หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[nemesis]

ทิกเกอร์สู้ๆๆเชียทิกเกอร์

[bow55]

ทิกเกอร์เหมือนเด็กน้อย
พี่ฟ้าอย่าเผลอนะ เดี๋ยวเขารู้กันหมด อิอิ

[iDistort]

 

[KilGharRah]

เค้าเชียร์ทิกเกอร์สุดใจขาดดิ้นเลย
อาฟ้าใจอ่อนเร็วๆน๊าาา อย่างน้อยก็ให้โอกาสทิกเกอร์เยอะกว่านายจักรอะไรนั่นหน่อย เนอะๆๆๆ

[ToffeE_PrincE]

สุดท้านแล้วใครจะชนะใจอาฟ้านะ
กลัวว่าสุดท้ายแล้ว ฟ้าจะไม่เลือกใครเลย
เพื่อจะไม่อยากกลับไปเจ็บอีก
แต่เลือกสักคนก็ดีนะ เชียร์ ทิกเกอร์

 

[bon]

เชียร์ทิกเกอร์ขาดใจ

[YunNie]

  เรื่องราวกำลังเข้มข้นขึ้นตามลำดับ....

ตอนที่ 6

ก่อนอื่นคงต้องบอกว่า ฉากมอบของขวัญที่เราอุตส่าห์จินตนาการลั๊นลาไปเมื่อตอนที่แล้ว
ดันออกมาอีหรอบเดิม คือต้องกวนๆแกมบังคับกันสินะ สมกับเป็นคิว-เค้กจริงๆค่ะ 555555
ส่วนเรื่องราวความรักถ่านไฟเก่าอลเวงของพี่ฟ้า.....
เพราะความผิดหวังในอดีตทำให้สร้างกำแพงไว้สูงเสียดฟ้าเลยนะคะ
กลายเป็นโรคหวาดระแวงไปแล้ว แต่ก็นะ...ใครจะไปอยากเจ็บบ่อยๆกันล่ะ
แต่รู้สึกว่าพี่ฟ้าดูจะรุนแรงกับทิกเกอร์มากกว่าตาจักรนะคะ
ยอมให้เข้าใกล้ เปิดโอกาสให้พูดจากันมากมายยังงี้ ถึงพี่ฟ้าคิดว่า"เอาอยู่" แต่กลัวในพี่ฟ้าจะหวั่นไหวจัง
ยังไงเราก็ยังเชียร์ "ทิกเกอร์" ค่ะ


ที่เหลือเดี๋ยวมาต่อ.............




 
 

[Chomin]

เปิดเทอมก็พากันยุ่งกันเป็นแถวเลย เราก็เริ่มมีงานเ้ข้ามาแล้ว  อยากจะบ้า ฮึก T^T
อืม .. ยิ่งอ่านยิ่งมองว่าจักรเข้ามาเพื่อหวังผลประโยชน์ หรือไม่ก็คงนึกเสียดายฟ้าอย่างที่ฟ้าคิดจริงๆนั่นแหละ มองแล้วยังไงๆทิกเกอร์ก็มีภาษีดีกว่าเยอะ (เพราะเราเชียร์ ฮ่าๆ) ก็ดูเอาเถอะ คิวน่ะหวงฟ้า ห่วงฟ้าอย่างกับอะไร แค่การปฏิบัติที่มีให้กับสองคนก็แตกต่างกันมากแล้ว หรือว่าความจริง คิวอาจจะมองออกก็ได้ว่าใจของฟ้ามันเอนเอียงไปทางทิกเกอร์น่ะ บางความคิดเหมือนฟ้าพูดเพื่อเตือนตัวเองไม่ให้ใจอ่อนให้กับทิกเกอร์ แต่ทุกครั้งก่อนที่จะคิดแบบนั้น ฟ้าก็เผลอนึกถึงอะไรๆไปมากมายอย่างเช่น เรื่องกลิ่นภายในรถ เหมือนกับคิดถึงช่วงเวลาวันวานอ่า ยังคงรักอยู่เห้นๆ แต่ก็คงกลัวว่าจะต้องเสียใจ เวลาเท่านั้นจะพิสูจน์ได้ แค่การกระทำไม่พอหรอก เพราะมันต้องอาศัยการอดทน คึคึ ว่าแต่ใครๆก็ดูออกหมดแล้วมั้งว่าเค้กเป็นแฟนกับพี่คิวอ่า กิ้วๆ ยิ่งอ่านยิ่งชอบคิว กวนเบื้องล่างดีจริงๆ

[Fish129]

พี่ฟ้า   ยอมๆๆทิกเกอรืไปซะทีเถอะ

[TanyaPuech]

    ชอบทิกเกอร์

[away3g]

 ::ทิกเกอร์น่ารักอ่ะ

[tamekung]

ทำไมอีตาพี่คิวมันน่ารักอย่างงี้!!!!!!!!
เชียร์พ่อเสือน้อยสุดๆ อีตาจักรนี่ยังไงก็ดูเลวๆแห้ะ
อาฟ้าอย่าไปยอมให้เค้าหอมแก้มสิ
ทิกเกอร์!!!! 

เค้ารอบี้ได้เสมอจุ๊บๆ 
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ 

[minenat]

ทิกเกอร์

[เบบี้]

~11~

ณ  ร้านก๋วยเตี๋ยว บางขุนนนท์..
ผมแกล้งให้ทิกเกอร์ขับรถวนไปเส้นอื่นเพื่ออ้อมโลกทั้งทั้งที่รถติดยาวเป็นทาง  เวลาผ่านไปเกือบร่วมสองชั่วโมง  สุดท้ายก็มาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ที่ผมไม่เคยมาทานเลย  แต่แค่ต้องการแวะเพราะคิดว่าเวลาล่วงเลยมานานมากแล้ว  กลัวว่าอีกฝ่ายจะโมโหหิวน่ะครับ
“โอ้..” เมื่อลงมาจากรถ  ผมได้ยินเสียงทิกเกอร์ร้องพึมพำ  เขาขยับเสื้อเชิ้ตของตนเองเหมือนต้องการให้มีลมพัดให้เย็นขึ้น  แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรเพราะอากาศประเทศไทยมีเพียงร้อนมากกับร้อนมากถึงมากที่สุด  มันยิ่งแย่ไปกว่านั้นเพราะกรุงเทพแทบไร้พื้นที่ให้สำหรับอากาศบริสุทธิ์ได้มีชีวิตอยู่  ซึ่งเป็นเมืองที่ให้อารมณ์คล้ายกับว่า “เฮ่..นี่เป็นที่อยู่สำหรับมลพิษเท่านั้น ใครไม่เข้าพวก..ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”  ดังนั้น..คุณจะต้องอดทนอยู่ให้ได้ถ้าสถานที่ไหนไม่มีเครื่องปรับอากาศให้กับคุณ  ผมตั้งใจมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางร้านนี้  ถึงแม้บรรยากาศร้านจะค่อนข้างเลวร้ายและอาจจะเลวร้ายมากสำหรับชาวต่างชาติลูกผู้ดีอย่างทิกเกอร์  แต่นั่นแหละที่ผมรู้สึก..ชอบใจ
“จะไม่กินก็ได้นะ คุณขับรถกลับไปได้เลย..เดี๋ยวผมเรียกแท็กซี่กลับเอง” ผมบอกและพยายามรักษาอาการไม่ให้ทิกเกอร์รู้ว่าผมกำลังต้องการพูดเพื่อแกล้งเขา
“ผม..ผมทานได้” ทิกเกอร์รีบพูด  ผมเดินนำเข้ามาในร้านอย่างไม่ฟังเสียงอีกฝ่าย  ในร้านไม่ค่อยมีลูกค้าเท่าไหร่นักเพราะเวลานี้เกือบจะสี่โมงครึ่งเข้าไปแล้ว  บรรยากาศร้านค่อนข้างโปร่งแต่ยังคงได้กลิ่นอับอยู่  พัดลมตัวเล็กๆเก่าๆที่มีฝุ่นเกาะเต็มไปหมดติดอยู่บนเพดานไม่ได้ช่วยให้รู้สึกเย็นขึ้นเพราะมีแต่ลมร้อนเท่านั้น
“จดใส่กระดาษได้เลยนะคะ” เด็กในร้านตะโกนบอกโต๊ะของเรา  ผมพยักหน้ารับรู้และหยิบกระดาษใกล้มือมาจดก๋วยเตี๋ยวของตัวเองสองอย่าง
“เอาอะไรล่ะ” ผมถามอีกฝ่ายที่นั่งรอผมอย่างกับเด็กนักเรียนที่กำลังรอตอบคำถามกับคุณครู
“....................” ทิกเกอร์จ้องตาผมเขม็งเหมือนกับนึกคำตอบไม่ทัน
“ผมชอบหมี่สีเหลือง” อีกฝ่ายตอบอึกอัก
“หึ..เหรอ” ผมกลั้นหัวเราะ
“เอาเหมือนฟ้า แต่เป็นหมี่สีเหลือง” ทิกเกอร์พูดทั้งทั้งที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าผมนั้นสั่งอะไร
“มันเรียกว่าหมี่เหลืองน่ะ..ไอ้บ้า” ผมแทบจะหัวเราะ  ผมจดอาหารก่อนจะเรียกเด็กเสิร์ฟให้มารับออร์เดอร์
“ขอเป็ปซี่ขวดใหญ่ น้ำแข็งสองแก้วด้วยครับ” ผมบอกเธอ
“ได้ค่ะ” เมื่อเด็กเสิร์ฟเดินจากไป  ผมกับทิกเกอร์นั่งเงียบ  ผมหันหน้ามองออกไปทางนอกหน้าต่างแทน  ด้านนอกมีป่าคล้ายกับเป็นน้ำคลอง  ผมคิดว่าคงจะเป็นน้ำเน่าด้วยเพราะได้กลิ่นตุๆนิดๆ  ทิกเกอร์พยายามกระพือเสื้อของตัวเองอยู่หลายครั้ง  พอผมหันกลับมามองทิกเกอร์ก็หยุดการกระทำนั้นทันที
“นั่งเฉยๆมันก็ไม่ร้อนหรอกน่า” ผมบอก
“ก็มันร้อน” ทิกเกอร์หน้าแหย  เงยหน้าขึ้นมองสังกะสีด้านบน 
“ช่วยไม่ได้ บอกว่าแล้วแต่เอง” ผมเบะปากใส่  เวลาไม่นานนักเครื่องดื่มและก๋วยเตี๋ยวก็นำมาเสิร์ฟบนโต๊ะ  อย่างแรกเป็นหมี่เหลืองแห้งหมูสดสำหรับสองที่  ซึ่งเป็นของผมและทิกเกอร์อย่างละชาม  ผมเติมน้ำตาลกับพริกลงในชามของตัวเองนิดหน่อย  ทิกเกอร์หยิบตะเกียบและช้อนให้ผม  ก่อนที่เขาจะหยิบตะเกียบและช้อนคลุกก๋วยเตี๋ยวชามของตัวเองทั้งทั้งที่ยังไม่ได้เติมอะไรเลย  ด้วยความนึกสนุกผมจึงตักพริกเต็มหนึ่งช้อนชาลงไปในชามของทิกเกอร์อย่างไม่ได้ถามถึงความสมัครใจจากอีกฝ่าย
“โอ๊ะ!” ทิกเกอร์อุทานตาโตและหยุดมือที่คลุกอาหารอยู่ในทันที
“อุ๊ปส์” ผมทำเสียงโต้ตอบแต่ยังคงหน้าตายอย่างไม่สะทกสะท้าน  ทิกเกอร์นั่งอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
“ก๋วยเตี๋ยวไทยน่ะ ไม่เผ็ด..มันไม่อร่อยหรอกนะ” ผมอ้างด้วยสีหน้าจริงจัง
“เหรอครับ” ทิกเกอร์หน้าเหวอแต่ก็เริ่มขยับมือคลุกเส้นก๋วยเตี๋ยวกับพริกนั่นให้เข้ากันต่อ  ชามของทิกเกอร์แดงแจ๋ไปด้วยพริกป่นมากกว่าผม  ไม่นานเท่าไหร่เด็กเสิร์ฟก็นำเส้นเล็กน้ำตกและหมี่เหลืองน้ำตกมาเสิร์ฟ  เมื่อเด็กเสิร์ฟเห็นสีในชามของทิกเกอร์ถึงกับร้อง “โห..” ออกมาด้วยท่าทางอึ้งๆ  ผมยิ้มตอบให้น้องเขาก่อนที่เธอจะเดินไป  ผมหยิบแยกชามของผมและของทิกเกอร์ไว้ต่างหาก
“อ้า..” ผมทำเป็นไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายกำลังร้องอย่างทรมาน  และตั้งหน้าตั้งตากินของตัวเองไป  ผมเห็นทิกเกอร์หยิบน้ำขึ้นจิบเป็นระยะ  ปกติทิกเกอร์ทานของเผ็ดหรืออาหารรสจัดไม่ค่อยได้เป็นทุนอยู่แล้ว  อย่าว่าอย่างนู้นอย่างนี้  ขนาดแอลกอฮอล์ยังไม่ค่อยแตะเลย  เขาจะดื่มก็ต่อเมื่อเขาต้องเข้าสังคมก็เท่านั้น  ดูเหมือนครั้งนี้ผมจะแกล้งแรงไปเสียหน่อยรึเปล่านะ
“ซี๊ด..ฮ้า เผ็ด!” ทิกเกอร์ร้องไม่หยุด  ผมเงยหน้ามอง  อีกฝ่ายหน้าแดงลามไปจนถึงกกหู  ปากแดงแจ๋  ต้นคอของทิกเกอร์แดงมากจนผมอึ้งอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าจะแดงได้มากมายขนาดนี้
“กินให้หมดนะ เสียของ” ผมว่าด้วยความรู้สึกสนุกไม่เลิก  ทิกเกอร์กลืนน้ำลายลงคอและพยายามคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวทานต่อ 
“กินช้าๆสิ..” ผมว่าเตือน  เพราะถ้าเขาทานเร็วกว่านี้ผมกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรขึ้นมา  ทิกเกอร์ทำตามที่สั่ง  ผมกินก๋วยเตี๋ยวหมดไปสองชามแล้ว  แต่ทิกเกอร์เพิ่งจะกินหมี่เหลืองแห้งชามแรกหมดไปเอง  ทิกเกอร์นั่งพักหายใจอยู่สักพักก่อนที่เขาจะเลื่อนชามต่อไปมาไว้ตรงหน้า
“ชามนี้..ไม่ ไม่ใส่พริกได้ไหม” ทิกเกอร์ถามผม
“มันไม่ตายหรอกน่า” ผมบอกพร้อมกับคิ้วขมวดให้  ทิกเกอร์หน้าเสีย
“เออๆ ไม่ใส่ก็ไม่ใส่” ผมพูดส่งๆ  อีกฝ่ายรีบพยักหน้าและจัดการกินก๋วยเตี๋ยวต่อ  อากาศที่ร้อนและร้านไม่ค่อยมีอากาศถ่ายเท  บวกกับรสจัดจ้านของก๋วยเตี๋ยวในตอนนี้ทำให้ทิกเกอร์เหงื่อออกเต็มตัวไปหมด  หน้าแดงหูแดงอย่างกับคนแพ้อาหาร  ผมนั่งมองทิกเกอร์ทานก๋วยเตี๋ยวจนหมดชามที่สอง  ผมหุบปากเงียบแม้จะเห็นว่าเขาทานเหลือเล็กน้อย  แต่เขาคงพยายามจนเกินทนแล้วผมจึงไม่ต่อว่าอีก  เรานั่งพักกันสักพักก่อนที่จะเรียกให้พนักงานมาคิดเงิน
“จ่ายด้วย” ผมสั่งก่อนจะเดินหนีออกมารอด้านหน้าร้าน  ไม่นานทิกเกอร์ก็เดินตามออกมา
“ขับให้ไหม” ผมเสนอถามทิกเกอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ  เพราะดูเหมือนอีกฝ่ายอาการยังไม่ทรงตัวนัก  เขายังคงยืนหายใจแรง  คล้ายกับสติยังไม่กลับมา
“ค..ครับ” ทิกเกอร์ยื่นกุญแจให้ทันทีอย่างไม่ปฏิเสธ  ผมรับมา  ในใจนึกตื่นเต้นที่จะได้ขับรถหรูคันใหม่ที่ไม่เคยได้ลิ้มลอง  คล้ายกับได้ชิมอาหารเมนูใหม่อย่างไรอย่างนั้น  ตลอดทางผมได้แต่นึก “ว้าวๆ..คุณจากัวร์น้อย” อย่างกับเด็กได้ของเล่นใหม่  ผมขับรถกลับมาที่บ้านของผม  ระหว่างทางทิกเกอร์เปิดเพลงและชวนผมคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้เกี่ยวกับประเทศไทยมาตลอด  ผมสังเกตได้ว่าทิกเกอร์จะไม่พูดถึงเรื่องเก่าๆที่ผ่านมาเลยผิดกับจักร  ตลอดทางเราคุยเรื่องแปลกใหม่หรืออาจจะบางเรื่องในประเทศไทยที่แปลกมากสำหรับทิกเกอร์  ถึงแม้ผมจะแอบกัดทิกเกอร์มาตลอดทาง  แต่มันก็รู้สึกว่าเพลินดีรู้ตัวอีกทีก็ถึงบ้านซะแล้วละครับ
“เอ่อ..” ทิกเกอร์ทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง  ผมหันไปหยิบกระเป๋าที่เบาะหลังอย่างไม่สนใจ
“ไปล่ะ” ผมตัดบทและรีบลงจากรถมา  ทิกเกอร์รีบลงจากรถด้วยและมายืนดักทางผมไว้ก่อน
“อะไรอีก ไม่เชิญให้เข้าบ้านหรอกนะ..ไม่มีอารมณ์รับแขก” ผมพูดว่า  ทิกเกอร์หน้าหดลงเหลือสองนิ้วในทันที
“ครับ งั้นผมกลับนะครับ..ไว้ผมจะโทรหา” อีกฝ่ายบอกหน้าสลด  ผมรู้สึกเซ็งขึ้นมาเพราะเหมือนสีหน้าของเขาทำอย่างกับว่าว่าผมโหดร้ายอย่างนั้น  ผมพยักหน้าตอบส่งๆก่อนจะเดินหนีเข้าบ้านมาโดยไม่ได้หันกลับไปมองอีกฝ่ายอีก
วันนี้ผมจะต้องจัดคิวงานให้เสร็จ  มีงานที่ต้องรับผิดชอบมากมายทั้งที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์และที่ห้องเสื้อ  ทั้งตรวจบัญชี  เขียนแบบ  วางแผนงานที่ต้องการเพื่อส่งต่อให้ลูกน้อง  ต่อไปนี้คิวจะมาทำงานช่วงเช้าที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์ในทุกวันอย่างเคยไม่ได้แล้ว  ผมจึงต้องจัดตารางงานใหม่ทั้งหมด  เซ็นมาทำงานเต็มวันร่วมห้าวันต่อหนึ่งอาทิตย์  ส่วนคิวจะสามารถมาทำงานเต็มวันได้เพียงแค่สองวันต่อหนึ่งอาทิตย์เท่านั้น  ผมต้องตัดใจปรับให้วันเสาร์ของทุกอาทิตย์เป็นวันหยุดประจำของร้าน  เพราะการที่ร้านเราขาดเชฟหลักหนึ่งคนไปนั่นสามารถบอกได้ว่ามาตรฐานการทำงานนั้นลดลงในทันที  ซึ่งถ้าเราต้องการรักษาระดับมาตรฐานของร้านเราไว้  โดยทำอย่างไรก็ได้ไม่ให้เสียชื่อเสียงของร้านและการที่จะทำให้ร้านยังคงมาตรฐานอย่างกับมีเชฟหลักถึงสองคนนั้นเป็นอะไรที่ค่อนข้างเสี่ยงและงานหนักเอาการ  คิวยังยืนยันที่จะทำหน้าที่เป็นเชฟที่ร้านของเราต่อถึงแม้ว่าคิวจะต้องรับผิดชอบงานที่ห้างสรรพสินค้าในเครือของพี่ตันด้วย  ผมขัดคิวไม่ได้เพราะถ้าคิวพูดแล้วแสดงว่าเขานั้นได้ตัดสินใจเด็ดขาด
ทั้งนี้ทั้งนั้นผมยังไม่พร้อมที่จะจ้างเชฟเพิ่ม  คิวและเซ็นเป็นคู่หูกันมานาน  ทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักกันมานานสิบกว่าปี  เขาทั้งสองชอบอะไรคล้ายๆกัน  ถ้าจ้างเชฟมาเพิ่มโดยการมองคนละมุมจากคิวและเซ็น  ร้านผมได้พินาศอย่างแน่นอน  คอนเซ็ปต์หลักก็จะเลือนหายไปทีละน้อย  ดังนั้นเราจึงต้องยอมที่จะลดวันเวลาลงและอาจมีรายจ่ายเพิ่มมากขึ้น  ซึ่งตรงนี้..ผมไม่ได้โทษใครกับการที่ผมต้องสูญเสียกำไรหรือสูญเสียอะไรหลายๆอย่างในร้านนี้ไป  การที่คิวต้องทิ้งตรงนี้ไป..ดูเผินๆแล้วหนึ่งในเหตุผลนั้นอาจจะเป็นเพราะเค้ก  แต่นั่นอาจไม่ใช่ทั้งหมด  ถ้าผมจะมองหลานผมไม่ผิด  ผมคิดว่าก่อนที่คิวจะเลือกเค้ก  หลานผมเลือกที่จะไม่เลือกฝัน  แต่เลือกที่จะเลือกเส้นทางเดินในชีวิตของตัวเองเสียมากกว่า  คล้ายกับเค้กเป็นของแถมในชีวิตที่ทำให้เขามีกำลังใจเดินต่อไปก็เท่านั้น 
ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อยเมื่อเซ็นรับปากผมว่า  เขาสามารถมาทำงานได้บ่อยมากขึ้น  โดยการให้งานเชฟที่ร้านของผมเป็นงานประจำแบบเต็มเวลาแทนการทำงานที่บริษัทในเครือของครอบครัวตน  การบริหารงานในบริษัทจึงกลายเป็นงานรองสำหรับเซ็นไปในทันที  ทั้งคิวและผมไม่ได้ถามอะไรจากเซ็น  ผมคิดว่าเซ็นก็คงรู้ดีว่าคิวกำลังคิดอะไรอยู่  คิวคงจะไม่เอ่ยปากขอให้เพื่อนมาช่วยเสียสละเพราะความเดือดร้อนที่เขาก่อขึ้นเป็นแน่  ในเมื่อเซ็นเสนอมาแบบนี้  ทั้งผมและคิวจึงได้แต่ขอบคุณ  นั่นเป็นคำพูดเดียวที่น่าจะสื่อได้ถึงความรู้สึกซาบซึ้งของกันและกัน..

= = = = = = = =

07:30 น.  ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..


ก๊อก  ๆ  ๆ


“จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” ผมพลิกตัวหนีพร้อมกับหยิบผ้าห่มมาคลุมหัวตนเองในทันทีเมื่อได้ยินเสียงอันไม่พึงประสงค์  เมื่อคืนผมทำงานเสร็จประมาณห้าทุ่มก็เข้านอนเลย  คงเพราะไม่ได้หลับอย่างเต็มอิ่มมาหลายวันจึงนอนหลับสนิทถึงเช้าอย่างนี้
“อา..”
“....................” ผมเงียบ  ขี้เกียจตอบเป็นที่สุด
“นี่..อา” อีกฝ่ายเริ่มทำเสียงเข้ม
“อื้อ” ผมขานตอบอย่างขอไปที  ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของคิวเดินเข้ามาใกล้เตียงแสนรักของผมมากขึ้น
“เมื่อวานไปทำอะไรไว้น่ะ” อีกฝ่ายถาม  ผมรีบเปิดผ้าห่มออกจากหัว  หรี่ตามองคิวที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ทำอะไร” ผมถามด้วยความฉงน  จำได้ว่ายังไม่ได้ทำอะไรเกินเลยเลยนะครับ
“ทำอะไร” คิวย้ำเสียงล้อเลียนด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายต่อผมอีก
“อ่ะ” อยู่ๆคิวก็ยื่นกระดาษเล็กๆใบหนึ่งมาให้  ผมเอื้อมมือไปรับและนำมาดู
“อะไร” ผมถามอย่างสงสัยไม่เลิก  ไม่เข้าใจว่าที่อยู่ที่เขียนบนกระดาษนั่นหมายความว่าอย่างไร
“ที่อยู่ทิกเกอร์ คุณไปทำอะไรเค้าน่ะ..ท้องเสียทั้งคืน” คิวบ่น  เริ่มเปลี่ยนจากคำว่า “อา” มาเป็น “คุณ” อีกครั้ง
“ห๊ะ” ผมอ้าปากค้าง  หายง่วงในทันที
“โทรมาเมื่อเช้า ที่จริงวันนี้ผมนัดกันว่าจะไปดูรถ..แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ไปเพราะคุณนั่นแหละ ผมถามว่ากินอะไรเข้าไปก็บอกแค่ว่ากินก๋วยเตี๋ยว” คิวพูดแกมบ่น  ผมนอนนิ่ง  กระดาษที่อยู่ยังคงอยู่ในมือของผม
“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” ผมพลิกตัวนอนตะแคงข้างหันหลังให้คิวอย่างหนีความผิด
“จะโกหกก็ให้มันเนียนๆหน่อยนะ”
“แล้วจะไปก็ไป ไม่ไปก็เรื่องของคุณก็แล้วกัน..ทิกเกอร์ไม่ได้บอกให้คุณไปหาหรอกนะ ไม่งั้นก็คงโทรหาคุณเองแล้ว”
“ถ้าแปดโมงยังไม่ลงไปที่โต๊ะอาหาร ผมกินก่อนนะ” คิวบอกและไม่รอฟังคำตอบจากผม  มันปิดประตูห้องไป  ผมนอนมองกระดาษในมืออยู่ครู่หนึ่ง
“ไอ้ติงต๊องนั่นท้องเสียเหรอ..เว่อร์อ่ะ” ผมบ่นก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
“เฮ้อ..ไปดี ไม่ไปดีนะ” ผมสะบัดหัวไปมาเพราะคิดไม่ออก  อ๊าก..ปัญหาโลกแตก! 
ผมลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะลงไปทานอาหารเช้าเพราะกลัวว่าคิวจะทานไม่รอผม  ผมไม่อยากทานคนเดียวอ่ะครับมันรู้สึกแปลกยังไงชอบกล  หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จคิวแยกตัวไปทาง  ผมจึงกลับขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว  วันนี้ไม่มีงานอะไรนอกจากต้องเข้าไปดูที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์นิดหน่อยเท่านั้น 
ผมตัดสินใจไปซื้อยาที่ร้านยา  ก่อนจะมานั่งคิดหนักอยู่ในรถของตัวเองอยู่นานว่าจะไปหรือไม่ไปดี  แต่ดูเหมือนความเป็นห่วงจะมีมากเกินกว่าจะต้านทาน  ผมขับรถตรงไปที่คอนโดของทิกเกอร์  ถึงแม้จะไม่เคยมาที่คอนโดนี้สักครั้งเลยแต่ก็รู้จักสถานที่เป็นอย่างดีเพราะอยู่ในใจกลางของย่านคอนโดหรู
“สวัสดีค่ะ” พนักงานต้อนรับยกมือไหว้อย่างยิ้มแย้ม  ผมยิ้มกว้างกลับให้
“ไม่ทราบว่ามาพบใครคะ” เธอถาม
“เอ่อ..ทิกเกอร์น่ะครับ” ผมตอบ
“คุณทิกเกอร์มีสองท่านน่ะค่ะ ยังไงทางเราขอทราบชื่อเต็มด้วยนะคะ” เธอยิ้มตาหยี  ผมชะงัก  ในใจกลับนึกเศร้าขึ้นมาอย่างจุกอก
“ทิกเกอร์ โจนาธาน แคทเทอร์ครับ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ  เพราะนี่เป็นชื่อที่จำได้ขึ้นใจทีเดียว
“สักครู่นะคะ ทางเราจะติดต่อให้..ไม่ทราบว่าจะให้เรียนคุณทิกเกอร์ว่าใครมาขอพบดีคะ” เธอถามอีก
“เอ่อ..คิวครับ คิวปิด” ผมพูดย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเพราะกลัวว่าเธอจะไม่มั่นใจว่าผมคือคิวจริงๆ  ผมไม่อยากบอกว่าผมมา  ผมแค่อยากโกหกก็เท่านั้น
“ค่ะ” เธอยิ้มให้ผมก่อนจะกดต่อสายโทรศัพท์
“Good Morning sir.”
“A man name Cupid is here to see you sir. Yes...Yes sir.” เธอพูดเสียงหวานก่อนจะวางสายไป
“เชิญค่ะ” เธอผายมือให้ผมและเดินนำไปเปิดประตูให้  เมื่อเธอจัดการสแกนทุกอย่างตามขั้นตอนจนมาถึงหน้าลิฟต์และกดต่อชั้นให้ผมเรียบร้อย   
“ชั้นสิบห้านะคะ..ห้องของคุณทิกเกอร์ห้องห้าศูนย์ห้า เมื่อออกจากลิฟต์จะอยู่ทางด้านซ้ายมือนะคะ” เธอยิ้มบอก
“ขอบคุณมากครับ” ผมยิ้มตอบให้เธอก่อนจะเดินเข้ามาในลิฟต์  ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออกเมื่อถึงชั้นที่หมาย  ผมเดินตรงไปอย่างช้าๆ  คอนโดเรียบหรูและเงียบมากอย่างกับไม่มีคนอยู่  ทั้งนี้ทั้งชั้นมีเพียงไม่กี่ห้องเท่านั้น  ผมเดินมาหยุดอยู่ตรงกลางระหว่างทาง  ผมเลือกที่จะกดกริ่งและหันตัวหนีกล้องเพื่อไม่ให้คนภายในห้องรู้ได้ว่าที่จริงผมไม่ใช่คิวปิดตัวจริง


แกรก~


“เอ๊ะ..มาพบใครคะ” ผมชะงักเมื่อพบว่าคนที่มาเปิดประตูกลับไม่ใช่ทิกเกอร์  ผมมองไปที่ประตูห้องอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าเป็นห้อง 505 ไม่ผิดแน่   ผมเลือกที่จะไม่ตอบแต่ยืนจ้องหน้าเธอ  เธอมองหน้าผมกลับด้วยสายตาปนความสงสัย
“ใครเหรอครับ”
“เอ๊ะ ฟ้า!” ทิกเกอร์อุทานเสียงหลง  ผู้หญิงตรงหน้าหลีกทางให้ผมในทันทีเมื่อทิกเกอร์เดินตรงมา  ผมยังคงยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้อง  เพียงเท่านี้ขากลับก้าวไม่ออก
“ฟ้า เอ่อ..คือ” ทิกเกอร์เดินตรงมาหาผม  ขาของผมก้าวไปด้านหลังนิดหน่อยอย่างลืมตัว  ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าผมตกใจและทำตัวไม่ถูกเป็นอย่างมาก
“นี่ไลลา เธอเป็นเลขาของผมครับ” ทิกเกอร์แนะนำ    ผมพยักหน้าและยิ้มให้เธออย่างเป็นมารยาท
“สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้
“เข้ามาก่อนสิครับ” ทิกเกอร์บอกและพยายามจะเอื้อมมือมาจับแขนผม  ผมชักแขนหลบไว้ได้ทัน
“ไม่ล่ะ แค่เอายามาให้น่ะ” ผมยื่นถุงยาไปให้
“ไม่ให้กลับ” ทิกเกอร์พูดเสียงเข้ม  อยู่ๆก็ดึงแขนผมไปอย่างแรงจนตัวผมถลาตามเข้าห้องไป 
“เอ่อ คือ..” ทั้งผมและผู้หญิงที่ชื่อไลลาอ้ำอึ้งอย่างทำตัวไม่ถูก
“ไลลา คุณช่วยกลับไปก่อนได้ไหมครับ” ทิกเกอร์หันไปบอกเลขาของเขาด้วยน้ำเสียงจริงจังต่างจากทุกที
“แต่..บอสคะ” เธอเดินเข้ามา
“ช่วยกลับไปจัดการเรื่องงานที่ผมสั่งด้วย สำหรับวันนี้..ขอบคุณมากนะครับ” ทิกเกอร์ตัดบท
“ค..ค่ะ งั้นบอสอย่างลืมทานยาด้วยนะคะ ไว้ไลลาจะมาเยี่ยมใหม่ค่ะ” เธอบอกและเดินมาหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโซฟาไปถือไว้  เธอเหลือบมามองหน้าผมและผงกหัวให้ผมเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป  เมื่อประตูห้องปิดลงในห้องก็เงียบลงในทันที 
“คุณไปไล่เค้าได้ไง” ผมพูดขึ้น
“ก็เดี๋ยวฟ้าหนีผม” ทิกเกอร์ตอบ
“ก็มันแน่อยู่แล้ว ผมแค่เอายามาให้”
“แต่ผมอยากให้ฟ้าอยู่ด้วยนี่ครับ ฟ้า..อย่าเพิ่งไปเลยนะ นะครับ” อีกฝ่ายเข้ามาจับมือผมไปกุมไว้ทั้งสองมือ  ผมพยายามจะดึงมือออกแต่ทิกเกอร์กลับจับไว้แน่นกว่าเก่า  มือของเขาใหญ่กว่าผมมากทำให้มือของผมดูเล็กไปถนัด
“เลขาสวยนี่ เธออุตส่าห์เอายามาให้..ก็กินยาของเธอไปสิ” ผมว่าอย่างอดไม่ได้  ทิกเกอร์อมยิ้มน้อยๆ
“ยิ้มไร” ผมขึ้นเสียงใส่  อีกฝ่ายกลอกสายตาไปอีกทางและพยายามหุบยิ้มของตนลง
“งั้นไม่ต้องกิน” ผมจะยื้อแย่งถุงกลับมา
“กิน..ฟ้าอย่าหาเรื่องสิครับ ผมกับไลลาเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องกันเท่านั้นนะ”
“แล้วผมว่าอะไรคุณรึยังล่ะ ร้อนตัว” ผมเถียงกลับ
“ก็น้ำเสียงฟ้าดูเหมือนหึงผมนี่” อีกฝ่ายพูดเสียงเบา
“ไม่ใช่!” ผมว่าจนแทบจะตะโกนออกไปอย่างลืมตัว
“ครับ” ทิกเกอร์ยิ้มกว้าง  เขาเอื้อมมือมาลูบแก้มผมอย่างเบามือ  ผมชะงัก  เหลือบตาหนีสายตาของอีกฝ่ายที่กำลังมองผมอย่างอ่อนโยน  ผมจับมือของทิกเกอร์ลงช้าๆ
“กินอะไรรึยังล่ะ” ผมถามเพื่ออยากเปลี่ยนสถานการณ์ในตอนนี้ไปก็เท่านั้น  บางทีผมคิดว่าความอ่อนโยนจากมนุษย์ที่มีมากเกินไปนั้นก็แลดูน่ากลัว
“ยังครับ ไม่มีแรงน่ะ” อีกฝ่ายตอบเขินๆ
“สม” ผมว่า
“หรูขนาดนี้..รูมเซอร์วิสไม่มีรึไง” ผมถามแกมประชด
“มีครับ แต่บอกอยู่ว่า..จนเมื่อกี้ ก็แทบไม่มีเวลาโทรเรียกหรอกครับ”
“แต่มีเวลามาคุยกับลูกน้องนี่นะ” ผมบ่มพึมพำและเดินหนีมาที่โต๊ะอาหาร  โต๊ะกลมใหญ่สำหรับสิบที่นั่ง  ผมวางถุงยาลงบนนั้น
“ไลลาเพิ่งมาก่อนหน้าคุณแค่ไม่กี่นาทีเองครับ” ทิกเกอร์บอกและเดินตามผมมาอีก
“งั้นก็โทรสั่งสิ” ผมตัดบทเพราะรู้สึกว่าไม่อยากให้ชื่อของผู้หญิงคนนั้นหลุดออกมาจากปากของทิกเกอร์อีก  ผมกลับมองเธอในแง่ร้ายในทันทีทั้งทั้งที่ผมเพิ่งเจอเธอได้เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น  มันก็อดคิดไม่ได้  ทิกเกอร์เป็นสุภาพบุรุษ  พูดเพราะและอ่อนโยน  ใครๆต่างก็หลงใหลตรงจุดนี้ของเขาทั้งนั้น  ตอนที่เราคบกันอยู่ที่ประเทศอิตาลี  มีผู้หญิงหลายคนจ้องที่จะจับเขามากมาย  แน่นอน..ขนาดผมเองยังหลงรักเขาตั้งแต่แรกเห็นเลย
“ฟ้าทำให้ได้ไหมครับ ฟ้าทำนะ..ผมมีอาหารแช่แข็งอยู่นิดหน่อย” ทิกเกอร์รีบพูด
“นะครับฟ้า..ผมอยากทานอาหาร ฝีมือคุณ” ผมยืนเงียบและไม่กล้าหันกลับไปมองหน้าทิกเกอร์ตรงๆ
“อืม” ผมพยักหน้าตอบ  ทิกเกอร์ยิ้มกว้าง  ผมมองสำรวจห้องโถงด้านหน้าและบริเวณรอบๆทั้งหมด  คอนโดนี้ตกแต่งสไตล์ร่วมสมัย  อย่างในห้องนี้ก็ใช้สีสันและการตกแต่งในสไตล์สเปนอย่างโดดเด่น  ถ้าทิกเกอร์บอกว่านี่เป็นคอนโดที่คิวเลือกให้เขา  สไตล์ของคิวและของผมก็ไม่แตกต่างกันเท่าไหร่นัก  สเปนรึอิตาลีค่อนข้างเป็นที่น่าหลงใหลสำหรับพวกเราเสมอ  บ้านที่เราอยู่ในตอนนี้เราก็ช่วยกันออกแบบไปตามแบบที่เราชอบและต้องการ  ทิกเกอร์เองที่ชอบอยู่ที่ประเทศอิตาลีมากกว่าที่จะอยู่บ้านของตนที่ประเทศอังกฤษ  นั่นคงเพราะเขาหลงใหลชีวิตแบบคนอิตาเลี่ยนด้วย  คงไม่แปลกถ้าทิกเกอร์จะไว้ใจให้คิวนั้นเป็นคนเลือกคอนโดแทนเขา
ผมเดินไปที่ห้องครัว  ทิกเกอร์เดินมานั่งอยู่ตรงเคาร์เตอร์ที่ติดอยู่กับห้องครัว  ผมเปิดตู้เย็นดูอย่างไม่พูดอะไร  ในตู้เย็นมีกุ้งแช่แข็งกับหมูสาหร่ายอยู่เท่านั้น  ผักไม่พบอย่างอื่นนอกจากหัวหอม  หัวมันและแครอท 
“มีแค่นี้น่ะนะ” ผมหันไปบ่นอีกฝ่ายหน้างอ  ทิกเกอร์ยิ้มแหย
“ผมไม่ค่อยได้ทำน่ะ”
“อ่ะ..” ทิกเกอร์ร้อง  ตัวงอลงพร้อมกับกุมท้องของตนเองด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
“เจ็บท้องเหรอ..กินยาก่อนอาหารก่อนสิ” ผมบอก  เดินออกมาจากครัวแล้วไปหยิบถุงยามาดู  ผมหยิบยาก่อนอาหารออกมาและยื่นให้ทิกเกอร์
“ขอบคุณครับ” ทิกเกอร์รับไป  ผมกลับเข้ามาทำอาหารง่ายๆ  นั่นคือโจ๊กซองนั่นเอง  ผมใส่กุ้งและหมูสาหร่ายเพิ่มเข้าไปเพื่อจะได้มีสารอาหารบ้าง  ของง่ายๆแบบนี้ไม่นานก็ทำเสร็จ  ก่อนจะนำมาเสิร์ฟให้ทิกเกอร์ที่โต๊ะอาหาร 
“ไปไหนอ่ะ” อีกฝ่ายถาม
“กลับสิ” ผมตอบ
“กินเสร็จก็กินยาหลังอาหารด้วยล่ะ” ผมสั่งเสีย
“ไม่เอา ฟ้าอ่ะ..อยู่ก่อนนะครับ ทำไมฟ้าต้องจ้องแต่จะกลับด้วย ตัวเองอุตส่าห์มาหาถึงที่นี่แท้ๆ” ทิกเกอร์พูด
“หุบ ปาก!” ผมกระแทกเสียงสูงจนทิกเกอร์ตะลึงตาโต
“อย่าพูดอะไรไม่เข้าหูได้ไหม” ผมเหวี่ยง  ทิกเกอร์หุบปากเข้าหากันตามที่สั่ง
“.......................” เราต่างฝ่ายต่างเงียบ  คงได้ยินเพียงแต่เสียงหายใจแรงจากผม
“ไปกินสิ กินเสร็จแล้วผมจะกลับนะ” ผมสั่งด้วยน้ำเสียงดุไม่เลิก  ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดของทิกเกอร์เมื่อกี้มันแทงใจดำผมเข้าอย่างจัง
“ก็ได้ครับ” ทิกเกอร์รับปาก  เขาจับมือของผมให้เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะด้วยกัน  ผมยอมนั่งลงอย่างว่าง่าย  ทิกเกอร์นั่งทานไปด้วยและเอาแต่จ้องหน้าผม  ผมไม่ค่อยหันไปสบตาบ่อยนัก  ตามองโฟกัสไปที่สระว่ายน้ำที่ด้านระเบียงห้อง  จับจ้องมันอยู่อย่างนั้นนี่ละครับ  ผมรู้สึกว่าผมนั่งอยู่อย่างนี้นานมาก  เวลาผ่านไปเกือบสามสิบนาทีกว่าทิกเกอร์จะทานอาหารหมดชาม  ปกติทิกเกอร์ก็เป็นคนทานอาหารช้าอยู่แล้ว  เขาจะตักอาหารอย่างช้าๆ  นำมันเข้าปากอย่างช้าๆและเคี้ยวละเลียดอย่างช้าๆ  แต่ครั้งนี้ใช้เวลานานมากเกินความจำเป็นจนผมไม่ทราบว่าเขาแกล้งทานให้ช้าลงมากกว่าเดิมหรือเปล่า
“หมดแล้วก็เอาไปล้างด้วย” ผมสั่ง  มองเหล่อีกฝ่าย
“เดี๋ยวมีแม่บ้านมาล้างให้” ทิกเกอร์บอก
“มือด้วนรึไง” ผมว่า 
“ด้วน” ทิกเกอร์ย้ำด้วยสีหน้างงๆ
“คุณน่ะ..ไม่มีมือล้างเองรึไง” ผมกัดฟันว่าพร้อมกับทำตาขวางใส่
“ค้าบ..ล้างเองก็ได้” ทิกเกอร์ลุกขึ้นและเดินนำชามเข้าไปในครัว  ผมย่องออกจากเก้าอี้และเดินมาใส่รองเท้าอย่างเงียบๆ  ทิกเกอร์ที่มัวแต่มุ่งมั่นล้างชามเพียงชามเดียวนั้นคงไม่ทันได้สังเกตหรือได้ยินเสียง 


แกรก~


“เอ๊ะ..ฟ้า!” อีกฝ่ายร้องเสียงหลงเมื่อหันกลับมาเห็นว่าผมเปิดประตูห้องออกแล้ว
“หึ..” ผมหัวเราะให้  ทิกเกอร์หน้าเหวอเหมือนทำอะไรไม่ถูก  นั่นยิ่งทำให้ผมอดขำไม่ได้
“บาย” ผมโบกมือและยักคิ้วกวนให้อีกฝ่ายก่อนจะรีบวิ่งหนีออกมาขึ้นลิฟต์ 
เฮ้อ..ทำไมผมถึงรู้สึกสนุกขนาดนี้กันนะ  ความรู้สึกเหมือนกับครั้งแรกนี่มันอะไรกัน  ผมกำลังล้ำเส้นของตัวเองอยู่รึเปล่า  ถ้าผมล้ำเส้นของตัวเองอย่างเกินความจำเป็นแล้วละก็..ผมคงจะควบคุมมันไม่อยู่แน่ๆเชียว

.................>>>><<<<...................

[Tiamo_jamsai]

ฟ้าแกล้งทิกเกอร์แรงอะ เปนคนกินเผ็ดไม่ได้เหมือนกันเข้าใจเลยเวลาต้องกินอะไรที่เผ็ดมากๆรู้สึกยังไง   น้ำตามันจาไหลเองเลย   แต่ก็ยังอุส่าเปนห่วงเอายามาให้น่ารักมากค่ะ   เลขาทกเกอร์จะมาดีมาร้ายต้องดูกันต่อไป



    ขอบคุณพี่บี้ค่ะ

[tippy]

สงสัยจะไม่แคล้วคลาด ทิกเกอร์แน่ๆเลยใช่ม่ะเนี่ย

[ruby]

เริ่มมีสัญญาณดีๆเกิดขึ้นบ้างแล้ว รอลุ้นต่อไป
ว่าจะใจอ่อนได้อีกมั้ย

[CarToonMiZa]

ทิกเกอร์สู้สู้

[nn~~NN]

ลงทุนแกล้งเอง มาเยี่ยมเองแบบนี้...
เดี๋ยวแพ้ภัยตัวเองแน่ๆอ่ะค่ะพี่ฟ้า อิอิ 

[Horizon]

เชียร์ทิกเกอร์เหมือนกัน
ยัยเลขาฯ ท่าทางไม่น่าไว้ใจ
+1

[Dr.rain_mark]

แอบสงสารทิกเกอร์ เล็กน้อยถึงปานกลาง 

คิดถึงน้องเค้กจังเลยอ่าคับเบบี้

ขอบคุณที่มาต่อให้น๊า รออ่านตอนต่อไปคับ 

[น้ำแข็งใส]

ทิกเกอร์ 

[ALittleN]

 ฟ้าแกล้งทิกเกอร์แรงไปหน่อยมั้ง

สงสารทิกเกอร์

[kataiyai]

ให้ความรู้สึกเหมือนอาฟ้ากำลังแกล้งเด็กเลย   

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ให้กำลังใจทิกเกอร์

[white choc~]

อาฟ้าอ่ะ "แข็ง"อยู่ได้ (อะไรแข็ง??) 

"ใจ" อ่ะแข็งอยู่ได้ ทิกเกอร์น่าสงสารมาก ทั้งๆ ที่รู้ว่าอาฟ้าแกล้ง ก็ยังยอมให้ทู้กอย่าง
สักวันเหอะ จะยุให้ทิกเกอร์ "แข็ง" มั่ง (ไรแข็งอีกอ๊า~??)
ถ้าทิกเกอร์ "แข็ง" เมื่อไหร่ รับรองอาฟ้าเตรียมตัวเจ็บอวัยวะเบื้องล่างแน่ 

[JJHJJH]

พี่ฟ้า เลือกเหอะ ทิกเกอร์ไม่อยู่ในกำมือนานนะ ชะนีจ้องงาบเยอะ

[nunamicky]

ทิกเกอร์โดนฟ้าแกล้งตลอดเลย
ทนๆ เอาหน่อยนะ
คิดซะว่าเค้าแกล้งก็เพราะเค้ารักแล้วกัน

[poompoo]

สงสารทิกเกอร์อ่ะ   

ทิกเกอร์น่ารักจะตาย  เมื่อไหร่อาฟ้าจะใจอ่อนซะที 

 

[beery25]

  สนุกมาก