หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :)

[sukie_moo]

คุณโบ๊ทเอาปากไปแนบกับปากต้าร์ไว้ ต้าร์มันมองไม่เห็นมันจะอ่านออกเหรอ

[princegolf]

แค่นี้ก็จินตนาการไปไหนต่อไหนแล้ว

ปล.รอมานาน จูบซะที

[BeeRY]

อร๊างงงง ด้วยคน
ไปค่ายแค่สามสี่วัน คุณโบ๊ทกับต้าร์จุ๊บๆกันแล้ว กรี๊ดดด
ลุ้นจนเหนื่อย รีบๆลงเอยกันซักที เค้ารอเช็ดเลือดนานแล้วนะ
กดบวกและกดดัน FlapJack เค้าอยากใช้อีโมนี้แล้ว -->

[ลู่เคอOlive♥]

อร๊าาาาาก 
ค้างอะ
ในที่สุดก็เริ่มสักที ความสัมพันธ์นะ
ในรูป แมวน่ารัก
ปล.ถ้าจะส่งโต้งมาให้ ขอที่อยู่ได้ทาง PM คะ 

[Kalamall]

(((o(*ﾟ▽ﾟ*)o)))กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ตอนสุดท้ายจบแบบว่าสกรีมมาก>///<~

อ่านวันเดียดรวดเดียวเลยค่ะ ( >________< )มีความสุขมากกกกยิ้มแก้มปริ 5555 สนุกมากคะลุ้นสุดๆทุกตอนเลย

ต้าร์ฮานะแต่หลังจากนี้จะฮาออกมั้ยหรือจะย้วยอย่างเดียว แต่เชื่อว่าโบ๊ทรุกแน่แล้ว

ทีกะโจ  5555แผ่นแต่ละอันสุดฮา

โต้ง ดีแล้ววววไปหาคนน่ารักๆจีบเหอะ สู้ๆ ..ฝากบอกดรีมนะว่าเธอวายตัวแม่มั่กมาก55

อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว (ทำตาบริ่๊งๆอ้อนวอน)(＞人＜;)

[namtarn11]

  เราหายไปนานกลับมาอ่าน(คนเขียนอย่าโกรธเรานะ )
จูบกันแล้ว  ทนรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว

[Mc_ma]

   คุณแจ็คมาอ๊ะยัง???
อยากรู้แล้วอ่ะ......  คุณโบ๊ทกับเจ้าเปี๊ยกต้าร์ ป่านนี้เค้าอ่านปากกันไปถึงไหนแล้วน๊ออออ คึคึ ????? 

[BeeRY]

มารอจ้า หวังว่าต่อจากนัวเนีย คลอเคลียกันแล้วมันจะมีอะไร...

[luckyzaaa]

เค้าอ่านปากกันไปถึงไหนต่อไหนแล้วน้อออออออออ 

[Mulberry]

ไม่ได้กดดันนะค่ะ แค่เข้ามานั่งรอ อิอิ

(พกทิชชู่มาไว้เตรียมซับเลือดด้วยแหละ  )

[FlapJack]

LOVE HIGH STORY – 37 – That Awkward Moment When… | ทำตัวไม่ถูก...




“อืออออ”


“อืมมม”

.

.

.

เสียงครางในลำคอของชายหนุ่มรุ่นพี่รุ่นน้องที่ประกบปากกันอยู่บนโซฟาในห้อง 707 ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง... ร่างสูงยังคงบดเบียดริมฝีปากร่างเล็กอย่างหนักหน่วง ทำเอาร่างเล็กที่ประสบการณ์น้อยกว่าสูญเสียจังหวะการหายใจจนหายใจไม่ทัน... มือเรียวบีบเข้าที่ไหล่กว้างของผู้รุกราน บ่งบอกว่าเขากำลังหายใจไม่ทั่วท้อง

แต่เมื่อบีบไปแล้ว แต่ร่างสูงกลับไม่สนใจในการทักท้วงเลยสักนิด เขาจะถอนปากออกจากการรุกรานก็กลับโดนรุกไล่ไม่ให้เบี่ยงหนี แถมร่างสูงยังเข้าประชิดตัวกว่าเดิม กอดรัดตัวเขาจนดิ้นหนีไปไหนไม่ได้... สุดท้ายเลยต้องออกแรงฮึดใหญ่ดันไหล่ร่างสูงสลับกับการทุบแรงๆ พลางสะบัดหน้าจนได้โอกาสหายใจอยู่บ้าง...

.

“อย่า!!! ไอ้คุณโบ๊ท!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หยุด!!!!”

.

ร่างเล็กเงยหน้าจนสุดคอเพื่อหนีการรุกราน เขาโวยวายเรียกสติไอ้รุ่นพี่สติหลุดที่อยู่ๆ ก็มาจูบเขาซะงั้น... จูบแรกซะด้วย...

สิ้นเสียงโวยวายของร่างเล็กในอ้อมกอด ร่างสูงก็หยุด... เขานั่งกอดร่างเล็กอยู่นิ่งๆ อยู่อย่างนั้นอีกสักพักก่อนจะคลายวงแขนออกแล้วเขยิบตัวออกมานั่งในท่าปกติ...

กีต้าร์นั่งหายใจหอบหน้าแดงอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับหนีไปไหน... ยกแขนเรียวขึ้นมาป้องปากไว้ราวกับกลัวว่าจะโดนจู่โจมอีก...  ส่วนร่างสูงก็ไม่พูดไม่จาอะไร หลังจากถอนจูบจากปากบางแล้ว ก็เอาแต่นั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้น เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง... ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบครองพื้นที่ตรงกลางระหว่างเขากับรุ่นน้องร่างเล็ก

ดีกรีความอึดอัดพุ่งสูงขึ้นเมื่อต่างคนต่างเงียบ ไม่พูดอะไรกันสักคำ... จนร่างเล็กรู้สึกว่าเขานั่งอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว มันอึดอัดเกินไป... แล้วเขาเองก็สับสนกับความรู้สึกตัวเองที่มีต่อสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น... กีต้าร์ตัดสินใจลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วก้าวขาไปที่ประตูห้องอย่างรวดเร็ว...

มือเรียวคว้าเข้าที่ลูกบิดประตู แต่ก่อนที่เขาจะได้เปิดประตูก็มีมืออุ่นมาคว้าเข้าที่ต้นแขน... เขารู้สึกได้ถึงแรงบีบและแรงดึงจากมือของรุ่นพี่ร่างสูงที่เสมือนกับคำท้วงไม่ให้เขาออกจากห้อง

.

“ปล่อย”

.

กีต้าร์หันไปพูดเสียงแผ่ว น้ำเสียงขัดกับสายตารั้นๆ ที่แสดงความขัดขืนอย่างเต็มที่... แต่ร่างสูงก็ไม่ฟัง แทนที่จะปล่อย กลับดึงร่างเล็กเข้ามากอดแนบชิด... ชิดขนาดที่สัมผัสได้ถึงแรงเต้นของหัวใจของกันและกัน...

กีต้าร์ยืนกำมือแน่น ปล่อยให้ร่างสูงกอดอยู่อย่างนั้น... เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ชกหรือถีบไอ้คุณโบ๊ทซะให้รู้แล้วรู้รอด... ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงหวั่นไหวไปกับจูบของรุ่นพี่ร่างสูง... ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องใจเต้นระส่ำขนาดนี้... หรือนี่จะเป็นอาการที่ตอกย้ำความคิดที่ว่าเขารักร่างสูงนี้เข้าแล้วจริงๆ อย่างที่เพื่อนๆ แซวกัน... ถึงแม้จะยอมรับกับทีและโจไปแบบนั้น แต่จริงๆ แล้วเขาเองก็ยังไม่แน่ใจอะไร... แต่ตอนนี้ความรู้สึกมันยิ่งชัดเจนกว่าเคย... แล้วการที่โบ๊ททำแบบนี้ มันจะหมายถึงว่าโบ๊ทเองก็คิดแบบนั้นกับเขาเช่นกัน... งั้นหรือ

.

“โกรธเหรอ”

.

ร่างสูงเอ่ยเสียงทุ้ม... ถึงแม้จะกล่าวขึ้นเรียบๆ แต่ก็สัมผัสได้ถึงความกังวลอยู่ในน้ำเสียงอย่างชัดเจน... ชวนให้คิดว่าร่างสูงไม่เสียใจ ไม่รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป เพียงแต่กังวลว่าร่างเล็กจะโกรธเขา เท่านั้นเอง

.

“ทำไมทำแบบนี้... ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ”

.

กีต้าร์กล่าวโดยที่ไม่มองหน้าโบ๊ท... คำถามเชิงตัดพ้อของร่างเล็กทำเอาโบ๊ทฉุกคิด... เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องหัวเสียขนาดนั้นกับการที่ต้าร์ไปช่วยเป็นที่ปรึกษาให้โต้งมาจีบเขา... ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้กล้าทำอะไรเกินเลยขนาดนั้น... หรือเขาเองจะรักไอ้รุ่นน้องตัวแสบนี้เข้าแล้วจริงๆ งั้นหรือ...

อันที่จริงความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นเรื่อยๆ ตลอดมา โดยเฉพาะในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เขายิ่งรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเขาหวั่นไหวไปกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นกีต้าร์... เพียงแค่ว่าที่ผ่านมา เขาพยายามปฏิเสธกับตัวเองและพยายามกักความคิดของตัวเองเอาไว้ภายในกรอบของการเป็นเพื่อนพี่น้อง และก็เพิ่งจะมารู้ตัวว่าจริงๆ แล้วเขาคุมความคิดและความรู้สึกของตัวเองให้อยู่ในกรอบนั้นไม่ไหวก็ตอนที่เพื่อนๆ เริ่มแซวกันหนักๆ นี่เอง... ว่าแต่ ต้าร์ละ คิดยังไงกับเขา...

หากไม่เป็นการคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปนัก ก็ต้องยอมรับว่าเขาเองก็รู้สึกได้ว่ากีต้าร์เองก็มีใจให้เขาเช่นกัน... เขายิ่งแน่ใจก็ตอนที่จูบกันเมื่อครู่ที่ผ่านมา... หากต้าร์ไม่คิดอะไรกับเขาจริงๆ เขาคงโดยไอ้แสบนี่ถีบตกโซฟาไปแล้วละ

.

.

“ก็ไม่ได้บอกว่าเอ็งเป็นผู้หญิงสักหน่อยนิ” โบ๊ทกล่าวเสียงเรียบพลางกดตาลงต่ำไปมองหน้าร่างเล็กในอ้อมกอด

“ตอบดีๆ ได้ปะ นี่ไม่เล่นนะเนี่ย” กีต้าร์พูดเสียงเข้ม

“ก็ตอบจริงๆ...”

“แล้วทำแบบนั้นทำไม”

“ทำแบบนั้น? ทำอะไร?” ร่างสูงจงใจตีมึน ทำเป็นไม่รู้ว่าร่างเล็กกำลังพูดถึงอะไร

“ก็... ก็... ฮึ้ยยยยย” จะให้พูดคำว่าจูบออกไปคงจะยาก เพราะแค่นึกถึงก็ยังหน้าแดงขนาดนี้

“จูบอะเหรอ” ร่างสูงยังคงพูดเสียงเรียบราวกลับว่ามันเป็นเรื่องธรรมด๊าธรรมดา

“เฮ้ยยยยยย ยังจะพูดอีก”

“ทำไม... รังเกียจเหรอ”

“...”

“รังเกียจกันนักเหรอ”

“ก็... เปล่า”

“...” คำตอบเสียงแผ่วของร่างเล็กทำเอาโบ๊ทเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“แต่... แต่ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ!”

.

.

“ก็... ถ้าเป็นผู้หญิง หรือผู้ชายคนอื่น... ก็คงไม่ทำ”

.

.

น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่เอ่ยคำพูดหวานหูทำร่างเล็กหน้าขึ้นสี หลบสายตา หลุบหน้าลงต่ำ... นิ่งเงียบอยู่สักพัก เหมือนกับกำลังตั้งหลักหลังจากโดนโจมตีหัวใจจนไปไม่เป็น... โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าท่าทางขัดเขินของตัวเองเนี่ย ได้ทำให้รุ่นพี่ร่างสูงมีความสุข อุ่นใจอยู่ลึกๆ ว่าสิ่งที่พูดออกไปไม่ได้นำผลร้ายมาสู่ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและรุ่นน้องคนสนิท...

ความเงียบเข้าปกคลุมพื้นที่ระหว่างชายหนุ่มทั้งสองอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือนตอนที่อยู่บนโซฟา... ต่างคนต่างเงียบ... แต่เงียบด้วยความรู้สึกคนละแบบ... ร่างเล็กเขินจนทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องพูดหรือตอบอะไร แล้วไหนจะต้องพยายามกลบเกลื่อนอีก ฟอร์มมันใหญ่ เลยต้องรักษาเอาไว้ให้ดี... ส่วนร่างสูง เขากำลังรู้สึกโล่งใจ เหมือนได้ยกเอาความรู้สึกที่มองไม่เห็นออกจากอก เหมือนได้พูดในสิ่งที่ไม่เคยหาคำพูดได้มาก่อน ความรู้สึกมันโล่งเหมือนก่อนหน้านี้มันลังเลมาตลอดก่อนที่จะแน่ใจในความรู้สึก...

.

.

~ หมื่น แสน ล้าน นาทีต่อไปนี้ ขอใช้มันไปกับเธอ อยากมีวันเวลาที่สวยงาม ดังความฝันที่เคยละเมอ ~

.

.

โทรศัพท์ของร่างสูงส่งเสียงและสั่นเรียกความสนใจอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา... แต่เจ้าของกลับไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ เขายืนกอดร่างเล็กอยู่นิ่งๆ อย่างนั้น ไม่หันไปมองเลยด้วยซ้ำ...

“...โทรศัพท์ดัง” ร่างสูงยืนเฉย จนร่างเล็กต้องเอ่ยปาก... กอดอยู่ได้

“อือ ได้ยินแล้ว” โบ๊ทตอบเสียงเรียบ ก่อนจะคลายวงแขนออกจากร่างเล็กแล้วหันหลังมุ่งตรงไปที่โต๊ะหน้าโซฟา

เมื่อหลุดจากอ้อมกอด กีต้าร์ก็ถือโอกาสชิ่งหนีกลับห้องไปตั้งหลักหลังจากที่รู้สึกได้ว่าตกเป็นรองมานาน... ว่าแล้วก็เปิดประตูแล้วรีบก้าวออกจากห้องอย่างรีบร้อน แต่จังหวะที่กำลังจะก้าวขาพ้นประตูห้อง 707 นั้นเอง...

.

“จะไปไหน...”

.

ร่างเขาก็ถูกฉุดกลับเข้าไปในห้องโดยไม่ได้ตั้งตัว เขาตกใจจนเผลออุทาน “เชี่ย!!” ออกมาเสียงสูง... แรงฉุดหยุดลงเมื่อตัวเขากระแทกเข้ากับร่างสูงก่อนจะมีแขนแกร่งมาเกี่ยวเข้าที่คอ... หลังจากนั้นที่ร่างเล็กรู้สึกได้ก็คือว่าเขากำลังโดนกึ่งหนีบกึ่งลากกลับไปที่โซฟา... ในใจก็กำลังครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะแหกปากโวยวายดีไหม แต่ยังตัดสินใจไม่ได้ก็โดนดึงให้หย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาไปซะก่อน

เสียงริงโทนและเสียงสั่น –ครืดครืด- หยุดลงก่อนจะกลายเป็นเสียงร่างสูงที่พูดกรอกโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงอบอุ่น... เมื่อได้ยินชื่อ “น้องเบล” ก็คุ้นๆ ขึ้นมาว่าเป็นชื่อของน้องสาวคนเล็กของไอ้เจ้าโบ๊ท ก็เลยพอจะเดาได้ว่าน้องสาวคงจะโทรตามพี่ชายให้รีบกลับบ้านอย่างแน่นอน... ก็คงงั้นแหละ เพราะว่าน้องเบลค่อนข้างจะติดเฮียโบ๊ท ด้วยความที่โบ๊ทมักจะโอ๋และตามใจน้องเบลมาก ซึ่งผิดกับเฮียเบนซ์ที่ไม่ค่อยจะตามใจน้องสาวสักเท่าไรนัก เพราะกลัวว่าน้องจะเคยตัว เลยกลายเป็นว่าน้องเบลติดโบ๊ทมาก เพิ่งจะห่างกันจริงๆ ก็ตอนที่โบ๊ทย้ายมาอยู่ที่คอนโดเมื่อปีที่แล้วนี่เอง

ร่างสูงคลายแขนออกจากคอเรียวของร่างเล็กก่อนจะเปลี่ยนไปคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็ก คล้ายๆ กับเป็นการบอกว่า “อย่าเพิ่งไปไหน”... เขาก็เลยนั่งฟังบทสนทนาระหว่างพี่ชายกับน้องสาวอยู่อย่างนั้น... ฟังไปฟังมาก็เพลินดี... จนกระทั่งมีประโยคหนึ่งกระทบเข้าที่หู...

.

.

“น้องเบล เดี๋ยวเฮียมีเพื่อนไปด้วยคนนึงนะ...”

.

.

กีต้าร์ถึงกับหน้าเหวอ ตะโกนอุทานอยู่ในใจ... “ถามกันสักคำก่อนไหมเฮ้ยยยย”... ว่าแล้วก็ส่งสายตากับหน้าเหวอๆ ไปทักท้วงอย่างเต็มที่ แต่ร่างสูงก็ไม่สนใจ คุยต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น... เมินซะงั้น แถมยังหันหน้าหนีอีกต่างหาก

โบ๊ทคุยโทรศัพท์ต่ออีกสักพักก็วางสาย เขาโน้มตัวไปวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาเช่นเดิมโดยที่มืออีกข้างก็ยังคงยึดข้อมือเล็กเอาไว้ไม่ยอมปล่อย... เมื่อหันหน้าไปมองรุ่นน้องร่างเล็กก็เจอหน้าเหวอๆ กับคิ้วเข้มๆ ที่ยู่จนชนกัน ตาคู่นั้นกลับมาฉายแววรั้น... เห็นแล้วก็นึกหมั่นไส้อยู่ในใจ

“อะไร” โบ๊ทเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีของร่างเล็ก

“ใครจะไปกับคุณ?” ถามด้วยน้ำเสียงที่ร่างสูงรู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่คำถามที่ต้องการคำตอบ แต่เป็นคำปฏิเสธคำโตต่างหาก

“ไปส่องกระจกดิ แล้วเอ็งจะเห็นเกรียนอยู่คนนึง... ไอ้นั่นแหละ” โบ๊ทพูดหน้านิ่ง เสียงเรียบ แต่ก็ยังมียักคิ้วข้างเดียวให้ ทำเอาร่างเล็กเริ่มสับสนว่าตอนนี้ร่างสูงอยู่ในโหมดไหน

“ไม่ต้องไปส่องกระจกก็เห็นอยู่คนนึงเนี่ย” ร่างเล็กอดไม่ได้จะต้องต่อปากต่อคำ...

“หึ... ปากดีๆ แบบนี้ไม่ยักกะรู้ว่าจริงๆ แล้วข้างในนั้นอะ หวานเจี๊ยบ...” ร่างสูงยังพูดน้ำเสียงนิ่งๆ เรียบๆ แต่สีหน้ากลับฉายแววเจ้าเล่ห์ โดยเฉพาะตาคมคู่นั้นที่จ้องมองร่างเล็กด้วยแววตาล้อเลียน

“...เชี่ย...” เจอหมัดหนักเข้าไป ร่างเล็กถึงกับหมดคำพูดจะมาต่อปากต่อคำ ได้แต่อุทานเสียงสูง หน้าขึ้นสีเป็นรอบที่แปดของวัน

“หึหึหึ... ไป ไปเก็บของเตรียมตัวไปบ้านโบ๊ทซะ... อีกสักพักจะออกแล้ว เดี๋ยวต้องไปซื้อของบางอย่างเข้าบ้านด้วย น้องโทรมาบอกให้ซื้อเข้าไปให้”

“ใครจะไป? ยังไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะไป”

“...”

“นี่! อย่ามาทำเป็นเมินนะ”

“หือ?”

“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่ได้ยินเลย บอกว่าไม่ไปเฟ้ย แล้วมือเนี่ย ปล่อยได้แล้วเหอะ จับจนช้ำแล้วเนี่ย”

“...” โบ๊ทไม่มีปฏิกริยาอะไรต่อคำโวยวายของร่างเล็ก เขาเมินไปซะดื้อๆ ก่อนจะหยิบรีโมทโทรทัศน์ขึ้นมากดเปลี่ยนช่องหาอะไรดูไปเรื่อย

“ว้อยยยยยย ฟังกันบ้างดิ!!!”

“อืม นี่ไง สปอนจ์บ๊อบมาแล้ว” มึนได้โล่ห์นะโบ๊ท

“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ!”

“จะดูก่อนไหม แล้วค่อยไปเก็บของ”

“ไม่ไปว้อยยยยยยยยยยยยย”

.

.

.

ร่างเล็กโวยวาย ดื้อดึง ยืนยันนอนยันว่าหัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอมไปบ้านของโบ๊ทเป็นอันขาด... ที่ไม่อยากไปเนี่ย ไม่ใช่ว่ามีปัญหาอะไรหรอกนะ แค่รู้สึกว่าอยากได้พื้นที่ส่วนตัวในการตั้งหลักตั้งสติบ้าง เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันรวดเร็วและไม่คาดฝันมาก่อน ทุกสิ่งที่ร่างสูงทำ ทุกคำที่ร่างสูงพูด ล้วนแต่ทำเขาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ... เรียกได้ว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีวันไหนที่เขาใจเต้นถี่ขนาดนี้มาก่อน... ดังนั้นจึงอยากอยู่ห่างร่างสูงนี้บ้าง ให้ได้หายใจทั่วท้องสักพักก็ยังดี... อยู่แบบนี้มันทำตัวไม่ถูก

ส่วนร่างสูงก็ไม่ได้ตั้งใจจะรุกหนักหรืออะไรขนาดนั้น เพราะความรู้สึกของเขาก็เพิ่งจะชัดเจนแจ่มแจ้งจริงๆ ก็ตอนที่จูบร่างเล็กนี่เอง... มันคล้ายๆ กับว่าทุกทีที่ต่อปากต่อคำจนรู้สึกหมั่นไส้คันไม้คันมือนั้น เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับร่างเล็กยังไงให้อยู่หมัด แต่วันนี้เขารู้แล้วว่าวิธีไหนที่เป็นวิธีที่ “ใช่เลย”... และถึงแม้ท่าทีขัดเขินของร่างเล็กจะทำให้เขาใจชื้นอยู่ไม่น้อย แต่ก็ยังหวั่นอยู่ลึกๆ ว่าร่างเล็กจะกลัวเขา กลัวในสิ่งที่เขาทำ กลัวในสิ่งที่เขาพูด เพราะยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องปกติที่ผู้ชายเขาทำกัน... เขากลัวว่าร่างเล็กจะหนีจะหลบหน้า... แล้วแสบๆ เกรียนๆ แบบนี้อาจหอบเสื้อผ้าหนีไปอยู่กับทีหรือโจเลยก็ได้... ดูสิ คิดมากขนาดนั้นเชียว ว่าแล้วก็เลยจะหนีบร่างเล็กให้ไปด้วยกันไม่ให้ห่างสายตา... 

.

.

.

ประมาณสองชั่วโมงต่อมา

.

.

ร่างสูงก็ขับรถออกจากคอนโดฯ อย่างอารมณ์ดี... มุ่งหน้าสยามพารากอนเพื่อซื้อผัก ผลไม้ และส่วนประกอบขนมบางอย่างตามที่น้องเบลฝากให้ซื้อไปให้ โดยที่มีร่างเล็กนั่งหน้าบูดอยู่บนเบาะผู้โดยสารด้านหน้า... หึหึหึ เก่งจริงๆ นะ นายโบ๊ท

แต่อย่าคิดว่าไอ้เปี๊ยกแสบอย่างกีต้าร์จะไม่มีลูกไม้... เมื่อถึงที่หมาย โบ๊ทก็ละสายตาจากรุ่นน้องร่างเล็กนี้ไม่ได้เลยสักนาที เพราะถ้าเผลอทีไร ไอ้เจ้าต้าร์นี่ก็จะหาเรื่องหนีทุกที พอจับได้ก็ยกข้ออ้างสารพัดขึ้นมาอ้างเพื่อจะแยกตัวออกจากร่างสูง จนสุดท้ายโบ๊ทต้องขู่ว่าจะเดินจับมือนั่นแหละ ถึงได้ยอมล้มเลิกความพยายามไปในที่สุด

เมื่อเดินเลือกของในซุปเปอรฯ กับนายกีต้าร์หน้าบูดเสร็จ ก็ได้เวลามุ่งหน้าสู่บ้านของโบ๊ทที่อยู่ไม่ไกลจากสยามพารากอนนัก แค่ขับไปบนถนนสุขุมวิทมุ่งหน้าพร้อมพงษ์แล้วเลี้ยวเข้าซอยอีกไม่กี่เลี้ยวก็ถึงบ้านเดี่ยวหลังใหญ่

.

.

ร่างสูงหยิบรีโมทประตูไฟฟ้าออกมาจากช่องเก็บของออกมากดเปิดประตูบ้านแล้วเลื่อนรถเข้าไปจอด... ที่จอดรถมีรถ BMW ซีรี่ส์ 7 ของคุณพ่อจอดอยู่ แต่ช่องจอดรถของเฮียเบนซ์ว่าง ก็สรุปได้ว่า พ่อ แม่ และน้องเบลอยู่บ้าน แต่เฮียเบนซ์ไม่อยู่

“ถึงแล้ว”

ร่างสูงหันไปบอกร่างเล็กที่ยังหน้าบูดเป็นตูดเป็ดจนร่างสูงชักจะสงสัยแล้วว่า นี่เขาบังคับฝืนใจร่างเล็กขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงได้หน้าบูดด้านขนาดนี้ ปกติง้อนิดง้อหน่อยก็กลับมาเกรียนได้แล้ว แต่นี่ตั้งแต่ออกจากคอนโดฯ ไปพารากอน ยันกลับมาถึงบ้าน ก็ยังไม่เห็นมันยิ้มสักแอะ แต่ก็เอาเหอะ ลากมาถึงขนาดนี้แล้วนี่เนอะ...

กีต้าร์พ่นลมออกจมูกก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดกลางและถุงของจากกระโปรงหลังรถ แต่ก็ยังเหลือเอาไว้ให้ร่างสูงถือติดมือเข้าบ้านอีกถุงสองถุง... ถือคนเดียวไปหมดมันจะหนัก... ว่าแล้วก็เดินไปรอที่หน้าบันไดเตี้ยๆ ที่ติดกับบ่อปลาซึ่งเป็นทางเดินเข้าบ้าน

“อ้าว น้องโบ๊ท” นี่ไง พี่หอมแบ่ง พี่เลี้ยงของโบ๊ทตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย เธอเดินหน้าชื่นออกมาจากประตูเล็กข้างบ้านที่เป็นทางเชื่อมไปห้องครัว ห้องนอนแม่บ้าน และลานซักล้าง ประตูเล็กนี้เป็นประตูที่แม่บ้านใช้เดินเข้า-ออกบ้าน ซึ่งอยู่ติดกับที่จอดรถและบ่อปลา

“พี่หอมแบ่ง” โบ๊ทหันไปตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มแป้นออกปากทักอย่างคุ้นเคย ก่อนจะเดินเลยร่างเล็กที่ยืนรออยู่ไปสวมกอดพี่เลี้ยงคนสนิทหลังจากที่เขาไม่ได้กลับบ้านมานานหลายเดือน

“มาๆ พี่ช่วยถือ ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย” หอมแบ่งกล่าวก่อนจะแย่งถุงของในมือคุณชายกลางของบ้านไปถือเอง

“น้องเบลเขาโทรไปสั่งให้ซื้อเข้ามานะพี่ เห็นว่าน้องเบลกับแม่ลืมซื้อเข้ามาเมื่อวาน” ร่างสูงกล่าวพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“นั่นสิ เห็นบ่นๆ อยู่ว่าซื้อของมาไม่ครบ... นี่สงสัยจะเป็นพวกช็อกโกแลตกับพวกผลไม้ใช่ไหม”

“ใช่พี่”

“นั่นไง พี่ว่าแล้ว เห็นว่าจะทำคุ้กกี้กับพายผลไม้แต่ก็ไม่เห็นทำสักที... เอ้า แล้วนั่นใครค่ะนั่น” พี่เลี้ยงกล่าวพลางเปิดถุงสำรวจก่อนจะเงยหน้ามาแล้วหางตาไปปะเข้ากับหนุ่มหน้าใสยืนหน้าบูดอยู่ตีนบันได

“อ้อ... ต้าร์... ไอ้นั่นชื่อต้าร์นะพี่ รุ่นน้องผมเอง อยู่ห้องตรงข้ามกันที่คอนโดฯ... มานี่ดิ มาทักพี่หอมแบ่งหน่อย คนนี้ไงที่เล่าให้ฟังว่าทำอาหารอร่อย” ร่างสูงกล่าวพลางกวัวมือเรียกให้ร่างเล็กเดินขึ้นมา โบ๊ทฉวยของในมือต้าร์มาถือให้

“น้องต้าร์เหรอ สวัสดีจ้า นี่พี่หอมแบ่งนะ” หอมแบ่งกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง

“สวัสดีครับพี่” ต้าร์กล่าวพร้อมกับยกมือไหว้ตามประสาผู้อ่อนกว่า

“โอ้ย ไม่ต้องไหว้พี่หรอก คนกันเอง ไปไป เข้าบ้านดีกว่า ข้างนอกมันร้อน” พี่หอมแบ่งกล่าวพลางดันหลังชายกลางของหอมแบ่งกับไหล่ไอ้หน้าบูดของชายกลางเข้าบ้านไป (งงไหม ฮ่าๆๆ)

.

.

น้องเบลเห็นรถของพี่ชายคนกลางจากหน้าต่างห้องนอนบนชั้นสามแล้วก็ไปเช็คผมเช็คเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะรีบออกจากห้องลงไปที่ชั้นหนึ่งไปหาพี่ชาย

“น้องเบล” ร่างสูงเอ่ยทักน้องสาวที่กำลังวิ่งลงบันได้ด้วยความดีใจ

“เฮียโบ๊ททททท”

“ไม่ต้องวิ่ง เดี๋ยวก็ตกบันไดหรอกเรา”

“วิ่งขึ้นลงมาตั้งแต่เด็ก จะตกได้ไงละเฮีย” น้องสาวตอบเสียงใสก่อนจะเดินเข้าไปกอดแขนพี่ชาย

“นี่คนหรือลิงที่ไหนเนี่ย หือ” ร่างสูงกล่าวด้วยใบห้าที่ยิ้มแย้ม

“ถ้าน้องเบลเป็นลิง เฮียโบ๊ทก็ต้องเป็นลิงเหมือนกันนั่นแหละ ฮิฮิ” เบลตอบเสียงทะเล้น ทำเอาคนหน้าบูดที่ยืนเงียบๆ อยู่กับพี่หอมแบ่งหลุดขำออกมา โบ๊ทถึงหันควับไปมอง... ได้โอกาสเชียวนะ ฮืมมม

“เอ่อ... คนนี้พี่ต้าร์ ใช่ไหมค่ะ” เบลหันไปตามเสียงหัวเราะแปลกหูก่อนจะหันกลับมากระซิบถามพี่ชาย โบ๊ทยิ้มแล้วพยักหน้าเป็นคำตอบ

“ต้าร์... นี่ไงน้องเบล” โบ๊ทหันไปแนะนำน้องสาวกับรุ่นน้องคนสนิทให้รู้จักกัน กีต้าร์ยิ้มให้น้องเบลแทนคำทักทายก่อนจะหุบยิ้มเมื่อหันไปเจอหน้ารุ่นพี่ร่างสูงที่ยิ้มมาที่เขาเช่นกัน

“ดีค่ะ พี่ต้าร์... เบลเห็นพี่บ่อยๆ ในเฟซบุคของเฮียโบ๊ทอะคะ วันนี้ได้เจอตัวจริงสักที” เบลกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ครับ... แฮะ แฮะ” กีต้าร์ยิ้มรับพร้อมหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะค้อนตาไปมองร่างสูงที่ยืนยิ้มหน้าแป้นอยู่ข้างๆ น้องเบล...  หนอยยยย เห็นว่าเขาไม่ค่อยได้เล่นเฟซบุค นี่อัพรูปอะไรไปบ้างวะเนี่ย ฮืมมมมม

“เฮีย เดี๋ยวเฮียต้องมาช่วยน้องเบลทำคุ้กกี้ด้วยนะ ส่วนพายเอาไว้ให้ม๊ากลับมาค่อยทำ”

“อ้าว แล้วม๊าไม่อยู่หรอกเหรอ เห็นรถป๊าจอดอยู่ นึกว่าจะอยู่บ้านกันนะเนี่ย”

“ป๊ากับม๊าออกไปข้างนอกอะ เห็นตั่วแปะมารับ สงสัยไปบ้านอากงมั้ง” (ตั่วแปะ ก็คือพี่ชายคนโตของพ่อนั่นเอง)

“อ้อ โอเค งั้นเฮียขอขึ้นห้องแปบนึง เดี๋ยวลงมาช่วยทำคุ้กกี้นะค่ะ”

“โอเคค่ะ... งั้นเอาของมา เดี๋ยวน้องเบลถือไปในครัวก่อนเลย” น้องเบลกล่าวพลางยื่นมือรอรับของในมือของพี่ชาย โบ๊ทยิ้มรับแล้วส่งของให้น้องสาวก่อนจะนำร่างเล็กเดินขึ้นห้องไป โดยที่ไม่ลืมฉวยเอากระเป๋าเสื้อผ้าของร่างเล็กมาถือให้

.

.

ร่างสูงเปิดประตูห้องแล้วผายมือเป็นเชิงว่าให้ต้าร์เดินเข้าไปก่อน... เมื่อก้าวเข้าไปในห้อง กีต้าร์ก็เห็นห้องที่ตกแต่งไม่แตกต่างจากห้องของโบ๊ทที่คอนโดฯ สักเท่าไรนัก ไม่ว่าจะเป็นโทนสี สไตล์ของเฟอนิเจอร์ หรือแม้กระทั่งกลิ่นของห้องก็เป็นกลิ่นเดียวกัน ต่างกันเพียงแค่ว่าห้องนี้ข้าวของเป็นระเบียบราวกับห้องตัวอย่างของคอนโดฯ หรือห้องชุดของโรงแรม เพราะได้รับการดูแลเป็นอย่างดีอยู่เสมอ ถึงแม้เจ้าของห้องจะไม่ค่อยอยู่ก็ตามที

“เอ้า ยืนขวางอยู่นั่นอะ... เดี๋ยวก็เตะปลิวเลย”

ร่างสูงกล่าวกวนๆ ทำเอาร่างเล็กหันหน้าบูดๆ มามองก่อนจะก้าวขาเดินเข้าห้องไป... ร่างสูงปิดประตูห้องแล้วล็อคดัง –กริ๊ก-... ร่างเล็กถึงกับหันไปมองร่างสูงที่มือยังค้างอยู่ที่ลูกบิดประตูด้วยสายตาที่ถามประมาณว่า “เฮ้ย ต้องล็อคห้องด้วยเหรอ” แต่ก็ได้คำตอบเป็นเสียงหัวเราะทุ้มอยู่ในลำคอเท่านั้น... เริ่มไม่น่าไว้ใจ
โบ๊ทเดินไปวางกระเป๋าของต้าร์ลงบนพื้นใกล้ๆ กับตู้เสื้อผ้าที่เป็น walk-in closet เชื่อมกับห้องน้ำขนาดใหญ่... กีต้าร์กวาดสายตาสำรวจไปทั่วห้อง... อืม ก็ดูสวยงามสบายตาดี... แต่เอ๊ะ...

.

เฮือก!! ห้องน้ำมีพนังด้านหนึ่งเป็นกระจกใส!!!

.

ร่างสูงเห็นหน้าตกใจของร่างเล็กก็เลยมองตามจึงเข้าใจว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกมันตกใจอะไร...

“มันมีม่านปิด” ร่างสูงเอ่ยขึ้น

“แล้วทำไมต้องทำห้องน้ำแบบนี้ด้วยอะ เอากระจกใสมาใส่แล้วก็ต้องหาม่านมาติดอีก เยอะนะเนี่ยคุณ”  โอ้ว นี่นับเป็นประโยคที่ยาวที่สุดของร่างเล็ก นับตั้งแต่ออกจากคอนโดฯ มาเลยนะเนี่ย

“อ้าว หรือว่าจะให้เอาม่านออก เอาออกได้นะ” ว่าแล้วก็อดกวนประสาทร่างเล็กไม่ได้ แถมไม่พูดเปล่า ทำท่าเดินไปทางห้องน้ำคล้ายๆ กับว่าจะทำจริงอย่างที่พูด

“เฮ้ยๆๆๆ เดี่ยวๆๆๆๆ หยุดเลย!”

“อะไรอีกละ”

“จะบ้ารึไง ไม่ได้ให้เอาออกสักหน่อย”

“เอ้อ เอ็งนี่นะ เอาใจยากจริงๆ” เอิ่มมมม แน่ใจนะว่าที่พูดที่ทำไปเนี่ย ตั้งใจจะเอาใจเขาจริงๆ นะโบ๊ท หืมมมม?

“ไม่ต้องมาไก๋เลยนะ เฮียลิง” ร่างเล็กกล่าวเน้นสองพยางค์สุดท้าย

“อืมมมม งั้น... ไก๋ทำเป็นลืมวิธีปิดม่านดีกว่า เป็นม่านไฟฟ้า แพงซะด้วย ขืนไปซี้ซั้วดึงละก็ เจ๊งขึ้นมาละแย่เลย”

“ฮืมมมมม ไอ้โรคจิต!!”

ร่างสูงหัวเราะร่าอารมณ์ดีเดินเข้าห้องน้ำไปยืนที่โถปัสสาวะ... เขาแกล้งทำท่าตกใจเหมือนนึกขึ้นได้ว่าลืมปิดม่าน ก่อนจะเดินไปกดปุ่มใกล้ประตู แต่ร่างเล็กก็มองไม่เห็นว่ากดปุ่มไหน เพราะกำแพงตรงนั้นไม่มีกระจก... และก่อนที่ม่านจะปิดสนิท ร่างสูงก็โผล่หน้ามายิ้มหวานให้ร่างเล็กที่ยืนหน้าบูดกำมือแน่นอยู่กลางห้อง

กีต้าร์พ่นลมออกจมูกแล้วออกเดินสำรวจไปทั่วห้อง... แบบว่าไม่มีอะไรทำ... เขาเดินไปเจอหนังสือการ์ตูนเรื่อง EyeShield21 เล่มเก่าตั้งแต่ปีที่แล้ววางอยู่บนโต๊ะทำงาน เขาเลยหยิบขึ้นมาเปิดอ่านผ่านๆ จนจบเล่ม... ที่ท้ายเล่มเขียนเอาไว้ว่า...

.

.

“โปรดติดตามตอนต่อไป”

.

.

---------------------------------------------------------

[Bonus หลังไมค์] โบ๊ททำยังไง กีต้าร์ถึงยอมไปด้วย...


กีต้าร์นั่งเหล่การ์ตูนที เหล่ร่างสูงที เฝ้าดูท่าทีและคอยหาช่องทางหนีกลับห้อง...

“ฮืมมมมม คอยดูนะ กลับห้องได้จะล็อคห้องแล้วไม่เปิดเลย จนกว่าไอ้ลิงภูเขานี่จะกลับบ้านไป หึ!!”

ร่างเล็กคิดในใจ แต่คงจะนึกสะใจมาก จนฉายแววออกมาทางสายตาราวกับตัวร้ายละครหลังข่าว... ลืมไปรึเปล่าว่า เอ็งยังไม่ได้หนีไปไหนรอดเลยนะเปี๊ยก

ร่างสูงละสายตาจากโทรทัศน์มาก็เห็นหน้าเจ้าเล่ห์ของร่างเล็ก... แค่ดูก็รู้ว่าคงกำลังสนุกไปกับความสำเร็จอยู่ในความคิดของตัวเอง... ป่านนี้ใจคงกำลังเริงร่าอยู่ในห้อง 706 ไปแล้วละสิ... แต่มีรึที่เขาจะปล่อยไป... ไม่มีทาง หึหึ

ว่าแล้วก็โน้มตัวเข้าไปใกล้หนุ่มรุ่นน้องคนสนิทอย่างช้าๆ หมายจะแกล้งดับฝันกลางวัน ใบหน้าตี๋คมโน้มเข้าใกล้ใบหน้าหวาน... เขาเอียงหน้าเล็กน้อยให้เข้ามุมหมายจะจูบร่างเล็กที่กำลังเหม่อ แต่พอร่างเล็กรู้สึกตัวเท่านั้นแหละ

“เฮ้ยยยยย”

กีต้าร์ผงะ ดีดตัวถอยหลัง ร่างสูงเลยได้จังหวะกดไหล่ร่างเล็กให้ลงไปนอนบนโซฟา เขาไม่ปล่อยโอกาสให้เสียเปล่า คว้าข้อมือทั้งสองข้างแล้วกดไว้กับโซฟาแล้วรีบทาบตัวลงทับ ก่อนจะโน้มหน้าเข้าชิดใบหน้าติดหวานของร่างเล็กที่ตอนนี้ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

“หึหึ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอเยี่ยงผู้ชนะ แต่ผู้แพ้เนี่ยขำไม่ออก ได้แต่เม้มปากไว้แน่นเพราะกลัวจะโดนจูบเอาอีก

“...”

“อืมมม ตอนนี้ก็บ่ายแล้วนะ...”

“...”

“จะออกไปบ้านโบ๊ทเลย หรือว่า... จะทำอะไรก่อนดีนะ...” ร่างสูงกล่าวด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ฟังๆ ดูแล้วกีต้าร์รับรู้ได้อย่างชัดเจนเลยว่านี่ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นคำขู่ชัดๆ

“...”

“ต้าร์คิดว่าไง หืม?”

.

.

หลังจากนั้นก็ไม่ต้องให้เล่าแล้วใช่ไหมว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกมันตอบว่าอะไร หึหึหึ


------------------------------------------------------

[iforgive]

จูบแรกก็แทบหมดลมหายใจ  หูยยย  ร้อนแรงมั่ก ๆ

[ลู่เคอOlive♥]

 

[SnowFlakez]

คุณโบ๊ทททททททททททททททท 

[JingJing]

คุณโบ๊ทรุกแล้วๆ  ต้าร์น้อยจะว่าไงเนี่ย >////<

FlapJack สู้ๆ  มาต่อเร็วๆน้า~

[wijii]

 

คุณแจ๊คคคคคคคค กลับมาเร็วๆเน้ออออ
เค้ารอ(ต้าร์กะโบ๊ท)อยู่น๊าาาาาาาาา

[BeeRY]

แอร๊ยยย 
รอนะคะ

[pim_onelove]

รุกหนักเลยนะคุณโบ๊ท ต้าร์จะต้านไหวไหมนะเนี่ย คริ คริ
แค่จูบแรกต้าร์ก็ไปไม่เป็นแล้ว ถ้าจะมากกว่านี้ต้าร์ไม่รอดแน่ๆ 5555555   

[Theznux]

อ๊ากกกก มาต่อเร็ววว ๆๆ กำลังลุ้น

[KURATA]

กรี๊ดดดดดดดดดด
รอๆๆๆๆๆๆ

[greensnake]

โอ๊ยยยนย กำลังลุ้นเลย มาทำให้อยากแล้วจากไป
ต้าร์ถึงกับเกรียนไม่ออกเลยเหรอ รอที่เหลือนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ จิ้มเป็ดไปหนึ่งตัว

[aoommy]

รอๆๆ

[luckyzaaa]

 

[Mc_ma]

“ก็... ถ้าเป็นผู้หญิง หรือผู้ชายคนอื่น... ก็คงไม่ทำ”

^
^
อร๊ายยยยยยยยยย...................คุณโบ๊ทพูดอะไรออกมาเนี่ย??!!
คนอ่านเขิน..... เขิ๊ลเขิล...แทนต้าร์เลยอ่ะ   

เย้ๆๆ คุณแจ็คมาแล้ว 
มาแค่ 25% ยังกรี๊ดดดด......ลั่นบ้านขนาดนี้   รอ 75%ที่เหลือ+โบนัสค่ะ
  :กอด1:คิดถึงคุณแจ็ค คุณโบ๊ท และเปี๊ยกต้าร์จังเลย 

-----------------------------------------------
เข้ามา edit แสดงความยินดีกับยอด 30,000 วิว ค่าาา....... 

[Whatever it is]

มันค้างงงงงงงงงน้าาาาาาาาาาาาาาาาา 

[runningout]

หุ๊ ๆ รอออออ

[norimakii]

อ้ากกกก ค้างเติ่ง! อยู่ข้างบน 25% -_______-

ลุ้นอ้ะ 

[imonkey mc]

โห้ววว ,,
ถ้าเป็นผู้หญิง หรือ ผู้ชายคนอื่นก็คงไม่ทำเเบบนี้!! 

รอมาต่อน๊ะคร๊าฟฟฟ

[Mulberry]

  พี่โบ๊ทโรแมนติกอะ

เจอโหมดนี้เข้าไปกีต้าร์เกรียนไม่ออกเลยละซิ๊ 

รอนะค่ะ

[BitterSweet~]

รอ ๆๆๆๆ ^^