หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[LalaBam]

อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจริงๆเลยคร้าบบบบบบบบบบบ
ขอบคุณไรเตอร์มากมาย  

[maio2000]

ตอบเลยว่าริวเป็นทุกตำแหน่งเลย น่ารักมากๆ
อ้ายเขินอ่ะ   ชอบมากเลยขอให้น่ารักแบบนี้เรื่อยนะค่ะ
ไม่เอามาม่าเด็ดขาดนะไรเตอร์ พรุ่งนี้ก็รออ่านน่า สู้ๆ

[thisispom]

3 in 1 คนเดียวครบทุกตําแหน่ง หวานและอบอุ่นตลอดๆ

[lasom]

ใกล้เข้าไปเรื่อยๆริว ยังไงมันก็ต้องมีหวั่นไหวกันมั่งอ่ะ
พี่ไผ่เริ่มเขิลน้องแล้วด้วย สัญญานสีม่วงกำลังมาล่ะ

[OhJa]

อ่านแล้วยิ้มแก้มแตก  มีความสุขจังเลย 

[yayee2]

พี่ไผ่จะได้น้อง ได้แฟน หรือได้ลูกชายกันแน่เนี่ยย 

ก็ให้ได้ทั้งสามอย่างเลยในคนเดียวกันซิจ๊ะ ดีออก

[PEENAT1972]

น่ารักเกินไปและ อีป้าแก่ ๆ ตาร้อนผ่าว ๆ 555

+1 เน้อ ขอบคุณมากค่ะ

[warin]

 

[V_we]

เอาล่ะเว้ยพี่ไผ่ เริ่มรู้สึกแปลกๆ แล้วสิ
เป็นเราหน่อยไม่ได้
มีริวอยู่ข้างๆ อย่างนั้น
คงใจสั่นไปตั้งนานแล้ว
 
รอลุ้นต่อไปว่าเมื่อไหร่สองคนนี้จะพัฒนาความสัมพันธ์ให้มากกว่า พี่ชาย-น้องชาย
หรือลูกับพ่อหว่า ก๊ากกกก
 
+1 ขอบคุณคุนโพสและคนเขียนที่มาต่อให้นะคะ
เป็นกำลังใจให้จ้า

[j4c9y]

แฟนที่เป็นรุ่นน้องแถมเป็นลูกคนที่สองของแม่พสุไงคร้าบบ

[didi]

น่ารักจัง
 

[DexTunG]

 

[sukie_moo]

ไผ่หวั่นไหวขึ้นมาบ้างแล้วใช่ไหมมมมมมมมมมมมมมมม

ริวเป็นได้ทุกอย่างที่ไผ่ต้องการ อิอิ

[MeepadA]

เหมาทุกตำแหน่งเลย   

[samsoon@doll]

อิอิ พี่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ สนุกมากมาย ขอบพระคุณมากนะคะ จะติดตามต่อไปค่ะ แต่ก็แอบลุ้นว่าใคจะเป็น สามิ๊ ใครเป็นภริย๊า

[dragonfly08]

+1 ให้กับความน่ารักขี้้อ้อนของน้ิองริว

[lasom]

ดันๆๆทู้

[samsoon@doll]

อยากอ่านแล้ว คิดถึงริว คิดถึงพี่ไผ่ อิอิ

[Noi]

มารอนานแล้วเด้อ อัพ อัพ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

พี่ไผ่จะได้น้อง ได้แฟน หรือได้ลูกชายกันแน่เนี่ยย

ได้ภรรยาค่ะ

(ใครห้ามมาขัดคอว่าได้สามีนะ  เคืองวิ่งเตลิดจริงๆ ด้วย  )

ก็ว่างั้น~ ,, All in one จริงอะไรจริงเนอะ

[Wr@iTh]

ยางมะมาอีกเหรอออออ...

[Paracetamol]

ไม่มา 2วันละอ่า   

[spring]

มาต่อแล้วจ้า มัวแต่ดูวนิดา แอร๊ยยยย    

***************************

ตอนที่ 29



พอส่งแม่กับป้าใจที่บ้านเรียบร้อยแล้ว  พสุก็เปลี่ยนมาขับรถแทนริวเพื่อให้น้องได้พักบ้าง  หลังจากต้องตีรถยาวมาจากไร่ที่เพชรบูรณ์กลับไปบริษัทเพื่อเข้าประชุม  ริวถอนใจเฮือกๆ ตลอดทาง สีหน้ากลัดกลุ้มเสียจนพสุนึกขำ


“เป็นอะไรริว  ถอนใจเฮือกๆเป็นคนแก่ไปได้”

“ริวไม่อยากกลับเลย  อยากอยู่ที่ไร่ตลอดไปเลย”

“ก็อดตายพอดีสิ...พี่ทำไร่ไม่เป็นซะด้วยสิ”

“ไม่เห็นจะยาก  ริวว่าริวทำได้นะ”

“ริว...ที่ช่วยแม่ปลูกต้นไม้น่ะ  มันไม่เหมือนลงมือทำไร่ทำสวนจริงๆหรอกนะ  ถ้าทำเป็นอาชีพมันเหนื่อยกว่านั้นหลายเท่า  แล้วก็ต้องอาศัยความรู้  กับประสบการณ์ทางด้านเกษตรมากๆ ด้วย  บอกตรงๆ ว่าพี่ไม่มีความรู้ด้านนี้เลยสักนิดเดียว"

“ก็ริวไม่อยากกลับ  อยู่ที่นั่นมีความสุขออก”

“เราจะเอาแต่เที่ยวตลอดไปได้ยังไงละริว  อาชีพหลักของเราก็คือการเป็นนักร้อง  ยังไงเราก็ต้องกลับมาร้องเพลงอยู่ดีนั่นแหละ...เรายังดีนะ  ได้พักตั้งหลายวัน  ทีมโปรดิวเซอร์พวกพี่เผ่าเขาไม่ได้หยุดกันเลยด้วยซ้ำ  นอกจากวางแผนสำหรับอัลบั้มใหม่แล้วยังต้องติดต่อกับบริษัทต่างประเทศ  เห็นว่าจะมีการดึงวงเกาหลีหรือไม่ก็ญี่ปุ่นมาร่วมงานด้วยนะ”

“พี่ไผ่รู้ได้ไง?”

“พี่กรโทรไปบอก”

“แล้วทำไมพี่กรไม่บอกริว”

“พี่กรคงเห็นว่าริวอยู่กับพี่อยู่แล้ว  บอกพี่ พี่ก็บอกริวอยู่ดี...หรือไม่พอใจที่พี่รู้ก่อน?”

“เปล่าครับ  ริวแค่อยากรู้ว่าทำไมพี่กรต้องโทรไปกวนพี่ด้วย  วันหยุดนะ”  ริวทำเสียงสูงอย่างหงุดหงิด

“ฮื้อ...แค่โทรไปเล่าเรื่องอัลบั้มใหม่ไม่ถือว่ารบกวนหรอก  อีกอย่างพี่ก็เป็นคนบอกพี่กรไว้เองว่าถ้ามีอะไรคืบหน้าให้โทรไปบอกบ้าง” พสุบอกเขินๆ  จริงๆ เป็นเขาเองที่คอยโทรมาถามความคืบหน้า  เพราะอยากรู้เรื่องอัลบั้มใหม่เต็มที การได้ร้องเพลงเป็นความสุขที่สุดของพสุในเวลานี้

“โหยพี่น่ะ  หายใจเข้าหายใจออกเป็นงานตลอดเวลาเลย” ริวยิ้มตายิบหยีล้อพสุ  เลยโดนบีบจมูกข้อหารู้ทันพี่

“ก็มันเป็นงานที่พี่รัก...หรือริวไม่รักงานนี้”

“รักสิ” ริวรับคำเสียงหนักแน่น  ไม่เพราะเป็นนักร้องหรอกเหรอ  ริวถึงได้อยู่กับพสุอย่างที่ฝันไว้

“งั้นก็น่าจะรู้สิว่าพี่ห่วงงานแค่ไหน”

“คร้าบ”


เมื่อไปถึงบริษัทนั้น  ตะวันก็มารออยู่ในห้องประชุมเล็กแล้ว  เหลือแต่ธีรดลกับไวยากรณ์ที่ยังมาไม่ถึง  พอเห็นหน้าริวตะวันก็เอาโน้ตเพลงปึกใหญ่มาให้ดู  ขณะที่พสุหันไปคุยกับกรเวชเรื่องละครที่ถ่ายค้างไว้เพราะทางผู้จัดโทรมาขอคิวกับกรเวชแล้ว


“ริวว่าเดี๋ยวพอประชุมเสร็จเราไปลองเล่นกันดูก็ได้ครับ”  ปากคุยกับตะวันแต่หัวริวเอนไปพิงไหล่พสุแล้วเหยียดขาไถลตัวลงพร้อมกับดูโน้ตเพลงในมือไปพลางๆ  พสุก็ไม่ได้ขยับหลบ  ยังคงก้มหน้าก้มตาดูตารางงานที่กรเวชจัดมาให้อย่างตั้งใจ

“นี่ริว...นั่งดีๆ ได้ไหม  พิงพี่เขาอยู่ได้”  กรเวชรอจนตะวันลุกออกไปถึงหันไปเอ็ดริว  เขาไม่ต้องการให้ความสนิทสนมของริวกับพสุเป็นที่สะดุดตาคนอื่นไปมากกว่านี้  ยังดีที่ที่นี่มีกฎห้ามคนไม่เกี่ยวข้องเข้ามาระหว่างประชุมงาน

“ไม่เป็นไรครับ  คงเหนื่อยวันนี้ขับรถมาทั้งวันเลย”  พสุแก้ตัวแทนโดยยังก้มหน้าก้มตาอยู่กับตารางงานจึงไม่เห็นสายตากังวลของกรเวช

“ใครขับ”

“ริวขับครับ” พสุเงยขึ้นมาจากตารางงานแล้วหันไปมองหัวยุ่งๆ บนไหล่ด้วยความเป็นห่วง

“เหรอ...ยังไม่ชำนาญทางไม่ใช่เหรอไผ่  ทำไมให้น้องขับล่ะ”

“แต่ริวขับรถดีมากเลยนะครับพี่กร  นี่ถ้าไม่ขับรถทางไกลด้วยกันคงไม่รู้” พสุตอบยิ้มๆ  แล้วหันไปยีหัวฟูๆ เล่น  ริวก็ไม่ได้หลบแต่ไถลตัวเหยียดยาวลงนอนหนุนตักพสุเสียเลย  พสุเองก็ขยับขาเหยียดออกไปเพื่อให้ริวหนุนได้ถนัดขึ้น  ภาพนั้นทำให้กรเวชพูดไม่ออก  หนักใจยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า  ครั้นจะพูดตรงๆ กับพสุว่าเขาไม่อยากให้ทั้งคู่สนิทสนมกันมากนักเพราะกลัวภาพลักษณ์จะออกมาในทางไม่ดี  ก็ดูจะเหตุผลอ่อนเกินไป  กับพสุนั้นคงคุยกันไม่ยากแต่กับริวคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ  เผลอๆเด็กหนุ่มอาจคิดว่าเขาอคติ  แล้วอาจมีผลไปถึงการทำงานร่วมกัน

“เฮ้ยริว!  นอนสบายเกินไปแล้ว”  ไวยากรณ์โวยวายแล้วโผนเข้ามาลากขาริวลงจากโซฟา  ริวจึงรวบเอวพสุไว้กันตก

“เล่นอะไรกันคู่นี้...ไวย์เบาๆ  เดี๋ยวน้องหัวฟาด”  พสุพูดเหมือนเป็นกลาง  แต่สุดท้ายก็อดปรามไวยากรณ์ไม่ได้  ตะวันที่กลับเข้ามาอีกครั้งเอากระดาษโน้ตในมือตีหัวไวยากรณ์เบาๆ  แล้วเดินมานั่งที่โซฟาข้างริว  ทำให้ไวยากรณ์ไม่กล้ากระชากขาริวแรงเหมือนตอนแรก

“โหยรุมว่ะ  ใครๆ ก็รุมผม” ไวยากรณ์โวยวายแต่ไม่ยอมปล่อยขาริว  ริวก็ทำได้เพียงกอดเอวพสุไว้แน่นแล้วพยายามดึงขาออกอย่างเดียวเพราะไม่กล้าทำอะไรรุนแรงกับไวยากรณ์  พสุคอยจับหัวริวไว้กันหัวกระแทก  รู้อยู่ว่าไวยากรณ์ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ 


ธีรดลที่เดินเข้ามาหลังสุด  โดดเข้าจี้เอวไวยากรณ์ทำให้ไวยากรณ์เผลอปล่อยขาริวเพื่อหันมาปัดป้องอย่างคนบ้าจี้  ริวรีบผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วเพื่อเตรียมหนีหากไวยากรณ์กลับมาแกล้งอีก  แต่เขมชาติและทีมโปรดิวเซอร์เข้ามาเสียก่อนทุกอย่างจึงยุติแค่นั้น

ในการทำอัลบั้มที่สองนี้  ทางโปรดิวเซอร์ตกลงกันว่าจะให้นักร้องทุกคนมีส่วนร่วมมากที่สุด  โดยเฉพาะริวที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลเรื่องดนตรีร่วมกับทรงเผ่า  ส่วนตะวันกับพสุนั้นต้องไปช่วยไมตรีในส่วนของเนื้อเพลง 


“ที่ผมไม่ได้มอบหมายงานในส่วนนี้ให้ไวยากรณ์กับธีรดล  เพราะตารางงานของไวยากรณ์ค่อนข้างแน่นมากๆอยู่แล้ว  ส่วนธีรดลก็มีปัญหาส่วนตัวที่จำเป็นต้องกลับต่างจังหวัดบ่อยๆ  คงไม่สะดวกนัก  หวังว่าทั้งพสุ ตะวัน แล้วก็ริวคงไม่ว่ากันนะที่ผมเพิ่มงานมาให้”  ทรงเผ่าหันไปถามความเห็นจากทั้งสามหนุ่ม  ทุกคนก็พยักหน้ารับโดยไม่มีใครคัดค้าน  พอประชุมเรื่องอัลบั้มใหม่เสร็จ  ทรงเผ่ากับทีมโปรดิวเซอร์ก็กลับไปโดยมีเขมชาติตามไปส่ง  ส่วน 5 หนุ่มยังต้องอยู่ประชุมต่อ


กรเวชเอาสถิติที่ทางทีมงานเก็บรวบรวมไว้  มาแจกให้ทุกคนดู  เพลงของคิสมียังคงติด หนึ่งในสิบของทุกคลื่นทั่วประเทศ  ทั้งที่คิสมีออกผลงานมา 3-4 เดือนแล้ว  ไม่รวมยอดการโหลดเพลงของทั้งอัลบั้มที่ทำเงินได้มหาศาล


“ตอนนี้คิสมีดังที่สุดก็จริง  แต่เราอยู่ระหว่างทำผลงานใหม่  ถ้าเราปล่อยให้เงียบจนไม่มีข่าวหรือหยุดรับงานละก็  รับรองได้เลยว่าต้องมีวงอื่นถูกดันขึ้นมาแทนแน่ๆ  มีผู้จัดเสนอละครและภาพยนตร์ที่มีบทน่าสนใจมาให้   ทางค่ายก็อยากให้ทุกคนรับงานสักคนละชิ้นเพื่อรักษากระแสเอาไว้”  กรเวชชี้แจงแล้วชี้ให้ทุกคนดูแฟ้มตรงหน้า  ซึ่งของแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน  พสุนั้นงานละครที่ค้างอยู่อัดแน่นจนไม่มีเวลากระดิกตัวไปไหนอยู่แล้ว  ชายหนุ่มจึงเปิดดูเพียงผ่านๆ  ส่วนคนอื่นๆ ก็นิ่วหน้าไปตามๆกัน

.
.
.
ก็อกๆ


“เชิญ” กรเวชอนุญาตเสียงเรียบ  หลังจากเหลือบไปมองให้แน่ใจแล้วว่าริวกับพสุไม่อยู่ในสภาพที่ชวนให้เข้าใจผิดอีก

“น้องไผ่คะ  มีโทรศัพท์ค่ะ”  พนักงานต้อนรับเข้ามาบอกแล้วรีบถอยออกไป  พสุเหลียวมองหน้ากรเวชเป็นเชิงขออนุญาตก่อนจะลุกออกไป  เพราะเวลาประชุมทุกคนจะปิดโทรศัพท์  เวลาใครจะติดต่อจึงต้องโทรเข้าที่ออฟฟิศอย่างเดียวเท่านั้น  พสุหายไปครู่เดียวก็กลับเข้ามาด้วยสีหน้าไม่ดีนัก 

“พี่กรครับ  ส่วนของผมไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมครับ”

“ไม่มีแล้วไผ่...ถ้ามีธุระอะไรก็ไปเถอะ” กรเวชรีบอนุญาตเพราะเห็นสีหน้าของพสุก็พอเดาได้ว่าคงมีธุระสำคัญ

“งั้นผมกลับก่อนนะครับ  พอดีมีธุระด่วนจริงๆ...ริว พี่กลับก่อนนะ  ริวไปเองถูกใช่ไหม” พสุให้ริวพักอยู่กับเขาระหว่างที่ยังไม่ได้กลับมาเก็บตัวที่บ้านพักของบริษัท  เพราะไม่อย่างนั้นริวก็ต้องกลับไปพักโรงแรมเหมือนตอนที่มาจากอเมริกาใหม่ๆ  เสร็จจากประชุมก็จะกลับบ้านด้วยกัน  แต่พอดีพสุต้องออกไปก่อนจึงอดห่วงริวไม่ได้

“ครับ”


พสุพยักหน้าให้เด็กหนุ่มแล้วรีบร้อนออกไป  กรเวชมองตามแล้วลอบถอนใจ  ทำไมเขาจะไม่เห็นสายตาละห้อยหา ของริวที่มองตามหลังพสุ  ยังดีที่ริวยังรู้จักหน้าที่ไม่รีบแจ้นตามพสุไปโดยที่ยังประชุมไม่เสร็จ


“งานเดินแบบผมก็คิวยาวเหยียด  แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปรับงานอื่น” ไวยากรณ์บ่นขึ้นมาบ้างหลังจากเห็นรายการที่ขอคิวแทรกเข้ามามากมาย
“ก็รับเป็นรับเชิญก็ได้นี่ไวย์  มีหนังอยู่เรื่องหนึ่ง  ถึงเป็นรับเชิญ  ออกแค่ไม่กี่ฉากแต่บทก็ดีนะ”

“ขออ่านบทก่อนละกันพี่” ไวยากรณ์ตอบแบ่งรับแบ่งสู้  ส่วนธีรดลนั้นไม่มีปัญหา  เพราะงานที่เสนอเข้ามาส่วนใหญ่เป็นการเสนอให้ไปร่วมโชว์ในคอนเสิร์ตต่างๆมากกว่างานอื่น  ซึ่งธีรดลก็ถือว่างานแบบนี้เป็นงานที่เขาถนัดอยู่แล้ว

“ผมไม่รับงานแสดง” ตะวันปฏิเสธเสียงเรียบโดยไม่ยอมแม้จะเปิดแฟ้มของตัวเองดู

“แต่...” กรเวชหน้าเสีย  พยายามหาทางโน้มน้าวพ่อหนุ่มอารมณ์ศิลป์  ประจำวง

“ไม่สนใจละครเวทีสักเรื่องเลยเหรอครับตะวัน”  เขมชาติถามยิ้มๆ  เขาเข้ามาสักครู่หนึ่งแล้ว  ได้ยินตั้งแต่ตะวันปฏิเสธเรื่องรับงานแสดงและเห็นท่าปล่อยแต่กรเวชจะไม่ได้ผลก็เลยช่วยพูดให้

“ละครเวที?” ตะวันขมวดคิ้ว  เขาเป็นพวกสีหน้าไม่แสดงอารมณ์  ค่ายที่ทำละครเวทียิ่งไม่น่าจะมาสนใจเขา

“มีละครเวทีอยู่เรื่องเขาเสนอมาให้ตะวันโดยเฉพาะ  ผมอ่านบทดูแล้ว  คิดว่าคุณอาจจะสนใจ”  เขมชาติเดินเข้ามาเปิดแฟ้มของตะวันแล้วชี้ให้ดูรายละเอียดของงาน  ตะวันอ่านอยู่ครู่หนึ่งก็พยักหน้ารับดวงตาเป็นประกายอย่างสนใจ

“ก็...ลองดูก็ได้ครับ”

“ส่วนริว...” เขมชาติหันมาหาริวอย่างได้ใจ  ที่โน้มน้าวตะวันได้  จึงคิดว่าริวน่าจะพูดง่ายกว่า

“ผมไม่เล่นละคร...ผมแสดงไม่เป็น” ริวปฏิเสธทันที  แม้เด็กหนุ่มจะเปิดดูรายละเอียดงานเรียบร้อยแล้ว  แต่เขาไม่คิดจะรับงานไหนสักงานเดียว

“แต่บทที่เสนอมานี่ดีมากเลยนะ” เขมชาติพยายามโน้มน้าว  แล้วก็รู้ตัวว่าพลาดทันทีที่เห็นแววตาต่อต้านมองสวนกลับมา

“ไม่ดีกว่าครับ”

“พี่ว่าริวลองอ่านบทดูก่อนดีไหม” กรเวชพยายามจะช่วย  แต่ริวคว้ากระเป๋ามาสะพายเตรียมตัวกลับ

“ผมปวดท้อง  ขอกลับก่อนได้ไหมครับ”  เจอคำนี้เขมชาติเองก็ทำหน้าไม่ถูก  ได้แต่พยักหน้ายอมให้ริวกลับไป  คนอื่นๆจึงลุกขึ้นเตรียมกลับบ้าง
“ทำไงดีละครับคุณเขม” กรเวชหันมาหาตัวช่วย  พอสบตากันตะวันก็ส่ายหน้า

“อย่าโยนมาให้ผมนะ  ลองทำหน้าแบบนั้น  ต่อให้เอาช้างมาฉุดก็ไม่มีทางทำแน่ๆ” ตะวันปฏิเสธแล้วลุกหนีไปอีกคน

“ถ้างั้นส่วนของริวเราปฏิเสธไปได้ไหมครับคุณเขม” กรเวชถามเสียงอ่อยๆ  เห็นสีหน้าริวก็รู้แล้วว่ายังไงคงไม่มีทางสำเร็จ  อีกอย่างริวเกลียดการสัมผัส  แม้จะปรับตัวได้มากจนยอมให้คนอื่นถูกเนื้อต้องตัวได้  แต่ถ้าเล่นละครยังไงก็คงหนีฉากเข้าพระเข้านางไม่ได้  ถ้าเป็นอย่างนั้นริวคงไม่ยอมเล่นแน่นอน

“แต่ผู้จัดรายนี้เราเคยรับปากเขาไว้ตอนเคลียร์คิวละครให้พสุ  แล้วถ้าเขาขอตัวริวไม่ได้ คงมองหน้ากันไม่ติด”

“คุณเขมหมายถึงพี่จ๋าเหรอครับ”  กรเวชขมวดคิ้ว  ตอนดูรายละเอียดไม่ได้ระบุไว้ว่าผู้จัดเป็นใคร  บอกแค่ชื่อละครเท่านั้น

“ใช่...ทำไงดีละกร” เขมชาติหันมาหารือกรเวช  เขาอาจจะเก่งเรื่องบริหาร  และมั่นใจในความสามารถเรื่องการดูคน  แต่เจอเด็กดื้อเงียบอย่างริวบอกตรงๆ ว่าเขาก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

“ผมขอโทรไปคุยรายละเอียดกับพี่จ๋าก่อน  เผื่อจะคุยกับริวให้ได้”

“ถ้าได้จะดีมากเลยกร” เขมชาติยิ้มชื่น  คิดไม่ผิดที่ดึงกรเวชมาจากค่ายอื่น  ที่ผ่านมากรเวชช่วยแก้ปัญหาต่างๆให้เขาได้มากมายสมค่าตัวจริงๆ

“อย่าเพิ่งตั้งความหวังครับคุณเขม  ไงขอผมไปคุยกับเจ้าหนูก่อนแล้วจะมารายงานผลนะครับ” กรเวชบอกยิ้มๆ แล้วต่อสายหาพี่จ๋าเพื่อคุยรายละเอียดของงาน   ก่อนจะตัดสินใจว่างานนี้ยังมีหวัง  เขาเชื่อว่าถ้าริวรู้รายละเอียด  ยังไงก็ต้องรับงานนี้แน่นอน

…………………..

สต๊อคที่ไรท์เตอร์ห้มาใกล้จะหมดแล้ววว 

แต่ตอนนี้ขอตัวไปดูคุณประจักษ์่อก่อนน๊าาา   

[monoo]

อะ อะ ต้องได้เล่นกับพี่ไผ่แน่เลยยยยยยยยยยยยยยยย

 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ริวไม่คิดอคติแต่กูคิดเว้ย! เซ็งไอ้พี่กรนี่จริงๆ มารจอมขัดขวางจริงวะ ไอ้เรื่องงานแสดงนี่ก็เหมือนกัน อย่าบังคับได้มะ เมืองนอกนะ(ชาติตะวันตก) นักแสดงก็คือนักแสดง นักร้องก็คือนักร้อง นางแบบก็นางแบบ เล่นละครเวทีก็ละครเวที เป็นสัดส่วน มีบ้างที่นักร้องมาแสดงหนัง แต่ก็น้อย แล้วนี่อะไร! รู้ทั้งรู้ว่าริวเกลียดการสัมผัสตัวคน นี่ถ้าริวแสดงท่าทางอะไรที่บ่งบอกถึงความรังเกียจออกไปไม่ยิ่งเป็นข่าวใหญ่เรอะ! อยากให้วงเป็นที่จับตามองก็ไม่เห็นต้องให้มาแสดงละครกันทุกคนเลยนี่หว่า อย่างที่ไวย์ว่านั่นแหละ งานส่วนตัวก็เยอะอยู่แล้วยังต้องมาเจียดเวลาไปแสดงอะไรบ้าๆบอๆอีก
นี่ถ้าเห็นโดนบังคับให้ริวไปแสดงจริงๆจะเคืองมากๆ! แม่งคิดแต่จะรักษาหน้า ไม่คิดถึงคนที่ถูกบังคับบ้างเลย  
...อยากให้อลันเข้ามาเบรกไว้ให้จัง ช่วงนี้หายไปเลยนะ งานหลักของริวคือเล่นหุ้นนี่นา ไม่เห็นตามข่าวบ้างเลยอ่ะ

[hahn]

ริวจะแย่ไหมเนี่ย งานเข้าแล้ว

[mutoo]

ยัยคุณจ๋านี่จะมาทำให้น้องริวชั้นเสียอารมณ์หรือเปล่าฟร่ะ
ถ้ารู้ว่าริวเป็นใคร แล้วพวกแกจะหนาววว

[maio2000]

  เค้าไม่ยอมนะ จะบังคับน้องได้ไง ไม่ๆๆๆ
คนโพสค่าที่ไรเตอร์เขียนไว้จะหมดแล้วเหรอค่ะ งี้ต้องให้ไรเตอร์ฟิต
ดูแล บำรุงให้ไรเตอร์สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนเลย ที่เขียนกับส่งนิยายที่
น่ารักมากเรื่องนี้นะค่ะ อยากให้ทำหนังสือมากเลยค่ะ จะติดตามนะค่ะ

[lasom]

ไม่อยากให้รับงานละครเลย กลัวน้องมีปัญหา ชิส์ เดี่ยวให้อลันมาเคลียร์ซะเลยนิ

[N.T.❁]

พสุมีปัญหาอะไรหว่า?
แล้วอิตาเขมกะกรเวชนี่จะบังคับริวไปเพื่อ??? ถ้าน้องเป็นอะไรนะ