วันนี้มีเพลงให้ฟัง เปิดฟังตอนอ่านด้วยนะ
http://www.4shared.com/audio/XMt5yy2e/NickelBack-FAR_AWAY.htmบทที่22
คนเริ่ม
...............................................................................
แล้วกูก็มาจนได้...
ผมขับรถตามท้ายฟอร์จูนเนอร์สีดำทะเบียนประมูลไปเรื่อยๆ เปิดเพลงฟัง เครื่องเสียงนุ่มหูมาก ใกล้มาถึงบ้านพี่กันต์แล้ว ผมก็ค่อยๆผ่อนความเร็วลงประตูบ้านที่ไม่น่าเป็นระบบอัตโนมัติก็เสือกอัตโนมัติ สภาพนี่... ไม่นะพี่กันต์ มันค่อยๆเลื่อนออกช้าๆ หมาสี่ตัววิ่งพุ่งออกมาราวกับว่ามีอะไรน่าสนใจขั้นสุดชีวิตอยู่ข้างนอก หมาเป็นแบบนี้ทุกตัว เห็นประตูบ้านเปิดชอบพุ่งออกมา ผมรอพี่กันต์ถอยรถเข้าโรงรถก่อนอย่างใจเย็น คือเอาz4ไปจอดในบ้านนี่ก็ไม่ได้เข้ากันอย่างแรง บางทีมันน่าจะอยู่ในคฤหาสน์หลังโตมากกว่าบ้านต้นไม้ครึ้มหลังนี้
“เฮ้ย เอาเข้ามาจอดได้แล้ว” พี่กันต์ลงจากรถก็ตะโกนเรียกผม
ไม่อยากลงรถเลยกุ หมาแม่งเยอะ ตอนนั้นโมโหจัด เข้าไปไม่คิดเหี้ยอะไร กะฆ่าแม่งอย่างเดียว แต่ก็ไม่ได้ ผมเปิดปะตูรถลงมา หมาสี่ตัวยืนล้อมหน้าล้อมหลังจ่าฝูงถ้วนหน้า น่ารักจริงหมาบ้านนี้
“เฮ้ย เงียบๆ” พี่กันต์หันไปสั่งให้ลูกฝูง4ตัวเงียบปากเพราะมันเริ่มแหกปากเห่ากันใหญ่ นี่ กุไม่ทำไรจ่าฝูงมึงหรอก มีแต่ลูกพี่พวกมึงอ่ะ จะทำไรกุ...
“หมาน่ารักป่ะ” ตอนพูดถึงหมาหน้าตาดูเปลี่ยนไปเลยนะครับ เหมือนด๋อยขึ้นนิดนึง ดูท่าทางจะรักหมามาก ทั้งๆที่ไอ้4ตัวหน้าตามันดูไม่ค่อยกุ๊กกิ๊กเท่าไหร่ โดยเฉพาะไอ้ตัวที่ชื่อโบกับถุง... ถุงอะไรก็ตามแต่ หน้ามันโหดมาก ใส่ปลอกคอหนังตอกหมุดสีเงินๆด้วย พี่กันต์เดินมาอยู่ข้างๆผม คงจะเริ่มพิธีการแนะนำ ผมให้หมารู้จัก หรือไม่ก็แนะนำหมาให้รู้จักกับผม
“หมาโหดอ่ะพี่กันต์ ถามจริงว่าค้ายาป่ะเนี่ย” ผมหันไปถามพี่กันต์ที่ยิ้มหวาน แบบ เฮ้ย.. หมาน้อยน่ารัก ให้ไอ้โบ ที่กระดิกหางน้ำลายยืด ส่วนคุณคุดเซนต์เบอร์นาร์ดที่ใจดีสุด เริ่มเข้ามาหาผมด้วยความสนใจ...
คุด... ปากมึง เปื้อนน้ำลาย กางเกงกู ลีวายฟอกสี พึ่งซื้อ พึ่งซัก ใส่อีกหลายรอบนะเห้ย!
“โห หมาพี่กันต์..” มังคุด เป็นหมาฉลาดมากครับ มันเข้าใจว่าผมเป็นมิตร ตอนนี้... งับมือผมแล้ว ไม่เรียกว่างับ อมดีกว่า ปากมันใหญ่มาก มันอมมือผม น้ำลายมันเยอะมาก หมาเวร... สกปรกจริง มึงกินอะไรมาก็ไม่รู้ พี่กันต์ให้มันกินดิน หนอนไม้ไผ่ ใบหญ้า หรือแมลงสาบก็ไม่รู้
“ใจดีที่สุดแล้วตัวนี้ ชื่อมังคุด เด็กสุดกว่าตัวอื่นเลย” แต่ตัวดันใหญ่สุด... พี่กันต์ลากผมมาจากไอ้มังคุด ส่วนสามตัวหมาโหดที่เหลือยังคงมองผมแบบประสงค์ร้าย ข้อสำคัญของการอยู่ต่อหน้าหมาโหดคือ อย่าแสดงว่าเรากลัวมัน เพราะมันจะยิ่งได้ใจ
“บางแก้วชื่อชายกลาง โดเบอร์แมนชื่อถุงทอง อัลเซเชี่ยนชื่อโบโซ่” พี่กันต์แนะนำชื่อหมาแต่ละตัวให้ผมฟัง หมาเริ่มสงบแล้ว คงฟังพอรู้เรื่อง แต่พอนึกถึงเมื่อวานที่ไอ้พี่หมิงมันแนะนำชื่อแล้วน่าเตะมาก ถุงขยะ... แม่ง สงสารหมา คุดอย่างงี้โถ ผมก็นึกว่า คุด กุด บัดซบ...
“นี่คนนี้ชื่อธาม” แล้วก็พูดกับหมา
“ต้องบอกชื่อกับหมาด้วยเหรอ” ผมหันไปมองพี่กันต์แบบ... ธามว่าไม่ใช่อ่ะ
“นิดนึง ธามเรียกชื่อมันดิ เร็วๆ” แล้วทำไมกุต้องทำความรู้จักกับมันด้วยเนี่ยฮะ!
“ไม่มีอาหารเหรอ พวกขนมหมาอะไรพวกนี้ มันจะคุ้นไว” ลืมไปหรือยังว่าผมเป็นสัตวแพทย์ จบมารักษาหมาได้ หาได้เจอแต่ตัวเหี้ย จระเข้ แมงมุม แมงสาบ ตุ๊กแกบิน... ไอ้ประเภทสัตว์หน้าขน คนปกติเลี้ยงก็รักษาได้
“เชี่ยวชาญนะ”
“ธามทำงานอะไร” มันถามย้อน ผมเดินตามพี่กันต์ไปเอาขนมหมา ซึ่งมันคือ... โดนัทของคนกินนี่แหละ สำหรับบ้านนี้ผมว่าบางที คนกับหมาอาจจะกินอะไรใกล้เคียงกันหรือไม่ก็กินด้วยกัน
“กินกับหมาเหรอพี่กันต์”
“มีอะไรก็กินด้วยกันหมดแหละยกเว้นอาหารเม็ด ลองกินแล้วไม่อร่อย” ผมหัวเราะขำๆ คนเลี้ยงหมาทุกคนที่อยู่กับหมามากก็แบบนี้ทุกคนละ ต้องแอบเคยลอง แมวเหมือนกันกันส่วนผม ลองมาหมดแล้วตอนเรียนด้วยความพิเรนทร์อาหารปลา หญ้าสดก็เคยกินมา.. รสชาติเหี้ยนะ อย่าไปลอง อาหารคนดีๆก็กินไปเถอะ
ผมเรียกหมาทีละตัวมากินโดนัท ของแบบนี้ต้องใจเย็นๆ มันจะค่อยๆผมก่อน ถ้าเป็นหมาที่ฝึกแล้วจะง่าย เพราะพี่กันต์ยืนอยู่ใกล้ๆ ทำให้มันรู้ว่าอย่างน้อยผมก็มาดี มีอาหารในมือ และรู้จักชื่อมัน ผมเริ่มเรียกจากตัวที่หน้าตาน่ารักที่สุด... ซะเมื่อไหร่ ผมเรียกน้องโบมาก่อน น้องโบมองหน้าผม สายตาไม่ไว้ใจ เอาจมูกมาดมๆ พี่กันต์พูดส่งเสริมให้มันกิน ซึ่งผมว่ามันไม่ให้เข้าใจหรอก
“โบ โบ” ผมพูดอีก แล้วมันก็งับ ดีมาก! และจากนั้นผมก็ยืนเป็นไอ้บ้าเรียกชื่อหมาป้อนโดนัท ราวๆครึ่งชั่วโมงได้ แต่กว่าจะรู้ตัวแม่งก็ให้อาหารเสร็จหมดแล้ว แถมเดินตามต้อยๆเข้ามาในบ้าน มาล้างมือในครัว เทน้ำให้ตัวเองกินพร้อม
“สัตวแพทย์นี่เหมือนเข้ากับสัตว์ง่ายนะ” พี่กันต์ยิ้ม
“แน่ดิ อาชีพนะ ถ้าเข้ากับสัตว์ไม่ได้ก็ต้องเลิกเป็นแล้ว” ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตัวนึงในครัว ครัวบ้านนี้เป็นครัวที่ได้รับการใช้งานบ่อย ดูก็รู้เพราะว่ามันรก (อันที่จริงทุกสิ่งในบ้านนี้ดูรกนิดๆ) ในตู้เย็นที่เปิดออกมามันมีของจำพวกซุปก้อน ไข่ไก่ นม อะไรพวกนี้อยู่ คุณภาพชีวิตน่ารักมากนะพี่กันต์
“หิวข้าวยัง” พี่กันต์ถามผม ผมมองนาฬิกา ยังไม่เที่ยง ผมยังไม่หิวหรอก แถมมีข้าวเช้า มาแล้วด้วย แต่คงอีกไม่นานก็จะหิว
“ยังอ่ะทำไม จะทำให้กินเหรอ” พูดตามตรงนะอยากเห็นเหมือนกันว่าพี่กันต์ทำกับข้าวจะเป็นยังไง
“อยากกินเหรอ” พี่กันต์ถามผมยิ้มๆ
“ทีเป็นบุคคลปริศนาทำให้ดีจริง พูดรู้ความจริงแล้วหมดโปรโมชั่นหรือไง คิดว่าได้ใช่ป่ะธามเนี่ย ฝันหรือไง” ผมพูดแล้วแสยะยิ้มให้พี่กันต์ เป็นการบ่งบอกว่า.. กุไม่ง่ายนะจะบอกให้
“ไม่ได้บอกไม่ทำสักหน่อย เฮ้ย รีบจริง” พี่กันต์พูดเสียงเซ็งใส่ผม อะไรวะ อย่าได้ป่ะ
“อ่ะเหรอ” ผมเข้าโหมดกวนตีน บรรยากาศน่าอึดอัดทั้งหลายมันหายไปนานแล้ว
“อยากกินอะไรอ่ะ” แบบนี้ดิถึงจะน่าสนใจ
“ไข่เจียวหัวหอม” ผมพูดขึ้นมา ด้วยความอยากกินล้วนๆ ไม่ได้กินนานแล้ว ร้านตามสั่งก็ใส่หัวหอมให้นิดเดียว ไม่อร่อยเลย ไหนก็มีคนทำให้กินขอสั่งหน่อยแล้วกัน แถมท่าทางคนนี้จะยอมให้สั่งเยอะด้วยดิ
“โห หัวหอม ขี้เกียจหั่น หั่นแล้วร้องไห้” ว่าแล้วไง โคตรขี้เกียจเลยนะพี่กันต์ ไหนว่าจีบ ตอนผมจีบสาวนี่สาวขอร้องอ่ะหามาให้ได้ ผมจัดหมดอ่ะ โคตรๆ แมนมาก พ่อบุญทุ่ม และก็อย่างที่เห็น เลิกหมด ทุ่มต่อไม่ไหว...
“ไม่ทุ่มเลย”
“ไหนว่าเป็นผู้ชายไง มาร้องขอ เดี๋ยวโดน” แน่ะ... พี่กันต์คนเก่ากลับมา ดุทำไม อย่านะ
“กลับคอนโด” ผมยื่นคำขาด
“โอเคทำให้ก็ได้ แต่เล่นกีต้าร์ให้ฟังหน่อยดิ เดี๋ยวทำให้เลย เอาหัวหอมใส่เยอะๆเลย” พี่กันต์ขอมา ผมเลิกคิ้ว แล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ยังจำได้อยู่เหรอเนี่ยว่าผมเล่นกีต้าร์ได้ผมนึกว่าลืมไปแล้ว หรือไม่มีใครจำแล้ว เพราะกระทั่งผมเองยังลืมไปแล้ว ไม่ได้เล่นมานานมาก ตั้งแต่ทำงาน ก็ดีเหมือนกันไม่ได้จับมานาน ไม่มีอะไรทำระหว่างรอกิน แล้วรู้ไหมว่าคนที่หัดกีต้าร์ให้ผมน่ะ...
“อะไรว้า” พี่กันต์นั่นแหละคนสอน... อาจจะเพราะแบบนี้ล่ะมั้งที่ทำให้ระหว่างผมกับพี่กันต์ มันซับซ้อนเกินไป จนกลายมาเป็นแบบนี้
“เช็คหน่อยดิว่าลืมยัง” พี่กันต์พูดขำๆ ก่อนจะลากผมให้เดินไปที่ห้องนั่งเล่น สถานที่เกิดเหตุเมื่อวาน กีต้าร์โปร่งสีน้ำตาลสวยตั้งอยู่ข้างทีวี ยังคงได้รับการดูแลรักษาอย่างดีถูกยกขึ้นมา ผมรับกีต้าร์มากจากพี่กันต์ ไม่ได้เล่นนาน คิดถึงเหมือนกัน
“ลืมหมดแล้วนะ จำคอร์ดไม่ได้สักเพลง” ผมจับกีต้าร์ขึ้นมาดีดเช็คเสียง ไม่เพี้ยน สงสัยเล่นบ่อยอ่ะดิ
“พี่เล่นบ่อยนะช่วงนี้” พูดเสร็จก็มองหน้าผม... อย่าได้ไหม ไม่ต้องส่งสายตายอกว่าเป็นเพราะผม มันรู้สึกโหวงๆ เหมือน มีความผิดนิดๆ
“มีคอร์ดป่ะละ”
“พี่จะขึ้นเพลงให้ธามฟังถ้าเล่นต่อได้ เดี๋ยวทำให้กินแถมแกงจืดให้อีกถ้วยเลย” ผมหรี่ตาลงอย่างใช้ความคิด เพลงเหี้ยไรเนี่ย เล่นเพลงยากกุก็ไม่ได้กินอ่ะดิ
“เฮ้ย ไม่เอาแกล้งนะ” ผมออกตัวไว้ก่อน
พี่กันต์ยิ้มให้ผมนิดๆ เอื้อมมือมือมาหยิบกีต้าร์ไปจากมือผม นิ้วเรียวดีดสาย ก่อนจะเริ่มจับคอร์ด จับโดยที่ไม่ก้มลงไปมองด้วยซ้ำ เสียงกีตาร์เริ่มขึ้นช้าๆ แต่คุ้นหู อินโทรเพลงนี้เล่นยาก เพราะต้องดีดหลายสาย คอร์ดเยอะ แต่ก็เป็นเพลงแรกๆที่ผมเล่นได้ เล่นได้เพราะตอนนั้นผมพยายามที่จะเล่นเพื่อให้พี่กันต์ฟัง... ว่าที่พี่กันต์สอนผมเล่นได้จริงๆแล้ว ภูมิใจซะว่าสอนผมจนจับเพลงยากขนาดนี้ได้
“ทำไมจะจำไม่ได้วะเพลงนี้” ผมรีบแย่งกีต้าร์มาจากมือพี่กันต์
“พอดีพี่นึกขึ้นมาได้ ตอนสมัยเรียนมีใครไม่รู้แม่งมานั่งเล่นให้ฟัง เพื่อนแซวไปหลายวันว่ามีรุ่นน้องมานั่งจีบ ธามรู้ว่าเพลงอะไรเหรออออออ” พี่กันต์ลากเสียงถามผมยาวๆ หมั่นไส้ว่ะ ผิดไหมล่ะที่ผมจะดีใจที่เล่นได้ถึงขนาดแบกกีต้าร์มาเล่นที่รร.ให้พี่กันต์ฟังสดๆ
“เอ้อ... เล่นด้วยความบริสุทธิ์ใจ แต่เสือกคิดอกุศลเองนะ” ผมเบ้ปาก
“ร้องด้วยนะ” เรื่องมากจริง..
ผมดีดขึ้นอินโทรเพลงช้าๆ มันนานมากแล้วแต่ผมก็ยังจำได้อยู่นะ ตอนที่ผมหัดเล่นเพลงนี้เพราะพี่กันต์บอกว่าพี่กันต์ชอบแล้วมันเล่นยาก พี่กันต์ยังเล่นไม่รอดเลย แต่ผมด้วยความที่ผมอยากโชว์เหนือ พยายามเล่นจนได้ นิ้วแตกไปหลายนิ้ว จะว่าไปแล้ว ตอนนั้นมันเป็นช่วงที่ผมรู้สึกว่าสนิทกับพี่กันต์ที่สุดแล้ว ช่วงที่ดีที่สุดช่วงสุดท้ายก่อนที่เราจะเริ่มห่างกันเพราะว่ามันใกล้กันมากเกินไป
เพลง Far away ของ Nickel back
เนื้อเพลงนี้บางทีเวลาผ่านไปอะไรกลับทำให้มันกระแทกใจยิ่งกว่าเดิม ผมว่าแต่ก่อนพี่กันต์อาจจะชอบเพลงนี้เพราะทำนอง แต่ในตอนนี้ผมว่าความหมายของมันคือสิ่งที่พี่กันต์กำลังเป็นอยู่ ผมร้องมันออกมา เนื้อเพลงที่บอกเกี่ยวกับการที่คนสองคนต้องจากกัน มันอาจจะใช้กับคนที่เคยเป็นคนรักกันแล้วอยากจะกลับมาขอคืนดี โดยที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักนั้นมา... แต่ผมไม่รู้นะ สำหรับผม ตอนที่ร้องออกไปแต่ละประโยค มันก็สะเทือนเหมือนกัน
'Cause you know,
you know, you know
ใช้คำว่า you แต่ผมกลับรู้สึกว่าผมบอกตัวเอง เพราะผมรู้ ผมก็รู้...
I love you (ฉันรักเธอ)
I have loved you all along (ฉันรักเธอมาตลอด)
And I miss you (ฉันคิดถึงเธอ)
Been far away for far too long (เธอจากมานานแสนนานเหลือเกิน)
I keep dreaming you'll be with me (ฉันยังฝันว่าจะได้อยู่กับเธอ)
and you'll never go (และเธอจะไม่ไปจากฉัน)
Stop breathing if (คงหยุดหายใจถ้า..)
I don't see you anymore (ฉันไม่ได้เจอเธออีกแล้ว)
พี่กันต์อมยิ้มตอนที่ผมร้องท่อนฮุคของเพลงออกไป จริงๆ ผมไม่ได้คิดไปเองเหมือนผมกำลังพูดให้ตัวเองฟังว่า รัก ว่าคิดถึง อยากอยู่ใกล้ผมมากแค่ไหน พี่กันต์ขอร้อง ขอร้องว่าอย่าให้ผมไป… ผมก้มหน้า เล่นครึ่งเพลงก็พอแล้ว แค่นี้ใจก็เต้นจนสั่นแล้ว ให้เล่นมากกว่านี้ก็คงไม่ไหว ทั้งจำไม่ได้และสมาธิไม่มากพอ
“ดีจังแฮะมีคนมาร้องเพลงบอกรักเนี่ย” พี่กันต์ยิ้มล้อผม ยิ้มที่ปากอย่างเดียว แต่สายตามันไม่ตลก มันจริงจังไม่ได้ล้อเล่นว่าเพลงนี้มันมีความหมายที่ผมรู้ดีและพี่กันต์อยากให้ผมจำลงไปในหัวว่านั่นมันเป็นความรู้สึกของพี่กันต์
“ตลก” ผมวางกีต้าร์ลง... ใจสั่นว่ะ ทั้งๆที่เล่นเองร้องอีก ผมไม่ได้คิดไปเองหรอกว่าเหมือนพี่กันต์สั่งให้ผมพูดความรู้สึกของพี่กันต์ออกมาหมด ว่าพี่กันต์ยอมทำทุกอย่างขอให้ผมแค่รักพี่กันต์ รู้ว่าผมก็รู้ว่าพี่กันต์รักผม และรู้ว่าพี่กันต์หวังว่าผมจะไม่ทำให้เสียใจอีก
“เดี๋ยวทำให้กินเลยครับน้องธาม ว่าง่ายนะวันนี้”
“ตอบปฏิเสธไปก็ไม่เคยได้ยินอยู่แล้วนี่” ผมพูดประชด เอนหลังพิงโซฟานุ่ม มีขนหมาด้วย พี่กันต์ต้องแอบเอาหมามาเล่นในบ้านแน่ๆ
“ธามโกหกไม่เนียนนะเวลาอยู่ต่อหน้าพี่ ธามเกรงใจพี่อยู่ พี่รู้ อย่างน้อยพี่ก็เป็นคนสำคัญของธามใช่ไหม ถึงไม่ใช่ตำแหน่งที่พี่ต้องการ” พี่กันต์ที่เดินไปแล้วพูดขึ้นมาแล้วเดินกลับมาจับไหล่ผมจากข้างหลัง ผมสะดุ้งนิดๆ แต่มือที่จับไหล่ผมกลับยิ่งกระชับ
“มากนะพี่กันต์ ความสำคัญตรงนั้นที่พี่กันต์อยากได้” ผมพูดขึ้นมาเบาๆ ที่ที่พี่กันต์อยากได้มันมีความสำคัญมากสำหรับผม สำหรับคนที่ตอนนี้เหลือแค่ตัวคนเดียว เพราะถ้ามีคนมาอยู่ที่ตรงนั้น คนคนนั้นจะกลายเป็นชีวิตผม... เรียกได้ว่าแทบทั้งชีวิต ผมไม่เคยให้ที่นั้นกับใครให้ได้มายืนเต็มตัว เพราะถ้าผมให้ไป เกิดใครคนนั้นจากไป มันก็คือชีวิตของผม ใจของผม...
“ที่ที่ธามอยู่ตอนนี้มันก็สำคัญมากสำหรับพี่นะนะ” มือของพี่กันเลื่อนมาลูบหัวผมเบาๆ
“ถ้ามันไม่ใช่ ยังไงมันก็ไม่ใช่นะพี่กันต์” ผมพูดแล้วมองนิ้วตัวเอง ผมจำได้ว่ามันเคยแตกจนเลือดซิบ เคยจำได้ว่าเล่นจนถึงเช้าจนไปโรงเรียนสาย ฟังเพลงนี้จนจำขึ้นใจทั้งๆที่ไม่ค่อยชอบภาษาอังกฤษ และไม่ว่าจะเจ็บยังไงแต่ก็ยังพยายามเล่นต่อให้ได้เพราะอยากให้คนที่จับไหล่ผมตอนนี้ฟัง...
“มันช่วยไม่ได้ ธามทำให้พี่ลืมธามไม่ลงเองนะ” พี่กันต์พูดแล้วก็เดินเข้าไปทางหลังบ้าน ได้ยินเสียงน้ำเปิด ได้ยินเสียงถ้วยชาม ได้ยินเสียงมีดที่หั่นหัวหอม…
มันก็จริง ไม่ใช่พี่กันต์ที่เริ่ม แต่ผมนี่แหละที่เป็นคนเริ่มแล้วทิ้งพี่กันต์เอาไว้บนสะพานที่ผมสร้างขึ้น และสุดท้าย ผมก็พังสะพานนั้นลงเองกับมือ ทิ้งให้พี่กันต์ที่ข้ามไปอีกฝั่งยืนอยู่คนเดียว
ผมมันเห็นแก่ตัวจริงๆ
*......................................*.................................................*7-11-2011
เอ้าบทนี้ได้ความหลังไปพร่ำเพ้อกันอีกแล้วจ้าาาาาา น้องธามดัดกีต้าร์ร้องเพลงให้พี่กันต์ฟัง
คนเขียนฟังเพลงรี้ในรถแล้วก็แบบว่า เฮ้ยยย เป็นเพลงที่เราเคยชอบนี่หว่า แต่ไม่เคยรู้ชื่อเพลงเลยไปเิร์จหาดูแล้วมันแบบว่า เห้ยย ชีวิตพี่กันต์ว่ะ ไม่รู้คนอ่านจะชอบกันไหม แต่เราชอบ ตอนเขียนบทนี้ฟังเพลงนี้เพลงเดียวเลย ชอบบบบบ!!!
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2015421 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก