หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[wiseducky]

กำลังเริ่มเผยความรู้สึกแล้ว 
เก็ทเอทุกวิชานะคะ โชคดีค่ะ
แล้วมาต่อเร็วๆเน่อ 

[Poseidon]

คิดถึงพี่คิวจังเลย

[Pupay]

คิดถึงพี่คิวกับน้องเคกจังเลยค่ะ 

[bow55]

คาใจ....พี่คิวจะพาเค้กไปไหนล่ะ พาไปดูตินติน ที่บอกว่าจะไปดูกับฝันหรือเปล่า?

คำถามนั้น....คาใจตั้งแต่วันนั้น และผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว ก็ยังคาใจอยู่


เบบี้...สอบเป็นไงบ้าง ทำได้รึเปล่า คิดถึงเบบี้จัง

---เมื่อไหร่หนอที่เธอจะกลับมา---

[Romance]

      มันคิดถึง คิดถึงงงงงง เสมอออออ กระซิก ๆ
 

[snice_cz]

ตอนนี้ไม่ไหวแล้วอ่พี่เบบี้ พี่คิวน่ารักเกินไปอ่ะ แทบละลายถ้าเป็นเค้ก )

[skysky]

เบบี้ สู้ๆนะ เราก็รออ่านต่อไป 

[Dee15]

คิดถึง เบบี้
คิดถึง พี่คิว น้องเค้ก 
ขอบคุณสำหรับ เรื่องราวความรัก ของ คิวและเค้ก 
ส่งกำลังใจให้ คุณเบบี้นะคะ 

[A_THan]

มานั่งรอ รอ รอ...อย่างมีความหวังค่ะ อิอิอิ

รักคิวเค้กง่ะ 

[HETATaughT]

คิดถึงเค้กจัง พี่คิวด้วย

[THiiCHA]

เอาจริงน่ะ

หายไปนานจริงๆด้วยยย

โฮ ดิ้นๆๆๆๆๆๆๆ TT

[ordinarykwon]

 :really2:เข้ามารออย่างใจจดใจจ่อ น้องเบบี้จ๋า สอบเป็นไงบ้างทำได้หรือเปล่า สู้ๆนะหนู
คิดถึ๊ง คิดถึง

[เบบี้]

~42~

5..4..3..2..1..0 !
“ห้าโมงแล้ว” ผมยิ้มให้กับนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง  ผมนั่งรอพี่คิวโดยไม่ได้โทรไปหาทั้งๆที่จริงแล้วผมเลิกเรียนตั้งแต่สี่โมงกว่าๆแล้วละครับ  ด้วยเพราะพี่เขานัดห้าโมง  ดังนั้นผมก็จะรอจนกว่าจะห้าโมง  ผมไม่อยากโทรไปก่อนกลัวว่าพี่เขาจะทำธุระอยู่  หรืออาจจะยุ่ง  หรือเราอาจจะดูกระตือรือร้นออกหน้าออกตาเกินไปเสียหน่อย  แน่นอน..ผมตื่นเต้นจนแทบบ้าอยู่แล้ว


ตื๊ด  ๆ  ๆ


สายเข้า __ = พี่คิวปิด -*- สุดโหด =
“ฮะ” ผมกดรับสายแทบจะในทันที
“........................” ปลายสายเงียบสนิท
“ฮัลโหล พี่คิวครับ” ผมเรียก
“เรียนเสร็จรึยังน่ะ ไหนบอกเลิกเรียนสี่โมงไม่ใช่รึไง” อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ขอโทษฮะ..เสร็จแล้วครับ พี่อยู่ไหนเหรอ”
“ที่จอดรถของอาจารย์คณะนิติ” พี่คิวตอบ
“ที่จอดรถ ของอาจารย์ คณะนิติ” ผมเรียบเรียงคำพูดของพี่คิวด้วยความสงสัย  ที่จอดรถของอาจารย์แล้วพี่คิวไปจอดที่ตรงนั้นได้ยังไงกัน  เขาห้ามจอดไม่ใช่หรือไง..
“เร็วล่ะ ให้เวลาห้านาที” พี่คิวพูด
“ฮะ” ผมรีบตอบ  พี่คิวตัดสายไป 
ผมรีบวิ่งไปหาลุงยามที่ยืนอยู่ไม่ไกลเพื่อที่จะถามว่าตึกคณะนิติศาสตร์ไปทางไหน  ผมเคยไปเมื่อนานมากแล้วแต่ไม่เคยได้ไปแถวลานจอดรถของอาจารย์สักครั้ง  พอรู้ทางเรียบร้อยดีแล้วผมจึงรีบวิ่งไปในทันที  แต่พอใกล้ถึงลานจอดลงก็ต้องเปลี่ยนจากวิ่งเป็นเดินเร็วแทน  ผมกลัวว่าจะดูเปิดเผยว่าอยากมาหามากไปหน่อยนะครับ  ผมเห็นพี่คิวยืนอยู่ที่ท้ายรถคันหนึ่งและผมก็ต้องหยุดชะงัก  พี่คิวละสายตาจากหนังสือพิมพ์บางกอกโพสต์ที่อ่านอยู่ขึ้นมามองหน้าผม
“.......................” ตาผมสะดุดเข้าที่รถของพี่คิวเมื่อหันมาสังเกตเห็น  และในตอนนี้ผมกำลังอึ้งกับรถคันที่อยู่ตรงหน้าของผม  จากการที่ผมไปบ้านของพี่ฟ้าบ่อยครั้งมากขึ้น  ผมแทบจำรถของพี่ฟ้าได้เกือบทุกคันถึงแม้จะจำสับสนกับรถของพี่เซ็นบ้าง  ผมเคยนั่งนับรถที่บ้านพี่ฟ้าและจำได้ขึ้นใจเลยว่าพี่ฟ้ามีรถยนต์ถึงสิบคันจอดเรียงอย่างกับเป็นผู้ผลิตรถเองก็ไม่ปาน  มีตั้งแต่รถเก๋งไปถึงรถสปอร์ตสุดหรูไปจนถึงรถตู้  เรียกว่าครบครันพร้อมรบในทุกสถานการณ์  แต่เท่านี้ยังไม่รวมโรงรถเล็กๆที่มีไว้สำหรับเก็บรถมอเตอร์ไซด์และรถกระบะอีกหนึ่งคันสำหรับรถของคนใช้ในบ้านหรอกนะครับ
แต่รถสปอร์ตคันนี้ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย  ไม่รู้จักยี่ห้อของมันด้วยว่าคือยี่ห้ออะไร  แต่จากสีและรูปทรงกับออร่าที่แผ่ไปทั่วจนทำให้รถยนต์คันอื่นๆในที่นี้ดูหมองและดับไปถนัด  ทำให้ผมรับรู้ได้เองว่ามันคงมีราคาแพงมากถึงมากที่สุด
“นายเคยได้ยินไหม” พี่คิวพูดขึ้น  ผมสะดุ้ง  ละสายตาจากรถหรูนั่นเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่คิว
“If you're early you're on time, if you're on time.....you're late” พี่คิวพูดภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงผู้ดี้ผู้ดี  ผมชะงักไปเกือบสิบวินาทีเพราะสำเนียงของพี่คิวดีเกินไป  คนไทยแท้อย่างผมฟังไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกนะครับ  สมองของผมประมวลกับประโยคที่ว่า  รับรู้  ทำความเข้าใจและตีความหมายก่อนที่จะแสยะปากอย่างหมันไส้กับท่าทางของคนตรงหน้า
“ผมก็ออน ไทม์อยู่นี่ไงครับ” ผมตอบกลับหน้าตาย
“บ่นเป็นตาแก่ไปได้”
“เถียงงั้นเหรอ” พี่คิวทำหน้าเข้มใส่
“เปล่า” ผมตอบเสียงเบาลง  น่ากลัวอ่ะ..
“นายสาย” พี่คิวพูด
“แค่ห้านาทีเอง” ผมว่า
“นายบอกจะเลิกเรียนเกือบสี่โมง ฉันเผื่อเวลาให้ห้าโมง นายยังมีหน้ามาเถียงฉันอีกเหรอ” ผมหุบปากเงียบในทันที  ถ้าขืนบอกไปว่าที่จริงนั้นเลิกตั้งนานแล้ว  ผมจะต้องถูกถามแน่ๆว่าทำไมผมถึงมาสาย..
“ขึ้นรถสิ” พี่คิวสั่ง
“ม..ไม่” ผมพูดตะกักตะกัก  อยู่ๆสติก็กลับมา ณ จุดๆเดิมอีกครั้ง
“คันนี้..รถคันนี้งั้นเหรอครับ ที่เราต้องไปด้วยกัน” ผมชี้  ทั้งๆที่แน่ใจดีแต่กลับรู้สึกว่า  มันอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงก็ได้
“ใช่” พี่คิวพยักหน้า
“ท..เท่าไหร่อ่ะฮะ” ผมถามตะกุกตะกักด้วยความสงสัย  พี่คิวหันหน้ากลับไปมองรถยนต์ของตนเอง
“สิบสี่ล้าน..ประมาณนั้น มั้ง” พี่คิวตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับราคาอันสูงเฉียดฟ้านั่น
“สิบสี่ล้าน!!”
“นายจะตะโกนให้มันได้อะไร” พี่คิวบ่นคิ้วขมวดในทันที
“เค้ก เค้ก..เค้กไปขึ้นแท็กซี่ล่ะ เจอกันนะครับ” ผมหันหลังก้าวเดินหนี  ผมก็ไม่รู้ว่าผมเดินหนีทำไม  แต่เหตุผลอันดับหนึ่งคือ..ผมไม่กล้าขึ้นไอ้รถบ้าราคาแพงกว่าบ้านของผมนั่นหรอกนะครับ..แง่ง~
“โอ๊ะ” ผมร้อง  ตัวเซไปตามแรงดึงจากพี่คิว
“ไป..ขึ้น..รถ” พี่คิวย้ำพูด  สายตาจ้องผมเหมือนบอกว่านี่เป็นคำสั่งเด็ดขาดอีกแล้ว
“แต่ แต่..มัน เค้ก” ผมทำหน้าลำบากใจให้พี่คิวเห็น  ผมอยากให้พี่เขารับรู้ว่าผมไม่อยากขึ้นจริงๆ  ผมทำตัวไม่ถูกหรอก  แค่รถคันอื่นของพี่คิวเวลาที่ผมต้องนั่งไปด้วยผมยังรู้สึกเกร็งเลย  นับประสาอะไรกับคันนี้ล่ะ
“จิ้..” พี่คิวจิปากอย่างอารมณ์เสีย  มือกำแขนผมแรงขึ้นกว่าเดิมและออกแรงดึงผมไป  ผมต้องเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่อยากขึ้นอ่า” ผมดิ้นไปมาเมื่อเห็นว่าพี่คิวเปิดประตูรถให้
“นายปัญญาอ่อนรึไง” พี่คิวกัดฟันพูด  คิ้วเริ่มเข้ามาชนกันด้วยความไม่พอใจ
“ก็มันแพงนี่ครับ แพง แพง แพง ๆๆๆๆ..แพงกว่าบ้านเค้กตั้งสามเท่าสี่แน่ะ เค้กไม่เคยขึ้น! เค้กทำตัวไม่ถูก! เค้กจะรู้สึกเหมือนเค้กไม่กล้าหายใจ..เค้กไม่ชอบ!” ผมขึ้นเสียงตะโกนใส่หน้าพี่คิวอย่างลืมตัว
“.......................” และผมก็ต้องยืนหอบมองหน้าอีกฝ่าย  เมื่อผมได้สติผมกลับต้องหุบปากลงเพราะได้รู้ตัวว่าทำสิ่งที่ไม่ควรลงไปซะแล้ว
พี่คิวยืนกัดฟัน  หลับตาและหันหน้าไปอีกทางเหมือนกำลังระงับสติอารมณ์ของตัวเอง  มือของพี่คิวออกแรงบีบแขนผมมากขึ้นเหมือนต้องการจะระบายอารมณ์
“โอ้ย เจ็บฮะ” ผมร้องบอก
“โทษ!” พี่คิวกระแทกเสียงและปล่อยมือออก
“........................” ผมลูบแขนที่เพิ่งถูกพี่คิวปล่อยไปเมื่อกี้เบาๆ  พี่คิวหันมามองหน้าผมอีกครั้ง
“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย..ขึ้น รถ เดี๋ยวนี้” พี่เขาสั่งและเดินหนีไปด้านคนขับในทันที  ผมยืนจ้องจนพี่คิวปิดประตูฝั่งของตัวเองลง 


ปี๊ม !!


ผมสะดุ้งเพราะอยู่ๆพี่คิวกลับบีบแตรรถซะดัง 
“รู้แล้ว!” ผมกระแทกเสียงตอบและรีบขึ้นไปนั่งบนรถอย่างช่วยไม่ได้ 
“.......................” ผมนั่งเงียบไม่หันไปมองอีกฝ่ายที่กำลังขับรถเคลื่อนออกจากตรงนี้
“ฉันทำอะไรผิดไม่ทราบ” พี่คิวถามขึ้นพร้อมกับยื่นบัตรจอดรถให้กับยามและเคลื่อนตัวรถออกจากรั้วมหาวิทยาลัย
“ชอบบังคับคนอื่น ชอบทำหน้าตาเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่รู้ว่าคิดอะไร..บ้าอำนาจ ชอบทำตาดุทั้งๆที่มันก็น่ากลัวอยู่แล้ว หน้าก็โหดยังไม่ค่อยจะยิ้มอีก และ..และก็เพิ่มไปยาลใหญ่ปิดท้ายด้วย” ผมว่าให้
“หึ..ไปยาลใหญ่” พี่คิวกระดิกนิ้วมืออยู่ที่พวงมาลัยอย่างกับสนุกอย่างนั้น
“ใช่ ไปยาลใหญ่” ผมย้ำ
“........................” พี่คิวเงียบไป  ผมหันไปมอง  พี่คิวเหลือบหันมาแล้วเบะปากยักคิ้วให้ผมอย่างไม่รู้สึกรู้สา
“ซื้อมาได้สิบสี่ล้าน สติดีรึเปล่าก็ไม่รู้..คนรวยนี่ เงินเหลือมากนักรึไงนะ” ผมบ่นเสียงเบา
“ไม่ได้ซื้อ” พี่คิวพูดแกมหัวเราะ
“ไม่ได้ซื้อ” ผมย้ำและหันไปมองอย่างสงสัย
“.........................” พี่คิวเลิกคิ้วและยักไหล่ด้วยท่าทางหยิ่งยโสอย่างเคย
“งั้น งั้น..แสดงว่าพี่ไปปล้นเค้ามาสินะครับ เค้กก็ว่าอย่างนั้นแหละ พี่จะเอาเงินไหนนักหนามาซื้อรถได้ตั้งหลายคัน” ผมว่า
“ฉันไม่จนตรอกขนาดนั้นหรอกนะ” พี่คิวทำหน้าหน่าย
“งั้น แล้ว ตกลง..มันมาได้ไงอ่ะ”
“ทิกเกอร์ซื้อให้อาน่ะ” พี่คิวตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ห๊ะ !!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินเหตุผลนั่น
“เนื่องในวันอะไรเหรอครับ” ผมถามออกไปเพราะคิดว่าคงจะได้คำตอบที่ฟังแล้วรื่นหู
“ของแพงขนาดนี้ ต้องเป็นวันสำคัญสินะครับ” ผมยิ้ม
“ไม่รู้..แค่ เอามาง้อละมั้ง” พี่คิวตอบส่งๆอย่างไม่แยแสเท่าไหร่  ผมนั่งอ้าปากค้าง  ห..เหตุผลมันช่างไร้สาระมาก!
“นี่ คือ..เหตุผล ที่ ซื้อรถ นี่มางั้นเหรอครับ” ผมย้ำอย่างไม่เชื่อ  มือไม้ชี้สะเปะสะปะไปหมด
“คงงั้น” พี่คิวยักไหล่ตอบส่งๆอีกครั้ง
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจ
“แต่ทิกเกอร์เอามาง้อพี่ฟ้า เดี๋ยวพี่ฟ้าก็คงจะคืนดีแล้วสินะครับ”
“หึ..คนอย่างไอ้อาหื่นนั่นน่ะนะ” พี่คิวแสยะหัวเราะอย่างไม่เห็นด้วยกับคำพูดของผม
“คงจะคืนดีให้ง่ายๆหรอก คนเจ้าเล่ห์อย่างนั่นน่ะ..” ระหว่างที่พี่คิวพูดออกมา  ผมแสยะปากให้กับคำพูดของพี่คิวบ้าง  กล้าพูดบอกว่าพี่ฟ้าเจ้าเล่ห์..พี่คิวคงลืมดูตัวเองละมั้งครับ
“พี่ฟ้าเป็นคนดี ไม่เหมือนพี่หรอก” ผมรีบเถียงแทนพี่ฟ้าเพราะรู้สึกไม่ชอบใจยังไงชอบกล  บางครั้งผมก็รู้สึกไม่ชอบที่พี่คิวชอบกวนพี่ฟ้าบ่อยๆ
“จะใช้คำว่า..คนดี กับคนคนนั้นน่ะนะ หึ..เร็วไปสิบปี นายตาบอดรึไงไม่ทราบ” พี่คิวว่า  ผมไม่กล้าเถียงอีกเพราะจริงๆแล้วผมอาจจะไม่ได้รู้จักพี่ฟ้าดีพอก็ได้  ดูเหมือนครั้งนี้ผมจะพ่ายแพ้เหมือนพี่ฟ้าซะแล้วละครับ
“แล้ว..จะไปไหนครับ” ผมถามด้วยความสงสัยที่เก็บมาตั้งแต่เมื่อคืน
“ไม้กันหมา” พี่คิวตอบ
“ไม้กันหมา” ผมย้ำเสียง
“ใช่” พี่คิวพยักหน้า
“ใครกัน..ไม้กันหมา” ผมขมวดคิ้ว
“ใครกันที่ถาม” พี่คิวย้อนพูดแกมหัวเราะ
“เค้กไง” ผมชี้ตัวเอง
“นั่นสิ” พี่คิวเบะปาก  มีรอยยิ้มผุดขึ้นมาเล็กๆ
“เค้ก” ผมชี้หน้าตัวเองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ  และเริ่มประมวลความคิดกับคำพูดทั้งหมดของพี่คิว
“เค้กเป็นไม้กันหมาอย่างนั้นเหรอฮะ เค้กคนนะ!” ผมขึ้นเสียงด้วยความไม่พอใจ
“สมองนายนี่ก็ช้าเหมือนกันนะ ที่บ้านไม่ค่อยให้กินอาหารเสริมเหรอ” ผมกัดฟันแน่นเหมือนได้ยินคำพูดของพี่คิว  น้ำเสียงที่พูดด้วยความเรียบนิ่งมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าอยากจะตะปบพี่คิวเข้าซะให้ได้
“ชิ ตัวเองฉลาดตายล่ะ” ผมบ่นเสียงเบา  แต่หลังจากนั้นก็ไม่ตอบโต้อีก  ผมหันหน้าหนีมองออกไปนอกหน้าต่างแทน
“หึ..” เสียงหัวเราะเบาๆจากพี่คิวยิ่งทำให้ผมกัดปากตัวเองมากกว่าเดิม  ผมนั่งเงียบ  พี่คิวไม่พูดอะไรต่ออีก  พูดง่ายคือเราไม่ได้คุยกันจนตลอดทาง  พี่คิวขับมาถึงห้างแห่งหนึ่ง  แบะพี่เขาเดินตรงไปที่ท็อปส์ซุปเปอร์มาเก็ตและเลือกซื้ออาหารอย่างกับตัวเองเป็นคุณชาย  ส่วนผมเป็นคนรับใช้  มีหน้าที่เข็นรถเข็นเดินตามอ่ะครับ
“........................” อยู่ๆพี่เขาก็หันมายืนจ้องหน้าผม  ผมเบะปากเหลือบหางตาไปอีกทาง
“โอ้ย” ผมร้อง  เอามือจับหัวตัวเองด้วยความรู้สึกเจ็บที่เพิ่งโดนพี่คิวเอาช็อกโกแล็ตมาตีเข้าที่หัว
“วันนี้พี่ทำเค้กเจ็บสองครั้งแล้วนะ”
“งั้นเหรอ โทษที..ไม่ได้นับ” พี่คิวย้อนหน้าตาย
“เอาอะไรไหม” พี่คิวถาม  ผมส่ายหัวตอบ
“แน่นะ”
“แน่” ผมตอบด้วยเสียงดังฟังชัดถึงแม้ว่าในใจผมจะขัดกันมากก็ตาม
“โอเค” พี่คิวแสยะยิ้ม  เราเข็นรถเข็นไปจ่ายเงิน  ส่วนมากเป็นขนมขบเคี้ยวทั้งหมด  พี่คิวเดินต่อไปอีกชั้น  ผมเดินตามไม่ถามอะไรเพราะขี้เกียจจะคุยกับคนที่ชอบกวนประสาทนี่แล้ว
“อ่า..น่ารักอ่ะ” ผมเร่งเท้าแซงพี่คิว  ตรงดิ่งไปที่มุมของเด็กเล่น
“นายนี่ดูอายุตัวเองบ้างไหม” พี่คิวเดินมายืนข้างๆผม
“คนที่ชอบดูการ์ตูนดิสนีย์ กับบ้าวรรณกรรมเด็กอย่างพี่กล้าว่าคนอื่นอย่างนั้นเหรอครับ” หลังจากสิ้นเสียงของผม  พี่คิวยืนอึ้งไป
“แบร..” ผมแลบลิ้นใส่  พนักงานขายหญิงเดินเข้ามาหา  เธอยืนยิ้มอยู่ห่างๆเหมือนคอยที่จะช่วยเหลือเราทั้งสอง  พี่คิวเดินไปที่มุมตุ๊กตาบาร์บี้  ผมเดินไปยืนข้างๆพี่คิว  พี่คิวยืนจ้องตุ๊กตาบาร์บี้เขม็ง
“ตัวนี้น่ารัก” ผมชี้ไปที่ตุ๊กตาผมทองหน้าม้า  ตากลมโต
“งั้นเอาตัวนี้” พี่คิวชี้สั่งพนักงาน
“ซื้อให้เค้กเหรอ” ผมถามด้วยความตกใจ  เพราะพี่คิวดันชี้ตัวเดียวกับที่ผมบอกว่าน่ารัก
“ซื้อให้เชอร์เบ็ต นายนี่ชอบเข้าข้างตัวเองนะ”
“ง่ะ..”
“แล้วก็ตัวนี้ครับ” พี่คิวชี้ตุ๊กตาบาร์บี้ที่สวมชุดสีแดงอีกตัว
“แล้วก็เอากล่องนี้ด้วยครับ” พี่คิวชี้ไปที่ชุดเสื้อผ้า  พนักงานหญิงรีบหยิบของไปวางไว้  ผมต้องเข้าไปช่วยหยิบให้ด้วยเพราะกล่องมันค่อนข้างใหญ่มากทีเดียว
“มุมหุ่นยนต์อยู่ตรงไหนครับ” พี่คิวถาม
“ซ้ายมือเลยค่ะ” พนักงานผายมือบอก  พี่คิวเดินนำไปพร้อมกับเธอ
“เอากล่องนี้กับ..กล่องนี้” พี่คิวชี้สั่งพนักงาน
“เท่านี้แหละครับ”
“ได้ค่ะ..คิดเงินเลยนะคะ” เธอยิ้มถาม
“ครับ” พี่คิวพยักหน้าตอบ  เธอเดินนำไปที่เคาร์เตอร์  ผมกับพี่คิวเดินตามไป
“ทั้งหมดสามหมื่นสองพันบาทค่ะ” พนักงานคิดเงินยิ้มบอก  ผมยืนทำใจและสูดหายใจเข้าลึกๆ  รวบรวมลมปราณของตนเองเข้าออก  เพื่อให้ตัวเองมีสติที่สุดเท่าที่ผมจะสามารถทำได้ “ผมจะเป็นลม..เงินนี่เป็นค่าอาหารและค่าเดินทางผมได้สี่เดือนพอดี TT”
หลังจากนั้นผมช่วยพี่คิวถือของ  ของเต็มไม้เต็มมือของเราทั้งคู่ไปหมด  พี่คิวบอกว่าซื้อของครบแล้ว  ผมคิดว่านี่คงเป็นเป้าหมายในการมาห้างเพื่อซื้อของเท่านี้  เราเดินกลับไปที่รถและพี่คิวเคลื่อนรถออกจากตัวห้าง  ผมจึงถามขึ้นว่าจะไปไหน  ซึ่งพี่คิวไม่ได้ตอบอะไรมากไปกว่าบอกว่าจะไปหาน้องเชอร์เบ็ตกับน้องบัตเตอร์..

= = = = = = = =

ณ  บ้านตระกูลสิทธิบดีทรัพย์..
ผมนั่งอ้าปากค้าง  ตาค้างมองคฤหาสน์หลังใหญ่ตรงหน้า  ก่อนที่พี่คิวจะขับรถเข้ามาผมได้เห็นป้ายที่หน้าประตูรั้วและทราบแล้วว่าเป็น “บ้านตระกูลสิทธิบดีทรัพย์” ทำให้ผมเข้าใจได้ว่านี่คงเป็นบ้านของพ่อพี่ฟ้าอย่างแน่นอน  แต่แบบนี้สำหรับผมนั้นไม่เรียกว่าบ้านหรอก  แบบนี้แถวบ้านผมเรียกว่าวังต่างหากละครับ  บ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้ 300 ล้านเอาอยู่รึเปล่าผมยังไม่กล้าที่จะคำนวณมัน  กลัวว่าตัวเองนั้นจะปล่อยไก่ไปเป็นเล้า..
“นี่..นี่ไม่เหมาะที่จะใช้คำว่า บ้าน หรอกนะครับ” ผมพูด
“นั่นสิ แต่ก่อนคงใช่..ตอนนี้คงไม่ใช่แล้วละมั้ง แค่..มั้งนะ” พี่คิวหัวเราะเหมือนขอไปที  ผมฟังอย่างไม่เข้าใจความหมายที่พี่คิวบอก  พี่คิวเงียบไปและยังไม่ยอมขยับตัว  ผมนั่งจ้องพี่คิวด้วยความแปลกใจ  การที่พี่คิวให้ผมมาเป็นไม้กันหมาที่ว่าคงเพราะพี่คิวไม่อยากมาบ้านนี้สักเท่าไหร่หรือเปล่านะ..ผมได้เพียงแต่คิดเท่านั้น 
“ลงไปด้วยกันหน่อย” พี่คิวพูดขึ้น
“ลงไปด้วยกัน” ผมตกใจ
“เหอะน่า” พี่คิวหันมาทำหน้าเซ็งใส่ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถนำไปก่อน  ผมรีบลงจากรถตามและเดินไปที่ฝั่งของพี่คิวเพราะกลัวว่าพี่คิวจะหนีผมไปซะก่อน  ขืนผมยังยืนเก้ๆกังๆอยู่อย่างนี้ผมคงได้ปล่อยไก่อย่างที่ว่าจริงๆ 
พี่คิวนำของที่ซื้อมาทั้งหมดออกมาถือไว้  ผมรีบเข้าไปช่วยถือเพราะรู้สึกเหมือนกับว่าไม่รู้จะเอามือทั้งสองของตัวเองไปวางไว้ตรงส่วนไหนของร่างกาย  ผู้หญิงมีอายุสองคนกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกมาจากประตูบ้าน  เธอสองคนน่าจะเป็นแม่บ้านของที่นี่
“ส..สวัสดีค่ะคุณคิว” แม่บ้านทั้งสองก้มหัวให้พี่คิวทันที  เธอมีท่าทีตกใจ  และท่าทางเธอจะเกรงกลัวพี่คิวจนผมรับรู้ได้
“ไม่ทราบว่าคุณจะมา เอ่อ..เลย”
“เงียบเถอะ” พี่คิวว่า  แถมยังทำสีหน้าไม่พอใจใส่ให้อีก
“.........................” ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่คิว  พี่คิวหน้านิ่งลง  อยู่ๆกลับมีสีหน้าเหมือนกำลังลำบากใจ  ผมเห็นหน้าอกของพี่คิวกระเพื่อม  พี่เขาถอนหายใจออกเบาๆ
“มีใครอยู่บ้าง” พี่คิวถามเธอทั้งสอง  เธอทั้งสองคนยังคงยืนเงียบ
“ผมต้องการรู้ ทุกคน”
“ค่ะ..คุณผู้หญิงนอนพักผ่อนอยู่บนห้องค่ะ ส่วนคุณตี๋ออกไปทำงาน คุณทับทิมตอนนี้คงอยู่ที่คอนโดเธอค่ะ เธอไปนอนที่คอนโดของเธอหลายวันแล้วค่ะ” แม่บ้านหนึ่งในนั้นอธิบาย
“ส่วนคุณปรัชญาไปเรียนค่ะ คงจะกลับเย็นๆ..ส่วน” เธอทิ้งเสียงลงเหมือนกลัวที่จะพูดต่อ
“ส่วนคุณตันไปทำงานค่ะ คุณพิมพ์อยู่ที่เรือนเล็ก คุณเป้ยกับคุณพราวบินไปสวิตได้สองวันแล้วค่ะ”
“แล้วอาชัชชัยล่ะ” พี่คิวถาม
“คุณชัชชัยเข้าบริษัทค่ะ เห็นว่ากำลังกลับมา..เพราะต้องมาทานข้าวเย็นกับคุณบัตเตอร์กับคุณเชอร์เบ็ตค่ะ” เธอตอบ
“แล้วตัวแสบสองคนนั่นอยู่ไหน” พี่คิวถามอีก
“อยู่ในห้องของเล่นน่ะค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะไปตาม..” เธอพูด
“พี่คิววววววว!!!” ระหว่างที่แม่บ้านกำลังพูด  พี่คิวพยักหน้าส่งๆและกำลังจะก้าวเท้าเดินตรงไปที่ประตูบ้าน  เสียงเด็กเรียกดังในทันที  บัตเตอร์กับเชอร์เบ็ตวิ่งตรงมาหาพี่คิว
“หึหึ..ว่าไง” พี่คิววางของและนั่งลงกอดรับเด็กทั้งสองคน
“สวัสดีค่ะ จุ๊บ~” น้องเชอร์เบ็ตก้มลงหอมแก้มพี่คิว
“หวัดดีครับพี่คิว ฟ๊อด~” น้องบัตเตอร์ก้มลงหอมแก้มพี่คิวอีกข้าง  และทั้งสองก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม  ผมยิ้มกว้างทักทาย
“สวัสดีค่ะ” เชอร์เบ็ตยกมือไหว้พร้อมกับย่อให้ผมอย่างน่ารัก 
“สวัสดีค่ะ” ผมยิ้มตอบ
“บัตเตอร์ทักทายพี่เค้าสิ” เชอร์เบ็ตหันไปบอกบัตเตอร์
“ไม่เห็นจำเป็น” บัตเตอร์เบะปาก
“บัตเตอร์” พี่คิวปรามเสียงเข้ม
“เสียมารยาท” พี่คิวว่าให้  น้องบัตเตอร์ก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด
“ไม่ต้อง” พี่คิวหันมาห้ามแม่บ้านที่กำลังจะเข้ามาถือของที่พี่คิววางไว้บนพื้น  เธอทั้งสองก้มหัวและถอยหลังไปยืนอยู่ห่างๆ
“พี่ซื้อขนมกับของเล่นมาให้ แยกถุงมาให้เรียบร้อยแล้ว ดังนั้น..ห้ามแย่งกันเด็ดขาดนะครับ” พี่คิวกำชับ
“ค่ะ/ครับ” ทั้งสองพยักหน้า  ยิ้มตอบในทันที
“และถ้าอีกฝ่ายอยากกินของอีกฝ่าย ต้องแบ่งกันด้วยรู้ไหมครับ”
“ค่ะ/ครับ” ผมยืนยิ้มกับเด็กทั้งสองคนที่เชื่อฟังพี่คิวซะเหลือเกิน
“พี่คิวจะอยู่ทานข้าวกับบัตเตอร์ไหม”
“ใช่ๆ จะอยู่เล่นกับเชอร์เบ็ตไหมคะ..คืนนี้พี่คิวนอนนี่นะ”
“อยู่ไม่ได้หรอก พี่มาแป๊บเดียว..เอาของมาให้ก็กลับแล้วล่ะ เดี๋ยวคุณพ่อก็มาแล้วนี่” พี่คิวลูบหัวทั้งสองคนอย่างเบามือ
“ทำไมล่ะ!” ทั้งสองขึ้นเสียงด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ไม่ดื้อนะครับ วันนี้พี่ไม่ว่าง..นะครับ” ผมมองผู้ชายคนตรงหน้า  ผู้ชายที่กำลังพูดกับเด็กด้วยสีหน้าที่ไม่มีรอยยิ้มใดๆแต่กลับเป็นสีหน้าที่ดูอ่อนโยนเสียเหลือเกิน
“แล้วก็..นี่เป็นของที่พี่ซื้อมาให้ ดังนั้น..ถือเข้าไปเองทั้งหมดนะครับ แกะของเสร็จ ทิ้งเอง..ถ้าพี่โทรกลับมาแล้วแม่บ้านบอกว่าเชอร์เบ็ตกับบัตเตอร์ไม่ทำตามที่พี่บอกล่ะก็..” พี่คิวทิ้งเสียง
“ค่ะ/ครับ จะทำตามอย่างเคร่งเครียดเลย” ทั้งสองพูดพร้อมกันอย่างกับนัดกันไว้  พร้อมทั้งยกมือขึ้นทำท่าเลียนแบบตำรวจอีกด้วย
“หึ..เคร่งครัดรึเปล่าครับ” พี่คิวหัวเราะอย่างเอ็นดู
“เอิ่ม เคร่งครัด” บัตเตอร์พูดและเหลือบตาไปอีกทางอย่างใช้ความคิด  น้องเชอร์เบ็ตเอียงคออย่างสงสัย
“ไม่ใช่เคร่งเครียดหรอกเหรอคะ”
“ไม่ใช่ครับ” พี่คิวยิ้ม
“งั้นเหรอ” ทั้งสองคนบ่นพร้อมกัน
“หึ..เอาละคนเก่ง เข้าบ้านได้แล้วนะ..เดี๋ยวพี่ไปหาป้าพิมพ์ที่เรือนเล็กก่อน” พี่คิวลุกขึ้นยืน  ทั้งสองหน้าเศร้าลง  พี่คิวขยี้หัวของเชอร์เบ็ตกับบัตเตอร์เบาๆ
“แล้วจะโทรมาหา ห้ามดื้อกับคุณพ่อล่ะ”
“ค่า/ค้าบ” เสียงเริ่มยานขึ้นเรื่อยๆ
“คงได้ยินแล้วใช่ไหม” พี่คิวหันกลับไปมองหน้าแม่บ้านที่ยืนรออยู่  แม่บ้านทั้งสองคนพยักหน้าตอบทันที
“ดูด้วยล่ะ..ฝากด้วย และห้ามแม้แต่จะโกหกฉัน” พี่คิวสั่งเสียงเข้ม  ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าออกมาโดยไม่ได้หันกลับไปมองเด็กๆอีก  ผมคิดว่าพี่คิวเป็นคนใจแข็งพอสมควร  ไม่มีท่าทีอาลัยอาวรณ์ที่จะหันกลับไปมองหรือแม้แต่จะอ่อนข้อให้เด็กๆทั้งสองคนเลย 
ผมหันกลับไปยิ้มให้เชอร์เบ็ต  เธอยกมือบ๊ายบายให้ผม  ผมบ๊ายบายและยิ้มตอบให้  ผมรีบเร่งเท้าเดินตามพี่คิวไป  พี่คิวไม่ได้ไปอีกทาง  ผมเห็นว่ามีบ้านอีกหลังอยู่แยกออกมา  หลังใหญ่พอสมควรแต่ก็ไม่เท่ากับหลังที่เชอร์เบ็ตกับบัตเตอร์อยู่เมื่อกี้
“รอด้วยสิครับ” ผมรีบเร่งเท้าจนแทบจะวิ่ง
“หึ..ขาสั้น” พี่คิวแสยะหัวเราะ
“ไอ้บ้า” ผมบ่นเสียงเบา
“คุณหนู!” ป้าแม่บ้านที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้านเห็นพี่คิว  เธอยิ้ม  เบิกตาโตพร้อมกับอุทานเสียงดัง
“นังแจงไปบอกคุณพิมพ์เร็วว่าคุณคิวมา” ป้าคนนั้นทั้งตีและดันแม่บ้านสาวอีกคน  พี่คิวเดินยิ้มเข้าไปหาป้าคนนั้นในทันที
“สวัสดีค่ะคุณ ป้าคิดถึงจังเลย” ป้าแม่บ้านคนนี้พูดด้วยสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้  ผมได้ยินเสียงพี่คิวหัวเราะเบาๆ  พี่เขาเดินเข้าไปกอดป้าแม่บ้าน  เธอกอดตอบและลูบหลังพี่คิวอย่างเอ็นดู
“สบายดีนะคะคุณหนูของป้า”
“คิวไม่ใช่คุณหนูแล้วนะครับ คิว..โต มากแล้ว” พี่คิวเลิกคิ้วและอมยิ้ม
“คุณยังเป็นคุณหนูของป้าอยู่วันยันค่ำแหละค่ะ” ป้าแม่บ้านลูบหน้าลูบตาพี่คิวไปมา
“คิว” ผมหันไปมอง  แม่ของพี่คิวเดินออกมาจากบ้าน  เธอเบิกตาโพรงด้วยสีหน้าตกใจก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาพี่เขา  พี่คิวเดินเข้าไปกอดแม่ของตัวเอง
“สบายดีใช่ไหมลูกหื้ม” แม่พี่คิวพูดไปลูบหลังพี่คิวไปพลาง
“ครับ”
“ขอโทษนะครับ” พี่คิวพูด
“ขอโทษเรื่องอะไร” แม่พี่คิวจับหน้าพี่คิวและจ้องมองหน้าของพี่เขา  ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแต่กลับมีสีหน้าเศร้าปนอยู่จางๆ
“ที่มาดูแลบ่อยๆไม่ได้ ขอโทษ”
“ไม่เป็นไรหรอกลูก แม่มีคนดูแลตั้งเยอะแยะ..ตอนนี้บ้านก็สงบดีแล้วด้วย ไม่ต้องห่วงนะ” แม่พี่คิวยิ้มอย่างอ่อนโยน
“พ่อรู้รึเปล่า” แม่พี่คิวถาม
“ไม่” พี่คิวส่ายหัว  แม่พี่คิวเงียบลง  เท่านั้นรอบตัวพวกเราเงียบลงไปชั่วขณะหนึ่ง
“แล้วเชอร์เบ็ตกับบัตเตอร์รู้รึเปล่านี่ฮึ..น้องบ่นหาหนูทุกวัน” แม่พี่คิวเลิกคิ้วพร้อมกับอมยิ้ม
“เพิ่งเอาของไปให้เมื่อกี้นี้น่ะครับ อยู่ต่อไม่ได้หรอก..เดี๋ยวเคยตัว” พี่คิวบอก
“หนูนี่ก็ ไปดุกับน้องมาก..น้องคิดถึงจะตายอยู่แล้ว อยู่นี่ก็เล่นได้แต่กับตาปรัชญา ตาปรัชญาก็ไม่ค่อยว่างหรอก เตรียมตัวสอบด้วย ส่วนยัยทับทิมน่ะเอาใครซะที่ไหนล่ะ” แม่พี่คิวบ่นคิ้วขมวด
“ก็ดีแล้วที่ไม่เอาใคร ถ้าเชอร์เบ็ตกับบัตเตอร์ต้องติดนิสัยแบบทับทิม..ให้เล่นกันสองคนยังดีซะกว่า” พี่คิวพูดแกมหัวเราะ
“ลูกนี่ชอบว่าคนอื่นจริง แม่บอกแล้วใช่ไหม”
“แม่ครับ” พี่คิวปรามก่อน
“เฮ้อ ก็ได้จ้ะ” แม่พี่คิวถอนหายใจ
“แล้วนี่..หนูคนนั้นนี่จ๊ะ ที่ให้เลือดคิว” แม่พี่คิวเหลือบมายิ้มทักผม  ผมรีบยกมือไหว้  ไอ้เราก็นึกว่าไม่เห็นเรายืนอยู่แล้วซะอีก
“งั้นเข้ามาทานน้ำทานอะไรก่อนดีกว่านะลูกนะ” แม่พี่คิวบอกผม  ผมหันไปมองหน้าพี่คิว
“ไม่เป็นไรครับแม่ คิวแค่แวะมาหา..คิวมีธุระน่ะ จะกลับแล้ว” พี่คิวยิ้มบอกแม่ตัวเอง
“แต่เหมือนฝนจะตกเลยนะ อยู่ก่อนไม่ดีกว่าเหรอ”
“แม่ครับ ไม่เป็นไรหรอก..รถคิวมีหลังคานะ” พี่คิวพูดแกมหัวเราะ
“แต่ว่า..” แม่พี่คิวหน้าเศร้าลง
“ไปนะครับ ไว้วันหลังคิวจะมารับไปเที่ยว..ดูแลตัวเองนะครับแม่” พี่คิวก้มลงหอมแก้มแม่ของตน
“ฝากแม่ด้วยนะครับป้า” พี่คิวหันไปบอกป้าแม่บ้าน  เธอรีบยิ้มตอบ  พี่คิวก้มลงกอดแม่ของตัวเองอีกครั้ง  ครั้งนี้เป็นกอดที่ยาวนานกว่าเดิม
“รักนะครับ” พี่คิวพูดเสียงเบา  แต่เวลานี้สถานที่นี้ช่างเงียบสงบ  ทำให้ทุกคนคงจะได้ยินคำพูดนี้ชัดเจนทีเดียว
“จ้ะ” แม่พี่คิวน้ำตาคลอ ลูบหลังพี่คิวตอบ
“ดูแลตัวเองนะลูก อย่าดื้อกับอาฟ้ามากนักล่ะ” แม่พี่คิวทำหน้าเข้มใส่
“แม่ครับ..ใครกันแน่ที่ดื้อ” พี่คิวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้แม่พี่คิวและป้าแม่บ้าน  ทั้งสองรีบยกมือรับไหว้ผม
“หวัดดีครับ” พี่คิวยกมือไหว้ป้าแม่บ้านและแม่ของตนอีกครั้งก่อนที่จะเดินหนีไปก่อน 
“แฮ่..” ผมยืนยิ้ม  จะเดินหนีตามคุณชายคนนั้นไปเลยก็ใช่ที่  กลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาทจนเกินไปเพราะทุกคนกำลังยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร  ผมยืนยิ้มกว้างตอบ
“นี่!” ผมหันไปมองเสียงเรียกห้วนๆนั่น  ผมผงกหัวให้อีกครั้งเป็นเพื่อการลาครั้งสุดท้าย
“ฝากด้วยนะลูกนะ” แม่พี่คิวรีบบอกผมอย่างร้อนรน
“ครับ” ผมตอบเพียงเท่านั้น  แต่ในใจผมกลับคิดว่า “รับฝากไม่ไหวหรอกครับ เฮี้ยนซะขนาดนั้น”
“รักๆกันไว้นะลูกนะ” แม่พี่คิวพูดทิ้งท้าย  ผมยิ้มให้แม่พี่คิวอีกครั้งก่อนที่จะเร่งเท้าไปให้ทันพี่คิวที่เดินหนีไปไกลแล้ว 
“รักๆกันไว้นะลูกนะ” ผมพูดย้ำแกล้งแซวคนตรงหน้า
“อะไร” พี่คิวเหลือบตามามองหน้าผม
“เปล้า” ผมยักไหล่
“แม่พี่น่ารักนะ” ผมยิ้ม
“ก็แม่ฉันนิ”
“เย็นชา” ผมว่า
“ตรงไหน” พี่คิวย้อนถาม
“ยังไม่รู้ตัวเองอีกเหรอครับ” ผมเบะปากกวนกลับบ้าง
“ไปไหนต่อครับ” ผมถาม  พี่คิวเดินไปโดยไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามจากผม
“ไปไหนฮะ” ผมย้ำเสียงถามอีกครั้ง  พี่คิวไม่เพียงแม้แต่จะหันกลับมามอง  ผมเห็นรอยยิ้มบางๆบนใบหน้ากวนๆนั่น
“งั้นก็ไม่ต้องอ้าปากพูดเลยนะครับ” ผมว่าและรีบเร่งเท้าหนีพี่คิวไปที่รถก่อน  เพราะถ้าเดินช้ากว่านี้เราอาจจะโดนทำร้ายร่างกายก็น่าจะเป็นไปได้นะครับ..

.................>>>><<<..................

[bow55]

อ๊าก มาแล้ว


พามาเจอแม่!!...ไม่รู้จะอธิบายยังไง
กรี๊ด....จิกหมอน
รักเบบี้ รักเค้กคิว

[BeeRY]

พาว่าที่ลูกสะใภ้มาเปิดตัวเหรอคะพี่คิว กิ้วๆๆ
โอ๊ะ เร็วไปๆๆ ยังไม่รู้เลยว่าพี่คิวคิดยังไงกับเค้ก แต่เค้กได้นั่งรถคันละสิบสี่ล้านนี่ก็พิเศษสุดๆไปแล้วล่ะ
ลุ้นทุกตอนเลย เมื่อไหร่จะเลิฟๆกันทั้งคู่น้า 

[Bronc]

คิวน่ารักอ่ะ ดูเป็นคนรักครอบครัวดี
 

[JJHJJH]

อ๊าคคคคค พาเค้กเข้าบ้านไปหาแม่หรอออ พี่คิววววววน่าร๊ากกกกกก

“รักๆกันไว้นะลูกนะ” กรี๊ดดดดดด คุณแม่รู้อะไรดีๆ ใช่มั้ย กอสสิบหน่อยค๊า

บวกๆๆๆๆ อยากอ่านอีกคือที่สุดดดดดด

[KaorPaor]

มาแล้ว

[CarToonMiZa]

น่ารักจัง

บวกเป็ด

[Tiamo_jamsai]

 

[nemesis]

อ๊ามาแล้วอะดีใจ

[rujaya]

น้องคิวน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

พี่คิวกวนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[Running]

น่ารักกกกกก
รักกันไว้น่ะ ^^
 

[alekung103]

เมื่อไหร่จะได้คบกันนี่ ลุ้นอ่า

[ToeyTato]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาต่อแล้วดีใจ มาดูทุกวันทั้งที่รู้ว่ายังไม่ต่อ อิพี่คิวเปิดตัวหรอจ๊ะ 5555555

[mascot]

พาไปเปิดตัวหรอพี่คิวววววว

[mybum]

กรี๊ดดดดดดดด  พี่คิว น้องเค้กมาแล้วววว 
น้องเค้ก  น่ารักจัง  ยังน่ารักเหมือนเดิม   
พี่คิว ยังคงกวน..  เหมือนเดิม      แต่ก็น่ารัก 

“รักๆกันไว้นะลูกนะ”  กรี๊ดดดดดดดดด คุณแม่คะ หมายความว่าไงคะ คุณแม่รู้อะไรใช่มั้ยคะ 

 

[Pupay]

รักๆกันไว้นะลูก  คุณแม่ขา รู้อะไรมาป่ะเนี่ย 
ตอนนี้ก็น่ารัก เหมือนพาแฟนมาเที่ยวบ้านเลย 

 :pig4:นะคะ คุณเบบี้

[prettypearl]

จริงๆพามาเปิดตัวใช่มั้ยยยยยยยย

“รักๆกันไว้นะลูกนะ”

คึ่กๆๆ  ถึงไม่มีอะไรเราก็จิ้นได้~  >.<

[Tayn]

น่ารักอ่ะ