[Part: Akira]
บิวต์เป็นลมครับ คนหันมามองเพียบเลย แล้วเจอรุ่นน้องที่โรงเรียนเดินเข้ามาหาผม เอ่อ... ตอนนี้ขอผมรายงานสถานการณ์เองนะครับ อาคิระ รายงาน อย่างกับสำนักข่าวไทยเลยครับผม
"พี่อากิคะ พี่บิวต์เป็นอะไรหรอเปล่าคะ"
น้อง พี่ไม่ได้ชื่ออากิคะ ชื่ออาคิระ เพื่อนเรียกไอ้เชี่ยกิ อากิ และก็กิ สรุปผมกวนตีนเองครับ น้องเค้ามากับคุณแม่เค้าครับ แม่น้องเค้าดูไม่ค่อยไว้ใจผมที่ลูกสาวเข้ามาทัก แต่ช่วยมองมาที่อ้อมกอดผม ผมกำลังกอดคนรักของผมอยู่หน่อยจะได้มั้ยครับ เอิ่ม... ผมว่าผมเสี่ยวมากๆเลยนะครับ
"คือบิวต์เป็นลมครับ"
ผมบอกน้องเค้าไป น้องเค้าทำตาโต คือว่าน้องจะเว่อร์วีว่าไปไหนครับ คือผมอินกับมาดามมดอ่าครับ ฮ่าๆ กะเอาฮาอย่างเดียวเลยใช่มั้ยเนี่ย แล้วทีนี้คุณแม่น้องเค้าบอกกับผมว่า
"น้าว่าพาไปโรงพยาบาลเถอะจ้ะ เดี๋ยวน้าพาไปส่ง"
ผมก็โอเคตกลงไป พอคุณน้าส่งผมกับบิวต์ที่โรงพยาบาล คุณน้าก็ขอตัวกลับก่อน บิวต์ก็ถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ผมโทรหาพี่สาวผม
"บอกพี่โบ๊ทด้วย บิวต์อยู่โรงพยาบาล"
พี่สาวผมตกใจมาก จึงรีบบอกพี่โบ๊ททันทีผมบอกชื่อโรงพยาบาลไป ประมาณสิบห้านาทีพี่โบ๊ทกับพี่สาวผมก็มาถึง
"กิทำไมบิวต์ถึง..."
พี่โบ๊ทถามผม ผมกลัวโดนกระทืบมากครับ ชิ่งตอบก่อนที่พี่โบ๊ทจะพูดจบ
"คือบิวต์เป็นมาตั้งแต่กลางวันแล้วครับคือ ตอนกลางวันบิวต์แค่วูบ แล้วก็อาเจียน มึนหัวมาก หลังจากนั้นบิวต์ก็โอเคขึ้นมาก พอมาเดินเล่นด้วยกันก็โอเคอยู่ครับ พอบิวต์จะเข้าไปซื้อน้ำหอม บิวต์บอกว่าน้ำหอมเหม็นมาก ดมแล้วมึนหัว แล้วบิวต์ก็เป็นอย่างที่เห็นครับ"
พี่โบ๊ทมองหน้าพี่สาวผมก่อนพูดว่า
"คุณคิดเหมือนผมใช่มั้ย"
พี่สาวผมพยักหน้าเบาๆ เข้าใจกันสองคน แต่ผมไม่เข้าใจ ไม่นานคุณหมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน โชคดีมากที่เป็นเพื่อนพี่โบ๊ท พี่หมอครับเป็นพิธีกรงานแต่ง
"โบ๊ท คือมีสองเรื่องจะบอกมึงครับเพื่อน"
เป็นหมอที่ เห้อ....
"เออเร็วๆ"
พี่โบ๊ทเร่ง
"บิวต์ไม่เป็นอะไรมากแค่อาการอ่อนเพลียนอนโรงพยาบาลสักคืนสองคืนก็หน้าจะโอเคขึ้น"
โล่งไปแล้วเรื่องนึง
"แล้วเรื่องที่สองอ่าครับ"
ผมถามเองครับอันนี้ พี่หมอมองหน้าผม แล้วหันไปพยักหน้ากับพี่โบ๊ท พี่โบ๊ทตกใจมากถึงกับร้องออกมา คือกูไม่เข้าใจครับ
"หมายความว่ายังไงครับ"
พี่หมอตบไหล่ผมเบาๆ
"บิวต์ท้องได้เดือนกว่าแล้ว"
ช็อคเลยกู แม่เจ้า ผมนับนิ้วดู แม่งติดตั้งแต่ครั้งแรกเลยนี่หว่า
"เดือนกว่า แต่กิกับบิวต์พึ่งจะสองอาทิตย์เองนะ"
พี่โบ๊ทพูด ผมหันไปยกมือไหว้พี่โบ๊ท
"ผมขอโทษครับพี่ ครั้งแรกที่ผมปล่อยในบิวต์เมื่อเดือนที่แล้วหลังสอบเสร็จครับ ผมขอโทษครับพี่ ผมจะรับผิดชอบบิวต์ครับพี่"
ผมบอกกับพี่โบ๊ท พี่โบ๊ทตบไหล่ผมเบาๆ
"ทุกคนเตรียมใจกันไว้หมดแล้ว เดี๋ยวพี่โทรบอกพ่อกับแม่ก่อนแล้ว แต่เราต้องเป็นคนบอกกับทุกคนเรื่องนี้เองโอเคมั้ย"
ผมพยักหน้าเบาๆ บิวต์ถูกย้ายไปอยู่ห้องพิเศษหมอเจ้าของไข้ก็คือพี่หมอ ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง ผมก็หันไปมองของพี่บิ๊ก พี่บอส และคุณลุง คุณป้า
"ทำไมบิวต์ถึงถูกหามส่งโรงพยาบาลแบบนี้"
คุณป้าเอ่ยถาม พร้อมนั่งลงที่โซฟาข้างเตียงกับคุณลุง ผมหันไปมองพี่โบ๊ท พี่โบ๊ทพยักหน้าให้ผม ผมค่อยๆเดินไปแล้วคุกเข่าตรงหน้าคุณลุงคุณป้า ก่อนก้มลงกราบ ผมเงยหน้าขึ้นแต่มือยังพนมอยู่
"คุณลุง คุณป้าครับ ผมต้องกราบขอโทษด้วย พี่หมอบอกว่า บิวต์ท้องได้เดือนกว่าแล้วครับ ผมผิดเองที่ไม่รู้จักป้องกันให้ดี ผมจะรับผิดชอบบิวต์ครับ"
ผมมองคุณลุงคนป้า แต่ในสถานการณ์ตรึงเครียด แต่มีสองคนที่ไม่เครียดคือ...
"ฮ่าๆ ไอ้บิ๊ก แสนหนึงห้ามลืมๆ หวานกูละ"
พี่บอสกับพี่บิ๊กครับ
"อะไรๆ พี่บอสบอกว่ากิจะไม่รับผิดชอบด้วย แต่นี่มันรับผิดชอบ ก็เท่ากับว่า ลดเหลือครึ่งนึ่ง ว๊ากกก"
เอิ่ม... ไม่รู้จะพูดยังไงดีก็ได้แต่สงสารบิวต์พี่ชายชอบเอามาเป็นตัวพนัน คุณป้าเข้ามากอดผมไว้ อึ้งครับ
"ขอบคุณนะลูกที่ทำให้คนแก่อย่างแม่ได้อุ้มหลานสักที ขอบคุณนะลูก"
ผมกอดคุณป้ากลับ
"เอาละๆ เรื่องก็มาไกลจนไม่มีทางกลับไปแก้ได้ เอาแบบนี้เดี๋ยวกลับไปบอกพ่อกับแม่แล้วให้พ่อกับแม่เรามาคุยกับลุง โอ๊ยลมจะจับ สองอาทิตย์ก่อนแต่งงานลูกชายคนโต
เดี๋ยวจะต้องแต่งงานลูกชายคนเล็กอีก จะต้องจัดแบบคริสต์อีกมั้ย"
คุณลุงก็พูด คุณป้าก็แอบกระซิบผมว่า ไม่ต้องฟัง ฮ่าๆ ครอบครัวนี้สุขสันต์ดีครับ
"บิวต์"
เสียงพี่โบ๊ท ผมรีบพุ่งไปหาบิวต์เลยครับ
"อยู่กันครบเลยครับ แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
ตื่นมาก็ถามเลยนะ
"แม่ของรุ่นน้องในโรงเรียนเราเป็นคนพามาส่ง"
บิวต์พยักหน้า
"หมอบอกว่าผมเป็นอะไรอ่า"
นั่นไง คราวนี้ต่างคนต่างมองหน้า คุณลุงเค้าพูกคนแรกเลยว่า
"พ่อเป็นคนนอก พ่อไม่ขอพูดดีกว่า"
ผมหันมองทุกคนเลยครับ
"ไม่ต้องเกี่ยงกัน กิบอกบิวต์มา"
ผมจับมือบิวต์เบาๆก่อนพูดอย่างช้าๆว่า
"คือ..."
ผมยังไม่ทันพูดก็มีเสียงนึงขัดขึ้นมาว่า
"โอ้โหโรงพยาบาลนี้ดีเนาะของกินเต็มตู้เลย"
เสียงของพี่บิ๊กครับ บิวต์เริ่มเครียด
"พี่บิ๊กจะกินอะไรก็กิน ไม่ต้องแหกปาก กิพูดมาอย่ามัวแต่คือคือคือไม่ชอบลุ้น"
บิวต์อารมณ์เสียแล้วครับ ถ้าผมบอกไปบิวต์จะถีบผมหรือเปล่า
"บิวต์ท้องได้เดือนกว่าแล้ว"
มีใครจะถามอีกมั้ยจะได้บอกที่เดียวครับ
"อ่อก็แค่เนี่ยแหละ"
อ้าวทำไมบิวต์ไม่ตกใจเลยล่ะ
"มองอะไรกันเนี่ย"
บิวต์ถาม
"ก็บิวต์ไม่ตกใจหน่อยหรอ"
ผมบอกบิวต์ บิวต์ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนยิ้มบลางๆให้ผม
"มีเจ้าตัวเล็กสักคนในนี้ก็ดี บิวต์อยากมีลูกมากนานแล้วอยากแต่งตัวให้ลูก อยากซื้อโน่นซื้อนี่ให้ลูก"
ผมยิ้มกลับไปให้บิวต์ก่อนลูบผมบิวต์เบาๆ
"เออ...พ่อ แล้วถ้านักข่าวรู้อ่า"
พี่บิ๊กถามคุณลุง ผมก็คิดว่า...นั่นสิ
"กลัวทำไม ก็ท้องจริงใครจะว่ายังสนใจทำไม ชีวิตผมไม่ใช่ชีวิตพวกเค้าไม่จำเป็นที่จะต้องแคร์"
แฟนผมแรงตลอดเลยคร๊าบ
"พวกพี่และพ่อแม่กลับไปกันได้แล้วครับ พอดีอยากอยู่ตามประสาพ่อแม่ลูก"
ผมดีใจที่บิวต์ไม่เครียด ผมว่าให้บิวต์เล่าต่อเถอะผมเล่าไม่เก่ง
[Part: beaut]
อ๊ากกกกกก ผมท้อง ผมท้อง มีลูกแล้วจ้าๆ ลูกหนูจ๋ารีบโตไวๆนะหม่าม๊าอยากเจอหนูแล้วนะลูก ผมลูบท้องเบาๆ
"บิวต์นอนเถอะ พี่โบ๊ทจะอยู่เฝ้าก่อนเดี๋ยวกิกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้ามานอนเป็นเพื่อน"
แล้วอากิก็เดินออกไป ไม่ถามผมสักคำ - - เจริญมากๆ ผมก็ถ่ายรูปผมแล้วอัพทวิตว่าผมอยู่โรงพยาบาลไม่ต้องเป็นห่วง ผมนั่งลูบท้องตัวเอง แล้วก็ยิ้มไปยิ้มมา
"บิวต์เรื่องเรียนเราละจะเอายังไง"
พี่โบ๊ทถามผม รู้มั้ยผมตอบไปว่ายังไง
"ผมไม่ยอมลาออกเด็ดขาด"
พี่โบ๊ทพยักหน้าเบาๆ
"ผมเรียนจนกว่าจะคลอด ผมไม่อายหรอกถ้ามันทำให้ลูกผมได้เกิดออกมา บนโลกใบนี้แบบไม่ต้องหลบต้องซ่อน"
ผมเริ่มปวดหัวอีกแล้วครับ นอนดีกว่า พอค่อยหลับตาลงไปช้าๆ
"เฮลโล้ววววมายเฟรน อาร์ยูเอโค"
ไอ้ตังทอน มึงตลอดเลย แสรด~!!! กูจะนอนก็ไม่ได้นอน มากันหมดเลยเดอะแก๊งผม
"หมอบอกว่าเป็นไรว่ะบิวต์"
ฟลุ๊คถามผมก็ยิ้มๆไป
"ยิ้มเหี้ยไรกูอยากรู้ว่าหมอบอกว่ามึงเป็นอะไร"
อันนี้บีฟอร์ว่าผม ผมยิ้มอีกทีก่อนตอบว่า
"หมอบอกว่ากูแดกเด็กเข้าไปคน"
พวกมันสามคนทำตาโต
"โกหกกูป่ะเนี่ย"
ฮ่าๆ มันไม่เชื่อครับ
"จริง เดือนกว่าแล้ว ถามพี่โบ๊ทดูดิ"
พี่โบ๊ทพยักหน้าเบาๆ ไอ้ฟลุ๊คเริ่มทำหน้าเครียด
"พ่อแม่มึงรู้มั้ย"
ผมพยักหน้า
"อากิเป็นคนบอกพ่อกับแม่เองไม่ต้องห่วง"
พี่โบ๊ทบอกเดอะแก๊ง พวกทันก็ถอนหายใจเบาๆ
"กูว่าแล้วไง เพราะตอนเดินเข้ามาพยาบาลแม่งพูดกันให้แซดเลยว่ามึงท้อง ตอนแรกพวกกูก็ไม่อะไรหรอก"
บีฟอร์พูดกับผม อื้อ เดี๋ยวก็เข้าหูนักข่าวอีก เฮ้อ
"หิวอ่า"
ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว
"เชื่อเหอะ เดี๋ยวผัวมึงก็ซื้อมาให้ รู้ใจกันจะตายห่า"
ตังทอนเริ่มแพล่มอีกแล้ว ผมก็นอนรออากิอ่า แหย่อากิเล่นดีกว่า
+ bibrikbibeaut @koizumiakira ป๊ะป๊า หม่าม๊ารออยู่น้า ซื้อขนมมาให้หม่าม๊าเยอะๆน้า+
ผมก็นั่งขำๆ ยิ้มๆ แล้วก็มีคนเม้นชั่นมาหาแซวอย่างนั้นแซวอย่างนี้ ฮ่าๆ ไม่ไหวจะฮา ไม่นานกิก็มา ของเกินเต็มไม้เต็มมือเลย
"กินๆ"
ผมก็เข้าโหมดอ้อน อากินั่งบนเตียงคนไข้ก็เลี่ยนที่ตั้งอาหารมาแกะขนมให้ มีแต่ของโปรดผมเลยทั้งนั้น
"บิวต์ทวิตหากิเมื่อไหร่อ่า"
อ้าวไม่เห็นอ่า แล้วซื้อมาให้ โหย... แบบนี้รักตายเลย
"มึงดูดิ กิแม่งไม่เห็นทวิตที่บิวต์บอกแต่ซื้อมาให้ของโปรดบิวต์ทั้งนั้น ทำไมแฟนกูไม่เป็นแบบนี้"
ตังทอนบ่น กิปากล่องป็อกกี้ใส่หัวตังทอนก่อนพูดว่า
"กูเจ๋งกว่าแฟนมึงเยอะ"
หลงตัวเองจริงๆแฟนกู เห้อ... ผมก็กินไปเรื่อยอ่าครับ พี่โบ๊ทก็แซวนั่นแซวนี่
"คุณเนะมีน้องสักคนสิครับผมอยากเลี้ยงหลาน"
บอกหันไปแซวคุณเนะ คุณเนะก็เขินครับพี่โบ๊ทก็หยิกแก้มผม
"พี่คงได้เลี้ยงหลานก่อนละมั้ง ดูแลตัวเองด้วย กิดูแลบิวต์ด้วยห้ามให้บิวต์ขับรถเองเด็ดขาด"
ไรว่ะ เซ็งเลย แต่ก็ดีครับ ที่ให้อากิขับรถให้ผม เพราะอากิจะได้อยู่ในสายตาตลอดเวลา ผมก็ยิ้มๆ แล้วก็กินต่อ
"กินน้อยๆหน่อย เดี๋ยวหมดแล้วจะไม่มีอะไรกิน"
ผมกอดพี่โบ๊ทไว้
"พรุ่งนี้มาหาผมด้วยน้า มากันทุกคนเลยนะ"
พี่โบ๊ทหอมแก้มผม ผมก็หอมกลับ ผมมองอากิอยากให้อากิหึงแต่อากิไม่หึงเลยเซ็ง พี่โบ๊ทกลับไปก็เหลือแต่พวกเพื่อนผมไว้
"กิ~"
จุ๊บ
ผมยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บแก้มอากิเบาๆ อากิหอมแก้มผมฟอดใหญ่ แล้วดึงผมเข้าไปกอด
"กิรักบิวต์นะ"
"บิวต์ก็รักกินะ"
เวลาคนบอกรักกันมักจะมีคนอิจฉา
"เกรงใจคนไม่มีเมียดิ"
ฟลุ๊คบ่น
“นั่นดิ เกรงใจคนผัวไม่รักบ้างเหอะ”
ตังทอนบ่น ฟลุ๊คตบหัวตังทอนดังป๊าบ บีฟอร์หันไปด่า
“มึงเอาแต่ใจแบบนี้ กูเป็นพี่ดี้กูก็ไม่เอามึงหรอก กลับกันได้แล้ว ผัวเมียเค้าจะปั๊มลูปแฝดต่อ เร็วออกเร็วๆ”
กวนตีนมากๆไอ้บีฟอร์ เพื่อนผมแม่งแพล่มเก่งทุกคนเลยนะรู้สึกผมโบกมือไล่ พอพวกนั้นออกไปอากิก็ไปอาบน้ำ พอออกมาก็ให้ผมกินนม อ๊ากกกก แฟนผมน่ารักจริงๆ อากิมานั่งข้างเตียงแล้วจับมือไว้ เพื่อผมรอให้ผมหลับก่อน แล้วค่อยลุกไปนอนที่โซฟา คืนนี้ราตรีสวัสดิ์ครับ
ตอนเช้าผมตื่นก่อนอากิ พี่หมอเข้ามาตรวจผม เจาะเลือด วัดความดัน อากิยังไม่ตื่น
"ไม่ปลุกแฟนเราหน่อยหรอ"
ผมส่ายหัวเบาๆ ก่อนบอกว่า
"ผมอยากให้เค้านอนเต็มที่ครับ"
พี่หมอก็หันไปมอง
"เค้าดูรักบิวต์มากเลยนะ"
ผมยิ้มเบาๆแบบเขินๆ
"พี่หมอ ผมขออาหารสองชุดนะครับ"
รักแฟนก็งี้แหละครับ พี่หมอพยักหน้าตอบตกลง ผมก็เปิดทีวีดูการ์ตูน นอนขำอยู่คนเดียว มันฮาครับ ผมลุกไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน แล้วกลับมาที่เตียงอากิก็ยังไม่ตื่น ผมนั่งดูต่อเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆมันก็มีข่าวบันเทิง
"ควงออกนอกหน้าแล้วนะคะน้องไลท์น้องผึ้ง"
ดูหน่อยดีกว่า
"แต่นึกไปก็สงสารน้องบิวต์นะตอนนั้น"
ขอบคุณที่เห็นใจ กูหลุดออกมาได้ก็ดีใจมาก
"แหม... น้องบิวต์กับแฟนก็หว๊านหวานนะคะ"
เสือกเรื่องกูอีกนะเนี่ย
"ต้องดูรูปน
เป็นรูปผมกับอากิตอนยังไม่คบกัน ที่ไอ้ตังทอนถ่ายอ่าครับ จำได้มั้ยแล้วเป็นรูปหวานๆตอนกิอยู่กับผม
"ครบครัวนี้ดองกันแล้วนะคะลูกสาวคนโตกับลูกชายคนโตของทั้งสองบ้านแต่งงานกันเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วเนี่ยนะคะ"
รู้ดีอีกนะแสรด
"รู้มั้ยคะเมื่อวานน้องบิวต์เป็นลมกลางห้าง เมื่อเช้าก็มีข่าวลือออกมาว่าน้องบิวต์ท้องด้วย จริงเท็จยังไงต้องรอให้น้องบิวต์ออกมาพูดเองดีกว่านะ ก็ขอให้น้องบิวต์หายป่วยและออกจากโรงพยาบาลไวนะคะ"
ขอบคุณนะครับที่อวยพรให้ผมหายป่วยไวๆ แต่ผมนี่อึ้งเลย ข่าวไปไวมากเลย ผมหันไปหาอากิ ก็ยังหลับอยู่ดี โอ๊ยกูเครียด พอพยาบาลเอาอาหารมาให้ พอผมจะกินโจ๊ก แค่กลิ่นที่ลอยมาทำให้พุ่งเลย ผมรีบเข้าห้องน้ำทันที
"โอ้กกกกกก~!!!"
ไม่ไหวจริงๆ ข้าวเช้าก็ไม่ได้กิน แถมอ้วกอีก
"โอ้กกกกกก~!!!"
ประตูห้องน้ำเปิดออกผมไม่สนใจโก่งคออ้วกอย่างเดียว
"บิวต์ ทำไมทำแบบนี้"
อ้าว กูทำอะไรผิด
"ทำไมไม่เรียกกิรู้มั้ยว่ากิเป็นห่วง"
อากิก็ลูบหลังแล้วพาผมไปนอนที่เตียงก่อนลุกไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วออกไปข้างนอก ไม่นานอากิก็ขึ้นมาพร้อมถุงเซเว่น
"นี่เข้าต้มกุ้ง กินซะ"
อากิงอนผมอ่า โอ๊ยยยย งอนอะไรกูตอนนี้ว่ะ
"นี่น้ำนี่นม เดี๋ยวกิลงไปซื้อขนมให้"
โอ๊ยงอนจริงๆด้วย ผมจับแขนอากิไว้
"บิวต์ลงไปด้วยดิ อยากไปสูดอากาศข้างนอก"
อากิมองแล้วเอามือสองข้างประกบข้างแก้มแล้วจูบลงมาเบาๆ
"กิเป็นห่วง อยู่ข้างบนนั่นแหละ"
อากิเดินออกจากห้องไปผมก็นั่งฟึดฟัด งอนอากิ ที่อากิไม่พาลงไปด้วย ประตูห้องเปิดออกเป็นพี่ไลท์กับผึ้ง ผมหันไปมอง
"บิวต์โอเคนะ"
ผึ้งถามผม ผมพยักหน้าเบาๆ แฟนจ๋ามันมาแล้วจ้ะ = =
"แล้วที่เค้าลือกันว่า เอิ่ม..."
ผึ้งยังถามต่อ
"อื้อ จริง"
ผมบอกออกไป พี่ไลท์ถอนหายใจฝืดใหญ่ ก่อนหันไปพูดกับผึ้ง
"ผึ้งออกไปก่อนพี่ของคุยกับบิวต์เป็นการส่วนตัว"
"ออกไปทั้งสองคนนั่นแหละ"
ผมบอกออกไปแต่ผึ้งเดินออกไปคนเดียว พี่ไลท์เดินเข้ามาจับไหล่แต่ผมสะบัด
ออก
"หึ ทำเป็นไม่อยากให้ใครแตะตัว ที่ท้องอยู่เนี่ยคงไม่ต่างอะไรจากคำว่าร่าน"
เพี๊ยะ!
ผมตบเข้าพี่ไลท์ มือซ้ายผมคว้าโทรศัพท์โทรหาอากิ แล้วตั้งไว้ข้างตัว
"เลว สันดารดิบทั้งตระกูล ผมจะบอกอากิว่าพี่ยังมายุ่งกับผม"
พี่ไลท์มีสีหน้าทีเรียบเฉย ผมก้มลงไปมาโทรศัพท์อากิตัดสายทิ้งไปแล้ว
“พร่ำพูดว่าอยากได้พี่คืน พร่ำพูดว่ารัก นี่ตอแหลเก่งกว่าผู้หญิงอีกนะ หลังจากเลิกไม่ถึงเดือนก็มีแฟนใหม่ คบกันไม่ถึงครึ่งปีก็เอากันจนท้อง ถ้าไม่ร่านจะเรียกว่าอะไร หึ”
ประตูถูกเปิดออกเสียงดัง ตอนแรกผมเห็นผึ้งคนเดียว แต่ผมสังเกตดีๆข้างหลังผึ้งนั้นเป็นอากิ สายตาอากิโคตรหน้ากลัวเลย อากิกระชากคอเสื้อผึ้งถอยหลังไปชิดตัว ทำไมต้องชิดตัว เวลานี้กูไม่ควรจะหึงจริงๆอ่า อากิปิดประตูดังปังแล้วลากผึ้งมาเผชิญหน้าพี่ไลท์
"นี่ไงเมียมึงไปเอากันให้พอ อย่ามายุ่งกับเมียกู!"
อากิถีบพี่ไลท์กระเด็นไปกระแทกทีวี อูยยยย อากิเอาแขนล็อคคอผึ้ง เหมือนกอดจากข้างหลัง หึ้ยยย หวงเว้ย อากิกระซิบข้างหูว่า
"มึงออกไปซะผึ้ง ก่อนกูจะเล่นงานเรื่องเก่ากับมึง"
อากิปล่อยผึ้งไป ผึ้งรีบวิ่งออกไป
"ส่วนมึง"
อากิหยิบปืนที่เหน็บไว้ที่เอว ไม่ใช่แค่พี่ไลท์ที่ตกใจ ผมก็ตกใจเหมือนกัน มึงเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ
"กูไม่ใช้หรอกปืน มันไม่แมน อย่างมึงต้องเจอกู"
อากิก็ใส่เลยครับต่อยล้มก็ถีบท้อง ถีบอก แล้วอากิก็ซัดเต็มข้อเลยเตะเข้าท้องพี่ไลท์อากิก็ใส่เลยครับต่อยล้มก็ถีบท้อง ถีบอก แล้วอากิก็ซัดเต็มข้อเลยเตะเข้าท้องพี่ไลท์ทีเดียว พี่ไลท์ร้องอั๊ก แล้วผมเห็นของเหลวไหลออกมากจากปาก มาแบบทางการวิทยาศาสตร์เลยกู ถ้าชาวบ้านเค้าเรียกว่ากระอักเลือดนั่นเองครับ แฟนกูโมโหหน้ากลัว อากิเดินออกไปข้างไม่นานก็เข้ามาพร้อมกับผึ้ง
"มึงเห็นผัวมึงมั้ย กำลังจะตายเนี่ย ต้องขอบคุณมึงมากๆ ถ้าไม่เข้ามาแย่งมันไปจากบิวต์ ป่านนี้กูคงไม่ได้รักกับบิวต์"
ตัวผึ้งสั่นมากครับ สั่นเพราะกลัวอากิชัวร์
"แต่ผัวมึงรู้มั้ยว่าตอนที่กูคบกับบิวต์ มึงก็พยายามมาอ่อยกู แถบจะถวายตัวให้กูเลย หึหึ"
ผึ้งหันมามองผม เอาพี่ไลท์ไปไม่พอมายุ่งกับสุดที่รักกูอีกหรอเนี่ย ถ้าแขนกูไม่มีสายน้ำเกลือ กูลงจากเตียงไปซัดหน้าแน่ๆ
"ข้อเสนอที่ไม่น่าสนใจ ถ้ากูยอมเลิกกับบิวต์มึงจะยอมเป็นแฟนกู และมึงก็จะเลิกกับไอ้ตัวเหี้ยเนี่ย! กูไม่มีทางทำให้บิวต์เสียใจแบบที่พวกมึงทำแน่นอน"
เพี๊ยะ!
เสียงของมือที่กระทบกับหน้าของผึ้งจังๆ ไม่ใช่ของผม แต่เป็นของอากิ ทำไมมึงโหดจังว่ะ
"กูขอแค่ทีเดียวสำหรับเรื่องทั้งหมด ออกไปได้แล้ว ก่อนไปกูขออีกสักทีสองที"
อากิจัดเต็มพี่ไลท์เลยครับ ต่อยอีกสองทีแรงๆ เสียดายหน้าหล่อๆของพี่ไลท์แต่พอดีอากิหล่อกว่า อ่านะ ฮ่าๆ ผึ้งพาพี่ไลท์ออกจากห้องไป เดินไม่ไหวเลยครับ ก่อนกลับมึงแวะหาหมอก่อนก็ได้นะ อากิเดินเข้ามาหาผม ก่อนเชยคางผมขึ้นแล้วก้มลงจูบอย่างรุนแรง ลิ้นเกี่ยวกันพอเป็นพิธีก็ถอนริมฝีปากออกมา ผมดึงอากิมากอด
"อยากจูบอีก"
อากิลูบผมของผมเบาๆ ก่อนพูดว่า
"ถ้าจูบอีกเดี๋ยวกิอดทนไม่ไหว... กิเป็นห่วงเจ้าตัวเล็กในท้อง"
ผมกอดแน่นกว่าเดิม ผมเลือกคนไม่ผิดจริงๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูสามครั้ง อากิก็จะดันตัวผมออกมา คิดว่าผมจะยอมปล่อยหรอ ยากซะเถอะทีจะปล่อย กอดอยู่นั่นแหละ
"ขอโทษด้วยนะคะที่รบกวน ได้เวลาเช็ดตัวแล้วนะคะ"
พยาบาลพูดกับผม ผมหันไปมองอากิตาแป๋ว อากิส่ายหน้าเบาๆ ผมปล่อยมือออก แล้วสะบัดหน้าหนี
"ผมฝากด้วยนะครับ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อน คือว่าคุณพยาบาลช่วยยกเลิกไม่รับอาหารจากทางโรงพยาบาลได้มั้ยครับ พอดีแฟนแพ้ท้องมากเลยครับ"
อากิคุยกับพยาบาล คือบอกไว้เลยนะ ถ้าพยาบาลหลงมึงเมื่อไหร่กูจะฆ่าแม่งทั้งคู่เลยคอยดู
"ได้คะ"
อากิยิ้มให้พยาบาลก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป มึงยิ้มให้เค้าทำไม พยาบาลก็เช็ดโน่นเช็ดนี่
"เดี๋ยวอีกสักพักคุณหมอจะเข้ามาตรวจอีกทีนะคะ"
ผมพยักหน้าเบาๆ หลังจากแต่งตัวเสร็จ ผมให้พยาบาลเอาแป้งในตู้ให้ผม หลังจากนั้นผมก็ทาแป้งตามตัวกลิ่นหอมหึ่งเลย หอมหึ่ง ฮ่าๆ มันแปลกๆใช่มั้ย ฮ่าๆ ผมเล่นมุขครับ มันต้องบอกว่าหอมฟุ้งเลยสิ อากิออกจากห้องน้ำแต่งตัวสไตล์ธรรมดา เสื้อยืดสีขาวลายอะไรไม่รู้แล้วก็เดปเทา หล่อสุดๆ อากินั่งที่เตียงกับผมครับ แล้วสักพักพี่หมอก็เข้ามา
"เล่นงานซะอ่วมเลยนะอากิ"
พี่หมอคุยกับอากิ แสดงว่าพี่ไลท์ต้องแวะหาหมอเลย อากิก็ยิ้มไปให้ก่อนพูดว่า
"พี่หมอมียาที่ทานแล้วหายแพ้ท้องมั้ยครับ เมื่อกี้บิวต์มีอาการแพ้อ่าครับ"
ใส่ใจตลอดเวลา แบบนี้รักตายห่าเลย
"เย็นนี้บิวต์ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ พี่ขอตรวจนิดนึง"
อากิทำท่าจะลงจากเตียง คิดว่าผมจะยอมหรอ
"กิไม่ต้องลงก็ได้"
"บิวต์"
อากิพูดเสียงนิ่งจนผมต้องยอมให้กิลง ตอนสายๆ ที่บ้านผมก็มาเยี่ยมเหมือนเดิม
มีของกินมาเพียบ พอผมบอกว่าจะกลับวันนี้เค้าก็จะเอาของกินกลับไป แต่ก็แค่แกล้งเล่นๆ
"พ่อกับแม่คุยกับพ่อแม่กิแล้วนะ"
ผมตาโตอยากรู้มาก
"บ้านนั้นจะให้อากิย้ายมาอยู่บ้านเรา แล้วเรียนจบเมื่อไหร่ก็จัดงานแต่งงานให้"
คุณพ่อผมพูด อ๊ากกกก~ ดีใจอ่า ผมก็นั่งกินนั่นกินนี่กินขนมอากิหมดกินของที่พ่อแม่ผมซื้อมา แต่พี่บิ๊กแย่งผมกินด้วย ผมหรอโวยวายสิครับ
"พี่บิ๊ก ผมยังไม่อิ่มนะ! แย่งกินทำไม!"
พี่บิ๊กก็ขำ แต่ผมไม่ขำด้วยหรอก
"เดี๋ยวก็กลับบ้านแล้ว ของกินที่บ้านเพียบ"
ผมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ อากิเข้ามาโอ๋
"ไม่เอาๆ เดี๋ยวกิลงไปซื้อของมาให้กิน"
คุณพ่อคุณแม่ผมยิ้ม คุณพ่อพยักหน้ากับพี่โบ๊ท
"เหมือนแม่แกตอนท้องน้องเลย เอาแต่ใจสุดๆ"
นี่คุณพ่อว่าผมใช่ป่ะ อากิก็ลงไปซื้อของกินมาให้ผม ผมก็นั่งเล่นไอโฟนของอากิ นี่กูอุส่าออกตัวแรงแล้วนะผู้หญิงยังเยอะอยู่เลย พูดถึงว่าพี่กิน่ารักชอบพี่กิจังเลย แต่พี่บิวต์ขี้หวงเนาะ จะทำเหี้ยไรกันก็เห็นหัวกูบ้างเหอะ แม่งหน้าถีบจริงๆ อากิขึ้นมาก็เรียกพี่บอสไปคุยกันสองคน แต่เดินเข้ามาพี่บอสก็เดินกอดคออากิเข้ามา
"อะไรกันสองคนนี้"
ผมถามอากิ อากิก็ยิ้มก่อนตอบผมว่า
"ความลับครับ"
เออเรื่องของมึงไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ไม่ได้โกรธนะ แต่คือผมอยากกินขนมในมืออากิแล้ว แต่หน้าผมก็แสดงออกไปแล้วว่าโกรธชัดๆเลย อากิเดินมานั่งข้างผมบนเตียง
"งอนกิอ่อ โอเคๆ กิบอกก็ได้"
อากิส่งของบางอย่างให้ผมรู้มั้ยครับว่าอะไร
"ตั๋วเครื่องบิน"
ผมอุทานออกมา ตั๋วเครื่องบินไปกลับญี่ปุ่นครับ
"ไปเสาร์นี้กลับวันอังคารนะ"
อากิบอกผม ผมก็พยักหน้ารัวเลย ที่รักใจดี ก็ดีใจ
"เห้ยกิ ดูน้องมิให้กูด้วย"
อ้าวพี่บิ๊กจีบน้องของอากิหรอกหรอ ผมหันไปมองหน้าอากิแล้วไปมองหน้าบิ๊ก
"พี่บิ๊กจะกินเด็กอ่อ"
ผมบอกพี่บิ๊ก พี่บิ๊กก็ขำผม อากิยิ้มๆแล้วค่อยเฉลยให้ผมเข้าใจว่าน้องมิที่พี่บิ๊กให้ดูคือมิยาบิ หรือหนังโป๊นี่เองครับ พี่บิ๊กก็เหมือนโซดาครับ เพราะโซดาจนหยดสุดท้ายแต่พี่บิ๊กมันหื่นจนหยดสุดท้าย คุณพ่อไปเคลียเรื่อค่ารักษาพยาบาล ห้องที่ผมอยู่เป็นห้องพิเศษที่เป็นห้องวีไอพีเลยแพงเป็นพิเศษ พยาบาลเข้ามาถอดสายน้ำเกลือให้ผม แล้วบอกว่ายาทีเป็นยังไง ยังไง โอเครับทราบ ผมไม่ได้นั่งรถคันเดียวกับอากินะครับ อากิขับรถกลับไปบ้านก่อน ไปเอาเสื้อผ้า ผมหรอนั่งกลับคันเดียวกับพี่ชายผม
“พี่โบ๊ท พี่หมอไม่เก่งนะ วินิฉัยบิวต์ไม่แตกฉาน”
จู่ๆพี่บิ๊กก็พูดลอยๆขึ้นมา เป็นหมอฟันไม่ใช่หรอว่ายุ่งอะไรกับหมอรักษาคน
“อะไรของมึงไอ้บิ๊ก เรียนมากไปนะ”
พี่บอสว่าพี่บิ๊ก พี่บิ๊กก็ยังหน้าระรื่นต่อไป
“ดูหน้าบิวต์สิ บ่งบอกได้เลยว่าเป็นโรค ฮัสแบนด์ริซึ่ม หรือในภาษาไทยเรียกว่า โรคห่างผัวไม่ได้!”
rewrite: 31/12/57
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
