มาต่อแล้วคะ ช่วงนี้ไม่รู้เป็นไง เขียนไม่ออกเลย(หมายถึงเรื่องสั้นน่ะ) รู้สึกเบื่อๆยังไงไม่รู้สงสัยเบื่อเรื่องหื่นก็ไม่รู้ แต่กับนิยายของคนอื่นเราชอบให้หื่นๆนะ
แต่กับเรื่องของตัวเองแล้วชักเนื่อยๆ เฮ่อ...... ถึงคุณ darkeyes1
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ที่ยาวได้ใจจริงๆ ชอบที่คุณวิเคาระห์นิสัยของตัวประกอบมาเยอะแยะเลย และทำให้เห็นว่าคนแต่งนั้นมีจุดบกพร่องเล็กๆน้อยๆอยู่มาก
โดยเฉพาะนิสัยของซาอิท แต่ก็อย่างว่าแหละนิสัยที่ไม่ค่อยถี่ถ้วนของเราเองชอบปล่อยให้นิ้วกับอารมณ์ไปเอง 5555
มาต่อกันเลยนะ
ตอนที่ 13 บางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม
สองหนุ่มอึ้งจนไม่รู้จะพูดอะไร กับเรื่องที่เกิดขึ้น และกับสิ่งที่ได้เห็น ร่างเล็กหันมาพบว่าตัวเองกอดคอคนตัวสูงกว่าแน่น แถมโดนอุ้มยังกะเด็กตัวเล็กๆ เขาดิ้นรนลงมายืนด้วยตัวเอง ถึงตอนนี้ถึงรู้ตัวว่าอารมณ์ร้อนเกินไป และใช้กำลังเหมือนคนขี้หึงไม่มีผิด เขารู้สึกขายหน้าเหลือเกิน
“ขอโทษ ผมก่อเรื่องอีกแล้ว”
เลแวนซ์ถอนหายใจเฮือก “ไว้สงบสติอารมณ์ได้ก็ไปขอโทษเธอซะ”
“อะไรนะ? ให้ผมขอโทษเธอ”
“ใช่...” ร่างสูงหันกายเข้าไปหลังผ้าม่าน ลงมือปลดสายรัดปืนออก
“ทำไม เธอตบผมก่อนนะ”
“เป็นสุภาพบุรุษหน่อยน่า....ขอโทษผู้หญิงก่อนไม่เห็นเสียหายเลย” เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ
“ไม่ ผมไม่ขอโทษแม่นั้น”
“เนย” เลแวนซ์หันมามองหน้า สีหน้าเบื่อหน่ายสุดๆ “ฉันสั่งให้ทำอะไรก็จงทำซะ”
“ผมจะทำ ถ้าผมอยากทำ” ชายหนุ่มรู้สึกโกรธขึ้นมาที่ล่ะน้อยๆ ทั้งที่เมื่อครู่ยังดีใจอยู่เลย ให้ตายเขาก็ไม่ไปขอโทษแม่นั้นหรอก
“ที่ฉันพูดนี่ไม่เข้าใจเลยใช่ไหม”
“เข้าใจ แต่ไม่ทำ” เขาพูดอย่างดื้อดึง ทำให้ความอดทนของเลแวนซ์ขาดผึง ร่างสูงก้าวเข้ามาคว้าไหล่เขาขยุ้มอย่างแรงแล้วยกตัวขึ้นจนต้องเขย่งเท้าตาม รติกรใจเต้นตึกรู้สึกได้เลยว่าทำให้อีกฝ่ายโกรธแล้ว
“อย่าให้ฉันต้องสั่งซ้ำสอง ได้ยินไหม” เขาพูดเสียงกระซิบเบาทว่ากดดันจนขนแขนลุกเกรียว เขาเอาจริง....แต่มีหรือที่รติกรจะยอมง่ายๆ เขาดูแลตัวเองตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่มีใครสั่งเขาได้ ต่อให้เป็นสุลต่านก็เถอะ
“ไม่...” เขาว่าเสียงสั่นเครือ จ้องตาไม่ยอมแพ้เด็ดขาด อีกฝ่ายกัดฟันกรอดอย่างโมโหร้าย มือที่ขยุ้มไหล่จิกแรงเป็นการลงโทษ ร่างเล็กดิ้นรนสุดกำลังกำปั้นทุบบนท่อนแขนใหญ่แรงๆหลายครั้งก็ไม่เห็นผล เขาหันมาจะด่าทอแทนการใช้กำลัง แต่กลับพบริมฝีปากจู่โจมเข้ามาแทนที่ สองมือที่ขยุ้มไหล่เลื่อนมากอดรัดเขาแรง มือหนึ่งโอบแผ่นหลังให้แนบชิด อีกมือช้อนท้ายทอยให้แหงนหงายรับจูบแต่โดยดี
รติกรอ้าปากจะด่าทอกลับกลายเป็นร่วมมือไปโดยไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากที่บดเคล้าลงมาดุดัน รุนแรง จาบจ้วงที่สุด เขาเจ็บไปหมด ฟันคมๆขบริมฝีปากล่างแรง ขบทั้งลิ้นเขาด้วย รสจูบนี้ปั่นป่วนเหมือนพายุ ทำเอามึนยืนแทบไม่อยู่ นี่เป็นการทำโทษกับความดื้อดึงของเขา
ชายหนุ่มถึงกับหน้ามืด เข่าอ่อนพยุงตัวบนขาไม่ไหว กว่าจะรู้ตัวก็ล้มลงบนกองหมอนอิงมากมายแล้ว เขาหอบน้อยๆกระพริบตาปริบๆกว่าจะตั้งสติได้ หันไปมองร่างที่ยืนค้ำเหนือกว่า ก็เห็นสายตาเย็นชามองมา นั้นทำให้ใจหายวาบเพราะสายตาคู่นี้มองราวกับเขาเป็นคนแปลกหน้า คนที่ไม่อยู่ในสายตา คนที่ถูกทิ้ง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เลแวนซ์ยังมองเขาด้วยสายตาที่พร้อมจะปกป้องได้ทุกเมื่อ แล้วนี่.....
“จารีฟ” บุคคลที่สามเข้ามาในโลกส่วนตัวของพวกเขา
“มีอะไร”
“เรื่องด่วน” คาริคบอกเพียงเท่านี้ ทั้งคู่ออกจากข้างนอก ทิ้งให้รติกรนั่งนิ่งน้ำตาคลอเบ้า อย่างมึนงงกับความรู้สึกในตอนนี้ เกือบนาทีกว่าเขาจะคว้าหมอนขว้างใส่โต๊ะพับทำงานของเลแวนซ์ล้มโครม! ไอ้บ้า ไอ้คน..... ทำอย่างนี้ได้ยังไง อารมณ์ดีก็ดีใส่ อารมณ์ร้ายก็มาพาล เห็นคนอื่นเป็นตัวอะไรกัน!!!
ตุ๊บๆๆๆๆ ชายหนุ่มระบายอารมณ์ด้วยการชกหมอนอิงแทนกระสอบทรายไปหลายทีจนเจ็บนิ้วไปหมด เลแวนซ์.....คิดว่าเขาจะต้องยอมทำตามคำสั่งไปทุกอย่างหรือ ไม่มีทางหรอก ร่างเล็กลุกขึ้นเอาผ้าห่มม้วนเป็นท่อน ห่มผ้าให้จัดวางไว้ท่ามกลางหมอนจำนวนมาก แค่นี้ก็เหมือนมีคนนอนแล้ว เขาคว้าเสื้อผ้ามาสวมให้รัดกุม ก่อนหยิบปืนที่วางทิ้งไว้มาเหน็บที่เอว หน้ากระโจมมีทหารยืนคุมอยู่ จึงต้องออกด้านหลัง ร่างเล็กกลิ้งตัวลอดช่องว่างใต้ผืนผ้าใหญ่กับพื้นทราย ข้างนอกตอนนี้เพิ่งจะหัวค่ำ ยังพอเห็นเส้นขอบฟ้าและภูเขาหินที่อยู่ห่างออกไปซึ่งน่าจะเหมาะให้ซ่อนตัว
เขาหันมามองกระโจมอีกที ลาก่อนเลแวนซ์ นายทำอย่างนี้กับฉันได้ครั้งเดียวเท่านั้น และขอให้เสียใจด้วยที่เขาหนีได้อีกครั้งแล้ว ร่างเล็กซ่อนตัวไปกับเงามืดของกระโจมต่างๆ ลัดเลาะไปจนถึงกระโจมสุดท้าย ฝูงอูฐถูกผูกไว้รวมกันที่นี่ เขารอจนยามผลัดเปลี่ยนเวรรีบวิ่งไปขึ้นหลังอูฐตัวหนึ่ง กระทุ้งท้องมันแรงๆก็ลุกขึ้นออกเดินแล้ว
“นั้นใครน่ะ” เสียงทหารยามตะโกนแว่วไกลๆ ทำให้ต้องเร่งฝีเท้าอูฐให้ออกวิ่งสุดกำลังของมัน ลมเย็นๆปะทะใบหน้าเมื่อขึ้นเนินทรายมาได้ ภาพที่เห็นคือเวิ้งทรายที่สูงมากๆ ชันเกือบ 45 องศาได้มั่ง ต้องผ่านไปหลายลูกเลยกว่าจะไปถึงภูเขา แต่ถ้าลุยตรงๆไปก็จะถึงไวกว่า ร่างเล็กหันไปมองข้างหลัง เห็นแสงไฟอยู่ไกลลิบๆโน่น ไม่มีสัญญาณหรือเสียงใดๆเลยว่ารู้ตัวกันแล้ว เห้อะ....เป็นไงล่ะ
“เหวอ!!!” รติกรร้องลั่น เมื่ออูฐก้าวลงเบื้องล่าง ความชันทำให้เสียหลักตกจากหลังอูฐกลิ้งเป็นลูกขนุนจากยอดเนินทรายลงมาร่วมนาทีเศษ กว่าจะหยุดตัวเองได้ ทรายปลิวเข้าตาเข้าปากจนร้องไม่ออก เขาต้องตะเกียกตะกายลุกขึ้นถ่มทรายในปากออกมาหลายต่อหลายครั้ง ตาก็เคืองจนน้ำตาไหลเป็นท่อน้ำทิ้ง กว่าจะลืมตาขึ้นมาได้ ก็ไม่พบอะไรเลย ไอ้อูฐโง่นั้นหายไปไหนแล้ว
“โอ๋....”เขาครางเสียงอ่อย รอบตัวมีแต่ความมืด ลมเย็นๆพัดมาปะทะใบหน้าตลอดเวลา นี่...เขาหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วหรือ ไม่มีอูฐแล้วจะเดินทางในทะเลทรายยังไงล่ะ ขณะที่นั่งงงกับชีวิตตัวเองอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงบางอย่าง
ครึ่ก!!! ครึ่กๆๆๆๆ
เสียงอะไรน่ะ?? เขามองไปรอบๆท่ามกลางความมืดแบบนี้ไม่มีอะไรเป็นจุดสังเกตได้เลยนอกจากดาวบนท้องฟ้า แล้วจู่ๆเขาก็เห็นบางอย่างเคลื่อนไหวในความมืด ตาฟาดไปหรือเปล่านะ หรือว่าลมพัดทรายกันแน่นะ ร่างเล็กยืนจ้องให้แน่ใจ ทันใดนั้น
ครืน!!! บางอย่างที่ใหญ่โตพุ่งพรวดเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับปีศาจ
“อ๊า!!!!” ชายหนุ่มร้องลั่นรีบยกมือขึ้นป้องศีรษะ เจ้าสิ่งนั้นเฉียดไหล่เขาไปนิดเดียวแต่ก็แรงพอทำให้ล้มคว่ำกลิ้งไม่เป็นท่าบนพื้นทราย เขารีบเอามือป้องหัวไว้ เพราะยังมีอีกมากมายวิ่งกระหน่ำพื้นทรายแรงราวกับขบวบรถไฟก็ไม่ปาน กว่าทุกอย่างจะยุติก็มีมือแข็งเหมือนคีบเหล็กกระชากเขาลุกขึ้น
“โอ้ยยย...”
“เฮ่.....ดูสิว่าข้าเจออะไร” เสียงแปร่งหูมีสำเนียงพื้นเมืองด้วย รติกรดึงแขนหนีแต่ไม่เป็นผล ยิ่งไปกว่านั้นกลายเป็นว่าเขาอยู่กลางวงล้อมของคาราวานกลุ่มหนึ่ง
“คนต่างชาตินี่” หนึ่งในนั้นจับปลายคางเขาให้หันมามอง มืดออกอย่างนี้ยังรู้อีกหรือว่าเขาเป็นต่างชาติ “เอาไงดี”
“เอาไปด้วยสิ” พูดจบ ร่างเล็กก็ถูกจับยกขึ้นไปนอนพาดบนหลังม้าทันที
“โอ้ย....ปล่อยฉันนะ”
“ไป!” ทั้งหมดเคลื่อนขบวนไปอย่างรวดเร็ว รติกรหายใจไม่ออก ตัวเขากระแทกกับอานม้าอย่างแรงตลอดทาง จุกจนร้องไม่ออกเลย ไม่นานคนพวกนี้ก็หยุด เขาถูกลากลงจากหลังม้าและลากไปบนทางที่ขรุขะระแต่แข็งกว่าพื้นทราย ในที่สุดพวกมันก็โยนเขาล้มกลิ้ง โครม!!!
“โอ้ยย...” ชายหนุ่มหายใจแรงให้รู้ว่ามีส่วนไหนหักหรือไม่ ก่อนลุกขึ้นนั่ง เขาแปลกใจที่พบว่าที่นี่คือถ้ำ ไม่สิ....เป็นซอกหลีบในภูเขามากกว่า มีช่องว่างพอให้หลบแรงลมได้หลายคนรวมถึงม้าด้วย คนที่พาเขาด้วยมีข้าวของมากมายพออำนวยความสะดวกได้มาก หลายคนถอดผ้าคลุมหน้าออกล้วนแต่เป็นชาวอารับผิวคล้ำขนดก พวกชนเผ่าเร่ร่อนล่ะมั่ง
“แกเป็นใคร” คนหนึ่งถามขึ้นมา หลายๆคนก็หันมามอง รติกรนิ่งอึ้งไปครู่เขาควรพูดอะไรดี “มาจากไหนกัน”
“ในเมือง .....จากวังสุลต่าน”
“จากวังสุลต่านงั้นหรือ”
“ใช่ ผมเป็นคนของเจ้าชายจารีฟ แล้วกำลังจะไปหาเขาด้วย พวกคุณปล่อยผมไปดีกว่า ไม่งั้นล่ะก็เขาตามมาเอาเรื่องพวกคุณแน่”
“ฮ่าฮ่าฮ่า....” ทุกคนในที่นี่หัวเราะฮ่าลั่น ทำให้งง เขาพูดอะไรผิด
“คนในวังเขาไม่ออกมาเพ่นพ่านแบบนี้หรอก ถ้าบอกว่าเป็นหัวขโมยที่เพิ่งหนีมายังจะน่าเชื่อถือมากกว่านะ”
“เจ้าชายจารีฟเป็นเจ้านายของผมนะ ถ้าพวกคุณทำร้ายผมแม้แต่นิดเดียวล่ะก็....”
“จะทำไมหรือ” แต่ล่ะคนหัวเราะเยาะ รติกรหน้าเสีย เขาหนีจารีฟถึงสองครั้งแต่ทำไมทุกครั้งต้องเจอแต่คนแย่ๆทั้งนั้น ไม่สิ อย่างน้อยอิซัสก็ยังดีกว่าคนพวกนี้ จะทำยังไงดีนะ
“จะเอายังไง อาเม็ด”
“ตลาดคีนุทรับซื้อทาสที่ให้ราคาดีที่สุด”
“ว่าไงนะ” จะเอาเขาไปขายงั้นหรือ
“แต่ก่อนอื่น ....” 2-3 คนลุกมาหา ร่างเล็กถอยกรูไปติดผนังหิน
“อย่าเข้ามานะ ปล่อย!!!” ชายหนุ่มร่างเล็กร้องลั่น พยายามปัดป้องมือทั้งหลายออกไป แต่คนเดียวจะสู้หลายๆคนได้ยังไง พวกมันจับเขากดลงกบพื้นแข็งๆ จับข้อมือข้อเท้าตรึงไว้แน่น “ปล่อย!!!”
“ใจเย็นๆ นี่เป็นการต้อนรับแบบคานัทอิเท่านั้น” มือสกปรกบีบปลายคางเขาให้อ้าปาก บางอย่างเล็กๆตกลงบนลิ้นและละลายอย่างรวดเร็ว รสชาติเผื่อนๆยังไงพิกล รติกรน้ำตาซึมพวกนี้มันจะทำอะไร พวกมัน....จะ...ทำ...อะ....ไร แค่พริบตา เหมือนตัวเขาจะเบาหวิว ล่อยลอยได้เหมือนนก คิดอะไรไม่ออกเลย แต่รู้สึกดีจัง
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงอะไรน่ะ?? รติกรลืมตาขึ้นมามองเหนือเพดานบิดเบี้ยวแปลกๆ สวยจัง...
“บ้าเอ้ย.....เป็นไงล่ะ ช่างชอบก่อเรื่องไม่มีวันจบจริงๆ” มือแข็งๆจับไหล่เขายกขึ้นมาเขย่าแรงๆจนหัวโยกหัวคลอน เอ่อ.....สนุกจัง ชายหนุ่มยิ้มกว้าง
“เลแวนซ์....”
“เนย เป็นอะไรไป”
“คุณมันคนเฮงซวย ห่วยแตก ปัญญาอ่อน สมองมีครึ่งก้อน แถมไอ้ก้อนที่มีก็ไม่มีหยักด้วย” ร่างเล็กหลับหูหลับตาด่าลั่น เสียงนั้นสะท้อนก้องไปทั่วภูเขา เลแวนซ์ขมวดคิ้ว สองมือช้อนใบหน้าอ่อนวัยขึ้นมองดีๆ “ทำไมถึงมาโกรธผมล่ะ....ทั้งที่แม่นั้นหาเรื่องผมก่อน”
วงแขนแข็งแรงยกร่างอ่อนปวกเปียกขึ้นพาดบ่า ส่งสัญญาณให้ทหารจัดการที่เหลือซะ “ทำไมถึงไม่เข้าข้างผมล่ะ......คุณต้องเข้าข้างผมสิ คุณต้องการผมไม่ใช่เหรอ”
“ฉันต้องการเธอเสมอ แต่เธอสิ.....ที่ไม่ต้องการฉัน” ประโยคนี้คนฟังกลับไม่ได้ยินไปซะอย่างนั้น เขาหลับทั้งอยู่บนบ่ากว้าง ก่อนจะสะดุ้งเฮือกตอนกระทบลงบนที่นอนนิ่มๆ ตุ๊บ...
“อ๊ะ??” เขากลับมานอนในที่เดิมอีกแล้ว
“ดีนะ....ถ้ายังไม่ตื่นอีกล่ะก็จะจับโยนลงถังน้ำทั้งอย่างนี้เลย”
อะไรกัน?? เขากลับมาที่นี่ได้อย่างไง ฝันไปหรือไงนะ ร่างเล็กพยายามลุกแต่เรี่ยวแรงไม่มีเลยจึงได้แต่ผงกหัวขึ้นเท่านั้นแล้วก็พบว่าไม่ใช่ฝัน เพราะเสื้อผ้าเปื้อนฝุ่น กลิ่นของทรายเต็มตัวไปหมด
เฮ่อ.... เขานอนแผ่หมดแรง
อืม.... รู้สึกแปลกๆแฮะ รู้สึกไม่มีแรงคล้ายอยากหลับ แต่ทำไมผิวกายกลับตื่นแบบแปลกๆ ข้างในร้อน....ร้อนจัง เรียวขาบิดไปมายังไงก็อาการเหล่านั้นก็ไม่หายไปสักที ตรงข้ามกลับร้อนรุ่มมากขึ้น ดวงตากลมโตเหลือบมองขึ้นเมื่อร่างสูงก้าวมายืนค้ำเหนือร่าง
“หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ สมควรแล้ว”
พูดเรื่องอะไรกัน?? ชายหนุ่มนึกสงสัยแต่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เขารู้สึกแปลกๆในตัวเอง บางอย่างเรียกร้องสัมผัสจนเขาต้องสอดมือลงไปข้างล่าง อา....ตรงนี้นี่เอง
“อ๊ะๆ” มือแข็งๆจับมือเขาออกจากเป้าหมาย ดวงตาสีฟ้าจ้องมองอย่างสมใจ “เธอต้องโดนลงโทษเสียก่อนที่จะได้ในสิ่งที่ต้องการ”
พูดจบ ร่างเล็กกว่าก็ถูกดึงขึ้นมาคว่ำหน้าตัวพาดบนตักกว้าง มือใหญ่กดไหล่จากด้านหลังให้อยู่นิ่ง อีกมือขยุ้มเนินเนื้อแน่นหนั่นแรงๆ
“อ๊า....”
เพี้ยะ!! “อ๊ะ...” ร่างเล็กผวาเฮือก ฝ่ามือใหญ่ตบเข้าที่ก้นเขาแรงๆ ไม่แรงนัก พอแสบๆคันๆ ทว่าความรู้สึกข้างในเขานั้นกลับลุกโชนราวกับฟองสบู่ที่ฟู่ฟ่อง เจ็บแสบแต่ก็วาบหวิว
เพี้ยะ... “อา....”
“รู้สึกใช่ไหม”
“อะ....ละ...เลแวนซ์” ร่างเล็กยันตัวขึ้นกดสะโพกถูไถกับท่อนขาแข็งแรงไปมา
“เด็กไม่รู้จักโต หัวดื้อ อวดดี ไม่มีเหตุผล” เขาว่าคำ ตีก้นแน่นๆครั้ง
“อ๊า....คะ ใคร...เด็ก....อา....ผม....อะ....อายุ....มากกว่า...นะ อ้า” รติกรสติไม่อยู่กับร่องกับรอยแล้ว ตรงนั้นของเขาต้องการมากเหลือเกิน ยิ่งโดนตีก็ยิ่งกระตุ้นความต้องการทวีคูณ เขาจะคุมไม่ไหวแล้ว
“อายุมากกว่าแต่สติปัญญาน้อยกว่า.....เอาอารมณ์เป็นใหญ่ด้วย ไม่รู้หรือว่าถ้าฉันไปไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น บ้า...บ้าๆๆๆๆๆ” ชายหนุ่มพาดก้นไม่แรงนักระบายอารมณ์
“อ๊า....” ร่างเล็กบิดร่าตามแรงมือ อารมณ์ยิ่งพุ่งพล่าน เขาตัวสั่นเทิ้มนอนระทวยบนตักก่อนจะหันมามองสายตาฉ่ำเยิ้ม นั้นทำให้เลแวนซ์โมโหไม่ออก ก็เล่นมองด้วยสายตาเว้าวอนอย่างนี้ มีแต่จะทำให้อยากกอดน่ะสิ รติกรยันตัวขึ้นช้าๆ มือไต่ขึ้นมาอยู่บนอกกว้างช้าๆ ริมฝีปากโน้นเข้าหาอีกฝ่าย หากกลับถูกเบือนหน้าหนี
“ฉันไม่อยากสนองอารมณ์เธอในสภาพนี้”
“เลแวนซ์” เขาร้องอย่างขัดเคืองใจ ทำไมต้องเล่นตัวด้วยนะ สองมือประคองใบหน้าคมสันไว้ให้ยอมรับจูบแต่โดยดี แต่ก่อนที่ริมฝีปากจะสัมผัส เขากลับถูกดันไหล่ให้ลงไปนั่งข้างๆ
“ฉันไม่สนใจเธอในเวลานี้ อดทนหน่อยอีก 2-3 ชั่วโมงก็จะหายเอง” ร่างสูงลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินจากไป วินาทีนั้นรติกรรู้สึกเหมือนถูกทิ้งให้อยู่กับความโดดเดี่ยว น่ากลัว ไม่นะ.... เขากอดขาแข็งแรงนั้นไว้สุดกำลัง
“ไม่เอา เลแวนซ์ อย่าทิ้งผมไว้แบบนี้สิ”
“เนย”
“อย่าทิ้งผมไป....อย่าทิ้งผมไปในตอนที่ผมต้องการคุณสิ ช่วยผมด้วย....ช่วยด้วย มันทรมาน” นั้นจะเป็นการทิ้งศักดิ์ศรีที่น่าละอายที่สุดก็ช่าง รติกรไม่สนใจอะไรแล้ว ข้างในเขากำลังทุรนทุรายด้วยความต้องการที่อัดแน่น รอเวลาระเบิดอยู่แล้ว เขารู้สึกได้ถึงความเปียกแฉะในกางเกง ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างเขาต้องตายแน่ๆ
“อือ....อื้อ....ละ เลแวนซ์....อย่าทิ้งผมไป ได้โปรด” ชายหนุ่มอ้อนวอนจากหัวใจ และก็เห็นสีหน้าที่อ่อนลง ปลายนิ้วเชยคางมนขึ้น
“ฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ อยากนอนแต่ก็ต้องออกไปตามหานายอีก ตอนนี้ไม่มีอารมณ์เลย” มือบางกุมมือที่เชยคางตนเองไว้ ฟันคมๆขบนิ้วชี้แรงๆแล้วดูดดื่มให้รู้สึก เท่านี้ก็เห็นแววตาที่หวานขึ้นอีกนิด
“ผมทำให้คุณเอง นะ...” ตัวเล็กแต่เรี่ยวแรงมากมายมาจากไหนไม่รู้ ดึงร่างสูงใหญ่กว่าให้ล้มลงนอนลงบนพรมนุ่มแวดล้อมด้วยหมอนมากมาย ร่างผอมบางเลื่อนมานั่งกลางหว่างขาอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ.....พรุ่งนี้...ฉันจะเห็นสีหน้าแบบไหนของเธอนะ” เลแวนซ์พูดกับตัวเอง เขาปล่อยให้อีกฝ่ายทำทุกอย่างตามอำเภอใจ ไม่นานก็ต้องหลับตาปล่อยอารมณ์ที่พุ่งพล่านตามจังหวะริมฝีปากชุ่มชื้น เรียวปากได้รูปเหยียดรอยยิ้มขึ้น เมื่อได้ประจักษ์ถึงความหรรษาอันน่าประทับใจ
“อ่าหหหห....วิเศษ....เนย” ชายหนุ่มดื่มด่ำกับความสุขที่เข้มข้นถึงใจ เมื่อเสียวซ่ายถึงขีดสุด เขาจับร่างเล็กพลิกลงไปอยู่ใต้ร่างอย่างรวดเร็ว
“อ๊า!!!! อ๊า..........” เขาทำให้ร่างเล็กกรีดร้องโหยหวนยาวนานทั้งคืน
***************
“โอ้......พระ.....ช่วย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” คาริคเข้ามาในกระโจมตอนเช้าของวันใหม่ก็ต้องประหลาดใจกับสิ่งที่เห็น เรื่องมหัศจรรย์ลำดับที่9 ซะล่ะมั่งถึงได้เห็นสองหนุ่มเปลือยเปล่านอนเกยก่ายท่ามกลางทะเลหมอน ท่าทางจะหนักกันน่าดู
“จารีฟ” เขาสะกิดเจ้านายหนุ่มเบาๆ ก็ลืมตาขึ้นทัน
“หื้อ?”
“สายมากแล้ว เราต้องเดินทางกลับกันแล้ว”
“อื้ม....” ร่างสูงผุดลุกขึ้นอย่างกระปรี่กระเป่า เดินโทงๆไปล้างหน้าล้างตาด้านใน เขาตักน้ำในถังราดหัวลงมาให้ชโลมทั้งตัว เท่านี้ก็สดชื่นแจ่มใส อารมณ์ดีขนาดแต่งตัวไป ผิวปากไป
“รีส....รีส ตื่นได้แล้ว” คาริคเขย่าหลายครั้งกว่าร่างเล็กจะปรือตาขึ้น
“เอ่อ....”เขาครางเสียงอ่อนระโหยโรยแรงเพื่อตื่นมาพบกับอารมณ์หวานซ่านที่ยังค้างคา เนื้อตัวเต็มไปด้วยชีวิตชีวาราวกับได้ปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างออกมาแล้ว รู้สึกดีจัง
“ลุกได้แล้ว เรากำลังจะเดินทางกลับนะ คุณคงไม่อยากให้สาวๆมาเห็นในสภาพนี้หรอกนะ” ชายหนุ่มบอกก่อนลุกจากไป ทำให้สงสัย สภาพอะไร??
“อุ๊บ...” รติกรสะดุ้งที่เจ็บขาหนีบเหลือเกิน ยังกะโดนอะไรกระแทกมา พอก้มตัวลงมองก็ต้องตะลึง รอยแดงเป็นจุดๆตั้งแต่หน้าอกเรื่อยลงไปจนถึงหว่างขา มีเป็นร้อยๆจุด แถมคราบบางอย่างเหนอะหนะเหนียวเต็มตัว เอ๊ะ?? ที่หน้าด้วย
“อะ....อะไรกันเนี่ย?? มันเกิดอะไรขึ้น” เขาหันไปโวยเจ้าชายบ้าที่แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างสำราญใจ ก่อนจะรู้สึกตัวว่า ไม่ถูก....ขาหนีบเมื่อยขนาดนี้ แต่ทำไมข้างหลังกลับไม่เจ็บเลยล่ะ ไม่มีคราบด้วย มือลูบไม่เจออะไรที่สะดุดมือสักนิด เอ๊ะ?? มันยังไงกัน
“ฉันจะออกไปดูข้างนอก นายช่วยดูเจ้าตัวปัญหานี่ด้วยล่ะ”
“ดะ เดี๋ยวสิ” เขาร้องเรียกให้เลแวนซ์หยุดก่อน “คุณ....คุณทำอะไรผมบอกมานะ”
“ไม่ได้ทำ” ใบหน้าคมสันเรียบเฉย แต่ก็เห็นรอยยิ้มเยาะชัด “แค่ชิมเฉยๆ”
“วะ....ว่าไงนะ” อีกฝ่ายไม่รอดูสีหน้าออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว
“คุณไม่น่าหนีเขาไปเลย นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะ” คาริคตำหนิ
“ก็.....ใครใช้ให้เขาบังคับผมไปขอโทษซาช่าก่อนล่ะ”
“เฮ่อ...เอ้า ลุก แต่งตัวเร็ว เราจะกลับกันแล้ว มัวแต่โอ้เอ้อยู่นั้นแหละ” ชายหนุ่มดึงร่างเล็กให้ลุกไปแต่งตัว รติกรเดินกระเพลกมาหลังผ้าม่าน แผลที่เท้าเกือบหายดีแล้ว ทำให้รู้สึกได้ว่าเขาทำเรื่องโง่ไปจริงๆ หนีครั้งแรกก็โดนตราเหล็กเผาไฟ หนีครั้งสองก็โดนยาปลุก โอ้ย.....ไม่อยากนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเลย เขาหยิบผ้าชุบน้ำเช็ดหน้า เช็ดตัวพอสะอาด
“ที่จารีฟให้ขอโทษซาช่าก็เป็นเรื่องสมควรนะ รีส”
“สมควรหรือ หล่อนตบผมนะ คาริค”
“อย่างแรก สุภาพบุรุษไม่ควรลดตัวไปวิวาทกับผู้หญิงในฮาเร็ม มันเสียเกียรติคุณเองรู้ไหม” คำตักเตือนนี้จุดให้โทสะระอุ แต่ก็มอดอย่างรวดเร็วเมื่อรับรู้ว่ามันเป็นความจริง เขาไม่ควรทำ “อย่างที่สอง คุณทำให้เธออับอายขายหน้า ลองคิดดูสิว่า ผู้หญิงในฮาเร็มนั้นต้องแข่งขันกันสูงแค่ไหนเพื่อจะให้ตัวเองอยู่รอดในตำแหน่งที่ดีที่สุด ความงามเป็นสิ่งที่ภาคภูมิใจของผู้หญิงหากถูกทำลายก็เหมือนทำลายชีวิตเธอไปเลยนะ....ผมไปดูเธอเมื่อกี้ เธอร้องไห้ตั้งแต่คืนไม่หยุดเลย ตอนนี้มีไข้อ่อนๆด้วย”
ร่างเล็กแต่งตัวในชุดรักกุมสีขาวออกมาบอกว่า “ผมจะไปขอโทษเธอ”
“ดีแล้ว คุณต้องสวมนี่ด้วย” คาริคหยิบผ้าบางผืนหนึ่งมาคลุมหน้าปกปิดเหลือแต่ลูกตา
“อึดอัดน่ะ”
“อีกหน่อยก็ชิน ต่อไปจะออกไปข้างนอกคุณต้องสวมทุกครั้งนะ”
“ทำไมล่ะ”
“คุณเป็นสมบัติของจารีฟ สมควรแสดงสถานะให้ทุกคนรับรู้ได้แล้ว” เขาช่วยคลุมให้เรียบร้อยก่อนถอนใจ “ เฮ่อ...หลังจากเกิดเรื่องนี้แล้ว บางอย่างมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะ”
หื้อ?? พูดงี้หมายความว่าไง บางอย่างไม่เหมือนเดิม
(ติดตามตอนต่อไป)
หัวข้อ: มนตราทาสบำเรอ ตอนที่ 15 หวั่นไหว 1/6/11(P25) อัพตอนสุดท้ายแล้ว รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยคะ (อ่าน 415326 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก