หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[snice_cz]

โอ๊ยยย มันน่ารักเกินไปแล้วอ่ะคู่นี้ พี่คิวขยันแกล้งเค้กจริงๆ เลยอ่ะ ^^

[away3g]

 ::พี่คิวน่ารักอ่ะ

[NUTSANAN]

และแล้วเค้กก็ยอมรับว่าชอบพี่คิวว ว
แล้วพี่คิวล่ะคะะ ชอบน้องเค้กบ้างรึยังงงง
>///<
 

[ordinarykwon]

  กอดคนเซ่นน้องบี้ อร๊ายยขอบคุณค่ะ

อ่านแล้วไม่รู้จะฟินยังไงแล้ว
พี่คิวววววว แกรก็ชอบน้องมานใช่ม๊ายยฮร๊าาาาาา อย่ามาทำเป็นแกล้งน้องอยู่ได้อ่ะ
น้องเค้กขรา น้องเค้กรู้ป่าวว่าน้องเค้กสำคัญแค่ไหน ถึงได้เข้าห้องแห่งความลับสุดหวงได้อ่ะ
สแกนนิ้วมือนี่ เป็นห้องสำคัญมากๆเลยนะ อร๊ายยยยย อยากอ่านต่อ ว่าจะหวานแค่ไหน
ขอบคุณค่ะ

[Yamame]

เค้กพูดมากนะเนี่ย
แต่ก็น่ารัก
เขิลกลบเกลื่อน
อีพี่คิว 5555
น่ารักโว้ยยยยยย

[เบบี้]

~40~

“แหม วี๊ดวิ้วกันจริงเลยนะ” ผมกับพี่คิวที่ต่างคนต่างนอนอยู่บนโซฟาคนละตัวเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกัน  พี่ฟ้าเดินยิ้มกว้างเข้ามาในห้อง
“สวัสดีครับพี่ฟ้า” ผมรีบลุกขึ้นนั่ง
“ขอบคุณมากนะเค้ก ที่ไปรับหลานชายสุดที่รักแทนพี่น่ะ” พี่ฟ้าพูด  คำว่า “หลานชายสุดที่รัก” ดูจะเป็นการประชดประชันบุคคลที่กล่าวถึงเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรครับ” ผมยิ้มตอบ
“มากันแล้วเหรอ” พี่คิวถามและลุกขึ้นนั่ง  หนังที่กำลังเล่นอยู่นี้เป็นเรื่องที่สองแล้วระหว่างที่เรากำลังรอทุกคนเดินทางมา
“อื้อ..ป้านิดคงทำกับข้าวเสร็จแล้วล่ะมั้ง” พี่ฟ้าบอก
“ไปกินข้าวกันดีกว่าเค้ก ดูมากี่เรื่องแล้วล่ะเนี้ย”
“นี่เรื่องที่สองแล้วครับ” ผมตอบ
“งั้นเหรอ..ลุกเร็วครับ” พี่ฟ้าชวนและเดินออกจากห้องไป  พี่คิวเดินไปปิดหนัง  ผมยืนรอ  จะเดินออกมาก่อนก็กลัวว่าจะเสียมารยาท  พอพี่คิวจัดการปิดไฟและปิดทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว  เราจึงเดินออกจากห้องมาพร้อมกัน
“พี่คิว..หวัดดีค่า” พี่ซียิ้มทักพี่คิว  พี่คิวหันไปยิ้มตอบหน่อยๆ  อยู่ๆพี่ซีก็เบิกตาโพรงเมื่อหันมาเห็นว่ามีผมเดินตามพี่คิวมาด้วย
“เค้ก!” ผมหันไปมองเสียงอุทาน  พี่กัสวิ่งตรงมาหาผมอย่างรวดเร็ว  ผมหยุดเดินและมองหน้าพี่กัสอย่างแปลกใจ  ส่วนพี่คิวเดินหนีไปแล้วละครับ  ผู้ชายอย่างนั้นจะรู้ร้อนรู้หนาวกับเสียงใดๆกันล่ะ
“ดูหนังกับพี่คิวอยู่เหรอ” พี่กัสเบิกตาโพรง  พี่ซีเดินเข้ามากอดแขนผมด้วยอีกคน
“ใช่ครับ” ผมพยักหน้าตอบอย่างไม่เข้าใจว่าแค่นี้ทำไมต้องตกใจกันขนาดนี้ด้วย
“จริงอ่ะ!!” ทั้งสองคนอุทานพร้อมกัน
“จ..จริงครับ” ผมตอบตะกุกตะกัก
“โอ้ว มายก๊อด!” พี่ซีนำมือขึ้นปิดปาก
“อะไรเหรอครับ” ผมถามอย่างสงสัย
“ที่ห้องนั่นน่ะนะ” พี่กัสชี้นิ้วไปที่ห้องเดิม  คล้ายกับต้องการย้ำถึงห้องที่ผมเข้าไปดูหนังกับพี่คิวเมื่อกี้
“ใช่ฮะ” ผมยิ้มตอบในทันที
“โอ้วววว..คุณพระ” พี่กัสกับพี่ซีประสานเสียงพร้อมกันอีกครั้ง  พร้อมกับกลอกตาไปมาทำท่าคล้ายกับคนจะเป็นลม
“เหอะๆ” ผมหัวเราะแห้งๆเพราะยังคงไม่เข้าใจกับสองคนนี้ต่อไป
“ปกติพี่คิวไม่ค่อยให้ใครเข้าไปในห้องนั้นหรอกนะ เป็นเหมือนห้องของพี่ฟ้าก็จริง..แต่พี่คิวน่ะหวงห้องนั้นจะตายไป” พี่ซีกระซิบบอก
“ใช่ๆ” พี่กัสสมทบ
“ขนาดเวลาที่พวกพี่มาดูหนัง ยังได้ดูที่ห้องรับรองแขกห้องใหญ่นั่นเลยอ่ะ” พี่ซีว่าหน้างอเหมือนกับน้อยใจอย่างนั้น  พร้อมกับชี้ไปที่ห้องรับรองแขกห้องใหญ่เหมือนต้องการจะฟ้องอีกด้วย
“ใช่ๆ” พี่กัสพยักหน้าเห็นด้วยอีกคน  ห้องรับรองแขกห้องใหญ่ที่ว่าเป็นห้องที่มีครบทุกอย่าง ผมทราบมาว่าบางครั้งพี่ฟ้าจะจัดปาร์ตี้ที่บ้าน  มีเพื่อนชาวต่างชาติมาเยี่ยมครั้งละค่อนข้างเยอะ  บางครั้งไม่ต่ำกว่าสามสิบคน  ทำให้ในห้องนั้นต้องมีทุกอย่างครบครันเพื่อมีไว้อำนวยความสะดวกสบาย
“ห้องรับแขกก็มีโทรทัศน์ ห้องรับรองแขกห้องใหญ่ก็มีโทรทัศน์ ทำไมไม่ให้ดูห้องนั้นล่ะ” พี่กัสขึ้นเสียงพร้อมกับมือที่ชี้ไปมามั่วไปหมด
“ใช่ๆ” พี่ซีพยักหน้า  ผมได้แต่ยิ้มแหยเพราะกำลังเรียกสติของตัวเอง  คำว่า “ใช่ๆ” ที่หลุดออกมาจากพวกพี่ๆหลายต่อหลายครั้งกำลังทำให้ผมเวียนหัวเล็กน้อย
“เค้ก..ไม่รู้สิครับ” ผมตอบเสียงเบา
“ในห้องนั้นน่ะมีเปียโนสีขาวอยู่ใช่ปะล่ะ นั่นน่ะ..เปียโนตัวโปรดของพี่คิวเลยล่ะ แต่ถ้าเปียโนของอาฟ้าน่ะนะ อยู่ที่ห้องรับรองแขกต่างหากล่ะ พี่คิวหวงเปียโนตัวนั้นจะตายไป..ไม่ค่อยให้ใครเข้าไปหรอก นอกจากเชอร์เบ็ตกับบัตเตอร์แล้วก็อาฟ้า ขนาดพี่เซ็นยังโดนห้ามเลยด้วยซ้ำ..เนอะกัสเนอะ” พี่ซีพูดไม่หยุด
“............” ผมยืนอึ้ง  ใจเต้นตึกตักขึ้นมา  ตอนนี้หัวใจผมพองโตอย่างกับโดนสารภาพรัก  ผมยิ้มน้อยๆตอบพวกพี่เขา  และผมนึกไม่ผิดจริงๆว่าห้องนั้นคงมีความสำคัญมาก  อันที่จริงแล้ว..คงไม่ใช่ห้องที่มีความสำคัญ  สิ่งสำคัญคงอยู่ที่แกรนเปียโนที่อยู่ในนั่นต่างหาก
“งั้นเหรอครับ” ผมพยายามทำอาการของตัวเองให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้  ดีใจ..ทำไมผมถึงดีใจได้มากขนาดนี้
“คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ..เด็กๆ” ผมทั้งสามคนหันไปมอง  พี่ฝันเดินเข้ามาพอดี
“สวัสดีค่ะพี่ฝัน” พี่ซียกมือไหว้  พี่กัสและผมยกมือไหว้ตาม  พี่ฝันอมยิ้มและพยักหน้าตอบให้น้อยๆ
“ดูสนุกเชียว คุยอะไรกันอยู่เหรอ” เธอเดินยิ้มเข้ามา
“ก็..เรื่องพี่คิวน่ะค่ะ พี่ฝัน..ซีจะเล่าอะไรให้ฟัง” พี่ซีเดินเข้าไปหาพี่ฝัน
“เมื่อกี้น่ะ เค้กเข้าไปดูหนังกับพี่คิวในห้องนั้นแหละ” พี่ซีเล่าในทันที  ผมชะงัก  พี่ฝันเหลือบสายตามามองผม  ผมยิ้มให้เธอและก็ต้องหันหน้าหนี
“ไปกันเถอะครับพี่กัส” ผมกระซิบพร้อมกับดึงแขนพี่กัสเบาๆ  พี่ซีกำลังเล่าเรื่องของผมกับพี่คิวอย่างออกรส  ผมไม่อยากยืนฟังต่อเพราะผมทำตัวและทำหน้าไม่ถูก  เมื่อกี้ที่กำลังมีอาการเพ้อหลุดโลก แต่ตอนนี้ผมกำลังกลับเข้าสู่สภาวะของความเป็นจริง  ที่ถ้าบวกลบคูณหารดูแล้ว  ความเป็นไปได้ช่างน้อยเสียเหลือเกิน..
ปาร์ตี้เย็นนั้นผมไม่ค่อยได้คุยกับพี่คิวเท่าไหร่  ผมขลุกตัวอยู่กับพี่กัสและพี่ซีตลอดเวลา  ทุกคนต่างสังสรรค์เฮฮา  พี่ฝันนั่งอยู่กับพี่คิวตลอด  บรรยากาศรอบตัวระหว่างพี่ฟ้า  พี่เซ็น  พี่คิวและพี่ฝันทำให้ผมได้รู้สึกตัวว่าผมห่างกับพวกพี่เขาราวฟ้ากับเหวอย่างที่พี่ฝันเคยพูดเตือนไว้นั่นล่ะ
พี่เซ็น  พี่คิว  พี่ฟ้าและพี่ฝันนั่งคุยและจิบไวน์ไปพลาง  ส่วนพี่หมี  พี่ออฟ  พี่ซี  พี่กัส  พี่รุจและผมนั่งเล่นเกมดูหนังไปเรื่อยตามประสา  หลังจากที่เราทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อย  พี่กัสเป็นคนอาสาไปส่งผมโดยมีคนรถที่บ้านของพี่กัสมารับ

= = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
หลังจากงานปาร์ตี้ที่บ้านพี่ฟ้าวันนั้นสองสามวัน  ผมกับพี่คิวแทบไม่ได้คุยกันเลย  สองวันที่ไม่ใช่เวรการทำงานของผมทำให้เราไม่ได้เจอกัน  ส่วนเมื่อวานพี่หมีอาสาไปส่งผมที่บ้านเพราะพี่ฟ้าและพี่คิวมีธุระทางบ้านที่ต้องไปทำ  ถึงแม้ว่าผมจะนึกถึงพี่เขาบ่อยๆแต่การที่ไม่ได้เจอหน้ากันก็ดีเหมือนกันเพราะผมจะได้ไม่ต้องมีอาการแปลกๆบ่อยๆ
“เค้กๆ” พี่ฟ้าวิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากร้าน
“ครับ”
“เค้กช่วยพี่หน่อยนะ คือ..ไอ้หลานบ้ามันดันบอกให้พี่เอาเอกสารไปให้มันเดี๋ยวนี้น่ะ มันจะแกล้งพี่อ่ะ..แต่ตอนนี้พี่มีธุระต้องไปทำ พี่รีบมากเลย เรื่องคอขาดบาดตาย” พี่ฟ้าพูดรัวตาเบิกโต  ผมพยายามจับใจความว่าพี่ฟ้าต้องการอะไร
“ค..ครับ” ผมพยักหน้าอย่างงงๆ  มือรับซองสีน้ำตาลเข้ามาถือไว้
“คือมันให้เวลาพี่แค่ชั่วโมงเดียว ถ้าเอกสารไม่ถึงมือมัน..มันยกเลิกงานของพี่แน่ๆ”
“นะเค้กนะ ช่วยพี่หน่อย..พี่ให้เค้กฟรีเลยวันนี้ เอาของไปให้มันแล้วกลับบ้านได้เลยนะครับ ไม่ต้องกลับมาทำงาน” พี่ฟ้าบอก  ผมพยักหน้าตอบ
“พี่ไปแล้วนะ เออนี่ค่ารถ” พี่ฟ้าหยิบแบงก์ห้าร้อยออกมาและยัดใส่มือผม
“มันเยอะไปครับ” ผมรีบบอก
“ไม่เป็นไรครับ เป็นค่าขนมแล้วกัน..พี่ไปแล้วจ้ะ ฝากด้วยนะ”
“ไปให้ทันหนึ่งชั่วโมงนะเค้ก..เค้กก็รู้ใช่ไหมว่าไอ้คิวมันกวนตีนขนาดไหน เอกสารนี่สำคัญมาก..ได้โปรดรักษาเยี่ยงชีวิต” พี่ฟ้าบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง  และอยู่ๆก็เข้ามาหอมแก้มผมซะเฉยก่อนจะวิ่งไปขึ้นรถและขับออกไป  ผมยังคงยืนจับแก้มตัวเองอย่างปรับอารมณ์ไม่ทัน
“เฮ้อ..” ผมเหลือบมองเงินในมือของตัวเอง
“หึ ห้าร้อยแน่ะ” ผมชูแบงก์ขึ้นเหนือหัว  คนรวยนี่ให้เงินง่ายดีจังนะ  บางคนหาแทบตายกว่าจะได้แบงก์ใบนี้มาครอบครอง  ถ้าจะบอกว่าแบงก์ห้าร้อยนี่คือเงินค่าจ้างสำหรับวันนี้  ผมคงต้องรักษาเอกสารนี้เยี่ยงชีวิตจริงๆละมังครับ 
ผมก้าวเดินออกจากร้านเพื่อไปเรียกวินมอเตอร์ไซด์ที่หน้าปากซอย  ผมเหมาให้พี่วินมอเตอร์ไซด์ขับไปส่งถึงที่บ้านพี่คิวเลย  ผมคิดว่าคงใช้เวลาไม่เกินสามสิบนาทีแน่ๆ  ราคาไม่ถึงสามร้อยบาทคงเป็นเป้าหมายสำหรับผม  และประหยัดเวลาคงเป็นเป้าหมายที่พี่ฟ้าต้องการด้วย
เมื่อถึงหน้าบ้าน..ประตูรั้วเปิดอยู่  ผมชะเง้อมองคนในบ้าน  ถึงจะมาบ่อยครั้งแล้วแต่ผมกลับยังรู้สึกว่าไม่กล้าเข้าไปตามอำเภอใจ  เมื่อลุงโก๋เห็นว่าผมยืนอยู่  แกละมือจากกระถางต้นไม้และรีบวิ่งมาหาผมในทันที
“โทษทีครับ ลุงกำลังทำสวนน่ะครับ รถขนต้นไม้เพิ่งมาขนไปเมื่อกี้เลยเปิดประตูทิ้งไว้” ลุงโก๋รีบบอก  ลุงแกพูดอย่างกับผมเป็นเจ้าของบ้าน  หรือไม่..อาจจะกลัวว่าผมจะนำเรื่องนี้ไปฟ้องกับเจ้าของบ้าน  ไม่อย่างนั้นคงจะไม่รีบแก้ตัวขนาดนี้
“ครับ คือ..พี่คิวอยู่รึเปล่าครับ” ผมยิ้ม
“อยู่ครับๆ ข้างในบ้านเลยครับคุณ” ลุงบอก  ผมพยักหน้ารับและเดินตรงไปที่ตัวบ้านอย่างคุ้นชิน  ผมเดินผ่านห้องโถง  ห้องรับแขกเพื่อที่จะเดินตรงไปที่ห้องหนังสือที่ประจำเพราะคิดว่าเจ้าตัวคงอยู่ที่นั่นแน่  ในบ้านเงียบสงัด  ถ้าคนไม่เคยมาอาจจะคิดว่าบ้านนี้ไม่มีใครอยู่..ซึ่งจริงๆแล้ว  เงียบเป็นประจำแบบนี้ทุกวัน
“ฝันแค่อยากเตือนสติคิว” ผมชะงัก  หันซ้ายไปตามเสียงที่น่าจะมาจากห้องที่ผมดูหนังในวันนั้น
“ฝันอย่ามายุ่ง” เสียงจากพี่คิวพูดตอบ  ผมหยุดยืนนิ่ง  ตัวแข็งไปในทันที  รู้สึกอยากรู้ว่าทั้งสองคนกำลังคุยอะไรกัน  ผมกำลังเลือกที่จะไม่เดินหนีอย่างที่ในใจกำลังบอกผมว่านี่มันเป็นการเสียมารยาท 
“คิว..คิวไม่เคยเป็นแบบนี้ นี่ไม่ใช่” พี่ฝันว่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ  บ้านที่เงียบมากทำให้ผมได้ยินชัดทุกคำพูด
“เวลามันคงจะผ่านมานานจนคิวคงจะลืมไปสินะว่าคิวเคยรักใครน่ะ” พี่ฝันลดน้ำเสียงเย็นลง  พี่ทั้งสองคนกำลังคุยถึงเรื่องผู้หญิงที่ชื่อปรายนั่นสินะครับ
“คิวรู้ตัวดี” พี่คิวว่าเสียงเย็นเช่นกัน
“คิวไม่รู้ตัว ไม่..ไม่เลยสักนิด!” อยู่ๆพี่ฝันก็เสียงดังขึ้นมาจนผมสะดุ้ง
“คิวกำลังหลงระเริงกับชีวิตที่มีเด็กนั่นอย่างนั้นเหรอ ดูคิวแปลกไปจริงๆนะ เหมือนคิวลืมปราย พรุ่งนี้..มันเคยเป็นวันที่สำคัญสำหรับคิวมาตลอดไม่ใช่เหรอ ดูคิวจะเฉยกว่าทุกที..”
“ฝัน!” พี่คิวกระแทกเสียง  เสียงดังมากจนผมแทบไม่อยากจะจิตนาการว่าตอนนี้พี่คิวทำหน้าแบบไหนอยู่
“คิวรู้ตัว ฝันไม่ต้องมายุ่งได้ไหม..ปรายอยู่กับคิวเสมอ เธออยู่กับคิว คิวไม่เคยลืม..ไม่เลยสักนิดเดียว!” พี่คิวกระแทกน้ำเสียงย้ำ  น้ำเสียงที่ว่ากราดแต่กลับฟังดูเศร้าและเหมือนกำลังจะร้องไห้  ผมเพียงแต่ยืนหน้าชา  ถ้าคำว่า “เด็กนั่น” ที่พี่ฝันหมายถึงนั่นหมายถึงผมอย่างที่ผมเข้าใจ  ต่อไปนี้คงไม่ควรที่ผมจะยืนฟัง  แต่ตอนนี้ผมกลับก้าวขาไม่ออก
“............” เสียงในห้องเงียบลงไปชั่วครู่
“ฝันก็แค่อยากจะบอก” พี่ฝันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
“ฝันก็แค่เป็นห่วงคิว ฝันยังไม่เคยเห็นว่าใครคนไหนจะเหมาะกับคิวได้เท่าปรายอีก และฝันเอง..”
“ฝันเองอยากให้คิวได้เจอแต่คนที่เหมาะสมกับคิวมากพอ คนที่ฝันและสังคมยอมรับ ไม่ใช่ใครที่ไหนก็ได้ที่คิวเปิดรับอยู่ในตอนนี้ ถึงแม้จะเป็นเพียงเพื่อน เอ็นดู..หรือว่าคิวลืม” ผมสะอึก  รู้สึกเหมือนกำลังโดนค้อนมาทุบเข้าที่หัวอย่างแรง
“คิวลืมไปเหรอว่าคิวเคยมีใครเป็นเพื่อนบ้าง แค่ฝันหรือเซ็น..ฝันเชื่อว่าฝันแบกรับความทุกข์ไปพร้อมกับคิวได้ไม่ว่าจะเวลาไหน คิวยังต้องการใครอีกอย่างนั้นเหรอ” พี่ฝันพูดเสียงสั่น
“ฝัน” พี่คิวพูดเสียงเรียบลง
“เธอกำลังจะบอกอะไร” น้ำเสียงที่ฟังดูไม่พอใจจากพี่คิวทำให้หัวใจผมแทบจะหยุดเต้น
“หึ..คิวเป็นคนฉลาดนะ” พี่ฝันหัวเราะ
“ฝันบอกแล้วว่าคนที่ฝันยอมรับนั่นคือปราย ปรายคนเดียว!” พี่ฝันกระแทกเสียงขึ้นมาอีกครั้ง
“และตอนนี้ปรายก็คงกำลังคิดว่าคิวกำลังจะคิดถึงเธอ ไม่ใช่ใครที่ไหนที่ตอนนี้คิวกำลังคิดถึง..ใช่ไหมคิว ใช่ไหม!” พี่ฝันกระแทกเสียงดังลั่น  เสียงดังกังวานไปทั่วบ้าน
“ฝัน..ช่วยออกไปได้ไหม” พี่คิวพูดเสียงเย็น
“ออกไปตอนนี้เลย จะได้ไหม”
“แต่..”
“ออกไป!” พี่คิวตะคอกเสียงดังมากจนทำผมที่อยู่ห่างขนาดนี้ยังสะดุ้งได้  ผมคิดว่าพี่ฝันเองก็คงจะตกใจไม่แพ้กัน
“คิว” พี่ฝันเรียก  ผมคิดว่าเธอน่าจะร้องไห้
“คิวบอกให้ออกไป” พี่คิวกดเสียงให้เย็นลงเหมือนไม่ต้องการจะให้ตัวเองระเบิดออกมา
“คิว..ฝันขอโทษ” พี่ฝันบอก  เสียงเงียบไปหลังจากนั้น
“ออกไป!!” อยู่ๆเสียงของพี่คิวก็โวยขึ้นมาอีกครั้ง  ผมรีบหลบเข้าที่มุมของผนังอีกด้านทั้งที่ตอนนี้ขาของผมคล้ายกับไร้เรี่ยวแรง  พี่ฝันเดินออกมาจากห้องและเดินตรงออกจากบ้านไป  ผมยืนสงบสติอารมณ์ของตัวเองให้คงที่  ยืนอยู่อย่างนี้นานเกือบสิบห้านาที  ผมสั่งขาตัวเองให้ก้าวเดินไปที่ห้องนั้น..เดินไปอย่างเงียบๆ  เงียบมากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะไม่อยากให้คนในห้องรู้  ผมแค่อยากแน่ใจว่าพี่คิวโอเค  แค่อยากเห็นเท่านั้น  ไม่ได้ต้องการเข้าไปทักทายหรืออะไร..
“อึก..” ภาพที่ผมเห็นกำลังลบภาพเชฟบ้าคนเก่าไปเกือบหมด  พี่คิวนั่งอยู่ที่โซฟา  กุมหน้าตัวเองร้องไห้โดยแทบไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา  ผมยืนเงียบ  เห็นตัวพี่เขาสั่น  อยากจะเข้าไปหาแต่ดูเหมือนสถานะของผมจะยังไม่ใช่กับสถานการณ์ในตอนนี้
“โว้ยยยย !!” ผมสะดุ้งโหยงด้วยอยู่ๆพี่คิวก็โวยวายขว้างของที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง  จนของกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง
“อ่ะ..” พี่คิวร้อง  ผมตกใจด้วยความเป็นห่วง  มือของพี่คิวกุมท้องของตัวเองเหมือนเจ็บ  แผลที่ท้องคงยังไม่หายดีเท่าไหร่นัก  ยิ่งไปออกแรงเสียงดังมากขนาดนั้นคงยิ่งทำให้เจ็บมากกว่าเดิม  ผมเดินเข้าไปหา
“ข..ขอโทษ ครับ เค้ก..ไม่ได้ ไม่ได้ ตั้งใจ” ผมพูดตะกุกตะกักด้วยความกลัว  เมื่ออีกฝ่ายหันมาเห็นผมพอดี  พี่คิวไม่พูดอะไร  หันหน้ากลับไปอย่างเดิมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ผมเดินเข้าไปใกล้พี่เขามากขึ้น  ผมแทบไม่รู้ตัวเองเลยว่าที่ทำไปแบบนี้เพราะร่างกายสั่งหรือว่าหัวใจสั่งก่อนกันแน่ทั้งทั้งที่ผมก็กลัวอยู่เต็มอก
“พี่..พี่ฟ้าฝากของมาให้ครับ” ผมบอกเสียงเบาพร้อมกับยื่นเอกสารไปให้
“วางไว้ตรงนั้น แล้วไปซะ” พี่คิวบอกเสียงเข้ม  ผมวางซองลงที่ข้างๆพี่คิวตามคำสั่ง  แต่ผมยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ  พี่คิวนั่งเฉย  ผมเอื้อมมือเข้าไปแตะไหล่พี่คิวเบาๆ..มันเป็นไปเองอย่างลืมตัว
“ฉันบอกให้ออกไป พูดไม่รู้เรื่องรึไง!” พี่คิวหันมาตะคอกตาขวาง  ผมสะดุ้ง  ผละตัวออกมาอย่างตกใจ  สายตาคู่นี้น่ากลัวอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“ขอโทษ เค้กแค่..แค่เป็นห่วง พี่เจ็บแผล ไม่ใช่เหรอฮะ” ผมก้มหน้าก้มตา  น้ำตาเอ่ออยู่ที่เบ้าตาอย่างห้ามไม่อยู่  ที่จริงผมเคยถูกตวาดแบบนี้นับครั้งได้  แม่กับพ่อหรือคนในครอบครัวของผมไม่ได้มีนิสัยที่เป็นคนพูดเสียงดัง  ชอบดุด่า  ตะเบ็งเสียง  ตวาดหรือพูดหยาบคายเท่าไหร่นัก  ผมจะรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินต่อเหตุการณ์แบบนี้ทุกครั้งเมื่อไหร่ที่ถูกดุอย่างรุนแรง  รู้ตัวอีกทีน้ำตาจะไหลออกมาไม่ทันได้ตั้งตัวอย่างนี้ตลอด
“............” พี่คิวเงียบไป  ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเพราะตอนนี้น้ำตาหยดลงโดยไม่สามารถกลั้นไว้ได้แล้ว
“ขะ..ขอตัว ครับ..” ผมก้มหน้าและพยายามพูดให้เสียงปกติที่สุดเท่าที่สามารถทำได้
“เดี๋ยว” พี่คิวเรียก  ผมชะงักอยู่กับที่และได้ยินเสียงพี่คิวถอนหายใจก่อนจะเงียบไปสักพักหนึ่ง  ซึ่งขณะเดียวกันผมก็ยังคงยืนก้มหน้าอยู่อย่างนี้
“ฉัน..” เหมือนพี่คิวจะพูดบอกอะไรสักอย่าง  ผมเงยหน้าขึ้นมองอย่างลืมตัวเพราะพี่คิวเงียบนานเกินไป
“นายร้องไห้ทำไมน่ะ” พี่คิวว่าคิ้วผูกกันเป็นโบ  ผมรีบปาดแก้มตัวเองอย่างลวกๆ
“เปล่าฮะ ก็เค้ก เค้ก ตก..ใจ” ผมก้มหน้าลงอย่างเดิม  ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองมีสีหน้าเป็นยังไง  พอคิดได้อย่างนั้นก็รู้สึกประหม่าไปหมด
“มานั่งนี่สิ” พี่คิวพูดบอก  พี่เขาหยิบซองสีน้ำตาลไปวางไว้อีกฝั่งทำให้มีที่ว่างอย่างเดิม  ผมเดินไปนั่งตามคำสั่งอย่างว่าง่ายเพราะกลัวว่าจะโดนดุอีก  และเมื่อนั่งลงความกลัวก็ไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด  ตอนนี้ตัวของผมเกร็งอย่างกับมีเหล็กมาดามตัวเอาไว้อย่างนั้น
“อ๊ะ” และผมต้องตกใจมากกว่าเดิม  เมื่ออยู่ๆพี่คิวก็ก้มตัวลงนอนและเอาหัวมาหนุนบนตักของผม
“โทษที ที่เสียงดัง” พี่คิวบอกพลางหลับตาลง  ผมกระทั่งตกใจและทำตัวไม่ถูก  จึงได้แต่ชูแขนข้างขวาขึ้นเพราะไม่รู้จะเอาแขนวางที่ตรงไหนถึงจะเหมาะ
“พี่..พี่ไม่นอนหมอนละครับ” ผมพูด  หน้าแดง  ใช่..ตอนนี้หน้าเราคงไม่เหลือพื้นที่สีขาวแล้วเป็นแน่  ผมรู้สึกว่าหน้าของตัวเองนั้นร้อนผ่าวไปหมดแล้ว
“เมื่อกี้นายจะทำอะไรล่ะ นายบอกว่าเป็นห่วงฉันไม่ใช่รึไง” พี่คิวพูดทั้งทั้งที่หลับตาอยู่  ผมเงียบอย่างไม่สามารถต้านทานใดๆได้
“ฉันอยากพัก ทนนั่งไปก็แล้วกัน” อีกฝ่ายบอกและพลิกตัวหันหน้าเข้ามาที่ท้องของผม
“วางแขนลงสิ ไม่เมื่อยรึไง” พี่คิวสั่งไม่หยุด
“ค..ครับ” ผมวางแขนลงบนไหล่ของพี่คิวตามที่สั่ง
“นายเป็นเด็กรึไง ถึงได้ร้องไห้ง่ายขนาดนั้นน่ะ” อีกฝ่ายพูดเหมือนต้องการจะต่อว่าผมเสียมากกว่า  ผมไม่ตอบโต้อะไรเพราะไม่ใช่สถานการณ์ที่จะมานั่งเล่าอธิบายอะไรให้ฟัง
“แล้วก็..ช่วยหายใจให้เป็นปกติซะ” อีกฝ่ายพูดเหมือนรู้ว่าตอนนี้ผมกำลังแขม่วท้องและกลั้นหายใจอยู่  “มันทำได้ง่ายๆอย่างที่พูดไหมล่ะไอ้เชฟบ้า”..ผมได้แต่คิด  อารมณ์เข้าๆออกๆจนปรับตัวแทบไม่ทัน  หายใจไม่ทั่วท้อง  ผู้ชายคนนี้จะเคยรู้สึกแบบที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้บ้างรึเปล่านะ
ผมก้มหน้าลงมองคนที่นอนหลับหนุนตักของผมอยู่  อยู่ดีๆก็เปลี่ยนอารมณ์ขึ้นมากะทันหัน  เป็นคนที่แปลกจริงๆ  สุดท้ายผมก็อดยิ้มออกมาไม่ได้  คนคนนี้น่ะเป็นผู้ชายคนเดียวกับหลายชายสุดเก่งของตระกูลสิทธิบดีทรัพย์อย่างนั้นใช่ไหมนะ  เพราะคนคนนั้นน่ะในตอนนี้เขากำลังนอนหนุนตักเราอยู่  เราน่ะ..
“พรุ่งนี้..” พี่คิวพูดขึ้นก่อนที่จะทิ้งเสียงลง  พี่เขาเงียบไปนานจนผมแอบลุ้นว่าจะพูดต่ออีกไหม  ผมอยากฟัง  อยากรู้เรื่องที่ทำให้พี่คิวกลุ้มใจทั้งหมด
“วันที่ปรายสารภาพรักฉัน วันที่เรา...ตกลง”
“คบกัน” พี่คิวพูด  หลับตาพริ้ม  ผมเงียบ  ไม่พูดต่อ..ไม่พูดเพราะกำลังรู้สึกว่า  ไม่ควรพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวก็เท่านั้น..
ผมนั่งนิ่งอยู่นานจนรู้สึกว่าขาเริ่มชา  พี่คิวหลับไปนานมาก  นิ่งเสียจนผมแทบไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวว่าพี่เขาจะตื่น  ตอนแรกผมคิดว่าพี่คิวเพียงแค่จะพักสายตาเฉยๆ  แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะหลับยาวไปแล้วละครับ..
“โอ๊ะ!” ผมหันไปตามเสียงอุทาน  พี่ฟ้ายืนอ้าปากเหวออยู่หน้าประตูห้อง
“โอ้ว มาย........ก๊อด~” พี่ฟ้ายืนเอามือปิดปากตัวเอง  ตาเบิกโพรง  ผมได้แต่อ้าปากเหวอตามเพราะไม่รู้จะพูดอธิบายว่าอย่างไรดี  ทั้งผมและพี่ฟ้าเงียบลงคล้ายกับต่างฝ่ายต่างเรียกสติแต่ก็ยังมองหน้ากันอย่างตกตะลึงไม่เลิก
“มา กลับมาเร็ว..จังนะ ครับ” ผมพยายามเรียบเรียงคำพูดของตัวเอง
“คือ” ผมอ้าปากจะอธิบาย
“ชู่..” พี่ฟ้าทำสัญญาณบอกให้ผมเงียบไว้  อยู่ๆพี่ฟ้าก็ส่ายหัว  ขยิบตาและยิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกจากห้องไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้น
“พี่ครับ” ผมเรียกเสียงเบา  เสียงแทบไม่ออกมาจากลำคอของผม  มันก็แน่อยู่แล้ว  ถึงผมจะปวดขาแต่ผมไม่ได้อยากปลุกพี่เขาสักหน่อย
“..พี่คิวครับ” ผมเรียกแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะหลับสนิทเกินไป  ผมวางมือลงที่หน้าของอีกฝ่ายอย่างเบามือ
“หนวดเริ่มขึ้นแล้วสินะ” ผมหัวเราะกับแก้มที่เริ่มสากเพราะหนวดที่กำลังจะขึ้นบนใบหน้าของพี่คิว
“คงจะอย่างนั้น” ง่ะ..
“ต..ตื่น นานแล้วเหรอครับ” ผมถามรู้สึกเขินในทันที  พี่คิวขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
“เปล่า” อีกฝ่ายหันมาตอบพร้อมกับเลิกคิ้วให้  กลับมาทำหน้ากวนได้อย่างเคย
“งั้น..เค้ก กลับบ้านก่อนดีกว่า เย็นมากแล้ว ป่านนี้รถคงติด” ผมบอกและไม่กล้าสบตาตรงๆ
“อืม” พี่คิวพยักหน้าตอบ  ผมรีบลุกขึ้น
“โอ๊ะ” ผมร้องและต้องทรุดตัวนั่งลงที่โซฟาอย่างเดิมเพราะรู้สึกขาชาจนไม่สามารถเดินได้
“หึ” พี่คิวหัวเราะและลุกขึ้นยืน  ผมมองตาม
“ขอบคุณ” อีกฝ่ายบอกแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป  ทะ..ทิ้ง  แล้วทิ้งเราไว้อย่างนี้นี่นะ  เย็นชาชะมัด..ไอ้บ้า!
“อะไร! อะไรเค้ก!!” ผมหันกลับไปมองที่ประตู  เสียงพี่ฟ้าโวยวายดังลั่นวิ่งเข้ามา
“จะกลับแล้วเหรอ ได้ไงกัน..พี่นึกว่าจะนอนที่นี่ซะอีก” พี่ฟ้าวิ่งตาลีตาเหลือกเข้ามานั่งลงข้างๆผม
“เหอะๆ” ผมยิ้มแหย
“ไม่ได้นะครับ นอนนี่เถอะ..นี่มันเย็นมากๆอ่ะ” พี่ฟ้าพูด
“นี่มันเพิ่งหกโมงเองนะครับ” ผมเหลือบดูนาฬิกา
“นั่นแหละ รถติด..ไม่ได้หรอก พี่ปล่อยไปไม่ได้หรอก ใช่สิ..นอนนี่แหละนะจ๊ะเด็กดี” พี่ฟ้าพูดพร่ำไม่หยุด  มือของพี่ฟ้าเข้ามาลูบหัวผมไปมา
“ไม่ดีหรอกครับ”
“นี่..เอิ่ม” ผมฟ้ากลอกตาอย่างทีเล่นทีจริงอีกแล้ว
“พี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่แบบ..แบบ”
“คือแบบ” พี่ฟ้าทำท่ามากซะจนผมลุ้นว่าพี่เขาต้องการจะพูดอะไร
“มันเริดมากโอเคป่ะ คือมันเหนือธรรมชาติ มันเป็นปรากฏการณ์ที่อัศจรรย์ พี่..เหลือเชื่อที่สุดเท่าที่พี่กลับมาประเทศไทย โอ้มายก๊อด..เอิ่ม พี่พูดคำนี้มากี่รอบแล้วนะ” พี่ฟ้าเหลือกตาใส่ผมจนผมตกใจ
“หลายฮะ” ผมพยักหน้าตอบ
“แฟนแทสทิค!” ผมอ้าปากค้างมองพี่ฟ้าที่ยังไม่หยุดบรรยายกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“เค้กเป็นคนที่สวรรค์ส่งมาแน่ๆ ดังนั้น..นอนนี่สักคืนให้พี่ชื่นใจเถอะนะครับ” พี่ฟ้าลูบแก้มผมทั้งสองข้าง
“ไม่ได้หรอกครับ แม่..เค้ก”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ พี่เคลียร์ได้แน่นอน อีกอย่างน่ะนะ..ไอ้หลานชายเหี้ยมที่เข้าไปขลุกอยู่ในครัวแล้วน่ะ คงกำลังทำอาหารเพื่อเรียกสติตัวเองอยู่อย่างแน่นอน เค้กอยู่เถอะนะ..พี่รู้สึกเหมือนกำลังมีสารอะไรอยู่ในตัวพี่ที่หลั่งอยู่สักอย่าง มันรู้สึกเหมือนอยากแกล้งไอ้คิวเป็นบ้าอ่ะ มันต้องสนุก ใช่..สนุกแน่ๆ” พี่ฟ้าทำเสียงขึ้นๆลงๆจนผมแทบเวียนหัว
“ช่ายๆ ฟ้า..ตั้งสติไว้” อยู่ๆพี่ฟ้าก็ลุกขึ้นยืน  หลับตา  คุยกับตัวเองและเดินวนไปเวียนมาตรงหน้า
“ไอ้หลานนั่นน่ะ มันเจ้าความคิด..มันเจ้าเล่ห์”
“พี่ไม่รู้ว่าพี่เลี้ยงมันให้โตมาเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง แต่เชื่อพี่เถอะว่าไอ้หลานบ้านี่น่ะ..โค่นมันยากเป็นบ้า ขนาดพี่คิดแผนหลายต่อหลายครั้งที่จะโค่นล้มบัลลังก์มัน แต่สุดท้ายมันก็ตลบหลังพี่ได้ทุกทีอ่ะเค้ก” พี่ฟ้าพูดด้วยสีหน้าเคียดแค้น
“พี่อยากเอาชนะพี่คิวเหรอครับ” ผมพูดหน้าแหย  จากที่พี่ฟ้าพูดมาดูแล้วไม่น่าจะมีทางเป็นไปได้สักเท่าไหร่
“พี่รู้สึกว่าพี่พ่ายแพ้อ่ะ” พี่ฟ้าหันมาทำหน้าอ้อนวอนใส่ผมอีก
“นะเค้กนะ..” พี่ฟ้านั่งลงที่ด้านหน้าผมอีกครั้ง  พร้อมกับกะพริบตาให้อย่างกับเด็ก
“เอ่อ” ผมอ้ำอึ้ง
“นอนที่นี่เถอะ นะครับ..น้า” พี่ฟ้าเอาหัวมาซุกไหล่อ้อนผมไม่หยุด
“ก็..ก็ได้ฮะ” ผมตอบเพราะรู้สึกเขิน  พี่ฟ้าชอบถึงเนื้อถึงตัวเสมอ  ขนาดผมไม่ได้คิดอะไรแต่กลับรู้สึกว่าพี่ฟ้าน่ารักดีจนผมอดเขินและยอมโอนอ่อนผ่อนตามไม่ได้
“เยส!”
“ฮะ ฮะ ฮะ..แกเสร็จฉันแน่ ไอ้คิว..หึ” พี่ฟ้าแสยะหัวเราะ  เอิ่ม ToT ตกลงผมคิดถูกใช่รึเปล่าครับที่ตอบตกลงไปแบบนั้น..
หลังจากนั้นผมเดินตามพี่ฟ้าออกมาจากห้อง  พี่ฟ้าจับแขนผมให้เดินตามเข้าไปที่ห้องหนังสือ  พี่คิวไม่ได้อยู่ที่นั่น
“สงสัยอยู่ในครัว” พี่ฟ้าบอกแต่อยู่ๆพี่คิวก็เดินเข้ามา  พี่เขาชะงักมองหน้าผม  ผมก้มหน้าลง
“เค้กจะนอนนี่ล่ะ” พี่ฟ้าพูดขึ้น  ทำหน้ากระหยิ่มยิ้มไปมา
“ห๊ะ!นอนนี่” พี่คิวอุทานเสียงหลง
“ทำไม ก็เค้กจะนอนนี่..อาเป็นคนบอกให้นอนเอง” พี่ฟ้ายักไหล่  ดูท่าจะพอใจกับผลที่ได้รับไม่น้อย
“ไม่นอนหรอกฮะ” ผมรีบดึงแขนพี่ฟ้าไว้  พอได้ยินเสียงอุทานกลับรู้สึกเปลี่ยนใจขึ้นมากะทันหัน
“นอนสิ เมื่อกี้เค้กรับปากพี่แล้วนะว่าจะนอนอ่ะ” พี่ฟ้าหันมาหน้างอใส่ทำท่าจะงอนผมซะอย่างงั้น  ทำให้ผมต้องหุบปากลงอย่างช่วยไม่ได้
“ไป..เราขึ้นไปดูห้องกันดีกว่านะ” พี่ฟ้าหันมายิ้ม  สีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเร็วมากจนผมแทบตามไม่ทัน
“นอนกับพี่ก็แล้วกัน นอนห้องนอนสำหรับไว้รับแขกน่ะ..ห้องมันกว้าง เค้กอาจจะกลัวแล้วก็ไม่ชิน..นะๆ” พี่ฟ้าสรุปเองเสร็จ
“หื่นละสิไม่ว่า” พี่คิวพูดขึ้นลอยๆ
“ก็ถ้าหื่น..แล้วจะทำไม” พี่ฟ้าต่อปากต่อคำอย่างไม่แยแส  ส่ายหัวไปมาทำท่าอย่างกับเด็กชอบแกล้ง
“อยากให้เค้กไปนอนห้องตัวเองละสิไม่ว่า..คิก” ระหว่างที่พี่ฟ้าพูด  พี่คิวหันขวับกลับมามองตาขวางใส่พี่ฟ้าทันที
“อุ๊ปส์..ซ้อออออรี่~~” พี่ฟ้าลากเสียงยาว  ผมยืนอย่างที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับพี่ฟ้าแล้ว  น้ำเสียงของพี่ฟ้าร่าเริงและไม่ได้รู้สึกผิดต่อสายตาของพี่คิวเลยสักนิดอ่ะครับ  มันเป็นการกล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงร่าเริงได้อีก
“ไปเค้ก ไปดูห้องพี่กัน..” พี่ฟ้าจับมือผมและพาเดินขึ้นไปชั้นสอง  ผมหันกลับไปมองหน้าพี่คิว  พี่คิวยืนมองผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง  นิ่งอย่างที่ผมไม่สามารถตีความหมายได้เหมือนเดิมแหละครับ..

...............>>>><<<<...............

[kitty]

 

-----------------------------------

พี่คิวน่ารักอะๆๆๆๆๆๆ  โดนแกล้งแล้ว พี่คิวจะทำยังไงน้าาาาาา

อยากอ่านต่ออะๆ เค้กกกทำให้พี่คิวหึงเยอะๆน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Kaewkaew]

 

[ploylw_chery]

งานเข้าแล้วไงพี่คิว....จะทำไรต่อไปน๊าาาาาา  
                     

[ฺ13eLIEve]

ทำไมทำกับเค้าแบบนี้อ่ะ มันค้าง ค้างมาก อ๊ากกกกกกก

แต่แบบไม่ไหวแล้วไม่ไหวจริงๆ อ่านไปอิชั้นก็กริ๊ดไป ตายๆๆๆ

เขินเว้ยยย >//////<

 

[koorikoori]

 

ให้มันได้อย่างงี้ซี่พี่ฟ้า >< !!!

[TanyaPuech]

     พี่คิวน่ารักไปแล้วนะ

เรื่องนี้อ่านแล้วไม่กลัวใจพระเอกเลย  มั่นใจว่าพี่คิวดูแลเค้กได้แน่นอน

ต่อให้มีกี่อินังฝันก็เถอะ 

อยากอ่านตอนหน้าๆๆ

[โจ๊กกุ้ง]

สะใจ ยัยฝันโดนซะบ้าง พี่คิวฉลาด และไม่เอาหล่อนมาเป็นแฟนแน่ๆย่ะ ชริ

[NOoTuNE]

เอาอิชะนีฝันไปเก็บด่วนนนน


ยุคไหนแล้วอิบร้าแบ่งชั้นวรรณะอยู่ได้ ทำไม หล่อนบินได้รึไง ลองเจอชะนีสลัมอย่างชั้นดูหน่อยเอาไหม แต่ก็ขอบใจน่ะที่ ทำให้พี่คิวกับเค้ก คืบหน้าไปอีกขั้น 



ส่วนพี่ฟ้า  สู้ คึคึคึ ขอให้โค่นล้มพี่คิวให้ได้ เค้าเชียร์สุดพลัง

(น้องเค้กแย่แน่ กร๊ากกกกก  )

[THE MIN]

โอ๊ยยยย


เขินมากเลยอ่าาาาา


ยิ้มจนปวดแก้ม

--------

อีพี่ฝัน   เดี๊ยะเถอะ   

ยุ่งมากไ  บอกลูกหินกัดเด๊ะ  555

ได้ข่าวว่าคนละเรื่อง  กร๊ากกกกกกกกกก  บ้าแระกู 

[khalwfarng]

นอนบ้านพี่ฟ้า  แหม่ะ...พี่ฟ้านี่ก็น้าชอบแกล้งพี่คิวจังเลย
สะใจเว้ย  พ่อหนุ่มซึนผยองโลกจะได้แสดงท่าทีอะไรออกมาบ้าง
ครึ่งๆกลางๆอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวจับเค้กถวายทิกเกอร์จิงเกอเบลซะนี่   
ว่าแต่เบบี้คะ...เมื่อไรบัตเตอร์จะมีบทอีก
ตอนนี้เราได้สั่งทำกางเกงในปักด้วยไหมชั้นเยี่ยม
[เด็กเกรียนบัตเตอร์ - พี่อ๊อฟบทน้อย]
กะว่าจะส่งให้คุณเบบี้อยู่พอดี ติดสินบนให้เขียนคู่นี้อ่ะค่ะ
ที่แพลนไว้ในใจก็บัตเตอร์รุก พี่อ๊อฟรับ
อยากเห็นพี่อ๊อฟครางกระเส่าๆภายใต้ตัวบัตเตอร์   แล้วก็ควงเองบ้างบางเวลา


คิดได้เนอะกรู        

[Madness69]

555555555555555 ถูกใจเจงงงงงงงงงงงงงงงง พี่คิวหนุนตักน้อง
แต่นังคุณฝันนี่ไม่ไหวนะรมณ์เสีย จะย้ำเตือนอะไรนักหนายะหล่อน ไปไกลๆ เลย ชิ้วๆ ((ช่วยพี่คิวไล่ ฮ่า ฮ่า))
แผนอาฟ้าโค่นหลานคิว ตอนหน้าจะมี "พิษรัก แรงหึง" หรือไม่ต้องเกาะหน้าจอรอติดตามม
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เค้าจะอาวววววววววววววอีกอ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ


ขอบคุณนะไอ้น้องบี้ +++
 

[ASSASSIN]

ปฏิบัติการแกล้งหลานชาย   5555 

[faNg]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
อ่านไปแล้วก็กรี๊ดๆเป็นระยะ พี่คิวแบบชอบอะ ถึงจะไม่ชัดเจนแต่ก็หยอดตลอดเวลา
เค้กก็น่ารัก 5555 พี่ฟ้าก็โดนนนนนนน โอ๊ ย ยยยยยย!

รอตอนต่อไปนะคะเบบี้ ^^

[ladymoon_yy]

พี่ฟ้าเริ่ดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก   

[K2KARN]

พพี่ฟ้าขี้แกล้งจริ๊งงงงงง >////<
ส่วนพี่ฝัน ,, ก็โดนไล่ไปล่ะนะ เหอะๆๆ

[nongrak]

คิสมีแฟนแล้วเหรอ ว่าแล้วว่าฝันต้องชอบคิวแน่
แต่ยังไม่เข้าใจฟ้าจะแกล้งคิวทำไมต้องให้เค้กนอนที่บ้านด้วย

[เบบี้]

นอนบ้านพี่ฟ้า  แหม่ะ...พี่ฟ้านี่ก็น้าชอบแกล้งพี่คิวจังเลย
สะใจเว้ย  พ่อหนุ่มซึนผยองโลกจะได้แสดงท่าทีอะไรออกมาบ้าง
ครึ่งๆกลางๆอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวจับเค้กถวายทิกเกอร์จิงเกอเบลซะนี่   
ว่าแต่เบบี้คะ...เมื่อไรบัตเตอร์จะมีบทอีก
ตอนนี้เราได้สั่งทำกางเกงในปักด้วยไหมชั้นเยี่ยม
[เด็กเกรียนบัตเตอร์ - พี่อ๊อฟบทน้อย]
กะว่าจะส่งให้คุณเบบี้อยู่พอดี ติดสินบนให้เขียนคู่นี้อ่ะค่ะ
ที่แพลนไว้ในใจก็บัตเตอร์รุก พี่อ๊อฟรับ
อยากเห็นพี่อ๊อฟครางกระเส่าๆภายใต้ตัวบัตเตอร์   แล้วก็ควงเองบ้างบางเวลา


คิดได้เนอะกรู        

ความคิดคุณเกรียนมาก 555+

[เบบี้]

คิสมีแฟนแล้วเหรอ ว่าแล้วว่าฝันต้องชอบคิวแน่
แต่ยังไม่เข้าใจฟ้าจะแกล้งคิวทำไมต้องให้เค้กนอนที่บ้านด้วย

คิวมีแฟน..เรื่องนี้เผยตั้งแต่ต้นเรื่อง คงอ่านข้ามไปรึเปล่าคะ ^^
*การที่เค้กนอนที่บ้าน  สำหรับฟ้าและคิว..ก็ถือว่าเป็นการแกล้งแล้วล่ะค่ะ  เพราะฟ้ารู้จักคิวดีที่สุด  และคงเพราะคิวไม่ปกติ..กร๊าก

[nemesis]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยค้างอ๊ะ

[ployyunho]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  วิ่งออกไปจุดพลุฉลอง

ไม่น่าเชื่อ มันจะมีวันนี้ด้วย  นอนตักกัน  ฮุฮุฮุ
พี่ฟ้าน่ารักอ่ะ แต่มีแววแพ้พี่คิวตามเดิมนั่นแหละ555
หัวเราะไม่มีเหตุผล อารมณ์ดี

[river]

คิวเห็นตัวจริงของฝันล่ะ ว่าหวังอะไรกันแน่

[ขนมหวาน]

เจ้ฝัน นางอยากจะแทนที่เองรึเปล่าเนี่ย
หรือนางแค่ห่วงจริง ๆ ตามปาก
เค้ากำลังสวีทวิ้วกันทีเดียว
เสียฟีลหมดเลยยยยยยยย
อาฟ้าออกนอกหน้าไปนะจะแกล้งหลานอ่ะ
คงจะยาก คนที่น่าเป็นห่วง น้องเค้กนี่แหละ
ศึกระหว่างอา หลาน ตัวเองเป็นคนกลาง 

[tagloveX-Mark]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คิวปิดเปิด และ เปิดมากขึ้นเรื่อย ๆ น้องเค้กเริ่มเข้ามาในใจของเชฟโหดแล้วแน่ ๆ อิอิ พี่ฟ้าก็ช่วยอีกแรงอ่ะ 555+ สนุกดีจิง ๆ ชอบๆๆๆ มากมาย อยากอ่านต่อแร้ววววววววววว ><

[runningout]