หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[[newZy]CASS]

กดดันจังเลย

อาฟ้าเข้มแข็งมากๆเลย

[naneku]

พี่ฟ้าาาาาาาาาาา 





พี่คิวสมัยแบเบาะ หุหุ 

[Appman]

  ได้อ่านภาคต่อแล้วจร้า อิอิๆๆๆ

[Azitten]

  อ่านแล้วแบบชีวิตอาฟ้าน่าสงสารมากกกกกกอะ

บางทีเกิดมารวยไปก็ไม่ดี อ่านแล้วเจ็บปวดแทน แบบอาฟ้าคงจะทรมานมาก

เหมือนชีวิตที่อยู่คนเดียวตลอดๆๆ ดีว่าอาฟ้าไม่เก็บกดอะ

อาฟ้าเก่งมากเลยอะ ที่แบบ ต่อหน้าคนอื่นก็ดูร่าเริงได้ขนาดนี้

คิวอย่าดื้อกับอาหนักเลยนะ

รออ่านๆๆๆๆต่อไปคะ

[pochu52]

ขอคารวะอาฟ้าจริงๆ ทั้งอดทั้งทนกัดฟันสู้ทุกอย่างเพื่ออิสระภาพของตัวเองในวันนี้
พี่คิวแกก็ยังคงกวนได้คงเส้นคงวา 555

[chochang99]

ชอบเรื่องของคิวกะเค้กมากๆ เลยครับ

[Panny]

สงสารอาฟ้ามากมาย
ส่วนคิว กวนตีนแต่เด็กจนแก่เลยนะ 555

[yeyong]

ชีวิตฟ้าถูกตีกรอบให้เดินมาแต่เด็กเลย
แต่เป็นคนที่มีเป้าหมายในชีวิต วางแผนและลงมือทำไปอย่างมุ่งมั่น
นับถือๆ

[tagloveX-Mark]

ดีจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยกับคู่เค้กและพี่คิว ลงเอยกันซะที อัดอั้นมาซะนาน ทรมานใจคนอ่านได้อีก 55555+ ดีใจที่พี่คิวพูดออกมาซะที
มาต่อกันที่เรื่องของพี่ฟ้าแล้ว อิอิ น่าหนุก ๆ

[Number1_90]

  ชีวิตพี่ฟ้าดูเศร้าอ่ะ

มีทุกอย่างพร้อม เเต่กลับไม่มีความสุข

ถูกบังคับทุกอย่าง เเต่พี่ฟ้าก็เก่งนะ

ผ่านจุดนั้นไปได้ 

รอตอนต่อไปค่ะ 

[nunamicky]

พี่ฟ้าเก่งมากอ่ะ 
 ที่ผ่านชีวิตช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนั้นไปได้

[snice_cz]

ตอนจบพี่คิวน่ารักมากอ่ะ อยากอ่านความรู้สึกคิวจัง รอตอนอาฟ้าตอนต่อไป แล้วทิกเกอร์จะมาตอนไหนอ่ะ อยากรู้จังเลย ^^

[llihc_mrr]

เพิ่งตามอ่านทัน 3 วันแหนะ
นึกว่าคิวกับเค้ก จะไม่ได้คู่กันซะแล้ว แอบลุ้นอย่างเกรง ๆ 55
เป็นกำลังใจให้ มารอตอนต่อไปครับ (:

[sEpIA]

พี่คิวนิสัยอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กเลยนี่หว่า 

[Aimiya]

โว๊ะ อ่านแล้วยิ่งชอบอาฟ้า ><

[FanJKi]

   ฟ้าคุณแน่มาที่ผ่านช่วงนั้นมาได้

  จ้าคุณเบบี้

[away3g]

  :sad4:ชอบๆๆๆมาต่อเร็วๆๆนะครับบบบบบบบบ

[ormn]

:กอด1:อื่มในที่สุดพี่คิวกับน้องเค้กก็จบแบบมีความสุข


รอคู่ของพี่ฟ้าต่อไปอิอิ

[shoi_toei]

 

 

 

รออ่าน ๆ ๆ ๆ ๆ นะเบบี้ ในที่สุดอาฟ้าก็มาาา

[Ryoooo]

อาฟ้าน่ารัก
คิดการใหญ่เงียบๆคนเดียว
อยากรู้เรื่องความรักของอาฟ้าแล้ววค๊าา

[จริงใจ]

น้อมรับทุกคำชี้แจงของเบบี้ 
ในที่สุดก้อมีภาคต่ออาฟ้า+ไทเกอร์
 

[Isuru]

ภาค 2 แล้ว เย้ๆๆๆ  ภาคนี้ขอให้มีคิวกับเค้กมาให้กระชุ่มกระชวยหัวใจบ้างนะคะ
แต่ก็อยากอ่านคู่ทิกเกอร์กับพี่ฟ้าด้วย

รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[Bong]

พี่ฟ้าสุดยอดมากๆอะ..มีความอดทนสูง
สุดยอดๆ
ส่วนคิว ก็คงจะกวนตีนมีแต่เกิดเลยละสิ คิคิ

[loverken]

อาฟ้าน่ารักมากคะ 

[kasarus]

พี่ฟ้าสุดยอดมาก วางแผนชีวิตตั้งแต่เด็กๆ

[● MaYa~Boy ●]

ตอนของอาฟ้าแล้ว ^^

[pattybluet]

พี่ฟ้าโคตรเจ๋ง สุดยอดมากอ่ะ
น้องหนูคิวตอนเด็กๆ น่ารักดีนะ 

[เบบี้]

~2~

ณ  บ้านตระกูลสิทธิบดีทรัพย์..
“พี่คิวมาแล้ว พี่คิวมาแล้ว!” เสียงเจี๊ยวจ้าวของหลานที่น่ารักของผมอีกสองคน  บัตเตอร์และเชอร์เบ็ตซึ่งเป็นลูกแฝดของพี่สาวผม..พี่พราว
ชื่อของบัตเตอร์นั้นคิวเป็นคนตั้งให้  ส่วนเชอร์เบ็ตผมเป็นคนตั้งเองครับ  ทั้งสองเป็นฝาแฝดกัน  เชอร์เบ็ตเป็นเกิดก่อน  ถ้าจะนับตามลำดับการเกินแล้วเชอร์เบ็ตต้องเป็นพี่และบัตเตอร์เป็นน้องชาย  ผมว่าพี่พราวโชคดีทีเดียวที่ได้ทั้งลูกผู้หญิงและลูกผู้ชายในเวลาเดียวกัน
“ไม่คิดถึงอาเหรอครับ เรียกแต่พี่คิวอยู่ได้” ผมเดินตรงไปกอดหลานทั้งสองคน  คิวเดินตามหลังมาอย่างเว้นระยะห่างไว้  มันคงต้องการเอื่อยเฉื่อยไปอย่างนั้นเองเหมือนต้องการย้ำบอกผมว่า “น่าเบื่อจริง”
“สวัสดีค่ะ/ครับ คุณอา” บัตเตอร์กับเชอร์เบ็ตยกมือไหว้
“สวัสดีค่ะ/ครับ พี่คิว” เมื่อทั้งสองเห็นว่าคิวเดินมาถึงตัว  ก็ละจากผมวิ่งไปเข้ากอดพี่ชายของตัวเองซะเฉย  ผมยืนมองด้วยความเอ็นดู
“ดีครับ ไง..นี่มันชุดที่พี่ซื้อให้นี่น่า” คิวอุ้มบัตเตอร์และเชอร์เบ็ตขึ้นได้พร้อมกันอย่างสบาย  ตัวของมันอย่างกับกระทิง  ไม่รู้ว่านั่นเป็นเพราะผมเลี้ยงอย่างอุดมสมบูรณ์มากเกินไปหรือเปล่า  หลานของผมตัวถึงได้ใหญ่นำผมไปได้มากขนาดนี้
“ค่ะ/ครับ วันนี้เราสองคนจะได้ออกไปเที่ยวไหม” ทั้งสองพูดประสานเสียงกันด้วยท่าทางมีความหวัง
“ได้สิครับ ถ้าเป็นเด็กดีนะ” คิวยิ้ม
“น้องน่ะเป็นเด็กดี ตัวเองก็เป็นเด็กดีด้วยล่ะ” ผมว่าเหน็บแนมไว้ก่อน  เพราะถ้าวันนี้งานจะกร่อยก็คงจะไม่พ้นปากของมันนี่ละครับ  คิวมองผมตาขวางตอบ  ผมได้เพียงแต่เบะปากใส่เพราะรู้ว่าคิวจะไม่ค่อยกล้าว่าผมแรงๆต่อหน้าบัตเตอร์และเชอร์เบ็ต
“สวัสดีครับอา” ปรัชญาเดินออกมาจากบ้าน  ผมยกมือรับไหว้
“สวัสดีครับพี่คิว” ปรัชญาทัก
“ดี” คิวตอบทั้งทั้งที่สายตายังคงโฟกัสอยู่ที่น้องรักทั้งสองคนของตน 
ปรัชญาเป็นหลานอีกคนของผม  อายุน้อยกว่าคิว  เป็นลูกคนสุดท้องและเป็นลูกแท้ๆของพี่ตี๋..พี่ชายคนโตของครอบครัวเรา  พี่ตี๋มีลูกสามคน  คนโตคือสงกรานต์  ซึ่งเป็นลูกที่เกิดจากชายชู้ที่ภรรยาพี่ตี๋แอบนอกใจ  คนกลางคือทับทิม  เป็นลูกแท้ๆของพี่ตี๋อีกคนซึ่งนิสัยจะค่อนข้างเอียงไปทางฝั่งแม่เสียมาก  ส่วนคนเล็กคือตาปรัชญานี่ละครับที่ดีกว่าเขาหน่อย  ผมคิดว่าตาปรัชญาคงจะไม่ได้เชื้อจากพ่อหรือแม่ของตน  เพราะพี่ตี๋เองก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไรมากมาย  ที่ปรัชญาเป็นเด็กดีได้คงเพราะได้เชื้อจากแม่ของผมละมังครับ
“ทุกคนรออยู่ในห้องประชุมแล้วครับ” ปรัชญาบอก
“คิว ไปกัน” ผมหันไปบอก  คิวพยักหน้าตอบก่อนที่จะเดินตามปรัชญาไป
ผมรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินกับบ้านหลังนี้เท่าไหร่  ตั้งแต่ที่ผมถูกพ่อบอกตัดพ่อตัดลูกเมื่อตอนที่พ่อรู้ว่าผมเริ่มต่อต้านพ่อในตอนนั้น  ก่อนหน้าที่พ่อจะหมดความอดทนกับผม  หลายหลายสิ่งในตัวของผมเริ่มถูกเปิดเผย  พ่อรู้ว่าผมแอบเรียนโทด้านแฟชั่นดีไซน์  พ่อโมโหมาก  ผมจำได้ว่าตอนนั้นพ่อเกือบทรุด  ที่พ่อไม่ชอบคงเพราะพ่อหวังจะให้ผมเป็นนักธุรกิจใหญ่เหมือนอย่างพี่ๆ  ช่วงนั้นธุรกิจของบ้านเราเจริญรุ่งเรืองอย่างมาก  ถ้าเทียบแล้วละก็บ้านเราเป็นตระกูลยักษ์ใหญ่ในวงการธุรกิจเลยทีเดียว 
แถมในเวลาเดียวกันพ่อยังรู้เรื่องที่ผมเป็นเกย์อีกด้วย  นี่คงเป็นเรื่องที่พ่อรับไม่ได้มากที่สุด  แต่มันไม่ใช่แค่นั้น  เมื่อความเป็นจริงหลายอย่างถูกเปิดเผย  ผมจึงยอมรับเรื่องทุกอย่างแก่พ่อ  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ผมอยากไปเรียนต่อทางด้านสาขาแฟชั่นที่ประเทศอิตาลี  ผมไม่รู้ว่าพ่อผิดหวังในตัวของผมแค่ไหน  ผมรู้เพียงว่าผมเสียใจที่ทำให้พ่อเสียใจ  ผมไม่ได้เกลียดพ่อและไม่มีทางเกลียดได้ลง  ผมไม่เคยต่อว่าพ่อเหมือนอย่างลูกคนอื่นๆเมื่อไหร่ที่ตนเองไม่ได้อย่างที่ตนต้องการ  เมื่อผมผิดผมจะมองเห็นความผิดของผมจากเงาของผมเองเสมอ  ผมคิดว่าไม่ว่าอะไรมันจะสะท้อนคล้ายกับเงาที่สะท้อนร่างกายของเรา  “ความผิด” หรือ “ความดี”..เมื่อสะท้อน  คุณจะต้องเห็นมันด้วยตัวของคุณเอง  ผมรู้ในข้อนี้ดีอยู่เต็มอก  ซึ่งความจริงแล้วผมรักท่านมากเหลือเกิน  แต่ในขณะเดียวกันผมก็ต้องการชีวิตของผม  ชีวิตในแบบที่ผมเป็นผู้เลือกเองบ้าง..
ตอนนั้นหลายหลายอย่างมันประดังประเด  รวมถึงเรื่องที่พี่ตันและพี่ตี๋รับไม่ได้ที่ผมชอบผู้ชายก็ด้วย  ถึงกับห้ามไม่ให้คิวและลูกๆของพวกพี่มาเข้าใกล้ผม  มันน่าขัน  เกย์ไม่ใช่โรคติดต่อสักหน่อย  บางทีผมก็รู้สึกว่าพี่ผมนี่โง่บรมเหมือนกันนะ  แต่นั่นแหละ  ยิ่งพวกพี่ๆนั้นแอบต่อต้านผมลับหลัง  มันกลับยิ่งทำให้ผมและคิวเชื่อมโยงต่อกันมากยิ่งขึ้น  ผมเข้ากับหลานคนอื่นๆไม่ได้  แน่นอน..เพราะจะมีเพียงกี่คนกันที่เป็นคนแบบคิว
ความรู้สึกในตอนนั้นผมยังจำได้ขึ้นใจ  พ่อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นหลังจากที่พ่อหมดความอดทนต่อผม “ออกไปจากบ้านของฉัน ต่อไปนี้..แกไม่ใช่ลูกของฉันอีกต่อไป อยากไสหัวไปไหนก็เชิญ” พ่อพูดอย่างนั้นด้วยท่าทางเกรี้ยวโกรธอย่างมาก  ไม่ใช่น้ำเสียงที่เคียดแค้น  แต่กลับเป็นน้ำเสียงที่ดุดันและเด็ดขาด  สายตาของพ่อนั้นว่างเปล่า 
คำพูดประโยคนั้นทำร้ายจิตใจผมได้ทุกครั้งเมื่อไหร่ที่ผมนึกถึง  ผมร้องไห้ได้ซ้ำแล้วซ้ำอีกกับประโยคบ้าๆนั่น โดยปกติผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ร้องไห้บ่อยเอาเสียมากๆ  ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้ร้องไห้ทุกครั้งที่ผมรู้สึกเสียใจ  เศร้าใจ  หดหู่  เบื่อหน่าย  หรือแม้กระทั่งตื้นตันใจ  ผมคิดว่าผมอยากร้องออกมา  มันคือทางระบายของหัวใจผมอย่างหนึ่ง  การร้องไห้บ่อยๆอย่างบ้าคลั่งเพียงคนเดียว  เป็นการพึ่งพาตนเองอย่างหนึ่งของผม  และหลังจากหยุดร้องไห้..นั่นคือโลกใบใหม่สำหรับผมเสมอ  ผมสามารถยิ้มได้  โดยปราศจากคำพูดปลอบใจจากใครอื่นรอบตัว
ถึงกระนั้น..พ่อก็ไม่ได้ใจร้ายกับผมอย่างที่ผมคิดไว้  แม่ติดต่อผมมาหลังจากที่เกิดเรื่อง  หลังจากที่ผมย้ายออกจากบ้านมาในวันรุ่งขึ้น  พ่อให้แม่นำเกินก้อนหนึ่งมาให้ผมและให้ที่ดินที่ผมได้สร้างบ้านและพักอาศัยอยู่ในปัจจุบันนี้  ตอนนั้นผมรู้เพียงว่าพ่อคงตัดหางปล่อยผมแล้วอย่างที่พ่อไล่  เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่ให้แม่นำเงินมาให้ผมแบบนี้  สมัยก่อนนั้นเงินก้อนสามสิบล้านนั้นมหาศาลทีเดียวแต่ผมรู้ดีว่านั่นเป็นเพียงเงินจากเศษเงินของพ่อ  ถ้าผมทำงานในบริษัทของพ่อ  ช่วยงานพ่อและทำทุกอย่างตามที่พ่อบงการ  ผมจะได้มากกว่านั้น  มีมากกว่านั่นอีกเป็นพันเท่าล้านเท่า  ผมไม่ได้ปฏิเสธเงินก้อนนั้นหรือทำตัวหยิ่งทะนงที่จะไม่รับเงินก้อนนั้นเพียงเพื่อคำว่า “มีศักดิ์ศรี” เหมือนพระเอกในละครน้ำเน่า  ผมรับมันไว้  แน่นอน..ตอนนั้นผมเก็บรักษามันไว้อย่างดีทีเดียว
“อาจะไปไหน” ผมไม่คิดจะตอบคำถามนั่น  ผมทำเป็นไม่ได้ยินเพราะผมไม่อยากได้ยินน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นจากหลานรักของผม
“พี่คิวคะ”
“ปล่อย!” คิวสะบัดแขนใส่ฟ้าคราม
“คิว..ทำน้องเจ็บ!” ผมหันไปตะหวาดใส่  ทั้งที่ใจจริงผมนั้นมีแต่ความเจ็บปวด
“อาจะไปไหน คิวไม่ให้ไป..ไหนบอกจะไปด้วยกันไง งั้นคิวจะไปเก็บของก่อน” คิวรีบพูดด้วยสายตาที่ผิดหวังในตัวผมอย่างมาก  ผมปาดน้ำตาตัวเองออกจากลวกๆ
“อาจะไปคนเดียว” ผมพูดและเดินหนีออกมา
“ไม่!” คิวกระแทกเสียงอย่างไม่ยอม
“คิวเรียนจบไฮสคูลแล้ว ไหนอาบอกจะรอคิวไง..คิวจะไปด้วย” คิวตะโกนพร่ำพูดไม่หยุด  ผมจ้ำเท้าเดินอย่างไม่หันหลังกลับไปมอง
“คิว..กลับไปขึ้นห้อง” พี่ตันพูดเสียงเย็น
“ที่จริงถ้าคิวอยากจะไปนักก็ปล่อยให้เค้าไปด้วยกันซะเลยสิคะ” พี่สาวิกา  ภรรยาของพี่ตี๋พูดแสยะ  น้ำเสียงฟังดูน่าโมโหเช่นทุกที
“หุบปาก!” ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคิวตะโกนว่า 
“ไอ้คิว!!” พี่ตี๋ปรามหลานเสียงเข้ม  ผมหยุดเดินแต่ยังคงไม่หันกลับไปมอง
“หุบปาก..หุบปากให้หมด!!” น้ำเสียงของคิวดังมาก  ดังจนผมคิดแม้ว่าบ้านจะหลังใหญ่มากก็คงจะได้ยินทั่วทุกมุม  ทุกคนเงียบลงเหมือนเชื่อในสิ่งที่คิวว่าไปแบบนั้น  ใจผมเต้นอย่างกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่ดีเกิดขึ้น
“ถ้าป้ายังไม่หยุดปากเสีย ผมจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น” คิวตะคอกขึ้นอีกครั้ง  ผมยืนนิ่ง  ในใจกลับรู้สึกสะใจอย่างอยากรู้ว่าถ้าพี่สาวิกาไม่หยุดปากเสียแล้วคิวจะทำอย่างไร  การเลาะฟันทั้งปากของเธออาจจะทำให้เธอสำนึกและหยุดนิสัยแย่ๆบ้างก็เป็นได้
“ไอ้คิว..มึงว่าแม่กูเหรอ” สงกรานต์เกรี้ยวกราดขึ้นในทันที
“สมองมึงนี่ช้าไปสิบโลกเลยนะ กูด่าแม่มึงอยู่ต่างหาก ไอ้โง่” คิวว่ากลับ 


เพี้ย !!


ทุกคนเงียบลงอีกครั้ง  เมื่อการตบหน้าคิวจากผมเพื่อระงับอารมณ์หลานตัวดีนั้นเป็นผล  คิวนิ่งไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม  คิวเหสายตาไปอีกทางเหมือนรู้ว่าตนนั้นผิด
“อาผิดสัญญา” คิวพูดเสียงเบา  คงมีเพียงเราสองคนที่ได้ยิน  น้ำตาหยดลงอาบแก้มผมอีกครั้ง
“การโวยวาย ไม่ใช่ทางออกทีดีสำหรับเราในตอนนี้” ผมพูด  คิวเงยหน้าขึ้นมองผมอย่างเต็มตาอีกครั้ง
“แล้วจะมารับ ถ้าคิวเคลียร์กับพ่อและแม่ได้ด้วยตัวเอง” ผมยิ้มให้  สายตาของอีกฝ่ายเหมือนตอบแทนคำพูดได้ดีว่า “แน่นอนอยู่แล้ว”

= = = = = = = =

[เบบี้]

ณ  ห้องประชุมของบ้านตระกูลสิทธิบดีทรัพย์..
เมื่อผมและคิวเดินเข้าถึง  ภายในห้องเงียบเชียบอย่างกับอยู่สุสานคนเป็น  ทุกคนนั่งอยู่ประจำที่ของตนเรียบร้อยแล้ว
“สวัสดีครับ” ผมพูด  ผมและคิวยกมือไหว้พร้อมกัน 
“มานั่งนี่สิลูก” แม่เรียก  ผมเดินไปนั่งลงที่ข้างข้างแม่
“เป็นไง..ทานอะไรมารึยัง” แม่ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงอย่างเคย
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“คนก็ครบแล้ว จะให้ผมเปิดอ่านพินัยกรรมเลยไหมครับคุณผู้หญิง” ประสิทธิ์  ทนายความประจำตระกูลของผมถามขึ้น
“เชิญ” แม่พยักหน้าตอบน้อยๆ  ทุกคนในห้องต่างจับจ้องไปที่ประสิทธิ์ที่กำลังนำกระดาษออกจากซองสีน้ำตาล  ผมหันกลับไปมองหน้าคิวที่นั่งอยู่ข้างๆโดยมีบัตเตอร์และเชอร์เบ็ตนั่งขนาบข้างอยู่อีกด้านของตน
“พินัยกรรมฉบับนี้ ทำที่..บ้านพักตากอากาศที่จังหวัดน่าน วันที่สอง เดือนพฤศจิกายน..ปีพุทธศักราชสองพันห้าร้อยห้าสิบสาม” ประสิทธิ์อ่าน  ทุกคนเงียบฟังอย่างตั้งใจ
“ข้าพเจ้า..นายสุธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์ อายุเจ็ดสิบห้าปี ซึ่งเป็นผู้เขียนพินัยกรรมฉบับนี้ และขณะที่เขียน ข้าพเจ้ามีสติสัมปชัญญะครบถ้วนสมบูรณ์ดีทุกประการ ข้าพเจ้าได้ทำพินัยกรรมฉบับนี้ขึ้นไว้เพื่อแสดงเจตนาว่า เมื่อข้าพเจ้าถึงแก่กรรมให้ทรัพย์สินของข้าพเจ้าทั้งหมดที่มีอยู่ในปัจจุบันและที่จะมีต่อไปในอนาคตได้แก่..” ประสิทธิ์หยุดหายใจ  ในห้องเงียบมากจนแทบจะได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน
“พี่คิวคะ..” เสียงเชอร์เบ็ตกระซิบ
“ชู่..เงียบก่อนครับ” คิวปราม
“เงินสดในธนาคารและเงินสดจากการขายบริษัทENSรวมเป็นจำนวนเงินกว่าสี่หมื่นห้าพันล้านบาท ขอยกให้แก่..ดังนี้ หนึ่ง..ยกให้แก่บุตรธิดาตามกฎหมายของข้าพเจ้าทั้งห้าคน คนละห้าพันล้านบาทอย่างเท่าเทียมกัน สอง..ยกให้แก่นางมาลินี  สิทธิบดีทรัพย์ผู้เป็นภรรยาของข้าพเจ้า ห้าพันล้านบาท สาม..ยกให้แก่เด็กหญิงกุลกันยา สิทธิบดีทรัพย์และเด็กชายภาณุวิชญ์ สิทธิบดีทรัพย์ ผู้เป็นหลานของข้าพเจ้า คนละหนึ่งพันล้านบาท” ผมอมยิ้ม  อมยิ้มให้กับพี่พราวพี่สาวของผม  เธอยิ้มน้อยๆตอบให้  ผมรู้สึกยินดีจริงๆที่เธอนั้นเลือกให้บัตเตอร์และเชอร์เบ็ตใช้นามสกุลของคุณพ่อมากกว่าที่จะเลือกเปลี่ยนนามสกุลไปเป็นนามสกุลของสามีของเธอ  ซึ่งเป็นเรื่องที่น่ายินดีทีเดียวที่มีหลานสืบทอดตระกูล  อย่างน้อย..ก็ทำหน้าที่เป็นตัวแทนของผมได้
“ชื่อบัตเตอร์กับเชอร์เบ็ตนี่คะ/ครับ” เด็กทั้งสองคนกระซิบกระซาบกันอย่างตื่นเต้น
“ชู่..พี่บอกให้เงียบก่อนไงครับ” คิวปรามอีกครั้งพร้อมกับทำหน้าดุ  เด็กทั้งสองเงียบลงในทันทีทันใด
“สี่..ยกให้แก่นายอัครวินท์ สิทธิบดีทรัพย์ นางสาวฟ้าคราม สิทธิบดีทรัพย์ และนายปรัชญา สิทธิบดีทรัพย์..ผู้เป็นหลานของข้าพเจ้า คนละสองพันห้าร้อยล้านบาท” ผมยิ้มกว้างในทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้นแต่ดูเหมือนเจ้าของชื่อจะนั่งหน้าตายอย่างไม่รู้สึกรู้สาเสียเหลือเกิน
“ห้า..ยกให้แก่นางพิมพาศัย สิทธิบดีทรัพย์ ผู้เป็นลูกสะใภ้ของข้าพเจ้า ห้าสิบล้านบาท”
“หก..ยกให้แก่นางสาวทับทิม สิทธิบดีทรัพย์ ผู้เป็นหลานของข้าพเจ้า..สิบห้าล้านบาท”
“ม..ไม่จริงใช่ไหม” ทับทิมพูดขึ้นอย่างไม่เชื่อ  สีหน้าของหลานสาวของผมอีกคนดูผิดหวังอย่างมาก  แน่ล่ะ..ความประพฤติอย่างเธอ  คุณพ่อของผมคงไม่ปลื้มนัก
“คนที่ทำร้ายปู่ของตัวเองได้ลงคอ มีสิทธิ์พูดด้วยอย่างนั้นเหรอ..ที่จริง ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้เลยสักแดงเดียว” พี่เป้ยเชิดหน้าไปอีกทาง  เธอเคียดแค้นทับทิมอย่างที่ไม่สามารถอโหสิกรรมให้กับหลานสาวของเธอได้
“อ่านต่อเลยประสิทธิ์” แม่ผมสั่ง  ประสิทธิ์พยักหน้าตอบ
“เจ็ด..ยกให้แก่นายสงกรานต์ สิทธิบดีทรัพย์ ผู้เป็นหลานของข้าพเจ้าและนางสาวิกา สิทธิบดีทรัพย์ ผู้เป็นลูกสะใภ้ของข้าพเจ้า คนละสิบล้านบาท” พี่สาวิกาเบิกตาโพรง  เธอคงจะตกใจมากกับเงินก้อนเล็กๆที่เธอได้รับนั่น  ผมไม่รู้ว่าเธอจะควบคุมสติอารมณ์ของเธอได้มากแค่ไหนเพราะเธอเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลมาได้ไม่นาน  หลังจากที่ทั้งเธอและลูกชายของเธอก่อเรื่อง  ที่จะฆ่าผมแต่คิวกลับโดนยิงแทนและเรื่องที่ทำให้คุณพ่อของผมเสียชีวิตด้วยเช่นเดียวกัน  ซึ่งตอนนี้สงกรานต์ยังได้รับโทษตามกฎหมายอยู่ในคุก
“แปด..ยกเงินจำนวนยี่สิบห้าล้านบาท ให้แก่นางมาลินี  สิทธิบดีทรัพย์เพื่อนำไปแบ่งให้กับคนรับใช้ภายในบ้านตามเห็นแก่สมควรของเธอ”
“เก้า..เงินจำนวนที่เหลือทั้งหมด ยกให้แก่มูลนิธิตามแก่นางมาลินี สิทธิบดีทรัพย์จะเห็นสมควรเช่นกัน”
“กิจการที่เป็นชื่อของข้าพเจ้า แยกเป็นรายละเอียดดังนี้..หนึ่ง รีสอร์ตแอมมาเรล ที่จังหวัดภูเก็ตและจังหวัดเชียงใหม่ ยกให้แก่นายเกริกเกียรติ สิทธิบดีทรัพย์..ผู้เป็นบุตรชายคนโตของข้าพเจ้า”
“สอง..ห้างในเครือ MPower Group สี่แห่ง ทั้งในประเทศไทย ประเทศอเมริกา ประเทศฮ่องกงและประเทศอังกฤษ ข้าพเจ้าขอยกให้แก่นายศักดิ์สิทธิ์ สิทธิบดีทรัพย์..ผู้เป็นบุตรชายของข้าพเจ้า”
“ฟู่~” ผมหันกลับไปมองคิวที่นั่งถอนหายใจจนผมได้ยินเสียง  คิวมีสีหน้าเหนื่อยหนักใจอย่างมาก
“เอาน่า” ผมเอื้อมมือนำไปลูบมือของคิวเบาๆ  เป็นไปตามที่พี่ตันคาดการณ์ไว้ว่าตนเองจะได้ห้างในเครือนี้ของพ่อทั้งหมด  ก่อนหน้าพี่ตันบังคับให้คิวเลือกระหว่างการแต่งงานกับการให้คิวมาช่วยดูแลห้างในเครือ MPower Group พี่ตันเป็นคนฉลาด  เขารู้จุดอ่อนของคิวและใช้พี่พิมพ์อย่างถูกเป้าหมาย  ผมรู้ดีว่าการยื่นข้อเสนอในครั้งนี้นั้นไม่ง่ายที่จะเลือกทางใดก็ทางหนึ่งเพราะไม่มีทางไหนเลยที่คิวอยากไปสักทาง  และไม่ว่าคิวจะเลือกทางไหนก็ตาม  พี่ตันจะสามารถได้รับผลประโยชน์ทั้งสองทางอีกด้วย  พี่ตันเป็นนักธุรกิจในคราบของการเป็นพ่อคน  คิวมีจุดอ่อนอยู่ไม่กี่อย่างและพี่ตันรู้ว่าเขาควรจะพูดอย่างไร  รู้ว่าควรใช้ใครเป็นเครื่องมือที่จะโจมตีเป้าหมายให้จนมุม  จุดอ่อนของคิวคือสิ่งที่คิวและผมได้สร้างมาร่วมกัน  พี่ตันรู้ดีว่าควรจะทำอย่างไรคิวถึงจะยอมรับข้อเสนอนี้  แต่พี่ตันกลับไม่รู้เลยว่าลูกของตัวเองนั้นมีความสุขหรือไม่ที่ตนเองได้ปฏิบัติต่อลูกแบบนั้น  และในที่สุดคิวก็ขอเลือกที่จะไม่แต่งงานกับฝันโดยการเลือกข้อเสนอว่าจะช่วยทำงานใน MPower Group ทั้งอันที่จริงแล้วคิวไม่ชอบเลยก็ตาม  ถึงแม้ข่าวในครั้งนี้จะทำให้วงการธุรกิจลือไปในทางเสียหาย  แต่สุดท้ายแล้ว..พี่ตันยังคงยิ้มได้อีกห้าสิบเปอร์เซ็นต์ละนะครับ
“สาม..โรงเรียนนานาชาติการ์เด้น ยกให้แก่นางเมตตา สิทธิบดีทรัพย์..ผู้เป็นบุตรสาวของข้าพเจ้าเป็นผู้ดูแล”
“สี่..หุ้นส่วนของธนาคารThaiBank และหุ้นส่วนของบริษัทบางกอกเอ็มจี ยกให้แก่นางพราวพรรณ สิทธิบดีทรัพย์..ผู้เป็นบุตรสาวของข้าพเจ้า”
“ห้า..ข้าพเจ้าขอยกตำแหน่งประธานบริษัทKing Jewel..ให้แก่บุคคลที่เป็นผู้ชนะการเข้าแข่งขันการประกวดเพชรแห่งปี” ทุกคนเงียบลงและหันมามองหน้าคิวกันเป็นตาเดียว
“เอ่อ ผมขอสละสิทธิ์นั้นครับ” คิวพูดขึ้น  คิวเป็นผู้ชนะการประกวดเพชรในครั้งนั้น  ครั้งที่เป็นจุดพลิกผันของเรื่องที่เกิดขึ้นและได้คลี่คลายทุกอย่างลงทั้งหมด  รวมถึงการที่ต้องสูญเสียคนสำคัญไปด้วยเช่นกัน 
“ไม่ได้นะ” พี่ตันรีบห้ามลูกชายของตนในทันที  แน่นอน..บริษัทKing Jewel ทำรายได้ต่อปีนั้นมหาศาลทีเดียว  ใจต้องแข็งและไม่หน้าเงินจริงจริงนะครับ  ไม่อย่างนั้น..คงตัดใจไม่รับได้อย่างง่ายดายหรอก 
“คุณย่าครับ คิวไม่เหมาะกับงานนี้..คิวทำไม่ได้ครับ คิวไม่ได้รัก..คิวคงทำได้ไม่ดีหรอกครับ” คิวไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าพ่อของตนแต่กลับหันมาบอกแม่ของผมแทน  แม่ถอนหายใจและเงียบไปครู่
“นอกจากคิวจะยกตำแหน่งนี้ให้ใคร โดยที่คนคนนั้นจะต้องเซ็นยินยอม” ประสิทธิ์พูดขึ้น  คิวหันไปมองหน้าฟ้าครามในทันที
“ม..ไม่ได้หรอกค่ะ ฟ้าครามยังแค่สิบแปดอยู่เลยนะคะ” ฟ้าครามส่ายหัวลูกเดียว
“แต่ฟ้าชอบมันไม่ใช่เหรอ” คิวพูดด้วยสีหน้ากดดันน้องสาวตัวเองเพื่อที่จะให้ตัวเองหลุดพ้นให้ได้
“แต่..” ฟ้าครามก้มหน้าลง
“นี่” พี่ตันพยายามที่จะพูดแทรก
“คุณพ่อครับ ผมคนเดียวไม่สามารถทำทุกอย่างอย่างที่คุณต้องการได้หรอกนะครับ” คิวย้ำพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและหันไปจ้องหน้าพ่อของตนเขม็ง  ทำให้พี่ตันเงียบไป
“ในเมื่อคิวเป็นคนเลือก”
“จะอย่างนั้นก็ได้นะ มีอะไรก็ปรึกษาอาได้ทุกคน” พี่เป้ยพูดขึ้น
“ได้..ได้จริงเหรอคะ!” ฟ้าครามเงยหน้าขึ้นพูดด้วยความดีใจ
“ได้สิจ๊ะ” พี่เป้ยพยักหน้าและยิ้มกว้าง
“อื้อ..งั้นก็ได้ค่ะพี่คิว”
“ขอบคุณนะ” คิวยิ้มให้น้องสาวของตน
“ตามนั้นแหละนะประสิทธิ์ ต่อได้เลย..” แม่ผมยิ้มบอก
“หก..อสังหาริมทรัพย์ ได้แก่..บ้านและที่ดินที่จังหวัดหัวหิน ข้าพเจ้าขอยกให้แก่นางสาวฟ้าคราม สิทธิบดีทรัพย์..ผู้เป็นหลานสาวของข้าพเจ้า ที่ดินที่จังหวัดโคราชและจังหวัดเชียงใหม่ที่ข้าพเจ้ามีทั้งหมด ข้าพเจ้าขอยกให้แก่นายอัครวินท์ สิทธิบดีทรัพย์..ผู้เป็นหลานชายของข้าพเจ้า ที่ดินที่จังหวัดนนทบุรี ข้าพเจ้าขอยกให้แก่นายปรัชญา สิทธิบดีทรัพย์..ผู้เป็นหลานชายของข้าพเจ้า” ผมหันไปเห็นปรัชญาที่ปัดน้ำตาที่เปื้อนแก้มของตัวเองอย่างลวกๆ  ผมรู้ดีว่าปรัชญารู้สึกอย่างไรที่ต้องใช้เวลาอยู่ในบ้านหลังนี้  ความกดดันที่ได้รับมาก่อนหน้าคงจะทำให้หลานของผมเครียดมาก  แต่ปรัชญาเป็นเด็กดีและกตัญญู  เขายังคงรักที่จะคอยอยู่เคียงข้างดูแลพ่อและแม่ของเขาท่ามกลางความกดดันที่มี  ถึงแม้ว่าบางครั้งแทบไม่มีใครรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของปรัชญาเลย  ผมนับถือหลานผมคนนี้จริงๆ  ปรัชญาเป็นฝ่ายพุ่งเข้าหาความรักตลอดถึงแม้มันแทบจะเลือนรางก็ตาม  ความรักที่ผมมีนั้นเทียบกับหลานคนนี้ไม่ได้เลย
“บ้านพักตากอากาศที่จังหวัดน่าน ขอยกให้แก่เด็กหญิงกุลกันยา สิทธิบดีทรัพย์..ผู้เป็นหลานสาวของข้าพเจ้า”
“บ้านพักตากอากาศและที่ดินที่จังหวัดเชียงราย ขอยกให้แก่เด็กชายภาณุวิชญ์ สิทธิบดีทรัพย์..ผู้เป็นหลานชายของข้าพเจ้า”
“และ บ้านเลขที่111/999 บ้านของตระกูลสิทธิบดีทรัพย์..ข้าพเจ้าขอยกให้แก่นายเมธิชัย สิทธิบดีทรัพย์ บุตรชายคนเล็ก..อันเป็นที่รักของข้าพเจ้า” อยู่ๆภาพของประสิทธิ์ก็พล่าเบลอ  เพียงชั่วครู่เหมือนวิญญาณในตัวของผมหลุดลอยออกไป  ผมรับรู้สึกถึงหัวใจที่กำลังเต้นผิดปกติ  น้ำตาเอ่อล้นอยู่ที่เบ้าตาของผมแทบทำให้มองเห็นอะไรไม่ชัด

~บุตรชายคนเล็ก..อันเป็นที่รักของข้าพเจ้า~

“อึก..” ผมก้มหน้าลงอย่างไม่สามารถต้านทานความรู้สึกที่จะรับได้ไหวในตอนนี้  แม่กอดผมเข้าไปทั้งตัว  ผมรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดของแม่  กระทั่งรู้สึกเหมือนได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดของพ่อด้วย
“นายเมธิชัย สิทธิบดีทรัพย์..สามารถกลับเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลสิทธิบดีทรัพย์ได้ เป็นเจ้าของบ้านและมีสิทธิ์เด็ดขาดในบ้านหลังนี้อย่างเช่นข้าพเจ้าทุกประการ”
“ฮึ ฮึก..อื้อ”
“ไม่ร้องนะลูก กลับมาอยู่บ้านของเรานะลูกนะ..กลับมาอยู่บ้านเรา” แม่ลูบหลังผมไปมาและกอดผมแน่นขึ้นพร้อมกับพรมหอมหน้าหอมผมของผมไปทั่ว
“ขอให้นายประสิทธิ์ มากบรรทัดเป็นผู้จัดการมรดกของข้าพเจ้า เพื่อจัดการแบ่งปันทรัพย์มรดกของข้าพเจ้าตามที่ได้แสดงเจตนาไว้แล้วข้างต้น พินัยกรรมฉบับนี้..ข้าพเจ้าเขียนด้วยลายมือของข้าพเจ้าทั้งฉบับ ได้ทำไว้ 2 ฉบับ มีข้อความถูกต้องตรงกันทุกประการ ฉบับหนึ่งเก็บไว้ที่นางมาลินี สิทธิบดีทรัพย์ อีกฉบับหนึ่งเก็บไว้ที่นายประสิทธิ์ มากบรรทัด..ขณะทำพินัยกรรมข้าพเจ้ามีสติสัมปชัญญะปกติ ข้าพเจ้าได้อ่านและเข้าใจข้อความโดยตลอดแล้ว ลงชื่อ..นายสุธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์”

= = = = = = = =

“ไงครับ..โทษทีนะ ที่เลี้ยงลูกพี่ไม่ได้ดั่งใจพี่สักเท่าไหร่น่ะ” ผมทักพี่ตันที่กำลังยืนทำเก๊กท่าเดิมและเป็นท่าเดียวที่เป็นท่าประจำของพี่เขา
“หึ..” พี่ตันหันกลับมาแสยะหัวเราะอย่างส่งๆ
“ฉันไม่โทษนายหรอก เดี๋ยวมันได้มาแหวกอกฉันพอดี” พี่ตันพูดปนหัวเราะ  ตาทอดมองไปไกล
“แน่ล่ะ..ถอดพี่มาซะขนาดนั้น” ผมย้อน  พี่ตันเงียบไม่ตอบโต้  เราเงียบพร้อมกันไปชั่วครู่หนึ่ง
“จะกลับมาอยู่นี่เมื่อไหร่ล่ะ”
“ไม่ล่ะ” ผมตอบ
“ทำไม” พี่ตันหันกลับมามองหน้าผม
“ชินที่จะอยู่ที่นั่นซะแล้วล่ะ อีกอย่าง..บ้านนี้ไม่มีสไตล์ของฟ้าเลยสักนิด” ผมยักไหล่
“พ่อคงเสียใจแย่ที่นายไปว่าสไตล์ของพ่อแบบนั้น” พี่ตันหัวเราะมองผมด้วยท่าทางกวนอย่างเคย
“ใครบอก ฟ้าไม่ได้จะโอนบ้านหลังนี้เป็นชื่อใครสักหน่อย เสียใจด้วยนะครับที่ไม่ทำแบบนั้น” ผมยักคิ้วกวนกลับบ้าง
“หึ..นั่นสินะ นี่ฉัน..กลายเป็นผู้อาศัยน้องชายตัวเองไปแล้วเหรอเนี้ย” พี่ตันบ่น  ก้มลงมองดูเท้าของตัวเองก่อนที่จะเดินไปมาตรงหน้าผมอย่างช้าๆ
“โทษที คงลำบากสินะ..ที่ต้องเลี้ยงคนอย่างไอ้คิวน่ะ” พี่ตันไม่ได้ยิ้มอีก  สีหน้าเปลี่ยนไปเหมือนต้องการจะเข้าสู่เรื่องที่จริงจัง
“ถ้าพี่เลี้ยง พี่เอาอยู่งั้นเหรอ” ผมพูดติดตลก
“แกจำไม่ได้เหรอว่ามันเคยประท้วงคนในบ้าน แล้วคิดจะเผาบ้านหลังนี้ด้วยน่ะ ฉันล่ะปวดหัวกับมันจริงๆ..นี่ก็ต้องแบกหน้าไปขอโทษบ้านนู้นบ้านนี้อีก เฮ้อ” พี่ตันบ่นถึงเรื่องเก่าจนทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้  ไอ้คิวหลานของผมนี่มัน..สุดๆจริงๆนะครับ  ถ้ามันต้องการจะทำอะไรแล้วละก็  ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะไม่ทำให้คนอื่นไม่เดือดร้อน  ผมถือว่าคิวเป็นเด็กคนเดียวภายในบ้านที่กล้าพูดตามที่ตนเองคิดไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์รูปแบบไหนก็ตาม  และคิวเป็นคนเดียวภายในบ้านที่บางครั้งก็ปีกกล้าขาแข็งกับทุกคนเมื่อไหร่ที่ตนเองรู้สึกไม่ชอบใจ  ตัวตนของคิวมักจะทำให้ผมนึกถึงคำพูดในภาพยนตร์เรื่อง The Help ที่ว่า “บางครั้งความกล้าหาญก็กระโดดข้ามรุ่นไป” หลานของผมทำในสิ่งที่ผมอยากทำมาตลอดเมื่อตอนที่ผมอายุเท่ากับเขา
“นอกจากแม่มันกับแก มันฟังใครหน้าใครกัน..อย่าไปพูดถึงมันเลย หงุดหงิด” พี่ตันคิ้วขมวดเป็นปม
“อา..กลับยัง” ผมและพี่ตันหันไปมองตามเสียงเรียก  คิวเดินหน้างอตรงมาทางพวกผม  และบรรยากาศก็มาคุในทันที  ต่างฝ่ายต่างเงียบทั้งหมด  ที่ผมเงียบด้วยเพราะผมต้องการจะดูปฏิกิริยาของคนสองคนตรงหน้า  ตัวพ่อยืนล้วงกระเป๋า  ตัวลูกยืนล้วงกระเป๋า..มันจะรู้ตัวไหมว่ามันกำลังทำท่าเดียวกันอยู่ (-_-) พี่ตันมองหน้าลูกชายตัวเองด้วยสายตาหยิ่งอย่างเคย  ส่วนคิวก็มองหน้าพ่อของตนตอบด้วยสายตาแบบเดียวกัน
“ใจคอ..จะไม่อยู่กินข้าวกลางวันด้วยกันก่อนรึไง” พี่ตันพูดขึ้นทำเอาผมแทบสะดุ้ง
“ไม่” คิวตอบและเชิดหน้ากวนบาทาไปอีกทาง
“อาทิตย์หน้าก็เริ่มมาทำงานเลยล่ะ ฉันยังจำสัญญาของแกได้นะ”
“ผมรู้..แล้วก็ช่วยรักษาสัญญาที่จะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของผมด้วยนะครับ” คิวพูดตอบ 
“หึ..ก็ได้ ก็ดี” พี่ตันแสยะหัวเราะ
“แล้ว..แฟนแกที่ว่าน่ะ ไม่คิดจะเอามาแนะนำให้ฉันรู้จักบ้างรึไง” พี่ตันพูดถึง
“ไม่จำเป็นมั้งครับ” คิวเบะปากตอบ
“เป็นคนยังไง..ไม่คิดอยากจะมาเจอพ่อแฟนน่ะ แล้วเป็นลูกเต้าเหล่าใคร..มีชาติตระกูลรึเปล่า ฐานะ..การศึกษา หน้าตา..คงไม่น้อยหน้ากว่าหนูฝันใช่ไหม” พี่ตันพูดรัวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน  แต่ผมรู้ดีว่าพี่ตันเพียงแค่อยากจะรับรู้ข้อมูลไว้ก็เท่านั้น 
“มีสิครับ..คนอะไรไม่มีชาติตระกูล ทุกคนเกิดมามีพ่อมีแม่ปู่ย่าตายายกันทั้งนั้นแหละครับ” คิวพูดตอบด้วยน้ำเสียงแทบจะหัวเราะ  ส่วนผมได้แต่ยืนกลั้นเพื่อไม่ให้ตัวเองนั้นขำออกไป
“ส่วนฐานะน่ะ ถ้าต้องเทียบกับเราแล้ว ถือว่า..จนมาก” คิวพูดเสียงเข้ม  ผมรู้ว่าคิวกำลังต้องการประชดประชันพ่อของตนเองอยู่  พี่ตันเงียบไปสนิท
“หึ..กลับกันเหอะ ไปแล้วนะพี่ตัน..ไว้เจอกัน” ผมห้ามทัพ  โบกมือและยิ้มให้  พี่ตันพยักหน้าตอบ  คิวก้าวขาเดินนำผมไปแล้ว
“นี่” ผมและคิวชะงัก  ผมหันกลับไปมองพี่ตัน  แต่คิวยังคงยืนนิ่งไม่ยอมหันกลับไปมองพ่อของตน
“ดูแลตัวเองด้วยล่ะ”
“พี่เองก็เหมือนกันนะ คงมีใครแถวนี้ก็คิดแบบนี้เหมือนกันแหละ” ผมยิ้มแซว  ผมรู้ดี..ถึงแม้ว่าคิวนั้นจะแข็งกระด้างกับพ่อของตัวเอง  แต่คิวเองก็คงรักพ่อมากไม่ต่างจากผม
“นี่อา” คิวผลักผมเบาๆ  ผมกับคิวเดินออกมาพร้อมกัน
“พ่อผีเข้าเหรอ” คิวหันมามองหน้าผมอย่างไม่เชื่อว่าตนเองได้ยินพ่อพูดแบบนั้นจริงๆ
“หึ..ไอ้บ้า” ผมว่า
“กลับแล้วเหรอคะอา” ฟ้าครามเดินสวนมาพอดี
“จ้ะ..แล้วจะกลับนิวซีแลนด์วันไหน” ผมเข้าไปลูบหัวฟ้าครามอย่างเอ็นดูหลานคนนี้
“อาทิตย์หน้าค่ะ”
“โทรมาล่ะ เดี๋ยวไปส่ง” คิวพูดหน้านิ่งอย่างเคย
“จริงนะคะ” ฟ้าครามยิ้มด้วยความดีใจที่นานครั้งพี่ชายของเธอจะเอ่ยไปส่งถึงสนามบินสักที
“อืม..แต่ต้องเคลียร์เรื่องบ้านที่หัวหินให้พี่ก่อนนะ ตามที่ตกลงกันไว้” คิวบอก
“ตกลงไรกัน” ผมถามในทันที
“เรื่องของคุณเมื่อไหร่” คิวว่า
“อ่อ พี่คิวขอซื้อบ้านที่หัวหินที่คุณปู่ยกให้ฟ้าครามน่ะค่ะ” ฟ้าครามชิงพูดก่อน
“ฟ้าคราม” คิวดุน้องตัวเองทำให้ฟ้าครามเงียบลงเดี๋ยวนั้น
“ทำไมต้องหลังนั้นด้วย แล้วซื้อไปทำไม ไปอยู่ก็ได้ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย หรือซื้อบ้านหลังอื่นก็ได้นี่..ทำไม” ผมถามเป็นชุด
“รำคาญว่ะ” คิวขมวดคิ้วทำหน้าเซ็งใส่ผม
“ไปแล้ว..จัดการให้เรียบร้อยล่ะ โอเคนะ” คิวพูดบอกฟ้าครามส่งท้ายและเดินหนีไปซะเฉย
“มันจะซื้อไปทำไม แล้วฟ้าครามจะขายเท่าไหร่” ผมรีบถาม
“ยังไม่รู้เลยค่ะ ที่จริงโอนให้เลยก็ได้นะคะ..ฟ้าคงไม่ได้ไปอยู่หรอก” ฟ้าครามยิ้มแหย
“ไม่ได้นะ! คิดไปเลย คิดไปเยอะๆ..ฟ้ารู้ไหมว่าเดือนเดือนนึงมันได้เงินเดือนเท่าไหร่ ไหนจะที่ร้านเค้ก ไหนจะที่โรงแรม แล้วเดี๋ยวจะได้เงินเดือนที่บริษัทที่ไปช่วยพี่ตันอีก ขนหน้าแข้งมันไม่ร่วงหรอก” ผมบ่น
“อาคะ..นั่น พี่ชายหนูนะ” ฟ้าครามหัวเราะ
“ก็อาหมันไส้มันอ่ะ” ผมว่าทำให้ฟ้าครามหัวเราะเสียงดังกว่าเดิม  ไม่เห็นมีใครเข้าข้างผมเลยอ่ะ ToT
“อาฟ้าคะ/ครับ ไปได้แล้วค่ะ” เสียงตะโกนเรียกจากบัตเตอร์และเชอร์เบ็ตดังแต่ไกล  ผมมองเด็กสองคนที่ยืนโบกมือให้ผมยกใหญ่
“ไปแล้วนะ ไว้เจอกัน..ต้องไปดูแลไอ้สองคนนั้นอีก” ผมบอก
“ค่ะ..ไว้เจอกันนะคะ” ฟ้าครามเข้ามากอดผม  เรากอดกันอีกครั้งเป็นการบอกลา 

.................>>>><<<<.................

[Tiamo_jamsai]

 :กอด1:กอดพี่บี้หนึ่งทีด้วยความคิดถึง.      พี่ฟ้าน่ารักอะชอบบบ.