หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[BBellza]

^
^
^
^
^
จิ้มๆเม้นข้างบน คร้าบ

[white choc~]

ย๊า~~เค้าอ่านทันแล้ว ๆ ๆ ๆ   
นิยายของเบบี้ไม่เคยทำให้เค้าผิดหวังเลยสักเรื่อง (ว่าแต่เมิงอ่านของเค้าครบหมดแล้วหรอ  )
ขอโทษที่อ่านเรื่องนี้ช้าไป เพราะมัวแต่ไปตามอ่านเรื่องก่อน ๆ ของเบบี้อยู่ (อยากบอกว่าอ่านเรื่อง Memorial~เมตร-สลิ่ม กลับไปกลับมา 3 รอบแล้ว เรื่องอื่น ๆก็ชอบนะ แต่เรื่องนี้ชอบมากถึงมากที่สุดอ่ะ )
สัญญาว่าจะติดตามผลงานของเบบี้และจะคอยเม้น and +เป็ด เป็นกำลังให้เบบี้ตลอดไปนะค๊าบบ 

[amito]

เจอตัวเร่งปฎิกริยาอย่างฝันเข้าไปเหมือนเค้กเริ่มสำรวจความรู้สึกของตัวเอง แล้วไปหน้าแดงใส่พี่คิวแบบนี้ พี่คิวเค้าก้อรู้ความในใจหมดดิ่

[bow55]

รออีกวันจ้ะ
ป่าวเร่ง ป่าวจริงๆ

[khalwfarng]

 

[AllRiseApril]

คิดถึงพี่คิว 

[Ball]

คิดถึงเค้กกับพี่คิวจัง 

รออยู่นะคะ

[ordinarykwon]

 คิดถึงน้องเค้กจัง คิดถึงพี่คิว คิดถึงพี่ฟ้า คิดถึงพี่เซนและน้องกัส  สำคัญที่สุดคิดถึงคนแต่ง 
อิอิ เบบี้จ๋า คิดถึงน้าจ๊ะ

[maxsextex]

อยากอ่านได้อีกกกก

[watcharet]

มาให้กำลังใจคับ +1

[wan]

เป็นกำลังใจให้ สู้ ๆ นะครับ เบบี้
+1 ด้วย 

[เบบี้]

~33~

“ชอบพี่คิวเหรอ”
“โอย..บ้า บ้า บ้า!” ผมโวยวายทุบหมอนกลิ้งเกลือกไปมาอยู่บนเตียงตัวเองคนเดียวมานานพอดู  นานพอที่จะสามารถเป็นบ้าเป็นบอได้หลายต่อหลายครั้ง
เราชอบพี่คิวจริงๆเหรอ  ทำไม..ตอนไหนกัน  ไม่เห็นจะรู้ตัวเลยสักนิด  ไอ้อาการไม่กล้าสบตา ใจเต้น  มองอีกฝ่ายแล้วรู้สึกละสายตาไม่ได้  รู้สึกว่าเวลาผ่านไปรวดเร็วเมื่อไหร่ที่ได้คุยกับเขา  นี่มันคือความรู้สึกของความรัก  ใช่..ผมรู้ดีว่ามันเป็นความรู้สึกของความรัก  นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเคยมีความรัก  แต่มัน..ใช่จริงๆอย่างนั้นเหรอครับ  ก็นั่นมัน..ผู้ชายนะ! อีกอย่าง..ผมเพียงนึกมาตลอดว่าผมแค่ชื่นชมพี่คิวเท่านั้น  เท่านั้นเอง..
“แล้วจะทำยังไงดีล่ะ” สุดท้ายก็ไม่วายต้องบ่นกับตัวเองอย่างเดิม  เวลาแบบนี้จะไปปรึกษาใครได้กัน  แถมยัง..แถมวันนี้ดันเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก  เขินหน้าร้อนไปหมดจนแทบจะมุดดินหนีได้อยู่แล้ว  สุดท้ายผมก็ต้องชิงกลับบ้านมาก่อนเพราะกลัวว่าถ้าเกิดให้พี่ฟ้ามาส่ง  ผมจะต้องทำตัวไม่ถูกเป็นแน่แท้
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจอีกครั้ง  เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่ทราบ  เฮ้อ....สมองทำงานหนักไปไหมนะเรา

= = = = = = = =

วันศุกร์  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“เป็นไรเค้ก หน้าตาบอกบุญไม่รับเลยนะ” พี่ออฟทัก
“เปล่าหรอกครับ” ผมตอบปัดไปอย่างนั้นเอง  ที่จริงเมื่อคืนผมแทบนอนไม่หลับเลยด้วยซ้ำ  หานู่นหานี่ทำทั้งคืนเพื่อให้สมองไม่ต้องมาคิดเรื่องฟุ้งซ่าน  ทั้งทั้งที่เวลาผ่านมาถึงสามวันแล้ว  แต่ทุกครั้งไปผมต้องมัวแต่มานั่งคิดว่า  ถ้าเจอพี่คิวแล้วจะทำหน้าแบบไหนดี.. 
หรือว่าที่จริงผมอาจจะกำลังชอบพี่คิวอย่างที่แก้วแซวใช่หรือเปล่า  ผมแค่สงสัยว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงก็เท่านั้น  ไอ้ความรู้สึกแบบนี้ที่เกิดขึ้นกับผมผมรู้ตัวดี  มันเคยเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้  ความรู้สึกแปลกๆที่เข้ามาทำให้เราควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่  ความรู้สึกแย่หรือเศร้าแบบไร้สาเหตุ  ผมรู้ดีว่ามันคืออะไร  แต่เท่านั้นมันยังสำคัญไม่พอหรอกนะครับ  ที่สำคัญผมแค่อยากแน่ใจ..มันใช่ความรู้สึก “ตกหลุมรัก” จริงๆอย่างนั้นเหรอครับ  ผมผู้ชาย  ส่วนนั่นก็ผู้ชายด้วยเหมือนกัน..
“ยิ้มหน่อย เดี๋ยวก็โดนดุหรอก” พี่ออฟยิ้ม  ขยี้หัวผมไปมา  ผมทำหน้ายู่  ร่างกายในตอนนี้แทบหมดแรงแล้ว  หลังจากเรียนเสร็จผมก็ตรงมาที่นี่ในทันที  แถมเมื่อคืนยังนอนไม่เต็มอิ่มอีกต่างหาก
“ยิ้ม” ผมฉีกยิ้มให้พี่ออฟ  พี่ออฟหัวเราะและผมก็ต้องชะงัก  ง่ะ ง่ะ ง่า~ ผมอ้าปากค้างมองพี่คิวที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว
“สวัสดีครับ” ผมทักพี่เขา
“ดี” พี่คิวตอบ  เหล่ตามามองผมกับพี่ออฟก่อนที่จะเหลือบไปมองถาดอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะตรงกลางเคาร์เตอร์นี่
“กำลังจะเอาไปเสิร์ฟแล้วครับ” พี่ออฟรีบบอกก่อนคงเพราะอ่านสายตาของพี่คิวออก  พี่ออฟรีบยกถาดเสิร์ฟออกไปจากเคาร์เตอร์ในทันที
ผมเห็นท่าไม่ดีจึงหยิบผ้าแถวๆนั้นมาเช็ดเคาร์เตอร์เพื่อไม่ให้ตัวเองดูว่างเกินไป  พี่คิวเดินมายืนพิงอยู่ที่เคาร์เตอร์อีกฝั่ง  ผมแอบเหลือบตาไปมองก็พบว่าพี่คิวกำลังยืนจ้องผมอยู่  จ้องอย่างตั้งใจจ้องผมอีกด้วย
“ขูดหาเลขรึไง” ผมชะงัก  และเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองเช็ดที่เดิมมากเกินไปแล้ว  ผมไม่ตอบ  พับผ้าขนหนูและวางไว้ที่เดิม  เหลือบมองไปทางนู้นทีทางนี้ทีเพื่อต้องการหาทางออกให้กับตัวเอง 
~ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี~
“พี่คิวคะ” ผมหันไปตามเสียง  พี่ซีเดินเข้ามาในตัวเคาร์เตอร์  เจ้าของชื่อหันกลับมามองหน้าพี่ซีด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“เมื่อกี้ทิกเกอร์ฝากโน้ตไว้ค่ะ บอกว่าพรุ่งนี้ที่ร้านไอซ่าหลังพี่คิวเลิกงานน่ะค่ะ”
“อืม..ขอบใจ” พี่คิวพยักหน้ารับ
“พี่คิว มีอะไรกับทิกเกอร์เหรอคะ” พี่ซีเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายพร้อมกับอมยิ้มอย่างอยากรู้  ท่าทีสนิทสนมของทั้งสองคนกำลังไม่เหมือนเจ้านายกับลูกน้อง  ความรู้สึกที่ผมฉุกคิดมาได้ในทันทีนั้น  คือความรู้สึกที่ผมกำลังอิจฉาความสนิทสนมกันอย่างมากของพี่ซีที่มีต่อพี่คิว  ความแปลกใจที่มีในตอนนี้  คือความรู้สึกแย่ที่ผมกำลังรู้สึกว่าผมอยากสนิทสนมกับพี่คิวแบบนี้บ้าง  แบบนี้..แบบนี้มัน
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” พี่คิวตอบและหันหน้าหนี
“ซีไม่เด็กแล้วนะคะ” พี่ซีหน้างอ
“เหรอ..แต่พี่เห็นมาตั้งแต่เด็กนี่” พี่คิวหันกลับมายิ้มให้พี่ซี  สายตาของพี่เขาเหลือบมาสบตาผมครู่หนึ่ง
“พี่คิวก็อย่างนี้ตลอดอ่ะ” พี่ซีบ่น  เดินหนีออกจากเคาร์เตอร์ไปพร้อมกับอาการงอน  ดังนั้น  ตอนนี้จึงเหลือเพียงเราสอง  เอิ่ม..อีกครั้ง
“แล้วนายไม่มีอะไรทำรึไง” พี่คิวหันมาถามผม  ผมส่ายหัวตอบ  พี่คิวเงียบไป  ผมเลื่อนเก้าอี้นั่งลงแต่หันหลังให้กับพี่คิวเพราะถ้าหันหน้าไปตรงกับพี่คิวผมไม่รู้จะเอาลูกตาไปวางไว้ตรงไหนดี  ผมนั่งนิ่งเพราะไม่มีอะไรทำจริงๆนั่นแหละ  และด้วยรู้สึกเกร็งขึ้นมาเมื่อหัวใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อนึกกลับไปถึงเรื่องในวันนั้น  นั่นยิ่งทำให้ผมเริ่มหายใจไม่เป็นปกติ
“พี่คิวคะ..ซีรบกวนคิดเงินให้หน่อยค่ะ พี่ฟ้าให้ซีออกไปซื้อของหน้าปากซอย” พี่ซีเดินมายื่นบิลให้พี่คิวผ่านเคาร์เตอร์
“เค้กไปให้ก็ได้ครับ” ผมรีบชะเง้อคอบอก
“ไม่เป็นไร อยู่กับพี่คิวเถอะ” o_O แง่ง..อารายของพี่ซีกัน
“ฝากด้วยนะคะ” พี่ซียิ้มกว้างเดินร่าเริงออกไปทางหลังร้าน  พี่คิวหยิบบิลที่พี่ซีวางไว้และเดินตรงมาที่ตรงเคาร์เตอร์คิดเงิน  ซึ่งพอดิบพอดีกับที่ผมนั่งอยู่มันยิ่งทำให้ผมไม่กล้าจะขยับตัว  ผมนั่งมองมือพี่คิวที่กำลังกดเครื่องคิดเลขอย่างตั้งใจ
“อ่ะ..เอาไป” พี่คิวยื่นบิลมาให้ผม  ผมรับมาและกำลังจะลุกขึ้นยืน
“ประหม่าอะไรน่ะ” จู่ๆพี่เขาก็เท้าแขนกางลงระหว่างเคาร์เตอร์คิดเงินกับโต๊ะตรงกลาง  ผมไม่ทราบว่าที่มันแคบหรือว่าแขนของพี่เขายาวกันแน่  ความกว้างพอดีแขนทั้งของข้างของพี่คิวเลยละครับ  ผมชะงักและหันกลับมานั่งตัวแข็งอย่างเดิม  แน่นอนว่าผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยนั่นล่ะ
“เปล่านี่ครับ” ผมตอบแต่กลับเป็นคำตอบที่ขัดกับการกระทำอย่างสิ้นเชิง
“อย่างนั้นเหรอ” เสียงพูดอย่างไม่เชื่อจากปากอีกฝ่ายทำให้ผมต้องเงียบลง
“งั้นเงยหน้ามองหน้าฉันสิ” ระหว่างที่พี่คิวพูดแบบนั้น  ใจผมเต้นเร่าๆแทบจะกระเด็นออกมาซะให้ได้  รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมา  รู้ตัวเองดีแต่ทำไมกลับไม่สามารถควบคุมอะไรไว้ได้เลย
“หึ..” พี่คิวหัวเราะ  ผมรับรู้ได้ถึงแผ่นรองบิลที่พี่คิวนำมาตีหัวผมเบาๆและพี่คิวก็เดินไป  ผมรีบเงยหน้าขึ้นมองตามและผมก็ต้องรีบหันหน้ากลับมาอย่างเดิมเพราะกลัวว่าพี่คิวจะหันมาเห็นหน้าของผมในตอนนี้เข้า
“หมี..หมี” พี่คิวเรียก  พี่หมีเดินมาที่เคาร์เตอร์
“บิล” พี่คิวบอกพร้อมกับยื่นบิลให้พี่หมีไป
“เออคิว” พี่ฟ้าเดินออกมาจากห้องพักพนักงาน 
“สวัสดีครับพี่ฟ้า” ผมรีบยกมือไหว้
“หวัดดีครับ” พี่ฟ้ายิ้มตอบ
“อ่ะนี่..ตกลงอาจะรับพนักงานบัญชีคนนี้ก็แล้วกัน น้องรุจน่ะ” พี่ฟ้าพูดบอก  พี่คิวมองหน้าพี่ฟ้าด้วยท่าทีนิ่งอย่างเคย
“อารายเล่า น้องเค้าก็ทำงานได้ค่อนข้างดีไม่ใช่รึไง” พี่ฟ้าหลบสายตาหลานตัวเอง
“ค่อนข้างดี ไม่ได้อยู่ในมาตรฐาน” พี่คิวว่าเสียงเรียบ
“เอาน่า ก็ยังดีกว่าน้องผู้หญิงไม่ใช่รึไง ก็ตัวเองไม่ชอบหนิ..ว่าเค้าจนร้องไห้ไปแบบนั้น เค้าไม่โผล่มารอบสองหรอก” พี่ฟ้าเถียง  พี่คิวยืนนิ่งไปเหมือนยอมความอย่างนั้น
“แล้วก็นี่ ผู้ช่วยเชฟที่มายื่นใบสมัครไว้ ลองๆเอาไปดูก่อนแล้วกัน เดี๋ยวนี้ไอ้เซ็นมันบ่นบ่อย..อารำคาญ” พี่ฟ้ายื่นแฟ้มให้พี่คิว  พี่คิวรับไป
“ดูด้วยล่ะ” พี่ฟ้าย้ำ
“ถ้ามีอารมณ์” พี่คิวพยักหน้าตอบส่งๆ
“เดี๋ยวอาต้องไปหาพี่พราว ฝากดูร้านด้วยนะ”
“อือ” พี่ฟ้าเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเองอีกครั้ง  พี่คิวหันกลับมาตรงผมอีกครั้ง  เราสบตากันพอดี  ผมกลอกตาหนี  นั่งมองเท้ามองมือของตัวเองแก้เก้อไปเรื่อย
“เอ่อ เค้ก..” ผมเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก  พี่ฟ้าเดินกลับมาอีกครั้ง
“ฮ..ฮะ”
“วันพฤหัสนี้ บ่ายๆเจอกันที่บ้านพี่นะ ต้องปรึกษาอะไรกันนิดหน่อย” พี่ฟ้ายิ้มบอก
“อ่าวแล้ว ไม่เปิดร้านเหรอครับ” ผมถาม
“อืม ปิดน่ะ..พอดีช่วงเช้าพี่มีธุระต้องไปทำ” พี่ฟ้าพูด  ผมพยักหน้ารับ
“แล้วก็..เย็นนี้ก็กลับพร้อมกับคิวเลยก็แล้วกันนะ มันดึก..เดี๋ยวแม่จะเป็นห่วง” พี่ฟ้าอมยิ้ม
“อ๊ะ..เอ่อ ไม่เป็นไรครับ เค้กกลับเองได้” ผมรีบลุกขึ้นบอก
“เอาน่า กลับกับคิวไปเถอะ พี่เป็นห่วง” พี่ฟ้าขยิบตาไม่ฟังผมอีกด้วย
“แต่..” ผมอ้ำอึ้ง  เหลือบมองไปที่พี่คิวสลับไปมา
“เจ้านายสั่ง ขัดได้รึไง ชอบเสียมารยาทซ้ำแล้วซ้ำเล่า..ไม่รู้จักเปลี่ยนเลยนะ” พี่คิวเบะปากพูดว่าอีก
“โหย พี่มีมารยาทตายล่ะ” ผมว่ากลับอย่างอดไม่ได้
“เอ่อ เคลียร์กันเองนะ..ไปล่ะ” พี่ฟ้ายิ้มแหย  โบกมือบ๊ายบายเดินออกไปทางด้านหลังร้านไป  ผมยืนหน้างอมองหน้าพี่คิว  พี่คิวเลิกคิ้วกวนอย่างไม่แยแสอะไรตอบใส่ผม
“คนไม่ได้อยากกลับด้วยสักหน่อย” ผมบ่นเสียงเบา
“งั้นซิ” เสียงย้อนของพี่คิวทำให้ผมต้องหันไปมองตาขวาง
“นายรู้อะไรไหม” พี่คิวเดินเข้ามาใกล้  ทำให้ผมต้องก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ
“อ..อะ ไร” ผมตอบตะกุกตะกักและก็ต้องชะงักเมื่อก้าวขาหนีไปไหนไม่ได้แล้วเพราะติดเก้าอี้ที่วางอยู่ทางด้านหลัง  พี่คิวยิ้มที่มุมปาก  เอนตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น..มากขึ้น  ผมเอนตัวหนีเล็กน้อย  ตอนนี้ผมรู้สึกตื่นเต้นจนผมแทบจะหยุดหายใจอยู่แล้ว  รู้สึกตัวเองประหม่าไปหมด พี่คิวนำหน้าเข้ามาใกล้มากจนผมอยากจะผลักออกซะเดี๋ยวนี้แต่กลับไม่กล้าทำอะไรสักอย่าง
“คนบางคน” จู่ๆพี่คิวก็เข้ามากระซิบบอกที่ข้างหู  ผมผงะตัวแข็งทื่อในทันใด
“ก็อ่านออกง่าย..อย่างไม่น่าเชื่อ” ผมสะดุ้ง  หัวใจของผมแทบจะตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อได้ยิน
“อ่ะ..” ผมร้อง


ปึก !!


มือผมผลักอกพี่คิวออกไปโดยอัตโนมัติ  พี่คิวเพียงแค่เซไปเล็กน้อยเท่านั้น  พี่เขาเดินถอยหลังกลับไป  และที่น่าหมันไส้ก็คงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่น  รอยยิ้มที่ส่งมาให้ผมแสดงความหมายคล้ายกับพี่เขา..สะใจ
“นายว่าอย่างนั้นไหม” พี่คิวยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่หุบให้ก่อนที่จะเดินหนีเข้าห้องครัวไปหน้าตาเฉย
“อ๊ะ..ไอ้” ผมไม่รู้จะว่าคำไหนออกไป  สุดท้ายได้แต่ยืนเอามือปิดหน้าตัวเองไว้ทั้งสองมือ 

~ทำไม  ทำไมเราต้องเขินมากขนาดนี้ด้วยนะ  ไอ้พี่คิวบ้า..ไอ้บ้าอ่ะ~

= = = = = = = =

“บ๊ายบาย เดินทางปลอดภัยนะคะ” พี่ซีโบกมือลาด้วยท่าทางร่าเริง  แต่ผมนี่สิยังคงนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ในรถของพี่คิวเหมือนกับสถานการณ์เมื่อตอนบ่ายเกิดขึ้นไปเพียงเมื่อครู่เท่านั้น  คนอื่นๆกลับบ้านโดยรถส่วนตัวของตนเอง  ตอนนี้ทุกคนยืนรอเพื่อที่จะปิดประตูรั้วของร้านแต่ต้องรอให้พี่คิวขับออกไปก่อน
“ถึงบ้านแล้วส่งแมจเสจมาหาพี่ด้วยล่ะ” พี่คิวบอก
“รับทราบค่ะ” พี่ซีทำท่าเลียนแบบตำรวจ
“อย่าขับเร็วนักล่ะ” พี่คิวบอกอีก
“ค่า..ฝากเค้กด้วยนะคะ” ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง  หันไปมองหน้าพี่ซี  พี่ซียิ้มกว้างให้
“ฝากพี่คิวด้วยนะเค้ก”
“อ๊ะ..” ผมอ้ำอึ้ง
“ไปล่ะ พูดมากจริง” พี่คิวว่า  กดปิดกระจกรถก่อนจะเคลื่อนตัวรถออกมาจากบริเวณร้าน
“...............” เฮ้อ..อึดอัด  บ้าบอจริง  ไม่ไหวแล้วอ่ะแม่..เหมือนเค้กจะหายใจไม่ออก  ที่จริงแค่หายใจยังแทบไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ
“หิวรึเปล่า” พี่คิวถามขึ้นหลังจากที่ขับรถมาได้ครู่หนึ่ง  เป็นคำถามที่สามารถทำลายความเงียบภายในรถได้น่ะนะ
“นิดหน่อยครับ” ผมตอบเสียงเบา
“จะกินอะไร” อีกฝ่ายถาม
“เอ่อ ไม่..คือ แม่ทำอาหารรอไว้แล้ว” ผมรีบบอกปัด
“งั้นเหรอ” พี่คิวพึมพำ  มือบีบแตรไล่รถคันข้างหน้าที่ดันเบรกกะทันหันด้วยท่าทางใจเย็น
“เอ่อ..ถ้าพี่ไม่รังเกียจ จะกินด้วยกันที่บ้านผมก็ได้นะครับ” ผมชวน  ความรู้สึกกระวนกระวายใจกับอาการที่แทบอยู่ไม่เป็นสุขของผมในเวลาที่ต้องอยู่กับผู้ชายคนนี้  ไม่สามารถทำให้ผมทำลายมารยาทที่แม่สอนไว้ได้  เวลาแบบนี้ถ้าไม่ชวนออกไป  แม่บอกว่าจะดูเหมือนเราเป็นคนแล้งน้ำใจ  ซึ่งมันไม่ใช่คุณสมบัติที่ดีที่จะมีไว้ติดตัว
“..............” พี่คิวเงียบไปเหมือนใช้ความคิด
“แต่...พี่คงจะกินไม่ได้หรอก” ผมพูดขึ้น
“นายเอาอะไรมาตัดสินฉันไม่ทราบ นี่มันครั้งที่สองแล้วนะที่นายตัดสินฉันเอง” พี่คิวย้อนทันที
“ก็ พี่จะกินได้เหรอครับ มีแค่ไข่พะโล้..กับต้มยำปลาเองนะ” ผมย้อนตอบ  บอกถึงอาหารที่แม่โทรมาบอกไว้เมื่อตอนบ่ายว่าเย็นนี้จะมีอาหารเย็นอะไรบ้าง
“เสียมารยาทจริง” พี่คิวว่าเสียงเข้มเหมือนหงุดหงิดขึ้นมาจริงๆ  ผมใจแป้วในทันที
“ก็..เค้กเป็นห่วงหรอกนะ ท้องเสียขึ้นมาจะทำยังไง ยิ่งบอบบางอยู่นี่” ผมประชด  และก็ต้องชะงักเมื่อรู้ตัวว่าเมื่อกี้ได้แทนตัวเองว่า “เค้ก” ออกไปอย่างลืมตัว  ปกติพี่คิวมักจะแทนตัวเองว่า “นาย” และ “ฉัน” กับผมเสมอ  ซึ่งนั่นเป็นจุดเริ่มต้นในความรู้สึกลึกๆของผมที่รู้สึกว่าพี่คิวต้องการเว้นระยะห่างไว้  ปกติแล้วผมจะแทนตัวเองว่า “เค้ก” เสมอๆไม่ว่ากับใคร  แต่กับพี่คิวในตอนนั้นผมกลับต้องแทนตัวเองว่า “ผม” อย่างช่วยไม่ได้เพราะผมไม่รู้ว่าพี่เขาคิดอะไรอยู่  แต่ตอนนี้เองผมเพิ่งรู้สึกได้ว่า  ถ้าผมแทนตัวเองว่า “เค้ก” บ้าง  พี่คิวจะแทนตัวเองว่า “พี่” อย่างที่ใช้แทนกับคนอื่นรึเปล่า
“หึ..เป็นห่วง” พี่คิวหัวเราะเหมือนย้ำกับการกระทำที่ผมมีให้  ตาของพี่เขายังคงมองอยู่ที่รถคันด้านหน้า  ผมชะงักเมื่อได้ยินที่พี่คิวพูดแบบนั้น  หลังจากนั้นเราก็เงียบลงไปครู่หนึ่ง
“ฝากท้องด้วยก็แล้วกัน” พี่คิวพูดขึ้นโต้งๆ
“อ่ะ..” ผมจะเถียงออกไป  แต่กลับต้องหุบปากลงเพราะดูคนตรงหน้าจะจริงจังกับคำพูดของตัวเองซะเหลือเกิน

= = = = = = = =

เวลา 21:25 น.  ณ  บ้านเค้ก..
“รบกวนด้วยนะครับ” พี่คิวยิ้มกว้างบอกแม่ของผม 
“ได้ค่ะ เชิญตามสบายเลยนะคะคุณ” แม่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีเช่นทุกที
“เดี๋ยวแม่ทอดไข่เพิ่มให้นะ” แม่หันมาบอกผม
“ไม่ต้องหรอกแม่ แม่ไปดูโทรทัศน์เถอะ เค้กทำเองได้” ผมดันแขนแม่ไว้
“แต่แม่..”
“แม่ครับ” ผมย้ำเสียงจ้องหน้าแม่  ผมรู้ดีว่าแม่กำลังติดละครแต่แม่ไม่อยากให้เสียมารยาท  และอีกอย่างหลังเลิกงานผมอยากให้แม่พักผ่อนให้มากๆด้วยนะครับ
“เค้กทำเองได้ครับ” ผมบอกอีก
“จ้ะ งั้นดูแลพี่เค้าดีๆนะลูก” แม่บอก  ผมพยักหน้าตอบให้เธอ
“ตามสบายเลยนะคะคุณ ถึงจะคับแคบไปหน่อย..แต่คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเองก็แล้วกันนะคะ” แม่หันไปยิ้มให้พี่คิว
“ขอบคุณครับ” พี่คิวยิ้มตอบก่อนแม่จะเดินกลับเข้าห้องนั่งเล่นไป
“เดี๋ยวเค้กขอตัวขึ้นเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะครับ..เดี๋ยวมา” ผมบอก  พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ที่โต๊ะกับข้าวให้พี่คิวด้วย  พี่คิวเหลือบมองและนั่งลงอย่างว่าง่ายก่อนจะพยักหน้าตอบให้ผมเหมือนรับรู้  ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง  จัดการเก็บกระเป๋า  ถอดถุงเท้า  ล้างหน้าล้างตาและกลับลงมาที่ด้านล่างอีกครั้ง  พี่คิวยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม  ผมแอบยิ้มในใจกับความสงสัยของตัวเองว่าก่อนหน้านี้พี่เขากระดุกกระดิกตัวบ้างรึเปล่า
“แป๊บนะครับ ขออุ่นอาหารก่อน” ผมบอก  พี่คิวพยักหน้าตอบแต่ไม่ได้หันกลับมามองหน้าผม  สายตากวาดมองไปทั่วบ้านเหมือนต้องการสำรวจบ้าน
ผมเข้าครัวทำการอุ่นข้าว  อุ่นต้มยำปลาและอุ่นไข่พะโล้เตรียมไว้  หยิบไข่สองฟองพร้อมกับหั่นผักเตรียมทำไข่เจียวทรงเครื่องไว้ด้วย  หลังจากที่อุ่นอาหารเสร็จเรียบร้อยผมเตรียมจัดเรียงอาหารใส่ถาดและนำเอาออกไปเสิร์ฟให้แขกที่นั่งรอเป็นเสาหลักเมืองอยู่ที่โต๊ะอาหารนั่น
“มาแล้วครับ” ผมยิ้มบอก
“ยี่สิบนาที นานเหมือนกันนะ” พี่คิวพูดเสียงเรียบ  จ้องหน้าผมเหมือนกับต้องการบอกว่า “แค่อุ่นอาหาร แต่นานเป็นชาติเลยนะ” ประมาณนั้น
“ง่ะ..ทำอาหารนะครับ” ผมหน้างอเล็กน้อย
“อุ่นไม่ใช่เหรอ” เถียงคำไม่ตกฟากจริงๆ!
“ครับๆ ขอโทษ” ผมปัดอย่างยอมแพ้  ก่อนรีบจัดเรียงจานชามช้อนส้อมให้เรียบร้อยและหยิบเหยือกน้ำเพื่อรินน้ำให้พี่คิวด้วย  พี่คิวรับแก้วน้ำไปและดื่มจนเกือบหมดในทันที
“แฮะ..โทษที ลืมไปว่าต้องเสิร์ฟน้ำให้ก่อนไปอุ่นอาหาร” ผมบอกอย่างเขินๆ  พี่คิวพยักหน้าอย่างเอือมๆให้  ผมรีบรินน้ำเติมให้พี่เขาอีกครั้ง
“ขอบคุณ” พี่คิวบอก
“เป็นเกียรติน่ะ” ผมว่ากวนก่อนนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับพี่คิว  ต่างคนต่างจ้องหน้ากันอย่างลองเชิง  พี่คิวกวาดตามองไปที่อาหารที่วางอยู่ตรงหน้าของตัวเอง
“จะกินได้แน่เหรอครับ” ผมย้ำถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ไข่นี่นายทอดเองเหรอ” แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบและยังคงยิงคำถามกลับอย่างไร้มารยาท
“แน่สิ” ผมตอบ
“แน่ใจนะว่าฉันจะโอเคหลังจากที่กินมันเข้าไปแล้วน่ะ” พี่คิวพูด  ตาจ้องไข่เจียวทรงเครื่องของผมเขม็ง
“งั้นไม่ต้องกิน” ผมจับจานไข่เจียวเข้ามาใกล้จานข้าวของตัวเองมากขึ้นอย่างรู้สึกหมันไส้  พี่คิวเหลือบตาขึ้นจ้องผม  ปากของพี่เขาเริ่มอมยิ้มนิดๆจนผมรู้สึกว่ามัน  มัน..
“กิน!” ผมกระแทกเสียงเหมือนเป็นการสั่งสายตาคู่นั้นให้หยุดรอยยิ้มนั่นลงซะ 
“เชิญ” พี่คิวเบะปาก  เอื้อมมือมาดึงจานไข่เจียวทรงเครื่องไปวางที่เดิม  พี่เขาเริ่มตักที่ไข่พะโล้ก่อนเป็นอันดับแรก  ผมเริ่มทานไข่เจียวก่อน  ส่วนตาก็เหลือบมองพี่คิวบ้างเป็นระยะๆด้วย
“นี่ต้มยำปลา” ผมเอื้อมหยิบถ้วยเล็กของพี่คิวมาแล้วตักต้มยำปลาไปให้
“คนข้างบ้านเอามาให้น่ะ เห็นแม่บอกว่าเค้าทำเป็นอาหารเย็นพอดี” ผมบอก  พี่คิวพยักหน้ารับรู้  พี่เขาหยิบช้อนกลางตักต้มยำปลาในถ้วยเล็กของตัวเองขึ้นทาน
“ก็..โอเค” พี่คิวพยักหน้างึกงัก  พี่เขาตักไข่เจียวกินต่อเป็นคำต่อไป  ผมได้แต่เพียงนั่งลุ้นมอง
“หึ..” อยู่ๆพี่เขาก็หัวเราะออกมา
“อะไรเล่า” ผมว่า
“นายจะลุ้นอะไรนักหนาน่ะ ปกติก็..ทำไม่ใช่รึไง” พี่คิวพูดยิ้มๆ
“ก็ ก็..มัน ลุ้นหนิ” ผมตอบ  ไม่กล้าสบตาพี่คิวตรงๆ  จะไม่ให้เขินได้ยังไงกัน  นี่ระดับเชฟมาลองชิมอาหารของที่บ้านเชียวนะครับ  ของอย่างนี้มันก็ต้องลุ้นเป็นธรรมดาอยู่แล้ว..
“ก็ใช้ได้นี่” พี่คิวพูดแต่ดันพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“แน่นอนอยู่ละ” ผมรีบยืดทันที  พี่คิวแสยะปากเหมือนรับไม่ได้กับอาการหลงตัวเองของผม  ผมส่ายหัวอย่างไม่สนใจ  เราทานข้าวกันต่อจนหมด  ทั้งพี่คิวและผมต่อข้าวถึงสองจาน  ไข่พะโล้กับไข่เจียวก็หมดด้วย  เหลือแต่ต้มยำปลาที่เหลือปลาเพียงไม่เยอะเท่าไหร่  ผมเก็บจานชามเข้าครัวเพื่อล้าง  เพราะบ้านผมจะไม่มีการแช่จานชามไว้ข้ามคืนนะครับ  แม่จะไม่ชอบเอามากๆเพราะแม่บอกว่าแมลงสาบจะชอบมาตอนกลางคืน  มันสกปรกเลยต้องรีบล้างทุกครั้งที่ทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว 
พี่คิวเข้ามาช่วยล้างด้วย  ผมล้างน้ำยาล้างจาน  ส่วนพี่คิวล้างน้ำเปล่า  ตอนแรกผมบอกพี่เขาแล้วว่าไม่ต้องแต่พี่เขาก็ดึงดันจะเข้ามาช่วยให้ได้  หลังจากเราล้างจานเสร็จเรียบร้อย  ผมจัดการเช็ดโต๊ะทำความสะอาด  ส่วนพี่คิวเดินไปยืนมองที่ชั้นวางของของผมไปทั่วบ้าน  ยืนจ้องมองรูปครอบครัวของผมที่วางโชว์อยู่จนครบทุกรูปที่โชว์ไว้
หลังจากนั้นพี่คิวก็ร่ำลาแม่ของผม  น้าติ๊กและตาวก่อนที่ผมจะเดินออกมาส่งพี่คิวที่หน้าบ้าน  ผมยืนเก้ๆกังๆรอให้พี่คิวไปขึ้นรถ  แต่พี่เขาดันหันกลับมามองเหมือนมีอะไรจะพูดสักอย่าง
“ขอบคุณนะ” พี่เขาบอก 
“ครับ” ผมยิ้มตอบ
“ไปล่ะ”
“เอ่อ...ขับรถกลับดีๆนะครับ”
“ร้อนเหรอ” ผมยืนงงกับคำถามของพี่เขา
“หน้านายแดงน่ะ” พี่คิวแสยะยิ้มยักคิ้วให้แล้วเดินไปที่รถทันที  ผมยืนอึ้ง..กระทั่งรีบจับแก้มตัวเอง
“ไม่ใช่!” ผมว่าเสียงหลงแต่พี่คิวขึ้นรถไปแล้ว  ผมมองพี่คิวที่นั่งอยู่ในรถและยังคงเห็นว่าพี่เขายังอมยิ้มมองมาที่ผมอยู่  ผมรีบเอามือปิดแก้มตัวเอง
“ไม่ได้แดงสักหน่อย” ผมบ่นเสียงเบา  มันจะแดงก็ตอนที่มาแซวเรานี่แหละ  พี่คิวยังคงไม่เคลื่อนรถออก  ผมจึงตัดสินใจจะเดินเข้าบ้านอย่างไม่รีรอให้พี่เขาไปก่อน


แกรง~~


“อูย..” ผมร้องเสียงเบา  จับหัวตัวเองที่เพิ่งชนเข้ากับประตูรั้ว เพราะดันหันหลังกลับและเดินเข้าไปอย่างไม่ทันได้ดูตาไม้ตาเรือ  ผมหันกลับไปมองคนในรถอีกครั้ง  พี่คิวเอาแต่นั่งหัวเราะร่าอย่างกับผมกำลังเล่นตลกให้ดูซะอย่างนั้น  ผมหุบยิ้มลงและแลบลิ้นให้ก่อนจะเปิดประตูรั้วแล้วเดินหนีเข้าบ้านในทันที..

~อ่ะ..อายอ่ะ!!~

...................>>>><<<<..................

[kitty]

อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  มาแล้วววววววววววววว

[Ball]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
วิ่งมาจิ้มทะลุรีบนส่งให้เบบี้ค่ะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

รู้แล้วแน่ๆ พี่คิวต้องรู้แล้วแน่ๆ 

และพี่คิวยังขี้แกล้งมากกกกก มากกกกกกกกกกกกกก
อร๊ายยยยยยยย เขินแทนเค้ก 

ยิ่งอ่านก้ยิ่งติดค่ะเรื่องนี้ ลุ้นไปกับเค้กก้ลุ้นแล้วลุ้นอีก
เหมือนเสพย์ติดไปเลย เบบี้ลงให้เท่าไหร่แต่ก้ยังรู้สึกว่ามันยังไม่พอ ฮ่าๆ

รอตอนต่อไปนะคะ เบบี้สู้ๆ

[harumi]

 

[● MaYa~Boy ●]

เขินกันใหญ่เลย

[Donaldye]

เค้กน่ารักกกกกก><

[pattybluet]

เค้กเอ๋ย แย่แน่ๆ พี่คิวจับทางได้แบบนี้
อ่านตอนนี้แล้วทั้งขำทั้งเขิน เขินแทนเค้กอ่ะ

[iforgive]

ก็คนมันเขินอ่ะ  อิ อิ

[khalwfarng]

เอ้อ  น้องเค้กรู้ใจตัวเองแว้ววววววว

แต่ของพี่คิวยังเหลือปมอยู่อีกใช่ไหมคะ??  เรื่องปลาย

ตาสีน้ำตาล?  เอ๊ะ! หรือตูคิดเยอะไปเองฟระ ฮ่าๆๆๆๆๆ


 

[Madness69]

อั๊ยย่ะ!!! เขินนนนนนนนนนนนนนนวุ้ย
นี่ขนาดพี่คิวยังไม่หวาน แค่แหย่ๆ หยอกๆ น้องเค้กยังม้วน+โก๊ะขนาดนี้
ถ้าพี่คิวหวานใส่แบบตรงๆ สงสัยเค้กคงม้วนเป็นแยมโรลแน่เลย ^^

ขอบคุณไอ้น้องบี้ +++
 

[a_tapha]

เขินขนาดนี้พี่คิวไม่รู้ก็แปลกแล้วเค้กเอ้ย

[NOoTuNE]

  น้องเค้กเก็บอาการหน่อย ลูก กร๊ากกกกกกกกก


เขินขนาดนี้พี่คิวไม่รู้ก็แย่แล้ว แต่ทำไงได้ ก็มันเขิลนี่เนอะ 

[Nankoong]

พี่คิวต้องรู้แน่เลยยยยย......เหมือนแกล้งเค๊กกกก

เขินแทนนนนน

ก็เค้กเค้าน่ารักหนิเนาะ

+1ให้เบบี้จร้าาาาาา

[aehJTS]

พี่คิวรู้ว่าเค้กคิดอะไรอยู่ แต่ไม่รังเกียจ
พี่คิวคิดไรกับน้องหรือเปล่านา

  คะ

[ฺ13eLIEve]

น้องเค้กกกก ไม่ไหวแล้ว เก็บอาการหน่อย ทำไงล่ะ เค้ารู้กันทั้งบางแล้วเนี่ย
พี่คิวไม่รู้ก็แปลกล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ

แต่ก็นะ คนมันเขินช่วยไม่ได้ แอร๊ยยยยยย
เค้ายังเขินเลยอ่ะ เอามาหวานต้อนรับวาเลนไทน์ป่าวอ่ะเบบี้  

รักนะตัวเอง...ฮิ้วววววววว   

[AllRiseApril]

=/////=
พี่คิววววววววววว  แกล้งสินะ แกล้งน้องใช่มั้ย
รู้อะดิ หรือแค่สงสัยเลยแกล้งไว้ก่อนนน
อย่าแกล้งน้องงงงมากดิ ความลับหลุดหมด 55555555555
น้องเค๊กก็น๊าาาาาาาา  เก็บอาการหน่อยจ้า 

[greensnake]

อีตอนที่ไม่รู้ตัวก็ไม่เท่าไรหรอกนะ จะพูดจะเถียงก็ลื่นไหลไปหมด
แต่พอรู้ตัวรู้ใจว่าชอบเค้าแล้วนี่สิ เค้กถึงกับไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
และที่มากกว่านั้นคือ พี่คิวก็ดูเหมือนจะรู้ด้วยแหละว่าเค้กชอบ
ทั้งเขินทั้งขำ เหมือนผู้ใหญ่แกล้งแหย่เด็กน้อย จะเป็นยังไงต่อไปน้า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[bow55]

OMG! มาแล้วหลังจากรอมาหลายวัน
พี่คิวรู้แล้วยังแกล้งเค้กอีกอ่ะ
สงสารเค้กโดนแกล้งให้อายบ่อยๆ
ตอนต่อไปจะมาอีกวันไหนน๊าาาาา

[pak_kikkok]

อ้ายยยย อ่านตอนนี้แล้วอยากจะลงไปดิ้นกับพื้นให้ได้เลยค่  o13ะ

น่ารักไม่ไหวแล้ว  พี่คิวเข้ารู้นะว่าตัวเองคิดอะไรอ่ะ จะกินเด้กแล้วละสิ

ทำไมน้องเค้กน่ารักแบบนี้นะ  โอ้ย ตอนนี้น่ารักสุดๆไปเลย พี่คิวทำแบบนี้ เค้าใจสั่นไปหมดแล้วนะเนี้ย

เขินแทนอ่ะ ขอกรี๊ดให้กับตอนนี้เลย  แต่น้องเค้กไม่ต้องน้อยใจไปหรอกนะค่ะ

พี่คิวแกล้งน้องเค้กแบบนี้บ่อยๆ เขินตายกันพอดี ร้อนเหมือนกันนะเนี้น >/////<