หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ตัวแทน

[bambooiihallo]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

[bambooiihallo]

อยากลองแต่งแนวนี้มานานแล้วค่ะ ได้โอกาสเลยลองพิมพ์ดู ช่วยคอมเม้นด้วยนะคะ ขอบคุณค่า

----------

     หาดทรายสีขาวเนียนละเอียดทอดยาวสุดลูกหูลูกตาจนยากจะจินตนาการว่ามันสิ้นสุดลง ณ ที่แห่งใด  ระลอกคลื่นซัดเข้าสู่หาดทรายละเคลื่อนตัวกลับลงไปในทะเลจากนั้นก็ขึ้นมาใหม่เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ทิวสนริมหาดเอนไหวตามแรงลมทะเลที่พัดมาพร้อมกลิ่นไอทะเล และอาจเป็นเพราะหาดทรายแห่งนี้ไม่ใช่หาดสาธารณะทั่วไปจึงทำให้สามารถดำรงความงามเอาไว้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา หรือ ด้วยน้ำมือของนักท่องเที่ยว แต่ความงามเช่นนี้ก็มาพร้อมกับความเงียบเหงาและวังเวงเช่นกัน ไม่มีใครสักคนที่อยู่บนเกาะแห่งนี้ ไม่มีเลย ..
     ถัดจากแนวทิวสนริมหาดปรากฏถนนสายเล็กทอดยาวจากหาดไปจนถึงบ้านพักสีขาวหลังใหญ่หลังหนึ่ง หน้าต่างทุกบานถูกเปิดรับลมที่พัดเข้ามาจนม่านสีขาวปลิวไสว เฟอร์นิเจอร์เครื่องเรือนราคาแพงถูกจัดวางไว้อย่างเหมาะสม หรูหรา และลงตัวกับบรรยากาศ แต่ .. ไม่มีใครอยู่ที่นี่เช่นกัน
     เกาะส่วนตัวแห่งนี้ซ่อนความงามและความเงียบงันเอาไว้พร้อมๆกัน ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าของอยู่ที่ไหน รู้เพียงแค่เป็นเกาะส่วนตัวที่เจ้าของไม่ได้มาเนิ่นนานแล้ว แต่ก็ไม่มีใครกล้าก้าวเข้ามาบนเกาะแห่งนี้เช่นกัน แม้หาดทรายสรขาวจะเย้ายวนชวนฝันแค่ไหนก็ตาม
        เวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงคืนห้องใต้ดินของบ้านพักหลังใหญ่ที่มีโลงศพสีดำขนาดใหญ่ทำจากไม้หายากมีอายุกว่าร้อยปี ฝาโลงแบนสนิทสลักลายไม้กางเขนสีขาวทำจากเงินแท้ แต่แล้วฝาโลงก็ถูกเลื่อนออกด้วยมือเรียวขาวซีดของคนด้านใน ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจเล็กน้อย ไม่แยแสว่าภายในห้องจะมืดเพียงใดในเมื่อแววตาติดจะหวานเล็กน้อยสามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้ชัดเจน ผมยาวเหยียดสีบลอนเงินสะบัดเล็กน้อยตามการขยับเขยื้อนของร่างกายที่ผุดลุกขึ้นยืน ก้าวขาเพรียวออกจากโลง ขึ้นจากห้องใต้ดิน และสุดท้ายก็ทิ้งร่างนั่งลงกับโซฟาขนาดใหญ่กลางห้องรับแขก
     กิริยานั่งไขว่ห้างด้วยความเคยชินพร้อมๆกับการใช้หางตามองไปรอบบ้านๆแสดงถึงนิสัยเอาแต่ใจของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี แต่จะให้ไปเอาแต่ใจกับใครเล่าในเมื่อเขาคนนี้อยู่คนเดียวมาเนิ่นนานแล้ว นานพอๆกับภาพที่ยังคงชัดเจนในความทรงจำ ภาพของวันที่หาดทรายขาวแห่งนี้เคยมีงานเลี้ยงสังสรรค์ขึ้น มันผ่านมานานแค่ไหนกันนะ ห้าร้อย หรือ หกร้อยปี ไม่อาจจำวันเวลาที่แน่ชัด แต่ภาพนั้นยังฉายชัดไม่เปลี่ยนไป ร่างโปร่งถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจพาร่างของตนเดินออกไปที่หาดทรายสีขาว สายลมยังคงพัดมาเหมือนเก่าพร้อมอากาศที่เริ่มเย็นตัวลงช้าๆ แต่ไม่ได้มีอิทธิพลต่อคนผมยาวที่ทรุดนั่งลงบนหาดทราย เข่าสองข้างถูกโอบกอดไว้ด้วยอ้อมแขนบางๆของเจ้าตัว สายตาหวานติดแววเศร้าทอดมองไปในทะเลอันมืดมิดเบื้องหน้า
     เวลาผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าแต่ร่างที่นั่งอยู่ก็ไม่ได้มีทีท่าจะเปลี่ยนอิริยาบถแต่อย่างใด ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมตรงนั้นไม่เปลี่ยนแปลง อาจเพราะเวลาของเขาคือนิรันดร์มันจึงไม่ใช่เรื่องสำคัญเลยหากจะเสียเวลาเพียงแค่สองสามชั่วโมงนั่งมองทะเลไปเรื่อยๆ ให้สายลมได้รับรู้ว่าการอยู่คนเดียวมาเป็นร้อยๆปีมันรู้สึกเช่นไร ให้ตัวเองได้รับรู้ว่าต้องอยู่คนเดียวแบบนี้มาเป็นเวลานานเท่าใด และให้ได้คาดหวังเพียงเล็กน้อยว่าจะมีโอกาสหลุดพ้นจากเหตุการณ์นี้บ้างหรือเปล่า จนกระทั่งเกือบรุ่งสาง ดวงอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้ามารำไร ร่างโปร่งถึงลุกขึ้นจากหาดทราย ปัดเศษทรายเพียงเล็กน้อย ก้าวเท้ากลับห้องใต้ดินดังเดิม มือบางเลื่อนฝาโลงปิดอีกครั้ง ความเงียบเหงาและเดียวดายของเกาะร้างก็กลับมาอีกหน
     ร่างสูงสง่าผิวคร้ามแดดอย่างคนชอบอยู่กลางแจ้งบังคับเรือยอร์ชของตนที่เร่งความเร็วจนน่าหวาดเสียวไปมาอยู่กลางผืนน้ำ หวังเพียงแค่จะระบายอารมณ์ที่มันคุกกรุ่นอยู่ ณ ตอนนี้ เสียงสบถดังออกมาจากปากสวยได้รูปไม่ขาดสาย จนสุดท้ายน้ำมันเต็มถึงของเรือก็หมดลงเจ้าตัวถึงเพิ่งจะคิดได้ว่าตัวเองได้ขับเรือไกลออกมาจากฝั่งเพียงใด มองกลับไปในทิศที่จากมาก็ไม่เห็นวี่แววของชายฝั่งแล้ว เหลือแต่เพียงเรือที่อยู่กลางน้ำ ลอยไปมาอย่างเคว้งคว้าง แต่แล้วสายตาคมกลับมองไปเห็นเกาะเล็กๆเกาะหนึ่ง เหมือนเขาจะเห็นบ้านพักสีขาวหลังทิวต้นสน ร่างสูงตัดสินใจกระโดดลงจากเรือว่ายน้ำเข้าไปที่เกาะนั่นทันที
     และแล้วเขาก็พาร่างสูงมาเหยียบบนหาดทรายสีขาวจนได้ หาดทรายนุ่มละเอียดลออราวกับผงแป้งพร้อมกลิ่นไอทะเลที่พัดมาตามสายลมทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย และนึกขอบคุณเจ้าของเกาะที่ไม่ได้เปิดให้ทำธุรกรรมเชิงท่องเที่ยว เพราะมันอาจทำให้สภาพแวดล้อมอันสวยงามถูกทำลายลงไป ร่างสูงก้าวเท้าตรงไปที่บ้านพักสีขาว ทั้งประตูและกระจกเปิดออกทุกบานแต่กลับไม่มีใคร มีเพียงเม็ดทรายที่หล่นเกลื่อนตามพื้นเหมือนมีคนเหยียบมันและเดินผ่านไปเท่านั้นเอง เขาตัดสินใจเดินตามรอยทรายไปเรื่อยๆจนมันมาหยุดที่ทางเดินลงไปชั้นใต้ดินที่มีประตูสีดำสนิทปิดอยู่
     อะไรบางอย่างอยู่หลังประตูนี่ อะไรบางอย่างที่มีชีวิต หรือ สามารถเคลื่อนที่ได้ หรือมีใครย้ายสิ่งนี้มา ด้วยความสงสัยเขาไม่สนใจมารยาทใดๆทั้งสิ้นตัดสินใจเปิดประตูบานนั้นทันที และแล้วห้องมืดสนิทก็ปรากฏสู่สายตาเขา มีเพียงแสงแดดจากด้านนอกที่ผ่านเข้ามาเพียงเล็กน้อยให้เห็นโลงศพสีดำสนิทตั้งอยู่โดดเดี่ยวกลางห้องใต้ดินขนาดเล็ก คิ้วโก่งดั่งคันศรขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย ร่างไร้วิญญาณของใครกันที่ถูกทอดทิ้งให้อยู่โดดเดี่ยว ณ ที่อันแสนสงบแห่งนี้ ใครกันที่ถูกทอดทิ้งให้อยู่กับความงามของเกาะแห่งนี้เพียงลำพัง ใครกันที่ไม่มีใครสนใจขนาดทอดทิ้งไว้ท่ามกลางความวังเวงแต่เพียงผู้เดียว ร่างสูงทรุดนั่งลงข้างๆโลงศพสีดำสนิทนั่น ยกมือขึ้นประสานกันไว้ที่หน้าอกพร้อมเอื้อนเอ่ยบทสวดของศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิคออกมา
     แต่แล้วฝาโลงที่ควรจะปิดสนิทกับค่อยๆเลื่อนออก อารมณ์ตกใจทำให้ร่างสูงนั่งนิ่งแข็งข้างอยู่อย่างนั้นจวบจนร่างโปร่งผมบรอนยาวสนิทค่อยๆลุกขึ้นมา สายตาหวานปะทะกับสายตาคมแน่นิ่งราวกับอยู่ในมนตร์สะกดของกันและกัน
     แววตาหวานฉายแววประหลาดใจที่มีพบเห็นมนุษย์ที่เขาไม่เคยเห็นมากว่า 500 ปี
     แววตาคมฉายแววประหลาดใจที่ผู้ชายสวยขนาดนี้กลับเลือกนอนอยู่ในโลงมืดสนิทไม่ออกไปรับแสงเดือนแสงตะวัน
     “ท่านเป็นใครกัน เหตุใดจึงมาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ได้” เสียงหวานนุ่มไพเราะเท่าที่ชีวิตนี้เขาเคยได้ยินมาถูกเอื้อนเอ่ยเนิบนาบจากคนตรงหน้า
     “ผมแค่แล่นเรือผ่านมาครับ แต่น้ำมันหมดเลยคิดว่าจะมาขอความช่วยเหลือที่เกาะนี้ เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณจะช่วยผมได้หรือเปล่า” การพูดจาที่ต่างออกไป อาจจะด้วยระยะเวลาที่ต่างกันมาเนิ่นนานแล้วสร้างความลำบากใจให้กับคนในโลงเล็กน้อย แต่ตามมารยาทที่เคยได้รับการสั่งสอนมาและฝังอยู่ในนิสัยส่วนตัวกว่าห้าร้อยปี ทำให้เขาเลือกที่จะยิ้มบางเบา
     “เราคงช่วยอะไรไม่ได้ ที่นี่ไม่เคยมีอะไรมานานแล้ว”
     “เอ๋ ? เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ไม่ทราบว่าจะเป็นการรบกวนมั้ยถ้าจะขออยู่ที่นี่สักสองสามวันจนกว่าจะหาทางแก้ปัญหานี้ได้” แม้คำพูดของคนตรงหน้าจะฟังดูแปลก แต่ร่างสูงก็ไม่คิดจะซักไซ้ให้เสียมารยาท
     “ได้ แต่เราไม่รู้ว่าห้องพักป่านนี้ฝุ่นจะขึ้นไปถึงไหนแล้ว เราไม่ได้ขึ้นไปชั้นสองมานานมากแล้ว” คำพูดหลายประโยคที่ย้ำถึงคำว่า ‘นาน’ ทำให้รู้สึกชวนสงสัยอยู่ไม่น้อย กอปรกับการเลือกที่นอนที่แปลกกว่าคนอื่นของคนๆนี้ทำให้เขารู้สึกขนลุกเล็กน้อยกลัวว่าตำนานที่เคยได้ยินเมื่อสมัยเด็กอาจจะมีจริง
     “เอ่อ ผมขอแค่ที่นอนก็พอใจแล้วครับ”
     “เราในฐานะเจ้าบ้านคงต้องพาท่านไปสินะ” ร่างโปร่งลุกขึ้นจากโลง เดินนำร่างสูงขึ้นมาจากห้องใต้ดิน ก้าวขึ้นบันไดต่อไปยังชั้นสองของบ้าน ห้องทุกห้องถูกปิดประตูไว้ทั้งหมด ฝุ่นหนาทึบเกาะอยู่ทั่วทุกแห่งของบริเวณชั้นสอง จนร่างสูงเผลอจามออกมาหนักๆ
     “เราคงเป็นเจ้าบ้านที่ไม่ดีนัก ขอโทษที่ฝุ่นหนาขนาดนี้อาจด้วยเพราะบ้านหลังนี้ไม่มีแขกมาเนิ่นนาน จนเรานึกว่าจะไม่มีอีกต่อไปแล้ว”
     “เอ่อ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมช่วยทำความสะอาด”
     หลังจากนั้นชายหนุ่มร่างสูงก็รับหน้าที่หาบน้ำทะเลขึ้นมาเพื่อทำความสะอาดบ้าน เพราะบ้านหลังนี้ไม่มีน้ำปะปา และเจ้าบ้านก็ไม่รู้จักมันเช่นกัน เวลาเลยผ่านไปจนถึงช่วงค่ำการทำความสะอาดก็เสร็จสิ้นลง บ้านที่เต็มไปด้วยความวังเวงกลับดูสะอาดสะอ้านขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง และเริ่มดูมีชีวิตชีวาด้วยเสียงซักถามเรื่องราวมากมายจนคนผมยาวที่มีต่อร่างสูง
     “เครื่องบินเดี๋ยวนี้นั่งอ้อมโลกได้ภายใน 24 ชั่วโมงแล้วนะ”
     “มันช่างแปลกอะไรแบบนี้ เรานึกว่ายังมีเพียงรถม้าเฉกเช่นเดิม” วาจาแปลกประหลาดพร้อมกับเรื่องราวที่แลกเปลี่ยนกันทำให้ร่างสูงรู้สึกว่ารางบางตรงหน้ามาจากสมัยก่อนของอังกฤษโบราณ
     “คุณเป็นคนที่ไหนหรอครับ ทำไมถึงมาอยู่เกาะกลางทะเลแคริบเบียนแบบนี้” คำถามพื้นฐานทั่วไปกลับทำร่างบางชะงักงัน แววตาหวานสดใสถูกแทนที่ด้วยรอยหมองเศร้าจนคนถามรู้สึกผิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
     “เราเคยอยู่ ณ ที่แห่งหนึ่งในเอดินบะระ แต่นั่นมันก็เนิ่นนานมาแล้ว นานจนเราเกือบจำมันไม่ได้แล้ว”
     “แล้วทำไมคุณถึงเลือกที่จะมาอยู่ที่นี่”
     “เราไม่เคยต้องการมาอยู่ที่นี่ เราอยากออกไปจากที่แห่งนี้แล้ว เราอยู่คนเดียวมาเนิ่นนานเต็มที แต่ด้วยพันธะสัญญาเราจะไปจากที่นี่ไม่ได้”
     “พันธะสัญญาอะไรถึงพันธนาการคุณไว้ได้นานขนาดนี้” คิ้วโก่งขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยอีกครั้ง แต่คำตอบที่ได้รับคราวนี้กลับมาพร้อมรอยยิ้มบางเบา
     “พันธะสัญญามอบวิญญาณให้กับเผ่าพันธุ์อมตะไงเล่า”
     “คุณจะบอกว่าคุณไม่ใช่คน”
     “ครั้งหนึ่งเราเคยเป็น แต่ตอนนี้ไม่ใช่ กลัวเราหรือไม่ผู้มาเยือน”
     “คุณไม่ได้ทำร้ายผมเหตุใดต้องกลัว” ร่างโปร่งบางยิ้มเบาบางอีกครั้ง แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ เสียงหัวเราะราวกับระฆังแก้วก้องกังวาลจนร่างสูงรู้สึกเคลิบเคลิ้ม
     อยากเห็นร่างตรงหน้ามีความสุขมากกว่านี้
    ไม่อยากให้ถูกทิ้งอยู่เพียงลำพังแบบนี้
     ไม่อยากให้แววตาหวานฉายแววเศร้าแบนี้อีก
     “ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณมั้ย” การตัดสินใจของเขานำพามาซึ่งรอยยิ้มกว้างของร่างบาง
     “ท่านพูดจริงหรือ มิได้หลอกเราใช่มั้ย”
     “ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่ ไม่ปล่อยให้คุณต้องอยู่คนเดียวอีกต่อไป” ร่างโปร่งบางจับมือของคนร่างสูงพร้อมๆกับจับจูงให้เดินตามไปที่ห้องใต้ดิน ไป ณ ที่ๆโลงศพสีดำวางอยู่ มือบางก้มลงหยิบแหวนสีดำจากโลงออกมายื่นให้กับร่างสูง
     “เราให้ท่าน มันเป็นสัญลักษณ์แห่งเรา” ร่างสูงตัดสินใจใส่แหวนลงที่นิ้วก้อยของตนเองทันที หน้าแปลกที่มันกลับพอดีราวกับทำมาเพื่อเขา แต่แล้วความรู้สึกร้อนผ่าวทั่วร่างกายก็ประดังเข้ามาราวกับอยู่ท่ามกลางกลองเพลิง สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือร่างโปร่งบางยิ้มให้เขาอย่างเศร้าสร้อยพร้อมผลักเขาลงในโรงศพสีดำ จากนั้นฝาโลงก็ถูกปิดลง


     “การที่เราจะเป็นอิสระจากที่นี่ได้ คือต้องหาใครมาแทน และท่านเป็นผู้เลือกเอง เราหาได้บังคับท่านแต่อย่างใด ท่านเลือกจะใส่แหวนวงนั้นเอง เลือกที่จะถูกจองจำวิญญาณแทนเราเอง”



End

[♠♥♦♣]

สงสารร่างสูงจริงๆ โดนร่างบางทำกันด๊าย
555 คาดว่าอยู่มานานจนลืมชื่อตัวเองไปแล้ว
แอบสงสัยว่าถ้าร่างบางเกิดขี้เหร่ เตี้ยอ้วนดำตัวเหม็นหน้าเป็นฝ้าสิวเขรอะหัวล้าน
ไม่มีใครอยากอยู่เป็นเพื่อน ไม่ต้องอยู่อย่างนั้นไปชั่วกัปชั่วกัลป์เลยเหรอ
โชคดีจริงๆ ที่ร่างบางหน้าตาดี อิอิ

[คนของเธอ]

อุ้ย หลอนแฮะ คุณเจ้าของบ้าน เห็นหวานๆ แต่  

[donutnoi]

เศร้านะ ได้อารมณ์หม่นๆ เหงาๆ น่าสงสารนะอยู่คนเดียวมาตลอด สงสารทั้งคนเก่าและคนใหม่ที่มารับพันธะสัญญาต่อไป  

 

[yingza2010]

จิ้มๆๆ

คนเขียนก๊าบ

.......

จะจบแบบนี้จริงๆเย๋อ

[bambooiihallo]

จิ้มๆๆ

คนเขียนก๊าบ

.......

จะจบแบบนี้จริงๆเย๋อ

จริงค่ะ มั่นใจมากว่าจบแบบลงตัวแล้ว 5555 (ประเด็นคืออยากให้ออกแนวเชือดนิ่มๆ)

[dezzetoeiiz]

 

ป้าดดด ... ดันกลายเป็นงั้นไป กำลังนึกว่าเป็นแบบแฟนตาซีอยู่เลยเชียว
จะว่าเป็นโชคร้ายของพ่อคุณที่ไปเจอเกาะนี้ดีมั๊ยเนี่ย อาเมน

 

[e_new]

 
ห๊าา า  า  า ~~~~~~~~
จบงี้เลย อ่า เศร้าจัง -^-
เป็นตัวแทนไปซะงั้นอ่า
แล้วๆจะมีตอนพิเศษมั้ยเนี่ย ย
จบโดย....-^- อาเมน น
 

จิ้มๆคนแต่ง
 

[yayee2]

อืม..ตอนแรกก็คิดว่าต้องเป็นรักข้ามภพ ที่ไหนได้ เป็นตัวตายตัวแทนซะงั้น

[NY_JK]

 :pig4:ตัวตายตัวแทนนี่เอง ถ้าเป็นแนวนี้จบแบบนี้ก็ลงตัวแล้วนะ
ถึงเราจะไม่อยากให้จบแบบนี้ แต่ในเมื่อมันเป็นแนวตัวตายตัวแทน
จบแบบนี้ก็ลงตัวแล้วล่ะ

[๛ナーリバス๛]

กรรม!!!!!!!!!!!!!!!!

เจ็บแฮะ .... เหมือนถูกแทงข้างหลังเลย....

หวังดีอยากอยู่เป็นเพื่อน แต่กลับถูกหักหลัง โฮๆๆๆ

[nomo9]

โอ๊ะ หักมุกอ่ะ แอบสงสารคนใหม่อ่ะ >_<

[reborn23]

ชั่งเป็นตัวตายตัวแทนที่ไม่รู้อะไรเลย
 

[chaoyui]

หักมุม

มากกกกกกกกก

[bambooiihallo]

ห๊าา า  า  า ~~~~~~~~
จบงี้เลย อ่า เศร้าจัง -^-
เป็นตัวแทนไปซะงั้นอ่า
แล้วๆจะมีตอนพิเศษมั้ยเนี่ย ย
จบโดย....-^- อาเมน น
 

จิ้มๆคนแต่ง
 

55 ไม่มีตอนพิเศษค่า จบแค่นี้เลย

[YELLOWSTAR]

แล้วนายเอกเคยโดนใครสวมแหวนให้หละ??
คุณพระเอกมาอยู่แทนแล้ว แล้วต่อไปนายเอกจะต้องไปไหน ทำอะไรต่อไป หรือว่าไปเกิดในชาติภพหน้าได้แล้ว?

[BAKA]

แย่ละ แล้วอย่างนี้มะไหร่จะมีคนหลงมาเป็นตัวแทนอีกเนี่ย...

[bambooiihallo]

แล้วนายเอกเคยโดนใครสวมแหวนให้หละ??
คุณพระเอกมาอยู่แทนแล้ว แล้วต่อไปนายเอกจะต้องไปไหน ทำอะไรต่อไป หรือว่าไปเกิดในชาติภพหน้าได้แล้ว?

เป็นส่วนที่ทิ้งไว้ให้จินตนาการต่อกันตามสะดวกค่ะ อิอิ

[roseen]

 

[kun]

ตัวแทนจริงๆๆ
งี้คนมาใหม่ก่ต้องเหงาต่อไป

[fannan]

งะเลยกลายเป็นต้องมาอยู่แทนเลยน่าสงสารอ่ะ

[minimonmon]

  อิชั้นคิดว่ามันจะมีบทหวาน ๆ โอ้อะไรนี่ o22เป็นตัวแทนจริง ๆ

[fahsai]

ตอนแรกก็สงสัย ตัวแทนไรว๊า 
แต่พออ่านจบ ถึงบางอ้อ  มันเป็นอย่างงี้นี้เอง

แอบสงสารพ่อตัวแทนจริงๆ  ๕๕๕๕

[MimicClub]

    ตอนจบ ขำท้องเเข็งเลยอ่ะ   นึกว่าจะจบแบบ......    ขำชัก
+ ไปกับความฮา

[TanyaPuech]

 


ทั้งหลอน ทั้งขำ ทั้งฮา ทั้งสงสาร  บอกอารมณ์ไม่ถูกจิงๆ

[Verxus]

โอ้วว นายเอกเรื่องนี้ มาเนิบๆแต่ร้ายกาจแนบเนียน 
สงสารพระเอกจริงจัง 555+

[bambooiihallo]

 :กอด1:Thx for all comment ka

[hikikomori]

โอ้ยย  เจ็บแบบลึกๆนิ่มๆเนียนๆ 555
สงสารคุณพระเอกจริงจริ้ง อุตส่าห์หวังดี

[pare_140]