Drunk again ต่อแล้วครับ
ร้านเหล้าร้านนี้ยังคงคึกคักอย่างปกติที่คืนวันสุดสัปดาห์มักจะเป็น ผมสอดส่ายสายตามองไปทั่วร้าน
“นั่งโต๊ะนี้ดิวะทัศน์ มึงยืนมองหาพระแสงอะไรอยู่”
ไอ้หนุ่มหย่อนตูดนั่งเรียบร้อยแล้ว
ผมค่อยๆนั่งลง แล้วเราก็สั่งเบียร์มาย้อมใจกันก่อน
เบียร์มาในเวลาไม่นาน ผมก็ดื่มทันที แก้วแล้วแก้วเล่า ไม่มองรอบร้าน ให้ดูเหมือนผมเข้าร้านนี้มาด้วยความบังเอิญ
เหอะ ผมน่าจะรู้อยู่แล้วนะ ไอ้หมอนั่นคงเมาไม่เว้นคืนเลยมั้ง
..ป่านนี้ ไอ้แอร์เองก็อาจจะกลายเป็นผัวมันไปอีกคนแล้วก็ได้
เอ้า ดื่ม !
.
.
“เฮ้ย พี่ทัศน์นี่”
ไอ้แอร์ที่ดูเหมือนกำลังจะไปเข้าห้องน้ำเดินเข้ามาที่โต๊ะผม และยกมือไหว้คนอื่นๆ
“พี่ไม่เห็นบอกเลยว่ากินเหล้าอยู่ร้านเดียวกัน”
ไอ้แอร์เลิกคิ้ว
ผมได้แต่ยักไหล่ ก็ตอนนั้นกูยังไม่ได้เข้าร้านนี่หว่า จะบอกมึงได้ไง
“ดีๆ ให้น้องเลี้ยง มาๆมานั่งโต๊ะเดียวกันแอร์”
ไอ้หนุ่มชวน
น้องผมส่งสายตาว่าอยากมา แต่อึดอัดใจ
“มีอะไรรึเปล่า”
ผมถามผัวไอ้เกรียน(มั้ง)ด้วยน้ำเสียงเข้มๆ
ดูผมนี่ไม่ค่อยยุติธรรมกับไอ้เกรียนเท่าไหร่เลยนะ ยัดเยียดใครต่อใครให้เป็นผัวมันไว้ก่อน
แต่ผมก็ไม่รู้ ว่าผมโกรธทำไมนี่หว่า -*-
“เออ คือมีเพื่อนผมสองคนอยู่ที่โต๊ะน่ะพี่ ค่อนข้างจะเมาแล้วละ”
ไอ้แอร์อธิบาย
“พามันกลับหอสิ”
ผมแนะ แล้วยกแก้วเบียร์กระดกอย่างคุกกรุ่น
กลับหอ แล้วมึงก็ไปเอากะมันต่อเลย แม่ง !
.
.
“อย่ายุ่งกาบกุได้ ม๊า ย ย กุ ม่าย กา บ บ แดกอยู่ เอิ๊ก”
เอ่อ
เฮ่อ
แม่ง !!
แล้วผมก็ได้เห็นด้วยตาตัวเองครับว่ามันไม่ง่ายสำหรับไอ้แอร์
และสำหรับนน เมทอีกคนของไอ้แอร์นั้น ยิ่งยากเข้าไปใหญ่
น้องนนยืนเก้ๆกังๆสลับขยับแว่นเป็นครั้งคราวอย่างทำอะไรไม่ถูก ราวกับเป็นครั้งแรกที่น้องเขาเห็นคนเมา
ผมเดินตามหลังน้องรหัสมา สายตาเห็นไอ้เกรย์ที่เมาเละ
ตอนไม่เมาก็เกรียนอยู่แล้ว เมาแล้วยิ่งเกรียน ชวนเอาส้นตีนยัดปากอย่างมาก
“มันเมาทุกวันเลยใช่มั๊ยละ”
ผมแค่นเสียง ไอ้แอร์มองผมอย่างแปลกใจ
“เปล่านี่พี่ ผมเพิ่งเห็นมันกินวันนี้แหละ ไม่รู้ไปมีเรื่องกับใครมา แดกเหล้าตั้งแต่เย็น”
ไอ้แอร์ส่ายหน้า
จะมีเรื่องกับใคร กับผัวอีกคนของมันมั้ง พี่กรีนพระเจ้านั่นไง !
“แล้วปกตินี่ไม่ได้ออกเที่ยวกับมันเรอะ”
ผมทำเหมือนถามเรื่อยๆ
“เปล่าพี่ ไอ้เกรย์มันอินดี้จะตาย เพิ่งมาเมาด้วยกันวันเนี้ยครับ ผมไม่เคยไปเที่ยวไหนกับมันเลย”
..
..ผมกัดปาก ไม่จริงว่ะ โกหกกูใช่มั๊ยมึง
“ผมร่วมวงเหล้าทีหลัง แล้วก็ลากไอ้คุณนนมาด้วย แต่ไม่คิดว่าเกรย์มันจะเมาขนาดนี้ เฮ้อ ไม่น่ามาเลย”
ว่าแล้วไอ้แอร์กับนนก็ลองพยายามไปลากเมทพวกมันออกมาอีกครั้ง
แต่แม่งนั่นดิ้นสุดฤทธิ์ พยายามจะเต้นอีกแล้ว ..เหมือนคืนแรกที่ผมเจอ
เฮ้ย ไม่ใช่ผับนะมึง !
แม่ง ไอ้.. ไอ้
ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกโกรธขนาดนี้
ผมไม่ได้เกลียดคนกินเหล้า ผมก็กินนี่ครับ
แต่ถ้ากินจนเมาขาดสติ ควบคุมตัวเองไม่ได้
เมาแล้วเกรียนน่ะ ผมเกลียดนัก
ผมเดินเข้าไปดึงไหล่ไอ้แอร์กับนนออกมา จนสองคนนั้นมองงงๆ
“เดี๋ยวจัดการเอง”
ผมบอกสั้นๆ แล้วคว้าข้อมือของคนที่กำลังจะกระดกเหล้าเข้าปากทั้งๆที่เมาเหมือนหมาอยู่แล้วไว้แน่น
ผมไม่พูดอะไร ได้แต่ใช้แรงทั้งหมดลากมันออกมาจากโต๊ะ
แน่นอน มันทั้งดิ้นทั้งทุบ พยายามสลัดให้หลุด ตะโกนพ่นพรรคพวกมันทั้งสวนสัตว์ตลอดทาง
แต่ผมไม่สนใจ ผมลากแม่งออกมาตามถนน
ร่างนั่นยิ่งยื้อ ผมก็ยิ่งลาก ไม่สนว่าแขนมันจะหลุดออกมาด้วย !
“ไอ้เหี้ย ปล่อยกู ปล่อยย”
มันฟาดหัวฟาดหาง พ่นคำประจำตัว
ผมเอาหลังมือฟาดปากมันเต็มแรง
ไอ้เกรย์มึนงงไปชั่วขณะ
“หุบปากหมาๆของมึงซะ แล้วอยู่ให้เงียบๆ”
ผมตวาด ไม่มีความรู้สึกผิดใดๆ
..ไม่รู้ทำไมถึงโมโหมันขนาดนี้
และไม่รู้ด้วยซ้ำว่า มันรู้รึเปล่าว่า นี่คือผม มันมีสติบ้างมั๊ยว่าตัวเองอยู่ที่ไหนและทำอะไร
“อย่ายุ่งกับกู สัด!”
มันสลัดหลุด และพุ่งหมัดมาชก
ผมคว้ามือนั่นไว้และบิดข้อมือซะ
“โอ้ย ไอ้ ไอ้เหี้ย เจ็บ”
แล้วมันก็กระทืบติงมันใส่ติงผมเต็มแรงอีกแล้ว
มึงจะฤทธิ์มากไปไหนวะ !
“มานี่เลยมึง จะเมาให้ใครลากไปอีกล่ะวันนี้ ห๊ะ!”
ผมรู้สึกเกลียดไอ้เด็กนี่ มันเป็นความเกลียดอย่างไม่มีเหตุผล
เมื่อสองสามวันก่อน ผมเริ่มจะรู้สึกดีกับมันแล้วแท้ๆ
แต่ตอนนี้ มีแค่ความเกลียดแบบที่อยากให้มันเจ็บปวดโดยที่ผมจะไม่รู้สึกอะไรเลย
ผมลากมันมาถึงรถ แล้วผลักแม่งเข้าไป มันไม่ยอมหรอกครับ ทั้งดิ้นทั้งเตะถีบ
ผมต้องจับตัวมันยัดเข้าไป จนหัวยุ่งๆของมันโขกรถดังโป๊ก แต่ผมไม่สนใจ ปิดประตูได้ก็ออกรถเลย
.
.
ให้ตายสิ มันไม่ยอมแพ้เลยจริงๆ !
ผมซาบซึ้งในข้อนั้น เมื่อมันพยายามจะเปิดประตูลงไป ทั้งๆที่รถวิ่งอยู่
ผมเบรกดังเอี๊ยดด้วยความโมโหสุดขีด มึงอยากลงนักใช่มั๊ย? ได้ !!
ผมจอดรถ แล้วลากแม่งลงไป
หันซ้ายหันขวาดูว่าจะฆ่ามันตรงนี้เลยได้มั๊ย
ตอนนี้ผมมาถึงหลังมอที่แทบไม่มีคนแล้ว เหลือแค่ร้านค้าสองสามร้านยังเปิดอยู่
“เจ๊ เอาน้ำขวดห้าลิตรออกมาให้ผมซักสองขวดทีครับ!”
ผมตะโกนเข้าไปในร้านขายของ สาวแก่เจ้าของร้านมองผมงงๆ แต่ก็ให้ลูกจ้างเอาน้ำออกมาวางให้ผม
ผมผลักไอ้ตัวแสบลงบนพื้น เปิดฝาขวด แล้วเทน้ำทั้งหมดนั่นใส่แม่ง
“โอ้ย เหี้ย หนาว สาดด อื้อ แค่กๆ”
ไอ้เกรย์ทั้งด่า ทั้งสำลัก
มันสะบัดหัวที่เปียกโชกเงยหน้ามองผม หายใจหอบๆ
“ไง เห็นภาพอะไรชัดเจนขึ้นมั่งมั๊ย”
ผมว่าเสียงเข้ม
“เหี้ยทัศน์..”
มันกัดฟันกรอด สายตาพลุ่งพล่านไปด้วยความโกรธ
ร่างนั่นลุกขึ้น หมายจะแหว่งหมัดใส่ผม
แต่ผมผลักมันกลับลงไป แล้วก็ทำเหมือนrepeat วิดิโอ
คือเปิดขวดน้ำ แล้วราดใส่แม่งเหมือนเดิม
ไอ้เกรย์นั่งตัวสั่น อย่างมึนๆงงๆ หมดฤทธิ์หมดเดชอยู่บนพื้น สายตาได้แต่มองผมอย่างอาฆาตแค้น
“เอาอีกซักขวดมั๊ย?”
ผมถาม
“มึงไปลงนรกซะ”
มันตอบอย่างปากดี ทั้งที่ร่างกายสั่นผั่บๆ
สายตามันเริ่มละจากผม ไปหันซ้ายแลขวา
ผมคาดว่าสติสตังมันน่าจะกลับมาบ้างแล้ว มันคงจำได้ว่าอยู่หลังมอ
“มึงทำงี้กับกูทำไม”
มันทรงตัวลุกขึ้นยืน ทำหน้าตาให้ผมรู้ว่า ถ้าไม่ได้เหตุผลดีๆ มันจะฆ่าผม
อย่างกับกูต้องกลัวมึงนะ !
“มึงเมาเหมือนหมา”
ผมชี้ให้เห็น
“เรื่องของกู”
ว่ากูเสือกเรอะ!
“ไอ้แอร์”
แล้วผมก็มีเหตุผลดีๆแล้ว “มันเป็นน้องรหัสกู กูแค่ไม่อยากให้น้องรหัสกูปวดหัวตายเพราะลากเมทมันกลับหอไม่ได้”
ได้ผลครับ
ไอ้เกรียนอึ้งไปสามวิ คาดว่ามันคงรู้สึกผิดกับเพื่อนมันเอง
แล้วผมก็ต้องแปลกใจเมื่อมันพยักหน้าเหมือนขอโทษ เดินกอดอกและทิ้งห่างผมไป ไม่ต่อปากต่อคำอะไรอีก
ผมยืนงง เพราะมันผิดวิสัยไอ้เกรียนที่จะไม่โวยวาย
ผมไม่รู้จะตามไปดีไหม
ถ้าตาม ..ตามไปทำไม? ไอ้แอร์ไม่เดือดร้อนแล้ว ผมจะอ้างน้องไม่ได้
ผมไม่ได้ห่วงไอ้เด็กงี่เง่าคนนี้หรอก ใช่มั๊ย..?
,,I’ve tried so hard and dust so far
But in the end..
“เออ”
ผมกดรับโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด
“พี่ทัศน์ครับ พี่ฆ่าเพื่อนผมไปรึยัง”
ไอ้แอร์นั่นเองครับ
ถามถึงเพื่อนหรือเมียมึงวะ
ผมตอบกลับเต็มไปด้วยอารมณ์ “ยัง แต่ใกล้แล้ว”
“พี่เป็นอะไรกับ เอ่อ ผมหมายถึง มันเคยไปทำอะไรให้พี่ไม่พอใจรึเปล่า”
เหมือนไอ้น้องรหัสเปลี่ยนคำถามกะทันหันครับ
ดีแล้วที่เปลี่ยน เพราะคำถามแรกนี่ไม่มีคำตอบ คำถามหลังนี่มี
“มันกวนตีนกู แค่นั้นแหละ”
แล้วผมก็กดวาง
เบื้องหน้า ร่างเกรียนๆของคนเกรียนๆยังเดินกอดอกห่างไปเรื่อยๆ
มันคงมีสติพอที่จะเดินกลับหอได้แล้วละ กว่าจะถึงหอสามชายคงไกลหน่อย
แต่ก็.. ช่างมันเถอะ ไม่ใช่เรื่องของผมแล้ว
ผมกลับไปที่รถ เปิดประตู กำลังจะหย่อนตูด
“พี่ ค่าน้ำล่ะ”
เออ ไอ้เวร กูยิ่งหงุดหงิดอยู่ เอาไปค่าน้ำ!
.
.
ถึงซอยหอผมแล้ว ผมควรจะเลี้ยวเข้าซอยนี้ใช่มั๊ย
ผมจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ คืนนี้มันผิดแผนไปหมด กะไปเมานิดๆ กกสาวหน่อยๆ
นี่ไม่เมาเลย เบียร์หมดไปแค่สามแก้ว สาวสวยซักคนก็ไม่มีแนบข้าง
..แล้วผมก็ปล่อยให้ตัวเองขับรถเลยซอยไป
ไหนๆคืนนี้มันก็ผิดแผนไปแล้วนี่ ก็ให้มันผิดไปอีกหน่อยละกัน !
ผมเลี้ยวรถเข้าไปในมอ ร่างนั่นหายไปทางไหนแล้วก็ไม่รู้
ขับวนอยู่ซักครู่ แล้วผมก็เห็นครับ
ยืนอ้วกอยู่ข้างเสาไฟ -*-
ไอ้เกรียนเอ้ย --
ผมจอดรถ ค่อยๆเดินลงไป
เสียงโอ้กอ้ากสลับกับเสียงสะอื้นฮักดังผ่านสายลมมาให้ได้ยินชัดเจน
เสื้อผ้ามันยังคงเปียกชื้นจากน้ำที่ผมราดเข้าให้สองขวดเบ้งๆ อากาศยามดึกของเชียงใหม่ก็หนาวเย็นซ้ำเข้าไปอีก
ผมกลืนน้ำลาย..
..เมื่อกี้ผมทำมันทำไมวะ โอ้ย งงตัวเอง แล้วก็เสือกมารู้สึกผิดตอนนี้
ผมเอื้อมมือไปลูบหลังให้เบาๆ ไอ้เกรียนสะดุ้งโหยงหันมาทางผม และ..
แหวะ !
“เฮ้ย”
ไอ้เวร อ้วกมันกระเด็นใส่เสื้อผมว่ะ
ผมรีบผลักหน้ามันกลับไปหาเสาไฟ เมื่อแม่งทำท่าจะพ่นของเหลืออีกรอบ
“อือ..”
แล้วมันก็อ้วกจนหมดแรง ทรุดนั่งข้างทางตรงนั้นเอง
ผมเปิดประตูรถไปหยิบน้ำมา
ไม่ได้จะสาดแล้วครับ
“ล้างปากซะ”
มันส่ายหน้า บอกแผ่วๆ
“ไปลง..อืม”
เออๆ ผมรู้ว่าคงไม่ใช่ลงสวรรค์
จึงจับน้ำกรอกปากแม่ง และให้มันบ้วนออก
ลมหายใจของร่างสั่นๆช่างหอบและรวยระริน
เสียงสะอื้นหายไปแล้ว แต่น้ำตาไหลไม่หยุด
ทำไมมันขี้แยแท้วะ!
“ไป กลับหอ”
ผมพยุงมันลุกขึ้น
“มึงเป็นเหี้ย’ไรห๊ะ?”
มันสะบัดตัวออกแล้วตวาดขึ้นมา
บ๊ะ ไอ้เวรนี่ ผมต้องบอกให้มันเงียบหน่อยแล้ว
“มึงหุบ-”
“มึงนั่นแหละหุบปากซะบ้าง” มันสวนกลับทันทีไม่รอผมพูดจบ
“เดี๋ยวก็ช่วยกู เดี๋ยวก็ซ้ำกู..” มันมองผมแบบมึนๆ “มึงขัดแย้งอะไรในตัวเองรึเปล่าวะเหี้ย?”
ไอ้ผมได้แต่อ้าปากค้างไว้ พยายามควานหาคำตอบ
“กูงงมึง..”
มันพึมพำ แล้วก็ผลักผมออก ขาสั่นๆเดินเซๆห่างออกไปอีกครั้ง
“เป็นอะไร?”
ผมก้าวยาวๆไปดึงไหล่มันกลับมาหาตัว
“อะไร?”
มันดิ้นขลุกขลัก
“กูถามว่ามึงเป็นอะไร!”
ผมย้ำ
ก็มันเป็นอะไรนักหนาละ เดี๋ยวก็เมาห่าราก ดื้อด้าน หยาบคาย ทำตัวเหมือน -ไอ้ตัว
แต่อีกเดี๋ยวก็ดูเป็นคนดี มีน้ำใจ และ..น่ารัก
มันงงผมคนเดียวเสียเมื่อไหร่ ผมก็งงมันเหมือนกันนั่นแหละ !
“เหี้ยปล่อย ..กูก็เป็นกูเด่ะ”
มันตอบขวานผ่าซากน่าจูบ เอ้ย น่าถีบ
“อย่ามาเล่นลิ้น เดี๋ยวมึงจะเจอลิ้น”
ผมหงุดหงิด ฉวยโอกาสที่ปากนั่นอ้าพะงาบๆจะเถียง ถามสิ่งที่ต้องการรู้มากที่สุด
“มึงเป็นบ้าอะไรถึงชอบไปเมาอย่างหมาแบบนั้นนัก”
“กินเหล้าก็เมาดิวะ”
“มันกินไม่ให้เมาได้เว้ย”
“แล้วมึงเสือก ..อื้อ”
พอครับ ผมอดทนมามากแล้วนะ
ผมอดทนไม่จูบมาตั้งหลายรอบแล้วนะที่เจอมันเนี่ย
แต่ด่ากูเสือก ความอดทนขาดผึงเลยแม่ง
ผมปล่อยไหล่มัน เอามือข้างนึงเชยคาง อีกข้างแตะที่หลังคอ แล้วจูบแม่งแรงๆทันที
มือมันที่เป็นอิสระทั้งคู่ ทุบหลังทุบไหล่ผมอย่างเอาเป็นเอาตาย
ผมไม่สน ผมไม่ปล่อย
กูจะจูบให้ขาดอากาศหายใจตายกันไปข้างนึงเลยดีมั๊ย ในเมื่องงกันนัก !
ผมเลื่อนมือข้างที่เชยคางลงไปโอบเอวมันเข้ามาชิด ร่างกายเสียดสีกันเบาๆในสายลมยามดึก
ผมลูบไล้ลำตัวที่ยังสั่นสะท้านผ่านเสื้อผ้าเปียกๆนั่น และขบฟันลงบนริมฝีปากนิ่มนั่นแรงๆอย่างมันเขี้ยว
เฮ้อ.. จริงๆคืนนี้ไม่ได้ผิดแผนหรอก แต่โคตรผิดแผนเลยต่างหาก!
.
.
“ออ แอ้ว”
ผมได้ยินเสียงลอดผ่านปากที่แนบไว้ด้วยปากผมดังอู้อี้
ผมชักหยุดไม่ได้ ยังขบเม้มสลับกับดูดดึงปากนิ่มๆของมันอยู่อย่างนั้น แต่ก็เบาลงเรื่อยๆ
อืม.. ผมดูดลิ้นมันเบาๆ ย้ำๆอยู่อย่างนั้น
แล้วผมก็ตัดใจหยุด และรอรับหมัด เท้า เข่า ศอก อะไรก็ตามที่มันจะส่งมาประทุษร้าย
“ดะ..เดี๋ยวกู ข..ขอโทษไอ้แอร์เอง”
มันยืนนิ่ง หายใจหอบ หลุบตาลงพื้น บอกเสียงค่อย “รับปากจะไม่ทำให้น้องรหัสมึงเดือดร้อนอีก”
แล้วมันก็ผลักอกผม ใช้หลังมือถูปากตัวเองแรงๆ เดินจากไปโดยไม่ได้ทำร้ายร่างกายผมอย่างที่ทุกทีมักจะทำ
ผมได้แต่ยืนนิ่ง
ไม่รู้สิ จะให้ผมทำอะไร ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูก..
ได้แต่ปล่อยให้มันเดินมุ่งหน้ากลับหอไป
อยากจะตะโกนบอกมันเหมือนกันว่าทำไม
ทำไมผมถึงไม่ปล่อยให้มันเมาสาดอยู่กับคนที่ควบคุมมันไม่ได้
ก็เพราะผมไม่อยากให้ใครลากมันไปไหนต่อไหน เหมือนที่ผมเคยทำ
แต่ผมก็ไม่รู้จักมันดีพอที่พูดอะไรแบบนั้น บางทีอาจเป็นเรื่องปกติของมัน
บางที อาจเป็นสิ่งที่มันชอบก็ได้
แล้วผมจะพูดทำไมล่ะครับ..
………………………………………………………………………….
หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289 (อ่าน 2426461 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก