เกรียนที่ 31 : My SuperMom!
Part II
หลังจาก..แกบาเทนเดอร์ลิ้นเปรอะ คิตตี้-บีเวอร์ไม่อ่าน-ชักตีน และ..ลูกกัด-เพนกวินผ่านพ้นไป
ดูเหมือนว่าภารกิจง้อเมียของท่านพ่อตาครั้งนี้คงล่มแน่ๆ
แต่..ผมจะปล่อยให้เป็นเช่นนั้นได้ยังไง อินดี้ 1 อุตส่าห์ลากอินดี้ 2 มาได้ถึงนี่แล้ว !
“เอาล่ะ”
ท่านแม่เกรียนผู้ซึ่งยังคงจับไม้หน้าสามไว้มั่น ดวงตาเหี้ยมเกรียม
“คุณเปลี่ยนชื่อเรื่องและชื่อตัวละครซะชิบหายวายวอดหมด เป็นความอัปยศของหนังเกย์ คุณรู้ตัวมั๊ย?”
“เอ่อ..”
ท่านพ่อคงกำลังรู้สึกราวกับเป็นคนขายชาติเลยทีเดียว
“คุณไม่รู้จักอะไรพวกนี้ซักนิด”
ท่านแม่ชูซีดี
“ทีนี้ก็คายออกมาว่าคุณต้องการอะไรถึงมาที่นี่!”
ให้ตาย..
ถ้าพัทลุงเป็นเมืองคนดุละก็
ผมเชื่อครับ..ว่าแม่ของเกรย์นี่สายเลือดคนพัทลุงขนานแท้เลย.. -*-
“เอ่อ..”
ท่านพ่อ พูดอะไรสักอย่างสิ!
เดี๋ยว’เอ่อ’ก็ได้กลายเป็นคำสุดท้ายที่ได้พูดก่อนตายกันพอดี
“คุณคงไม่ฟาดผมด้วยไอ้นั่นจริงๆหรอกมั้ง”
พ่อเก่งมองไปที่ไม้ในมือท่านแม่
ขอบคุณสวรรค์..ในที่สุดพ่อเก่งก็พูดอะไรออกมาสักที
แต่กระนั้น..
“เหรอ? คุณด่าฉันโรคจิต คุณกดดันฉันจนต้องออกจากบ้าน คุณช่วยบอกเหตุผลดีๆที่ฉันจะไม่ทำมาสักข้อหนึ่งสิ”
ท่านแม่แว๊ดลั่น จนลูกค้าในร้านหัวหด
“เอ่อ คุณเจ้าของร้านครับ”
ลูกค้าหนุ่มคนหนึ่งยืดอกขึ้นมาอย่างพยายามกล้า
“ช่วยอย่าทะเลาะกันในนี้เลยครับ คือผมนัดสาวไว้ กะว่าจะขอเป็นแฟนแบบโรแมนติกในร้านกาแฟน่ะครับ เดี๋ยวเธอจะมาแล้ว..”
ท่านแม่พ่นลมหายใจ หันมายิ้มให้ลูกค้าหนุ่มหล่ออย่างเยือกเย็น
“มันอาจไม่ใช่แค่ทะเลาะกัน แต่อาจมีคนตายที่นี่ เพราะฉะนั้นถ้าอยากบอกรักสาววันนี้ก็ย้ายก้นลีบๆของนายออกไปร้านอื่น เจียวดาวหลังมอชอนู่นก็ได้!”
เอื๊อก..
ถ้าผมเป็นไอ้หนุ่มนั่น..ผมก็ไปครับ TT
ท่านแม่หันกลับมามองท่านพ่ออีกครั้ง
“อยากสั่งเสียอะไรมั๊ย?”
เธอถามเสียงเหี้ยม
ท่านพ่อมองอยู่อึดใจหนึ่งแล้วถามออกมา
“อะไรทำให้คุณคิดว่าผมเดินเข้ามาเฉยๆเพื่อที่จะตายห่าในนี้?”
โอเค..
เกรียนคนอ่าน ช่วยไปโทรสั่งนวมมาสักคู่ซิ ส่งร้าน ‘เฮ๊ย ไอ้เห่ยนะ’
“แล้วคุณเข้ามาทำอะไรล่ะ เพราะถ้าไม่มีเหตุผลดีๆ คุณได้ลงเอยที่ตายห่าในนี้แหละ!”
.
.
โอเค..
เกรียนคนอ่านไม่ต้องสั่งนวมมาแล้ว
อะไรนะ? โทรแล้วเหรอ? โทรกลับไปยกเลิกเลย
เปลี่ยนเป็นโทรไปจองโลงแทน
“คุณอยากจะคุยกับผมดีๆหรือคุยกันไปชกกันไปล่ะ กรุณาวางไม้นั่นลงทีเถอะ”
ท่านพ่อพ่นลมหายใจ
“ฉันทำได้ทุกอย่าง ยกเว้น คุยกับคุณดีๆ และแน่นอนฉันจะไม่วางไม้ลง จนกว่าจะได้ฟาดคุณซะก่อน”
ท่านแม่ชี้แจงนโยบายชัดเจน
โอเค..
เกรียนคนอ่าน อย่าลืมจองศาลาด้วยล่ะ
ท่านพ่ออินดี้กับท่านแม่เกรียนยืนจ้องตากันแบบไก่ชนในบ่อน
ต่างคนต่างอยู่ที่เส้นกึ่งกลางระหว่างความรักและชิงชัง..
“ทัศน์ ทำอะไรซักอย่างสิ”
เกรย์กระซิบกับผม
“เกรย์..”
ผมบอกเมียสุดที่รัก “กูไม่ใช่หนุมานนะ มึงจะให้กูทำอะไร อมพลับพลาเหรอ?”
เกรย์ทำเสียงจึ๊กจั๊ก
“กูนึกว่ามึงเป็นผู้กอบกู้ซะอีก”
“กูไม่ได้ทำงานสหประชาชาติ ไม่ได้อยู่กรีนพีซ และแน่นอนไม่เคยสมัครชมรมอนุรักษ์ปลาวาฬ กูเป็นแค่กู..ที่ช่วยได้แค่ในระดับหนึ่ง นี่เป็นเรื่องของคนสองคน พวกเขาต้องตัดสินใจเลือกให้หัวใจด้วยตัวเอง ไม่มีใครทำแทนได้”
ผมบอกตามตรง พลางเอามือโอบไหล่เจ้าของใบหน้างอนๆเข้าหาตัว
“อย่ากังวลไปเลย..ทุกอย่างจะเรียบร้อย”
เกรย์แก้มป่อง
“แล้วถ้าไม่มีอะไรซักอย่างที่มันเรียบร้อยล่ะ?”
ผมยักไหล่
“กูบอกเกรียนคนอ่านให้จองโลงกับศาลาไว้แล้ว มึงจะให้พิมพ์การ์ดเชิญเลยมั๊ย กูว่าเกรียนคนอ่านคงไม่รังเกียจ?”
แล้วผมก็ได้รับหัวยุ่งๆที่โหม่งปลายคางเป็นการตอบแทนคำแนะนำนี้.. อาเมน
“เออ ผมยอมรับว่าเคยว่าคุณแบบนั้น ตอนนี้ก็ยังคิดว่าเป็นแบบนั้นอยู่นั่นแหละ”
อ่าวพ่อ ==!
เดี๋ยวศพไม่สวยหรอกเฮ้ย!
ท่านแม่ย่างสามขุมเข้าไปหา
“ถ้านี่คือสิ่งที่คุณจะพูด..”
“คุณเป็นผู้หญิงโรคจิตที่ดูไม่อ่านกับชักตีนในคืนวันแต่งงาน แถมบอกผมว่าอยากให้เราแต่งงานกันในบาบิโลนจริงๆเลย”
ท่านพ่อบอก และเกรย์ก็หลับตาปี๋
ผมโอบกอดร่างนุ่มนั้นไว้
“คุณบ้าทำงาน คุณชอบท่องเที่ยวจนบางครั้งผมนึกสงสัยว่าคุณจำได้มั๊ยว่าบ้านตัวเองกับสามีอยู่ที่ไหน”
โอย..ท่านพ่อ พอเถอะ!
ท่านแม่ดูโมโหเต็มที่และเดินเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น
“คุณมีสามีเป็นตัวเป็นตน แต่งานอดิเรกคือแต่งนิยายที่ผู้ชายปี้ตูดกัน”
เวร..กรรม..นรกอะไรวะเนี่ย!
ท่านแม่ขบกรามแน่น จับไม้แน่นจนเส้นเอ็นปูดขึ้นมา
“หมดเรื่องจะพูดรึยัง?”
ท่านแม่ถามเยือกเย็น ประหนึ่งว่าหากท่านพ่อตอบว่า หมดแล้ว นั่นหมายถึงวาระสุดท้ายของชีวิต
“ยัง”
ท่านพ่อส่ายหน้า
“คุณแม่งเกรียน เป็นผู้หญิงที่เกรียนที่สุดในโลกนี้และโลกหน้า”
ท่านแม่ดูเหมือนจะลุกเป็นไฟ!
“ยังมีจะพูดอีกมั๊ย?”
เธอเดินไปตรงหน้าอดีตสามี เงื้อไม้ขึ้น
จากดวงตาแข็งกร้าวของเธอ สาบานได้..ผมรู้ว่าเธอฟาดแน่
มันเหมือน..ทั้งรักทั้งแค้นแน่นอก ทำนองนั้น
“มี”
ท่านพ่อตอบ ไม่หวั่นเกรงที่ไม้หน้าสามที่กำลังเงื้อมจะฟาดเขาหัวเบะ
เกรย์กอดผมแน่น ผมก็โอบกอดที่รักของผมตอบ
ท่านพ่อถอนหายใจ..
“แต่ผมรักคุณ”
. . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“ห๊ะ?”
เกรย์ส่งเสียงอุทานในลำคอ และลืมตาขึ้นมา ค่อยๆโผล่หัวจากอ้อมอกผม และเห็นว่ายังไม่มีใครตาย
แหม่..
ตั้งแต่ท่านพ่อพูดมา..ผมชอบคำหลังนี้ที่สุดเลยครับ ..ฮ่าๆ
ท่านแม่ดูเอ๋อเหรอไปพักใหญ่ แต่ในที่สุดก็เรียกสติกลับมาได้
“คุณอยู่คณะอะไรเชิญยิ้ม ชวนชื่น หรือเสียงอีสาน (เครดิต : reply ไหนซักรีพลาย หาไม่เจอ แต่จำได้อ่า) จะเล่นตลกอะไร?”
“ผมอยู่เสียงอีสาน เอ้ย ไม่ใช่”
ท่านพ่อเรียกสติกลับมาเมื่อรู้สึกว่าใกล้เกรียนตามท่านแม่
“ผมดูเหมือนกำลังเล่นตลกหรือไง กำลังจะโดนเมียฆ่าตายเนี่ย?”
“เมียงั้นเหรอ? คุณบอกว่าฉันเกรียนนะ ฉันไม่ใช่แม่ที่ดีของลูกคุณด้วย”
มือท่านแม่เริ่มสั่น ท่านพ่อเดินเข้ามาหา
แต่ท่านแม่แว๊ดขึ้นมา
“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!”
พ่อเก่งยกมือขึ้นสองข้างอย่างยอมๆ
“คุณเป็นหลายอย่าง แต่ผมไม่เคยบอกว่าคุณไม่ใช่แม่ที่ดีของลูก”
“ผมไม่เถียงเกรย์หรอกนะ..” ท่านพ่อเอ่ย
อ่าว.. เมียกูไปเกี่ยวอะไรด้วย?
“เกรย์บอกว่าคุณเป็นซูปเปอร์มัม”
ท่านแม่เม้มปาก
“เกรย์มันเกรียนจะตายห่า ไปเชื่ออะไรกับมัน”
อ่าว..ด่าเมียกูซะงั้น -*-
ท่านพ่อยิ้มน้อยๆ
“ผมอยู่บ้านเดียวกับลูก เลี้ยงดูเขา แต่ไม่เคยผูกใจเขาไว้ได้”
“แต่คุณ.. ทั้งๆที่ตัวอยู่ไกล คุณมีความสามารถทำให้ลูกชายรู้ได้ว่าคุณรักเขา..และคุณอยู่กับเขาเสมอ”
.
.
เกรย์น้ำตาคลอในอ้อมแขนผม ผมลูบหลังลูบไหล่คนรักเบาๆ
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรแบบนั้นซักหน่อย เกรียนไปวันๆนี่แหละ”
ท่านแม่ตอกกลับอย่างดื้อดึง
ท่านพ่อยิ้ม แล้วหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม
“มันถูกส่งมาที่บ้าน แต่เราไม่รู้ที่อยู่คุณ และผมก็ติดต่อคุณไม่ได้..”
..มันคือโปสการ์ด
ท่านพ่อยื่นให้ท่านแม่..
ผมแอบชะโงกคอไปอ่านหลังโปสการ์ดรูปทานตะวันบานเต็มทุ่ง..
‘แม้นเอ่ยว่า..’คิดถึง’..จะถึงไหม
ทางมันไกล..เกินกระซิบ..ใกล้ใกล้หู
ห่างกันมาก..เกินกว่าแม่..จะแลดู
แต่ลูกรู้..ว่าแม่รัก..ประจักษ์จริง
แม้นเอ่ยว่า..’คิดถึง’..จะถึงไหม
จะทราบไหม..ว่าเทิดไว้..เหนือทุกสิ่ง
ฝากความรัก..และเชิดชู..จากภูพิงค์
ผ่านสิงขร..สู่ทักษิณ..ถิ่นเคยเนา’
12 สิงหาคม 2554, เชียงใหม่, เกรย์ กรกฎ ศิริรัตน์
โปสการ์ดนั้นจ่าหน้าถึงคุณรักษา ศิริรัตน์..
“ในบรรดาทุกคำที่ผมว่าคุณไป”
ท่านพ่อยักไหล่ “ไม่เคยมีคำว่าคุณไม่ใช่แม่ที่ดีของลูก และผม..”
พูดสิท่านพ่อ พูดสิ!
“และคุณ..อะไร?”
ท่านแม่แว๊ด
“ก็ผมบอกไปแล้วไง”
ท่านพ่อแว๊ดบ้าง
“บอกว่า?”
ท่านแม่ถามซ้ำและท่านพ่อแยกเขี้ยว
“บอกว่าผมรักคุณเว้ยไอ้เกรียน!”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
จบตอน My SuperMom! Part หน้านะครับ คนเขียนหมดมุขแค่นี้ เพราะยังนึกไม่ออกว่าจะจบยังไง คงไม่จบแบบเกรียนๆ?
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย
หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289 (อ่าน 2426546 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก