มันมาอีกแล้วความรู้สึกเหมือนถูกจ้องมอง ทั้งๆที่ผมก็เล่นบาสกับทุกคนในชมรมตามปกติ แต่มันเหมือนมีใครกำลังมองอยู่ ความรู้สึกนี้เป็นมาตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา หรือผมจะโดนพวกโรคจิตแอบมองอยู่ แต่ผมก็ไม่ได้หน้าตาดี จัดว่าพื้นๆด้วยซ้ำ จะไปปรึกษาใครก็กลัวจะโดนขำเลยได้แต่ปัดๆมันทิ้งไป ซ้อมบาสต่อ
“โม วันนี้กลับไง” พี่วีกัปตันทีมบาสมหาลัยเรา พี่เขาสูงแค่คางผมเอง
“ก็เหมือนเดิมครับ รถเมล์ พี่วีอ่ะครับ” พี่วีเกาท้ายทอยเขินๆ ผมสังเกตจากสีหน้าพี่เขาที่กำลังแดง
“ก็เหมือนเดิมแหละ จะมาถามว่าโมว่างเปล่า ไปร้องเกะกันก่อนมั้ย ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ” คนตัวเล็กที่กำลังเขิน ทำให้ผมกระชุ่มกระชวยดีเหมือนกัน ผมก็ไม่ได้โง่ขนาดดูไม่ออกว่าพี่วีคิดยังไง พี่เขาดีกับผมมาเสมอแต่ผมก็ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกพี่เขาได้จริงๆ
“ผมไม่ค่อยสะดวกอ่ะครับ พี่วีโกรธมั้ย” สีหน้าพี่วีเปลี่ยนเป็นผิดหวังแต่ก็รีบยิ้มกลับมา
“อ๋อๆ ไม่เป็นไรๆ โมอย่าคิดมากเลยนะ”
“ไว้โอกาสหน้านะครับพี่วี”
ตอนเย็นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ แต่ผมก็ยังรู้สึกว่ามีใครบางคนเดินตามมา ทั้งๆที่หันไปก็ไม่มีใคร ผมเริ่มซอยเท้าเร็วขึ้นเพื่อเข้าซอยหมู่บ้านที่ช่างอยู่ลึกจริงๆ แต่ผมก็ยังรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังเร่งฝีเท้าตามผมมาเหมือนกัน หันกลับไปอีกครั้งก็เห็นเพียงใครคนหนึ่งรีบวิ่งหลบมุมข้างถังขยะ มันคงถึงเวลาแล้วสินะ ที่จะได้รู้สักทีว่าเจ้านี่เป็นใคร ผมวิ่งเข้าไปในจุดที่คนๆนั้นแอบซ่อนอยู่
“ตามมาทำไมไม่ทราบ” ผมมองคนที่พยายามเอาหมวกปิดหน้า
“ปะ .. เปล่านะ”
“ไหนดูน่าหน่อย” ผมกระชากหมวกออกมา
มันไม่เหมือนที่คิดแฮะ เจ้าโรคจิตคนนี้นอกจากจะตัวเล็ก ผมซอยสั้นๆระต้นคอ ผิวยังขาวเหมือนพวกดารา หรือพวกใช่ครีมบำรุง ไวเทนนิ่ง ผิวก็นุ้มนุ่ม ตอนผมกระชากแขนเขาให้ยืนขึ้น ความสูงเพียงแค่ระดับอกผม ขนตายาวๆทำให้หน้ายิ่งหวานเข้าไปอีก
‘ผู้ชายสวย’
คำๆนี้คงไม่ผิดเท่าไหร่สินะ
“ปะ… ปล่อยผมไป .. นะ” แรงขัดขืนพยายามดึงแขนตัวเองออกของคนๆนี้ทำให้ผมนึกขำ ผมออกแรงนิดเดียวแต่เจ้านี่ดันพยายามดิ้นให้หลุดจนหอบหน้าแดง
“เป็นอะไรทำไมถึงตามมา”
“ปะ .. เปล่านะ”
“ก็เห็นๆอยู่ ยังจะแก้ตัวอีก” ผมแกล้งตีหน้าดุใส่
“ฮึก .. ฮือออ”
“ร้องไห้ทำไมตอนทำไม่คิด พอโดนจับได้ก็มาร้องไห้”
“ผะ .. ผมไม่ .. ได้ .. ตั้ง .. ใจ”
“แต่ก็ทำไปแล้วนี่ แอบตามมาหลายวันแล้วด้วยใช่มั้ย”
เจ้านี่มันทำผมใจอ่อนจริงๆ หน้าแดงๆตาแดงๆ เฮ้อออออ
“ไป ไปนั่งคุยกัน ถ้าเหตุผลไม่เข้าท่าจะจับส่งตำรวจจริงๆด้วย” แล้วผมก็ลากเจ้านี่กลับบ้านด้วยกัน มือข้างหนึ่งผมก็กุมมือมันไว้ ไม่รู้ทำไมถึงอยากจับมือมันนักนะ เจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืน เดินตามต้อยๆ พยายามวิ่งด้วยเพราะผมก้าวยาวกว่าเยอะ
จนมาถึงบ้าน เราก็มานั่งคุยกันที่โซฟา
“ชื่ออะไร” ผมยังแกล้งตีหน้าดุใส่ เจ้านี่ก็สะดุ้งใหญ่เลย
“ชะ … ชื่อ แมร์ครับ” เจ้านี่หรือ แมร์ ก้มหน้างุดๆ ทำตัวลีบ เออเอาเข้าไป
“ทำไมถึงตามมา ไม่รู้หรอมันไม่ดี”
“ผะ .. ผมรู้ครับ … ตะ .. แต่”
“แต่อะไร”
“คะ .. คือ ..ฮึก .. ฮืออออ” แล้วมันก็ร้องไห้อีกรอบ ผมรู้สึกเหมือนเป็นโจรข่มขู่เด็กชอบกล
“พอๆเลิกร้องได้แล้ว จะร้องทำไมเป็นผู้ชายซะเปล่า”
ผมคว้าผ้าเช็ดหน้ายับๆจากกระเป๋ากางเกงมาเช็ดหน้าเช็ดตามัน เจ้าแมร์นี่ก็หลับตาปี๋เม้มปาก
“เหม็นหน่อยนะ ใช้ตอนซ้อมไปแล้ว”
“ขะ … ขอบคุณครับ”
“ไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำไป แล้วค่อยมาคุยกันไม่ทำอะไรหรอกน่า”
เจ้าแมร์ก็เดินไปล้างหน้าล้างตาผมก็ไปอาบน้ำข้างบน มันคงจะไม่มีปัญหาถ้า ..
“เอ่อ .. ผมหาสบู่ไม่เจอ … อุ้ย”
“เฮ้ย”
ไอ้แมร์มันเล่นเปิดประตูห้องน้ำเข้ามา ผมที่แก้ผ้าล้างตัวอยู่ก็ตกใจสิครับ ไอ้แมร์มันก็จดๆจ้องๆ ด้อมๆมองๆ จนผมยังอายแทนมัน
“มองไร้ไอ้แมร์ ออกไปเลยไป” ผมดันๆหัวมันออกไป เอาน้ำราดหัวให้อารมณ์แปลกๆมันเย็นลง รีบอาบน้ำด้วยความเร็วสูง รีบๆออกไป
แต่ ..
ผมกลับตกใจยิ่งกว่า !!!
เมื่อเดินลงมา !!
“อ้ะ … อื้ออออ”
ไอ้แมร์ตัวดี
ดันช่วยตัวเองบนโซฟา !!!!!!!!!!!
“อะ … อื้ออออ อ้า …” มือเล็กๆของมันกำลังทำงานอยู่
ผมยืนตกใจอยู่ตรงบันได ไอ้แมร์ หนอไอ้แมร์
ผมเดินไปใกล้ๆ สีหน้ามันกำลังเสียวอย่างมาก
“ไหวมั้ย”
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมถามมันแบบนั้น
“อยะ … อย่า .. มอง .. นะ”
“พึ่งจะอายหรอไง”
ผมเชยคางเจ้าแมร์ขึ้นมา มันก็ช้อนตามองผม ปากบางๆแดงๆนั่นก็หอบเบาๆ
“ทำไมแรดแบบนี้ หืมแมร์”
ผมใช้ปลายนิ้วสะกิดส่วนหัวแท่งร้อนของแมร์เบาๆ มันสั่นระริกสีแดงสด
“อ้า … ”
“ช่วยมั้ย …”
เจ้าแมร์พยักหน้าแรงๆ
ตอนนี้ความถูกต้อง หรืออะไรก็ไม่ทำให้ผมหยุดได้แล้ว ใครใช้ให้เจ้าแมร์มันน่ากินไปทั้งตัวขนาดนี้กัน …
ผมกระชากแขนมันขึ้น จับมันคว่ำกับโซฟา ดึงกางเกงออก ก่อนจะสอดเข้าไปในตัวมันแรงๆ
“อ้า … เจ็บบบบบบบ” เสียงหวีดร้องของไอ้แมร์ผมก็ไม่สน สอดมือไปรูดแท่งมันแรงๆ
“อย่าเกร็งดิ”
ผมสวนมันด้วยจังหวะแรงๆ
เจ้าแมร์ก็เงยหน้าครางออกมา น้ำตาไหลเลย
“แมร์อย่าตอด อืมมม …”
ช่องทางด้านหลังของมันตอดกระชับผมจนแทบจะตายด้วยความเสียว
“แขน มะ .. ไม่มีแรงแล้ว” ผมคว้าไอ้แมร์ขึ้นนั่งตัก
“เดี๋ยวช่วย” แล้วไอ้แมร์ก็เริ่มขยับแรงๆ เชิดหน้า ครางออกมา
ผมก็ยกสะโพกรับจังหวะของไอ้แมร์ที่รุนแรงขึ้น
“อ้ะ .. อ้า ….”
ก่อนจะปล่อยออกมาพร้อมกัน ไอ้แมร์หมอบคาอกผม หอบหนักๆ
“ตายยังแมร์”
“กะ .. ใกล้ .. แล้ว” มันก้มหน้างุดๆ อายหน้าแดงก่ำ
“ตกลงบอกได้ยังว่าตามมาทำไม”
“กะ… ก็”
“ติดอ่างหรอเรา หยุดตื่นเต้นแล้วพูดดีๆ” ผมขู่มันเล็กน้อย
“ก็คือที่โรงเรียนจะมีการคัดตัวจริงทีมบาส แล้วยังเล่นไม่ค่อยเก่งเลยมาดูของมหาลัยว่าตัวจริงเล่นกันแบบไหน มาวันแรกก็เห็นซ้อมอยู่คนเดียว แต่เล่นแล้วเท่มากก็เลยมาแอบมองทุกวัน”
“ก็เลยกลายเป็นโรคจิตทุกวัน”
“ปะ ..เปล่านะ ก็แค่แอบมอง”
“ชอบมองหรือไง”
“ถะ … ถ้าเป็นคุณ”
“โม”
“หือ”
“ชื่อโม เงยหน้าดิ๊แมร์ ก้มทำไม เวลาคุยสบตากันนี่”
เจ้าแมร์รีบเงยหน้าสบตาผมกลัวๆ
“เมื่อกี๊บอกอยู่โรงเรียนเรียน แสดงว่า ม.ปลายใช่มั้ย”
“อะ…อื้อออ”
“ไม่ต้องเรียกคุณ แต่เรียก พี่โม ไหนเรียกดิ๊”
“พี่โม …”
แล้วมันก็หน้าแดง เออน่ารักดีว่ะ
“เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนมั้ย”
เจ้าแมร์พยักหน้าหงึกๆ
“บ่อยมั้ย”
“นานๆที กับเพื่อมนชมรมบาส”
“คิดว่าต่อไปจะมาดูพี่เล่นบาสอีกมั้ย”
“อื้อ ..”
“ไม่ให้”
“อ้ะ … ทำไม”
เจ้าแมร์ส่งสายตาไม่เข้าใจมาให้ ผมเลยทำเสียงดุใส่
“คนที่จะดูได้ต้องเป็นคนพิเศษเท่านั้น แต่แมร์ไม่ใช่”
“จะ … ทำ ยังไง ดี …”
ผมแทบใจอ่อนเมื่อเจ้าแมร์น้ำตาคลอ
“อยากเป็นคนสำคัญของโมมั้ย”
“อยากสิ”
“แน่ใจว่าทำได้”
“อื้อ จะต้องทำให้ได้” เจ้าแมร์พยักหน้า แรงๆ สายตามุ่งมั่นทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
“ข้อแรก ต้องมองแต่โมคนเดียว”
“ทำได้อยู่แล้วววว”
“ข้อสองห้ามใครแตะต้องอีกนอกจากโม เรื่องเมื่อกี้ก็เหมือนกันห้าม”
“อื้อออ”
แล้วผมก็เชยคางเจ้าแมร์ขึ้น
“ข้อสุดท้าย ต้องรักโมคนเดียว”
แล้วผมก็ประกบจูบลงไป …
เจ้าแมร์อาจจะจำผมไม่ได้ แต่ผมไม่มีทางรักคนที่พึ่งพบกันครั้งแรก ..
ตอนมัธยมปลายเจ้าแมร์อาจจะจำไม่ได้ว่าเราอยู่โรงเรียนเดียวกัน ในตอนนั้นผมอยู่ ม.5 กำลังนอนหลับอยู่สวนหลังโรงเรียน
“โห โคตรเท่เลยอ่ะ ดูดิ”
เสียงใสๆที่ยังไม่แตกของเด็กผู้ชายเรียกความสนใจจากผมให้หันไปเอง ก็เห็นเด็กสองคนคุยกัน
“แมร์นี่ชอบนักบาสจริงๆเนอะ อยากมีแฟนเท่ๆแบบนี้จัง”
“อื้อ เท่มากเลย” คนชื่อแมร์ที่สะดุดใจผมตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นหน้า ผมก็คิดว่า ทำยังไงนะผมจะเท่ในสายตาคนๆนี้ได้
แล้วผมก็เลือกที่จะมาเป็นนักบาส แม้คิดว่าจะไม่มีโอกาสได้รู้จักกันแล้วเพราะผมไม่กล้าไปจีบก่อนแล้วตอนนั้นแมร์ก็คบกับคนในชมรมบาส แต่มาตอนนี้
เขาเป็นของผมแล้วล่ะ
END ;
หัวข้อ: เรื่องสั้นชุด ชมรมรัก : ตอน ชมรมรักนักบาส (อ่าน 72232 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก