หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[LalaBam]

พี่ตะวันเท่ห์จัง
หลงรักพี่ตะวันหมดหัวใจ
 
แต่ก็รักริวกับไผ่นะ

[warin]

พี่ไผ่อบอุ่นมากๆ
พี่ตะวันชักยังไงซะแล้วเนี่ย

[kny]

น่ารักกันจริง

[aeecd]

รัก รัก ร้ากกกริวกะพี่ไผ่ไม่เปลี่ยนแปลง
 

[Paracetamol]

ฮ่าๆ ตะวันๆๆๆๆ
น่าร๊ากกกกกกกก ก 

[sukie_moo]

ริวเอย ไผ่ไม่อยู่แค่ชั่วข้ามคืน  กินไม่ได้นอนไม่หลับเลยเหรอลูก

ไผ่รีบๆรับรู้ความรู้สึกของริวซักทีเถอะ

[iranen]

ริวจะน่ารักไปไหนนะ
คนอ่านหลงจะแย่แล้วนะ
เป็นกำลังใจให้จ้า

[pattybluet]

นู๋ริวแต่งเพลงเศร้าให้ตัวเอง ถ้าขนาดเนื้อร้องยังเศร้า เจอดนตรีกับเสียงร้องของริวคงจะยิ่งเศร้าแน่ๆ
ว่าแต่พี่พสุจะเข้าใจน้องมั้ยน๊า...
ตะวันน่ารักอีกแล้ว อยากเชียร์อีกคนแล้วเนี่ย

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[fungfung]

ริวน่ารักมากมายหลงไม่รู้จะหลงยังไงแล้ว

[V_we]

โอ้ย รักพี่เสียดายน้อง
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
ไผ่ก็อบอุ่นอ่ะ
ตะวันก็แสนดี
ยิ่งรู้ว่าไผ่เป็นพระเอกแน่ๆ
ก็ยิ่งไม่อยากให้ตะวันผิดหวัง
 
หวังว่าตะวันคงไม่คิดอะไรกับริวน๊า
รักเหมือนน้องนุ่งน่ะดีแล้ว
ริวไม่มีพื้นที่ในหัวใจให้ใครนอกจากไผ่แล้วอ่ะ
+1 ขอบคุณและเป็นกำลังใจจ้า
 

[SPSJ]

คอยน้องริวครับ

[spring]

ไรท์เตอร์สั่งไว้ ให้มาลงวันนี้ ^^

9/9/10

 
********************

ตอนที่ 26



ไม่ถึง 6 โมงเย็นดีนัก  ทรงเผ่ากับไมตรีก็เข้ามาตามที่นัดไว้  สมาชิกทุกคนของคิสมีก็อยู่พร้อมหน้าในสตูดิโออยู่แล้ว  จึงเริ่มด้วยการฟังเพลงของริว 
น้ำเสียงทุ่มนุ่มที่เคยสะกดกรรมการและคนดูถ่ายทอดสดมาแล้ว  เมื่อได้ร้องเพลงของตัวเองยิ่งทำให้ริวดูมีพลัง  แม้แต่ทรงเผ่ายังนั่งฟังนิ่งไม่ไหวติง  ดวงตาเศร้าที่ทอดไกลกับน้ำเสียงที่เครือแผ่วลึกราวกับสะอื้นทำให้คนฟังนิ่งกันไปหมด


“โหย...เกือบตาย!” ไวยากรณ์โพล่งออกมาเป็นคนแรก  เมื่อริวร้องเพลงจบ  เพราะเขาต้องฝืนความรู้สึกไม่ให้ร้องไห้ออกมาแทบแย่  เสียงของริวเข้าไปจับในหัวใจให้หนาวยะเยือก ความรู้สึกว้าเหว่ครอบงำจนต้องตะโกนออกมาดังๆ เพื่อระบายความอัดอั้นนี้

“พี่ว่า...แรงนะ  เนื้อหาเพลงมันหนักมากเลยริว...นี่ถ้าคนอกหักมาฟังไม่ฆ่าตัวตายเหรอเนี่ย” ทรงเผ่าติงทั้งที่นึกชื่นชม  เพลงของริวเพราะมาก  แต่ก็บาดความรู้สึกจริงๆ  ฟังแล้วหัวใจเหมือนถูกบีบจนทรมาน  ไม่อยากจะคิดว่าถ้าคนฟังอยู่ในอารมณ์เศร้าอยู่แล้วจะเป็นยังไงต่อไป

“อะไรมันจะโดดเดี่ยวสิ้นหวังขนาดนั้น...”  ไมตรีหลุดเสียงอุทานอู้อี้หลังจากนิ่งงันอยู่นาน  เขาก็เป็นนักแต่งเพลง  ย่อมมีอารมณ์อ่อนไหวมากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว  ยิ่งมาเจอทั้งเสียงและเนื้อหาเพลงแบบนี้จึงรู้สึกเศร้าจนน้ำตาคลอ

“มันเศร้าเกินแล้วตะวัน” พสุเองยังอดติงไม่ได้ 

“ฉันไม่เกี่ยว  นายดูเนื้อภาษาอังกฤษสิ  ฉันแค่คนถอดความเท่านั้น” ตะวันบอกพสุ  แต่หันไปยื่นเนื้อเพลงเป็นภาษาอังกฤษให้ทรงเผ่าดู  ทรงเผ่าดูเนื้อเพลงเทียบทั้งสองภาษาอยู่ครู่หนึ่งก็หันมาจ้องหน้าริว

“แน่ใจนะว่าอยากได้แบบนี้จริงๆ”

“ครับ”

“งั้นก็ได้...ผ่าน”

“เฮ้ย! ริว เอาเสียงขลุ่ยออกไม่ได้เหรอ  พี่ฟังเสียงขลุ่ยแล้ว...มันขนลุก” ไวยากรณ์พยายามยังต่อรองพร้อมทำท่าขนลุกขนพองประกอบ  แต่ริวส่ายหน้า  เพราะเสียงขลุ่ยคือสิ่งเด็กหนุ่มคิดว่าเหมาะกับเพลงของเขาที่สุดแล้ว


พสุเห็นท่าทางมั่นใจของริวก็เลิกคิดจะเกลี้ยกล่อมให้ริวลดความแรงของเพลงลง  เสียงขลุ่ยที่ริวขอให้เขาอัดไว้ให้ก่อนหน้านี้  ตอนนั้นพสุเพียงเป่าเทียบกับโน้ตของฟรุตตามที่ริวเขียนมาให้  ไม่คิดว่าเมื่อถูกเอามาใช้ในเพลงจะฟังแล้วเศร้าขนาดนี้ 


“งั้นพรุ่งนี้เข้าห้องอัดเลย  ไหวไหมริว”

“ครับ”

“คนอื่นๆ ไม่มีงานอะไรใช่ไหม”

“ไม่มีครับ”

“งั้นเตรียมซ้อมเพลงไว้ให้คล่อง  ถ้าเพลงริวเสร็จเร็วจะได้อัดต่อไปเลย”

“โหพี่  เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ” ธีรดลอ้าปากค้าง  ปกติบันทึกเสียงมักจะใช้เวลาค่อนข้างมาก  บางคนต้องอัดแล้วอัดอีกอยู่หลายรอบกว่าจะผ่าน  แต่นี้ทรงเผ่าเล่นให้พวกเขาเตรียมไปอัดเสียงในวันเดียวกัน

“อืม...เท่าที่ฟังดู  พี่ไม่รู้สึกว่ามีอะไรต้องแก้ไขนะ  ตรีว่าไงวะ” ทรงเผ่าหันไปถามไมตรีก็ได้รับคำตอบที่หนักแน่น

“ผ่านอยู่แล้วพี่”

“งั้นพรุ่งนี้เจอกัน 10 โมงเช้านะ”

“ครับ”



.........................................



หลังซิงเกิ้ลแรกของทุกคนถูกปล่อยออกไปครบ  คิสมีก็กลายเป็นบอยแบนด์อันดับหนึ่ง  เพราะเสียงร้องและบุคลิกอันโดดเด่นของแต่ละคน  ทำให้ตารางงานแน่นเอียดทุกวัน  ขนาดคนที่เคยทำงานทุกวันอย่างพสุยังแย่  แล้วคนที่แทบไม่เคยสัมผัสผู้คนอย่างริวจะทนไหวได้ยังไง  เด็กหนุ่มหน้าซีดหมดสีทุกวันที่ทำงานเสร็จ

ทันทีที่ขึ้นรถ  ริวก็ซุกหน้ากับไหล่ของพสุแล้วหลับสนิท  ใบหน้าซีดเผือดของเด็กหนุ่มทำให้พสุไม่ปฏิเสธที่จะยืมไหล่พักพิง



“ริวเป็นไงมั่งไผ่” กรเวชชะโงกหน้ามาจากเบาะหน้าด้วยความเป็นห่วง

“หลับไปแล้วครับ  แต่หน้าซีดมากเลยพี่กร”

“วันนี้คิวแน่นตั่งแต่เช้าเลยนี่  คงเหนื่อยมากแหละ...เฮ้อ!...ท่าทางวันนี้รถติดซะด้วยสิ...ไผ่เช็ดหน้าให้น้องหน่อยนะ”


กรเวชมองน้องเล็กสุดของวงแล้วอยากจะบอกให้คนขับรถพาทุกคนกลับไปพักมากกว่าที่จะไปต่อ  คิสมียังต้องไปโชว์ตัว ร้องเพลงในงานฉลองครบรอบ 20 ปีของโรงแรมชื่อดังกลางเมืองอีกงานเป็นงานสุดท้ายของวันนี้

ตอนแรกกรเวชปฏิเสธที่จะรับงานนี้ไปแล้ว  แต่รองกรรมการผู้จัดการฝ่ายบริหารของโรงแรมมาที่บริษัทด้วยตัวเอง เพื่อขอคิว คิสมีให้ได้  ทำให้เขมชาติเองก็พูดไม่ออก  จะตัดคิวงานก่อนหน้านั้นก็ลำบาก  แม้จะสงสารศิลปินแต่ในเมื่อยังต้องรักษาชื่อเสียงและยังต้องการผู้สนับสนุนอีกมาก  ก็จำเป็นที่คิสมีจะต้องรับงานนี้

พสุรับผ้าเย็นมาเช็ดหน้าที่ซุกกับไหล่เบาๆ  เด็กหนุ่มไหวตัวแล้วลืมตาแดงก่ำขึ้นมามองหน้าชายหนุ่มงงๆ


“โทษที  พี่ทำให้ตื่นเหรอ”

“เปล่าครับ...ขอบคุณครับ” ริวกระซิบตอบเบาๆ  แล้วเลื่อนตัวลงหนุนตักพสุแทน 


ยังไม่ทันถึงโรงแรม  สายฝนที่ตั้งเค้ามานานก็เริ่มโปรยปรายแล้วหนาเม็ดขึ้นเรื่อย  จนที่ปัดฝนทำงานแทบไม่ทัน  ต้นฤดูหนาวแล้วแท้ๆ  แต่กลับมีฝนตกในชั่วโมงเร่งด่วนแบบนี้  รถก็ติดกันระนาวกว่าจะฝ่าการจราจรที่เกือบเป็นจลาจลมาถึงโรงแรมได้ทุกคนก็หลับไปด้วยความเพลีย

ระหว่างที่รถเลี้ยวเข้าโรงแรม   รถเก๋งอีกคันก็วิ่งส่วนออกมาค่อนข้างเร็วจนหักหลบไม่ทันจึงถูกชนจนสะเทือนยวบทั้งคัน….

เอี๊ยดดดด...ตึง!



“อะไรประเสริฐ!” กรเวชที่เผลอหลับผุดลุกขึ้นนั่งตาเหลือกด้วยความตกใจ

“รถเขาเสียหลักมาชนเราครับ”

“อะไรเนี่ย!...อีกไม่กี่ก้าวก็เข้าโรงแรมแล้วนะ..นี่ก็จวนได้เวลาเต็มทีแล้วด้วย” กรเวชอุทานอย่างหัวเสีย  คนขับรีบลงไปเจรจากับคู่กรณีกลางฝนเพราะไม่อยากให้เสียเวลานานกว่านี้

“ไวย์ไม่มัวรออยู่ในนี้หรอกนะพี่  วิ่งไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว”

“เดี๋ยวไวย์! ไวย์” กรเวชห้ามเสียงหลงแต่ไม่ทัน


ไวยากรณ์เปิดประตูแล้ววิ่งฝ่าฝนเข้าไปในโรงแรมอย่างรวดเร็ว  ตะวันวิ่งตามลงไปเป็นคนที่สอง  ที่เหลือจึงตัดสินใจวิ่งฝ่าฝนเข้าไปบ้าง  เจ้าหน้าที่ต้อนรับที่มารอ  พอเห็นว่าเป็นคิสมีก็ตกใจ  รีบพาทุกคนเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งหน้าทำผมกันใหม่  ยังดีที่กรเวชมักจะเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้หลายชุดเผื่อต้องใช้ในกรณีฉุกเฉิน  ซึ่งก็ได้ใช้จริงๆก็คราวนี้

ระหว่างเล่นคอนเสิร์ต  พสุสังเกตว่าริวเสียงแปร่งๆ ไปนิดหน่อย  ซึ่งถ้าไม่เพราะฟังอยู่ทุกวันคงไม่รู้สึก  พอร้องเพลงเสร็จ  พิธีกรก็เชิญผู้บริหารขึ้นมากล่าวขอบคุณแขกที่มาร่วมงาน   พสุยืนติดกับริวจึงรู้สึกได้ถึงไอร้อนจากตัวเด็กหนุ่ม


“ริวไม่สบายเหรอ?”

“ปวดหัวครับ”

“ตัวร้อนๆ นะ  หน้าก็ซีดมากเลย  ริวทนอีกหน่อยนะ  เหลือแค่จับรางวัล ถ่ายรูปกับผู้บริหารก็เสร็จแล้ว”

“ครับ”


พอเสร็จงานช่วงแรกระหว่างจะรอถ่ายรูป  พสุก็รีบไปบอกให้กรเวชรู้  กรเวชรีบมาดูอาการริว  แล้วตัดสินใจไปเปิดห้องพัก


“พี่เปิดห้องให้ริวขึ้นไปนอนพักนะ  ส่วนงานกลางคืนริวไม่ต้องลงมาหรอก  พักผ่อนซะ  พอเสร็จแล้วพี่จะโทรไปเรียก”

“ครับ”


หลังจากถ่ายรูปกับผู้บริหารเสร็จ  ริวก็ถูกพาขึ้นไปนอนพักก่อน  ส่วนคนอื่นๆ ยังเข้าร่วมงานเลี้ยงช่วงกลางคืนต่อ  กว่าจะเลิกงานก็เกือบเที่ยงคืน  คนอื่นๆ จึงรอกันอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรม  ขณะที่กรเวชขึ้นไปตามริวเพราะโทรขึ้นไปแล้วริวไม่รับสาย

ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปในห้อง  กรเวชก็ได้ยินเสียงหอบหายใจแรงจากบนเตียงจึงรีบเข้าไปดู  ก็เห็นริวดิ้นทุรนทุรายและพยายามบีบคอตัวเอง  จึงเข้าไปกระชากมือริวออกแต่กลับถูกเด็กหนุ่มสลัดกระเด็นออกมา 


“ริว! ริว! เป็นอะไรไป  ริว!”

“อ๊อค! แม่! อ๊อคๆ”  ริวดิ้นเหมือนขาดอากาศหายใจ  กรเวชทำอะไรไม่ถูก  แต่นึกได้ว่าพสุคงรู้จึงจึงโทรตาม

“ไผ่!”

“ครับพี่”

“ริวเป็นอะไรไม่รู้  มาดูหน่อย!”

“ครับ!”  พสุลุกพรวดไปที่ลิฟต์  คนอื่นๆ ก็เลยลุกตามมาหมด  เมื่อเข้าไปในห้องก็เห็นริวกำลังดิ้นทุรนทุรายสองมือบีบคอตัวเอง  โดยที่กรเวชทำได้เพียงพยายามจะดึงแขนริวออกเท่านั้น  พสุรีบอ้อมไปที่หัวนอนดึงตัวริวขึ้นมากอดเอาไว้

“ตะวันเร่งแอร์หน่อย  เปิดให้ต่ำสุดเลย”  ตะวันรีบลดอุณหภูมิลงตามที่พสุบอก  ขณะที่ธีรดลกับไวยากรณ์ยืนมองเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง

“ริว...ชู่วววววววววว  พี่เอง...ริวได้ยินไหม  มันผ่านไปแล้วริว  ตอนนี้ริวอยู่กับพี่  ได้ยินไหมริว  ริว...ได้ยินพี่ไหม”  พสุปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  แล้วโยกตัวไปมาเบาๆ  ก่อนจะดึงมือที่บีบคอตัวเองของเด็กหนุ่มออกจนได้  ร่างในอ้อมแขนเขาร้อนจัดจนน่าตกใจ

“แค๊กๆ...อือ...พี่...ช่วยด้วย” ริวไอโขลกแล้วเรียกหาพสุทั้งที่ไม่ลืมตา

“พี่อยู่นี่  พี่กอดริวแล้ว  ไม่เป็นไรนะ  มันผ่านไปแล้ว”  พสุลูบหลังเปียกเหงื่อชุ่มเบาๆ  ขณะที่ริวยังหอบหายใจแรง  ตะวันเดินไปหยิบน้ำเย็นมารดผ้าจนชุ่มแล้วเอามาส่งให้พสุเช็ดหน้าให้ริว


ผ้าเย็นๆ ดูเหมือนจะทำให้ริวได้สติ   เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมาเห็นพสุ  ก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นซุกหน้ากับไหล่เขาแล้วกอดไว้แน่น  พสุเองก็คอยลูบหลังให้จนเด็กหนุ่มหลับไป


“เป็นไงบ้างไผ่”

“หลับแล้วครับ...แต่ตัวร้อนจัด  สงสัยจะไข้ขึ้น”

“งั้นไผ่ก็กลับไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ  เดี๋ยวพี่ดูแลเอง”

“คงไม่ได้หรอกครับ  ถ้าเป็นปกติริวคงยอมให้พี่ถูกตัวเขาได้  แต่ทั้งฝันร้ายทั้งป่วยแบบนี้  ท่าทางจะไม่ยอมแน่ๆ”

“แล้วจะนอนกันยังไงละนั่น”

“คงต้องนอนทั้งแบบนี้แหละครับ”  พสุบอกพลางใช้ผ้าชุบน้ำเย็นที่ตะวันหามาให้เช็ดหน้าให้ริวอย่างเบามือ 


กรเวชลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็โทรลงไปที่เคาน์เตอร์เพื่อขอให้ทางโรงแรมส่งหมอขึ้นมาดูอาการริว  ก่อนที่หมอจะมา  พสุก็ปลุกให้ริวตื่นขึ้นมาก่อน  เพื่อกันไม่ให้เด็กหนุ่มตกใจกลัว  แต่ทันทีที่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่หมอใช้ล้างมือ  ริวก็มีอาการหน้าซีด  ตัวสั่นแล้วกอดพสุไว้แน่น 


“ตั้งสติดีๆ นะครับ  หมอแค่จะมารักษาริว  ไม่มีอะไรน่ากลัว  พี่อยู่นี่  พี่กอดริวไว้เห็นไหม” พสุกระซิบเตือนเบาๆ  ไม่อยากให้หมอรู้ถึงอาการผิดปกติของริว  เพราะเกรงว่าถ้าคนนอกรู้  ความลับของริวจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป

“พี่ไผ่...ริวกลัว...” ริวกระซิบตอบเสียงสั่น  ไม่ใช่ไม่รู้ตัว  แต่เขาเหมือนจะคุมสติตัวเองไม่ได้  ความรู้สึกสูญเสียรุนแรงเสียจนต้องกอดพสุไว้แน่นเพื่อให้แน่ใจว่าพี่จะไม่ 'หาย' ไปอีกคน


หมอถือหูฟังค้าง  เพราะเห็นริวกอดพสุไว้แน่น  ทำให้ไม่สามารถตรวจรักษาได้


“กลัวเข็มน่ะครับ”  พสุจำต้องบอกเลี่ยงๆ  แล้วดึงตัวริวลุกขึ้นนั่ง  ก่อนจะขยับเข้าไปนั่งประกบข้างหลัง  เพื่อลูบหลังริวเบาๆ ให้อุ่นใจ  ส่วนอีกมือก็ปล่อยให้ริวกำไว้แน่น 


ไม่ว่าหมอจะสั่งอะไรริวก็ไม่ยอมทำตาม  พสุต้องคอยเตือนซ้ำทุกครั้ง  ริวถึงจะยอม  หลังจากการตรวจแบบทุลักทุเลผ่านไป  หมอก็จัดยาแก้ไข้ไว้ให้แทนยาฉีด  เพราะท่าทางคนไข้จะกลัวเข็มมาก  แล้วก็ลากลับไป

พสุเอายาให้ริวกินแล้วนอนลงข้างๆ  เพราะริวกอดเขาไม่ยอมปล่อย  คืนนั้นกรเวช พสุ และริว เลยต้องนอนค้างที่โรงแรมส่วนคนอื่นๆกลับไปก่อน 
ริวนอนละเมอและสะดุ้งตื่นตลอดคืน  พลอยให้พสุและกรเวชตื่นตามไปด้วยทุกครั้ง  ยังดีที่วันถัดมาคิวงานของ  คิสมี  ไม่มีงานช่วงเช้าเลย  มีแต่งานคอนเสิร์ตตอนค่ำ  กรเวชจึงปล่อยให้ริวกับพสุได้หลับเต็มที่ส่วนตัวเขารีบกลับไปที่บริษัทก่อนตั้งแต่เช้ามืด  แล้วมารับสองหนุ่มอีกครั้งตอนสายๆ  ซึ่งทางโรงแรมพอรู้ข่าวว่าริวป่วยก็ส่งกระเช้าและของเยี่ยมมามากมาย  และยังไม่คิดค่าห้องพักอีกด้วย

กรเวชพาพสุและริวลงไปขึ้นรถด้วยลิฟต์พิเศษ  ที่ไม่ต้องผ่านลอบบี้ของโรงแรม  แต่ไปเปิดที่ลานจอดรถวีไอพีที่รถตู้ของบริษัทมารอรับอยู่แล้ว  ตั้งแต่ขึ้นรถมาริวก็นั่งพิงพสุหลับตานิ่ง  จนกรเวชใจคอไม่ค่อยดี


“ไหวไหมริว  ไปหาหมออีกทีไหม”

“ไหวครับ” ริวตอบสั้นๆ แต่ไม่ยอมลืมตา  กรเวชมองหน้าพสุเห็นชายหนุ่มส่งยิ้มแล้วพยักหน้ามาให้ก็เบาใจ


เมื่อไปถึงบ้าน  ทุกคนก็ออกมานั่งรออยู่ที่สระว่ายน้ำหน้าบ้าน  พอเห็นริวก็เข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง  แต่เมื่อได้รับคำตอบว่าริวดีขึ้นมากแล้ว  ต่างก็เบาใจปล่อยให้เด็กหนุ่มขึ้นไปพักผ่อน  ยกเว้นไวยากรณ์ ที่วิ่งเข้าวิ่งออกห้องของพสุ  เพื่อเอาขนมมาให้ริวบ้าง  ผลไม้บ้าง  จนโดนตะวันดุนั่นแหละถึงได้ยอมหยุด

พสุมองตามน้องเกือบสุดท้องของวงที่เดินคอตกออกไปอย่างสงสาร  ในวงไม่เคยมีใครป่วยมาก่อน  นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนป่วยไวยากรณ์ก็เลยพยายามจะช่วยดูแล  โดยไม่รู้ตัวว่ามากเกินความจำเป็น


………………………………..


ไวย์มันก็แอบน่ารักนะเนี่ย 

[N.T.❁]

อ๊ะ มาต่อแล้วๆ

โถ...น้องริวป่วย TT น่าสงสารมากมาย
ไม่รู้ต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนเนอะ
ไผ่รักษาน้องให้หายน้าาา ^^

ไวย์น่ารักดี ฮ่าๆ คงเพราะไม่เคยดูแลใครมั้งเนี่ย

[iranen]

อ๊าน้องไม่สบายแล้ว
ไวท์นี้ดูแลดีมากนะ

[LalaBam]

ริวน่าสงสาร
พี่ไผ่ดูแลน้องด้วยนะ
 

อืมๆ
อีตาไวย์แอบน่ารักนะเนี่ย
ยกให้คู่กับพี่ตะวันดีกว่า กร๊ากกกกก 

[Na_RimKLonG]

น้องริวป่วย  !!

สงสัยจะงานเยอะจิง

[aekporamai2]

 

[DexTunG]

 

[kenshinkenchu]

อ๊าย....... มีรางว่าน้องไวย์จะคู่กับพี่ตะวัน  คริๆ

[didi]

ขอบคุณค่ะ
มาต่อเร็วๆๆๆๆได้ไหมค่ะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

สงสารริวอ่ะ

ว่าแต่... ไวย์นี่ก็แอบน่ารักเนอะ อิอิ~

ริวน่าสงสาร
พี่ไผ่ดูแลน้องด้วยนะ

อืมๆ

อีตาไวย์แอบน่ารักนะเนี่ย
ยกให้คู่กับพี่ตะวันดีกว่า กร๊ากกกกก  

คิดเหมือนกันเลย หุหุ

[Little Devil]

ห่วงใยกันดี น่ารักมาก

[cmos]

พี่ไวย์แอบน่ารักนะเนี่ย

[ChiOln]

สงสารริว

//นึกภาพไวย์ วิ่งเข้าวิ่งออกหาน้อง cute มาก

[maio2000]

ยังไม่ได้อ่านเลย แต่ขอมาเม้นก่อน
ขอบคุณที่เข้ามาอัพแล้วนะค่ะ 

[aehJTS]

น้องไวย์ น่ารักอะออกแนวเด็ก ๆ ด้วย คู่กับตะวันก็ดีนะดูแลกันได้ (คิดไกลมากเลยเรา)
  writer คะ

[dOrA]

วงนี้มันน่ารักครบวงเลย รักกันดีจนน่าอิจฉาเลยค่า ริว น้องเลือกวงถูกแล้ว

ปล.น้องริวน่าสงสาร เข้มแข็งขึ้นและหายป่วยไวๆๆนะค่า

ชอบเรื่องนี้มากค่า จะตามมาอ่านทุกวันแน่นอน ^^

[lasom]

โอ้ย อ่านไปตื่นเต้นไปกลัวจบตอน
หนูริวน่าสงสาร
พี่ไผ่อย่าปล่อยมือน้องนะ ไม่งั้นเค้าเชียร์พี่ตะวันด้วย
ตลกไวอ่ะ

[kny]

 

[aeecd]

 
ริวหายเร็วๆน๊า
 
ไวย์น่ารัก