มาต่อแล้ว คร้าบบบบ ตอนนี้อาจจะ อืม~~ จะว่าไงดีล่ะ เอาเป็นว่า อ่านกันเลย ฮ่าๆๆๆ
**ตอนที่22 จะถูกแบ่งเป็นสองพาร์ท นะครับ =w=//
---------------------------------------------------
“พี่ปอม!”
“บีม!”
สิ่งที่ผมไม่อยากคิด กลับเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า พี่ปาล์มกำลังค่อมพี่ปอมอยู่ ผมเดินเข้าไปผลักพี่ปาล์มออก ผมมองหน้าพี่ปอม ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากของพี่เค้าเลย
“เกิดไรขึ้นอ่ะ”พี่บูมที่เพิ่งขึ้นมากำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ผมไม่สนอะไรแล้ว ผมวิ่งออกมา
“ปอม กูไม่คิดเลยว่ามรึงจะทำกับน้องกูแบบนี้!”
“บีม เดี๋ยวก่อน บีม”เสียงของพี่ปอมที่ดังไล่หลังมา ผมไม่สนอีกแล้ว สิ่งเดียวที่คิดคือไปให้ผมจากตรงนี้ ผมวิ่งออกมาไกลจนถึงถนน พอเห็นป้ายรถเมล์ ผมเลยเดินไปนั่งรอ พอรถเมล์มาผมก็รีบขึ้น ผมอยากกลับบ้าน
“ฮ้า เกือบไปแล้ว บีมทำไมไม่รอพี่”พี่บูมนั่งลงข้างๆผม ผมเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ทุกอย่างมันว่างจริงๆ
พอถึงบ้านยังไม่มีใครกลับมา พี่บูมก็ไม่ยอมกลับยืนยันจะอยู่เป็นเพื่อนให้ได้ ผมเลยไม่สนใจ แล้วเดินขึ้นมาบนห้อง
“บีม ดื่มน้ำก่อนนะ”ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
“อย่าไปสนใจเลย คนมันเลว ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวมันก็สำนึกได้เอง”
“พี่ไม่อยากย้ำหรอกนะว่ามันนอกใจบีม
“แต่บีมอย่าไปสนคนแบบนั้นเลย”
“สัญญา มันยังรักษาไม่ได้เลย”
“ทำไม บีมไม่หันมามองพี่บ้าง คนที่ยังรักษาสัญญาเสมอไม่ว่าจะนานแค่ไหน”
ผมเงยหน้ามองพี่บูม ไม่รู้จะตอบโต้กลับไปว่าไร แค่รู้สึกเหนื่อย
พี่บูมดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น
“บีม หันมามองพี่บ้างได้มั้ย?”
(ผมควรจะตอบยังไง? ผมไม่รู้ )
ริมฝีปากค่อยๆเลื่อนมาสัมผัส จูบที่แสนอ่อนโยน ราวกับปลอบประโลม สมองที่ว่างเปล่าจนไม่อาจขัดขืน พี่บูมจูบที่หน้าผากผมเบาๆ แล้วไซร้ลงมาที่คอ
“พี่ปอมรักน้องบีมนะครับ! รักที่สุดเลย” (??!!) ตุ๊กตาหมีเล่นเสียงที่อัดไว้เหมือนความบังเอิญ ภาพวันที่พี่ปอมบอกรักผม เสียงที่ก้องอยู่ในหัว ผมทำอะไรลงไปเนี่ย!
“หยุดนะ!!”ผมรีบผลักพี่บูมออก แล้วคว้าตุ๊กตาหมีตัวนั้นมากอดไว้แน่น
“พี่ปอม บีมขอโทษ”น้ำตาที่ไหลออกมา เพราะรู้สึกผิด
“ผมน่าจะฟังพี่ปอมพูด”
“บีม..ทำไมเป็นพี่ไม่ได้หรอ”
“ผมรักพี่แบบพี่ชาย แต่พี่ปอมเป็นคนเดียวที่บีมรัก รักแบบหมดใจ”
พี่บูมเงียบไปหลังจากที่ผมพูด เขาค่อยๆเข้ามากอดผมอย่างอ่อนโยน จนน้ำตาที่ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดไหล ก็ยิ่งไหลพรากหนักกว่าเก่า
ผมอยากเจอพี่ปอม อยากคุยกับพี่ปอม
Boom side
ผมสะอึกกับคำพูดของบีม น้องชายที่เคยวิ่งตามผมตอนนี้ เป็นของเพื่อนไปแล้ว ถ้าผมห้ามการกระทำของปาล์มไว้ก็ดี ไม่คิดเลยว่ามันจะทำร้ายคนที่ผมรักแบบนี้ ผมจะทำยังไงดี?
Pom side
“เฮ้ย ปาล์มมรึงจะทำไรกู!!”ไอ้ปาล์มเอาผ้าขนหนูมามัดมือผม แล้วกดไว้เหนือหัว
“มรึงแกล้งกูนักไง เดี๋ยวกูจะเสียบมรึงแมร่งเลย”
“เชี่ยย! ชายอย่างกูจะโดนเสียบเนี่ยนะ”
“เออ กูก็ไม่ยอมโดนมรึงเสียบแน่”
“เชี่ย กูจะไปเสียบมรึงทำไม”
“รึมรึงไม่อยาก?”
“ชอบ บ่น ว่ายังไม่กล้าทำกับน้องเค้า ก็เดี๋ยวกูจะทำกับมรึงนี่ไง”
“เชี่ย ปาล์ม มรึงหยุด เลิกเล่นได้ล่ะ สัส ไม่ฮา”
“นี่กูเอาจริงนะเนี่ย”
“เชี่ย ลุกออกไปนะมรึง”ผมพยายามจะผลัก มันออก แต่มันนอนทับตัวผมอยู่ ตัวโคตรหนัก มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“เชี่ย! ไม่ได้นะปาล์ม”
“พี่ปอม” (มันคือเสียงบีมใช่มั้ย!!) ผมหันไปมอง
“บีม” ซวยแล้ว ที่รักกูมาเห็นฉากน่าสมเพช T[]T บีมทำไมต้องมาตอนนี้ ทำไมต้องมาเห็นพี่สภาพจะถูกผู้ชายฉุดด้วย T[]T ผมจะมองหน้าบีมยังไงล่ะทีนี้
บีมเดินเข้ามาแล้วผลักปาล์มออกไป บีมหันมามองผมสีหน้าของบีมไม่บอกถึงอารมณ์ใดๆ (น่ากลัว =[]=;
พอรู้สึกตัวอีกที บีมก็หันหลังวิ่งจากผมไป
“บีม เดี๋ยวก่อน บีม”
ผมพยายามตะโกนสุดเสียงให้บีมกลับมา
“ปาล์มปล่อยดิหว้ะ ปล่อยกู!”
“กูไม่ปล่อยมรึง!”
“กูจะไปหาแฟนกู”
“ไม่กูไม่ให้มรึงไป”
“มรึงเป็นเชี่ยไรเนี่ย!”ผมเริ่มไม่พอใจกับการกระทำของปาล์มผม พยายามผลักมันออก
“กูรักมรึง”
“O{}O”ผมอึ้งไปชั่วขณะ มันรักผมงั้นหรอ แต่ยังไงล่ะเนี่ย! ผมมีเสน่ห์มากเกินไปสินะ แต่ว่า!
“ปาล์มกูมีแฟนแล้ว”
“มีแล้วก็เลิกได้”
“แต่กูรักบีม กูแอบรักน้องเค้ามา 1 ปีแล้ว!”
“ถึงกูจะรักมรึงช้าจากที่มรึงรักน้องเค้า แต่กูรักมรึง!”
“เชี่ย กูขอเหอะ อย่าทำลายความสัมพันธ์แบบเพื่อนของกูกับมรึงเลย”
“กูไม่ได้อยากทำลาย แต่กูรักมรึงให้กูทำไง”
“กูไม่รู้”ผมหลบหน้ามัน ไม่รู้จะตอบยังไง เรื่องความรักมันเข้าใครออกใครไม่ได้อยู่แล้ว
“ยังไงๆ กูก็รักมรึงไม่ได้ปาล์ม”
“เพราะบีม ใช่มั้ย? ถ้ามรึงไม่เจอน้องเค้า มรึงจะรักก็มั้ย?”
“ไม่ กูรักบีมคนเดียว”ผมต้องทำให้มันเด็ดขาด ไม่อยากทิ้งไว้ ผมมองหน้าปาล์มดูมันจะอึ้งไปชั่วขณะ หน้ามันยังกับจะร้องไห้แต่ก็กลั้นไว้
“กูกับมรึงเป็นเพื่อนกันดีที่สุดแล้ว”
“ฮึ นั่นสินะ...”
“ปาล์มมรึงเป็นไรป่าวเนี่ย?”
“ป่าว ไม่เป็นไร”
“มรึงเข้าใจกูใช่มั้ย?”
“เออ เลิกถาม กูทำใจอยู่”
“บ้านกูเนี่ยนะ”
“มรึงจะให้กูกลับบ้านตอนนี้อ่ะหรอ?” (ก็อยากจะไล่อ่านะ แต่เกรงใจ)
“แล้วแต่มรึง แต่อีกแปป พ่อแม่กูก็กลับบ้านแล้ว”
“มรึง ไม่ต้องเอาพ่อแม่มาอ้าง กูไม่ฉุดมรึงอีกรอบหรอก” (ฮา~ รู้ทันอีกว่ากูกลัว)
“ปาล์ม มรึงต้องรับผิดชอบ มรึงทำให้บีมเข้าใจกูผิด”
“ทำไมกูต้องรับผิดชอบคนที่มาหักอกกูด้วย”
“ก็มรึงอ่าแหละต้นเหตุ” (ผมล่ะอยากบีบคอมันจริงๆ!)
“เออๆ กูกลับล่ะอยู่นานเดี๋ยวแมร่ง ต้องรับผิดชอบอย่างอื่นเพิ่มอีก”
“เออๆ ปิดประตูบ้านให้กูด้วย” พอมันออกไป ผมก็นั่งถอนใจ บีมจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ เป็นพวกร้องไห้ง่ายด้วย แค่คิดก็เป็นห่วงจนไม่อยากจะนั่งรอแล้ว! ผมคว้ากุญแจมอไซต์แล้วขับออกมา บีมรอพี่หน่อยนะ
Beam side
“พี่บูมพาบีมไปหาพี่ปอมหน่อยได้มั้ย”
“แต่ บีมมันดึกแล้วนะ”
“นะพี่บูม บีมอยากไปหาพี่ปอม”ผมทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์ แม้น้ำตาจะยังไม่หยุดไหล
“ก็ได้ๆ แต่มอไซต์พี่อยู่ที่บ้านปอม”
“เอาของผมไปก็ได้”
หลังจากที่พี่บูมยอมพาผมออกมา ผมก็เร่งให้พี่บูมขับมาเร็วๆตลอดทาง บนถนนรถยังมีอยู่บ้านแต่ไม่เยอะนักเลยใช้ความเร็วได้
“บีม!!!!!!!”เสียงตะโกนเรียกชื่อผม ผมรีบหันไปมอง พี่ปอมจริงๆด้วย
“พี่ปอม!!” ผมตะโกนออกไปเช่นกัน พี่ปอมเตรียมหันรถกลับมา
“พี่บูมๆ จอดที เจอพี่ปอมแล้ว”
“ห๊ะ?”
“พี่ปอมอยู่ข้างหลังเรา”
“พี่ไม่ได้ยินเลยอ้ะ บีม” พี่บูมบิดเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้จงใจกันนี่นา ผมหันหลังกลับไปมองพี่ปอมกำลังขับไล่ตามมา
“พี่ปอม!!”
“บีม บอกให้มันหยุดรถ!!”พี่ปอมขับไล่ตามขึ้นมาจนเกือบทัน
“พี่บูมหยุดรถสิ”ผมเขย่าตัวพี่บูมเบาๆ ไม่กล้าแรง กลัวรถล้ม
“พี่ไม่หยุด ถ้ามันอยากให้หยุดก็แซงพี่ให้ได้”พี่บูมตะโกนตอบกลับมา
“พี่บูม!!”
“รอพี่หน่อยนะบีม”พี่ปอมพูดเสร็จก็เลื่อนหน้ากากหมวกกันน็อกลงมาปิด แล้วเพิ่มความเร็ว ผมต้องเกาะพี่บูมไว้แน่น เพราะรถทั้งสองคันเริ่มเบียดกันไปมา
“พี่บูม บีมกลัวพอเหอะ”
พี่บูมไม่ตอบกลับมา ผมหันไปมองพี่ปอมที่ตามหลังมาติดๆ พยายามจะแซงขึ้นไป ผมต้องหาทางช่วยพี่ปอมให้ชนะ
“พี่บูมผมรักพี่บูมนะ หยุดเถอะครับ!!”ผมตะโกนใส่หูพี่บูม ดูเหมือนจะได้ผล พี่บูมชะงักไปเล็กน้อยเลยเปิดจังหวะให้พี่ปอมแซงขึ้นมา แต่ ดูเหมือนพี่ปอมจะตกใจ เลยเบียดใส่พี่ปอม
“เฮ้ยยย!!”เสียงร้องตะโกนของพี่ปอมดังออกมา วินาทีนั้นเกิดขึ้นเร็วมากสำหรับผม รถของพี่ปอมเซแล้วล้มไถลไปกับพื้นถนน ร่างของพี่ปอมที่กระแทกกับพื้นแล้วไถลไปตามแรง เสียงของโลหะที่เสียดสีกับพื้นดังก้องไปทั่ว
“พี่ปอมมมมมม!!!!!!!!!!!”
พอพี่บูมหยุดรถ ผมก็รีบวิ่งไปหาพี่ปอม ร่างที่ไร้สติของพี่ปอม ยิ่งทำให้หัวใจผมเต้นช้าลงทีละนิด
“พี่ปอมๆๆ!!”ผมเขย่าร่างพี่ปอมเบาๆ พยายามจะแกะหมวกกันน็อคออก
“บีมอย่า”พี่บูมดึงมือผมไว้
“ปล่อยผมนะพี่บูม”
“ใจเย็นๆสิบีม มันอาการหนักแค่ไหนเราก็ยังไม่รู้ เพราะงั้นอย่าเพิ่งไปขยับมันมาก เดี๋ยวพี่จะโทรเรียกรถพยาบาล อดทดหน่อย”พี่บูมเขย่าตัวผม ผมเลยตั้งสติอีกครั้ง พี่บูมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร
“พี่ปอม อย่าเป็นไรนะ อดทนไว้นะเดี๋ยวรถก็มาแล้ว”ผมกุมมือพี่ปอมไว้แน่น ไม่นานรถพยาบาลก็มา ผมขึ้นไปกับพี่ปอม ส่วนพี่บูมต้องอยู่รอป้านามาเคลียเรื่องรถกับตำรวจ
หน้าห้อง ICU ผมได้แต่นั่งจ้องประตูรอ และรอ
“บีม ปอมเป็นยังไงบ้างลูก”ผมหันไปทางเสียง แม่เล็ก กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางผม ท่าทางของท่านดูตกใจไม่น้อย
“บีมยังไม่รู้เลย”ผมก้มหน้าตอบไป แม่เล็กมานั่งข้างๆผม
“บีมขอโทษ บีมน่าจะฟังพี่ปอม”น้ำตาที่ผมกลั้นไว้เริ่มไหลออกมา
“โถ่ ขวัญเอ๊ยขวัญมา ไม่เป็นไรนะลูก”แม่เล็กกอดผม ผมนั่งให้แม่เล็กกอดสักพักพี่บูม แม่ ป้านาก็มา พี่บูมนั่งคุกเข่าลงข้างหน้าผม
“บีมอย่าร้องไห้นะ มันไม่เป็นไรมากหรอก”
“อือ”พี่บูมลูบหัวผมเบาๆ
“ใครเป็นญาติของคนไข้ครับ”คุณหมอเดินตรงมา
“ลูกฉันเป็นยังไงบ้างคะ คุณหมอ”แม่เล็กรีบเดินไปหาคุณหมอ ผมเองก็ลุกตามไปเช่นกัน
“ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายร้ายครับแต่ว่า…”
“แต่อะไรคะ?”
“พี่ปอมเป็นอะไรครับ”
“เนื่องจากสมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรง ทำให้เส้นประสาทตามีปัญหาตาบอดชั่วคราว”
“โถ่ ปอมลูกแม่”
“ไม่เป็นไรนะครับแม่ พี่ปอมไม่เป็นไรมาก”ผมกอดแม่เล็กไว้ แม้ใจจริงผมเองก็แทบจะทรุดไปกองกับพื้น
“เดี๋ยวเราจะย้ายขนไข้ไปห้องพักพิเศษ ยังไงเชิญคุณแม่ช่วยกรอกประวัติคนไข้ด้วยนะครับ”
“บีมงั้นแม่ฝากปอมหน่อยนะลูก”
“ครับ”แม่เล็ก เดินไปกับคุณแม่ ผม แม่ ป้านา พี่บูมก็เดินไปห้องพักคนไข้ของพี่ปอม ผมนั่งข้างๆเตียง ผ้าพันแผลที่พันปิดดวงตาของพี่ปอมไว้ทั้งสองข้าง ยิ่งทำให้ผมรู้สึกใจไม่ดี รอยช้ำตามแขน ที่หัวเองก็มีผ้าพันแผลพันไว้
น้ำตาเอ่อล้น ผมพยายามกลั้นมันเอาไว้ ผมจะร้องไห้ไม่ได้
“ไม่เป็นไรนะบีม พี่ปอมนะจะต้องหายดี”แม่บีบบ่าผมทั้งสองข้าง ผมกุมมือของแม่ไว้
พอแม่เล็กกลับมา ป้านาก็เข้าไปขอโทษเป็นการใหญ่ แต่แม่เล็กไม่ได้ถือสาอะไร เพราะก็ผิดทั้งสองฝ่ายที่ทำอะไรไม่คิด พี่บูมเองก็เงียบ สักพักป้านาก็ขอตัวกลับก่อน
“บีม ไม่เป็นไรนะ พรุ่งนี้พี่จะมาเยี่ยมใหม่”พี่บูมเดินเข้ามาลา และลูบหัวผมเบาๆ
“ครับ”
“พิม บีม ก็กลับได้แล้ว เดี๋ยวแม่อยู่เฝ้าเอง”
“แม่เล็กกลับไปพักเถอะครับ พรุ่งนี้บีมไม่มีเรียน บีมจะอยู่เฝ้าพี่ปอมเอง”
“จะดีหรอลูก”
“ไม่เป็นไรครับ ให้ผมได้อยู่เฝ้าพี่ปอมนะครับ”
“ก็ได้จ๊ะ พิมกลับกันเถอะ”
“ดูแลพี่เค้าดีๆนะลูก”แม่ลูบหัวผมเบาๆก่อนจะโดนออกไป
“อย่าหักโหมมากไปนะบีม”แม่เล็กกล่าวทิ้งท้ายไว้ก่อนออกไป จากนั้นห้องก็เข้าสู่ความเงียบ เหลือเพียงผมกับพี่ปอม
“พี่ปอม บีมขอโทษนะ บีมน่าจะฟังที่พี่ปอมพูด”ผมจับมือพี่ปอมขึ้นมาแล้วทาบกับแก้ม
“พี่ปอม ผมรักพี่นะ รีบๆหายนะครับ”ผมโน้มตัวจูบเบาๆที่ตาทั้งสองข้างของพี่ปอม
หัวข้อ: รักติดเรท!! NC 17+ [up!!! ตอนที่22 จบ 2/02/12] (อ่าน 559188 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก