หัวข้อ: "รถไฟสายความทรงจำ" -

[THIP]

ต้นงอนรึเปล่าหว่า   

[ninaprake]

ต้นงอนรึเปล่าหว่า   

แหงมๆ .... ต้นอาจจะจำทุกสิ่ง ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับต่อได้ ... แต่ต่อกลับลืมมันไปหมดแล้ว ..... เป็นใครก็คงจะหงุดหงิดนะ 

[zatoru]

               ต่อศักดิ์เปิดประตูห้องนอนพบว่าจักรกฤษนั่งอยู่บนเตียงนอน จักรกฤษหันหน้าไปสบตากับเขา

                “ไม่ออกไปข้างนอกแล้วเหรอ” ต่อศักดิ์ถาม

                “ไม่ละ เหนื่อยแล้ว”

                “เป็นอะไรหรือเปล่า” ต่อศักดิ์เดินเข้าไปใกล้จักรกฤษ


                “เรามีเรื่องอยากจะบอกนาย” เขาคิดว่าถึงเวลาแล้วที่ควรจะบอกสิ่งที่เก็บเอาไว้ในใจมาตลอดเวลาหลายปี

                “บอกมาสิ” จักรกฤษหันหน้ามองต่อศักดิ์ แต่ต่อศักดิ์นิ่งเงียบ

                “คือว่า...” ต่อศักดิ์กระอักกระอวน

                “เรารักนายวะ” ต่อศักดิ์พูดพร้อมกับรู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวกำลังหยุดนิ่ง

                “นายยังอยากเป็นเพื่อนเราอยู่หรือเปล่า” ต่อศักดิ์ถาม

                “ไม่อยากแล้วละ” จักรกฤษส่ายหน้า

                “เราไม่รู้ว่าเกิดความรู้สึกแบบนี้เมื่อไหร่ แต่ขอโทษที่เราคิดอย่างนั้นกับนาย” ต่อศักดิ์ทำหน้าสำนึกผิด

                “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันแต่ลองคบกันดู” จักรกฤษพูด ต่อศักดิ์เงยหน้าพลางขมวดคิ้ว

                “สงสัยเราจะหูฝาด”

                “ไม่ผิดหรอก” จักรกฤษแย้ง ยกมือขึ้นจับแขนของต่อศักดิ์
               
              เช้าวันพฤหัสบดีเพื่อนร่วมห้องของต่อศักดิ์สวมชุดนักเรียน ยกเว้นต่อศักดิ์กับเพื่อนบางคนสวมชุดพละสีแดง ตอนนั้นเขาสองคนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้า พื้นสนามตะกร้อเปียกเพราะเมื่อคืนฝนตกหนัก นักเรียนจับกลุ่มกันเตะลูกตะกร้ออย่างสนุกสนาน เช่นเดียวกับจักรกฤษที่ร่าเริงเป็นพิเศษ
              "ส่งมาเลย" จักรกฤษส่งเสียงดัง
              "ได้เลย" ต่อศักดิ์เตะลูกตะกร้อไปให้จักรกฤษ จักรกฤษกระโดดเตะแต่พลาดล้มลงมากองกับพื้น เพื่อนหัวเราะกันด้วยความตลก
              "เป็นอะไรหรือเปล่า" ต่อศักดิ์เดินเข้าไปใกล้ จักรกฤษลุกยืนด้วยความรวดเร็ว
              "ไม่เป็น ไม่เป็น" จักรกฤษยกมือขึ้นโบกไปมา
              "เลือดนี้น่า" ต่อศักดิ์พูดเสียงดังจนเพื่อนร่วมห้องหันมาสนใจ จักรกฤษก้มลงมองหัวเข่าของตัวเองพบว่ามีก้อนหินขนาดเท่ายางลบเข้าไปฝังอยู่ในหัวเข่า
              "ตายละ" จักรกฤษอุทานเสียงดัง อาจารย์สอนวิชาพละศึกษาวิ่งเข้ามาใกล้
              อาจารย์อุ้มจักรกฤษแล้วเดินอย่างรวดเร็วไปทางห้องพยาบาล เนื่องจากก้อนหินเข้าไปฝังทำให้ไม่สามารถเดินได้ ต่อศักดิ์เดินตามหลังไปด้วยความเร่งรีบ ภายในมือถือกระเป๋านักเรียนของตัวเองและของจักรกฤษด้วย
              ห้องพยาบาลเป็นเรือนไม้ตั้งอยู่กลางน้ำ นักเรียนหลายคนจึงเรียกห้องพยาบาลว่าเรือนพยาบาลแทน และเพราะตั้งอยู่กลางน้ำจึงทำให้เรือนพยาบาลเย็นเป็นพิเศษ เมื่อต่อศักดิ์เดินเข้าไปในเรือนพยาบาล จักรกฤษนอนอยู่บนเตียงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด อาจารย์สองคนยืนคุยกันด้วยความร้อนร้นเหมือนทำอะไรไม่ถูก
               "เจ็บหรือเปล่าวะ" ต่อศักดิ์เดินเข้าไปถาม
               "เจ็บดิวะ" จักรกฤษตอบโดยไม่ต้องคิด
               "เมื่อกี้ยังบอกไม่เป็นไรอยู่เลย" ต่อศักดิ์ทำเสียงประชด
               "เมื่อกี้ไม่เป็น แต่ตอนนี้เป็นแล้วโว้ย" จักรกฤษใส่อารมณ์ในน้ำเสียง
               อาจารย์ผู้หญิงผมยาวท่าทางใจดีเดินเข้ามาหาจักรกฤษ พลางบอกว่าเดี๋ยวจะทำแผลให้แต่ต้องดึงเอาก้อนหินออกจากหัวเข่าก่อน ต่อศักดิ์พยักหน้าตอบแทนเพื่อนอย่างลืมตัวนึกว่าตัวเองเป็นผู้บาดเจ็บ สักพักอาจารย์หยิบครีมคีบมาจ่อที่บาดแผล จักรกฤษรู้สึกหวาดเสียวจึงหลับตา
               "กลัวเจ็บเหรอ" ต่อศักดิ์ถามเสียงเบา
               "กลัวเจ็บมันไม่เท่าไหร่หรอก แต่เห็นแล้วมันเสียวใส้วะ" จักรกฤษพูดแต่ยังไม่ลืมตา พูดไม่ทันขาดคำอาจารย์ใช้ครีมพยายามคีบเอาก้องหินออก โดยการเปิดปากแผลให้กว้างขึ้น จักรกฤษร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด มีน้ำตาเล็ดออกมา
               "เจ็บนี้อีกนาน อีกนาน นาน นาน" ต่อศักดิ์ร้องเพลงเบาให้จักรกฤษฟัง
               "อะไรของคิงวะ" จักรกฤษหันหน้าไปหัวเราะ เพราะไม่คิดว่าต่อศักดิ์จะร้องเพลง
               "ทำให้มึงหัวเราะไง" ต่อศักดิ์หัวเราะ
               "ไอ้บ้า"
               เสียงกริ่งหมดคาบเรียนดังขึ้น เพื่อนร่วมห้องเดินเข้าไปในเรือนพยาบาลเพื่อดูอาการบาดเจ็บของจักรกฤษ
               "มึงจะไปไหวหรือเปล่าวันนี้" เพื่อนคนหนึ่งถามจักรกฤษ
               "เดี๋ยวหลังเที่ยง เพื่อนร่วมห้องเราจะออกไปงานศพของแม่ไอ้ธนกรกันแล้วนะ" หัวหน้าห้องพูด
               "ไหวสิ ไม่อยากอยู่เรียนตอนบ่ายวะ ให้ไอ้ต่อขับรถมอเตอร์ไซย์ให้ก็ได้" จักรกฤษตอบขณะอาจารย์กำลังพันแผล
               "ว่าไงไอ้ต่อ ขับรถมอเตอร์ไซย์ได้แล้วใช่ไหมวะ" จักรกฤษยักคิ้วให้ต่อศักดิ์
               หลังจากเสียงกริ่งหมดเวลาพักเที่ยง เพื่อนร่วมห้องที่จะไปร่วมงานศพต่างพากันมานั่งหน้าห้องปกครองเพื่อขอใบอนุญาติออกนอกโรงเรียน หลังจากที่ได้รับใบอนุญาติจากห้องปกครอง ต่อศักดิ์ประคองจักรกฤษเดินออกนอกโรงเรียนเพื่อไปเอารถจักรยานยนต์ที่รับฝากรถหน้าโรงเรียน
               "ถ้ากูบอกว่านี้เป็นครั้งที่สามที่กูขับรถมอเตอร์ไซย์ มึงจะรู้สึกยังไง" ต่อศักดิ์พูดขณะขับรถไปตามเพื่อนร่วมห้อง
               "จริงเหรอเนี่ย" จักรกฤษทำตาโต
               "จริงสิ" ต่อศักดิ์ยืนยัน
               "งั้นเดี๋ยวสวดมนต์ก่อนนะ ขอให้พระคุ้มครอง"
               "ได้สวดเผื่อกูด้วยนะ"
               "แล้วถ้าจะบอกคิงว่า..." จักรกฤษพูดค้างไว้แล้วไม่พูดอะไรออกมาอีก
               "บอกว่าอะไรวะ" ต่อศักดิ์ถามเสียงดังแข่งกับเสียงลมพัด
               "อืม" จักรกฤษครุ่นคิดแล้วพูดเสียงเบาว่า "รักคิงวะ"
                  "อะไรนะไม่ได้ยิน" ต่อศักดิ์ถาม
                  "เปล่าๆ ไม่มีอะไร" จักรกฤษตอบขณะเลี้ยวรถเข้าไปในงานศพ ซึ่งแขกที่มาร่วมงานสวมชุดดำกันทั้งนั้น ยกเว้นต่อศักดิ์ที่สวมชุดพละสีแดง ชาวบ้านซุบซิมเสียงดัง
                  "มึงมีเสื้อยืดซ้อนข้างในใช่ไหม งั้นขอชุดนักเรียนหน่อย" ต่อศักดิ์ถามขณะลงจากรถจักรยานยนต์
                  "ได้สิ สำหรับคิง ฮ่าให้ได้ทุกอย่าง" จักรกฤษพูดพลางถอดชุดนักเรียนออก แล้วยื่นให้ต่อศักดิ์
                  "ขอบใจวะ" ต่อศักดิ์หยิบมาสวม เขาได้กลิ่นหอมของแป้งเล็กน้อย


                “แล้วไหนว่านายไม่ได้เป็นเกย์ยังไงละ” ต่อศักดิ์นิ่วหน้า ขมวดคิ้ว หลังจากฟังจักรกฤษพูดจบ

                “เราอาจสับสนที่อยู่ใกล้นายมาหลายปีจนคิดว่านายเป็นมากกว่าเพื่อนละมั้ง” จักรกฤษยักไหล่

                “แต่ถ้าหากวันนั้นนายบอกให้เราได้ยิน เราสองคนคงไม่เสียเวลานานขนาดนี้”

                “ตอนนั้นเรากลัว”

                “กลัว” ต่อศักดิ์พูดด้วยเสียงสูง

                “อืม กลัวว่าถ้านายรู้ว่าเราคิดกับนายมากกว่าเพื่อน แล้วเราจะเสียนายไป” จักรกฤษตอบ

               “เข้าใจละ เราเองก็กลัวเหมือนกัน กลัวว่านายอาจจะไม่ได้คิดแบบนั้น”

                “อืม”

                “รู้สึกเสียดายเวลาวะ ไม่น่าเลย” ต่อศักดิ์พูดพลางสบตากับจักรกฤษ

                “นายอยากกลับไปแก้ไขอดีตเหรอ” จักรกฤษถาม ต่อศักดิ์ทำหน้าครุ่นคิด

                “ไม่หรอก ถ้าหากกลับไปแก้ไขอดีตได้ บางทีตอนนี้อาจเปลี่ยนแปลงไป นายอาจอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่ง ส่วนเราอาจนั่งกินเลี้ยงอยู่ในงานคนเดียว เราอาจเลิกกัน”

                “Ashita no imagoro ni wa Anata wa doko ni irun darou”

                “ณ เวลานี้ของพรุ่งนี้ เธอจะอยู่ที่แห่งไหน เธอจะคิดถึงใคร แต่เธอจะยังเป็นคนรักของฉันตลอดไป เพลง First Love” ต่อศักดิ์แปล

               “แต่บางทีเราอาจจะยังไม่เลิกกัน” จักรกฤษพูดพลางครุ่นคิดก่อนจะพูดต่อไปว่า

               “เราเคยสัญญากันแล้วไงว่าจะเป็นเพื่อนกันไปตลอดชีวิต”

               “ไม่รู้สิ อนาคตอะไรก็เกิดขึ้นได้” ต่อศักดิ์ยักไหล่

               “แม้ว่าเราจะไม่เก่งวิชาคำนวณเหมือนนาย แต่จากที่ฟังนายอธิบายเมื่อกี้ เราว่าสมการชีวิตของเราเหมือนกับของนายนะ เพราะเราแทนค่า x ด้วยคำสัญญาที่ให้ไว้กับนาย และแทนค่าของ y ด้วยจำนวนครั้งของคำว่ารักที่แอบซ่อนเอาไว้ ดังนั้นกราฟของเราสองคนไม่ได้มีจุดตัดเพียงจุดเดียว”

               “กราฟของเราสองคนจะมีจุดตัดเคียงคู่กันจนถึง อินฟรีนิตี้” ต่อศักดิ์ยกมือขึ้นลูบปลายคาง

              “ไม่มีที่สิ้นสุด” จักรกฤษยิ้มแล้วพูดต่อไปว่า “น้อยคนนะที่สวรรค์ส่งคนที่มีสมการชีวิตที่ตรงกันให้มาพบเจอกันเอง”

              “อืม” ต่อศักดิ์ยิ้ม

             “แล้วเราขอโทษนะที่ไม่มีร้านถ่ายรูปเป็นของตัวเอง” จักรกฤษพูด

             “ทำไมเหรอ” ต่อศักดิ์ถามด้วยความสงสัย

             “เราเลยไม่ได้ล้างภาพในความทรงจำของนายให้กลายเป็นภาพสีนะสิ” จักรกฤษตอบ

             “ไม่เป็นไรหรอก ภาพเหล่านั้นไม่สำคัญสำหรับเราอีกต่อไปแล้ว ขอแค่วันนี้ยังมีนายเดินไปด้วยกันก็พอ”

            จักรกฤษยกมือขึ้นลูบศีรษะของต่อศักดิ์เบา ๆ ก่อนเอนตัวไปข้างหน้าแล้วจูบลงกลางหน้าผากของต่อศักดิ์อย่างอ่อนโยน ด้านนอกมีการจุดพลุเสียงดังพร้อมกับมีเสียงเฮของแขกที่มาร่วมงาน แต่ตอนนี้เขาสองคนไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว

[pongsj]

จบแล้วเหรอ อยากได้ตอนพิเศษจัง อิอิ

[~ScAreD:SAcreD~]

จบแล้วววววว

ขอบคุณแซม ที่เขียนเรื่องมาให้เราได้อ่านกัน (รออ่านเรื่องใหม่เร็วๆนี้นะ)
ขอบคุณ บักโจ้ ที่มาเป็นคนประเดิมโพสให้หลายตอน

ขอบคุณนะครับ

ว่าแต่ แซมค๊าบบ ขอตอนพิเศษหน่อยดิ จูบหน้าผากแล้วทำอะไรต่อ  เค้าทำไม่เป็นง่ะ จิ้นไม่ถูก

เหอ เหอ 

[gobgab]

..........." ภาพเหล่านั้นไม่สำคัญสำหรับเราอีกต่อไปแล้ว ขอแค่วันนี้ยังมีนายเดินไปด้วยกันก็พอ”

..........ขอบคุณคุณแซมที่แต่งเรื่องดีๆมาหั้ยอ่านนะคับ..........

..........ขอบคุณโจ้ที่เอาเรื่องดีๆมาลงหั้ยอ่านคับ........

..........ขอบคุณหลายๆ..........

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

วันนี้ถ้ามีความสุขก็พร้อมที่จะเผชิญกับมัน อนาคตช่างมันปะไร ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ดีกว่าหลอกตัวเองและคนรอบตัว
 


ขอบคุณคุณแซมและคุณโจ้ ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวดีๆแบบนี้
 

[FOAM]

อิ่มใจจังครับ

ขอบคุณครับ

[niph]

... บางครั้งคำพูดบางคำ ก็ถูกเก็บไว้ด้วยความกลัว
... และบางครั้งความกลัว ก็ทำให้เราเสียเวลา
... และบางครั้งการเสียเวลา ก็ทำให้เราแน่ใจ
... และเมื่อเราแน่ใจ ก็ควรจะได้พูดคำคำนั้น

... ก่อนที่มันจะสายเกินไป
 

[ninaprake]

ขอบคุณแซมนะค้าบสำหรับ เรื่องราวดีๆแบบนี้  

ขอบคุณโจ้ที่มาโพสตั้งหลายทีคับ แหะๆ โทษทีที่ไม่มีโอกาสได้ช่วยเลย  

ชอบจังเรื่องนี้ ... ทำไมทิวทัศน์ข้างทางของรถไฟสายที่เราขึ้นมันมีแต่ท้องทุ่งเวิ้งว้างหล่ะนี่  จะมีทิวทัศน์ข้างทางสวยๆไว้ให้ดู ให้ได้คิดถึงหน่อยก็ไม่ได้  

..... อยากมีเรื่อง Happy Ending เกิดขึ้นกะตัวเองบ้างจัง   .....

รอตอนพิเศษของเรื่องนี้นะครับแซม ... ต่อจากฉากจุ๊บหน้าผากเนี่ย อิอิอิ  

รอคอยเรื่องใหม่ของแซมด้วยเช่นกันนะคร้าบบบบ ถ้าต้องการเปิดรับตัวแสดงในเรื่องใหม่ก็บอกนะ

[THIP]

จบแล้ว      ชอบเรื่องนี้มาก ๆ     
เรื่องดูอบอุ่น สบาย ๆ เหงานิดๆ    บอกไม่ถูกแต่ประทับใจมากมาย   
ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณคนโพสต์
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ
ขอบคุณมาก 

[zatoru]

ขอบคุณครับ เสียดายที่เรื่องนี้ไม่ได้เขียนตอนพิเศษไว้นะ อยากให้คนอ่านคิดต่อเอาเองว่าแล้วสองคนนั้นทำอะไรกัน ( อิอิ )

ยังไงเรื่องหน้าอยากให้ตามอ่านกันอีกนะครับ ไม่รู้จะบอกขอบคุณยังไง เอาเป้นว่าให้รอยยิ้มแล้วกันนะครับ

^-^v

[zandwizz]

 

จบลงไปอย่างสวยงามครับ

ขอบคุณผู้แต่ง และ คนโพสมากนะครับ

รออ่านเรื่องต่อไปอยู่นะครับ

เป็นกำลังใจให้คับ

 

ปล. เอาไปหนึ่งเลย

[aum]

ชอบจังครับ 

[zatoru]

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2419.0 (ftp://http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2419.0)

อยากฝากให้เข้าไปอ่านเรื่องนี้หน่อยนะครับผม ขอบคุณคราบ

[napho]

 

ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ ที่แซมมาลงให้อ่านนะครับ
 

[mango]

Thank you, Thank you

beautiful stories

so sweet

 

[buenococko]

ดีจังเลยครับ ได้อ่านนิยายรักหวานละมุนอีกหนึ่งเรื่อง
คงไม่ต้องเสียดายเวลาที่ผ่านมาหรอกนะครับ
แต่อาจจะต้องชดใช้กันเสียหน่อย อิอิ

ผมก็ชอบเดินทางขึ้นทางเหนือโดยรถไฟ
เวลาเช้าที่ลำปางเนี่ย
มันแสนจะโรแมนติกจริงๆด้วยครับ

ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์นะครับ

ปล จะติดตามอ่านงานของคุณแซมนะครับ แต่รู้สึกว่าลิงค์ที่แปะไว้ให้ข้างบนจะเสียน่ะครับ

[BIRD]

ขอบคุณนะครับที่ทำให้คืนนี้ผมมีความสุขจัง

 

[บุหรง]

งึมๆๆ เพิ่งอ่านไปได้ ๕  ตอน
สนุกดีฮับ แต่บางช่วง งง เพราะมันเปลี่ยนฉากไป-มา ระหว่างอดีต กับปัจจุบัน
สงสัยอ่านเร็วไปหน่อย เลยตาลาย 

[zaphir]

  คู่กันแร้วววว ม่ายแคล้วว กัน เจงๆๆๆ 

[ThyRist]

ชอบเรื่องราวที่เกี่ยวกับความทรงจำในอดีตแบบนี้จังครับ


ขอบคุณนะครับ สำหรับเรื่องราวดี ๆ  แบบนี้

อ่านแล้วมองนึกไปถึงสมัยเรียนมัธยมจริง ๆ  ><

..

[takkie]

สุ่มแบบส่งเดชไปงั้นเอง
แต่ได้เรื่องราวความรักที่เรียบง่าย และอบอุ่นมาอ่านในวันที่ผมกำลังเหงา
เหมือนจะยิ่งทำให้เหงากว่าเดิม แต่ยังไงก็รู้สึกอุ่นหัวใจอยู่ดี
ขอบคุณครับ

[simplydelicious]

อบอุ่น น่าติดตามตลอดทั้งเรื่องครับ

ชอบการเล่าเรื่องแนวนี้จัง 

[ordkrub]

เิ่พิ่งมีโอกาสเข้ามาอ่าน
เรื่องน่ารักจังคับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ

[KKKwanGGG]

จบได้ซึ่้งมาก ๆ เลยครับ ตอนอ่านช่วงแรก ๆ รู้สึกมันเหงายังงัยชอบกล แต่ก้อจบได้ซึ้งมากก

ขอบคุณครับ

[GMT101]

 

[palette_burgundy]

อ่านแล้วอบอุ่นดีฮะ คนอ่านยังเป็นคนเหงาคนเดิม เพิ่มเติมความอบอุ่น คิดถึงความทรงจำเก่าๆ ขอบคุณคุณคนเขียนนะครับ คุณโจ้ที่เอามาลงให้อ่านด้วยครับ