ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0______________________________________________________
(...อ่านเล่นๆเอาฮาครับ)
เพ้อ...(เจ้อ)
หลังจากที่ถูกบ้าน Hara ถีบหัวส่งแบบไม่แยแสแล้ว เขายังแถมข้าวสารอาหารแห้ง เพชร พร้อมทองคำและรถเบนซ์คันโก้อีกหนึ่งคันให้ด้วยนะเอ่อ...ผมก็เอากับเขาสิฮะ เพราะถ้าผมไม่เอาก็โง่เต็มทีแล้ว
ส่วนเหตุผลที่โดนถีบส่งเหรอฮะ? โอ้จอร์จ!ลูกไม่อยากคิดเลยครับ มันเป็นเหตุผลที่บ้าบอคอแตกมากมาย โฮกกกกกกกกก คิดแล้วซ้ำระกำไปถึงทรวง เจ้าท็อตจังมันเป็นบ้าไปแล้วครับท่านผู้ชม!
ไม่รู้มันเอาสมองส่วนไหนคิด สงสัยจะเป็นส่วนที่ติดกับปลายประสาทส้นเท้า! มันถึงกลายเป็นคนงี่เง่าที่สุดในโลกไปแล้วครับ กะอีแค่ผมไปทำหัวแดงแบบพี่แดง เอ้ย! แบบพี่ดายมาเองก็เท่านั้น ไอ้ท็อตจิมันก็โวยวายไม่ยอมเข้าใจ พูดจาเสียดสี ดุด่าว่าร้ายหาว่าผมทำตัวเลียนแบบคนที่มันเกลียด
โด่...ก็เข้าใจนะครับว่าพี่ดายมันหน้าตาดี ทำอะไรก็เปิ๊ดสะกาซเป็นที่สนอกสนใจของคนอื่นเขาไปทั่ว จะไม่ให้ไอ้ท็อตมันเกลียดเห็นดายเป็นคู่แข่งทางหัวใจก็กะไรอยู่หรอกครับ อีกอย่างคงเห็นว่าผมให้ความสนใจกับดายมันมากเกินไป ไอ้ท็อตมันเลยรำคาญ
แต่ยังไงผมก็ว่าไอ้ท็อตมันงี่เง่าเต่าตุน ดึกดำบรรพอยู่ดี ก็มันยังหาเรื่องไล่ บอกเป็นเพราะว่าผมไปอยู่กับคุณหมอพรทิพย์มาตั้งนาน มันไม่เอาด้วยเด็ดขาด มันกลัววิณญาณเหยื่อสึนามิตามผมมา แล้วมาหลอกมาหลอนมันเอา มันว่าของมันแบบนั้นฮะ
โธ่! ผมล่ะอยากวิ่งสนเสาไฟฟ้าให้รู้แล้วรู้รอดอะไรมันจะตับแตก เอ้ย!ปอดแหกไม่มีเหตุผลและหลักการแบบนี้เอาได้ครับทั้งๆที่เมื่อก่อนไอ้ท็อตมันไม่เคยว่าอะไรผมเลยซักนิด ผมทำอะไรก็เอ่อออ ว่าดีตามไปหมด แต่ว่าตอนนี้...มันเปลี่ยนไปแล้วฮะ
อะไรที่ทำให้มันเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังเท้าแบบนี้นะเหรอครับ...? มีอย่างเดียวที่ไม่ต้องสงสัยและคิดให้เปลืองสมอง... มันมีคนใหม่!
ไอ้หัวม่วง ๆหน้าตาสวยซึ้ง ดวงตาลึกลับน่าค้นหาปานนางในวรรณคดีหรือองค์หญิงสูงส่งแห่งดินแดนเวทย์มนต์คนนั้นคนเดียว!
ไอ้โม่ง เอ้ย!ไอ้ม่วง(จริงๆมันชื่อคาโอรุ แต่ผมเรียกมันว่าไอ้ม่วงไปแล้วครับ)ทำตัวลึกลับนั้น คงจะเสกหนังควายเข้าท้องมันแน่ๆ ครับ ไอ้ท็อตมันถึงได้หลงหัวปักหัวปำ ไม่ยอมฟังผมซักนิด
คิดมาถึงตรงนี้แล้วก็เศร้าครับ อยากม่องเท่งมันซะอย่างนั้น ทำไมไอ้ท็อตมันถึงใจแคบแบบนี้...
จะมีที่ไหนให้ผมสิงสถิตซุกหัวนอนได้บ้าง ไม่มีที่ให้ผมไปอีกแล้ว
ไอ้ม่วงหน้าสวยยืนเท้าสะเอวโบกมือลา สีหน้าเยอะเย้ยอยู่ตรงประตูบ้าน ก่อนที่จะจูงแขนไอ้ท็อตกลับเข้าบ้านพร้อมกับปิดประตูใส่หน้า และสะบัดตูดใส่อีกตลบ ไม่หันมาอาลัยใยดีผมอีกเลย
โฮกกกกกกกกกกกก ผมเสียใจ! ผมเสียใจ !! ผมเสียใจ!!!...ผมเสียใจครับ รักครั้งแรกเทียบชั้นประถมของผมปิดฉากลงอย่างน่าเวทนาและน่าทุเรศตาที่สุด! ฮึก!เสียใจจนร้องไห้ ฮึก!ร้องมันเข้าไป ฮึก!ร้องให้จนน้ำตามันเป็นสายเลือด!
ผู้ชายคนแรกของผม ทิ้งผมแล้ว...นี่ผมต้องจากกันจริงๆเหรอฮะ จะไม่มีไอ้ท็อตมันเคียงข้างอีกแล้ว...ฮึก!ละ...ลาก่อน...ลาก่อน...รักครั้งแรกที่แสนสวยงาม...ฮึก!ลาก่อน...ละ..ลาก่อนโทชิยะ...
ผมปาดน้ำตาทิ้งด้วยหลังมือที่หยาบกร้านเล็กน้อย เพราะไม่มีเวลาใส่ใจผิวพรรณของตัวเองนัก ถอดแหวนเพชรแทนใจที่ไอ้ท็อตมันให้ ปาฝาบ้านหลังเท่าคฤหาสน์ร้อยล้านของมันเล่น ก่อนที่จะเชิดหน้ายิ้มให้กับตัวเองแล้วสะบัดตูดใส่ ไม่สนใจอดีตอีก…
ครับ...นับจากนี้ไป ไอ้ท็อตมันเป็นอดีตของผมไปแล้ว...ผมจะไม่พูดถึงมันอีก
ผมเดินสะเปะสะปะถูลู่ถูกังลากรถเบนซ์ไม่มีน้ำมัน [ แม่(ง) เจ็บใจไอ้ท็อตนัก!เสือ(ก)ไม่เติมน้ำมันให้ ขี้ตืดโคตรบรรลัย!] พร้อมกับกระสอบข้าวสารอาหารแห้งกรุทองกรุเพชรที่ผมปอกลอก เอ้ย!ขอมาได้ ไปหยุดอยู่ที่หน้าบ้าน Andou ที่ๆจะให้ผมพักพิงและเยียวยาหัวใจอันบอบซ้ำได้ในเวลานี้
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ดีใจจนน้ำตาไหลพลักๆเลยฮะ มองเห็นพระเอกของผมยืนส่งยิ้มกว้างตามแบบฉบับพร้อมกับอ้าแขนรอรับผมอยู่ที่หน้าประตูเลื่อมทองวาววับบานใหญ่ของคฤหาสน์ รอบกายพี่ดายเต็มไปด้วยบรรยากาศอันอบอุ่นและอ่อนโยน พี่ดายเหมือนมีออร่าของสุภาพบุรุษเปล่งปลั่งรายล้อมอยู่รอบๆตัว จนผมเผลอมองตาค้างด้วยความทึ่งร่างกายแทบจะละลายให้ได้...
ไม่ได้เวอร์นะครับ บอดี้มันอ่อนระทวยไปซะอย่างนั้น
ให้ตายเหอะจอร์จ!ไอ้ท็อตจิที่ว่าหล่อๆอยู่ก่อนหน้าแล้วนั้นยังต้องซิดซ้ายไปเลยครับ...ใจดี..อบอุ่น อ่อนโยน โอ้!สเป็คผู้ชายอันดับหนึ่งของสาวๆและรวมๆบรรดาเกย์ๆอย่างผมนั้น ยังต้องตะลึงกับความลงตัวในความหล่อและเท่ห์ของพี่ดายอย่างละสายตาไม่ได้เลยครับพี่น้อง!
โอ่ยยยยยยยยยยยยย หัวใจละลาย ร่างกายอ่อนระทวยตกเป็นทาสของพี่ท่านเลยครับงานนี้
ใจละเมอไปรักเธอ ที่มันเผลอไม่เคยรั้งได้
ใจมันลอยไปบนฟ้าไกล รักเพียงดาวในใจดวงนั้น
ใจละเมอไปรักเธอ ที่ตัวเธอไม่เคยรู้ได้
เธอมีใครที่รักมากมาย แต่ว่าฉันก็ยังเอาใจไปให้เธอ...
คิกๆๆ หัวใจของผมมันร้องเพลงแบบนี้ไปแล้วฮะ ...ผมส่งยิ้มกว้างให้พี่ดาย…ไม่เสียแรงที่แอบนอกใจไอ้ท็อตไปแอบปลื้มพี่ดายเขาอยู่ก่อน
อ่า...จอร์จครับมันสุขสุดๆจริงๆ! ขอบคุณครับๆ ผม ที่ส่งคนๆนี้มาอยู่บนโลก ขอบคุณครับที่ทำให้ผมได้รู้จักเขา...
ผมขนของทั้งหมดเข้าบ้าน Andou ด้วยความสบายใจและดีใจที่สุด จะได้เห็นพี่ดายเก็กหล่อและทำเท่ห์ให้ฉ่ำใจไปเลย ขอซุกซบอ้อมอกแข็งแกร่งนี้ให้ฉ่ำปอดเต็มอิ่มด้วย
ผมหลับตาพริ้มกอดเอวหนาเอาไว้แน่น คิดถึงอนาคตที่มีพี่ดายอยู่ข้างๆ มันต้องเป็นทุกวันที่สวยงามและมีแต่เสียงหัวเราะแน่ๆ...แต่แล้วยังไม่ทันได้คิดจบและพักหายเหนื่อย กอบโกยความสุขให้เต็มทีดีก็... ง่ะ เอาอีกแล้วววว
ฮึก! ….กึก!... เสียงสะอื้นไห้ดังก้องพร้อมกับเสียงหัวใจที่หยุดเต้น... ...
ไป สี่นาทีห้าสิบเก้าวินาที(อีกหนึ่งวินาทีมันม่องเท่งแน่) ก่อนที่ผมจะกระเสือ(ก)กระสนดิ้นรนสูดอากาศเข้าปอด
ไอ้แดงมันกระชากผมออกจากอ้อมแขนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่มีความอ่อนโยนและทะนุถนอมร่างกายอันเพรียวบางของผมซักนิด
ลากผมออกมาแล้วก็ถีบหัวส่งออกจากประตูคฤหาสน์อย่างไม่แยแส อย่างคนที่ไม่เคยรู้จัก!
ฮึก!นี่มันเกิดอะไรขึ้น....? เทพบุตรผู้หล่อเหลาของผมมันหายไปไหน อ่อร่าแห่งความดีที่เฉิดฉายอยู่เมื่อครู่หายวับไปกับตาของผมในบัดดล โธ่!ไอ้แดงทำผมได้ เจ็บใจที่สุด!!!
เจ็บใจเว้ย! ร้องไห้คร่ำครวญมันอยู่หน้าบ้านไอ้แดงให้ตายมันก็ไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะแลหางตามามองซักนิด (ไม่มีไอ้พี่ดายอีกแล้วครับ ไอ้คนหลอกลวง!) ผมไม่รู้จะไปทางไหนอีกต่อไปแล้ว คิดอะไรไม่ออก สมองมันตื้อตันไปหมด ไอ้แดงทำแสบนัก!
โดนลอกคราบไม่เป็นท่าไม่เหลืออะไรติดตัวซักอย่าง...มันขนของและสมบัติที่ท็อตจิให้ผมมาเอาไปเป็นของมันหมด ไม่เหลือไว้ให้ผมซักชิ้น อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคค!!! อยากดิ้นตายยยยยยยยย!!!
คิดแล้วแค้นว้อย!!!! ไอ้ดายชั่วมากกกกกกกกกกกก!...มันเลววววววววววววววววววววว
ผมไปทำเวรทำกรรมอะไรกับมันไว้ ความรักความหลงในชั่วพริบตาพังทลายลงไม่มีชิ้นดีแล้ว ไอ้พี่ดายมันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย...เสียแรง...เสียแรงที่ครั้งหนึ่งผมเคยคิดอยากเป็นคนรักของไอ้แดงมัน!เคยคิดอยากให้มันเป็นสามี!
แล้วยิ่งเจ็บใจนักที่เห็นในบ้านมันมีเด็กชินยะนั่งยิ้มปั้นเจ๋ออยู่ด้วย หน๋อย!ไอ้เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมริมาสะเออะ เยาะเย้ย!รูปร่างผอมกะร่องแบบนั้นจะทำให้ดายถึงใจได้แค่ไหนกัน!
เชอะ!เชิญไปสร้างวิมานหลอกลวงกันสองคนให้หนำใจเลย..เชิญ!!! เชอะ!!!!
ผมสะกดกลั้นน้ำตาด้วยความอดสูในสภาพของตัวเอง..แต่กระนั้นผมก็ยังยืดอกยอมรับชะตากรรมที่มันเกิดขึ้น
วิมานในฝันและผู้ชายในฝันของผมไม่มีอีกแล้ว ไม่มีมันอีกต่อไป...ไอ้พี่ดาย...มันจบลงแล้ว...ความรักเพียงแค่ข้ามชั่วโมง...ละ...ลาก่อน..ลาก่อนความรักสายฟ้าแลบ...ละ..ลาก่อนความรักชั้นมัธยม(ที่ผมอยากให้มันเป็น ...แต่คงไม่มีโอกาสแล้ว)...ละ..ลา...ลาก่อนดายยยยย
ผมอยากตาย! ผมอยากตาย!ผมอยากตาย!!!...มีต้นมะเขือพวงที่ไหนสูงพอให้ผมไปผูกคอตายได้บ้าง...เจ็บในอกจนแทบละทุแล้ว!!!
ปวดใจแทบตายให้ได้ ร้องไห้ฟูมฟายอีกครั้ง...สวรรรค์!...มันไม่สนุกเลยซักนิด ใยเล่นตลกกันแบบนี้เล่า!คนข้างบนนู่น ว่างมากนักเหรอไง ถึงได้ชักใยให้มันเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้!!
ผมฟูมฟายโทษฟ้าดินที่อาจกลั่นแกล้งให้ผมต้องเจ็บครั้งแล้วครั้งเล่า
วันเดียวกันอกหัก 2 ครั้งรวดในระยะเวลาติดต่อกันต่อให้เป็นเกย์หัวใจแกร่งแค่ไหนก็คงคลั่งและเสียสติไปอย่างที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ได้บ้างล่ะครับ
ไม่เหลืออะไรอีก...ไม่มีอะไรให้ใครมาหลอกได้อีกต่อไป ผมตีอกชกหัวตัวเองเจ็บใจๆๆๆ เจ็บใจ!!!!
นั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่อย่างนั้น ดีสมน้ำหน้าอยากหน้ามืดตามัว โง่เองนัก!
ขณะที่ผมกำลังด่าตังเองอยู่นั้นจู่ๆก็มีเงาดำทะมึนพาดทับตัวผม พร้อมๆกับที่ร่างของมันค่อยๆปรากฎตัวขึ้น
ว๊ากกกกกกกกกกกกกก ไอ้เตี้ยมหาประลัย!!!
ผมผละถอยหลังกรูดด้วยความตกใจเหมือนเห็นผี โธ่เวรจริงๆ!! ให้ผมม่องเท่งหัวใจวายไปเลยเถอะครับงานนี้
ไอ้เตี้ยที่ผมไม่เคยญาติดีด้วยต้องมาหัวเราะเยาะผมแน่ๆ ไม่กล้าเงยหน้ามองไอ้เตี้ยเลยซักนิดให้ตายเถอะ นั่งคุกเข่าก้มหน้าอยู่อย่างนั้นจนอึดอัดต่อสายตาแมวโหดของมัน
นี่มันจะจ้องให้กูออกลูกได้เลยหรือไงวะ?...จ้องทำเมียมึงหรือไง! กูยังไม่มีอารมณ์ว้อย!
“ไง?” ไอ้เตี้ยทักด้วยน้ำเสียงทะแม่งๆตีความหมายไม่ออก ผมก็เลยไม่ตอบไม่มองไม่คุยกับมันไปเฉยๆ
“สนใจจะไปด้วยกันมั๊ย...?”สภาพที่เป็นอยู่ก็ทำให้อายจนแทบจะหมุดดินหนีอยู่แล้ว และนี่มันยังมาถามอะไรยียวนกวนบั้นท้ายของผมอีก…หน๋อยไอ้นี่วอนแล้วมั๊ยแหละ!
“มึงจะอัดตูดกูเหรอ...?”ล่อมันตรงๆเนี้ยแหละฮะ กับไอ้เตี้ยสุภาพด้วยไม่ได้หรอกครับ มันไม่ชิน
“ยังไม่ถึงเวลา…นี่มันกลางถนน...ไง...ไปมั๊ย?...”วะไอ้เตี้ยพูดจาไม่รู้เรื่องถามกวนประสาทอยู่ได้
“มึงจะให้กูไปไหน?”...กูยังมีที่ให้ไปได้อีกเหรอ..? ท้ายประโยคอยากถามไอ้เตี้ยมันแบบนี้ แต่ประโยคมันก็ถูกกลืนลงลำคอไปสนิท
ไม่มีคำตอบ มือเล็กๆ นิ้วมือสั้นแต่เรียวสวยของมันยื่นออกมาข้างหน้าแทน
“แล้วจะไปไหมล่ะ?” ไอ้บ้าเตี้ยนี่พูดอะไร ไม่ตลกกับมึงเลยนะว้อย!...
ผมชักยัวะ คนกำลังอารมณ์เสียมันยังมีหน้ามาถามวกวนอีก
ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองหัวดำๆของมันที่ยืนค้ำอยู่
โอ้! ไฉไลอะฮะ เห็นมันมาหลายปีดีดัก พึ่งจะเห็นความหน้ารักของมันก็วันนี้แหละ
ใบหน้าขาวไม่ถึงกับซีดตัดกับหัวดำๆของมันแล้วดูดีอะไรเช่นนี้ฟระ! รอยยิ้มที่มีเขี้ยวหมาประดับอยู่ในปากนั้นอีก เวลายิ้มกว้างๆเห็นฟันแบบนี้ โอ้โฮเฮะ! มันก็น่ารักนี้หว่า...
“ว่าไง ไปมั้ย?”
“ไปไหน?”ผมตีหน้าโง่ถาม นึกแปลกใจกับบางอย่างที่กำลังเกิดขึ้นกับใจตัวเอง
ตื่นเต้นหรือเปล่าวะ?
หัวใจมันเต้นอย่างกับรัวกลองขึ้นมาทำไมไม่ทราบครับ...
ผมตอบไม่ได้ ไม่รู้ รู้แต่ว่า..แค่คิดไปถึงคำตอบและสายตาของไอ้เตี้ยที่มองผมอยู่นั้นมันก็ตื่นเต้นดีพิลึก ท่าทางแบบนี้ของไอ้เตี้ยมันคง... ไอ้เตี้ยคงไม่ได้...
แล้วสายตามันทำไมถึงสื่ออารมณ์ได้มากมายขนาดนี้วะ แค่ผมเผลอจ้องก็ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว
“ก็บ้าน Niimura ไง” ผ่าง! นั้นว่าแล้วไง!! ไอ้เตี้ยกินยาผิดขวดมาจริงๆ (ยิ่งกว่าลืมเขย่าขวด) มันถึงได้เพี้ยนมาพูดอะไรแบบนี้กับผม ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ผิดวิสัยและผิดปกติมากสำหรับคนอย่างมัน
แต่...
แต่ว่า......
อ๊ากกกกกกกกกก พระเจ้าจอร์จตอบผมทีเหอะ!!! แต่ทำไมที่หัวใจผมถึงได้รู้สึกอบอุ่นแบบนี้ล่ะครับ? ขอบตาและใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเหมือนเป็นไข้กับอีแค่คำพูดแค่นี้ของไอ้เตี้ย!
มันจะมาไม้ไหน?จะมาหลอกผมอีกหรือเปล่า?แล้วผมจะเชื่อที่ไอ้เตี้ยมันพูดได้แค่ไหน?... มันจะแกล้งให้ผมชักดิ้นชักงอเหมือนที่เคยหลอกให้ผมกินปลาไหลยักษ์ดิบอีกหรือไม่?...
คำถามและความไม่เข้าใจมากมายผุดออกมาจากในหัวราวดอกเห็ด ผมก้มหน้ามองที่มือตัวเองแบบเก่า ถ้าผมส่งมือให้ไอ้เตี้ยจับก็เท่ากับว่าผมต้องยอมไอ้เตี้ยมันหมดทุกอย่าง ที่เคยตั้งแง่งอนไม่ยอมลงให้ง่ายๆก็จะพังทลายราบคาบลง...แต่ถ้าผมไม่ล่ะ...ความอ้างว้าง หว้าเหว่ เหมือนอยู่ตัวคนเดียวก็จะกลับมาอีก...
“ชั้นเชื่อนายได้...แค่ไหน?”ขอคุยดีๆกับมันซักครั้ง ไหนๆมันก็สุภาพกับผมมาตั้งแต่ต้น ผมคงจะอคติกับมันมากไปหน่อยเลยคิดไปในทางร้ายๆซะส่วนมาก(ขอคิดไปในทางที่ดีๆไว้ก่อนนะครับ)
“ไม่รู้ฉันตอบนายไม่ได้หรอก... มันอยู่ที่นาย...มั่นใจฉันแค่ไหน” มันสวนตอบกลับก่อนที่ผมจะทันได้พูดจบ
ดวงตายาวรีทุกครั้งที่ผมได้เห็นหรือปะทะฝีปากกันจะต้องบอกกับผมว่า... กูเบื่อ! กูรำคาญ! กูหงุดหงิด! กูขี้เกียจ! กูอยากนอน! เอาไว้เป็นประจำ...แต่ว่าครั้งนี้สิ่งที่ผมเห็นในดวงตาคู่นั้น...มันต่างออกไปจากเดิม...ความจริงใจ และความมั่นใจของเจ้าตัวที่ผมเห็นนั่น เชื่อได้จริงๆเหรอ? ...จะเชื่อเจ้าเตี้ยได้จริงๆหรือเปล่า...?
มันดิบ มันเถื่อน มันหื่น มันเลว แถมมันยังไม่หล่อ มันไม่รวย ไม่เฟอร์เฟค ไม่เร้าใจ ไม่เคยพูดดี ไม่เคยอ่อนโยน ไม่เคยสนใจ ไม่เคยหึง ไม่เคยหวง ...ไม่เคยแม้แต่จะคิดกับผมเป็นอย่างอื่นหรือแบบนั้นได้
แต่แววตานั้น...ผมมองข้ามอย่างหนึ่งไปมั้ย...?...ถ้าไม่คิดแล้วทุกครั้งทำไมมันต้องมาตอแยกับผมด้วย
“คะ...เค..”ผมอึ้งจนเรียกชื่อเจ้าเตี้ยไม่ถูก คำตอบทุกอย่างประจักษ์ต่อสายตา
เมื่อเปิดออกดูให้กว้างก็จะรู้ได้ไม่อยาก เพียงแต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมไม่เคยสนใจและใส่ใจจะมองเท่านั้น
เจ้าเตี้ยยืนยิ้มแป้นส่งให้
“โอเค. ...จากนี้ไปให้โอกาสฉันดูแลนายบ้าง...นะ?”ฝ่ามือเล็กสั่นเล็กน้อย คงจะกลัวกับคำตอบของผมนะครับ
เอาวะ! ยอมโดนถีบหัวส่งอีกซักครั้งจะเป็นไรไป (ยังไม่เข็ด)
ผมยื่นมือยาวของตัวเองไปจับมือสั้นของเจ้าเตี้ยเอาไว้แทน พร้อมกับยิ้มโชว์เขี้ยวหมาเหมือนกันให้และพยักหน้าตอบทั้งน้ำตา ยังไม่ทันได้พูดอะไรเจ้าเตี้ยก็หิ้วผมขึ้นยืนค้ำหัวดำๆของเขา ผมพึ่งรู้ถึงเจ้าเตี้ยจะตัวเล็กแต่ก็แรงเยอะเป็นบ้า
และแล้วผมก็ถูกเจ้าเตี้ยลากบ้างแบกบ้าง เอาร่างที่แทบจะไม่เหลือแรงของผมไปตามทางแต่โดยดี เจ้าเตี้ยใจดีจังให้ผมขี้คอโดยที่ไม่บนซักคำ พอเหนื่อยก็เปลี่ยนมาหิ้วปีกผมต่อ
ผมอมยิ้มนิดๆสุขใจอย่างประหลาดความรู้สึกไม่ดีที่เคยมีให้เจ้าเตี้ยถูกตีพ่ายไปจนหมด เจ้าเตี้ยกดหัวแดงๆของผมลงมากระซิบที่ข้างหู
“สูงๆหล่อๆมันเจ็บมากซินะ ”
“ อื่ม”ผมพยักหน้าเห็นด้วยน้ำตาเริ่มคลอหน่อยอีกครั้ง
“ ไม่เป็นไรนะ ” รอยยิ้มบางๆบนใบหน้าแสดงออกชัดเต็มไปด้วยความห่วงใยและเป็นห่วง ซึ่งผมไม่เคยได้รับจากใคร...ที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นคนรัก มาก่อน
“ ฮื้อ! ไม่เป็นอะไรแล้ว...”ผมรีบส่ายหน้ากลัวเจ้าเตี้ยจะเห็นความอ่อนแอมากกว่านี้ แต่ว่ามันก็อดที่จะจ้องหน้าเจ้าเตี้ยให้เต็มตาซักครั้งไม่ได้... น้ำตาเจ้ากรรมที่ผมไม่สามารถห้ามได้อีกก็ไหลเป็นทางลงมาอย่างสุดกลั้น
“ไม่เป็นไรไม่ให้เจ็บอีกแล้ว” แค่คำพูดแค่นี้ของเจ้าเตี้ยไม่หน้าเชื่อว่าจะมีอิทธิพลต่อจิตใจของผมมากมายเหลือเกิน...หัวใจของผมมันรับรู้ได้แบบนั้นครับ
“อื่ม ฮื่อออ ฮึก!”มือน้อยๆลูบหัวปลอบผมเบาๆ พร้อมกันนั้นก็เอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้ด้วย
เสียงหัวเราะถูกใจที่ผมได้ยิน ไม่ใช่น้ำเสียงที่แสดงออกถึงการตอกย้ำซ้ำเติมกัน แต่มันกลับเป็นน้ำเสียงที่แสดงความเอ็นดูแฝงเอาไว้ข้างใน และผมก็ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว โผเข้าหาอ้อมกอดของร่างเล็กกว่าทันที อ้อมกอดที่ไม่เคยคิดว่าจะให้ความอบอุ่นและปกป้องผมได้ แต่ในยามนี้วงแขนที่ผมสัมผัสได้... มันช่างอบอุ่นและปลอดภัยเหลือเกิน
“ ความเตี้ยไม่ใช่อุปสรรคในแนวราบนะจ๊ะ”
“โธ่! ไอ้บ้าเคียว!!”ผมทุบอกเจ้าเตี้ยไปทีหนี่ง คนกำลังโรแมนติกเสียอารมณ์หมด แต่ก็อดยิ้มกว้างและหัวเราะเสียงดังไม่ได้ ผมเอาหน้าผากชนกับหน้าผากเจ้าเตี้ยเบาๆ
“ขอบคุณนะเคียว ขอบคุณจริงๆ”เจ้าเตี้ยยิ้มให้ผมพลางจูบที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา
แล้วจากนั้นเสียงหัวเราะของผมกับเจ้าเตี้ยก็ดังลั่นถนน ผมเงยหน้ามองท้องฟ้ายามรัตติกาล มองหาเหล่าดวงดาวที่ผมชอบมองเล่น
ดาวผิดหวัง ดาวท้อแท้ ดาวอ่อนแอ และดาวร้องไห้ ที่ผมตั้งชื่อให้ไว้ยามที่แอบมานั่งเศร้าเสียใจคนเดียว
ดาวทั้ง 4 อยู่กันครบ แล้วดาวของผมแหละหายไปไหน?... นั้นไงมันออกมาแล้วครับ
ดวงดาวของผมเป็นดาวดวงเล็กๆที่มองเห็นแสงจุดเลือนรางอยู่ภายใน แต่ในบางครั้งก็แทบมองไม่เห็นด้วยซ้ำ มันถูกล้อมรอบไปด้วยดวงดาวทั้ง 4
แล้วนั้นผมตาฝาดไปหรือเปล่า...ที่เห็นดาวของผมค่อยๆเปล่งแสงสุกสว่างขึ้นเรื่อยๆ จนเด่นกว่าดวงอื่นๆ ความเปล่งประกายสว่างสวยงามส่งผลให้ดาวทั้ง 4 ที่มีแสงริบหรี่ในตัวเองอยู่เพียงน้อยนิดแทบมองไม่เห็นเหมือนกันนั้น สว่างไสวขึ้นมาด้วย
ว้าว!! ดาวเหล่านั้นกับดาวของผมต่างก็เปล่งแสงอวดความสวยงามระยิบระยับ บนท้องนภากว้างใหญ่ได้อย่างไม่ต้องอายดาวดวงไหนแล้ว ดีใจจังเลยครับ ดาวที่ผมไม่เคยคาดคิดว่าจะได้เห็นความสว่าง นึกว่ามันจะหายไปกับความมืดมิดของรัตติกาลเสียอีก...
ผมเข้าใจผิดมาตลอด แสงสว่างนั้นมันไม่เคยดับไปต่างหาก เพียงแต่บ้างครั้งที่มันริบหรี่จนหาไม่เจอนั้น มันคงกำลังซุกซ่อนปิดปังไม่อยากให้เราเห็นด้านที่ไม่ดี ไม่สวยงามเอาไว้มากกว่า ...รอคอยซินะ รอเวลาที่จะกลับมาสว่างเปล่งประกายอีกครั้ง ไม่ได้มืดมิด มอดดับ หายไป ตกลงมาเป็นอุกกาบาตซักหน่อย
ผมยิ้มอย่างเป็นสุขมองหน้ากลมแป้นของเจ้าเตี้ยที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...
ความสำเร็จ สมหวัง และความสุขมันเป็นอย่างนี้เองนะเหรอ อา... วันพรุ่งนี้ และวันต่อๆไป จะต้องมีแต่สิ่งดีๆเกิดขึ้นแน่นอน ผมเชื่อแบบนั้นครับ...ผมเชื่อเคียว...
The End.
แฮ่ๆ จบแล้วคับ ความเพ้อเจ้อของเรา กรั๊กๆๆ ...ก็เพ้อกันไปตามระเบียบ เพ้อ ละเมอ จนเพี้ยนหาตัวเอกไม่เจอ ก็ไปจิ้นกันเอาเองนะฮะว่าเป็นใคร
แต่ว่า อ่านจบแล้วเนี้ย...คงไม่พากันด่าไอ้เอ็มนะฮะ แฮ่ๆ(มันออกจะกวนๆไปหน่อยงงๆไปซักนิด...ไม่ว่ากันๆ)
และก็ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า ขอบคุณสวรรค์ขอบคุณมากที่ส่งมนุษย์แปลกประหลาดมาให้ผมรู้จักทั้ง 5 คน แต่ละคนก็ให้ความรู้สึกประหลาดกันไปคนละแบบ แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ความประหลาดนั้นก็ทำให้ผมสุขใจได้เหลือเกิน สุดยอดคับ ขอบคุณคับ ขอบคุณมากๆ
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ ( .... เราพูดอะไรออกไป แฮ่ๆๆ )
หัวข้อ: [Short Fic]เพ้อ...(เจ้อ)... (อ่าน 28195 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก