มาแล้วๆ ตอนพิเศษของคุณหมอคมสันกะบุรุษพยาบาลนพชัย
จะมีใครรอบ้างป่าว
ตอนพิเศษ : คุณหมอคมสันและนายนพผมอยากรู้จริง ๆ ว่า ผู้หญิงบอกเลิกกับคนที่เธอคบอยู่ด้วยความรู้สึกและน้ำเสียงแบบไหน เพราะสิ่งที่ผมเห็นก็คือเธอคนนั้นทำหน้าเหมือนกับว่าเธอกำลังเสียใจ แต่ผมรู้ดีว่านั่นไม่ใช่ สิ่งที่สำคัญไปยิ่งกว่านั้นก็คือคนที่เธอกำลังบอกเลิกก็คือคนที่ผมรัก……
ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างที่ค่อย ๆ ไกลออกไป เขาจะไปไหนต่อนะ?
จะกลับบ้านเลยหรือเปล่า? หรือจะไปหาพี่ยะ?
คงไม่ไปทำอะไรที่ทำร้ายตัวเองหรอกนะ?
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งเป็นห่วงแต่ไม่ว่าจะเป็นห่วงแค่ไหนผมก็ทำได้เพียงแค่รอ อีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็จะออกเวร แต่ผมไม่รู้ว่าเขาไปไหนแล้วผมจะตามทันได้ยังไง ….เอาเถอะถ้ายังไงผมรีบกลับไปดูที่คอนโดของเขาก่อนจะเป็นการดีที่สุด ยังไงเขาก็คงจะต้องกลับบ้านนั่นล่ะ
ผมนั่งอยู่ที่ม้าหินหน้าคอนโดของพี่คมด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่ที่เด่นชัดที่สุดก็คงจะความเป็นห่วงที่วนเวียนอยู่ในสมองผมนี่ไม่ยอมจางหายไป
กี่ชั่วโมงแล้วนะที่พี่คมออกจากโรงพยาบาลมา กี่ชั่วโมงแล้วที่พี่คมหายไป กี่ชั่วโมงแล้วที่ผมนั่งอยู่ที่นี่ ผมไม่รู้….รู้แต่ว่ามันนานเหลือเกิน นานจนความหวังที่ผมมีอยู่มันเริ่มน้อยลงเหมือนกองทรายที่โดนลมพัดให้ปลิวไป
แต่แล้วสิ่งที่ฉุดให้ความหวังของผมกลับมาอีกก็คือเสียงรถที่เหมือนกับเสียงรถของพี่ยะ ผมไม่แน่ใจว่าจะใช่แน่หรือไม่แต่ผมก็พยายามเพ่งมองฝ่าความมืดไปให้ชัดเจนที่สุด
“นพ!!”
เสียงนั้นเหมือนเสียงสวรรค์ที่ทอดมาสู่ผม
“พี่ยะ!! พี่คม!!!!”
พี่คม… คนที่ผมรัก… เขาเมาจนไม่ได้สติ ทำไม!!? ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้ทำกับเขาได้ขนาดนี้!!
“นพช่วยพี่ลากไอ้สันขึ้นข้างบนก่อน เรื่องเป็นยังไงเดี๋ยวค่อยว่ากัน”
เราช่วยกันลากพี่คมขึ้นไปบนห้อง พอไปถึงเตียงพี่ยะก็โยนพี่คมลงไปที่เตียงโดยไม่ได้บอกผมจนผมกระเด็นตามลงไปนอนข้างพี่คม
“อือ…” พี่คมทำเสียงขัดใจในลำคอ เสื้อผ้าที่ใส่อยู่รัดตึงคงจะนอนไม่สะดวก
ผมไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วคลายเสื้อผ้าให้หลวมจนรู้สึกว่าพี่คมเริ่มดีขึ้น
พี่ยะเรียกผมไปคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น พอผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังพี่ยะมีสีหน้านิ่งสนิท ผมรู้…พี่ยะกำลังสงสารพี่คม แต่เรื่องนี้เราทำอะไรไม่ได้ เราทั้งหมดทำได้เพียงแค่ปลอบใจเท่านั้นเพราะนี่คือสิ่งที่เขาทั้งสองคนเลือกเอง
คุยกันได้ครู่เดียวพี่ยะก็พาแฟนกลับไปเพราะดูเหมือนว่าพี่ธรแฟนพี่ยะจะเหนื่อยกับการลากพี่คมกลับมา
ผมยืนมองรถของพี่ยะขับออกไปอย่างรู้สึกอิจฉา แค่มองตาผมก็รู้ว่าพี่ยะรักพี่ธรมาก พี่ยะไม่เคยเทคแคร์ใครขนาดนี้มาก่อน สายตาที่มองก็ไม่เคยมองใครแบบนี้มาก่อน แม้ว่าคนรักของพี่ยะจะเป็นผู้ชายพี่ยะก็สามารถเผยความรู้สึกออกมาได้โดยไม่ต้องปิดบัง แต่ผมสิ…..
ผมหันไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียง เขาเสียใจ เขาเสียใจที่โดนคนที่คบกันมาบอกเลิก แต่ผม…. ผมเจ็บปวด ผมเจ็บปวดเหลือเกินกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า คนที่ผมรักกินเหล้าเมามายเพราะเสียใจที่หญิงอื่นไม่รัก
ผมอยากให้มีใครซักคนเข้าใจความรู้สึกของผมตอนนี้ อยากจะมีใครซักคนแบ่งปันมันไปเพื่อที่ผมจะได้เจ็บปวดน้อยลง แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะ ในเมื่อผมรักเขาเอง…ผมเป็นคนเลือกที่จะรักเขาเองเพราะฉะนั้นผมก็ควรยอมรับให้ได้กับความเจ็บปวดที่จะตามมาด้วย
ผมเดินเข้าไปนั่งข้างพี่คมหยิบผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้พี่คมไปเรื่อย ๆ
“อือ…”
ผมรู้ว่าเขารำคาญถึงได้ยกมือขึ้นมาปัดแต่ผมก็อยากให้เขาสร่างเมาเร็ว ๆ ผมไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้เลย อยู่ ๆ พี่คมก็ยกมือขึ้นมาจับข้อมือผมไว้ มือนั้นสั่นจนผมตกใจ
“ไม่เป็นไรนะครับพี่คม…. ผมอยู่ตรงนี้… ใครเขาจะไม่รักพี่ก็ช่างเขา แต่ผมรักพี่ ผมจะคอยอยู่ข้าง ๆ… อยู่ใกล้ ๆ พี่… อยู่ตรงนี้… “
ผมจับมือพี่คมไว้ ผมไม่คิดหวังจะให้เขาได้ยิน เพียงแค่ผมอยากบอกเขา แค่อยากบอก…แค่นั้นจริง ๆ
ผมไม่รู้ว่าผมเผลอหลับไปเมื่อไหร่ แต่รู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีผมก็มานอนอยู่บนเตียงพี่คมแล้ว เจ้าของเตียงหายไปไหน?
“อ้าว!~ ตื่นแล้วเหรอ?”
พี่คมเดินออกมาจากห้องน้ำมีผ้าขนหนูพาดคอออกมา ถึงจะเป็นบ้านตัวเองก็เถอะ แต่เวลาอาบน้ำเสร็จจะใส่เสื้อออกมาจากห้องน้ำหน่อยไม่ได้รึไงนะ
“พี่คมดีขึ้นแล้วเหรอครับ?”
ผมลุกขึ้นจัดเตียงเข้าที่พยายามไม่มองพี่คม ไปใส่เสื้อซะทีสิ….
“อืม… ดีขึ้นมากแล้ว นพเป็นคนพาพี่กลับมาเหรอ?”
“เปล่าครับ พี่ยะกับพี่ธรเป็นคนพาพี่กลับมา”
“เหรอ….”
พี่คมเดินเข้ามาใกล้ ๆ ผม เอามือขยี้หัวผมซะจนผมฟู
“เราเลยอยู่ดูแลพี่ต่อเลยสิ ขอบใจมาก พี่นี่แย่จังนะ ทำตัวเป็นภาระให้น้องแบบนี้” พูดจบพี่คมก็เดินออกจากห้องไป
พี่คมครับ ผมอยากให้พี่รู้…พี่ไม่ได้เป็นภาระสำหรับผมเลย ผมเต็มใจที่จะดูแลพี่ ….แต่สำหรับพี่ พี่คงไม่ต้องการ
ผมรีบจัดแจงทำอาหารเช้าให้พี่คมแล้วก็ขอตัวกลับ
ผมรู้ว่าผู้ชายร้องไห้คงดูไม่ดีนัก แต่จะทำยังไงได้ผมห้ามมันไม่ได้
“พ่อหนุ่ม เป็นอะไรรึเปล่า? มีอะไรให้ลุงช่วยได้บ้างมั้ย?” ลุงคนขับรถแท็กซี่เห็นผมร้องไห้คงจะตกใจ
“ขอโทษด้วยครับลุงที่ผมทำให้ตกใจ ไม่มีอะไรหรอกครับ…” ผมรีบปาดน้ำตาทิ้ง ขืนผมร้องไห้ต่อไปอีกลุงคงจะขับรถไปส่งผมไม่ถูกแน่
“…โดนแฟนทิ้งมาเหรอ?…”
“…ไม่ใช่แฟนหรอกครับ ผมรักเขาข้างเดียว….”
“เขารู้รึเปล่า?”
“ไม่รู้หรอกครับ”
“เขาไม่รู้ก็บอกไปสิ ถ้าเขารู้เขาจะได้หันมาสนใจความรู้สึกของเรา เผลอ ๆ อาจจะหันมารักเราก็ได้นะ”
“ให้เขารักเราเพราะความรู้สึกเกรงใจในความรักของเราน่ะเหรอครับลุง…” ผมทำไมได้หรอก….
“….เอาเถอะ…ไม่เป็นไร ผู้หญิงไม่ไร้เท่าใบพุทรา หน้าตาน่ารักอย่างพ่อหนุ่มเนี่ยไม่ช้าก็จะมีคนมาสนใจเป็นโขยง”
หน้าตาน่ารัก มีคนมาสนใจเป็นโขยง… ผมควรจะดีใจกับคำชมใช่มั้ยเนี่ย?…..
.
.
.
.
.
ผ่านมาสองวันแล้ว พี่คมมาทำงานเป็นปกติ ท่าทางการพูดคุยก็เป็นปกติ ผิดแต่เวลาเจออ้อยหรือเจอพี่รุตพี่คมจะเงียบและพยายามเดินเลี่ยง
ผมว่าผมคงไม่ได้คิดไปเองว่าพี่รุตพยายามตามหาเรื่องพี่คมอยู่เพราะถามจากพยาบาลคนอื่น ๆ ก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน
“นพ..”
“ครับ?”
“หมอคมสันบอกว่าให้เข็นรถไปรับคนไข้ที่ห้องตรวจจ้ะ” พี่ป้อม พยาบาลเคาน์เตอร์จ่ายยาใกล้ห้องฉุกเฉินรับโทรศัพท์พี่คมแล้วก็หันมาบอกผม
“ครับ”
ผมลากรถเข็นไปที่ห้องตรวจทันที พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าพี่คมกำลังอธิบายวิธีการดูแลคนไข้ให้ญาติคนไข้อยู่
“ถ้าคุณป้ามีไข้ให้ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวจนกว่าไข้จะลดนะครับ แต่ถ้าตัวร้อนจัดไข้สูงมากควรจะใช้น้ำที่เย็นหน่อยเช็ดตัว เวลาเช็ดให้ลงน้ำหนักมือนิดหน่อยเพื่อไล่ไข้นะครับ นพ..พยุงคุณป้าขึ้นรถ”
ผมรีบเข้าไปพยุงคนใช้ขึ้นรถเข็นทันทีที่พี่คมสั่ง
“ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ”
ญาติคนไข้เดินนำออกไปผมก็เข็นรถตาม แต่ยังไม่ทันพ้นประตูก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ พี่คมจับก้นผม!!!
“พี่คม!!!”
ผมกระซิบดุพี่คมก็ยิ้ม ๆ ดันตัวผมออกนอกห้องแล้วตัวเองก็เดินตามออกมา พี่ติที่ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเห็นแล้วก็ไปเรียกแท็กซี่หน้าโรงพยาบาลให้ พอจ่ายค่ายาเรียบร้อยแล้วก็ส่งคนไข้ขึ้นรถไป
“วันนี้ออกเวรกี่โมงนพ?” พี่คมเดินเอามือพาดบ่าผมกลับมาที่ห้อง
“ออกเวรตี 3 ครับ”
พี่คมเลิกคิ้วแล้วก็หันหน้าเดินเข้าห้อง ผมเองก็จะเข็นรถไปเก็บ
“พี่คม!!!”
พี่คมหันมาจับก้นผมอีกทีแล้วรีบกลับเข้าห้องไป คนบ้านี่!!!~
แต่ผมก็โล่งใจนะ พี่คมไม่มีอาการเศร้าแบบวันนั้นอีก ถ้าผมต้องเห็นพี่คมเป็นแบบนั้นบ่อย ๆ ผมคงทนไม่ได้ แค่ผมต้องเก็บสิ่งที่อยู่ในใจผมตลอดมานี่มันก็อัดอัดจนไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกที่มีอยู่แล้ว…..
วันนี้เหมือนเป็นการรวมตัวครั้งใหญ่อีกครั้งหนึ่ง พี่ยะกับพี่ธรมาเยี่ยมพี่คมถึงโรงพยาบาล ซักครู่พี่คมก็โทรมาให้ผมไปพบที่ห้อง ไปถึงพี่คมก็จัดการนัดแนะว่าจะไปกินข้าวด้วยกันเป็นการใหญ่
ทำไมนะ?…. ทั้ง ๆ ที่ผมควรจะสบายใจได้แล้วว่าพี่คมจะไม่เป็นอะไรแล้วแต่… ผมกำลังกังวล… ผมกังวลเรื่องอะไร?…. ผมไม่รู้แต่ความกังวลมันก็ยังคงวนเวียนอยู่ในใจผมตลอดเวลา
พวกเราไปกินข้าวด้วยกัน เวลาอย่างนี้ทำให้ผมนึกถึงบรรยากาศเก่า ๆ สมัยเรียน พี่ยะมักจะมานั่งมองผมกับพี่คมติวหนังสือกัน พี่ยะจะคอยโวยวายเวลาพี่คมออกเสียงคำผิดแล้วพี่คมก็จะคอยเถียงว่าถูกแล้ว สุดท้ายผมก็ต้องกลับมานั่งอ่านหนังสือเอาเองเพราะพี่ชายทั้งสองคนมัวแต่ทะเลาะกัน
ผมปิดโทรศัพท์มือถือ คงไม่มีใครโทรมาช่วงนี้นะ เวลานี้ผมอยากให้เป็นเวลาแห่งความสุขของผมโดยไม่มีใครหรืออะไรมารบกวน
“เฮ้ยไอ้สัน กูกลับก่อนนะ แฟนกูง่วงแล้ว”
ผมแอบเห็นพี่ธรหยิกแขนพี่ยะ คงจะเขิน น่ารักดีแฮะคู่นี้…
“เออ มึงพากลับไปเลย ดึก ๆ อย่างนี้กูเป็นโรคชอบปล้ำคนง่วง”
พี่ยะเตะพี่คมดังป้าบ
“ไอ้เวรนี่”
แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะกัน ผมว่าพี่ธรคงจะหัวเราะไม่ออก คงเพราะไม่ชินกับการล้อเล่นกันของสองคนนี่ล่ะมั้ง
พอพี่ยะกลับไปได้ซักพักเราก็คิดจะกลับกันบ้าง
“ไปนพ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน”
ผมคิดว่านั่นเป็นความรู้สึกที่ดีนะ เขาไปส่งผมถึงบ้าน
แต่แล้วความรู้สึกที่ดีของผมก็หมดลง พี่รุตกับอ้อยเดินเข้ามาในร้านและเห็นเราเข้าพอดี
“หือ? นั่นหมอคมสันนี่นา ผมไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่ได้นะเนี่ย”
พี่รุตเดินเข้ามาดักหน้า ผมหันไปมองอ้อยก็ดูเหมือนอ้อยจะเกรงใจอยู่เหมือนกันพยายามจะเดินเลี่ยงไปแต่พี่รุตก็ยังไม่ยอมไป
“ยินดีที่ได้พบครับ แล้วก็คงต้องขอตัว ผมมีธุระ”
“อ๊ะ!! ๆ เดี๋ยวก่อนสิครับ หยุดคุยกันซักเดี๋ยวจะเป็นอะไรไป”
ดูท่าพี่รุตคงจะไม่ยอมเลิกแน่ ๆ แล้ว อยู่ ๆ พี่รุตก็หันมามองผม
“เพิ่งรู้นะครับว่าเดี๋ยวนี้หมอคมสันตกยากถึงขนาดควงเด็กผู้ชายไปไหนมาไหน แถมยังเป็นบุรุษพยาบาลซะด้วย ถ้าไม่มีใครคบจริง ๆ บอกผมได้นะครับ ผมช่วยหาให้ได้” พี่รุตยิ้มเย้ยแล้วก็พาอ้อยเดินเข้าไปในร้าน
“…พี่คม….”
พี่คมไม่พูดอะไรจูงมือผมเดินไปที่รถ
“พี่คมอย่าไปสนใจเขาเลยนะครับ คนปากไม่ดีก็อย่างนี้แหล่ะ หาเรื่องคนอื่นไปเรื่อย”
พี่คมหยุดทันที เขาหันมามองผม ผมไม่อยากเห็นสายตาแบบนั้นเลย…
“อย่าไปสนใจ! บอกพี่ว่าอย่าไปสนใจงั้นเหรอ!? แล้วเขาอย่ามาสนใจพี่มั้ยล่ะ!! พี่พยายามเลี่ยงเท่าไหร่แล้ว!! แต่หมอนั่นเคยเกรงใจพี่รึเปล่า เปล่า! เปล่าเลย!”
พี่คมหันมาแทบจะตวาดผมแล้วก็เดินหัวเสียต่อไป ผมแทบจะต้องวิ่งตาม
“เขาจะพูดอะไรก็ช่างเขาสิครับ เขามีปากเขาก็พูดไป พี่คมจะเก็บมาใส่ใจทำไม”
“จะไม่ให้พี่สนใจงั้นเหรอ!? นพ! นั่นอ้อยนะ! เขาเคยคบอยู่กับพี่! หึ… นพไม่เคยรักใครจะมารู้อะไร”
ไม่เคยรักใคร… ผมไม่เคยรักใคร… ….งั้นเหรอ ผมไม่เคยรักใครสินะ…
“ใช่สิ! ผมจะไปรู้อะไร แต่พี่คมพูดผิดแล้วเรื่องที่ผมไม่เคยรักใคร”
พี่คมหยุดเดินหันมามองผม
“ผมไม่รู้หรอกว่าการโดนคนที่คบกันมาทิ้งไปน่ะรู้สึกยังไง.. เพราะคนที่ผมรักเขาไม่เคยที่จะรักผมตอบ.. ไม่เคยที่จะรับรู้หรือเข้าใจ… พี่ยะซะอีก พี่ยะเป็นคนอื่นยังรู้ใจผมมากกว่าคนที่ผมรักซะด้วยซ้ำ”
“ไอ้ยะมันเทวดาน่ะสิ รู้ไปหมดว่าใครไปรักใคร พี่ไม่ใช่มันนะ”
“ใช่!! พี่ไม่ใช่พี่ยะ เพราะถ้าผมรักพี่ยะผมคงจะไม่ต้องเสียใจแบบนี้….”
ผมกลั้นมันไม่อยู่แล้ว น้ำร้อน ๆ มันไหลออกมาจากตาผม
“หมายความว่าไง!”
“ผมไม่น่าเลย!~…. ผมไม่น่าไปรักพี่เลย!~….”
พอผมพูดออกไป สายตานั้นก็บ่งบอกทุกสิ่งทุกอย่าง สายตาที่มองผมนั้น เขารับไม่ได้ รักที่ผิดปกติแบบนี้ เขารับไม่ได้… ผมได้รู้แล้ว ทุกอย่างจบลงแล้ว จุดจบมาถึงอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายลง ไม่ว่าจะเป็นหัวใจของผม ความรักของผม ความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเรา ความเป็นพี่เป็นน้องกัน มันจบลงแล้ว
ผมไม่รู้ว่าเท้าคู่นี้พาผมวิ่งไปที่ไหนแต่ผมรู้ว่าผมอยู่ตรงนั้นไม่ได้ ผมทนสายตาคู่นั้นที่มองมาไม่ได้อีกต่อไป ผมต้องไป ไปให้พ้นจากสายตาคู่นั้น…….
ผมเดินไปเรื่อย ๆ ไม่ได้ดูว่าที่ไหน ไม่ได้ดูว่าผมเดินมานานเท่าไหร่แล้ว รู้แต่ว่าตั้งแต่วิ่งออกมาจนเหนื่อยวิ่งไม่ไหวผมก็เดินมาเรื่อย ผมไม่อยากอยู่ตรงนั้นแม้แต่อีกวินาทีเดียว
แล้วผมจะไปไหน?
ผมจะไปไหนได้?
บ้านเหรอ?
ไม่..ผมไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ ผมเปิดโทรศัพท์มือถือแล้วโทรไปเบอร์เบอร์เดียวที่พอจะช่วยผมได้ สายตาก็สอดส่ายหาแท็กซี่แล้วบอกทางไปบ้านพี่ยะโดยไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของบ้านก่อน หวังว่าพี่ยะคงจะพอให้ที่พักพิงกับผมได้บ้าง
“ครับ…”
“พี่ยะ….”
“นพเหรอ? ตอนนี้อยู่ไหน?”
“ผมกำลังจะไปหาพี่ที่บ้าน ผมอยากจะขอค้างที่บ้านพี่ซักคืนนะครับ”
“กำลังมาเหรอ? อืม…ไม่เป็นไร ค้างบ้านพี่ก็ได้มีห้องเหลือตั้งเยอะแยะ พี่จะรอหน้าบ้านนะ….”
ผมวางสายไป เวลานี้ผมต้องการใครซักคนที่พอจะช่วยฉุดผมไม่ให้ทำอะไรลงไป ผมกลัว กลัวว่าไอ้ความเจ็บปวดที่มันอัดอยู่ในอกผมตอนนี้มันจะระเบิด มันจะดึงความชั่วร้ายที่อยู่ในสำนึกของผมออกมาทำร้ายตัวผมเอง ผมกำลังหายใจไม่ออก ความเสียใจเจ็บปวดรุมเร้าจนไม่อยากจะลืมตา การหายใจเข้าออกติดขัด ทรมาน ทรมานเหลือเกิน ได้โปรดเถอะพระผู้ทรงอำนาจ ได้โปรดช่วยให้ผมประคองร่างกายและสตินี้ไปถึงพี่ยะอย่างปลอดภัย………
ผมเห็นพี่ยะกับพี่ธรยืนรออยู่หน้าบ้านตั้งแต่ไกล ผมมารบกวนพวกพี่เขามากไปรึเปล่านะ
“ขอโทษที่มารบกวนพี่ยะกับพี่ธรครับ”
พี่ธรเดินเข้ามาจับมือผม
“เข้าบ้านกันดีกว่า ยืนตรงนี้ยุงกินจนอิ่มแล้ว”
พี่ธรยังมีแก่ใจพูดให้ผมหัวเราะ แต่น่าเสียดายว่าผมหัวเราะไม่ออกซะแล้ว
พอขึ้นบ้านมาพี่ยะกับพี่ธรก็ถามถึงสาเหตุ น้ำตาที่ผมกลั้นมันมาตลอดทางมันเริ่มรื้นขึ้นมาจนร้อนภาพที่มองพล่าเลือนไปหมด สุดท้ายผมก็กลั้นมันไม่ได้ปล่อยมันออกมาจนพี่ธรตกใจ กว่าจะหยุดตัวเองได้ผมก็เหนื่อยจนแทบจะหายใจไม่ได้
ผมเริ่มเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พี่ยะและพี่ธรฟัง พี่ชายทั้งสองก็พยายามปลอบผม ผมรู้ว่าเขาทั้งสองหวังดีกับผม แต่ใจผมมันทนไม่ไหวแล้ว ถ้าเจอหน้าพี่คมอีกครั้งผมคงจะต้องตายแน่ ๆ มันเจ็บจนไม่อยากจะหายใจอีก ผมไม่โทษเขาว่าทำไมเขาถึงคิดกับผมอย่างนั้น ผมควรโทษตัวเอง ผมไม่ควรไปรักเขาขนาดนั้น ที่เจ็บแบบนี้ก็สมควรแล้ว
ถึงเวลาเสียที…. ถึงเวลาที่ผมจะต้องถอยออกมา อย่าเข้าไปยุ่งกับเขาอีกอย่าเข้าไปทำให้เขารังเกียจไปมากกว่านี้ เก็บความทรงจำอันสวยงามที่ผ่านมาไว้เป็นกำลังใจให้ดำเนินชีวิตที่ไม่มีเขาอีกต่อไป
“พี่ว่าคืนนี้นพนอนทำใจให้สบาย ๆ ซักคืนดีมั้ย? พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”
นั่นสินะ พรุ่งนี้ค่อยคิดใหม่ว่าผมจะไปอยู่ที่ไหนดี วันนี้ผมเหนื่อยเหลือเกินแล้ว
“พี่ธรกับพี่ยะไปนอนเถอะครับ ผมไม่เป็นไร”
ผมเดินเข้าห้องมาทิ้งให้พี่ชายทั้งสองยืนอยู่หน้าห้อง ห้องแบบไทยโบราณเงียบกริบ ลมเย็นโชยเข้ามาทางหน้าต่าง นี่คือห้องหลบภัยของผม…. ห้องหลบภัยจากหัวใจตัวเองของผม……….
.
.
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็เห็นคุณลุง คุณพ่อของพี่ยะนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณลุง”
“มานั่งด้วยกันสิ”
ผมเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ คุณลุง
“อ่านหนังสือพิมพ์มั้ย?”
“ขอบคุณครับ”
ผมรับหนังสือพิมพ์มา เปิดหางานพยาบาลตามต่างจังหวัดเพราะผมจะอยู่รบกวนพี่ยะกับพี่ธรนาน ๆ ไม่ดีแน่
นั่งได้พักเดียวก็มีคนเอาถ้วยเต้าฮวยมาวางให้ ตอนแรกผมก็ว่าจะไม่กินหรอกเพราะผมไม่ชอบกินอะไรก่อนข้าวเช้าแต่คนทำยืนยิ้มเหมือนจะรอรับคำวิจารณ์อยู่ก็เลยต้องกิน
“อร่อย…”
“ขอบคุณครับ” คนทำยิ้มแช่มชื่นเดินเข้าครัวไป
พอผมกินเต้าฮวยหมดถ้วยพี่ธรก็เดินออกมาจากห้องพอดี คู่นี้ดูรักกันจนน่าอิจฉา
คิดไปก็แค่นั้น เราเลือกทุกสิ่งด้วยตัวเองจะไปอิจฉาเขาได้ยังไง… ผมคิดว่าผมจะกลับบ้านแต่อยู่ ๆ พี่ธรก็มาชวนไปซื้อหนังสือ ทั้งสองคนคะยั้นคะยอเป็นการใหญ่ผมก็เลยต้องตกลง แล้วก็ก้มหน้าก้มตาหางานต่อ มีงานนึงน่าสนใจมาก ไปเป็นบุรุษพยาบาลให้โรงพยาบาลที่ภาคใต้ผมรีบจำเบอร์โทรศัพท์ไว้
อยู่ ๆ รู้สึกได้ยินเสียงตึงตังพอหันไปดู…. พี่คม!!!
“ขอโทษนะครับป๋า ขอโทษนะครับคุณธร”
พี่คมลากตัวผมออกมาจากวง
“พี่คม!! หยุด!! ปล่อยผม!!”
ผมหันไปหาใครช่วยทุกคนก็ตกใจกันหมด พี่ธรหน้าเสียพยายามจะช่วยผมแต่ก็ช่วยไม่ได้ ผมถูกลากลงจากบ้านมาพี่คมก็เหวี่ยงผมไปที่รถ
“โอย…” ผมเจ็บข้อมือมาก ดูเหมือนมันจะเขียวเป็นรอยนิ้วพี่คม
“ไหนนพบอกว่ารักพี่ แต่มาค้างบ้านไอ้ยะมันแบบนี้น่ะเหรอ!!!”
“ผมจะค้างที่ไหนไม่เห็นเกี่ยวกับพี่เลย!!” เหลืออดแล้วนะ
“ทำไมจะไม่เกี่ยว!!! บอกว่ารักคนอื่นเขาปาว ๆ แล้วทำแบบนี้น่ะเหรอ!!!”
“แล้วไง!! ผมบอกว่าผมไม่น่ารักพี่ต่างหาก!!”
พี่คมทำหน้าน่ากลัวมากที่สุดที่ผมเคยเห็นมา เขาจับผมยัดเข้าไปในรถ แขนผมกระแทกกับเกียร์จนเจ็บ พอเงยหน้าขึ้นมาพี่คมก็ออกรถกระชากจนผมแทบจะกลิ้งลงไปข้างล่าง
“พี่คม!! จอด!! ผมจะลง ผมจะกลับบ้าน!!”
“ไม่ให้กลับ!! เมื่อคืนนพทำพี่แทบบ้าเพราะหาตัวนพไม่เจอแล้วคิดว่าพี่จะปล่อยให้นพกลับบ้านง่าย ๆ เหรอ!!!”
“ถ้าเป็นเพราะกลัวว่าจะเป็นต้นเหตุว่าผมจะไปตายที่ไหนก็ไม่ต้องห่วงหรอก ผมยังไม่คิดสั้นขนาดนั้น”
อยู่ ๆ พี่คมก็เหยียบเบรคแล้วก็หันมาทำหน้าน่ากลัวใส่ผม
“นพชัย!! รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา” พี่คมจับแขนผมเขย่า
….เจ็บ….
“รู้สิ!! ปล่อย!!! พี่ไม่ต้องห่วงหรอกว่าผมจะไปทำให้พี่เดือดร้อน ถ้าผมจะทำอะไรผมคิดถึงหน้าตาฐานะพี่เสมอแหล่ะ!! อื้อ!!!!~…..”
พี่คมดึงผมเข้าไปจูบแรงจนปากกระแทกกัน รู้สึกถึงรสเลือดในปาก พี่คมกอดผมแน่นจนกระดูกแทบจะหัก
“นพ… พี่ขอโทษ… พี่ขอโทษที่ทำให้นพเสียใจมาตลอด… พี่โง่เอง… เราอยู่ด้วยกันมาตลอดจนพี่ไม่เคยรู้สึกถึงใจนพ แต่เมื่อคืนพอนพวิ่งหนีไปจากพี่พี่ถึงได้รู้ตัว พี่รักนพนะ ทั้งรัก ทั้งผูกพันธ์กันมานาน”
“ได้โปรดเถอะครับ… พี่คมอย่าทำร้ายผมอีกเลย… แค่นี้ผมก็เจ็บเจียนตายแล้ว อย่าทำให้ผมถึงกับอยู่บนโลกนี้ไม่ได้อีกเลย”
ตอนนี้ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้ว ทำไมเขาถึงใจร้ายขนาดนี้ แค่นี้ผมยังเจ็บไม่พออีกหรือไง คงจะต้องตายกันไปข้างนึงเลยอย่างนั้นเหรอ?
“..นพ… เชื่อพี่เถอะ พี่พูดความจริง ได้โปรด…. ให้พี่ได้แก้ตัวอีกครั้ง~… นะคนดีของพี่ พี่สัญญาพี่จะไม่ทำให้นพเสียใจอีก…”
“แล้วอ้อย…”
“พี่คิดว่าพี่รักอ้อย แต่ไม่ใช่เลย มันเทียบกับความรู้สึกที่พี่มีให้นพไม่ได้ซักนิด กับอ้อยพี่ก็แค่คิดไปว่าพี่ชอบเขา แต่สุดท้ายคนที่พี่รักจริง ๆ คือนพต่างหาก เชื่อพี่นะ ไว้ใจพี่อีกสักครั้ง….”
ผมอยากปฏิเสธ อยากผลักเขาออกไป… แต่ร่างกายของผมมันกลับตรงข้าม มือของผมแขนของผมมันกลับกอดเขาแน่นจนแทบไม่รู้สึก ทำไมนะ…ทำไมผมถึงเลิกรักเขาไม่ได้
“…ขอบคุณ… ขอบคุณจริง ๆ …” พี่คมกอดผมแน่นจูบหน้าผากผม จูบแก้มผม
“…พี่คม…ผมเจ็บแขน..”
พี่คมหน้าตื่นรีบยกแขนผมขึ้นดู แขนผมด้านหลังเขียวเป็นปื้นแถมข้อมือก็เป็นรอยนิ้ว พี่คมรีบขับรถพาผมไปที่โรงพยาบาล
“กล้ามเนื้ออักเสบ คอยนวดยาบ่อย ๆ อย่ายกของหนักหรือเคลื่อนไหวอะไรมาก” พี่วุฒิหมอรักษากล้ามเนื้อสั่งจ่ายยาให้ผม
“ขอบใจว่ะ”
“มึงทำอะไรน้องกูวะไอ้คมถึงได้เขียวขนาดนี้ เบา ๆ หน่อยสิวะน้องกูตัวนิดเดียวลากไปลากมาเหมือนตุ๊กตาก็แขนหักขาหักกันพอดี” พี่วุฒิโวยวายใหญ่
“เออน่า ยังไงกูก็รักของกูไม่ทำหักง่าย ๆ หรอก”
พูดออกมาได้!~ ไม่รู้จักอายพี่วุฒิซะบ้างเลย!~
“เออ~ วันไหนน้องกูแขนขาหักกูจะช่วยไอ้ยะตื้บมึง” พี่วุฒิว่าแล้วก็เข็นเราออกจากห้องเพราะจะทำงานต่อ
พี่วุฒิเป็นเพื่อนกับพี่คม แม้จะไม่ค่อยสนิทกับพี่ยะมากนักแต่ก็ถือได้ว่าเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน พี่วุฒิมักจะเรียกผมเป็นน้องชายเสมอ มีเรื่องอะไรก็จะคอยช่วยผมตลอด เพราะพี่วุฒิบอกว่าผมหน้าตาคล้ายน้องชายเขาที่เสียไปเพราะอุบัติเหตุ
“เพราะพี่คมแท้ ๆ เลย แบบนี้ผมก็ทำงานไม่ได้น่ะสิ”
“ทำทำไม?”
อ้าว~ ทำไมถามแบบนี้ล่ะ?
“ก็งานของผม ผมต้องทำงานหาเงิน….”
“หาไปทำไม ไปอยู่กับพี่เงินเดือนพี่ก็ให้นพหมด ไม่เห็นต้องหาเลย”
“พี่คม!!!”
พูดอะไรออกมา!!!
“เห็นเจ้ายะมันว่านพจะไปลาออกใช่มั้ย? ไป… ไปลาออกกันแล้วเดี๋ยวไปเก็บเสื้อผ้า บ้านให้เช่าหรือปิดไว้ก็ได้แล้วไปอยู่คอนโดพี่ด้วยกัน”
“พี่คม!!!…. ใครบอกว่าผมจะไปอยู่ด้วย!!!”
“ก็พี่นี่แหล่ะบอก สามีกับภรรยาจะแยกกันอยู่ได้ยังไง นะจ้ะ~….”
พี่คมจูบแก้มผมไม่อายพยาบาลที่เดินผ่านไปมา
เชื่อเลย!~ คนบ้านี่เดินบอกไปทั่วโรงพยาบาลว่าผมเป็นภรรยาเขา โธ่~ อับอายขายหน้าเขาจริง ๆ เลย นี่ผมไปหลงรักคนบ้าเข้าเหรอเนี่ย!?………..
ตอนพิเศษของคุณหมอกะน้องนพมีแค่สองตอนนะจ๊ะ
สั้นๆ แต่หวาน
หัวข้อ: หัวใจขายแพงๆ โดย mam (รวมเล่มแล้วนะ >.< ][p.17][) (อ่าน 310357 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก