ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0......
แฟนๆของใบปออย่าเพิ่งตามทวง เงาฝัน นะคะ ตอนนี้ ใบปอกำลังเร่งปั่นสุดชีวิต(จริงเหรอ) เพื่อไม่ให้แฟนๆใบปอว่างจนเกินไป เลยส่งเรื่องสั้นมาให้อ่านคั่นเวลาก่อนคะ เป็นเรื่องที่ใบปอแต่งไว้แล้วเคยลงที่เวปปิดแห่งหนึ่งนะคะ รับประกันความสนุกคะ และความหื่น
....
เรื่องเล่าของเราสองคน (จืดเล่า)
“ไอ้จืด ไอ้จืดโว๊ย เปิดประตูสิวะ มัวทำไรอยู่”
“มาแล้วๆ ใจเย็น”
“ทำไรอยู่วะ ถึงเพิ่งมาเปิดให้กูได้”
“เบาๆหน่อยแม็ค เข้ามาสิ”
“งานโคตรเซ็ง กูละเบื่อฉิบหาย ที่หลังใครมาชวนนะ จะเตะให้กลิ้งเลย”
ผมได้แต่พยักหน้าอือออตาม เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แม็คเมามาจากงานเลี้ยงแล้วบ่นแบบนี้
หลังจากเข้ามาในห้อง แม็คก็นอนแผ่กลางเตียงผม แหกปากร้องเพลงสลับกับการด่าคนโน้นคนนี้ไปเรื่อยๆ เงียบเสียงเมื่อไหร่ก็หลับ
ผมต้องมาถอดร้องเท้าถุงเท้าให้ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ แค่ไม่อยากให้ผ้าปูที่นอนเปื้อนแค่นั้นเอง
“แสบตาว่ะจืด” แม็คบ่นงึมงำมาจากเตียง ผมได้แต่ถอนใจ เป็นอันว่างานผมคงทำต่อไม่ได้อีกตาม
เคย
แม็คเป็นคนนอนง่าย แต่หลับไม่สนิทถ้ามีแสงไฟในห้องแม้แต่นิดเดียว ผมลากที่นอนปิกนิกมาปูที่พื้นแล้วปิดไฟ
ความจริงที่นอนผมก็กว้างพอจะนอนได้สองคนอยู่หรอก แต่แม็คเล่นนอนแผ่กลางเตียงอย่างนั้น ผมเลยขี้เกียจไปแย่งที่นอนกับมัน
กำลังเคลิ้มจะหลับ ก็ต้องสะดุ้ง เมื่อถูกอุ้มขึ้นไปบนเตียงดื้อๆ
“อะไรของมึงวะแม็ค”
“มึงลงไปนอนข้างล่างทำไมวะ”
“แล้วจะต้องไปนอนเบียดกันทำไม”
“ก็กูชอบนอนกอดมึง ตัวมึงนิ่มดีจะตาย...อืม...หอมด้วย”
ผมได้แต่นอนตัวแข็ง สองแก้มร้อนวาบๆ แต่แม็คเอาหน้าซุกคอผม กรนครอกๆไปแล้ว
ไอ้บ้าแม็คชอบกอด แล้วก็ชอบหอมผมประจำ โดยที่ไม่สนใจว่าจะอยู่กันลำพัง หรืออยู่ต่อหน้าคนอื่น
มันทำแบบนี้มาตั้งแต่ยังเรียนมัธยมต้น จนเรียนจบทำงานทำการแล้ว ก็ยังไม่เลิกนิสัยนี้ จนใครๆพากันชินไปหมดแล้ว
มีแต่ผมนี่แหละ ที่ไม่เคยชินเลยสักครั้ง ทุกครั้งที่โดนมันกอด
ผมก็ได้แต่ดิ้นขยุกขยิกๆ โดยที่รู้ๆอยู่ว่ามันไม่มีทางปล่อยอยู่แล้ว
ง่า...แล้วผมก็ไม่คิดจะดิ้นนานหรอก ขอแค่ขัดขืนนิดหน่อยให้มันรู้ว่าผมก็รักนวลสงวนตัวแค่นั้นเอง
คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าผมคิดกับมันยังไง ผมว่าอ่านมาถึงตรงนี้ พวกคุณก็คงเดาได้อยู่แล้ว
เพราะคงไม่มีผู้ชายปรกติคนไหนที่จะปล่อยให้ผู้ชายด้วยกันมากอดๆหอมๆอย่างนี้ นอกจากเป็นเกย์
ผมรู้ดีแก่ใจ ตั้งแต่วันที่โดนมันหอมแก้มครั้งแรกแล้ว ว่าผมชอบมัน
ตอนนั้นผมอยู่แค่ม.1 เป็นเด็กเข้าใหม่ที่ตัวเล็กที่สุดยืนท้ายแถว ขณะที่แม็คยืนอยู่กลางๆแถว
จำได้ว่า ครั้งแรกที่เห็นแม็ค ผมได้แต่จ้องเขาตาค้าง เด็กบ้านนอกแบบผมไม่เคยเห็นเด็กผมทองมาก่อน
แม็คไม่ใช่ลูกครึ่งฝรั่งที่ไหนหรอกครับ แต่เขาย้อมผมมาโรงเรียน และแค่เข้าแถวแม็คก็ดังไปทั้งโรงเรียนเพราะโดนอาจารย์ฝ่ายปกครองสั่งให้ไปย้อมผมคืนให้เป็นสีดำ
หัวทองๆนั่นสะดุดตาจนขนาดนั่งอยู่หลังห้องยังมีแต่คนเหลียวไปดู อาจารย์ที่เข้ามาสอนทุกวิชาก็ตำหนิแม็คเรื่องผม แต่ดูเจ้าตัวไม่ค่อยสะทกสะท้าน เพราะเห็นนั่งกระดิกเท้าเฉย
ตอนพักกลางวัน กว่าผมจะเก็บของเสร็จ เพื่อนๆก็หายไปจากห้องหมดแล้ว ผมได้เดินหันหน้าหันหลัง เลิ่กลั่ก เพราะไม่รู้ว่าโรงอาหารอยู่ตรงไหน
“ไอ้ไมค์ ไอ้มิค มึงคอยดูนะ พ่อมาเมื่อไหร่ กูจะให้พ่อตีพวกมึงให้หัวแตกเลย เสือกจับกูย้อมผม ไอ้....” เสียงบ่นแกมสะอื้น ดังมาจากข้างอาคาร
ผมหยุดยืนด้วยความกังวล ใจหนึ่งก็อยากจะเข้าไปถามหาทางไปโรงอาหาร แต่ก็ไม่แน่ใจว่าควรเข้าไปไหม จนเสียงบ่นเงียบไป กลายเป็นเสียงร้องไห้แทน
ผมค่อยๆย่องไปดู เห็นหัวทองๆ ซุกอยู่กับเข่า ก็แน่ใจได้ทันทีว่าคงเป็นแม็ค ผมได้แต่มอง ทำอะไรไม่ถูก จะทำเป็นไม่เห็น เดินไปเสีย ก็สงสารที่เขากำลังร้องไห้ จึงตัดสินเจ้าเข้าไปหา
“โอ๋ๆ...อย่าร้องไห้เลยนะ นิ่งซะ เดี๋ยวเราเลี้ยงไอติม”
“เฮ้ย...มึงเป็นใคร แล้วมาเสือกอะไรด้วย”
“เอ่อ...เรา เราอยู่ห้องเดียวกับเธอไง”
“กูไม่รู้จักมึง”
“พูดไม่เพราะเลย คุณครูได้ยินจะโดนทำโทษนะ”
“ทำไม มึงจะไปฟ้องหรือไง ไปสิ ไปเลย” แม็คตะคอกแล้วผลักจนผมหงายหลัง
สองมือที่ท้าวลงไปบนก้อนหินเจ็บจี๊ด ผมยกขึ้นดูแล้วก็นั่งตัวแข็งเมื่อเห็นเศษกระจกปักอยู่ที่อุ้งมือ เลือดไหลออกมาจนหยดลงพื้นแหมะๆ
“กู...กูไม่ได้ตั้งใจ” แม็คปากคอสั่น รีบดึงเศษกระจกออก พอเศษกระจกหลุดออกไป เลือดก็ไหลมากกว่าเดิม คราวนี้ย้อยลงไปถึงศอกเลย
ตอนแรกผมทั้งตกใจและเริ่มจะเจ็บจนเกือบร้องไห้แล้ว ถ้าไม่หันไปเห็นแม็คนั่งมองแผลผม แล้วน้ำตาไหลพรากๆ
“เธอพาเราไปห้องพยาบาลหน่อยสิ”
“ไปสิๆ มึงเดินไหวไหม ไม่ไหวก็ขี่หลังกูก็ได้” แม็คหันหลังให้ผมขี่ แต่ผมกลัวเลือดผมจะเปื้อนเสื้อนักเรียนของแม็ค ก็เลยปฏิเสธ
แม็คเลยจูงผมไปห้องพยาบาล เดินร้องไห้ไปตลอดทางจนถึง
“เอาละเรียบร้อย แล้วนี่นายอรรถพลร้องไห้ทำไมนักหนา ดูสิ คนเจ็บเขาไม่ร้องสักแอะ คนพามาดันร้องไม่หยุดเลย”
“ก็...ก็ไอ้...”
“เรียกใครไอ้ พูดจาไม่เพราะเลยเธอนี่ ดีนะว่ายังรู้จักมีน้ำใจ พาเพื่อนมาทำแผล ไม่งั้นจะตีซะให้ ครูละไม่ชอบเลยจริงๆ เด็กหยาบคายเนี้ย”
“ครับ” แม็คก้มหน้างุดๆ เสียงท้องของแม็คดังขึ้นซะก่อนที่อาจารย์จะได้อบรมแม็คต่อ
“แล้วนี่ทานข้าวกันหรือยัง อรรถพล นที”
“ยังครับ”
“งั้นก็ไปกินข้าวก่อน แล้วนี่ยาแก้อักเสบ แก้ปวด กินหลังอาหารทันทีนะรู้ไหมนที”
“ครับ...ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้อาจารย์ห้องพยาบาล แม็คก็รีบไหว้ตามแล้วจูงมือผมเดินไปโรงอาหาร
“นี่ๆ ไอ้...เอ่อ...นที ขอบใจนะที่ไม่บอกครูเรื่องกูทำมึงเจ็บตัว”
“ไม่เป็นไร”
“มึงเจ็บมากไหม?”
“เจ็บ...แต่ไม่มากหรอก เหมือนแผลมันเต้นตุ๊บๆ”
“งั้นรีบไปกินข้าวกัน เดี๋ยวได้กินยา”
แม็คจูงผมไปนั่งที่โรงอาหาร ตอนนั้นเด็กเริ่มน้อยแล้ว แต่ก็ยังมีอยู่พอสมควร
พอแม็คกับผมเข้าไปก็มีแต่คนหันมามอง แม็คไม่สนใจใคร ลากผมไปนั่งที่เก้าอี้แล้ววิ่งไปซื้อข้าวโดยไม่ถามสักคำว่าผมจะกินอะไร
ผมได้แต่มองผัดกระเพราพริกสดที่ราดมาบนข้าวอย่างแหยงๆ แต่สภาพจานของแม็คดูจะเลวร้ายกว่าเพราะนอกจากผัดกะเพราเหมือนผมแล้ว ยังราดแกงซ้ำมาอีก
ผมตักกินไม่กี่คำก็เผ็ดจนน้ำตาไหล กินน้ำหมดแก้วแล้วก็ยังไม่หายเผ็ด จนแม็คต้องไปซื้อลูกอมมาให้อม
ระหว่างทางที่เดินจากโรงอาหารกลับไปห้องเรียน แม็คก็จูงมือผมตลอดเวลา จนมีแต่คนเหลียวมามอง
“อรรถพล...เธอปล่อยแขนเราได้แล้ว คนมองกันใหญ่แล้ว อายเขา”
“อายทำไมวะ มึงมือเจ็บ ให้กูจูงแหละดีแล้ว”
“มือเจ็บ ไม่ใช่ขาเจ็บซะหน่อย ไม่ต้องจูงหรอก”
แม็คหยุดเดินหันมามองหน้าผม แล้วก็จ้องเอาจ้องเอา จนผมใจไม่ดี ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธจนผลักผมล้มอีกหรือเปล่า
*** ขออนุญาติแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
