หัวข้อ: สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยนโดยTRomance //ตัวอย่างหนังสือ P.101 มาแล้วค่ะ^^

[ja ne]

แม้แม่และครอบครัวจะโอ เรื่องมีลูก
แต่หากรู้ว่ามีสามีเป็นตัวเป็นๆ งานเข้าแน่ๆ

ก็หม่าม๊าบอกว่าเครียดเรื่องลูกเป็นตุ๊ด แต่ป๊าทำใจยอมรับได้แล้ว
หากต้องมารู้ว่า สิ่งที่กังวลใจและกลัวเป็นจริงขึ้นมา
ไม่อยากจะคิดเลยว่า อนาคตเป็นไงต่อไป

เดือนสอง กับเดือนแปด สู้เค้า

[l2ockyou_l3ody!]

แอบอึนเบา ๆ กับแม่พี่กุม 

[Rhythm]

 

[litlittledragon]

ก็ว่าทำไมไม่เห็นพี่สิงห์น้องกุมเลย ถูกลดบทบาทนี่เอง

[tamekung]

คุณแม่ยอมรับหนูมีนง่ายๆก็รับลุงสิงห์เค้าง่ายๆหน่อยละกันนะฮ้า 
น้องกุมน่ารักมากนะคะ



"ไม่อยากแบ่งคุณให้ใครใช้"  แอร๊ ยย

[thesilkmai]

มาแล้ว แต่ขัดใจตรงเรื่องแต่งงานนี่ล่ะ 5555.

[chaoyui]

เหวอเหมือนกันกับอาการของแม่ยาย
แต่ก็ดีแล้วเนอะ ทีนี้เหลือแต่เรื่องแต่งงาน

[pochu52]

เรื่องหนูมีนแม่ของพ่อกุมภ์ผ่านไปได้แบบชิวๆ แล้วเรื่องลุงสิงห์กับพ่อกุมภ์จะชิวแบบนี้ไหม
แต่ตอนนี้รีบเคลียร์งานแต่งงานหมั้นก่อนเลย 5555

[bangkeaw]

คู่นี้เขายังหวานกันได้ตลอด แต่ตอนนี้งานเข้า พ่อแม่จะให้จัดงานแต่งซะแล้ว

[flawless]

อยากแปลงร่างกลายเป็นจิ้งจกเกาะข้างฝาห้องลุงสิงห์
หวานๆ กันยันเช้าอ่ะ เป็นไงหรา? เหอๆ
ปล. ถึงจะเป็นนิยายลูกเมียน้อย แต่เราก็ติดตามและเอาใจ
ช่วยคนเขียน ลุงสิงห์และนู๋กุมภ์ตลอดเวลาจ้า

[rellachulla]

กลัวใจแม่ยายพี่สิงห์จริงๆ
เอ้อออ

[nolirin]

คุณแม่ของกุมขาาาาาาาาาาาา ช่วยฟังคำพูดของสองหนุ่มหนึ่งสาวสักนิด
พอได้หลาย แล้วตัดสินใจไวปานสายฟ้าแลป สู้ต่อไปเน๊อพี่สิงห์

[PEENAT1972]

กว่าจะตามอ่านทันเล่นเอาดเหนื่อยพิกล
แถมมาจบหยุดที่เรื่องน่าเสียวไส้ได้อีก
รอต่อไปว่าจะลงเอยกันแบบไหน

แต่ที่แน่ ๆ  ใครก็ได้ ฝากเอาเปลือกทุเรียนซัดกระโหลกยาย มต (มินตรา) นี่ให้สัก 3-4 ที ได้เปล่า...

[mizzmizz]

  เย้ตามอ่านทันแล้ว > "<


น่ารักมากมายค่ะ ชอบมากๆเลย
น้องกุมน่ารัก พี่สิงห์ก็แสนจะอบอุ่น
อ๊าย ไม่ไหวแล้ว เลิฟๆเว่อ!!

[Azitten]

คุณแม่ยายย ตื่นเต้นมากจิงๆๆอะ
เดียวจะมีเรื่องให้ตื่นเต้นมากกว่านี้อีกนะ
แต่ก็ดูเหมือนว่า พ่อกะแม่กุม จะทำใจเรื่องนี้ไว้มั่งแล้วสิ

ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะ ^^

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

แปลกใจสุดๆค่ะที่คุณแม่น้องกุมรับได้
อย่าเร่งแต่งงานกันน้า
พี่สิงห์น้องกุมน่ารักมากๆค่ะ กอดรอบๆ ><

[จันทร์ผา]

เหตุการณ์เป็นไปในทางที่ดี

[koraorni]

หมดไปเรื่องนึงก้อมีอีกเรื่องนึงเข้ามาแทน เฮ้อออออออออออ
พี่กุมภ์กะลุงสิงห์ต้องฟันฝ่ากันอีกเยอะนะเนี่ย

[nopkar]

สิงห์เสี่ยวได้ตลอดเวลาเลยจิงๆ 5555555

[hikaru00]

จะเปนยังไงต่อไป ลุ้นๆ

เรื่องนี้หวานจนมดขึ้น อิอิ

[topphy]

        ขอบคุณครับ

[m_pop91]

แม่ยายใจดีที่สุด

[greensnake]

เต็มใจหลงเข้ามาเป็นแฟนคลับพี่เดือนแปดกับน้องเดือนสองค่ะ
กว่าจะตามอ่านทันก็เล่นเอาลิ้นห้อยเลยล่ะ เม้นท์ทีเดียวเลยนะคะ
ชอบนิสัยของทั้งคู่เลยอ่ะ ตรงไปตรงมาดี อยากบอกว่าน้องเดือนสองแมนมากกก
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ผ่านอุปสรรคไปให้ได้นะคะ

ป.ล.1 ด่าพี่สิงห์ (ในใจ) ไว้ซะมากมาย (ตอนโดนมอมไวน์) เค้าขอโทษษษ
ป.ล.2 รักเท่ากันทุกเรื่องค่ะ

[mundoo]

ดูท่าคุณแม่ยายจะทำให้ลุงสิงห์กลุ้มกว่าเดิมแล้วมั๊งนั้น!!!!!
55555555

[O_a]

ได้ข่าวว่าคุณพ่อทำใจเรื่องเดือนสองเป็นเกย์ได้แล้ว
ถ้างั้นเปลี่ยนตัวเจ้าบ่าว เจ้าสาวเลย

[nam_lah]

โอ๊ะโอ งานเข้า

[nona159]

ยังไงกันล่ะทีนี้เรื่องกลับไปหมด

พี่สิงห์น้องเดือนสองสู้ๆต่อไป

[Titatis]

อ่า ในที่สุดก็ตามอ่านทัน
สนุกมากครับ
พี่กุมไฟท์ติ้งงงง

[WithLove]

คิดถึง ป๊าสิงห์ กะ พ่อกุม แล้วนะคะ
มะไหร่จะมาต่อสักทีน๊อ   

[Seiki]

ตอนที่ 24 สิงหาถึงกุมภา...ทราบแล้วไม่เปลี่ยน

ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์จังหวะการเต้นของหัวใจ

ตุ้มๆ ต่อมๆ ทุกครั้งที่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ไอ้ปากแดงดัง
แม่ยายผมกลับไปหลายวันแล้วก็จริง แต่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเต้นเรื่องหาฤกษ์หายามน้อยลงเลย และงานช่วงนี้ก็ยุ่งซะจนไม่รู้ว่าจะกลุ้มใจเรื่องไหนก่อนดี
ผมตื่นเต้นกับฤกษ์ที่แม่ยายส่งมาให้เลือกจนเริ่มจะชาชิน จะว่าไปไอ้ปากแดงมันก็เอาตัวรอดไปได้เรื่อยๆของมัน ล้านพันเหตุผลมันก็ขุดขึ้นมาอ้าง เพื่อยืดเวลาออกไปให้มากที่สุด
ภายในห้องอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ต่างคนต่างอยู่ ผมทำงานของผม ส่วนกุมภากับยัยมิเค้าก็ดูแลลูกเป็นครอบครัวสุขสันต์ตามปกติอย่างที่ทำกันมาตั้งแต่ยัยมิกลับมาแล้ว และผมก็อยากให้อยู่พร้อมหน้ากันแบบนั้นจนกว่ายัยมิจะกลับไปเรียนอีกครั้ง
“ไอ้คนหลอกลวง”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อโดนอะไรบางอย่างกระทบแผ่นหลังเข้าอย่างจัง เหมือนโลหะชิ้นเล็กๆ แต่เจ็บมาก
กุมภายืนทำตาเขียวปั๊ดอยู่ตรงกรอบประตู ยัยมิอุ้มลูกตาลีตาเหลือกยืนอยู่ข้างหลัง
“คุณหลอกให้ผมสู้ แต่คุณมีแผนเอาไว้ในใจแล้ว คุณหลอกผมทำไมวะ”
“เดี๋ยวก่อนกุม เกิดอะไรขึ้น พูดกันดีๆก่อน ใจเย็นๆ”
ใครว่าวันนั้นของเดือนจะมีแต่ในผู้หญิง ในผู้ชายด้วยกันก็มีวันนั้นเหมือนกัน แต่มันอาจจะไม่เกิดขึ้นทุกเดือน ผมมักเรียกวันผีเข้าผีออกของพวกผู้ชายกันเองว่าวันไข่ดัน
“ผมไม่ต้องการคำอธิบายหรอก”
“อะ งั้นยอมยอมให้กุมต่อยหน้าฟรีๆ”
พลั่ก!!!
“อูย”
มันมาเร็วซะจนกรรมการโจ้กับกรรมการมิยังวิ่งเข้ามาคลุกวงในไม่ทัน น้ำหนักหมัดที่ผมยังจดจำมันได้ดีกลับมาอีกครั้ง ดาวหมุนหวืออยู่เหนือกบาล มึนจนสลัดหัวไม่มาตั้งหลายครั้งแล้วก็ยังไม่หาย ซ้ำจะทำให้มึนยิ่งกว่าที่เคยมึน
ผมไม่คิดว่ามันจะลงไม้ลงมือตามที่ผมบอก แต่ลืมไปว่ากำลังเสวนาอยู่กับกุมภา อะไรก็เกิดขึ้นได้
“ใจเย็นๆครับน้องกุม พี่กุม”
สองเสียงของกรรมการช่วยกันร้องเตือนสติ ถ้าเลือดไม่กลบปาก ผมว่าไอ้ปากแดงมันมีซ้ำนะ ดูจากสีหน้าโกรธมากของมันแล้ว แต่ผมไม่รู้ว่ามันโกรธเรื่องอะไรนี่สิ
ต้นเหตุกลิ้งขลุกๆไปบนพื้นลามิเนตอย่างดี ลื่นไหลจนกระทบกับขาเก้าอี้แล้วก้พลิกกลับด้านนิ่งสนิท หันหัวแหวนวาววับล้อแสงไฟมาทิ่มตาผมพอดี
“แหวน”
ผมทวนชื่ออาวุธราคาแพงเรียกสติให้ตัวเอง
“ใช่ แหวน มันเป็นแหวนคู่ด้วยนะ ผมเจอมันที่เตียงคุณ”
“อืม พี่สอดไว้ใต้หมอน”
ผมหยิบมันมาส่องเป็นกำลังใจก่อนนอนทุกคืน ผมจำได้สิ
“คุณเห็นด้วยกับแม่ทำไมไม่บอกผมตรงๆครับ คุณอยากให้ผมแต่งงาน”
“อืม”
ผมไม่ได้ตอบรับนะ แค่กำลังใช้ความคิด กำลังประมวลคำอธิบายที่เข้าใจง่ายที่สุด พยานเองก็มองมาเหมือนรอคำตอบ
กูไม่ใช่ผู้ร้ายฆ่าคนตายนะเว้ย!!
เอาล่ะ ผมรวบรวมคำอธิบายได้แล้ว แต่พอเงยหน้าขึ้นมา กุมภากำลังร้องไห้ มันยืนกำมือสองข้างนิ่งๆนี่แหละ แต่ไหลสั่นเทิ้ม น้ำตาไหล ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีเสียงอะไรเลย มีแต่น้ำตา
ผมลืมแม่งหมดทุกคำอธิบาย บอกแล้วว่าแพ้น้ำตา บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่ามาร้องไห้ใส่ ผมทิ้งความวุ่นวายไว้เบื้องหลังแล้วขึ้นข้างบนเข้าห้องส่วนตัวทันที
ปัง!!!
สัญญาณยุติความว้าวุ่นใจของผมเอง ไม่ได้จะเอาตัวรอดนะ ยังรักไอ้ตุ๊ดนั่นอยู่เต็มหัวใจ แต่ตอนนี้อยากสงบสติอารมณ์ก่อน ผมไม่ชอบให้ใครใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลเท่าไหร่ ถึงแม้บางครั้งตัวเองก็งี่เง่าแบบนั้นเหมือนกัน ผมเลือกที่จะหันหลังให้กับกองไฟ เพราะรู้ดีว่าตัวเองมันก็น้ำมันดีๆนี่เอง ผมถอยออกมาหนึ่งก้าว ถอยมาตั้งสติเพื่อหาทางแก้ไข
ทุกคนกำลังจมอยู่กับความวิตกกังวล ผมรู้ เราทุกคนกังวลในเรื่องเดียวกัน ช่วยกันหาทางออก และกำลังฟุ้งซ่าน พอตั้งสติจนเกิดพุทธิปัญญาแล้ว ผมควรจะต้องยิ้มให้กับตัวเองไม่ใช่เหรอ ไอ้ตุ๊ดปากแดงมันสติขาดผึงขนาดนั้นไม่ใช่เพราะอารมณ์หึงมันออกหูหรอกเหรอ ที่มันเห็นนั่นคือแหวนคู่ แต่มันยังไม่ทันมองสินะ ว่าแหวนคู่นั้นมันสำหรับผู้ชาย
หมื่นแสนล้านดีไซน์ ยังไงๆมันก็แยกออกอยู่ดีว่าสำหรับผู้ชายหรือผู้หญิง โดยเฉพาะเครื่องประดับด้วยแล้ว มันแบ่งแยกได้ง่ายแสนง่าย
ป่านนี้ไม่รู้ไอ้ปากแดงจะฟุ้งซ่านไปถึงไหน จะตั้งสติแล้วคิดอย่างที่ผมทำหรือเปล่า หรือจะร้องไห้อยู่อย่างนั้น ใจผมก็นึกถึงแต่มันห่วงแต่มันนั่นแหละ แต่ไม่อยากโอ๋มันมากเกินความเป็นชาย กุมภามันเข้มแข็งกับทุกเรื่อง แต่ที่ผมพอจะจับทางมันได้
มันจะอ่อนแอกับเรื่องที่มีผลกระทบกับจิตใจ
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องลูก หรือ เรื่องแฟน
ผมจะทิ้งช่วงเวลาสักพัก ให้มันได้ใจเย็นลง คิดว่าคงจะใช้เวลาไม่นาน ถ้ามันได้อยู่กับลูก มันมักจะลืมเรื่องที่ขุ่นข้องหมองใจเร็วเสมอ
ในระหว่างที่กำลังอาบน้ำให้ตัวเย็นตามใจที่เย็นไปก่อนหน้านี้แล้วนั้น ผมก็เตรียมแผนอย่างดีที่จะง้อไอ้พ่อลูกอ่อนปากแดง ในเมื่อมันรู้แล้วว่าผมมีแหวนเตรียมให้มันเอาไว้ ก็จะถือฤกษ์ที่เราทำความเข้าใจกันเนี่ยแหละ จองมันไว้ซะเลย ไหนๆจะเป็นเจ้าของใจมันอย่างเป็นทางการแล้ว ก็จะจัดการผูกมัดตัวไอ้พ่อลูกอ่อนขี้โวยวายเสียด้วยเลย ในเมื่อมันใช้ปากโวยวาย เราก็ต้องสำเร็จโทษปากมันซะให้ช้ำ ปากแดงๆตามธรรมชาตินั่น ถูกชิมถูกกินตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วก็ไม่เห็นจะซีดจางเลยสักที
พอปิดฝักบัว เสียงเคาะประตูก็ดังก้องขึ้นมาเหมือนคนเคาะทำจังหวะที่เหมาะสมไปแล้ว จังหวะที่ผมได้ยินตอนนี้คือจังหวะของคนที่รอแล้วยังไม่รีบไปเปิดสักที มันเลยรัวแทนคำโวยวาย ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก นิสัยนี้เป็นมาตั้งแต่เด็ก โตเป็นผู้ใหญ่มีลูกแล้ว ยัยมิมันก็ยังไม่ทิ้งนิสัยน้องคนเล็ก โดยเฉพาะกับพี่ที่แอบตามใจมันเท่าที่จะยอมตามใจได้ ทดแทนในส่วนของความอบอุ่นที่มันขาดพ่อและแม่ก่อนเวลาที่สมควร
“มาแล้วๆ หยุดเคาะสักที มีอะไรเหรอ”
“ไม่รอให้มิข้อมือหลุดคาประตูก่อนล่ะพี่สิงห์ ถึงจะมาเปิดประตูได้เนี่ย”
“อ้าว แล้วนี่แกหงุดหงิดอะไร วันนั้นของเดือนมาเหรอ”
“บ้าสิ เดือนนึงจะให้มากี่ครั้งกันล่ะ ก็มิมาเคาะอยู่นานแล้วพี่สิงห์ไม่มาเปิดสักทีนี่นา”
“อ่อ ไม่ได้ดั่งใจแกนี่เอง”
“แหงสิ”
“แล้วกุมเป็นไงบ้าง”
“นี่พี่ยังไม่ลืมพี่กุมเหรอ”
“ลืมได้ไง เมียนะเว้ยไม่ใช่เปลือกทุเรียนที่กินแล้วจะลืมทิ้ง แกนี่”
“มิกับพี่โจ้ไม่เป็นอันทำอะไรเลยอะ พี่กุมเค้าร้องไห้คนเดียวแต่ไม่ยอมระบายความรู้สึกอะไรออกมาเลย”
“นั่นแหละเค้าล่ะ”
“มิเลยคิดว่า พี่กุมเค้าต้องการเวลา อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ”
“อืม”
“มิเลยพาลูกขึ้นห้อง พี่โจ้เค้าจะได้ทำงาน มิก็เห็นพี่กุมเค้าไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นใช่มั้ยล่ะ”
“อาฮะ”
“มิเลยคิดว่าไม่น่าจะมีอะไร คงเข้าใจผิดแล้วก็งอนกันเฉยๆ มิเห็นพี่กุมเค้าเก็บแหวนที่ปาใส่พี่ก่อนจะไปนั่งที่โซฟาอะ”
“แกเล่าแบบไม่ต้องพักหายใจเลยได้มั้ยวะ พี่ลุ้นนะเนี่ย ปล่อยมาทีละนิดเหมือนคนท้องผูกเลยว่ะ”
“เดี๋ยวสิ มิก็สับสนเหมือนกันแหละน่า ให้เวลามิเรียบเรียงบ้าสิ พี่สิงห์ก็”
“เออ แล้วไงต่อ”
“พี่กุมเค้าก็หมุนแหวนอยู่นาน มองแล้วก็น้ำตาไหลอยู่อย่างนั้น มิไม่เคยเห็นโมเม็นต์นี้อะ มิเลยทำอะไรไม่ถูก พี่โจ้ก็ส่ายหน้า บอกว่าครั้งแรกเหมือนกัน มิเลยมองห่างๆอะ”
“ก็ดีแล้ว กุมเค้าไม่ได้ตั้งใจจะอ่อนแอให้ใครปลอบหรอก มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ”
“มิก็ว่างั้นแหละ”
“แล้วตอนนี้กุมเค้าโอเคแล้วหรือยัง”
คือถ้ายังไม่ดี ผมพร้อมแล้วไง พร้อมง้อ พร้อมจอง พร้อมแสดงความเป็นเจ้าของแล้ว ผมอยู่กับมันมาจนพอจะรู้ทางแล้วว่า จะต้องเข้าหากุมยังไง
“ไม่รู้ แต่ มิกลัวจะไปกันใหญ่น่ะสิ”
“อ้าว ไหงเป็นงั้น เล่ามาซะยืดยาว มีแต่น้ำท่วมทุ่งเลยเนี่ย ไม่เห็นผักบุ้งเลยสักยอด”
“มิไปกล่อมหนูมีนนี่นา พอลูกหลับ มิออกมาดูพี่กุมก็เห็นห้องนั่งเล่นโล่งๆแล้ว”
ใจผมแว๊บ จนต้องเอามือจับหน้าอกเอาไว้ตอนฟังยัยมิเล่าจบ เข้าใจความรู้สึกผมมั้ยครับ เผื่อจะมีใครลืม บ้านผมเป็นคอนโดสไตล์เพ็นท์เฮ้า จะเรียกว่าสองชั้นไม่ได้ เรียกว่าหนึ่งชั้นครึ่งก็แล้วกันครับ ตอนยังไม่มีหนูมีน เราก็คิดว่ามีกันสองคนพี่น้อง ถ้ายัยมิแต่งงานไป เค้าคงไปมีครอบครัวของเค้า ส่วนผมแฟนทิ้ง ตัวคนเดียว คอนโดแค่นี้ถือว่าครบครันสำหรับผม สองห้องนอนกับสองคนมันพอดีๆ แล้วผมอยู่หนึ่งในสองห้องนั้น ยัยมิบอกว่ามันกล่อมลูกนอน ไอ้โจ้อยู่ห้องทำงาน คือถ้าไม่ใช่ห้องครัวหรือห้องนั่งเล่น มันไม่มีห้องไหนให้อยู่แล้วครับนอกจากห้องน้ำ พอยัยมิบอกว่ากุมหายไปจากห้องนั่งเล่น เหมือนมีใครมาบิดขั้วหัวใจผมทิ้งเลย มันโหวงๆชอบกล
“แกบอกมาเลยดีกว่ายัยมิ อย่าให้พี่ต้องเดาเลย ครึ่งหนึ่งพี่ต้องเดาถูกแน่ๆ แต่อีกครึ่งยังมืดแปดด้าน”
“มิก็เดินหาที่ชั้นล่างนั่นแหละ ครัวก็ไม่มี ห้องทำงานก็มีพี่โจ้คนเดียว ห้องน้ำเปิดอยู่ มิเลยคิดว่าพี่กุมขึ้นมาหาพี่สิงห์ แต่ทีนี้พี่โจ้เค้าลงไปเอาของที่รถพี่สิงห์อะ เค้าว่าที่จอดรถข้างๆที่เป็นรถพี่กุมหายไป”
ผมทรุดนั่งบนเตียงแบบไม่อายน้องเลยครับ เรื่องมันไปกันใหญ่มากแล้ว มันมืดแปดด้านจริงๆ ผมไม่รู้ว่าทำไมกุมถึงเตลิด เค้าคิดไปถึงไหน แล้วผมเนี่ย จะใจเย็นชิงถ้วยเจ็ทสกีหรือไงก็ไม่รู้ เรื่องของหัวใจนี่มันละเอียดอ่อน ห้ามเอาไปรวมกับเรื่องอื่นเด็ดขาด ห้ามเอาอุปนิสัยใจคอของใครมาเกี่ยวโยงกับเรื่องความรัก เพราะมันใช้แทนกันไม่ได้ ผมคาดการณ์ผิดไปจริงๆ
“พี่โจ้บอกว่ามี 2 ทาง คือเข้าใจพี่สิงห์กับน้อยใจพี่สิงห์”
“แล้วไอ้โจ้มันคิดว่ากุมอยู่ทางไหน”
“พี่โจ้บอกว่าไม่มีใครรู้ดีไปกว่าคนที่นอนร่วมเตียงกันหรอก”
“ไอ้เชี่ยโจ้โยนขี้มาให้พี่นี่หว่า มันอยู่ไหน พี่จะไปยำตีนมัน”
“พี่โจ้ไปออฟฟิต เค้าไปสั่งงานแทนพี่สิงห์อยู่ เอาสิ ถ้าพี่สิงห์ทำร้ายพี่โจ้นะ อดกันทั้งพี่ ทั้งน้อง ทั้งหลานและเมีย”
“เออๆ ไม่ต้องขู่ คิดไม่ออกเลยว่ะ รู้งี้น่าจะต่อปากต่อคำดูอารมณ์เค้าก่อน พี่ไม่น่ายอมแพ้แล้วถอยเลย”
“ยอมแพ้ที่ไหนกัน แบบนั้นน่ะ เค้าเรียกไม่ใส่ใจต่างหาก แทนที่จะอธิบายพี่กุม ให้เข้าใจ พี่สิงห์กลับหันหลังให้”
เห็นมั้ยครับ สายเลือดข้นกว่าน้ำจริงๆ ยัยมิจัดเต็มแบบไม่กลัวผมตรอมใจเลย ก่อนลูบหลังมันมักจะตบหัวผมก่อนเสมอ มันยิ่งพูด ผมยิ่งเศร้า ยิ่งไม่มีกำลังใจ ยิ่งอ่อนล้า แล้วก็ยิ่งปวดใจ
“เอาไงดีวะ”
ถึงมันจะด่า แต่สุดท้ายแล้ว ผมก็เหลือแค่น้องคนเดียวจริงๆ ตัดขาดญาติมิตรหมด เพื่อนสนิทก็ไม่ได้พึ่งพาปรึกษาเรื่องส่วนตัวมานานแล้ว ไม่อยากติดต่อไปเพียงเพราะว่าผมกำลังทุกข์ใจ อยากหาใครสักคนช่วยแชร์ความคิด ผมไม่ใช่คนอย่างนั้น ผมเลยต้องสบตาเพื่อขอความเห็นจากน้อง
“พี่สิงห์ นี่ปี 2011 ปีหน้าโลกจะแตกแล้วนะ โทรศัพท์ไม่ใช่พร็อพแต่งบ้านหรือของใช้โชว์รสนิยมส่วนตัวนะพี่”
“เออ แขวะกูจัง ตอนนี้มันนึกไม่ออกนี่โว้ย แกรู้แล้วทำไมไม่โทร”
“มิเริ่มต้นไม่ถูก ไม่งั้นมิจะมาพังประตูห้องพี่สิงห์ทำไมล่ะ เฮ้อ”
สุดท้ายยัยมิมันก็ถูกเสมอจริงๆ ผมยกหูขึ้นต่อสาย สัญญาณตอบกลับมาว่าติดต่อไม่ได้ แต่พอลองใหม่อีกครั้ง มีเสียงรอสายดังกลับมา แต่นานมากในความรู้สึกผม ตอนที่ลุ้นให้อีกฝ่ายรับโทรศัพท์นี่มันอึดอัดสุดๆจริงๆ
“ครับ”
“อยู่ไหน”
“ผมขับรถอยู่ครับ”
เสียงมันดูสลดๆนะ หรือผมขึ้นเสียงกับมันมากไปวะ
“พี่ขอโทษนะ พี่กลัวจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ แต่พี่อธิบายได้นะ พี่แค่ไม่อยากใจร้อนใส่กุม มันจะพังทั้งสองฝ่าย”
“ผมเข้าใจดีแล้วครับ”
“โธ่ กุม อย่าทำแบบนี้สิ พี่เป็นห่วงนะ อยู่ไหน หาปั๊มที่ใกล้ที่สุดจอดเลยนะ เดี๋ยวพี่ไปรับ พรุ่งนี้ค่อยให้ใครไปขับกลับมา”
“ผมออกมานอกกรุงเทพแล้วครับคุณ ผมโอเคครับ แค่นี้ก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวๆ จะให้พี่สบายใจได้ไง เรายังไม่เคลียร์กันเลยนะ”
“อ่า พอดีผมไม่ได้ขับทางไกลนานแล้ว เลยตอบคุณสั้นๆ ผมคืนแหวนให้คุณแล้วนะครับ ส่วนอีกวงนั้นผมเอาติดตัวมาด้วย พอดีลองใส่แล้วมันพอดีนิ้วน่ะครับ เลยถือวิสาสะ ผมจะไปคุยกับแม่เรื่องเราครับ”
“อะไรนะ จะไปคุยกับแม่เรื่องเรา กุมพระเอกเกินไปแล้ว ลุยเด่ียวได้ยังไง”
“ผมต้องเป็นพระเอกตอบแทนคุณที่เสียสละเป็นพระเอกเพื่อผมครับ แค่นี้ก่อนนะคุณ ทางมันมืด”
โอย ทิ้งท้ายได้ปวดใจชายวัยชราอย่างผมมาก คำพูดมันให้ความรู้สึกเหมือนเรากำลังอยู่ในสวนสนุกและกำลังเล่นเครื่องเล่นผาดโผน ผมถูกคำพูดที่ว่าเค้าเป็นพระเอกเพื่อตอบแทนผมที่ทำเพื่อเค้ายกตัวให้สูงขึ้นเหนือเมฆ แล้วถูกทิ้งดิ่งลงมาในเสี้ยววินาทีด้วยคำพูดที่ว่า เค้าต้องวางหูเพราะมันอันตรายต่อการขับรถของเค้า
ผมจะยิ้มเพราะดีใจหรือจะร้องไห้เพราะเป็นห่วงมันดี?
“มิ เราไปบ้านกุมกันเหอะ”
“หา ป่านนี้เนี่ยนะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ พี่กุมหนีกลับบ้านเหรอ”
“เออสิ ไปเหอะ”
“ดะ เดี๋ยวๆ พี่กุมงอนแต่กลับบ้านก็ดีแล้ว ดีกว่าเตลิดไปที่อื่น รู้แล้วว่าเค้าไปอยู่ไหนก็เตรียมง้อเค้าดีๆ พรุ่งนี้ก็ไปง้อพี่กุมได้เลย”
“กุมไม่ได้งอนพี่”
“อ้าว แล้วที่หนีไปเพราะอะไรอะ”
“เค้ารู้แล้วว่าแหวนนั้นอะ พี่ซื้อให้เค้า เค้าจะไปพูดกับแม่เรื่องนี้”
“อะไรนะ”
“แกอย่าตะโกนสิโว้ย เดี๋ยวเค้าก็ปาขวดมาจากตึกตรงข้ามหรอก”
“ปาข้ามสวนมาได้ก็เอาสิ พี่สิงห์ว่าไงนะ พี่กุมจะไปคุยกับที่บ้านเรื่องพี่สิงห์กับพี่กุมรักกันอะเหรอ”
“เออสิ แต่พี่กลัวว่าที่บ้านกุมเค้าจะรับไม่ได้ หรือไม่ก็ ไม่รู้ว่ะ เรื่องภายในครอบครัวเค้าพี่เดาไม่ได้หรอก แต่พี่อยากไปอยู่ใกล้ๆเค้า ไม่อยากให้เค้าต้องสู้คนเดียว”
“มิรักพี่สิงห์ก็ตรงนี้แหละ พี่สิงห์แมนมากเลยรู้มั้ย”
“แล้วใครวะ บอกว่าพี่เป็นเกย์”
“นั่นเป็นสรรพนามที่เค้าเรียกกันในสังคมต่างหากเล่า วู้ ลุงนี่เชย”
“เออ หรือแกอยู่กับหนูมีนที่นี่ดีกว่า พี่ไปคนเดียว”
“ได้ไงเล่า เรื่องนี้มันก็เกี่ยวกับมิเหมือนกันนะ พี่สิงห์ มิกลัวว่าถ้าที่บ้านพี่กุมรับไม่ได้แล้วเค้าจะให้เราตัดขาดกันโดยเอาลูกไปเลี้ยงเองอะ”
“ไม่มีทาง หลานพี่พี่เลี้ยงได้ เมียพี่ พี่ก็เลี้ยงไหว”
“มิไม่ได้กลัวเรื่องนั้น ถ้าเค้าอ้างว่ารักร่วมเพศคือผิดปกติทางจิตล่ะพี่สิงห์ พี่กับพี่กุมจะไม่มีสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกนะ มิก็ไม่เพราะมิไม่มีอาชีพ ไม่มีศักยภาพพอที่จะเลี้ยงลูก ถ้ามีการฟ้อง ทางโน้นชนะแน่เลย”
“แต่แม่กุมก็เหมือนจะรับได้แล้วนี่ เค้าคิดว่าลูกเค้าเป็นตุ๊ดซะด้วยซ้ำ เค้าออกจะดีใจที่ลูกชายเค้ามีลูก”
“เค้าดีใจ เพราะเค้าคิดว่าพี่กุมแมนหรือเปล่า หมายความว่าเป็นผู้ชายทั้งแท่งน่ะ ไม่งั้นเค้าจะเร่งให้แต่งงานกับมิทำไม”
เป็นเหตุผลที่ทำร้ายจิตใจผมมาก เป็นเหตุผลที่มีความเป็นไปได้สูง แม่กุมภาดีใจมากตอนที่รู้ว่าหนูมีนเป็นลูกไอ้เดือนสอง เค้าดีใจเพราะเค้าคิดว่าก่อนหน้านี้ลูกเค้าเป็นตุ๊ด แต่พอมีลูกได้แสดงว่าลูกเค้าเป็นผู้ชายทั้งแท่ง เค้าเลยเร่งรัดให้แต่งงาน เหมือนกลัวว่าถ้าช้าไปกว่านี้ ไอ้ปากแดงมันจะเปลี่ยนใจ ทำไมผมไม่คิดให้ลึกซึ้งอย่างที่ยัยมิคิดนะ ทำไมผมถึงได้ชะล่าใจเกินไป
“พี่สิงห์ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“พี่ไม่เป็นไร”
ผมยังหายใจอยู่ แต่จังหวะมันไม่ได้เต้นถี่ๆตามปกติที่ต้องเป็น มันเต้นช้าลง และผมเหนื่อยล้าเพิ่มขึ้น
ถ้าอีกฝ่ายเป็นนักเลงหัวไม้ เป็นคนใหญ่คนโต เป็นผู้มีอิทธิพลในสังคม หรือเป็นใครก็ได้ที่ต้องไม่ใช่คนที่ให้กำเนิดคนรักผมมา ผมยินดีสู้หัวชนฝาหมด แต่นี่อีกฝ่ายเป็นถึงผู้มีพระคุณที่ควรกราบเสมอเหมือนพระหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เราเคารพบูชา แล้วคนที่ขาดแม่อย่างผมก็รู้ว่า การทำให้พ่อแม่เสียใจเพียงน้อยนิด น้ำตาแค่หยดเดียวของแม่ที่มาจากความเสียใจ มันจะเป็นบาปที่ก่อกินในใจเราจนไม่รู้จะเปรียบกับอะไรดี
ยิ่งรู้แบบนี้ ผมยิ่งอยากอยู่ใกล้ๆไอ้ปากแดง อยากช่วยอธิบายให้แม่เข้าใจว่าบางอย่างมันปรับเปลี่ยนไปมาไม่ได้ ไม่มีใครอยากผิดแผกไปจากคนอื่นๆที่เค้าเป็นกันหรอก ผมรู้ว่าเรื่องนี้ถึงแม้ผู้ใหญ่จะบอกว่ารับได้ แต่ลึกๆแล้วเค้าก็คงจะเสียใจและเสียดายความหวังที่ตั้งเอาไว้ แต่ถ้าเค้ามองต่างมุม เวลาจะช่วยได้มากและหนูมีนจะเป็นกาวใจอย่างดี ตัวผมเองถ้าถามว่ายังสามารถชอบผู้หญิงได้มั้ย ผมเองก็ตอบเลยว่าได้ แต่มีข้อแม้ว่าผมจะต้องไม่ได้เจอกับกุมภานะ เมื่อผมคิดว่าผมเจอคนที่ใช่ของผมแล้ว ผมก็มองไม่เห็นทางว่าจะรักใครได้อีก ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย สุดท้ายรักที่ถูกกีดกัน มันไม่มีฝ่ายไหนสักฝ่ายมีความสุขเลย
ผมกดโทรศัพท์หากุมอีกครั้ง แต่ปลายสายตอบกลับมาแค่ให้ฝากข้อความ ถ้าไม่ติดว่าผมต้องรอยัยมิเตรียมตัว ผมก็แทบเหาะหรือดำดินแล้วไปโผล่ที่บ้านไอ้ปากแดงเลยด้วยซ้ำ
เพราะผมรู้ว่ากุมไม่มีวันที่จะเปลี่ยนตัวเองให้รักผู้หญิงหรือใครได้อีกแล้วเหมือนกัน
ผมมั่นใจว่าเค้ารักผม
แต่ผมแค่อยากรู้ว่าเค้าจะใช้วิธีไหนคุยกับที่บ้าน ผมอยากบอกเค้าว่า ให้ใช้วิธีประนีประนอมและค่อยๆอธิบาย ผมภาวนาว่าให้คุณแม่ยอมรับง่ายๆเหมือนตอนที่รู้เรื่องหลาน ผมขอให้พ่อกับแม่บนสวรรค์ส่งกำลังใจมาให้ผมด้วยนะครับ ถึงลูกสะใภ้ของพ่อกับแม่จะไม่ใช่คู่ที่ธรรมชาติสร้าง แต่คนนี้ผมรักจริงหวังแต่งครับ






๐ สวัสดีค่ะ ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ พอดีว่าอยากจะทำต้นฉบับและไฟล์งานของหนังสือเด็กป๋าให้เสร็จ เพื่อที่จะขอหนังสือตัวอย่างมาตรวจก่อนสั่งพิมพ์จริงค่ะ เลยดองเอาไว้ซะ เค็มพอดีๆ เนาะ ไม่อยากจะรับปากว่ากำลังเข้าสู่ภาวะปกติแล้วค่ะ ช่วงนี้ไฟเริ่มมอด เลยไม่โหมไม่เดิม 

๐ หลายๆคนได้อ่านเรื่องใหม่แล้วเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปเลย แต่หลายคนก็น่ารัก บอกว่ายังคิดถึงเรื่องนี้ทุกลมหายใจ กดดันทวงนิยายแบบหวานๆ พอคนเขียนสะสางงานที่ต้องรับผิดชอบ (เพราะเอาเงินคนอ่านมาแล้ว) ก็รีบลุยพี่สิงห์ทันที ก็อาจจะช้า เพราะต้องเคาะสนิทตามประสาความจำปลาทองนะคะ

๐ มาถึงตรงนี้ ก็ยังต้องพูดคำเดิมๆว่า ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากจริงๆค่ะ และต้องขอบคุณที่สละเวลาช่วยดูคำผิดให้ ขอบคุณที่ช่วยดูการใช้คำให้ด้วยนะคะ บางครั้งก็นึกคำที่เหมาะสมกับความรู้สึกที่อยากจะสื่อไม่ได้ คนอ่านก็ชี้แนะได้นะคะ ครูคนเขียนบอกมาว่า ความรู้เราต้องร่ำเรียนกันตลอดชีวิตไม่จบไม่สิ้น คนเขียนเองก็แต่งมาได้ 6 เรื่องแล้ว ก็ยังเป็นมือใหม่อยู่นะคะ ไม่ค่อยได้ตามอ่านเรื่องของเพื่อนนักเขียนด้วยกันเลย ฟิคญี่ปุ่นที่เคยติดก็ไม่ได้แตะ (แอบโอดครวญ) วันนี้แว่บไปดูหน้าคาเมะที่รักมานิดหน่อย ใจจะขาด อยากได้ผู้ชายคนนี้มาอยู่ด้วยที่บ้าน 555

๐ อยากเวิ่นเว้อต่ออีกเยอะมาก เราไปเวิ่นกันในแฟนเพจนะคะ ให้พื้นที่ตรงนี้เป็นส่วนพื้นที่เกี่ยวกับนิยายไปดีกว่านะคะ คนเขียนเป็นส่วนหนึ่งของทีมงานเล้า ไม่อยากผิดกฎเสียเองค่ะ มันหายใจได้ไม่เต็มปอด
 
๐ ทางเข้า FANPAGE CLICK[/url]