มาแว้วววว
เย้ๆๆๆ ตามอ่านกันทันจนได้
ใครลืมบรรยากาศรับน้อง แปลว่าแก่แล้วอ่าจิ 5555 ใช่ป่าว เฮีย pongsj
ท่าทางจะห่างกับ peaza โขอยู่ อีกสองปีเชียวเหรอกว่าจะเข้ามหาลัยอ่า สู้ๆนะ
หนึ่งๆๆ มารับเดะๆ ไปกิงเร็ว ใครหลงมาทู้นี้เดะๆ ระวังโดนทวดหนึ่งจับกิงเน้อ ทวดแน๋วอีกคน55
ต้อนรับแฟนเก่า แฟนใหม่ทู๊กคน อิอิ สงสัย Zandwizz จะอยากหื่นๆ xxxx เต็มเรยยย
แล้วก็เรื่องลงเป็นตอน ขอโทษด้วยน้า พอดีตอนนึงมันยาวมากๆๆๆ ตอนนี้ไอซ์เพิ่งลงได้สามตอนเองอะ 55
เด๋วลงทีเดียวสามตอนหมด คิกๆ ไม่ดีๆ
บวกหนึ่งให้ทุกคนที่มาให้กำลังใจจ้า จุ๊บๆๆๆ มารอดูไอซ์กับปิ๊งกันต่อปายย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวลาผ่านล่วงมา เกือบเดือนสำหรับการเชียร์คณะ วันนี้ย้ายจากห้องเชียร์เล็กเดิมมาเป็นห้องประชุมใหญ่ ซึ่งเป็นห้องโถงกว้างมาก ใช้สำหรับจัดงานที่พิเศษเท่านั้น และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่สามารถจัดห้องนี้ เพราะวันนี้ถือเป็นวันสำคัญของปีหนึ่งทุกปี
หลังจากที่รวมน้องจัดระเบียบแถว เตรียมความพร้อมที่ลานข้างล่างเหมือนเช่นเคย และให้น้องเดินเข้ามาที่ห้องประชุมใหญ่ซึ่งวันนี้เป็นวันที่พิเศษ เพราะไม่มีเก้าอี้นั่ง ให้นั่งพื้น โดยพื้นห้องเป็นพรมอยู่แล้ว เมื่อน้องเข้ามานั่งเรียบร้อย ก็เริ่มการเชียร์ตามปกติ วันนี้น้องร้องเพลงไม่ดีเลยเพราะห้องเป็นห้องเก็บเสียง ร้องยังงัยก็ไม่ดัง
“ผ่านมาจะเกือบเดือนแล้ว พวกคุณยังร้องเพลงผ่านแค่ 2 เพลงเอง แค่ร้องเพลงยังร้องไม่ผ่าน แล้วพวกคุณจะทำอะไรได้ ” ประธานเชียร์แจ้งแถลงไข
“รุ่นที่ผ่านมาเค้าทำได้ กันหมด ผมก็เพิ่งเห็นรุ่นนี้รุ่นแรกแหละ ไม่เอาไหน ผมว่าขนาดเสียงมดเดินตรงหน้าเวทียีงเสียงดังกว่า เสียงที่พวกคุณร้องอีก ” น้านว่าไปโน้นแล้ว มานเปรียบซะ
“ผมผิดหวังกับตัวพวกคุณจริงๆ รู้ไหมว่ารุ่นพี่พวกคุณน่ะ เค้าคอยให้กำลังใจคุณข้างนอก ทุกครั้งที่คุณเข้าเชียร์ แต่พวกคุณไม่เห็นความสำคัญของพวกเค้าถ้าพวกเค้ารู้พวกเค้าคงผิดหวังในตัวพวกคุณ”
“ผมได้ยิน ได้ยินว่าอยากปิดเชียร์ โอ้ย…. ถ้าเป็นอย่างนี้ผมว่า เชียร์ต่ออีกเดือนเลยดีกว่า ”
“หรือจะดรอบเชียร์ เอาไว้เชียร์ต่อพร้อมรุ่นน้อง ผมให้พวกคุณเลือกว่าจะเอาอย่างไหน ”
บรรยากาศในห้องเริ่มตรึงเครียด แล้วครับ ความกดดันเริ่มครอบงำน้องๆทุกคน
“อ้าก!!!! อ้าก!!!!! ” เสียงร้องดังขึ้นมาจากกลางแถว
“พี่ค่ะ พี่ค่ะ เพื่อนไม่สบายค่ะ ” น้องผู้หญิงยกมือขึ้นตะโกน ส่วนน้องคนที่ไม่สบายชักกระตุก และยังคงร้องอย่างไม่หยุด ตัวเกร็ง หายใจติดขัด สต๊าฟเข้ามาอุ้มน้องออกจากห้องเชียร์ ไปที่ห้องพยาบาล สรุปคือน้องเค้าเป็นไฮเปอร์ (เฮ้อ สมัยผมเข้าเชียร์ผมภาวนา ให้ผมเป็นลมสักครั้ง อยากจะนอนพัก แต่ไม่เคยเลยสักครั้ง)
“มี ใครอยากออกไปอีกไหม ผมไม่ต้องการคนอ่อนแอ ผมไม่ต้องการคนถ่วงเพื่อน ” ประธานยังกล่าวต่อไป
“ผม จะให้โอกาสพวกคุณ ครั้งสุดท้าย หากพี่เชียร์ ไม่ให้คุณผ่าน ผมก็ถือว่าพวกคุณไม่มีความสามารถ”
“ผมจะให้โอกาสอีกครั้ง และเป็นครั้งสุดท้าย ”
“เข้าใจไหมครับ ”
“เข้าใจครับ/เข้าใจค่ะ” น้องปีหนึ่งรับปาก
แล้วพวกผมก็เข้ามาห้องเชียร์อีกครั้ง และเริ่มร้องเพลงเชียร์อีกรอบ ผ่านไปเกือบ ชม. ยังไม่มีอะไรดีขึ้นถึงเวลาที่พวกผมต้องออกจากห้องเชียร์แล้วครับ ในเมื่อมันไม่มีอะไรดีขึ้น ผมกางมือออก เป็นสัญญาณว่าหยุดร้องได้ล่ะ แล้วพวกผมก็เดินออกจากห้องเชียร์ไป
“ผมอุตส่าห์ ให้โอกาสพวกคุณแต่พวกคุณก็ปล่อยมันไป รุ่นนี้ถือเป็นรุ่นแรก ที่เชียร์ไม่ผ่าน ”
“พวกคุณ เลือกเอง วันนี้ผมปิดเชียร์ให้พวกคุณ แต่พวกคุณเชียร์ไม่ผ่าน ให้เชียร์อีกครั้งปีหน้ากับรุ่นต่อไป แล้วพวกคุณก็ไม่ได้รุ่น พวกผมไม่ให้รุ่นคุณ ” ประธานเชียร์แจ้งปิดเชียร์สำหรับปีนี้
แล้วพวกพี่ๆทุกคนก็ออกจากห้องเชียร์เหลือไว้แต่น้องปี 1 ในห้อง ซักพักเสียงร้องให้และตะโกนร้องดังมาจากข้างใน เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“พี่ๆ ครับ พี่ๆ ค่ะ พวกเราขอเชียร์อีกครั้ง ขอโอกาสอีกครั้งได้ไหมครับ ค่ะ”
ผ่านไปเกือบครึ่ง ชม. เสียงร้องให้ยังคงดัง ตลอด แล้วไฟในห้องก็ดับลง สักพักแสงเทียนเล่มน้อยๆ หลายร้อยเล่ม ก็ไหลเวียนเข้ามาในห้องเชียร์ พร้อมกับเสียงเพลง (ชื่อเพลงไรไม่รู้ ใครจำได้บอกผมที)
...... โอ้ เจ้าน้องเอ๋ย พี่นี้ขอทรามเชย ไม่ล้างเลยแรมไกล
จะรักเจ้าสุดดวงใจ มิคลายหนายลา ลา ล้า ลา ล้า ลา ล้า ลา ล้า ลา ล้า ลา
จะรับขวัญเจ้า เอามาเป็น ขวัญจิต จะรักดั่งชีวิต ใจคิดการุณา ลา ลา ล้า ลา ล้า ลา ล้า ลา ล้า ลา ล้า ลา
………………………………………………………..
………………………………………………………..
……………………………………………………….
……………………………………………………….
(ต้องประทานโทษ ทุกท่านด้วยครับ ซึ่งผมห่างไปนาน จำเพลงไม่ได้แล้ว ถ้าใครจำได้ ขอเนื้อร้องด้วยน่ะครับ เพราะมันซึ่งกินใจมากๆ ทุกครั้งที่ได้ยินเพลงนี้ผมก็จะคิดถึงเหตุการณ์นี้ตลอดครับ )
พี่ๆทุกคนเดินถือเทียนในมือพร้อมทั้งฝ้ายผูกข้อมือคนละประมาณ 3-4 เส้น เดินเข้าไปหาสายรหัสของตัวเอง พร้อมทั้งผมด้วยที่เดินหาหลานรหัสผม น้องจูน นั่นเอง อ่ะ เจอล่ะ อ้าวหลานตรูนั่งร้องไห้
“ นุ่นๆไอ้จูนอยู่โน้น อ่ะ พี่ติก๊กอยู่ไหน ” ผมเรียกน้องรหัสและถามหาพี่รหัสผมด้วย
“ยังไม่เจอเลย พี่ไอซ์ เดี๋ยวแกก็มา ป่ะ ไปผูกข้อมือน้องจูนก่อน ” นุ่นดึงแขนผมตรงไปที่น้อง
“จูนๆ เลิกร้องไห้แล้วแล้วน้า ผ่านแล้วน่ะ เชียร์ผ่านแล้ว” ไอ้นุ่นปลอบ
“พี่เค้ายังไม่ให้ผ่านนิครับ ”
“ผ่านแล้วจ้า เดี๋ยวเค้าก็เข้ามาบอกเองแหละจ้า”
“เหรอ ครับ พี่ ” แหมๆ สาวปลอบทีหายเศร้าเชียวน่ะ
“อ่ะ เดี๋ยวพี่จะผูกข้อมือให้ น่ะจ๊ะ ”
“คับ ได้คับ”
“ขอให้ น้องจูน ตั้งเรียนน่ะ สุขภาพแข็งแรง จ๊ะ” นุ่นผูกข้อมือจูนเรียบร้อย
“นี่จูน พี่จะแนะนำพี่ไอซ์ ลุงรหัส จูนอ่ะ ”
“พี่เหรอ พี่ไอซ์ พี่เป็นลุงรหัสผมเหรอ ” ดูมันทำเหมือนเห็นกับเห็นดารา อย่างงั้นแหละ หะหะ
“เออ พี่นี่แหละ ลุงนาย ” ผมยิ้มแบบขำๆ
“โห พี่ ผมล่ะนึกว่าใคร เพราะได้ยินแต่ชื่อ เห็นพี่ๆเค้าบอกว่าจะได้เจอพี่วันนี้ ”
“อืม เดี๋ยวพี่ผูกข้อมือให้ก่อนน่ะ”
“คับ ได้คับ” มันยื่นมือมาทันที
“ขอให้จูน รักษาตัวเอง ให้ดี สุขภาพแข็งแรง ตั้งใจเรียนหนังสือ มีความรับผิดชอบให้สูงเพราะมาเรียนระดับมหาวิทยาลัย เราต้องดูแลตัวเอง ไม่มีใครช่วยเราเท่าตัวเราเองน่ะ ”
“ขอบคุณ พี่ๆ ทุกคนครับ ”
หลังจากผูกข้อมือเสร็จผมก็เดินไปผูกข้อมือน้องในสายรหัสผมที่เหลือ แล้วก็มีมือมาสะกิดหลังผม
“พี่คับ พี่ ” ใครว่ะ เสียงมันคุ้นๆ ผมหันไปตามเสียง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
