หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[nunamicky]

อิจฉาจังไปสวีทกันสองคน
 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ตอนนี้น่ารักจัง อ่านแล้วคิดถึงซีรีย์เกาหลีไปเลยแห๊ะ ฮ่าๆๆๆ

แต่พอมาอ่านคอมเมนท์นักเขียนแล้วแอบกลัว.. อย่ามาม่ามากนักนะ ไม่อยากปวดตาเพราะน้ำที่มันไหลออกมา

ว่าแต่..NC18+ นี่ใครกับใครและเมื่อไหร่คะ?  


อืมมม... ไอก็แอบคิดว่าหลังๆมานี้แต่ละตอนมันสั้นกระชับไปเหมือนคุณkubkamsodaว่าไว้เหมือนกัน บางทีถ้ามาต่อตอนสั้นที่ตัดฟิลลิ่งเกินไปแบบนี้ ไอยอมรอต่ออีกหน่อยเพื่อให้ได้อ่านแบบไม่ตัดอารมณ์เกินไปดีกว่าจริงๆ (ต้องมาต่อนะ!) มันเป็นอารมณ์ในการอ่านนั่นแหละค่ะ พอเข้าใจนะคะว่าพอเข้าถึงอารมณ์แล๊ะ แต่โดนตัดเอาดื้อๆมันเสียอารมณ์แค่ไหน ใช่นะที่มันลุ้นอยากอ่านต่อ แต่มันก็เสียอารมณ์ไปด้วยเหมือนกัน แล้วพอได้มาอ่านตอนต่อมา ยังไงก็ไม่ได้ฟิลลิ่งเท่ากับตอนที่อ่านพร้อมกันกับตอนก่อนแล้ว เหมือนมันเสียอรถรสไปส่วนหนึ่งแล้วไง (พอเข้าใจใช่ไหมคะ?) และบางครั้งถ้ามันตัดเกินไปก็เสียอารมณ์จนไม่อยากอ่านต่อก็มีเหมือนกัน (นี่ไอหมายถึงนิยายเรื่องอื่นๆที่เป็นแบบนี้ด้วยนะคะ ไม่ได้ว่าหมายถึงเรื่องนี้เรื่องเดียวนะ)

[pattybluet]

พี่ไผ่ น้องริว หวานกันอย่างเป็นธรรมชาติมาก น่ารักจังเลย
ไม่อยากจะคิดถึงตอนมาม่าเลยจริงๆ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[aehJTS]

มาแบบสั้น ๆ แต่ถึงเนือถึงตัว
ริวเริ่มถึงเนือถึงตัวพี่ไผ่มากขึ้นนะเนี่ย
ถ้าเป็นคนอื่นนะจะว่าหาโอกาศ แต่สำหรับริว เอาเยอะ ๆ เลยลูก

  คะ

[JJHJJH]

Greeddddddd!!!
NC แต่งไปแล้วหรอ นู๋รออ่านค่า จะมาตอนสองตอนหน้าเลยมั้ย

[~prince™~]

อืมมม... ไอก็แอบคิดว่าหลังๆมานี้แต่ละตอนมันสั้นกระชับไปเหมือนคุณkubkamsodaว่าไว้เหมือนกัน บางทีถ้ามาต่อตอนสั้นที่ตัดฟิลลิ่งเกินไปแบบนี้ ไอยอมรอต่ออีกหน่อยเพื่อให้ได้อ่านแบบไม่ตัดอารมณ์เกินไปดีกว่าจริงๆ (ต้องมาต่อนะ!) มันเป็นอารมณ์ในการอ่านนั่นแหละค่ะ พอเข้าใจนะคะว่าพอเข้าถึงอารมณ์แล๊ะ แต่โดนตัดเอาดื้อๆมันเสียอารมณ์แค่ไหน ใช่นะที่มันลุ้นอยากอ่านต่อ แต่มันก็เสียอารมณ์ไปด้วยเหมือนกัน แล้วพอได้มาอ่านตอนต่อมา ยังไงก็ไม่ได้ฟิลลิ่งเท่ากับตอนที่อ่านพร้อมกันกับตอนก่อนแล้ว เหมือนมันเสียอรถรสไปส่วนหนึ่งแล้วไง (พอเข้าใจใช่ไหมคะ?) และบางครั้งถ้ามันตัดเกินไปก็เสียอารมณ์จนไม่อยากอ่านต่อก็มีเหมือนกัน (นี่ไอหมายถึงนิยายเรื่องอื่นๆที่เป็นแบบนี้ด้วยนะคะ ไม่ได้ว่าหมายถึงเรื่องนี้เรื่องเดียวนะ)

เหมือนรีนี้ทุกประการครับ 

[indy❣zaka]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด 18+ จะมาแว้ววววหรอคะ
จะรอคอยอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ >///<

ปล.มาม่าไม่มีก็ได้นะคะ ไม่อยากได้อ่ะ T________T

[lomekung]

ค้างจังเลย

มาดักรอไรเตอร์

 

[treerat002]

แต่ที่ยากกว่ามาม่า  คือ NC+18 ฮ่วย! จะยากไปไหน 
แบบเคยเขียนแต่หื่นๆ  แต่งานนี้ NC ต้องนุ่มๆห้ามหื่น เลยไปต่อไม่เป็นซะละ  (แต่ก็เขียนไปแล้ว...แฮ่...)

แค่อ่านเมนท์ก็คิดไปไกล 

อยากอ่านต่อเร็ว ๆ จังเลยค่ะ 

   เป็นลมรอ

[everytime]

หนาวเนื้อห่มเนื้อซิจ๊ะ อิอิน้องริว

[cheyp]

สวีทหวานยามค่ำคืน ท่ามกลางบรรยากาศของริมน้ำและแสงไฟ

ลมหนาวพัดโชย และความอบอุ่นของหัวใจสองดวง

อ๊ายยยยยยย  ร้ากพี่ไผ่ นู๋ริว

[justlove]

  กรี๊ดดดดด ปกติไม่ค่อยติดหนังเกาหลี แต่อ่านริวไผ่แล้ว นึกถึงซีรีย์หนังที่เพื่อนชวนดูได้หลายเรื่องเลย

อยากอ่าน NC ที่แต่งแล้ว  แล้วจะบอกให้ว่าหื่นหรืออ่อนนุ่ม

[akihito]

ริวน่าร๊ากกกกกกกกกกก

[วิหคท่องนภา]

อ่านทีไรก็ยิ้มทุกทีสิน่าาาาาาาาาา>w<

[maho]

เห็นมาต่อก็ดีใจนะ  แต่มาเป็นตอนยาวๆดีกว่ามาเป็น.2อ่ะ  เพราะว่าแล้วมันเหมือนค้างๆไงไม่รู้อ่ะ  มาช้าหน่อยเราก็รอได้จร้า 
แล้วก็รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อคร้า    เพราะว่าน้องริวกับพี่ไผ่น่ารักเกินจะทนได้   

  ไรเตอร์แน่นๆอีกสักที

[sang som]

น่ารักจริงๆขอแบบนี้สักคนได้ไหมเนี่ย อิอิ

[kny]

สั้นจัง
เส้นทางหของพี่ไผ่กับริวดูท่ายังอีกยาวไกล

[chae]

ถึงจะสั้น แต่มันหวานกลางหิมะให้อภัยๆ

[spring]

ลืมน้องริวกับพี่ไผ่กันรึยัง?


ตกไปหน้าสองเลย O_o!!


 


*********

ตอนที่ 57




เมื่อกลับไปถึงบ้านพักนั้น  พสุกับริวก็พบว่าบ้านดูคึกคักผิดปกติ  นอกจากทีมงานคนไทยทั้งหมดจะรวมกันอยู่ในห้องโถงกลางของบ้านแล้ว ยังมีทีมงานของเกาหลีนั่งสนทนาอยู่ด้วย

พอริวกับพสุเข้าไปทุกคนก็หันมาทักทาย  ซึ่งส่วนใหญ่ก็คุ้นหน้าคุ้นตากันดีอยู่แล้วเพราะเคยเจอกันตั้งแต่วันที่มาถึง  มีคนที่ไม่คุ้นหน้าเพียงสองคนเท่านั้น และหนึ่งในสองคนนั้นก็จ้องมองริวเขม็งจนพสุอดเหลือบมองริวไม่ได้  แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยเพราะริวมัวแต่ทักทายทีมงานเกาหลีคนอื่นๆ  ขณะเดียวกันก็คอยเอามือแตะๆ ที่อกซึ่งเด็กหนุ่มห้อยโทรศัพท์มือถือไว้ 


“ไผ่...มานี่แน่ะ” ทรงเผ่ากวักมือเรียกพสุ  ทำให้ชายหนุ่มต้องลุกไปหา  ริวขยับจะลุกตามแต่โดนดักหน้าไว้

“เจอกันอีกแล้วนะริว  เกรสัน” 


คำทักทายอย่างคนคุ้นเคยทำให้ริวชะงัก  เด็กหนุ่มมองชายร่างเล็กตรงหน้าอย่างแปลกใจ  ใบหน้าขาวใสนั้นเนียนลออจนยากจะคาดเดาอายุ  แต่สีหน้าแววตาที่มองเขาราวกับคนคุ้นเคยทำให้เด็กหนุ่มต้องขมวดคิ้วเพราะแน่ใจว่าเขาไม่เคยรู้จักคนๆ นี้มาก่อน


“จำผมไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ได้ครับ” ริวตอบเสียงเรียบแล้วเหลียวไปมองหาพสุ  เห็นชายหนุ่มกำลังคุยกับทีมงานคนหนึ่งของเกาหลี

“ผมลีไง  ลีชินกี...จำผมได้หรือยัง” ใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอางทำให้ริวต้องเขม่นมองซ้ำแล้วพยักหน้ารับเมื่อนึกออก

“อ๋อ...คุณนั้นเอง...เอ่อ ผมขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” ริวหันไปมองพสุอีกรอบ  เห็นชายหนุ่มกำลังจะขึ้นไปชั้นบนก็ลุกพรวดแล้วเดินแกมวิ่งตามพสุไปอย่างรวดเร็ว  ทิ้งให้ชินกีมองตามตาค้าง  เพราะไม่คิดว่าริวจะไปดื้อๆแบบนี้

“หึหึ...ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนเมินมิสเตอร์ลีด้วยหรือนี่” ชายในชุดสูทเพียงคนเดียวของทีมงาน  ยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างเงียบๆ อยู่ครู่ใหญ่  ก่อนจะเข้ามานั่งเบียดกับชินกีอย่างจงใจ

“ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะสอดจมูกเข้ามายุ่ง” ชินกีตอบเสียงห้วนแล้วลุกพรวด  เดินลิ่วๆ ออกไปจากห้องโถง  โดยมีอีกคนเดินตามติด

“นี่คุณ มีมารยาทหน่อยผมจะเข้าห้องนะ...อุ๊บ!” ชินกีถูกผลักเข้าไปในห้องน้ำ  แล้วร่างสูงนั้นก็ตามติดเข้าไปก่อนจะปิดล็อคประตู……………..

“รีบๆ อาบน้ำเลยริว...เดี๋ยวจะไม่สบายไป” พสุหันมาบอกทันทีที่เห็นริวเดินตามเข้าไปในห้องพัก  ชายหนุ่มแขวนโอเวอร์โค้ตไว้ที่เสาแขวนเสื้อผ้ามุมห้อง  ริวตามมาแขวนเสื้อของตัวเองแล้วคว้าตัวพสุเข้าไปกอด

“เฮ้ย! มากอดพี่ทำไม  รีบไปอาบน้ำไป” พสุท้วงแต่ไม่ได้ผลักไสที่เด็กหนุ่มเข้ามากอดดื้อๆแบบนี้

“พี่แหละอาบก่อน  ตัวพี่เย็นเฉียบเลย” ริวตอบเสียงอู้อี้  ฝังจมูกลงกับไหล่พสุ  สูดกลิ่นหอมๆ อุ่นๆ เข้าไปเต็มปอด

“จะให้พี่อาบก็ปล่อยสิครับ  จะกอดทำไม”

“กอดพี่แล้วอุ่นนี่ครับ  ริวก็อยากกอดสิ...กอดแล้วอุ่นไปถึงหัวใจ” ริวกอดพสุแน่นกว่าเดิมแถมยังโยกตัวไปมาเบาๆ  แล้วเอาหัวไถๆ กับไหล่พสุ  พสุหัวเราะเบาๆ  ขันท่าทางขี้อ้อนเหมือนแมวของเด็กหนุ่มแล้วดันตัวริวออกพอให้มองหน้ากันถนัด

“เลิกอ้อนได้แล้ว  พี่จะไปอาบน้ำก่อนละ  วันนี้ไถลไม่ได้นะ  เราต้องลงไปกินข้าวกับทีมงานเกาหลี”

“ว้า...มาทำไมกัน” ริวบ่นแล้วทำหน้ายู่  แต่ยังไม่คลายอ้อมแขนออกจากตัวพสุ

“บ่นอารายยยย” พสุลากเสียงยาวแล้วจับสองแก้มของเด็กหนุ่มดึงยืดอย่างมันเขี้ยว

“ก็น่าเบื่ออ่ะ  ริวว่าจะเอารูปที่ถ่ายวันนี้มาดูซะหน่อย” ริวทำเสียงงอแง  แล้วซุกหน้าลงบนซอกคอพสุ  มีความสุขที่ได้กอดรัดพี่ไว้แบบนี้

“ฮื้อ  ไม่เอาน่า  รูปน่ะค่อยดูเมื่อไหร่ก็ได้  แต่ที่เรามาที่นี่ก็เพราะเรื่องงานนะ  เข้าใจไหมครับ” พสุขยี้ผมริวเบาๆ  แล้วผละออกไปคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป 


ริวเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดดูรูปแล้วอมยิ้ม  มือถือที่พสุซื้อให้นั้น  กล้องถ่ายรูปมีความละเอียดสูงมากจริงๆ  เห็นหน้าพสุชัดแจ๋วทุกรูป  เด็กหนุ่มไม่ได้อยากบันทึกภาพสถานที่ท่องเที่ยวเหล่านั้นสักเท่าไหร่หรอก  แต่ที่อยากได้คือใบหน้าสดใสของพสุต่างหากที่เขาอยากเก็บไว้ชื่นชม 
ริวดูภาพเพลินจนไม่รู้ตัวว่าพสุออกจากห้องน้ำมาตอนไหน 


“เอามานี่  แล้วไปอาบน้ำ  ไม่งั้นพี่ไม่คืนให้”


พสุแย่งโทรศัพท์ไปถือไว้แล้วไล่ให้ริวไปอาบน้ำ  พอริววิ่งเข้าห้องน้ำไปชายหนุ่มก็วางมือถือไว้บนหมอนของริวขณะที่เขาแต่งตัว  ครู่เดียวริวก็ออกจากห้องน้ำมา  แต่แทนที่จะรีบแต่งตัวเด็กหนุ่มกลับเดินมาหาเขาก่อน


“ไปแต่งตัวสิริว” พสุหันไปเตือนซ้ำเมื่อเห็นริวสวมผ้าขนหนูผืนเดียว  เดินวนไปรอบตัวเขาเหมือนจะหาอะไรสักอย่าง

“มือถือริวละครับพี่”

“บนหมอนไง...รีบไปแต่งตัวก่อน  เดี๋ยวค่อยเล่น”

“คร้าบบบบ” ริวรับคำแต่คว้าโทรศัพท์มือถือไปคล้องคอแล้วถึงได้ไปใส่เสื้อผ้า  พสุได้แต่ส่ายหัวในความติดโทรศัพท์ของริว  นอกจากสร้อยพระที่เขาให้  มือถือเครื่องนี้เป็นอีกอย่างที่ริวแทบไม่เคยเอาไว้ห่างตัว  นอกจากเวลาอาบน้ำกับตอนนอนเท่านั้น


เมื่อลงมาข้างล่างอีกครั้งก็พบว่าทุกคนเข้าไปจับจองที่นั่งที่โต๊ะอาหารกันหมดแล้ว  พสุกับริวถูกจัดให้นั่งแยกกันคนละฝั่ง  พสุนั่งกับชายในชุดสูทเนี้ยบแต่คางแดงช้ำจนเกือบม่วงคนนั้น  ขณะที่ริวต้องนั่งคู่กับลีชินกี


“สวัสดีครับมิสเตอร์พสุ ศิระศาสตร์  ผมปาร์ควังซอง ครับ” วังซองแนะนำตัวแล้วพยายามเอาคางหลบๆ สายตาพสุเหมือนไม่อยากให้เห็นรอยช้ำชัดนัก

“สวัสดีครับคุณปาร์ค” พสุก้มศีรษะให้อย่างสุภาพ  แล้วจับมือทักทายกับอีกฝ่ายตามมารยาท

“เรียกผมวังซองดีกว่าครับ”

“ครับ..ถ้าอย่างนั้นเรียกผมพสุก็ได้ครับ” พสุตอบด้วยสีหน้าเรียบๆ  ขณะกวาดตาไปรอบโต๊ะอาหาร

“ผมทราบมาว่าคุณพสุเป็นซุปเปอร์สตาร์ที่เมืองไทย...แล้วคุณก็เป็นผู้ชายที่หล่อมากจริงๆ นะครับ”


คำชมแปลกหูทำให้พสุต้องหันกลับมามองคนข้างๆ  ก่อนจะยิ้มให้นิดๆ ตามมารยาท


“ขอบคุณครับ”

“อาชีพนักแสดงก็รุ่งโรจน์ขนาดนั้น  แล้วทำไมถึงมาร้องเพลงละครับ”

“เป็นความฝันตั้งแต่เด็กละมั้งครับ” พสุตอบแล้วลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า  ปากไม่ว่างซะจะได้ไม่ต้องคอยตอบคำถามแปร่งๆ แปลกๆ ของอีกฝ่าย

“อ๋อ...ไล่ตามความฝันสินะครับ หึหึ” ปาร์ควังซองพูดพร้อมกับยกผ้าขึ้นซับปากอย่างสำอาง  พลางขยับเข้ามาใกล้พสุอีกนิด 

“ครับ”

“ผมว่าคุณต้องทำได้ดีทั้งงานแสดง และร้องเพลงแน่ๆ ครับ  เพราะคุณมีรูปร่างหน้าตาที่ดึงดูดใจขนาดนี้  สาวๆ จะต้องรุมกรี๊ดคุณแน่ๆ”


แม้ความสูงจะไล่เลี่ยกัน  แต่ปาร์ควังซองก็ผอมบางกว่ามาก  ขณะที่พสุอกกว้างไหล่ตึง  แม้จะสวมสเวตเตอร์หนาแต่ก็ยังมองออก  ทำให้สายตาของปาร์ควังซองคอยโลมเลียกวาดไล่ตั้งแต่ใบหน้าคมสันไปจนถึงช่วงไหล่และปลายนิ้วเรียวอย่างสนอกสนใจ  ยอมรับว่านักร้องจากประเทศไทยวงนี้  ดูดีมากทุกคน


“ขอบคุณครับ”  พสุรับคำแล้วอยากจะถอนใจดังๆ  เริ่มอึดอัดกับคำเยินยอของอีกฝ่าย  ดูเหมือนนายปาร์ควังซองคนนี้จะพูดถึงแต่รูปร่างหน้าตาของเขาอยู่ตลอดเวลา  แล้วยังสายตาโลมเลียเปิดเผยนั่นอีก  พสุรู้ดีว่ารูปลักษณ์ของตนเองดึงดูดคนแค่ไหน  นายปาร์คคนนี้ไม่ใช่คนแรกที่พยายามจะจีบเขา  ทั้งผู้หญิง ผู้ชาย เกย์ กะเทย พสุโดนจีบมาแล้วทุกรูปแบบ  เขาถึงยังรักษากิริยาให้สุภาพไว้ได้  แม้ในใจจะรำคาญสักแค่ไหนก็ตาม


“ใจคอจะไม่คุยกันสักนิดเลยเหรอริว” ชินกีถามขึ้นมาลอยๆ อย่างอดรนทนไม่ได้  ริวมานั่งข้างเขาพักใหญ่ๆ แล้ว  แต่สายตาของเด็กหนุ่มจับจ้องอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามตลอดเวลา  ไม่แม้แต่จะเหลือบแลมายังผู้ร่วมวงข้างๆ  อีกด้านหนึ่งของริวเป็นทีมงานที่กำลังคุยติดพันอยู่กับทีมงานจากเมืองไทย  จึงเหลือชินกีที่ริวไม่คิดจะหันมาทักทายเขาเลยสักนิด  จนชินกีนึกโมโหในความไร้มารยาทของริว

“ผมว่าผมทักคุณแล้วนะมิสเตอร์ลี” ริวหันมาตอบเสียงเรียบ  แล้วหันกลับไปมองคนนั่งตรงข้ามอีกครั้ง

“นั่นน่ะ ปาร์ควังซอง  เป็นลูกชายคนกลางของมิสเตอร์ปาร์คแทอุง  ผู้บริหาร JKG ที่คุณเคยเจอแล้วไง”

“ครับ”

“ท่าทาง...วังซองจะสนใจเพื่อนคุณซะแล้วล่ะ”

“แล้วยังไง” ริวหันไปถามเสียงเย็น  สีหน้าของเด็กหนุ่มทำให้ชินกีชะงักไปชั่วครู่  ไม่คิดว่าสายตาของริวจะน่ากลัวได้ขนาดนี้

“ผมก็แค่บอกให้รู้  เห็นคุณนั่งจ้องเขม็งซะขนาดนั้น”

“ขอบคุณที่บอก” ริวตอบเสียงเรียบแล้วรวบช้อนส้อม  หันไปหยิบน้ำมาจิบ  ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตามองคนฝั่งตรงข้ามนิ่งจนอีกฝ่ายรู้ตัวหันกลับมามองตอบ
วังซองรู้สึกถึงสายตาไม่เป็นมิตรที่ส่งมาอย่างชัดเจน  ชายหนุ่มส่งยิ้มให้อย่างยั่วเย้า  แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้ามจะไม่มีอารมณ์ขันเอาซะเลย  กิริยากอดอกจ้องหน้าเขาเขม็งนั้นดูไม่แยแสว่าคนอื่นๆ จะหันมาเห็นเข้า  และแน่นอนว่าเริ่มมีหลายคนเห็นสีหน้าและแววตาของริวเข้าให้แล้ว


พสุพยายามส่งสายตาปรามไปที่ริว แต่เด็กหนุ่มไม่ได้มองมาที่เขา  เอาแต่จ้องหน้าปาร์ควังซองเขม็ง  สีหน้าประกาศความเป็นศัตรูชัดเจนของริวทำให้ทีมงานหันมองตากันอย่างไม่สบายใจ  จะมีก็แต่ทรงเผ่าที่ยังคงกินไปคุยไปกับซาวน์เอ็นจีเนียร์ของเกาหลีเพลินเหมือนไม่เห็นสถานการณ์อึดอัดตรงหน้า จนไมตรีต้องเอาศอกกระทุ้งแขนเตือน


“เดี๋ยวใครจะไปอาบน้ำอะไรก็จัดการกันซะนะ แล้วอย่าลืมมาประชุมล่ะ ตอน 3 ทุ่มตรงเจอกัน  ห้ามเลทนะเฟ้ย”  ทรงเผ่าบอกเสียงดัง 

“ครับพี่เผ่า” ไวยากรณ์รับมุกทันควันแล้วผุดลุกขึ้นเดินไปตบไหล่ริว

“ริวอิ่มยัง  ไปข้างบนกับพี่ป่ะ” ไวยากรณ์ชวนริวออกไปเพื่อให้สถานการณ์คุกรุ่นบรรเทาลง  แต่ดูเหมือนริวจะไม่ให้ความร่วมมือ

“ไม่ครับ ผมอาบน้ำแล้ว” ริวตอบแล้วจ้องปาร์ควังซองนิ่ง  แม้อีกฝ่ายจะหลบตาเสหันไปคุยกับทีมงานไทยที่นั่งข้างแทน  แต่เด็กหนุ่มก็ยังนั่งมองนิ่ง

“อ้อเหรอ” ไวยากรณ์เกาหัวแกรก  ไม่รู้จะทำไง  ได้แต่ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  ขณะที่คนอื่นๆเริ่มทยอยลุกจากโต๊ะอาหาร


ริวถือโอกาสนั้นลุกเดินอ้อมโต๊ะไปหาพสุ  แล้วจับไหล่ชายหนุ่มไว้


“พี่...ริวอยากคุยด้วย” เด็กหนุ่มชวนเสียงเรียบๆ  พสุก็พยักหน้ารับ

“เอาสิ...ขอตัวนะครับคุณปาร์ควังซอง”

“ครับ” ปาร์ควังซองหันมายิ้มให้พสุแล้วเลิกคิ้วกวนๆ ให้ริว  เด็กหนุ่มมองสบตาอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเฉยเมยแล้วเดินตามพสุออกมาตรงระเบียงด้านข้าง


พอเดินออกมาพ้นสายตาคนอื่น  พสุก็หันกลับไปดุริวก่อนที่เด็กหนุ่มจะทันได้เอ่ยปากใดๆ ออกมา


“ทำอะไรน่ะ  ไปจ้องหน้าเขาอย่างนั้นทำไม  ทำยังกับจะหาเรื่องเขา”  ชายหนุ่มดุเสียงเบา  แล้วดึงประตูระเบียงปิดเพราะไม่ต้องการให้คนอื่นได้ยิน  แม้อากาศข้างนอกจะเย็นเยือก แต่อาศัยว่าทั้งเขาและริวใส่สเวตเตอร์ตัวหนาจึงไม่ค่อยมีปัญหากับการออกมายืนที่ระเบียงเย็นๆ มากนัก

“ก็ไอ้หมอนั่นมัน...” ริวไม่รู้จะใช้คำพูดว่ายังไงดี  แต่สีหน้าเกรี้ยวกราดของเด็กหนุ่มเป็นสิ่งแปลกสำหรับพสุจนชายหนุ่มเกือบตกใจ  ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา  ริวไม่เคยทำท่าโกรธเกรี้ยวแบบนี้  แม้ครั้งหนึ่งเด็กหนุ่มจะเคยแสดงว่าโกรธตอนที่ไวยากรณ์ทำเขาตกบันได  แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้รุนแรงหรือแสดงความเป็นศัตรูเปิดเผยขนาดนี้...เขารู้ว่าริวยังเด็กและเก็บความรู้สึกไม่เป็น  แต่คนอื่นๆ คงไม่เข้าใจริวอย่างเขาแน่ๆ 

“ริว...โกรธอะไรครับ  เรื่องแค่นี้เอง” พสุทำเสียงปลอบแล้วลูบหัวเด็กหนุ่มเบาๆ  ริวขยับเข้ามายืนจนชิด  แต่ไม่กล้ากอดพสุเพราะรู้ว่าพี่ไม่ชอบให้เขากอดนัวเนียเวลาอยู่ในสถานที่เปิดแบบนี้

“ก็มันมองพี่แบบนั้น...เห็นแล้วมัน...มัน...มันทำตาน่ารังเกียจ”

“ก็ช่างเขาสิ...อยากมองก็ให้มองไป  เขาไม่มีปัญญาทำอะไรได้มากกว่ามองหรอกนะ”

“ริวก็แค่มองมันเหมือนกัน” ริวทำเสียงแข็ง  เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มเถียงเขา  ดวงตาโตเป็นประกายวาววับอย่างดื้อดึง   จนพสุแน่ใจแล้วว่าใช้ไม้แข็งกับริวไม่ได้แน่ๆ

“ริวครับ...ริวรังเกียจสายตาที่เขามองพี่ใช่ไหม...แล้วริวคิดหรือเปล่า ว่าทีมงานเกาหลีเขาจะรู้สึกยังไงกับสายตาที่ริวมองนายปาร์คนั่น  ยังไงเขาก็ทีมงานเดียวกัน  แล้วเราก็ยังต้องทำงานร่วมกันกับเขา...ถ้าเริ่มจากความไม่พอใจกันซะแล้ว  แล้วงานมันจะออกมาเป็นยังไง  ริวคิดบ้างหรือเปล่าครับ”  ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ  เขาเน้นคำพูดช้าๆ ชัดๆ  เพื่อให้ริวได้สติ  และลดความโกรธเกรี้ยวของเด็กหนุ่มลง

“...ริวขอโทษครับ” เด็กหนุ่มหน้าสลด  ด้วยความรู้สึกผิด จนพสุอดใจอ่อนไม่ได้

“สัญญากับพี่นะ  ว่าต่อไปนี้ริวจะต้องระวังตัวให้มากกว่านี้  น้ำขุ่นไว้ในน้ำใสไว้นอก  ท่องไว้นะครับ  จะได้ไม่พลาดอีก  ต้องหัดควบคุมสีหน้าอารมณ์เอาไว้บ้าง  ไม่อย่างนั้นคนอื่นก็รู้หมดสิครับว่าเราคิดยังไง  การที่เราเป็นคนอ่านง่ายดูง่าย  ก็เป็นจุดอ่อนให้คนอื่นเขาเอามาใช้หาผลประโยชน์จากเราได้นะ”

“ครับ...ต่อไปริวจะพยายามไม่ให้คนอื่นรู้ว่าริวคิดยังไง”

“ดีมาก...กลับเข้าไปข้างในกันเถอะ  เดี๋ยวอีกสักพัก  พี่เผ่าคงเริ่มประชุม”

“ริวไม่อยากเข้าไปเลย  เกลียดไอ้หมอนั่นชะมัด”

“ริวครับ...ไม่เอาน่า อย่างอแง”

“ครับ” ริวรับคำเสียงอ่อยๆ  แล้วเดินตามพสุกลับเข้าไปข้างใน 



...............................

[JJHJJH]

มีตัวเร่งปฏิกิริยามาเพิ่มอีก 1 คนแล้ว โหะๆ
เอาให้เปิดใจกันไปช้างนึงสักทีเถอะ

[aekporamai2]

 

[samsoon@doll]

เป็นชั้นจะโทรไปฟ้องอลันให้สั่งเก็บเลยกวนตีน

[mahmeow]

โถ...หนูริวหวงพี่ไผ่น่าดูเลยนะเนี่ย..
มองเยอะหน่อยก็ไม่ได้อะ...55+
เดี๋ยวนี้อ้อนเก่งขึ้น...ไม่ค่อยโดนพี่ไผ่ดุแถมยังคอยโอ๋อีกตะหาก...
ไผ่เลี้ยงหนูริวได้เป็นลูกแมวเชื่องสุดๆอะ..น่าร้ากกกกกก....>_<
แต่เห็นด้วยกับรีบนสุดๆคะ....ฟ้องอลันซะดีไหมนี่...= =

[Little Devil]

..........

[Piaanie]

นั่นๆ ราดน้ำมันใส่ไฟลุกพรึบเลย สงสัยต้องมีนองเลือดงานนี้ มือที่3 มือที่4 โผล่มาเต็มไปหมด

[maho]

เหอๆๆ  ตัวเร่งมันเริ่มมาเรื่อยๆเลยแฮะ
เห็นด้วยกับรีข้างบนที่ว่า  เอาอลันมาจัดการเถอะ  ยังไงคอนเซ็บอลันก็คือทำได้ทุกอย่างเพื่อริว   

[~prince™~]

สั่งเก็บมันเลย

[nirun4]

มาอีกแล้วพวกตัวกวนความหวานของน้องริวกับพี่ไผ่

[Anonymus]

ได้ข่าวว่าริวมันแค่เก็งตลาดหุ้นแม่น  กับเก่งเรื่องดนตรีแค่นั้นเองม๊ายยยยยย

เป็นแค่เด็กหนุ่มวัย 18 ย่าง19 ขวบเท่าน้านนนนน  นู๋ริวของเค้าไม่ใช่มาเฟียน๊า   

จะได้เอะอะ ฆ่ามัน  ตืบมัน   เชือดมัน...แอร๊ยยยยยย แม่ยกนู๋ริวดุเกิ๊น

[LalaBam]

catalyst มาอีกแล้ว

พี่ไผ่จะรู้มั้ยว่าริวคิดอะไร