คุณแม่...ครับผม ! Ch.9 - Milk รังสิมันต์มองน้ำฟ้าที่ลุกขึ้นยืนแล้วเอาหนูลินพาดบ่า พร้อมกับตบที่หลังแล้วก็ตกใจรีบเดินกลับเข้าไปในห้องทันที...
"เดี๋ยว...! นั่นนายจะทำอะไร..." พูดแล้วก็คว้ามือที่กำลังเอื้อมตบหลังหลานเขาออกด้วย... "เด็กเพิ่งกินนมเสร็จ ทำแบบนี้เดี๋ยวก็สำลักหรอก..." บอกไปแล้วก็จ้องคนที่ตัวเองจับไว้เขม็ง...
แต่น้ำฟ้ากลับทำหน้าเหนื่อยหน่ายใส่... ข้อมือเล็กก็พยายามบิดออกด้วยพร้อมชี้แจง...
"ไม่ทำสิหนูลินจะแย่เอา... ผมแค่จะตบหลังให้เขาเรอ ไม่งั้นเขาจะท้องอืดแล้วก็ปวดท้อง..." น้ำฟ้าบอก... โอ๊ย..ชี้แจงเหตุผลไปแล้วนะทำไมยังไม่ปล่อยอีกล่ะเนี่ย...
"จริงเหรอโยชิ..." ชายหนุ่มถามลูกน้องตัวเองโดยที่ยังไม่ละสายตาจากร่างเล็กๆตรงหน้า... ไม่มั่นใจในคำตอบนั้นเลย...
"เอ่อ...คิดว่าจริงนะครับบอส เพราะพี่สาวผมก็...ทำแบบนี้เวลาหลานผมดื่มนมเสร็จเหมือนกัน..." ซึโยชิตอบเสียงอ่อยๆ ก็กลัวบอสตัวเองจะหน้าแตกเอาน่ะสิ
และก็เกือบจริง ลูกน้องเขาคงไม่โกหก... ก็...ไม่เคยรู้นี่ว่าเวลาเลี้ยงเด็กมันต้องทำยังไง...
"...ง...งั้นเหรอ" ตอบรับเสียงเบาๆแล้วก็ยอมปล่อยข้อมือเล็กออก... น้ำฟ้าพอมือหลุดจากพันธนาการก็รีบก้าวถอยหลังสองสามก้าวทันที แล้วก็ยกข้อมือที่โดนจับไว้เมื่อครู่ขึ้นมอง
"บอกแล้วก็ไม่เชื่อ... จับซะแรงเลย..." บ่นกับตัวเองเบาๆ...เพราะที่ข้อมือเล็กๆปรากฎรอยแดงเป็นรูปนิ้วเลยทีเดียว
...ไอคนแบบนี้น่ะนะ ที่จะมาเอาหนูลินไปเลี้ยงเอง ให้ตายก็ไม่มีวัน !... น้ำฟ้าเงยมองคนตรงหน้าพร้อมคิดในใจ ถึงคนๆนี้จะดูดีมากแค่ไหน แต่เพราะมีอคติน้ำฟ้าจึงไม่อยากมองหน้าเลยจริงๆ ...ตัดสินใจหมุนตัวหันหลังให้พร้อมกับตบหลังหนูลินเบาๆ เด็กตัวเล็กเอาคอพาดบ่าแม่ฟ้าไว้ แป๊บเดียวก็เรอเอิ๊กออกมาพร้อมสำรอกเอานมออกมาเล็กน้อย...
พอเห็นอย่างนั้นรังสิมันต์ก็ตกใจจริงๆ ไหนบอกว่าแค่เรอไง...แต่นี่หลานเขาอาเจียนออกมาด้วย... เด็กคนนี้โกหก คิดจะทำร้ายหลานเขารึไง...
"นี่ ! ...นาย..."
"หยุดพูดนะคุณ ! นี่มันเรื่องธรรมดา ที่บางครั้งเด็กก็จะสำรอกคายนมที่กลืนไม่หมดออกมาด้วย... ผมว่าคุณนี่น่าจะไปซื้อคู่มือการเลี้ยงเด็กมาอ่านซะก่อนที่จะมาพูดเรื่องนั้นกับผมดีกว่า... เลี้ยงเด็กไม่เป็นแล้วยังจะเอาหนูลินไปเลี้ยงอีก...คุณคิดได้ยังไง..." น้ำฟ้าเถียงชายหนุ่มขึ้นมา สายตาก็ทอดมองอย่างไม่เกรงกลัว นึกอยากหาคำที่มันแรงกว่านี้นักแต่ก็คิดไม่ทัน เพราะพูดรัวๆจบก็ต้องรีบเอาผ้าอ้อมผืนเล็กที่ถือเตรียมไว้มาเช็ดปากให้หนูน้อย... พอสะอาดหมดจดแล้วเจ้าตัวเล็กก็ทำท่าสบายตัวหาวปากกว้างหวอดๆใส่คุณแม่ฟ้า...
ส่วนชายหนุ่มรังสิมันต์ยืนอึ้งประมวลคำพูดอยู่ชั่วครู่ สายตาก็ประเมินการกระทำของคนตัวบางที่ดูจะชำนาญไปเสียทุกอย่างไปด้วย... คำพูดคำจาไม่ไว้หน้า ตัวก็เล็กนิดเดียวเหมือนลูกแมวขู่ฟ่อสั่งสอนใส่ราชสีห์เพราะหวงของรัก... แบบนี้มันน่านัก ! ไม่ดูตัวเองเลยนะไอเด็กบ้า...
"...เก่งจริงนะ..." ชายหนุ่มพูดประชดขึ้นมาลอยๆ
"แน่นอนอยู่แล้วคุณ..." และน้ำฟ้าก็ตอบรับอย่างไม่แยแส เปลี่ยนท่าอุ้มหนูลินให้สบายขึ้นเพราะรู้ดีว่าหลังจากดื่มนมเสร็จแล้วก็เป็นเวลานอนของเจ้าตัวเล็ก
น้ำฟ้าอุ้มหนูลินเข้าในวงแขนและตั้งท่าจะกล่อมแล้วพาเดิน แต่ทว่าเจ้าตัวเล็กคงเกิดนึกถึงอ้อมแขนใหญ่ๆกับบ่ากว้างๆที่ตัวเองเคยซบแล้วนอนสบายของคุณลุงม้าน้ำขึ้นมา และพลันสายตาก็มองเห็นเจ้าของร่างสูงๆที่ว่านั่นอยู่ตรงหน้าเสียด้วย...
"แอ๊...แอ่...อาววว...อาวววว..." เจ้าหนูไวโอลินรีบยื่นมือชี้นิ้วไปมาทางร่างสูงๆของรังสิมันต์พร้อมส่งเสียงเป็นภาษาพูดของตัวเองให้แม่ฟ้าได้ยินด้วย...
"อะไรลูก...หนูจะไปไหน..." น้ำฟ้าถามพลางโอบตัวหนูน้อยมามองหน้า เจ้าหนูลินก็คว้าหมับเข้าที่ผมยาวๆซึ่งหล่นลงมาเคลียข้างแก้มน้ำฟ้าแล้วดึงเบาๆ พลางหันหน้าไปทางคุณลุงม้าน้ำ อีกนิ้วก็ทำท่าจะเอื้อมจะคว้าคุณลุงม้าน้ำตัวโตให้ได้...
"หนูลิน...ดีๆสิเดี๋ยวแม่ฟ้าประคองไม่อยู่หนูจะตกนะ..." น้ำฟ้าพอจะรู้ว่าหนูน้อยต้องการอะไรจึงรีบทำเสียงเหมือนดุใส่หนูลิน แต่ในเวลานี้หนูลินง่วงก็ง่วงและอยากนอนแบบสบายๆบนบ่ากว้างๆนั่นด้วยนี่นา... แม่ฟ้าก็แม่ฟ้าเถอะ...ปล่อยให้หนูลินได้นอนสบายๆเถอะน้า... "หนูลินนี่...นิสัยเอาแต่ใจแบบนี้แม่ฟ้าไม่เคยสอนนะ..." น้ำฟ้ากระซิบเบาๆข้างหูลูกน้อย แต่เด็กก็คือเด็กพอโดนขัดใจเข้าหน่อยก็ท่าทำจะงอแงใส่ คราวนี้ไม่แค่ชี้นิ้วหาแล้วแต่กลับเอนตัวจะโผเข้าหาอีกต่างหาก...
"หนูลิน !" น้ำฟ้าอุทานอย่างตกใจเมื่อจู่ๆหนูลินก็เทน้ำหนักตัวไปข้างหน้า แต่ชายหนุ่มตรงหน้าก็เดินเข้ามารับหนูลินไว้ทันพอดี
"ดูเหมือนเขาจะอยากนอนกับฉันนะ... คุณแม่ฟ้า..." พูดแกมเย้าเล็กน้อยก็แถมยิ้มมุมปากให้อีกที...
ส่วนเจ้าหนูน้อยพอสมประสงค์ก็ดันตัวเองมองคนอุ้มเพื่อความแน่ใจ พอเห็นว่าใช่คุณลุงม้าน้ำก็เอาหน้าผากชนแก้มของร่างสูงเบาๆแล้วก็เลื่อนหน้าตัวเองไปซุกบนบ่ากว้าง สองมือป้อมๆก็เอื้อมโอบรอบคอแม้จะโอบได้ไม่รอบก็เถอะ สองตากลมโตเหลือบมองสามบอดี้การ์ดที่ยืนหลังเจ้านายครู่หนึ่งก็ค่อยๆปรือแล้วหลับลง...
"ดูเหมือนจะหลับแล้วนะ..." ชายหนุ่มลูบมือลงบนแผ่นหลังเล็กเบาๆ ความอบอุ่นอ่อนนุ่มที่เคลียคลอข้างแก้มให้ความรู้สึกเหมือนมีลูกแมวตัวเล็กๆมานอนขดอยู่บนไหล่... แถมตอนที่เจ้าตัวน้อยเอาหน้าผากมาชนที่แก้มเขาคล้ายจุ๊บราตรีสวัสดิ์ก็น่ารักเสียจนเขาไม่คิดว่า 'เด็ก' ตัวแค่นี้จะมาทำให้อารมณ์ความสดชื่นของเขาเพิ่มขึ้นมาหลายเท่า...
พอเห็นว่าหนูน้อยหลับไปแล้วชายหนุ่มก็สืบเท้าจะก้าวเข้าห้อง... แต่ว่าคุณแม่ฟ้าที่เห็นชายหนุ่มขยับเดินไปทางนั้นก็รีบเดินเข้ามาขวางทันที
"เดี๋ยวคุณ ! จะไปไหนน่ะ..." รีบถาม ร่ำๆอยากจะเอาตัวหนูน้อยกลับมาอุ้มเองเสียจริงๆ แต่ติดที่เวลาหนูลินหลับไปแล้วไม่ควรไปรบกวนให้แกตื่น... เพราะคราวนี้ถ้าตื่นแล้วจะงอแงหนักแถมอีกนานกว่าจะยอมหลับอีก...
"ฉันก็จะพาหลานไปนอนในห้องน่ะสิ..."
"ไม่ได้ !! เดี๋ยวผมพูดกับคุณเสร็จก็จะกลับแล้ว...ไม่ต้องพาแกไปนอนในห้องหรอก..." น้ำฟ้าบอก กล้าๆกลัวๆที่จะเดินเข้ามาใกล้ร่างสูงๆเพื่อจะรับหนูลินคืน... แต่ทว่าชายหนุ่มกลับมองเมินแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเองตามความตั้งใจเดิม ในห้องเขาให้ลูกน้องเอาเปลเด็กไปตั้งไว้เรียบร้อยแล้ว...
"เดี๋ยวสิคุณ...คุณ...! ผมบอกว่าไม่ต้องพาหนูลินไปนอนในห้องไง ผมอุ้มเอง...เอามานี่นะ..."
"เบาๆหน่อยสิ...เดี๋ยวแกก็ตื่นหรอก..." รังสิมันต์หันมาดุเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเล็กบนบ่าเขาขยับตัวคล้ายถูกรบกวน... ฝ่ามือใหญ่เอื้อมลูบหลังให้แผ่วเบาจะพูดกล่อมก็ไม่เป็น แค่ลูบหลังก็คงพอละมั้ง...
ชายหนุ่มคิดพลางเดินไปที่เปลเด็กสีฟ้าอ่อน บุนวมนุ่มอย่างดีมีมุ้งกันยุงเรียบร้อย โดยระหว่างที่เดินก็มีน้ำฟ้าเดินดักหน้าดักหลังเขาอยู่ตลอดพร้อมทำหน้ามุ่ยใส่... ดูๆไปก็น่ารำคาญแต่ก็ไม่คิดจะบอกว่าให้ออกไปไกลๆ
"นี่...! หนูลินไม่ชอบนอนในเปลนะคุณ..." น้ำฟ้ารีบบอกเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังพยายามโอบหนูลินลงนอนในเปล...
และเหมือนจะรู้ เจ้าหนูลินก็ปรือตามามอง ทันเห็นตัวเองจะถูกวางลงในเปลเด็กก็รีบงอแงถีบเท้าถีบมือใส่คนอุ้มประท้วงการกระทำที่ไม่ต้องการ ชายหนุ่มหันมองน้ำฟ้าที่ทำหน้าเหมือนจะบอกว่า ...บอกแล้วก็ไม่เชื่อ... แล้วก็หันกลับไปโอบหนูลินขึ้นบ่าเหมือนเดิม...
"ครับ...ไม่นอนก็ไม่นอน..." ชายหนุ่มบอกเบาๆให้เจ้าตัวเล็กที่ถูไถหน้าใส่บ่าเขาเหมือนเดิมฟัง ...เจ้าตัวเล็กที่พอรู้ว่าตนได้นอนที่เดิมแล้วก็ตั้งท่าจะหลับต่อ...
"เป็นแบบนี้แล้วปกติหนูลินนอนที่ไหน..." ชายหนุ่มออกปากถาม เมื่อคิดว่าหากเป็นอย่างนั้นจริง ที่บ้านของเด็กนี่ก็ต้องไม่มีเปลน่ะสิ แล้วนี่ปกติให้หลานเขานอนที่ไหนกัน... หรือจะไม่มีตังค์ซื้อเปลเด็ก...
"อ้าว...ก็นอนบนเตียงกับผมน่ะสิ... ถามแปลก..." น้ำฟ้าตอบ...รู้สึกดีที่ได้กัดใส่เล็กๆ เดินอ้อมไปหลังร่างสูงเพื่อมองหนูน้อยที่ทำท่าหลับสบายเชียว... "หลับสบายเชียวนะ...ไม่นึกถึงแม่ฟ้าเลยนะหมูอ้วน..." คนตัวบางก็กระซิบบอกหนูน้อยเบาๆแล้วเอาผ้ามาเช็ดน้ำลายที่ย้อยออกมาจากปากลูกให้...
"เอาล่ะคุณ... เดี๋ยวผมจะไปเอาเบาะเด็กมาปูบนเตียงคุณแล้วกัน แล้วให้หนูลินนอนบนเตียงคุณก่อนระหว่างที่เราจะคุยกัน..." คนตัวบางบอกเมื่อมองเห็นว่าได้เวลาที่จะต้องคุยกันอย่างจริงจังกับชายหนุ่มซักที... หนูลินก็หลับแล้วคุยตอนนี้แหละเหมาะ จะได้รีบกลับบ้านซักทีเพราะวันนี้เขาเองก็เพลียมาก...
"..." ชายหนุ่มไม่ตอบรับแต่ก็ไม่ปฏิเสธ ...โอบอุ้มพร้อมลูบหลังเบาๆแล้วออกเดินพาหนูน้อยไปตรงระเบียง มองผ่านกระจกแล้วมองขึ้นฟ้า...
เหมือนจะรู้สึกได้ว่าน้องชายของเขาคงมองอยู่จากตรงไหนซักแห่งบนฟ้านั่น... ...ลูกนายอยู่กับฉันแล้วนะ หน้าเหมือนนายอย่างกับแฝดกัน แถมยัง...น่ารัก...มากๆด้วย... อยากพาหลานกลับไปอยู่ด้วยกันที่บ้านใหญ่เร็วๆ แต่จะติดก็แต่ไอเด็กน้ำฟ้านั่น... เขามีสิทธิ์เลี้ยงดูหนูลินอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ตอนนี้ฉันเลยยังพาหลานกลับไปอยู่ด้วยกันไม่ได้ ...นายรอก่อนนะ อีกไม่นาน ลูกนายจะได้กลับไปอยู่บ้านเราแน่นอน...
"คุณ...พาหนูลินมานอนได้แล้ว ผมปูผ้าเสร็จแล้ว..." เสียงนุ่มๆติดจะแหลมเกินชายไปเสียหน่อยของน้ำฟ้าเรียกให้ชายหนุ่มร่างสูงหันกลับไปมองในห้อง บนเตียงของเขาตรงกลางมีเบาะเด็กปูไว้พร้อมผ้าอ้อมที่รองทับไว้อีกชั้นเรียบร้อยดูนุ่มนิ่มน่านอน ชายหนุ่มก็เดินสาวเท้าเอื่อยๆกลับไปที่เตียงตัวเอง
พอมือหนาประคองตัวหนูน้อยจากท่านอนเดิมออกมาเจ้าหนูลินก็เริ่มรู้สึกตัวตื่นอีกครั้งทันที ปากเล็กๆหาวหวอดทำท่าจะงอแงใส่อีกหนที่โดนรบกวน แต่พอลืมตากลมโตมองแล้วเห็นแม่ฟ้ายิ้มบางๆให้ พอเหลือบมองคนที่อุ้มตัวเองอยู่ก็เป็นคุณลุงม้าน้ำ เจ้าหนูน้อยก็ดิ้นใส่แค่เพียงเบาๆเฉยๆเพราะอยากนอนดีๆซักที แต่พอหลังแตะลงบนผ้าอ้อมที่ปูทับฟูกนุ่มๆคล้ายที่ตัวเองได้นอนอยู่ทุกคืนก็หยุดดิ้นเพราะรู้แล้วว่าคงได้เวลานอนของตัวเองแล้ว... และแถมแม่ฟ้าก็อยู่ คุณลุงม้าน้ำก็อยู่ เป็นการเข้านอนที่หนูลินรู้สึกมีความสุขมากๆเลยทีเดียว...
"เฮะ...เฮ่ะๆ...อ่าาา...อาววว..." เจ้าหนูลินยิ้มปากกว้างเห็นเหงือกสีชมพูสดแล้วจากนั้นก็เผลอหาวหวอดออกมาอีกรอบ ทำเอาสองลุงน้าที่มองอยู่เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
"เอ้า...ง่วงแล้วก็นอน...กินเสร็จแล้วนอนไม่ให้เป็นหมูอ้วนได้ยังไงกันเนี่ยลูกแม่ฟ้า..." น้ำฟ้าเย้าแกมหยอกลูกน้อยเหมือนที่ทำประจำทุกวัน เจ้าตัวเล็กยังไม่ได้อาบน้ำก่อนนอนแต่ไม่เป็นไร ไว้กลับไปอาบให้ที่บ้านแล้วกัน... น้ำฟ้าคิดพลางคว้ามือหนูน้อยมาหอมเบาๆ... หนูลินก็หัวเราะเอิ๊กออกมาอย่างถูกใจ... ยื่นมืออีกข้างไปให้คุณลุงม้าน้ำด้วย... อยากให้ทำเหมือนกันนี่นา...
ชายหนุ่มก็เหมือนรู้จึงคว้ามือเล็กๆข้างนั้นมาหอมบ้าง... กลิ่นนมผสมแป้งเด็กยังอวลอยู่จางๆ ทำเอาไม่อยากละออกเลย จมูกโด่งคมสันจึงเลื่อนไปกดแนบที่แก้มหนูน้อยแถมให้ด้วย... คราวนี้เจ้าตัวเล็กเบนหน้านี้เพราะจั๊กจี้พลางหัวเราะอย่างสุขใจเลยทีเดียว...
"มากไปแล้วคุณ..." น้ำฟ้าบ่นใส่เบาๆเมื่อทนเห็นคนที่ตัวเองนึกอคติใส่เข้าใกล้ลูกตัวเองมากไป...
"ตรงไหน... หนูลินเองก็ชอบนะ... ใช่มั้ยครับ..." ถามหาพวกแล้วก็ประทับจูบเบาๆลงบนหน้าผากเล็กอีกที คราวนี้พอถอนหน้าออกมาเจ้าหนูตัวเล็กก็เอื้อมมือตีแปะลงบนจมูกโด่งคมสันเบาๆกลับ... คราวนี้ทั้งลุงทั้งหลานร่าเริงกันใหญ่...
"อ๋อ...เดี๋ยวนี้หนูลินได้เพื่อนใหม่เลยลืมแม่ฟ้าแล้วใช่มั้ย... ก็ได้... งั้นแม่ฟ้าออกไปข้างนอกก็ได้..." จู่ๆก็นึกงอนลูกตัวเองขึ้นมาซะอย่างนั้น
แต่ทว่าพอตอนจะผละออกห่าง มือเล็กป้อมก็คว้าหมับเข้าที่กิ๊บตัวใหญ่แล้วเผลอดึงจนหลุด ผมยาวสยายของน้ำฟ้าก็ร่วงลงล้อมกรอบใบหน้าหวานสวยทันที นิ้วมือเล็กของลูกก็คว้าจับเอาได้ปอยหนึ่งก็ยึดไว้แน่นเหมือนจะบอกให้แม่ฟ้าอยู่ด้วย...
"ตัวเล็ก...! ดึงผมแม่หลุดเลย... ไม่ให้ไปก็บอกกันดีๆก็ได้..." น้ำฟ้าบอกลูกตัวเอง เจ็บนิดหน่อยเพราะโดนดึงกิ๊บจนหลุดแต่จะไปโทษตัวเล็กก็ไม่ได้ ก็หนูลินพูดได้เสียที่ไหนล่ะ... นึกแล้วก็มองหากิ๊บที่หลุดไปมือก็สางผมตัวเองไปด้วย และก็พบว่ามันไปหล่นอยู่บนมือของร่างสูง...ที่ตอนนี้จ้องเขาไม่วางตาเลยทีเดียว...
"อ้าว...กระเด็นไปโดนคุณเหรอ...ขอโทษนะ..." น้ำฟ้าบอกพลางคลานมาที่หน้าร่างสูงยื่นมือขอกิ๊บคืน
แต่รังสิมันต์เหมือนไม่รู้ตัว... วินาทีที่ผมของเด็กตรงหน้าปล่อยออกมา ภาพของใครคนหนึ่งที่เขาเคยผูกพันด้วยก็ซ้อนทับลงมาจนแยกแทบไม่ออก ทั้งๆที่ตลอดมาไม่เคยมองว่าเด็กคนนี้จะมีตรงไหนคล้ายหรือเหมือนเธอคนนั้นเลย... แต่ตอนนี้ต้องยอมรับอย่างช่วยไม่ได้ ว่าพอเด็กคนนี้ปล่อยผมลงมาแล้วกลับดูสวย ลบรูปร่างภายนอกที่ดูเหมือนผู้ชายไปหมดสิ้น... ผมดำที่ยาวเลยถึงบั้นเอวถูกนิ้วเล็กๆสางเอาหยาบๆแล้วรวบผมมาไว้ข้างเดียวกันเพื่อเตรียมรวบแล้วติดกิ๊บไว้ดังเดิม... ชายหนุ่มเผลอมองดวงหน้าขาวใสที่เข้ามาใกล้ ไม่ทันรู้สึกถึงกิ๊บที่อยู่ในมือเลยซักนิด ปลายนิ้วเรียวยาวเอื้อมช้าไปข้างหน้าหวังจะสัมผัสปอยผมที่ร่วงลงข้างแก้มเด็กหนุ่ม...
"คุณ ! ผมขอกิ๊บคืนด้วยครับ..." น้ำฟ้าเรียกชายหนุ่มซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่ามือข้างที่ยื่นมาไม่มีกิ๊บเขา... ...สงสัยคงเผลอมองว่าเขาเหมือนผู้หญิงอีกแล้วล่ะสิ เพราะอย่างนี้ไงล่ะเขาถึงไม่ชอบปล่อยผม ปล่อยทีไรเวลาออกไปข้างนอกชอบโดนมองแปลกๆทุกที แต่จะให้ตัดก็ทำไม่ลงอีก ก็อุตส่าห์ไว้มาตั้งนานเพราะพี่ฝนชอบนะเนี่ย...
"เอ่อ...นี่..." ชายหนุ่มที่หลุดออกจากภวังก์รีบเปลี่ยนมือยื่นกิ๊บคืนให้ทันที... เมื่อกี๊เรากำลังจะทำอะไร ยื่นมือออกไปเพื่ออะไร... เราคิดจะทำอะไรกัน... รังสิมันต์รู้สึกสับสนกับการกระทำของตัวเองเป็นครั้งแรก ก็ไม่เคยคิดอยากสัมผัสตัวเด็กคนนั้นเลยซักนิด แล้วเมื่อกี๊เราเผลอคิดอะไรกัน แถมยังเห็นภาพเธอคนนั้นซ้อนกับเด็กคนนี้อีก... ตาฝาดแน่ๆ สงสัยช่วงนี้ทำงานมากไปไม่ได้พักผ่อนเท่าที่ควร...
และในระหว่างที่ผู้ใหญ่สองคนกำลังอยู่กับความคิดตัวเอง เจ้าหนูลินก็หลับไปแล้ว...
------------------------------------------------------------------- ---- - - - -- - -- -- - - -
มาแล้วจ้าาาา หลังจากไปเจอกับมรสุมครั้งยิ่งหย่ายยยยยยมาก
อาทิตย์ที่แล้วหอเค้าน้ำก็ไม่มี ไฟก็ไม่มา โอ้ มาย ก็อดเดสสสสสส
อยู่กันอย่างกันดารมากอ่ะ...
คราวนี้พอน้ำมาไฟก็ไป....มัน...อะไรกันฟร่ะ !!~
แถมพอจะเข้าเล้าก็เข้าไม่ได้ตั้งหลายวันแน่ะ
มันเกิดอะไรขึ้น !!!
ปล. คิดถึงทุกคนที่สุด...รักษาสุขภาพด้วยนะอย่าท้องเสียล่ะ เข้าหน้าร้อนแล้วน้า...^^
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1771072 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก