หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[Cacao]

เจอคุณโจรุกฆาต เอาม้าศึกเข้าสู้ขนาดนี้ จะอดใจไหวหรอคุณหนุ่มมมมม
คนที่มีใจยังไง๊ไงก็ต้องใจอ่อนอยู่แล้วละน้า ใจแข็งไปไม่ช่วยอาราย
 ถ้าเค้าทำตัวน่ารักก็หยวนๆหน่อย คนเราสมควรได้รับโอกาสเสมอน้า อิอิ
แต่ฮาพี่ทัศน์กับโกมาก 555555 เจือกจนได้เรื่องอ่ะ โดนใช้งานเยี่ยงทาส
เงินเดือนก็ไม่ได้อีกต่างหาก ยุ่งกับเรื่องคนอื่นดีนัก ฮ่าาาาาาา

[malula]

หนุ่มมีใจให้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว โจคงไม่ต้องเหนื่อยเท่าไหร่มั้ง

[Oilsaoo]

ว้าวว
โจ หนุ่ม น่ารักเเฮะ
สงสารโกกับทัศน์ นั้นเเหละเบี้ยวนัดคนอื่น 555

[northern]

555+ ไอติมป่าตัน
อร่อยเน้ออออ

[@_nabeaula_@]

น้ำตาไหล T T
นึกว่าจะไม่ได้อ่านโจหนุ่มอีกแล้วนะเนีย ทราบซึ้งมาก ชอบคู่นี้อะ(แต่จริงๆแอบรักคู่พี่กรีน55)

รอน้องเกรียนต่อ ><

[topphy]

  ยังมาบอกว่าตอนที่แล้วไม่ค้างอีกนะคับนักเขียน
ขอบอกว่าค้างมาก

[kny]

กามเทพ----->กรรมละเพ่

[PoP~Pu]

กรี๊ดดดด คิดถึงคู่นี้เป็นที่สุด!

[wordpdf]

เพื่อนๆ เป็นใจชิมิ 555

[myyaoi]

อ่า...อืมม...เอ๋....โอ๊ะ โอ้โห เฮ๊ะ!! (พูดภาษาด๋อยไรเมิง)
คือจะบอกว่า
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โจหนุ่ม
 
แม่ยกคิดถึงมว้ากกกกกกก คิดว่าชาตินี้ทั้งชาติ เกรียนคนอ่านคนนี้จิบ่มีวาสนาได้ยลหน้าน้องทั้งสองอีกตลาด เอ้ยตลอดกาล

บัดนี้ เจ้าโผล่หัวเกรียน ๆ มาให้อ่านแล้ว แม้จะสั้นเหมือนเส้นผมบนหัวของเด็กเกรียน แต่ก็ยังดีกว่ามิมา ทำให้ข้าได้ยล ได้ชื่นชม ได้มีรอยยิ้ม ได้แสดงออร่าแห่งความบ้าออกมาอีกที

รู้สึกดีกรีความเกรียนตัวเองจะเพิ่มตามเกรียนแฮะ 


นั่งพับเพียบเรียบร้อย ลงไปกราบเบญจรงค์
แต้งกิ้วหลาย ที่เอาโนเวิ่ลแจ่ม ๆ มาให้ข่อยอ่านเน้อ (มึงเอาสักภาษา เอาสักสำเนียง= = )

ไปล่ะ ก่อนคนแถวนี้จะมอบบาทาให้ กร้ากกกก บาย ๆ เป็นกำลังใจให้สำเม่อ สู้ ๆเน้อ
My Yaoi

[windel]

แค่เห็นคำว่า โจหนุ่ม ก็... 
โจครัับ รุกไปเรื่อยๆเลยแม่ง... 
รอติดตามศึกกะหมังกุหนิงต่อนะเกรียนนน 

[Bejae]

จีบกัน จีบกัน จีบกัน
รุกฆาตเลยเพ่โจ

[dandelion]

โจหนุ่มโผล่มาให้หายคิดถึง
แหมๆๆ คู่นี้กัดกันแต่ยังไปเที่ยวด้วยกันนะ
สวีทไปแหละ อิจฉานะเห้ย

ว่าแต่วาเลนไทน์นี้ทัศน์กับเกรย์จะไปฉลองที่ไหน
หรือต้องออกรบกับกะหมังกุหนิงก่อน
ส่วนไอดิลไม่เป็นไรรอได้

[sirikanda28]

ช้าหน่อยก็ได้ค่ะ
ถ้าติดธุระ  รอได้
 

[CarToonMiZa]

ตอนนี้มันอบอุ่นจัง
กด+เป็ดจ๊า

[KURATA]

รออ่านศึกกะหมังกุหนิงค่าาาาาาาา

[care_me]

คิดถึงโจ หนุ่มเหลือเกิน

หวานน้อยๆอย่างนี้...จะได้ไม่เลี่ยนมาก

ก็แหม กว่าจะมีวันนี้ได้ ก็ผ่านอะไรกันมาตั้งมากมาย หวานอย่างนี้ กำลังดี

คิดถึงเหลือเกิน

[nutty]

หนุ่มโจสวีทแบบเนิบๆ   

[tuek]

โจ - หนุ่ม .... คิดถึงจังเลย
หนุ่มกลับมาครางนี้โจคงไม่ปล่อยไปอีกแน่ๆ
+ 1 นะคะ

[sunshine538]

คิดถึงโจ-หนุ่ม 

แต่ว่า แต่ว่า ... บักโจ เอ็งรุกแบบนี้จะได้ผลจริงๆ ใช่มั้ย  (บักโจกระโดดถีบ)

น้องหนุ่ม เข้าใจนะว่า ... เอิ่ม...แพ้ความหล่อ (?) ของบักโจ แต่ช่วยเล่นตัวต่อไปอีกนิดเถอะ แกล้งบักโจมัน ขอร้อง 555

รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[bon]

สองหนุ่มกรรมตามทันเร็วจริงๆ

[yui11]

รอคราบบบบบ

[tuek]

เข้ามารอด้วยคน

[armmyrine]

 :really2:wไม่ต่อ โจ-หนุ่มให้จบพาร์ทก่อนหรอ

[yui11]

ไม่ม่ต่อ เราไม่ นอน อิอิ

[hikikomori]

มารอร้อรอด้วยคนนะ

=w=

[INDY-POET]

ตอนแรกคิดนานนะ ว่าจะเขียนแล้วลงตามพล็อต หรือตัดๆออกไปเลยดี ฮ่ะๆ
แต่สุดท้ายก็เขียนอย่างที่เคยคิดนะ อืม.. คืออาจจะแหวกไปสักหน่อยและอาจจะไม่สมที่แฟนทัศน์-เกรย์รอคอย
แต่เรื่องก็คงไม่สมบูรณ์ถ้ามีแต่ตัวละครหลักเนอะ ฮ่ะๆ ไม่รู้นะ โทษทีๆ


Chapter 37 :: ศึกกะหมังกุหนิง
Part III


Kuning’s POV


..ตื๊ด ..ตื๊ด

“อือ..”
อะไรเนี่ย..คนกำลังฝัน

..ตื๊ดดดดดดด!

เย้ย! ไม่หยุดจริงจังอะ

..ฉันจำต้องโผล่หัวเหม่งๆของตัวเองออกมาจากผ้าห่มเพื่อรับโทรศัพท์ปริศนา

“หะ? ตีสอง!”
ฉันร่ำร้องเมื่อมองนาฬิกา

ตื๊ดดด!!

โอเค รับแล้วเว้ย รับแล้ว!

“ฮัลโหล?”


“ยัยหนิง!”

มีเสียงสวนกลับมาทันทีที่ฉันกรอกเสียงลงไป แน่นอน..เสียงที่ฉันคุ้นเคยดี

“แม่?”

“ใช่ หนิง หนิง ลูกต้องช่วยแม่นะ ได้ยินรึเปล่า”

“เกิดอะไรจ๊ะแม่ อึไม่ออกหรือ?”
ฉันยังงัวเงียอยู่

“นังลูกเวร ใช่ที่ไหนล่ะ”
ท่านแม่ว๊าก
“หาตั๋วเครื่องบินกลับมาเมืองไทยด่วนๆเลยนะ”

“เกิดอะไรขึ้นน่ะแม่?”
งงเด่ะคะ

“กลับมาเถอะน่า!”

“แม่ต้องมีเหตุผล บอกหนิงสิคะ มีอะไรเหรอ”

“บอกให้มาก็มาเถอะน่า”

หงะ..

“แม่.. บอกหนิงมาสิ หนิงยังเรียนไม่จบ แถมกลับด่วนเนี่ย ค่าตั๋วเครื่องบินก็แพงมาก เรา..ไม่ค่อยมีเงินแล้วไม่ใช่หรอจ๊ะ?”

ตั้งนานแล้วที่ฉันไม่ได้กลับบ้าน ในใจอยากรีบๆเรียนให้จบเสียมากกว่า
ตั้งแต่พ่อเลิกกับแม่ก็ส่งเพียงค่าเล่าเรียนให้ฉันเท่านั้น เงินในส่วนอื่นๆก็ไม่มีมากเท่าก่อน จึงสุรุ่ยสุร่ายมากไม่ได้

“แม่เสียไพ่อีกแล้วรึไง?”
ฉันหยั่งเชิง

“ลูกเวร ฉันจะให้กลับมาหมั้นย่ะ”

ห๊ะ?

“หมั้นอะไรแม่?”

“ก็หมั้นไง หมั้นก่อนแต่ง”

จึ๊กกึ๋ย งงไปหมด
“หมั้นกับใครแม่”

“โอ๊ย ค่าโทรแพงนะยะ ถามมากเสียจริง หมั้นกับตาทัศน์”

“ทัศน์ไหน-”

“ตาทิวทัศน์ ทัศนศุภกฤษณ์นั่นแหละ ลูกคุณทิวเขากับคุณทัศนีย์นั่นไง ไม่ต้องพูดมากแล้ว พอแค่นี้ รีบกลับมานะ”

“แม่ แม่ แม่เดี๋ยว ได้ไง หนูมีแฟนแล้ว”

ตู๊ด..ตู๊ด..

อะไร สายตัดไปแล้ว?

ให้ตายสิ เป็นอย่างนี้ตลอด
ฉันรู้ ..รู้ว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่อยากให้ลูกได้สิ่งที่ดีที่สุด แต่วิธีการบังคับไม่ได้ช่วยอะไรเลย..

ทิวทัศน์..
อืม.. ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ เขาเป็นหนุ่มหล่อ ฉันยังจำได้ เราเคยเป็นแฟนกันสมัยอยู่ม.หก แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว
เราไม่ได้คุยกันมาเป็นชาติแน่ะ
จู่ๆแม่เรียกให้กลับไปหมั้น.. นี่มันมีอะไรแปลกๆรึเปล่า?

ฉันได้แต่นั่งตาสว่างรอให้ถึงเช้า เพื่อจะได้ไปหาเอ็ดเวิร์ด แฟนชาวอังกฤษ อย่างน้อย..เขาก็คงขอให้ฉันไม่ไป
เรารักกันมากเชียวละ
บางที.. ฉันอาจจะชวนเอ็ดเวิร์ดไปด้วย..เขาเคยบอกว่าอยากไปเที่ยวเชียงใหม่มากๆ..


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


อาทิตย์ลอนดอนสาดแสงกระจ่าง
ฉันแต่งตัวและสวมสเวตเตอร์ทับให้ความอบอุ่นและมุ่งหน้าถัดจากหอพักของฉันถัดไปสองบล็อกเพื่อไปที่ห้องพักของเอ็ดเวิร์ด
ฉันโทรเข้าไปก่อน แต่หนุ่มหล่อเจ้าของหัวใจก็ไม่ยอมรับเสียที

“เด็กขี้เซา ยังไม่ตื่นละสิ”
ฉันบ่นกับตัวเองยิ้มๆ

ฉันไปถึงหน้าประตู ด้วยใจที่คิดว่าเอ็ดเวิร์ดยังไม่ตื่นแน่ๆ จึงไขกุญแจเข้าไป..


“เอ็ด?”
ฉันเรียกเบาๆ
แล้วเดินจากหน้าประตูห้องไปสู่ส่วนที่เป็นห้องนอน



.

.

..ไม่จริง

ภาพที่เห็นนั่น..


“Ed,oh..er..fuck me, fuck me ..darling”

เสียงนั่น..
มัน..เสียงผู้ชาย

อะไรวะ? ลูกผู้ดีงง

ฉันเดินเข้าไปในห้อง..ผู้ชายสองคนกำลังนัวเนียกันอย่างถึงพริกถึงขิง..
และหนึ่งในนั้น..คือเอ็ดเวิร์ด


“Ed!”
ฉันกรีดร้อง

สองคนนั้นผงกหัวขึ้นมามอง..
เอ็ดทำท่าตกใจ แต่ผู้ชายอีกคนเพียงทำหน้าเบื่อๆ
ฉันจำเขาได้ เขาเป็นนักเรียนไทยที่มาพร้อมฉัน เมธี!


“Ed, What the hell are you doing?”
ฉันตวาด

“Sorry, we’re just..”

เอ็ดเวิร์ดนึกหาคำอธิบาย
แต่ทุกอย่างมันกระจ่างแจ้งแล้วสำหรับฉัน

“You’re just what? Just touching, kissing and fucking!”
ฉันกำหมัดแน่น ขอรู้เหตุผล
“Why..why the hell have you done this to me?”

“แหม..นังชะนีหน้าขาว ก็เธอเสือกเล่นตัวไม่ให้เขาเอา ตอนนี้เขาก็เลยเป็นผัวฉันสิจ๊ะ!”
เมธีตอบแทน ก่อนที่ฉันจะเอากระเป๋าฟาดหน้าแม่ง!

“มึงจะเอากันกูไม่ว่า แต่อย่ามาโกหกกู สัด!”
ฉันด่าเป็นภาษาไทย ไม่สนใจว่าพวกมันจะเข้าใจกันแค่ไหน..

ให้ตายสิ..
ในชีวิต..ไม่เคยโดนเหยียดหยามน้ำใจเท่านี้เลย
ฉันเดินร้องให้ไปเรื่อยๆริมแม่น้ำเทมส์ หวังให้สายน้ำที่ไหลเอื่อยๆพัดพาความรู้สึกมึนชาเหมือนโดนของหนักทุบหัวนี่ออกไปที

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


Another aeroplane
Another sunny place
I’m lucky I know
But I wanna go home
Mmmm, I’ve got to go home..

“เฮ้อ..”
.
.
“ฮื้อ”

ฉันถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวันนี้ได้แล้ว

เมืองนอก..ที่ที่ฉันอยากมา แล้วฉันก็ได้มา.. แต่ตอนนี้กลับอยากคืนสู่นอกเมือง..ที่เดิมที่เคยอยู่
ใช่..ฉันคิดถึงบ้าน ..คิดถึงแม่

โดยเฉพาะหลังจาก..อกหัก คุณคงรู้ดีว่ามันรู้สึกแย่ขนาดไหน!
.
.
และนั่นคือ..ทำไมฉันถึงกลับเชียงใหม่
ใช่..ฉันมันอ่อนแอและไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย

แค่ไม่อยากโดดเดี่ยวอยู่ในเมืองเดียวกันกับผู้ชายสองคนที่ทรยศฉัน..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


“หนิง..แม่กับคุณนีย์คุยกันเรียบแล้วจะให้ลูกกับตาทัศน์หมั้นกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะพาไปหาคุณนีย์นะลูกนะ แล้วคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราว”
ท่าแม่ชี้แจงทันที

“หนูเพิ่งกลับมา แม่จะไม่ถามหน่อยหรือคะว่าเหนื่อยไหม หรืออะไรแบบนั้น”
ฉันถามกลับเบื่อๆ

“โธ่ จะมัวเสียเวลาทำไมกันเล่า นี่ คุณนีย์ก็ร้อนใจมากนะ แอบมีสายมาบอกเธอว่าเหมือนตาทัศน์จะควงเด็กผู้ชายคนนึงไปเที่ยวซะทั่ว เราเลยรีบกันเรื่องหมั้นไงจ๊ะ”

หือ?
“ผู้ชายหรือคะ?”

“ก็ใช่น่ะสิ ตาทัศน์จริงๆแล้วเป็นสุภาพบุรุษนะลูก หล่อ แล้วก็รวยด้วย ห้ามปล่อยให้หลุดมือเชียวนะ..”

ฉันหันไปมองแม่

“ลูกจ๋า..แม่แค่อยากให้ลูกมีคนดูแล.. หืม?”

แม่ตบไหล่ฉันเบาๆ..
“ลูกเหมาะสมกับทัศน์ที่สุดจ๊ะ ไม่ใช่เด็กผู้ชายคนไหนทั้งนั้น เชื่อแม่นะ..เชื่อแม่สิ”

ฉันพยักหน้าอย่างเลื่อนลอย แม้จะรู้สึกว่าแม่ดูรีบร้อน..ลุกลี้..ลุกลน..และมีบางอย่างปิดบังอยู่

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


คนที่นั่งอยู่ข้างหน้าฉันยังดูหล่อเหลาเหมือนที่ฉันจำได้.. ทิวทัศน์ ทัศนศุภกฤษณ์
แต่ฉันยังช้ำใจเรื่องเอ็ดเวิร์ดอยู่  เรื่องกลับไปมีใจให้ทัศน์จึงดูเป็นเรื่องที่ห่างไกล
แต่หากว่าทัศน์มีผู้ชายอยู่เคียงกายจริงดังแม่ว่า ฉันก็อยากจะระบายอารมณ์คลั่งแค้นดูสักที!

แต่ให้ตายสิ.. แล้วก็ได้รู้ว่า..แฟนทัศน์นี่ไม่ธรรมดาเลย..


ก่อนหน้านี้ฉันเคยปวดหัว..หายใจไม่ออก และเป็นลมมาแล้วหลายครั้ง
แต่ก็ไม่เท่าครั้งนี้.. เสียงน้องเกรย์ที่ฉันพยายามจินตนาการให้เป็นเมธีดังก้องในหัว

“ฟังนะ ฟังให้ดี!”
เด็กน้อยชี้มือใส่ฉันและแม่

เขาไม่มีจริตจก้านอะไรเลย ไม่เหมือนเมธี ตรงกันข้าม กลับเป็นเด็กผู้ชายที่ดูแข็งแกร่งและเต็มไปด้วยความคิด

“อย่าเอาความคิดของคุณมายัดเยียดใส่ผมและคนที่เป็นครอบครัวผม
คนอย่างคุณคงรู้จักแต่ความสบาย แต่ไม่รู้จัก..ความภาคภูมิเลยสิใช่ไหม ถึงได้คิดว่าคนอื่นจะไม่รู้ด้วย!"
เกาะผู้ชายรวยๆน่ะมันง่าย แต่คุณจะหลงเหลือความภาคภูมิใจอะไรในชีวิตที่ว่างเปล่าของคุณ
ผมอาจจะไม่ได้เรียนเมืองนอกเมืองนาอะไร แต่ผมเรียนคณะมนุษยศาสตร์
ความเป็นมนุษย์อย่างเต็มภาคภูมิคือสิ่งที่ผมปรารถนาที่สุดในชีวิต
..ถ้าคุณแก่ขนาดนี้ มีความรู้ขนาดนี้ แล้วยังไม่เข้าใจเรื่องแค่นี้ ช่วยย้ายก้นด่างๆออกไปให้พ้นทั้งคู่เลย!”


ฉันยอมรับ ว่านักเรียนบริหารธุรกิจอย่างฉัน ไม่เคยคิดถึงข้อนี้เลย ..มันทำให้รู้สึกอับอาย ที่มาอยู่ที่นี่..ตรงนี้
ช้ำใจมาจากลอนดอนแล้วยังมาทำตัวเองให้แปดเปื้อนโดยการให้เด็กม.ช.ชี้หน้าด่าเอาอีก ฉัน..ฉัน..

“มันปากดี ด่ามันสิลูก อย่ายอมมัน”
เสียงแม่ช่างดูเหมือนคำซ้ำเติมเสียเหลือเกินในตอนนี้


“ลูกเรียนบริหารที่อังกฤษเชียวนะ ตอบโต้มันสิ ยัยหนิง!”

โธ่แม่..หยุดก่อน หันมาสนใจหนูก่อนได้ไหม จะหายใจไม่ออกแล้วนะ

“หนิง พูดอะไรซี!”
แม่เขย่าตัวฉัน

.

.
“แม่..อย่าเขย่าหนิง”
แล้วฉันก็พูดได้แค่นั้น..


“อาไผ่ อาไผ่! ช่วยทีครับ”
.
.
“อะไร หนิงเป็นอะไร สู้มัน”
.
.
“พอเถอะครับคุณน้า! ให้อาไผ่ดู อาไผ่เป็นหมอ”
.
.

เสียงอะไรก็ไม่รู้..หนวกหู วุ่นวายไปหมด..


“เอาล่ะ.. นิ่งๆ ไม่เป็นไร ทำใจดีๆ โดนด่าแค่นี้สลบไสลเลย ทีด่าเขาละไม่คิด มันส์ชิบเลย”
เสียงผู้หญิง..ทุ้มๆ..แหบๆ ชัดเจนที่สุดแล้วในตอนนี้


ฉันลืมตาขึ้นมา
จำได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นอาของทัศน์? ชื่อทิวไผ่?
“ฉะ..ฉัน เป็น..เป็นอะไร”


“ไม่รู้.. แรดมากไปมั้ง”
เธอตอบมาได้
ไอ้..ไอ้..


“แล้วคะ..คุณ อะไร..อย่ามาจับตัวฉันนะ”
ฉันเดือดพล่านทั้งที่ปวดหัวจะตาย
เออ ถึงจะจริงของเขาก็เถอะ ! แต่เขาก็ควรจะหุบปากซะในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเขา!

“เวลาทำงาน ฉันเป็นหมอ อีกฝ่ายเป็นคนไข้ อย่างอื่นไม่ได้สนใจ”
เสียงเรียบๆตอกกลับ
ฉันดิ้นฮึดฮัด

“ตกลงลูกฉันเป็นอะไร”
แม่ถามขึ้นมา

“เท่าที่ดูนะ มันเครียดน่ะซี โดนกดดันด้วยและคงแรดเองด้วยส่วนหนึ่ง”
คุณทิวไผ่นั่นบอก

“แนะนำนะอิหนูนะ เข้าวัดนั่งสมาธิเสียบ้าง จิตใจจะได้เป็นสุข”


“ไอ้..ไอ้หมอ..ปากหมา!”
ฉันด่า ลุกขึ้นอย่างไม่สนใจ
โอเค เขาอาจจะพูดถูก แต่ปากหมา กูไม่ฟังเว้ย!

ฉันหันไปชี้ไม้ชี้มือใส่แล้วด่าขมุบขมิบ

เฮอะ ยัยป้าเนี่ยนะเป็นหมอ
แต่งตัวก็อย่างกับจะยกพวกไปตีใคร ทรงผมซอยสั้นนั่นก็ไม่ได้เรื่อง บุ่ย!


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

“เป็นยังไงบ้างล่ะ”
แม่ประคองฉันมาที่รถ ถามด้วยเสียงแข็งๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ”
ฉันตอบเนือยๆ
ได้ยินเสียงแม่ถอนหายใจ

“เฮ้อ อับอาย บอกได้คำเดียวว่าอับอาย โดนด่าจนเป็นลมเนี่ย ตาทัศน์ก็ไม่ได้ แล้วเรื่องที่ติดต่อคุณนีย์ไปนี่จะได้ไหมละเนี่ย”

“แม่”
ฉันหันไปอย่างอดรนทนไม่ได้
“รู้ตัวไหม ว่าแม่เปลี่ยนไปมากนะ มีอะไรรึเปล่าคะ?”

“อะ..เอ่อ”
แม่พูดจาติดขัด
“อะไรยะ ไปๆ กลับบ้าน!”

.
.
และทันทีที่มาถึงบ้าน ฉันก็ไม่ยอมวางมือ มันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ แม่ถึงได้กระตือรือร้นอยากให้ฉันหมั้นกับทัศน์เหลือเกิน

“แม่คะ ตกลงแม่จะบอกหนิงได้รึยัง”
ฉันคว้าแขนแม่ไว้ไม่ให้ขึ้นห้อง

“ยัยหนิง อย่าเซ้าซี้แม่ได้ไหม!”

“แม่ก็ตอบหนิงมาสิคะ!”

“ยัยหนิง แกทำพังหมด แกไม่รู้รึไงว่าคุณหญิงทัศนีย์มีเงินเท่าไหร่ ถ้าเราได้ดองกับเขา แม่ก็ไม่ลำบากเรื่องเงิน”

“เรื่องเงิน เงินอะไรคะ เราไม่รวยเท่าเขาก็จริง แต่เราก็มีเงินของเรานี่นา”
ฉันเริ่มขมวดคิ้ว

“เออ มี แม่ไม่ได้เสียไพ่ไปหมดแล้วน่ะ”

หะ?

“นี่ก็ทำเรื่องยืมคุณหญิงทัศนีย์บอกว่าเอามาหมุนธุรกิจ ฮึ่ย แล้วแก ยังมาทำพัง ฉันเครียดจะตายอยู่แล้ว”
.
.
แม่..

“แล้ว..แล้ว แม่ไปเล่นทำไมล่ะคะ เล่นซะหมดเลยเหรอคะ”

“ก็ฉันพยายามจะถอนทุนคืนนี่ยะ รู้ตัวอีกทีก็..”
แม่เอามือกุมหัว
ฉันทรุดลง
“แสดงว่าที่น้องเกรย์พูดก็จริง..เราต่างหากที่ไม่มีความภาคภูมิ เราต่างหากที่จะไปเกาะเขากิน”

“อย่าพูดถึงไอ้เด็กเวรนั่นนะ!”
แม่ตวาด

ให้ตายสิ..ฉันมึนตึ๊บไปหมด..
โธ่เอ้ย..

ผมยาวระบ่าของฉันสะบัดไปมาพร้อมใบหน้าที่ส่ายอย่างช้าๆ
ฉันหันหันหลังเดินออกมาจากบ้าน เฝ้าคิดว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี..
มิน่าล่ะ..แม่ถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้เพราะความกดดันเรื่องเงินที่เสียพนัน นี่คงยังใช้ไม่หมดด้วยซ้ำถึงกระตือรือร้นเรื่องหมั้นกับทัศน์..
ฉันกลายเป็นสิ่งของที่แลกกับเงินไปตั้งแต่เมื่อไหร่..

ไม่น่าจริงๆ..การพนันนี่มันเปลี่ยนคนได้อย่างไม่น่าเชื่อเลย..

กริ๊ง..กร๊าง..กรุ๊ง..กริ๊ง….

โทรศัพท์ดังอุบาทว์มาก.. ใครโทรมาอีกละ?

“ฮัลโหล?”
ฉันกรอกเสียงลงไป

“หนิง ทัศน์นะ”

หือ?
ทัศน์? โทรมาทำไมวะ?

“ว่าไงเหรอทัศน์?”

“ไม่สบายเป็นยังไงบ้าง?”

ฉันขมวดคิ้ว
“เฮ้ๆ เดี๋ยวแฟนหนุ่ม เกรย์น้อยกลอยใจก็เข้าใจผิดเอาหรอก”

“ไม่หรอกก็อยู่นี่ เอ่อ จริงๆแล้ว เขาใช้ให้เราโทรเอง”

“ทำไม”
ฉันงงจัด ได้ข่าวเพิ่งด่ากูอยู่เมื่อกี้


“ก็อาการของหนิงน่ะ ตอนนี้ดีขึ้นแล้วหรือ ไม่ใช่อะไรหรอก เกรย์มันเคยเป็น มันแนะนำว่าให้รักษาซะ หนิงป่วยนะ”

“เหรอ เป็นอะไรล่ะ”
ฉันถามเบื่อๆ เลิกสนใจตัวเองไปตั้งชาติแล้ว

“เครียดเกินไป”


“ช่างมันเถอะ”
ฉันตัดบท
“สิ่งที่หนิงอยากจะพูดกับทัศน์คือ หนิงขอโทษที เรื่องวันก่อนและเรื่องวันนี้ ฝากบอกแฟนทัศน์ด้วยแล้วกัน”

ใช่ค่ะ..
คนเราทำผิดก็ต้องขอโทษ เรื่องง่ายๆ
ฉันรู้จุดประสงค์ของแม่แล้วและมันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง ฉันจะไม่ดึงดันอีกต่อไป
อีกอย่าง ต่อให้ฉันเกลียดเกย์เมธีนั่น..แต่น้องเกรย์ก็ไม่เกี่ยว เขาไม่เหมือนกันเลย..จริงๆ
ฉันผิดไปแล้ว..แต่จริงๆแล้ว คงไม่มีใครอยากเป็นคนเลว
เคลียร์เรื่องแม่ได้เมื่อไหร่..ฉันก็จะไปจากที่นี่

“มันมีเรื่องบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับเรื่องหมั้นของเรา เพราะฉะนั้น เราต่างคนต่างไม่รู้เรื่อง เรื่องนี้ไม่เกิดขึ้น โอเคนะทัศน์”
ฉันพูด แต่เสียงที่ตอบกลับมาคือ..


“คุณหนิง”
.
.
เสียงน้องเกรย์


“ผมเคยเครียดแล้วก็โดนกดดันเหมือนคุณนะ สิ่งที่ผมจะบอกคุณได้คืออย่าให้มันครอบงำคุณ พยายามเป็นตัวของคุณเอง ..แล้วคุณจะมีความสุข ผมบอกได้แค่นี้”

อืม..นับว่ามีน้ำใจนักกีฬาทีเดียว เกรย์คนนี้ เขามีสิทธิ์ด่าและซ้ำเติมฉันมากกว่านั้น..แต่ก็ไม่ทำ
ทัศน์เลือกคนไม่ผิด
ไม่เหมือนฉัน..

“หนิง ให้เราแนะนำอย่างนึงได้ไหม ไปหาหมอเถอะหนิง”
ทัศน์กลับมาในสายอีกครั้ง
“ไปหาอาไผ่เลย อาไผ่เป็นหมออายุรกรรมประสาทวิทยาที่เก่งมากๆ เก่งที่หนึ่งเลย ไปหาอาไผ่นะหนิง ยังไงเราก็เพื่อนกัน”
.
.

หาคุณทิวไผ่เนี่ยนะ! เอาเกวียนมาลากกูเด่ะ!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


Tewphai’s POV


“เฮ้อ..ยัย..เด็ก..”
ฉันถอนหายใจส่งเสียงลอดไรฟันเมื่อร่างขาวโพลนชี้ไม้ชี้มือก่นด่าและสะบัดตูดออกจากร้านไป
ผู้หญิงบ้าอะไรสวย(แต่รูป) แถมปาก(หมา) พร้อมกับแรดไม่มีที่สิ้นสุด
ชีไปเก็บกดอะไรมาหนักหนา!

“อาไผ่ยังพูดตรงเหมือนเดิมนะครับ”
ตาทัศน์กระซิบ
ฉันผงกหัวเบาๆ และลาทุกคนเพื่อไปเปิดคลินิกตามปกติ

..คลินิกหมอทิวไผ่
ป้ายเบ่อเริ่มเทิ่มอยู่แถวๆประตูเชียงใหม่ ฉันมองเห็นได้หลังจากขับรถมาจากนิมมานไม่นัก
คนไข้มากมายตามปกติ ผู้ช่วยก็ทำหน้าที่เหมือนเดิม
ฉันรักษาคนเหมือนเดิม
..เหมือนเดิมมาหลายปีแล้ว
แม้ลึกๆในใจจะมุ่งหวังให้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี
ฉันเป็นหมอคนเก่ง..หมอคนดี..แต่ไม่มีใคร
หลายคนเข้าใจว่าฉันเป็นแม่ของตาทิว ทิวสน ทัศนศุภกฤษณ์
จะบ้าเหรอ เปล่าเลย
ตาทิวเป็นลูกน้องชายฉัน ลูกตานายทิวไม้กับภรรยาเขาโน่น
ตรูยังโสดเว้ย.. ไม่เข้าใจเหมือนกัน อยู่มาจนสี่สิบปีแล้ว..ยังไม่เคยมีใจให้ใครเลยสักคน.. เฮ้อ!
เห็นคานรำไรละกรู!
อ้อ.. ไม่สิ กรูนั่งอยู่บนนั้นแล้วนี่หว่า!


“ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”
คุณยายที่มาหาฉันยกมือไหว้
ฉันยกมือไหว้ตอบ
“ไม่เป็นไรค่ะคุณยาย อย่าลืมกินยานะเออ”

.
.
“ป้าจ๊าดคะ”
ฉันเรียกผู้ช่วย
“เดี๋ยวหมอกลับแล้ว ฝากช่วยปิดคลินิกทีนะคะ วันนี้รู้สึกเพลียๆอยู่หน่อย”

ฉันสะบัดหัวไล่ความมึนงง..
ไล่สัมผัสนุ่มะมุนจากลำตัวใครบางคนเมื่อตอนบ่าย..

เย้ย!

ไปกันใหญ่ละเรา ยัยเด็กบ้านั่นแม่งเก็บกด นิสัยไม่ดี แรดที่สุดอีกต่างหาก
แม่ง น่ารักเป็นบ้าเลย เอ้ย ไม่ใช่ !

เด็กนั่นก็แค่รูปร่างน่ากอด ริมฝีปากอิ่มๆน่าจูบ เรือนผมประบ่าน่าลูบไล้

เย้ย !!

โอย ไม่..ไม่..ไม่
เป็นบ้าอะไรวะกู!

“หมอ หมอคะ หมอโอเคนะ?”

ป้าจ๊าดเรียกฉันจากภวังค์
“อ้อ..เอิ่ม อืม ไม่เป็นไร นี่หมอนะป้า จะเป็นอะไรได้”
ฉันตอบไป แล้วรีบสาวเท้ายาวๆออกจากคลินิก

Love at the first sight..อาจจะมี แต่ไม่เกิดกับกูตอนอายุเท่านี้แน่!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ตึ๊ก ตึ๊ก..

ฉันกดปลดล็อครถบีเอ็มสีขาวที่เพิ่งถอยมาใหม่
มีเงินนี่หว่า ไม่มีใครช่วยใช้ก็ต้องใช้คนเดียวเป็นธรรมดา
นี่ถ้ามีเมียสักคน ฉันคงซื้อแค่ฮอนด้า ซิตี้เก่าๆพอ -_-!!

ฉันขับรถมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ เพื่อกลับบ้านพักที่โรงพยาบาล
ท้องก็หิว แต่ปากไม่อยากกิน..
ขับไป..เรื่อยๆ..
ขับไป…. เอ๋

เฮ้..นั่นมัน
ยัยกุหนิง..!

“เฮ้..เฮ้ อิหนู!”
ฉันแหกปากเรียกร่างที่เดินโต่เต๋อยู่ตามแนวฟุตบาทของคูเมือง

“อิหนู!”

โธ่เอ้ย! เมื่อร่างนั้นไม่มีท่าทีได้ยินฉันจึงหาที่จอดรถและเดินตามไป

“นี่..นี่ กุหนิง!”
ฉันตะโกน
ร่างเบื้องหน้าหยุดกึกและหันกลับมา

ดู..ดูมันขมวดคิ้วมอง

“ไอหมอปากหมา?”

เย้ย!!
ดู ดูมันเรียก ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่!

“มาเดินเพ่นพ่านอะไรแถวนี้”
ฉันถือวิสาสะจับแขนไว้
“อ่อยเหยื่อรึไง”

ยัยกุหนิงทำท่าจะกินหัว
“เออ ใช่ ทำไม? คุณจะมาเป็นเหยื่อฉันเหรอ?”

อิเด็กนี่!

แต่ถึงจะปากดีอย่างนั้น ในดวงตาก็มีแววโศกเศร้าอยู่ไม่น้อย อะไร ไม่ได้ผู้ชายแค่นี้ถึงกับ..

“เสียใจมากเหรอที่ไม่ได้ตาทัศน์”

“อ้อ ถ้าคุณมาเรื่องเป็นห่วงหลานชายก็ไม่ต้องห่วงฉันไม่ยุ่งอะไรกับเขาแล้ว แค่มีบางอย่างต้องคิด ทีนี้คุณก็ไม่ต้องมาโจมตีฉันแล้ว”
ยัยนั่นสะบัดบ็อบ

เหอะ!

“ได้อย่างนั้นก็ดี ว่าแต่..เธอมีเรื่องอะไรละ”

..แล้วกรูจะสนใจทำไมวะเนี่ย

“ยุ่ง”
เธอว่า แต่สำหรับกรูมันแปลว่าเสือกเลยทีเดียว

“มานี่”
ฉันดึงเธอมาแนบอก เฮ้ย! โหดเว้ยกู
“ไปขึ้นรถจะพาส่งบ้าน มาเดินท่อมๆได้ไง ค่ำๆมืดๆ”

“ก็ไม่ได้เอารถมานี่นา ปล่อยนะ”
ยัยนั่นดิ้นไปตามเรื่อง แต่ข้าพกูนั่นหาสนไม่ วัยทองเว้ยวัยทอง อย่าขัดใจ

ฉันยัดยัยกุหนิงเข้าไปในรถ ยัยนั่นโวยวายใหญ่
“ทำอะไรของคุณเนี่ย”

“ทำในฐานะหมอ”
ฉันว๊าก
“ช่วยคนไปตามเรื่องนั่นแหละ”

“ไม่ต้องมาช่วยฉัน”
โอย ยัยยนี่ คนอุตส่าห์เป็นห่วง แว๊ดจริงๆเว้ย!

“นี่ คุณกุหนิงตีนแดงตะแคงตีนเดิน ไม่หุบปาก มึงโดนกูจูบแน่”
เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าไอ้เราเลือดร้อน(รุ่ม)?

“จูบ จูบเนี่ยนะ ก้ากๆ ดูละครมากไปไหมคุณ”

ดูมัน -*-

กูไม่ได้ดูละครเว้ย
กูแค่ แค่ แค่อ่านนิยายเยอะไปหน่อย!

“ฮ่ะๆ ก้ากๆ จะจูบหนูเหรอป้า”
นังนี่วอนเหลือเกิน ฉันจอดรถและหันไปยิ้มเหี้ยมๆให้ ก่อนจะคว้าหัวนุ่มนิ่มนั่นมาประกบปากจูบให้อีกฝ่ายหายปากหมา

“ทีนี้ก็นั่งเงียบๆ แล้วบอกทางไปบ้านเธอมาได้แล้ว”
ฉันเอ่ยหลังถอนริมฝีปากออกมา..

พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่มองดวงตาเบิกกว้างและหน้าที่ซีดเป็นไก่ต้ม

หึหึ โดนจูบแค่นี้ใบ้กินเลย? เพิ่งจะเอาตัวใส่พานไปถวายผู้ชายมาแท้ๆ


แล้วซักพัก ยัยหนูนั่นก็..ร้องไห้ออกมา

เย้ย!! กูจะโดนปวีณาเอาเรื่องไหมเนี่ย

“คะ..คุณ คุณจูบฉัน..อึก”
ยัยกุหนิงพูดทั้งน้ำตา

“คุณ..คุณ..จูบฉัน”

แน่ะ ยังมาย้ำอีก

“ยังไม่เคยมีใครจูบฉันเลย ไอ้คนใจร้าย ขโมยจูบแรกฉันไป”

ห๊ะ?

“โม้ โกหก ตอแหล สาวนักเรียนนอกอย่างเธอเนี่ยนะไม่เคยจูบ คงมีแฟนเป็นฝรั่งบ้างหรอก”
ฉันว่า

แต่ยัยกุหนิงส่งสายตาเคียดแค้น
“ฉันมีแฟนย่ะ เอ็ดเวิร์ด หนุ่มหล่อชาวอังกฤษ แต่อย่างมากก็แค่จับมือกับกอดเท่านั้นเอง”

ไม่มีทาง..

“ไอ้หนุ่มนั่นคงยอมอยู่หรอก”
ฉันขมวดคิ้ว
แล้วยัยกุหนิงก็โหยหวนทันที

“ฉันบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงไทย เขาก็บอกว่าเข้าใจแล้วจะรอฉัน ฮือๆ”

“เออ แล้วเขารอไหมละ?”
ฉันถามทั้งที่พอรู้คำตอบอยู่แล้ว

“หงึ”
ยัยหนูส่ายหน้า
“ครั้งสุดท้ายที่เห็น เขากำลังนัวเนียกับเกย์ชื่อเมธี แงๆ”

.

.

เฮ้อ..!

“ฉันไม่ชอบเกย์เลย”
กุหนิงรำพึง

“เพราะเธอคิดว่าเธอโดนเกย์แย่งแฟนรึไง”
ฉันหยั่งเชิง

“ก็ไม่รู้สิ..”
แม่นั่นขมวดคิ้ว

“ฉันเล่าอะไรให้ฟังเอาไหม นี่ตาทัศน์เล่ามาอีกทีหนึ่งนะ”

ยัยกุหนิงทำท่าคิด สูดน้ำมูกกระซิกๆ แต่ก็พยักหน้า ดูเหมือนจะลืมไปแล้วว่าเพิ่งโดนขโมยจูบแรกไป

“พี่ชายของแฟนเขา พี่ชายน้องเกรย์น่ะ เคยมีแฟนเป็นเกย์ แล้วก็โดนเกย์คนนั้นทิ้ง ก็เลยเกลียดเกย์มาตลอดรวมถึงน้องชายตัวเองด้วย สุดท้ายก็ทำร้ายทั้งตัวเขา น้องชายและครอบครัว กว่าจะปรับความเข้าใจกันได้ ก็ทนเจ็บปวดกันไม่รู้ตั้งกี่ปี”
ฉันเล่าเรื่อยๆ
“เกรย์บอกพี่ชายว่าไงรู้ไหม? เขาบอกว่าเกย์ก็เหมือนผู้หญิงผู้ชาย มีดีมีเลว เหมือนกันหมด มันเหมารวมไม่ได้ เราทุกคนต่างมีบางสิ่งบางอย่างที่เหมือนคนอื่นและมีอีกบางสิ่งบางอย่างที่เป็นตัวของตัวเอง กุหนิง..เธอทำไม่ถูก และถ้าเธอคิดแบบนั้น ถ้าเธอไม่เปิดใจกว้าง เธอคงไม่มีวันพบความสุข..รู้รึเปล่า”

ฉันยื่นทิชชู่ให้
“เอ้า เช็ดซะ”

มือขาวรับไปเช็ดหน้าโดยดี
“อาจจะจริงของคุณ แต่..”
เธอขมวดคิ้ว ปากเม้ม
“คุณก็ยัง..ยัง”

“ยังอะไร”
ฉันขมวดคิ้วบ้าง

กุหนิงหน้าแดงๆ
“..ก็ยังจูบฉันอยู่ดีแหละ!”


อ้อ..เอิ่ม เรื่องนั้น..
ทำเป็นโวยวายไปได้ แค่โดนจูบ กรูเอาปากมรึงกลับมาด้วยรึก็เปล่า!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย

[INDY-POET]

:really2:wไม่ต่อ โจ-หนุ่มให้จบพาร์ทก่อนหรอ

แหะๆ โจ-หนุ่มจบแล้วครับ แต่งแค่นั้น อะ รอโอกาสหน้าน้าๆๆ ขอบคุณครับ

[Donaldye]

กรี๊ด อาทิวไผ่กับกุหนิง

[the_pupae]

 o22คู่ใหม่