หัวข้อ: สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยนโดยTRomance //ตัวอย่างหนังสือ P.101 มาแล้วค่ะ^^

[peachlc]

กรี๊ดดังๆเลยค๊าาา !!!!
พี่สิงห์เผด็จศึก อรั๊งงงงงงงงงงงงง อ่านแล้วเขิน -..-
พ่อเดือนสอง อย่าพึ่งไปคิดมากเซ่ ! คนอย่าพี่สิงห์เนี่ยเชื่อได้ๆ ฮ่าๆ
ขอบคุณนะค๊าา > <

[iPuii]

ดะ ดะ ได้ กัน แล้วววว       

[tamekung]

โฮ่วว ววว คลายร้อน
ยิ่งอ่านยิ่งร้อน น

ในที่สุดจีวีก็สู้ลงสิงห์บ่ได้ 5555555

[m_pop91]

และแล้วเขาก็ได้เสียเป็นเมียผัว ฮ่าาาาาาาาาาาาาา

[punchnaja]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ ตัดฉึบ!

ยาวกว่านี้ ปล้ำกันอีกสักรอบเดี๊ยนก็ยังอ่านไหมนะเคอะ!

ปล.มาน่าเชื่อว่าต๊องๆอย่างพี่สิงจะทำได้555

[chaoyui]

ดับความร้อนด้วยความเร่าร้อน

[hongzaa]

เขาได้กันแล้วววววววววววววววววววววววววว

ได้แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

บทจะได้ก็ได้

รับผิดชอบด้วยนะลุงสิงห์!!

[mantdash]

โว้วร้องแรงดีจังครับ บทกุมจะงอแงก็มาซะง่ายๆอะนะ หึหึ 

[inspirer_bear]

อ่าๆๆๆๆๆ เรียกเลือดมากมายมากองทั่วตัวหมดแล้วเนี้ยยย
พ่อกุมมะน่าเลยยย โดนป๋าสิงกินทั้งตัวเลยอ่า
ชอบบบบบบ ติดตามต่อไปค้าบบบ

[myapril]

หลังจากนี้ไป พี่สิงห์ต้องทำให้กุมภ์มั่นใจนะว่ารักจริงๆ 
ไม่ใช่พอได้ป่ามป้ามน้องแล้วถึงพูดออกมา

[little_nok]

เย้ยยย ทำไมน้องกุมถึงได้ยอมเขาง่ายนักล่ะลูก
แต่ก็ยังดี ที่พี่เขาบอกว่าเริ่มหลงรักแล้ว
มาต่ออีกนะคะ ชอบเรื่องนี้
่ชอบสำนวนน้องกุม ที่ชอบเรียก "คุณๆๆ"

[Rhythm]

เอาอีกๆๆๆ
มารอค่ะ

[VINQ]

กรี๊ดดด ตามทันจนได้

ชอบมาก ได้กันแล้ว 5 5 55.
น้องเดือนสอง กับ พี่เดือนแปด น้ารักเกิ๊น น นน
เอาอีกๆๆๆๆ ;P

[zombi]

ในที่สุด น้องเดือนสองก็ถูกกิน ^^

[kwa]

เคี๊ยกๆๆๆ ในที่สุดสิงห์ก็สิ้นลาย แพ้ใจน้องกุมภ์ //จุดพลุ

[thesilkmai]

ลุงสิงห์ทะลึ่งเนอะ 

[tachibanramen]

เรียบร้อยซธแล้วว แว้ววว

[Petalkiss]

โอ๊ยตายยยยยยยยยยย
ในที่สุด... เค้าก็ตกเป็นของกันและกัน -///-
จะบอกว่าตอนนี้ติดเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
ปกติก็ติดตามตลอดอยู่แล้ว
มาหลังๆยิ่งสนุกขึ้นเรื่อยๆ ออกแนวนับวันรอคนเขียนมาต่อเลย 555

[nam_lah]

ได้ข้อตกลงในความสัมพันธ์กันสักทีนะ ^^

[knightofbabylon]

รวมร่างกันแล้วว้อยยยยยย แอร๊ยยยยยยย 

[-Otto-]

 ลุงสิงห์ช่างร้อนแรงเหลือหลาย

[myapril]

ย่องไปหาป๋ามา เลยอดไม่ได้ที่ต้องแวะมา     น้องกุมภ์
ให้พี่สิงห์เคืองเล่นๆ

[forte]

โอ้ พี่สิงห์พยายามกระชับความสัมพันธ์ในครอบครัวใช่มั้ยคะเนี่ย....

[O_a]

พี่สิงห์มัวแต่เสียเวลาศึกษาอากู
เจอขาวๆปากแดงๆ เป็นไง
ไฟติด 
ถนอมน้องกุมภ์หน่อย
เดี๋ยวไปเรียนไม่ไหว

[VINQ]

รอพี่เดือนแปดกะน้องเดือนสองงง~
><

[kikipanda]

วิ่งโร่มาเพราะหัวกระทู้ววววว...ปูเสื่อรอคุณทีด้วยความดีใจ ^^

[Seiki]

ตอนที่ 16 'สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยน'

ผมต้องพิสูจน์ตัวเอง!!
คืนที่ผ่านมากุมภาไม่ว่าอะไรผมสักคำ เค้าถามแค่นั้นแล้วก็ปิดตาหลับ เค้านิ่งเพื่อให้ผมตายใจ แต่หลังจากนั้น ผมรู้ว่าเค้าแอบร้องไห้
คนเรามักจะคิดอะไรไปเองก่อนความจริงจะเกิดเสมอ กุมภาก็เหมือนกัน เค้าคิดว่าเรื่องระหว่างเราเป็นแค่เรื่องสนุกๆ ปลดปล่อยความใคร่กันตามธรรมชาติ เพียงเพราะผมไม่ได้เป็นเกย์แบบมัน เพียงเพราะผมไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย
คนเราก็ต้องมีครั้งแรกกันทั้งนั้นแหละ ผมไม่เคยมีแฟนผู้ชาย แต่ไม่ใช่ว่าผมจะมีไม่ได้ มันอยู่ที่ความรู้สึกของเราสองคนมากกว่า ผมเลือกความสุขตัวเองเป็นเรื่องสุดท้ายก็จริง แต่ถ้าผมเลือกแล้วเรามีความสุขกันทุกฝ่าย แล้วมีเหตุผลอะไรที่ผมจะไม่เลือก
มีเมียเป็นผู้ชาย ไม่มีอะไรด้อยไปกว่าผู้หญิงเลย ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจเท่านั้น การที่เราได้ฟีทเจอริ่งกัน พูดตรงๆว่าเป็นเรื่องที่ทำให้ผมติดใจ ไม่ได้ติดใจเพราะยังใหม่ หรือยังเห่ออยู่หรอกนะ แต่ผมติดใจที่ได้เห็นมิติที่หลากหลายของเด็กปากแดงต่างหาก การมีสามีทำให้เลือดฝาดสาดเต็มสองแก้มอยู่บ่อยๆ ยิ่งเมื่อไหร่ที่ผมยิ้มให้ เค้าถลึงตาใส่เหมือนจะห้ามปราม แต่ก็แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ แล้วก็มุดหน้าหนีความอาย
การที่ผู้ชายอย่างกุมภามีสามี ทำให้ความแมนเค้าลดลงเกือบครึ่ง เค้าเปลี่ยนเป็นคุณหนูขี้วีนเวลาที่ผมแกล้งให้อาย แต่เค้าก็เป็นพ่อที่ละเอียดอ่อนและนุ่มลึกอ่อนโยนเวลาที่อยู่กับลูก ไอ้ปากแดงมีหลายบทบาทมากขึ้นทุกวัน ผมพยายามทำตัวเหมือนเดิม คือไม่เอาใจเค้ามากขึ้นหรือไม่แสดงความเป็นเจ้าของให้เค้าต้องลำบากใจ ผมพยายามจะเป็นสิงหาคนเดิมให้มากที่สุด เค้าจะได้เลิกหลบหน้าผมเวลาลูกหลับสักที
“หิวแล้ว”
ถ้าไม่ติดว่าอายุสามสิบผมจะเหวี่ยงตัวไปมาและทำน้าแอ๊บแบ๊วแล้วเอาช้อนเคาะจานกดดันพ่อครัวที่เดี๋ยวนี้เค้าเอื้อเฟื้อมาถึงผมนอกเหนือจากดูแลในส่วนของหนูมีน แต่มันก็แค่อาหารเช้าง่ายๆ ถึงคุณหนูปากแดงจะเก้ๆกังๆไปบ้าง ดาวไข่ไปกระโดดหลบน้ำมันไป ก็กลายเป็นความน่ารักในสายตาผมซะอย่างนั้น
ลืมคุณหนูขี้วีนหน้ามึนที่เคาะห้องผมเข้ามาแล้วชี้นิ้วสั่งทั้งๆที่เราไม่รู้จักกันเสียสนิท มันเคยยอมรับกับผมว่าเป็นครั้งแรกที่มันไร้เหตุผลและหน้าด้านขนาดนั้น แต่มันใช้เวลาตัดสินใจแค่ไม่นานเพราะหนูมีนคือลูก
“คุณจะกินอะไร”
“นายอยากนำเสนออะไรดีกว่า”
“คุณก็รู้ทั้งรู้นะครับว่าผมทำอะไรได้บ้าง”
“ทีกับหนูมีนนายยังริเริ่มทำนู่นทำนี่เปลี่ยนเมนูไปเรื่อยๆได้เลยนะ”
ผมแบะปากตัดพ้อ กะว่าคงไม่ขัดแย้งจากอายุผมมากนักหรอก อย่างน้อยหน้าตาที่ไม่ค่อยโดนมลภาวะคงช่วยได้บ้าง แต่ไอ้ปากแดงมันไม่ได้สนใจมองหน้าผมเลย มันตั้งอกตั้งใจตีไข่จนแตกฟอง
“นั่นนายกำลังทำอะไรอะ”
“ก็คุณบอกผมว่าควรคิดใหม่ทำใหม่บ้าง”
“อืมๆ”
ผมยิ้มเต็มแก้ม พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนั้น
“ผมเลยเปลี่ยนจากไข่ดาวเป็นออมเล็ทแทน”
แล้วมันจะแตกต่างกันตรงไหนวะครับ เปลี่ยนจากไข่ดาวเป็นออมเล็ทเนี่ยนะ สร้างสรรค์เต็มที่ของมันแล้ว ทีกับหนูมีนมันยังคิดค้นเมนูใหม่ๆให้ลองเลย หนูมีนเลยกลายเป็นเด็กเจริญอาหาร ที่สำคัญหนูมีนชอบกินผัก ไม่เหมือนเด็กทั่วไปที่มักเบือนหน้าหนีถ้าในอาหารมีผักเป็นส่วนผสม แล้วนี่ผมเป็นใครอะ ผมก้าวผ่านการเป็นแค่ลุงของลูกมันมาแล้วนะ ผมเลื่อนขั้นเป็นสามีมันโดยพฤตินัยแล้ว ถึงไม่ได้ตกลงกันเป็นเรื่องเป็นราวก็เถอะ ผมถือว่าเลยตามเลย
“คุณไม่อยากได้ออมเล็ทเหรอ”
มันคงจับสีหน้าที่เหี่ยวเฉาลงได้สินะ มันเลยใส่ใจถามผมว่าอยากกินหรือไม่
“เปลี่ยนเป็นโจ๊กมั้ย”
“ได้ๆ เอาโจ๊กก็ได้”
แหม ถ้ารู้ว่าโอดครวญแล้วมันเปลี่ยนเมนูเป็นของยากเลยนี่ผมโอดครวญไปนานแล้ว วันนี้ผมอารมณ์ดีกระปรี้กระเปร่ามาก
“แต่ผมคิดว่าผมทำไม่ได้อะคุณ”
“อ้าว”
“ข้าวต้มง่ายกว่าไหมอะ”
“เอางั้นก็ได้”
ก็ดีกว่าไส้กรอกไข่ดาวหมูแฮมเหมือนทุกวันแหละวะ
“แต่ผมไม่รับรองนะว่ามันจะกินได้ ผมทำครั้งแรกแล้วมันก็อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย ผมไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวเท่าไหร่คุณก็รู้ ผมไม่เคยทำมาก่อน”
จริงๆแล้วกุมภาเป็นเด็กที่ไม่มั่นใจในตัวเองนักหรอก เป็นคนอ่อนไหว คิดมาก แต่ไม่ได้สาวแตกอะไรแบบนั้นนะ ตอนแรกผมคิดว่าคนๆนี้โคตรจะมั่นใจในตัวเอง แต่มันไม่เป็นแบบนั้นหรอก เค้ามันใจในตัวเองเมื่อมีสิ่งเร้าเท่านั้น
ช่วงนี้ผมเต็มใจไปเฝ้าไอ้ปากแดงที่มหาลัยแบบเต็มใจมาก ต่อให้ยัยมิไม่เซ้าซี้ผมก็จะไป ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้ปากแดงมันจะรู้สึกยังไง ผมไม่สน ยังไงผมก็จะหน้าด้านไปเฝ้ารับเฝ้าส่งมันอย่างนี้แหละ บางวันต่อให้ไม่มีเรียนกับมินตราผมยังไปเฝ้ามันเลย บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงอยากไปเฝ้ามันนักหนา มหาลัยไม่ได้อันตรายเหมือนมุมตึกร้างซะหน่อย แต่ผมก็ยังไป บางวันที่ไอ้โจ้ไม่ได้ขึ้นมาทำงานที่ห้อง ผมยังหอบหิ้วหนูมีนอุ้มไปอุ้มมาหน้าคณะไอ้ปากแดงเลย เดี๋ยวนี้ไม่อายแล้วด้วย ใครมองนี่ยิ้มโชว์เลย ใครจะทำไม หลานสาวมีแววสวยเหมือนแม่ น่ารักเหมือนพ่อ หน้าตาดีเหมือนลุงเว้ย
“สิงห์คะ”
เสียงเรียกทำเอาผมมแทบหงายหลัง อันตรายสุดๆเพราะกำลังเล่นอยู่กับหนูมีน ผมเอามือสอดใต้จั้กแร้หลานแล้วร่อนเหมือนเครื่องบิน มัวแต่สนใจเสียงหัวเราะถูกใจนั่น เลยไม่ทันระวังตัวเมื่อโดนสะกิดแผ่นหลังแบบนี้
“มิน”
“ค่ะ มินเอง เอ่อ มารอรับกุมภาเหรอค่ะ”
“ครับ”
ผมค่อนข้างแปลกใจที่เจอมินตราวันนี้ เพราะผมมาเฝ้าไอ้ปากแดงในวันที่กุมภาไม่มีเรียนกับมินตรา แต่แปลกใจได้ไม่นานเพราะนึกขึ้นได้ว่าเธอเป็นอาจารย์ประจำคณะนี้ ถ้าจะเจอเธอเดินไปเดินมาคงไม่แปลก
“ไปนั่งพักที่ห้องทำงานมินก่อนมั้ยคะ ดูเหมือนหลานคุณจะร้อนหรือเปล่าคะ แกทำหน้าแปลกๆ”
หนูมีนทำหน้าปุเลี่ยนๆให้เห็นเพราะสาวน้อยถูกขัดจังหวะตอนกำลังสนุกต่างหาก ย่นหน้าผากราวกับผู้ใหญ่ที่กำลังใช้ความคิด ปากแบะเหมือนจะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา แก้มแดงปลั่ง อันนี้ไม่ใช่เพราะอากาศร้อน แต่เป็นเพราะเมื่อกี้ออกแรงหัวเราะมากไป
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมหอบลูกไปนั่งในห้องส่วนตัวคุณคงจะไม่เหมาะเท่าไหร่ แล้วหนูมีนก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ แกทนได้ ไม่ใช่ลูกคุณหนูที่ไหน ผมสอนให้หลานเป็นเด็กอยู่ง่ายน่ะครับ”
ผมไม่ได้จะแขวะหรือค่อนขอดใครนะ ผมพูดตามเนื้อผ้า มินตรามีห้องทำงานส่วนตัว คงจะเป็นห้องมิดชิดที่ไม่ใช่ฟลอร์โล่งๆแล้วมีพาร์ติชั่นกั้นเป็นคอกๆแน่ๆ ในขณะที่มินตราเสนอเรื่องกับคณบดีว่ากุมภาเป็นนักศึกษาที่ทำตัวไม่เหมาะสม แต่แม่พิมพ์ของชาติกำลังเสนอในสิ่งที่ไม่เหมาะสมด้วยกันซะเอง นอกจากมินตราจะเป็นอาจารย์แล้ว เธอยังเป็นผู้หญิง คนอื่นมองผมแย่ยังไงผมไม่สนใจหรอก แต่มินตราควรจะรักษาหัวโขนที่ตัวเองสวมอยู่บ้าง ตอนเราคบกันยังอยู่ในวัยเรียนทั้งคู่ คำว่าเด็กยังเป็นคำแก้ต่างที่อภัยให้กันได้ ตอนที่ทำจบออกมาแล้วทำงาน มินตราก็เรียนต่อปริญญาโทโดยไม่ทำงานก่อน ช่วงเวลาที่เราเลิกกันไป ผมถึงได้มาเจอเธอเป็นอาจารย์อยู่ที่นี่
ผมเห็นมินตรากระพริบตาถี่เหมือนกำลังต่อสู้อยู่กับอะไรสักอย่าง ด้วยประสบการณ์แล้วผมมั่นใจว่าเธอกำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล มันบัดซบตรงที่เธอยังไม่ลืมจุดอ่อนที่ผมไม่เคยชนะน้ำตาใครมาก่อน แม่แต่น้ำตาผู้ชายอย่างกุมภาก็ทำให้ผมใจอ่อนยวบยาบได้ คนเดินผ่านไปผ่านมาก็เริ่มมอง แต่ในมหาวิยาลัยแบบนี้ ไม่เหมือนที่สาธารณะประเภทอื่นที่คนคงจะเดินผ่านมาแล้วก็ผ่านไป อาจจะสนใจมองบ้าง แต่คงไม่มีใครสนใจถึงขนาดหยุดมองแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องผัวเมียทะเลาะกัน แต่ในสถานศึกษา คนหนึ่งเป็นอาจารย์ อีกฝ่ายเป็นไอ้บ้าจากที่ไหนก็ไม่รู้ ยืนอุ้มเด็กโยกตัวไปมา แล้วผู้หญิงตรงหน้ากำลังจะร้องไห้ ผมเป็นผู้ชายรังแกผู้หญิงตั้งแต่ยังไม่ทำอะไรหรือไงวะ
“เอ่อ มินเป็นอะไรหรือเปล่า”
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมอาจจะดึงเข้ามากอดแล้วบรรจงจูบรับขวัญให้หรอกนะ แต่ตอนนี้ผมเองก็ทำตัวไม่ถูกจริงๆ
“เปล่าค่ะ”
“แต่คุณเหมือนจะร้องไห้”
เธอส่ายหัวแต่แหงนหน้ามองฟ้า ผมไม่ได้ปัญญาอ่อนที่จะไม่รู้ว่าอาการที่เธอทำอยู่นั้น คือกำลังไล่น้ำตาให้กลับไปที่เดิม
“สิงห์คะ มันคือความจริงที่มินจะต้องยอมรับ แต่พอเจอคุณเย็นชาเหมือนไม่อยากแม้แต่จะคุยกันมิน มันก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ แต่ผมคิดว่ามันไม่เหมาะเท่าไหร่แค่นั้นเอง ผมไม่อยากให้คุณเสียหาย”
“เราไม่ได้เกลียดกันใช่มั้ยคะ”
“ผมไม่เคยรู้สึกแบบนั้น”
จริงๆนะ ผมไม่ได้พูดเพื่อรักษาน้ำใจ ผมไม่ได้เกลียดมินตรา ไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองอะไร แต่ผมก็ไม่ได้รักหรือมีเยื่อใยที่จะรั้งเอาวันเวลาเดิมๆคืนมา ผมเป็นคนที่ไม่หันไปมองอดีตแล้วย่ำอยู่กับที่ ผมคิดมองไปแต่วันข้างหน้าเท่านั้น ผมเลยไม่รู้ว่าถึงเราจะเลิกกันแล้ว แต่ผมควรจะต้องทำตัวเหมือนตอนที่เราคบกัน ถ้าผมต้องทำแบบนั้น จะเรียกว่าเลิกได้ยังไง เอาเถอะ คนเราไม่ต้องเข้าใจไปทุกอย่างหรอก บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“สวัสดีครับอาจารย์”
ผมสะดุ้งอีกครั้ง ทำไมแต่ละคนชอบมาตอนที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว ไอ้ปากแดงมองผมทำหน้าเครียด จากนั้นก็แย่งหนูมีนไปจากอกแล้วเดินหนีไปซะห่าง แต่ห่างของมันก็ไม่พ้นกรอบสายตาผมอยู่ดี
บางครั้งคำว่า ‘สุภาพบุรุษ’ ก็ทำให้ผมต้องฝืนใจตัวเอง ผมยังต้องยืนอยู่ตรงหน้ามินตรา แต่ใจผมอยากจะเดินไปถามกุมภาว่าเป็นอะไร อารมณ์ไม่ดีมาจากไหน ใครทำอะไรให้ไม่พอใจอีก พอตัดสินใจจะทำตามใจตัวเอง มินตราก็ดันน้ำตาจะไหลใส่ผมอีกครั้ง มันอะไรกันนักหนาวะ ครั้งที่ผ่านมาผมไม่แคร์หน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนเพราะหนูมีนไม่สบาย ผมไม่จำเป็นต้องมีมารยาทต่อหน้าอิสตรี แต่ตอนนี้ไม่มีใครเป็นอะไร ไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรง ตัดสินใจเฮือกสุดท้าย ผมต้องรักษาจุดยืนของตัวเอง
“ขอโทษนะมิน ผมขอตัวก่อนแล้วกัน”
ใจไม่แข็งพอที่จะรอคำตอบ เกิดมินตราเปิดก็อกน้ำตาไหลพราก ผมก็ออกมาจากตรงนั้นไม่ได้สักที กุมภาอุ้มลูกเดินชมนกชมไม้ มันยิ้มกับลูกได้ มันหัวเราะใส่ลูก แต่พอหันมาเจอผมเท่านั้น มันชักสีหน้าใส่ทันที
“กลับบ้านกันหรือยัง”
“ครับ หรือคุณจะอยู่ต่อก็ได้”
นี่เค้าเรียกว่ารวนกันชัดๆ ใครสอนให้มันประชดประชันผมวะ
“วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง”
“ก็เหมือนทุกวันนั่นแหละครับ”
ผมใจกล้าชวนมันคุย แต่มันก็ยังตีกรอบโลกส่วนตัวมันกับลูกไว้แค่นั้น คนนอกที่มีหน้าที่ขับรถก็ทำหน้าที่ของตัวเองไป แต่ถ้าผมไม่ร้อนใจผมไม่งุ่นง่านแบบนี้หรอก เพราะใครล่ะเพราะใคร
“เป็นอะไรไปหืม ใครทำอะไรให้ไม่พอใจ”
ผมต้องบังคับตัวเองให้มีมากกว่าคำว่ากล้า เอามือที่กุมเกียร์จนเหงื่อเปียกโชกนั่นแหละไปคว้ามือมันมาจับเอาไว้ ไม่สนว่ามันจะใช้มือตัวเองจับหนูมีนอยู่ ไม่ใช่ว่าผมหลงมันจนลืมนึกถึงหนูมีนนะ แต่ทุกครั้งที่นั่งบนรถ ถ้าหนูมีนไม่ได้อยู่บนที่นั่งเซฟตี้ ก็ต้องมีเข็มขัดรัดตัวหลานเอาไว้ ผมให้ความปลอดภัยมาก่อนทุกเรื่องเสมอ แน่นอนว่ากุมภาพยายามชักมือกลับ แต่ฝันไปเถอะ ปลาติดอวนแล้วจะสะบัดตัวเองหลุดจากอวนเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
“โกรธพี่เหรอ”
“เปล่าครับ ผมต้องโกรธคุณเรื่องอะไร”
“นั่นสิ พี่ก็จะถามนายเหมือนกันว่าเรื่องอะไร ถ้ายังไม่ตั้งชื่อเรื่อง พี่ให้นายคิดก่อนก็ได้ แต่ไม่นานนักนะ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆครับ”
“จะให้พี่เชื่อว่าเป็นแบบนั้นจริงๆน่ะเหรอ พี่เชื่อก็ได้นะ แต่นายทนหลอกตัวเองอยู่ได้ยังไง หืม ถ้าไม่พูดออกมาพี่ก็ไม่รู้ พี่ไม่สบายใจ นายเองก็ไม่สบายใจ”
“ผมขอเวลาสักพักแค่นั้นแหละครับ ไม่มีอะไรหรอก ผมงี่เง่าของผมเอง”
“นายหึง”
ไอ้เดือนที่สองมันทำหน้าตกใจยิ่งกว่าเห็นผีซะอีก ไม่รู้ตกใจที่ผมกล้าคิด หรือตกใจเพราะผมจี้ใจดำกันแน่
“ผม ปะ เปล่า”
“ตอบไม่เต็มเสียงนะ”
“ผมบอกแล้วว่าขอเวลา แล้วจะกลับมาปกติครับ สัญญา”
“หึงก็บอกว่าหึงสิ พี่จะได้อธิบาย เพราะถ้าพี่เจอกุมในสถานการณ์แบบนั้นกับใคร พี่ไม่ทนเฉยแบบกุมหรอกนะ”
“ครับ ผมเชื่อ”
นั่นสินะ ผมแสดงตัวอย่างให้ดูก่อนทฤษฎีไปแล้วนี่นา
“ทีหลังถ้าหึงนายก็แสดงออกสิ”
เอาละเว้ย!! ไอ้ปากแดงหันขวับมามองผมเหมือนกดสวิสซ์ หนาวๆร้อนๆว่าผมจะถูกด่าอะไรอีก มันด่าไม่แรงหรอกไอ้นี่อะ มันด่าแบบนิ่มๆแต่เจ็บจริงทุกคำ ชอบสรรหาคำด่าแบบผู้ดี ด่าทีไรผมรู้สึกว่าตัวเองชั่วช้าได้หาที่เปรียบไม่ได้เลยเถอะ
“แสดงออกยังไงครับ”
“ให้พี่แนะนำจริงๆเหรอ”
“ผมว่าเรื่องอะไรแบบนี้ไว้ให้ผู้หญิงหรือนางร้ายในละครเค้าทำกันเถอะครับ ผมไม่เอาด้วยหรอก แต่คุณลองเสนอมาสิ เผื่อผมจะพิจารณา”
“ก็ตบจูบอะไรประมาณนี้ พอนายเห็นว่าพี่ไปเสนอหน้ากับใคร หรือมีใครมาสนใจพี่ นายกระชากพี่มาจูบต่อหน้าเลย ประกาศไปเลยว่าผู้ชายคนนี้แฟนกู ทำได้มั้ย”
“ประสาทไปคนเดียวเหอะคุณ ผมไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ๆ”
“งั้นเอาใหม่ นายก็ทำกับพี่เหมือนที่พี่ทำกับนาย เฮ้ย ไม่ดีว่ะ คือทำกับพี่นั่นแหละ แต่ให้พี่อยู่บนตัวนายตามปกติ แล้วปิดห้องยันเช้าเลยดีมั้ย ถ้าน้ำหมดตัวเมื่อไหร่ค่อยหยุดอะไรประมาณนี้”
“พอเถอะครับคุณ เพ้อเจ้อ”
เออ...พี่สิงห์มันคนเพ้อเจ้อเว้ย แต่ใครล่ะใคร ใครที่มันนั่งแก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุกอยู่แบบนี้ ผมกล้าพนันแบบสิบเอาหนึ่งเลยว่า ไอ้ปากแดงมันนึกภาพตามที่ผมบรรยายแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่เอานิ้วชี้เขี่ยเบาะรถผมจนเกือบจะทะลุหรอก
.
.
.
“หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณ ผมจะไม่มีวันยอมคุณเป็นครั้งที่สองแน่ๆ โอ้ย อื้อ”
“น่า อีกนิดเดียวนะ ทนนิดเดียวจะเสร็จแล้ว”
“โอ้ย อ๊า อื๊อ อื๊อ คุณ หยุดเถอะผมไม่ไหวแล้ว เจ็บๆ ผมเจ็บ”
“อีกนิดเดียวนะ อย่าขยับแบบนั้นสิ อึ๊บ อ๊าาาาาาาา”
“เห็นมั้ยพี่บอกแล้วว่าทนอีกหน่อยก็เสร็จแล้ว โล่งเลยล่ะสิ เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้นะ............อ้าว ไอ้โจ้ มึงจะยืนเป็นรูปปั้นตรงประตูอีกนานมั้ย เข้ามาสิวะ”
“พะ พะ พี พี่ พี่ๆ”
“อะไรของมึงวะ ติดอ่างอยู่ได้ มีอะไรก็พูดมากูจะไปห้องน้ำ”
“พวกพี่ทำอะไรกันเหรอครับ ละ เลือดออกด้วย มะ มะ มีเจ็บ มีร้องด้วยอะ”
ป๊าบ!!
“ไอ้เชี่ยนี่ เดี๋ยวกูไม่จ่ายเงินเดือนทั้งปีเลยดีมั้ย มึงคิดอะไรอยู่ล่ะ”
“มะ ไม่รู้ แต่เสียงเมื่อกี้”
“มึงคิดว่ากูกับกุมภาปี้กันอยู่งั้นสิไอ้ง่าว”
“ผมขอโทษครับพี่ แหะ แหะ”
“ไอ้ตะ เอ้ย ไอ้กุมภามันสะดุดขอบประตูห้องแล้วเล็บฉีกเว้ย กูดึงออกให้ ไม่ได้ทำอะไรจังไรๆแบบที่มึงตกใจหรอก ยังไม่ถึงเวลา”
“อ่อ ครับ.................. ห๊า ยังไม่ถึงเวลาเหรอพี่สิงห์”
“เออ ทำไม มันยังสว่างอยู่เลยนี่หว่า”
สมน้ำหน้าไอ้คนเสือกเรื่องชาวบ้านจริงๆ ไอ้โจ้ได้ยินแบบนั้นก็เดินเหม่อลอยไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา กุมภาเดินผ่านทักทายมัน มันก็เหมือนจะมองไม่เห็นมือเรียวๆยกไหว้ ผมได้แต่ส่ายหัวกับความบ้าของมัน ไม่ได้สนใจหรอกว่ามันจะรับเรื่องพวกนี้ได้หรือไม่ เพราะถึงจะมีใครสักคนรับไม่ได้ ผมก็ย้อนเวลากลับไปที่เดิมไม่ได้แล้วเหมือนกัน ผมเปิดสำรวจไอ้ปากแดงไปแล้ว มันเป็นเรื่องที่คนอื่นต้องปรับตัวกับเรื่องพวกนี้ให้ได้ต่างหาก ไม่ใช่ผมที่ต้องปรับตัวเข้าหาใคร
“คุณ พี่โจ้เค้าเป็นอะไรเหรอครับ”
“มันช็อค”
“ช็อค!!”
“อืม มันคิดว่ามันมาขัดจังหวะตอนที่เรากำลังเข้าได้เข้าเข็มกัน”
“อะ อะไรนะ ทำไมเป็นงั้นละครับ”
“มันว่าเสียงเมื่อกี้คล้าย”
“จะบ้าเหรอ ผมไม่ได้ร้องโวยวายแบบนั้นซะหน่อย เมื่อกี้มันเสียงคนถูกเชือดชัดๆไม่ใช่เสียงอย่างว่า พี่โจ้คงโหลดคลิปมาศึกษามากไปเปล่า”
“นั่นสินะ ตอนอย่างว่า กุมร้องน่าฟังจะตาย พี่ยังเบิ้ลรอบกลับไปฟังเสียงพวกนั้นเลยเนอะ มันแอบเอาซีดีพี่ไปศึกษาต่อแน่ๆ”
“คุณพูดอะไรของคุณน่ะ”
“ทำไมล่ะ ก็พี่ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย พี่เปิดโอกาสให้กุม แต่พี่ก็ต้องศึกษาด้วยสิ จะหวังพึ่งกุมคนเดียวได้ไง รอกุมพี่ตะบันน้ำกินกันพอดี”
“ผมไม่น่ายอมรับเรื่องนี้กับคุณเลย”
“ทำไมล่ะ ถ้าไม่เริ่ม เราก็จะเสียเวลาสับสนกับตัวเองนานกว่านี้นะ”
“พอคุณรู้แล้วคุณชอบทำให้ผมอาย”
“ก็ตอนกุมอายแล้วน่ารักดีนี่ เอาน่า เป็นเมียพี่ไม่มีอะไรเสียหายหรอก มีแต่ได้กับได้ วิน-วิน กันทั้งคู่”
“ผมสงสารพี่โจ้ที่ต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้ ถ้าเค้ารับไม่ได้ คุณอาจจะเสียมือขวาดีๆไปเพราะผมนะครับ”
“พี่ไว้ใจคนไม่ผิดหรอกน่า มันเป็นลูกน้องพี่ได้ มันก็ต้องมีอะไรที่คลิกกันบ้างล่ะ”
“เช่นว่าอะไรครับ”
“อย่างน้อยเมื่อก่อนมันก็ชอบมองแล้วก็ชมกุมให้พี่ฟังบ่อยๆนะ ผู้ชายเค้าไม่ค่อยชมผู้ชายว่าน่ารักกันหรอก”
“ครับ ขอให้เป็นอย่างนั้นนะ ผมไม่ค่อยสบายใจ”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
“อะไรครับคุณ มีอะไร ผมตกใจหมดเลย อยู่ดีๆก็ตะโกนออกมา”
“ที่มันช็อคไปเพราะมันแอบชอบกุมอยู่หรือเปล่าวะ ผมช็อคเพราะผิดหวัง อกหักใช่มั้ย ไม่ได้การแล้ว ต้องไปจัดการเสี้ยนหนามให้รู้เรื่องก่อน เดี๋ยวพี่มานะ”
“เดี๋ยวครับ.....ผมเริ่มสงสัยแล้วนะครับ ว่าผมชอบคุณเข้าไปได้ยังไง”


๐ สวัสดีค่ะ วันนี้มาแบบเงียบๆป่วงๆ ภารกิจเริ่มเข้ามาทักทายคนเขียนอีกแล้ว หลังจากขยันให้ตายใจอยู่สองสามวัน  ก็ต้องเป็นไปตามสถานการณ์อันจำเป็นนะคะ แต่ไม่ถึงกับดองหรอกเนอะ (กลัวคนอ่านด่า)
๐ ขอบคุณทุกคนเช่นเคยค่ะ ฝากคำผิดเหมือนเดิม แล้วก็ทักทายสมาชิกใหม่ด้วยนะคะ 
๐ ทุกคนสนใจทวงถาม ติชม และกดดันคนเขียนผ่านหน้าแฟนเพจได้เหมือนเดิมค่ะ คนเขียนก็จะอัพเดทข่าวสารผ่านที่นั่น แต่นิยายลงในเล้าเหมือนเดิมนะคะ 
๐ ตอนนี้คนเขียนกำลังปรึกษาเรื่องระบบจองหนังสือผ่านหน้าเวป ครั้งต่อไปเพื่อนๆอาจจะต้องศึกษาขั้นตอนการจองใหม่นะคะ แต่สะดวกค่ะ สะดวกต่อคนเขียนด้วย เนื่องจากทางเมลล์นั้น ข้อความหลุดหายบ่อย ข้อมูลคนอ่านก็จะหายไปด้วย ถ้าจองผ่านเวป เวปจะจัดการเรียบเรียงข้อมูลการสั่งซื้อรวมไปถึงจัดส่งแทนคนเขียน สะดวกขึ้นเยอะ แต่ถ้าใครที่ไม่สะดวกกับขั้นตอนใหม่ คนเขียนก็ยังไม่ปิดทางเมลล์ซะทีเดียวนะคะ อันนี้บอกกันแต่เนิ่นๆเน้อ
๐ TRomance's Fanpage คลิกที่นี่ค่ะ

[m_pop91]

จิ้มๆๆๆ

[naja-kitase]

คือเพิ่งตามอ่านเรื่องนี้เมื่อไม่นานมานี้เอง
ชอบมากกกกกกกกกกก

แต่ว่าพาร์ทนี้ สติและอารมณ์หายหมดเมื่ออ่านมาเจอ ว่าเล็บฉีก อ้าาาาาาาากกกกกกกก
รับไม่ได้ เคยเล็บฉีก มันเสียวง่ะ T^T

[WhatLoveIs]

เว่ากันซื่อๆ เลย ดีจังเลยค่ะ