หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[่jum]

สุดท้ายคู่โจหนุ่มก็ไปได้เพียงแค่นี้หรือ น่าสงสาร 

[care_me]

เฮ้ย.....


รอๆๆๆๆ ตกใจอ่ะ คือแบบ มาได้ไง โจหนุ่ม

[Legpptk]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ลุ้นกับคู่นี้มานานแสนนานนนนนนนนนนนนน

แฮปปี้ทีนะ

[Aumy8059yaoi]

เหมือนตอนต่อไปจะมา.....แต่ทำไมเราไม่เห็นหว่าาาา?!!!!
 

[INDY-POET]

:: INDY special :: Jo-Noom ภาคพิเศษ Part IV


“เฮ้ยๆ กอดแล้วเว้ย แนบแน่นซะด้วย”
“แม่ง! เถียงกันอีกละ”
“โอ๊ะ โอ๊ะ มีการทาบอกฟังเสียงหัวใจ แว๊กกก..”
..
ผมกับไอ้ทัศน์พากย์บอลกันอย่างสนุกสนาน (ห๊ะ)


“กูรอจูบอยู่ เร็วๆ เข้า”
ไอ้ทัศน์พึมพำลุ้นๆ ผมเองก็ด้วย
เราสองคนต้องตารอราวกับเชียร์ยูฟ่าแชมเปี้ยนส์ลีกรอบชิงชนะเลิศซึ่ง FCB ทั้งสอง บาร์เซโลน่าและบาร์เยิร์น มิวนิคชิงกันเอง (อะไร?)


..แล้วไอ้โจก็ค่อยๆ ปล่อยมือเล็กกว่า
ตบไหล่เบาๆ หลีกทางให้ไอ้หนุ่มเดินเข้าไปในงาน..


“อะไรวะ! แม่งเอ๊ย..”
ไอ้ทัศน์สบถ
“เอาน่ะ ถึงไงก็กอดแล้วล่ะนะ”
ผมเอ่ยปลอบใจ

..
….
ไอ้โจเดินนำไอ้หนุ่มมายังโต๊ะเดียวกับที่ผมและไอ้ทัศน์นั่งอยู่
เราสองคนมองพวกมันด้วยสายตาล้อเลียน แล้วแสร้งมองไปคนละทางอย่างรวดเร็ว
ทว่า ริมฝีปากยังยกยิ้มแซวอยู่อย่างนั้น

“เดี๋ยวกูมา”
มือใหญ่ของไอ้โจบีบไหล่ไอ้หนุ่มเบาๆ จากด้านหลัง

ไอ้ทัศน์กระแอมเสียงดัง จนไอ้โจต้องเดินผ่านมาชกไหล่มันอย่างสนิทสนม
“มึงนี่นะ”
“เออๆ ไม่แกล้งแล้ว” ไอ้ทัศน์หัวเราะเบาๆ หันมายิ้มกับผม
แล้วยิ้มของเราก็ส่งไปให้ไอ้หนุ่มพร้อมกัน
ยิ้มที่จริงใจ ..รอยยิ้มของคนเป็นเพื่อน..
ไอ้หนุ่มยิ้มตอบเขินๆ..
หวังว่ามันคงไม่เขินจนต้องลงไปกินขาหมูใต้โต๊ะนะ

ตาเพื่อนผมมองตามแผ่นหลังที่เดินไปเร็วๆ
ไอ้โจช่วยจัดที่จัดทาง แล้วกำกับให้ยกอาหารมาเสริฟที่โต๊ะพวกผมด้วยตัวเอง

.

.

“เอ้า กินให้เต็มที่นะ”
ร่างสูงโปร่งหน้าละม้ายคล้ายไอ้โจ เดินผ่านโต๊ะเราแล้วแวะทัก พวกผมยกมือไหว้
“ขอบคุณครับพี่จักร”
พี่ชายคนรองของไอ้โจนั่นเอง

ผมไม่ได้รู้จักใครมากมาย แค่พ่อ แม่และพี่ชายสองคนของไอ้โจเท่านั้นที่เคยพบ
ผมมองไปรอบๆ งาน คนเยอะพอสมควรเลย พี่เจษคงมีเพื่อนฝูงมากมาย

คู่บ่าวสาวเดินไปตามโต๊ะต่างๆ ผมกินพลางมองพวกเขาพลาง จนกระทั่งเข้ามาใกล้..

.

.

“สวัสดีครับ มาช้าหน่อย ขอโทษนะครับ”
ไม่ใช่เสียงพวกผม ทว่า เป็นกลุ่มแขกผู้มาใหม่อีก 3-4 คนทักทายพี่เจษ

“เอ้า นั่งนี่ก็ได้”
พี่จักรลุกขึ้น เชื้อเชิญแขกให้นั่งแทน
โต๊ะพวกผมนั้นอยู่ท้ายๆและนั่งกันอยู่เพียงสามสี่คน เหลือที่พอสำหรับชายผู้มาใหม่พอดี

ผมยิ้มกับพวกเขาเหมือนๆ กับไอ้ทัศน์
ไอ้หนุ่มยังก้มหน้าจิบโค้ก ก่อนเงยขึ้นมาเพื่อยิ้มทักทายบ้าง..
..
...
เพล้ง..!

ผมสะดุ้ง ไอ้ทัศน์ก็เช่นกัน
เสียงแก้วตกแตกกระจายบนพื้น  แก้วที่ก่อนหน้านั้นไม่กี่วินาทีอยู่ในมือไอ้หนุ่ม
โค้กสีคล้ำเจิ่งนองอยู่บนพื้นข้างเก้าอี้มัน
ดวงตาเพื่อนผมเบิกโพรงมองคนตรงหน้าตนเองด้วยความตกใจ
ผมหันไปมองหาไอ้โจงงๆ..

“หนุ่ม!”
ไอ้โจที่กำลังคุยกับคนจัดงานหันขวับมาที่โต๊ะ ก้าวยาวๆ มาหา สายตามองที่หนุ่ม
“มีอะ-”
...
..ถ้อยคำที่เหลือไม่หลุดออกจากปาก
ร่างสูงยืนนิ่งสนิท ตาไม่ได้มองที่ไอ้หนุ่ม ..แต่มองที่คนอีกคน
แววตาเหี้ยมเกรียมแบบที่ผมไม่เคยเห็นฉาบฉายอยู่บนใบหน้า


พ่อกับแม่ไอ้โจละจากแขกเหรื่อ เดินเข้ามาเพื่อหาต้นตอเสียง
ไอ้หนุ่มก้มตัวลงสั่นๆ  มือเก็บเศษแก้ว..
“ผมขอโทษครับ ผม..มันลื่น..แก้วตก”

แม่ไอ้โจเข้ามาจับมันมือไว้
“ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวให้คนเก็บเอง น้องหนุ่มไม่ต้อง”
“ผม..ผมขอ..ขอโทษ”
ดูเหมือนมันไม่อาจหยุดพูด เสียงเครือพร่ำบอก มือก็ค่อยๆ หยิบเศษเแก้วที่แตกขึ้นมา
 
“ไม่เป็นไร หนุ่ม”
พี่จักรบอกอีกคน ไอ้หนุ่มจึงค่อยๆ ละมือสั่นเทาขึ้นมาและขยับลำตัวขึ้นตั้งตรงบนเก้าอี้

แต่ไอ้โจยืนนิ่งอยู่ที่เดิม..
สีหน้าไม่อาจอ่านออก ดวงตาร้อนแรงมองชายที่นั่งตรงข้ามกับไอ้หนุ่ม

ต้องยอมรับ..ว่าตลอดหกปีที่รู้จักและเป็นเพื่อนกันมา
ผมไม่เคยเห็นแววตาเช่นนี้ของโจมาก่อน

โจที่ผมรู้จัก..คือคนที่มีใบหน้ายิ้มกริ่มอย่างเจ้าชู้นิดๆ แทบจะตลอดเวลา
ไม่ต้องถามถึงคารมครับ..เป็นเลิศ
ผมยกให้เป็นคนเดียวเท่าที่รู้จัก..ว่ามีเสน่ห์เป็นรองแค่พี่กรีน

ทว่า โจที่ยืนอยู่ตรงนี้ ตอนนี้..
เอาเป็นว่า..ถ้าผมเป็นศัตรูกับมัน ผมวิ่งครับ ไม่คิดมาก!

.

.

“เอ่อ..”
ชายคนนั้นอายุอานามน่าจะพอๆ กับพวกผม
ผมไม่รู้จัก ไม่เคยพบมาก่อน
เขาขยับตัวอย่างอึดอัดอยู่บนเก้าอี้ สีหน้าค่อนข้างซีด
แต่ก็พอจะเข้าใจได้ ถ้าถูกมองด้วยแววตาอย่างที่ไอ้โจใช้อยู่ตอนนี้

“เออ พะ..พี่ครับ ผม..ผมฝากบอกพี่เจษว่า ผมมีธุระต้องรีบกลับ ฝากแสดงความยินดีด้วยนะครับ”
เขากระซิบบอกคนข้างๆ รีบเลื่อนเก้าอี้ ผละออกจากโต๊ะและออกจากงานอย่างรวดเร็ว

สายตาเย็นเยียบของไอ้โจกวาดตาม..
แต่ก็แค่ในรัศมีที่ไม่ต้องเอี้ยวหน้าไปให้เสียชั้นเชิง

หลายนาทีที่ไอ้โจได้แต่ยืนเป็นรูปปั้น ไม่มีใครกล้าถามอะไร..

ผมได้ยินไอ้หนุ่มสูดลมหายใจเบาๆ ก่อนเงยหน้าจากผ้าปูโต๊ะ
ดูเหมือนมันต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะมองไปยังคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า
ผมมองพิศตามสายตาไอ้หนุ่ม
ไอ้โจสูงสง่า..บนข้อมือขวา.. สายข้อมือ J&N นั้นยังสะท้อนแสงสีเงิน  เกียร์วิศวฯยังห้อยคออย่างเคย

ไอ้หนุ่มค่อยๆ ลุกขึ้นยืน..ประสานสายตาตรงๆ
สองคนมองกัน..ราวกับอยากจะเห็นอีกฝ่ายให้ลึกถึงก้นบึ้งของหัวใจ


“ดีแล้ว..ดี” ไอ้หนุ่มพึมพำ “ถ้าวาระนี้จะต้องมาถึง..ก็มาเสียตั้งแต่ตอนนี้เถอะ..”

“นี่มันอะไรกันวะ?”
ไอ้ทัศน์เอี้ยวหน้ามากระซิบ ผมได้แต่ยักไหล่ ครุ่นคิด..


ไม่มีถ้อยคำใดๆ เอ่ยขึ้นระหว่างโจกับหนุ่ม
ความเงียบระหว่างคนสองคนนั้นดังเกินไป..
จนในที่สุดไอ้หนุ่มก็เลือกเป็นคนยุติ

…
….
“พ่อครับ แม่ครับ พี่จักร ผมลากลับเลยนะครับ..ยินดีกับพี่เจษด้วย”
ไอ้หนุ่มยกมือไหว้ ริมฝีปากยิ้ม ส่งซองช่วยงานให้
ก่อนก้มตัวลงมากระซิบกับพวกผม
“พวกมึงไม่ต้องรีบนะ กูเดินเล่นพลางๆ เดี๋ยวรอที่รถ”

มันเดินออกไปหยุดตรงหน้าไอ้โจ เอ่ยเบาๆ
“ไว้เจอกัน ..เพื่อน”

ไว้เจอกัน.. แต่พูดด้วยสีหน้าเหมือน..กูลาเลยแล้วกัน

และเมื่อเป็นหนุ่มที่เดินผ่านไป..ไอ้โจกลับหันมองตามจนลับสายตา..

.

.

“โจ ไม่ชวนน้องหนุ่มค้างด้วยกันล่ะลูก?”
แม่ไอ้โจเข้ามาถามหน้าตาเฉยๆ มองตามเพื่อนผมไปเช่นกัน
“หนุ่มไม่ค้างหรอกครับแม่”
“เกรงใจพ่อกับแม่ล่ะสิ บอกเลยนะ ไฟเขียว”
ไอ้โจยิ้มน้อยๆ “ขอบคุณครับ แล้วผมจะบอก”
แม่ไอ้โจตบไหล่เบาๆ ก่อนจะเดินตามคู่บ่าวสาวไปทักแขกเหรื่อตามโต๊ะต่างๆ ต่อ

“พวกมึงกลับได้แล้วล่ะ ส่งหนุ่มก่อนนะ”
ไอ้โจหันมาออกคำสั่ง
ไอ้ทัศน์มองหน้ามันอยู่ชั่วอึดใจแล้วพยักรับ ไอ้ผมก็พยักตาม ยื่นซองช่วยงานให้มันด้วย

“เดี๋ยวเจอกันที่รถ” ไอ้ทัศน์บอกผม ก่อนพยักเพยิดไปทางไอ้โจ  “มึงอยู่ก่อนนะ”
เป็นนัยยะว่ามันจะไปดูไอ้หนุ่ม ส่วนไอ้โจนั้นหน้าที่ผม..

ผมกับไอ้ทัศน์มองหน้ากัน แต่ก็ต่างไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก ..รู้สึกจับเค้าอะไรได้รางๆ..

“มึง ไม่ ไม่ตามมันไปล่ะ?”
ผมเดินไปยืนข้างโจ ค่อยๆ เอ่ยขึ้นอย่างลังเล

“มันยังไม่อยากพบกูหรอก” เพื่อนรักเอ่ยเรียบๆ “กูก็รอเวลานี้มานานเหมือนกัน จะได้แน่ใจตัวเองสักที”

ไอ้โจออกเดินห่างไป หย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างบ้านถัดจากบริเวณโต๊ะของแขกในงานเล็กน้อย
เพื่อนผมค้อมตัวมาข้างหน้า ประสานมือวางบนเข่า สีหน้าว่างเปล่าก้มมองพื้นดิน ไม่รู้เลยว่าคิดอะไรอยู่..


ถ้าเป็นดังที่ผมอนุมาน.. ผมก็พอเข้าใจแล้วว่าทำไม.. สถานการณ์ของเพื่อนทั้งสองจึงดูร้ายแรงนัก
พอเข้าใจแล้วว่า.. เหตุใดไอ้โจถึงทำร้ายจิตใจไอ้หนุ่มนักตลอดสามปีก่อนมันบวช
ความแค้นก็คงเหมือนความรัก..ฝังใจ

ผมเคยคิดว่าโจเจ้าชู้โดยนิสัย แต่ที่จริงมันคงเป็นการประชดประชัน
เป็นการแสดงออกของคนที่เจ็บปวด ผิดหวังกับความรัก
และภายหลังจากผ่านอะไรมามากมาย..รักที่ว่านั้นก็ยังเป็น 'หนุ่ม' มาตลอด..


…………………………………………………………………..


ผมก้าวเท้าออกมาจากบริเวณงาน สายตามองหาหนุ่ม..
แล้วใต้แสงไฟถนนที่สาดส่อง ผมก็เห็นร่างขาวของมัน

ผมสาวเท้าเดินไปใกล้อย่างห่วงใย
ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในคืนนี้..ส่วนหนึ่งมันเป็นความผิดของผม ผมพามันมาที่นี่..

“หนุ่ม..”
ผมเดินเข้าไปใกล้ มือแตะไหล่
มันยืนนิ่ง นิ่งจนผมกลัว ใบหน้านั้นขาวจนซีด ผมบีบไหล่หนักๆ
“มึงมีอะไรก็บอกกูได้ อะไรก็ได้ทุกอย่าง”
..
…...
ไอ้หนุ่มเงียบไปจนผมคิดว่ามันจะไม่พูด
ทว่า ในที่สุดเสียงขาดห้วงก็เอ่ยถ้อยคำที่ผมไม่เข้าใจ

“กูก็เคยจินตนาการเหมือนกัน..ถึงนาทีแบบนี้”  มันหลับตาลง ไหล่ไหวน้อยๆ
“ความจริงมันยิ่งกว่าฝันร้ายซะอีก”

ผมนิ่งฟัง..

“ความจริงที่ว่ามันยืนนิ่งสนิทอยู่ตรงนั้น.. อาจจะเป็นท่าทีเดียวกับตอนนั้น  คงยืนท่านี้..และมองด้วยสายตาแบบนี้”
ปากบางสั่นเทา..
“ยังไงกูก็ดีใจที่เกิดขึ้นสักที.. เราจะได้เป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ นับจากนี้ไป เพราะมันคงไม่มีทางจะ..”

ไอ้หนุ่มปิดตาแน่น สะกดกลั้นความรู้สึก
อย่างไรก็ตาม.. มันไม่ได้ร้องไห้

ดวงตานั้นแห้งผากเมื่อลืมขึ้น แววตาเด็ดเดี่ยวอย่างคนที่ตัดสินใจแล้ว
ใบหน้าที่เงยมองฟ้านั้นว่างเปล่าไม่ต่างกับสีหน้าไอ้โจตอนที่ผมออกมาจากงาน
และเป็นเช่นนั้นตลอดทางจนถึงหน้าบ้านไม้หลังเล็กของมัน..

…..
ผมจอดรถ
“พรุ่งนี้กูไปเอาของที่ไปรษณีย์ เกรย์มันติดงาน ไอ้โกก็ทำงาน มึงว่างรึเปล่า?”

ผมคาดว่ามันคงตอบว่า ‘ไม่’ แล้วหายหัวไปอีกเหมือนเคย
แต่ไอ้หนุ่มตอบรับก่อนลงรถ “เยี่ยมเลย มารับกูละกัน กูไปช่วยขน”
แล้วมันก็ยิ้ม...

ผมต้องเข้าใจมันไหม?   

ผมส่งไอ้โกและสวัสดีพี่กรีนที่ยืนรอรับอยู่หน้าบ้านซึ่งสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน แล้วขับต่อมาจนจอดรถหน้าร้าน ‘เฮ้ย ไอ้เห่ย’ ที่สถิต ณ ตอนนี้ของชาวเรา
 
บนชั้นสองของร้านกั้นห้องนอนไว้สองห้อง แบ่งกันระหว่างท่านแม่เกรียนและผมกับลูกเมีย

ไอดิลหลับแล้ว..
เกรย์ยังนั่งอ่านหนังสือรอผมอยู่

“งานแต่งพี่ชายพี่โจเป็นไงบ้าง?”
เกรียนน้อยปิดหนังสือ ขณะผมจูบที่หน้าผาก
“ก็ดี ขาหมูอร่อย” ผมบอกมันยิ้มๆ
ไอ้เกรียนส่ายหน้าขำๆ “แล้วตกลงพี่หนุ่มไปรึเปล่า?”
ผมแค่นหัวเราะ “มีเหรอจะไม่ไป มันนึกว่างานแต่งไอ้โจ มึงเฉียบมาก”
ผมชม เอามือยีผมรกๆของเกรย์เล่น หน้าใสมองลุ้นๆ
“แล้ว..เป็นไง ดีไหม?”

“ก็..” ผมเดาะลิ้น ไล่ลำดับเหตุการณ์ อะไรๆ มันพลิกผันจนผมเองยังมึน
“ไอ้โจโมโหกูน่าดู เพราะ..อืม มันคงห่วงความรู้สึกไอ้หนุ่มนั่นแหละ”
“อ่าฮะ” เกรย์พยักหน้ารับ “แล้ว?”
“มัน กูเห็น.. เออ มันกอดไอ้หนุ่ม คราวนี้กอดจริงๆ โอบเต็มแรงเลย”
“ว้าว” เกรย์ลั้ลลา “แล้วพี่หนุ่มทำยังไง”
“มันก็เหมือนดิ้นนิดๆ แต่ก็กอดกันพักนึงล่ะ ก่อนโจจะพามานั่งที่โต๊ะ”
“โย่วว” เกรย์ยิ้มยิงฟัน “งี้ก็ Happy Ending สิ”
เมื่อผมยังนิ่งๆ เกรย์จึงแตะแขน “กูหมายถึงสำหรับคืนนี้ก่อนไง”

ผมก็ยังนิ่งอยู่ดี..
ครานี้ เกรย์จึงหุบยิ้ม จ้องผมจริงๆ จังๆ
“มีอะไรรึเปล่า..?”
ผมเลื่อนเก้าอี้นั่งลงข้างๆคนรัก ค่อยๆ เอ่ยแต่ละคำออกมา
“กูว่าคงเป็นเรื่องนอกใจกันน่ะ มันถึงยากขนาดนี้..”

“ห๊ะ?” เกรย์กลืนน้ำลาย
“มึงหมายถึงพี่โจหรือพี่หนุ่ม?”
ผมกลืนบ้าง “อยากเข้าใจว่าเป็นไอ้โจเหมือนกัน กูจะได้ไม่สตั๊นเท่านี้”

..........

รุ่งเช้า..
เนื่องจากไม่ได้โทรบอกก่อน ผมจึงมาถึงแม่ริมเพื่อพบว่าไอ้หนุ่มไม่อยู่บ้าน

“นุ่มไปวัดลูก หน้าซอยนี่ละ เดินบ่เมินก่ถึง”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณและตัดสินใจว่าจะลองเดินเล่นๆ ไปดูแทนที่จะนั่งรออยู่ที่บ้าน


ร่างเล็กของเพื่อนผมนั่งประนมมืออยู่ต่อหน้าพระประธานในศาลาด้านนอกที่มีโต๊ะหมู่บูชา
ผมจึงหาเจอไม่ยากนัก

ผมรออยู่ข้างหน้าเงียบๆ จนกระทั่งมันกราบลาพระครั้งที่หนึ่ง สองและสาม..

แล้วก็นิ่งอยู่นาน..


ถ้าเป็นตามที่ผมคาด.. ผมก็พอเข้าใจแล้ว..ว่าทำไมหนุ่มถึงบวช
เข้าใจแล้ว..ว่าทำไมมันถึงพยายามหลีกเลี่ยงการกลับไปคบกับไอ้โจนัก

ถามว่าผมรู้สึกยังไงที่เพื่อนรักเคยทำเรื่องเลวร้ายขนาดนี้..
ก็ถ้ามันยังเป็นคนเดิม.. ผมคงไม่เชียร์
แต่นี่หนุ่มมันเปลี่ยนไปแล้ว มันดูไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นได้ตั้งแต่นาทีแรกที่ผมเจอมันที่คณะด้วยซ้ำ
และตลอดหลายปีที่เรารู้จักกันมา หนุ่มไม่เคยมีใครทั้งสิ้น
จนพวกผมแซวมันอยู่บ่อยๆ ว่าเป็นพวก ‘เซ็กส์เสื่อม’
ในใจคิดเพียงว่ามันคงมีรักแท้ที่ฝังใจ ..และใครคนนั้นคือโจมาตลอด..


……………………………………………


“ลังนี้ไว้ไหนทัศน์?”
..
….ผมได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากในห้อง แสดงว่าพี่หนุ่มอยู่ที่นี่

“หวัดดีครับพี่”
ผมทัก เอาเป้ออกจากบ่า กุลีกุจอไปช่วยยกลัง
“ดีๆ บายดีเหรอเกรย์”
ผมพยักหน้า พี่หนุ่มยิ้มแซว “ถึงไม่สบายก็คงไม่เป็นไร ทัศน์มาแล้วนี่”

ผมยิ้มน้อยๆตอบ อดลอบสังเกตอาการพี่แกไม่ได้ แต่หนุ่มน้อยท่านนั้นก็ไม่ได้ผิดปกติอะไรเลย
เราสองคนลงไปช่วยกันยกลังที่เหลือขึ้นมาอีก..

“รอผมด้วยพี่ ลังนั้นน่าจะหนัก”
ผมร้องบอก เมื่อแว้บดูไอดิลแป๊ปหนึ่ง

“ไม่เป็นไรๆ”
พี่หนุ่มเอ่ยสบายๆ ยกลังขึ้น พอดีกับที่ผู้มาใหม่ทั้งสองเข้ามา..

“หวัดครับพี่โก ..พี่โจ”

มือที่กำลังจะยกลังชะงักไปเสี้ยววินาที..แค่เสี้ยววินาทีแล้วก็ยกขึ้นต่อ
ไม่มีใครปฏิเสธว่ามันเกินกำลัง เมื่อพี่หนุ่มเริ่มเซ พี่โจปราดไปถึงตัว ประคองทั้งลังทั้งคนไว้   

ผมกับพี่โกเสมองไปทางอื่น เสมือนว่าพวกเรานั้นไม่ได้อยากรู้อยากเห็นเลยแม้แต่น้อย

“มึงมา..”
เสียงเข้มกว่าเอ่ยเหมือนชวนคุย

“ทำไมถึงจะไม่ล่ะ?”
พี่หนุ่มส่งเสียงตอบรับ สายตาตวัดขึ้นท้าทาย ก่อนย้ายกลับไปมองลังในอ้อมแขนที่ช่วยกันยกไป
ทว่า ขานั้นชะงัก เมื่อมองเห็นข้อมืออีกฝ่าย..


พี่โจคาดสายข้อมือเส้นนั้นจนชินตาผมมานาน แต่พี่หนุ่มมองราวกับแปลกใจที่พี่โจยังใส่
ดวงตานั้นเงยขึ้นมองร่างสูงกว่าคล้ายจะถาม แต่ก็คงตัดสินใจว่าจะไม่พูดอะไรออกมา

แต่ถัดจากนั้น พี่หนุ่มก็แลดูจะหงุดหงิดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

…
…..

เราสั่งมื้อเที่ยงมากินกันที่ร้าน โดยไอ้ทัศน์เป็นเจ้ามืออย่างแน่นอนอยู่แล้ว
บรรยากาศแทบจะเหมือนเดิมเป๊ะๆ กินกัน คุยกัน หัวเราะกัน
พี่โจกับพี่หนุ่มไม่ได้มีอะไรผิดปกติ มีแต่เราๆ ซึ่งหมายถึงไอ้ทัศน์ พี่โกและตัวผมเองเสียอีกที่แปลกเพราะพาลแต่จะลอบสังเกตคนทั้งคู่อยู่เรื่อย

.

.

“พี่เกรย์”
กลุ่มสาวๆ ผู้มาใหม่สามสี่คนยกมือไหว้ผม ผมพยักหน้า เหล่ตามองพี่โจโดยอัตโนมัติ

“โกโก้เย็น 2 ชาเขียวร้อน 1 ค่ะ”
เสียงหวานร้องสั่ง
มาแทบทุกวันกลุ่มนี้ รุ่นน้องคณะผมเองละครับ

หนึ่งในนั้น ใครสักคนซึ่งผมจำไม่ได้น่ะชอบพี่โจ เพราะเคยขอเบอร์โทรจากผมก่อนหน้านี้แล้ว
ไม่ต้องบอกหรอกนะว่าผมไม่ได้ให้

เมื่อกินข้าวเสร็จ พี่โจเริ่มหยิบกีตาร์ รุ่นน้องก็มองตาเยิ้มยิ่งกว่าเคย
พี่โจเล่นกีต้าร์เทพกว่าผมมากนัก แต่ก็พอถูไถดูโอกันไปได้อยู่บ้าง

“อาจยังไม่เห็นว่ารักมากมาย.. อาจยังสงสัยผู้ชายคนนี้.. อาจยังไม่เห็นสายตาแห่งความหวังดี”
พี่โจเริ่ม เน้นเสียงหนักๆ “..แต่เธอก็คงเข้าใจมันสักวัน”

เราสามคน สามหัว สามตัวหันไปมองพี่หนุ่มโดยอัตโนมัติทันที
ร่างขาวเม้มปากนิดๆ ดวงตาแข็งกร้าวขึ้น  เลี่ยงเก็บจานชามนำไปล้าง
ผมไปช่วยพี่หนุ่มล้างอีกคน ขณะพี่โจยังร้องเพลงไปเรื่อยๆ

“อยู่มาจนวันนี้..เพื่อเจอเธอ จะอยู่เพื่อเธอตลอดไป..”


“พี่เกรย์”
รุ่นน้องคนหนึ่งเดินมาทางเคาเตอร์เหมือนชวนคุย
“พี่โจ เล่นกีต้าร์เก่งอ่ะค่ะ เพื่อนอยากให้ช่วยสอน”

ผมพ่นลมหายใจ“พี่บอกแล้วไงว่าพี่โจไม่ค่อยว่าง”
.
.
“แต่วันนี้มันว่างนี่”
พี่หนุ่มขัดขึ้น วางฟองน้ำและล้างมือลวกๆ
“เพื่อนน้องคนไหนอยากให้สอน เดี๋ยวพี่บอกให้”

เหยด!


“จริงเหรอคะ ว้าว! พี่เกรย์อ่ะ ดูไว้นะ ไม่เคยช่วยน้องนุ่ง ขอเบอร์ก็ไม่ให้ ขี้เหนียว”
นั่น..ผมโดนทันที

“อ๋อ..เบอร์เหรอ”
พี่หนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง กดแค่แป๊ปเดียวก็ยื่นหน้าจอให้
สาวน้อยรีบส่องและเมมอย่างไวว่อง

“พี่หนุ่มครับ ผมว่า..”
ผมปราม แต่หนุ่มน้อยยกมือห้าม


“อีกนานแค่ไหน..รักนี้ก็ยังอยู่ อยู่เป็นรักแท้..เพื่อเธอเท่านั้น”

.

.

“โจ น้องเขาอยากเล่นกีต้าร์ มึงช่วยสอนน้องทีสิ”
พี่หนุ่มนำทีมสามสาว ไปหยุดยืนตรงหน้าพี่โจ
นิ้วแกร่งนั่นชะงักนิ่งจากเส้นลวด ปากที่ร้องบรรเลงหยุดกึก เงยขึ้นมามอง ด้วยสีหน้าเหมือนถูกตีแสกหน้า

ทีแรก ดวงตาพี่หนุ่มก็จ้องนิ่งตอบกลับอย่างท้าทาย
แต่สุดท้ายก็คงสู้สายตาคมกล้าคู่นั้นไม่ไหว หันมาหาเรื่องเอากับเพื่อนแทน

“มึง ไอ้ทัศน์ ไอ้โก คิดจะช่วยเกรย์ล้างจานบ้างไหม ลุกขึ้นไป”
พี่หนุ่มว่าห้วนๆ ไอ้ทัศน์และพี่โกขยับลุก แต่เพราะหลีกเลี่ยงสงครามมากกว่าเพราะขยันล้างจาน ผมคิดว่านะ


“มึงว่าจะยังไง..?”
ผมได้ยินพี่โกกระซิบกับไอ้ทัศน์
“ปกติหนุ่มมันฉลาดกว่านี้นะ” แฟนผมหันกลับไปมองสองคนนั้นอีกรอบ
“แต่คราวมันประเมินไอ้โจต่ำไป เดี๋ยวมันเดือดร้อนแน่”

……

“ได้ครับ นั่งสิ”
พี่โจตอบรับคำขอจากหนุ่มน้อยกิตติมศักดิ์
พี่หนุ่มพยักหน้าแทนคำขอบใจ ละจากโต๊ะพี่โจไปนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่โซฟาแทน
ส่วนผม ทัศน์และพี่โกยืนเรียงกันหน้าซิงค์ล้างจานที่ซึ่งจานถูกทิ้งไว้เบื้องหลังเรียบร้อยแล้ว

“ก่อนจะเริ่มเล่น พี่แนะนำให้น้องศึกษามันก่อน จับกีต้าร์ดูว่ามันเป็นยังไง มีกี่สาย ลองแนบไว้กับลำตัว ทำความรู้จักกับมัน แต่นี่กีต้าร์พี่เกรย์”
พี่โจพยักเพยิดมาทางผม ผมจึงพยักหน้าอนุญาตส่งๆ

“สายกีต้าร์เป็นเส้นลวดแข็งและนิ้วเราที่เป็นเนื้อนุ่มๆต้องกดลงไปบนสาย เพราะฉะนั้นขอให้ทำใจว่ามันจะเจ็บ แต่เมื่อน้องผ่านความเจ็บไป น้องจะดีใจที่เล่นเป็น” พี่โจบอกเนิบๆ

“พี่โจ พูดน่าฟังจังค่ะ อย่างกับความรักเลย” รุ่นน้องทำท่าเขินๆ “อาจจะต้องเจ็บ แต่ก็มีความสุข”

เอ่อม..

พี่โจแค่นหัวเราะ
“เออ น้องพูดถูก”

“แล้ว.. พี่โจมีแฟนรึยังคะ?”
นั่น..เข้าประเด็นละไง กีต้าร์นี่ไม่น่าใช่สาระสำคัญหรอก
.
.
“ไม่มีครับ”
พี่โจตอบห้วนๆ หงุดหงิดด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง ที่ซึ่งผมก็พอเดาได้

สาวๆ ยิ้มใหญ่
“งั้น.. ถ้าขอโทรไปปรึกษาเรื่องกีต้าร์ก็ได้ใช่ไหมคะ?”

“หือ? โทร?”
พี่โจขมวดคิ้วมอง แต่น้องคนหนึ่งก็รีบออกตัว.. พยักเพยิดไปทางคนที่อ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“พอดีเมื่อกี้เพื่อนพี่โจให้เบอร์ไว้อ่ะค่ะ”

.

.

“พี่คนนั้น ให้เบอร์พี่กับน้องหรือครับ..?”
…
…..
“ค่ะ”


คือพี่โจ หน้าพี่มันโหดมากครับ..
ผมล่ะสงสัยว่าทำไมพี่หนุ่มยังไม่หนีกลับยุคจูราสสิคไป


“เอ่อ..หรือว่าพี่โจมีคนที่ชอบอยู่แล้วคะ?”
..รุ่นน้องอ้อมแอ้มถาม

“ไม่มีแล้วครับ”
พี่โจตอบชัดถ้อยชัดคำ ผมเหลือบมองพี่หนุ่มโดยอัตโนมัติ สายตาที่ไม่ได้ละจากหนังสือพิมพ์นั้นเด็ดเดี่ยว ไม่ยอมมีทีท่าเสียใจ..

“งี้ก็.. ไม่มีคนรัก ถ้ายังไง-”
“ไม่มีคนที่ชอบ แต่มีคนที่รักครับ แค่ไม่ได้เป็นแฟน”
พี่โจขัด สีหน้าสาวๆ บอกได้ว่าผิดหวังอย่างมาก ปากอ้าค้างน้อยๆ

“ใครปฏิเสธพี่โจลงคะ” น้องผมยาวมองอึ้งๆ
“คนนั้นต้องโง่มากเลย อยากรู้ว่าใคร ชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน หนูจะไปจัดหนักเลย”

สาวน้อยหน้าเบ้

…

“เขาชื่อหนุ่มครับ” และโดยไม่คาดคิด พี่โจก็ตอบนิ่งๆ เหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ
“ชื่อจริงณัฐพล หวงมณี บ้านอยู่แม่ริม”


พรวด!!
พี่หนุ่มสำลักชาเย็น  ตาลีตาเหลือกมองแผ่นหลังพี่โจ แต่เจ้าของร่างไม่ได้หันมอง

“ไปซื้อแผ่นคอร์ดจากร้านหนังสือมาดูนะครับหรือหาดูตามเน็ตก็ได้ ฝึกจับคอร์ดตามนั้น ดีดไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เป็นเอง”
พี่โจแนะนำพร้อมๆกับตัดบท ลุกขึ้นคว้ากระเป๋าเป้มาสะพาย พยักหน้าลาสาวๆ บ่งว่าเจ้าตัวจะกลับแล้ว


”หนุ่มเหรอ..” สาวน้อยครวญ
“ชื่อจริงณัฐพล..” อีกคนสมทบ
“งี้ก็ผู้ชายอ่ะสิ!”
.
.
“หนุ่ม!”
จู่ๆ แม่ผมก็เรียกเสียงดังก้องร้านโดยไม่เงยหน้าจากคอมฯ
“มาดูบทกวีบทนี้ที แม่วิเคราะห์ถูกไหม ขอ second opinion หน่อย”

กลายเป็นว่าสาวๆ หันไปมองเจ้าของชื่อเป็นตาเดียว แล้วทวน..
“หนุ่ม..?”
“หรือว่า.. คนนี้”



....................................


ข้อความเกิน ต่อด้านล่างครับ

[INDY-POET]

“หนุ่ม..?”
“หรือว่า.. คนนี้”

พี่หนุ่มหน้าแดงซ่าน ปิดหนังสือพิมพ์ เดินงุดๆ ผ่านแม่ไป
“แป๊ปเดียวนะครับแม่”

ก่อนที่จะเดินทันยึดไหล่พี่โจไว้ก่อนออกผ่านประตูร้าน
“นี่มึงเป็นบ้าไปแล้วรึไง!”
ร่างโปร่งหันกลับมา เลิกคิ้ว
“เรื่องอะไรล่ะ?”
“ก็เรื่อง..” คนถามอ้าปากพะงาบๆ ไม่อาจพูดออกไปได้
เสียงเข้มจึงต่อให้ “ที่กูบอกว่ารักมึงน่ะนะ?”

“หุบปาก!”
พี่หนุ่มว้าก แต่คนตรงข้ามไม่สะทก สะท้าน สะเทือนใดๆ ทั้งสิ้น
“มึงรู้ดีว่ากูรู้สึกยังไง ต่อให้กูไม่ได้พูดออกมาดังๆ มันก็ไม่ได้ทำให้กูเปลี่ยนใจหรอก”
...
…...
พี่หนุ่มนิ่งค้าง แววตาสับสน ลังเล..

“กูนึกว่า พอมึงเจอ..”
ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นหลุบลงพื้น..

“อย่านึกเอาเอง” พี่โจขัด
อีกฝ่ายกัดปากอย่างยุ่งยากใจ “มึงก็รู้ มันไม่มีประโยชน์ที่มึงจะ-”

“ไม่ต้องมาคิดแทนกู” เสียงเข้มปรามอีกครั้ง
“มึงมีความผิดติดตัว กูก็มี ไม่ได้น้อยไปกว่ามึงเลย มึงทำเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่กูตั้งใจทรมานมึงมาสามปี เลือดเย็นกว่ามาก แต่เหตุการณ์มันก็ผ่านไปแล้ว จบไปแล้ว มึงจะใช้ทั้งชีวิตที่เหลืออยู่กับมันเหรอวะ?”
พี่โจจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนที่ตั้งท่าจะเมินหน้าหนี มือแกร่งยกขึ้นประคองสองแก้มนั่นไว้ให้มองกัน
“ลืมแล้วรึไง? บทสวดมนต์ที่เคยท่อง.. ‘บุคคลไม่พึงระลึกถึงสิ่งที่ล่วงไปแล้วด้วยอาลัย..’ ไม่ใช่เหรอ? ออกจากร่มพระกาสาวพัสตร์แล้วหวั่นไหวเหลือเกินนะเนี่ย ใช้ไม่ได้”
พี่โจเตือนความจำและตำหนิ พี่หนุ่มปัดมือออกเบาๆ ตอบยียวน
“งั้นกูกลับเข้าไปอีกดีกว่านะ”

“เชี่ย ไม่ต้อง!” พี่โจว้ากบ้าง
“บวชอีกที กูตายก่อนเบียดกันพอดี”
“สัด! พูดบ้าอะไร” พี่หนุ่มสบถ  พี่โจเพียงยักไหล่
“ถึงกูไม่พูด กูก็คิดอยู่ดี”
“คิดบ้าอะไรของมึง”
“ตกลงอยากจะฟังใช่ไหม ว่ากูคิดอะไร”
“ไม่เว้ย!”

เอ่อ.. พี่เขาน่าจะลืมไปแล้วล่ะ ว่าในร้านนี้น่ะ..มันมีคนอยู่กี่คน..

“โจ ฟังนะ” พี่หนุ่มพยายาม.. “มึงควรเปิดโอกาส-”
แต่พี่โจหงุดหงิดมากอย่างเห็นได้ชัด
“หนุ่ม” เสียงเข้มเตือน
“ไม่ต้องบอกว่ากูควรทำอะไร กูไม่ได้พอใจนะที่มึงเอาเบอร์กูให้น้องเขา มึงไม่ควรทำแบบนั้น”

ร่างสูงหันมองมาทางพวกผมแทน
“ทัศน์ เดี๋ยวมึงพามันกลับไปส่งบ้านให้ปลอดภัยนะ บอกมันด้วยว่าให้เปลี่ยนมื้อเที่ยงเป็นอย่างอื่นนอกจากข้าวขาหมูบ้าง เพราะมันชักจะอ้วนแล้ว”
“ไอ้! กูไม่อ้วน” พี่หนุ่มค้าน
“มึงอ้วน” พี่โจเถียง “แล้วหยุดพูดได้แล้ว กูไม่อยากพูดกับมึง”
“ไอ้..” พี่หนุ่มอ้าปากพะงาบๆ  พี่โจพูดต่อกับพวกผม
“บอกมันด้วยว่ามาแฮงเอ้าท์กับพวกมึงได้เลย ไม่ต้องกลัว กูจะไม่มา เพราะถ้ากูเจอมันอีก กูต้องฉุดมันแน่”

“พี่โจ!”
ผมอุทาน “ใจเย็นๆ”

‘ถนอมกาย ถนอมใจ’ ปณิธานของพี่น่ะ ลืมแล้วหรือยังไง! ผมขมวดคิ้ว จ้องหน้า

“มันหลุดมาดแล้วว่ะ” พี่โกพึมพำ
ผมส่ายหน้าน้อยๆ “พี่แกคงโมโหน่ะครับ อีกอย่างเครียดเรื่องงานด้วยช่วงนี้ ผมเห็นมานั่งเกาหัวอ่านรายงานอะไรในร้านหลายวันมาละ”


พี่โจพ่นลมหายใจ พยายามสงบสติอารมณ์

“ฟังนะ” พี่โจหันกลับไปมองพี่หนุ่ม
“กูไม่ได้คิดอะไรแล้ว ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไปกันได้ไกลแค่นั้นมันจะขึ้นอยู่กับอนาคตเท่านั้น กูจะไม่มีวันหยิบยกเรื่องนั้นมาพูดเพื่อให้มึงเป็นคนผิดไม่ว่ากรณีใดๆ กูสาบาน..”

พี่โจยืดไหล่ขึ้น สีหน้านิ่ง แต่ไม่เย็นชา ในแววตาบ่งบอกทุกความรู้สึก
สองมือใหญ่ยกขึ้นมารอบคอตัวเอง ถอดสายหนังที่ห้อยเกียร์ออกมา
“มีแฟนมาไม่รู้กี่คนแล้ว ไม่เคยให้กับใคร เก็บไว้ให้มึงแค่คนเดียว”
พี่โจจับมือพี่หนุ่ม ยัดเกียร์ใส่มือเล็กกว่านั้น โรแมนติกน้อยกว่าไอ้ทัศน์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“หวังว่าจะรู้ ว่าหมายความว่ายังไง อย่างี่เง่าให้มาก”

ครับ.. ผมรู้ว่าวิศวกรให้เกียร์หมายความว่ายังไง
ผมนึกพลางรู้สึกถึงโลหะเล็กที่ห้อยอยู่รอบคอตนเอง..


แล้วพี่ท่านก็กระแทกเท้าปังออกจากร้านไป..

…
……

พี่โจเดินออกจากร้านไปนานแล้ว กว่าที่พวกผมจะพาพี่หนุ่มมานั่งแล้วเช็คสภาพจิตให้
พี่โจทั้งบอกรัก ด่าและขู่ในเวลาเดียวกันได้อย่างน่าอัศจรรย์…

คราวนี้ไอ้ทัศน์พูดถูกนะ พี่หนุ่มประเมินพี่โจต่ำไปจริงๆ

“พี่หนุ่ม เอ่อ..โอเคนะ”
ผมอ้อมแอ้มถาม

“ฮื่อ”
คนถูกถามพยักหน้ารับช้าๆ ในมือกำเกียร์ที่ถูกให้อย่างไม่ทันตั้งตัวไว้แน่น
ผมเหล่ตามอง..
“อยากไปหาพี่โจไหมครับ?”

….
“ฮื่อ”
ร่างตรงข้ามพยักหน้าอีกครั้ง สีหน้าค่อนข้างงุนงงกับการตอบรับของตัวเอง

“งั้นไป..” ไอ้ทัศน์แตะไหล่ “กูพาไป กูรู้จักหอมัน”


พี่หนุ่มยังนั่งนิ่ง สีหน้าแววตาออกจะครุ่นคิด..
นานกว่าจะพูดออกมา..

“เกรย์…..มีเหล้าให้กินไหม?”


ห๊ะ!?

....................................................................

TBC

ตอนหน้าอีกตอนละกันนะครับ
รีปริ้นท์ยังรีอยู่เน้อ แค่จะช้าเท่านั้นเอง (ยังพรูฟได้เล่ม II อยู่เลย แต่ผมอ่านใหม่ทั้งหมดนะครับ)
รอบหน้าอาจจะได้อัพปกใหม่ให้ดูกันครับ (ถ้าเสร็จ)

ติดต่อ-สอบถาม-โบกเกรียน Allianz-Bayern(at)hotmail.com

ขอได้รับความขอบคุณจาก
,(อย่า)เกรียนน้อย

[one]

   ดีงามมากกก 

[Sirinunt]

เข้ามาดิ้นตอนดึกจ้า ดีใจอ่าได้อ่านโจหนุ่ม เค้าฟิน~~~~
ตอนแรกเกือบกรี๊ด นึกว่าจะได้ซดมาม่าก่อนนอน
ที่ไหนได้ จิกหมอนสุดๆ อร๊าง~
ขอบคุณนักเขียนที่แต่งมาให้อ่านนะจ๊ะ > <
ถ้าเจอกันอีกรอบหน้าเชียร์ให้พี่โจฉุดเล้ย..

[เฉยๆ]

กีสสสสส รอมาหลายวัน
นั่งเฝ้าเล้าทุกวันเมื่อไหร่จะมาอัพซักที
ยกนิ้วให้พี่โจ พี่แม่งเท่ห์อ่ะ
ตอนนี้โรแมนติกมากสำหรับเรา
ชอบๆๆ
คาดหวังกับตอนหน้า ขอหวานๆกระชุ่มกระชวยบ้างเถอะค่ะ
ลุ้นจนเกร็จม้ามไปหมดแล้ว

ขอบคุณคนเขียนนะคะ ดูแลสุขภาพนะคะ

[ryokame]

รีปริ้นท์ ปกใหม่ ม่ายยย 
ตอนแรกนึกว่าจะแซดเสียแล้ว พี่โจนี่สุดยอดจริงๆ 

[sirin_chadada]

ตอนนี้พี่โจเริศมากคร้า... พี่หนุ่มถึงกับเอ๋อ

[Chrysan]

“เกรงใจพ่อกับแม่ล่ะสิ บอกเลยนะ ไฟเขียว”
อร้ายยยยย เรียกว่าน้องหนุ่มด้วย

ได้เวลาแสดงความเป็นผู้นำแล้วพี่โจ
~~อยู่มาจนวันนี้เพื่อเจอเธอ จะอยู่เพื่อเธอ ตลอดไป... 

[fox]

พี่โจ         

[care_me]

กรี๊ดดดดดดด

รอตอนหน้าค่ะๆ  แหมๆๆๆ เขาจะไปหากันที่หอด้วยแหละ แถมมีขอเหล้าย้อมใจนะคะ

[ที่เดิมในหัวใจสาววาย]

#ทีมพี่โจ 

[manami_01]

อร๊ายยยยหนุ่มเปิดใจอีกรอบเถอะโจอุตสาทำถึงขนาดนี้แล้วนะ


อย่าให้เวลาผ่านไปนานกว่านี้เลยชีวิตคนมันสั้นนะเว้ย!!



#ทีมโจอีกคน 55

[manami_01]

ความรู้สึกโจคงประมาณเพลงนี้เลย

ผู้ชายนิสัยไม่ดี

ผู้ชายนิสัยไม่ดี

จริงอยู่ว่าเราใกล้กันแค่นี้
แต่ในสายตาทุกวินาทีช่างห่างไกล
ไม่มีคำบอกกันว่ารัก เหมือนทนอยู่ด้วยไร้หัวใจ
แค่ประคับประคองกันไป ก็เพียงเท่านั้น

คำตอบในใจเปลี่ยนไปช้าๆ
เมื่อได้รู้ตัวว่าคนไม่ดีก็คือฉันนี้
ที่เคยบอกเกลียดเธอแค่ไหน
ก็ยิ่งเกลียดตัวเองทุกวัน เพิ่งได้ทบทวน
ความผูกผันที่มีให้กันมานาน

เหนื่อยไหมที่ต้องทนอยู่ กับฉันแบบนี้
ผู้ชายนิสัยไม่ดี เธอรับได้ไหม
ที่ยังทำตัวร้ายๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ยังคงไม่กล้าแสดงความจริงออกไป
ทั้งหมดในใจ แค่รักเธอ

อยากอยู่ดูแลแค่เธอพรุ่งนี้
จะมีแค่เราที่เคียงข้างกันอยู่เสมอ
ขอเพียงเธออภัยให้ฉัน
ลบคนเดิมที่เคยพบเจอ
คนรักนิสัยไม่ดี จะยอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง

เหนื่อยไหมที่ต้องทนอยู่ กับฉันแบบนี้
ผู้ชายนิสัยไม่ดี เธอรับได้ไหม
ที่ยังทำตัวร้ายๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ยังคงไม่กล้าแสดงความจริงออกไป
ทั้งหมดในใจ แค่รักเธอ

จากวันนี้ ผู้ชายคนนี้จะมีเพียงเธอ

เหนื่อยไหมที่ต้องทนอยู่ กับฉันแบบนี้
ผู้ชายนิสัยไม่ดี เธอรับได้ไหม
ที่ยังทำตัวร้ายๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ยังคงไม่กล้าแสดงความจริงออกไป
ทั้งหมดในใจ แค่รักเธอ

ได้โปรดอภัย ได้ไหมเธอ


            *---*


ปล.  คือไปฟังเพลงแล้วมันพึ่งอ่านจบไปไงเลยแบบว่าเฮ้ยใช่เลยว่ะ

[jungjiyoo]

"เกียร์อยู่ที่ใคร ใจอยู่ที่คนนั่น" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด หุยค่า หุย หุยต๋ายหุยวายหุยเสียสติปักขวิดลงบวกควาย โอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านไปเสียวไป นี่กูต้องเสียน้ำตากะอีสองคนนี้อีกกี่รอบ จนมาตอนท้าย พลิกค่าพลิกกกกกกกกกกกก
แอร๊วมาก เจออีโจกลางทางนี่จะลุกหุยใส่เอาจริง ปลื้มมากกกกกกก #เหล็กที่แข็งหลอมรวมให้ละลาย ยิ่งเป็นเกียร์รุ่นด้วยโอ่ยยยยยยยยยยยยยยย

[ceylon]

เห่ยยย ชอบโจขึ้นมาเลย ดิบๆดี
รอดูอนาคตนะ

[CarToonMiZa]

เฮ้ยโจเอาจริงสักที

[toou]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด   
พี่โจต้องอย่างงี้เซ่ะ วู๊ววววววววววววว  ดีใจอ่ะ เอาใจไปเลยพี่โจ เย้ๆๆๆๆ
พี่หนุ่มเป็นไงล่าาาาาาาาาา  อิอิ ใจอ่อนกลับไปง้อพี่โจ ไปให้พี่โจฉุดได้แล้วน๊าาาาา 
ขออีกหลายๆตอนได้ไหมค๊าาาา   

[Legpptk]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย
ใกล้สมหวังแล้วใช่ไหม ลุ้นไปด้วยเลย

[เก้าแต้ม]

J&N ใกล้เคลียร์แว้ววว

[jungjiyoo]

เพิ่งสังเกตหลังจากอ่านซ้ำ #โจรู้ได้ไงว่าหนุ่มกินข้าวขาหมูทุกวัน  โอ่ยดี!!!!!!!!!!!  #สติลหุย

[YouandMe]

ลุ้นจนเหนื่อยแล้วนะ 

โจปล้ำหนุ่มเลยได้ไหม จะได้จบสักที สงสารกองเชียร์บ้างสิ 

[PoP~Pu]

ลุ้นนน ลุ้นใจจะขาดดดดดดดดดด

[rujaya]

อยากอ่านต่อแล้วอะ ลุ้นจนเกร็งไปหมดแล้วเนี่ย 

[กฤษณ์]

ชอบตอนนี้มาก มีอะไรคุยกันตรงๆไม่ต้องไปอ้อมไปลับหลัง
ทีนี้ล่ะ พี่หนุ่มจะจัดการตัวเองยังไงนะ 

[alternative]

ฉุดเลย
ฉุดเลย
ฉุดเลย

ฉันเสียน้ำตาให้โจ-หนุ่มมาแทบจะท่วมมหาสมุทรแล้ว
ขอเห็นสองคนนี้รักกันเถอะนะ

[nutae or]

โอ๊ยยยย.....จะขาดใจ  กว่าจะลงเอยกัน  ลุ้นแล้วลุ้นอีก ลุ้นจนเลิกลุ้น จนกลับมาลุ้นต่อ....ยังไม่หายลุ้นเลยเนี่ย 
....มาต่อไวๆนะคะ  สงสารคนอ่านเถอะะะะนะ pleaseeeee