หัวข้อ: “•” -- ขอได้ไหม .. จะรักนายอีกครั้ง --“•”

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ความตายเท่านั้น ที่จะทำให้เธอจดจำฉันตลอดไป
 

[Tetjinen]

 

[blach]

ถอยออกมาคนละก้าวก่อนครับ

 

[kei_kakura]

อ่าน้อ....มันไม่คุ้มกันจริงๆ อย่างที่คุณหมอเขาว่าอ่าละ

ลองคิดดูว่า...ถ้าเราตายคนเสียใจที่สุดคือใคร....พ่อ และ แม่ ต่างหากล่ะ

เหอๆๆ  แต่ก็ดีนะ ที่ไม่ปล่อยให้ถามจนเลือดหมดตัวก่อนค่อยไปรพ.

ลุ้นมากๆ  รออ่านต่อน้อ  สู้ๆ 

[Poes]

  ทำไมนะ ถึงคิดแบบนี้กัน

รออ่านต่อนะจ๊ะ 

[Jingjoh]

เรื่องมันเศร้าจริงๆ
 

[centinel]

  ทนๆ อ่านกันหน่อยนะคับ นักประพันธ์มือใหม่ก็งี้แหละ อิอิ

ขอออกตัวไว้นีสนึงนะครับ .. เรื่องนี้น้ำเน่ามากๆ  ขอบอก

แต่ผมชอบอะ นั่งเขียนไปร้องไห้ไป ได้อารมณ์มากๆ


ขอบคุณทุกๆ กำลังใจ นะคับ จุ๊บๆ
 

[centinel]

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


บทที่ 8


" อาร์ต!! ปล่อยกู!! "
โอ๋ตวาด และสะบัดตัวออกอ้อมแขนของเพื่อนสนิด
ตั้งแต่เข้าห้องมา อาร์ตก็พยายามแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของในตัวโอ๋
อาร์ตปล่อยแขนออกจากตัวโอ๋ ความจริงแค่เขาออกแรงกอดรัดอีกซักหน่อย โอ๋ก็ดิ้นไม่หลุดแล้ว

" มึงกลัวอะไรโอ๋ .. มึงเลิกปิดตัวเองซะทีเถอะ ... ปากมึงก็บอกเป็นเพื่อนกู
แล้วเมื่อคืนที่มึงทำกะกูหละ ที่มึงยอมกูง่ายๆ แบบนั้น .. ถ้าใจมึงไม่ได้คิดอะไรกะกู
มึงกะกูคงไม่ได้กันครั้งที่สองหรอก "
คำพูดทุกอย่างดูมีเหตุผลหนักแน่น มันทิ้มเข้าไปในใจโอ๋ทุกๆ พยางค์ จนโอ๋เองก็เถียงไม่ออก

" มึงจะเอาเหตุผลอะไรมาอ้างอีกหละ! "
" กูไม่รู้โว้ย .. !! กูรู้แค่กูเป็นเพื่อนมึง!! "
" แต่กูไม่ได้คิดว่ามึงเป็นเพื่อนกู! กูรักมึงไง ไอ้โอ๋ มึงได้ยินไหม.. "
" แต่กูไม่ได้รักมึง! ...... ที่กูทำกับมึงก็แค่.. อารมณ์ชั่ววูบ!! "
" กูไม่เชื่อ! .. กูรู้จักมึงดี มึงกลัวคนรู้ว่ามึงเป็นเกย์  .. แค่นั้นหนะเหรอที่มึงกลัว "
" ไม่ใช่!! ถึงกูจะกลัว ... แต่กูก็ไม่เคยคิดที่จะรักเพื่อนตัวเอง "

การโต้เถียงระหว่างคนสองคนที่ ณ ตอนนี้ ระบุความสัมพันธ์ไม่ได้ ต่างฝ่ายต่างใช้อารมณ์
แทบจะไม่ได้ฟังคำพูดของอีกฝ่ายที่ตวาดกลับมา

ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้ โอ๋ก้มหน้าลงพยายามสงบสติอารมณ์

" ผิดที่กูเอง ที่กูยอมมึงก็แค่ความพลั้งเผลอ ..
แต่กูพูดจริงๆ กูไม่เคยรักมึงเลย .. ทุกอย่างที่มึงคิดมันไม่ใช่นะอาร์ต "

" กลับไปเถอะอาร์ต "
โอ๋หันหลังให้กับอาร์ตเป็นการบอกลา แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมง่ายๆ

" กูไม่กลับ "
ทันทีที่พูดจบอาร์ตก็คว้าโอ๋เข้ามากอดไว้อีกครั้ง แขนทั้งสองข้างรวบรัดไว้อย่างหนาแน่น
เขาซบลงตรงซอกคอของคนรัก แต่เจ้าของร่างเล็กๆ นั่นกลับก้มหน้าลงต่ำ

" ปล่อยกูเถอะอาร์ต " โอ๋พูดเสียงอ่อน
" ไม่ ...  กูจะไม่ยอมปล่อยคนที่กูรัก "

" ตั้งแต่กูเข้ามหา'ลัยมา ชีวิตของกูก็มีแต่มึง  กูจำไม่ได้ว่ากูไปอ่านหนังสือก่อนสอบกับใครนอกจากมึง .....
กูจำไม่ได้ว่ากูนั่งกินข้าวเที่ยงกับใครนอกจากมึง กูจำไม่ได้ว่าใครนั่งซ้อนรถกูนอกจากมึง
กูไม่รู้ว่าจะอยู่ยังงัยถ้าไม่มึง .. โอ๋.. มึงรู้สึกเหมือนกูไหม "
น้ำเสียงของอาร์ตเริ่มสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ

" ถึงมึงจะทำยังงัยกูก็รักมึงแบบนั้นไม่ได้หรอกอาร์ต .. ปล่อยกูเถอะ "
" ไม่... "
" ปล่อยกู " โอ๋พยายามดิ้นอยู่ในอ้อมแขนที่รัดแน่นมากขึ้น
อาร์ตไม่พูดอะไร เขาได้แต่กอดคนรักแน่นมากขึ้น
โอ๋พยายามแกะแขนของอาร์ตออกจากตัวด้วยมือที่ยังพันก็อตเปื้อนเลือด
ทันทีที่อาร์ตเห็นแผลที่มือนั่น เขาปล่อยโอ๋ออกแล้วดึงมือข้างนั้นมาขึ้นมาดูอย่างเจ็บช้ำ
" มือมึงเป็นอะไร!! " เขาตวาดและเพ็งไปที่ดวงตาแดงช้ำของโอ๋
" บอกกูมาสิ !! ... ใครทำอะไรมึง! .. หรือมึงทำร้ายตัวเอง.. ใช่ไหม!! "
ทุกอย่างที่เป็นตัวโอ๋เป็นทุกอย่างที่อาร์ตหวงแหน เจ็บใจที่สุดที่เห็นคนรักต้องบาดเจ็บ
" ปล่อยกู!! " โอ๋ดึงมือกลับ แขนอีกข้างหนึ่งผลักอาร์ตเซล้มลงไปที่เตียงของรูมเมต
ถ้วยชามที่ตั้งวางไว้บนเตียงเป็นชั้นๆ ล้มลงตามแรงชนของอาร์ต

โอ๋พลิกตัวหันหลังให้อาร์ตก้มหน้าสะอื้นเหมือนกำลังจะร้องไห้ ดูทุกอย่างมันเลวร้ายลงเรื่อยๆ
เขาคิดว่าอาร์ตน่าจะยอมรับได้และกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเลย
ตอนนี้อาร์ตเหมือนคนบ้าที่ไม่ยอมฟังอะไรทั้งสิ้น

อาร์ตพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
" กู... รักมึงมาก รักมากกว่าที่มึงคิด กูทำได้ทุกอย่างเพื่อมึง แม้แต่เลือดเนื้อของกู ก็แลกได้เพื่อมึง "

กว่าโอ๋จะหันกลับมาดูอาร์ตที่อยู่ด้านหลัง คมมีดก็ถูกกดลงบนข้อมือข้างซ้ายของอาร์ตแล้ว
เป็นมีดที่น้ำเพิ่งซื้อมาวันนี้ ความคมของมันที่ถูกใช้งานครั้งแรกกับข้อมือของอาร์ต
โอ๋ก้มลงไปมองมีดที่ถูกกดเน้นลง  คมมีดจมลงไปในผิวหนังของอาร์ต 
เขาดึงรูดมีดออกไปด้านข้างเกิดรอยเนื้อสีขาวๆ เป็นทางยาว
มองเห็นเส้นเอ็นกล้ามเนื้อหลายๆ เส้นที่พาดอยู่ภายใต้ผิวหนัง
ไม่กี่วินาทีต่อมาเลือดเริ่มไหลซึมออกจากรอยแยกของผิวหนัง
อาร์ตก้มลงมองดูแผลของตนเองที่มีเลือดไหลซึมออกอย่างช้าๆ ใบหน้าของอาร์ตเปลี่ยนเป็นสีซีดลงจนเห็นได้ชัด


น้ำตาสีแดงไหลออกมาจากข้อมือของผู้ชายคนนั้น เลอะเปื้อนที่นอน และหยาดลงที่พื้น
น้ำตาใสๆ ไหลอาบแก้มของผู้ชายคนเดียวกันที่นั่งอยู่บนเตียง ...
เขากำลังบอกว่าความรักของเขานั้น ... มากมายขนาดไหน


" กูรักมึงมากนะโอ๋ " เขาร้องไห้นิ่งๆ ทั้งเลือดและน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
" อาร์ต!! มึงทำอะไรของมึง มึงทำอย่างนี้ทำไม ! " โอ๋ทั้งตกใจและน้ำตาไหลมาคลออยู่ที่เปลือกตาในทันที
อาร์ตยกคมมีดขึ้นเหนือแขนซ้าย เขากำลังจะกรีดลงไปบนข้อมือครั้งที่สอง 
โอ๋โผตัวเข้าไปแย่งเอามีดออกมามือของอาร์ตแล้วขว้างมีดออไปที่ระเบียง
เลือดจากข้อมือไหลออกมามากขึ้น มันหยาดตกลงที่พื้นไปเป็นวงๆ ผ้าปูเตียงสีฟ้าของน้ำเปื้อนสีแดงกว้างขึ้นเรื่อยๆ
เลือดยังคงไหลออกมากขึ้นเรื่อยๆ โอ๋รีบวิ่งไปคว้าเสื้อในตู้เสื้อผ้า
เขาเอาเสื้อมัดคลุมแผลที่ข้อมือเพื่อนสนิดจนแน่นเพื่อห้ามเลือด
โอ๋เงยขึ้นเห็นอาร์ตหน้าซีด สีริมฝีปากจางลง เหมือนคนจะเป็นลม
สายตาที่อาร์ตมองกลับมาเต็มไปด้วยความหวงแหนคนรัก ตอนนี้เขามีสติไม่อยู่กับตัวเต็มร้อย

" กูรักมึงมากนะโอ๋ " อาร์ตยังบ่นเพ้อออกมาเบาๆ
ไม่คิดเลยว่าอาร์ตจะทำขนาดนี้ น้ำตาที่คลออยู่ที่เปลือกตาของโอ๋ หยาดผ่านแก้มลงมา
" ทำไมมึงไม่ยอมรับนะอาร์ต ... ฮือ ฮือ.. "




" โอ๋ โอ๋ !! ... ไอ้โอ๋ !! แกร้องไห้ทำไม  แกฝันร้ายเหรอ "
เสียงของน้ำที่กำลังพยายามปลุกโอ๋ตื่นจากฝันร้าย ตอนนี้ก็เลยตี 1 ไปไม่กี่นาที
" ฮือ ฮือ  ฮือ ฮือ .. " โอ๋ลืมตารับรู้แล้วตัวเองฝันไป แต่ยังคงร้องไห้อยู่
" เป็นอะไรโอ๋ฉันได้ยินแกละเมอเสียงดังเหมือนทะเลาะกับไอ้อาร์ต "
" ใช่ ..ฉันทะเลาะกับไอ้อาร์ต ฮือ ฮือ.. "
" ก็เป็นแค่ฝันนั่นแหละ  ไม่เป็นไรแล้ว "
" ไม่  ฉันไม่ได้ฝัน  มันเป็นเรื่องจริง "
" หา!!  ... แล้ว..แล้ววันนี้ที่พวกแกคุยกันแล้วเป็นยังงัย  .. พวกคุยกันแล้วใช่ไหม "
" วันนี้ไอ้อาร์ตมันหาฉันที่ห้อง  แล้วมันก็กรีดข้อมือ ฮือ  ฮือ .. ฮือ ฮือ .. "  โอ๋ร้องไห้หนักมากขึ้นอีกรอบ
" อะไรนะ!! "

อะไรมันจะวุ่นวายมากมายขนาดนี้นะโอ๋  ฉันก็ไม่คิดว่าไอ้อาร์ตมันจะรักแกมากขนาดนี้
ฉันผิดเองที่เร่งรัดให้แกไปตกลงกับไอ้อาร์ตมัน   ฉันขอโทษนะ แล้วจะแก้ไขปัญหากันยังงัยต่อไป
จะเปิดเทอมอยู่แล้ว แต่ทำไมเหตุการณ์มันยุ่งเหยิงเสียจริง ไหนจะต้องรับน้องอีกหละ

เพราะความรักนี่หละมั้ง ...ความรักเป็นอันตรายที่สุดสำหรับคนอ่อนแอ
บางคนดำเนินชีวิตอยู่ภายใต้เงาของความรัก ปล่อยให้อำนาจด้านมืดแห่งความรักควบคุมจิตใจ
จนทำอะไรที่อันตรายร้ายแรงออกไป อย่างที่เคยอ่านเจอในหนังสือพิมพ์บ่อยๆ นั่นแหละ

บางคนมองเห็นความรักเป็นอันตรายเกินไป ทั้งวาดกลัวทั้งโหยหา
อยากได้ความรักมาชื่นชม แต่เห็นคนอื่นเป็นบ้าเพราะความรักมามาก
คิดห้ามใจตนเองมาตลอดที่จะไม่รักใคร  แต่สุดท้ายก็ห้ามใจไม่ได้อยู่ดี

บริบทแห่งชีวิตของแต่ละคนที่แตกต่างกัน ขัดเกลาจิตใจให้คนทุกคนแตกต่างกัน
แล้วคนเราจะอยู่ร่วมกันบนความแตกต่างเหล่านี้ได้อย่างไร... หากไม่เปิดใจ


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[Poes]

เมื่อไหรโอ๋จาเปิดใจให้เต็ม 100 นะ 

[min_min]

อาจเป็นเพราะจิตใต้สำนึกของโอ๋  ที่กัวคนอื่นจะว่าให้ตัวเอง
เลยพยายามคิดกับอาร์ตแค่เพื่อน  ทั้งที่จิงๆแล้ว โอ๋ก้อรักอาร์ดมากๆๆ  งงวุ้ย

ปล.รอตอนต่อไปค้าบ    แฮ่ๆๆอย่าเอาให้เครียดมากจิ๊คับคุณผู้แต่ง  เค้าเศร้าอ่ะ
 

[มูมู่น้อย]

กระชากอารมณ์อย่างแรง      

[Jingjoh]

กระชากอารมณ์มากๆ เลยครับ
เส้นทางของทั้งสองคนจะมาบรรจบกันได้หรือไม่
โปรดติดตามตอนต่อไป
 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

บริบทแห่งชีวิตของแต่ละคนที่แตกต่างกัน ขัดเกลาจิตใจให้คนทุกคนแตกต่างกัน
แล้วคนเราจะอยู่ร่วมกันบนความแตกต่างเหล่านี้ได้อย่างไร... หากไม่เปิดใจ

พูดได้เยี่ยม
ก่อนอื่นเราต้องยอมรับความแตกต่างของแต่ละคน
ไม่สามารถเป็นได้ดั่งใจเราต้องการ
เราไม่สามารถขีดเส้นให้ใครเดินได้


เมื่อรักจงกล้าที่จะเสี่ยงกับมัน
เมื่อไม่รัก ก็อย่าทำให้เขาคิด เพราะมันจะดูเหมือนเขานั้นไร้ค่า
 

[gobgab]

.........."ความรักเป็นอันตรายที่สุดสำหรับคนอ่อนแอ"..........

..........ฉะนั้นจึงต้องอยู่กับมันอย่างมีสติและเข้าใจ.........

[@^_^@PeaZa@^_^@]

อีกเดียวก็ดีเอง 

[blach]

สงสารอาร์ต อ่ะ 

[THIP]

สงสารโอ๋อ่ะ    ขัดแย้งในใจตน   

[centinel]

5 5 5 5 5 

น้ำเน่าได้สะใจดีจริงๆ แบบนี้แหละหนูช้อบชอบ
กว่าโอ๋กะอาร์ตะจะลงเอยกัน ก็บทที่ 13 โน้นแหละ
ยึ้ย!!  เลข 13  - -* ไม่ชอบเลขนี้เลย

อดทนกันหน่อยนะคับ อิอิ ( แม่งน้ำเน่าจริงๆ 55555 )

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคับ จุ๊บๆ
 


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


บทที่ 9


" โย โทรตามคนอื่นที่ยังไม่มาด้วยนะ ..  "
" ครับพี่โอ๋ "

ประธานลีดฯ สั่งการน้องลีดปี 2 ให้ติดตามเพื่อนที่ยังมาไม่ถึงสถานที่ฝึกซ้อม
เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการรับน้องที่จะมีขึ้นในวันเปิดเทอม ทุกๆปีบรรดาลีดฯ ประจำคณะ
จะต้องมาซ้อมท่าลีดประกอบเพลงนับ 20 เพลง ที่ลานชั้นสองของตึก 8 ชั้น

โอ๋ ทวนท่าประกอบทุกเพลงให้กับลีดรุ่นน้องไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่น้องๆ ก็จะจำกันได้หมดแล้ว
เพราะซ้อมกันไว้แล้วตั้งแต่ก่อนไฟนอลของเทอมที่ผ่านมา
เหลือก็แต่ความพร้อมเพรียงที่จะต้องมันปรับกันใหม่ หลังจากที่ห่างเหินการซ้อมมือไปนาน 1 เดือน

หน้าที่ของประธานลีดฯ คือ จัดน้องลีดปี 2 ทั้ง 12 คน เป็นกลุ่มๆ
แบ่งให้รับผิดชอบการกำกับเพลงในห้องเชียร์ให้เหมาะสม
น้องลีดปี 2 ทุกคนจะต้องได้เป็นลีดนำอย่างน้อย 1 เพลง ลีดนำหมายถึงลีดที่ทำหน้าที่เป็นผู้กำกับเพลงหลักในแต่ละเพลง

ยังดีที่วันนี้มียัยออยที่มาคอยฝึกซ้อมและจัดกลุ่มช่วย ปีนี้ยัยออยต้องทำหน้าที่เป็นเทคนิคเชียร์คู่กับยัยฝน
ซึ่งเทคนิคเชียร์จะเป็นคนแนะนำและแสดงเนื้อเพลงให้น้องใหม่ในห้องเชียร์

เริ่มซ้อมกันตั้งแต่ 13.00 น. จนกระทั่ง 17.00 น. ก็คงเพียงพอแล้วสำหรับการทบทวนท่าทางต่างๆ
ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ โอ๋ต้องกำชับน้องลีดปี 2 เรื่องการวางตัวในช่วงที่มีการรับน้องที่คณะ

" น้องๆ ลีดฯ ทุกคนครับ ก่อนจะกลับวันนี้ พี่กับพี่ออยขอย้ำเรื่องการวางตัวกับน้องใหม่นะครับ
เราก็รู้ว่าพี่ลีดทุกคน ทั้งลีดปี 3 หรือปี 2 จะมีบทบาทในการรับน้องไม่น้อยกว่าพี่สต๊าฟว๊ากเลย
ดังนั้น พี่ขอให้น้องๆ วางตัวนิ่งๆ รักษามาดพี่ลีดฯ ให้ดี วางตัวเป็นกลาง อย่างน้อยก็ให้น้องใหม่ยำเกรงเราบ้าง
ช่วงที่รับ 4 สัปดาห์ ก็ต้องลำบากเก๊กโหดกันหน่อยนะ พอรับน้องเสร็จแล้วค่อยทำตัวตามสบายนะครับ "
โอ๋พูดยาวเยียดจนน้องบางก็คนทำหน้าเอือมๆ โดยเฉพาะน้องนัดที่ทำท่าขยุกขยิก
" นะครับน้องนัด ! .. ถ้าเราทำเสียแผนคนเดียว ก็อาจจะกระทบคนอื่นด้วย "
" ค้าบบบบ !! " ไอ้น้องนัดลีดฯ ปี 2 ที่ดื้อที่สุด และเป็นลีดผู้ชายที่ตุ้งติ้งน้อยที่สุดแล้วในบรรดาลีดผู้ชายปี 2 ทั้ง 5 คน
ตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารัก ดูไปดูมาหน้ามันเหมือนลิง นัดเป็นคนเดียวที่ไม่ใช่ตุ๊ดหรือเกย์ในบรรดาลีดฯผู้ชายทั้ง 5 คน
" ส่วนถุงมือลีดฯ ให้น้องลีดฯ มารับและใส่ซ้อมในวันพรุ่งนี้  ..เวลาเดิม ... มีใครสงสัยอะไรไหม "
น้องลีดฯ ทุกคนนิ่งเงียบ คงจะเหนื่อยกับการฝึกซ้อมทั้งบ่ายและอยากกลับกันแล้ว
" พี่ออย มีอะไรจะฝากน้องไหมคับ "  โอ๋หันหน้ามายัยออย ที่ยืนกอดอกอยู่ด้านข้าง
" สำหรับน้องลีดผู้หญิง เรื่องกระโปรงกับรองเท้า ให้ตกลงกันเองนะคะ
ควรจะใส่ให้แบบที่คล้ายกัน ร้องเท้าห้ามใส่แบบสายรัดข้อเท้ายาวนะคะ "
" มีอะไรสงสัยอีกไหมคับ "
" ไม่มีคับ / ค่ะ "
" วันนี้ขอบใจน้องลีดฯ ทุกๆ คนนะครับ กลับได้แล้ว "

อาร์ตกับออยหันหน้าเข้าหากันเพื่อตกลงเรื่องถุงมือลีดที่ต้องซื้อเพื่อใช้ในการฝึกซ้อมและใช้จริง
ปล่อยให้น้องลีดฯ คุยกันเสียงเจี๊ยวจ๊าว ดูท่าทางคงจะคิดถึงกันมากๆ หลังจากที่ไม่ได้เจอกันเดือนกว่าๆ

" โอ๋แกไปซื้อถุงมือนะ ฉันไปเบิกเงินกับเหรัญญิกมาแล้ว อะนี่ "
ยัยออยยืนเงินและหน้าที่มาให้โอ๋ แบบยัดเยียด
" อ่าว .... แกก็รู้ว่าฉันไม่มีรถ สหกรณ์มหา'ลัยก็ยังไม่เปิด ฉันต้องเข้าไปซื้อในเมืองนะ "
" แกก็ให้แฟนแกพาไปซื้อเสะ ...  "
" แฟนฉัน !! ใคร.?.. "
" ก็ไอ้อาร์ตงะ 5555 ... "
" นี่ๆ จะบ้าเหรอ ฉันกับมันเป็นเพื่อนกัน "
" ก็แล้วแต่แก .. ฉันดูตาเดียวก็รู้แล้วว่าไอ้อาร์ตมันคิดยังงัยกับแก "
" จ๊ะ ! ... แม่เทพธิดาพยากรณ์ "
" 555 แน่นอนฉันรู้ทุกอย่างนั้นแหละ .. แล้วไอ้อาร์ตมันไปไหนแล้วหละ
ปกติมันต้องมันนั่งรอแกตั้งแต่ตอนซ้อมใกล้เสร็จหนิ "
" ฉันกับมันคงไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันแล้วหละ ... คือพวกฉันมีเรื่องกันนิดหน่อย "
โอ๋ทำหน้าเศร้า จนยัยออยไม่กล้าถามต่อว่าเกิดอะไรขึ้น
" ก็ดีเหมือนกัน เพราะยังงัยช่วงรับน้องประธานลีดฯ กับ สต๊าฟว๊าก
ก็คงไปไหนมาไหนด้วยกันให้น้องใหม่เห็นไม่ได้หรอก.. เป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน " โอ๋พูดเสริมตัวเอง
" ถ้าอย่างนั้นฉันไปซื้อเอง เอาเงินคืนมา "
" ไม่เป็นไร.. เดี๋ยวฉันออกไปซื้อกับรูมเมตก็ได้ "
โอ๋ขอรับหน้าที่นี้ไว้เหมือนเดิม ทั้งที่ยังไม่แน่ใจเลยว่าน้ำจะตกลงพาโอ๋ไปหรือป่าว
" แก ... แน่ใจนะ "
" แน่สิ "
" งั้นฉันกลับแล้วนะ บะบาย "
" อื้ม "
แล้วยัยออยก็วิ่งแทบถลาไปหาชายหนุ่มที่กำลังชะเง้อหน้าพ้นบันไดออกมาให้เห็นพอดี
ยัยออยกับแฟนคบกันมาตั้งแต่ปี 1 ทั้งสองคนเจอกันตอนเข้ากิจกรรมเชียร์กลาง
ซึ่งเป็นกิจกรรมเชียร์รวมน้องใหม่ทั้งมหาวิทยาลัย  เป็นเวลาประมาณ 4 สัปดาห์
หลังจากนั้นถึงจะเป็นกิจกรรมรับน้องคณะอีก 4 สัปดาห์

พอเห็นคู่รักเขากระหนุงกระหนิงกันแล้ว โอ๋รู้สึกแปลกๆ เหมือนเหงา เหมือนน้อยใจ
มันก็เป็นอย่างที่ยัยออยพูดนั่นแหละ ถ้าเป็นแต่ก่อนป่านนี้ไอ้อาร์ตก็มานั่งรอรับโอ๋ไปกินข้าวแล้ว
และกลับไปนอนคลุกบนเตียงดู TV และคุยกันที่ห้องแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นก็คงชวนกันออกไปดูหนังในเมือง
หรือไม่ก็ไปนั่งเล่นเกมส์ที่ร้านเน็ต .. โอ๋คิดไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าตัวเองเดินมาจนถึงชั้นล่างตั้งแต่ตอนไหน
เย็นป่านนี้แล้วจะมีรถโดยสารให้โอ๋ขึ้นกลับหอหรือป่าวนะ  โอ๋ยืนรอที่ข้างทางมองซ้ายมองขวา
ดูท่าทางรถโดยสารจะหมดแล้ว   สงสัยจะได้เดินกลับหอพักแน่ๆ

" พี่โอ๋ค้าบบบ !! " เสียงดื้อๆ ของไอ้น้องนัด
โอ๋หันกลับไป ไอ้น้องนัดวิ่งหน้าตาทะเล้นตรงมาหา
" พี่โอ๋จะกลับยังงัยคับ "
" พี่ว่าจะขึ้นรถโดยสาร แต่มันคงไม่มีแล้วหละ "
" อ่าว ..  แล้วพี่อาร์ตหละคับ ไม่มารับพี่เหรอ "
แม้กระทั่งน้องนัดก็รู้เหรอว่าอาร์ตจะต้องมารับ.. 
" ไอ้อาร์ตมันติดธุระ พี่ต้องกลับเองคับ " โอ๋พูดยิ้มๆ
" นัดไปส่งพี่โอ๋ก็ได้ครับ "
" อืม ... ก็ดี "
" รถนัดจออยู่หลังตึก "
พอพูดจบไอ้น้องนัดก็หันกลับหลังนำทางโอ๋ไปที่ที่จอดรถ
แต่ทันใดนั้น ใครบางคนขับรถ TENA มาจอดเทียบตรงขอบทางใกล้กับที่โอ๋ยืนอยู่เมื้อกี้
เสียงเครื่องรถจักรยานยนต์คันนั้น ดึงความสนใจให้น้องนัดและโอ๋หันไปมอง
อาร์ตนั่งอยู่บนรถทำหน้าบูดเหมือนไม่สบอารมณ์ที่จะต้องมาทำหน้าที่อะไรบางอย่าง
โอ๋ไม่คิดว่าอาร์ตจะยอมมาเจอโอ๋อีก ดีใจอยู่ลึกๆ
อย่างน้อยอาร์ตก็ไม่ได้โกรธและเกลียดโอ๋มากจนไม่ยอมมาเจอหน้ากันอีก

" จะกลับไหม " อาร์ตพูดขึ้นมาโดยไม่หันมามองโอ๋
" อ่าว .. พี่โอ๋ .. พี่อาร์ตมารับแล้ว ... "
แต่โอ๋ยังยืนค้างอยู่ตรงที่เดิม เขาไม่กล้าที่จะไปพึ่งพาอาศัยรถ TENA คันนั้นอีก
ในเมื่อเขาทำให้เจ้าของของมันเจ็บปวดแทบปางตาย
" พี่โอ๋ ... งั้นนัดกลับแล้วนะครับ " แล้วไอ้น้องนัดยกมือขึ้นไหว้รุ่นพี่แล้ววิ่งหายไปที่หลังตึกในทันที

โอ๋ยังยืนนิ่งอยู่อยู่ที่เดิม ไม่กล้ามองหน้าไอ้อาร์ต อาร์ตเองก็มองแต่ถนนไม่ยอมมองหน้าโอ๋

" จะกลับไหม " ประโยคเดิมที่อาร์ตพูดซ้ำโดยไม่ได้หันมามองโอ๋

โอ๋เดินไปที่รถคันนั้นแล้วก้าวขาขึ้นนั่งที่เบาะหลัง รักษาระยะห่างออกจากตัวอาร์ต
เป็นระยะห่างที่โอ๋เว้นไว้เพราะความผิดที่ตัวเองทำให้อาร์ตเจ็บปวด 
เป็นระยะที่ห่างที่อาร์ตวางความน้อยใจและความเสียใจขั้นไว้

นานเหลือเกินกว่าอาร์ตและรถคันเดิมจะพาโอ๋มาถึงพอพัก มันอึดอัดที่ไม่รู้จะพูดอะไร
โอ๋รู้อาร์ตยังโกรธอยู่  .. ได้แต่แอบมองไปที่ข้อมือข้างซ้ายของอาร์ตที่ยังมีผ้าก็อตพันอยู่

' มันคงจะเจ็บแผลมาก มันถึงกำแฮนด์รถแบบหลวมๆ ... เพราะกูที่ทำให้มันเจ็บ กูขอโทษ ... อาร์ตกูขอโทษ '



อาร์ตเหยียบเบรคและจอดรถที่หน้าหอพักของโอ๋ โอ๋ก้าวลงมายืนอยู่ข้างๆ
ไม่รู้ว่าจะพูดคำว่า ' ขอบคุณที่มาส่ง ' หรือคำว่า ' ขอโทษ ' ก่อนดี
ดูเหมือนอาร์ตไม่อยากหยุดรอฟังว่าโอ๋จะพูดอะไรต่อ  โอ๋ก็ได้อ้ำอึ้งไม่พูดอะไรซักที

" คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ.... "

อยู่ดีๆ อาร์ตก็พูดประโยคนั้นออกมา ไม่คิดเลยว่าอาร์ตจะพูดแบบนั้น 

' คำบอกลาของอาร์ต '

โอ๋มองไปที่ใบหน้าของเจ้ารถคันที่พาเขามาส่ง   คนๆ นั้นทำหน้านิ่งเหมือนไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น
แต่โอ๋ต่างหากที่ตอนนี้ตามันไหลมาคลออยู่ที่เปลือกตา มีอะไรบางอย่างวิ่งมาจุกอยู่ที่ลำคอ
พูดอะไรไม่ออก สมองตื้นไปหมด เสี้ยวความคิดที่แวบเข้ามา..  ' มันคงไม่อยากเจอหน้ากูอีกแล้ว '

อาร์ตเหยียบเกียร์และบิดคันแรงเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
โอ๋เดินแบบไร้สติกลับขึ้นไปที่ห้องพัก น้ำตามันหยาดผ่านแก้มลงมาแบบไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดง่ายๆ

" ทำไมกูถึงร้องไห้เพื่อมึงขนาดนี้วะ ..  "

ความสับสนวิ่งวนวุ่นวายอยู่ในใจของโอ๋  จะทำยังงัยดีกับใจที่มันทรมานแบบนี้
มันก็แค่เพื่อนคนหนึ่งที่ตอนนี้ไม่ใช่เพื่อนอีกแล้ว ... กูกะมันก็แค่เพื่อนสองคนที่เลิกคุยกัน มันก็แค่นั้นไม่ใช่เหรอ
ทำไมกูถึงเจ็บปวดทรมานขนาดนี้ ...



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[min_min]

โอ๋  จ๋า  รีบๆรู้ใจตัวเองหน่อย   ช้าไปจะไม่ทันการณ์นะ
สงสารอาร์ตจัง  เศร้า  อีกแว้ว 
รีบๆคืนดีกันนะคร้าบ

 

[gobgab]

" คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ.... "

.............โอ๋คราบ......อย่าปล่อยอาร์ตไปนะ......

[Jingjoh]

ทำไมเรื่องมันเศร้าอย่างเนี้ย
 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

 
ทำผิดแล้วแค่พูดคำว่าขอโทษ มันช่างยากเหลือเกิน
 

[Poes]

  อาร์ตแค่งอนและน้อยใจ โอ๋ไปง้อเดี๋ยวก็หาย 

[Junrai_Hyper™]

 

[suregirl]

เมื่อใจตรงกัน แล้วจะหลอกตัวเองกันไปใย........

[THIP]

ระยะห่างระหว่างใจ     
ปล. คนแต่งสปอยคนอ่านทำม้ายยยย   

[centinel]

ขอบคุณทุกกำลังใจนะค้าบบบบ
กำลังใจล้นหลาม อิอิอิ จุ๊บๆ


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


บทที่ 10 
( ใครที่เคยผ่านเชียร์โหดๆ มาก่อน อย่าว่ากันนะครับผมคงบรรยายความประทับใจในห้องเชียร์ได้ไม่หมด ... ขออภัยล่วงหน้า )


' วันเดือนเคลื่อนไป  การหลอกลวงผู้มาใหม่  ก็ใกล้จะสิ้นสุดลง '

ระยะเวลา 4 สัปดาห์กับแผนการร้ายระดับเซียน ที่ทั้งพี่ปี 2, 3 และ 4 ร่วมกันว่าแผนไว้อย่างแยบยล
หล่อลวงให้เหล่าน้องๆ ที่เข้ามาเรียนใหม่ ตกอยู่ในสภาพการแห่งปัญหาและความเครียด ที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน
ความรัก ความเคารพ และความสามัคคีเท่านั้นที่จะช่วยให้น้องใหม่ทุกคนผ่านปัญหานี้ไป
น้องๆ จะได้เรียนรู้ประสบการณ์ดีๆ จากกิจกรรมหฤโหดแสนหวานและได้พบเพื่อนแท้ที่แสนดีมากมาย

เหมือนกับที่ทำให้อาร์ตและโอ๋ได้เจอกันนั่นแหละ
พอขึ้นปี 2 โอ๋ผันตัวเองมาเป็นเชียร์ลีดเดอร์ผู้มีมาดนิ่งและนุ่มนวล มีความสุขุมน่าหลงไหล
ส่วนอาร์ตกลายมาเป็นพี่สต๊าฟสุดโหด เคร่งครัด เข้มแข็ง ดุร้ายและเกรี้ยวกราดอย่างมีเหตุผล

แต่ปีนี้พิเศษที่สุด ความตึงเครียดระหว่างโอ๋กับอาร์ตแผ่กระจายสู่จิตใจพี่สต๊าฟเกือบทุกคน
เนื่องจากมีเพื่อน 2 คนในชั้นปีเดียวกำลังเคียดแค้นกันยังกับว่าพวกเขาเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมาตั้งชาติปางไหน
ทั้งในห้องเชียร์และนอกห้องเชียร์ที่ทั้งสองฟาดฟันกันด้วยสายตาและอาการเหมือนทำสงครามเย็นกันอยู่ 2 คน
ทั้งที่พวกเคยเป็นเพื่อนรักสุดชีวิตกันมาก่อน   นับตั้งแต่วันเปิดเทอมวันแรก  พวกเขาก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ทุกคนเข้าใจว่านั่นเป็นการแสดงที่ทั้งอาร์ตและโอ๋ทุ่มเทเพื่อความสมจริงในการเป็นพี่ประธานลีดและสต๊าฟว๊าก
แต่ใครจะรู้นอกจากเปี้ยกกับโรจน์ ว่าความจริงแล้วสายตาเย็นชาที่เขาสองคนมีให้กันมันเป็นความรู้สึกโดยแท้

สำหรับการรับน้องปีนี้  เหตุการณ์หลอกลวงหลายๆ อย่างจึงดูสมจริงกว่าการรับน้องปีที่ผ่านๆ มาเป็นอย่างมาก


... และในวันสุดท้ายของการเชียร์ โอ๋ พี่ประธานลีดฯ ได้ทำให้ทั้งน้องใหม่และพี่สต๊าฟด้วยกันต้องผวาสุดขีด
เพลงคณะเพลงสุดท้ายที่น้องๆ จะต้องร้องให้ดีที่สุดเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าพวกเขาจะได้รับการยอมรับจากรุ่นพี่หรือไม่
ให้ได้ชื่อว่าพวกเขาได้จะเป็นพี่น้องกับรุ่นพี่ที่บังคับให้พวกเขาทำอะไรบ้าๆ อย่างเคร่งครัดมาตลอด 4 สัปดาห์

ท่ามกลางความตรึงเครียดและเงียบสงัดของห้องเชียร์ น้องใหม่ถูกจดจ้องด้วยสายที่พวกเขาไม่อาจจะเงยหน้าขึ้นมามองได้
" ขอเชิญพี่ลีดฯ ค่ะ/ครับ " เด็กน้อยสีหน้าตื่นตระหนก ทั้งชายและหญิงยืนตะโกนเสียงดังอย่างพร้อมเพรียง
เพื่อเป็นการเชิญพี่ประธานลีดฯ ...พี่ลีดที่เยือกเย็นและเย็นชาที่สุด
คนที่ไร้ซึ่งความรู้สึกร้อนหนาวหรือความรู้สึกใดๆ จนน้องๆ หวั่นเกรงอย่างบอกไม่พูด
พี่คนนี้เป็น 1 ใน 3 ของผู้มีอำนาจสูงสุดในการตัดสินว่าน้องใหม่จะได้รับการยอมรับหรือไม่
แต่การตัดสินใดๆ ภายในห้องเชียร์จะต้องเกิดขึ้นจากเป็นมติเอกฉันท์ของ ประธานเชียร์ ประธานสต๊าฟและประธานลีดฯ

เสียงเท้านุ่มนิ่ง เดินลงมาจากบันไดบนสุดด้านหลังของห้องสโลบที่ถูกเรียกว่าห้องเชียร์ จนมาหยุดอยู่ด้านหน้าสุด
น้องใหม่มองเห็นด้านหลังของพี่ประธานลีดฯ มีถุงมือสีขาวสะอาดสวมอยู่บนมือทั้งสองข้างอย่างพอดีถูกวางไว้ด้านหลังอย่างเป็นระเบียบ
เขายืนนิ่งแทบไม่ไหวติง  จนแทบมองไม่เห็นจังหวะการหายใจของเขา
น้องบางคนเริ่มมีอาการขาสั่นและเริ่มเครียด  พี่คนนี้กำลังจะตัดสินพวกเราทุกคน 
ถ้าเพลงต่อไปนี้ที่พวกเราจะร้องอย่างสุดความสามารถกลายเป็นความไม่พอใจของเขาหละ จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา
ทันใดนั้นเกิดการเคลื่อนไหวของพี่ประธานลีดฯ เขาก้าวเท้าออกไปเล็กน้อย พลิกตัวกลับมาและชิดเท้าอย่างกระชับและนุ่มนวล
ใบหน้าที่เย็นชากับสายตาที่เคร่งขรึมจนจับอารมณ์ไม่ได้ ทำให้น้องใหม่หวั่นใจอย่างหนักจนแทบจะลืมเนื้อเพลง

แขนทั้งสองวาดออกมาจากด้านหลัง กวาดขึ้นจากด้านข้างพร้อมกัน  และวาดมือมาวางอยู่ด้านหน้า
ลักษณะนิ้วมือที่แสดงอยู่อย่างชัดเจน  เป็นสัญลักษณ์ของเพลงสุดท้าย
เขาหยุดนิ่งและแสดงสัญลักษณ์เพลงอยู่ซักพัก แล้ววาดแขนกลับไปที่เดิม

ต่อไปนี้พี่เขาคงจะเริ่มให้จังหวะการนับสำหรับการร้องเพลง
พี่ประธานลีดฯ วาดแขนขึ้นเหนือศรีษะค้างไว้เป็นรูปตัววี  น้องใหม่รอสัญญาณการนับเพื่อเริ่มต้นร้องเพลง
เขากำมือด้านขวาอย่างรวดเร็ว ดึงแขนทั้งสองเข้าหากัน ฝ่ามือซ้ายชนกับสันมัดด้านขวาเสียงดัง " ตุ๊บ!!! " ถือเป็นจังหวะนับ 1
บิดตัวออกด้านข้างเล็กน้อยพร้อมกับวางมือทั้งสองข้างด้านหลังศรีษะ ถือเป็นจังหวะนับ 2
และบิดตัวกลับพร้อมกางแขนออกมาเป็นรูปตัววี ถือเป็นจังหวะนับ 3

พี่ประธานลีดฯ เริ่มวาดแขนและสบัดข้อมือ ท่วงท่าสง่างามเป็นจังหวะสอดคล้องต่อเนื่อง .....และต้องหยุดอย่างกระทันหัน
เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้น คือความเงียบ ... ไม่มีเสียงร้องเพลงของน้องใหม่ ... สร้างความหงุดหงิดให้กับรุ่นพี่ที่ยืนจ้องอยู่รอบข้าง
" เป็นอะไรกัน!!! เป็นอะไรกัน!!! ทำไมไม่ร้อง!!! " เสียงตะวาดดังออกมาจากพี่สต๊าฟว๊ากคนหนึ่งที่ยืนเยื้องออกไปด้านหน้า
คงจะเป็นเสียงของพี่อาร์ตพี่สต๊าฟว๊ากปี 3 ที่โหดที่สุด คนที่มีเฝือกแบบอ่อนสีขาวมัดยึดไว้จากข้อมือจนมาถึงข้อศอก
" เพลงสุดท้ายนะน้อง!!! จะเอายังงัย!!! " มีพี่สต๊าฟอีกคนเสริมขึ้น

ตอนนี้พี่ประธานลีดฯ เก็บแขนลงด้านหลังไปแล้ว
" เหลือโอกาสอีก...   2 ครั้งนะครับน้อง " พี่ประธานลีดฯ ที่อยู่ด้านหน้าเอ่ยบอกแบบนิ่งๆ
ไม่แสดงถึงความห่วงใยน้องใหม่แต่อย่างใด  กลับเป็นคำขู่ที่ทำให้น้องหลายๆ คนเริ่มอยู่ไม่นิ่ง
บางคนถอนหายใจแรงอย่างลืมตัว เสียโควต้าไปฟรีๆ เลย 1 ครั้ง

พี่ประธานลีดฯ ให้สัญลักษณ์เพลงเป็นครั้งที่ 2 เพื่อดึงเวลาให้น้องใหม่ตั้งตัว
เก็บแขนลง  ... วาดขึ้นเป็นตัววีอีกครั้ง ..  และดึงฝ่ามือซ้ายกับมัดขวากระทบกันเสียงดังเป็นจังหวะ 1
วาดแขนต่อเป็นจังหวะ 2 และจังหวะ 3 ตามลำดับ  เสียงเพลงดังขึ้นขึ้น
พร้อมกับจังหวะการเคลื่อนไหวของพี่ประธานลีดฯ ถึงมันจะเริ่มต้นด้วยความไม่พร้อมเพรียงก็ตาม
การร้องเพลงของน้องใหม่ดำเนินต่อไปภายใต้การควบคุมของเขาเพียงคนเดียว
เสียงเพลงประจำคณะกำลังดังสุดกู่อยู่ในห้องเชียร์แห่งนี้
และทันใดนั้นมันเริ่มไม่เพรียงพร้อมมากขึ้นอย่างชัดเจน  เขาหยุดการเคลื่อนไหวใดๆ กางแขนไว้ในรูปตัววีและเก็บแขนลง
น้องใหม่ทุกคนต้องหยุดการร้องเพลงลงในทันที

" ไม่ต้องเป็นพี่เป็นน้องกันแล้ว!!! พอๆๆ!!! ไม่ต้องเชียร์!!! " เสียงของพี่สต๊าฟว๊ากคนที่ยังยืนจับผิดน้องใหม่อยู่ตรงที่เดิม
" น้องคะน้องทำได้แค่นี้เหรอคะ .... นี่เพลงสำคัญที่สุดของคณะเรานะคะ น้องไม่มีความตั้งใจเลยเหรอคะ "
คราวนี้เป็นเสียงของพี่สต๊าฟปลอบที่น้องๆ รักที่สุด .... พี่ปุ๊กที่เคยพาน้องๆ ร้องเพลงสนุกคลายเครียด 
แต่ตอนนี้พี่ปุ๊กกำลังผิดหวังที่สุดกับสิ่งที่น้องใหม่ทำไม่ได้ดั่งใจ
เริ่มมีน้องผู้หญิงบางคนแสดงอาการคล้ายกับจะร้องไห้  ซึ่งนั่นก็แสดงว่าแผนที่วางไว้กำลังเข้าที่เข้าทาง

บรรยายกาศภายในห้องเชียร์เงียบลงอีกครั้ง
" โอกาสครั้งสุดท้ายนะครับน้อง " แล้วพี่ประธานลีดฯ ยังคงพูดแบบนิ่งๆ เหมือนเดิม
เขาวาดแขนขึ้นเป็นตัววี โดยไม่ได้แสดงสัญลักษณ์เป็นครั้งที่ 3 และเริ่มให้จังหวะการนับ 1 2 และ 3

ในขณะที่สันมัดกระทบกับฝ่ามือแรงสะแทกนั่นทำให้โอ๋รู้สึกเจ็บแปร๊บไปถึงแผลบนหลังมือ
ถึงแม้แผลจะหายดีแล้ว แต่ทุกครั้งที่ใช้งานหนักๆ ก็รู้สึกปวดจนแทบทนไม่ได้
4 สัปดาห์หลังเปิดเทอม โอ๋ก็ต้องให้จังหวะเพลงแบบนี้ไม่รู้กี่ครั้ง ในการฝึกซ้อมให้น้องลีดปี 2
นับมาจนถึงวันนี้ ต่อให้รู้สึกเจ็บที่หลังมือก็ยังเท่าไหร่ ก็คงต้องอดทนต่อไปจนกว่าจะสิ้นสุดกิจกรรมเชียร์

มีเสียงร้องเพลงของน้องใหม่พร้อมกับโอ๋แสดงท่าทางควบคุมการร้องเพลงอย่างเยือกเย็นทั้งที่ยังคงเจ็บแผลไม่หาย
รู้สึกเหมือนแผลเป็นที่หลังมือมันขูดกับถุงมือตามจังหะการเคลื่อนไหว มันเจ็บแปร๊บมากขึ้นและถี่ขึ้น
จนบางจังหวะโอ๋ก็ไม่สามารถจะรักษาหน้านิ่งๆ ไว้ได้ ทั้งน้องใหม่และพี่สต๊าฟหลายคนเริ่มเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
อาร์ตเริ่มสังเกตุเห็นสายตาแปลกๆ ของเพื่อนสต๊าฟ ที่จ้องมองไปที่โอ๋
เขาหันไปที่โอ๋ ไม่สามารถเก็บสายตาหวงใยที่กำลังควานหาสิ่งผิดปกติในตัวโอ๋
อาร์ตไม่รู้ว่าโอ๋มันเป็นอะไร รู้แต่ว่าโอ๋ไม่เคยพลาดทุกครั้งใส่ถุงมือลีด แต่วันนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างรบกวนสมาธิโอ๋

น้องใหม่เริ่มร้องไม่เป็นเพลงตอนที่เพลงใกล้จบ ทำนองเพลงเริ่มผิดเพี้ยน
พี่ประธานลีดฯ หยุดและเก็บแขนลง  เสียงเพลงที่ดังกึกก้องหยุดลงในทันที 

ตามแผนที่วางไว้ โอ๋จะตัดสินใจใช้อำนาจเกินตัวด้วยการให้โอกาสน้องใหม่เป็นครั้งที่ 4
ซึ่งจะทำให้พี่สต๊าฟว๊ากคนหนึ่งโมโหขึ้นมาอย่างรุนแรงซึ่งนั่นก็คืออาร์ต  อาร์ตจะวิ่งเข้ามาผลักโอ๋ล้มลงและเกิดการชกต่อยเกิดขึ้น

โอ๋ยังคงสวมบทบาทเป็นพี่ประธานลีดฯ ต่อไป ทั้งที่เจ็บแผลเก่าตรงหลังมือ

น้องใหม่หน้าเสียหน้าซีดกันเป็นแถบๆ พี่จะทำอะไรกับพวกเราต่อไป ครบ 3 ครั้งแล้ว
พวกเราทำไม่สำเร็จ  พวกเราร้องเพลงคณะไม่จบ มีน้องผู้หญิงบางแทบจะกลั้นร้องไห้ไม่ได้แล้ว
" พี่จะให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย " ไม่น่าเชื่อกับความใจดีของพี่ประธานลีดฯ ที่ให้โอกาสน้องใหม่
น้องผู้หญิงที่กำลังจะร้องไห้เลิกทำหน้าเบี้ยวในทันที  มีเสียงบ่นของรุ่นพี่ดังงึมงัมอยู่ทั่วห้อง
คล้ายกับว่าพี่ประธานลีดฯ ล้วงล้ำหน้าที่ของตัวเองออกไปแล้ว
" ไม่ยอมโว้ย!!! ประธานลีดฯ ไม่มีสิทธิ์ตัดสินให้โอกาสน้อง!!! " เสียงตะคอกของพี่สต๊าฟว๊ากคนเดิม 

อาร์ตสังเกตุเห็นพี่ประธานแอบบีบมือเบาตอนที่ไขว้มือไว้ด้านหลัง
' ไอ้โอ๋มันคงเจ็บมือแน่ๆ ไอ้เวรนี่อ่อนแอจริง 2 เดือนแล้วมึงยังไม่หายเจ็บอีก ... เฮ้อ.. ไม่รู้ว่ามันเจ็บมากไหม '
อาร์ตอยากจะให้มันจบลงเร็วๆ ไม่อยากเห็นโอ๋ต้องทนเจ็บอีก

พี่ประธานลีดฯ ไม่สะดุ้งสะเทือนกับเสียงของพี่สต๊าฟว๊ากคนนั้น แล้วเขาก็วาดแขนขึ้นเป็นตัววี

ในจังหวะนั้นที่โอ๋กำลังจะชกกำปั้นขวากับฝ่ามือเพื่อให้จังหวะเริ่มร้องเพลง
" ไอ้พี่ลีดฯ ... มึงหยุดเดี๋ยวนี้เลย!! "  อาร์ตวิ่งถลาเข้าไปผลักโอ๋ล้มลงกับพื้นด้วยแขนขวาตามบทบาทที่เตรียมกันไว้
ภาพที่เกิดขึ้นทำให้น้องใหม่ตกใจอย่างแรง มีเสียงดัง ฮื้อ ฮ้า พวกพี่ๆ กำลังจะตีกันอยู่ตรงนั้น

แต่สำหรับอาร์ต แค่เห็นโอ๋มีเลือดตกยากออกแบบนั้นก็เจ็บใจมากเกินพอแล้ว
แต่อาร์ตยังต้องสวมบทบาทผู้ที่จะทำร้ายพี่ประธานลีดฯ ต่อไป
อาร์ตย่อตัวคร่อมตัวโอ๋ไว้ กำมัดข้างขวาอย่างแน่นและเงื้อขึ้นให้น้องใหม่เห็นเหตุการณ์ได้ชัดเจน
เกิดเสียงกรีดร้องของน้องใหม่ด้วยความตกใจ  ปนกันกับเสียงกรีดร้องของพี่ๆ เพื่อสร้างสถานการณ์
มีพี่คนอื่นๆ ที่ยืนใกล้ๆ กำลังวิ่งเข้าไปเพื่อที่จะแยกทั้งสองคนออกจากกัน
แล้วทุกอย่างในห้องเชียร์มืดลงในทันที มีบางคนปิดไฟเพื่อที่จะไม่ให้น้องใหม่เห็นเหตุการณ์ที่รุนแรง
ในความมืดมีเสียงดังเอะอะโวยวาย เหมือนพี่สองคนนั้นกำลังชกต่อยกันอยู่
คล้ายกับว่าจะเป็นพี่ประธานลีดฯ มากกว่าที่เป็นฝ่ายถูกทำร้าย
เสียงกรีดร้องยิ่งดังมากขึ้น แล้วก็มีเสียงการดึงลากกันออกไปด้านนอก เสียงประตูถูกกระชากเปิดออกกว้างที่สุด
เสียงพี่สต๊าฟคนอื่นๆ ดังมาจากด้านหน้าห้องเชียร์ทั้งที่ยังมืดอยู่อย่างนั้น

" จับไอ้อาร์ต!! จับมันไว้ก่อน!! "
" อาร์ตใจเย็นเว้ย!! ..ใจเย็น!! "
" ...เอาไอ้โอ๋ไปโรงพยาบาล!! เอาไปโรงพยาบาล!! เร็วๆๆ!! "
สิ้นประโยคสุดท้าย น้องใหม่ทั้งกรี๊ด ทั้งร้องไห้ พี่ประธานลีดฯ โดนหนักขนาดนั้นเลยเหรอ
ในห้องเชียร์ระงมไปด้วยเสียงร้องไห้ของเด็กที่ถูกหลอกมาเต็มๆ 4 สัปดาห์ โดนต้มซะเปื่อยเลย

เหตุการณ์ดูเหมือนสงบลง ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ของรุ่นพี่
น้องใหม่ถูกทิ้งไว้ในห้องมืดๆ นั้น ตามลำพัง  นั่นหรือคือรางวัลของการร้องเพลงประจำคณะไม่ผ่านภายใน 3 ครั้ง
พวกเราคงถูกพี่ทิ้งไปหมดแล้ว เด็กน้อยเงียบเสียงลง ยังมีหลายคนที่ยังร้องไห้ฮือฮือ
" พี่คะ!! พี่คะ!! พี่ค้า!! " มีเสียงน้องผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ตะโกนไปร้องไห้ไป น่าสงสารมากๆ
แล้วน้องคนอื่นๆ ก็เริ่มเรียกหาพี่ๆ ตามกัน มั่วไปหมดฟังแทบไม่รู้เรื่อง
ทันใดนั้นแสงไฟก็สว่างขึ้น.. สว่างไปทั้งห้อง  แต่ไม่มีใครอยู่ตรงหน้าห้องเชียร์
มีลอยเลือดเปลอะเปื้อนอยู่ตรงพื้นที่พี่สองคนนั้นชกต่อยกัน
เด็กๆ มองซ้ายมองขวา ไม่มีพี่คนไหนอยู่ในห้องเลย  .... แล้วก็มีเสียงเพลงประจำคณะของพวกเขาดังขึ้น
เป็นเพลงที่ร้องได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน และร้องได้พร้อมเพรียงมากที่สุดจนขนลุก
เป็นเพลงประจำคณะที่เพราะที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา
เสียงประสานระหว่างวัยรุ่นชายหญิงที่ดังมาจากด้านนอก คงเป็นเสียงของพี่ๆ
มันดังเข้ามาในห้อง  ดังขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็เพราะมากขึ้นเรื่อยๆ
พี่ๆ เดินเข้ามาพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงอยู่ในมือกันคนละดอกสองดอก
และที่สำคัญที่สุด พี่ทุกคนยิ้มด้วยความยินดีให้กับน้องๆ ทุกคน ทั้งพี่สต๊าฟว๊าก พี่สต๊าฟปลอบ และพี่ลีดฯ
" ยินดีต้อนรับน้องเทคนิคการแพทย์รุ่น XX ทุกคนคร้าบ / ค้าา " เสียงดังกึกก้องไปทั้งห้องเชียร์

น้องบางคนยังร้องไห้ต่อแอบอึ้งๆ แล้วก็ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ
บางคนทำหน้าเหลอหลาน้ำตาอาบแก้ม ยังงงๆ อยู่เลย

ความปิติยินดีเต็มเปี่ยมไปทั่วทั้งห้อง ทั้งรอยยิ้มและความสุข คงลืมไม่ลงกับ 4 สัปดาห์ที่ผ่านและวันนี้ด้วย

ยกเว้น ... ด้านนอกห้องเชียร์ ..ยัยปุ๊กกับยัยจอยกำลังรุมให้การปฐมพยาบาลกับโอ๋
ส่วนอาร์ต  หลังจากที่อุ้มโอ๋ออกมาไว้ข้างนอกแล้วก็หลบหน้าเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
แต่คงไม่ได้เข้าไปในห้องเชียร์หรอก เพราะเห็นอาร์ตเดินไปอีกทาง
" โอ๋แกเป็นอะไร ตอนคุมเพลงอยู่ในห้องเชียร์ เหมือนแกไม่มีสมาธิ " ยัยปุ๊กเริ่มขึ้นมาก่อน
" อ่อ ... ฉันเห็นหน้าน้องๆ ที่กำลังร้องไห้ แล้วฉันสงสาร " โอ๋แก้ตัวไปตามน้ำ ความจริงเขารู้สึกเจ็บแผลเก่าที่หลังมือ
" แหม.. อ่อนไหวจังเลยนะแก " ยัยปุ๊กแซวต่อหน้า
" สมจริงมากๆ เลย แกกับไอ้อาร์ตหนะ จนฉันคิดว่าพวกแกโกรธกันมาเป็นปีเป็นชาติแล้ววะ "
" 55555 ก็อาจจะใช่นะ " โอ๋พูดเป็นปริศนา
" อ่าว ... หมายความว่าไงวะ " ปุ๊กขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
" ป่าว ไม่มีอะไรหรอก ... เข้าห้องเชียร์ได้แล้ว ไปรับน้องใหม่กัน เร็วๆ "
โอ๋รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งเข้าไปในห้องเชียร์โดยไม่รีรอ แล้วพี่สต๊าฟดูแล 2 คน ก็วิ่งตามกันเข้าไปในห้องเชียร์


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[centinel]

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


บทที่ 11


เพื่อนหลายคนแปลกใจที่หลังจากจบกิจกรรมเชียร์คณะแล้ว เหตุใดอาร์ตกับโอ๋ยังไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม
ทุกครั้งที่ถูกถามทั้งโอ๋และอาร์ตก้ได้แต่ปฏิเสธหรือแก้ตัวไปเรื่อยๆ
เขาสองคนไม่ได้นั่งรถคันเดียว ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกัน ไม่ได้เข้าเรียนพร้อมกัน
ดูทุกอย่างเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง มีแต่ยัยปุ๊กกับยัยจอยนั่นแหละที่พยายามซักถามความจริงจากโอ๋
แต่ก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรเลยแม้แต่น้อย ไอ้โอ๋นี่ปากแข็งจริงๆ

หลังจากปิดเชียร์ นี่ก็ 1 เดือนพอดี รวมเวลาที่โอ๋กับอาร์ตไม่ได้คุยกันก็ 3 เดือนพอดี
ไม่รู้ว่าทั้งสองคนจะแอบคิดถึงกันบ้างหรือป่าวนะ


                 ...........................................



เช้าวันใหม่ที่แสนจะสดชื่น ..เช้าวันเสาร์ที่เต็มไปด้วยสีสันและการพักผ่อน
และวันนี้ก็เป็นวันคัญที่สุดวันหนึ่งในชีวิตของโอ๋

แต่โอ๋กลับลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเหงา รู้สึกเหมือนทุกวันนี้กินข้าวไม่อิ่ม
นอนหลับไม่เต็มที่ เหมือนมีอะไรที่มันขาดหายไป เหมือนใจมันโหวงๆ ได้ยินเสียงแกร๊กๆ อยู่ที่มุมห้องอีกฝั่ง

" ฉันฝันถึงมันอีกละ " โอ๋พูดเสียบแหบเหมือนคนที่เพิ่งตื่นนอน
" ฉันรู้ละ ... เพราะว่าเมื่อคืนแกก็ละเมอเป็นชื่อมัน " น้ำนั่งประทินผิวอยู่ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง พูดโดยไม่หันกลับมามองโอ๋
" จริงๆ เหรอ ... "
" แน่นอน ... แล้วก็แกฝันว่ายังงัยหละ ... ฉันว่าแกต้องฝันเปียกถึงไอ้อาร์ตแน่ๆ โฮ้ โฮ้ โฮ้ " หยุดทาครีมเพื่อหัวเราะเล็กน้อย
" จะบ้าเหรอ .. ฉันฝันว่ามันเดินจากฉัน ฉันฝันซ้ำๆ กันแบบนี้มาตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องแล้ว " โอ๋ยังนอนอยู่บนเตียงและบ่นต่อไปเรื่อยๆ
" เหรอ...  "
" อื้ม "
" แล้วทำไมแกถึงฝันแบบนั้นหละ "
" ฉันก็ไม่รู้ .. คงเพราะเคยไปไหนมาด้วยกันตลอดมั้ง ..เลยลืมไม่ลง " โอ๋สะดุดกับคำพูดของตัวเอง
ฉันเองก็ไม่ต่างกับไอ้อาร์ตเลยใช่ไหมที่ลืมกันไม่ลง ไม่อยากยอมรับเลยว่าฉันสงสารไอ้อาร์ตมากๆ .... และฉันก็คิดถึงมันด้วย
2 เดือนที่ผ่านมา ฉันได้อยู่กับตัวเอง โต้เถียงกับความคิดของตัวเองมาตลอด และฝันถึงอาร์ตแบบนั้นเรื่อยมา

" แล้วแกรู้ไหม ว่าทำไมแกถึงลืมมันไม่ลง " น้ำเริ่มทำหน้าที่ศิลาณี ผู้ให้คำปรึกษาได้ทุกด้าน โดยเฉพาะด้านความรัก
" ไม่รู้สิ " โอ๋พูดสั้นๆ และไม่ได้คิดว่าน้ำจะตอบกลับว่ายังงัย
" คนมันรักกัน  มันจะลืมกันได้ยังงัยละจ๊ะ " ตวัดหางเสียงเล็กน้อย
" แต่ฉันรักมันแบบเพื่อนนะ " โอ๋ลุกขึ้นนั่งบนเตียง รีบเถียงเหมือนเด็กๆ
" แกบังอาจมาเถียงเทพธิดาพยากรณ์ได้ยังงัย ..ฮึ " น้ำตรวจตราความเรียบร้อยบนใบหน้าขาวใสด้วยกระจกพกเล็กๆ แล้วลุกขึ้น เดินมาทางโอ๋
" อยากรู้ไหม 2 - 3 คืนหลังมานี้ แกละเมอว่าอะไร ก่อนที่แกจะพูดชื่อไอ้อาร์ต " น้ำยักคิ้วทำตาถลึงมาทางโอ๋

" .... " โอ๋เงียบ ไม่กล้าถามต่อไปว่า ' แล้วฉันละเมอว่าอะไรหละ ' เลยเปลี่ยนประเด็นไปเลยซะงั้น
" แกตื่นมาฟังฉันละเมอทุกคืนหรือไง " โอ๋ค้อนนิดๆ
" ฉันยังไม่หลับด้วยซ้ำ ..ส่วนแกพอหัวถึงหมอนไม่ถึง 30 นาที แกก็เริ่มบิดตัวไปมา เหมือนกำลังโดยใครปล้ำอยู่อย่างนั้น " น้ำลงนั่งที่เตียงของตัวเอง
" จะบ้าเหรอ " โอ๋เถียงเสียงแข็ง
" ฉันจะโกหกแกไปทำไม " พร้อมส่งสายตาเขม็งตวาดมาทางโอ๋
" เฮ้อ.. จริงเหรอแก ... ฉันก็จำพอลางๆ หนะนะ ในฝันเหมือนฉันโดยไอ้อาร์ตกอดไว้  แล้วฉันก็ดิ้นหลุดออกมา "
" เหรอ .. เห็นไหมฉันเดาไว้ไม่ผิดเลย ... แต่ที่แกละเมอมันไม่จบไม่แค่นี้นะ " โอ๋เงยหน้าขึ้นตั้งใจฟัง
" พอแกบิดไปมาได้ซักพัก แกก็แน่นิ่งไป ตอนนั้นฉันคิดว่าแกคงโดนปล้ำจนเสร็จสมอารมณ์หมายไปแล้ว "
น้ำยิ้มไปพูดไป ทำให้โอ๋เคลือบแคลงสงสัย  แต่แล้วก็ทำหน้าตาจริงจังขึ้นมาในทันที

" แต่ที่สำคัญ ประโยคที่แกพูดเมื่อคืนนี้ตอนแกละเมอ ... ฉันเองก็อึ้งไปเหมือนกัน .. ความในใจที่ตัวแกเองปฏิเสธมาตลอด "
" อะไร " โอ๋กลืนน้ำลาย หัวใจเต้นแรงตุ๊บๆ
" แกพูดว่า ' อาร์ตมึงอย่าหนีกูไป กูก็รักมึง กูขอโทษ ' .. แล้วแกก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
ในฝันแกคงเห็นมันเดินจากแกไปหละมั้ง แกถึงได้พูดออกมาอย่างนั้น "
" ... ไม่หรอกมั้ง " โอ๋ตกใจและสับสน พูดปฏิเสธอยู่ในลำคอ ไม่อยากเชื่อว่านั่นคือสิ่งที่ตัวเองพูด โอ๋ไม่อาจยอมรับมันได้

" ฉันอยู่ข้างแกมาตลอดนะโอ๋.... ครั้งนี้ฉันจะไม่แนะนำว่าแกควรทำยังงัยกับไอ้อาร์ต " น้ำเดินไปหยิบอะไรซักอย่างแล้วเดินมานั่งข้างโอ๋
" เพราะฉันคิดว่าแกรู้ ว่าควรทำยังงัย  .. แต่สิ่งหนึ่งต้องทำก่อนเป็นอันดับแรก คือหยุดกลัวซะ "
โอ๋นั่งนิ่งฟังเพื่อนผู้ผ่านความรู้สึกเหล่านี้มามากกว่า
" ฉันรู้ว่าแกกลัวการถูกทิ้ง แต่ความรักมันสวยงามกว่านั้นมากมายเลยนะ ...
แกรู้ไหมว่าพี่เชน แฟนของฉัน ไม่ได้มีฉันคนเดียว ฉันรู้มาตลอด แต่ฉันก็รักเขา และยังคบกับพี่เขามา 2 ปีแล้ว
แต่ไอ้อาร์ตหละ คนที่มีแต่แกคนเดียวมาโดยตลอด ...คิดดูสิอาร์ตไม่มีแฟนผู้หญิงซักคนทั้งที่เรียนมาจนขึ้นปี 3 แล้ว เพราะอะไร
ฉันคิดเดาเอาเองนะ... คงเป็นเพราะมันมีแกอยู่แล้วทั้งคน .. คนที่มันรักก็คือแกคนเดียว " น้ำทั้งแนะนำและสารภาพเรื่องของตัวเองไปในตัว
โอ๋ถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินเรื่องของน้ำกับพี่เชน  น้ำไม่เคยบอกโอ๋เรื่องนี้มาก่อน  รู้สึกสงสารและทึ่งในตัวน้ำมากที่ยังคบกับพี่เชนได้นานขนาดนั้น
และทั้งหมดที่น้ำพูดมา ..ก็ทำให้โอ๋รู้สึกคิดถึงอาร์ตขึ้นมาจับใจ ..อยากเจออาร์ต อยากเห็นหน้าอาร์ต และอยากขอโทษอาร์ตด้วย

" เออนี่ๆ ดูไรนี่สิ " อยู่ดีๆ น้ำก็ทำลายบรรยากาศเศร้าๆ ด้วยกล่องอะไรบางอย่าง
" หึม!! " โอ๋มองดูกล่องที่ห่อกระดาษลายสวยๆ ด้วยความงง
" สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะเพื่อนรัก!! " น้ำยิ้มและยื่นของขวัญวันเกิดให้โอ๋
" .... อะ เอ่อ ขอบใจนะน้ำ " โอ๋ถูกเซอร์ไพรส์ ยิ้มกว้าง น้ำตาคลอ รับของขวัญมากจากน้ำ
ต่างคนต่างยิ้มให้กัน ไม่มีคำบรรยายใดๆ ที่จะบอกความหมายของคำว่าเพื่อนระหว่างทั้งสองคนได้
" อื้ม .. มันอาจจะไม่ใช่ของราคาแพงนะ ... ก็ฉันมันจนหนินะ ฮะฮะ " น้ำหัวเราะร่าเริง
" แค่แกจำได้ว่าเป็นวันเกิดฉัน  ฉันก็ดีใจแล้ว ไม่ต้องให้ของขวัญก็ได้ "
" ไม่เป็นไรหรอก นานทีปีหน ... "

" ปิ๊ก!! ปิ๊ก !!! " เสียงแตรรถดังมาจากหน้าหอ แล้วน้ำก็รีบลุกขึ้นในทันที นั่นคงเป็นรถของพี่เชนอย่างแน่นอน
" ฉันไปก่อนนะ ... คงได้กลับมาเย็นวันอาทิตย์ จะไปเที่ยวบ้านพี่เชนที่อุดรฯ " น้ำยิ้มดีใจอย่างเห็นได้ชัด แล้ววิ่งไปที่ประตู
" เออ ... เมื่อเช้ามีคนมาเคาะห้อง ฉันเปิดออกไปก็แต่เห็นกล่องของขวัญวางหน้าห้อง ..ฉันเอาไปวางไว้ตรงโต๊ะแกอะ ไปก่อนนะ "
แล้วน้ำก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ซักพักก็ได้ยินเสียงรถที่จอดหน้าหอเคลื่อนตัวออกไป

..ใครนะที่ส่งของขวัญมาเซอร์ไพรส์ หรือจะเป็นอาร์ต ทำไมวันนี้ใจมันพะวงถึงแต่อาร์ตนะ
โอ๋พุ่งตัวหยิบกล่องของขวัญอีกใบมานั่งชื่นชมที่เตียง ไม่มีชื่อเสียงเรียงนามติดมาด้วย
มีน้ำหนักเบา แต่ก็ไม่กล้าเขย่า กลัวของข้างในจะเสียหาย แกะเลยดีไหมนะ ... แล้วจะอดใจไว้ทำไมหละแกะเลยดิ

โอ๋ใจสั่น ตื่นเต้นเหมือนเด็กกำลังแกะกล่องของขวัญใบแรกในชีวิต ภาวะนาขอให้เป็นของที่อาร์ตเป็นคนส่งมา
ฉีกกระดาษที่ห่อไว้ออกอย่างรวดเร็ว เปิดฝากล่องที่อยู่ข้างใน ภาพของสิ่งที่อยู่ข้างหน้ามันทำให้โอ๋หยุดนิ่ง
คิดกลับไปถึงวันสุดท้ายของกิจกรรมสอบเพลงเชียร์ของน้องใหม่ ..โอ๋จำไม่ได้ว่าใครเก็บถุงมือลีดฯ ของโอ๋ไป
แต่ก็คิดว่าคงหายไปแล้วหละ เสียดายมากๆ เพราะเป็นถุงมือที่ใส่ในวันสำคัญแบบนั้น

โอ๋น้ำตาคลอ เมื่อเห็นถุงมือสีขาวที่วางอยู่บนสุด โอ๋หยิบมันขึ้นมา แน่ใจแล้วมันเป็นถุงมือของโอ๋ 
ภาพของอาร์ตวิ่งเข้ามาในหัว คงจะเป็นอาร์ตที่เก็บไว้และอาร์ตคงซักมันด้วยตัวเอง
ยังมีของอยู่ในกล่องอีก เหมือนเป็นผ้าที่พับไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย สีของมันดูคุ้นตา
แล้วน้ำตาโอ๋ก็หยาดผ่านแก้มลงมาในทันที มันเป็นเสื้อตัวเก่งของโอ๋ที่โอ๋ใช้มัดห้ามเลือดให้อาร์ตเองกับมือ
ถึงแม้มันจะถูกซักแล้วแต่ก็ยังมีคราบเลือดของอาร์ตเป็นวงๆ เล็ก ติดอยู่ที่ตัวเสื้อ 2 - 3 แห่ง
ของทั้งสองอย่างที่อาร์ตเก็บไว้ให้ และเลือกที่จะส่งมาให้ในวันนี้ มันหมายถึงอะไร อาร์ตหมายถึงอะไร
หรือเป็นการบอกลา ... ไม่จริงนะ น้ำตาของโอ๋หยาดผ่านแก้มลงมาเรื่อยๆ

ยังมีของชิ้นสุดท้ายที่อยู่ในกล่อง โอ๋ก้มลงมองเห็นนาฬิกา CITIZEN เรือนเล็กสวย สีดำ เรียบและมีสไตล์ บรรจุในกล่องพลาสติกใส
ภาพของเหตุการณ์หนึ่งไหลเข้ามาในหัว จำได้ว่าเป็นวันที่โอ๋กับอาร์ตไปเดินซื้อของด้วยกันที่ห้าง ' โอเอซิส '
" ไอ้โอ๋ ทำไมมึงไม่ชอบใส่นาฬิกาวะ มันเสริมบุคลิกให้ดูดีขึ้นนะเว้ย "
" กูไม่ชอบ ... กูเคยซื้อนาฬิกามาใส่แล้วมันไม่เข้ากะกู ..คงเพราะแขนกูเล็กเกินไป ..ไม่มีนาฬิกาผู้ชายที่กูใส่แล้วดูดีหรอก "
" เหรอ ... นี่ๆ มึงมาดูนี่ CITIZEN รุ่นนี้ มันน่าจะเหมาะกับมึงนะ "
" จะบ้าเหรอ นั่นมันของผู้หญิง "
" เรือนนี้ของผู้ชายค่ะ ..ทำออกมาคู่กันกับอีกเรือนซึ่งเป็นของผู้หญิง สไตล์คล้ายๆ กันค่ะ " พนักงานขายยิ้มไปพูดไป
" ครับ .. " อาร์ตตอบสั้นๆ เป็นการขอบคุณที่ให้ข้อมูล
" หึหึ .. แพงโคตรๆ ตั้ง 5,000 ... คงต้องรอเรียนจบมีงานทำซักก่อนถึงซื้อของแพงๆ แบบนี้ใช้ "
" แล้วมีงชอบไหมละ "
" ชอบ... มันสวยดีนะ สวยเรียบๆ เรือนเล็กหน่อย ถ้ากูใส่ก็คงดูไม่เกะกะ "

ภาพนาฬิกาเรือนนั้นที่อยู่ในตู้กระจก เป็นแบบเดียวกันกับที่อยู่ในกล่องตรงหน้าตอนนี้
โอ๋แกะนาฬิกาออกจากกล่องลองใส่ดู มันเข้ากับข้อมือเล็กๆ ของโอ๋พอดี โอ๋ยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความทราบซึ้ง
มีกระดาษสีขาวๆ วางอยู่ที่ก้นกล่อง โอ๋รีบหยิบมันขึ้นมาคลี่อ่าน แค่ประโยคแรก ก็ทำโอ๋ร้องไห้โฮออกมาทันที


         ในฐานที่กูเคยเป็นเพื่อนมึง

         ขอให้มึงเก็บเวลาที่มีกูอยู่ไว้ได้ไหม

          และกูขอเก็บเวลาที่มีมึงไว้ได้ไหม

          เพราะกูเจ็บทุกครั้งที่พยายามจะลืมมึง

          ขอให้กูได้รักมึงก็พอ


โอ๋อ่านข้อความทั้งหมด ด้วยความซาบซึ้ง ในความรู้สึกและการกระทำทุกอย่างที่อาร์ตเคยทำให้
พร้อมกับความสำนึกผิดที่ทำให้อาร์ตต้องจมอยู่ในความเจ็บปวดที่โอ๋เป็นคนทำไว้

" กูขอโทษ " โอ๋ร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดบอกกับอาร์ต ทั้งที่ไม่มีอาร์ตอยู่นั้น  .... อาร์ตมึงอยู่ที่ไหน

โอ๋ก้มหน้าร้องไห้กับกระดาษแผ่นนั้นอยู่เป็นวรรคเป็นเวรพักหนึ่ง
จนกระทั่งตั้งสติได้ คิดถึงคำพูดที่น้ำบอกไว้ว่า " ฉันคิดว่าแกรู้ ว่าควรทำยังงัย "
โอ๋รู้แล้วว่าต้องทำยังงัยต่อไป  แต่ตอนนี้คงต้องลุกไปอาบน้ำล้างตัวล้วงน้ำตาซักก่อน

โอ๋ถอดนาฬิกา วางไว้บนถุงมือและเสื้อตัวเก่ง ... หันกลับมาด้วยความดีใจ  ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป...

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[centinel]

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


บทที่ 12


ตั้งแต่ที่อาร์ตไม่สามารถมีโอ๋อยู่ในชีวิตได้อีก อาร์ตก็ไปไหนมาไหนกับเปี๊ยกและโรจน์ตลอด
คนเราจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเพื่อน .. แต่ส่วนโอ๋ อาร์ตก็ไม่เป็นกังวลหรอก เพราะว่าคงมีน้ำเป็นคนดูแลโอ๋อยู่
ถึงแม้จะรู้สึกว่าไม่เหงาเพราะมีเพื่อน 2 คน อย่างเปี๊ยกกับโรจน์ ชวนคุย ชวนกิน ชนไปเที่ยวด้วยกัน
แต่มันก็ไม่เหมือนโอ๋ ก็นี่มันเพื่อน นั่นมันคนรัก ถึงแม้จะเป็นรักเขาข้างเดียวก็เถอะ
ความรักที่แอบอยู่เบื้องหลังความเป็นเพื่อน ไม่รู้มันก่อตัวขึ้นมาเมื่อไหร่
โชคร้ายที่มันเกิดในใจของคนๆ เดียว แต่อีกคนที่ยังไม่เปลี่ยนแปลง ยังรู้สึกว่าเราเป็นเพื่อนกันเมือนเดิม
ส่วนคนที่มันรู้สึกเปลี่ยนไปแล้วหละ.. ' ตายทั้งเป็น ' คงเป็นคำอธิบายที่ดีที่สุด

จนถึงวันนี้ การตัดสินใจของอาร์ตก็ดูเป็นทางถูกต้องที่สุดแล้ว คือการเลิก เลิกคิดที่จะเป็นแฟนและเลิกคิดที่จะเป็นเพื่อน
เหลือไว้แต่ความรู้สึกที่ดีๆ ... ความทรงจำของคนเรา ถึงจะเป็นความทรงจำอะไรก็ช่าง มันไม่มีทางลบไปได้หรอก
มันจะติดอยู่ในใจของเราตลอดไป ถ้าเรายอมรับมันไม่ได้ เราก็จะเจ็บบางตายอยู่คนเดียวแบบนั้นตลอดไป

ทุกครั้งที่เราพยายามลบคำว่า ' รัก ' ที่ถูกเขียนไว้ใจโดยใครบางคน ก็มีแต่จะทำให้ใจเราถลอกเป็นแผลเรื้อรังเจ็บไม่หายอยู่อย่างนั้น

ดังนั้นอาร์ตจึงยินยอมให้ตัวเองรักโอ๋ต่อไป จะไม่พยายามทำใจให้ลืมโอ๋อีกแล้ว จะคิดถึงโอ๋ทุกครั้งที่อยากคิดถึง
อย่างน้อยอาร์ตก็ยังไม่เวลาอีกตั้ง 2 ปี กว่าจะเรียนจบ มากพอที่อาร์ตจะทำหน้าที่แอบดูแลโอ๋อยู่ไกลๆ
แต่ในใจลึกๆ ก็ยังหวังอยู่เสมอ.. ถ้ามีปฏิหารย์ก็ขอให้มันเกิดซักทีเถอะ


" โอย.. อิ่ม.. " โรจน์เอนหลังอย่างมีความสุข
" มึงกินทุกอย่าง แบบนี้.. ไม่อิ่มก็เกินไปละ " เปี๊ยกบ่นและเอนหลังไปอีกคน
" กูก็ว่างั้น .. " อาร์ตเสริมขึ้นมาสั้นๆ แล้วหันไปดู TV ที่ติดไว้ภายในศูนย์อาหาร
รายการ ' ก่อนบ่ายคลายเครียด ' ดูแล้วเพลินใจดี แต่มันน่าจะช่วยคลายร้อนได้ด้วยนะ
แล้ว 3 หนุ่มก็นั่งยิ้มเพลินกับตลกใน TV จนเกือบจบรายการ

" เออ ... ตกลงพวกมึงจะเอาไหมหนังสือวิชาออโธฯ พาโธฯ " อาร์ตพูดขึ้นเมื่อฉุกคิดได้เดี๋ยวนั้น ดึงสมาธิเพื่อนออกมาจาก TV
" เออๆ .. แต่แม่ง อาจารย์น่าจะทำชี๊ตแจก ให้มาถ่ายเอกสารเองเป็นเล่มเนี๊ยะนะ " เปี๊ยกบ่นทำหน้าเบี้ยว
" เอาเถอะน่า มึงอย่า-งกนักเลย  การศึกษาคือการลงทุน " อาร์ตพูดต่อรองแทนอาจารย์
" ปะ ... ไปเอาหนังสือกัน จะได้ไปถ่ายเอกสารเลย " โรจน์ออกความคิดเห็นและลุกขึ้นในทันที
เป็นการบังคับเพื่อนอีกสองคนต้องลุกขึ้นตามกัน

สามหนุ่มเดินเกาะกลุ่ม สนทนาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาตลอดทาง ไม่เกิน 5 นาที ก็ถึงหอพักของอาร์ตแล้ว
เดินมาจนถึงบันไดหอพัก อยู่ดีๆ โรจน์ก็หยุดเดินไปซะงั้น แล้วทำท่าคลำเป้าคลำตูดอยู่ตรงนั้น สงสัยจะลืมอะไรซักอย่าง
" มึงลืมอะไรละสิ " เปี๊ยกทำหน้าเซ็งๆ
" เออ .. กูลืมมือถือไว้ที่ศูนย์อาหารวะ " มันทำหน้าตกใจ ตาถลน
" ไอ้เวร .. กลับไปเอาดิ "
" มึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ ..นะ " โรจน์ยิ้มแห้งๆ
" อาร์ต .. มึงขึ้นไปรอเลย เดี๋ยวพวกกูมา "
" เออๆ "
แล้วสองหนุ่มก็เดินฝ่าแดดร้อนๆ กลับไปที่ที่เพิ่งจากมา เปี๊ยกยังบ่นโวยวายเบาๆ ไปตลอดทาง

พอสองคนนั้นไม่อยู่ด้วย อาร์ตก็รู้สึกขึ้นมาทันว่าเวลาไม่มีคนอยู่ใกล้ๆ แล้วมันรู้สึกโหวงๆ
ทำไมไม่มีคนตัวเล็กๆ ยืนเกาะติดอยู่ข้างตัวเหมือนเดิมนะ ... คิดถึงไอ้โอ๋จัง T-T
อาร์ตเดินขึ้นมาชั้น 3 เลี้ยวขวา เดินไปอีก 3 ประตูก็ถึงห้องแล้ว
หยุดเดินก้มหน้าล้วงกระเป๋าหากุญแจห้อง .. ไม่ใช่กูลืมกุญแจอีกคนหรือไงวะ โดนไอ้เปี๊ยกบ่นแน่ๆ
อะ.. เจอ-ละมันเลื่อนไปอยู่ใกล้เป้าซะนี่ พอคิดถึงเรื่องใกล้เป้า ก็คิดถึงวันที่ไอ้โอ๋เมาอยู่หน้าเธคขึ้นมาทันที
เฮ้อ ... คิดถึงมันอีกละ อยากไปหามันจัง แต่มันคงไม่ยอมเจอกูหรอก
แล้วกล่องของขวัญที่เอาไปวางไว้เมื่อเช้า  มันจะเปิดดูหรือป่าวก็ไม่รู้
อาร์ตกำกุญแจไว้แล้วดึงออกมา ก้าวเท้าเดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง และยังก้มหน้าเดินคิดถึงไอ้โอ๋อยู่

แล้วอาร์ตก็ต้องหยุดเดินในทันที  เมื่อสายตาเคลื่อนไปชนกับเท้าของใครบางคนที่ยืนหันหลังมา
แค่เห็นรองเท้าก็รู้แล้วว่าเป็นใคร อาร์ตมองไล่ขึ้นเพื่อตรวจสอบว่าใช่คนที่เขาคิดไว้หรือป่าว
คนตัวเล็กๆ ที่อยู่ในกางเกงยีนสีเข้มๆ  กับเสื้อที่ใส่พอดีตัว
และมีนาฬิกาสีดำเรือนเล็กนั่นอยู่ที่ข้อมือด้านซ้าย คงจะเป็นนาฬิกา CITIZEN ที่อาร์ตห่อใส่กล่องเมื่อคืน

เหมือนฝัน ...... มันเป็นความจริงหรือป่าว เขาคนนั้นมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม มาเพราะคิดถึงหรือมาเพื่อการบอกลา
แต่ถึงอย่างไรอาร์ตก็ดีใจ ที่เขาคนนั้นมายืนอยู่ตรงหน้าห้องของอาร์ต ..
นานเท่าไหร่แล้วที่โอ๋ไม่ได้มาหาอาร์ตที่นี่  คงเป็นเพราะอาร์ตเป็นฝ่ายไปหาโอ๋ก่อน
อาร์ตยิ้มน้ำตาคลอ ความสบายใจที่ผุดขึ้นอย่างมากมาย
ความผ่อนคลาย  ความโล่งอก ความดีใจ และความหวัง อาร์ตรู้สึกมีความสุขที่ได้เห็นโอ๋อีกครั้ง

อาร์ตคลายมือที่กำกุญแจออกโดยไม่รู้ตัว เกิดเสียงเบาๆ  " คลิ๊ก.. "
โอ๋คงได้ยินเสียงเบาๆ นั่น .... ร่างกายของโอ๋ ค่อยๆ พลิกกลับหันมาทางอาร์ต
เป็นโอ๋จริงๆ โอ๋ยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น ดวงตาเป็นประกายด้วยน้ำตาแห่งความดีใจและความคิดถึง
อาร์ตคิดถึงโอ๋มากๆ เลยรู้ไหม คิดถึงที่สุดเลย  ขอบใจมากที่โอ๋กลับมาหาอาร์ต
โอ๋เข้าใจอาร์ตแล้วใช่ไหม โอ๋ถึงมาที่นี่ .. อาร์ตรอโอ๋อยู่ที่นี่มาตลอดเลย .. มันนานมากๆ เลยรู้ไหม
นานมากที่อาร์ตรอ .. นานจนเหมือนเป็นไปไม่ได้  โอ๋เข้ามาใกล้ๆ อาร์ตหน่อยสิ 
เข้ามากอดอาร์ตไว้ที  อยากให้โอ๋กอดอาร์ตบ้าง อยากรู้ว่าโอ๋จะรักอาร์ตขนาดไหน..


 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


ในความรู้สึกของโอ๋ การรอคอยที่ยาวนานที่สุดของโอ๋ได้จบลงแล้ว นานเหลือเกินกว่าที่อาร์ตจะกลับมาตรงนี้
รู้ไหมโอ๋มายืนรออยู่ตรงหน้าห้องนี้ตั้งแต่เช้าแล้ว ตั้งแต่ที่โอ๋ได้เปิดกล่องของขวัญกล่องใบนั้น  ใจของโอ๋ก็มายืนรออาร์ตอยู่ตรงนี้แล้ว
รู้ไหมว่าตอนที่ไม่มีอาร์ต โอ๋ต้องอดทนขนาดไหนที่ต้องอยู่กับความเหงา
อาร์ตเดินจากโอ๋ทุกคืนในฝัน โอ๋ร้องไห้ทุกคืนในฝัน ร้องไห้อยู่คนเดียว เจ็บใจตัวเองที่ทำให้เราสองต้องเป็นแบบนี้
ก็เป็นเพราะโอ๋เอง ที่ทำให้อาร์ตต้องเดินจากโอ๋ไป โอ๋ขอโทษนะ ที่ทำให้อาร์ตเสียใจ แต่โอ๋จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว

โอ๋ก้าวเท้าเดินเข้ามาหาอาร์ตที่ยืนเปิดอ้อมแขนรออยู่
ขอโอ๋กอดอาร์ตหน่อยได้ไหม และขอซบลงตรงนี้อีก

" โอ๋ขอรักอาร์ตอีกครั้ง  ...  ได้ไหม "

ความรักที่ปราศจากคำว่าเพื่อนที่ปิดกั้นหัวใจของโอ๋ไม่ให้มองเห็นความจริงระหว่างเราทั้งสองคนมาโดยตลอด
ต่อไปนี้เราจะเป็นคนรักกันจริงๆ แล้วนะ  และจะไม่มีเวลาของโอ๋หรือเวลาของอาร์ต  จะไม่แต่เวลาของเราสองคน ...


สิ่งรอบตัวถูกลบออกไปหมดสิ้น เหลือเพียงคนสองคนที่กอดกันอยู่ตรงนั้น
โอ๋หลับอยู่ในอ้อมกอดของอาร์ต ได้ยินเสียงหัวใจอาร์ตเต้นอยู่ข้างหู ได้รับสัมผัสแห่งความอบอุ่นจากตัวของอาร์ต
อาร์ตอยากกอดโอ๋ไว้อย่างนั้น ไม่อยากปล่อยให้โอ๋หลุดออกจากอ้อมกอดนี้ไปอีก


ท่ามกลางความเงียบและความอบอุ่น สติและความคิดของอาร์ตวิ่งกลับไปที่เพื่อนอีกสองคน ป่านคงเดินมากลับถึงชั้นล่างของหอพักแล้ว
แต่มันไม่ใช่อย่างที่อาร์ตคิด .. เบื้องหลังของอาร์ตในตอนนี้คือ เปี๊ยกและโรจน์ยืนตะลึกกับภาพที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น
อาร์ตได้ยินเสียงเหมือนสองคนนั้นกระชากลากถูกันลงไปชั้นล่าง ส่วนโอ๋ก็คงได้ยินแต่เสียงหัวใจของอาร์ตเต้นที่เต็นอยู่ข้างหู
โอ๋คงจะไม่รับรู้ว่าความเป็นส่วนตัวของโอ๋กับอาร์ตถูกล่วงละเมิดด้วยสายของเปี๊ยกกับโรจน์เป็นการเรียบร้อยแล้ว
ถึงอย่างไรเพื่อนสองคนนั้นก็เห็นไปแล้วหละ ก็คงต้องรอรับสถานการณ์กันต่อไป
อาร์ตคงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของปัญหาเฉพาะหน้าที่ต้องแก้ไขกันไปตามสภาพการณ์

" โอ๋ ... เดี๋ยวมีใครมาเห็น " อาร์ตพูดเสียงแหบ
" อื้ม .. " โอ๋ปล่อยมือออกจากตัวอาร์ต
อาร์ตเดินมาเสียบลูกกุญแจที่ลูกบิดประตู โอ๋เดินมาตามติดๆ แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์สายเข้าของอาร์ต
ล้วงออกมาจากกระเป๋า ยกขึ้นดูเห็นชื่อไอ้เปียกโทรเข้ามา
" ฮัลโหล ... "
" เออ ไอ้อาร์ต พอดีพวกกูเจอ อีปุ๊ก ที่ศูนย์อาหารวะ กูเลยฝากให้มันถ่ายเอกสารให้  กูคงไม่ไปหามึงแล้วนะ "
" อืมๆ โอเคๆ "
" แค่นี้นะเว้ย "
" อืมๆ "

มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน อาร์ตยังเดาไม่ออกว่าระหว่างไอ้โรจน์กับไอ้เปี๊ยก ใครที่จะเป็นคนเอาเรื่องของเขาทั้งสองคนไปพูด
ถ้าเรื่องนี้แดงขึ้นและเพื่อนทั้งห้องรับรู้ว่าโอ๋กับอาร์ตไม่ได้คบกันแบบเพื่อน ก็คงจะแก้ไขอะไรไม่ได้
ให้เหตุการณ์ครั้งนี้ เป็นบทพิสูจน์ใจของเพื่อนร่วมชั้นแต่ละคน  ว่าใครที่จะเป็นเพื่อนแท้ ที่จะไม่รังเกียจและยังมองว่าโอ๋กับอาร์ตยังเป็นเพื่อนของเขาอยู่


และที่ชั้นล่างสุดของหอพัก หลังจากที่เปี๊ยกกดวางสายโทรศัพท์จากอาร์ต
" มึงทำอะไรของมึง กูไม่เข้าใจมึงเลยวะ มึงลากกูลงมาทำไม .. ทำไมมึงไม่ทำให้พวกมันรู้ว่าพวกเรารู้เรื่องของมันแล้ววะ "
โรจน์ต่อว่าเพื่อนด้วยน้ำเสียงและสีหน้าไม่พอใจ
" แล้วมึงจะทำอย่างนั้นไปทำไม " เปี๊ยกขมวดคิ้วสวนกลับไป
" แล้วมึงอยากเห็นเพื่อนมึงเป็นเกย์นักหรือไงวะ " โรจน์เถียงออกไปด้วยความคิดที่เกิดจากการไม่ยอมรับ
" มันสองคนจะเป็นอะไรก็ปล่อยมันไปมึงจะไปยุ่งอะไรกับพวกมัน "
" ไอ้เหี้ย!! มึงปกป้องพวกมันดีจริงวะ .. มึงเป็นเกย์เหมือนพวกมันเหรอวะ "
" ไอ้โรจน์ .. มึงฟังกูพูดดีๆ นะ ... กู!! ไม่ใช่เกย์!! แต่กู!! เป็นเพื่อนมันโว้ย!!  "
เปี๊ยกเน้นเสียงเป็นจังหวะ พยายามกระแทกความคิดดีๆ เข้าไปในหัวของไอ้โรจน์  จนไอ้โรจน์มันอึ้ง ยืนเงียบเถียงไม่ออก
" แต่ .. เฮ้ย .. " โรจน์พยายามจะเถียงตามหลังไอ้เปี๊ยกที่เดินออกไปจากตรงนั้นแล้ว แต่ก็ไม่มีรู้จะเอาอะไรมาเถียง

อย่างน้อยเหตุการณ์ครั้งนี้ก็ได้พิสูจน์เพื่อนแท้ได้แล้ว หนึ่งคน นั่นก็คือ เปี๊ยก
คนที่งกที่สุดในห้อง ..เป็นคนที่มีน้ำใจยอมรับความเป็นตัวตนของเพื่อนได้มากที่สุด


การมีน้ำใจ เป็นบุคลิกภาพทางความคิดอย่างหนึ่ง ซึ่งสามารถสร้างได้ถ้าเรารู้จักเปิดใจ เปิดกะลาที่คุมหัวตัวเองออกไป
สังคมไทยขาดน้ำใจ อย่างที่เราเห็นคนไทยไล่ฆ่ากันอยู่ทุกวันนี้นี่แหละ ...



ยินดีด้วยนะโอ๋และอาร์ต ไม่มีใครที่จะโชคดีเท่ากับนายสองคนอีกแล้ว
ยินดีด้วยที่พวกนายหากันเจอ ต่างกับคนอื่นๆ ที่ยังหาไม่เจอซักที อาจจะเป็นเพราะเลือกมากเกินไปหละมั้ง
ความรักคือเรียนรู้กันและกันจนถึงวันสุดท้าย แล้วพวกนายจะไม่รู้เสียดายที่เกิดมาชาตินี้เลย


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[centinel]

จบแล้วค้าบบบบบบบบบ

อดใจไม่ไหว เลยตัดย่อ ให้จบในบทที่ 12

ดีใจจังจบแล้ว อิอิ เอามาลง 3 บททีเดียวรวดเลย

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคับ