[flash=200,200]http://
ตอนที่ ๓๑ ภาคจบ“พี่ติณคะ อ้าวพี่เป้ มาตั้งแต่เมื่อไรคะ”
“ก็เพิ่งมาถึงนะครับ” น้องอิงเดินมานั่งข้าง ๆ ผมพร้อมกับเอามาจับมือผมไว้
“พี่เป้คะ ไว้คราวหน้ามาบ้านอิงอีกนะคะ”
“ครับมีงานอะไรอีกละครับ”
“ก็งานแต่งงานอิงกับพี่ติณนะสิคะ”
“อิงงงงงง”
“ทำไมคะพี่ติณ อิงพูดความจริง อิงไปหาแม่แป๊ปนะ” น้องอิงเดินไปแล้ว เฮ้อ ผมหันไปมองพี่เป้ พี่เป้หันหน้าไปทางอื่น ผมรู้ว่าพี่เป้กำลังจะร้องไห้
“พี่เป้”
“ครับ”
“ไม่ต้องร้องนะ เห็นพี่ร้องไห้แล้วผมรู้สึกไม่ดีเลย”
“ไม่อยากเห็นพี่ร้อง ติณก็อย่าทำให้พี่ร้องสิครับ” เสียงเพลงสงบลง เปลี่ยนเป็นจังหวะช้า ๆ ไอ่ชาติ ไอ่อ้น และไอ่คิม กลับมานั่งส่วนน้องเข็มกับน้องจี เดินเข้าไปหาอิงในบ้านมั้ง
“เหนื่อยจัง”
“เหนื่อยก็ไม่ต้องเต้นแล้ว อะนี้น้ำ” ไอ้ชาติเทน้ำให้กับเมียมัน ไอ้อ้นรับไปดื่มแค่ครึ่งแก้ว แล้วส่งคืนให้ไอ้ชาติ
“แหวะ กินไม่หมดเอาให้กู” แต่ไอ้ชาติก็รับไปดื่มแถวหันแก้วด้านเดียวกับไอ้อ้นดื่มเมื่อกี้ เหมือนว่ากำลังจูบกันผ่านแก้ว พี่เป้ มองคู่ไอ้ชาติกับไอ้อ้นแล้วยิ้มออกมาบ้าง
“ชาติไปเอายำมาหน่อยสิ กูหิว”
“มึงท้องเหรอวะ ไอ้อ้น กูเห็นมึงแดกตั้งแต่มาแล้ว”
“เอ่อ กูท้องกับหมา กูไปหาแดกเองก็ได้” ไอ้อ้นทำท่าจะลุก ขึ้น ไอ้ชาติก็จับแขนไว้
“นั่งลงเดี๋ยวกูไปหามาให้แดก อีกอย่างกูไม่ได้เป็นหมา กูเป็นเหี๊ยะ 555”
“เอ่อ ไอ้เหี๊ยะ เอามาเยอะๆ นะ”
“น้องชาติดูจะรักน้องอ้นมากเลยนะ พี่รู้สึกอิจฉานะเนี๊ยะ” อย่าว่าแต่มึงเลยไอ้คิม กูว่าไอ่คนนั่งข้าง ๆ กูมันก็คงอิจฉาเหมือนกันแหละ
“มาแล้ว ๆ ยำพิเศษ กูเลือกมาแต่หมูยอที่มึงชอบเลยนะ” ไอ้ชาติยกยำมาชามเบ่อเร่อเลย สงสัยไอ้อ้นกินอิ่มทั้งคืนแน่ ๆ
“ไอ้เหี๊ยะชาติ มันเป็นยำหมูยออยู่แล้ว”
“อ้าวเหรอ 5555 ” ผมลากกาละมังที่ใส่ยำมาไว้ข้างหน้าแล้วตักป้อนพี่เป้ แกดูอายนะ หน้าแดงเชียว แต่ก็กินเข้าไป
“พี่ติณ” อืม มาละน้องอิง
“พี่เป้ไม่มีมือเหรอคะ ต้องป้อน”
“อิง ทำไมพูดแบบนี้”
“ทำไมคะ ทำไมต้องเอาอก เอาใจ ดูแล เทคแคร์ขนาดนี้ คนที่พี่ติณควรจะดูแลคืออิงนะคะ”
“อิง” น้องอิงเดินเข้ากอดแขนผมไว้ พี่เป้ไม่พูดอะไร แกหันหน้าออกไปมองข้างนอก
“ป้อนอิงหน่อยสิคะ”
“อ้าวน้องอิงเมื่อกี้ยังว่าเพื่อนพี่ไม่มีมือ ตอนนี้น้องก็ไม่มีมือเหรอครับ” น้องอิงยิงสายตาพิฆาตไปใส่ไอ่คิม พร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก
“ไม่เหมือนกันคะ เพื่อนกับแฟน”
“555 ใครแฟนน้องอิง”
“ก็พี่ติณไงคะ”
“พี่ยังไม่ได้ยินติณพูดซักคำว่าติณเป็นแฟนน้อง”
“ไม่ใช่แค่แฟนคะ อิง....เป็น”
“อิง พอแล้ว” ผมรีบห้ามน้องอิงไว้
“พี่ไปห้องน้ำก่อนนะ” พี่เป้หันมาบอกผมเบา ๆ ผมหันไปมอง ผมรู้ว่าพี่แกต้องไปร้องไห้
“ผมไปส่ง”
“ไม่ต้องไปคะ พี่ติณ นั่งกับอิงตรงนี้นะคะ” อิงยังไม่ปลาอยแขนผมซ้ำยังรัดแน่นขึ้นอีก
“เดี๋ยวกู”ปเป็นเพื่อนพี่เป้เอง” ไอ่อ้นเสนอตัวพร้อมกับลุกเดินมาหาพี่เป้
“คิมไปด้วย”
“กูไปด้วย” ไอ่ชาติก็จะไป เอ่อ ไปๆกันให้หมด แล้วขบวนแห่ก็พากันไปส่งพี่เป้เข้าห้องน้ำ
บรื๊นๆๆๆ ๆ ผมหันไปตามเสียงก็ปรากฏรถมอไซด์ 3 คันวิ่งเข้ามาในบ้าน
“เม่น” น้องอิง อุทานออกมา ดูสีหน้าน้องอิง ตกใจเป็นอย่างมาก 1 ในสามชีวิตที่มาพร้อมกันมองหน้าผมเหมือนหาเรื่อง
“อิง มานี้” ไอ้ผู้ชายหนึ่งในนั้นตะโกนเรียกอิง เดาจากอายุน่าจะอายุเท่า กับอิง ทรงผมยังเกรียนตามแบบฉบับนักเรียนมัธยม ไอ้ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อน ๆ มันอีก2 คนมาหยุดที่ตรงหน้าผมกับอิง
“หมายความว่ายังไงอิง”
“อะไรเหรอเม่น” กระแดะได้อีกนะน้องอิง
“ก็ที่อิงกำลังทำอยู่ มานี้” ไอ้น้องเม่นคนที่ผมได้ยินชื่อเมื่อกี้เดินมาลากแขนอิงออกไป
“เม่น ทำอะไรนะ เรื่องของเรามันจบแล้วนะ” อ้าวเป็นแฟนกันมาก่อนเหรอ
“จบไรอีอิง กูยังไม่เคยบอกว่าจะเลิกกับมึง”
“เม่น พูดจาดีดีนะ นี้บ้านอิงนะ”
“แล้วมึงคิดจะพูดดีดีกับกูไหม หน้อย เรียกผู้ชายมาหาถึงบ้านเลยนะ”
“เม่นน พี่ติณ เป็นแฟนอิง”
“แฟนมึงเหรอ กูต่างหากผัวมึงอีอิง”
“น้องพี่ว่า คุยกันดีดี ดีกว่าไหม”
“มึงอย่าเสือก มึงเหมือนกันไม่มีปัญญาหาเมียหรือไงถึงมาแย่งแฟนกู” น้องอิงพยายามจะสะบัดแขนให้หลุดจากวงแขนของไอ่เม่น ตอนนี้ทั้งไอ่ชาติ ไอ่อ้น ไอ่คิม ออกมาแล้ว พี่เป้เดินตามมาท้ายสุด
“พูดให้สวย หน่อย กูไปแย่งเมียมึงที่ไหน”
“เห็น ๆ เมื่อกี้กอดกันกลมหมาเหรอวะ” อะไรวะอย่างนี้ต้องมีเรื่องอย่างเดียว
“เห้ย ไอ่ชาติไอ่อ้น จัดให้พวกเหี๊ยะ นี้ซักดอกดีไหมวะ” ผมลุกขึ้นนำหน้ากะจะเตะปากซักหน่อย แต่แล้วในสถานการณ์นี้
“เปรี๊ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” เสียงปืนดังขึ้น 1 นัด ไอ้เพื่อนคนหนึ่งของไอ่เม่นชักปืนออกมายิง ผมกระเด็นไปตามแรงของเสียง และล้มตัวลงกับพื้นทันที
“ตริณณณณณณณณณณณณณณณณณ” นั้นเป็นอีกเสียงที่ตามหลังมาจากเสียงปืน ผมรู้สึกปวดที่อกขวามาก ผมเอามือจับที่อกขวาไว้ เลือด ๆ ๆ ทั้งนั้น พี่เป้วิ่งเข้ามากอดและยกหัวผมขึ้น
“ตริณณณณณณ อย่าเป็นอะไรนะ ตริณณณณณณ ฮือ ๆ ๆ ติณ” บรรยากาศรอบข้างเงียบลงไปทันที ดนตรีหยุดเล่น ผู้คนต่างแตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง
“เรียกรถพยาบาลสิ ชาติ อ้น คิม ใครก็ได้ ฮือ ๆ ๆ เรียกรกพยาบาลสิ ติณอย่า.....อย่า.....เป็นอะไรนะ”
“พี่......เป้...” ผมใช้มืออีกข้างไปจับมือพี่เป้ไว้
“ติณ พี่อยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัวนะพี่จะช่วยฮือ ๆ ๆ ติณ .......เอง..ฮือ”
“พี่...เป้ ..... ผมกำลังจะตายใช่ไหม”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ติณ ฮือๆๆๆๆๆ อย่าพูดแบบนั้น ติณจะตายไม่ได้” น้ำตาผมไหลออกมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ผมรู้สึกตัวเองเหมือนจะง่วงนอน หนังตามันหนักมาก มองหน้าพี่เป้ เริ่มไม่ชัด พี่เป้อย่าร้องไห้อีก ทำจะเอามือไปเช็ดน้ำตาให้พี่เป้ แต่ทำไมมันไม่มีแรง
“ติณ อย่า ฮือ ๆ ๆ อย่าหลับ ตา......ติณอย่าทิ้งพี่ไปแบบนี้......ตริณณณ” พี่เป้กอดผมแน่นขึ้นร้องไห้เหมือนคนเสียสติ
“ผ.....ม.......รัก..........พี่........เ.....ป้..........นะ” ผมพยายามจะตะโกนออกไปแต่มันคงเป็นแค่เพียงเสียงกระซิบ
“ฮือๆๆๆๆๆ ติณ พี่รู้ พี่รู้แล้ว แต่คนที่รักกันเขาต้องอยู่ด้วยกันสิ ฮือๆๆ ถ้าติณรักพี่ติณต้องอยู่กับพี่สิฮือๆๆ อย่าทิ้งพี่ไปติณณณณณณณณณณณณณณณณณณ”
ผมพยายามใช้แรงที่เหลืออยู่น้อยนิด ยกขึ้นไปจับแก้มพี่เป้ไว้ พี่เป้ เห็นผมยิ้มไหม ผมดีใจนะที่พี่เป้รักผม ถึงผมจะทำตัวไม่ดีกับพี่ขนาดไหน พี่ก็ยังดีกับผมเสมอ ผมขอโทษในสิ่งที่ผ่านมา ถ้ามีโอกาสอีกผมจะรักพี่เป้ อย่างที่พี่เป้ต้องการ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกง่วงนอนเหลือเกิน ผมขอหลับก่อนนะพี่เป้ แล้วผมจะฝันถึงพี่เป้นะ
“ตริณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณ”
...
ในแจกันมีดอกไม้ สีที่เธอบอกว่าหวาน
มันยังวางอยู่ตรงนั้น ไม่ว่าวันใด
มุมเดิมที่เธอนอนดูหนัง ยังกวาดยังถูอยู่ร่ำไป
เผื่อไว้ วันนี้บางทีเธอนั้นจะมา
เหตุการณ์ไม่เคยจะเปลี่ยนผัน
ฉันยังจำวันเวลา
ยังรอไม่ว่ายาวนานเท่าไร
เมื่อชีวิตฉันเหลืออยู่แค่นี้ แค่ภาพดีๆ ในใจ
ฉันจะทนอยู่ได้ยังไง หากเธอไม่คืนย้อนมา
ความหวังคือสิ่งสุดท้าย เลี้ยงจิตใจที่มันอ่อนล้า
รู้ดีจะไม่มีใครกลับมา แต่ไม่กล้าลืม
นาฬิกาหยุดเคลื่อนไหว เสียงในใจบอกกับฉัน
เธอยังคงอยู่ตรงนั้น ไม่ทิ้งกันไป
กลิ่นควันกาแฟในตอนเช้า
ถ้วยเก่าที่คุ้นปากของใคร
ตั้งไว้ พรุ่งนี้บางทีเธอนั้นจะมา
เหตุการณ์ไม่เคยยอมเปลี่ยนผัน
ฉันไม่เคยมีวันเวลา
จะรอไม่ว่ายาวนานเท่าไร
เมื่อชีวิตฉันเหลืออยู่แค่นี้ แค่ภาพดีๆ ในใจ
ฉันจะทนอยู่ได้ยังไง หากเธอไม่คืนย้อนมา
ความหวังคือสิ่งสุดท้าย เลี้ยงจิตใจที่มันอ่อนล้า
รู้ดีจะไม่มีใครกลับมา แต่ไม่กล้าลืม
ชีวิตฉันเหลืออยู่แค่นี้ แค่ภาพดีๆ ในใจ
โลกความจริงโหดร้ายเกินไป เมื่อใครบางคนพูดลา
ความหวังคือสิ่งสุดท้าย เลี้ยงจิตใจที่มันอ่อนล้า
ไม่มีจะไม่มีใครกลับมา แต่ว่าฉันรอ
จบแล้วนะครับ สำหรับ ก็ผมมันเด็กขายตัว ไว้เจอกันเรื่องใหม่ “ลมหายใจของซาตาน”
หัวข้อ: ก็....ผม...มัน...เด็ก...ขาย...ตัว (ภาคสองๆๆๆๆ ) ๒๐ กรกฏาคม ๒๕๕๔ (อ่าน 281039 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก