หัวข้อ: INDY in love..II เกรียนนัก..แต่ก็รักเหมือนเดิม! 22/12/54 The End P.60

[domekikung]

ที่รุ้สึกอยู่นั่นน่ะ
พอทำไปแล้วรู้สึกดีขึ้นไหมจ๊ะ โจ

[boworange]

  แวบมาดู.....ง่ายังไม่มา.......

  รอฉันรอเทออยู่...

[donghwa]

ว่างงับ......
เลยมาดันกระทู้เกรียนคนเขียนเล่น
เผื่อเกรียนเข้ามาเห็นแล้วจะเกิดอยากอัพต่อขึ้นมา ฮ่าๆๆๆๆๆ

[INDY-POET]

..จริงๆแล้วผมตั้งใจจะอัพมาตั้งแต่สองสามชาติที่แล้วนะ(จริงงงงงงงงงงงงงง)
แต่บังเอิญต้องเตรียมตัวกลับเชียงใหม่(?)
ซึ่งนับตั้งแต่อยู่ใต้จนมาถึงเหนือแล้วในวันนี้วะ ... กูยังต่อไม่ออกเลยทั้งสามเรื่อง (จริงจังมาก)
(อาจจะเป็นเพราะผมเมาเครื่องบิน?  ทำไมนะ ทำไมต้องเครื่องบิน? เกวียนไม่ได้เหรอ? รถเข็นได้มั้ย? ซาเล้งก็ได้!!)

เพราะฉะนั้น..แหะ ๆ ก็จะแวะมาเกรียนให้หายคิดถึง อยากกระทืบ 
เดี๋ยว..ไว้จะรวบรวมลมปราณอัพให้บ่อยๆ

ขอบคุณ..เกรียนคนอ่านที่ยังคงถามถึง ขอบคุณทุก PM ให้กำลังใจด้วย..

[Rouk_Uknow]

สู้ๆ เด้อออออออออออออออออออ อ ครับ ^^

[donghwa]

เอ้าสู้ๆนะเกรียนคนเขียน 
เกรียนคนอ่านไม่ได้กลับบ้านนาน
จากคนไม่เมารถ  พอได้กลับบ้านนั่งรถขึ้นเขาแล้วเมาอย่างหมาเลย ฮ่าๆๆ
ยังไงก็สู้ๆน่อ

[wijii]

ไม่รู้ว่าทำไมต้องเมาเครื่องบิน ยังไม่เคยขึ้นเหมือนกัน ได้แต่มอง แหะๆๆๆ

ไว้รวบรวมลมปราณได้ค่อยอัพก็ได้เน้ออ
อ่ะ หันหลังมา ข้าจะมอบพลังลมปราณของข้าให้แก่เจ้าา เอ้าาา ฮึบบบ !!!


คิดถึงเกรียนคนเขียนเน้อ ^^

[w[o]w]

รอๆ เครียดและเกรียน

[pimkung]

ชาวมาโซต้องการเกรียนนะ 555555
 

[debubly]

เกรียนทางนี้ สิท่าอ่านเด้อ พี่น้อง

[taroni]

เหอๆ

[mind_cassio]

โอ้ว !! มาโซชอบม๊วกกกก  (วิบัติเพื่อเสียง 55 ) 


ไอ่ที่เจ็บหนะ เจ็บทั้งคู่แหละ ทั้งหนุ่มและโจ ฮืออออออ   
รวมทั้งเกรียนคนอ่านด้วย กระซิกๆ 

.
ว่าจะไม่อินแล้ว มันอดไม่ได้  รักคนเขียนที่สู๊ดดด   

[crazy_j]

พร้อมเมื่อไหร่ก็มาต่อน๊า   เกรียนคนอ่านพร้อมแล้ว


รอแค่เกรียนคนเขียนเท่านั้นอ่ะ หึหึ 

[wolfram]

เข้ามารอ!!

สู้ๆนะคะ!!

มาต่อไวๆล่ะ!!

 

[Zymphoniz]

เกรียนอย่าหายไปนานนะ.....คิดถึง
แอร๊ยๆๆ เขินหลาว 

[winndy]

ยอมเป็นมาโซเพื่อโจ-หนุ่มนะ
ให้เวลากันและกัน
พิสูจน์หัวใจตัวเองดีกว่า
ไม่มีใครที่ไม่เคยพลาดหรอก
เอาใจช่วยทั้งคู่ค่ะ

[greensnake]

รอได้จ้า ขอให้รวบรวมลมปราณได้โดยไว

[KURATA]

มารอ มาโซ กริ๊ววววววว

[coon_all]

 
เกรียนตลอด!
แต่ "คิดถึงนะ"

[boworange]

    รีบๆมาละ......ถ้าช้าเดี้ยวจะเทียมเกวียนไปรับเองนะ...

[peppier]

เกรียนคนอ่านรอพี่เกรียนคนเขียนเสมอนะ

[bleach_pa]

อ่านแล้วรู้สึกอยากเอาหัวโหม่งกำแพง 
เอาคืนกันไปมา สุดท้ายก็เจ็บทั้งคู่อยู่ดี 

[kyoya11]

มารอเกรียนคนเขียน!!

[golove2]

เกรียนคนอ่านก็ยังไม่เคยขึ้นเครื่องบิน
เลยตอบเกรียนคนแต่งไม่ได้ว่า ทำไมต้องเมาเครื่องบิน


 

[Heisei]

มารอเกวียนเกรียนคนเขียน...
จะเปิดเทอมแล้ว    น้ำดันไม่ท่วมม.เลยอดเลื่อนเปิดเืทอม
ได้ข่าวว่าเชียงใหม่หนาว  ห่มผ้าหนาๆด้วยนะ

[CrazierM]

อ๊ากกกกกกกกกกก  :m31:รับไม่ไหวๆ  ฮืออ ทำร้ายจิตใจกันจัง

[kunkai]

  มารอเกรียนคนเขียน

[Rhythm]

นั่งเกรียนรอ

 

[numay]

รอเกรียนคนเขียน มาเกรียนต่อไวๆนะ

[INDY-POET]

กลับมาอยู่ในอ้อมกอดมช. แล้วลมปราณขึ้นเร็วเหลือเกินจนงง --'

Chapter 6 : ทางเลือก..

ผมค่อยๆเดินออกมาจากบ้านเช่าเล็กๆหลังนั้น..

ไม่มีคำบรรยายในความรู้สึกขณะนี้
ไม่มีน้ำตาบนใบหน้า
ไม่มีสิ่งใดที่ผมเรียกกลับคืนมาได้..


ไอ้โจมันเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ใช่พระอริยมาจากไหน
ไม่มีทางให้อภัยกับเรื่องทำนองนี้ได้..ไม่มีทาง

ถ้าในทางกลับกันเป็นผม.. ผมก็อาจทำอย่างเดียวกันกับที่มันทำในวันนี้
ไม่มีเหตุผลดีๆเลยสักข้อที่ผมจะแก้ตัวให้ตัวเอง..
ที่จะทำให้ตัวเองดูดีขึ้น..
หรือทำให้โจดูเลวร้าย
..ทุกอย่างสมควรแล้ว

ผมนอกใจโจ..ผมยังจำได้ดีว่ามีอะไรกับคนอื่น แม้จะไม่รู้ว่ามันแอบดูอยู่ก็เถอะ
..แต่เพราะผมอยากลองล้วนๆ..

สารเลว..โคตรเลยใช่ไหม..
การนอกใจ..แม้เพียงครั้งเดียว..ก็คือนอกใจอยู่ดี


ผมเดินออกมาตามซอยเปลี่ยวๆ
บรรยากาศให้มาก..ลมแรง..ส่อแววว่าฝนกำลังจะตกหนัก

แล้วมันก็ตกลงมาจริงๆ..

ผมไม่ได้ตั้งใจจะเล่น MV เพียงแต่.. ไม่ได้ต้องการรีบร้อนเข้าไปหลบสายน้ำฟ้า..
ผมเดินก้าวช้าๆด้วยร่างกายที่สั่นเทาและใจที่สั่นกว่า..


ที่สุดก็ทรุดลงกลางสายฝน..
ไม่มีคน..ไม่มีใคร..ไม่มีแม้แต่หมาสักตัว
ผมอ้าปากกรีดร้องให้กับความผิดพลาดที่น่าสมเพชของตัวเอง

และ..ปล่อยให้สายน้ำตาไหลลงมาปะปนกับสายฝน
ปล่อยให้ร่างกายเปียกชุ่ม..
แม้จะรู้ดีว่า..ฝนจะตกลงมาแรงแค่ไหนก็ล้างคราบคาวของผมออกไม่ได้
..ไม่มีวัน



วูบหนึ่งเหมือนผมเห็นไอ้โจเดินมา ทรุดลงตรงหน้า
..และคว้าผมไปกอดไว้
..กระซิบคำว่าไม่เป็นไร


แต่แล้ว..ความเป็นจริงก็กระชากผมออกจากภาพหลอน

ผมอยู่ตรงนั้นคนเดียว..


“จะไปตายที่ไหน มึงไปเลย”
ถ้อยคำของอดีตคนรักลอยวนไปมาในหัว

ผมลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซออกไปจากซอย
กวักเรียกรถโดยสาร ขึ้นไปทั้งที่ร่างกายเปียกปอน
“ไปริมแม่น้ำปิงครับ”

.

.

คุณลุงส่งผมลงตรงขัวเหล็ก..สะพานข้ามแม่น้ำปิง
ผมเดินช้าๆไปที่ราวสะพาน..ด้วยความนิ่ง
ไม่ร้องไห้..ไม่ฟูมฟาย

ความตาย..เป็นสิ่งที่ผมไม่เคยกลัว..และมากกว่ายินดีที่จะอ้าแขนรับ


เพียงแต่..ผมเป็นหลายอย่าง ยกเว้น..คนขี้ขลาด



ถ้าผมกระโดดลงไป..
ผมก็หนีทุกอย่างได้ ยกเว้นความผิดบาปในใจที่จะฝังในวิญญาณที่หลุดออกจากร่าง
ผมคงจะได้ตายตามที่ไอ้โจมันตวาดออกมา..


และเมื่อผมกระโดดลงไปจริงๆ..
พ่อกับแม่คงใจสลายที่ลูกชายคนเดียวมีความฝันอันสูงสุดว่าอยากเป็นผีพราย
และโจ..ก็จะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตที่มันเป็นต้นเหตุให้ผมตาย
ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดมัน..หากผมขี้ขลาดพอที่จะตาย

When my time comes..forget the wrong that I’ve done
Help me leave behind some..reasons to be missed..

โทรศัพท์สั่นและดังขึ้น

โจ..

แว่บหนึ่งชื่อนี้เข้ามาในหัว ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพียงเพื่อจะเห็นชื่อ
อินดี้ทัศน์..


ผมกดรับสาย

“เฮ๊ยไอ้หนุ่ม แดกเหล้ามั๊ย?”

เสียงไอ้ทัศน์แว่วมาตามสาย

คืนวันศุกร์ทีไรไอ้เวรนี่ชวนไปทำเรื่องสร้างสรรค์ตลอด แต่ด้วยความที่ผมรู้ว่าเอาเข้าจริงไอ้ทัศน์คือคนที่พึ่งพาได้กว่าใคร
..จึงถามมันออกไป

“ทัศน์..”
ผมว่าผมจำคำถามนี้ได้จากหนังสักเรื่อง เป็นคำถามที่ผมไม่เคยลืมเลย
“ถ้าใครคนหนึ่งทำผิดพลาด..พลาดครั้งใหญ่ เขาควรจะได้รับโอกาสที่สองบ้างไหม หรือต้องชดใช้ความผิดไปตลอดชีวิต”

.
.

ไอ้ทัศน์เงียบไปอึดใจหนึ่ง..

“มันไม่ใช่ควรหรือไม่ควร มันอยู่ที่ทางเลือกของเขาเอง”
ไอ้ทัศน์บอกมา

ผมเลิกคิ้ว
“มึงหมายความว่ายังไง”

ไอ้ทัศน์บอกนิ่งๆ
“ก็ไม่มีใครบอกได้นะ ว่าใครคนหนึ่งคนไหนควรจะได้รับโอกาสครั้งที่สองหรือไม่ เชื่อเถอะ ไม่มีใครรู้หรอก มันเป็นคำถามโลกแตกเหมือนไก่กับควายอะไรเกิดก่อน”

ทัศนคติไหนของมึง?

แต่ผมก็ตั้งใจฟังมันพูดต่อ..

“มันอยู่ที่ใครคนนั้นจะเลือกว่า เขาจะยอมจมอยู่กับความผิดที่เขาไม่ได้ไปตลอดชีวิต หรือจะเริ่มต้นทำสิ่งใหม่เท่าที่เขาทำได้ ความผิดมันลบล้างกันไม่ได้ แต่มันบรรเทาได้..”

ผมเม้มปาก และบอกมันไปในที่สุด
“ถ้าใครคนนั้นกำลังยืนอยู่บนสะพานที่ข้างล่างเป็นแม่น้ำปิง..”

ไอ้ทัศน์ตอบกลับมา
“ก็อยู่ที่ใครคนนั้นว่าจะเลือกโดดลงไปตายห่าหรือย้ายก้นลีบๆกลับมาหอพักซะ”

“กูตอบไม่ได้ว่ะหนุ่ม เพราะมันไม่ใช่คำถาม.. มันเป็นทางเลือก มันอยู่ที่ใครคนนั้นจะเลือกอะไร”

ผมเงียบไปจนไอ้ทัศน์พูดออกมา
“กูไม่รู้นะว่าใครคนนั้นเป็นใคร แต่ถ้าหากเป็นมึง..”
มันเว้นช่วง และก็พูดเบาๆทว่าหนักแน่น

“มึงรู้ใช่ไหมว่ากูยังคงเป็นเพื่อนมึง..เสมอไป”

.

.

ผมยิ้มในสายฝน..
และตระหนักได้ว่าความเป็นเพื่อนมีคุณค่าแค่ไหน

ผมปล่อยราวสะพาน
..เพราะมันไม่ใช่ควรหรือไม่
..มันคือทางเลือก
และผมเลือกที่จะไม่ตาย..


. . . . . . . . . . . . . . . . . . .


สิบวันแล้วที่ผมมาอยู่ที่นี่..
พรุ่งนี้ก็จะถึงวันของผม.. พ่อกับแม่ผมจะมา..
ผมไม่รู้ว่าผมควรไหม หรือทำถูกไหม.. แต่ผมเลือกแล้ว
และเลือกด้วยเจตนาบริสุทธิ์..

.

.

พ่อและแม่ปลงผม..
ดวงตาผมหลับลง..ประนมมือ
ไม่นึกถึงเรื่องเรียนที่ดร็อปไว้..
และไม่นึกถึงว่ามันจะไปสิ้นสุดลงตรงไหน..

..ผมแค่ทำสิ่งที่ผมทำได้..
และผมจะมอบอานิสงส์ทุกอย่างเพื่อขอให้ไอ้โจมีความสุขกายสบายใจ..

.

.

คนเราอาจเปลี่ยนอดีตไม่ได้..แต่เราเลือกทำปัจจุบันและกำหนดอนาคตได้เสมอ..

ผมเรียนรู้สิ่งเหล่านี้จากในวัด..ทุกเวลา
ขณะทำวัตรเช้า..ทำวัตรเย็น..กวาดลานวัด..ให้อาหารไก่..วิปัสสนากรรมฐาน
หรือแม้ในความฝัน..

.

.

และแล้วหลังจากผมบวชได้หนึ่งสัปดาห์..
ร่างที่คุ้นเคยก็ซิ่งมอเตอร์ไซค์กระหืดกระหอบมาจอดที่ลานวัด
ผมกวาดใบไม้ต่อไปโดยปราศจากความระแวดระวังภัย

..ร่างนั้นเพียงยืนนิ่งมอง..
และก็ทำแค่นั้น..มอง

.

.

เช้าวันต่อมา..ผมก็เจอร่างเดิมอีกครั้งเมื่อออกบิณฑบาต
แม้จะตกใจที่ร้อยวันพันปีคนที่ไม่เคยตักบาตรมาขอนิมนต์
แต่ผมก็ทำหน้าที่ของภิกษุโดยบริสุทธิ์..รับของถวาย..และให้พร..

..โดยไม่สบตา

แต่..
เมื่อคนคนเดิมยืนอยู่ที่เดิมตลอดเจ็ดวัน..ตักบาตรให้พระรูปเดียวตลอดเจ็ดวัน..
วันที่แปดผมจึงตัดสินใจ.. ไม่ว่าในใจเขาคิดอย่างไร..หรือตั้งใจทำอะไร..ผมจะขอเขาหนึ่งอย่าง..

มือแกร่งหยิบของใส่ลงใบบาตร..วางดอกไม้..ประนมมือไหว้ คุกเข่าลง
หลังจากผมให้พร..
ผมกล่าวด้วยเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง โดยไม่หวังคำตอบใดๆเลย..
นอกจากให้คนที่กำลังคุกเข่ามีชีวิตที่เป็นสุขนับจากนี้..และหากเขายังมีสิ่งนั้นอยู่ในใจ..ความสุขที่ว่าก็จะไม่เกิดขึ้น



“ความเจ็บแค้นของโยม..อาตมาขอบิณฑบาตได้ไหม..”

แล้วผมก็อุ้มบาตรเดินจากไปตามทาง..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย