หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[Chomin]

อ่าน 11 ตอนรวดเลย เรื่องนี้ให้อารมณ์น่ารัก อบอุ่น อ่อนหวานทั้งเรื่องเลยอ่ะ ดูใสๆ
คุณเบบี้เก่งจังเขียนได้ทุกแนวเลย >< เค้กน่ารัก น่าหลงมาก ไม่ว่าจะความคิดการกระทำ น่าเอ็นดูไปหมดเลยน้า
คนในร้านนี้แต่ละคนดูมีลับลมคมในกันเยอะเหลือเกินนะ อิพี่คิวนี่แรกๆแอบมีอคติกับน้องเพราะพี่ฟ้าเลือกเข้ามาจากหน้าตา
หรือว่าเป็นเพราะคิดว่าต่อไปน้องคงหลงคารมพี่เซ็นกันแน่ ชิส์ ดูเหมือนพี่ฟ้าแกพยายามจะแอบจับคู่น้องเค้กกับพี่คิวอยู่นะ
ดูส่งเสริมทุกอย่างเลย และคิดว่าพี่ซีเองก็คงจะรู้ความคิดนี้แน่ๆ คนร้านนี้เจ้าเล่ห์และความลับเยอะกันจริงๆ ตอนนี้เหมือนพี่คิว
และน้องเค้กค่อยๆเปิดใจเีรียนรู้กันและกันมากขึ้นนะ บรรยากาศมันดูผ่อนคลายสบายๆมากขึ้นมีพูดหยอกกันด้วย แอบน่ารักเบาๆ
พี่คิวดูท่าทางจะมีปมในใจเรื่องครอบครัวนะ และท่าทางจะเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากถึงได้ไม่พอใจมากมายขนาดนั้น แล้วใครกันที่มาที่บ้านพี่คิวน่ะ หวังว่าคงไม่ใช่คนในรูปนั้นใช่มั้ย เหมือนพี่คิวยังรักเค้าอยู่เลยนะ ส่วนฝันคงจะเป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนั้นแน่ๆิอะ ที่สำคัญคงจะชอบพี่คิวมานานแล้วแน่ๆ แต่พี่คิวคงคิดแค่เพื่อนนั่นแหละ ระหว่างเค้กกับพี่คิวสงสัยความรู้สึกดีๆจะงอกงามขึ้นก็ต้องขอข้อมูลทำรายงานนี่แหละมั้งงง ช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้กันเลยทีเดียว ตอนแรกคิดว่าพี่ฟ้าจะมีซัมติงกับพี่หมีซะอีก แต่กลายเป็นทิกเกอร์หรอกเหรอ เค้าเป็นใครกัน แลสนิทกับพี่คิวด้วยสงสัยจะเป็นเพื่อนในกลุ่มรึเปล่า ส่วนกัสนี่ต้องแอบคิดอะไรกับพี่เซ็นไม่มากก็น้อยนั่นแหละ แต่คงยังไม่จริงจังอะไรมาก อ๊ายยย เรื่องนี้น่ารัก น่าติดตามมากมายเลยจ้า ทิ้งท้ายไว้ได้ค้างคามาก T^T

[amito]

ใครมาอะ ทำไมบรรยากาศมันเริ่มมาคุยังไงไม่รู้ พี่คิวกับน้องเค้กกำลังอยู่ด้วยกันแบบเพลินๆแท้ๆ

[patchybelle]

น่ารักอ่ะ น้องเค้กน่ารัก
ไม่ต้องมาประจบความผิดไม่ได้ลดลง <<<< ทำไมเรามองพี่คิวน่ารักว่ะ

ทิกเกอร์กะผญคนนั้คือใครมิรู้ว

ชอบตอนพี่คิวเอาปากกาตีหัวเค้ก ดูกุ๊กกิ๊กกันดีนะ ฮ่าๆๆๆๆ

[ploylw_chery]

หนูติดตามนิยายพี่เบบี้ทุกเรื่องเลยค่ะ..แล้วก้อชอบทุกเรื่องเลย
   พี่เเต่งเก่งจริงๆ..
   

[Fish129]

อะไรกันตอนนี้ มันค้างคาซะจริงๆเลย

ทิกเกอร์  เป็นใคร???

[เบบี้]

~12~

ปึก !!!


ผมสะดุ้ง  จะเรียกว่าตั้งตัวไม่ทันได้ไหมไม่ทราบ  เพราะเมื่อผมได้เห็นผู้ชายสูงโปร่ง  แต่งตัวดูดีมีภูมิฐานคนนี้เขาเดินเข้ามาในห้องนี้ตั้งแต่แรกแล้ว  แต่การกระทำของเขาช่างขัดกับการแต่งตัวเป็นอย่างมาก
“................” พี่คิวยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติงใดๆ  แฟ้มเอกสารที่ถูกผู้ชายนิรนามคนนี้เขวี้ยงลงบนโต๊ะ  ทำให้หนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะกระจายไปคนละทิศคนละทาง
“ฝีมือมึงใช่ไหมไอ้คิว” ผู้ชายคนนี้กัดกรามตนเองแน่น  ผมทำตัวไม่ถูก  ได้แต่นั่งตัวแทบจะหดเหลือนิ้วเดียวอยู่แล้ว  พี่คิวลุกขึ้นยืนช้าๆ  ไม่ทราบว่านี่คนหรือผีดับนะครับเพราะพี่เขานิ่งซะเหลือเกิน
“ใช่” พี่คิวตอบเสียงเรียบแต่ใบหน้ากลับเห็นรอยยิ้มแสยะออกมาทีละนิด
“ไอ้สัตว์!” ผู้ชายคนนี้ด่าเสียงดัง  ผมเหลือบหันไปเห็นป้านิดแกยืนเก้ๆกังๆอยู่ปากประตูห้องเหมือนไม่รู้จะทำอย่างไรเช่นเดียวกันกับผม


ปึก !!!


เสียงพี่คิวที่ถูกผู้ชายคนนั้นผลักอกอย่างแรง  พี่คิวเซมาทางผม  ผมรีบลุกขึ้นยืนเดินหลบออกมาอีกทาง  คนที่มีอารมณ์รุนแรงน่าจะเป็นผู้ชายอีกคนมากกว่า  พี่คิวยังคงรักษาอาการเหมือนไม่รู้สึกต่อสิ่งใด
“ออกไปจากบ้านกู” พี่คิวพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังคงนิ่งเช่นเคย
“หึ..ไม่ใช่อาศัยเค้าอยู่หรอกเหรอ” ผู้ชายคนนี้แสยะยิ้ม


ผลัวะ !!!


อยู่ๆพี่คิวก็ชกปากพี่ผู้ชายคนนี้อย่างเร็วและแรงจนอีกฝ่ายที่ตั้งหลักไม่ทันเซไปชนชั้นหนังสืออย่างแรง  พอพี่เขาตั้งตัวได้  พี่เขาก็ปรี่เข้ามาหาพี่คิวอีกครั้ง
“พะ..พี่ คิว” ผมยืนทำตัวไม่ถูก  อยากจะเข้าไปห้ามก็อยาก  แต่ผู้ชายทั้งสองคนนี้สูงไม่น่าจะต่ำกว่าร้อยแปดสิบทั้งคู่  อีกอย่าง..ตั้งแต่เกิดมาจนอายุสิบแปดผมยังไม่เคยเข้าไปห้ามคนที่มีเรื่องชกต่อยกันเลยสักครั้ง  ก็ผมไม่เคยมีเรื่องกับใครเลยนี่ครับ  แม่..ช่วยหนูด้วย  หนูทำตัวไม่ถูกแล้ว..แง่ง~
ผมยืนมองอย่างร้อนรนที่เห็นทั้งสองคนต่างแลกหมัดกันไม่ยั้ง  สุดท้ายพี่ผู้ชายคนนี้ก็เซตัวล้มลงไปบนพื้น  แถมยังชนโคมไฟที่อยู่ใกล้โซฟาจนหล่นแตกอีกต่างหาก  พี่คิวยืนหอบ  เลือดออกที่มุมปาก  พี่คิวทำท่าจะเดินหนีออกจากตรงนี้เหมือนไม่ต้องการรับรู้หรือต่อสู้อะไรอีก
“พี่คิว!” ปากผมเรียกแต่ไม่ทราบว่าทำไมขาของผมถึงดันก้าวเข้าไปเพื่อจะจับตัวพี่คิวให้หลบจากพี่ผู้ชายคนนั้น  พี่เขาที่กำลังลุกขึ้นและในมือได้หยิบกล่องอะไรสักอย่างพร้อมที่จะเข้าไปทำร้ายพี่คิวทีเผลอ


ปึก !!!


ไอ้..คุณ เชี้ย~
“เฮ้ย” ผมได้ยินเพียงเสียงพี่คิวอุทาน  หลังจากนั้นทราบเพียงว่าตัวเองนั้นล้มลงนอนกับพื้น  หัวเบลอและมึนไปหมด  อยู่ๆตาก็พร่ามัวแทบมองไม่เห็นอะไร
“อะไรกัน!” ผมได้ยินเสียงพี่ฟ้า  ใช่..นี่เป็นเสียงของพี่ฟ้าแน่ๆ
“................” ทั้งห้องเงียบไป  ผมพยายามรวบรวมสติและลืมตาขึ้นมองแต่ก็มองไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นัก  ผมจึงได้แต่นอนนิ่งเพราะไม่มีแรงลุก  มือกุมปิดหัวไว้ด้วยรู้สึกกลัว
“มาทำไม” พี่ฟ้าพูดเสียงแข็ง
“ผมก็ไม่ได้อยากมานักหรอก ถ้าอาจะช่วยดูแลหลานอาให้ดีกว่านี้” พี่ผู้ชายคนนั้นตอบกระแทกเสียงเช่นกัน
“มันเรื่องของฉัน และ..นายไม่มีสิทธิ์เข้ามาเหยียบในบ้านหลังนี้” พี่ฟ้าตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“หึ..ผมมีสิทธิ์แน่ มึง..ไอ้คิว” พี่แกพูดเสียงแสยะ
“ถ้ามึงเลือกที่จะเดินออกมาจากมรดกแล้วล่ะก็ มึงอยากไปตายที่ไหนก็ไป..มึงมาเสือกเรื่องของกูทำไม!” พี่ผู้ชายคนนั้นว่าด้วยน้ำเสียงที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“คิวมีสิทธิ์..มีสิทธิ์ในมรดกเท่าๆกับเธอ!” พี่ฟ้ากระแทกเสียง
“คนที่ถูกตัดออกจากกองมรดกอย่างอา มีสิทธิ์พูดอะไรด้วยเหรอครับ” พี่คนนี้พูดแสยะ  ผมได้แต่นอนมอง..คนอะไรหน้าตาร้ายกาจเป็นบ้า
“ดี! ถ้าฉันไม่เกรงใจก็คงไม่เสียมารยาทนัก ฉันขอพูดในฐานะเจ้าของบ้าน ออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้..ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ” พี่ฟ้าพูดข่มน้ำเสียงให้เรียบลง  ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ฟ้ามีสีหน้าอย่างไรเพราะผมมองไม่เห็นว่าพี่ฟ้ายืนอยู่ตรงส่วนไหนของห้อง
“ผมไปแน่..” พี่เขาย้อนตอบทันควัน
“มึงกับกูจะได้เห็นดีกัน..ผลงานเชฟกระจอกๆอย่างมึง ไม่มีทางผ่านกรรมการหรอก” ผมได้แต่นอนมอง  พี่ผู้ชายคนนี้พูดด้วยสีหน้าเหี้ยมจนผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าจะมีคนแบบนี้อยู่บนโลกด้วย
“เดี๋ยว..” พี่ฟ้าเรียกไว้
“ฉันขอเตือนในฐานะอา ระวังการกระทำหน่อยก็ดี อย่าคิดว่าตัวเองเล่นไม่ซื่อเป็นแค่คนเดียว..และอย่าลืม ว่าของพ่อฉัน..ไม่ใช่พ่อนาย” พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“เพชร ยังไงมันก็คือเพชรอยู่วันยังค่ำ” พี่ฟ้าพูดส่งท้าย  ผมไม่ได้ยินเสียงโต้ตอบใดๆจากพี่ผู้ชายคนนั้นอีก  เสียงฝีเท้าเริ่มเบาลงจนไม่ได้ยิน
“เป็นไงบ้าง” พี่คิวนั่งลงถามผมทันที
“ไม่..ทราบ ฮะ” ผมตอบ
“เหวอ” ผมร้องอย่างตกใจ  อยู่ๆพี่คิวก็อุ้มผมขึ้นทำให้ผมต้องรีบเอาแขนเข้าไปกอดคอของพี่คิวไว้
“เค้ก!!” พี่ฟ้ากับพี่กัสอุทานเสียงดังลั่น
“ป้าครับ ขอประคบเย็น เครื่องปฐมพยาบาลอะไรก็ได้..เค้กหัวแตก” พี่ฟ้าพูดรัว
“ใครทำอะไร” พี่ฟ้าถาม
“อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ” พี่คิวตอบ
“แล้วนายมากันไว้ทำไม บ้ารึเปล่า” พี่คิวว่าหน้าเครียด
“ก็..ไม่รู้ มันไปเองนี่ครับ” ผมตอบเสียงเบา  เคยรู้สึกไหมครับ  ไม่ว่าจะสำหรับคนรู้จักหรือว่าคนใกล้ชิด  หรือแม้แต่คนที่เราไม่รู้จักก็ตาม  เมื่อเราเห็นว่าเขากำลังจะได้รับอันตรายและเราต้องการช่วยเหลือเขาเพียงเล็กน้อยนิดก็ตาม  แต่เราก็ไม่รู้ว่าเราต้องทำตัวอย่างไร  สุดท้ายการกระทำก็เป็นไปเองอย่างอัตโนมัติ  ผมเองก็คงเป็นอย่างนั้น
“อะไรคิว” พี่ฟ้าถามหน้าเครียดพอกัน
“สงกรานต์มันจะเอากล่องนั่นมาฟาดคิวน่ะ แต่ไอ้บ้านี่ดันเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้า เลยโดนเข้าให้” พี่คิวบอก  ผมเห็นป้านิดนำกล่องปฐมพยาบาลเข้ามาให้  พี่คิวรับกล่องมาและเริ่มนำแอลกอฮอล์ออกมาเพื่อล้างแผลให้ผม
“เดี๋ยวครับ” ผมจับแขนพี่คิวห้ามไว้ก่อน  ตอนนี้สำลีที่อยู่ในมือพี่คิวอยู่ห่างจากหน้าผมเพียงไม่กี่เซ็นเท่านั้น
“มันคงแสบน่าดู” ผมยิ้มแหย
“ก็ถ้าไม่อยากจะติดเชื้อตาย ฉันจะไม่เช็ดให้ก็ได้นะ” พี่คิวย้อน
“หึ..” พี่กัสหัวเราะ
“สวัสดีครับ” ทุกคนหันไปมองพี่ฟ้า  ที่อยู่ๆพี่ฟ้าก็ต่อสายโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ  ผมยังคงจับข้อมือของพี่คิวไว้แน่นอย่างห้ามปรามไม่ให้สำลีมาโดนแผลตนเอง
“ลูกชายของพี่ เข้ามาก่อเรื่องในบ้านของผม..ทำร้ายคนของผม” พี่ฟ้าพูดเสียงแข็ง  พี่เขาเดินไปนั่งบนโต๊ะเขียนหนังสือ  ทำให้ผมไม่สามารถเห็นหน้าตาท่าทางของพี่ฟ้าได้อีก
“ใช่..จะขอบคุณมาก ถ้าตักเตือนบ้าง”
“พี่ก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องของเด็ก นี่มันไม่ใช่การแข่งขัน นี่มันนอกเกม!” พี่ฟ้าเริ่มพูดกระแทกน้ำเสียงขึ้นเรื่อยๆ
“ครั้งต่อไป จะหาว่าผมไม่เตือนไม่ได้..ถ้าก้าวก่ายกันมากกว่านี้ ผมจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น..พี่ก็รู้ ว่าผมทำได้”
“................” ทั้งห้องเงียบกริบลง  แค่ผมจะหายใจผมยังแทบจะไม่กล้าเลยอ่ะครับ ToT ไม่จริงอ่ะ..มีครอบครัวแบบนี้อยู่ด้วยเหรอครับ  พอดีไม่เคยเจอแบบเล่นสดต่อหน้าต่อตาแบบเมื่อกี้..แทบไม่อยากจะเชื่อเลยละครับ
“มรดกพวกนั้น ไม่สำคัญต่อผมสักนิด..พี่ก็รู้ ว่าผมยืนเองได้..แต่พี่อย่าลืม ว่าถ้าพี่พลาดแค่นิดเดียว..มันก็คงยากที่จะลุกขึ้นยืน ระวังลูกของพี่ไว้..ผมแค่เตือนด้วยความหวังดี”
“ซี๊ด โอ้ย!” ผมสะดุ้งร้องด้วยความเจ็บ  เมื่อกี้ผมคงมัวแต่ตั้งใจฟังพี่ฟ้าจนเผลอลืม  อยู่ๆพี่คิวก็กดสำลีมาที่แผลเข้าให้อย่างจัง
“จิ้..” พี่คิวจิปากด้วยความหงุดหงิดแต่ก็ทำแผลให้ผมจนเสร็จ  พี่กัสนำเอาผ้าก๊อตมาแปะแผลให้ผม  พี่คิวเดินไปนั่งโซฟาตัวตรงข้าม  ป้านิดคลานเข้ามาเก็บกล่องปฐมพยาบาลไป
“คิว” พี่ฟ้าเรียก  พี่คิวนั่งเท้าแขนก้มหน้าก้มตาหน้าเครียด  ผมได้แต่นอนนิ่ง
“ทำไมไม่บอกอาเรื่องนี้” เวร..เริ่มเข้าเขตแดนเรื่องในครอบครัวซะแล้วละครับ  ผมกับพี่กัสมองหน้ากันและก็ต้องเม้มปากเข้าหากันเหมือนต่างคนต่างรู้ว่าควรหุบปากเงียบไปซะ
“มันกะทันหันน่ะ” พี่คิวตอบ  หลังจากนั้นทั้งพี่ฟ้าและพี่คิวก็เงียบไป  ช่วยอย่าเงียบกันเลยครับ  แม้ครู่เดียวก็อย่าทำตัวเงียบกันแบบนี้เลย  เห็นใจพวกผมบ้างเถอะ  ผมเกร็งท้องจนจะไม่มีพื้นที่ให้ลำไส้ได้ขดตัวแล้วนะ..แง่ง
“มันเป็นเรื่องใหญ่ ทำไมคิวไม่บอกอา!” พี่ฟ้าเริ่มขึ้นเสียง  พี่กัสนำมือมาจับมือผมไว้เหมือนต้องการพวก
“ทำอะไร..เห็นหัวอาบ้างไหม” ทั้งผมและพี่กัสกำมือกันแน่น  ทั้งเกร็งและตื่นเต้นไปหมดเพราะถึงแม้ว่าผมจะเคยเห็นพี่คิวกับพี่ฟ้ามีปากเสียงกันในห้องทำงานในคราวนั้น  แต่ครั้งนี้กับครั้งนั้นความรู้สึกค่อนข้างแตกต่างกัน  ผมเองไม่คิดจะชินหรอกนะครับ
“ขอโทษ” พี่คิวพูด  พี่ฟ้าทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง
“โอเค..ผมขอโทษ” พี่คิวลุกขึ้นพูด  พี่ฟ้าหยุดชะงัก  ผมได้ยินเสียงพี่ฟ้าถอนหายใจเบาๆก่อนจะหันกลับมา
“อย่าให้ปู่รู้เรื่องนี้” พี่ฟ้ามองหน้าพี่คิวด้วยสายตาอ้อนวอน
“ทำไม” พี่คิวถามเสียงแข็ง  คิ้วเริ่มขมวดเข้าชนกัน
“อาขอ..อย่าให้ปู่รู้เรื่องนี้” พี่ฟ้าย้ำ
“ทำไม ในเมื่อปู่แทบไม่..” พี่คิวเริ่มออกอาการไม่พอใจ
“โอเค ก็ได้..ผมจะไม่พูด ผมไม่เอาอะไรก็ได้..ทำไม ในเมื่อปู่มีสิทธิ์จะรู้ ผมไม่เข้าใจ..ทำไมคุณจะต้องแคร์อะไรที่เค้าแทบไม่แคร์คุณเลยด้วย” พี่คิวพูดขึ้นเสียงใส่เหมือนต้องการคำตอบจากพี่ฟ้าจริงๆ
“คิว..มีสิทธิ์ที่จะได้ทุกอย่าง” พี่ฟ้าพูดเสียงเรียบ
“นั่นมันเรื่องของผม” พี่คิวย้อน
“แต่คิวควรจะได้รับมัน!” จังหวะที่พี่ฟ้ากระแทกเสียง  ผมกับพี่กัสสะดุ้งทำให้ต้องกำมือกันแรงมากขึ้นกว่าเดิม
“อาขอแค่นี้คิวทำไม่ได้รึไง ทำไมต้องทำให้อารู้สึกไม่สบายใจด้วย” ผมเห็นได้ทันทีว่าพี่ฟ้าน้ำตาคลอ  พี่คิวเงียบไม่โต้ตอบอะไรอีก
“เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก อาหวังว่าคิวจะเข้าใจ..คิว เข้าใจใช่ไหม” พี่ฟ้าพูด  พี่คิวยังยืนนิ่ง
“ไหนเค้ก..หายปวดบ้างรึยัง” อยู่ๆพี่ฟ้าก็ยิ้มร่าเดินเข้ามาหาผม  สีหน้าเปลี่ยนจากเมื่อกี้หน้ามือเป็นหลังมือ
“บ้างแล้วครับ” ผมยิ้มแหยตอบ  คลายมือที่กำมือพี่กัสลง
“กินอะไรกันดีเย็นนี้ อืม..ทำพิซซ่าดีไหม เดี๋ยวพี่ทำให้กิน พาสต้า พิซซ่า ซุป..” พี่ฟ้าพูดยิ้ม
“อะไรก็ได้ครับ พี่ฟ้าทำอร่อยอยู่แล้ว” ผมยิ้ม
“ขอโทษด้วยนะ ต้องมารับรู้อะไรแย่ๆ..แถมยังเจ็บตัวอีก” พี่ฟ้าลูบหัวผมเบาๆและหันไปยิ้มให้พี่กัสอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เค้กเข้าใจ” ผมบอก
“กัสก็ไม่เป็นไรฮะ” พี่กัสยิ้ม
“น่ารัก” พี่ฟ้ายิ้มกว้างให้เราสองคน
“โอเค..ทำอาหารเย็นดีกว่า คิว..อยากกินอะไรรึเปล่า” พี่ฟ้าหันไปถาม  พี่คิวส่ายหัวตอบแล้วนั่งลงที่เดิม  พี่ฟ้าเดินไปลูบหัวพี่คิวและตบไหล่พี่คิวเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“พี่ไปช่วยพี่ฟ้าดีกว่า” พี่กัสยิ้มหน้าเจื่อนให้ผม
“ไม่” ผมจับมือพี่กัสไว้ 
“พี่จะทิ้งเค้กเหรอ” ผมกัดฟันพูดเสียงเบา  พี่กัสส่ายหัวเหมือนยืนยันว่ายังไงก็จะไปให้ได้  แถมเบะปากให้ผมเหมือนกลัวพี่คิวอีกต่างหาก
“โชคดีนะ” พี่กัสบอกปุ๊บก็วิ่งออกจากห้องไปปั๊บ
“................” โอเค..ดีมากครับทุกท่าน  ผมนั่งตัวแข็งทื่อ  เมื่อพี่กัสทิ้งผมไว้กับพี่คิวในห้องก็เงียบลงถนัด  พี่คิวนั่งนิ่งเงียบหน้าเครียด
“พี่..โอเคนะ” ผมพูดแต่ไม่กล้าหันไปมองหน้าพี่เขาเท่าไหร่นัก  พี่คิวไม่ตอบ
“ผม ไม่รู้หรอกนะครับว่า..เรื่องมันเป็นยังไง แต่..เหตุการณ์เมื่อกี้มันจบไปแล้ว ในวินาทีต่อไป..พี่ควรจะยิ้ม นะครับ” ผมพยายามพูด  ใจผมเต้นเร้าๆแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว  ถ้าพี่คิวยังไม่ยอมยิ้มผมก็จะกลั้นหายใจตายตรงนี้แหละ..น่ากลัวอ่ะ
“นายไม่เป็นฉัน..” พี่คิวพูดขึ้น
“นายไม่รู้หรอก” ผมเสริม
“ใช่ครับ ไม่รู้..แต่ถ้าพี่เครียด มันก็จะไม่ดีต่อตัวเองใช่ไหมล่ะ ขนาดพี่ฟ้ายังยิ้มได้เลยนะครับ” ผมบอก
“นั่นมันคนปกติที่ไหนล่ะ” พี่คิวว่าให้
“หึหึ” ผมหัวเราะ
“แล้ว..ที่บ้านนายจะว่ารึเปล่า เรื่องหัวนายน่ะ” พี่คิวเปลี่ยนเรื่องซะอย่างนั้น
“คงไม่หรอกครับ ก็เล่าไปตรงๆ” ผมบอก  เอามือลองจับแผลตัวเองเบาๆ
“จะไปเอ็กซเรย์ไหม”
“ไม่ต้องหรอก แค่นี้เอง” ผมตอบ
“หึ ขอบใจแล้วกัน” พี่คิวยิ้มมุมปากและเหลือบตามองไปอีกทาง
“ไม่เป็นไร จิ๊บๆ” ผมตอบพร้อมกับปัดมือไปมา
“เหรอ” พี่คิวเลิกคิ้วกวนตอบด้วยสีหน้าไม่เชื่ออย่างนั้น 
เราเงียบกันหลังจากนั้น  ไม่มีบทสนทนาใดๆต่อ  พี่คิวเอนตัวลงนอนอย่างเงียบๆ  ผมนอนนิ่งนึกภาพย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อกี้จนเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่ทราบ  ตื่นมาอีกทีเป็นตอนที่พี่กัสมาปลุกให้ลุกไปกินอาหารเย็นนู่นแหละครับ

= = = = = = = =

ณ  บ้านเค้ก..
“ขอโทษด้วยจริงๆนะครับ ทางเราผิดเอง” พี่ฟ้าพูดเป็นครั้งที่สองแล้ว  ผมบอกพี่ฟ้าตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่เป็นไร  การที่ผมหัวแตกนี้ผมจะอธิบายให้ที่บ้านฟังเอง  แต่พี่เขาไม่ยอมให้ได้นะสิครับ  จะเข้ามาขอโทษแม่ผมให้ได้  สุดท้ายผมเลยต้องยอม  และสถานการณ์ก็เป็นอย่างที่เห็น
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” แม่ผมยิ้มพูด
“นี่ครับ คุกกี้กับเค้กนี่..ผมทำเองกับมือ หวังว่าจะแทนคำขอโทษได้บ้างนะครับ” พี่ฟ้ายื่นถุงมาให้แม่ผม
“ขอบคุณมากนะคะ แม่ไม่ได้เอาความอะไรหรอก..แต่ยังไงก็ฝากเค้กด้วยก็แล้วกันค่ะ เค้าไม่เคยทำงานที่ไหนมาก่อน ขี้โรคด้วย” แม่ยิ้ม
“ครับ..ผมจะดูแลเป็นอย่างดีเลย งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ได้มาพูดกับตัว..ผมก็สบายใจ” พี่ฟ้าบอกพร้อมยกมือไหว้  พี่คิวก็ด้วยเช่นกัน
“ค่ะ” แม่ผมรับไหว้  ผมลุกขึ้นเพื่อจะไปส่งพี่ๆที่หน้าบ้าน 
“พี่กลับนะ เจอกันวันศุกร์..แล้วถ้าเกิดปวดหัวหรือมีอาการอะไรให้บอกพี่ทันทีเลยนะครับ” พี่ฟ้าลูบแก้มผมเบาๆ  ผมพยักหน้ายิ้มตอบ
“จะลวนลามอีกเยอะไหม ไปได้แล้ว” พี่คิวว่าแล้วเดินหนีขึ้นรถไปก่อน  พี่ฟ้าทำปากขมุบขมิบเหมือนลิงหลอกเจ้าใส่พี่คิวลับหลังอีกด้วย


จุ๊บ~~


“เอ๊ะ..” ผมยืนอึ้งจับแก้มตัวเองที่เพิ่งโดนขโมยหอมไป  ผู้ชายคนนี้คือผู้ชายคนแรกที่ขโมยแก้มของผม  (o_O) แก้มของผม..โดนผู้ชายหอมอ่ะ
“ทิกเกอร์..เร็วๆ” พี่คิวชะโงกหน้าออกมาจากรถพร้อมกับตะโกนเรียกซะเสียงดัง
“เอ้..ไอ้บ้า ไอ้หลานเลว!” พี่ฟ้าหันไปว่าพี่คิวแล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถอย่างง่ายดาย  ผมยืนโบกมือบ๊ายบายให้ทั้งสองคนทั้งที่ยังรู้สึกอึ้งไม่ได้
“หึ..” เขินเหมือนกันแฮะ  ผมเขิน..แต่กลับไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรืออะไรไปมากกว่านี้ก็เท่านั้น

= = = = = = = =

“อันนี้ใบงานวิชาปรัชญา” ผมวางแผ่นงานของผมลง  มีทั้งหมดสามแผ่น  พีทและแก้วนำแผ่นงานของตัวเองมาวางทับ
“ใบนี้วิชาบริหาร” ผมวางนำไปก่อน  วันนี้เป็นวันที่เดทไลน์  มีหลายวิชาที่ต้องส่งงานในวันนี้น่ะครับ
“อันนี้วัฒนธรรมเอเชีย” ผมวางสองแผ่นสุดท้ายลง
“โอเค..มึงเอาไปส่งนะพีท” ผมบอก
“ไรอ่ะ” พีทโวยวาย
“เอาไปส่งซิ กูต้องรีบไปร้าน..มึงนั่นแหละ ชอบลอก เอาไปส่งเลย” ผมว่า
“โห ตั้งสามห้องเลยนะ” พีทบ่นหน้ามุ่ยอีก
“แต่มันอยู่ตึกเดียวกัน” แก้วบิดหูพีทด้วยความหมันไส้
“แกๆ” ผม  พีทและแก้วหันไปมองผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งที่เดินเข้ามาหา
“เธอนั่นแหละ” ผมชี้ตัวเองเพื่อความแน่ใจกันทั้งสองฝ่ายว่าเธอหมายถึงผมไม่ผิดแน่
“มีเบอร์ป่ะ เพื่อนขออ่ะ คนนั้นอ่ะ” เธอถามพร้อมกับชี้ไปที่เพื่อนผู้หญิงของเธอที่นั่งอยู่อีกฝั่งของห้องเรียน  พวกผมหันไปมองเป็นตาเดียวกัน
“เหอะๆ” ผมหัวเราะเจื่อนๆเพราะไม่รู้ว่าจะต้องตอบเธอว่าอย่างไรดี
“เอาเบอร์ผมแทนได้ป่ะครับ” พีทพูดแทรกขึ้นทีเล่นทีจริง
“เพื่อนจะเอาคนนี้” เธอยังชี้มาที่ผมอีกครั้ง
“มัน..มัน ชอบผู้ชาย” ดูไอ้พีทมันหาทางออกให้ผมสิครับ  มันคงรู้ว่าผมลำบากใจที่จะให้เบอร์  แต่บางทีมันจะหาเหตุผลก็น่าจะไว้หน้าเพื่อนบ้างอะไรบ้าง
“..................” เธออึ้งมองหน้าผมเหมือนไม่เชื่อนัก  ผมยิ้มให้เธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธคำที่พีทพูดบอกเธอเมื่อกี้
“ขอโทษด้วย ให้ไม่ได้อ่ะครับ” ผมก้มหัวให้เธอหน่อยๆ  กลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาทที่หักหน้าเธอ  แต่ผมไม่พร้อมที่จะให้เบอร์ไปในตอนนี้จริงๆด้วยสาเหตุอะไรหลายๆอย่าง  เธอยิ้มเจื่อน
“ไปนะ..รีบ” ผมตัดบทบอกแก้วและพีท
“เออ” พีทตอบ
“เออพีท มึงอย่าส่งผิดที่ล่ะ..” ผมหันไปเตือนมันอีกครั้ง
“ค้าบ เจอกัน” พีทโบกมือให้
“หวัดดีครับ แล้วเจอกัน” ผมยิ้มให้ผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง  เป็นการยิ้มย้ำว่าผมไม่ได้รังเกียจเธอแต่อย่างใดและขอบคุณที่ให้เกียรติมาขอเบอร์ผู้ชายอย่างผมด้วย
ผู้หญิงที่มาขอเบอร์ไม่ใช่ว่าหน้าตาไม่ดีหรอกนะครับ  ผมไม่เก่งที่จะพูดคุยกับผู้หญิงเท่าไหร่นัก  ผมไม่รู้ว่าอะไรควรพอดีหรือไม่พอดี  หลายครั้งที่ผมรู้สึกประหม่าและไม่มั่นใจในการคบกับใครสักคน  บางทีความรักสำหรับผมมันก็ยากจะเข้าใจ  ยากจนผมเซ็งที่จะเริ่มต้นคบกับใคร  มีผู้หญิงถึงสามคนที่บอกเลิกผม  นั่นหมายถึงผมถูกหักอกมาแล้วถึงสามครั้ง  ตอนนี้ถามว่าปิดกั้นตัวเองไหมก็คงไม่  ผมแค่ยังไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นกับใครสักคน  หรือบางทีคุณสมบัติของผมอาจจะไม่พร้อมเหมาะกับใครคนนั้นก็ได้  ผมกำลังสนุกกับการเรียนและประสบการณ์ใหม่ๆที่ผมกำลังจะได้รับ  ผมกลัวว่าถ้าผมรักใครไปอีกครั้งและถ้ามีใครมาบอกเลิกผมอีกในสาเหตุที่ผมแทบไม่รู้เรื่องอะไรเลย  แล้วตอนนั้นสภาพของผมจะเป็นอย่างไร...

.................>>>><<<<.................

[Eternal luv]

  ดีกว่า

[bobie]

เค้กแมนมากอ่ะ
55555
ปกป้องพี่คิวได้ด้วย

ว่าแต่พี่ฟ้ากะคนที่ชื่อทิกเกอร์นี่มีซัมติงไรกันป้ะเนี่ย ><

[DasHimmel]

อ๊ากกกก!!!!! โดนพี่ฟ้าจุ๊บแก้ม เขินแทนน้องเค้ก >//////<
พี่คิวเรียกชื่อทิกเกอร์อีกแล้ว แฟนพี่ฟ้าจริงมั้ยเนี่ย
พาร์ทนี้ทำให้เห็นความน่ากลัวของญาติๆพี่คิวพี่ฟ้า
อะไรมันจะจงเกลียดจงชังกันซะขนาดนั้นน้าาา

[PPiing]

จิ้ม ก่อนแล้วค่อยอ่าน

 

[Donaldye]

เค้กเคยถูกผู้หญิงหักอก
หวังว่านายสงกรานต์ไรนั่นจะไม่มาทำอะไรไม่ดีอีกในอนาคตนะ

[harumi]

 
 
 

[ladymoon_yy]

น้องเค้กโดนพี่ฟ้าจุ๊บซะแล้ว   

[rujaya]

บ้านนี้ต้องมีปัญหากันแน่ๆ ใช่ปะ เล่นกันแรงซะด้วย ซวยเค้กเลย 

แต่มันก็ยังมีอะไรหวานๆขึ้นมานะ 

[Dakzy]

พาร์ทนี้เข้มข้น มันส์มากมาย

ชอบพี่ฟ้าาาาาาา มีน้ำตาคลอด้วยอ่ะ สรุปพี่จะเมะหรือจะเคะคะ ฮ่าๆๆๆๆ

ทิกเกอร์เป็นใคร อยากรู้มาก

เค้กอุตส่าห์ถวายตัว เอ้ย ออกโรงปกป้องพี่คิว เพราะงั้นพี่คิวต้องรับผิดชอบเค้กไปทั้งชีวิตนะ เอิ๊กๆ
ครอบครัวนี้ปัญหาเยอะ คาราคาซังมาก คนรวยใช่ว่าจะมีความสุข ต้องมาคอยแก่งแย่งชิงดีกัน ปวดตับ

และแล้วเค้กก็เสียเวอร์จิ้น(ที่แก้ม) ไว้เดี๋ยวค่อยให้พี่คิวลบรอยให้นะ อิอิ

อาทิตย์กว่ารอได้ค่า

[~มือวางอันดับ1~]

  จิ้มจองไว้ก่อน >>>>~ นอนก่อน จะมาอ่าน อ่ะ  อากาศ เมืองไทย ยังร้อนเหมือนเดิม

[kitty]

 :serius2:รักกันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[A_ay]

หัวแตกเลยน้องเค้กกกก

พี่ฟ้านี่แกโก๊ะๆนะ  น่ารักอ้ะ

[Saneige]

แป๊ะก่อนเดี๋ยวค่อยมาอ่าน
 

[sukie_moo]

เป็นคนรวยนี่ก็ลำบากเหมือนกันเนาะ

สู้เค้กไม่ได้ ไม่รวยแต่อบอุ่นและมีความสุข

[boworange]

  ได้เลือดไปแล้วนะหนูเค้ก

สงสารพี่คิวจังเหมือนท่าว่าจะมีปัญหาชีวิต 

[pak_kikkok]

โอ้ยย ย  ปัญหาครอบครัวคนรวยก็อย่างงี้แหละนะค่ะ มรดกเยอะกันดีนักอ่ะค่ะ
น้องเค้กแมนสุดๆ ไปเลยอ่ะ ได้แผลกันไปเลยงานนี้ แต่ก็คุ้มค่าแค่ไหน ก๊าก ก
ได้อยู่ในอ้อมก่อนของพี่คิวด้วยอ่ะ กรี๊ด ๆ ๆ งานนี้มีอุ้มเจ้าสาวกันเลยทีเดียว
เค้กน่ารักๆได้อีกอ่ะ ชอบพี่ฟ้าอีกแล้ว เป็นคุณอาที่น่ารักมากเลยค่ะ อยากมีอาแบบพี่ฟ้าสุดๆไปเลย
แอบจุ๊ฟแก้มน้องเค้กด้วยนะเนี้ย แอบอิจฉาอ่ะ แล้วนี้คุณหลานแอบหึงรึเปล่ารีบตะโกนดักคอไว้ก่อนเลยอ่ะ
ชอบจริงๆเลย หลานเลว ก๊าก  ก ๆได้ใจจริงๆ พี่คิวก็สู้ๆนะค่ะ อย่าไปยอมแพ้นายสงกรานอะไรนั้น (ไม่รู้มันเป็นใครเหมือนกัน)


อาทิตย์กว่าๆ แล้วเรามาเจอกันใหม่นะค่ะ

[JJHJJH]

บวกขอบคุณเบบี้จ้า
พี่คิวใช้คำว่าลวนลามระหว่างพี่ฟ้ากะเค้กได้เหรอออออ อยากทำมั่งอ่าดิ๊

[a_tapha]

สงสารน้องเค้ก พี่คิวจะเก๊กอีกนานไหมเนี่ย 

[anuruk97]

เค้กน้อยของฉันเจ็บไหม้ลูก...อาคิวลื้อต้องดูแลอาเค้กดีๆๆนะ

[ปลาทองสีชมพู]

โหหหหหหหหหห??ครอบครัวนี้ มีเรื่องเยอะเหมือนกันะเนี่ย
เค้กโดนลูกหลงซะงั้น..
แต่พี่คิวรู้สึกจะดีขึ้นนะเนี๊ย..ฮ่าๆๆๆ

[ToeyTato]

อาทิตย์สิ้นเดือนเลยเร๊อะเบบี้ โอเครอได้

ว่าแต่ตอนนี้อ๊ากกกก เค้กเอาใจไปเลย ถ้าอิพี่คิวยังไม่รู้สึกขึ้นอีกบ้างก็ไม่รูว่าจะว่างัยแล้วอ่ะ อิอิ

[Giniz]

แก้มน้องเค้กโดนพี่ฟ้าชิงไปซะแล้วนะพี่คิว 

[iforgive]

คนรวยก็เงี้ยะ  มีปัญหาเรื่องมรดก

[BirdJa]

รอคิวชอบเค้กอะ ตอนนี้ความรู้สึกของคิวมันอึมครึม อยากเห็นคิวแสดงความรู้สึกจัง