดอย่างหนักจนเริ่มสังสัยว่าลิมิตมันอยู่ที่ตรงไหน จากที่ไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะต้องมาทำแบบนี้ แต่ผมกลับเต็มใจที่จะทำ จูบหนักๆอีกครั้งมาจากพี่กันต์ที่แทนคำพูดที่ต่างฝ่ายต่างพูดไม่ได้ มันอุ่นไปทั้งตัว

ปลายนิ้วรุกล้ำเข้ามาในช่องทางที่ไม่เคยให้ใครผ่าน ก่อนที่ของเหลวเย็นๆจะถูกทำให้แทรกซึมเข้ามา ผมโอบแขนรอบคอพี่กันต์แน่นไม่อยากจะคิดต่อ ไม่อยากจะพูดอะไร ไม่อยากหยุด แต่ในขณะเดียวกันก็กลัวจนอยากจะตะโกนออกมาดังๆ

“พี่รักธามนะ” นี่คือคำขออนุญาตใช่ไหมพี่กันต์

“อ๊าห์...”

สาบานว่าไม่ได้ตั้งใจจะร้องออกมาแบบนั้นเพราะมันเจ็บจนเหมือนจะตาย... แต่มัน… พี่กันต์ เพอร์เฟ็คว่ะ... แต่ขอร้องช่วยจูบปิดปากธามทีเหอะ ถ้าไม่จูบธามจะจูบเองแล้วนะ







.................................................................... ...........................................25-11-2012


เขียนไม่เป็นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ถ้าไม่สนุกก็ข้ามไปไดเลยนะอันที่จริงก็พอรู้เรื่องอยู่ ทั้งๆที่เป็นฉากที่ทุกคนรอคอยลอยคอกันมานานแต่ว่าไม่ได้ค่ะ ไม่เป็นอย่างแรง นี่เป็นการเขียนฉากแบบนี้ครั้งแรกในชีวิต คุณพระคุณเจ้า มันกระดากมากจริงๆ
ฮื้อออ เพลียตัวเอง มาอัพช้า เหตุผลเดิมๆนั่นแหละ อีกประการคือพิมพ์แล้วลบ พิมพ์ใหม่สักสี่แสนรอบได้ก็มันเขียนไม่เป็นอ่ะฮื้ออออ ขอโทษคนอ่านไม่ไหวค่ะ จินตนาการตามใจชอบเลยค่ะ ทีแรกจะแพนกล้องไปเป็นโคมไฟและ ตัดปัญหา5555555

T T คิดว่ามันคงออกมาฮานิดหน่อย แต่ช่างมันเหอะนะ โปรดสัตว์มีกรรมแบบคนเขียนหน่อยละกัน

คิดว่านี่จะเป็นNCเดียวและสุดท้ายของเรื่องนี้ อีกสองตอนที่เหลือไม่มีแล้วนะออกตัวก่อน (สรุปเลิกอ่านหมด เลิศเลอค่ะ)
ตอนพิเศษขอดูก่อนว่าอะไรยังไง

รักคนอ่านมากสุดขั้วหัวใจ ขอโทษที่อาจจะทำให้เสียมู้ดในฉากนี้ อาจจะไม่สมการรอคอย แต่ดิฉันพยายามสุดตัวแล้ว ไปด้วยกันไม่ได้ โปรดติดตามต่อจนจบแม้ฉากนี้จะเพลีย ขอบคุุณค่ะ

[zaabbo]

ตอนใหม่มาแล้ว เย้ๆ 

[u_cosmos]

ขอกรี๊ดก่อน ><

อ่านไปกรี๊ดไปอีกแล้ว(กรี๊ดหลายทีด้วย) ต้องค่อยๆอ่านทำความเข้าใจทีละประโยค กลัวจบเร็ว
เรื่องกุญแจนี่คิดไว้ตั้งแต่แรกเลยว่าแผนชัวร์
โหยยยย พี่กันต์น่ากรี๊ดอ่ะ ผู้ชายแบบนี้ ตอนเข้าด้ายเข้าเข็มยังมีอารมณ์มาฮา อย่างนี้ตอนเช้าหมอจะเป็นยังไงบ้างน้อ
พอเป็นอะไรกันเต็มตัวแบบนี้หมอก็เลี้ยงหมาได้แล้ว เผลอๆอาจจะได้เลี้ยงกิ้งก่าด้วย
มีบ้าน มีรถ(Z4) มีหมา และที่สำคัญ มีแฟนหล่อๆที่รักหมออย่างพี่กันต์ ไม่มีอะไรจะคุ้มไปกว่านี้แล้ว โอยยยย ชีวิตเป็นสุข 

เชฟเนี่ยยกนิ้วให้เลย ขนาดโผล่มาแค่ชื่อยังฮา มีหน้ามาขอถุงยางเขาด้วย(มาขอกับหมอหมาอีกต่างหาก)
อ๊ะๆๆ เชฟมาขอแล้วหมอมีให้แสดงว่าหมอก็เตรียมพร้อมเหมือนกันงั้นสิ พี่กันต์รู้รึเปล่าเนี่ย>//<

คนเขียนอย่าซีเรียสเรื่องฉากแบบนี้เลย
ย้ำอีกรอบ
สองคนนี้เขาจีบกันได้น่ารักขนาดที่ว่าถ้าไม่มีฉากได้กัน(ต์)เราก็ไม่คิดมาก ไม่เสียใจ
ขอแค่ได้รู้ว่าพี่กันต์ได้หมอสมใจที่รอมาตั้งแปดปีก็ฟินนนนนนนนไปสามโลกแล้ว
(ไม่ค่อยจะหลงพี่กันต์เท่าไหร่เลยจริงๆ)

[maru]

กันต์เป็นคนตรงไปตรงมจริง ๆ จงใจทิ้งกุญแจก็บอกว่าจงใจนะ ไม่ค่อยเลยจริง ๆ หมิงมาขออะไรกับธามเนี่ย แล้วธามสงสัยอะไรหมิงนายเนี่ย

[Zam_Zammy]

หึ้ยยยยยย มาแล้วววววว 
อยู่ดีๆก็มา ดีใจนะเนี่ย อีกสองตอนจะจบแล้ว ขอตอนพิเศษเยอะๆนะ
ได้กัน(ต์)แล้ว คนเขียนเขียนเบบนี้ก็ยังดีกว่าตัดไปที่โคมไฟนะ 555
คู่นันด้วย พี่หมิงที่ลงมาขอสิ่งใด?ของธาม ขอตอนขยายตอนนี้ด้วย 
ชอบมุขพี่กันต์ฟร่ะ ตลอดๆๆๆ ลืมกุญเเจ กร้ากกกกกกกกก
ชอบเรื่องนี้ ที่ไม่มีมาม่า มีไม่เกินสองตอน เค้าก็ดีกันเเล้ว ชอบบบบบ รวมเล่มๆๆ ตอนพิเศษเยอะๆๆๆๆๆ
รักคนเขียน

    

[ErosAmor]

อ๊ากกก สุดท้ายยยย ธามก็เสร็จพี่กันต์จังจนได้   
ไม่เป็นไรค่ะแค่นี้ก็ฟินเเล้ว ที่เหลือเดี๋ยวไปจิ้นต่อเอง   

[akichan]

เห็นชื่อตอน ก็เกือบกรี๊ดลั่นบ้านตอนตีสี่ให้พ่อแม่แตกตื่น!
คุณนักเขียน เขียนNCต่อเหอะ >___<
ถึงฮาก็จะอ่าน มันชอบ ก๊ากกกกกกกกกกก

[smirnoi]

รักเรื่องนี้มาก รอทุกวันพูดเลย
เขินพี่กันรัวๆๆๆ รักธามมากกๆๆๆ

คนเขียนเขียนฉากนี้ได้ฟินมากจริงๆ พูดเลย

[konnarak]

กรี๊ดดด  เค้าได้กัน. เเล้ว. เขินนนนน อ๊ากกกกกกก. ค้างงงง
 

[Azitten]

อ๊ากกกกกกกกกกก กรีดร้องงงงไปสามซอยแล้วค่ะ
ดีใจที่คนเขียนมาต่อแล้ว รอทุกวันเลยอะ

ฉากนี้ก็เขียนมาได้ดีนะค่ะ อ่านแล้วแบบ เขิลอะ เขิลมากก ประหนึ่งว่าเป้นน้องธามเสียเองอะ
มันแบบว่าเขิลลมากก เขียนได้บรรยายความรู้สึกน้องธามดีมาก
พี่กันต์แม่งโคตรเจ้าเล่ห์อะ ทำเอาเคลิ้มมมมมมมม

อยากจะเป้นน้องธามเองจิงๆๆๆเลยอะ
พี่กันต์ คนดี คนหล่อ คนเพอร์เฟค

ชอบคำนิยามที่น้องธามให้พี่กันต์จิงๆๆอะ "ความรู้สึกที่มีคนคอยเดินอยู่ข้างๆ ที่ทิ้งระยะพอเหมาะ ไม่ต้องจับมือ ไม่ต้องเดินใกล้ แต่ก็ยังรู้ว่ายังมีอยู่ตลอดเวลา"
อยากจะมีผช แบบนี้กับเค้าสักคน ได้โปรดเอาพี่กันต์ไป โคลนนิ่งให้ทีเถอะนะค่ะ 

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆ ชวนเคลิ้ม ตลอดเวลาๆๆๆ แบบนี้นะค่ะ

[FiZZ]

กรี้ด ได้กันแล้วๆๆๆๆ   
ถึงแม้ใจจริงจะอยากอ่านต่อแบบเต็มๆแค่ไหน แต่เราเข้าใจหัวอกคนเขียนนะ
เพราะงั้นไม่เป็นไรค่ะ จิ้นเองได้ เราสามารถ 
พี่กันต์เป็นหนึ่งในพระเอกไม่กี่คน ที่เราพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า อยากได้ผู้ชายคนนี้หาได้ที่ไหน   
เป็นคนที่ทำให้เราหลงรักตั้งแต่ต้นจนจบเลย

[เด็กหญิง]

ธามน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
พี่กันต์โคตรเจ้าเล่ห์อ่ะ 

[pp_pfry]

 
เขิลล์ สุดชีวิตเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย >.<~

[moon]

 :-[เขินตายไปแล้วววววววววววว

[bobie]

ในที่สุดธามก็เสร็จพี่กันต์จนได้ ><
อ่านแล้วเขินเลยอ่ะ
ว่าแต่พี่กันต์อ่ะ
แผนสู้งสูงงง
นี่ถ้าเจ๊แป้งยังไม่กินขนม
แล้วมาเปิดถุงดูตอนเช้าไม่ต้องนอนในรถไปหรรอเนี่ย 5555

[bow55]

อรั้ย...เค้าเขินจัง
สุดท้ายก็หนีไม่รอดนะหมอธาม
อยากรู้จังตื่นเช้ามาจะเป็นยังไง อิอิ

[PetitDragon]

 



รอมานาน   



 

[nekko]

เท่านี้ก็ฟินแล้วหวานๆๆๆน่ารักมากๆๆ แล้วเช้ามาน้องธามจะเป็นไงน้อ

ดีใจด้วยนะพี่กันต์


 

[badcow]

อย่าเพิ่งเลิกดิ่ nc อ่ะ เขียนบ่อยๆจะได้แต่งนิยายได้ทุกแนว
.
ดังนั้น กลับมาเขียน หมิง-นาย ก๊อนนนนน

[murasakisama]

แผนสูงนะเนี่ย

[evilheart]

เรื่อง nc ไม่มีไม่เป็นไร ขอแค่ธามโดนตีเมืองก็พอ
รอตอนหน้าดีกว่า อยากรู้ว่าธามจะเป็นอย่างไร พี่กันต์เจ๋งไหม

[RUMINA]

ส่งกุญแจบ้านมาเป็นตัวล่อ ฉลาดไปไหนพี่กันต์ หลอกฟันหมอธามแล้วชะเอิงเอิงเอย//จุดพลุฉลอง

[milkteabeige]

จนได้นะพี่กันต์!!!  ห้ามทำน้องธาม(ของเค้า)ชำมากนะ
ที่สุดคือ กุญแจบ้านในถุงขนมเจ้แป้ง  ขอคาระวะเลย
ไม่ใช่พี่กันต์ทำไม่ได้หรอก 55555

[urmein]

กรี๊ดดดดดดด หมอธามโดนชนซะแล้วววววว
5555+ ในความโรแมนซ์ก็ฮาไปด้วย หวานด้วยยยย
น่ารักกกกก

[SiNa]

อ๊ากกกกกกกกกกกกก มันตัดจบ!!!! กะลังเคลิ้มเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
บรรยายได้อบอุ่นมากเลยค่ะ รักพี่กันต์จังเลย ><
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ เขียนต่ออีกเยอะๆ ได้ไหม

[mupmipjung]

เป็น nc ที่ให้ความรู้สึกแปลกกว่าทุกเรื่องนะ
มันไม่หื่น ไม่ตรงจนมากเกิน ไม่ได้ใช้ศัพท์สวยหรู
แต่มันก็นะ ....ดีว่ะ

ชอบสไตล์การเขียนจริงๆนะเนี่ย รักเลยแหละ
เป็นเรื่องที่สองนะ ที่อ่านแล้วไม่เบื่อ ตั้งตารอคอยติดตามมาเรื่อยๆตั้งแต่เปิดเรื่องมา
(ถึงจะไม่แสดงตัวอ่านะ)

เอาเป็นว่า  ชอบ!!!