ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
เปิดรีปรินซ์แล้วนะคะ หนังสือจะได้ช่วงวาเลนไทน์พอดี ^^ห้าเรื่องห้ารสสำหรับคนไม่ทันรอบแรก !!
สีขอบรูปจริงๆไม่ม่วงขนาดนี้นะคะ แต่พอฝากไฟล์รูปมันดันม่วงซะงั้น -_-
รายละเอีดหนังสือนะคะ หากสนใจ ลิงค์ด้านล่างเลยจ้ะhttp://bambamzone.thai-forum.net/t1-topic#1- -------------------------------------------------------------------
สำหรับคนที่ต้องการหนังสือซีรีส์เรื่องสั้นเมียหรือหมานะคะจะเปิดจองหลังจากจบเรื่อง
พิชญ์ - ฮันนี่
ซึ่งเป็นเรื่องสุดท้ายแล้วในซีรียส์ชุดนี้
และในกระทู้เดียวกันหลังจบแล้ว จะมีการเอาคู่อื่นมาลงต่อ ซึ่งจะแตกต่างจากทู้แยก
ตรงที่ จะมีเนื้อหาที่เพิ่มเข้ามาเป็นฉบับสมบูรณ์พร้อมพิมพ์ บางส่วนบางตอนที่หายไป หรือดูน้อยๆ
จะถูกเพิ่มในทู้นั้นทั้งหมดนะคะ และเมื่อจบครบห้าเรื่อง จะเปิดให้จับจองเป็นเจ้าของกันแน่นอน >w<
ติดตามได้ในกระทู้นี้เลยจ้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25943.0เรื่องสั้น เมียหรือหมา
“สัสเอ้ย อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีกนะพวกมึง ไม่งั้นกระทืบติดตีนกูอีกรอบแน่ ไสหัวไปซะ !” ร่างโปร่งบางของผู้ชายหน้าตาสไตล์เกาหลีแต่ปากมีดีกว่าที่คิด ถือสปาต้าชี้ไปทางคนกลุ่มหนึ่งที่วิ่งหัวซุกหัวซุน ก่อนสายตาเอาเรื่องจะหันมาทางผมที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยบาทาหลายเบอร์หลายยี่ห้อ
“มึงก็เหมือนกัน เป็นห่าไรไม่ตอบโต้มันไปมั่ง”
“ก็ … ทะ .. ทำแล้ว แต่ .. สู้ไม่ไหว”
“เลยเป็นอนุสาวรีย์รอยตีนอยู่นี่ไงสัส” ร่างโปร่งนั่งยองๆลงข้างผมยื่นมือมาให้
“ลุกได้แล้ว ..”
“ขอบคุณที่เป็นห่วง”
“เปล่า กูสมเพช”
แป่วเลยผม ผมก็รีบๆลุกเดินตามร่างบางที่ตัวเล็กกว่าผมเกือบห้าเซ็น ผมชื่อ จ๋าย ครับ เรียนแพทย์อยู่ ส่วนคนตรงหน้าผมนี่ชื่อ เม่น หรือ เฮียเม่น เด็กเถื่อนประจำสถาปัตย์ แก๊งพวกมันนี่ยิ่งใหญ่คุมมหาลัย ยิ่งมหาลัยผมยิ่งอุดมไปด้วยเถื่อนกับเถื่อน ดีหน่อยที่คณะแพทย์ส่วนใหญ่เรียนประจำโรงบาลประจำจังหวัด พวกเราเลยรอดพ้นจากอำนาจมืดของพวกมันมาได้
มหาลัยผมนี่ก็แปลกมีคณะแพทย์ดูดีอยู่คณะเดียว นอกนั้นก็มีวิศวะ สถาปัตย์ ที่เป็นเถื่อนตัวเอ้ อำนาจมืด และแน่นอนว่า เฮียเม่น หรือ น้องเม่น รุ่นน้องผมปีนึงนี่แหละ ที่คุมอำนาจมืดอยู่
“ไอ้หมอมึงจะเดินช้าอีกนานมั้ยสัส ไวๆ กูรีบ หิวข้าว”
“ครับๆๆ น้องเม่น”
“น้องเม่นเหิ้ยไร” มันบ่นเจือรำคาญแต่ผมแอบเห็นมันหน้าแดงนะเออ
เหตุผลที่ผมมารู้จักมักจี่ไอ้เฮียเม่นคนนี้ได้ เพราะบังเอิญมันมีกิจกรรมกีฬามหาลัยที่ผมดันโดนจับฉลากโคจรไปอยู่สีเดียวกับพวกมันเกือบทั้งแก๊ง แต่พอพวกมันรู้ว่าผมเป็นหมอมันก็บอก
‘ปล่อยมันไปเหอะ เป็นหมอไว้รักษาฟรีเวลาพวกเรามีเรื่อง’ ผมก็เลยกลายเป็นแพทย์ประจำเฮียเม่นแอนด์เดอะแก๊งนับตั้งแต่นั้นมา ทำให้ผมเป็นที่หมั่นไส้ของบันดาอริศัตรู โดนกระทืบ ลอบกระทืบ หรือ จงใจกระทืบอยู่ร่ำไป
“เดินไวๆดิ ห่านี่ยืดยาดว่ะ” แล้วมันก็เอื้อมมือมาจับมือผมจูงเดินไปด้วยกัน เฮียเม่นของทุกคน แต่น้องเม่นของผม มันมีมุมน่ารักนะครับ หน้าแดงๆเถือกๆแบบนี้ อยากจะภูมิใจว่ามีผมคนเดียวที่ได้เห็น
เราสองคนเดินจูงมือกันมาถึงใต้ตึกสถาปัตย์ที่แก๊งมันอยู่กันครบ
“โห ไอ้หมอมึงไปฟัดกับหมาที่ไหนมาวะ เดี๋ยวนี้เปรี้ยวนะเนี่ย”
“เออๆ ทำตัวแมนอวดเฮียเม่นหรอว้า” เสียงเป่าปากโห่ฮาของบันดาลูกสมนุกและผองเพื่อน ทำผมยิ้มรับชื่นมื่นแต่ไอ้เฮียเม่นดันอายหนักกว่านั้น
“สัสเงียบปากไปเลยไป เดี๋ยวพ่อเลาะฟันทิ้งเลยสาส”
“เฮียเม่นเราเขินโว้ย ตั้งแต่เป็นเมียไอ้หมอนี่มีการ ปั๊ดตานา”
ใช่แล้วครับ เฮียเม่น หรือน้องเม่นจอมดุนี่แหละเมียผม ไม่คิดล่ะสิว่ามันจะกลายมาเป็นเมียผมได้
“พัฒนาพ่อแม่มึงหรอไอ้สัสเฟย หุบปากเน่าๆของมึงได้ละ เตรียมยกพวกไปตีกับไอ้โยธามายุ่งกับไอ้หมอของกูได้ไง”
“มีคำว่าของกูด้วยอ่ะ วิดวิ้ววววววววว”
“ไอ้สาสสสสสสสสสสสสสสส” แล้วเฮียเม่นภรรยาสุดที่รักของผมก็ไปไล่กระทืบไอ้พวกนั้นเรียงตัว ผมก็ได้แต่ยืนยิ้มขำๆ
จริงๆความรักของผมกับมันเริ่มต้นที่ผมโดนกระทืบครั้งแรกนี่แหละ แต่ก็ได้มันมาช่วยอยู่ร่ำไปผมก็ไม่กล้ากลับบ้านสภาพเยินขนาดนี้ เม่นมันก็เลยพาผมไปนอนหอมัน ก็นอนห้องมันแหละครับเตียงใหญ่ๆนอนกันสองคน แต่ไอ้เฮียเม่นสุดโหดตอนนอนกลายเป็นน้องเม่นสุดยั่วซะงั้น ทั้งซุก ทั้งกอด ทั้งงัวเงีย และชุดนอนน้องเขาก็ยั่วผมชิบหาย กางเกงขาสั้นที่สั้นสัสๆ ตัวเดียว ผมเลยสปาร์ค ซี้ดซ้าด จับกดไป ไอ้เม่นมันจริงๆแรงไม่ค่อยมีหรอกครับ แต่เวลาจับมีดจับไม้หน้าสามมันดันเก่ง เพราะเรียนฟันดาบมา มันก็เลยเสร็จเรียบร้อยเป็นเมียผม
ตื่นเช้ามาก็ดันโวยวายเลยจับกดอีกรอบแม่งเลย บอกแล้วแรงมันน้อย ผมก็เลยได้เฮียเม่นมาเป็นเมียสมใจหลังจากจับมันกดสามวันสามคืนติดต่อกัน ไม่ได้ไปเรียนทั้งคู่ จนผมขู่ว่าถ้าไม่ยอมมาเป็นเมียผมจะไม่ยอมให้เห็นเดือนเห็นตะวันขลุกกันอยู่แบบนี้แหละ มันเลยต้องยอม แล้วก็ไข้ขึ้นไปโดยปริยายวิชาแพทย์ของผมเลยได้ใช้รักษามันคนแรกนี่แหละ ตอนป่วยก็ช่างยั่วสายตาปรอยปรือๆ ปากแดงระเรื่อทำผมเกือบสติแตก
แต่สิ่งที่ได้มาก็คุ้มค่า เพราะเวลามันเขินก็สุดแสนจะน่ารักน่าฟัด แต่เวลาดุนี่จากเม่นมันกลายเป็นหมาทุกที คำหยาบยิ่งกว่าสารานุกรมหยาบคายกระจุยกระจายจนผมฟังแล้วหูชา เพื่อนในกลุ่มเด็กในแก๊งก็ล้อมันมาตลอด ส่วนผมก็ยิ้มรับหน้าบานเป็นจานเดียวเทียม
ย้อนหลับมาปัจจุบันกันก่อนครับ
“มึงจะยิ้มทำไมที่กูโดนล้อเนี่ย สะใจมากใช่มะ” ไอ้เม่นมองผมเคืองๆ เอาสปาร์ต้าในมือชี้หน้าผม เมื่อก่อนก็มีเสียวๆครับ แต่มันก็แค่ขู่ทุกที
“มีขู่ผัวด้วยโว้ย ระวังไอ้หมอไปมีใหม่นะมึงไม่หัดหวานมั่ง”
“ลองดูดิ กูแทงแม่งทั้งคู่”
“ก๊ากก เฮียเม่นหวงผัวด้วยโว้ยยยย”
“ไอ้สาสพวกมึงอย่าอยู่เลยยยยยยยยยยย” ก็เป็นอีกวันที่ครื้นเครงแม้ผมจะเต็มไปด้วยรอยตีนตามตัวก็ตาม
จากวันมาถึงวันนี่ก็สามเดือนแล้ว อาจารย์ก็ให้รุ่นพี่แบบผมเคยเทรนรุ่นน้องปีหนึ่งที่เข้ามาใหม่
“น้องๆลองดูนะครับ คนไข้มีอาการผื่นแพ้ขึ้นตามตัวเป็นตุ่มใสๆ … บลา บลา บลา ใครมีคำถามมั้ยครับ”
“พี่จ๋ายหิวข้าวยังคะ อธิบายแต่เช้าแล้วเนี่ยย” น้องสาวๆกลุ่มหนึ่งยกมือถามคนละเรื่อง ผมมันก็คนมนุษยสัมพันธ์ดีซะด้วยสิ
“หิวแล้วครับ”
“ไปทานข้าวกับพวกเรามั้ยคะพี่จ๋าย”
“ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ”
กลางวันผมเลยมีเพื่อนร่วมโต๊ะเป็นสาวๆกลุ่มใหญ่ทีเดียว
“ทำไมพี่จ๋ายมาเรียนหมอละคะ”
“พี่ดันเอนท์ติดน่ะครับน้องเอิง”
“พี่จ๋ายอยากเป็นหมออะไรหรอคะ”
“หมอกระดูกครับน้องฟ้า”
“แหม น่าจะม?าเป็นหมอหัวใจ หมิวจะได้รีบไปรักษาหัวใจเป็นคนแรกเลยค่ะ คิกๆ” เสียงกระเซ้าเย้าแหย่ของสาวๆก็ทำผมกระชุ่มกระชวยดีเหมือนกันนะ
“แล้วพี่หมอมีแฟนรึยังคะ เมย์ถามละลาบละล้วงไปหรือเปล่า”
“ก็ ….”
“แฟนไม่มีครับ ไอ้จ๋ายมันมีแต่เมีย” เสียงหาเรื่องสุดคุ้นเคย พร้อมเน้นกระแทกหนักๆในคำว่าเมีย เรียกสายตาทุกคนไปมองหัวโต๊ะที่มีน้องเม่นของผมยืนอยู่ สายตามันหงุดหงิดเต็มที่
“เอ๋ .. นี่เพื่อนพี่จ๋ายหรอคะ ทานข้าวด้วยกันมั้ยคะ” น้องเมย์ผู้ไม่รู้อะไรเลยก็ถามซื่อๆ
“ไม่ล่ะครับ พอดี ‘เมีย’ ไอ้จ๋ายมันฝากพี่มาบอกไอ้จ๋ายว่า ‘ถ้ามึงยังมีสาวๆล้อมหน้าล้อมหลังแบบนี้กูจะได้มีมั่ง’ แค่นี้ล่ะครับ เชิญทานต่อตามอัธยาศัย ‘เพื่อน’ แบบผมไม่อยากอยู่ขัดความสำราญ” แล้วเฮียเม่นก็สะบัดหน้าเดินจากไปทันที เอาแล้วไงกูงานเข้าละ
“แฟนพี่จ๋ายดุ๊ดุนะคะ อะ อ้าวพี่จ๋ายจะไปไหนคะ” ผมรีบลุกวิ่งตามไอ้เม่นไปทันที
“เม่น ๆ รอพี่ก่อน เม่น” ผมดึงแขนมันเข้าหาตัว
“ตามกูมาทำไม ไปอยู่ในฮาเร็มมึงนู้น”
“รุ่นน้องที่อาจารย์ให้ช่วยสอนเฉยๆนะครับ”
“เหรอ อาจารย์ให้มึงช่วยแดกข้าวกับน้องๆเค้าด้วยมั้ยล่ะ ให้ช่วยป้อนข้าวด้วยมั้ย ต่อไปเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ด้วยมั้ย”
“ทำไมพูดไม่เพราะเลยครับ”
“กูมันปากแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร เสือกมาด่ากูตอนนี้ อ้ออ ชอบหวานๆแบบนั้นใช่มะ พี่จ๋ายคะ พี่จ๋ายขา อ่ะ” มันมองผมสายตาตัดพ้อ จนผมรู้สึกผิด
“เม่น ไม่ใช่แบบนั้น”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว ปล่อยกูได้ละ จะไปตายที่ไหนก็ไป” มันสะบัดแขนผมออกแรงๆ เดินหนีผมไป ใจหนึ่งอยากวิ่งตามไป แต่ต้องไปสอนพวกรุ่นน้องต่อไม่งั้นก็ไม่ผ่าน แล้วคงมีเวลาให้เม่นน้อยกว่านี้ ทั้งๆที่ทุกวันนี้ก็น้อยแล้ว ..
เดี๋ยวค่อยง้อแล้วกัน
สัสเอ้ย ทีเมื่อก่อนละวิ่งมาง้อตอนนี้ล่ะไม่มี มันหมดโปรโมชั่นแล้วใช่มั้ย ผมบดกราบกรอดๆ เดินออกมาจากโรงบาล สาวๆรุมล้อมหน้าบานเป็นจานยูบีซีเลยนะมึง โว้ยยยย
ติ้ด ๆ ๆ
“ฮาโหล มีเหิ้ยไรโทรมาตอนกูอารมณ์เสีย อะไรนะ ? โยธากระทืบพวกมึงหน้าร้านเกมส์ กล้ามากมาทำเพื่อนกู รอกูแปปกูไปคิดบัญชีให้” เอาวะได้กระทืบคนแก้อารมณ์เสียไปก่อนก็คงดี ผมโทรตามพรรคพวกยกพวกไปกระทืบพวกมันตามปกติ แต่วันนี้แม่งมีเด็กอาชีวะมาร่วมด้วย สัสเอาแล้วไง สุดท้ายพวกผมเลยโดนกระทืบกันเละ
“สัสเม่น มึงจำไว้ ว่ามึงไม่ได้เก่งคนเดียวหรอกโว้ย” ไอ้สัสนั่นมันกระทืบใส่ผมแรงๆ แล้วเดินจากไป ฝากรอยตีนและความแค้นไว้เต็มอก สุดท้ายก็ต้องพากันยกโขยงมาทำแผลที่โรงบาลไอ้หมออยู่ดี
“เม่นไปทำไรมา ทำไมเละแบบนี้” ไอ้หมอวิ่งหน้าตื่นเข้ามา แต่ผมมองมันด้วยหางตาแล้วเมินหนี
“อย่ามายุ่งกับกู”
“เม่น มาทำแผลก่อนเดี๋ยวค่อยโกรธต่อ” ไอ้หมอทำสีหน้าซีเรียสมากเหมือนเดิม เวลาผมได้แผล แม้จะเล็กเท่าขี้มด มันก็เดือดร้อนเหมือนผมจะตายนั่นแหละ
“ไม่ต้องกูรังเกียจ”
“รังเกียจก็ต้องหันมา อย่าดื้อ” แล้วมันก็จับหน้าผมทำนั่นทำนี่ แล้วก็ไปทำแผลตามตัว
“โอมหายเจ็บๆ เป่าเพี้ยงๆ”
“ปัญญาอ่อนชิบหาย”
“แล้วยิ้มทำไมครับน้องเม่น”
“ยิ้มก็เรื่องของกู เสือกเหื้ยไร ทำแผลเสร็จยังกูจะกลับหอ” ผมรีบเก๊กหน้าขรึมอยู่กับมันแล้วหลุดทุกทีเลยว่ะ เหิ้ยจริง
“เดี๋ยวกลับด้วยกันนะครับ”
“ไม่กลับกับมึงหรอก ไปส่งสาวๆมึงนู่นไป”
“น้องเม่นหึงพี่หรอครับ”
“หึงอะไร อย่ามามั่วไอ้สาส ใครจะไปหึงมึงไอ้หลงตัวเอง หน้าหนากี่เซ็นละ”
“หนากี่เซ็นไม่รู้แต่ถ้าเมียหอมรับรองนุ่มนิ่มเสมอ”
“สัส ทุเรศว่ะ ไปหาเมียใหม่เลยไปกูลาออก”
“ไม่เป็นไรครับ ลาออกก็สมัครใหม่ได้ เดี๋ยวพี่ยัดเยียดความเป็นผัวให้เอง” ไอ้หมอยักคิ้วกวนๆ แล้วหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“สันดาน ลวนลามกู มึงจะเหิ้ยไปไหนวะ”
“คำก็เหิ้ยสองคำก็สัส เมื่อไหร่จะเป็นคำว่า ที่รัก บ้างล่ะครับ หืม ?”
“ชาติหน้าเหอะมึง”
“ดุเหมือนหมาเลยนะครับ เป็นเม่นหรือเป็นหมากันล่ะเนี่ย”
“เสือกเหิ้ยไร อยากได้คนก็ไปหาที่อื่นไปสัส”
“ไม่ล่ะครับ เม่นหมาๆนี่แหละ ได้ใจ”
-------------------------------------------------------
จบ ดีมั้ยนะ ? 55 อารมณ์ว่างๆ ขิเกียจอัพนิยายตัวเอง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
