หัวข้อ: "Just a Kiss a Day , then , Take my Heart away."

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อิอิ~ จะจบลงที่จูบเดียว(ต่อวัน)เร้อออออ

[MyTeaMeJive]

(ต่อนะครับ)

ตอนที่ 3

งานเลี้ยงวันเกิดที่จัดขึ้นบังหน้าการอวดบารมีทางธุรกิจยังคงดำเนินต่อไปในบ้านหลังใหญ่ ที่เปิดไฟส่องสว่าง การ์ดหลายคนเดินอยู่รอบๆ บ้าน คนขับรถหลายคนรวมกลุ่มกันอยู่ที่โต๊ะอาหารเล็กๆ ข้างโรงรถ
ทอมเดินจูงมือลูกชายคนเล็กของเจ้าของบ้านออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ในสวน การ์ดหลายคนหันมามองแล้วหันกลับไปทำหน้าที่ตามเดิม เมื่อชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ดึงมือเด็กหนุ่มไปที่เก้าอี้ตัวยาวข้างสระน้ำ ที่ทำให้คนในบ้านยังมองเห็นคนทั้งคู่ได้
ไฟที่ส่องสว่างกว่าในสวนทำให้ทอมเห็นใบหน้าเด็กหนุ่มชัดเจนกว่าเดิม
แก้มแดงเรื่อ ริมฝีปากแดงจากรอยจูบ ดวงตาดื้อรั้น
คงเพราะฟันกระต่ายที่ทำให้จูบตรงๆเมื่อครู่ทำให้เจ้าตัวปากแตก แต่....มือขาวๆพยายามบิดออกจากมือใหญ่ที่กอบกุมอยู่ จนทอมต้องกระตุกมือแรงๆ ทั้งส่งเสียงขู่ ถึงได้ยอมนั่งลงข้างๆ ให้แสดงท่าทางเอาใจทำท่าปัดเศษฝุ่น เศษใบไม้จากหลัง
“ให้มันรู้จักเชื่อฟังกันบ้าง”
“น่าเชื่อตายละ”
“หือ...” ทอมแกล้งเลิกคิ้วสูง ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้
“เมื่อกี้เรียกว่าเถียง ไม่ได้ด่า ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนี้เลย”
“เออ..จริงสินะ”
“แล้วนี่รุ่มร่ามโฉ่งฉ่างขนาดนี้ ไม่กลัวพ่อกับพี่ชายผมเอาปืนมายิงหรือไง”
“ถ้ากลัวก็ไม่ทำแต่แรกแล้ว” ทอมพูดเหมือนถือดี ทำให้อีกคนโต้ตอบด้วยการทำหน้าเบี้ยวๆใส่ทันทีเหมือนกัน
“เหอะ”
ทอมอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกคนดื้อ
“โอ๊ะ..ไรเนี่ย” ชุนลูบจมูกตัวเองป้อยหันหน้าหนีซ่อนน้ำตาซึมของจริงจนทอมต้องดึงใบหน้าเล็กๆให้หันกลับมา
“อ้าว..ร้องไห้”
“ก็บีบจมูกอ่ะ เจ็บนะ”
“ทีเมื่อกี้จูบจนปากแตกไม่ร้องไห้”
“เมื่อกี้อยากเตะคนมากกว่า”
ทอมเอนตัวพิงพนัก หัวเราะเสียงดัง ทำให้ชุนที่ยังลูบจมูกตัวเองมองอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
....เพื่อนพี่ชายคนนี้ สงสัยจะทำงานหนักเกินไป เลยหาเรื่องคลายเครียดด้วยการแกล้งคนอื่น.....
“เบื่ออะไรนักหนา เห็นท่าทางอารมณ์ดีที่ได้แกล้งคนอื่นขนาดนี้”
“ก่อนแกล้งน่ะเบื่อจริง แต่ตอนนี้ไม่เบื่อแล้ว”
“โห..........” ชุนลากเสียงยาวล้อเลียน สีหน้าท่าทางสุดเหวี่ยงจนคนตัวโต ต้องหยิกแก้มอีกที
“ไรวะเนี่ย! เจ็บเป็นนะโว๊ย!”
พอโวยปุ๊บอีกคนก็แกล้งขยับใบหน้าเข้ามาหาปั๊บ ทำให้ชุนส่งเสียงขัดใจ หันหน้าหนีไปอีกทาง

ทอมมองแก้มแดงๆ แล้วถามเสียงเป็นงานเป็นการ
“ไม่ใช่จูบแรก”
“ไม่ใช่” ชุนตอบตามตรงหันไปมองสระน้ำข้างหน้า มือยังลูบจมูกลูบแก้มอยู่
แต่ทอมรู้สึกคล้ายโดนผลักแรงๆ “ใคร”
“อะไรล่ะ”
“ก็จูบแรกน่ะ”
“ผู้หญิงที่โรงเรียน”
ทอมเหมือนโดนถีบ
“แฟน”
“ไม่ใช่”
ตอนนี้กำลังโดนชกหน้าจนหน้าเบี้ยว
“ไม่ใช่แฟนแล้วจูบน่ะนะ”
“พี่ก็ไม่ใช่แฟนผม ยังจูบผมเลย”
ตอนนี้โดนอัดเข่าซ้ำ
“นอนกับเขาหรือเปล่า”
“เปล่า นอนกับ..คนอื่น”
ทอมโดนเหวี่ยงกระแทกพื้นลงไปแล้ว
“นอนกับใคร”
“ผมต้องตอบคำถามพวกนี้ด้วยหรือ”
“ตอบสิ ชั้นจะได้....รู้ไง”
ชุนเบ้ปาก ยักไหล่ “ก็นอนกับคนที่เขามาขอคบด้วย แต่นอนด้วยกันครั้งเดียว ทำเหมือนผมเป็นพุดเดิ้ลของเขา รำคาญก็แยกกันไป”
ตอนนี้คู่ชกหยุดรอให้ทอมได้พักหายใจ
“แล้วเคยจูบกับผู้ชายหรือเปล่า”
“ผมไม่ใช่เกย์” ชุนหันกลับมามอง ดวงตากลมโตที่มองมาอย่างเอาเรื่อง ทำให้ทอมเริ่มมีเรี่ยวแรงกลับมาใหม่ เต้นฟุตเวิร์คไปได้ทั่วเวที
“ตอนนี้ไม่มีแฟน”
“ไม่ ผมขี้เกียจรำคาญ”
โดยไม่มีเหตุผล ทอมกระโดดลุกจากเก้าอี้ ชูมือ!
“เป็นไรมากมั้ยน่ะ” น้ำเสียงเรียบๆ ของคนที่อายุอ่านกว่าเกือบ 10 ปี ทำให้ทอมกลับมาสู่ความเป็นจริง ชายหนุ่มจัดเสื้อสูทเรียบกริบ แล้วนั่งลงที่เดิมพาดแขนวาดไว้ที่พนักเก้าอี้ แต่พอหันมาเห็นหน้าตาที่เต็มไปด้วยคำถามก็เลื่อนมือขึ้นมาพาดไว้บนไหล่
ชุนเบี่ยงไหล่หนี แต่ทอมจุ๊ปากส่งสายตาไปที่ในบ้าน ที่เหมือนมีสายตามากกว่า 1 คู่กำลังมองออกมา
เด็กหนุ่มส่ายหน้า ถอนหายใจ
“หนีเสือปะจระเข้แท้ๆ เลยกู”
“อะไร พูดไม่เพราะเลย” ทอมค่อยๆกลับเข้าฟอร์มเคร่งเหมือนเดิม
“บ่นไง อะไรก็ไม่รู้ มีแต่คนวุ่นวาย”
ดวงตาสีเข้มถึงได้หันมามองคนบ่นเต็มตา “คนนี้วุ่นวายเพราะเจตนาดีหรอกน่า”
“ดีตรงไหน” ชุนสวนทันที “ให้ผมไปหา ไปให้จูบทุกวัน....เงื่อนไขแบบนี้น่ะนะ”
คนในอ้อมแขนยิ่งบ่นยิ่งหน้าแดงจัด
“หรืออยากให้พ่อรู้”
ชุนหันหน้าหนีไปทางอื่น
ทอมมองตามแล้วไขว่ห้าง จ้องมองเข้าไปในบ้านหรู ยังเห็นลินดาที่ยืนคุยอยู่กับแขกในบ้านจ้องมองออกมา
เรื่องเล่าเกี่ยวกับแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงมีหลายแบบ แต่งานนี้แม่เลี้ยงกลับเป็นฝ่ายวิ่งไล่ตามลูกเลี้ยงจนลูกเลี้ยงหนีมาเจอ....จระเข้....
“เอาโทรศัพท์มาเมมเบอร์พี่ไว้”
ชุนหันขวับมามองหน้าคนที่มีน้ำเสียงนิ่งๆ แล้วมองตามสายตาเข้าไปในบ้าน กดเบอร์ตามที่ทอมบอก
ท่าทางแบบนี้ยิ่งชัดเจนว่า ที่ผ่านมาเด็กหนุ่มคนนี้อยากหนีจากแม่เลี้ยงมากขนาดไหน
ทีแรกคิดว่าทำแก้เบื่อ ตอนนี้เริ่มรู้ตัวว่ามันอาจยุ่งยากกว่าที่คิด
พอเห็นแก้มแดงเรื่อ กับริมฝีปากสวย กลิ่นหอมอ่อนๆ ทอมก็ได้แต่หัวเราะในใจ
...ไมใช่ยุ่งยากหรอก นี่เป็นเรื่องสนุกกว่าที่คิดต่างหาก....
“ไม่คิดจะกลับเข้าไปในงานหรือไง” ชุนถามเมื่อเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า
“เดี๋ยวก็ได้”

เด็กหนุ่มหันมามองหน้าคนที่เอาแต่นั่งจ้องหน้านิ่งๆ ใบหน้าหล่อเนี๊ยบของคนตัวโตมีรอยยิ้มน้อยๆ แต้มที่มุมปากสวย
“จำผมไม่ได้เหรอ” ชุนถามงงๆ
ทอมพยักหน้า “ไม่เชิง”
“ไรวะ แมร่งพูดอะไรกั๊กตลอด”    
“เนี่ยไอ้พูดไปด่าไป มันเหมือนไอ้เด็กดื้อ น้องชายชาร์ลซะที่ไหน ยิ่งไอ้กิ๊กกับแม่เลี้ยงนี่..”
ชุนหันมาถลึงตาใส่ทันที “ก็บอกว่าไม่ อย่ามาย้ำเรื่องนี้นะ ไม่งั้น.....”
ทอมทำเอียงคอ “ไม่รอถึงพรุ่งนี้ดีมั้ยเนี่ย”
“เฮ้ย!” เด็กหนุ่มร้องลั่น ตั้งการ์ดสูงทันที จนทอมหัวเราะ
“ไว้ทบต้นทบดอกเอาก็ได้ วันนี้ทำความรู้จักกันก่อน เราไม่ได้เจอกันมากี่ปี่แล้วนะ”
“ใครจะไปจำได้ เพื่อนพี่ชาร์ลมีเป็นรถพ่วง”
“อ้าวเมื่อกี้ทำเหมือนจำได้”
ชุนทำท่าเหมือนเด็กคลั่งเพราะถูกขัดใจ “ผมจำได้เพราะเห็นพี่คุยกับพี่ชาร์ล แล้วถ้าพี่เป็นเพื่อนพี่ชาร์ลพี่ก็ต้องเคยมาบ้านนี้ ถึงเขาจะแต่งงานแยกบ้านออกไปแล้วก็เหอะ แล้วผมเป็นน้องเขา พี่จำผมไม่ได้หรือไง โว๊ย! แมร่ง!”
“ด่าอีกแล้ว” ทอมทำเป็นฟอร์มเตือนเสียงแข็งๆ ทำให้ชุนทำหน้าเบี้ยวรีบหันหนีไปทางอื่น
“เออ....ขอโทษ”
“ก็ตั้งแต่เรียนจบก็ไม่ได้มาอีกเลย ตอนแต่งก็ไปที่โรงแรม เออแต่ตอนนั้นก็น่าจะเจอกันนี่”
“ไม่เจอหรอก ตอนเขาแต่งผมไปซัมเมอร์กับโรงเรียน”
“เออใช่ ตอนนั้นยังแซวกันเลยว่า พี่แต่งน้องไปเที่ยว”
“เที่ยวป๊ะ...” ชุนเหลือบตามองแล้วกัดปากตัวเอง “ขอโทษ ลืม”
“อย่าลืมบ่อยนัก เดี๋ยวเข้าบ้านไป ลินดาต้องซักแน่ๆ”
ชุนถอนหายใจแรงๆ จนทอมต้องขยี้ผมสีอ่อนเบาๆ
“เห็นมะ ชั้นก็ไม่ได้จะฉวยประโยชน์จากชุนฝ่ายเดียว”
“เหอะ...ตั้งแต่แรกมาจนถึงตอนนี้มีตอนไหนที่ผมได้เปรียบมั่งเนี่ย ถ้าไม่กลัวว่าพ่อจะเส้นเลือดในสมองแตกตายนะ ให้ตายผมก็ไม่คุยกับพี่หรอก”

-*-*จบตอนที่ 3 *-*-

รับประกันไม่มีมาม่า
ืทีับอกว่าทอมเจ้าเล่ห์ไม่ถึงครึ่งของผม ไม่จริงๆๆๆๆๆๆ ผมออกจะแสนดีจริงใจไม่เจ้าเล่ห์
ส่วนอารมณ์ดีเรื่องอะไร...ไม่บอก 555555

+1 ขอบคุณนะครับ

[iforgive]

คนอ่านก็อ่านเรื่องนี้อย่างอารมณ์ดี  ขำตอนที่ซักเรื่องจูบแรก

[RakorN]

ป๋าทอมรักเด็กเข้าให้แล้ว กิ๊ว กิ้วววว

น้องชุนปากจัดมากๆ อ่านแล้วนึกถึงน้องม๋าชิวาว่า
ตัวเล็กแต่เสียงดี น่ารักกกกกกกก 
แต่พี่ทอมหึงเกินหน้าเกินตาไปป่าวคะ?
แหม สอบสวนน้องเหมือนน้องเป็นแฟนตัวเองแล้วเลยเนอะ
ขึ้ตู่สุดๆอะปู้จายคนนี้ แต่คนอ่านชอบบบบบบบบบบ
ขอให้คุณไจฟ์อารมณ์ดีแบบนี้ตลอดไป
 

[a_tapha]

รอดูพี่ทอมม่อเด็ก   คึคึ   

[from_mars]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ทอมน่ารัก แต่น้องชุนน่ารักกว่า...เด็กน้อย อายุน้อยกว่าทอมตั้งเยอะเนอะ เหอๆๆๆ
ว่าแต่ ต่างคนต่างจำกันไม่ได้เหรอ หรือว่า คนบางคนจำได้ แต่กั๊ก???

อืม...ยิ่งเห็นไจฟ์อารมณ์ดี แต่อีกคนหงุดหงิด แถมเรื่องอะไรไม่บอกนี่...เจ้คิดมากน้า...กร้ากกก
ขอบคุณมากคร้าบ รออ่านตอนต่อไป เหอๆๆๆ

[anajulia]

น่ารักอ้ะ

ไม่ไหวจะเคลียร์นะคะป๋า อิท่าลุกขึ้นไชโยโห่ร้องนั่นน่ะ
มันชัดเจนมากกกกกกกกกกกกก 

โอย.....อ่านไปอ่านมาป๋านี่ชักน่าเอ็นดูกว่าน้องชุน

[LalaBam]

ว๊ากกกกกกกกก

ทอมเนี่ยมีอีกป่ะ
อยากได้บ้าง
 

[PeeYaR]

ทอมดีใจแบบไม่มีเก็บอาการเลยนะ
5555+

[kakuro]

น้องชุนคงน่ารักเหมือนน้องที
ป๋าทอมจะจูบอย่างเดียวไหวเหรอไจฟ์

[Rinze]

อ่านแล้วอารมณ์ดี
น้องชุนซึนได้อีก น่ารักจริงๆ

[seaz]

เลี้ยงเด็กชื่อชุนอ่ะทอม ^^

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 4

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งโบกมือเรียกมาตั้งแต่ในบ้าน จนเดินเข้ามาใกล้
“เฮ่ย! มึงจะจีบน้องชายกูเหรอ” ชาร์ลยิ้มกว้างชนิดที่มองเห็นจากระยะ 100 เมตร
“เออ” ทอมตอบรับพร้อมรอยยิ้มกว้างไม่ต่างกัน ทำเอาทั้งพี่หุบยิ้มทันที ส่วนน้องชายกำลังทำตาเหลือก
“มันเป็นผู้ชาย”
“แล้วไง กูรักน้องมึงนี่หว่า กลับตัวกลับใจไม่ทันแล้วด้วย”
ชาร์ลอ้าปากค้าง จากที่มองตั้งแต่ในบ้าน ก็เห็นอยู่หรอกว่า 2 คนนี้คุยกันด้วยท่าทางคุ้นเคย สร้างโลกส่วนตัวชนิดที่พี่ชายยังอดประหลาดใจไม่ได้ ต้องเดินมาเรียกด้วยตัวเอง แต่ที่ประหลาดใจจนนึกคำพูดไม่ออกก็คือการยอมรับอย่างตรงไปตรงมาของเพื่อนนี่แหละ
ส่วนน้องชาย...คนที่มักจะอารมณ์ไม่ดีอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้เหมือนจะช็อคไปแล้ว

“อะไรของมึงวะเนี่ย ไปรักกันตั้งแต่ตอนไหน” ชาร์ลหันมาหาน้องชาย แต่น้องชายได้แต่ส่ายหน้า
“กูชอบน้องชายมึงมาตลอดน่ะแหละ ถึงได้ไม่ลีลาเวลามึงเรียกกูมาเป็นเครื่องประดับงานเลี้ยงไง แล้วเมื่อกี้ก็ยังเจอกับคุณลินดาด้วย”
“เจอลินดาเหรอแล้ว..เขาว่าไง” ชาร์ลยังคงพยายามหาคำตอบจากน้องชาย ที่กำลังวิ่งไล่ตามความคิดของหนุ่มรูปหล่อตัวโตที่นั่งข้างๆ
แต่ทอมกลับชิงตอบก่อนได้เปรียบเหมือนเคย “ไม่ว่าไง ทำท่าเหมือนไม่เชื่อ แต่กูบอกว่าขอเวลาคุยกับน้องก่อน”
ชาร์ลผงะแล้วลดระดับเสียงลง หันมาหาน้องชาย
“คุณลินดามาวุ่นวายกับแกเหรอ”
ชุนพยักหน้า ทำให้พี่ชายแทบทึ้งผมตัวเองจนหมดหัว
“ห่าเอ๊ย! มึงอย่าไปสนใจยัยบ้านั่นนะ” อยู่ดีๆพี่ชายก็หันมาเข้าข้างเพื่อน “แรกๆมันก็เหมือนแม่เลี้ยงอยากเอาใจลูกเลี้ยง แต่เมียกูเขาว่า สายตายัยนั่นมันแปลกๆ เหมือนจ้องจะกินน้อง แต่กูก็กลับคิดหึง...หน่อยๆ”
....ไม่หึงได้ไง เมียพูดว่าแม่เลี้ยงอยากกินน้องชายน่ะ...ก็คิดไปโน่นว่า เมียกำลังหวังน้องสามี...

“แล้วไง มึงมัวแต่หึงเมีย นี่ดีที่วันนี้กูมาเห็นเองนะ ไม่งั้นแฟนกูไม่โดนแม่เลี้ยงจับขึงหรือไง”
ยิ่งพูดทอมยิ่งออกลีลาท่าทาง จนชุนหันไปหลังมือเข้าที่ต้นแขนล่ำๆ เสียงดังปึ้ก
“เว่อร์ละ”
ทอมยิ่งสำออยเจ็บเว่อร์ จนพี่ชายโบกมือ
“เออ กูเข้าใจว่าพวกมึงต้องหลบๆซ่อนๆ เพราะเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ ก็ขนาดกูยังช็อค ถ้าพ่อรู้เข้าคงอึ้ง แต่มันก็ยังดีกว่าลินดา”
ทอมหันมายักคิ้วให้ชุน ที่กำลังเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม หรี่ตามองคนเจ้าเล่ห์

.....เจ้าเล่ห์ตัวพ่อมาเอง.....

จนเมื่อถึงเวลาส่งแขก ทอมไม่จำเป็นต้องเรียกหาชุน เพราะมาถึงตอนนี้ คุณพี่ชายรีบจัดให้ด้วยความเต็มใจ
“เฮ้ย! ไปส่งพี่เค้าที่รถสิ ยืนหน้าตูมอยู่นั่นแหละ”
ชุนทำปากขมุบขมิบด่าทั้งพี่ชาย ทั้งเพื่อนพี่ชาย แต่พอหันไปเห็นสายตาของลินดาที่จ้องมองเหมือนจะจับผิด เด็กหนุ่มก็ขยับลุกทำท่าจะเดินตามออกมาส่ง แต่ทอมกลับบอกว่ายังไม่กลับ
“มึงนอนบ้านนี้เหรอ” นักธุรกิจตัวโตหันมาถามเพื่อน
“เปล่ากูกลับบ้านกูสิ”
“งั้นกลับพร้อมมึงแหละ”

จากนั้นทอมก็สวมบทบาท เพื่อนพี่ชายผู้แสนดี พูดคุยกับพ่อเหมือนสนิทกันมาแต่ชาติปางก่อน จนกระทั่งชาร์ลมาบอกว่าจะกลับบ้านแล้ว ชุนถึงได้เดินตามออกมาส่งทอมถึงรถคันใหญ่
“ทุ่มเกินไปละ”
ทอมหันเราะแล้วแกล้งหันมาใช้นิ้วจิ้มๆ ที่คิ้วผูกเป็นปม
“จะคิดมากอะไรกันนักหนา”
“เบื่อคำถาม”
“วะ! ไอ้เด็กป่วนนี่! ถามดีๆ”
ชุนเหลือบตามองจนเหมือนมองค้อน แล้วหันไปทางอื่น “กลับไปสักทีสิ”
ทอมเปิดประตูรถค้างไว้ แล้วหันมามอง
“โดนแม่เลี้ยงไล่ตามมานานแล้วหรือ”
“เออ”
“พูดดีๆ” ทอมทำเสียงเข้ม
“ครับ”
“ไม่มีใครรู้เลยหรือ”
“พวกคนใช้รู้มั๊ง” ชุนพูดขณะที่ใช้ปลายเท้าเคาะกับพื้นถนน
ทอมจ้องมองเด็กหนุ่มที่เอาแต่ก้มหน้า
สังหรณ์ว่างานนี้จะไม่มีเบื่อ แต่อาจมีปัญหาบางอย่างตามมา
แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว
ถอยก็ไม่ใช่ไอ้ทอมแล้วหล่ะ....
“ที่ผ่านมาเลิกเรียนแล้วไปไหน”
“ห้องสมุด เดินห้าง ไปเรื่อยๆ ไม่อยากกลับบ้าน”
“ไม่ว่าจะอายุขนาดไหน หรือพบเจออะไรมา ไอ้การคิดว่าไม่อยากกลับบ้านนี่เป็นความคิดที่อันตรายที่สุดแล้ว”
ทอมกลับมาสู่โหมดเคร่ง แต่คนโดนสอนกลับส่งค้อนให้แทบหัวแตก
“อย่างกับเวลาตัวเองเลิกเรียนแล้วอยากกลับบ้านงั้นแหละ”
“แต่ก็ไม่ได้ไปเรื่อยๆละกัน” ทอมสวนกลับได้ทันทีเหมือนกัน

“เมื่อไหร่จะกลับเนี่ย” เด็กหนุ่มทำหน้าตาหงุดหงิด โบกมือไล่กันซึ่งๆหน้า  
“แล้วจะรีบไปไหน”
“นอนดิ พรุ่งนี้ผมมีเรียนนะ ไม่ได้เป็นเจ้าของบริษัทนี่”
ทอมยิ้มที่มุมปาก “รีบมารีบไป เดี๋ยวแม่เลี้ยงก็สงสัยหรอก”
“ช่างแมร่ง!”
“ชุน....” ทอมทำเสียงเข้มอีกครั้ง
“เออน่า” หนุ่มหน้าใส ทำท่าเหนื่อยใจ “มันจะคิดยังไงก็ช่างมันเหอะ”
“ถ้าเขาถามเรื่องพี่จะบอกว่าไง” ทอมยังคงยื่นความปรารถนาดี ชักหวั่นๆ เหมือนกันว่า อารมณ์ร้อนของเด็กหนุ่มจะทำเรื่องเสีย
....เรื่องเสีย???...
แล้วไง...
ก็....อดจูบน่ะสิ
เฮ้ย! ไม่ได้เลย ไม่ได้เด็ดขาด วางแผนดีๆ ไอ้ทอม....
ว่าแต่ จูบจากเด็กหนุ่มมันทำให้นายติดใจขนาดนี้เลยหรือวะ
เออสิ!
ติดใจ ไม่อยากปล่อยออกจากแขนเลยแหละ....

ดวงตากลมโตหันกลับไปมองในบ้านแล้วหันกลับมาหาคนที่ยืนคิดวุ่นวายอยู่ข้างรถ
“พี่กลับไปเหอะ เดี๋ยวผมเข้าห้องล็อคประตู พรุ่งนี้เช้าอย่างมากก็ตอบคำถามพ่อไม่กี่คำ โอมั้ย”
ทอมหันกลับไปขึ้นรถตัวเอง แต่ไม่วายหันมากำชับคนที่ยืนมองอยู่อีกที
“เลิกเรียนห้ามไปเรื่อยๆ ตรงไปที่บริษัทพี่ทันที ไม่งั้นมีเฮ!”
“เออ!” ชุนตอบแรงไม่ลดราวาศอก แต่กลับขยับถอยหลัง ทำให้ทอมได้แต่ชี้หน้า ฝากไว้ก่อน!

กลับมาจากบ้านของนายธนาคารใหญ่ ที่ต่อไปนี้มันจะถูกเรียกใหม่ว่า “บ้านไอ้ดื้อ” ตรงมาที่คอนโดหรูของตัวเอง ยังไม่ทันจะได้ถอดเสื้อสูท โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ทอมกดรับสายโดยไม่ได้มอง
คนที่อยู่ปลายสาย ยิงตรงเข้าประเด็นทันที และสันนิษฐานว่าเมียจะร่วมรับฟังอยู่ข้างๆ
“มึงยังไม่ได้อะไรมากกับน้องกูใช่มั้ย”
“เออสิ  มึงจะให้อะไรมากมั้ยล่ะ”
“อย่ามากวนตรีน ไม่อะไรมากก็ดีแล้ว เพราะมันก็เป็นอย่างที่มึงรู้จักน่ะแหละ วุ่นวายบังคับกับมันมากมันพังบ้านมึงกูไม่รู้ด้วย”
ทอมหัวเราะหึหึ “อันนี้กูรู้แล้ว เรื่องดื้อเรื่องเหวี่ยงเนี่ย”
“แล้ว....” ปลายสายเหมือนเกรงใจ หรือไม่ก็รับฟังคำสั่งจากคนข้างๆ “ไงก็ กูฝากมันด้วย อย่าทำเล่นๆกับมัน มึงเห็นมันมาตั้งแต่เด็ก ส่วนกูก็มัวแต่สนใจแต่ทำงานก็.....”
“เออ..กูรู้แล้ว ฝากบอกเมียมึงด้วยว่ากูไม่เล่น เว้นแต่น้องมึงน่ะแหละจะรำคาญกูทิ้งกูซะก่อน”
“มึงก็อย่าทำให้น้องกูรำคาญสิ!”

......เออ...กูรู้เลย ว่าไอ้ดื้อมันเป็นอย่างนี้ก็เพราะมึงน่ะแหละ แมร่งตั้งแต่ประโยคแรกจนถึงประโยคสุึดท้าย มีแต่บอกให้กูตามใจน้องมึง....
.....แล้วมึงจะรู้...ว่านอกจากกูแล้วไม่มีใครตามใจน้องมึงได้มากเท่ากูอีกแล้ว.....
.....แต่เดี๋ยวนะ...นี่กูหาเรื่องจูบเด็กแก้เบื่อไม่ใช่เหรอ...
.....เหรอ...เออ...อืม...ไม่แน่ใจซะแล้วอ่ะ....


-*-*-จบตอนที่ 4-*-*

ตอนเขียนอารมณ์ดี แต่ตอนโพสต์คิดถึงไอ้ตัวเล็กจัง~~~

[anajulia]

^
^
คิดถึง แล้วบอกรึยังงิน้องไจฟ์?


........................
แน่ะ อิลุงทอม ตั้งใจแค่จะหาเรื่องจูบเล่นๆจริงอะ? 
เอาเหอะ ตามใจกันเข้าไป ชาตินี้อย่าหวังจะได้ออกห่างจากกันอีกเลย
เด็กดื้อ เด็กเอาแต่ใจนี่ ส่วนมากมักจะติดคนที่ชอบตามใจนะ ฮี่ๆๆๆ

..........ดูตรงนี้หน่อยนะคะ
ชุนพูดขณะที่ใช้เคาะปลายเท้ากับพื้นถนน (ขณะที่ใช้ปลายเท้าเคาะกับพื้นถนนเนอะ? สลับที่ผิดตำแหน่งความหมายงงๆงิ)

[MyTeaMeJive]

เขาไม่รับสายครับ แค่เมาหลับไปแป๊บ........

แก้แล้วนะครับพี่นุ่น

ขอบคุณครับพี่

[from_mars]

ไจฟ์คิดถึง พี่ก็คิดถึงจ๊ะ งุงิ งุงิ
น้องชุนกวนประสาทได้ร่ารักมากอ่ะ แต่ชื่อดันเหมือนลูกพี่ที่เรียนด้วยกัน แถมเจ้าชุนประถมนั่นก็กวนประสาทเหลือหลาย 555
รอดูต่อไปว่าพ่อทอม จะปราบเด็กแสบได้ยังไง อิอิ

[RakorN]

จริงๆทอมกับลินดาน่าจะเข้าก๊วนกันนะ เพราะชอบกินเด็กเหมือนกัน  

------------------
เข้ามาเมอรี่คริสต์มาสอีกรอบค่ะ

[indy❣zaka]

ทอมเหมือนตาแก่หลอกเด็กเลยนะ อิอิ 
แต่ขุดหลุมดักชุนมากจัด ระวังจะตกหลุมเองนะจ๊ะ 

[BeeRY]

งานนี้จะหลอกเด็ก หรือเด็กจะหลอกคงต้องรอดูกันเนอะ

[yayee2]

ดวงน้องชุน สงสัยจะสมพงษ์กับบรรดาเหล่าจิ้งจอกเฒ่าทั้งช.ญ.
หนีจากนางจิ้งจอกเหนียงยาน ก็มาเจอจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์อีก หุ หุ หุ
งานนี้คนสนุกคือคอนอ่าน ใช่ปะคะน้องไจฟ์
ว่าแต่ว่า... อิฉันก็กำลังจะหลงน้องชุนอีกคน นายทอมจะว่าไงเนี่ย

[iforgive]

ตาแก่หลอกเด็กเหรอ  เราว่าถ้าทอมเจ้าชู้ด้วย
ต้องเรียกว่าเฒ่าหัวงูถึงจะถูก  หวังว่าคงเคลียร์เรื่องแม่เลี้ยงหื่นกามนั่นได้นะ

[PeeYaR]

คิดจะเลี้ยงเด็ก
ก็ต้องตามใจเด็กแบบนี้แหละนะทอม
555+

[Rinze]

แหมๆ เลี้ยงต้อย...
ก็ต้องดูแลน้องเค้าดีๆล่ะ

[pita]

พิตเพิ่งรู้ว่าพี่ไจฟ์เขียนนิยายด้วย
แต่ว่าเนื่อหาเนี่ย เอามาจากชีวิตจริงอ่ะป่าว
อิอิ  
โดย เฉพาะประโยคนี้ ว่าแต่ จูบจากเด็กหนุ่มมันทำให้นายติดใจขนาดนี้เลยหรือวะ
เออสิ!
ติดใจ ไม่อยากปล่อยออกจากแขนเลยแหละ....

อิอิ +1 นะคร้า

[kakuro]

ชุนจะยอมไปหาทอมหลังเลิกเรียนง่ายๆป่ะ
ทอมจะได้จูบชุนทุกวันแน่เหรอ
มารอดูว่าใครจะแสบกว่าใคร
แล้วใครจะโดนปราบ
ปล.ที่แน่ๆไจฟ์อยู่ในอาณัติน้องที

[seaz]

สนุกแน่ๆ เลยงานนี้

[LalaBam]

มารอดูน้องชุนในตอนต่อไป,,,,,


 ชอบจริง
 

[konnarak]

เรืองนี้ สนุกอะ  ชอบบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


เกลียจอีเเม่เลี้ยงจิงๆๆ  เเรดจิงๆๆ  เลยย


เป็นกำลังใจให้นะคับบบบบ


+1

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 5

เลิกเรียน....
จะอยู่โรงเรียนหรืออยู่บ้านมันก็เหมือนกัน มีแต่คำถามกับคำแนะนำที่ไม่เห็นอยากได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกว่าทำไมถึงไม่อยากกลับบ้าน บอกไปแล้ว จะมีใครที่สามารถไปไล่เมียพ่อคนนั้นให้ออกจากบ้านได้หรือไง
ก็นั่นเป็นผู้หญิงของพ่อ
ที่ทำได้ก็คือการหลบหน้าไปวันๆ
แต่แปลกก็คือ พอแก๊งค์เพื่อนชวนไปดูหนังเรื่องใหม่หนุ่มหน้าใสฟันกระต่ายกลับปฏิเสธเพื่อนไปเฉย ๆ
“กูมีนัด”
เพื่อนรักพากันถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ไม่ใช่เพราะว่าขาดเจ้ามือเลี้ยงหนัง ก็นี่มันโรงเรียนลูกหลานคนรวย ต่างคนต่างจ่ายอยู่แล้ว
แต่เพราะไอ้คนขี้รำคาญประจำกลุ่มประกาศว่ากูมีนัด แล้วก็ดุ่มๆ เดินออกไปจากโรงเรียนเฉยๆ ทิ้งเพื่อนให้เต็มไปด้วยคำถามต่างหาก


ชุน ถามตัวเองเป็นร้อยหน ว่ากำลังทำบ้าอะไรอยู่ ถึงได้นั่งรถไฟฟ้ามาที่บริษัทสายการบิน แล้วกดลิฟท์ขึ้นไปที่ชั้น 15 ห้องทำงานของผู้อำนวยการบริษัท
“อะไรของกูว๊า...”
จนกระทั่งเดินมาถึงเค้าท์เตอร์หน้าลิฟท์ พนักงานสาวสวยส่งยิ้มต้อนรับ “มาพบใครคะ”
“คุณทอมครับ”
“นัดหรือเปล่าครับ”
“ก็...นัดครับ” ชุนทำท่าไม่แน่ใจ คงเหมือนกันมั๊ง ก็เขาบอกให้มานี่

เลขาของทอมเป็นหญิงสาวท่าทางคล่องแคล่ว พอเห็นว่ามีเด็กหนุ่มเดินตามประชาสัมพันธ์เข้ามา เธอก็ยิ้มกว้างต้อนรับ ทักทาย แล้วพาเข้าไปนั่งรอในห้องทำงาน
“เจ้านายคุยอยู่กับลูกค้า รอสักครู่นะคะ”

…บริษัทอะไรวะ ให้คนเข้ามารอเจ้านายในห้องได้ง่ายๆ
...บริษัทสายการบินไง ...เออ!ลืมไป.

ชุนค้อมตัวขอบคุณเลขานุการคนสวย แล้วกวาดตามองไปรอบห้องทำงาน ที่ประกอบไปด้วยโต๊ะทำงานตัวใหญ่ หันข้างซ้ายรับแสงแดด กับคอมพิวเตอร์จอยักษ์ โต๊ะใหญ่ที่เต็มไปด้วยโมเดลเครื่องบิน กับผังตารางการบิน ที่วางแม่เหล็กหลากสีเป็นเครื่องหมายไปทั่วแผ่น
“แล้วมันจะดูรู้เรื่องมั้ยน่ะ”  ชุนทำปากยื่น แล้วหันกลับไปที่โต๊ะรับแขกตัวเล็ก กางการบ้านออกมานั่งทำระหว่างรอ

เกือบ 6 โมงเย็น ทอมเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา ถึงได้เห็น....
เด็กนักเรียนไฮสคูล เสื้อคอปกขอบสีน้ำเงิน กับกางเกงขายาวสีเข้มนั่งขัดสมาธิ เสียบหูฟังไอพอด ทำการบ้านอยู่ ดวงตากลมๆ หันมามองแล้วเหลือบมองต่อไปที่นาฬิกาที่ฝาผนัง แล้วตวัดกลับมามองท่าทางเอาเรื่องสุดฤทธิ์
“ไรกัน”
“ลูกค้ากลับพี่ก็รีบมาเลยนะเนี่ย”
เลขานุการสาวที่เดินตามเข้ามา เหลียวมองเจ้านายที คนที่นั่งรออยู่ทีแล้วแอบปิดปากหัวเราะ เจ้านายเลยหันมาหา “ขอบคุณมาก คุณกลับได้เลย เดี๋ยวผมก็กลับแล้ว”
ชุนรวบรวมหนังสือเรียนใส่กระเป๋าเป้หลัง ขณะที่เจ้าของห้องทำงานตัวจริงถามไถ่
“มารถบ้านเหรอ”
“เหอะ” หนุ่มน้อยทำเสียงขึ้นจมูก “ไม่ได้อยู่อนุบาลนะจะได้มารถบ้านน่ะ”
“ชุน....” ทอมลากเสียง แต่ก็นั่นแหละดุไปก็เหนื่อยเปล่า
“มารถไฟฟ้า” ชุนเก็บของเสร็จขยับลุกขึ้นยืน “โรงเรียนเลิกบ่ายสามรีบมาก่อน เพราะกะว่าให้มันเสร็จๆเรื่องไปแล้วจะไปกินข้าว แต่ต้องมานั่งรอเป็นชั่วโมงๆ”
“ไปกินกับพี่ไง”
“ไม่อ่ะ หกโมงแล้ว กลับบ้านดีกว่า”
“พักเดี๋ยวเหอะ วันนี้พี่เหนื่อยมากเลย” ทอมทำท่าทุบไหล่เบาๆ ดวงตาสีเข้มหรี่มอง แต่อีกคนกลับยืนเฉย
“แล้วไง บอกให้ผมมา ผมก็มาแล้ว แล้วตอนนี้ก็จะกลับแล้ว”
“แป๊บเดียว ขอกินน้ำก่อน”
ชายหนุ่มตัวโตทำท่าจะหันไปที่แก้วน้ำดื่มบนโต๊ะ ที่เลขานุการเตรียมไว้ให้ แต่มือแข็งแรงกลับเปลี่ยนทิศทางหันมาหาหนุ่มตัวเล็ก ที่ยืนมองอยู่
ทั้งที่ยืนมองอยู่…..
แต่แขนบางก็ยังโดนกระชากเข้ามาหา จนลำตัวบางๆปะทะอกกว้าง ตามมาด้วยแขนแข็งแรงที่เกี่ยวเอวไว้ทันที และริมฝีปากสวยที่ก้มลงหาริมฝีปากช่างตัดพ้อ
ชุนขยุ้มเสื้อสูทพี่ไว้แน่น เมื่อริมฝีปากสวยบดเบียดจนทั่วแล้วผละออกให้หายใจ แต่หนุ่มตัวเล็กเหมือนขาไม่แรง ต้องดึงเสื้อพี่เพื่อพยุงตัว
“อีกทีนะ”
ยังไม่ทันทีคนที่ใบหน้าแดงจัดจะตอบรับหรือปฎิเสธ พี่ก็กดจูบลงมาอีกครั้ง แม้จะส่งเสียงทักท้วงในลำคอ ว่าไหนพี่บอกว่าจูบเดียว นี่มัน 2 ....อีกแล้ว!
“อื้อ...อื้อ...”
กำปั้นเล็กๆ ทุบที่หลังกว้าง แต่พี่ยังไม่ปล่อยออก จนแทบขาดอากาศหายใจน่ะแหละ พี่ถึงขยับออกเพียงนิดเดียวให้หอบหายใจ แต่ก็ยังเป็นโอกาสให้สอดลิ้นเข้าหา
ชุนตาเหลือก เบี่ยงตัวหนี มือพี่อยู่กลางหลังยิ่งกระชับแน่น อีกมือเลื่อนลงมาที่ก้น
“อื้อ..อึก อื้อ...”
ความหอมหวานที่ยิ่งลิ้มรสยิ่งไม่รู้จักพอ
จนร่างผอมบางในแขนลดแรงต่อต้านพี่ถึงได้ละริมฝีปากออก แต่ใช้ฝ่ามือประคองใบหน้าไว้
“ไหนบอกว่า..จูบวันละครั้ง” ชุนพูดหอบๆ อย่างนี้มันเรียก 2 หรือ 3 กันล่ะ
“ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ว่ามัน...อดไม่ไหวนี่ ยังอยากจูบอีก”
ชุนจ้องมองดวงตาสีเข้มแล้วหลบไปมองที่อื่น
“พรุ่งนี้ วันนี้ผมต้องกลับบ้านแล้ว”
“ไปกินข้าวกันก่อน แล้วพี่ไปส่ง”

บริษัทหลังหกโมงเย็นยังมีคนทำงานอยู่บางตา อุปทานไปเองหรือเปล่าไม่รู้ เพราะเหมือนแต่ละคนที่ยังอยู่จะแสดงพิรุธก้มหน้า ซ่อนยิ้มเหมือนๆกัน แต่พอหันไปมองคนตัวโตที่ส่งยิ้มไปทั่ว แล้วก็ให้ไม่แน่ใจ
พิรุธเพราะเรื่องในห้องเมื่อกี้
หรือไม่ใช่พิรุธ แต่ลูกน้องพากันแปลกใจที่เจ้านายอารมณ์ดี
งั้นก็แสดงว่าที่ผ่านมาเจ้านายไม่ได้อารมณ์ดีเหรอ
คนเจ้าเล่ห์เนี่ยเหรอเป็นเจ้านายประเภทเครียดๆ
ไม่ม๊าง....
งั้น...ก็เรื่องในห้องน่ะสิ!
ชุนหยุดกึกที่หน้าลิฟท์ หันกลับไปที่หน้าเค้าท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ แล้วเลยต่อไปที่ห้องทำงานด้านใน แต่ละคนหลบตากันวูบ
ชัดเจน!
หงุดหงิด โมโห! สุดท้ายหลังมือก็ฟาดเข้าที่ต้นแขนล่ำๆ
“โอ๊ะ เจ็บอ่ะ” ทอมทำท่าเจ็บเว่อร์เหมือนเคย เลยโดนฟาดอีกที ตากลมๆถลึงใส่
“ฮึ่ย!”
“โห..เดี๋ยวทุบเดี๋ยวตี ใจร้ายจัง~~~”
สุดท้ายคนขี้โมโหก็ต้องถอนหายใจแรงๆ...ยอมแพ้.....
ไม่
ไม่
ไม่
ฝากไว้ก่อนเหอะ!

--*--จบตอนที่ 5--*--

ขอบคุณมากครับที่ติดตาม

[kakuro]

ทอมขี้โกงตั้งแต่วันแรกเลย
บอก1แถม2แถม3
พรุ่งนี้จะแถมไรน้องชุนนะ