หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[peppier]

คู่นี้น่ารักกันอีกแล้ว    แต่ๆ...



มันไม่ไหวจะเคลียร์ตรงฉลองวันเด็ก(เปรต) นี่แหละเจ๊  เมื่อวานวันเกิดผมนะ !!

[trimo-mo]

อ่านไปยิ้มไป
คิวเค้กน่ารักอ่ะ >w<
เขินนนนนน >///< จับมือกันด้วยย อิอิ

[pochu52]

สนิทกันจนคนรอบข้างสังเกตเห็นแล้วสิ คิคิคิ แล้วเค้กกับพี่คิวรู้ตัวรึยังน๊า

[bon]

น้องเค้กกล้าต่อคำกับพี่คิวมากขี้นนะเนี่ย

[kuku]

ทั้งสอง ค. เริ่มเข้าวงการแล้วดิ ยินดีนต้อนรับจ้า

[boylove_yj]

    ใกล้เข้าไปอีกนิด ชิดเข้าไปอีกหน่อย สวรรค์น้อยๆ อยู่ใน...........ของเราาา 55+

[watcharet]

มารายงานตัวรออ่าน อิอิ

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

 :sad4:อ๊ากกกกกก พี่เซ็นพูดว่าอะไร
เค้กเริ่มใจเต้นแล้ว อร๊ายยยยยยยยยย

[คุณแม่ลูกสอง]

สนิทกันมากขึ้น  คุยกันมากขึ้น

เปิดใจให้กันมากขึ้น



ดีจัง

 

[BBellza]

มารายงานตัว!!!

[papae8_1]

คู่นี้ค่อยเป้นค่อยไปมากกกกกก
ตอนหน้าอยากเจอทิกเกอร์อะ

[amito]

ทั้งๆที่ตอนแรกๆเหมือนจะไม่ค่อยถูกชะตากัน แต่ไปๆมาๆ เค้กกับพี่คิวกลับมีอะไรหลายๆอย่างที่ชอบเหมือนกัน เป็นคู่ต่างที่ลงตัวมาก

[Romance]

อยากให้พี่คิวแสดงอาการน่ารักๆกับเค้กมากกว่านี้อีก 
ไม่ก็เค้กต้องเริ่มทำให้พี่คิวหวั่นไหวมากๆ ขึ้นไปอีก 
คู่นี้จะหวานกันได้เมื่อไรน้า  พี่คิวก็ไม่ค่อยพูดอีก 
หรือจะมีอะไรซับซ้อนกว่านี้อีก 

(เป็นอะไรกับ อีก นะเรา )

[snice_cz]

เค้ก คิว น่ารักไปแล้วนะ พี่คิวชักยังไงๆ เนี่ย หุหุ เหมือนพี่เซ็นจะรู้สึกได้ว่าพี่คิวสนิทกับเค้กง่ายไปมั้ย สงสัยพี่เซ็นจะต้องรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง ฮ่าาา อยากอ่านเกี่ยวกับอาฟ้าแล้วก็ทิกเกอร์อ่ะพี่เบบี้ ^^

[kuku]

รู้สึกว่าเม้นเรื่องนี้กระเดื้องขึ้นช้ามากผ่านมาสองวันเพิ่มขึ้นไม่ถึงสิบเม้น จะพยายามดันไม่ให้ตกขอบนะค่ะ

[a_tapha]

เค้กเริ่มอยากจะอยู่กับพี่คิวนานๆ แล้ว  คึคึ 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

น่ารักมากมาย เป็นกำลังใจให้นะครับ

[MIkz_hotaru]

พี่คิวมันกวนจริงๆนะเนี่ย ยิ้มมีเลสนัยตลอด
เค้กเขินพี่คิวแล้ว คนอ่านเลยเขินตามด้วย อิอิ

พี่เซ็นพูดอะไรหว่า
ตกลงกัสคู่ใครอ่า ไม่อยากให้คู่พี่เซ็นเลย
ชอบพี่หมี 

[skysky]

เข้ามารอตอนต่อไป 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 

[เบบี้]

~27~

ณ  บ้านเค้ก..
“กลับมาแล้วค้าบ” ผมตะโกนบอกคนในบ้าน
“พี่เค้ก มาเร็ว..จัดโต๊ะเสร็จพอดี” ตาวรีบวิ่งออกมาต้อนรับ  วันนี้น้องสาวของผมยิ้มแย้มแจ่มใสมากกว่าปกติ  นั่นคงเพราะนานๆทีเราจะจัดวันพิเศษกันนั่นละครับ
“แม่ล่ะ” ผมถาม  ตอนเข้ามาในบ้านเห็นรถแม่จอดอยู่ในบ้านแล้ว
“แม่ขึ้นไปอาบน้ำ ไหน..เค้กล่ะพี่” ตาวกวาดตามองหา
“นี่” ผมยื่นถุงเค้กให้ตาว
“น่ารักจัง..งั้นตาวเอาไปแช่ตู้ให้นะ” ตาวยิ้มกว้างจนตาของตาวหยี
“อื้ม พี่เอาของขึ้นไปเก็บบนห้องก่อน” ผมบอกและเดินตรงขึ้นชั้นบน  ผมจัดการเก็บของของตนเองให้เรียบร้อย  อาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าและรีบลงมาที่ด้านล่างอีกครั้ง 
“แม่..แฮปปี้เบิร์ดเดย์” ผมแอบเข้าไปกอดแม่พร้อมกับกล่องของขวัญที่เตรียมไว้ให้ท่าน
“จ้า..ฮ่าๆๆ” แม่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหัวเราะชอบใจ  เธอกอดผมตอบพร้อมกับจับผมเข้าไปหอมแก้ม
“ไม่รู้แม่จะชอบไหม แต่เค้กอยากให้แม่ใช้” ผมบอก  ของขวัญที่ผมซื้อให้แม่ในปีนี้เป็นกระเป๋าสตางค์  ผมเห็นแม่ใช้ใบเก่ามานานหลายปีแล้ว  จนกระเป๋าขาดไปบ้างแล้ว  ผมจึงซื้อใบใหม่มาให้  ใบนี้ที่พิเศษกว่าใบก่อนๆคงเป็นเพราะมาจากน้ำพักน้ำแรงของผมด้วยนะครับ  อยากให้ท่านได้ใช้ใบใหม่ๆจากเงินของผมบ้าง
“ขอบใจนะลูกนะ เจริญๆนะลูก..เด็กดีของแม่” แม่กอด  ลูบหัวผมไปพลาง  ผมยิ้มกว้างและรู้ว่าตัวเองกำลังน้ำตาซึม
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู” ผมกับแม่ชะงัก  ตาวถือเค้กออกมาพร้อมกับน้าติ๊ก  แม่กับผมยืนอมยิ้ม
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์..ทู ยู~”
“สุขสันต์วันเกิดนะครับแม่ ขอให้แม่มีความสุข..สุขภาพแข็งแรง อยู่กับเค้กไปนานๆ นานนนนเลยนะ” ผมยิ้มกว้างบอก  แม่เข้าไปเป่าเทียนจนเทียนทุกเล่มดับลง
“สุขสันต์วันเกิดนะคะป้า” ตาวยิ้ม
“จ้า ขอบใจมากนะ” แม่ลูบหัวตาวเบาๆ
“เค้กทำเองเลยนะ” ผมกระโดดเข้าไปใกล้เค้กนั่นมากขึ้น
“จริง ขี้โม้” แม่ว่าด้วยสีหน้าไม่เชื่อ
“จริงเหอะแม่ เค้กไปขอให้พี่คิว เชฟที่ร้านช่วย..พี่เค้าทำให้ ส่วนเค้กเป็นลูกมือ” ผมยิ้มอย่างภูมิใจ
“ไปรบกวนพี่เค้าทำไมล่ะลูกนี่ก็” แม่เริ่มทำหน้าเข้มใส่ผมอีก
“แม่อ่ะ เค้กอยากทำให้นี่..ไหนๆก็ทำไปแล้ว เค้กไม่ได้ทำให้ฟรีๆหรอก พี่เค้าใช้เค้กต่างๆนาๆแน่ะ” ผมบ่นถึง  อ้างๆไปเยอะๆเดี๋ยวแม่ก็เข้าใจผมเองนั่นแหละ
“หึ..” แม่หัวเราะ
“นั่งๆ..กินข้าวกันดีกว่า” น้าติ๊กบอก 
“เย้~” ผมกับตาวร้องพร้อมกัน  พวกเรานั่งทานข้าวเย็นร่วมกันก่อนเป็นอันดับแรก  เค้กปอนด์ที่ผมกับพี่คิวช่วยกันทำวางอยู่ที่มุมโต๊ะ  หลังจากที่เราทานข้าวกันเสร็จก็ต่อด้วยของหวาน  นั่นก็คือเค้กที่ผมทำนั่นเองครับ..แฮะๆ  มันอร่อยมากๆเลยล่ะ ^__^
ณ  สมุดโน้ตของเค้ก..
   วันจันทร์ 7 พฤศจิกายน 54
เป็นอีกปีที่เราได้ทำอะไรเพื่อแม่  วันนี้เป็นวันเกิดของแม่ล่ะ  เค้าทำเค้กนมสดที่แม่ชอบให้แม่  ไอ้พี่เชฟบ้า[พี่คิว]ช่วยทำเค้กปอนด์นี้  มันออกมาดูดีโดยฝีมือการแต่งของเค้าเอง(ยอตัวเอง>,<)  ที่จริงพี่คิวก็ใจดีเหมือนกันนะ  ถึงจะชอบทำเก๊กตลอด..แต่เรารู้ดีว่าสิ่งที่เราทำทดแทนค่าเค้กเมื่อวาน  มันคงทดแทนไม่พอหรอก  ส่วนผสมของเค้กแต่ละอย่างออกจะแพงซะขนาดนั้น  อืม..แต่ที่จริงก็น่าจะพอละมั้ง ใช้ให้เราเช็ดรถอีกด้วย  T^T
ปล. สุขสันต์วันเกิดนะครับคุณแม่ของเค้ก ^^
                                                                                                                                            Bye Bye..Cake

= = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“อ๊ะ..ค ขออนุญาตวางเมนูนะครับ” ผมชะงักกับคนตรงหน้า  พี่เซ็นนั่งยิ้มกว้างให้ผม  ผมวางเมนูลงบนโต๊ะ  ผมไม่ทราบเลยว่าพี่เซ็นกับทิกเกอร์มานั่งแท่นเป็นลูกค้าอยู่ในร้านตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ
“เลิกกี่โมงครับ” พี่เซ็นถามผม
“เอ่อ ดึกครับ” ผมตอบก่อนหันมองซ้ายมองขวา  ไม่มีพี่ๆพนักงานคนอื่นๆอยู่แถวนี้เลย  ส่วนวันนี้ไม่ใช่เวรงานของพี่เซ็น  พี่เซ็นมาทำงานในช่วงเช้าและกลับไปตั้งแต่ช่วงสายๆแล้ว  แต่ไม่ทราบว่ากลับมาอีกทำไม
“ว้า..พี่มีธุระ เสียดายจัง ไม่ได้ไปส่งอีกละ” พี่เซ็นพูดด้วยท่าทางกะล่อนเช่นเคย
“พี่เซ็นนัดเพื่อนไว้เหรอครับ” ผมถามเสียงเบา  ไม่อยากให้ไปรบกวนลูกค้าโต๊ะอื่นๆ
“เปล่า อยากดูเค้กทำงานน่ะ” พี่เซ็นยิ้มด้วยท่าทางทีเล่นทีจริงอีก  ผมก้มหน้าเงียบด้วยไม่รู้จะทำตัวยังไงเพราะอย่างไรพี่เซ็นก็มาในฐานะลูกค้า 
“ไม่ดูหรอกเมนูน่ะ ทำอยู่ทุกวัน..จำได้จนเอียนละ” พี่เซ็นยักคิ้ว  ผมยิ้มตอบให้
“สั่งอะไรแกล้งไอ้คิวมันดีน้า” พี่เซ็นทำหน้านึก  เบะปาก  พยักหัวไปมาอย่างพอใจ  ผมยืนเงียบ  รู้สึกกลัวกับสถานการณ์ล่วงหน้าขึ้นมาตงิด  ผมต้องเป็นคนนำออร์เดอร์ไปให้พี่คิวเองด้วย  ถ้าพี่คิวกำลังอยู่ในอารมณ์หงุดหงิดอยู่ละก็  ผมต้องโดนเหวี่ยงอีกแน่ๆ..
“เอาเป็นฟอร์คช็อพซอสเกรวี่ มันฝรั่งต้ม” พี่เซ็นสั่ง  ตาลอยมองไปทางอื่น
“แบล็คฟอเรสต์ เอาเป็นแบบคัพนะ” พี่เซ็นบอบ  ใบหน้าอมยิ้มจนผมรู้สึกได้ว่าพี่เขากำลังมีความสุขอย่างนั้น
“ครับ” ผมตอบและรีบจดตาม
“เท่านี้แหละ ส่วนเครื่องดื่มพี่ขอเป็น..เอิ่ม คาปูชิโน ดาร์กรัม ออลล์มิกซ์” พี่เซ็นยักคิ้ว
“แล้วก็..” ผมชะงัก  ไม่คิดว่าพี่เซ็นจะสั่งต่ออีก
“เอาเป็นนี่ด้วยดีกว่า โพเมโล ครันช์” พี่เซ็นเหลือบขึ้นมองผมและยิ้มเหมือนมีความสุขก็ไม่ปาน
“ฝากบอกด้วยนะครับว่า ให้เชฟทำทั้งหมด..โพเมโล ครันช์ไม่ให้พนักงานผู้ช่วยทำ แบบว่า..กินแล้วรู้น่ะว่าใครทำ” พี่เซ็นกำชับ  ยักไหล่ด้วยท่าทางกวนโอ๊ย
“ยูเอาไร” พี่เซ็นถามคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“Special Warm Coffee” ทิกเกอร์ตอบ  ผมยิ้มและพอจะฟังออกว่าเป็นเมนูอะไรถึงแม้สำเนียงจะฝรั่งจ๋าก็ตาม
“สเปเชี่ยล วอร์ม คอฟฟี่” พี่เซ็นยิ้มทวนให้ผมอีกครั้ง
“เท่านี้เหรอ คุณไม่คิดจะกินอะไรบ้างเลยรึไง..ประท้วงไม่กินอาหารไม่ได้ทำให้คนอย่างอาฟ้าใจอ่อนขึ้นมาหรอกนะ” พี่เซ็นพูดขำๆ  ทิกเกอร์หน้าสลดลง
“โอเคๆ หึ..โทษที” พี่เซ็นบอกและหันมาพยักหน้าให้ผมเหมือนบอกว่าคงเท่านี้ล่ะ
“ครับ..ขออนุญาตทวนเมนูนะครับ”
“ฟอร์คช็อพซอสเกรวี่กับมันฝรั่งต้ม แบล็คฟอเรสต์แบบคัพหนึ่งที่ เครื่องดื่มเป็นคาปูชิโน ดาร์กรัม ออล์มิกซ์และโพเมโล ครันช์ กับสเปเชี่ยล วอร์ม คอฟฟี่นะครับ” ผมทวน
“ครับ” พี่เซ็นเท้าคางยิ้มมองหน้าผม
“เมนูที่สั่ง รบกวนรอสักครู่นะครับ” ผมก้มหัวให้และเดินกลับมาที่เคาร์เตอร์
“ออร์เดอร์โต๊ะอีครับ” ผมบอกพี่หมี  พี่หมีพยักหน้ารับรู้แต่ตากลับจ้องผมซะนิ่ง
“เชิญเข้าไปเองได้เลยครับ กำลังเหวี่ยงได้ที่เลย” พี่หมีพูดเสียงเรียบเหมือนให้ผมเข้าใจกับสถานการณ์ที่กำลังจะต้องไปเจอ  ผมชะงัก  พี่หมียิ้มพร้อมกับผายมือให้ผมอีก
“แต่” ผมทำหน้าเซ็ง  พี่ซียืนยิ้มเหมือนเป็นกำลังใจให้  ผมจึงเดินเข้าครัวอย่างช่วยไม่ได้
“ออร์เดอร์ครับ..มีฟอร์คช็อพซอสเกรวี่ มันฝรั่งต้ม แบล็คฟอเรสต์แบบคัพหนึ่งที่ เครื่องดื่มคาปูชิโน ดาร์กรัม ออล์มิกซ์และโพเมโลครันช์ กับสเปเชี่ยล วอร์ม คอฟฟี่ครับ” ผมอ่านออร์เดอร์ทั้งหมดให้พี่คิวฟัง  พี่คิวจากที่กำลังทำอาหารอยู่ชะงักในทันที
“ลูกค้ากี่คน” พี่คิวถามคิ้วขมวด
“สองครับ” ผมตอบ
“สอง” พี่คิวย้ำด้วยน้ำเสียงสงสัย
“เอ่อ ลูกค้าบอกว่า เครื่องดื่มไม่ว่าจะเป็นโพเมโลก็ต้องให้เชฟทำเองด้วยครับ” ผมตอบ  ใจเต้นตึกตักตูมตามไปหมด  พี่คิวยืนนิ่งเหลือบตามองผมตาขวาง
“ไอ้เซ็นมาใช่ไหม” น้ำเสียงเย็นยะเยือก  ถ้านี่เป็นหนังจีนกำลังภายในห้องนี้คงกำลังสั่นและลมคงกำลังหมุนวนอยู่เป็นแน่
“ค..ครับ” ผมพยักหน้าตอบ
“มันปัญญาอ่อนรึไง เฮ้อ..” พี่คิวส่ายหัว
“เรียกหมีเข้ามาซิ” พี่คิวสั่ง
“ครับ” ผมตอบทันที  ผมรีบนำกระดาษไปเสียบที่ประจำและเดินออกจากครัวมาตามพี่หมีเพื่อให้พี่เขาไปเผชิญโลกอันมืดมนในครัวนั่นต่อจากผม
“พี่เซ็นบ้ามาทำไมก็ไม่รู้ มากวนพี่คิว..พี่เค้ายิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่ด้วย” พี่ซีบ่นหน้างอ
“หึ..” ผมยิ้ม  พี่ซีทำหน้าบูดกว่าเดิม  หลังจากนั้นผมทำหน้าที่ของผมต่อ  ไม่นานเท่าไหร่อาหารที่พี่เซ็นสั่งก็เสร็จเรียบร้อย  พี่หมีเป็นฝ่ายนำไปเสิร์ฟแทนผม
“เออ..ลืม แล้วทิกเกอร์มาทำไม” พี่ซีถามขึ้น  ชะเง้อมองไปที่โต๊ะของพี่เซ็นเล็กน้อย
“ไอ้กี้มาทำไมอ่ะ” ผมกับพี่ซีหันไปมองตามเสียง  พี่ฟ้ามายืนอยู่ด้านหลังของพวกผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ
“แหม เรียกว่ากี้ด้วย..ยังเรียกอยู่อีกเหรอคะอา” พี่ซียิ้มแซว  ผมเลยยิ้มกับเขาด้วย
“หนิ..ซี” พี่ฟ้าทำหน้าบูด
“อาบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้ามันมาให้ไล่กลับไป”
“ไล่กลับได้ยังไงละคะ ลูกค้าโต๊ะอื่นเห็นคงตกใจหมด อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานสิ อาก็เคยเตือนซีไม่ใช่เหรอ” พี่ซียิ้มไม่หุบ
“เออๆ ช่างมัน..อาออกไปข้างนอกละ แล้วเดี๋ยวเย็นนี้จะกลับเข้ามาใหม่ จะมีพนักงานบัญชีคนใหม่มา คนที่อานัดให้มาสัมภาษณ์งานน่ะ ต้อนรับเค้าไว้ก่อนก็แล้วกันถ้าอายังมาไม่ถึง..” พี่ฟ้าสั่ง
“ค่ะ” พี่ซีพยักหน้าตอบ
“แล้วอย่าให้เธอเข้าไปรอในห้องพักนะ เดี๋ยวไอ้คิวมันจะขย้ำคออาเข้า” พี่ฟ้าทำหน้าหวาด  พี่ซีและผมหัวเราะเป็นการรับรู้ว่าพี่ฟ้าหมายถึงอะไร
“ไปนะครับเค้ก” พี่ฟ้ายิ้มให้ผม
“ครับ” ผมยิ้มตอบ
“น่ารักจริง ทำตัวให้มันน่ารักแบบนี้บ้างสิ” พี่ฟ้าหันไปว่าพี่ซี
“ไม่สนใจ” พี่ซีแลบลิ้นตอบให้
“อ่ะ..เอ่อ ฟ..ฟ้าครับ” เราทุกคนหันกลับไปมอง  จู่ๆทิกเกอร์ก็วิ่งกล้าๆกลัวๆเข้ามาเกาะอยู่ที่เคาร์เตอร์
“อย่ามาใกล้นะ” พี่ฟ้าตวัดหางตามองพร้อมว่าเสียงแข็งทำให้ทิกเกอร์ชะงักในทันที  เขาหน้าหงอยลงจนผมรู้สึกสงสาร
“มาทางไหนก็ช่วยกลับไปทางนั้นจะได้ไหม” พี่ฟ้าว่า
“อาก็” พี่เซ็นวิ่งเข้ามา
“ไอ้เซ็น นี่มันร้านอาหาร แล้วแกก็เป็นส่วนหนึ่งของร้านนี้..อย่าเอาเรื่องส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้อง แล้วถ้าจะมากินอาหาร ก็ช่วยนั่งที่โต๊ะแล้วหุบปากให้เงียบๆ ไม่งั้นลูกค้าท่านอื่นเค้าจะรำคาญเอาได้ เป็นถึงเชฟ..ทำอะไรไม่คิด” พี่ฟ้าว่าด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“อา..” พี่เซ็นเรียกอีกครั้ง  พี่ฟ้าไม่ฟังอะไรอีก  อยู่ๆพี่เขาก็เดินออกจากเคาร์เตอร์และเดินตรงออกทางหลังร้านไป  พวกผมได้แต่ยิ้มแหยอย่างเป็นกำลังใจให้  พี่เซ็นตบไหล่ทิกเกอร์เบาๆ
“ไปดริ้งค์กันที่คอนโดฉันดีกว่าไหม” พี่เซ็นยักคิ้วชวน  ไม่ได้ดูสีหน้าของทิกเกอร์เลยว่าเขาเศร้าแค่ไหน
“พี่เซ็น” พี่ซีปราม
“ก็ทิกเกอร์มันเครียดอ่ะ” พี่เซ็นรีบแก้ตัว
“ทิกเกอร์ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ บ้าจริง” พี่ซีบ่นและเดินหนีไปอีกคน
“ขอตัวนะครับ” ผมยิ้มบอกพี่เซ็น
“จ้ะ..ที่รัก” พี่เซ็นทำปากเหมือนจะจูบให้ผมอีก 
“เค้ก” ผมหันกลับไปมอง  จำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของพี่คิวอย่างแน่นอนเพราะน้ำเสียงปกติแต่ฟังดูนิ่ง เรียบ แข็งแบบนี้ไม่ค่อยมีใครหรอกครับ
“ครับ” ผมขานตอบ
“อ่าว มาเมื่อไหร่” พี่คิวหันไปทักพี่เซ็นและคงหมายถึงทิกเกอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆด้วย
“นานแล้ว แต่โดนไล่ให้กลับเมื่อกี้” พี่เซ็นตอบแทน
“ผมขอตัวนะ” ทิกเกอร์พูดขึ้น
“บาย” พี่คิวพูดแค่นั้นเหมือนไม่สนใจ  ผมละงงว่าทำไมถึงปล่อยให้ทิกเกอร์กลับไปง่ายๆแบบนี้  ทั้งทั้งที่ทั้งพี่คิวและพี่เซ็นก็ดูออกว่าเขาเศร้ามากแค่ไหน
“โชคดี” พี่เซ็นบอกส่งท้ายอีกคน  ทิกเกอร์เดินคอตกออกจากร้านไป
“เรียกเค้กทำไมเหรอครับ” ผมถาม
“หลังเลิกงานวันนี้ว่างไหม” พี่คิวถาม
“มึงจะทำไม” พี่เซ็นถามแทรกขึ้น
“มันใช่ธุระของมึงไหม” พี่คิวย้อน
“กูอยากรู้” พี่เซ็นย้อนบอก
“จะให้ไปช่วยซื้อของหน่อย แน่นอน..หน้าที่นายคือเข็นรถเข็นและยกของ” พี่คิวพูดมองหน้าผม
“มึงก็เอาไอ้หมีไปสิ” พี่เซ็นพูด
“กูจะเอาใครไปแล้วมันไปหนักตรงไหนของมึงวะ” พี่คิวย้อนอีกครั้งและสีหน้าเริ่มเปลี่ยนจากที่นิ่งเป็นไม่พอใจ
“กูไม่พอใจ มึงจะเอาที่รักกูไปไหน..กูไม่ชอบไง”
“นายเป็นที่รักของมันไปแล้วรึไง ฉันไม่ยักรู้” พี่คิวหันมาถามผมทั้งรอยยิ้ม
“เอ๊ะ..ไม่ ไม่ใช่นะครับ” ผมรีบยกมือขึ้นบอกปัดหน้าเหวอ
“เค้กอ่ะ” พี่เซ็นทำปากจู๋  หน้างอ
“ก็ไม่ใช่จริงๆนี่ครับ” ผมยิ้มแหย
“เออ ไม่ใช่ที่รักแล้วไง..มึงก็รู้ว่ากูจีบน้องเค้าอยู่ กูไม่พอใจ มันก็เป็นสิทธิ์ของกูดิ”
“กูจะเอาใครไป มันก็สิทธิ์ของกูเหมือนกัน” พี่คิวยักไหล่อย่างไม่แคร์
“ตกลงจะไปหรือไม่ไป จะฟังไอ้เซ็น หรือฟังฉัน..มันก็สิทธิ์ของนายเหมือนกัน เชิญตัดสินใจได้ตามสบาย” พี่คิวหันมาพูดบอกและจ้องผมเขม็ง  พอพูดจบพี่เขาก็เดินกลับเข้าครัวไปเลย
“เอ่อ..พี่เซ็นครับ ทำไมไปพูดแบบนั้นล่ะ พี่คิวดุเลยเห็นไหมครับ” ผมพูดว่าพี่เซ็นแต่ก็ไม่กล้าว่าแรงเพราะเกรงใจนะครับ
“พี่อยากพูด โด่..แล้วทำไมเค้กต้องไปฟังมันด้วยล่ะ” ง่ะ..คนนี้ก็พอกัน
“ก็เค้าเป็นเจ้านายนี่ครับ” ผมตอบ
“พี่ก็เจ้านายเหมือนกันอ่ะ”
“พี่เซ็นค้าบ” ผมลากเสียงอย่างอ่อนใจ
“อืมๆ..เอาเหอะ พี่แค่..กวนมันไปงั้น งั้นพี่กลับก่อนนะครับ นี่ครับค่าอาหาร” พี่เซ็นหยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเองออกมา
“ไม่ต้องทอนครับ ทิปให้เค้กแล้วกัน” พี่เซ็นวางแบงค์พันไว้บนเคาร์เตอร์สามใบก่อนจะเดินออกจากร้านไป
“เฮ้อ..” อะไรของพี่เขาสองคนกัน T^T

= = = = = = = =

“เอ้พี่คิว” ผมพยายามเอาหัวให้โผล่ออกมาจากเสื้อกันหนาวให้ได้  แต่พี่คิวดันดึงเสื้อมาปิดรั้งไว้  ชอบแกล้งกันทีเผลอตลอด..
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกร้านของพวกเราแล้ว  ทุกคนกำลังดูความเรียบร้อยของร้านอยู่ใกล้จวนจะเสร็จเต็มที  ส่วนผมกับพี่คิวมายืนรอทุกคนอยู่ที่หลังร้าน  ตอนแรกที่พี่คิวบอกให้ไปซื้อของเป็นเพื่อนสุดท้ายก็ต้องยกเลิกเพราะพี่คิวมีธุระต้องไปกับพี่ฟ้าต่อ
“พี่คิวครับ!!” ผมกระแทกเสียงอย่างเหลืออด
“หึ..” อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจอีก
“ฮ้า หายใจไม่ออกนะ..บ้า” ผมว่าเมื่อโผล่หัวออกมาจากเสื้อได้สำเร็จ  อีกฝ่ายยักคิ้วยิ้มกวน
“เล่นไรกันน่ะฮึ..” พี่ฟ้าเดินออกมา
“พี่คิวแหละ เล่นเป็นเด็ก” ผมฟ้อง  ชี้ไปที่เชฟยักษ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ  พี่ฟ้าเลิกคิ้วอย่างสงสัย  ผมมองหน้าพี่ฟ้าอย่างงงๆเช่นเดียวกันว่าพี่เขามองหน้าพวกเราอย่างนั้นทำไม
“เล่นเป็นเด็กเป็นด้วยรึไงเราน่ะ” พี่ฟ้าพยักพเยิดหน้าใส่พี่คิว
“เรื่องของผม” พี่คิวยักไหล่เดินหนีไปที่รถซะเฉย
“สนิทกับหลานพี่จังนะ ระวังจะหลงรักเข้าล่ะ” พี่ฟ้ายิ้มพร้อมกับนำแขนมากอดคอผมและก้มหน้าลงมาใกล้ผมมากขึ้น
“อ๊ะ..อะไรครับ ปะ..เปล่าสักหน่อย” ผมรีบปัด  แล้วทำไมผมจะต้องตกใจตอบตะกุกตะกักอย่างนั้นด้วยละครับเนี้ย
“ชื่อก็บอกอยู่ คิวปิด..” พี่ฟ้ายักคิ้วพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่ค้าบ พี่ฟ้า” ผมปรามด้วยน้ำเสียงยานคาง  ผมไม่รู้ว่าผมจะแก้ตัวยังไง  เพราะถ้าจะแก้ตัวมันก็คงจะแปลกๆแถมยัง  เอ่อ..ที่จริง  มันแปลกมากด้วย
“หึ..” พี่ฟ้าเพียงหัวเราะในลำคอ
“นี่เด็กๆ ปิดร้านเรียบร้อยรึยัง” พี่ฟ้าตะโกนถามพี่ๆที่อยู่ในร้าน
“เรียบร้อยแล้วค่า” พี่ซีขานตอบ  ผมยังคงยืนนิ่ง  พี่ฟ้าหันกลับมายิ้มให้ผมอีกครั้ง
“ขอตัวนะครับ” ผมบอกและก้าวขาเดินหนีพี่ฟ้าออกมา  ผมเดินตรงไปหาพี่คิวที่ยืนรออยู่ที่ท้ายรถแต่ไม่ได้ชวนพูดคุยอะไรอีก  ทะ..ทำไมไม่กล้าสบตาพี่คิวล่ะ  แง่ง~ แม่..หนูเป็นอาราย
“เป็นไร” อีกฝ่ายถามขึ้นลอยๆ
“ป..เปล่าครับ” ผมตอบ
“เหรอ แต่ท่าทางขัดกับคำพูดซะจริงนะ” พี่คิวแสยะยิ้มเล็กน้อย
“เปล่าสักหน่อย บอกว่าเปล่าก็เปล่าสิครับ” ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่คิว
“อะไร” พี่คิวจ้องผมกลับด้วยสายตาจับผิดขึ้นมาทันที
“มองอะไรครับ” ผมถามเสียงห้วนบ้าง  พี่คิวไม่ตอบแต่กลับเบะปากให้อย่างขอผ่านไปที
“คุยไรกันอ่ะ” พี่ออฟถาม  ผมสะดุ้ง
“เปล่าครับ” แง่ง..รีบตอบทำไมเนี้ย  ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าตนเองเริ่มไม่ปกติ  พี่ออฟยืนอมยิ้มมองหน้าผมอีก
“มีพิรุธไปนะ” พี่ออฟพูดลอยๆทั้งรอยยิ้ม
“อะไรของพวกพี่กันครับเนี้ย” ผมบ่นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจบ้าง
“นายนั่นแหละ อะไรของนาย” พี่คิวคิ้วขมวดว่า
“กลับกันได้แล้ว” พี่ฟ้าเดินมาบอก  พี่ฟ้าเดินขึ้นรถฝั่งด้านข้างคนขับไปก่อน  ผมหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาให้พี่ออฟก่อนที่จะรีบเปิดประตูรถเข้าไปนั่งตาม  พี่คิวขึ้นตามมาติดๆ  พี่เขาขับรถออกจากร้าน  ส่วนพี่ออฟต้องรอปิดประตูรั้วและล็อกรั้วก่อนนะครับ
“เฮ้อ..เหนื่อยจริง พรุ่งนี้อาไม่เข้านะ ฝากด้วย..” พี่ฟ้าพูดขึ้น
“อืม” พี่คิวตอบ  สั้นได้ใจความจริงๆพ่อคุณ
“จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าไปไหน” พี่ฟ้าพูดทำให้ผมแอบยิ้มกับคำพูดของพี่ฟ้าไม่ได้
“ถ้าบอกก็คงพูดตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่รึไง” พี่คิวว่ากลับ
“เฮ้อ..มีหลานชายนี่มันน่าเบื่อจริงๆสิให้ตาย คิดถึงฟ้าครามขึ้นมาเหมือนกันแฮะ” พี่ฟ้าบ่น
“พรุ่งนี้ให้ฟ้าครามไปด้วยดีกว่า”
“ไปไหน” พี่คิวถามทันที
“หึ หวงน้องสาวขึ้นมารึไง” พี่ฟ้าพูดแกมหัวเราะ
“เปล่า" พี่คิวตอบ
“มีสัมมนาพวกลูกสาวไฮโซ รวมแบรนด์เสื้อผ้าที่จะจัดสิ้นปีนี้น่ะ..ที่พัทยา” พี่ฟ้าบอก
“อาจะไปนอนคืนนึงนะ ดูร้านให้อาด้วย..ส่วนบัญชีคนใหม่เค้าจะมาลองงานวันจันทร์ ไม่รู้อาจะกลับมาทันรึเปล่า ถ้าไม่ทันก็ดูๆไว้ให้ด้วยละกัน..”
“อืมฮึ” พี่คิวพยักหน้า
“แล้ว..พรุ่งนี้จะไปหาแม่ไหม” พี่ฟ้าถาม  พี่คิวเงียบ  ตามองตรงไปที่ถนนทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินที่พี่ฟ้าพูด
“คิว” พี่ฟ้าย้ำเรียก
“ถึงเวลาก็ไปเองแหละ” พี่คิวตอบส่งๆ
“แม่เค้าคิดถึงคิวนะ คิวจะมาปัดว่าไม่ไปเพราะคนที่บ้านไม่ได้” พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ
“ผมรู้แล้ว..รู้ พอได้รึยัง..” พี่คิวพูดเสียงเอื่อยและทำไม้ทำมือเหมือนบอกให้พี่ฟ้าหยุดพูดเรื่องนี้สักที  ผมถึงกับนั่งตัวเกร็ง
“ฮื้ม..รู้ แต่ไม่ทำ” พี่ฟ้าถอนหายใจ  ส่ายหัวมองไปอีกทางเหมือนไม่อยากปะทะคารมกันและกัน  หลังจากนั้นทั้งสองเงียบไป  ทำให้ผมต้องหยุดหายใจไปชั่วขณะเพราะกลัวว่าเสียงหายใจของตัวเองจะไปรบกวนทั้งสองคนเข้า
“บอกให้ย้ายออกมาจากบ้านใหญ่ก็ไม่เชื่อ ไม่รู้จะเฝ้าอยู่ทำไม..มีทางเลือกเยอะแยะ ไม่ใช่ไม่มี” พี่คิวบ่นขึ้น
“ใช่..มีทางเลือก แต่แม่เค้าอยากดูแลคุณปู่ คิว..” พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงไม่ยอม
“โอเคๆ..Stop, I got it!.” พี่คิวตัดบทด้วยความรำคาญทำให้พี่ฟ้าเงียบลงในทันที  ในรถเงียบกริบ  และเงียบมากขึ้นกว่าเดิม
“ขอโทษด้วยนะเค้ก พี่เอาเรื่องส่วนตัวมาคุยให้เค้กได้ยินอีกแล้ว” พี่ฟ้าเปลี่ยนเรื่องก่อนจะหันตัวมายิ้มให้ผม  สีหน้ายิ้มแย้มผิดจากน้ำเสียงที่ดูเคร่งเครียดเมื่อกี้ถนัด
“ไม่เป็นไรครับ” ผมยิ้มตอบ
“เป็นเด็กดีจริงๆน้า” พี่ฟ้าเอื้อมมือมาลูบหัวผมไปมา
“ทำเนียน” พี่คิวพูด  พี่ฟ้าชะงัก
“ไอ้นี่” พี่ฟ้าเอามือไปดันหัวพี่คิวบ้าง  พี่คิวอมยิ้มเล็กน้อย
“นี่..” ผมเงยหน้ามองตามเสียงของพี่คิว
“หนังที่ซื้อไปวันนั้นฉันดูหมดแล้วนะ จะเอารึเปล่า” พี่คิวมองผมผ่านกระจกมองหลัง
“เอาครับ” ผมตอบทันที
“เอ่อ เค้กขอยืมหนังสือนิทานของพี่คิวด้วยได้ไหม พอดีจะทำรายงานอ่ะครับ” ผมได้ทีจึงรีบขอก่อนเพราะนี่เป็นจังหวะที่ดีที่ควรเข้าหาทีเดียว  ตอนแรกผมกล้าๆกลัวๆจึงไม่ได้ขอยืมสักทีนะครับ
“เชิญ” พี่คิวตอบด้วยคำพูดประจำ
“งั้นพรุ่งนี้ก็ไปเลือกเอาเองแล้วกันนะ”
“ฮะ” ผมพยักหน้าตอบ
“งั้นพรุ่งนี้เค้กก็อยู่กับข้าวเย็นกับคิวซะเลยสิ หลานพี่กินข้าวคนเดียว พี่กลัวกับข้าวเหงาน่ะ” พี่ฟ้าพูดยิ้มๆ  ผมหัวเราะกับคำแซวของพี่ฟ้าที่ไม่ได้กลัวว่าหลานตัวเองจะเหงาแต่กลับกลัวว่ากับข้าวจะเหงาซะงั้น
“ผมก็กินของผมได้” พี่คิวพูด
“โถ่..คิดถึงเค้าก็บอกมาเหอะ” พี่ฟ้าพูดหยอก
“ใครจะไปคิดถึงคุณ” พี่คิวย้อนด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“นะๆเค้ก..พรุ่งนี้ก็อยู่กินด้วยกันก็แล้วกัน พี่จะได้ไม่ห่วงหลานพี่ หลานพี่ยังเด็กนะ ยังไม่โตหรอก” พี่ฟ้าลูบแขนพี่คิวเบาๆเหมือนต้องการกวนพี่คิวไม่เลิก
“หึหึ..” ผมหัวเราะ
“เพื่อนเล่นป่ะเนี้ยห๊ะ” พี่คิวว่าค้อนอาตัวเอง
“เหวี่ยงๆ..ฮ่าๆๆ” พี่ฟ้าหัวเราะเสียงดัง
“ฮื้ม” พี่คิวส่ายหัวพร้อมถอนหายใจแรง
ผมนั่งขำเพราะพี่ฟ้าแกล้งแซวพี่คิวไม่หยุด  พี่คิวเหวี่ยงเล็กน้อย  ตลอดทางพี่คิวแอบอมยิ้มบ้างแต่ไม่มากเท่าไหร่นัก  ส่วนพี่ฟ้าดูจะมีความสุขดีที่ได้แกล้งหลานตัวเอง  พอพี่คิวขับรถไปส่งผมถึงบ้าน  เราร่ำลาก่อนที่พี่ฟ้าและพี่คิวจะขับรถกลับไป..

.................>>>><<<<<.................

[Bowbonk]

 


คืวน่ารักขึ้นทุกวันเลยอ่ะ


หลงรัก

[มะมะมะหมิว]

นับวันพี่คิวยิ่งน่ารักกกกก ><

[Donaldye]

อ๊ากกกกกกกกกกอยากอ่านอีกกกกกกกก
อีกทีเสาร์นี้เลย พลีสสสสสสสสสสสส

[yeyong]

พี่เซ็นนี่เจ้าชู้จริงจัง

[poompoo]

อร้ายยยยย..น้องเค้กเริ่มมี หวั่นไหวๆ 

อ่านไปยิ้มไป  น่ารักทั้งคู่เลย

 

[POPEA]

เสาร์นี้สิ~ >///<
อยากรู้ัเรื่องทิกเกอร์พี่ฟ้า

[THiiCHA]

เห้ย  กรี๊ดดดด +1ให้เบบี้ เอาเมาส์จิ้มรัวๆๆ
มีขงมีเขิลลลลกันแล้วนะน้องเค้ก
แอบสังเกตว่าแต่ละคนในร้านเค้าจ้องดูความสัมพันธ์ของสองคนนี้อยู่เงียบๆแฮะ
พี่เซ็นขี้แกล้งนี่ตัวดีเลย หย่อนระเบิดตลอด ส่วนพี่ฟ้าก็พยายามโฆษณาขายพี่คิวให้เค้กตลอดเว กึ๊ดๆๆๆ
สรุปแล้ว ...... ในร้านนี้ หาคนปกติไม่ค่อยจะเจอ 555+
 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 ::น่ารักได้อีก

[jeaby@_@]

เสาร์นี้เหอะเบบี้จ๋า
ครอดติดเรื่องนี้เลย
เค้กชอบพี่เค้าแล้ว คิวนี่ยัง งง งง อยู่ แต่เดี๋ยวก็ชอบ

น่ารักมาก อ่านแล้วยิ้มจากภายในสู่ภายนอก