สวัสดีแจ้ เธอยังจำฉันได้ม้ายยย วันนี้ฉันกลับมาแล้วนะจ๊ะ
ตอนพิเศษเราไม่ได้ตั้งใจลงไว้ค้างๆคาๆแล้วให้ซื้อเราไปอ่าน ไม่ใช่นะจ๊ะ ไม่ช่ายย
ตอนพิเศษส่วนนี้เป็นส่วนที่ลงในเล้าและในหนังสือ และในหนังสือก็จะมีเนื้อหาเชิงลึก(?)
ถ้าอยากจิซื้อเก็บสะสม มีเวลาเหลือ 10 วันสุดท้ายก่อนปิดรอบเก็บตกน๊ะจ๊ะ
สนใจ >>>จิ้ม<<< 
ปล่อยให้ค้างคามานานมาก ต้องขอโทษจริงๆ 
จบข่าว+++++++++++++++
special 2/1
กลับสู่จุดเริ่มต้น
ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้วเขาจะไปแก้ตัวอะไรได้วะ..
ไอ้เซียนกลับไปนานแล้ว ท่านเจี๊ยวนั่งอยู่ตรงจุดเกิดเหตุไม่ได้ขยับไปไหนจนพระอาทิตย์ขึ้น เขาคิดวกวนอยู่กับตัวเองว่า
ทำอะไรลงไป "กูนี่แมร่งก็เหี้ยเนอะ" ท่านเจี๊ยวพูดกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
ผิดที่เขาทั้งนั้น ทำไม่คิด..
"..มึงคิดดีแล้วใช่มั้ย"ในวันนั้นที่ได้คุยกับไอ้เตี้ย เขาก็ได้ตัดสินใจบางอย่าง คำถามจากไอ้เตี้ยที่ไร้ซึ่งคำตอบในวันนั้น ทำให้วันนี้เขาตอบกับ
ตัวเองได้แล้วว่า เขาคิดพลาดที่สุด
ตั้งแต่วันที่ข่าวแพร่สะพัดออกไปว่าเขายอมลงให้ไอ้เซียนเพื่อนสนิทที่เป็นรุกเหมือนกัน กระแสตอบรับดีอย่างไม่น่าเชื่อ
ในหมู่ผู้หญิง พวกเขายอมรับในตัวเราทั้งคู่โดยไม่ได้รังเกียจ ..ออกจะดูกรี๊ดกร๊าดกันเสียด้วยซ้ำ
ตรงกันข้ามกับเหล่าบรรดาคู่ขาเก่าของเขา ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังผจญอยู่กับอะไร แม้กระทั่งผัวเขาเอง
การถูกอดีตคู่นอนมองด้วยสายตาเหยียด หรือคำถามเชิงเย้ยหยันกรายๆ ว่าเป็นพวกเดียวกันแล้ว รสชาติเป็นยังไง
สวรรค์ชั้นเจ็ดมั้ย แต่ไม่รู้สิ อารมณ์พวกเค้าคงคล้ายๆ กับผู้หญิงที่จู่ๆ ก็มารับรู้ว่าผัวเป็นเกย์ล่ะมั้ง มันอาจจะน่าขยะ
แขยงเหมือนเสียตัวให้รับด้วยกัน แต่บางรายก็ถึงขั้นออกปากท้าทาย.. อย่างเจี๊ยวน่ะเหรอ อย่าได้ท้าเชียว
เขาทำเพียงเพื่อพิสูจน์คำท้าทาย ลบคำสบประมาทนั่น.. แน่ล่ะ เขายังไม่ตุ๊ดขนาดรับให้ใครก็ได้
คนๆ เดียวที่เขายอมรับ เป็นคนๆ เดียวกับที่เขารัก..
แค่กับมันคนเดียวเท่านั้นแหละสิ่งที่เขาทำ..มันไม่ใช่การนอกใจ มันก็แค่เรื่องนอกกาย เป็นเรื่องที่เขาคิดว่า.. เขาสามารถรับมือกับมันได้
..
"..มึงคิดดีแล้วใช่มั้ย"เสียงนั้นดังก้องผ่านกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง แต่จะทำอะไรได้ มันพลาดไปแล้ว มันย้อนไม่ได้เหมือนความคิดหรอก
สิ่งที่เขาทำได้คือรับผิดและพูดกับมันดีๆ ..มันคงจะยอมฟังเขาใช่มั้ย ..มันยังฟังเขาอยู่ใช่มั้ย
ท่านเจี๊ยวลุกขึ้นแต่งตัวเข้ามอในชุดนิสิตเรียบร้อย บังเอิญมองไปเห็นโน๊ตของตัวเองที่แปะอยู่ว่าวันนี้สอบ มัวคิดแต่เรื่อง
ไร้สาระจนลืมไปเลยว่าวันนี้มีสอบย่อย ถึงเรื่องท่านเซียนจะสำคัญกับมันมาก อนาคตก็สำคัญมากพอกัน แต่ช่างแมร่งมัน
เถอะ ไปสอบทุกทีก็ไม่เคยอ่าน พูดให้ดูดีไปอย่างนั้นเองล่ะ
เขาขับรถมาจอดหน้าตึกแล้วเห็นท่านเซียนนั่งรออยู่ที่ม้าหินตัวเดิมที่ประจำ
"ช้าเหี้ยๆ เลยมึง!! " ท่านเจี๊ยวอุ่นวาบในใจทันทีที่เห็นท่านเซียนทักเขาเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เห้ยเดี๋ยว
นะ ทำไมมันร้อนๆ ที่ขอบตาแปลกๆ วะ
"อ่าวเชี่ยมึงร้องไห้ทำไมวะ" ท่านเซียนหน้าหรา ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ท่านเจี๊ยวพุ่งเข้าไปกอดท่านเซียนเต็มแรง
"เหี้ย แล้วมึงมากอดกูไมเนี่ยปล่อยกู ขนลุกสัส" ท่านเซียนออกแรงพลักเขาจนหลุดจากกัน นั่นทำให้เขาเริ่มไม่เข้าใจ
กอดกันออกบ่อย ทำไมมันพูดแบบนี้? เขามองท่านเซียนถึงได้พบสิ่งผิดปกตินั้น
ใช่.. มันเหมือนเดิม
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น กระทั่งเหมือนทั้งสองไม่เคยรู้สึกอะไรกันมาก่อน
เป็นเพื่อน ..เหมือนเดิม..
การสอบจบลงเมื่อครู่ แต่สารภาพตรงนี้เลย สมองเขาแทบไม่ได้อยู่กับข้อสอบซักนิด
เขาเอาแต่นึกถึงการกระทำของมันที่เหมือนเดิมทุกอย่าง นั่นทำให้เขาทรมาน แววตาที่มองมา ..มันไม่มีอะไรในนั้น
ทั้งสิ้น ไม่เหลืออย่างกับถูกล้างความทรงจำ อะไรทำให้มันเป็นไปได้ขนาดนี้นะ
"ตอนเที่ยงมึงจะกินไรเดี๋ยวกูไปซื้อให้" เป็นแบบนี้ท่านเจี๊ยวยิ่งเอาใจหวังโอกาสเหมาะๆ แล้วจะได้อธิบาย..
"ไม่เป็นไรว่ะ เดี๋ยววันนี้กูกลับไปกินข้าวบ้าน" บ้านเหรอ? เขาเริ่มใจชื้นขึ้นมาหน่อย "ดีๆ มึงจะกินไรอ่ะเดี๋ยวกูตามไป
เป็นลูกมือ" ท่านเจี๊ยวหน้าเริ่มมีสี สถานการณ์คงเริ่มดีขึ้นแล้วล่ะนะ เขาคงจะมีโอกาสได้อธิบายอะไรๆ จะได้กลับมา
เป็นเหมือนเดิม
"กูหมายถึง กลับไปกินข้าวที่บ้านกับครอบครัว" ท่านเซียนตอบแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป๋า คำตอบทำเขานิ่ง
ไปอึดใจหนึ่ง ช่างแมร่ง โอกาสเหมาะๆ ไม่ต้องละรีบเคลียร์ดีที่สุด "มึง เรื่องเมื่อคืน" ท่านเซียนเงยหน้ามองตั้งใจฟัง
"เมื่อคืนทำไมวะ?" ..แมร่งนิ่งจนน่าใจหาย เขามองลึกเข้าไปในสายตาแต่ไม่พบอะไรในนั้น ทำไมมันเย็นชาขนาดนี้วะ
มันคิดอะไรอยู่?
"เมื่อคืนมีอะไร" ท่านเซียนถามซ้ำทำเหมือนจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ มันเป็นอะไรของมันวะ ใครลบความทรงจำมันรึ
เปล่า "มึง..จำไม่ได้เหรอ" เขาถาม
..
ท่านเซียนนิ่งไปก่อนจะตอบเสียงเรียบ "ได้" ท่านเซียนสบตาเขานิ่งๆ แล้วพูดต่อ
"มึงรึเปล่าที่จำไม่ได้" ท่านเซียนมองหน้าเขาตรงๆ แล้วพูดออกมาแบบนี้ไม่ต่างกับถูกเอามีดแทง บรรยากาศ
รอบตัวเขาทั้งสองคนมันบังคับให้ทุกในคนห้องเร่งมือเก็บของส่วนตัวออกจากห้อง ท่านเจี๊ยวยังคงมองตาผัวตัวเองไม่ลด
ละ
..มันหมายความว่าไง? ท่านเซียนบ่ายหน้าหนีถอนหายใจแล้วหันกลับมา "จะพูดอะไรก็ว่ามาดิ" ท่านเจี๊ยวกำลังอ้าปากจะ
พูด แต่ก็ต้องสะดุดกับความคิดตัวเองอีกครั้ง ทำไมเหตุผลที่เค้าคิดกับสิ่งที่ต้องการจะพูดมันช่างไม่มีน้ำหนักขนาดนี้
เขาก็พอรู้ถึงจะไม่เคยมีประสบการณ์คบกับใครลึกซึ้งแต่ก็พอเข้าใจว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ
แต่จะอธิบายเหตุผลนั้นยังไง.. จะพูดกับมันยังไงดี
"..."
คำตอบมันจุกอยู่ที่คอเขานี้รู้สึกเหมือนโดนเย็บปาก ท่านเจี๊ยวได้แต่จ้องแววตาว่างเปล่านั้นทั้งน้ำตาของเขาเอง
สายตาที่จ้องลงมามันไม่มีอะไรในแววตานั้นทั้งสิ้น ท่านเซียนเป็นฝ่ายหลบตาก่อนกลับไปตั้งหน้าตั้งตาเก็บของก่อนจะ
เดินออกจากห้องไป ทิ้งคนข้างหลังทรุดตัวลงที่เก้าอี้อย่างหมดอะไรตายอยาก
สิ่งที่เคยทำย้อนกลับมาให้ได้ทบทวนมันอีกครั้ง แต่มันหมดโอกาสแก้ไข เพราะสิ่งต่างๆ เหล่านั้น เขาทำมันลงไปแล้ว
ที่ทำได้ตอนนี้ มีแค่สำนึกผิดกับร้องไห้เท่านั้น
ถ้าหากเขารู้ว่ามันจะจบลงแบบนี้ .. เขาคงไม่ทำเรื่องเห็นแก่ตัวแบบนั้น
+++++++
ท่านเจี๊ยวนอนหมกตัวอยู่ในผ้าห่มบนโซฟากดโทรหาใครบางคนโดยที่ไม่รู้ว่ามันจะรับสายเขามั้ย เขานั่งเหม่อลอยมอง
ไปที่หน้าต่างไม่ได้ขยับไปไหนที่เดียวที่เดินไปคือห้องน้ำ นั่งอยู่แบบนี้มาซักสามวันได้แล้วมั้ง..นับตั้งแต่วันนั้น
คนที่อยากคุยด้วยที่สุดตอนนี้ไม่รู้มันอยู่ไหน แล้วกำลังทำอะไรอยู่ แต่จะให้พูดอะไรล่ะ? ขอโทษเหรอ? แค่อธิบายยัง
ไม่รู้จะอธิบายให้มันเข้าใจได้ยังไง ถึงอยากนั้นก็อยากจะจะคุยกับมันซักคำ ได้ถามว่ากินข้าวรึยังก็ยังดี
ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูอยู่ห่างจากเขาไปพอสมควร ท่านเจี๊ยวดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินโซเซไม่ต่างจากศพเดินได้ จน
ไปถึงประตู เขายึดลูกบิดแน่นเพื่อรั้งตัวไม่ให้ล้ม พอตั้งหลักได้แล้วจึงเปิดประตู
คนที่เขาหวังอยากที่จะคุยด้วย ตอนนี้อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เอาสิ พูดสิ อยากจะถามอะไรก็ถามสิ
"..."
ท่านเซียนยืนมองนิ่งๆ ก่อนจะเป็นผ่านเปิดปากพูดก่อน "กูมาเอาของ ขอเข้าไปหน่อยดิ" ท่านเจี๊ยวหลบให้ท่านเซียน
เดินเข้ามา ออกแรงพลักประตูให้ปิดก่อนจะเดินตามท่านเซียนมา แผ่นหลังนั่นอยู่ตรงหน้าเขาพยายามเอื้อมมือไปจับ
แต่คว้าได้แค่ชายเสื้อเท่านั้น ท่านเซียนหยุดฝีเท้าในทันที
คนดึงชายเสื้อพยายามเดินมาให้ใกล้ที่สุดเท่าที่ทำได้ ก่อนจะใช้เสื้อท่านเซียนเช็ดน้ำตา
เขากำชายเสื้อคนรักสุดแรง เหมือนพยายามที่จะบอกเป็นนัยบางอย่าง
..รั้งความรักนี้ด้วยแรงทั้งหมดที่เขามีอยู่
..
..
"มึงปล่อยกูเถอะว่ะ" ท่านเซียนบอกคนข้างหลังเสียงนิ่งๆ นั่นยิ่งสั่นใจเขาจนแทบระเบิด ท่านเจี๊ยวรีบคว้าตัวท่านเซียน
กอดไม่ปล่อย เขาฝังหน้าลงกับหลังท่านเซียนแล้วร้องไห้ เสียงร้องไห้นั่นเสียงดังจนน่าใจหาย เขาร้องไห้จนเสียงหลง
ทั้งที่เขาไม่มีทางรู้ว่ามันจะดังไปถึงใจคนที่เขากอดอยู่มั้ย มันจะดังไปถึงใจ..ของคนรักของเค้ามั้ย
"เซียน กูขอโทษ"
คนเบื้องหน้าที่ถูกกอดกัดฟันสะกดน้ำตาตัวเองไม่ให้เอ่อไปมากกว่านี้ เขากำหมัดแน่นจนสั่นไปทั้งตัว เสียงร้องไห้คน
ข้างหลังยิ่งฟังยิ่งสะเทือนใจ คำขอโทษที่สั่นเครือนั่น..ทะลายกำแพงที่เขาสร้างไปมากกว่าครึ่ง
"มึงทำแบบนั้นกับกูทำไมวะ" ท่านเซียนกลั้นเสียงสะอื้นถาม
...
"มึงทำกับกูได้ยังไง!!" ท่านเซียนสะบัดคนข้างหลังอย่างแรงจนหลุด ท่านเจี๊ยวกระเด็นไปกระแทกประตู ขาเขาไร้
แรงจะยืนในที่สุด แพ้กำลังตัวเองเลยต้องนั่งลงร้องไห้อยู่ตรงนั้น ท่านเซียนเดินมาตรงหน้าเขา น้ำเย็นๆ จากตาคนยืน
หยดลงบนหน้าตักของคนนั่ง
"เจี๊ยว กูทำอะไรให้มึงวะ ทำไมมึงต้อง.." เขากำหมัดสุดแรงโทสะก่อนจะเหวี่ยงมันใส่ประตูอย่างแรง ท่านเจี๊ยวที่หน้า
เปื้อนน้ำตาเบือนหน้าหลับตาหลบ เสียงหมัดที่ซัดประตูอย่างจังดังต่อเนื่องโดยมีเสียงสะอื้นของเขาแทรกกันเป็นระรอก
พอท่านเซียนซัดจนหมดแรง เขาทรุดตัวลงตรงหน้าท่านเจี๊ยว ใบหน้านั้นเปื้อนน้ำตาไม่ต่างไปจากเขาซักนิด..
"กูยอมมึงแล้วทุกอย่าง.. กูทิ้งความเป็นชายของกูไปตั้งแต่เจอมึง" ท่านเซียนพูดไปร้องไห้ไป "มึงรู้มั้ย ชีวิตกู กูไม่
เหลือตัวเองแล้ว ใจกูก็ไม่ได้เป็นของกูแล้ว ..แต่มันอยู่ที่มึง" ท่านเซียนทาบมึงลงบนอกคนตรงหน้าเขา เขากัดฟันแล้ว
ร้องไห้
"แล้ว..ทำไมมึงไม่รักษา"
"..." ท่านเจี๊ยวยกมือปิดหน้าร้องไห้โฮ
"ทำไมมึงทำกับใจกูแบบนี้วะไอ้เจี๊ยว ทำไม" เขาปาดน้ำตาตัวเองอย่างแรง
"มึงดูแลมันไม่ได้ แล้วมึงรับมันไปทำไม" ท่านเจี๊ยวส่ายหน้าน้ำตาไหลไม่ขาด
ท่านเซียนหลับตาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะแค่นพูดเสียงแหบ
"กูแค่มาทวงหัวใจกูคืน กูขอเหอะเจี๊ยว กูเจ็บ" ท่านเจี๊ยวฟังที่ท่านเซียนพูดเหมือนถูกเอามีดตัดขั้วหัวใจ เขาทุรนทุรายนั่งไม่ติดพื้นรีบคว้าตัวท่านเซียนมากอดอีกครั้ง
..ไม่ เขาจะไม่ยอมเสียคนตรงหน้าไปแน่ๆ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ต่อให้มันจะเฉยชาแบบนี้ไปตลอดเขาก็จะไม่ยอมไป
ไหน
น่าเสียดาย.. กว่าจะรู้ค่าใครซักคนที่ทั้งเรารักและรักเรา ก็ต่อเมื่อคราวจะเสียเขาไป
"..ได้" ท่านเจี๊ยวกลืนน้ำลายแล้วพยายามพูดออกมาจากใจให้หนักแน่นที่สุด เขาต้องมั่นคงกว่านี้ "ถ้ามึงจะเอาใจมึงคืน
มึงก็เอาใจของกูคืนไปด้วยแล้วกัน" ท่านเจี๊ยวจ้องลึกไปในตาท่านเซียน "เพราะมันกลายเป็นใจเดียวกันไปแล้ว"
หมดกัน กำแพงนั่น..
ท่านเซียนจ้องท่านเจี๊ยวตอบ ท่านเจี๊ยวหลุบตาต่ำลงไปมองที่มือท่านเซียนที่กำหมัดอยู่ ดึงมันมาตรงหน้า เขาเป่าลง
บนหลังมือเบาๆ คราบเลือดที่หมัดเริ่มแห้ง เหตุผลต่างๆ เรื่องที่เขาต้องการจะอธิบาย มันกลายเป็นเรื่องเล็กขนาดฝุ่น
ไปในทันทีที่ได้ยินความในใจคนตรงหน้านี้
ใช่ มันยอม..ยอมทำตามคำสั่งของเขา ที่อาจทำให้ท่านเซียนหมดอิสระในหลายๆ ด้าน ..ทั้งหมดนั่นเพียงเพราะเขาหึง
สิ่งที่เขาได้รับจากท่านเซียน คือการความรักที่จงรักภักดี..ตลอดมา แล้วดูสิ่งที่เขาตอบแทนความซื่อสัตย์นี่สิ
น่าทุเรศดีมั้ยล่ะไอ้เจี๊ยวเอ้ย..
ท่านเจี๊ยวยกมือท่านเซียนขึ้นมาแล้วเอาหน้าซุกลงบนฝ่ามือนั่น เขาร้องไห้อีกครั้ง "กูขอโทษ"
ขอเพียงโอกาสนั้น มอบมันให้เขาซักครั้งได้มั้ย
..ต่อให้มีใครมาหยามเขาอีก มันก็คงสำคัญไม่เท่าคนตรงหน้าเขาคนนี้
..
ท่านเซียนยื่นหน้ามาบรรจงจูบที่กระหม่อมท่านเจี๊ยวอย่างแผ่วเบาที่สุดพร้อมกับกระซิบบอกคำๆ หนึ่ง ที่บอกกันทุกครั้ง
ที่ตื่นลืมตา
"กูรักมึงนะ"
ท่านเจี๊ยวน้ำตาไหลพราก มันพรั่งพรูออกมาอย่างโล่งอก.. เขาได้คนรักของเขาคืนมาแล้ว
"กูก็รักมึง กูรักแค่มึงเท่านั้น" ท่านเจี๊ยวหลับตาค่อยๆ จูบที่ปลายคางผัวรักเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าแนบริมฝีปากเบาๆ
ทั้งคู่จูบกันอย่างอ้อยอิ่ง..ริมฝีปากพลัดกันงับเบาๆ โดยไม่ได้ใช้ลิ้นให้ความรู้สึกนุ่มนวลเหมือนลมอุ่นๆ พัดผ่าน
บางครั้งก็เหมือนกำลังจะถูกดูดกลืน
ท่านเจี๊ยวที่เพลียเพราะไม่ได้กินอะไรมาสามวันกับร้องไห้จนหมดแรงที่เหลือตอนนี้ทำได้เพียงหลับตาพริ้มรับสัมผัสอ่อน
โยนจากคนรัก สะท้านกายเบาๆ พร้อมกับครางเสียงรัญจวนตอนที่มือท่านเซียนเริ่มซุกซน
"อะ อื้ออ" ท่านเจี๊ยวแอ่นหน้าอกรับเมื่อริมฝีปากท่านเซียนแนบลงบนหน้าอกครอบปากงับยอดเล็กๆ บนเสื้อยืดจนเปียก
เป็นวง ส่วนมือก็ไวพอจะสอดผ่านเข้าไปในกางเกง ท่านเจี๊ยวกำแขนเสื้อท่านเซียนครางอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่อีกแล้ว เขา
พยายามปลดเข็มขัดผัวด้วยมือข้างเดียว มันก็ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่เลยเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นรูดซิปแล้วสอดมือเข้าไป
แทน ในขณะที่มือเขากำลังจะผ่านด่านบ็อกเซอร์ ท่านเซียนก็ชักมือกลับมาจับแขนท่านเจี๊ยวไว้
ท่านเจี๊ยวมองหน้าท่านเซียนอย่างไม่เข้าใจ เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งอย่างกระหาย ทำไมมันทำให้เขารู้สึกเสียดาย
แปลกๆ ก็ไม่รู้
ท่านเซียนจับมือท่านเซียนออกจากกางเกงเขา ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่อยู่ในร่มผ้าของท่านเจี๊ยวจัดการคลึงหัวปลุกมัน
เบาๆ
"อาห์ อาา.. อาาา มึง"
ท่านเซียนยิ้มมุมปาก ก่อนจะเน้นหนัก เสียงครางเมียรักเริ่มหนักหน่วงตามแรงภายใต้การควบคุมของเขา ท่านเจี๊ยว
เงยหน้าอ้าปากครางเต็มอารมณ์พร้อมกับร่อนเอวรับ เขากำแขนท่านเซียนเพื่อระบาย ในหัวเขามันโล่งและรู้สึกว่าง
เปล่า รู้สึกเหมือนตัวเองไร้น้ำหนักและกำลังลอยอยู่ในอากาศ สัมผัสผ่อนหนักผ่อนเบาเขาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะทำให้
เขารู้สึกเร่าร้อนได้ขนาดนี้
"อ่าา.. อ่า..อ๊ะ" พอเริ่มได้ที่ ท่านเซียนเริ่มรุกไล่นิ้วไปที่ด้านหลัง เขากดนิ้วลงเบาๆ ท่านเจี๊ยวครางยาวพร้อมกับผาย
หน้าขาให้อ้าออกรับ ท่านเซียนที่ดึงมือท่านเจี๊ยวออกมาได้ก็เปลี่ยนหน้าที่มาถอดกางเกงเอวยางยืดของท่านเจี๊ยวออก
ถ้าเป็นเมื่อครั้งก่อนๆ เขาคงเลือกที่จะลงโทษท่านเจี๊ยวด้วยการ ยำหนักๆ ที่ข้างหลังเอาให้ลุกไม่ขึ้นไปซักวันสองวัน
แต่ทำงั้นเหมือนจะยิ่งเข้าทางมันนะ ถ้าลอง...ลงโทษตรงกันข้ามละ
"วันนี้แค่นิ้วนะที่รัก" เขากระซิบแผ่วๆ ที่หูเมีย
ท่านเซียนที่ตาปรือกำลังเคลิ้มเบิกตากว้าง "ห๊ะ! มึงว่าไงนะ"
ท่านเซียนไม่ได้ตอบอะไรต่อ เขาอมยิ้มก่อนจะสอดนิ้วกลางแทรกผ่านด้านหลัง
"ไอ้เชี่ยยยย ชาตินี้กูคงเสร็จล่ะ"
"ไม่เสร็จก็ไม่เสร็จดิ" ท่านเซียนตอบแบบไม่แคร์ ดี เขาจะได้ไม่ต้องเหนื่อย
"ไม่อ๊าวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว"จะเอาก็ไปเอากันต่อในรวมเล่มโน้นป๊ายยย -_,-
..
ความรักน่ะ มันไม่ได้ราบเรียบตลอดทางเหมือนในนิยายหรอกนะ
ในชีวิตจริงเราอาจจะไม่มีเตี้ยค่อยบงการ ในชีวิตจริงเราอาจจะมีเพียงตัวเราลำพัง
อาจมีใครหลายคนคอยให้คำปรึกษา แต่อะไรจะชี้ให้เราตัดสินใจได้ล่ะ นอกจากตัวเราเอง
ความรักที่ผมเขียนมันลงในนิยายเรื่องนี้ รวบรวมเอาความรู้สึกต่างๆ ถ่ายทอดผ่านเรื่องราว
เพื่อสะท้อนให้เห็น และยินดีถ้าหากมันได้นำไปปรับใช้
ขอให้อ่านเพื่อความบันเทิง และเพื่อเป็นประสบการณ์หนึ่ง
ความรักมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ในเมื่อมีมันแล้ว
ก็จงดูแลมันให้ดีที่สุด
Zhiki
++++++++++จบ(ไม่บริบูรณ์)+++++++++++
โพลล์
หัวข้อ: ≥≥ รุก X รุก ≤≤ |ตอนพิเศษ2 -จบ- (อัพเดตรายชื่อผู้ซื้อรอบแรก) P.66/6.6.56 (อ่าน 676166 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก