ดีคับ ^^
มาดึกอีกแล้ว แฮะ แฮะ มาอ่านกันดีกว่าคับ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปอย่างรวดเร็ว
จากนั้นทุกคนต้องกลับมาเคร่งกับการเรียนและสอบอีกครั้ง
ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบไฟล์นอล ต่างคนต่างยุ่งอยู่กับการสอบและผมกับไผ่จะขยันเท่าตัว เพราะอยากได้เกรดสวยๆ มากคับ วิชาที่ผมเรียนไม่ได้เรียนอยากเท่าไหร่ อาศัยการอ่าน การจำมากกว่า แต่ของมีน กลับยุ่งยากมากกว่า เพราะเป็นปีสุดท้ายแล้ว มีนไม่อยากติดวิชาไว้เรียนซัมเมอร์ แถมยังมีโปรเจคก่อนจบด้วยคับ
และเป็นช่วงที่มีนต้องกลับบ้านบ่อยมาก เพราะเรื่องที่มีนมีแฟนเป็นผู้ชายนี่ล่ะคับ บางครั้งตอนมีนคุยโทรศัพท์ผมจะได้ยินมีนทะเลาะกับพ่อมีนบ่อยมาก ช่วงนั้นมีนเครียดมาก ทั้งเรื่องที่บ้านเรื่องเรียน เรื่องผมด้วย!
แล้วอยู่ๆ มีนบอกผมเรื่องหนึ่ง ทำให้ผมตกใจมาก โกรธมันด้วยคับ
“เนท! ปิดเทอมเราต้องกลับไปอยู่บ้าน” น้ำเสียงมันจริงจังมาก
“อื้ม...” คิดว่ามีนคงแค่กลับไปดูบ้านเท่านั้น
“เราได้งานแล้ว...”
“............” ตกใจมากคับ ทำไมมันไม่บอกผมว่ามันไปสมัครงานตอนไหน
“บริษัทที่เราไปฝึกงานเขาเรียกไปสัมภาษณ์ แต่ที่ไปทำไม่ใช่บริษัทที่ฝึกงาน” ตอนนั้นทั้งโกรธและงงคับ มันอธิบายไม่รู้เรื่อง แต่ความโกรธมีมากกว่า
“ทำไมเพิ่งมาบอกเรา” น้ำเสียงผมเริ่มเปลี่ยน
“มันกะทันหัน วันนั้นที่กลับบ้านไง ไม่คิดว่าจะได้ด้วย” มันพยายามจะอธิบายให้ผมเข้าใจ
“ที่กรุงเทพก็มีให้สมัครเยอะแยะ” แต่ผมก็ยังเถียงมันต่อ
“เราตอบรับไปแล้ว”
“สรุปว่าจะไปใช่ไหม” รู้สึกว่าตัวเองมือเย็น ตัวเย็นไปหมด อะไรกันจะทิ้งกันไปง่ายๆ แบบนี้เหรอ
“อืม....”
“ไอ้บ้า!” ผมลุกขึ้นหยิบของบางอย่าง(จำไม่ได้ว่าเป็นอะไร) เขวี้ยงใส่มัน
“เนท!” มันร้องห้ามผม ผมสะบัดหน้าหนีมัน
“อือ...อือ...อือ...” ผมลงไปนอนบนเตียง ห่มผ้าคลุมตัวเอง
“ฟังให้จบก่อนสิว่ะ” มันก็เข้ามาดึงผ้าออก จะคุยกับผมอีกล่ะคับ
“ไม่ฟังว้อย ไม่ฟัง......” ผมก็ยื้อผ้าไว้
“ไม่ฟังจะรู้เรื่องไหม! มานี่” มันดึงผ้าห่มออก ดึงตัวผมไปกอดไว้
“เนทฟังนะ....รู้ใช่ไหมว่ากูมีเรื่องกับที่บ้าน....กูจะได้กลับไปเคลียร์ด้วย ขอจัดการเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนได้ไหม.........” มันอธิบายยืดยาว ผมจำได้เท่านี้ล่ะคับ ตอนนั้นทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจมัน ทำไมชอบตัดสินใจเอง ไม่เคยถามผม สิ่งที่ผมกลัวคือมันจะเลิกกับผม ถึงมันจะพยามยามทำให้ผมมั่นใจ แต่ผมจะมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เหรอ
“......อืม...” จะตอบอะไรได้มากกว่านี้ ในเมื่อมันตัดสินใจไปแล้ว
หลังจากวันนั้น ผมกับมันไม่พูดเรื่องนี้เลย แต่ในใจผมเริ่มนับเวลาถอยหลังแล้ว
เวลาเดินไปอย่างรวดเร็ว อาจเพราะยุ่งอยู่กับการเรียนการสอบ ผมกับมีนก็อยู่ด้วยกันปกติ เช้าไปเรียน กลางวันอ่านหนังสือในห้องสมุดบ้าง บ้านพี่เอ๋บ้าง หรือกลับห้องตัวเอง แต่บางครั้งเสาร์อาทิตย์มีนต้องกลับบ้าน บางครั้งผมก็ตามไป จนเข้าช่วงสอบ ชีวิตมีแต่อ่านหนังสือและสอบ
ทุกอย่างเหมือนจะผ่านไปด้วยดี ใช่คับ เรื่องสอบผ่านไปด้วยดี แต่มันใกล้ถึงวันที่มีนต้องกลับบ้านแล้ว มีนต้องกลับบ้าน ส่วนผมก็ต้องกลับด้วยคับ เพราะเป็นช่วงหยุดซัมเมอร์ ซัมเมอร์นั้นไม่ได้ลงเรียน
เดือนแรกในช่วงวันหยุดต่างคนต่างกลับบ้าน พอกลับมาอยู่ที่บ้าน ใจเริ่มอยู่ไม่สุขแล้วคับ มีนไม่โทรมาหาทุกวันเพราะเริ่มทำงานแล้วยังอยู่ในช่วงทดลองงาน ผมก็ไม่งอแงพยายามเป็นคนมีเหตุผลให้ได้ เข้าใจมีนให้ได้
เพราะหนึ่งปีที่อยู่ด้วยกัน ผมไม่เคยห่างจากมันเลย เวลาผมอยู่ว่างๆ ผมมานั่งนึกสิ่งที่มีนทำให้ผม มันเยอะมากคับ ดูเหมือนผมจะไม่จำไม่สนใจ แต่ใจตัวเรารับมันเข้ามาเต็มๆ แล้ว พอคิดจะกลับกรุงเทพ แต่ห้องไม่มีมันอยู่ใกล้ๆ กลับกว้างมาก แค่คิดผมก็เบื่อตัวเองจะแย่แล้ว อยู่บ้านตัวเองก็เบื่ออีก..ไม่รู้จะทำอะไรดี แม้น้องผมจะอยู่ด้วยก็เถอะ เที่ยวสนุกๆ กับน้องๆ เพื่อให้หายเหงา แต่พอกลับมาอยู่คนเดียวกลับเหงา รอโทรศัพท์ที่มันจะโทรมา พอโทรไปหาบางครั้งมีนไม่ว่าง บางครั้งมีนก็นอนแล้ว จนไม่ไหวแล้วคับ อยู่บ้านได้เกือบเดือน ผมจึงคิดจะไปหามีน โทรศัพท์ว่าจะไปหา น้ำเสียงมันก็ดีใจคับ เร่งให้ผมมาเร็วๆ ด้วยคับ
ผมตัดสินใจทันทีว่าจะไปหามีน เก็บเสื้อผ้าของใช้ลงกระเป๋า แล้วเดินไปบอกพ่อกับแม่ว่าจะกลับกรุงเทพ ไม่มีเหตุผลให้ด้วยคับ ท่าทางพ่อกับแม่จะงงมากๆ คับ แต่ก็ไม่ว่าอะไร เพราะคิดว่าผมอยู่ได้ ส่วนน้องสาวผมเหรอคับ ไม่ต้องอธิบายอะไรมากมาย มันคงเข้าใจ แต่มีอยู่คนนึงไม่เห็นด้วยที่ผมจะกลับ คือน้องชายผมคับ ไอ้เน็ตมันต้องการเหตุผล แต่ผมไม่มีให้คับ ไม่ตอบมันด้วย มันยิ่งงอแงใหญ่ รำคาญมันมากๆ มันคงสงสัยอยู่นะคับ ว่าผมมีแฟนแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเป็นผู้ชาย .... ..... “””””
วันรุ่งขึ้นผมรีบตรงไปซื้อตั๋วเครื่องบินเที่ยวแรกจากบ้านผมถึงกรุเทพ พอได้ตั๋วก็โทรบอกมีนว่าจะถึงกรุงเทพกี่โมง มีนบอกให้รอผมที่ดอนเมือง เดี๋ยวมันลางานมารับผม ดีใจมากๆ คับ รู้ว่ามันคิดถึงผมขนาดนี้
พอถึงดอนเมืองมีนโทรมาบอกให้รอก่อนอีกชั่วโมงคงถึง ผมก็นั่งรอตรงผู้โดยสารขาเข้า เบื่อๆ ก็เดินไปหาน้ำกิน ซื้อหนังสืออ่าน จนมันโทรเข้ามาอีกครั้งว่ากำลังหาที่จอดรถ ให้ผมรอตรงผู้โดยสารขาเข้า
สักพักก็เห็นมัน..ดูแปลกตามากคับ มีนใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนเสื้อขึ้นและกางเกงยีนส์สีซีดๆ มันเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาผม แบบว่าเด่นมากคับ เพราะตัวมันสูงมาก ผมยาวถึงคอ คิดถึงผู้ชายคนมากๆ ผมยิ้มออกมาทันที พอมันเดินมาใกล้ๆ ก็เห็นรอยยิ้มของมันด้วยคับ
มีนหยิบกระเป๋าผมขึ้นถือและจูงมือผมออกจากตรงนั้น ผมก็เดินตามมันอย่างว่าง่ายคับ ยังไม่พูดอะไรกันสักคำ จนมาถึงรถที่มันจอดไว้ ดูมันจะรีบๆ นะคับ ไม่ทราบว่าจะรีบไปไหนเหรอ? งงคับ...แต่ดีใจ
พอข้ามาในรถ ผมกำลังจะอ้าปากพูด มันก็จับหน้าผมหันไปหาแล้วจูบผมทันที ตอนแรกก็ตกใจคับ สะดุ้งนิดๆ แต่พอได้สัมผัสกับปากของมันลืมหมดทุกอย่าง...ตอบจูบมันทันที แถมมันยังดึงตัวผมเข้าไปหามันอีก พอมันผละจากปากผม ก็เลื่อนลงมาซุกๆ ตรงคอผม มือมันล้วงเข้ามาในเสื้อผม ลูบไปทั่วๆ หน้าอก ขนลุกไปหมด!
“คิดถึงเราไหม” มีนถามผมเสียงผม
“อืม..” ผมพยักหน้าตอบมัน พูดไม่ออกแล้ว โดนมันทั้งจูบทั้งดูดไปทั่ว
“พะ....พอแล้ว...เดี๋ยว...ใครมา....เห็น” ผมแทบไม่มีเสียงห้ามมัน
“ฮา ฮา ฮา....พอก็ได้ว่ะ” มันเงยหน้ามาบอกผม แถมยังยิ้มกวนๆ ใส่ผมอีก
“หิวยัง” มันถามหลังจากลวนลามผมไปแล้ว ส่วนผมก็สำรวจตัวเองใหม่ จัดตัวเองใหม่ให้เรียบร้อย
มันก็ยิ้มกวนๆ ยักคิ้วให้ผมก่อนจะออกรถไปจากตรงนั้น
มีนขับรถประมาณสองชั่วโมงกว่าๆ ก็มาถึง แวะซื้อของกินนิดหน่อย...แล้วกลับบ้านทันที ดูมันจะรีบร้อนมากนะคับ ผมคิดว่ามันต้องกลับไปทำงานต่อหรือเปล่า...แต่ก็ไม่ได้ถาม
พอถึงบ้านมีน มีนก็เอากระเป๋าผมขึ้นไปเก็บบนห้อง ส่วนผมก็เข้าครัวจัดแจงอาหารเทใส่จานเอาไปอุ่นในเวป
แล้วอยู่ๆ มันก็เข้ามากอดผม ซุกหน้าลงตรงหลังคอผม
“คิดถึงนะ”
“คิดถึงเหมือนกัน” ตอบไปก็อายคับ มันหัวเราะหึๆ ในคอ
“งั้นมากอดให้หายคิดถึงก่อน” มันจับผมหมุนให้หันไปหามัน กอดผมซะแน่น แต่ไม่กอดอย่างเดียวนะคับ มือมันลูบก้นผมไปด้วย
“ไม่หิวเหรอ....”
“หิว....แต่อยากกินเนทก่อน” พูดไปก็ลูบก้นผมไปด้วย
“...................” เงียบสิคับ รู้ชะตาตัวเองแล้ว
มีนลากผมไปตามแรงเดินของมัน คิดว่าจะพาผมขึ้นข้างบนแน่ๆ แต่ไม่ใช่คับ....มีนปิดประตูห้องครัว แล้วรวบเอวอุ้มผมขึ้นไปนั่งอยู่ตรงที่ว่างๆ ตรงชั้นปูนที่ปูด้วยกระเบื้อง
“อื้ม....” มีนจูบผมแรงๆ ลูบหัวลูบตัวผม
“ดะ...เดี๋ยว...ดิ...” ผมพยายามห้ามมัน ดันตัวมันออกห่าง แต่มันรวบแขนผมไว้ไม่ให้ขัดขืน
“หือ...คิดถึงจะแย่แล้ว....” มันยิ้มให้ผม....เออ....ใจอ่อนทันที ผมก็คิดถึงมันด้วย
“ไม่เอา เดี๋ยวใครมาเห็น”ก็มันน่าอายนี่คับ นี่มันในห้องครัวนะ เดี๋ยวถ้าใครเข้ามาจะทำไง
“ไม่มีใครหรอก...” มันไม่ได้พูดอย่างเดียวคับ มือมันถอดเสื้อผมไปด้วย
“ไปในห้องดีกว่า....” ผมพูดบอกมัน แต่คงไม่เป็นผล
“เสียเวลา ตรงนี้แหละ” มันถอดเสื้อของมันออก เผยให้เห็นแผ่นอกหน้าๆ รู้สึกมีนจะผอมลงด้วย เห็นหุ่นมันแล้วใจสั่นเลย
มันไม่รอให้ผมตอบปฏิเสธ ดึงตัวผมเข้าหามันทั้งที่ผมยังนั่งอยู่ มือมันมาหยุดตรงกระดุมกางเกงผม ปลดกระดุมและรูดซิบกางเกงผมลง ลูบตรงเป้าจนผมสะดุ้ง
“อื้อ.....”
“แข็งขึ้นมาแล้ว...” จะพูดทำไมฟร่ะ!
แล้วมันก็ดึงกางเกงผมหลุดจากตัว มือมันดึงน้องชายผมออกมาแล้วมันก้มหน้าลงมาเลียน้องชายผม
“อา....อา....” ผมร้องขึ้นด้วยความเสียว มันดูดๆเลียๆ จนผมเคลิ้ม รู้สึกตัวอีกที กางเกงในผมหลุดไปแล้ว มือมันอีกข้างก็ลูบก้นผมไปด้วย
“อื้อ....” ผมร้องขึ้นเพราะรู้สึกถึงนิ้วมือของมันที่แทรกเข้ามาด้านหลัง รู้สึกเจ็บนิดๆ ตัวชาไปหมด
ยิ่งผมร้องมันก็ยิ่งเพิ่มแรงดูดน้องชาย แถมยังเพิ่มนิ้วเข้ามาอีก ทั้งข้างหน้าข้างหลังจนมึนไปหมดแล้ว
“อื้อ....พอ....หยุด....ก่อน...อา...อา...”
“คิดถึงเนทนะ...” มันเงยหน้ามองผม
“อื้อ...” แล้วจับหัวผมเข้าไปจูบ จนผมแทบจะหายใจไม่ออก
“กอดไว้นะ” มันพูดกับผม แล้วดึงแขนผมให้กอดรอบคอไว้ ผมทำตามอย่างว่าง่าย
แล้วมีนก็ดันน้องชายมันเข้ามา ผมสะดุ้งและกอดมันแน่นขึ้น น้องชายมันค่อยๆ เข้ามาในตัวผม
“อื้อ..” ผมกัดฟันร้องเลยคับ แล้วน้องชายมันก็เข้ามาในตัวผมจนหมด จุกเลยคับ
“อา.....แน่นชะมัด....อะ....” รู้สึกได้ว่าตัวผมตอดรัดน้องชายมัน
“เนท...” มันเรียกผมเสียงพร่า แล้วเริ่มขยับน้องชายมันจากช้าๆ และเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนผมหายใจหายคอแทบไม่ทัน มันถอนน้องชายมันออกจากตัวผม แล้วยกขาผมแยกออกแล้วดันน้องชายมันเข้ามาใหม่
“อ๊าก....” มือผมจับไหล่มันแน่น แล้วมันก็กระแทกเข้ามาอีกหลายๆ ที
“เนท....อ๊า....อ๊า.......” มันค้างน้องชายมันไว้ในตัวผม เอามือมันมารูดน้องชายผมที่ตั้งแข็ง รูดขึ้นลงแรงๆ จนผมปล่อยออกมาเต็มมือมัน แล้วมันก็เริ่มขยับน้องชายมันอีกครั้ง
“เนท......อ๊ะ........จะออกแล้ว.......” มันกระแทกเร็วๆ แรงๆ จนรู้สึกถึงน้ำมันไหลเข้ามาในตัวผม
ผมซุกหน้าลงตรงอกมัน ได้ยินเสียงมันหายใจหอบ แล้วมันก็ดึงน้องชายมันออกจากตัวผม รู้สึกโล่งทันที แต่เจ็บแปล๊บๆ ตรงก้น และก็หมดแรงคับ
เห็นมันรูดกางเกงมันกลับเหมือนเดิม แล้วอุ้มผมขึ้นทั้งเปลือยๆ ไม่เอานะเว้ย...จะอุ้มผมทั้งเปลือยๆ ได้ไง
“มีน...เสื้อผ้าเรา...เก็บขึ้นมาก่อน” ผมเขย่าแขนบอกมัน
“ไปทั้งอย่างนี้แหละ.....” ไอ้บ้า! อายจะแย่อยู่แล้ว
“ไม่เอา....” ผมขืนตัวไว้ เพราะรู้ว่ามันจะกำลังจะอุ้มผมขึ้น มันจึงต้องหยิบเสื้อผ้าผมขึ้นมา ผมรีบดึงมาใส่ทันที
แต่ใส่ยังไม่ทันเสร็จผมก็อุ้มผมขึ้นแล้ว พาผมเดินขึ้นทางบันไดตรงประตูหลังห้องครัว
เอ้ออออ.......... สรุป วันนั้นผมเจอไปหลายรอบ พอตื่นมาอีกวันผมไข้ขึ้นเลยคับ คิดถูกคิดผิดนี่ ที่มาหามัน !!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พรุ่งนี้จะพยายามขยันมาลงให้อีกนะคับ ^^''''
หัวข้อ: อย่าคิดว่าจะรัก...ได้ง่ายๆ....โดยคุณเนท (อ่าน 339291 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก