หัวข้อ: สิ้นแสงดาว [รวมบทกลอนปี 2544-2555][จบแล้ว]

[Nhoom]

MERRY CHRISTMAS สุขสันต์วันคริสต์มาสครับ
ขอให้ผู้อ่านทุกคนมีความสุขมากๆ สมหวังในทุกสิ่งทุกอย่าง และขอให้พบเจอแต่สิ่งที่ดีงามนะครับ

[Nhoom]

สวัสดีปีใหม่ 2555
HAPPY NEW YEAR 2012 ครับ

ขอให้ผู้อ่านทุกท่านมีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง ร่ำรวยเงินทอง
ประสบพบเจอแต่สิ่งที่ดีงาม จะคิดจะหวังสิ่งใดก็ขอให้สำเร็จสมดังที่หวังไว้ทุกอย่าง
และขอให้สมหวังในเรื่องหน้าที่การงาน ความรัก และเจริญก้าวหน้าในทุกๆด้านครับ

พบกับกลอนบทต่อไปในวันอาทิตย์หน้าครับ

[Nhoom]

เพชรร้าว

ในชีวิตเกิดมาอย่างสูงศักดิ์
เป็นดั่งเพชรที่ประดับไว้เหนือเกล้า
บารมีล้นเหลืองามเพริศพราว
เพชรน้ำหนึ่งสุกสกาววาวแสงเรือง
ในชีวิตเกิดมาอย่างเพียบพร้อม
แต่จำต้องเล่นละครตีสองหน้า
แกล้งว่าฉันเป็นชายแท้สมราคา
เพื่อไม่ให้เสียค่าความเป็นคน
โอ้ชีวิตคิดไปช่างแสนเศร้า
คนอย่างเราจะปิดได้นานแค่ไหน
ถ้าความจริงเปิดเผยขึ้นเมื่อไร
คงจะเจ็บปวดร้าวใจไม่มีเลือน
สักวันหนึ่งพวกเขาก็ต้องรู้
เพราะความลับหามีอยู่ในโลกไม่
เสียดายเพชรเม็ดนี้ต้องร้าวไป
อีกไม่นานคงแตกหายกลายเป็นดิน

ความสวยงามย่อมหมดสิ้นไปพร้อมกัน



18 มีนาคม 2545

[malula]

แอบอ่านมาหลายบทแล้ว
ทำไมเวลาเศร้าเรามักแต่งบทกวีได้มากกว่าเวลาเราสนุก เนอะ

[Nhoom]

จริงครับ กลอนส่วนใหญ่ของผม แต่งตอนเศร้าทั้งนั้น แต่บางบทก็แต่งตอนสุขก็มีครับ
...................................................

ใคร ?

เมื่อฉันเหงาใครเล่าช่วยคลายเหงา
เมื่อฉันเศร้าใครเล่าปลอบโยนฉัน
เมื่อฉันเจ็บใครเล่าห่วงใยกัน
เมื่อฉันแพ้ใครช่วยฉันให้พ้นไป
ยามฉันทุกข์ใครทำให้ฉันเป็นสุข
ยามฉันล้มใครช่วยฉุดขึ้นยืนใหม่
ยามว้าเหว่ใครปลอบขวัญประโลมใจ
ยามเดียวดายใครช่วยให้ฉันครื้นเครง
"ใคร" คนนั้นเป็นเหมือนเพื่อนที่รักฉัน
เขาช่วยเสริมกำลังยามฉันล้า
ฉันโศกศัลย์เขาช่วยปลอบเช็ดน้ำตา
คอยดูแลให้แก้วตาหลับฝันดี
ฉันเหลียวมองภาพสะท้อนในกระจก
เขาคนนั้นปรากฏต่อหน้าฉัน
คนที่ช่วยคอยห่วงฉันอยู่ทุกวัน
"ใคร" คนนั้นคือตัว "ฉัน" ห่วงตัวเอง!



19 มีนาคม 2545

[malula]

จริงที่สุดค่ะ

[ลูกกุญแจ]

สุดๆๆ ครับ ชอบมาก

[Nhoom]

HAPPY CHINESE NEW YEAR   
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้ 
สุขสันต์วันตรุษจีนครับ ขอให้ผู้อ่านทุกคนมีความสุขมากๆ ร่ำรวยมั่งมี เต็มเปี่ยมด้วยโชคลาภและวาสนา สุขภาพแข็งแรง ขอให้มีแต่ความเฮงๆๆกันถ้วนหน้านะครับ

ไปเที่ยวตรุษจีนที่ไหนก็ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ ผมไปเยาวราชครับ 

[Nhoom]

อย่าหลอกตัวเองเลย

อย่าหลอกตัวเองเลยเจ้าหนุ่มน้อย
เจ้าอย่าคอยคู่รักที่เฝ้าฝัน
ภาพลวงตาที่สรรสร้างอยู่ทุกวัน
ว่าสักวันสองเรานั้นจะได้เคียง
ในความจริงชายหญิงมีคู่แท้
ร้อยดวงใจเปลี่ยนแปรเกิดลูกได้
เปรียบโซ่ทองคล้องหทัยสุขใจกาย
แต่ตัวชายเกย์นั้นเกิดอะไร
ความรักเราแท้แล้วคือความใคร่
ต่างลุ่มหลงรูปกายหมายลองของ
พอเสร็จกิจก้าวเดินตามทางจร
ทิ้งให้เราต้องนอนอ่อนจิตใจ
เกย์อย่างเจ้าสุดท้ายต้องโดดเดี่ยว
จะเหลือเพียงคนเดียวน่าใจหาย
อย่าค้นหาอีกเลยลำบากตาย
อีกไม่นานก็กลับกลายเป็นเศษดิน



23 มีนาคม 2545

[Nhoom]

“ถนนสู่ดวงดาว” เป็นบทกลอนที่มีเนื้อหามองโลกอย่างมีความสุข เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังและกำลังใจ ซึ่งหาได้ยากในบทกลอนของผมครับ
.......................................................

ถนนสู่ดวงดาว

จุดมุ่งหมายสูงสุดในชีวิต
แต่ละคนต่างลิขิตตามที่ฝัน
หลายหนทางล้วนเลือกเดินแตกต่างกัน
ตามแต่ใจเรานั้นจะนำพา
แม้ว่าฉันจะเลือกเดินบนทางนี้
ไม่ราบรื่นไม่สู้ดีเหมือนใครเขา
เหงื่อหยดไหลน้ำตาหลั่งช่างแสนเศร้า
อาจดูเหมือนว่าพวกเราไร้หนทาง
อย่ายอมแพ้จงก้าวเดินไปข้างหน้า
โชคชะตาหรือว่าฟ้าจะแกล้งฉัน
ฉันจะแปรเปลี่ยนให้เป็นพลัง
เร่งสานฝันวันสดใสไม่เคยกลัว
ถึงปลายทางฉันเก็บดาวที่ล้ำค่า
ความสำเร็จได้มายากเหลือแสน
ฉันทำได้น่าภูมิใจมีเรี่ยวแรง
ไม่มีใครมาดูแคลนอีกต่อไป
ผู้คนต่างชื่นชมและยินดี
เพราะวันนี้มันเป็นเหมือนวันของฉัน
ให้โลกได้รับรู้ไว้โดยพลัน
ฝันของความสำเร็จนั้นอยู่ไม่ไกล



23 มีนาคม 2545

[Nhoom]

HAPPY VALENTINE'S DAY ครับ 

ขอให้ผู้อ่านทุกคนมีความสุขมากๆ สมหวังในความรัก มีรักที่หวานชื่นเต็มล้นในหัวใจในวันนี้ และทุกๆวัน
ใครที่ยังไม่มีคู่ก็ขอให้มีคู่เร็วๆ ใครที่มีคู่แล้วก็ขอให้รักกันมากๆ รักกันยืนยาวตลอดไปนะครับ

สุขสันต์วันแห่งความรักครับ 

[Nhoom]

ขอสักวัน

จะมีไหมสักวันที่ฉันเป็นสุข
ไม่มีทุกข์ยิ้มได้ดังใจหมาย
จะมีไหมวันที่ฉันไม่ร้องไห้
ให้กับความโชคร้ายของฉันเอง
ถือกำเนิดเกิดมาอย่างผิดเพศ
คนเขาเห็นเป็นเศษไร้คุณค่า
ถูกรังเกียจเหยียบอยู่ใต้บาทา
ไม่อาจจะสู้หน้ากับใครใคร
ขอได้ไหมให้หัวใจฉันหายเหงา
ขอสักคนมาบรรเทาความขื่นขม
ฉันอ่อนล้าจนสุดแสนจะทานทน
ขอแค่ใครสักคนช่วยปลอบโยน
ในวันนี้ฉันก็ยังต้องเหน็บหนาว
ยังร้องไห้น้ำตาพราวอย่างขื่นขม
คงต้องช้ำไปจนกว่าจะหมดลม
ขอแค่เพื่อนสักคนยังไม่มี



27 มีนาคม 2545

[Nhoom]

แม้มิได้

แม้มิได้หน้าตางามเหมือนหลายคน
จงพอใจในตัวตนที่เป็นอยู่
แม้มิได้ปราดเปรื่องเรืองเลิศหรู
ขอแค่เพียงมีความรู้ประดับกาย
แม้มิได้ร่ำรวยบนกองทอง
ลองหันกลับไปมองคนอื่นบ้าง
แล้วจะเห็นว่าตัวเรายังเหลือทาง
ไม่ยากไร้ไม่อ้างว้างยังมีกิน
แม้มิได้มีครอบครัวที่อบอุ่น
มีแค่นี้ก็พออุ่นได้แล้วหนา
แม้มิได้มีคู่ใจเคียงกายา
มีแค่เพื่อนก็ล้ำค่าเกินสิ่งใด
แม้มิได้มีคนมาคอยรัก
ก็ยังดีกว่าอกหักเป็นไหนไหน
แม้มิได้เป็นผู้ชายสมดังใจ
จงภูมิใจที่ได้เกิดเป็นเพศชาย
แม้มิได้สมหวังในชีวิต
สักวันฟ้าคงลิขิตตามที่หา
แม้จะเป็นเกย์คนหนึ่งซึ่งไร้ค่า
ก็ดีใจที่เกิดมาได้เป็นคน



20 พฤษภาคม 2545

[Nhoom]

"คืนสุดท้าย" เป็นบทกลอนที่เด่นในเรื่องอารมณ์เศร้าโศกเสียใจอย่างรุนแรง อยากให้ทุกคนได้อ่านกลอนบทนี้ของผมกันครับ
...................................................

คืนสุดท้าย

ในคืนนี้เดือนหงายกระจ่างใส
ชวนให้ใจนึกฝันถึงความหลัง
ที่ความทุกข์ขื่นขมโหมประดัง   
เข้าใส่ฉันจนยากแท้จะลืมเลือน
หยาดน้ำค้างร่วงหล่นบนพื้นหญ้า
เหมือนน้ำตาที่หลั่งไหลไม่เคยหยุด
ทุกคืนวันเดือนปีมีแต่ทุกข์
เมื่อไรฉันจะมีสุขหายทุกข์ใจ
หวีดหวิวแว่วเสียงลมพัดแผ่วผ่าน
ดั่งเสียงคร่ำครวญนานร้องหาแม่
ยามฉันเจ็บอยากมีคนช่วยดูแล
อยากมีแม่ปลอบโยนช่วยเช็ดน้ำตา
แสงจันทร์สาดแสงส่องบนเรือนร่าง
ที่เดียวดายอ้างว้างไร้ความหมาย
ร่างที่ไร้ซึ่งคุณค่าความเป็นชาย
เป็นแค่เพียง “เศษชาย” ไว้ย่ำยี
ทุกคำพูดหยาบหยามดังแว่วมา
อนิจจาน้ำตาจะพาลไหล
ยี่สิบปีที่ต้องทนระบมใจ
ต้องรับฟังและทำใจว่าใช้กรรม
คนอย่างเราใครใครก็รังเกียจ
ทุกคนเกลียดขยะแขยงแสลงใจเขา
เป็นสิ่งที่คนดีดีเขาไม่เอา
ช่างน่าเศร้าทรมานเกินทานทน
เหนื่อยพอแล้วหัวใจเริ่มเต้นอ่อน
พอเถอะนะฉันยอมรับตัวฉัน
เป็นส่วนเกินที่ใครใครไม่รักกัน
ถ้าฉันตายทุกคนนั้นคงดีใจ
แม่จ๋าแม่ลูกขอลาก่อนนะ
ลูกคงจะไปรอที่ปลายฟ้า
ถ้าสวรรค์เบื้องบนท่านเมตตา
เกิดชาติหน้าคงเกิดมาได้พบกัน
ขอลาก่อนกับละครเรื่องยิ่งใหญ่
ฉากคือโลกที่โหดร้ายกับตัวฉัน
ตัวละครตัวนี้คงถึงวัน
ต้องรูดม่านปิดฉากฝันชั่วกาลนาน




24 พฤษภาคม 2545

[Nhoom]

จุดเทียน 3 เล่ม

เล่มที่หนึ่งจุดไว้ตอนเป็นหนุ่ม
อนุสรณ์ที่ถูกรุมถูกข่มเหง
ถูกทำร้ายราวกับฉันเป็นของเดน
ด้วยมือชายเขาอิ่มเอมฉันตรอมตรม

เล่มที่สองจุดเมื่อเริ่มมีความรัก
จะสมัครรักกับชายตามใจฉัน
หารู้ไม่คนเป็นเกย์ไม่รักกัน
เขาหลบหนีหลังทำฉันเจ็บร้าวใจ

เล่มที่สามจุดตอนนี้ยามแก่เฒ่า
กี่เดือนปีที่คอยเฝ้าที่ตามหา
หารักแท้ที่แท้รักนั้นลวงตา
ไม่มีค่าไขว่คว้าหาก็ไม่เจอ

เทียนสามเล่มดับแสงลงแน่นิ่ง
อธิษฐานขอทุกสิ่งตามที่หวัง
ควันเทียนลอยล่องผ่านแล้วหายพลัน
ทำดวงใจที่เจ็บช้ำให้ดับไป



24 พฤษภาคม 2545

[Nhoom]

"หนักแผ่นดิน" เป็นบทกลอนที่มีเนื้อหาหนักที่สุดเท่าที่ผมเคยแต่งมา เป็นการสะท้อนคำพูดของคนที่ดูถูกดูหมิ่นคนที่เป็นเกย์อย่างรุนแรง ผมนำมาร้อยเรียงเป็นกลอนบทนี้ครับ
............................................

หนักแผ่นดิน

“อันนินทากาเลเหมือนเทน้ำ
ไม่ชอกช้ำเหมือนเอามีดไปกรีดหิน”
คำกลอนนี้ฉันคุ้นตาจนชาชิน
เพราะได้ยินได้ฟังมาแสนนาน
“เกิดเป็นชายกลับชอบชาย” น่าขายหน้า
“เดี๋ยวฟ้าผ่าคนระยำ” น่าบัดสี
“ทุเรศมากรับไม่ได้” ตัวกาลี
เห็นฉันเป็นคนไม่ดี “ทำตัวเลว”
“จะเกิดมาทำไมให้รกโลก”
“วิปริตสกปรก”น่าสงสาร
หลายคำพูดทำดวงใจให้ร้าวราน
“มึงอย่าอยู่บนนี้นานหนักแผ่นดิน!”
ไม่เป็นไรฉันไม่โกรธพวกเขาหรอก
เพราะไม่อาจจะโต้ตอบพวกเขาได้
ยังมีคำด่าว่าอีกมากมาย
แต่ฉันฝังไว้สุดใจไม่เอ่ยมัน
ขออาศัยบนโลกนี้อีกชั่วครู่
จะไม่อยู่ให้นานเกินรับไหว
สิ้นฉันแล้วแผ่นดินคงสูงขึ้นไป
เพราะไม่มีใครทำให้ “หนักแผ่นดิน”



25 พฤษภาคม 2545

[Nhoom]

เพราะข้าเป็น "เกย์"

จะทำดีกับเขามากแค่ไหน
ไม่มีใครเห็นใจคนอย่างข้า
ก็ข้าเป็น "เกย์" แล้วหมดราคา
ไม่มีค่าในสายตาของสังคม
เหมือนฝันร้ายในใจเมื่อยามตื่น
ยินแต่เสียงสะอื้นน่าหวั่นไหว
เหมือนภาพหลอนหลอนใจข้าทุกคืนไป
เมื่อไรข้าจะตายไปให้หมดเวร



29 พฤษภาคม 2545

[Nhoom]

อย่าร้องไห้อีกเลย

จะร้องไห้ไปใยให้เหนื่อยเปล่า
จะมัวเศร้าไปอีกนานสักแค่ไหน
จะตีโพยตีพายไปทำไม
ไม่มีใครเขาใส่ใจคนอย่างเรา
บอกหัวใจต้องเข้มแข็งให้สมชาย
น้ำตาไหลมันน่าอายเหมือนเป็นหญิง
สะกดกลั้นอย่าให้น้ำต้องไหลริน
เดี๋ยวคนอื่นจะดูหมิ่นว่าอ่อนแอ
ยิ้มสิยิ้มอย่าทำเศร้าให้มากมาย
ความทุกข์เราเดี๋ยวก็หายอย่าหวั่นไหว
สัญญาจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป
แผลที่ใจเยียวยาได้ด้วยเวลา
แต่สุดท้ายน้ำตายังคงไหล
สุดห้ามใจมันเจ็บปวดรับไม่ไหว
ฝืนยิ้มสู้กับชีวิตอย่างอาลัย
น้ำตากลับหลั่งไหลมาพร้อมกัน



29 พฤษภาคม 2545

[Nhoom]

ชีวิตเศร้า

วันนี้ฉันนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
อีกครั้งที่ต้องเปล่าเปลี่ยวไร้ความหวัง
ถูกด่าว่าประณามเหยียดและเกลียดชัง
ถูกทำร้ายจนเจ็บช้ำระกำทรวง
กี่ครั้งแล้วที่ต้องเศร้าต้องเสียใจ
กี่ครั้งแล้วน้ำตาไหลมาซ้ำซ้ำ
กี่ครั้งแล้วที่ต้องทนยอมรับกรรม
กี่ครั้งแล้วที่ใจฉันมันร้าวราน
ทุกวันนี้ทางของฉันมันโดดเดี่ยว
ไม่มีใครจะแลเหลียวหรือสงสาร
ก้าวเดินไปแม้หัวใจทรมาน
น้ำตาร่วงตามทางสะท้านใจ
อยากจะนอนหลับฝันถึงวันสุข
เมื่อยามตื่นหมดทุกข์ใจสดใส
ให้ทุกคนยอมรับยอมเข้าใจ
แต่คงเป็นไปไม่ได้ฉันรู้ดี



18 สิงหาคม 2545

[Nhoom]

แสงสว่างกลางความมืด

เหมือนฉันเดินอยู่กลางความมืดมิด
ไร้แสงส่องทางชีวิตวันข้างหน้า
ณ วันนี้เหมือนอยู่เดียวเปลี่ยวเอกา
จึงแหงนหน้ามองฟ้าน้ำตาริน
ยลแสงทองที่ส่องสาดจากเวหา
ทั่วอาณาสว่างจ้าน่าฉงน
ขับความมืดออกจากใจมืดมน
เหลือไว้แต่ตัวตนของคนจริง
บนเส้นทางชีวิตเราลิขิต
บางครั้งเหมือนมืดมิดและสิ้นหวัง
ขอเพียงมีแสงสว่างเป็นพลัง
จะยากเข็ญสักกี่ครั้งไม่หวั่นใจ



12 กันยายน 2545

[Nhoom]

หนาวใจ

หนาวน้ำค้างไม่นานก็เหือดหาย
หรือหนาวสายฝนพรำยามหวั่นไหว
หนาวสายลมที่มาห่มดวงฤทัย
ก็ไม่เท่าหนาวใจเมื่อขาดเธอ




12 กันยายน 2545

[Nhoom]

ไม่มีวันนั้นอีกแล้ว

วันที่ถูกทำร้ายจนบอบช้ำ
วันที่ถูกเหยียบย่ำหมดคุณค่า
วันที่ถูกเหยียดหยามด้วยวาจา
วันที่ถูกฉุดคร่าจนยับเยิน
วันที่ถูกทอดทิ้งให้อ้างว้าง
วันที่ถูกคนใจทรามลวงหลอกได้
วันที่ถูกข่มเหงแทบเจียนตาย
วันที่ฉันนั่งร้องไห้มาแรมปี
จะไม่มีวันนั้น...อีกแล้ว
จะล้างใจให้ผ่องแผ้วและสดใส
จะลืมเลือนรอยอดีตที่ช้ำใจ
จะเริ่มต้นชีวิตใหม่กันเสียที
ให้ฉันเป็นคนหนึ่งซึ่งมีค่า
ให้ฉันก้าวไปข้างหน้าอย่างมีหวัง
ให้แสงดาวเป็นเหมือนเพื่อนคอยชี้นำ
ให้แสงจันทร์เป็นคู่ฉันตลอดไป...



12 ตุลาคม 2545

[Nhoom]

ลมเจ้าเอ๋ย

ลมเจ้าเอ๋ย...
ไยเจ้าจึงละเลยพัดผ่านข้า
หรือเพราะข้าโง่เขลาเบาปัญญา
อาภัพรักไร้ค่าเยี่ยงเศษเดน
ดาริกากะพริบถี่เหมือนเช่นเคย
ปานจะเย้ยเยาะข้าน่าอดสู
เย้ยดวงใจชอกช้ำหรือโฉมตรู
ฤาเจ้าอยากล่วงรู้ความในใจ
สรรพางค์ข้าช้ำชอกร่างบอบยับ
ถูกทำร้ายจนดับซึ่งราศี
ดวงหทัยแหลกยับดั่งธุลี
ธรณินเตรียมขยี้จนแหลกลาญ
อนิจจา! ไยโลกนี้โหดร้ายนัก
มิเหลือแล้วที่พักให้แก่ข้า
อยากปลิดชีพเสียให้สิ้นวายชีวา
ปิดชีวิตคนไร้ค่าไปเสียที




กลอนต้นฉบับ แต่ง 31 มีนาคม 2546
แก้ไขใหม่ 14  ตุลาคม 2554

[Nhoom]

ขอบคุณที่ติดตามครับ ใกล้จะจบแล้วนะครับ
.............................................

หลับตาเถิด...คนดี

หลับตาเถิดนะ  คนดี
วันนี้เหนื่อยแล้ว  พักผ่อน
ถึงเวลาต้องหลับ  ต้องนอน
ค่อยผ่อนความล้า  ลงเตียง
ลืมเรื่องทุกข์ใจ  วันนี้
ลืมเรื่องชีวี  ที่ผ่านมา
คิดถึงเรื่องสุข  วันวาร
เมื่อครั้งเยาว์วาน  เด็กน้อย
พรุ่งนี้ตื่นจะได้  สดใส
หมดทุกข์จากใจ  ทุกเรื่อง
ยิ้มรับวันใหม่  ไม่ฝืน
สดชื่นให้สม  กับวัย
เอนกายลงหลับ  พักผ่อน
ข่มตาหลับนอน  จนได้
คิดถึงเรื่องสุข  เคลิ้มไป
ให้เจ้าหลับใหล  ตลอดกาล...
.............        .................
.............        .................




14 กันยายน 2545

[Nhoom]

น้ำตาหยด

น้ำตาหยดหนึ่งรินไหล
จากใจร่ำไห้อีกครั้ง
ยามเด็กยามฉันดื้อรั้น
ขัดใจไม่ฟังเสียงใคร
น้ำตาหยดเดียวกันนี้
ไหลปรี่สองแก้มของฉัน
โตเป็นหนุ่มน้อยเร็วพลัน
เมื่อถูกกระทำล่วงเกิน
น้ำตาหยดสามไหลมา
เมื่อถูกดุด่าเหยียดหยาม
ฉันถูกรังเกียจประณาม
ว่าฉันต่ำทรามเกินไป
น้ำตาหยดสี่ยิ่งไหล
เมื่อถูกผลักไสไล่ส่ง
ทุบตีกลั่นแกล้งจากคน
พวกเหยียดเกลียดคนเป็นเกย์
น้ำตาหยดห้าสุดช้ำ
ระกำเมื่อเขาห่างหาย
คนรักจากไปห่างกาย
กี่คนก็หายจากกัน
น้ำตาหยดนี้สุดท้าย
ไม่วายเสียใจที่ฉัน
เกิดมาเป็นเกย์สุดช้ำ
ก้มหน้าใช้กรรมจนตาย



4 พฤษภาคม 2546

[Nhoom]

"แสงดาว...หนาวอารมณ์" เป็นบทกลอนที่มีการใช้พรรณาโวหาร บุคลาธิษฐาน และภาษากวีหลายแห่ง จึงทำให้มีความไพเราะและมีความหมายที่ลึกซึ้งครับ หากสงสัยคำใดสามารถดูความหมายได้ในพจนานุกรมนะครับ
...............................................

แสงดาว....หนาวอารมณ์

ฉันนั่งมองจันทราที่กลางหาว
มองหมู่ดาวน้อยใหญ่ในเวหน
เห็นม่านทองเบิกฟ้าน่าภิรมย์
ทั่วนภาเกลื่อนกล่นด้วยดารา
แสงสาดส่องเป็นประกายพราวพรายพร่าง
ช่างเย็นเยียบแลอ้างว้างทั้งกายฉัน
ไร้คู่เรียงเคียงข้างอย่างทุกวัน
น้ำตาพลันไหลหลั่งดังสายชล
ยามแสงดาวเยื้องกรายจากเวหา
ดวงอุราแทบสลายกลายเป็นผง
มิอาจทนความหนาวในอารมณ์
ยินเสียงใจพร่ำบ่นคิดถึงเธอ




23 เมษายน 2546

[Nhoom]

"บุษบง" เป็นบทกลอนที่ใช้ภาษากวีและชื่อดอกไม้เป็นจำนวนมากเพื่อให้มีความไพเราะ และสื่อความหมายได้ลึกซึ้งครับ
..................................................

บุษบง

บุษบงหอมหวานงามผุดผาด
ขึ้นดารดาษเต็มลานบานสดใส
ทั้งราตรีพุดตะแคงแซมวิไล
ชมนาดคลอเคลียไซ้แก้วช่องาม
ศศลักษณ์หยอกล้อป้อพุดซ้อน
สายลมอ่อนโรยกลิ่นประทิ่นไหว
รสสุคนธ์แย้มกลีบอวดเรไร
น้ำฟ้าร่วงรินไหลสู่พบู
หมู่ดวงมาลย์มาลีผลิดอกอ่อน
ทิฆัมพรแอร่มงามวามดวงแข
ดาริกาพราวพรายมิวายแล
ชมความงามจริงแท้บุษบง
สารภีชูช่อลออเด่น
วาตะเย็นพัดต้องนมแมวไหว
หิ่งห้อยน้อยเปล่งแสงแซมพงไพร
มะลิวัลย์เอนกายอวดสิตางศุ์
ฉันเดินชมหมู่ผกาสราญจิต
เคียงคู่คิดมิตรรักแสนสุขสันต์
เขาเอียงเอนกายาสบตาพลัน
พจมานอันหวานล้ำมิจำเป็น
บรรจงจูบแผ่วเบาที่แก้มซ้าย
แสนเอียงอายยิ้มรื่นชื่นใจแสน
กุสุมาลย์แย้มยิ้มทั่วถิ่นแดน
แสงโสมแจ่มส่องหล้าพร่าพราวพราย



15 ตุลาคม 2554

[Nhoom]

"ถนนน้ำกาม" เป็นบทกลอนบทสุดท้ายของรวมบทกลอนชุดนี้แล้วครับ
..............................................

ถนนน้ำกาม

บนเส้นทางยาวไกลในชีวิต
ต้องโทษฟ้าที่ลิขิตให้หักเห
แม้มุ่งหน้าพายัพอาคเนย์
ล้วนประดังประเดด้วยน้ำกาม
บนถนนสายนี้มิราบรื่น
ทุกวันคืนขับเคลื่อนด้วยตัณหา
ชโลมด้วยน้ำทิพย์จากกายา
ต่างตักตวงคุณค่าจนอิ่มเอม
กี่ร้อยคนที่พ้นผ่านแล้วจากหาย
กี่หมื่นคนที่ประปรายตามถนน
กี่แสนคนผูกสมัครยังเวียนวน
กี่ล้านคนก้าวเดินบนถนนน้ำกาม
แม้ไม่อยากก้าวเดินไปข้างหน้า
โชคชะตาต่างนำพาให้เดินต่อ
สุดมรรคาร่างแตกดับอย่ารีรอ
คนใหม่ใหม่เดินกันต่ออย่างเปรมปรีดิ์





3 กุมภาพันธ์ 2555
............................................
( ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบนะครับ สวัสดีครับ)

[BaoBao]

  อ่านแล้วอินทุกบท
ทุกวรรคทุกห้วง หากอ่านซ้ำในวาระโอกาสต่างกันไป... จะ "ได้" แง่คิดที่ต่างกัน

ชอบค่ะ  สำหรับทุกถ้อยคำอักษรที่ตรึงใจ

[Nhoom]

ขอบคุณที่ติดตามนะครับ แล้วคงมีโอกาสได้พบกันใหม่ครับ