นานมาแล้ว ณ ประเทศอังกฤษ ช่วงศตวรรษที่17 ได้มีปีศาจสี่ตน อันได้แก่ แวมไพร์(ดิน) ไลเคน(ไฟ) กอร์กอน(น้ำ) และ ฮิปโปกรีฟ(ลม) ได้ทำการออกสร้างความเดือนร้อนให้กับ ชาวบ้านทั่วทุกระแหง จนวันนึงพวกนั้นมีพลังแก่กล้าจนสามารถแปลงเป็นคนได้ จนเวลาล่วงเลยมาถึงปัจจุบัน
“เจ้าจักไปไหน ไฟ”เสียงเรียกเบาๆหากแต่แผ่อำนาจได้อย่างประหลาด
“ผมจะออกไปเที่ยวพี่ดิน”ไฟหันมาบอกอย่างไม่ใส่ใจ หากแต่ดินกับรั้งแขนไว้
“จักทำอะไร ปัจจุบันมีพวกที่ตามล่าเราอยู่ ทำอะไรก็ระวังหล่ะ”ดินเอ่ยเชิงดุหากแต่น้ำเสียงยังคงแฝงความอ่อนโยน
“ครับพี่ คืนนี้พี่อยากได้สักคนไหม”ไฟหันมามองก่อนยิ่มยกมุมเรียวปากอย่างรู้กัน
“ไม่ต้องหรอก พี่หาเหยี่อเองได้”ว่าเสร็จ ดินก็กลายร่างเป็นค้างคาว บินออกไป
“แหม ทำเท่จริงๆ”ไฟเอ่ยเสร็จก็กลายร่างเป็นหมาป่า วิ่งกระโดดออกนอกหน้าต่างไปเช่นกัน
“พี่ดิน พี่ไฟ อ้าว ออกไปข้างนอกแล้วเหรอเนี่ย แย่แล้ว”ลมวิ่งหน้าตาตื่นลงมาข้างล่าง
“มีอะไรเหรอ ลม”น้ำเดินขขี้นมาจากสระว่ายน้ำ เห็นน้องเล็กของบ้านที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเลิกลั่ก
“ก็เนี่ยไง ผมบินไปคาบ เอ๊ย หยิบหนังสือพิมพ์ที่หมู่บ้านมา ตอนนี้ตำรวจกับพวกนักปราบปีศาจได้มาที่หมู่บ้านของเราแล้วครับ”ลมเอ่ยอย่างกังวล
“อืม รอดูไปก่อน”น้ำเอ่ยเรียบๆหากแต่แววตาส่อหวั่นๆ
ย้อนมาที่ตัวเอกของเราบ้าง ตอนนี้กำลังหันหน้าหนีภาพตรงหน้า สภาพของหญิงสาวที่โดนกัดคอ เนื้อตัวซีดขาว ไร้ลมหายใจ โอ๊ย ขวัญใจ จะเป็นลมมมม
“อื๊ยย ไอ้ฆาตกร มันช่างโหดร้ายจริงๆ”สารวัตร มังกร เอ่ยอย่างเคร่งขรึม
“แล้วมีใครพบผู้ตาย ตอนสุดท้ายเมื่อไรครับ”นักสืบ บอมเอ่ยพลางหันไปมองหน้าสารวัตร
“นายจะอยากรู้ทำไม บวม ยุ่งจริงๆ”
“อ๊ะ ผมเป็นนักสืบนะครับ ทำไมจะสอบถามข้อมูลไม่ได้”
“น่านสิครับ สารวัตรอย่าขี้ตู่ข้อมูลสิ ให้ข้อมูลกับโฮมเสียดีๆ”หนอย อย่าแม้แต่แอบปิดบังนะ ไม่งั้นมีกระโดดพุ่งทับแน่
“เยี่ยมมาก สมกับเป็นวัดสัน คู่หูของโฮม”บอมหันมายิ้มให้ทันที
“งั้นรบกวน นักสืบโบมบุ๊ย กับ หมอวัดลิงขบ ออกจากที่เกิดเหตุเสียเถอะ ให้หมอเหยี่ยว ได้ทำการชันสูตร ศพดีกว่า”มังกรย้อนอย่างแสบสัน
“นี่ คุณมังกร”บอมเอ่ยเสียงดัง หากแต่อยู่ๆก็มีผู้ชายอีกคนเดินเข้าไปตรวจสอบศพทันที
“จากสภาพ คาดว่าผู้ตายน่าจะเสียชีวิตมาไม่ต่ำกว่า สี่ชั่วโมง ต้นเหตุการเสียชีวิตเพราะเสียเลือดจนหมดตัว”
“โห ใครอ่ะ เก่งจังเยยนะ บอม”กล้าแตะต้องศพด้วยอ่ะ
“อย่าพูดแบบนั้นสิ ขวัญใจ เราเป็นคู่หูนักสืบ โฮมกับวัดสันนะ”ง่ะ ก็ตรูกลัวนี่เฟ้ยยย
“ผมบอกคุณแล้ว ว่าเนี่ยเป็นฝีมือของผีดูดเลือด”อยู่ๆก็มีเสียงปริศนา ดังขี้น
“นายอีกเหรอ บาทหลวงเจฟ จะให้ผมเชื่อเรื่องปีศาจได้ยังไง เดี๋ยวชาวบ้านก็หาว่าผมบ้าหรอก”มังกรเอ่ยอย่างโกรธ
“แต่ว่ามันจริงนะครับ ผมเห็นเองกับตา”อยู่ๆก็มีชายหนุ่มร่างอวบ เดินออกมาพร้อมกับสีหน้าหวาดวิตก
“หือ หมอนี่เป็นใคร”มังกรหันมาส่งสายตาถามหาบรรดาลูกน้องทันที
“อ้าว ชนะใจ นายมาทำอะไรที่นี่อ่ะ ไม่เจอเสียนานหลังจากเรียนจบกันเลยนะ” เพื่อนร้ากกก ว่าเสร็จก็กระโดดกอดทันที
“บอม ขวัญใจ มาได้ไงเนี่ย”
“เราต่างหากที่ต้องถาม นายมาทำอะไรที่นี่ ที่นี่เป็นที่เกิดเหตุฆาตกรรมนะ”
“ก็เนี่ย เรากำลังมาเทขยะหลังร้าน ก็เห็นผู้หญิงคนนั้น ถูกชายหนุ่มกัดคอ เธอหวีดร้องแล้วก็ล้มลงไป หากแต่เรากำลังวิ่งไปดู เธอก็สิ้นใจแล้ว”
“หา แล้วนายเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นไหมอ่ะ”หยียน่ากลัวอ่ะ
“ไม่เห็นหน่ะ ขวัญใจ พอเราวิ่งมาก็เห็นเพียงเงา หายไปทางด้านขวาแล้ว”
“แต่หากเป็นอย่างที่เธอพูด ด้านขวามันเป็นทางตันนะ ก็ต้องเจอคนร้ายสิ”มังกรตะคอกใส่ทันที “อย่ามาแกล้งให้เสียเวลาด้วยเรื่องเหลวไหลแบบนี้สิ”
“นี่คุณ หากไม่เชื่อก็ไม่ต้องตะคอกกันสิ”บอมหันไปต่อว่าทันที
“เฮ้ยไอ้หมอ แกกลับพร้อมข้าเลยละกัน”
“เออ ได้ ว่าแต่ข้าอยากบอกไรเพิ่มเติมหน่อยนึง”
“อะไรวะ”
“มีรอยที่เหมือนสัตว์ขนาดใหญ่ กัดอีกรอยที่แขนเช่นกัน”พอคำพูดนั้นออกมา บาทหลวงเจฟ ก็เดินมาทาง ชนะใจทันที
“นายพักที่ไหน”
“ผมพักที่นี่ครับ”บาทหลวงก็กระชากชนะใจเข้ามาซบอกทันที
“เฮ้ย นายจะทำอะไรเพื่อนชั้นน่ะ ปล่อยนะ บาทหลวงตัวโต”โว้ยยยย กล้าดียังไงเนี่ย มายุ่งกับเพื่อนตรู
“ปล่อยนะ หนอยแรงเยอะจริงๆ”บอมก็พยายามดึงเพื่อนออกมา จนชนะใจเริ่มนิ่วหน้า
“บาทหลวงจะไม่ปล่อยผม ใช่ไหม”ชนะใจเอ่ยเสียงเย็นๆ ทำให้ขวัญใจกับชนะใจ ถอยออกทันทีหากแต่เหมือนบาทหลวงไม่รู้ตัวว่ากำลังจะเจอนรก เพราะทันทีที่ชนะใจพูดจบ ก็จัดการศอกไปที่ท้องพลางเหยียบเท้า แถมมีการเหวี่ยงบาทหลวงล้มไปนอนทันที บาทหลวงที่ตอนนี้กำลังตะลึงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขี้น ก็เห็นชนะใจเดินมามองหน้าทันที
“นี่แค่สั่งสอน อย่าริมาถูกตัวกันง่ายๆนะเฟ้ยย”
“นายทำอะไรน่ะ ผมกำลังปกป้องคุณนะ”บาทหลวงเจฟ ลุกขี้นนั่งพลางสะบัดหัวอย่างมีนงง
“ก็พูดดีๆสิเว้ยย ไม่ต้องดึงมากอดก็ได้ หยะแหยง”
“นี่ชนะใจ พูดแรงไปแล้วนะ”บอมหันมาตำหนิเพื่อน
“น่านสิ ทำแบบนี้ไม่ดีนะ ทำไมไม่เหยียบกล่องดวงใจเลยหล่ะ โธ่เอ๊ย”ขวัญใจเอ่ยอย่างหมั่นเขี้ยว
“พวกนายไม่รู้อะไร ตอนนี้เพื่อนนายได้เห็นแวมไพร์แถมเจอไลเคนอีกด้วย แม้พวกนั้นจะไม่เห็นหน้า หากแต่กลิ่นเพื่อนเจ้าก็คงทำให้พวกมันตามตัวเจอแน่นอน”บาทหลวงเจฟเอ่ยอย่างหงุดหงิด
“ก็บอกมาสิเว้ยย ไม่ต้องเถียงนะ อย่าแม้แต่จะคิดงั้นบอกเลยสิทำไงถึงจะรอดพ้นจากการตามล่า”
“เดี๋ยวก่อนนะ ชนะใจ สรุปนายเชื่อเรื่องผู้ดูดเลือด มนุษย์หมาป่าด้วยเหรอ ไม่จริงหรอก”บอมเอ่ยอย่างไม่อยากเชื่อ
“ก็ชั้นเจอมากับตัวนี่ ขวัญใจเองก็เชื่อไม่ใช่เหรอ”
“คือๆ ก็นิดหน่อย แต่ก็ยังไม่ทิ้งประเด็นที่เป็นวิทยาศาสตร์นะ”ขวัญใจบอกอย่างหวั่นๆ
“ไม่ต้องโกหกเลย หนอยบอกเป็นโฮมกับวัดสัน ดันเชื่อเรื่องปีศาจเสียได้”บอมเอ่ยอย่างเซ็งๆ “เอางี้ วันนี้พวกเรานอนบ้านนายเป็นเพื่อนละกัน ชนะใจ เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้”
“ง่ะ ดีเหรอ แล้วถ้าเรื่องปีศาจเป็นจริงจะทำไงหล่ะ บอม”ขวัญใจเอ่ยอย่างหวาดๆ
“ก็ลุยสิ ไม่เห็นยาก”บอมบอกเฉย แต่เล่นทำให้เพื่อนอวบสองคน แทบลมจับ
หลังจากนั้น บอม ขวัญใจ ชนะใจ และ บาทหลวงเจฟ ก็ได้ย้ายกันไปบ้านพักของชนะใจ
“นี่คือ ไม้กางเขน กับ กระเทียม พวกแวมไพร์มักหวาดกลัว เอ้ารับไปสิ”เจฟ หยิบไม้กางเขนกับ กระเทียมส่งให้บอม
“หือ แล้วไลเคนหล่ะ กลัวไร”ชนะใจเอ่ยพลางรับของมาไว้
“พวกเงินบริสุทธิ์ อย่างกระสุนเงิน หรือ มีดเงิน ซึ่งข้ามีปืนกระบอกเดียว พวกเจ้าพอหาเพิ่มได้เปล่า”
“อืม น่าจะได้”บอมว่าเสร็จก็เดินมาหาเพื่อนทั้งสองทันที
“พวกนาย ห้อยไม้กางเขน กับ กระเทียมไว้นะ แล้วอย่าลืมพกมีดเงินไว้กับตัวด้วยหล่ะ”
“อือๆๆ ได้ ว่าแต่ นายคิดว่าพวกปีศาจนั้นจะตามมาไหม”บอมว่าพลางจดข้อมูลบันทีกทันที
“ไม่รู้สิ ว่าแต่นายจดอะไรเหรอ”ชนะใจตอบพลางสงสัยกับสิ่งที่เพื่อนตนเองทำ
“อ๋อ ข้อมูลของผู้เสียชีวิตต่างๆน่ะ ส่วนมากจะเป็นหญิงสาวที่เที่ยวกลางคืน แล้วก็พวกชายหนุ่มขายบริการ อ๊ะมีหญิงชราด้วย”
“โหยพวกนั้นมันใจร้ายจังนะ ฆ่าคนได้ลงคอ”ขวัญใจเอ่ยอย่างหวาดหวั่น
“ก็บอกพวกนั้นมันเป็นปีศาจไง พวกเจ้าไม่ฟังเหรอไง”เจฟอดโวยวายไม่ได้ ทำไมเจ้าสามอวบเนี่ยไม่ได้เข้าใจสถานการณ์เลยนะ
“ฟัง แต่ไม่ได้หมายความว่าต้องเชื่อทั้งหมดนี่ ว่าแต่ลุงเหอะ ทำไมไม่ไปนอนหล่ะ โซฟาอยู่นู่น”ชนะใจเอ่ยปัดๆ
“ลุง ผมอายุแค่ยี่สิบห้าเองนะ ไม่น่าจะเป็นลุงพวกคุณ”เจฟเอ่ยอย่างโกรธ
“โอเค น้องไปนอนไป๊ เด็กๆควรเข้านอนเร็วๆ”
“พวกคุณอายุเท่าไรกันเชียว มาเรียกผมว่าน้อง”
“ก็ยี่สิบเจ็ด เรียกถูกแล้ว ไปกันเถอะพวกเรา เราง่วงแล้ว”ชนะใจไม่สนใจสายตาพิฆาต พาเพื่อนๆไปยังห้องนอนทันที
โหมด ขวัญใจ(เสียที)
“เฮ้อ เหนื่อยจังเลย”ว่าเสร็จ ตรูก็ขอฟุบกับเตียงใหญ่หนานุ่มทันที
“นี่ ไม่ต้องมานอนเลย ไปอาบน้ำเสียดีๆ”บอมสะกิดเพื่อนรักให้ลุกทันที
“ง่า บอม เค้าอยากนอนแย้วอ่ะ ไม่อาบไม่ได้หรอ”อาบน้ำก็ต้องลงไปอาบข้างล่าง เรื่องสิ “เดี๋ยวเจฟ มาปล้ำเค้าทำไง”
“ปัญญาอ่อน บาทหลวงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก เนี่ยพอเลยไปๆ”บอมกระชากฉุดจนได้
หลังจากขวัญใจ ลงไปอาบน้ำแล้ว ชนะใจก็เอ่ยถามทันที
“เฮ้อ พวกนายสองคนยังคงเป็นคู่หูนักสืบอีกเหรอ”
“อือ เราอยากเป็นนักสืบเหมือนโฮม แต่เหมือนขวัญใจจะพยายามเป็นหมอวัดสันนะ แต่ว่าไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลยแต่ก็นะ พวกเราเข้าขากันที่สุด แล้วนายหล่ะชนะใจ ทำงานร้านอาหารสนุกไหม”
“ก็เรื่อยๆ มีลูกค้ามากหน้าหลายตา ถ้าไม่มีเรื่องนี้ฉันก็คงจะไปทำงานสบายใจหน่อยหล่ะ”
“ไม่ต้องห่วงน่า พวกชั้นจะจับคนร้ายให้เอง”
“จ้า ชั้นเชื่อฝีมือพวกเธอจริงๆ”
“นี่ล้อเหรอ ตายยเสียเถอะ”หมอนพิฆาตฟาดไปที่หน้าชนะใจทันที
“อ๋า อย่านะ”
ชอบไหม ชอบไหม รูปร่างหน้าตา อย่างเนี้ย ชอบไหม ชอบไหม ส่วนสัดอวบอั๋นอย่างนี้ ถามหน่อยเถอะเพ่ ชอบไหม ช๊อบไหมม(โว๊ยยยย ไอ้คนแต่ง เนื่อเรื่องอยู่อังกฤษนะเฟ้ยยย ดัดจริตร้องเพลงเข้ากับสถานที่มากกก // แหมเพ่ขวัญใจ ไม่บอกคนอ่านไม่ท้วงหรอกน่า เฟี้ยยยว โป๊ก ตุ๊บ ตั๊ว ผัวะ เอ๋งงงงงๆๆๆๆๆ(เนื่องจากคนแต่งเจอทีนจากคนอ่าน)
เดี๋ยวมาต่อให้อีกนะก๊าบบบ ขอโทษที่ไม่ได้มาอัฟเยย เนื่องจากภรรกิจการงานที่ทำ (ไอ้คนแต่งขี้เกียจมากกว่า :ขวัญใจ) จริงๆๆ ช่วงนี้ปั่นโอที เนื่องจากหลายเดือนตัวแดงเยอะ จ๋า ไงอ่านแล้วเม๊นนน ด้วยนะ จุ๊บบบบบ
หัวข้อ: ขวัญใจ.....เด็กมัธยม ไม่ตลก(จบบริบูรณ์) 16/6/2011 5:36am (อ่าน 308790 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก