หัวข้อ: เรื่องสั้น///เรื่องเล่าของคนรัก...เพื่อน///

[zuu_zaa]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้


1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เีดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


สวัสดีค่ะ

มาลงเรื่องใหม่ค่ะ


-------------------------------


ความรักเอย....
หลากหลายคำนิยามของความรัก
ทำให้สงสัยว่า...ความรัก...มีจริงหรือไหม...

คุณรู้จักความรักไหม
ความรักที่มีหลายแบบ...

....แล้วผมจะเล่าให้ฟัง

---------------------------

[zuu_zaa]

คุณเคยรู้สึกไหม ทั้งที่อยู่ท่ามกลางผู้คน คุณยังโดดเดี่ยว  คงไม่มีใครรู้สึกเหมือนผมหรอก  ทั้งๆที่ผมยิ้มง่าย  อยู่ท่ามกลางเพื่อนฝูงทีทำให้ผมหัวเราะตลอดเวลา แต่แปลกนะทั้งๆอย่างนั้น ผมยังรู้สึกเหงา บางครั้งก็หนาวขึ้นมาเฉยๆ  ทำไมล่ะ
“ไง....อยู่ๆก็เงียบเป็นอะไรหรือเปล่าวะไม้”  เพื่อนที่ทำงานด้วยกันคนหนึ่งทักขึ้นมาเมื่ออยู่ผมเงียบไป
“เปล่า...ไม่เป็นไร แค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ”   ผมพูดออกไปเบาๆพร้อมกับยิ้ม
“เออ!!!....ไอ้คนมีโลกส่วนตัวสูง” 
“....”  เหรอผมมีโลกส่วนตัวสูงงั้นเหรอ...คงงั้น
ผมเป็นคนช่างคิด  คิด และ คิด ตลอดเวลา บางครั้งเหม่อลอย เหมือนตัวเองอยู่ในโลกของความฝัน....ฝันที่ผมไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลย
อา...คิดถึงจัง ถ้าวันนั้น....
ย้อนไปหลายปีก่อน
“มึง...อาทิตย์หน้าจะไปงานรับปริญญากูป่าววะ”  พีเพื่อนสนิทคนหนึ่งมาหาที่บ้านเพื่อชวนไปงานรับปริญญาของมัน
ผมกับพีเรารู้จักกันมาตั้งแต่ ป.6 ได้ พีย้ายจากกรุงเทพฯ มาอยู่กับยายที่ต่างจังหวัดหลังจากที่พ่อแม่เสียชีวิตแล้ว เราเรียนด้วยกันตั้งแต่ตอนนั้น จนขึ้น ม.ต้น ก็ไม่ได้สนิทกันมาก แต่ไม่รู้ยังไงพอขึ้น ม.ปลาย เราก็กลับมาสนิทกัน กินข้าวด้วนกัน ไปไหนด้วยกันพร้อมกับกลุ่มเพื่อนที่เปลี่ยนใหม่หมดตั้งแต่ขึ้น ม.ปลาย 
ทำไมน่ะเหรอ  คงเพราะผมเจ็บปวดเกินกว่าที่จะกลับไปคบเพื่อนกลุ่มเดิม คนที่ผมเคยไว้ใจ คบกันมานาน ตั้งแต่อนุบาล แต่มันกลับไม่เป็นไปแบบที่คิด  ผมรักเพื่อน  แต่พวกมันคงสนุกที่จะได้แกล้งผมมั้ง คงสนุกที่ได้ปั้นหัวผม เวลามีเรื่องอะไรกันผมออกหน้า ลับหลังพวกมันหัวเราะกัน...ว่าผมโง่ ที่ยอมเชื่อทุกอย่างที่มันพูดทั้งๆที่ พี่ชายผมเคยเตือนว่าพวกมันจะจริงใจกับผม แล้วผมก็โง่ ไม่ยอมฟัง
จนในที่สุดผมก็สำนึกได้ด้วยตัวเอง ผมเจ็บปวดเหมือนจะคลั่ง...ผมคงรักเพื่อนมากเกินไป  ตอนนั้นผมอยู่ในช่วงกำลังต่อต้าน พูดน้อยลง นั่งเรียนคนเดียว โดดเดี่ยวตัวเอง สุดท้าย ผมเปลี่ยนกลุ่มเพื่อน ไปคบเพื่อนห้องอื่น ที่ไม่ใช่ห้องเด็กเก่ง เวลาอยู่ในห้องผมมักจะรู้สึกอึดอัด เหมือนหายใจไม่ออก แต่พอไปอยู่กับเพื่อนต่างห้อง ผมรู้สึกว่าได้กลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง ผม...อ่อนแอ...ใช่ไหม
สุดท้าย ผมเหมือนคนโรคจิต หวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา เวลาอยู่กับใคร คบใคร ผมไม่สามารถให้ใจได้เต็มร้อยอีกแล้ว ผมเป็นคนเสแสร้ง...คงงั้น
ในที่สุด...เพื่อนสนิทของผมเหลือน้อยลง ที่เหลือ...คนรู้จักทั้งนั้น
“ไม่ว่ะ...กูคงไปไม่ได้ตอนนี้งานกูยุ่งมาก...แล้วมึงจะให้กูไปยังไง”   ผมตอบส่งๆไป เพราะมันรับปริญญาตั้งที่กรุงเทพฯ ประกอบกับเป็นช่วงหน้าผลไม้พอดี
ผมเรียนจบหมาวิทยาลัย สาขาเกษตร  เพื่อกลับมาช่วยงานที่บ้าน ส่วนไอ้พีมันเรียนสัตวบาลครับ แต่คนละมหาวิทยาลัย เราเลยห่างๆกันไปบ้าง แต่ผมก็คิดว่ามันเป็นเพื่อนรักเหมือนเดิม
 “ก็ไปพร้อมกับรถตู้บ้านกูไง”   มันบอกแบบรบเร้าพอควร
“ไม่หละ...ขี้เกียจว่ะ กูไม่อยากทิ้งงานตอนนี้”  ผมตอบไปแบบปัดๆเหมือนเดิม โดยที่ผมไม่รู้ว่า อีกไม่นานผมต้องเสียใจ ที่เคยปฏิเสธเพื่อน
“เออๆ...ไม่ไปก็ไม่เป็นไรเว้ย งั้นกูกลับบ้านก่อนนะ”  มันกลับไปทั้งอย่างนั้น เหมือนมันเสียดายที่ผมไม่สามารถไปได้
สองสัปดาห์ต่อมา
กรี๊กกกกกกกกก   กรี๊กกกกกกกกกก   “ครับ สวัสดีครับ”    ผมรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล...ไม้  นี่โยพูดนะ” เสียงของเพื่อนร่วมห้งคนหนึ่งตอนประถมและมัธยมของผม
“โครนะ”   ผมถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
“โย” เสียงในสายย้ำอีกครั้ง
“อื้ม....ว่ามา มีไรป่าว”   ผมถามด้วยความสงสัยเนื่องจากไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลานาน
“ไม้ฟังนะ พีตายแล้วนะ”  โยตอบมาด้วยเสียงอ่อนๆ
“อะไรนะ ใครตาย ยังไง เอาใหม่” ผมถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ  แล้วโยก็บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น ตลอดจนกำหนดการต่างๆของงานศพให้ผมฟัง ผมรู้สึกจิตหลุดอีกครั้ง โทรหาเพื่อนทุกคนที่ผมมีเบอร์แล้วบอกข่าวออกไป
ผมทิ้งงานทุกอย่างที่บ้านทั้งที่อยู่ในช่วงกำลังยุ่ง เดินทางเข้ากรุงเทพฯ ในวันรุ่งขึ้น  กว่าจะถึงก็ตกเย็น ผมเข้าไปกราบหน้าศพแล้วอออกมานั่งด้านนอกอีกครั้ง
“ไงไม้ไม่ได้เจอกันนาน”   เพื่อนสมัยมัธยมอีกคนทักขึ้น
“ก็ดี”  ผมตอบไปอย่างแกนๆ 
“พีมันอาภัพว่ะ แฟนก็ยังไม่มี ดันหนีตายไปซะก่อน”  เพื่อนหน้าตี๋อีกคนพูดขึ้นมาขำๆ
“เออ ไม่มีแฟนเลยสักคนเหอะ”  เพื่อนอีกคนที่มาร่วมงานพูดขึ้นยิ้มๆ
ผมเข้าใจเพื่อนตี๋ของผมนะ มันพูดเพื่อไม่ให้บรรยากาศเศร้าจนเกินไปนัก พีมันเป็นคนสนุกสนาน รักเพื่อน เวลาเพื่อนเหงา สามารถโทรมันได้ตลอดเวลา มันสามารถหาเรื่องทุกอย่างมาเล่าให้ฟังจนลืมความเหงา มันยังเคยเล่าให้ฟังว่า ตอนงานศพพ่อแม่มันพวกท่านยังเคยสั่งเสียเลยว่า ถ้ากูตาย อย่าเอาธรณีกรรแสงมาเปิดนะ ให้เปิดเพลงสตริง แล้วงานศพพ่อมันก็เป็นงานศพที่แนวที่สุดในโลก พอคิดได้ถึงตรงนี้ ก็สังเกตว่า เพื่อนๆทุกคนยังยิ้มเมื่อพูดถึงพี แม้ว่าแววตาจะเศร้าโศกแต่ไม่มีใครร้องให้ออกมา
เราพูดถึงพีไปเรื่อยๆ จนถึงเรื่องรับปริญญา ผมก็ได้รู้ว่าไม่มีเพื่อนมัธยมคนไหนไปร่วมแสดงความยินดีกับมันเลย ทุกคนต่างมีธุระ มีงาน และอื่นๆ ผมสะท้อนใจ พีมักเห็นเพื่อนสำคัญ แต่เพื่อนมักไม่เห็นพีสำคัญ เห็นพีนั้นวุ่นวาย ไฮเปอร์ตลอดเวลา บางครั้งเพื่อนก็เอือม แม้แต่ผมเองยังไม่ยอมไปงานรับปริญญามันเลย
ผมเสียใจที่ไม่ไปร่วมงานรับปริญญาของพีในวันนั้น  พีจากไปหลังจากงานรับปริญญาเพียงหนึ่งสัปดาห์
พีเป็นคนดื่มหนัก และคงจะดื่มมากจนเกินไป พีดื่มกับพี่ที่ทำงานตอนเข้ากะเฝ้าฟาร์มตอนกลางคืน ดื่มจนเมาหลับไป และไม่ตื่นมาอีกเลย
ตอนนี้...ไม่มีพีแล้ว  สุดท้ายกุ้งก็ร้องไห้ออกมาจนได้  เพื่อนคนอื่นๆตาแดง บางคนก็ร้องไห้ตาม
หลับให้สบายนะ...เพื่อน...รัก
หลังจากนั้นอีกหลายปี ผมไม่ได้อยู่ทำสวนอีกแล้วพี่ชายเป็นคนเหมารับทำทั้งหมด ผมทำงานบริษัท บางครั้งผมก็นัดเจอกันกับกลุ่มเพื่อนมัธยมบ้าง  เวลาชวนไปกินเอ็มเคก็จะนึกถึงพีทุกครั้ง   พี... ชอบกินเอ็มเค  เวลาฟังเรื่องตลก จะนึกถึง   พี...เป็นคนสนุกสนาน ชอบเล่าเรื่องตลก
ผมคงรักเพื่อนคนนี้....มากสินะ

[zuu_zaa]

ความรักเอย....
หลากหลายคำนิยามของความรัก
ทำให้เกิดความสงสัยว่า...
มีจริงหรือเปล่า...
คุณรู้จักความรักไหม
ความรักที่มีหลายแบบ...
ผมรักเพื่อน
ผมรักครอบครัว
และสุดท้าย...ผมก็รักตัวเอง
โลกที่อยู่รอบตัวเรานั้นเต็มไปด้วยความรักนะ
ค้นหาสิ...คุณ...เจอแล้วหรือยัง


ผม....เจอแล้ว

[zuu_zaa]

รวดเดียวจบเลยค่ะ

------------------------------------

ตอนพิเศษ

“โหลๆ  ว่า”  ผมรับโทรศัพท์
“ไม่ว่าไงหรอก มึงสบายดีไหม”  เสียงของพีดังมาตามสาย
“เออ สบายดี มึงมีไรว่ามาเลยไม่ต้องอ้อมค้อม”   ผมพูดดักทางอย่างรู้ทัน
“เออๆ กูมีเรื่องจะเล่า” มันพูดออกมาได้ในที่สุด
“โถ่!!  ก็แค่นี้ ลีลา”
“เมื่อกลางวัน กูกินข้าวกะต้มข่าไก่นะ สัด รสชาติเป็นกลางมาก แม่งง”  มันพูดแบบใส่อารมณ์สุดๆ
“ยังไงวะ”  ผมเริ่มงงกะมันแล้ว
“เหี้ย ทุยว่ะ ก็จืดไง สัด จะจืดไปไหนวะ ไม่เค็ม ไม่หวาน ไม่เปรี้ยว สุดท้ายไม่อร่อยว่ะ ห่า”   มันเล่าไปตามเรื่อง
“ไอ้เหี้ย!!!   เรื่องแค่นี้ มึงจะโทรมาทำเพื่อ” ผมตวาดมันกลับไปอย่างดัง
“ห่า มึงยังฟังไม่จบ ก็ด่ากูแล้ว สัดเอ๊ย”   มันโอดโอยตามสายออกมา
“เออๆ เล่ามามีไรอีก”
“ก็ตอนกูไปกินข้าวโรงอาหารมันโล่ง เกือบบ่ายแล้ว กูก็เลยได้นั่งโต๊ะโล่งๆคนเดียว ตรงข้าม โต๊ะกู มีป้าคนนึงนั่งกินข้าวอยู่ พอกูนั่งแดกได้สักพักนะ ป้าที่นั่งตรงข้ามกู อยู่ๆก็ แม่งสำลักข้าว แล้วลุกหนีกูไปเลย กูก็งงดิสัส  พอตอนเย็นกูกลับถึงห้องนะ  กูซึ้งเลยเหอะ เหี้ย  กางเกงยีนส์กูเป้าแตก”  มันเล่าอย่างออกรสมาก
“เออ แล้วไง ก็แค่กางเกงเป้าแตก”   ผมบอกมันไปตามที่คิด
“ไม่อย่างนั้นดิ สัด เมื่อเช้ากูตื่นสาย กูรีบ กูเลย   ไม่ได้ใส่กางเกงในอ่ะมึง แล้วกูก็เสือกนั่ง ขาแม่งอ้าซะกว้าง มึง...กูอายว่ะ”   มันบอกผมด้วยเสียงที่เบาลง
“ไอ้เหี้ย มึงอาย แล้วมึงโทรมาเล่าให้กูฟังทำไม วะ สัดเอ๊ย”   ผมด่ามันไปอย่างปลงๆ
“ก็ กูอยากให้มึงอายเป็นเพื่อนกูว่ะ 555555”  มันบอกล้าหัวเราะอย่างดัง
“ห่าเช็ด มึงอยากโทรมาบอกกูแค่นี้เนี่ยนะ กูวางแล้วนะ เสียเวลากูชิบหาย สัดเอ๊ย”  ติ๊ด เสียงผมกดวางโทรศัพท์มือถือ ส่ายหัวอย่างระอา พร้อมยิ้มขำๆ กับเรื่องโก๊ะๆของเพื่อน


...นั่น...เป็นเรื่องตลกสุดท้าย  ที่ผมได้ฟังจากเพื่อน...ที่ชื่อ...พี

---------------------------------

ปล. อยากบอกว่า...คิดถึงนะ...เพื่อนรัก

[pita]

 

[Smirnoff]

     
เพื่อนเหมือนตัวแปรสำคัญในชีวิต  ขาดเพื่อน  ก็คงมีแต่ตายกับตายเลยอะ

[cy55555]

โอ้ มันเศร้า เพื่อนมันก็เหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่งอ่ะนะ

ขอบคุณค่ะ

[TanyaPuech]

 

เศร้าและก็งงไปพร้อมๆกัน

[DeJavu~ ★]

มันช่างเศร้ามากๆๆเลยครับ



ขอบคุนครับ

[MadamLilac]

ต้องอ่านซ้ำน่ะค่ะถึงได้เข้าใจ
แต่พี่ไม่คิดว่ามันเป็นวายนะคะ ไม้กับพีคือเพื่อนกัน
แล้วมันก็เป็นความผูกพันที่สวยงามมาก

เป็นกำลังใจให้เขียนอีกนะคะ

[NewYearzz]

  เศร้าไปมั้ย? 


ขอบคุณสำหรับที่เอาเรื่องดี ๆ มาให้อ่านะครับ 

[chaoyui]

มิตรภาพของคำว่าเพื่อน

[IsDeer]

คิดถึงพี สงสารพี
พีเปรียบเหมือนดวงอาทิตย์ของเพื่อนๆเลยอ่ะ ทำให้คนรอบข้างสดใส