หัวข้อ: สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยนโดยTRomance //ตัวอย่างหนังสือ P.101 มาแล้วค่ะ^^

[ordkrub]

ก็ดีนะครับ  จะได้ไม่ต้องมาเกี่ยวพันกันอีก

[punchnaja]

ยิ่งนานยิ่งน่ารักนะคู่นี้

[kdragon]

ว้ากกกก พี่สิงห์กับน้องกุมจะจบแล้ววว 
สารภาพว่ายังอยากอ่านต่อมากๆ เพราะเรื่องนี้เบาๆ อ่านสบายๆ ไม่เครียดเลย ชอบ
แต่ก็อย่างที่คนเขียนว่า งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกราฉันใด คนเขียนย่อมมีวันหมดมุกฉันนั้น..
รอตอนพิเศษนะคะ เป็นกำใจใจให้คนเขียนเสมอ 

[mascot]

หายไปนานต้องมารื้อฟื้นความทรงจำกันนิดหน่อย
ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ
งั้นรอตอนพิเศษนะ

[PAAPAENG~]

น้องกุมเดือนสอง  น้องจะแมนไปไหน(วะ)คะ  ฮา~
แมนว่าพี่สิงห์อีกนะนั่น
จับพี่สิงห์กดซะเลยดีไหม!!   

แต่กุมมีสัญชาตญาณความเป็นแม่(?)แรงกล้ามาก
เป็นคนจิตใจดีงามจริงๆ
*ชูป้ายไฟ*  เราเป็น FC กุมภา!!

ตอนหน้าจบแล้วหรอคะ
ไม่อยากให้จบ  แต่ถ้ามีตอนพิเศษมาให้  จะยอมให้อภัยค่ะ  ฮา~
น่านๆ  แอบมีสปอยเล็กน้อย  เดี๋ยวจับตีก้นเลย!

รอค่ะรอ 

[ToffeE_PrincE]

จะจบแล้วหรือเนี่ย รอตอนจบ
แต่ก็ดีนะ จะได้อ่านในมุมของกุมภาบ้าง

 

[taroni]

รอตอนต่อไป

[prettypearl]

จบเร็วมากเลย รอตอนพิเศษนะคะ อยากอ่านมุมมองของน้องกุมภ์เหมือนกันค่ะ ขอหลายๆตอนตั้งแต่แอบมองพี่สิงห์เลย (เลื่อนขั้นจากลุงหื่นมาเป็นพี่แล้วนะ 555)

เรื่องมินตรา ไว้อาลัยเด็กน้อยที่ไม่่มีโอกาสลืมตามา ณ โอกาสนี้ T T เสียใจกับครอบครัวนี้นะ เกียรติยศ หน้าตา สำหรับบางคนก้เรื่องใหญ่กว่าชีวิตเด้กน้อย...

จะดราม่าทำไม?  รอตอนจบ และตอนพิเศษนะค้า

[u-only-one]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านก็ใกล้จะจบซะแล้ว ชอบมากเลยอ่า รอหนังสือเลยเรื่องนี้
รอสั่งมาเก็บไว้ในกรุ 

[aimaim]

เริ่มแรกด้วยน้ำแกงร้อนๆ ต่อมาคือมาม่าชามใหญ่ ที่แอบใส่เห้ดหัวเราะโรยหน้านิดหน่อย ตบท้ายด้วยขนมหวานถ้วยเล็ก แต่ความหวานไม่เล็กตามถ้วย กรี๊ดๆๆๆ >o<

[Number1_90]

เเม่~~หนูจะเอาเเบบพี่สิงห์อ่ะ

[POPEA]

รอตอนใหม่่ค่ะ
ใกล้จะจบแล้วอ่อ, ไม่อยากให้จบเลย
ชอบพี่เดือนแปดกับน้องเดือนสอง

[akike]

หนูมีนนี่เลอะทุกตอน

แอบเส้า

[SuSaya]

ทำไมอ่าน ๆ ไปแล้วซึม+เซ็งอ่ะ รู้สึกกุมจะทำอะไรไม่ปรึกษาสิงห์เลย คิดได้ก็ทำไม่ได้ขอคำปรึกษาแค่ต้องการความมั่นใจให้ตัวเองที่ก้าวไปข้างหน้าเท่านั้น

[sirikanda28]

กรรมติดจรวดจริง ๆ

[Oilsaoo]

จะจบเเล้วเหรอเนี้ยย
ไม่อยากให้จบเลยยย
รอตอนต่อไปค่ะ

[JA(e)jung]

ว้าาา.....ใกล้จะจบซะและ
กุมภานี่จิตใจดีจังนะ ลุงสิงห์นี่โชคดีสุดๆเลยที่ได้มารักกับคนๆนี้
รออ่านตอนต่อไป และตอนมุมมองของพ่อกุมภ์ที่มีต่อลุงสิงห์ด้วยนะคะ

[loverken]

 อยากรู้ความคิดของน้องกุมภ์คะ
 

[CarToonMiZa]

 

[Lucky~*]

สนุกมากๆเลยค่า
พี่เดือนแปดเป็นพระเอกที่โดนใจมากๆ
ไม่กินหญ้า อย่างนี้ชอบบบบบบบ
น้องเดือนสองก็ โอ๊ยยยย ทำไมน่ารักอย่างนี้ 

แต่ชอบ คุณพ่อ คุณแม่ ที่สุดแล้ว 55
ไม่เคยพบเคยเจอในนิยายเรื่องไหนเลยนะเนี่ย 

รอตอนจบ แต่ไม่่อยากให้จบเลยค่า 

นิยายเรื่องนี้อ่านแล้วมีความสุขจริงๆ 

[Lucky~*]

สนุกมากๆเลยค่า
พี่เดือนแปดเป็นพระเอกที่โดนใจมากๆ
ไม่กินหญ้า อย่างนี้ชอบบบบบบบ
น้องเดือนสองก็ โอ๊ยยยย ทำไมน่ารักอย่างนี้ 

แต่ชอบ คุณพ่อ คุณแม่ ที่สุดแล้ว 55
ไม่เคยพบเคยเจอในนิยายเรื่องไหนเลยนะเนี่ย 

รอตอนจบ แต่ไม่่อยากให้จบเลยค่า 

นิยายเรื่องนี้อ่านแล้วมีความสุขจริงๆ 

[Seiki]

ตอนที่ 30 สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยน อวสาน

ทางเดินทอดยาวสุดลูกหูลูกตา สองข้างทางร่มรื่นด้วยไม้ใหญ่บ่งบอกอายุขัยของสถานที่แห่งนี้ว่ามีมาหลายปีดีดักแล้ว ความเงียบสงบสะกดให้คนสองคนที่เดินเคียงกันมาสูดหายใจยาวไปตลอดทาง
ปลายทางแห่งความวุ่นวายใครๆก็อยากได้ที่สงบสักที่เพื่อใช้ในบั้นปลายชีวิต
แต่มันควรจะเป็นที่นี่เหรอ...โหดร้ายและสะเทือนใจไปหน่อยไหม
เจ้าของสถานที่บอกผมกับไอ้ปากแดงว่าคนที่เราต้องการมาเยี่ยมอยู่ในสวนสาธารณะ กว่าผมกับกุมภาจะสืบรู้ว่ามินตรามารักษาตัวอยู่ที่นี่ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร
หญิงสาวในชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาลยังมีเค้าความงามให้เห็น ถึงผมจะกระเซอะกระเซิงรวบขึ้นแบบลวกๆ แต่ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มอย่างที่เคยทำนั้นขาวใสและมีชีวิตชีวากว่าครั้งสุดท้ายที่ผมกับไอ้ปากแดงไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล
ภายในอ้อมกอดมีตุ๊กตาหมีตัวขนาดพอดีกับวงแขนอยู่ มินตราตระกองกอดตุ๊กตาตัวนั้นเหวี่ยงไปมาเบาๆและทำปากฮัมเพลงที่เราสองคนไม่รู้จักขับกล่อมโดยไม่สนใจเราสองคนที่มายืนมองภาพสะเทือนใจภาพนี้อยู่สักพักแล้ว
หดหู่ใจที่สัญชาตญาณความเป็นแม่ยังตามติดมาถึงยามเจ็บป่วยและมันก็เป็นเรื่องที่สายเกินไป ไม่มีใครรู้ว่าก่อนที่มินตราจะถูกส่งตัวมารักษาที่โรงพยาบาลแห่งนี้เกิดอะไรขึ้น รู้แต่อยู่ดีๆเธอก็กรีดร้องอาละวาดหลังจากฟื้นขึ้นมาเมื่อคุณหมอทำการขูดมดลูกให้เรียบร้อยแล้ว
“อาจารย์ครับ”
มินตราฉีกยิ้มกว้างต้อนรับคำทักทายจากไอ้ปากแดง ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้สายตาที่หญิงสาวคนนี้มีให้แฟนใหม่ของผม มีแต่ความเฉยเมยและไม่เต็มใจที่จะรับรู้การมีตัวตนของกุมภาเลย
“ผมมาเยี่ยมครับอาจารย์”
อดีตอาจารย์มหาลัยชื่อดังพยักหน้าให้และกลับไปสนใจตุ๊กตาในอ้อมแขนต่อ ในฐานะที่เธอเคยเป็นคนรักของผม ในฐานะที่ผมเคยยกให้เธอเป็นว่าที่คู่ชีวิต ความรู้สึกมากมายที่มีมากกว่าสะเทือนใจและหดหูใจก็พรั่งพรูเข้ามา มือข้างหนึ่งยื่นไปแตะบ่าเธอเบาๆ เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีทีท่าตกใจเลยเบี่ยงมือขึ้นไปลูบผมเธอเบาๆแทน
อะไรกันนะที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง อะไรกันที่ขับเคลื่อนให้บั้นปลายชีวิตจบลงที่ตรงนี้ อนาคตของมินตราสดใสเหมือนแก้วที่เจียรไนมาอย่างดี เพียบพร้อมด้วยทรัพย์สมบัติและรูปสมบัติ จนถึงวันนี้แล้วผมมั่นใจมากว่าตัวเองไม่ได้หลงเหลือความโกรธแค้นในทุกๆเรื่องที่มีต่อมินตราอีกแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องที่เธอเลิกกับผมเพราะผมไม่เหรออะไรติดตัวอย่างที่เธอคิด หรือเรื่องที่เธอพยายามจะกลับมาหาผมและคิดร้ายต่อกุมภา
ในความเป็นจริง ถึงแม้เธอจะไม่ยินดีที่ตั้งท้องขึ้นมาเพราะความผิดพลาด แต่เอาเข้าจริงๆแล้วแม่ทุกคนมีจิตสำนึกแห่งการรักลูกอยู่เต็มเปี่ยม ผมคิดว่าผมเข้าใจมินตราที่คิดฆ่าตัวตาย เธอคงคิดในแบบของเธอว่ายังไงเธอกับลูกก็จะได้อยู่ด้วยกันในอีกชาติภพที่ไม่ต้องแคร์ถึงฐานะ หน้าตาทางสังคม เพราะถ้าเธอเลือกอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง อุปสรรคที่เธอกับลูกต้องฟันฝ่า และกระแสวิจารณ์ที่เกี่ยวกับคนที่ทำให้ลูกของเธอเกิดมาอาจจะมีผลต่อเด็ก การฆ่าตัวตายไม่ใช่ทางที่ดีและผมเชื่อว่ามันคือบาปที่ติดตัวเรามา และอารมณ์ชั่ววูบของคนที่รู้สึกว่าจนตรอกและไม่เหลือใคร การฆ่าตัวตายอาจจะเป็นตัวเลือกแรกๆของคนทุกคน
ถ้าไม่มียัยมิและถ้าไม่มีหนูมีน ผมก็ต้องคิดฆ่าตัวตายตอนที่พ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเหมือนกัน คนเราดำเนินชีวิตต่อไปได้เพราะมีจุดหมาย และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น วันนี้ ผมมีกุมภา มิถุนาและมีนาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว
ผมกับไอ้เดือนสองอยู่เป็นเพื่อนมินตราอีกไม่นานก็กลับ เราสองคนตกลงกันแล้วว่าถ้ามีเวลาว่าง เราจะมาเยี่ยมมินตราบ่อยๆ อย่างน้อยเราสองคนก็ไม่อยากให้มินตราไม่เหลือใครสักคนจริงๆ ไม่ว่าเจ้าตัวเองจะรับรู้หรือไม่ แต่เราสองคนก็ตัดสินใจกันแล้วว่าจะเป็นญาติให้มินตรา
ระหว่างทางกลับบ้าน เราสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยสักคำ นอกจากกุมมือกันไว้แล้วบีบให้จังหวะว่ายังอยู่เป็นเพื่อนกันตลอดเส้นทาง
ผมรู้ดีว่าเราสองคนกำลังเดินทางเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งความสุขและงานมงคล แต่ไม่คิดจริงๆว่างานเล็กๆอย่างที่พ่อตาแม่ยายผมบอกไว้นั้นจะมีคนงานเดินกันพลุกพล่านเต็มบ้านขนาดนี้
“กุม พี่ว่าเราไปเช่าโรงแรมนอนกันอีกสักคืนสองคืนดีมั้ย”
“จะบ้าเหรอคุณ มันใกล้จะถึงวันงานแล้วนะ”
“พี่กลัว”
ไม่ได้กลัวที่จะแต่งงาน แต่กลัวขนาดของงานนี่แหละ จะมีใครคิดบ้างล่ะว่าจะมีคนยอมรับและมาร่วมเป็นสักขีพยานการร่วมชีวิตกันของคนสองคนได้มากขนาดนี้ มันเป็นเรื่องที่ดีนะ แต่คนเถื่อนที่ไม่ค่อยเข้าสังคมอย่างผมทำตัวไม่ถูก จำได้ว่าตอนเด็กๆแม่เคยพาไปงานแต่งงาน ผมเห็นคู่บ่าวสาวถูกกลั่นแกล้งสารพัด ให้กินขนมชิ้นเดียวกัน กินน้ำแก้วเดียวกันอะไรแบบนี้แล้วสยอง บ่าวสาวที่ถูกแกล้งจนปากชนกันนั้นมันก็น่ารักดีหรอก เรื่องที่ต้องเอาปากตัวเองชนปากกุมภาผมก็ไม่ได้แคร์อะไรอยู่แล้ว แต่แขกท่านผู้มีเกียรติเถอะ จะรับประทานอาหารโดยไม่พ่นออกจากปากไหวกันอยู่หรือเปล่า
เจ้าบ่าวสองคนอย่าผมกับไอ้ปากแดงสาบานได้เลยว่าเป็นเจ้าภาพที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรกับเค้าเล้ย ในขณะที่เราสองคนตกลงใช้ชีวิตร่วมกันและเมียผมเป็นผู้ชายแต่สุดท้ายแล้วคนที่เป็นใหญ่ในชีวิตเราทั้งคู่คืออิสตรีครับ
แม่ยายผมกับยัยมิเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยมาก จัดการทุกสิ่งทุกอย่างเสมือนงานตัวเอง มุมหนึ่งของลานกว้าง ผมเห็นแบลคดรอปที่แหวกแนวไปจากงานแต่งธรรมดาๆ มันเป็นแบลคดรอปที่มีไอเดียดีไซน์อย่างดีและที่ผมเห็นผู้ชายสูงโปร่งถือกระดาษแผ่นหนึ่งในมือแล้วเดินไปมาสั่งงานคือไอ้โจ้ ลูกน้องมือขวาของผมเอง แต่มันมาได้ไง
คำตอบไม่ต้องสืบค้นนานเลยเมื่อผมเห็นยัยมิเอาน้ำเย็นเจ็บจนเห็นไอน้ำลอยขึ้นมาไปเสิร์ฟให้ถึงปาก ไหนว่ามันอยากมีผัวฝรั่งไงวะ
“เฮ้ย ทำอะไรกันอะ”
“ป้อนน้ำ”
“กูรู้แล้วเว้ย แต่มึงป้อนกันกลางฝูงชนแบบนี้เนี่ยนะ”
“บอสครับ ถ้าลับหูลับตาคนมากกว่านี้ ผมสองคนไม่แค่ป้อนน้ำกันแล้วครับบอส”
“นี่มึงกำลังจะบอกว่า มึงแอบตีท้ายครัวกูเหรอไอ้โจ้”
“กำลังจะมีพิธีมงคลห้ามหงุดหงิดนะครับบอส”
“ยัยมิ”
“มิเห็นด้วยกับพี่โจ้นะคะพี่สิงห์ ทำเป็นตาแก่หวงน้องไปได้ มิโตแล้วนะ นู่น หนูมีนวิ่งปร๋อแล้ว”
“ไม่มีใครเข้าข้างพี่สักคน”
“นู่นไงคะ พี่กุมไง”
เหมือนมันมีเรดาห์พิเศษนะครับไอ้ตุ๊ดปากแดงเมียผมเนี่ย เหมือนมันรู้ว่าผมต้องการตัวช่วย มันรีบทิ้งทุกอย่างแล้วหายวับขึ้นข้างบนไปเลย ส่วนผมจะทำไงเหรอ
ก็รีบตามไปสิครับ เหนื่อย เรื่องยัยมิไว้ค่อยจัดการวันหลัง
ห้องพักส่วนตัวกลายเป็นที่เก็บของขนาดย่อม ชุดสูทสีขาวแบบสากลและชุดสูทแบบไทยประยุกต์นุ่งโจงกระเบนสำหรับผู้ชายแขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า หนึ่งในนายแบบที่จะต้องสวมใส่ชุดนี้กำลังแหวกม่านหน้าต่างมองไปยังเบื้องล่าง สีหน้าเปี่ยมสุขจนล้นออกมาจากหน่วยตา ความรู้สึกเปิดเผยไม่ปิดบังแม้กระทั่งตอนที่หันมาเจอผมยืนมองอยู่ข้างๆ
“วันนี้กับตอนวันงานศพแตกต่างกันจังเลยนะครับคุณ”
“อืืม มีแต่คนยิ้มแย้มและหัวเราะให้กันใช่มั้ย ตอนงานคุณยายมีแต่คนมองหน้ากันแล้วน้ำตาไหล”
“นี่ขนาดพ่อหมั่นไส้คุณนิดๆนะครับ แต่เค้าก็เร่งให้รีบจัดงานแบบไม่ต้องให้ครบปีนับจากคุณยายเสีย”
“นั่นสิ ทำไมล่ะ”
“พ่อบอกว่าคุณยายไปสบายแล้วนี่ครับ งานศพมีแต่คนที่เหลืออยู่นี่แหละที่เศร้าอาลัย ยังไงงานมงคลก็ดีกว่างานโศกอยู่แล้วล่ะครับ พ่อไม่อยากให้เรายึดติดจนเกินไป”
ผมว่านะ พ่อตาก็มีนิสัยเหมือนผมนั่นแหละ ปล่อยวางและทำใจรับกับทุกสภาพที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ผมเชื่อว่าเรามีความรู้สึกร่วมไปกับเหตุการณ์ได้ แต่ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เราจะต้องแสดงออกว่าสุขสุดชีวิตหรือเศร้าสุดใจแค่ไหน ผมเลยดูเหมือนคนที่ไม่ยึดติดอยู่กับอะไรนานๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะลืมเรื่องเหล่านั้นนะ
“ไทยรัฐจะลงหน้าหนึ่งเลยมั้ยเนี่ย”
“ทำไมเหรอครับ”
“ก็ผู้ชายแต่งงานกันจัดงานใหญ่ซะขนาดนี้ ทีผู้ชายแต่งกับกะเทยยังลงข่าวหน้าหนึ่งเลย”
“ผมว่าเอาแค่พอประมาณเถอะครับ ผมไม่ต่อต้านเพราะผมเห็นว่าเป็นความสุขและความเต็มใจของพ่อกับแม่ ผมยังเป็นนักศึกษาอยู่เลยนะครับ”
“ไม่ได้จดทะเบียน พิธีการมันก็แค่การประกาศให้คนรู้เท่านั้นแหละน่า ไม่เกี่ยวกับสถานภาพอะไรเสียหน่อย”
“แล้วคุณตามผมขึ้นมานี่ ไม่ทะเลาะกับมีมี่ต่อแล้วเหรอครับ”
“เฮ้อ  เหนื่อย ไม่มีใครเข้าข้างพี่เลยว่ะ แม่งแอบติดต่อกันตอนไหนวะ”
“คุณเองมีเป้าหมายในชีวิิตแล้ว ใจคอจะยึดมีมี่ไว้กับตัวตลอดเลยเหรอครับ ผมเห็นว่าพี่โจ้ก็เป็นคนดี โดยเฉพาะเป็นผู้ช่วยงานคุณมาได้ขนาดนี้ต้องเป็นคนดีมากและมีความอดทนสูงมากนะครับ คุณไม่อยากได้น้องเขยฝรั่งไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ใช่ แต่”
“ทีชีวิตคุณ คุณยังเลือกเองเลยครับ ชีวิตมีมี่คุณก็ต้องให้เค้าเลือก ในอนาคต ชีวิตหนูมีนผมก็ต้องให้ลูกเลือกเองเหมือนกัน”
“โอเคๆ หมายความว่าถ้าเค้าจะรักกันเราก็ต้องเฝ้ามองอยู่ห่างๆใช่มั้ย”
“ครับ”
“ก็ได้ๆ พี่ยอมแพ้เหตุผลกุมก็ได้”
“น่ารักแบบนี้สิครับ ค่อยหน้าแต่งงานด้วยหน่อย”
“เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วกุม”
.
.
.
.
เสียงโหวกเหวกโวยวายเคร้งคร้างดังสลับโทนสูงต่ำตลอดเวลาจนหมอนที่ดึงขึ้นมาปิดหูแล้วยังช่วยอะไรไม่ได้ แต่คนที่นอนอยู่ข้างๆกลับนอนหลับตาพริ้มสบายเหมือนเราสองคนนอนกันคนละสถานที่กันอย่างนั้น ทั้งๆที่เราแทบจะนอนเกยกันอยู่แล้ว เพิ่งจะแยกออกจากพันธนาการรัดรึงกันได้ก็ตอนที่ได้ยินเสียงโครมครามให้น่ารำคาญนี่แหละ
ไอ้ปากแดงก็ยังคงปากแดงสดเช่นเดิม
แต่มันเป็นไอ้ตุ๊ดปากแดงของผมที่น่ารักกว่าเดิม
เมื่อวานเป็นวันที่มงคลที่สุดในชีวิตของเรา การป่าวประกาศให้ชาวบ้านรู้ว่าเราเป็นอะไรกันเริ่มตั้งแต่เช้ามืดที่ผมกับมันต้องตื่นขึ้นมาแต่งตัวและแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ฝ่ายใครฝ่ายมัน เราตัดทอนพิธีสู่ขอออกไป แต่พิธีที่เหลือจากนั้นก็ทำเหมือนคู่บ่าวสาวอย่างที่เค้าทำกันโดยไม่ขาดตกบกพร่อง ผมวาดหวังจะเห็นไอ้เดือนสองมันอายม้วนหน้าแดงตอนที่มีคนถามว่าใครเป็นเจ้าสาว แต่คุณพ่อลูกหนึ่งอย่างมันถึงจะหน้าระเรื่อไปบ้างแต่ก็ตอบแบบเต็มปากเต็มคำอย่างไม่มีอายว่าเป็นเจ้าบ่าวทั้งคู่ ถ้าอยากรู้มากกว่านี้ให้เจาะรูดูหน้างานเอาเองแล้วกัน
มันดูขลังอย่างนี้นี่เองนะพิธีการแต่งงาน พ่อแม่ไอ้เดือนสองถึงได้ยอมให้คนที่ไม่เข้าใจมองแปลกๆเพื่อให้มีงานนี้ขึ้นมา ผมขนลุกซู่ตอนที่พระพรมน้ำมนต์และผู้ใหญ่ให้ศีลให้พร แดดร้อน นอนน้อย ครบสูตรงานแต่งงานไทยแต่ผมก็ยังฉีกยิ้มกว้าง คนต่างจังหวัดก็แบบนี้ มาช่วยงานกันอุ่นหนาฝาคั่ง คนที่ไม่เข้าใจและลอบสังเกตผมกับไอ้ปากแดงตลอดเวลามันก็มี แต่ส่วนใหญ่เค้าก็ดูที่ใจ ถ้ารักกันชอบกันและตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกันมันก็ถูกต้องตามครรลองแล้ว
คนนับร้อยที่เห็นนั้นเป็นฝ่ายไอ้เดือนสองทั้งหมด ผมให้อภัยไอ้โจ้นิดหน่อยตรงที่มันมาเป็นคนที่ 4 ให้ฝ่ายเจ้าบ่าวอย่างผม พ่อแม่ไอ้ปากแดงแนะนำว่าผมเป็นเจ้าของบริษัทเลยแลดูดีในสายตาชาวบ้าน ถึงแม้จะมีคนติดตามมาน้อยก็ไม่มีปัญหา พ่อกุมภาใจนักเลงมากที่กล้าเปิดเผยต่อชาวบ้านขนาดนี้ ทั้งๆที่ไอ้ปากแดงมันเป็นลูกคนเดียว
วันทั้งวันผมยิ้มพร่ำเพรื่อแบบโปรยเสน่ห์เต็มที่ ส่วนยิ้มที่กลั่นออกมาจากใจนั้นฉีกกว้างจนร้าวไปทั้งกกหูก็ตอนผู้ใหญ่บอกว่าให้นั่งรอฤกษ์ส่วนตัวช่วงหัวค่ำนี่แหละ คนต่างจังหวัด คำว่าส่งตัวก็คือบ่าวสาวต้องอยู่แต่ในห้องจนกว่าจะเช้าอีกวัน จะออกมาร่วมสนุกในงานเลี้ยงอีกไม่ได้แล้ว
“เหนื่อยมั้ยคุณ ร้อนหรือเปล่า”
หลายต่อหลายครั้งที่เจ้าบ่าวของผมเพียรเฝ้าถามด้วยความเป็นห่วง หรือหลายต่อหลายครั้งที่มันยื่นทิชชู่มาซับเหงื่อที่ไหลเป็นทำนบให้ผม และหลายต่อหลายครั้งนั่นแหละที่ทำให้ผมนับถอยหลังให้ถึงตอนส่งตัวเร็วๆ
ไม่มีพีธีอะไรให้ต้องอายม้วนต้วน ไม่ต้องลงไปนอนคู่กันบนที่นอนแล้วให้ผู้ใหญ่โปรยดอกไม้ให้ มีแค่พ่อกับแม่ของกุมภานั่งอยู่ด้านบนแล้วเราสองคนก้มหน้าก้มตารับพร
“พ่อไม่ฝากให้ดูแลไอ้แสบนี่มันหรอกนะ มันดูแลตัวเองได้ เก่งจะตาย เราแค่ตามไปเคลียร์ตามหลังให้มันก็พอ” แน่นอนว่าไอ้เดือนสองค้อนพ่อตัวเอง
ในเวลาที่โรแมนติกที่สุด มีมนต์ขลังที่สุด และควรจะเป็นงานเป็นการที่สุด แต่พ่อตาผมยังฮาจนถึงที่สุดได้
“อย่าดื้อกับพี่เค้านะกุม อย่างอแง ส่วนคุณสิงห์ก็เหมือนกัน ขอแล้วไม่รับคืน สินสอดแม่เอามาลงทุนงานนี้หมดแล้ว ให้ผันตัวลูกแม่นั่นแหละนะเป็นกำไร”
ผมยิ้มรับทุกคำอวยพรอย่างยินดี แต่คนข้างๆผมสิ มันหลุกหลิกเหมือนอยากจะเถียงคัดค้านคำอวยพรของพ่อแม่ พรมน้ำมนต์รอบสุดท้ายก็กลายเป็นเวลาของผมสองคน
เหนื่อยจนอยากจะหยุดหายใจ ชักจะอยากคุยตัวต่อตัวกับคนที่คิดให้มีงานแต่งงานนี้เกิดขึ้น เอาจริงๆต่อให้ไม่มีงานแต่งงาน เราก็ได้กันอยู่แล้ว
ผมถอดใจว่าคืนนี้ตัวใครตัวมันแน่ๆ เหนื่อยจนแทบจะแยกร่างขนาดนี้ และพอผู้ใหญ่ลับหลังออกจากห้องปุ๊บ ไอ้ปากแดงก็เคลียร์เสื้อผ้าตัวเองแล้วหายเข้าห้องน้ำไปทันที ผมนั่งพักเหนื่อยมองออกไปยังงานรื่นเริงข้างล่าง นี่ขนาดส่งตัวกันไปแล้วแต่แขกเหรื่อยังสนุกสนานกันต่อ พยายามมองหาลูกสาวตัวน้อยก็เห็นว่าหลับอยู่บนบ่าคุณตาโดยที่พ่อตาผมยังต้อนรับขับสู้แขกอยู่เลย เด็กคนนี้อยู่ง่ายกินง่ายตั้งแต่เกิดมาเป็นลูกยัยมิเป็นหลานผมแล้ว
ผ้าขนหนุกลุ่นกลิ่นหอมลอยมาจากข้างหลังหยุดลงที่บ่าผมพอดีเหมือนคนเหวี่ยงกะระยะไว้อย่างดีแล้ว ไอ้เดือนสองมีสีหน้าสดชื่นกว่าตอนที่เข้าไปมาก แต่ยังมีร่องรอยความเหนื่อยอ่อนให้เห็นทางสีหน้าอยู่บ้าง
“อาบน้ำสิครับคุณ จะได้นอนสักที”
มันเป็นอาการที่เกิดขึ้นเองโดยอัตโนมัติหลังจากที่ทุกคนผ่านพิธีแต่งงาน คุณจะเชื่องและเชื่อฟังเมียมากขึ้น อย่างผมนี่ไง ไม่มีคำปฏิเสธ มีแต่พยักหน้าให้ตอนเมียสั่งให้อาบน้ำ
ผมอาบน้ำไม่ได้นานมากมายอะไรนัก แป๊บเดียวก็เรียบร้อยทุกอย่าง อยู่ในชุดเตรียมพร้อมที่จะพักผ่อน ส่วนคนที่ถือสิทธิ์ขาดนอนข้างผมในทุกๆคืนนั้น ประจำที่ตัวเองและหลับไปแล้ว ยอมรับว่าเห็นใจไอ้ปากแดงไม่น้อย จะสะกิดเพราะความกลัดมันของผมก็ใช่ที่ ถึงแม้วันนี้จะฤกษ์ดีสุดๆที่เราจะเล่นผัวเมียกันก็เถอะ ผมรู้ดีว่ามันเหนื่อยมากแค่ไหน และตราบใดที่ผมยังมีมันนอนข้างๆอยู่แบบนี้ การละเล่นที่ว่ามันจะเป็นวันไหนก็ได้เพราะผมเองก็มีสิทธิ์ขาดในตัวมันเหมือนกัน
ดับไฟและสอดตัวเข้าไปนอนใกล้ๆไอ้เดือนสอง สิ่งที่ผมทำได้มากที่สุดในยามนี้ก็แค่คว้ามือกุมภามากุมเอาไว้ให้มั่นใจว่าผมไม่ได้ฝัน แต่แรงรัดที่ตอบกลับมานี่สิ แล้วไหนมันจะวาดแขนมากอดผมไว้อีกล่ะ แค่มันพลิกตัวหันข้างมากอดผมไว้มันก็ตื้นตันมากพอแล้ว ขนาดผม ผมยังไม่เคยคิดเลยว่ากุมภาจะพลิกตัวขึ้นมาอยู่บนตัวผม และหน้ามันก็โน้มขึ้นมาใกล้หน้าผมแค่นิดเดียว ช่วงเวลานี้ถือเป็นช่วงเวลาวัดใจก็ว่าได้ เหมือนพญานาคสองตัวกำลังจ้องหน้าลองหยั่งเชิงกันว่าอีกฝ่ายจะเอายังไง
ผมกัดฟันหลับตาข่มอำนาจฝ่ายดีเอาไว้และฉกริมฝีปากนิ่มอุ่นชื้นนั้นไปหนึ่งที แต่กระแสเรียกร้องที่อยู่ข้างในไม่ได้ต้องการแค่นั้น แรงขับเคลื่อนทำให้ผมส่งปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากมัน เกี่ยวกระหวัดดูดกลืนและส่งลิ้นรุกไล่กับอีกลิ้นที่แกล้งกระหวัดหนีให้ผมไล่ตาม มันเพลิดเพลินและหวาบหวามอยู่นานพอที่อีกฝ่ายเริ่มจะหายใจติดขัดและมีอาการสำลักน้ำลายในลำคอให้ผมต้องปล่อย ตาหรี่ปรือและรอยยิ้มยั่วยวนของไอ้ปากแดงจับความต้องการผมจนทรมาน สายตานั่นเชิญชวนผมแน่ๆ แต่ร่างกายล่ะ ผมเข้าใจความต้องการของตัวเอง แต่ผมก็ต้องเห็นใจร่างกายกุมภาด้วย
“ไหวมั้ย เหนื่อยหรือเปล่า ถ้ากุมเหนื่อยไว้วันหลังก็ได้”
“เหนื่อยมาก แต่เราอุตส่าห์ทำตามประเพณีจนครบแล้ว เหลือแค่ธรรมเนียมพิธีทำไมเราจะทำต่อไม่ได้ล่ะ เมื่อกี้ได้พักไปบ้างแล้ว”
แล้วผมจะรอให้พระเจ้าด่าว่าไอ้ควายอยู่ได้ยังไง จมูกผมคลุกวงในตั้งแต่ไอ้เดือนสองยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ แรงหื่นกระหายทำให้ผมลูบไล้มันไปทั้งตัว
“อือ”
เสียงครางรับทุกสัมผัสที่ผมแตะต้อง เสื้อผ้าของเราทั้งสองคนปลิวออกจากร่างด้วยความสามัคคี ไอ้เดือนสองแอ่นตัวรับทุกครั้งที่ทั้งปากและลิ้นผมลากผ่านจุดที่มันกระสันมากที่สุด วินาทีนี้ไม่มีอีกแล้วที่สิงหาจะฉายเดียวเพียงคนเดียว ผมคงต้องเปิดทางให้กุมภาได้วาดลวดลายบ้าง เพราะทุกครั้งที่ผมหยุดและทำตามที่ไอ้ปากแดงมันชักนำก็ดูเหมือนพ่อเดือนสองเขาจะมีกำลังใจที่จะตอบแทนผมสุดเหวี่ยง ผู้น้ำชีวิตเค้าให้สมญานามว่าช้างเท้าหน้า แต่บนเตียงตอนนี้ผมเป็นม้า เป็นม้าที่มีไอ้ตุ๊ดปากแดงควบและคุมบังเหียนอีกที พายุใคร่โหมกระหน่ำจนลืมไปเลยว่าเรามีคนอยู่กันเต็มบ้าน เสียงครางที่สอดประสานกัน สองสองมือเราสอดประสานกันเอาไว้ ทุกครั้งที่เดือนสองยันตัวขึ้นและจบจังหวะด้วยการกดตัวลงมา ปากและลิ้นผมก็ทำหน้าที่ดูดดึงเม็ดเชอรี่สีชมพูอ่อนที่ตอนนี้สุกแดงแจ๋เพราะลิ้นผมคอยบ่มให้
ม้าศึกอย่างผมกับคนควบอย่างมันไม่เคยเปลี่ยนท่าเลยตั้งแต่ผ่านกลางทางมาจนถึงป้ายสุดท้ายก่อนจอดแบบนี้ ท่านี้ทำให้แรงอารมณ์โหมกระพือขึ้นสูงรอการปลดปล่อยทุกครั้ง เมื่อเราได้สัมผัสกันลึกซึ้งยิ่งกว่าลึก หน้าตาที่เปี่ยมไปด้วยความต้องการและตอบสนองอย่างสุขสมเมื่อผมสัมผัสและลากผ่านนั้นยิ่งกระตุ้นให้ปลายทางมาเร็วขึ้นไปอีก เหงื่อท่วมตัวอีกครั้ง แต่ใครล่ะจะไปสนใจเรื่องจุกจิกพรรค์นั้น แค่ไม่นานคนกุมบังเหียนม้าก็กระตุกเพราะมือผมชักด้วยจังหวะเดียวกันกับอีกคนควบ
เสียงสุดท้ายคือสัญญาณสิ้นสุดคืนนี้
เหนื่อยหนักแต่ก็สุขมากจนล้นพอๆกัน
ผมยังเก็บเกี่ยวความสุขได้อีกนานถ้าไม่ได้ยินเสียงโครมครามเก็บข้าวของกันอยู่ข้างล่าง
แปะ แปะ
ผมเงี่ยหูฟังจนแน่ใจว่าเสียงวัตถุเบาแสนเบาที่กระทบบานประตูนั่นคือการเคาะ ไม่รู้ว่าใครที่เสียมารยาทมาปลุกคู่ข้าวใหม่ปลามันตั้งแต่เช้า ความเหนื่อยล้าจากงานพิธีและความเหนื่อยล้าจากการทำการบ้านเมื่อทำเอาผมอยากจะนอนยาวข้ามวันข้ามคืนเสียด้วยซ้ำ แต่ยิ่งทำหูทวนลมเท่าไหร่ เสียงแปะ แปะ นั้นก็ถี่มากขึ้น ถึงแม้มันจะยังเป็นเสียง แปะ แปะ เหมือนเดิมก็ตาม
ขึงผ้านวมคลุมร่างเปลือยเปล่าของไอ้เดือนสองไว้ลวกๆ ส่วนตัวเองก็ใช้เวลาพอประมาณในการหยิบจับชุดนอนที่ถอดทิ้งไม่รู้ทิศทางมาใส่ให้เป็นชุดเดียวกันอย่างปกติ
ประตูห้องไม่มีตาแมว มันเลยช่วยไม่ได้ที่ผมจะค่อยๆบิดลูกบิดและค่อยๆแง้มประตูออกมาพบคนมาเยี่ยมเยือน
“ป้อ ป้อจ๋า”
เป็นวลีจากเด็กตัวน้อยที่ไม่ชัดเท่าไหร่ แต่ให้ฟ้าทะลายเหอะ ผมต้องจำได้สิว่าวลีนี้มันคือคำที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่หลุดออกจากปากหนูมีน ส่วนยัยมิยืนยิ้มพยักหน้าระรัวว่าผมเข้าใจถูกแล้ว หนูมีนเรียกหาพ่อ ในขณะที่แม่มันยืนน้ำตาไหล ผมก็มีน้ำมาเอ่อซึมอยู่ที่เบ้าตาแล้วเหมือนกัน แต่?
‘หนูหมายถึง ป้อ คนไหนล่ะลูก ป้อที่ยืนน้ำตาไหลพรากหรือตรงนี้ หรือ ป้อ ที่นอนชีเปลือยหมดเรี่ยวแรงอยู่บนเตียงโน่น’
แต่ไม่ว่าจะเป็น ป้อ คนไหน มันก็เป็นสัญญาณการเริ่มต้นใหม่ของชีวิตไปอีกขั้นแล้ว และมันจะต้องดำเนินแบบนี้เรื่อยไปจนกว่าชีวิตใครคนใดคนหนึ่งจะหมดสิ้นไปตามวันเวลา
“ป้อ ป้อจ๋า”
“จ๋า ลูก จ๋าๆ”
“ป้อ ป้อ ป้อ”
“อยู่นี่ไงลูก มา มา”
“ป้อออออออออออออออออออ”
“พี่สิงห์เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ตัวเองเป็นลุงลืมไปแล้วหรือไง”
เวรแล้วมมั๊ย!!! สรุปคือกูเข้าใจผิดเอง เอวัง
“เรียกลุงก่อนได้มั้ยครับลูก พ่อหนูเค้ายังไม่ยังไม่พร้อม Y_Y”




อวสาน...


๐ สวัสดีค่ะ น้ำมาล้อมหมู่บ้านแล้วจ่ออยู่ตรงป้อมยาม ไม่สามารถฝ่าเข้ามาได้เพราะยามไม่ยอม เนื่องจากหมู่บ้านคนเขียน แขกต้องแลกบัตรก่อนเข้าค่ะ 
๐ มาถึงตอนนี้ก็ต้องบอกว่า ใจหายค่ะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคน ขอบคุณมากนะคะสำหรับหลายๆคนที่เสียสละดูแลคำผิดให้ ขอบคุณจริงๆค่ะ 
๐ มีตอนพิเศษในส่วนของกุมภาให้นะคะ เผื่อมีใครอยากรู้ว่าเพราะอะไร ไอ้เดือนสองถึงได้รวบรวมความกล้าบุกไปหาพี่สิงห์ได้ ไปแบบแมนสุดปลายไส้ติ่งซะด้วย
๐ จุดจบของนิยายแต่ละเรื่อง ความรู้สึกโหวงๆทำให้ TRomance ต้องคอยแต่งเรื่องมาลงเล้าอยู่ตลอดเวลา ก้จะแต่งกันไปจนกว่ามันคิดพล็อต คิดเรื่องราวแล้วไม่ออกแล้วกันนะคะ ขอให้วันนั้นมาถึงช้าๆนะ
๐ สู้กับน้ำท่วมทุกคนค่ะ 

[Bowbonk]

^
^
จิ้ม
หนูมีนน่ารักจัง

จบแล้วววววเหรอ

อยากอ่านอีกอ่ะ

น่ารักมากๆๆๆๆๆเลย

 

[POPEA]

ใจหายเลยอ่ะ ตอนสุดท้ายแล้ว
ยังอยากอ่านน้องเดือนสองกับพี่เดือนแปดอยู่เลย~
รอตอนพิเศษนะคะ รักพี่สิงน้องกุม

[kannika]

   หนุกโ​ฮกกกกก  สวดดยอดดดดค่าาาาาา 

[tachibanramen]

“เรียกลุงก่อนได้มั้ยครับลูก พ่อหนูเค้ายังไม่ยังไม่พร้อม Y_Y”

ก้ากกกกกกกกกกกก บุกเข้าไปเลยจ้าหนูมิน พกกล้องไปถ่ายมาให้ป้าดูด้วยนะจ้ะ
 

[duckieduck]

จบแล้ววววววววววว
จะคิดถึงพี่สิงกับน้องกุมนะคะ

[Oilsaoo]

อ้ายยยย  จบเเล้วว ใจหาย
ไม่อยากให้จบเลย ยังอยากอ่านพี่สิงกับน้องกุมภ์อยู่เลย
ชอบคุณพ่อ คุณเเม่มากเลย เข้าใจลูกมาก
รออ่านตอนพิเศษของน้องกุมภ์ค่ะ

[saotome]

เฮ้อ...
เมื่อไม่กี่เดือนก่อนเด็กป๋าก็จบ มานี่สิงหาก็จบ
คงคิดถึงพี่สิงกับน้องกุมน่าดู... 

[MiSS-U]

  ในที่สุดก็จบใจหายเหมือนกัน

และ :pig4:นิยายดีๆเรื่องนี้ค่ะ จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ

ปล.+1และเป็ดให้ค่ะ