จอมใจนักเลง
Part 21
บอมย์จอมเจ้าเล่ห์?...
.
.
.
.
“มึงเคยกินเปล่าจอม น้ำพริกอ่องแกงฮังเลเนี่ยะ?” เจ้าก้องถามจอมแสบ ขณะที่ทุกคนกำลังทาน
มื้อเย็นซึ่งผมให้แม่บ้านเตรียมให้ตั้งแต่หัวค่ำ
“ไม่เคย..ตั้งแต่อยู่เชียงใหม่เกือบเดือนยังไม่เคยกินอาหารเหนือเลย นี่ครั้งแรก” จอมแสบตอบ
หน้านิ่งตาใส
“อ้าว! เฮียไม่เคยพามันไปกินหรือครับ?” วกเข้าหาผมจนได้
“พี่ตั้งใจให้กินวันนี้ พวกเราจะได้กินด้วยไง” แถครับผม
“แล้วมึงกินเป็นเปล่า ลองแตะดูก่อนอย่าผลีผลาม” เจ้าเกียรติเตือนจอมแสบ หลังเทพบุตรสุดหล่อ
ตักน้ำพริกอ่องซะเต็มช้อน ทุกคนพลอยหยุดมืออัตโนมัติมาลุ้นจอมแสบโซ้ยน้ำพริกอ่องเข้าปากหน้าตาเฉย ตกใจกันหมด
ไม่คิดว่าน้องจะตักแล้วเอาเข้าปากไปดื้อๆงั้น ปกติน้ำพริกต้องตักมาราดข้าวก่อนแล้วค่อยกิน ให้ข้าวช่วยลดความเผ็ดลงบ้าง
ถึงแม้น้ำพริกอ่องจะใส่หมูสับเป็นหลัก ขึ้นชื่อว่าน้ำพริกจะมากจะน้อยก็เผ็ดเป็นมาตรฐานอยู่แล้ว คงไม่ทันแล้วหละจอมแสบ
ลุกพรวดวิ่งหน้าตั้งดิ่งไปห้องน้ำทันที หน้าแดงก่ำน้ำตาเล็ดแน่นอน
“เฮ้ย! กะแล้วต้องออกอิหรอบนี้ เสือกซดซะเต็มช้อน ไม่ถามก่อนไอ้เด็กอิมพ๊อตเอร้ย!” เจ้าเกียรติพูด
ก่อนลุกตามจอมแสบไปทันที คงไปดูอาการนั่นแหละ ผมจะลุกไปเองกลัวจะเก็บอาการห่วงเกินงามไม่ไหว ไม่อยากให้
เด็กๆ มาตั้งคำถามทีหลัง เรื่องเกมส์ผีผ้าห่มตอนเย็นก็เพิ่งจะเอาตัวรอดได้ ไอ้ผมไม่เท่าไหร่พร้อมจะเปิดอยู่แล้ว
อยู่มาจนอายุปูนนี้แต่จอมนะสิยังต้องเรียนอีกเกือบสี่ปี ถ้าน้องอยากเปิดให้เค้าตัดสินใจเองดีกว่า ไม่ถึงห้านาที
ทั้งคู่ก็กลับเข้ามา จอมแสบปากแดงแปร๊ดแถมเจ่อนิดๆ ยังกะลูกตำลึงสุก
“พี่ไม่บอกก่อนเล่าว่ามันเผ็ด” มาถึงโต๊ะเหวี่ยงใส่ผมเฉยเลย อยากจะดึงมาปลอบก็กะไรอยู่
อย่างน้อยก็หายกังวล คงดีขึ้นแล้วไม่งั้นเจ้าตัวไม่หาเรื่องเหวี่ยงผมหรอก บ่นได้ก็หายห่วง
“พี่ขอโทษใครจะไปคิดว่าจอมจะตักซดยังกะกินแกงซะงั้น” ผมแหย่ให้อารมณ์ดี แต่เจ้าตัวพองแก้ม
ใส่ผมซะงั้น พาเอาทั้งโต๊ะกลั้นขำสุดหล่อปากเจ่อกันเป็นแถว คงเข็ดน้ำพริกอ่องไปอีกนาน ตั้งแต่กลับมากินต่อ
ไม่ตักเลยสักเอ๊ะ
บรรยากาศมื้อเย็นกลับมาสนุกสนานได้อีก เพราะวัยรุ่นทั้งหลายแข่งกันจ้อไปด้วยทานไปด้วย
ผมได้แต่เป็นผู้ฟังเค้าคุยกันซะมากกว่า ข้อมูลล่าสุดเมียผมมีทั้งรุ่นพี่รุ่นเดียวกันรุมจีบเพียบ หลังร้องเพลงโชว์งานเฟรชชี่
ที่ผ่านมา
เทพบุตรได้แต่ฟังนิ่งๆ เหลือบตามองหน้าผมบ้างเป็นบางครั้ง คงสังเกตุพิรุธว่าผมออกอาการ
ยังไงละมั้ง ผมเลยเนียนอาศัยโอกาสนี้เรียกร้องความสนใจแม่งซะเลย ทำเงียบผิดปกติกินข้าวไปนิ่งๆ ส่งสัญญาณให้
เจ้าตัวรู้ว่าผมนอยด์ ได้ผลเกินคาด จอมชำเลืองมองผมจังหวะที่น้องอ้อยสาวห้าวสุดสวยกำลังจ้อถึงน้องสาวไอ้ขจร
ซึ่งเรียนคณะเดียวกับกลุ่มจอมนั่นแหละผมพอนึกหน้าออก วันที่พ่อเลี้ยงบรรจงแนะนำที่หอประชุมชื่อจรรยา น้องอ้อยเล่าว่า
ออกตัวแรงกว่าคนอื่น เล่นประกาศจีบจอมแสบกันเลยว่างั้น
สุดหล่อของผมคิ้วขมวดแล้ว หลังดูออกผมเมินเจ้าตัวเค้าให้ ชักสีหน้าใส่แหละ เอาละสิ
กลุ่มเด็กแสบเริ่มพิรุธแล้วที่เห็นจอมแสบนิ่งไปเฉยเลย ก่อนบรรยากาศจะกร่อย พี่สอนเดินเข้ามาพอดี
“ขออนุญาตครับคุณบอมย์” แกมองหน้าผม เป็นอันรู้กันว่าเรื่องด่วน ผมถือโอกาสลุกออกจากโต๊ะ
ไม่ลืมบอกพวกเด็กๆ เดี๋ยวบรรยากาศจะหมดสนุก
“ตามสบายนะ พี่ขอตัวคุยธุระไม่ต้องรอนะครับ” พูดจบผมเดินออกมาเลย แกล้งเมินจอมแสบอีกตะหาก
หางตายังทันเห็นหน้าสุดหล่อนิ่วจนคิ้วตีกันแล้ว หึหึ! แคร์ไม่น้อยดีใจเป็นบ้า...ชอบจังมีโอกาสลองใจเมียตัวเองเนี่ยะ...ฮิ้วววว!
“ว่ามาพี่” ผมบอกพี่สอนเข้าเรื่องทันที หลังเข้ามาอยู่ในห้องสมุดส่วนตัวแล้ว
“เด็กเรารายงาน มีคนนำไอซ์กับอีมาปล่อยผับโรงแรมของเราครับ” พี่สอนพูดขึ้นมา
“จับได้ไหม?” ผมถาม
“ไม่ได้ครับ มันใช้ผู้หญิงมาปล่อยนัดมารับในผับของเรา ถึงแม้รู้มาปล่อยยาแต่เราจัดการไม่ได้
เพราะผู้หญิงมากับลูกค้าต่างชาติให้คนมารับของรับช่วงอีกทีหนึ่ง พอเราจับพิรุธได้พวกมันก็เคลียร์จบแล้ว”
ฟังพี่สอนรายงานพาลปวดหัวตึ๊บนี่คือปัญหาใหญ่ที่ผมประสพขณะนี้ พวกแก็งค้ายาผมรู้ว่าเบื้องหลังใครบงการ แต่ตัวหลัก
ไม่เคยออกหน้าเลยสักครั้ง อาศัยลิ่วล้อเข้ามาใช้โรงแรมของผมภาพพจน์คือสิ่งสำคัญที่ผมต้องรักษาไว้ เกิดข่าวนี้แพร่
ออกไป นอกจากจะทำลายชื่อเสียงธุรกิจผมทั้งระบบแล้ว ยังจะเสียความเชื่อมั่นจากผู้ถือหุ้นอีกตะหาก
“พี่คิดว่ากลุ่มเดิมหรือป่าว?” ผมถามแกกลับ
“ไม่มีใครหรอกครับนอกจากจิ้งจอกเฒ่า แต่เราเข้าไม่ถึงตัวมันสักครั้ง ยอมโผล่หัวที่ไหน” พี่สอนพูด
ติดหงุดหงิดไม่น้อย ผมก็เครียดเรื่องนี้มานาน ผมชอบตาต่อตาฟันต่อฟัน แต่ที่ผ่านมาตัวบงการหดหัวอยู่ในกระดอง
เลยจัดการเด็ดขาดไม่ได้สักที
“ผมรับทราบ พี่กำชับคนของเราให้รอบคอบมากกว่านี้หน่อย” ไม่ลืมกำชับพี่สอน ก่อนให้แกกลับไป
พักผ่อนได้เลย พี่สอนพ้นหลังไปผมต่อสายหาไอ้รันเพื่อนรักทันที
“ว่าเหี้ยบอมย์ อย่าบอกเรื่องเมียนักเลงมึงอีกหละ จัดการไม่ได้ก็ตรอมใจเหอะ อย่าปรึกษากูเลย”
สาดรัน ผมยังไม่ทันอ้าปากพ่นมาเป็นชุด
“เฮ้ย! ไม่ใช่เมียกูไปได้สวยแล้วตอนนี้ กูโทรหามึงปัญหาเดิมที่ปรึกษามึงนั่นแหละ พวกมันเอาของ
มาปล่อยในโรงแรมกูอีกแล้วหวะ เอาไงดีหวะรันกูอยากจัดการเรื่องนี้ให้จบซักที ไม่งั้นต้องมากังวลอยู่อย่างนี้ตลอด
มึงฟันธงให้กูหน่อยดิ” ผมต้องปรึกษาไอ้รัน เมื่อก่อนมันก็วางแผนให้แล้วนะ แต่ติดตรงที่ไม่มีตัวเล่นให้ผมเนี่ยะแหละ
แผนเลยต้องพับเก็บไปก่อน
“เอางี้ มึงฟังกูนะ บลาๆๆๆ!..” ไอ้รันร่ายแผนระดับชาติมาซะยาวเหยียด
“จะดีหรือหวะ กูไม่อยากทำบอกตามตรงแรงไปหรือเปล่า?” ผมตอบมันกลับไป
“หึ แล้วแต่นะงานนี้ต้องเสี่ยงหน่อย มึงอยากปิดบัญชีก็ต้องเล่นแผนนี้แหละ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว
เป็นการพิสูจน์อีกด้วย หากมึงพลาดโอกาสนี้ไอ้โต๋กับตะเกียงก็ไม่ว่างแล้วกูจะบอกให้ พวกมันมีเวลาให้เต็มที่แค่เดือนเดียว
ขาดสองคนนี้กูก็ไม่รับประกันความปลอดภัยหวะ แต่ถ้ามันสองคนรับปากร้อยทั้งร้อยมึงหายห่วงได้เลย” ไอ้รันมันตอบมา
ผมเองไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจไอ้โต๋กับตะเกียง สองคนนั้นเซียนเหยี่ยบเมฆอยู่แล้ว แต่ที่ผมห่วงคือแผนยิงปืนนัดเดียวได้นก
สองตัวนี่แหละ กลัวอีกตัวจะไม่ตกมาตายเหมือนที่คิดกลายเป็นผมจะแย่เอาให้
“มึงแน่ใจนะ ว่าแผนมึงจะไม่กลับมาทำร้ายกูเอาหนะ” ขอย้ำมันให้แน่ใจ
“บอมย์มึงด๊อกเตอร์นะโว้ย! จะมาห่วงหน้าพะวงหลังไม่ได้ งานนี้มึงไม่ยอมออกโลงก็ไม่มีทางได้
ตัวพ่อหรอก ส่วนเรื่องที่มึงกังวล เชื่อเหอะหลังพายุฝนฟ้าย่อมใส มึงบอกพ่อกับแม่มึงให้เคลียร์ก่อนดีกว่าไม่งั้น
ได้บ้านแตกแน่นอน” ไอ้รันยืนยันหนักแน่น เอาโว้ย! เห็นทีต้องใช้แผนมันนั่นแหละ กุนซือเทพนี่หว่า? ยี่ห้อมัน
ไม่เคยพลาด ผมมั่นใจเพื่อนเต็มร้อยเอาไงเอากัน
“เอาหวะ! ลุยแบบมึงว่าแหละ พ่อกับแม่ไม่มีปัญหากูเคลียร์เอง วานมึงติดต่อไอ้โต๋กับตะเกียงให้กูที
เริ่มแผนตามที่มึงบอกตกลงตามนี้” ผมตอบรับ ก่อนมันจะหัวเราะทิ้งท้ายค่อยวางหู
กลับจากห้องสมุด พวกเด็กๆ กลับกันหมดแล้ว จอมแสบไม่ได้อยู่ข้างล่างน่าจะอยู่ห้องนอน
ผมเลยเดินขึ้นชั้นบนตรงไปห้องนอนทันที ดูเวลาปาเข้าไปเกือบสามทุ่มแล้ว
เปิดประตูเข้ามาจอมแสบคงอาบน้ำอยู่ ผมเลยไปเอนตัวเหยียดขาโซฟาเข้ามุมหน้าทีวี แหงนหน้าหลับตา
พักสมองถือโอกาสคิดแผนไอ้รันไปด้วย
นานเท่าไหร่ไม่รู้ ได้ยินเสียงจอมแสบเปิดประตู ผมยังไม่ลืมตาคอยเงื้อมหูฟังดูว่าจอมกำลังทำอะไร
รื้อเสื้อผ้ามาใส่จากนั่นก็เช็ดผมให้แห้งเงียบไปแล้ว คิดว่าจ้องหน้าผมชัวร์สัญชาติญาณมันบอกว่าผมกำลังโดนสำรวจ
จริงเสียด้วยเมื่อผมลืมตาขึ้นมา จอมแสบตาโตโดนผมจับได้ว่าเจ้าตัวนั่งจ้องผมอยู่คงนึกว่าผมหลับละมั้ง
“หึ..” ผมทำเสียงขึ้นจมูก ก่อนจะแกล้งหลับตาลงอีกครั้ง อยากรู้เจ้าตัวจะทำยังไงเวลาผมนอยด์
“อะไรเล่า” รอไม่นาน จอมโอหังเป็นฝ่ายเปิดปากพูดขึ้น น้ำเสียงไม่พอใจชัดเจน ผมเลยลืมตา
จ้องกลับก่อนจะทำเมินลุกเดินหนี ครั้งนี้จอมหยิ่งลุกขึ้นขวางผมทันที
“อย่ามาทำนิสัยแบบนี้นะ ไอ้ลุง.” สรรพนามเรียกผมแบบนี้ แสดงว่าเจ้าตัวกำลังหงุดหงิดโมโหแล้ว
“ทำอะไร พี่ทำอะไร” ผมจ้องตอบนิ่งๆ พูดเย็นชาสุดๆ
“อะ...ไอ้..ไอ้..เป็นอะไรพูดมาเลย ไม่พอใจอะไร” เอ่อเหะ! ยืนกร่างเป็นนักเลงเลยงานนี้
ขืนเล่นตัวอีกคงได้ลงหมัดลงเข่าใส่ผมแน่
“ทำไมต้องให้บอกครับ ถ้าจอมไม่รู้พี่คงไม่มีอะไรจะพูด” ผมออกน้ำเสียงน้อยใจ ก่อนจะเบี่ยงตัวหนี
ตัวแสบยึดข้อมือผมไว้ทันที
“จิ๊! ไม่ได้อะไรสักหน่อยคิดเยอะชะมัด แล้วให้ทำไงบอกมาดิต้องทำไงถึงหายเล่าหวะ” พูดมาหน้าแดงเถือก
ผมไม่ได้โกรธอะไรแค่อยากลองนอยด์ดู อยากรู้เมียจอมแสบจะแคร์ความรู้สึกผมหรือเปล่า ไหนได้เกินคาดมากมาย
น่ารักจริงวุ้ยเมียโผมมมม!!!!
“เล่นผีผ้าห่ม ถ้าจอมแพ้ให้พี่กอดตกลงไหม?” อย่าว่าผมเจ้าเล่ห์เลยนะ ขอเก็บเกี่ยวหน่อยคนมันรักนี่ครับ
“อรึ้ย! เล่นผีผ้าห่มยังไงก็แพ้ คราวนี้จอมจี๋บ้างเหอะ พี่แหละไปเป็นผีผ้าห่มเลยตกลงตามนี้” พูดเองสรุป
เรียบร้อย ผมยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูแล้ว จอมแสบเมียผมทำไมถึงทำให้รักให้หลงขนาดนี้หวะเนี่ยะ อยากจะบ้าตาย..
นี่ไม่รู้นะว่าผมไม่ได้บ้าจี้ที่เท้าสักหน่อย จี๋ให้ตายก็ไม่ชนะผมหรอก ผมต้องจี๋เอวตะหาก ส่วนน้อยนะที่คนไม่บ้าจี้ส้นเท้า
ผมคนหนึ่งแหละ ดูรูปร่างส่วนสูงผมดิเท้าผมจึงหนาเป็นพิเศษไม่งั้นแบกรับร่างกายสูงใหญ่ไซร้พิเศษได้หรือครับ เพราะงั้น
ส้นเท้าจึงไม่ใช่จุดอ่อนของผม เข้าทางผมอย่างจัง
“ก็ได้ งั้นตกลงตามนี้ ขอพี่อาบน้ำไม่เกินสิบนาที” พูดจบผมเดินยิ้มร่าเข้าห้องน้ำทันที ปล่อยจอมแสบ
หาทางเอาชนะผมตามสบาย
ใช้เวลาขัดสีฉวีวรรณอย่างใจเย็นก่อนจะออกจากห้องน้ำ ตัวแสบนั่งบนเตียง ตาจ้องทีวีมือมีผ้านวมเรียบร้อย
กะว่ายังไงก็คงจัดการผมได้แน่ละมั้ง เห็นนิ่งไม่วิตกกังวลเลยด้วยซ้ำ หึ...ให้ความมั่นใจคะแนนเต็มร้อย
ผมสวมบ๊อกเซอร์เรียบร้อยเช็ดหัวอย่างใจเย็น ดูเวลาสามทุ่มครึ่ง ได้เวลาแล้วเพราะพรุ่งนี้จอมแสบ
ต้องไปเรียน ไม่อยากดึกกลัวน้องตื่นสาย
“เอ้า! พี่พร้อมแล้วเริ่มหรือยัง” ผมหันไปถามเจ้าตัว เล่นไม่ตอบกดรีโมทปิดทีวีแล้วจ้องผมนิ่งๆ
ผมเลยทำเนียนก้าวขึ้นเตียงก่อนจะยื่นมือไปขอผ้าห่มนวมในมือจอมแสบเจ้าตัวก็ปล่อยให้ผมโดยดี ไม่รอช้าจัดการเอาผ้านวม
พันตัวก่อนจะล้มลงไปนอน ทุกอย่างดูเหมือนเต็มใจไปหน่อย ดังนั้นผมเลยต้องแสดงให้สมจริงบ้าง
“พร้อมแล้วครับ จับเวลาด้วย” พูดจบผมพยักหน้าให้จอมแสบตั้งนาฬิกาบนหัวเตียงแค่ห้านาที
เจ้าตัวก็เอื้อมมือไปกดตั้งนาฬิกา ก่อนจะลงไปยืนปลายเตียง แล้วพูดขึ้นว่า
“เริ่มนะ” ผมพยักหน้าให้ จอมแสบกดนาฬิกาจับเวลาแล้วมือเรียวทั้งสิบนิ้ว ก็จัดการเกากระหน่ำลงที่ส้นเท้าผม
ไม่ยอมขึ้นนั่งคล่อมเท้าผมเหมือนที่ผมทำ ดันลงไปยืนปลายเตียงเกาเท้าผมขมักเขม้น สายตาจ้องหน้าผมที่โผล่หัวจาก
ผ้านวมตลอดเวลา ผมเลยส่งกำลังใจให้เมียจอมแสบอย่างสมจริง
“ฮ่าๆๆๆๆๆ...กร๊ากกกก....ฮ่าๆๆๆ!!!” ขำครับผม แกล้งขำส่ายตัวบิดหนีเหมือนจะทนไม่ไหว
ได้ผล..เมียผมรีบก้าวขึ้นนั่งทับขาผมไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ระดมเกาเท้าผมใหญ่ ผมก็จัดให้หัวเราะงอหายเนียนชิบ..
“โอ้ย!...ฮ่าๆๆๆๆๆ....กร๊ากกกกๆๆๆๆ....ฮ่าๆๆๆๆ” จอมแสบเริ่มหงุดหงิดก็ผมเล่นเอาแต่หัวเราะ ไม่ยอมเอ่ยปาก
ยอมแพ้ จนเจ้าตัวต้องเร่งผมแทน
“ยอมหรือยัง พูดสิยอมแพ้” เห็นหน้าตาตั้งใจเอาชนะผมให้ได้ ยิ่งกระตุ้นต่อมขำผมเข้าไปใหญ่ งานนี้
ไม่ต้องเนียนครับ ขำท่าทางน่ารักน่าชังน่ากดของเมีย เลยขำจริงทีนี้ แต่ไม่ได้จักกะจี้หรอกนะที่น้องเกาเท้านั่นหนะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ....อร๊ากกกๆๆ..ฮ่าๆๆๆๆๆ...ไม่ยอม...พี่ไม่ยอม” ใจอยากจะยอมให้หรอกถ้าเดิมพันเป็นอย่างอื่น
แต่นี้เดิมพันมันล่อใจเกินทนเลยต้องเก็บความสงสารไว้ทีหลัง เรื่องไรผมจะพลาดกอดเมียสุดหล่อเล่าเหว้ย...
จอมแสบเริ่มหน้าดำหน้าแดงแล้ว เวลาผ่านไปผมเอาแต่หัวเราะงอหาย แต่ไม่ยอมแพ้น้องเลยยิ่งเกา
จากเกาให้ขำเริ่มออกแรงให้เจ็บแล้ว คงหมั่นไส้ผมหละ เวลาเหลือไม่ถึงนาทีเจ้าตัวโมโหสุดๆ
“โอ้ย! โอ้ยยย! เจ็บๆๆๆ...เล่นผิดกติกานี่ที่รัก ทำให้ขำไม่ได้ให้เจ็บ” เจ็บจริงครับงานนี้ นอกจากจะหยิก
จะดึงจะทุบเท้าผมแล้ว ยังจับปลายนิ้วเท้าผมบิดอีก...เจ็บจริงเหอะ ไม่ได้แกล้งหละงานนี้
“หึ...ไม่สน กติกาไม่ได้บอกนิว่าต้องจี๋อย่างเดียว แค่บอกว่าทำให้ผีผ้าห่มยอมแพ้ จิ๊!..แล้วแต่คนคิดทำดิ”
นั่นออกลูกนักเลงใส่ผมอีก ไอ้ผมตอนนี้ต้องกัดฟันทนหละครับ เจ็บก็ทนเพราะเดิมพัน เดิมพัน ท่องอยู่ในใจ
เรื่องเดิมพันอย่างเดียว เจ็บโคดๆ เล่นแรงอะเมียที่รัก และแล้วความอดทนผมก็สำเร็จ เมื่อนาฬิการ้องหมดเวลาขึ้นมา
ถอนหายใจอย่างโล่งเลยผม เหลือเวลาเยอะกว่านี้คงได้ยกมือยอมแพ้จริงๆ
“กริ๊งงงง!!!...” จอมแสบทิ้งท้ายทุบเท้าผมอีกสองปึก ก่อนจะสะบัดตูดยืนฮึดฮัดอยู่ข้างเตียง
“ทำไมทำหน้าอย่างนั่นเล่าครับ นี่พี่ทนมากมายเลยนะ จอมเล่นนอกกติกาพี่ยังไม่บ่นเลยเหอะ”
ผมดึงผ้าห่มออก ก่อนจะดึงข้อมือสุดหล่อหน้านิ่งให้ลงนั่งบนตักเจ้าตัวพยายามขืน แต่ผมแรงเยอะกว่าสุดท้ายก็ต้องล้ม
นั่งให้ผมกอดหมับ
“แม่ง..อึดเกินเหอะ” ปากแดงๆ ไม่วายบ่นอีก ผมหละอดใจไม่ไหวกับท่าทางอยากเอาชนะของเค้า
เลยกดจมูกหอมแก้มใสให้หายหมั่นเขี้ยวซะ
“ฟอดดดด!..” เจ้าตัวหดคอหนี แต่ผมกอดแน่นจัดการบดจูบปิดปากช่างบ่นนั่นทันที
“อุบ..อื้อออ!..” ต้องการประท้วง แต่ผมจ้องตาบอกว่าผมชนะ เลยเบือนหน้าหนีพร้อมพูดขึ้นว่า
“ลุกปิดไฟก่อน!..ไม่งั้นก็ไม่ต้อง..ห้ามทำเจ็บพรุ่งนี้มีเรียน ให้ตายเหอะ ชิ.!.” ผมไม่ให้เสียเวลากระโดดผลุง
ไปปิดไฟทันที ก่อนจะเปิดไฟหรี่หัวเตียงแทน ขึ้นคล่อมบดจูบอย่างนุ่มนวล ซุกไซร้พรมจูบไปทั่วคอขาว เนินอกแกร่ง
หัวนมสีชมพูละเลงลิ้นตะหวัดรัว เรียกเสียงครางทุ้มเทพบุตรหลุดมาจนได้ ผมบรรเลงเพลงรักอย่างตั้งใจ ในที่สุดอารมณ์น้อง
ก็คล้อยตามผม
มีความสุขมากมาย ตัวแน่นๆ อย่างกะเทพบุตรหน้าแดงก่ำตามอารมณ์ ที่ไต่ระดับขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นหนุ่มกระตุ้น
จนใจสั่นผมหลงเมียสุดหล่อเท่าไหร่ไม่เคยพอ คืนนี้กะเนียนเบิ้ลสองน้องจะได้ชิน สัญญาจะทะนุถนอมสุดฝีมือ
ไม่ให้น้องเจ็บ นอกจากจะรักผมมากขึ้น ขอหลบไปบรรเลงเพลงรักต่อก่อน...อูย...ซี๊ดดดดๆๆๆ???
มาต่อแล้วนะคะ ที่เหลือจิ้นเอาเอง ว่าพี่บอมย์บรรเลงยังไง
ใครจิ้นไม่ออกให้กลับไปอ่านตอนผีผ้าห่มดูแล้วกัน เชื่อว่าคง
ช่วยจิ้นได้แน่ อยากเจอโตโต๋ ตะเกียง พรต รัน ตอนหน้า
ขอเป็ดเป็นกำลังใจหน่อยนะคะ ตอนหน้าได้เจอชัวร์จัด
หนุ่มหล่อทั้งทีมรับรองจัดเต็ม แลกกับกำลังใจที่นักอ่านมีให้ตลอดมา
ติดตามกันอย่างเหนียวแน่น ฝากส่งกำลังใจคืนด้วยเช่นกัน
น้องจอมเหลืออีก 9 ตอนจบแล้วนะคะ จากนั้นก็ต่อ ‘เหยี่ยวหัวใจ’
คู่ที่นักอ่านเรียกร้องมามากมาย รัน พรต ภาคมหา’ลัย ลงต่อทันที
รักคนอ่านทุกคนจะพยายามอัพให้บ่อย มีเวลาว่างก็ปลีกวิเวกมาลงทันที
Luk.
หัวข้อ: @@โดยLuk{จอมใจนักเลง} พี่บอมย์จอมกะล่อน VS จอมภาคย์เทพบุตรหยิ่งยโส (อ่าน 804141 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก