หัวข้อ: lll-ALONE-lll-โดดเดี่ยว-lll-CH.3-llll-ThE EnD-lll-02-1-lll-ThanK YoU-ll

[Winer]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0  
*****************************************************************************



 :monkeysad:แจ้งไว้ก่อนนะครับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นๆ 1-3 ตอนนี่แหละ  และเศร้าๆ  เค้าโครงเรื่องมาจากเรื่องนึง  แต่ไม่ใช่นิยายของใครนะครับ  เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเด็กคนนึง  ที่คนเขียนได้ดูคลิปแล้วสงสสารน้องเขาจับใจ ว่าเขาอยู่ได้อย่างไรด้วยวัยเพียงเท่านี้  จึงนำเอามาเขียนซึ่งก็จิ้นขึ้นเอง เป็นBOY LOVE STORY ซะเลย  เป็นเรา  เราจะมีชีวิตอย่างเขาได้มั้ยมั้ยน่ะ  เขาจึงเป็นเหมือนเด็กแกร่ง น่ารัก น่ายกเป็นตัวอย่างของสังคมด้วยซ้ำไป ขอได้รับความขอบคุณจากทุกท่านนะครับ

ผมอาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่าๆคร่ำครึ มาหลายปีดีดัก  เมื่อก่อนบ้านหลังนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความรักนานับประการจากผู้ให้กำเนิด  แต่ตอนนี้มันเหลือเพียงผมที่ต้องอาศัยอยู่ตามลำพังอย่างโดดเดี่ยว  เดียวดายในวัย 6 ขวบ  เพราะว่าผมไม่มีใครหลงเหลือให้พึ่งพาได้  ธรรมชาติสอนให้ผมรู้ว่า  ผมต้องเอาตัวรอดจากวิกฤตในครั้งนี้  

เช้าๆผมจะออกเดินทางออกจากบ้าน  ผมนับตัวเลขจากขาที่ก้าวนับครั้งไม่ถ้วน  มันไกลๆ จนเท้าเปล่าของผมเจ็บระบมไปหมด ( แต่ตอนนี้เริ่มชินแล้วครับ)  แต่ผมก็ต้องอดทน  เมื่อท้องหิว  ผมจะเดินผ่านลำธารน้ำใส  เพราะถ้าผมหมดแรง  ผมจะวักน้ำขึ้นมากินก่อนเพื่อยับยั้งความหิวที่กำลังจู่โจมเล่นงานผมอย่างไม่ปราณี

จุดหมายที่ผมมุ่งไปหายามเช้าก็คือวัด  อีกหมู่บ้านนึงที่อยู่ไกลพ้นออกไป  ถามว่าทำไมผมไม่เข้าไปในวัดที่บ้านผมอยู่  ผมจะเล่าให้ฟังทีหลังนะครับ   เมื่อไปถึงนั่งจะแอบอยู่ตรงขอบรั้วของวัด  เพื่อรอเวลาหลวงพ่อใจดีฉันข้าวเสร็จ  แล้วท่านจะเอาอาหารที่คนใส่บาตรที่เหลือมาให้ผมประทังชีวิตไว้  ในบางครั้งหลวงพ่อจะเลือกสิ่งที่ให้ผมเก็บไว้กินถึงช่วงเวลาเย็นได้ด้วย  กันผมหิว  เพราะเวลานั้นมันจะทรมานที่สุดถ้าไม่มีอะไรเหลือตกถึงท้อง   ผมทำอย่างนี้มาเกือบปีแล้วครับ

เมื่อหลวงพ่อถือถุงพลาสติกเดินมาหาผมที่รั้วของวัด  ก็ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของผมต้องน้ำตาร่วงหล่นที่ท่านเมตตา  ผมไม่กล้าเข้าไปข้างในหรอกครับ  กลัวคนเหล่านั้นรังเกียจผม

“หิวหรือยังล่ะ..อโลน”
“หิวคับ”
ผมเอื้อมมือเล็กๆไปรองรับถุงที่หลวงพ่อยื่นมาให้พร้อมกับรอยยิ้ม
“หิวก็กินเลยนะ  ไม่ต้องรอให้ถึงบ้านหรอก”
“คับ”
ผมกราบท่านสามครั้ง  แล้วท่านก็เดินจากผมไป   เมื่อท่านเดินลับตาผมแล้ว  ผมก็วิ่งออกจากที่นั่งประจำเพื่อกลับบ้าน  พร้อมด้วยอาหารในมื้อนี้  ผมไม่เคยคาดหวังอะไรนัก  ขอเพียงให้มันช่วยให้ท้องผมไม่หิวได้  ผมก็ดีใจมากแล้ว.

ผมไม่ค่อยได้คุยอะไรกับหลวงพ่อมาก  เพราะว่าผมเป็นคนไม่ค่อยพูด  หลวงพ่อถามผมก็ตอบ  ถ้าหลวงพ่อไม่ถามผมก็ไม่ตอบ  แต่แววตาที่ท่านมองผมนั่นซิ  มันเปี่ยมไปด้วยความเอ็นดูมากกว่าเวทนาแน่ๆ

วันนี้ผมรู้สึกหิวเป็นพิเศษ  เมื่อวิ่งมาถึงลำธาร  ผมจึงนั่งลงกับหินก้อนใหญ่  แล้วกินข้าวที่ได้มาจากหลวงพ่อใจดี  มันเป็นปลาดุกย่างครึ่งตัวกับข้าวเปล่า  แค่นี้ผมก็อิ่มไปนึงมื้อแล้วครับ

หลังจากที่อิ่มกับมื้อเช้าด้วยอาหารชั้นเยี่ยมมื้อนี้แล้ว  ผมก็ตักน้ำแร่ธรรมชาติที่กำลังไหลเอื่อยลงสู่ที่ต่ำ  มากินแก้ติดคอ  เพราะความตะกละของตัวเองที่กินแบบไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไร

สาเหตุทั้งหมดที่เป็นอย่างนี้ก็มาจาก  พ่อกับแม่ของผมทั้งคู่เป็นโรคติดต่อร้ายแรงจนเสียชีวิต  นั่นก็คือโรคที่แทบจะครองแชมป์อันดับหนึ่งของโลกก็ว่าได้  ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นกับพ่อและแม่ตอนไหน  มารู้อีกที  พ่อก็เสียก่อน  แม่ก็จากผมไปอีกคนเหลือไว้เพียงความเศร้าโศกร้ายแรงในใจผม

แต่ที่ทุกอย่างแย่กว่านั้นอีก  ก็คือคนที่ต้องมีชีวิตอยู่ต่ออย่างผมนี่แหละ  ทำไมการมีชีวิตเพื่อจะอยู่ต่อนี่มันลำบากเหลือเกินนน......

[yayee2]

เอ่อคงเป็นคลิปเด็กที่ประเทศจีนนั่นแน่ๆเลย ใช่ปะคะคุณวิน
อืม..คนมีความสามารถ มีพรสวรรค์ ก็แบบนี้อะนะ ได้พบได้เจอสิ่งใด
ก็เกิดแรงบันดาลใจ แล้วก็นำมาร้อยเรียงเป็นเรื่องราวให้น่าอ่าน น่าติดตามได้
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ คุณวินคนเก่ง

[roseen]

 :L1:รอตอนต่อไปครับ

[samsoon@doll]

อ่านถึงแค่ตอนนี้ก็น้ำตาจะร่วงแล้วอ่ะ

[Erotic_Comedy]

รอตอนต่อไปนะคะ  น่าติดตามมากค่ะ T^T

[BBChin JungBB]

ชอบจังครับ อ่านแล้วรันทดดี น้ำตาจะร่วง

[som]

ทำไมถึงไม่ขอหลวงพ่อแล้วอยู่ที่วัดซะเลยละครับ  ชีวิตจะได้ดีขึ้นแม้ซักนิดก็ยังดี

[Winer]

เอ่อคงเป็นคลิปเด็กที่ประเทศจีนนั่นแน่ๆเลย ใช่ปะคะคุณวิน
อืม..คนมีความสามารถ มีพรสวรรค์ ก็แบบนี้อะนะ ได้พบได้เจอสิ่งใด
ก็เกิดแรงบันดาลใจ แล้วก็นำมาร้อยเรียงเป็นเรื่องราวให้น่าอ่าน น่าติดตามได้
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ คุณวินคนเก่ง

*คริคริ  นึกอยากเขียนตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ดูแล้วครับ  อิอิ  จ๊ากกกกก  ไม่ได้ถึงขนาดนั้นนนนน  อยากมีเยอะๆเหมือนกัน  ชอบการขีดเขียนมาแต่เด็กล่ะ  แต่ขี้เกียจอ่านหนังสือเรียน  เลยได้แค่นี้

:L1:รอตอนต่อไปครับ

**มีแน่ครับ  เพราะว่าพี่จะเขียนแค่ 1-2- ตอนจบสั้นๆ  น่าจะเป็นเรื่องสั้นเรื่องแรหที่พี่เขียนจบ+555

อ่านถึงแค่ตอนนี้ก็น้ำตาจะร่วงแล้วอ่ะ

เหมือนคนเขียนเลย

รอตอนต่อไปนะคะ  น่าติดตามมากค่ะ T^T

**มีน้อยตอนนะครับ  รอมาดูตอนจบดีกว่าว่าจะจบอย่างไร  คริคริ

ชอบจังครับ อ่านแล้วรันทดดี น้ำตาจะร่วง

**มีบ้างล่ะ  แสดงว่าคนเขียนเข้าถึงจิตใจ.+55

ทำไมถึงไม่ขอหลวงพ่อแล้วอยู่ที่วัดซะเลยละครับ  ชีวิตจะได้ดีขึ้นแม้ซักนิดก็ยังดี

**มีเหตุและผล   ตอนใหม่จะมาบอกน่ะ  แต่คงหลังปีใหม่แล้ว+555
วันนี้ว่าจะได้มานั่งเขียนซักตอน  แต่เมื่อคืนงานเยอะมากกกพาลปวดหัวนอนไม่หลับ  เลยอยู่เฉยๆพักซาหมองก่อน

ขอบคุณทุกคนที่มาให้กำลังใจ  จากใครหนอ  ขอเป็นทางให้ฉันได้ใหม่  ให้ชีวิตได้มีแรงใจ  ร้องได้แค่นี้อ่ะ.+555555555

***สวัสดีปีใหม่ทุกคนนะครับบบบบ สุขสันต์ปีใหม่นี้ถ้วนหน้าครับ***

[guartermoon]

อโลน ชีวิตหนูทำไมรันทดตั้งแต่เล็กแบบนี้
 เด็ก 6 ขวบตัวกระเปี๊ยกเดียว ต้องเดินเท้าเปล่าไปขออาหารเพื่อประทังชีวิตไปวันๆ

ยังดีที่พระท่านยังเมตตาให้ข้าวให้ปลาให้พออิ่มท้อง
ยังไม่ออกว่าอนาคตภายภาคหน้าของหนูจะเป็นอย่างไร เฮ้ออออออ

ขอบคุณ คุณwiner นะคะ

[Winer]

 :mc4:ฉลองปีใหม่กันทุกคนนะ  มีฟามมมมสุขกันถ้วนหน้า

ค่ำนี้คงเป็นอีกคืนที่หนาวเหน็บ เศษผ้าเก่าๆคงไม่ได้ช่วยเพิ่มไออุ่นให้ผมมากนัก  ผมเดินหาฟืนระหว่างทาง   มาเตรียมไว้เพื่อต้อนรับความหนาวเย็นที่จะมาทักทายผมที่อาจจะเย็นเข้าถึงกระดูก

ผมไม่มีเพื่อน
ผมไม่มีญาติที่ไหน...

หากจะท้าวความหลังเท่าที่ผมพอจะจดจำได้  เมื่อก่อนนี้ผมก็พอจะมีคนรู้จักอยู่บ้าง  แต่ว่าหลังจากที่ทุกคนรู้ว่าพ่อกับแม่ผมเป็นอะไร  พวกเขาต่างก็หายหน้ากันไปหมด  เพราะทั้งคู่เป็นโรคเอดส์  ผมไม่ได้เป็นผมคิดว่าอย่างนั้น  แต่การที่ผมต้องอาศัยอยู่กับท่านทั้งสองดูแลท่าน  มันก็เป็นคำวินิจฉัยจากสังคมรอบนอกว่าเป็นในทันที
เพื่อนที่เคยเล่นกันตอนนี้ไม่มีใครรู้จัก  แถมยังคอยด่าชำเราจิตใจให้อ่อนแอลงเข้าไปอีกโข  บาดแผลที่สังคมรอบข้างยื่นส่งมาให้  มันหนักเกินกว่าที่ผมจะแบกมันไหว  ผมจึงปลีกตัวอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ  เพื่อป้องกันตัวเองจากความรังเกียจของสังคมที่ตีตรามัดจองจำผมไว้ในหุบเหวลึกใหญ่

สายตาก่อนที่แม่จากไป  มันบอกถึงความสงสารในตัวผมอย่างหาที่สุดไม่ได้  ผมจะทำอะไรได้  เมื่อแม่ผมทิ้งไปเป็นคนสุดท้าย  นอกจากร้องไห้ชักดิ้นชักงออยู่กับพื้นอย่างทรมานราวกับมีใครเอาฆ้อนมาทุบหัวของผม  พ่อผมเป็นลูกครึ่งครับแถมเจ้าชู้ไก่แจ้ขนาดหนักอีก  แต่สุดท้ายก็เป็นอย่างที่ท่านทำ  คือหนีสิ่งที่ตัวเองก่อกรรมไว้ไม่พ้น

ผมเริ่มจุดไฟเพื่อสร้างความอบอุ่นให้กับตัวเอง  ในค่ำคืนนี้  ผมอยากจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความสดใสกับเขาบ้าง  แต่ไม่รู้ว่ามันจะมีให้ผมแค่ไหน  ทุกคืนก่อนนอน  ผมจะก้มกราบพ่อกับแม่  และหลวงพ่อใจดีก่อนนอนทุกคืน  เพื่อให้ช่วยดูแลปกป้องผมด้วย  ผมกลัวว่าเวลาที่ผมหลับอาจจะมาสัตว์ร้ายคลานเข้ามาตอนไหนที่ผมไม่เห็น  มันจะกัดผมได้เพราะว่าผมนอนกับพื้นข้างกองไฟ..
ผมนอนมองกองไฟที่กำลังลุกโชนแสงเรืองรอง  สว่างไสว  ในขณะเดียวกันมันก็มอบความอบอุ่นให้ผม  จนกระทั่งสามารถข่มตาหลับลงไปได้


“อโลน”
“อโลน”
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมากลางดึก  เมื่อได้ยินใครบางคนเรียกชื่อ
“อโลน”
“พี่เป็นใครครับ”ผมถามผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เนื้อตัวมีแสงสีขาวนวลเย็นตา
“ตื่นขึ้นมาเล่นกับพี่นะครับ”
“ผมอยากนอนอีกครับ”
“ไม่อยากเล่นกับพี่เหรอ”เขายิ้มให้ผม  หลังจากที่ผมคิดว่าผมไม่ได้เจอรอยยิ้มจากคนอื่นมานาน
“พี่เป็นใคร  ทำไมผมไม่เคยเห็น”
“พี่ไม่ใช่คนแถวนี้หรอกครับ  แต่พี่อยู่ในใจของอโลนตลอดเวลา”
ความหมายที่มันกำกวมทำให้ผมยิ่งงงไปใหญ่  ท่าทางที่เป็นมิตรทั้งร่างกายและจิตใจของเขามันทำให้ผมคลายความกลัวลงไปได้อย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก

“ที่ชีวิตของอโลนต้องเป็นอย่างนี้  ก็เพราะชาติก่อนอโลนเคยพรากชีวิตสัตว์จำนวนมาก”
“จริงหรือครับ  ทำไมพี่รู้ละครับ”
“เอาเป็นว่า พี่รู้ทั้งหมดในอดีตชาติของอโลนแล้วกัน”
ผมมองเขาตาแป๋ว ชวนเคลิ้มได้เหมือนกัน
“ตอนนี้พี่ยังช่วยอะไรอโลนได้ไม่มากนักนะครับ  แต่พรุ่งนี้ให้อโลนไปหาหลวงพ่อท่านนั้น  ไปบอกลาท่าน  เพราะว่าท่านจะต้องไปที่อื่นแล้ว”
“ห๊า  จริงหรือครับ ฮือฮือ”เพียงได้ยินคำนี้ผมก็อดร้องไห้ไม่ได้
“อย่าร้องไห้นะครับ”พี่ผู้ชายคนนั้นโอบผมแล้วลูบหัวเป็นการปลอบขวัญ
“หลวงพ่อจะไปไหน ฮือ ฮือ”
“พรุ่งนี้อโลนไปกราบท่านแล้วก็ถามดูนะครับ”
“แล้วอย่าร้องไห้นะครับ  เพราะอโลนร้องไห้ไม่ได้”เสียงที่ปลอบผมเหมือนจะสั่นเครือ
“จำไว้น่ะว่าอโลนต้องเข้มแข็ง  แข็งแรงเพื่อจะต่อสู้ชิวิตต่อไป”
“เข้าใจแล้วครับ”
ผมกอดพี่ผู้ชายคนนั้นบ้าง  กระแสความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้าสู่ตัวผมอย่างเนืองนอง  มันเป็นความรู้สึกที่ขาดหายไปจากชีวิตของผมนานแล้วเหลือเกิน

“พี่ชื่ออะไร”ผมถามเพราะทุกคนต้องมีชื่อ  อย่างน้อยคนที่ทำให้ผมมีความสุขเพียงได้กอดคนนี้  ผมก็อยากจดจำชื่อเขาเอาไว้ตลอดไป
เขายิ้มกว้าง ยื่นปลายริมฝีปากมาสัมผัสที่หน้าผากและหัวของผม...
“พี่คือคนที่คอยดูแลอโลนตลอดไป  ไม่ว่ามันจะกี่ชาติก็ตาม  พี่จะติดตามอโลนไปทุกชาติ  เพื่อจะได้ดูแล คนที่พี่รักคนนี้”พูดจบก็มีหยดน้ำตาใส ออกจากตาที่แวววาวคู่นั้น
ผมถามชื่อเขาแต่ว่าเขากลับบอกมาอย่างนี้  ผมก็คิดไม่ออกว่าเขาเป็นใคร  ผมซบหน้าลงที่อกเขาและกอดอีกครั้ง  จนเผลอหลับตาลงไป.........

เสียงไก่ขันปลุกให้ผมตื่นอีกครั้ง  ผมสะดุ้งผวามองหาพี่คนนั้นแต่ว่าไม่มีเขาอยู่ข้างๆอย่างที่ผมเห็นเมื่อคืนอีกแล้ว  ว่าแล้วผมก็พยายามนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน  พี่เขาบอกว่าให้ผมไปกราบลาหลวงพ่อ  นึกถึงเรื่องนี้ได้ก็ทำให้ใจผมเย็นวาบ  ผมกระวีกระวาดวิ่งออกจากบ้านมุ่งหน้าตรงดิ่งไปหาหลวงพ่อท่าน  แม้ว่าเส้นทางมันจะยังมืดอยู่  แต่ผมก็เลือกที่จะวิ่งไปตามถนนใหญ่  ไม่ได้เดินไปตามเส้นทางที่ผมเคยใช้ประจำ

ผมวิ่งไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยซักนิด  เพราะจุดหมายของผมสำคัญกว่านั้น  เสียงหัวใจเต้นระทึกเป็นจังหวะ  ไม่รู้ทำไมว่าผมกลัว  ไม่รู้ทำไมต้องอยากรู้ว่าหลวงพ่อจะไปไหน

**แฮ่กกกกกกกๆๆๆ

หลายนาทีผ่านไปเกือบชั่วโมง ขาน้อยๆของผมก็มาหยุดที่ประตูรั้วไม้ของวัด  ตามมาด้วยการหอบเหนื่อยอย่างมหาศาล  แสงไฟในวัดส่องสว่าง  เสียงสวดมนต์ทำวัตรเช้าดังเพราะหูดี

 ผมยิ้มให้เจ้าหมาที่ผมเห็นมันประจำ  เมื่อมันเดินเข้ามาทักทายผม  มันคงจำหน้าผมได้  ผมเดินเข้าไปในวัดได้เพราะว่าตอนนี้คงยังไม่มีคนมาทำบุญเป็นแน่  เสียงสวดมนต์  ทำให้ผมต้องนั่งรอหลวงพ่อที่บันไดอย่างรอคอยให้การทำวัตรเช้าของท่านเสร็จ  พลางนึกถึงเรื่องเมื่อคืนว่าผมได้เจอพี่คนนั้น  เพราะว่าผมฝันหรือว่าความจริงกันแน่  เพราะผมแยกไม่ออก


**อีกตอนก็จบแล้วครับ**
 

[roseen]

มาเร็วๆเน้อรออ่านนะครับ  ลุ้นๆๆๆๆตอนจบอ่ะ

[BBChin JungBB]

ยังติดตามอยู่นะครับ

[Winer]

  :mc4:จบแล้วครับ  อย่าเพิ่งไล่กันน่ะ  คริคริคริ


“อะแฮ่มมมมมมมมม”
เสียงกระแอมเบาๆของหลวงพ่อ  ทำให้ผมต้องหันไปมอง ด้วยหัวใจที่ผ่องใส  ผมคลานเข้าไปกราบท่านเหมือนทุกครั้งที่เจอ  ขณะที่พระรูปอื่นกำลังเตรียมตัวจะออกไปบิณฑบาตในเช้านี้

“มาแต่เช้าเลยนะอโลน  เมื่อคืนนี้ไม่ได้กินข้าวหรือ”
“เปล่าครับหลวงพ่อ”เพียงเอ่ยคำที่จะคุยกับท่านผมก็รู้สึกเหมือนอยากร้องไห้
“เป็นอะไรน้ำตาคลอเชียว”ท่านนั่งข้างผม  จ้องหน้าอย่างสงสัย

“หลวงพ่อจะไปอยู่ที่อื่นแล้วหรือครับ”ผมพูดตรงๆไม่อ้อมค้อม  เพราะสิ่งที่ได้ยินเมื่อคืนมันชัดเจนเต็มสองข้างหู
ท่านมองผมอย่างค้นหาคำตอบ  ผมไม่รู้ว่าท่านกำลังคิดอะไร
“ใครบอก”
“มีพี่ผู้ชายคนหนึ่งบอกผมเมื่อคืน”
ท่านทำหน้าคิดอีกรอบ  อย่างไม่หายสงสัย
“ใช่”
“หลวงพ่อจะออกไปธุดงค์”
“หลวงพ่อจะกลับมาอีกมั้ย”
“กลับมาซิ”
“เมื่อไหร่คับ”ผมลูบที่เท้าท่าน  ก้มหน้าอย่างเสียใจสุดซึ้ง
“หลวงพ่อตอบไม่ได้หรอก”
“ผมจะได้เจอหลวงพ่ออีกเมื่อไหร่”
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ”ท่านพูดจบก็หัวเราะเบาๆอย่างสำรวม

“เดี๋ยว  รอหลวงพ่ออยู่ในกุฎิจนถึงเวลาฉันเสร็จนะ  แล้วค่อยไป”
“คับ..........”ผมเช็ดน้ำตาแห่งความอ่อนแอทิ้งให้หมด
“ตามหลวงพ่อมาทางนี้นะ”
ผมเดินตามท่านไปอย่างช้าๆ  หัวสมองคิดอะไรก็ไม่ออก  ส่วนท้องก็เริ่มร้องเรียกหาอาหารเมื่อถึงเวลาของมัน

ผมนั่งคุยกับหลวงพ่อซักพัก  จนได้เวลาที่ผมต้องกลับ  ผมเห็นชาวบ้านบางคนต่างมองผม  ไม่รู้เขาจะมองทำไม  หรือเขาอาจจะเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของผม  มันเป็นพวกอาหารแห้งถุงใหญ่ที่หลวงพ่อให้ผมไว้  ท่านกลัวว่าผมจะหิว  ตอนที่ท่านไม่อยู่  ตอนนี้ผมมีของกินมากมายในมือ  แต่ผมกลับไม่รู้สึกว่ามันคือความสุข

ผมเดินกลับบ้านด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวนิดๆ  พลางคิดคำนึงถึงเรื่องที่ได้คุยกับหลวงพ่อผู้มีเมตตาเอื้ออาทรธ์ผมท่ามกลางสายตาฝูงแร้งกาของสังคมที่กำลังจ้องจิกดูแคลนผม..

ฟ้าเริ่มอืมครึมแต่เช้าเหมือนกลุ่มเมฆฝนกำลังจะก่อตัวขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  ผมจึงจำเป็นต้องเร่งฝีเท้าสั้นๆให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ  เพื่อให้ถึงบ้านก่อนที่ฝนมันจะทำให้ผมต้องเปียกปอน  และอาจจะทำให้ผมไม่สบายได้  ฟ้าเริ่มร้อง  ครืนนนนน  ครืนนนน  สายฟ้าแล๊บ  ขึ้นเป็นพักๆ
ผมสะบัดน้ำฝนที่หล่นใส่หัวเพียงไม่กี่สิบเม็ดทิ้ง  เดินเข้าไปในบ้านก็เหมือนเห็นมีใครบางคนนั่งรอผมอยู่  ผมเริ่มเงอะงะ  เพราะมันไม่ชินตากับการที่มีใครมาหาผมถึงที่นี่  มันไม่เคยมีเลยก็ว่าได้  ตั้งแต่แม่ผมจากไป.. 

“พี่.........”ผมทักให้คนที่ผมคิดว่าได้เจอเมื่อคืน
เขายิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร
“พี่มาตั้งแต่เมื่อไหรครับ”ผมถามอย่างดีใจ  เพราะผมกำลังคิดว่าผมมีเพื่อน
“พี่มารออโลนอยู่ไง”
“หรือครับ”ไม่รู้ทำไมผมถึงอยากกอดพี่เขา  ผมพุ่งตัวเขาไปหา  เขาก็กอดผมคืน
“หลวงพ่อว่าไงบ้าง”
“หลวงพ่อจะไปแล้วครับ”ผมบอกพี่เขาเบาๆ
“ถ้าอย่างนั้น อโลนจะทำอย่างไร”
“ไม่รู้ซิคับ”
ผมรู้สึกคอตกทันทีเมื่อเจอคำถามนี้...
“หลวงพ่อจะออกเดินทางจากวัดพรุ่งนี้ประมาณตีห้า”
“ใช่ครับหลวงพ่อบอกผมอย่างนั้น”
“พี่อยากให้อโลนตามท่านไป”
“ห๊า......”ผมร้องลั่นแข่งกับเสียงฝนและเสียงฟ้าผ่าอย่างคึกคะนอง
“ผมไม่กล้า”ผมตอบตามความเป็นจริง
“แต่อโลนต้องตามท่านไปครับ”
“..ผมก็อยากจะไป  แต่ว่าท่านจะให้ผมไปหรือครับ”
“..เชื่อพี่ซิ”
“แล้วผมจะต้องทำยังไงบ้าง”
“คืนนี้อโลนเตรียมตัวเอาของเท่าที่จำเป็น  และอย่าลืมกราบลาพ่อกับแม่ด้วยนะ  ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“คับ”
“แล้วพี่จะมารับอโลนคืนนี้นะครับ”
“อย่างนั้นพี่จะไปแล้วหรือครับ”
“ใช่ครับ  พี่ต้องไปแล้ว  ไม่งั้นพลังงานของพี่จะหมดได้”
ผมยิ่งงกับคำพูดพี่เขาใหญ่  เขาเดินมาลูบหัวผม
“พี่อยากดื่มน้ำฝน  อโลนไปตักมาให้พี่หน่อยได้มั้ย”
“ได้ครับ....”ผมหันกำลังจะไปที่โอ่งเก็บน้ำ  เพื่อตักน้ำให้เขา
“พีดื่มเยอะมะ มะ........”
ผมหันมาถามพี่เขาอีกครั้ง  แต่ว่ากลับไม่มีร่างของเขาให้ผมได้เห็นอีก  ท้องฟ้าที่มืดครึ้มเริ่มคลายสว่างไสวขึ้นมาอย่างช้าๆ  พื้นดินที่เปียกไปด้วยน้ำเริ่มคืนสภาพปกติ  ผมไม่เข้าใจว่าพี่เขาหายไปไหนไวอย่างปรอท  ผมได้แต่ถามตัวเองในใจ  ขาก้าวไม่ออก  ไม่ได้กลัวแต่สงสัยมากกว่า...


--ตีห้าวันใหม่-

ผมนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่  เพราะคืนนี้เป็นคืนที่ผมจำเป็นต้องใช้สมองทั้งสองซีกมากเป็นพิเศษ  มันจึงทำงานตลอดเวลา  จนกระทั่ง...........
“อโลน” เสียงบานประตูดังขึ้น  ผมก็ลุกขึ้นไปเปิด
“เร็วครับ  ได้เวลาแล้ว”
“หลวงพ่อออกเดินทางแล้วหรือครับ”
“ใช่  ต้องรีบเลยนะไม่งั้นไม่ทัน”
“คับ....”ผมหยิบห่อผ้าที่เตรียมไว้ตั้งแต่กลางวันมาใส่บ่า
“ป่ะ  เดี๋ยวพี่จะไปส่ง”
“ขอบคุณครับ”
“ไม่ว่าหลวงพ่อจะพูดอะไร  อโลนก็ต้องตามท่านไปให้ได้นะ  เพราะท่านสามารถที่จะชี้ทางสว่างให้อโลนได้  จำคำพี่ไว้”
“ครับ”ผมรับคำอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ
พร้อมกับเดินไปกับพี่คนนั้น  แต่ทำไมเหมือนเขาไม่ได้เดิน  เขาลอยได้มากกว่า  แต่ผมเองก็รู้สึกว่าตัวเองเดินได้ไวกว่าทุกครั้ง  แถมไม่รู้สึกเหนื่อยด้วย..

“พี่ชื่ออะไรคับ”
พี่เขายิ้ม “ชื่อไม่ได้สำคัญเท่ากับการที่เรารู้จักตัวเองหรอกนะครับ”
“ทำไมล่ะครับ”
“ถึงพี่จะบอกอโลนไป  แต่ถ้าเจอกันอีกครั้ง  อโลนก็จำชื่อพี่ไม่ได้แล้ว”
“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นละครับ”
“คำตอบทุกอย่าง  อโลนจะเข้าใจเมื่อได้อยู่กับหลวงพ่อ”
“ทำไมหลวงพ่อรู้ละครับ”
“เพราะหลวงพ่อคือผู้ชี้ทางสว่างให้กับสรรพสัตว์ทั้งหลายทั้งปวง”
“ฟังดูยิ่งใหญ่มากเลยนะครับ”
“วันหนึ่งอโลนจะได้รู้อย่างที่หลวงพ่อรู้”
“คับ”ผมก็ตอบอย่างงงไปอย่างนั้น


พี่เขาพาผมมาเรื่อยๆจนกระทั่งผมเห็นร่างที่ห่อมจีวรสีเหลืองอร่ามเดินอยู่ไม่ไกล  และผมก็คิดว่าคงไม่มีใครแน่..
“พี่ส่งอโลนแค่นี้นะครับ”
“ทำไมไม่ไปหาหลวงพ่อด้วยกันล่ะครับ”
“พี่มาได้แค่นี้ครับ”
ผมมองเขาตาละห้อย  รู้สึกเหมือนว่ากำลังต้องจากคนที่รู้จักเสียแล้ว
“รีบไปหาหลวงพ่อเร็ว  แล้วอย่าลืมคำที่พี่สั่ง”
“ครับ....”ผมโบกมือลาพี่เขา  แล้วหันไปมองหลวงพ่อ
“ขอบคุณครับ”ผมวิ่งไปหาหลวงพ่อทันที  เมื่อหันกลับมาอีกทีก็ไม่มีร่างพี่เขายืนอยู่อีกแล้ว

“อึบบ...”
“หลวงพ่อครับ”ผมร้องเสียงดังลั่น
“หลวงพ่อ  ให้อโลนไปด้วยครับ”
หลวงพ่อหันมามอง  ท่านทำหน้าตกใจนิดนึง
“มาได้ไงอโลน”
“ผมมีพี่คนหนึ่งมาส่ง  พี่เขากลับไปแล้ว”ผมชี้ตรงที่พี่เขามายืนส่ง
หลวงพ่อมองตามจุดที่ผมชี้
“อโลนไม่กลัวใช่มั้ย”
“ไม่ครับ  ขอเพียงให้ผมได้อยู่กับหลวงพ่อ”
“ถ้าอย่างนั้นหลวงพ่อคงจะหนีไม่พ้นเสียแล้ว”
“หนีอะไรครับ”
“กรรมไงล่ะอโลน”
“คืออะไรครับ”
“แล้วอโลนจะเข้าใจ”หลวงพ่อยิ้มปรี่  เหมือนท่านจะรู้ว่าผมต้องมาหาท่าน



**20 กว่าปีต่อมา**

ขณะที่ผมกำลังวิปัสนากรรมฐานอยู่ในคืนวันพระขึ้น 15 ค่ำ  เมื่อสมาธิเข้าถึงที่จุดนั้น  ก็ปรากฎร่างใครคนหนึ่งขึ้นมาข้างๆ
เขานั่งยิ้มให้ผมตลอดเวลาโดยไม่พูดอะไรซักคำ  จนผมต้องถามขึ้นเอง
“มาอีกแล้วหรือครับพี่”
“ครับ  พี่มาหาอโลน  จะมาหาจนกว่าถึงวันนั้น”
“อย่าห่วงผมเลยครับ  พี่ควรจะไปเกิดได้แล้วนะครับตอนนี้ผมไม่น่าห่วงเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว”
“ใช่  พี่ก็ว่าอย่างนั้น  แต่พี่จะไปก็เมื่อมันถึงแก่เวลาเท่านั้น”
“เพราะเราคือเนื้อคู่กันไงครับอโลน”
“ผมเห็นทุกอย่างที่พี่บอกแล้ว”ผมตอบเขาเบาๆ
“พี่รู้  เพราะหลวงพ่อท่านได้สอนสั่งอโลนมาตลอด  วันนี้อโลนถึงได้เข้าถึงจุดนี้ได้  โดยไม่จำเป็นต้องปลงผมบวช”
“พี่คงจะมาหาอโลนได้อีกไม่กี่ครั้งหรอก”
“ผมขอให้พี่ได้เจอแต่สิ่งดีๆในภพใหม่”
“แน่นอนเพราะว่าพี่ต้องได้พบอโลนอีกครั้งแน่  พี่จะรอนะครับ”
“ถ้าหากว่ามันคือกฎแห่งกรรม  ผมก็คงจะหนีไม่พ้น”
“พี่รู้สึกเหมือนว่าอโลนไม่อยากจะเจอพี่”
“พี่อยู่เคียงข้างเป็นเงาให้ผมตลอดมา  ทำไมผมต้องคิดอย่างนั้น”
“คำพูดมันบอก”
“หลวงพ่อบอกว่าพี่กับผมคือคู่รักในอดีตชาติ  หนีกันไม่พ้น  เพียงแต่เราสองคนต่างสร้างเวรและกรรมมาคนละรูปแบบ  มันก็เลยเป็นอย่างนี้”
“ดังนั้นถ้ามันมีโอกาสอีกพี่ถึงอยากทำให้มันดีที่สุด”

“ขอบคุณที่พี่แนะนำให้ผมตามหลวงพ่อไปในวันนั้นนะครับ”
“ทุกคนที่เรารู้จัก  พวกเขาก็คือคนที่เราเคยทำบุญร่วมกันมาทั้งนั้น  หลวงพ่อท่านก็เคยเป็นพ่อของพี่ในชาติก่อน”
“จริงซินะครับ  ท่านก็บอกผมเหมือนกัน”

“พี่หมดห่วงกับอโลนแล้วนะ  แต่พี่ก็จะรอที่จะเจออโลนอีกครั้ง”
“ครับ”
ร่างนั้นยิ้มให้ผมพร้อมเลือนหายไปในพริบตา  ผมยังคงนั่งทำสมาธิต่อไปอย่างแน่วแน่  สายทางแห่งธรรมะย่อมนำความสว่างมาสู่ทุกชีวิต  ผมเชื่ออย่างนั้น  และผมก็รู้ว่าอีกไม่นานเท่าไหร่พี่เขาก็ต้องไปเกิด  ส่วนตัวผมก็จะต้องตามเขาไปอีกครั้งแน่นอน

**ขอได้รับความขอบคุณจากผู้อ่านทุกท่านครับ**อิงธรรมะเยอะเพราะชอบครับ**

                  THE END

[BeeRY]

อ่านแล้วก็ขนลุกนะคะ
ก็เชื่ออยู่นะว่าคนที่เรารู้จักผูกพัน คงจะเคยทำบุญทำกรรมร่วมกันไว้ชาติที่แล้วมาก่อน
แต่น้องอโลนก็โชคดีนะคะ ที่ได้หลวงพ่อช่วยชี้แนะให้ เนื้อหาเข้ากับช่วงนี้เลย แบบว่าได้เข้าวัดเดินสายทำบุญกันถ้วนหน้า
ปีใหม่นี้ขอให้มีแต่ความสุขนะคะ

[roseen]

 

[lunar]

เข้าใจแล้วว่าทำไม อโลนถึงต้องอยู่คนเดียว

สุดท้ายธรรมก็คือ ทางสงบ คือที่พึ่งสุดท้ายของทุกคน

ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ

[Killua]

 

[DarKLasT]

อ่านแล้วขนลุกเลยครับ

ตอนแรกๆอ่านไปน้ำตาไหลเฉยเลย

พอมาเจอพี่ใจดีก็เหมือนอบอุ่นๆ

แต่มาตอนจบขนลุกแปลกๆ

เขียนได้กินใจคนอ่านมากเลยครับแล้วจะติดตามเรื่องต่อๆไปนะครับ

ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีดีให้อ่านเรื่อยๆนะครับ

[som]

ที่สุดเลยครับได้อ่านแบบนี้บ้าง
เม้นต์ไม่ถูก  ทั้งเสียใจและสงสารกับชาตินี้ และดีใจกับชาติหน้า

[bowybowi]

เม้นต์ไม่ค่อยถูกเลยค่ะ เหอๆ
แต่กรรมบังแบบนี้ จะได้รักกันตอนไหนน้า

วันหลังแต่งนิยายมาลงอีกนะคะ บรรยายดีจัง เห็นภาพเลย 

[sang som]

อธิบายไม่ถูกอ่ะ

มันรู้สึกอบอุ่น

ขนลุก(แบบแปลกๆ)

พร้อมกับซาบซึ้งในพระธรรม

[kyoya11]

เพิ่งเจอเรื่องนี้ - - (อย่าว่าเขาน้า~)
อ่านตอนแรกเศร้ามากเลย T^T ตอนที่2เริ่มขนลุกหน่อยๆ ตอนที่3นี่.....บอกไม่ถูกอ่ะ
มันขนลุกปนความปลื้ม(ไม่รู้ว่าปลื้มเรื่องอะไรเหมือนกัน - -)
ดูจากรีบนๆ เขาขนลุกกันหมดเลย 55+
แต่ชอบนะเรื่องนี้ มันเรียบง่ายแต่ขนลุก O_o 55+

[roseen]

เข้ามามอบดอกใม้เป็นกำลังใจให้พร้อม+1

[SuSaya]

หวังว่าชีวิตที่เหลือจะมีแต่สิ่งดี ๆ เข้ามาอ่ะ...ชาติหน้าก็ให้หมดเวรหมดกรรมได้เจอแต่ความสุข(โหมดเศร้า ๆ ซึ้ง ๆ)

[fannan]

โว้แอบน่ากลัวน่ะเนี่ย


แต่มันก็เป็นกรรมเก่าชีวิตจริงๆๆ

[ชะนีแก่]

 :call:ไปสู่ที่ชอบที่ชอบเถอะ

[bulldog17]

แอบขนลุกนิดๆ
น้องน่าสงสารแฮะ

[coffin]

 

[Winer]

ถ้ามีโอกาสจะนำเรื่อง  นี้มาเขียนต่อให้อีกนะครับ

[cy55555]

ชอบค่ะชอบแนวนี้มากที่สุด (แนวประมาณ รัตติกัลยา บาดาล เทวะปักษี)
เรื่องญาณ เรื่องวิญญาณ นานๆ จะหาอ่านได้สักที
อ่านแล้วเข้าถึงความจริงของสรรพสิ่งจริงๆ
เกิดขึ้น  ตั้งอยู่ และ ดับไป  เหมือนคำลอย
แต่ว่ากว่าจะผ่านไปได้เป็นขั้นๆ มันช่างยากเย็นเหลือเกิน

ขอบคุณค่ะ ถูกใจจริงๆ  ^^