หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[Ball]

อยากอ่านต่อแล้ววววว

[Pupay]

มานอนรอค่าา 

[nbee]

มานอนผึ่งพัดลมรอด้วยอีกคน

งานนี้ถ้าพี่คิวไม่มีความคืบหน้า
สงสัยองศาร้อนในตัวคงพุ่งปรี๊ดแน่ๆ

[baka_bunny]

ป้าจะใจเย็นๆ ให้เวลานู๋คิว คิดดีๆ ค้นหาใจตัวเองให้เจอ ชอบก้อบอกชอบ ไม่ชอบก้อบอกมาว่าไม่ชอบ

ป้าจะใจเย็นๆ ป้าจะใจเย็นๆ แง่งงงงง

[kanda53]

เด็กน้อยเพิ่งเริ่มรักเป็นก็คงจะเจ็บปวดมากก...
ส่วนอีกคน...ไม่รู้ว่าจะเจ็บเป็นไหมเนอะ....
อีตาคิวววว...นายมันนน...สุดฮ่วยเจร๊งงง ๆ.. เซ็งอ่ะ

รอต่อไปจ๊ะ น้องเบบี้   

[aorpp]

มารอตอนใหม่ อยากอ่านมากกกกค่ะ
อยากรู้ความในใจของคิวจัง

[nemesis]

จะมายังนะ

[เบบี้]

~47~

ณ  31  ธันวาคม..
“แม่ฮะ”
“หื้ม”
“เค้ก..ไม่อยากไปเท่าไหร่” ผมบอก  วันนี้เป็นวันสุดท้ายของปีเก่า  บ้านทุกบ้านคงมีการวางแผนว่าเย็นนี้พวกเขาจะทำอะไรเพื่อส่งความสุขให้กันและกัน  แน่นอนไม่ใช่บ้านของผม  เราไม่ค่อยจัดงานปาร์ตี้กันเท่าไหร่นัก  ปีใหม่เป็นเพียงวันๆหนึ่งที่แม่และน้าจะหยุดพักผ่อนหลังจากที่ทำงานเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทั้งปี  มีทานข้าวร่วมกันอย่างเคย  อาจจะมีอาหารบางอย่างพิเศษเพิ่มขึ้นมานิดหน่อยเท่านั้น
เมื่อวานพี่ฟ้าชวนผมให้ไปงานปาร์ตี้ที่บ้านพี่ฟ้าด้วยกัน  ครั้งแรกผมไม่ได้รับปากและแสดงสีหน้าลำบากใจออกไปแต่พี่ฟ้ายังคงรบเร้าผมตลอดทางจนมาส่งผมถึงบ้าน  และวันนี้ก็โทรมาย้ำอีกในตอนเช้า  ที่จริงผมไม่อยากไปเลยและตั้งใจว่าจะไม่ไป  แต่เมื่อผมได้เล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง  แม่ถามถึงสาเหตุว่าทำไมผมถึงไม่อยากไปและแน่นอนว่าผมต้องโกหกแม่ไปว่าผมอยากอยู่กับแม่มากกว่า  หลังจากนั้นผมก็ถูกแม่ต่อว่าว่าการทำแบบนี้นั้นเป็นการเสียมารยาท 
“ไปเถอะลูก พี่เค้าอุตส่าห์โทรมาย้ำตั้งหลายครั้ง..มันเสียมารยาทนะ” แม่บอกเช่นเดิมอีกครั้ง  ผมนอนกลิ้งมองแม่ที่กำลังนั่งถักนิตติ้งอยู่  ผมเงียบและแม่ก็เช่นกัน
“อืม แม่..” ผมเรียก
“อะไรอีก”
“แม่อยากได้อะไรไหม” ผมถาม  แม่ละสายตาจากนิตติ้งและหันมามองหน้าผม
“ไม่..อืม ไม่นิ” แม่ยิ้มน้อยๆ
“งั้นเหรอ มีเค้กก็พอแล้วแหละเนอะ” ผมยิ้มกว้างให้
“หึหึ..นั่นน่ะสิ มีแค่หนูก็พอแล้วล่ะ” แม่ยิ้มเท่านั้นและก้มลงถักนิตติ้งต่อ 
ผมนอนกลิ้งอยู่บนโซฟาอยู่นานจนพี่ฟ้าโทรมาหาผมอีกครั้งตอนประมาณบ่ายสามโมง  ย้ำว่าถ้าผมไม่มาจะให้คนรถมารับ  ผมจึงต้องรีบอาบน้ำและรีบรับปากว่าจะไปถึงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้..

= = = = = = = =

เวลา 18:30 น. ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
เสียงคนคุยกันดังออกมาจากทางด้านสวนของบ้าน  ผมยืนอยู่ที่ประตูรั้วเล็กและถือวิสาสะเปิดเข้ามาเอง  ที่ประตูรั้วใหญ่ไม่สามารถเปิดเองได้เนื่องจากเป็นประตูไฟฟ้า  ต้องมีแม่บ้านหรือคุณลุงเปิดให้เท่านั้น  ผมยืนมองรถแปลกตาหลายคันที่จอดอยู่ใกล้กับโรงรถของบ้านพี่ฟ้า  มีเพียงรถของพี่หมีกับรถของพี่ออฟเท่านั้นที่ผมเคยเห็นมาก่อนหน้า  ครั้งนี้เป็นการมาบ้านของพี่ฟ้าในครั้งที่สองที่ผมรู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก  ครั้งที่เคยประหม่าแรกๆคงจะเป็นตอนที่มาบ้านนี้ครั้งแรกละมังครับ  ที่จริงแล้วเหมือนกับครั้งนี้ผมไม่ควรจะมาด้วยซ้ำ
ผมเดินไปถอดรองเท้าไว้หน้าประตูบ้านและเปลี่ยนรองเท้าก่อนจะเดินเข้าไป  ในตัวบ้านค่อนข้างเงียบ  ผมเดินไปทางห้องสมุดของพี่คิวอย่างเคยชิน  ไม่มีใครอยู่ในนั้น  ผมยืนมองพวกพี่ๆผ่านกระจกของห้องนี้  ทุกคนรวมตัวอยู่ที่สวนกันหมดแล้ว 
“เฮ้อ..” ผมก้มลง  ไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมาสักอย่างเพราะไม่รู้ว่าอะไรควรจะเอามาให้  นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าถึงผมจะพยายามมากแค่ไหนอะไรมันก็ดูไม่เหมาะไปซะหมด
ผมเดินออกมาจากห้องและเลาะไปตามทางเดินทางด้านสวนของบ้าน  พอไปถึงทุกคนที่กำลังคุยกันอยู่หันมาเห็นผมพอดี  ผมรีบยกมือไหว้และยิ้มให้  พี่คิวนั่งอยู่ที่โต๊ะใหญ่กับพี่เซ็น  ผมเห็นก่อนที่จะเดินมาแล้วและตอนนี้ผมจึงไม่ได้หันไปมองที่โต๊ะนั้น
“มาช้าจัง” พี่ฟ้าเดินเข้ามากอดไหล่ผม
“นี่เพิ่งหกโมงเองนะครับ” ผมยิ้ม
“เค้ก..ถอดรองเท้าก่อนครับ” ผมบอกถึงรองเท้าสำหรับใส่ในบ้านที่ผมสวมอยู่ในตอนนี้  พี่ฟ้าก้มลงมอง
“ถอดเลย ไม่มีใครใส่หรอก..ดูสิ” พี่ฟ้ายิ้มบอก  ผมเหลือบมอง  ไม่มีใครใส่รองเท้าจริงๆอย่างที่พี่ฟ้าบอก  หญ้าในสวนของบ้านพี่ฟ้าสวยมาก  เป็นสีเขียวเข้มและได้รับการดูแลเป็นอย่างดีทำให้เท้ารับรู้ได้แต่พื้นหญ้าจนไม่รู้สึกว่าเท้าจะเปื้อนดินเลยสักนิดเดียว
พี่ฟ้าพาผมมานั่งลงข้างๆพี่ออฟ  ที่โต๊ะนี้มีพี่ออฟ  พี่กัส  พี่หมี  พี่ซีและพี่รุจ  ส่วนอีกโต๊ะหนึ่งที่พี่คิวนั่งอยู่  มีคนที่ผมไม่รู้จักอยู่สี่ห้าคน  นอกจากพี่เซ็น  พี่คิวและพี่ฟ้าแล้ว  นอกนั้นเป็นฝรั่งหมดเลยและมีพี่ฝันที่นั่งร่วมโต๊ะนั้นอยู่ด้วย
“เอ่อ พี่ฟ้าครับ..คือ เค้กคงอยู่ดึกไม่ได้นะครับ” ผมกระซิบบอก  เสียงเพลงสากลคลอรอบสวนเบาๆ 
“เหรอ..โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ให้คนขับรถไปส่งแล้วกันนะครับ สักสี่ทุ่มเป็นไง” พี่ฟ้ายิ้มกว้าง
“ครับ”
“เดี๋ยวหมีไปส่งให้ก็ได้ ต้องไปส่งกัสพอดี” พี่หมีพูดขึ้น
“อืมๆ..กลับด้วยกันก็ได้เค้ก” พี่กัสที่นั่งอยู่ข้างๆผมยิ้มบอก
“ครับ..งั้นก็ได้ครับ” ผมพยักหน้าตอบ
“โอเคครับ จะทานอะไรก็หาเอาได้เลยนะ..มีตรงนู้น ในครัวป้านิดก็กำลังจัดอาหารเพิ่มอยู่ อยากทานอะไรลองไปถามดูได้เลยนะครับ ตามสบายนะ ก่อนกลับค่อยจับสลากของขวัญปีใหม่เนอะ” พี่ฟ้าบอก
“ฮะ” ผมกำลังจะอ้าปากตอบแต่พี่กัสดันตอบแทรกเข้ามาก่อน
“พี่บอกเค้ก” พี่ฟ้าเอื้อมมือผ่านผมไปตีหัวพี่กัสอย่างเบามือ
“พี่ฟ้าอ่ะ” พี่กัสลูบหัวตัวเองด้วยท่าทีงอนพี่ฟ้า  พี่ฟ้ายิ้มให้ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตน
“แล้วพี่หมีจะไปไหนต่อ พี่หมีต้องกลับบ้านเลยนะฮะ..ห้ามไปเที่ยวกับเพื่อนต่อด้วย” พี่กัสว่าหน้างอ
“มีสิทธิ์อะไรมาห้ามพี่ไม่ทราบ” พี่หมีพูดแกมขำ  ผมนั่งฟังและก็ต้องอมยิ้มออกมา 
“ง่ะ..ไม่เอาอ่ะ งั้นกัสจะนอนคอนโดพี่หมีด้วย”
“ขอบคุณครับ” ผมผงกหัวให้พี่ออฟที่นำน้ำโค้กมาเสิร์ฟให้ผม 
“ไม่ได้ครับ” พี่หมีลูบหัวพี่กัสเบาๆแต่กลับไม่ได้มองหน้าพี่กัส  การเป็นคนนิ่งเงียบของพี่หมีบางครั้งก็ไม่สามารถปกปิดได้มิดว่าพี่หมีไม่ใช่คนเจ้าชู้  ความจริงแล้วผมคิดว่าพี่หมีเป็นคนเจ้าชู้มากทีเดียว
“งั้นพี่หมีก็ต้องกลับบ้านเลย”
“ค้าบ” พี่หมีหันมาตอบและหยิบแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม
“อย่ากินมากด้วย เดี๋ยวโดนวัดแอลกอฮอล์” พี่กัสปรามอีก
“หึ..” พี่หมีหันมาหัวเราะให้ผมและพี่ออฟ
“เหมือนแฟนกันเลยนะครับ” ผมพูดไปตามที่ใจคิด  พี่หมีอมยิ้มและยักคิ้วให้ผมอย่างกวนๆ  พี่กัสนั่งหน้าแดงและเงียบลง
“เปล่าสักหน่อย” พี่กัสบ่นงุบงิบ
“เห็นพี่ซีบอกว่าจะอยู่ร่วมงานปาร์ตี้ของที่บ้านไม่ใช่เหรอครับ แล้วทำไมถึงมาเร็วได้ล่ะ” ผมหันไปถามพี่ซี
“เบื่อน่ะสิ..ก็พี่เซ็นเล่นทะเลาะกับคุณแม่ พี่เลยโดนร่างแหไปกับเค้าด้วย เลยต้องหนีออกมาก่อนนี่แหละ..งานกร่อยเลย” พี่ซีบ่นหน้างอ
“แถมยังจะโดนจับให้ดูตัวอีกต่างหาก ฮ่าๆๆ” พี่ออฟหัวเราะ
“พี่ออฟอ่ะ” พี่ซีตีแขนพี่ออฟเบาๆ
“ทะเลาะอะไรกันเหรอฮะ” พี่กัสถาม
“ก็..เรื่องจะให้พี่เซ็นดูตัวกับลูกสาวเพื่อนคุณพ่อพี่น่ะ”
“แล้ว..” พี่กัสทิ้งเสียงลง
“คนอย่างพี่เซ็นนี่นะจะไม่ยอมดู” พี่กัสว่าด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันแต่กลับมีสีหน้าที่เรียบเฉย
“โดนบังคับนี่แหละเรื่องใหญ่เลย” พี่ซีเบะปาก
“เค้ก..เราไปชงเครื่องดื่มกินกันไหม ข้างใน..มีให้ชงเองด้วยล่ะ” อยู่ๆพี่กัสก็เบิกตาโพรงด้วยท่าทางตื่นเต้น
“ไปสิฮะ” ผมรีบตอบในทันทีเพราะอยากลองชงเองดูบ้าง
“คึคึ ไปกัน”
“พี่ไปด้วย” พี่ซีรีบลุกและวิ่งตามพวกเราเข้าไปในบ้านด้วยกัน 
“ขอชงเครื่องดื่มหน่อยนะครับป้านิด” พี่กัสพูดบอกป้านิดที่กำลังสาละวนอยู่กับการทำอาหาร
“เชิญเลยค่ะคุณ” ป้านิดยิ้มตอบ
“เค้กเอาอะไร” พี่ซีถาม
“ซิลเวอร์ ฟิซซ์ไหม” พี่กัสเสนอ
“อื้อ..ก็ได้” ผมกับพี่ซีตอบพร้อมกัน  ผมยืนมองพี่กัสที่กำลังนำอุปกรณ์ออกมาเรียงสำหรับสามแก้ว  และผมก็ต้องชะงักเมื่อเห็นพี่คิวเดินเข้ามาในครัวพอดี 
“พี่คิว เรากำลังทำซิลเวอร์ ฟิซซ์ล่ะค่ะ” พี่ซีพูด
“หึ..ทำให้กินได้ก็แล้วกันนะ” พี่คิวพูดพร้อมกับแสยะยิ้มให้เพียงเล็กน้อย
“โด่ พี่คิวอ่ะ..กินได้อยู่แล้วล่ะฮะ” พี่กัสว่าหน้างอด้วยสีหน้าที่เริ่มจะไม่มั่นใจในตนเอง  ผมไม่ได้เหลือบไปมองพี่คิวอีก  แต่ยังเห็นว่าพี่คิวยังไม่ได้ออกไปไหน
“เฮ้ยคิว..อีวานซื้อนี่มาให้มึงน่ะ” พวกเราหันไปมองพี่เซ็นที่เดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายตัวสูงใหญ่  หน้าตาเป็นมิตรคนหนึ่ง
“ไฮ..อีวาน” พี่ซีโบกมือทัก
“ไฮ..ไงจ๊ะสาวน้อย” อีวานเดินตรงเข้ามาหาพี่ซีและก้มลงจูบทักพี่ซีอย่างสนิทสนม
“กอดนานไปละ นั่นน้องสาวกูนะ” พี่เซ็นปรามทำให้อีวานต้องเดินกลับไป
“Siclo Humidor..ของชอบยูไง” คนที่ชื่ออีวานพูด  พี่เซ็นเปิดกล่องๆหนึ่งให้พี่คิวดู
“ขอบคุณ” พี่คิวเข้าไปกอดคนที่ชื่ออีวานเพียงครู่หนึ่ง
“กำลังต้องการพื้นที่เพิ่มพอดี” พี่คิวบอกด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก
“ดีไซน์สั่งทำ แล้วก็..นี่ ซิการ์H.Upmann สดร้อนจากคิวบา Sir Winston กับ Magnum46..ครบ” คนที่ชื่ออีวานพูด  น้ำเสียงการพูดภาษาไทยของเขาไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นัก  ผมมองไปที่ของพวกนั้น  ถ้าผมจะไม่โง่จนเกินไป  ที่วางอยู่บนโต๊ะนั่นน่าจะเป็นซิการ์ทั้งหมดเลย
“นั่นมันซิการ์ใช่ไหมครับ” ผมกระซิบถามพี่ซีเพื่อความแน่ใจ  พี่ซีพยักหน้าตอบ
“แล้วก็นี่..Compass Box Whisky เจ็ดลิมิเต็ด..สิบสี่ขวด ไม่ใช่ของไอ นิกกี้มันฝากมาให้..วันนี้มันมาไม่ได้ ต้องรีบบินไปหาแม่น่ะ” ระหว่างที่คนที่ชื่ออีวานพูด  พี่คิวดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเลยเพราะเอาแต่หยิบขวดออกมาจากถุงนั่น
“สายตาแบบนั้นน่ะเค้าเอาไว้มองผู้หญิงนะคิว ไม่ได้เอาไว้จ้องขวดวิสกี้” คนที่ชื่ออีวานพูดขึ้นทำเอาทุกคนที่อยู่ในครัวยกเว้นผมหัวเราะกันหมด
“แล้วนี่อะไร มึงไม่คิดจะให้เพื่อนลองบ้างเลยรึไง” พี่เซ็นว่า
“ไม่ล่ะ เสียใจด้วย” พี่คิวพูดแค่นั้นและเก็บขวดวิสกี้ทั้งสิบกว่าขวดนั่นเข้าตู้ของมัน  ผมพอจะทราบมาบ้างว่าในบ้านนี้เป็นแหล่งของเหล้าและไวน์ชั้นดีจากทั่วโลก  ทั้งพี่คิวและพี่ฟ้าที่แสนจะคลั่งไคล้  ทั้งห้องครัวใหญ่และห้องครัวทำเค้กของพี่คิวจะมีตู้สำหรับเก็บเหล้าและไวน์ทั่วทุกมุมห้อง  ผมเคยเห็นบ้างเพียงผ่านตาเพราะไม่กล้าที่จะขอเปิดดู  ผมว่าราคามันคงจะสูงเอามากๆ
อยู่ๆในห้องครัวกลับเงียบลง  คนที่ชื่ออีวานหันมาจ้องหน้าผมอยู่นานพอสมควรที่จะทำให้ผมทราบว่าเขามองผมไม่ผิดแน่  เขาอมยิ้มก้มหัวให้ผมเล็กน้อยก่อนที่จะหันกลับไป  ผมได้แต่ยืนนิ่งเพราะไม่รู้จะทำสีหน้าอย่างไรตอบเขา 
ผมแอบเหลือบมองพี่คิวที่กำลังหยิบซิการ์ออกมาและทำนู่นนี่อย่างชำนาญมือ  ผมค่อนข้างอึ้งนิดหน่อยเพราะตั้งแต่ที่ผมรู้จักพี่คิวมาผมไม่ทราบเลยว่าพี่คิวสูบซิการ์ด้วย  ถึงแม้ว่าผมจะเคยเห็นพี่เซ็นสูบบุหรี่บ้างบางครั้ง  แต่สำหรับพี่คิวและพี่ฟ้าแล้วผมไม่เคยเห็นว่าพี่ทั้งสองคนแตะบุหรี่เลยแม้แต่ครั้งเดียว  การที่พี่คิวสูบของอะไรแบบนี้ด้วยทำให้ผมค่อนข้างตกใจเหมือนกัน
“คิว..นี่กูเอาไปข้างนอกนะ” พี่เซ็นชูกล่องซิการ์กล่องหนึ่งขึ้น
“นั่นของแพงนะ” พี่คิวพูดด้วยสีหน้าคงเดิม  เป็นสีหน้าที่ต้องการบอกให้รับรู้ว่า “ไม่ให้”
“หึ..แล้วที่ตัดซิการ์ล่ะ” พี่เซ็นตัดบทเสียเอง  พี่คิวหันกลับไปและโยนของที่อยู่ในมือของตนให้กับพี่เซ็น
“มึงไม่ขว้างใส่หน้ากูเลยล่ะ” อีกฝ่ายที่เกือบรับไม่ทันว่าให้
“ที่จริง..กูตั้งใจขว้างใส่หน้ามึงน่ะ แต่มึงเก่งนะ..รับได้ด้วย” พี่คิวพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“หึหึ” พี่เซ็นกับอีวานยืนหัวเราะ  ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินออกจากห้องครัวไปพร้อมกัน
“อ่ะกัส..Montecristo อาบอกให้เอาไปเป็นของฝากวันปีใหม่ให้พ่อน่ะ” พี่คิวเดินมาแล้วยื่นกล่องๆหนึ่งให้พี่กัส  ผมเดาว่านี่คงจะเป็นซิการ์ด้วยเหมือนกัน  อีกมือของพี่คิวยังถือซิการ์ที่จุดเรียบร้อยแล้วอยู่ในมือของตัวเอง
“ขอบ..ขอบคุณครับพี่คิว” พี่กัสยิ้มกว้างและรีบยกมือไหว้ก่อนจะรับกล่องนั่นมากอดไว้ด้วยความดีใจ  พี่คิวเหลือบมองมาที่ผม  ผมรีบก้มหน้าลงจับนู่นจับนี่จนพี่คิวเดินออกจากห้องครัวไป
“ต้องถูกใจพ่อมากแน่ๆเลย กล่องนี้น่ะ..เกือบห้าหมื่นเชียวนะ” พี่กัสพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพร้อมกับชูกล่องขึ้นเหนือหัว
“ห๊า!!” ผมร้องเสียงหลงในทันทีที่ได้ยินราคา  พี่กัสเปิดกล่องนั่นออกช้าๆ  ผมมองตามด้วยความตื่นเต้นไปด้วยอีกคน
“ของที่ทำให้เสียสุขภาพแบบนี้นี่นะฮะเกือบห้าหมื่น” ผมชี้ไปอย่างคาดโทษ
“หึ..อาฟ้านี่ฉลาดรู้ใจคนจริงๆนะ” พี่ซีหัวเราะ
“พี่คิวน่ะ สูบซิการ์ด้วยเหรอฮะ แล้วบุหรี่ล่ะ” ผมถามเสียงเบา  ผมเสียความรู้สึกนิดหน่อยที่ไม่ทราบมาก่อน
“อ๋อ..บุหรี่ไม่สูบหรอก ส่วนซิการ์ชอบสะสมน่ะ..นานๆครั้งพี่คิวถึงจะสูบซิการ์นะ อย่างงานปาร์ตี้ไรเงี้ย พี่คิวเคยบอกว่า..ซิการ์กับวิสกี้ มันเป็นของคู่กัน” พี่ซีเลียนแบบน้ำเสียงของพี่คิวประกอบด้วย 
กว่าเราจะทำซิลเวอร์ ฟิซซ์ได้ใช้เวลาค่อนข้างนานเพราะเราทำไม่ค่อยเก่ง  หลังจากที่ทำเสร็จก็กลับไปนั่งข้างนอกต่อ  เรานั่งคุยแลกเปลี่ยนเรื่องนู้นเรื่องนี้กันเรื่อยเปื่อย  ปาร์ตี้เล็กๆนี้ไม่ค่อยมีอะไรมาก  นอกจากอาหารนานาชาติที่มีให้เลือกอย่างกับอยู่ในภัตตาคารแล้วก็มีเสียงเพลงคลอเบาๆและบรรยากาศดีๆ
“คุณคะ คุณเชอร์เบ็ตกับคุณบัตเตอร์มาแล้วค่ะ” ป้านิดเดินมาบอก
“อา..พี่คิว!!” เสียงเจี๊ยวจ้าวดังมาแต่ไกล  เชอร์เบ็ตกับบัตเตอร์วิ่งเข้าใส่พี่ฟ้าทันที
“หึหึ..ไง” พี่ฟ้ากอดตอบทั้งสองคน  ผมหันไปมองพี่คิวที่กำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินตรงไปหาน้องทั้งสอง
“วันนี้คุณแม่บอกว่า นอนที่นี่ได้ฮะ” น้องบัตเตอร์พูด
“ใช่ๆ..เชอร์เบ็ตจะนอนกับพี่คิว” พี่คิวก้มลงอุ้มน้องเชอร์เบ็ตขึ้น
“อ่าว..งั้นอาก็นอนคนเดียวน่ะสิ” พี่ฟ้าทำหน้างอเรียกร้องความสนใจ
“งั้น..งั้นบัตเตอร์นอนกับอาก็ได้ครับ” บัตเตอร์มีสีหน้าลังเล  คงเพราะอยากจะนอนกับพี่ชายของตนมากกว่า  ผมนั่งยิ้ม  นี่เป็นภาพที่น่ารักที่ผมรู้สึกว่าผมเอื้อมไปแบบที่น้องเชอร์เบ็ตกับบัตเตอร์ทำไม่ได้
“พี่คิวนี่เหมือนจะแข็ง..แต่ก็ยอมสองคนนี้นะ หึ” พี่หมีพูดขึ้นลอยๆ  มีเพียงผมที่นั่งใกล้พี่หมีที่สุดที่จะได้ยิน
“ส่วนบัตเตอร์นี่ก็สุดๆ..ใครก็เอาไม่อยู่” พี่หมีส่ายหัว
“พี่หมีไม่ชอบเด็กเหรอครับ” ผมยิ้มถาม
“ก็..ไม่เชิง เอ่อ..อยู่คนเดียวก็สบายดี ว่าไหมล่ะ” พี่หมีตอบไม่เต็มปากเต็มคำเท่าไหร่
“แล้ว..เด็กอย่างพี่กัสล่ะ” ผมแซว
“นั่นมันคนละเด็กกัน” พี่หมียิ้มเจ้าเล่ห์
“หึ..” ผมหัวเราะ  พี่หมีไม่ปฏิเสธในคำแซวของผมสักคำ  ความสงสัยเริ่มมีมากขึ้นในเรื่องของพวกเขา  แต่ดูเหมือนทุกคนต้องการให้เป็นปริศนาซะเหลือเกิน  ผมจึงเลือกไม่ถามเสียจะดีที่สุด  มันเหมือนกับว่า..คุณควรดูพัฒนาการของพวกเราดีกว่านะ..ประมาณนั้น
ผมนั่งมองนาฬิกาเป็นพักๆ  นี่เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว  พี่ฟ้ามีของขวัญมาให้ทุกคนจับด้วย  เป็นของขวัญที่พี่ฟ้าเตรียมไว้ให้ทั้งหมด  ห่อไว้เรียบร้อย  เพียงแค่เราเป็นคนจับเท่านั้นว่าจะได้เบอร์อะไรและจะได้ของอะไรไป  เห็นว่าจะจับกันหลังเที่ยงคืนแต่ผมคงต้องกลับก่อน  ตอนนี้ผมจึงรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก..
“อกเป็ดราดซอสเมื่อไหร่จะได้นะ” พี่ฟ้าบ่มพึมพำ  บนตักมีน้องเชอร์เบ็ตนั่งอยู่ด้วย
“เดี๋ยวเค้กไปดูให้ครับ” ผมบอกและรีบลุกขึ้น
“ขอบคุณครับ” พี่ฟ้ายิ้มตอบ  ผมเดินเข้าไปในบ้าน  ระหว่างทางต้องผ่านโต๊ะของพี่คิวด้วย  ผมเหลือบมองไปที่โต๊ะนั่น  ถึงพี่คิวจะไม่ค่อยยิ้มแต่พี่เขาก็ดูมีความสุขดี  แต่ก็ดีแล้ว..ก็ดีแล้วนี่ครับ
“กัสไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันคือเรื่องจริง” พี่กัสพูด  ผมชะงักอยู่ที่ประตูทางเข้าห้องครัว  พี่กัสกับพี่ซียืนคุยอยู่ตรงกลางห้อง
“เชื่อเถอะ..ที่จริงพี่ได้ยินข่าวนี้จากวงในมาสักพักแล้วล่ะ พอถามพี่เซ็น พี่เซ็นก็ตอบปัดอยู่ได้อ่ะ..น่ารำคาญ” พี่ซีบ่น
“ก็เหมาะกันดีอยู่หรอกนะครับ แต่กัสไม่คิดว่าคนอย่างพี่คิว..จะยอม แต่งงาน” พี่กัสพูดเสียงเบาลง  หัวใจผมแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อได้ยินอย่างนั้น  หน้าของผมร้อนและรู้สึกตัวชาไปทั้งตัว
“งั้นแสดงว่าทั้งพี่เซ็นและพี่ฟ้าก็คงรู้ดีสินะครับ”
“อื้อ..ก็พวกไฮโซเพื่อนๆของพี่ฝันน่ะ รู้..แถมกระจายข่าวทั่วไปหมด ยิ่งเรื่องสินสอดนะรู้ดีกว่าคนให้อีกมั้ง”
“เมื่อเย็นที่กัสได้ยินพี่ฝันพูดเรื่องของชำร่วยวันงานแต่ง กัสนึกว่ากัสหูฝาดไปซะอีก..เลยต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ส่วนพี่คิวกับพี่ฝันก็ไม่ได้พูดอะไร กัสถึงว่าทำไมบรรยากาศมันแปลกๆไป”
“แล้วพี่คิวทำหน้ายังไงเหรอ” พี่ซีถาม
“ก็..นิ่งๆ เหมือนเคยแหละครับ”
“เฮ้อ..” ทั้งสองคนถอนหายใจพร้อมกัน  ผมที่ยืนอยู่ตรงนี้แทบขาอ่อน
“พี่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..แต่เห็นว่าจะแต่งให้เร็วที่สุดล่ะนะ กำหนดงานหมั้นแน่นอนแล้ว..ถึงได้เป็นข่าวขึ้นมา คุณลุง..พ่อของพี่คิวน่ะ คงจะรีบจนแทบทนไม่ไหว”
“แต่..พี่ซีก็ไม่คิดเหมือนกันเหรอครับ ว่า เอ่อ..พี่คิวกับเค้กน่ะ เอ่อ..แบบว่า บรรยากาศมันไม่เหมือนตอนอยู่กับเรา สัก..เท่าไหร่ เหอะๆ” พี่กัสพูดเสียงเบาอย่างตะกุกตะกักเหมือนไม่มั่นใจต่อสิ่งที่ตนเองพูดนัก
“อืม..ไม่รู้สินะ บรรยากาศของพี่คิวตอนที่อยู่กับเค้ก คล้ายกับตอนที่อยู่กับพี่ปรายน่ะ..ถึงจะมีอะไรหลายอย่างแตกต่างกันมาก อาจจะดูแปลกตาไปบ้าง..แต่พี่คิวก็เป็นพี่คิวในแบบที่ไม่ได้เป็นต่อคนอื่น ปกติพี่คิวแคร์ใครซะที่ไหนล่ะ..ขนาดคนที่สนิทกัน ยังห้ามล้ำเส้นเกินความจำเป็นเลย” พี่ซีพูด
“พี่ว่าเค้กก็คงชอบพี่คิวแหละ” พี่ซีบอก  ผมอึ้งกว่าเดิม  เรื่องราวของผมกำลังเป็นที่พูดคุยไปแล้ว  ผมรู้ว่าพี่เขาเพียงพูดเพื่อแสดงความคิดเห็นต่อกัน  ไม่ได้ต่อว่าหรือนินทาผม  แต่ผมกำลังรู้สึกเหมือนกับว่าผมช่างน่าสมเพชชะมัด  นี่ถึงขนาดทำให้พวกพี่เขาพูดถึงผมด้วยน้ำเสียงสงสารผมได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ
“เค้กคงยังไม่รู้เรื่อง” พี่กัสพูดเสียงเบา
“แต่พี่สังเกตเห็นว่าสองคนไม่ได้คุยกันมาสักพักแล้วนะ เค้กก็ดูซึมๆ..ส่วนพี่คิว อารมณ์ครึ่งๆกลางๆ..ให้บรรยากาศแบบอึมครึมเป็นบ้า”
“หึ..” พี่กัสหัวเราะ
“แต่ก่อนพี่คิดว่า ถ้าพี่คิวไม่เจอใคร..พี่ฝันนี่แหละ คงเหมาะที่สุดแล้ว ทุกคนก็ยอมรับด้วย..แต่ดูเหมือนสถานการณ์มันจะเปลี่ยนไปนิดหน่อยแฮะ ไม่มีใครยอมพูดอะไร..เราก็เด็ก จะไปแสดงความคิดเห็นหรือถามก็ไม่ได้ ยิ่งพี่เซ็นนะ ไม่ยอมหลุดปากพูดอะไรสักคำ ขานั้นน่ะรักพี่คิวจะตาย..ทุกคนต่างดำเนินชีวิตเหมือนกับอะไรๆมันปกติดีจนพี่รู้สึกว่า เฮ้อ..ตกลง พวกคุณโอเคนะ” พี่ซีผายมือไปมาทำท่าเหมือนไม่เข้าใจ
“เค้าคงโอเค..เรานี่แหละครับที่สงสัยจนไม่โอเค” พี่กัสพูดแกมหัวเราะ
“นั่นสิ..ยกเค้กไปเถอะ เดี๋ยวได้โดนสงสัยกันพอดี” พี่ซีบ่น  ผมรีบหลบมาอยู่อีกฝั่งของห้อง  ยืนรอจนพี่ซีและพี่กัสเดินออกจากห้องครัวไป  ผมยืนอยู่สักพักเพื่อเรียกสติตัวเองให้กลับมาก่อนจะเดินเข้าครัว  มีอาหารวางอยู่บนเคาร์เตอร์อยู่สามสี่อย่าง  ผมหยิบจานอกเป็ดราดซอสสองสามจานใส่ถาดและถือออกมา
“มาแล้วครับ” ผมยิ้มบอก 
“มาแล้วววว” พี่ฟ้ายิ้มให้น้องเชอร์เบ็ต 
พี่ซีและพี่กัสจ้องหน้าผมและทั้งสองคนหน้าหงอยลง  ผมยิ้มให้ทั้งคู่เพื่อให้ทั้งคู่สบายใจ  ตอนนี้พวกพี่เขาคงกำลังสงสัยว่าผมคงได้ยินเรื่องทั้งหมดหมดแล้วหรือเปล่า  ผมที่กำลังทำตัวเองให้ปกติเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลยก็คงกำลังหลอกพวกพี่เขาเพื่อให้พวกพี่เขาหลอกตัวเองเหมือนกันว่าผมนั้นไม่ได้ยินอะไรเลย
“จับสลากก่อนเลยสิ เค้ก..กัสแล้วก็หมีน่ะ จะได้รีบกลับ” พี่ฟ้าบอก
“ดีฮะ” พี่กัสลุกขึ้นปรบมือ
“มาเร็วเค้ก” พี่กัสลุกมาจับแขนผมไป  ผมลุกขึ้นตาม  พี่กัสจูงมือของผมไปที่โต๊ะจับสลาก  พี่ฟ้าและพี่หมีเดินตามหลังมาด้วย
“ดูสิว่าใครจะได้อะไร” พี่ฟ้าลูบหัวผมกับพี่กัสไปมา 
“เค้กจับก่อนเลย..น้องเล็กไง” พี่กัสยื่นกล่องมาให้
“ขอบคุณครับ” ผมก้มหัวให้และล้วงมือเข้าไปในกล่องก่อนจะหยิบกระดาษสลากออกมา
“เบอร์เจ็ดครับ”
“เบอร์เจ็ด!” พี่ฟ้าอุทานเสียงดังจนทุกคนตกใจ  แล้วอยู่ๆก็กลับมาทำหน้าตาปกติก่อนจะเดินไปหยิบกล่องของขวัญมาให้ผม
“โห..ใหญ่จัง” พี่กัสพึมพำมองมาที่กล่อง  ผมยกมือไหว้พี่ฟ้าและรับมาถือไว้
“ในนี้มีของขวัญที่คิวซื้ออย่างนึงน่ะ ส่วนเซ็นก็ซื้ออีกอย่างนึง..นอกนั้นพี่เป็นคนเลือกซื้อเองกับมือทั้งหมดเลย แต่เสียใจด้วย..กล่องนี้ เอ่อ..” ผมยืนฟัง  ใจเต้นตึกตักเพราะเริ่มลุ้นไปกับคำพูดของพี่ฟ้า
“ไอ้คิวซื้อน่ะ” พี่ฟ้าปัดมือไปมาพร้อมกับหัวเราะเหมือนไม่อยากจะหัวเราะเสียเท่าไหร่
“เหอะ..งั้นเหรอครับ” ผมยิ้มแหยก้มลงมองกล่องของตัวเอง
“พี่ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน แต่ยังไงก็..สุขสันต์วันปีใหม่นะครับ”
“ขอบคุณครับ เอ่อ..ฝากบอก เจ้าของด้วย”
“ครับ”
“งั้นกัสจับแล้วนะ” พี่กัสไม่พูดเปล่าแต่กลับล้วงมือเข้าไปในกล้องเพื่อจับสลากขึ้นมา
“เบอร์หนึ่ง” พี่กัสยิ้มกว้าง
“อ่ะ..นี่ครับ” พี่ฟ้ายื่นของให้
“ห๊ะ..เล็กจังอ่ะ” พี่กัสรับไป  หน้าหงอยอย่างผิดหวัง
“ไอ้เด็กนี่ ขี้บ่นจริง..แกะก่อนสิค่อยบ่น” พี่ฟ้านำกล่องของขวัญเคาะหัวพี่กัสอย่างเบามือ
“ค้าบ..ขอบคุณนะฮะ รักพี่ฟ้านะ” พี่กัสเขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มพี่ฟ้าทันที
“ครับ พี่ก็รักครับ” พี่ฟ้าหอมแก้มพี่กัสตอบ 
“เบอร์ห้า” พี่หมีพูดขึ้นทำให้พวกเราหันไปสนใจพี่หมีที่จับสลากได้เรียบร้อยแล้ว
“นี่..” พี่ฟ้ายื่นกล่องให้
“ขอบคุณ...ครับคุณบอส” พี่หมีแสยะยิ้มด้วยท่าทางกวนอย่างเคย
“ย่ะ” พี่ฟ้าเบะปากให้
“หึ..กลับกันเถอะ” พี่หมีบอก  พี่หมีและพี่กัสร่ำลาพวกพี่ๆคนอื่นๆ  ผมเองก็ด้วย  แต่ผมลาเพียงแค่โต๊ะที่พวกพี่ซีนั่งอยู่เท่านั้นและเดินออกมายืนรอพี่กัสกับพี่หมีตรงทางออกของสวน
“ป่ะ” พี่กัสเดินเข้ามาจับแขนผมไป
“พี่ช่วยถือไหม” พี่หมีถามผม
“ไม่เป็นไรครับ”
“อะไรอ่ะ..กล่องใหญ่จัง ส่งข้อความมาบอกพี่ด้วยนะว่าอะไร อยากรู้อ่ะ” พี่กัสบอก
“ยุ่งเรื่องคนอื่นจริง” พี่หมีบ่น
“ก็อยากรู้อ่ะ” พี่กัสขึ้นเสียง  พี่หมีส่ายหัวและเดินหนีไปที่รถยนต์ของตัว  ผมนั่งด้านหลังส่วนพี่กัสนั่งด้านหน้าข้างคนขับ..

= = = = = = = =

“สเมิร์ฟส์” ผมจ้องมองตุ๊กตาสเมิร์ฟส์ตัวสูงประมาณหนึ่งเมตรที่ผมเพิ่งหยิบออกมาจากกล่อง
“หึ..สเมิร์ฟส์งั้นเหรอ คิดอย่างอื่นไม่เป็นรึไงนะ” ผมหัวเราะมองตุ๊กตาอย่างเหนื่อยใจ


ตื๊ด ๆ  ๆ


ข้อความเข้า __ = พี่กัสจัง ^^ =

~พี่ได้ไอพอตแหละ รุ่นใหม่ล่าสุดเลย เค้กได้อะไรเหรอ ^o^~

ผมอมยิ้มกับข้อความจากพี่กัสที่ยังดูร่าเริงไม่เปลี่ยน  ผมส่งกลับไปว่า..ได้สเมิร์ฟส์ครับ..เท่านั้น  ไม่ถึงห้านาทีข้อความก็ตีกลับมา

~น่ารักอ่ะ อยากได้บ้างจัง..งั้นพี่ไปนอนแล้ว สวัสดีปีใหม่นะ..จุ๊บๆ~

ผมส่งข้อความกลับไปว่า..สวัสดีปีใหม่ครับ ฝันดีครับ..หลังจากนั้นไม่มีข้อความจากพี่กัสอีก  มีข้อความจากแก้ว  พีทและแจ๊คที่ส่งมาอวยพร  ผมส่งกลับไปก่อนที่จะเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว  เปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวเข้านอน
ผมหยิบตุ๊กตาสเมิร์ฟส์ตัวนี้ไปวางไว้บนหัวเตียง  ตัวมันใหญ่แต่ไม่ถึงกับใหญ่มาก  แต่ก็ทำให้พื้นที่บนเตียงของผมดูแคบลงไปถนัด  ผมนั่งลงตรงหน้ามัน
“ไอ้บ้า..มองหน้าอยู่ได้” ผมคงจะบ้าไปแล้ว  ที่มัวแต่มานั่งว่าตุ๊กตาอยู่แบบนี้  นี่พี่เขากะจะเข้ามาอยู่ในทุกมุมของชีวิตผมเลยหรือยังไงนะ..
“ไอ้ตุ๊กตาบ้า คนซื้อก็บ้าด้วย..”
~ฉันไม่ต้องการให้คิวสนิทกับใคร ที่ฐานะแตกต่างกันมากขนาดนี้..มันดูจะไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ เธอว่าไหม~
~ถ้าฉันจะต้องทำหน้าที่ของเพื่อนให้ดีที่สุด หรืออนาคตอาจจะได้เป็นมากกว่าเพื่อน นั่นหมายถึง..คิวต้องเฟอร์เฟคที่สุด นั่นคือสิ่งที่คิวเคยเป็น และจะต้องเป็นตลอดไปด้วย~
“อึก...” ผมไม่รู้ตัวว่าผมคว้าสเมิร์ฟส์มากอดตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่ตอนนี้มันอยู่ในอ้อมกอดของผมแล้ว  มันเป็นของผมเพียงคนเดียว  เป็นของผมเพียงคนเดียวเท่านั้น..
~เห็นว่าจะแต่งให้เร็วที่สุดล่ะนะ~
~เห็นว่าจะแต่งให้เร็วที่สุดล่ะนะ~

..................>>>><<<<..................

[changasa@hotmail.com]

จิ้มๆๆ ยิ่งอ่านยิ่งเศร้าแทนเค้กจัง T T

[ALittleN]

ทำไมพี่คิวจะแต่งงานหละ โอ๊ยยยยย 

[ChiOln]

โอ๊ยยยยย สงสารเค้ก ToT

[nn~~NN]

เอามีดมาแทงกันเหอะค่ะบี้ 

[iiดาวพระสุขლii]

เศร้าอะ 

[Tiamo_jamsai]

       เปนเรื่องเข้าใจ ผิด:ใช่ไหม:พี่บี้หลอกคนอ่ายุใช่ไหม                               ::oooo:::                 

[maxiez2p]

จิ้มๆ เรียนเสร็จจะมาอ่านนน ><

[iyng1338]

พี่คิวววว

[wapview]

พอเถอะ คนอ่านช้ำใจไม่ไหวแล้วนะ 

จีบ อีวานมันเลย พี่เซ็นก็ได้ ปล่อย อีคิวมันไปเลย อ็ากกกกกกก

[N.T.❁]

ลาออกมั้ยเค้ก?
อยู่ต่อไปก็มีแต่ต้องรับรู้ ต้องเห็น ต้องเจ็บไปเรื่อยๆ
ถอยออกมาเพื่อรักษาความเป็นตัวเราไว้ไม่ดีกว่าเหรอ?
เจ็บตอนแรก แต่เดี๋ยวมันก็คงเบาบางลงไปเอง

คนเค้าไม่ได้รักกัน แต่งกันไปก็คงไม่มีความสุข
เราไม่รู้ว่าพี่คิวคิดอะไร แต่การนิ่งเฉยไม่ทำอะไรเลย ปล่อยให้มันเป็นไปเรื่อยๆโดยไม่เคลียร์แบบนี้
ทนไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก...
ถ้าเรื่องมันจะลงเอย หรือจะคู่กับเราแล้ว เดี๋ยวเค้าก็คงมาหาเค้กเองแหละ

เฮ้อออออ 

[TRFNMAE]

ง่ะ...แต่งงาน? อะไรยังไง โศก T^T

[pochu52]

ไม่ว่าพี่คิวจะทำเพราะอะไร แต่ตอนนี้น้องเค้กตัดใจเถอะเรา เฮ้อ!!!

[ปลาทองสีชมพู]

โหหหหหหหหหหห..บาดใจ บาดใจ จิงๆ
ทำไมดูเหมือนมีเรื่องอะไรไม่รู้เข้ามากมากมายเลยอะ เรื่องของคิวเนี๊ย???
แล้วเค้กจะไหวม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
 

[aorpp]

แอ๊งค์ เค้าจุกอก 

[mamacub]

เอาแบบเคลียร์ๆเลยพี่คิวปากหนักอยู่ได้ รู้ทั้งรู้ว่าเค้กคิดยังไงแทนที่จะบอกไป ใจร้ายกับเค้กเกิ๊น 

[JJHJJH]

นอยด์ว่ะ เอามีดปักกลางกะโหลกสเมิร์ฟส์ไปเลย
โดนของรึเปล่าพี่คิว บ้าไปละ >"<

[nutsumi]

เปนตอนที่อ่านแล้วน้ำตาไหลอีกแล้วอ่ะ เมื่อไหร่จะหายไปซักทีน่ะ ไอความรู้สึกหน่วงๆแบบนี้ เจ็บแทนเค้กเลยTT

มาต่ออีกเร็วๆน้า

[Noo_Patchy]

  ร้องไห้เป็นเพื่อนเค้ก แต่เช้า สงสารเค้กมาก 

[pak_kikkok]

โอ้ย น้ำตาจะแตก สงสารน้องเค้กจังเลยอ่ะ 

พี่คิวก็นะ อยู่ดีๆ จะไปแต่งงานเฉยเลยอ่ะ ไม่ยอมๆ ๆ ๆ  ๆ 

แต่ชอบพี่หมีอ่ะ  น่ารักจริงๆเลย คุณพี่คนนี้   

ของขวัญปีใหม่นี้แอบทั้งดีใจ ทั้งสะเทือนใจไปพร้อมกันเลย เหนื่อยแทนเค้กอ่ะ   

ความรักมักมีอุปสรรค์เนาะ อดทนหน่อยนะค่ะน้องเค้ก

พี่คิว อย่าไปแต่งงานนะ เค้ากลัวเค้กเป็นม่ายอ่ะ (ยังจะมาขำอยู่ เค้าเศร้ากันจะแย่ละ) 


แต่ตอนนี้ชอบมากเลยตอนที่เค้กอยู่กับคุณแม่อ่ะค่ะ แล้วบอกว่าแค่มีเค้กคนเดียวก็พอแล้ว น่ารักไปนะเด็กคนนี้
คุณพี่ฝันนี้ก็จะกินพี่คิวให้ได้เลยใช่ไมค่ะ ร้ายนักน่ะ   

[Ja-Jah Suwanun]

พี่คิววววจะแต่งงานนนนนน 

ชั้นจะบร้าาาาาา 

เค้กน่าสงสารอีกแร้วววววว เศร้าๆ 

[jimmyFG]

แต่งแบบนี้ฆ่ากันเลยไหม 

[A_THan]

เจ็บ!!!


มาก!!!